จอมมารแค่อยากเป็นคนดี [反派少爷只想过佛系生活] – บทที่ 152 กระจกของผู้กล้า

บทที่ 152 กระจกของผู้กล้า
บทที่ 152 กระจกของผู้กล้า

ดาร์กพยุงแคลร์ไปที่โซฟา ก่อนจะปล่อยให้ร่างของศาสตราจารย์คนใหม่เอนพิงกับพนักโซฟา จากนั้นเด็กชายก็เอาผ้าห่มผืนเล็ก ๆ มาคลุมตักเธอ

ร่างกายของจอมเวทระดับสูงไม่ได้อ่อนแออย่างที่เห็นจากภายนอก แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ออกกำลังกาย แต่เพื่อรับมือกับการต่อสู้และการฆ่ากันในสนามรบ พวกเขาจะดื่มยาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตัวเองเล็กน้อย

ดังนั้นแคลร์ที่เป็นวีรสตรีในสนามรบ เธอจะไม่เป็นหวัดง่าย ๆ เพียงเพราะอากาศหนาวเย็นในฤดูหนาวแน่นอน

แต่ใครจะไม่ชอบให้คนใกล้ชิดดูแล

มุมปากของแคลร์สั่นเล็กน้อย แน่นอนว่าเธอไม่มีทางไม่รู้ถึงการเคลื่อนไหว อย่างการถูกย้ายจากพรมมาที่โซฟา เธอแค่ไม่อยากลืมตาเท่านั้น

“เฮ้อ ฉันมาเพราะอยากถามวิธีสร้างการ์ด [สวนสัตว์] ไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ได้เรื่องอะไรเลย”

ดาร์กเงยหน้าขึ้นเป็นเวลานาน คิดว่าแคลร์คงไม่ตื่นขึ้นมาในเร็ว ๆ นี้ จึงเดินออกไปก่อนที่ดวงอาทิตย์จะขึ้น เพราะช่วงเช้าเขายังมีเรียนอยู่

“ไว้กลับมาตอนเย็นแล้วกัน!”

ในที่สุด ดาร์กก็ตบแก้มตัวเองและเดินออกจากหอพักของหญิงสาว แต่เมื่อประตูปิดลง แคลร์ก็ลืมตาขึ้นอย่างเงียบ ๆ จากนั้นก็เอื้อมมือออกไปโอบอากาศตรงหน้าแล้วกระซิบว่า “ดูเหมือนว่าเขาจะโตขึ้นแล้วนะเนี่ย?”

หลังจากได้เดินทางไปรอบโลกอยู่สองสามปี แคลร์ก็ได้รับประสบการณ์กลับมามากมายและรู้ว่าต้องกำหนด ‘สัดส่วน’ อย่างไร ดังนั้นเมื่อใช้คาถาแปลงกายกับดาร์ก เธอจึงจงใจลดระยะเวลาในการแปลงกายลง ในกรณีนี้ หลังจากที่ดาร์กตื่นขึ้น เขาจึงจำไม่ได้เลยว่าครั้งหนึ่งเขาได้กลายเป็นแมวไปแล้ว

ปรากฏว่ามันประสบความสำเร็จซะด้วย

แคลร์รู้สึกว่าเธอสมควรถูกเรียกว่า ‘นักปราชญ์’ จริง ๆ!

คุณป้าผู้เกียจคร้านเอนหลังพิงโซฟา ขณะเผยรอยยิ้มจาง ๆ ออกมา “เด็กชายตัวน้อยต้องการการ์ด [สวนสัตว์] งั้นเหรอ? ได้สิ เพราะไม่มีใครที่ฉันอยากสอนให้นอกจากเขา ส่วนลูกชายของกาวด์ ก็ให้อาร์เต้ดูแลไปแล้วกัน”

…

หอคอยบ้านขุนนางจะเปิดตอนตีห้า เมื่อดาร์กออกจากหอพักอาจารย์ ก็เป็นเวลาราว ๆ ตีสี่ได้ เด็กชายดึงเสื้อให้มันปิดถึงคอแล้วถอนหายใจ และตัดสินใจว่าจะใช้โอกาสที่หาได้ยากนี้ สัมผัสกับทัศนียภาพของปราสาทตอนตีสี่

แต่ก่อนหน้านั้น เขายังมีบางสิ่งที่ต้องยืนยันก่อน “ระบบ แสดงค่าชี้วัด”

[ราคะ] เพิ่มขึ้นมาเป็น 107 หน่วย อันที่จริง ควรจะเป็น 107.5 หน่วย แต่ระบบจะตัดเศษส่วนออกเวลาแสดงสถิติค่ามหาบาป

นี่นับเป็นวันที่สี่แล้วตั้งแต่เข้าสู่เดือนธันวาคม หลังจากสามวันแรก เขาดึง [ราคะ] ออกมาจนเหลือ 104.5 หน่วย แต่ก็เพิ่งเพิ่มมาสามหน่วยเป็น 107.5 หน่วย ส่วน [ราคะ] ที่เก็บไว้ในต้นไม้หนอนมีสองหน่วยครึ่ง ดาร์กต้องหาอีกสิบหน่วยเพื่อเอามาขัดเกลาการ์ด [ราคะ III] แต่การเก็บไว้ใช้ในเชิงปฏิบัติ นับว่ายากพอสมควร

ดาร์กปิดหน้าต่างระบบลงและก้าวเท้าช้า ๆ ไปตามทางเดินปราสาท แสงนุ่มนวลส่องลอดผ่านเข้ามาจากหน้าต่างสี่เหลี่ยมทำให้ทางเดินไม่มืดสนิท ทว่ากลับเป็นลมหนาวที่พัดเข้ามา ในขณะที่ครั้งก่อนนั้นมันเคยอบอุ่น ลมหนาวเปรียบเสมือนเข็มทิ่มที่ทำให้คนรู้สึกเจ็บ รุกกี้เดวิมอนที่กระพือปีกบินอยู่ข้าง ๆ ก็ตัวสั่นเป็นครั้งคราว ดาร์กสงสัยว่าเขาควรเตรียมของขวัญคริสต์มาสให้มันด้วยหรือไม่?

ว่าแต่เอาเป็นหมวกหรือผ้าพันคอดี?

เด็กชายมาที่หน้าต่างบนชั้นสามของปราสาทอีกครั้งตามความเคยชิน ตัวอาคารเชื่อมไปสู่สะพานด้านนอกซึ่งเป็นอีกด้านหนึ่งของปราสาท แต่แล้วดาร์กก็ได้ยินเสียงที่เขาไม่ควรได้ยินในปราสาทตอนตีสี่ มันเป็นเสียงฝีเท้าที่สับรัว พร้อมกับมีเสียงกรีดร้องอย่างตื่นตระหนกไล่ตามมา

อันที่จริง เสียงนี้ยังฟังดูคุ้นหูมากด้วย

“กะไม่ให้ได้พักเลยจริง ๆ!” ดาร์กหรี่ตาและเริ่มสนใจ

แต่เขาไม่รู้เลยว่า ที่จริงแล้วเวอร์เธอร์กับโรเบิร์ตเข้าไปในทางลับตั้งแต่คืนวันศุกร์ เมื่อสองคู่หูเดินลึกเข้าไปในทางลับ พวกเขาก็ค้นพบว่าความจริงแล้วชั้นของมิติภายในนั้นซ้อนทับกัน และมีขนาดใหญ่กว่าที่คาดไว้หลายเท่า! เด็กชายทั้งสองขนอาหารมาเพียงพอที่จะอยู่ในนั้นเป็นเวลาสามคืนเท่านั้น และเพิ่งจะออกมาได้ตอนนี้

ส่วนโกเลมที่สถาบันปล่อยไว้ จริง ๆ แล้วมีเพียงขอบนอกของเส้นทางลับเท่านั้น ส่วนลึกของทางลับนั้นซับซ้อน และเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าไปได้ภายในสองวัน ตามทฤษฎีแล้ว การจัดวางโกเลมไว้ที่ขอบนั้นก็เพียงพอแล้ว

แต่ด้วยการ์ด [ความรักต้องห้าม] เป็นผู้นำทาง เวอร์เธอร์จึงเข้าใจทางลับอย่างลึกซึ้งมากกว่าใคร เขาไม่เพียงแต่เลี่ยงการลาดตระเวนของโกเลมได้เท่านั้น แต่ยังเข้าไปในส่วนลึกของทางลับได้ตั้งแต่วันเสาร์อีกด้วย

ในขณะนี้ ทางลับได้กลับสู่สภาวะปกติและเหลือกับดักไม่มากแล้ว นับตั้งแต่ที่ได้รับแผนที่ขุมทรัพย์มาจนถึงปัจจุบัน เวอร์เธอร์ก็ใช้วิธีตามหาอย่างอดทน จนในที่สุดก็สามารถแกะรอยรูปสมบัติที่ถูกวาดเหมือนผีได้ พวกเขาเดินตามเส้นทางบนแผนที่ขุมทรัพย์ และมุ่งไปข้างหน้าด้วยกำลังพลางเอาชนะอุปสรรคอย่างต่อเนื่อง

เย็นวันอาทิตย์หลังอาหารมื้อ ทั้งสองได้บุกตะลุยเป็นครั้งสุดท้าย และในที่สุดก็ค้นพบสถานที่ที่ผู้กล้าไบรต์ กาวด์ฝังสมบัติไว้!

มันเป็นห้องลับเล็ก ๆ ที่ซ่อนอยู่ในกำแพงของทางลับที่ไม่มีอะไรเลย เวอร์เธอร์ควบคุมพลังเวทมนตร์ไว้บนฝ่ามือ และใช้ ‘วิธีการคลำ’ สัมผัสกำแพงที่อยู่ใกล้เคียงทั้งหมด ก่อนที่เขาจะพบทางเข้าสู่ห้องลับ ภายใต้อิทธิพลของพลังเวทมนตร์ กำแพงค่อย ๆ โปร่งใสและหัวใจของเวอร์เธอร์ก็เต็มไปด้วยความปีติยินดี

เด็กชายรีบวิ่งเข้าไปโดยไม่รีรอ…ก่อนจะลื่นล้มหัวฟาดพื้น!

พื้นห้องลับนั้นเรียบราวกับกระจก สะท้อนใบหน้าที่ปูดบวมของเขา หลังจากนั้น โรเบิร์ตก็เดินตามเข้ามาอย่างระมัดระวัง แต่ก็ต้องประหลาดใจกับห้องลับนี้ เพราะทั้งห้องถูกประกอบขึ้นจากกระจกบานเดียว เมื่อมองแวบแรก ก็ดูเหมือนว่ามีคนนับไม่ถ้วนมองเขาจากในกระจกอยู่

“นี่คือสถานที่ที่วีรบุรุษซ่อนสมบัติไว้เหรอ? แล้วสมบัติล่ะ?” โรเบิร์ตเบิกตากว้าง แต่ห้องลับนี้โล่งมากจนสามารถมองเห็นได้ทั้งหมด มันไม่มีอะไรเลยนอกจากกระจก ไม่มีแม้แต่ธุลีฝุ่น และไม่ต้องพูดถึงสิ่งที่เหมือนกับ ‘กล่องสมบัติ’

เวอร์เธอร์ที่เจ็บปวดค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล พื้นมันลื่นเกินไป ดังนั้นเขาจึงนั่งกับพื้นด้วยใบหน้าที่ว่างเปล่า

เวอร์เธอร์ใช้เวลากว่าหนึ่งเดือน เลิกเล่นหมากรุกเวทมนตร์และพักการเรียนไว้ ตราบใดที่เขามีเวลาในตอนกลางคืน เขาก็จะไปสำรวจบนทางลับ พอได้พบกับสถานที่ที่ถูกเขียนไว้ในแผนที่ขุมทรัพย์ แต่แล้วมันกลับกลายเป็นสถานที่ผีสิงเช่นนี้เหรอ? สมบัติอยู่ที่ไหนกัน?

สมบัติล่ะ? สมบัติอยู่ไหน? เวอร์เธอร์ร์ตกตะลึงไปชั่วขณะ เขาสัมผัสทั่วทั้งห้องลับ พยายามใส่พลังเวทมนตร์เข้าไปในกระจกทุกบานตลอดเวลา แต่ก็ไม่มีกระจกใดตอบสนอง

“เฮ้ เวอร์เธอร์ นี่ไม่ใช่มุขตลกที่ผู้กล้าสร้างไว้หรอกเหรอ?” ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา โรเบิร์ตก็พูดด้วยความสิ้นหวัง

เวอร์เธอร์จ้องมองดวงตาที่แดงก่ำของเขา และปฏิเสธโดยไม่รู้ตัว “เป็นไปไม่ได้! นี่คือสิ่งที่พ่อของฉันทิ้งไว้ให้ฉัน มันจะเป็นเรื่องตลกได้ยังไง?”

แต่พอพูดจบเขาก็ใจหายทันที เพราะจู่ ๆ เขาก็นึกขึ้นได้ว่าสิ่งที่โรเบิร์ตพูดอาจเป็นเรื่องจริง

ตามที่คาดไว้ โรเบิร์ตกล่าวต่อ “แต่นายบอกฉันว่า มันเป็นสมบัติที่ผู้กล้าหาญทิ้งไว้สมัยเรียน ในตอนนั้นเขาไม่รู้ว่าตัวเองจะมีลูกแน่นอน”

เวอร์เธอร์สงบลง “ฉันรู้ นายพูดถูก ตามนิสัยที่อาจารย์ใหญ่อาร์เต้เล่าไว้ เขาเป็นคนที่ชอบเล่นตลกจริง ๆ”

แอดพลอย : เราเสียใจที่เราต้องหยุดอัพนิยายเรื่องนี้เนื่องจากผู้อ่านไม่ถึง 1% ของผู้ใช้งานทั้งหมด

โรเบิร์ตพูดอย่างไม่ยอมตัดใจ “แต่บางทีอาจเป็นเพราะเรายังไม่สามารถไขปริศนานี้ได้ สรุปสั้น ๆ ก็คือเราแค่ยังหามันไม่เจอใช่ไหม?”

เวอร์เธอร์เห็นด้วย “ใช่แล้ว โรเบิร์ต ตอนนี้เราอยู่ปีหนึ่งเท่านั้น ยังมีเวลาอีกมากที่จะไขปริศนานี้ แต่ว่าพรุ่งนี้ก็จะวันจันทร์แล้วนะโรเบิร์ต”

หลังจากนั้น พวกเขาก็อยู่ในห้องลับต่อเป็นเวลากว่าหนึ่งชั่วโมง แต่สุดท้ายก็ยังไม่พบอะไรอยู่ดี

บทที่ 151 ไวน์ภูตในตำนานสร้างเรื่อง
บทที่ 151 ไวน์ภูตในตำนานสร้างเรื่อง

ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูดังขึ้น แคลร์กำลังนั่งอยู่บนระเบียงแคบ ๆ ในมือมี ‘บันทึกของแวมไพร์’ นอกจากฉากอีโรติก นิยายก็ได้นำภูมิหลังของตัวละครนำหญิงมาวิเคราะห์ลักษณะและนิสัยของแวมไพร์อย่างละเอียด ซึ่งถือว่ามีคุณค่าทางวิชาการในระดับหนึ่ง เธอหลงใหลมันมากจนไม่ได้ยินเสียงของดาร์ก

หลังจากเคาะอีกสามครั้ง

ดาร์กก็ลดมือลงแล้วถอนหายใจ “ดูเหมือนว่าคืนนี้แคลร์จะไม่ได้ปล่อยสัตว์ของเธอออกมา”

ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะคิดว่าแคลร์ไม่อยู่ในห้องพัก แต่ดาร์กรู้จักเธอดีพอที่จะรู้ว่าแคลร์อาจจะทำอย่างอื่นอยู่และไม่ตอบรับเสียงจากคนภายนอก เพราะหากเธอปล่อยสัตว์ออกมา เจ้าสิงโตจอมขี้เกียจที่ชอบนอนข้างประตูจะเป็นคนเปิดประตูให้เอง อย่างไรก็ตาม ดาร์กมีวิธีการอื่นและรับมือกับเรื่องนี้ได้

เขาอัญเชิญรุกกี้เดวิมอนออกมาแล้วสั่งให้มันบินออกไป จากด้านนอกหอพัก รุกกี้เดวิมอนเห็นแคลร์ขดตัวอยู่บนเตียง แล้วมันก็ยกอุ้งเท้าแตะที่หน้าต่างกระจก

ก๊อก! ก๊อก!

ในที่สุดแคลร์ก็เงยหน้าขึ้น “นี่มันวิญญาณรับใช้ของดาร์กนี่นา?” เธอนึกบางอย่างออกก่อนจะเหลือบมองที่ประตู มีแมวปรากฏขึ้นจากแสง แล้วมันก็บินไปที่ประตูแล้วเปิดกลอน…

ดาร์กผลักประตูเข้ามา เขาลูบหัวแมวแล้วปิดประตู แน่นอนว่าหอพักศาสตราจารย์ต่างจากหอพักของนักเรียน แม้ว่าหอพักนักเรียนจะค่อนข้างกว้างขวาง แต่ก็มีห้องเดียว ระเบียงเดียว ส่วนหอพักศาสตราจารย์แบ่งเป็นสามห้องนอน และหนึ่งห้องโถงซึ่งกว้างขวางเกินไป หอพักสะอาดมาก ซ้ำยังมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ แน่นอนว่าคนคลั่งสัตว์ไม่ได้เป็นคนทำเรื่องพวกนี้ นับตั้งแต่จบสงคราม แคลร์ก็เกียจคร้านมากขึ้น

โชคดีที่เธอมีสัตว์มากมายที่สามารถดูแลชีวิตประจำวันของเธอได้

ดาร์กเหลือบมองสองสามครั้งแล้วพูดว่า “ศาสตราจารย์ครับ ศาสตราจารย์แคลร์อยู่ไหมครับ?”

แคลร์เปิดประตูจากห้องนอน เสื้อตัวในรัดรูปท่อนบนของเธอไม่น้อย ขณะที่เสื้อตัวนอกเป็นเสื้อคลุมชุดนอนหลวม ๆ เท่านั้น เธอถือหนังสือไว้ ดวงตาของเธอเปิดอยู่อย่างปกติ อันที่จริงมันเต็มไปด้วยประกาย

“ฉันอยู่ ๆ หาว~” เธอหาวออกมาฟอดใหญ่

ดาร์กเหลือบมองเธอเล็กน้อย เขาวางของขวัญที่นำมาไว้บนโต๊ะ ส่วนแคลร์ก็เดินเข้ามาด้วยสายตาเป็นประกาย

“ไวน์ในตำนาน เธอมีของแบบนี้ได้ยังไง?”

ดาร์กมองแคลร์ผู้ไม่มีมารยาทก่อนจะโล่งใจเล็กน้อย ป้าคนนี้ออกไปเที่ยวรอบโลกหลายปี และหลังจากที่เธอบุกห้องนอนเขาในตอนนั้น ดาร์กก็ไม่ได้คุยกับเธออีกเลยนานครึ่งเดือน อันที่จริง เขากังวลว่าจะเข้าหาเธออย่างไรดี แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าแคลร์จะไม่ได้แตกต่างจากเมื่อก่อนเลย และเมื่อความทรงจำต่าง ๆ ผุดขึ้นมาในหัว พฤติกรรมของดาร์กก็เป็นธรรมชาติมากขึ้น

ดาร์กนั่งลงบนโซฟาและตอบว่า “ผมเจอมันในร้านเหล้าบนถนนนักเดินทาง ต้องขอบคุณจดหมายแนะนำตัวจากศาสตราจารย์ลิลลี่ เจ้าของร้านเหล้านั้นถึงเต็มใจที่จะเอาสมบัติออกมาขายให้”

“แน่นอน ไวน์ดี ๆ แบบนี้จะขายให้ภูตเท่านั้น ไวน์ดีที่ฉันดื่มครั้งล่าสุดก็เป็นของที่คนมอบให้ฉัน” แคลร์วางบันทึกของแวมไพร์ไว้บนโต๊ะ แล้วหยิบขวดไวน์ขึ้นมามองดูดี ๆ ของในตำนานเช่นนี้ช่างดูสูงส่งและชวนฝัน

“รอเดี๋ยวนะ”

เธอพูดแบบนั้นแล้ววิ่งเหยาะ ๆ เข้าไปในห้องครัวเพื่อหยิบแก้วสองใบ เปิดขวด เทไวน์ทั้งหมดในคราวเดียว เมื่อไวน์ไหลลงสู่แก้วกลิ่นหอมของมันก็ถูกปล่อยออกมา

ไวน์ภูตในตำนานนั้นไม่มีแอลกอฮอล์ แต่มันสามารถทำให้กระบวนการคิดของผู้คนสับสนและกระตุ้นความรู้สึกที่อยู่ลึก ๆ ได้

อันที่จริง มันเป็นเครื่องดื่มที่ทำให้คนเมาทั้ง ๆ ที่ไม่มีแอลกอฮอล์ หลังจากที่แคลร์เทไวน์ เธอก็นั่งลงข้างดาร์กอย่างสบาย ๆ แล้วถามว่า “ทำไมจู่ ๆ วันนี้เธอถึงมาหาป้าล่ะ?”

เธอหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาและเหลือบมองเด็กชายผมบลอนด์ ดาร์กยกแก้วขึ้น มาดู สังเกต และจิบไวน์ภูตในตำนานอย่างสนอกสนใจ เฉพาะผู้ที่ใกล้ชิดกับภูตเท่านั้นที่สามารถลิ้มรสมันได้ ยิ่งใกล้ชิด ไวน์ก็จะยิ่งหอม หลังไหลลงคอไปแล้วรสชาติมันก็ดีขึ้น เขาหลับตาและเพลิดเพลินกับมันเป็นเวลานาน

เมื่อลืมตาขึ้น เขาก็ตระหนักถึงคำถามของแคลร์อีกครั้ง “ผมอยากเรียนรู้วิธีขัดเกลาการ์ด [สวนสัตว์] น่ะครับ”

แต่แคลร์ไม่ได้สนใจ กลิ่นหอมของไวน์ทำให้สติของเธอพร่ามัว

แต่ละคนประกอบไปด้วยเศษเล็กเศษน้อยที่เรียกว่า ‘อดีต’ มันทั้งสุขและทุกข์ ย้อมไปมาเหมือนทาสีลงผืนผ้า

หลังไวน์ถูกดื่มหมด

แคลร์ถูกบังคับให้ระลึกถึงอดีต และยิ่งดื่มไปมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งต้านการหวนรำลึกยากขึ้นเท่านั้น ขณะที่ความทรงจำที่ขมขื่นนั้นชัดเกินไป แคลร์หยุดชะงักครู่หนึ่ง ก่อนจะมองดูดาร์กที่อยู่ข้างกายเธอ อย่างไรก็ตาม เธอพบว่าดาร์กดูตกอยู่ในภวังค์ อันที่จริงแล้วเขาดูเมานิดหน่อย

“ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของเขากับภูตตัวน้อยจะสนิทสนมกันมากนะ” แคลร์ยังคงรินไวน์ให้ตัวเองอีกแก้ว ขณะย้อนกลับไปในตอนนั้น ปีเตอร์ได้แบ่งปันไวน์ภูตให้เธอ และเธอก็ได้ลิ้มรสความหอมหวานของวัยเยาว์

วันนี้เกิดความคิดมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร? ยิ่งหัวใจของมนุษย์ซับซ้อน ยิ่งซ่อนอะไรไว้ในใจมากเท่าไร ผลของไวน์ภูตก็จะยิ่งแข็งแกร่งขึ้น

ยิ่งดื่มยิ่งเมา แม้แต่เมล็ดพันธุ์ความลับที่ฝังลึกอยู่ในใจก็ถูกเผยออกมาเช่นกัน

เธอไม่รู้ว่าดาร์กเมายิ่งกว่าเธอ หลังจากดื่มไปแก้วเดียวเขาก็เมาแล้ว นี่อาจเป็นสิ่งที่ดาร์กเองก็คาดไม่ถึง

หลังดื่มไปสองแก้ว แคลร์ก็มาถึงขีดจำกัดของเธอแล้ว เธอมองดูไวน์ที่เหลืออยู่ที่ก้นขวด ก่อนจะเทมันออกทั้งหมดและดื่มรวดเดียว หลังจากนั้น เธอก็เมามากจนแก้มขึ้นสีแดง สายตาที่มองเด็กผมบลอนด์ในตอนนี้เหมือนกับสัตว์กินเนื้อที่หิวโหย เด็กชายกลายเป็นลูกแมวในสายตาของเธอ ก่อนที่เธอจะกระโจนใส่เขาเหมือนกับสิงโตและกลิ้งไปบนพรมหนานุ่มพร้อมกัน

พระจันทร์กลมมาก

และดาร์กก็ฝัน

เขาฝันว่าตัวเองกลายเป็นแมว โดยมีป้าแคลร์ที่เป็นสิงโตคร่อมอยู่ เขาพยายามดิ้นรนเอาชีวิตรอด

เวลาตีสี่

ในห้วงมิติความฝัน สติของดาร์กพลันกลายเป็นสีขาวโพลนอย่างสมบูรณ์ มันกลายเป็นทุ่งน้ำแข็งที่เขาอยากสัมผัส แต่แล้วแจ้งเตือนสีแดงก็ตัดผ่านสายตาเขา

[ราคะ +1]

[ราคะ +1]

ดาร์กสะดุ้งจนตัวลอย จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้น

“เฮ้อ” ดาร์กหายใจหอบ “โชคดีที่ไม่ได้กลายเป็นแมว ดูเหมือนว่าแคลร์จะยั้งมือและไม่ลงมือกับเราเมื่อโตขึ้นแล้ว”

เมื่อคิดจบ ดาร์กก็ลากตัวออกมาจากอ้อมกอดของแคลร์อย่างระมัดระวัง เขาพบว่าเขาผล็อยหลับไปบนพรมกับแคลร์ ดาร์กลุกขึ้นนั่งขณะที่ยังเวียนหัวอยู่ “มันเป็นไวน์ที่ดีจริง ๆ ไม่คิดเลยฉันจะรับมันไม่ไหว ดูเหมือนว่าชีวิตนี้จะไม่เหมาะกับไวน์เท่าไหร่ สงสัยหลังจากนี้ฉันจะต้องพยายามดื่มไวน์ให้น้อยลงแล้ว”

บทที่ 150 ในนามของดวงจันทร์ฉันจะทำลายเธอ!
บทที่ 150 ในนามของดวงจันทร์ฉันจะทำลายเธอ!

วัตถุดิบหลักของยาแอนเดอร์เซนคือดอกไม้ภูต ส่วนวัตถุดิบหลักของยากริมม์คือหญ้าเคลิบเคลิ้ม วัตถุดิบที่เป็นแกนหลักซึ่งใช้ทำน้ำยานั้น สามารถส่งผลกระทบต่อวัตถุดิบหลักชนิดเดียวกันได้

คนจึงมักจะเกิดอาการประสาทหลอนหลังจากกินหญ้าเคลิบเคลิ้มเข้าไป ในขณะที่ยาของกริมม์ซึ่งสกัดจากหญ้าเคลิบเคลิ้ม สามารถต้านทานภาพลวงตาได้

ทำนองเดียวกัน ในขณะที่กลิ่นหอมของดอกไม้ภูตมีอิทธิพลต่อสมองและทำให้ผู้คนหลงใหลได้ แต่ยาของแอนเดอร์เซนที่มีดอกไม้ภูตเป็นแกนหลัก ก็สามารถขจัดคาถาล้างสมองออกไปได้เช่นกัน

…

และสปิริตที่สร้างโดยมียาของแอนเดอร์เซนเป็นวัตถุดิบหลักก็มีเสน่ห์ดึงดูดที่แข็งแกร่งเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม ระยะเวลาของเสน่ห์นั้นสั้นไปหน่อย

เพราะเพียงชั่วพริบตาเดียว ดาร์กก็หลุดพ้นจากความรู้สึกอันน่าหลงใหลนั้น

เขาเช็ดพื้นผิวการ์ดให้สะอาด ก่อนจะได้เห็นสปิริตบนพื้นผิวการ์ด

มันเป็นภูตสีชมพูขาวซึ่งดูน่ารักมาก ซ้ำยังมีริบบิ้นพันไว้ด้วย

ขอบของการ์ดเวทมนตร์ปล่อยรัศมีสีส้มจาง ๆ

แน่นอนว่านี่คือการ์ดสีส้ม

…

[ชื่อการ์ด: นินิม]

[ประเภท: การ์ดวิญญาณ]

[ระดับ: ✪✪✪✪]

[เผ่าพันธุ์: ประเภทนกและสัตว์]

[คุณสมบัติ: ภูต]

[พลังเวทมนตร์: 1900 หน่วย]

[พลังโจมตี: 1700 หน่วย]

[พลังป้องกัน: 1300 หน่วย]

[ท่าไม้ตาย : เสน่ห์มัดใจ เสียงปลดอาวุธ ทัณฑ์ดวงจันทร์]

…

ระดับพลังเวทมนตร์ชั้นยอด พลังโจมตีที่ทรงพลัง และพลังป้องกันระดับปานกลาง ประกอบเป็นค่าพลังของการ์ดวิญญาณสีส้มนี้

ในบรรดาสามท่าไม้ตาย

[เสน่ห์มัดใจ] เป็นลักษณะเฉพาะของนินิม และเป็นท่าไม้ตายหลักของการ์ดวิญญาณใบนี้ด้วย!

[เสน่ห์มัดใจ: มีโอกาสที่ฝ่ายโจมตีซึ่งเป็นเพศตรงข้ามจะหลงใหลในการสัมผัสทางกายภาพ]

ท่าไม้ตายที่สอง [เสียงปลดอาวุธ] เป็นท่าไม้ตายที่สามารถเปลี่ยนเงื่อนไขการเปิดใช้งานของ [เสน่ห์มัดใจ] จาก ‘การสัมผัสทางกายภาพ’ เป็น ‘การได้ยิน’

[เสียงปลดอาวุธ: ปล่อยเสียงร้องที่มีเสน่ห์ออกมา ผู้ใช้สามารถสร้างความเสียหายทางอารมณ์กับเป้าหมายได้ หากสปิริตมีความสามารถในการใช้ ‘เสน่ห์มัดใจ’ มีโอกาสที่เป้าหมาย (เพศตรงข้าม) จะหลงใหลได้]

สำหรับท่าไม้ตายที่สาม [ทัณฑ์ดวงจันทร์]!

มันไม่ได้เป็นเพียงการโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุดของ [นินิม] แต่ยังเป็นสัญลักษณ์ของ [ราคะ] เช่นเดียวกับ [แสงจันทร์] ของแบล็คบุยด้วย

[พลังแห่งดวงจันทร์: ผู้ใช้จะโจมตีเป้าหมายโดยยืมพลังของดวงจันทร์ หากอยู่ใต้แสงจันทร์พลังจะทวีคูณ!]

…

ขณะที่ข้อมูลสกิลไหลเข้ามาในหัวของดาร์ก เขาก็เริ่มเอ่ย [อัญเชิญปกติ] อย่างเงียบ ๆ

“จงออกมา!”

ภูตสีชมพูขาวที่มีหนวดเหมือนริบบิ้นพลันปรากฏขึ้นมาจากแสงสีชมพูจาง ๆ

เป็นนินิมนั่นเอง!

ในฐานะหนึ่งในประเภทวิวัฒนาการของอีบุย เงื่อนไขหลักในการวิวัฒนาการเป็นนินิม ก็คือความสนิทสนม

ช่วงลำตัวส่วนใหญ่ของมันเป็นสีขาว ขณะที่หัว หู หาง กับครึ่งล่างของขามีสีชมพู ตาของมันเป็นสีฟ้าซีด และข้างในหูก็เป็นสีฟ้าเข้ม

นอกจากนี้แล้ว ยังมีโบว์ผูกอยู่ที่หูและคอซ้าย บนโบว์แต่ละอัน มีริบบิ้นอยู่สองเส้น ซึ่งแท้ที่จริงแล้วคือหนวด

นินิมชอบเอาริบบิ้นมาพันรอบแขนของเจ้านายอันเป็นที่รักของมัน ราวกับว่ามันกำลังควงแขนของคู่รักอย่างไรอย่างนั้น

“มี้~”

นินิมซึ่งเป็นร่างจุติของ [ราคะ] คลี่ยิ้มกว้างอยู่ในอ้อมแขนของเจ้านาย มันพันริบบิ้นรอบตัวดาร์กและถูแก้มของมันกับตัวเด็กชาย ขณะที่พยายามรัดตัวเจ้านายให้แน่นที่สุด

กลิ่นหอมหวานแผ่ซ่านออกมาจากริบบิ้นที่หัว

มันกระตือรือร้นมากกว่าอูชิเสียอีก

ดาร์กที่ถูกพันอย่างแน่นหนาทำได้เพียงอาศัย ‘อำนาจของผู้เป็นนาย’ สั่งให้มันปล่อยเขาไป นินิมคลายริบบิ้นอย่างช้า ๆ แต่สีหน้าไม่พอใจเป็นอย่างมาก

เขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องลูบนินิมเพื่อให้มันสบายใจพอที่จะลืมคำบ่นไป

จากนั้นดาร์กได้ทำการทดลองขนาดเล็กกับท่าไม้ตาย [ทัณฑ์ดวงจันทร์]

เขาอัญเชิญ [สัตว์อสูรมายา: อีบุย] ออกมา จากนั้นก็ใช้ [ราคะ III] เพื่อวิวัฒนาการเป็น [แบล็คบุย] และใช้ท่าไม้ตาย [แสงจันทร์] เพื่อเปรียบเทียบความแตกต่างระหว่างทั้งสองสกิล

ดาร์กสังเกตเห็นความแตกต่างเล็กน้อยระหว่างทั้งสองสกิลนี้

จากนั้นเขาก็มั่นใจว่าถ้าใช้ [ราคะ] เพื่อสร้าง [ราคะ III] ใหม่ มีโอกาสเป็นไปได้ว่า [สัตว์อสูรมายา: อีบุย] จะวิวัฒนาการไปเป็น [สัตว์อสูรมายา: นินิม]

แม้ว่าคุณสมบัติของ [ราคะ] จะเหมือนกัน แต่เนื่องจากนิสัยที่แตกต่างเล็กน้อย มันจึงสามารถนำไปสู่ผลลัพธ์ที่แตกต่างได้เช่นกัน แม้จะเป็นเพียงเล็กน้อยก็ตาม

และถ้าดาร์กต้องการยืนยัน เขาจำเป็นต้องสร้าง [ราคะ III] ใหม่จริง ๆ

“แต่ [ราคะ IV] สร้างไม่ง่ายเลยสักนิด ตอนนี้ถ้าสร้าง [ราคะ III] ใหม่มันอาจจะดีกว่าด้วยซ้ำ ยังไงซะ การมีการ์ดเวทมนตร์ประเภทนี้มากขึ้นก็ยังถือเป็นเรื่องดี”

“ทั้ง [แบล็คบุย] และ [แบล็คแคทมอน] ที่วิวัฒนาการมาจาก [ราคะ III] ของเทพธิดาไม่เชื่อฟังคำสั่งกันเลยสักนิด ฉันต้องการการ์ด [ราคะ III] ที่เป็นของตัวเองจริง ๆ”

ดังนั้น ดาร์กจึงมีแผนสำหรับ [มหาบาป] ของเดือนนี้แล้ว

…

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ดาร์กเรียกนินิมกลับเข้าไปในการ์ดเวทมนตร์

นี่คือความไม่สะดวกอย่างหนึ่งของสปิริต มันไม่สามารถอยู่ข้างนอกได้ตลอดเวลาหลังจากถูกอัญเชิญออกมา

และถ้าสปิริตของเขามีระดับสติปัญญาสูงกว่าสาม มันก็คงจะดี เพราะถ้าเป็นแบบนั้นเขาจะได้ไม่ต้องเก็บสปิริตไว้ในการ์ดเวทมนตร์ตลอดเวลา

นอกจากนี้ ดาร์กยังต้องการลอง ‘การอัญเชิญพันธะวิญญาณ’ และปล่อยให้สปิริตในการ์ดตอบสนองต่อการเรียกของเขาผ่าน ‘พันธะ’ เพื่อให้บรรลุผลลดเวลาอัญเชิญให้สั้นลงอีก

ในอดีต จอมเวทสามารถควบคุมเวลาอัญเชิญปกติของการ์ดเวทมนตร์ระดับสี่ดาวให้เหลือน้อยกว่าสิบวินาทีจากหนึ่งนาทีได้ ซึ่งนั่นเป็นเวลาขั้นต่ำหากใช้วิธีการปกติ

สิ่งนี้ทำให้พวกเขาสามารถอัญเชิญสปิริตขั้นที่สองได้อย่างรวดเร็วโดยไม่จำเป็นต้องใช้ผ่านการ ‘บูชายัญ’!

ที่จริงก็มีตัวอย่างอยู่ใกล้ ๆ

นักปราชญ์แห่งอสูรเช่น แคลร์ เคทก็ทำได้!

ในการปลูกฝัง ‘สายสัมพันธ์’ ความต้องการพื้นฐานที่สุดแน่นอนว่าคือการอยู่ร่วมกับสปิริต

เรื่องนี้ต้องใช้การ์ดเวทสนามที่คล้ายกับ [สวนสัตว์]

เอฟเฟกต์ของการ์ดเวทสนามนั้นมีหลากหลาย แต่การ์ด [สวนสัตว์] และ [อาณาจักรแห่งสรรพสัตว์] นั้นค่อนข้างพิเศษ

นอกจากเอฟเฟกต์ของตัวเองแล้ว พวกมันยังสามารถทำให้สปิริตประเภทนกและสัตว์คงอยู่ในสนามได้เป็นเวลานานอีกด้วย

ส่วนตัวจอมเวทเพียงแค่ต้องเติมพลังเวทมนตร์อย่างต่อเนื่อง เพื่อรักษาเอฟเฟกต์การ์ดเวทสนามอย่าง [สวนสัตว์] เอาไว้

ดังนั้น ดาร์กจึงคิดที่จะทำการ์ดเวทสนาม [สวนสัตว์] ขึ้นมา

มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะสร้างการ์ดเวทสนามขนาดใหญ่อย่าง [อาณาจักรแห่งสรรพสัตว์] ในตอนนี้ แต่กับการ์ดเวทสนามขนาดเล็กอย่าง [สวนสัตว์] ยังพอจะเป็นไปได้อยู่

หลักฐานก็คือ ผู้สร้างการ์ดเวทสนามนี้เต็มใจที่จะสอนเขา

แม้ว่าสำหรับจอมเวทแล้ว การ์ดเวทมนตร์นั้นจะมีค่าพอ ๆ กับชีวิตของพวกเขา แต่ดาร์กรู้สึกว่าแคลร์เต็มใจที่จะสอนเขา เพราะความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอ

…

“ฉันอาจจะขอร้องเธอได้!”

“รวบรวมความกล้าของตัวเองสิ ดาร์ก!”

ในวันอาทิตย์ ดาร์กปรึกษากับศาสตราจารย์ลิลลี่ก่อนจะเดินไปตามถนนนักเดินทางเพื่อซื้อของขวัญให้กับแคลร์

หลังอาหารเย็น เขานำของขวัญไปให้แคลร์ที่หอพักศาสตราจารย์

แคลร์อยู่ที่เซนต์แมเรียนมานานกว่าครึ่งเดือนแล้ว แต่ดาร์กยังไม่เคยไปเยี่ยมเลย แม้แต่วันนี้เองก็มาอย่างมีจุดประสงค์ ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกละอายใจเล็กน้อย

บทที่ 149 ดาร์ก เดม่อน ราชาแห่งความโชคดี
บทที่ 149 ดาร์ก เดม่อน ราชาแห่งความโชคดี

ดาร์กไม่ใช่คนที่ปฏิเสธผู้อื่นเก่งนัก

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังสนใจสินค้าใหม่นี้ด้วย ดังนั้นเขาจึงเดินตามผู้ช่วยร้านเข้าไปในห้องลับอีกครั้ง

ครั้งนี้ห้องถูกทำความสะอาดเรียบร้อย สินค้ากึ่งสำเร็จรูปที่นำมาทดลองขายได้ถูกส่งกลับไปยังโรงงานเพื่อทำการซ่อมแซมแล้ว จึงเหลือแค่สินค้าสำเร็จรูปเพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั้นที่ยังคงอยู่

และสิ่งที่โดดเด่นที่สุด แน่นอนว่ายังเป็นเจ้าปลาทองที่ดูเหมือนกับหลุดออกมาจากนรกนั่น!

แต่ข้าง ๆ ปลาทอง กลับปรากฏสิ่งมีชีวิตสุดน่ารักที่ดึงดูดความสนใจของดาร์กทั้งหมดไปในทันที!

“นี่คือจิ้งจอกเฟนเนกใช่ไหมครับ?”

ดาร์กรู้สึกประหลาดใจ

เมื่อเห็นว่าเด็กชายดูชอบ มิสแคทก็พูดอย่างภาคภูมิใจว่า “ใช่แล้ว นี่คือหญ้าจิ้งจอกชนิดหนึ่ง เรียกว่าหญ้าจิ้งจอกเฟนเนก!”

จิ้งจอกเฟนเนกเป็นหนึ่งในสุนัขที่มีขนาดเล็กที่สุดในโลก

พวกมันมีใบหูขนาดใหญ่ที่น่ารักเป็นพิเศษเนื่องมาจากถูกธรรมชาติปรับสภาพให้เข้ากับสิ่งแวดล้อม

สีขนมีตั้งแต่สีครีมจนถึงสีเหลืองซีด

และส่วนปลายหางมักจะเป็นสีดำ

จิ้งจอกเฟนเนกที่อยู่ตรงหน้าเรียกได้ว่าปกติมาก แต่เพราะมันตัวเล็กเหมือนกับแมวตัวน้อยในห้องของเขา

ดาร์กจึงชอบมันแทบจะทันที!

เดิมที [ราคะ] ก็เป็นคู่ที่ดีสำหรับ [จิ้งจอก] อยู่แล้ว บางทีถ้าโชคดีเขาอาจขัดเกลาต๋าจี่*[1] หรืออะไรทำนองนั้นได้?

ขณะที่ดาร์กสงสัย เขาก็ถามว่า “หญ้าจิ้งจอกต้นนี้กี่คะแนนเหรอครับ?”

ผู้ช่วยร้านค้าตอบว่า “หญ้าจิ้งจอกไม่ได้ผลิตออกมาเยอะ ดังนั้นราคาจึงสูงเล็กน้อย ต้นละหนึ่งร้อยคะแนนน่ะ”

ดาร์กถามต่อ “โอเคครับ แล้วหญ้าจิ้งจอกกระถางนี้ต้องการน้ำยาแมวพิเศษไหมครับ?”

มิสแคทตอบทันที “ไม่จำเป็น ใช้น้ำยาแมวธรรมดาก็ได้”

…

ในไม่ช้าดาร์กก็ออกมาจากร้านดอกไม้และต้นไม้คิตตี้ พร้อมกับกระถางหญ้าจิ้งจอกในมือ

จากนั้นเขาก็เดินไปตามถนนสักพัก และซื้อทุกอย่างที่หญ้าจิ้งจอกต้องการ

หลังจากได้หญ้าจิ้งจอกกระถางนี้มาแล้ว ดาร์กพลันรู้สึกว่างานวิจัยของเขากำลังจะเกิดความก้าวหน้าครั้งใหญ่อย่างไรไม่รู้

…

ก่อนหน้านี้ เขาต้องเลือกระหว่างการเพาะปลูก [ผลแห่งราคะ] ต่อไป หรือจะสะสม [ราคะ] เพื่อเอาไปพัฒนาเป็น [ราคะ IV]

แต่ตอนนี้ดาร์กไม่ต้องกังวลอีกต่อไปแล้ว

เขาไม่แน่ใจเรื่องจำนวน [ราคะ] ที่เขาต้องการเพื่อสร้าง [ราคะ IV] จะต้องมีเท่าไหร่

แต่ตอนนี้เขามีหญ้าจิ้งจอกใหม่แล้ว

ดังนั้น เขาจึงไม่จำเป็นต้องไตร่ตรองเรื่องนี้อีกต่อไป

…

เมื่อดาร์กกลับมาที่หอพัก เขาก็ไม่ได้เร่งรีบที่จะเพาะ [ผลแห่งราคะ] ทันที

แต่วางแผนที่จะใช้เวลาหนึ่งหรือสองวัน เพื่อพัฒนาความสัมพันธ์ของเขากับหญ้าจิ้งจอกนี้ก่อน

และแล้วข้างเตียงของเด็กชายก็มีตะกร้านอนเพิ่มขึ้นมาอีกใบ…

เวลาผันผ่านไปจนถึงคืนวันเสาร์

ดาร์กหยิบเครื่องหยดสมองวิเศษและใช้ ‘วิธีแมลงปอสัมผัสน้ำ’ อีกครั้งเพื่อดึง [ราคะ] ที่ล้นออกมาจากสมองของเขา

จากนั้น

เมื่อรวม [ราคะ] 1.5 หน่วยที่เขาดึงออกมาในวันนี้กับ [ราคะ] ห้าหน่วยที่เขาเก็บไว้จากเดือนก่อน บวกกับ [ราคะ] 1.5 หน่วยที่เขาเก็บไว้เมื่อวานนี้ ดาร์กได้รวบรวมมันไว้ทั้งหมดแปดหน่วยแล้ว!

ในเวลานี้ ค่า [ราคะ] ได้เปลี่ยนจาก 109 หน่วยเป็น 106 แล้วซึ่งถือได้ว่าเข้าสู่ช่วงที่ปลอดภัย

สำหรับการ์ดใบต่อไป เขาจะไม่เสี่ยงเพิ่มค่าราคะ แต่จะไปลดค่า [อัตตา] ลงแทน

ทว่านั่นก็เป็นสิ่งที่ต้องพิจารณาในภายหลัง

…

หลังจากดึง [ราคะ] ออกมาเพียงพอ ดาร์กก็ขังหญ้าแมวไว้ในห้องนอนแล้วเอาหญ้าจิ้งจอกออกมาที่ระเบียง จากนั้นเขาก็เปิดรั้วป้องกันของต้นไม้หนอนและฉีด [ ราคะ] หนึ่งส่วนสามของที่รวบรวมไว้ในวันนี้ลงในกิ่งหนอน

ในบรรดากิ่งหนอน หนึ่งในนั้นเก็บ [ราคะ] ไว้สามหน่วยและอีกสองกิ่งเก็บ [ราคะ] ไว้สองหน่วยตามลำดับ

ดาร์กอุ้มหญ้าจิ้งจอกขึ้นมาและปล่อยให้มันดูดกิ่งหนอน

ผลลัพธ์ปรากฏทันที ทว่ามันไม่ได้เปลี่ยนไปเพราะฤดูกาลเปลี่ยน

ตราสัญลักษณ์ของ [ราคะ] ปรากฏขึ้นบนยอดหญ้าจิ้งจอกทันที จากนั้นมันก็มีดอกตูมขึ้นมา มันเบ่งบานท่ามกลางแสงจันทร์ ก่อนจะออกผลในที่สุด

นั่นเป็นผลที่อุดมไปด้วย [ราคะ]!

หลังจากนั้นดาร์กก็ฉีด [ราคะ] หนึ่งหน่วยที่เหลือเข้าไปในกิ่งหนอนเพื่อเก็บไว้ หลังจากนั้นเขาก็ไม่ลืมปิดรั้วและแบกหญ้าจิ้งจอกกลับมาที่ห้องนอนด้วย

เนื่องจากอากาศเริ่มเย็นลง ดาร์กจึงย้ายกระท่อมหญ้าวัวไปไว้ที่มุมห้องนอนแทน

ตอนนี้มี ‘หญ้าแมว’ สามตัวอาศัยอยู่ในห้องแล้ว หญ้าวัวนั้นเงียบ และหญ้าแมวอยู่ไม่นิ่ง ส่วนหญ้าจิ้งจอกนั้นชอบเกาะติดอยู่กับเด็กชายมาก

ดาร์กวางหญ้าจิ้งจอกลงในตะกร้านอนแล้วเริ่มการทดลอง

ขั้นตอนของการทดลองนั้นเขาคุ้นเคยกับมันแล้ว

เด็กชายอัญเชิญ [ชัคคารุ] ออกมาก่อน

จากนั้นก็ใส่ [ผลแห่งราคะ] ลงไปในกระดองของชัคคารุ แล้วรอให้ผลไม้หมักละลายตามกระบวนการ

ใช้เวลาในการหมักประมาณครึ่งชั่วโมง

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ดาร์กก็ได้รับน้ำผลไม้ [ราคะ] มาหนึ่งแก้ว

วิธีการต่อไป มันถูกนำไปขัดเกลาโดยวิธีขัดเกลาขั้นพื้นฐาน [ประเภทนกและสัตว์–คุณสมบัติปกติ]

ใช้การ์ดเวทมนตร์เปล่าราคาห้าสิบคะแนน

โดยมีวัตถุดิบหลักคือน้ำผลไม้ราคะ

สำหรับผลลัพธ์สุดท้ายมันขึ้นอยู่กับโชคชะตาทั้งหมด

…

การขัดเกลาครั้งนี้ไม่มีคำแนะนำใด ๆ ทั้งนั้น

แม้แต่คุณสมบัติที่เขาเลือกสำหรับวิธีขัดเกลาก็ยังเป็น ‘ปกติ’ ซึ่งสามารถสร้างสปิริตที่มีคุณสมบัติอื่นขึ้นมาได้

นี่ทำให้การทดลองไร้แบบแผนมากขึ้น

นอกจากนี้ ยังทำให้การทดลองมีโอกาสล้มเหลวมากขึ้นด้วย

…

แต่ดาร์กมักมีโชคในการสร้างการ์ดวิญญาณเสมอ

การทดลองทั้งหมดในครั้งนี้นั้นดำเนินไปอย่างราบรื่นมาก

แม้กระทั่งหลังจากเปิดใช้งานวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์หมายเลข 1 แล้ว ผลกลับกลายเป็นว่าน้ำผลไม้ [ราคะ] เพียงอย่างเดียวไม่สามารถกลั่นให้เสร็จสมบูรณ์ได้ เขาจึงแก้ไขมันด้วยการเติมวัตถุดิบเพิ่มเติมลงไปในนาทีสุดท้าย!

ดาร์กเพิ่ม ‘ยาของแอนเดอร์เซน’ ที่ได้รับจากซิสเตอร์คาไลด์ลงไปด้วย!

อันที่จริง เขามียาของกริมม์และยาของแอนเดอร์เซนอยู่ หนึ่งขวดสำหรับแก้ปัญหาภาพลวงตา และอีกขวดสำหรับแก้ปัญหาการล้างสมอง

ดาร์กเลือกยาของแอนเดอร์เซน ซึ่งสามารถลบล้างคาถาส่วนใหญ่ที่เกี่ยวข้องกับการสาปสมองหรือการบิดเบือนจิตใจได้

เดิมทีเขาก็อยากขัดเกลายาของแอนเดอร์เซนให้เป็นการ์ดน้ำยา แต่เมื่อมีความรู้มากขึ้น ดาร์กก็ตระหนักได้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะขัดเกลาน้ำยาขั้นสูงดังกล่าวให้เป็นการ์ดด้วยระดับปัจจุบันของเขาได้ สุดท้ายมันเลยถูกเก็บเอาไว้จนบัดนี้

เป็นผลให้ตอนเติมวัตถุดิบ ดาร์กจึงเติมยาของแอนเดอร์เซนทั้งสามหลอดลงไปในวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์ในคราวเดียว!

หลังจากนั้น รัศมีของวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์หมายเลข 1 ก็ไปถึงจุดสูงสุด และการสร้างการ์ดวิญญาณก็ก้าวไปสู่ขั้นตอนหลอมสุดท้ายได้สำเร็จ

→ การ์ดเวทมนตร์กลายเป็นรังไหมเรียบร้อย

…

ดาร์กเอื้อมมือไปแตะมัน ก่อนจะใส่พลังเวทมนตร์ลงไปในรังไหมที่กำลังเปล่งประกายไม่หยุด

คล้ายกับการสร้าง [อูชิ] พลังเวทมนตร์ในรังไหมเรืองแสงผันผวนตลอดเวลา เนื่องจากวัตถุดิบต่าง ๆ ยังคงถูกหลอมอย่างต่อเนื่อง และต้องใช้เวลาประมาณห้านาทีในการทำให้เสถียร

เมื่อมาถึงขั้นตอนนี้ ความคาดหวังของดาร์กที่มีต่อการ์ดวิญญาณใบนี้ก็ไปถึงจุดสูงสุดเช่นเดียวกัน

เขาอยากรู้จริง ๆ ว่าสปิริตแบบไหนจะออกมาเมื่อสิ้นสุดการขัดเกลาโดยไร้ซึ่งการชี้นำโดยเจตนา

ดังนั้น ดาร์กจึงรีบหยิบมีดปรอทออกมาและค่อย ๆ ผ่ารังไหมเรืองแสงออกอย่างระมัดระวัง

สีชมพูชวนฝันลอดผ่านช่องว่างออกมา

นอกจากจะเป็นสีของราคะแล้ว มันยังเป็นสีของภูตอีกด้วย

ดาร์กมึนงงเล็กน้อย และเขาก็เริ่มหลงใหลมันเรื่อย ๆ

[1] ต๋าจี่ในที่นี้กล่าวถึงปีศาจจิ้งจอก เล่ากันว่าต๋าจี่นั้นเป็นสนมคนโปรดของ ‘พระเจ้าโจ้ว’ กษัตริย์องค์สุดท้ายแห่งราชวงศ์ซาง และนางถูกเรียกขานว่าเป็น สนมปีศาจจิ้งจอกเก้าหาง

บทที่ 148 ดาร์ก เดม่อนไม่รู้ว่าพอควรคืออะไร
บทที่ 148 ดาร์ก เดม่อนไม่รู้ว่าพอควรคืออะไร

ฤดูใบไม้ร่วงกลายเป็นฤดูหนาวและทุกสิ่งบนโลกก็เริ่มจำศีล

ด้วยอุณหภูมิที่ลดลงอย่างต่อเนื่อง ในที่สุดเซนต์แมเรียนก็เริ่มแจกชุดเครื่องแบบฤดูหนาว

แต่ถึงจะบอกว่าเป็นชุดเครื่องแบบฤดูหนาว มันกลับมีเพียงเสื้อซับในที่อบอุ่น เพิ่มเข้าไปในชุดเครื่องแบบฤดูใบไม้ร่วงเท่านั้น

เดือนใหม่เริ่มต้นด้วยคาบวิชาการประลองในวันศุกร์

ศาสตราจารย์โจนส์ยืนอยู่บนแท่น และพูดเกี่ยวกับกฎการประลองอย่างละเอียด

ดาร์กอยู่ในแถวสุดท้าย มือกำลังกระชับคอเสื้อให้แน่น ขณะที่หมอกขาวลอยออกมาเมื่อเขาถอนหายใจ

เมื่อคืนดาร์กทำสรุปรายเดือนของเขา

ปรากฏว่าเขาควบคุมค่ามหาบาปในเดือนพฤศจิกายน ได้น้อยกว่าในเดือนตุลาคม

ค่ามหาบาปทั้งหมดเพิ่มขึ้น ยกเว้น [ริษยา] และ [โทสะ]

[อัตตา: 105 → 106 หน่วย]

[ริษยา: 42 → 41 หน่วย]

[โทสะ: 94 → 90 หน่วย]

[เกียจคร้าน: 62 → 64 หน่วย]

[โลภะ: 89 → 97 หน่วย]

[ตะกละ: 62 → 64 หน่วย]

[ราคะ: 111 → 109 หน่วย]

มันเพิ่มขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย

ขนาดว่าดึง [อัตตา] ออกไปสามหน่วยแล้ว แต่ค่าชี้วัดของเขายังคงเพิ่มขึ้นสี่หน่วยอยู่ดี

ส่วน [เกียจคร้าน] และ [ตะกละ] ก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน

แม้ว่า [โลภะ] จะเพิ่มขึ้นตามที่ดาร์กคาดไว้ แต่มันยังคงเพิ่มขึ้นเร็วเกินไป และมีสัญญาณว่าจะควบคุมไม่ได้เล็กน้อย

[ราคะ] ลดลงหนึ่งหน่วยหลังจากที่เขาใช้การ์ดดอกไม้ไป หนำซ้ำ ดาร์กยังดึงมันออกมาได้สิบสองหน่วยด้วยเครื่องหยดสมองวิเศษ ทว่าถึงอย่างนั้น ค่าของมันก็ยังคงเพิ่มขึ้นอย่างไม่อาจควบคุมได้ และกลับไปเป็น 109 หน่วยอยู่ดี

แม้ว่าปัจจัยหนึ่งที่ทำให้ราคะเพิ่มขึ้นคือเขาจงใจเพิ่มมันเอง แต่ก็ยังไม่ง่ายที่จะจัดการกับมัน

ถ้าดาร์กไม่ยับยั้งตัวเอง ปัญหาจะยิ่งแย่ลงไปอีก

“ฮึก~” ดาร์กตบแก้มของเขา พยายามกำจัดความคิดที่ฟุ้งซ่านและตั้งใจฟังอาจารย์มากขึ้น

เป็นเวลาสามเดือนแล้วตั้งแต่เริ่มเรียนมา เหลือเวลาอีกไม่ถึงหนึ่งเดือนก่อนจะสิ้นสุดเทอมแรก

ถ้าพูดให้ชัดเจนคือ เทอมแรกจะสิ้นสุดในวันศุกร์ที่ 22 ธันวาคม

จากนั้นเซนต์แมเรียนก็จะฉลองคริสต์มาส และจะมีวันหยุดหนึ่งสัปดาห์

หากนักเรียนรับประกันได้ว่า จะสามารถเดินทางไปกลับได้อย่างรวดเร็วภายในหนึ่งสัปดาห์ พวกเขาสามารถขอกลับบ้านในวันที่ 22 และใช้วันคริสต์มาสอีฟอันอบอุ่นกับครอบครัวได้

ถ้าไม่อย่างนั้น พวกเขาจะต้องอยู่ที่สถาบันอย่างเชื่อฟัง

เพราะหลังจากสิ้นสุดวันหยุด เทอมใหม่จะเริ่มต้นขึ้น

เทอมที่สองจะเริ่มขึ้นในเดือนมกราคม และดำเนินต่อไปจนถึงเดือนมิถุนายน โดยจะมีการสอบปลายภาคหนึ่งหรือสองสัปดาห์หลังจากเดือนมิถุนายน ตามด้วยช่วงปิดภาคเรียนฤดูร้อน

เนื่องจากตารางเรียนที่อัดแน่น ศาสตราจารย์และนักเรียนส่วนใหญ่จึงเลือกที่จะใช้เวลาช่วงวันหยุดคริสต์มาสในปราสาท

ทุกปีในวันคริสต์มาสอีฟ สถาบันจะจัดงานเต้นรำและมอบถุงเท้าให้นักเรียนแต่ละคน

ว่ากันว่าพวกเขาสามารถได้รับของขวัญคริสต์มาส โดยมีข้อแม้ว่าต้องอยู่ให้ได้ถึงตีห้าในเช้าวันรุ่งขึ้น แล้วเมื่อเปิดถุงเท้า พวกเขาก็จะต้องพบกับความประหลาดใจ!

…

“ดังนั้น การประลองในชั้นเรียนครั้งที่สองของเทอมนี้จะจัดขึ้นในวันศุกร์หน้า ฉันจะบันทึกอันดับในการประลองนี้ไว้เป็นผลงานของพวกเธอในเทอมนี้ แล้วนำไปรวมกับการสอบปลายภาคของเทอมถัดไปเพื่อสรุปคะแนนสุดท้าย”

เมื่อใกล้จบคาบเรียน ศาสตราจารย์โจนส์ก็ประกาศเวลาสำหรับการแข่งขันในชั้นเรียนครั้งที่สอง

ตอนเธอพูดครึ่งแรก เหล่าจอมเวทฝึกหัดก็ตื่นเต้นกันมากจริง ๆ

แต่พอพูดถึงครึ่งหลัง นักเรียนเกือบจะทุกคนก็ทำหน้าเหวอออกมา

“ถามจริง มันจะรวมเป็นเกรดรวมเหรอ?”

“ฉันได้ยินมาว่าเกรดรวมสามารถแปลงเป็นคะแนนได้…”

“นี่หมายความว่าการสอบของเราจะเริ่มก่อนเวลาเลยไม่ใช่เหรอ?”

“นี่มันไม่กะทันหันเกินไปเหรอ?”

“เมื่อก่อนก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอไง?”

“ถ้าเริ่มตั้งแต่วันนี้ จะยังมีเวลาพอสำหรับขัดเกลาการ์ดใหม่หรือเปล่านะ?”

ทั้งห้องเรียนเกิดความโกลาหลอยู่ครู่หนึ่ง

…

ศาสตราจารย์โจนส์หรี่ตาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ถ้าพวกเธอมีคำถามอะไรให้ยกมือขึ้น”

เอ็มม่าเป็นคนแรกที่ยกมือขึ้น

หลังจากที่ศาสตราจารย์โจนส์เรียกชื่อเธอ เธอก็ถามทันทีว่า “ศาสตราจารย์คะ กฎในครั้งนี้จะยังเหมือนเดิมกับโหมดระดับสูงหรือเปล่าคะ?”

“เป็นคำถามที่ดี”

ศาสตราจารย์โจนส์ปรบมือ ก่อนจะบอกให้เธอนั่งลงแล้วตอบว่า “ครั้งนี้เราจะใช้ระบบการประลองแบบเป็นทางการ แต่ไม่จำกัดจำนวนการ์ดเวทมนตร์ขั้นต่ำ”

โดรอนจากบ้านขุนนางยกมือขึ้นทันที

ศาสตราจารย์โจนส์พยักหน้าให้ และเขาก็ลุกขึ้นทันที ก่อนจะถามว่า “ถ้าอย่างนั้น มันจะไม่เป็นการเอาเปรียบกับคนที่มีการ์ดเวทมนตร์น้อยเหรอครับ?”

ศาสตราจารย์โจนส์ตอบอย่างใจเย็นว่า “การ์ดเวทมนตร์เป็นผลจากการเรียนของเธอในเทอมนี้ คนที่เรียนดีย่อมมีการ์ดเวทมนตร์มากกว่า แล้วจะพูดได้ยังไงว่าเป็นการเอาเปรียบ?”

โดรอนเงียบไปครู่หนึ่ง

จากนั้นที่แถวสุดท้ายข้างประตู เวอร์เธอร์ กาวด์ยกมือขึ้นสูง

เมื่อศาสตราจารย์โจนส์เรียกชื่อเขา เวอร์เธอร์ก็ถามเสียงดังว่า “ศาสตราจารย์ครับ คราวนี้มีรางวัลคะแนนอะไรหรือเปล่าครับ? หรือแต้มอันดับสามารถแปลงเป็นคะแนนได้หรือเปล่าครับ?”

อาจารย์โจนส์กล่าวว่า “ผลอันดับการประลองในชั้นเรียนครั้งนี้ จะใช้อ้างอิงสำหรับคะแนนรวมของการสอบปลายภาคเท่านั้น ดังนั้นจึงไม่สามารถแปลงเป็นคะแนนได้ แต่ถ้าเธอเป็นผู้ชนะอันดับหนึ่งก็จะมีรางวัลเป็นคะแนนให้”

เวอร์เธอร์ถามต่อ “เท่าไหร่เหรอครับ?”

โจนส์ตอบ “ห้าพันคะแนน”

“โห”

เหล่านักเรียนอ้าปากค้างทันที

ห้าพันคะแนนนี่มันอะไรกัน?

ผู้ชนะ ‘ดาวเด่น’ ของชั้นปีที่หนึ่ง ราชาแห่งงานเลี้ยงสวมหน้ากาก ดาร์ก เดม่อนก็ได้รับคะแนนเพียงห้าพันคะแนนในงานนี้เท่านั้น

และรางวัลแชมป์ของการประลองในชั้นเรียนครั้งแรกก็มีเพียงหนึ่งพันคะแนนเท่านั้น!

เมื่อดูจากสถานการณ์นี้แล้ว อาจมีคะแนนสำหรับอันดับสองและสามด้วย

ศาสตราจารย์โจนส์กล่าวทันทีว่า “การแข่งขันครั้งนี้จะมีความสมบูรณ์ยิ่งขึ้น และการตั้งรางวัลก็จะครอบคลุมมากขึ้น นอกจากแชมป์แล้ว สิบอันดับแรกจะได้รับรางวัลเป็นคะแนนด้วย”

ทันทีที่เธอพูดออกมา ทั้งห้องเรียนก็เต็มไปด้วยเสียงอื้ออึง

ตำแหน่งแชมป์ได้มาไม่ง่ายก็จริง แต่ก็ยังมีโอกาสที่จะติดสิบอันดับแรกอยู่

ทุกคนเป็นนักเรียนใหม่ ดังนั้นโอกาสของทุกคนจึงเท่ากัน

ตราบใดที่พวกเขาพยายามอย่างหนัก มันก็มีความเป็นไปได้เสมอ!

สำหรับเรื่องที่มันมีผลไปถึงเกรดรวม พวกเขาก็จงใจลืมมันไปเสีย

“อีกหนึ่งสัปดาห์!”

นักเรียนทุกคนเตรียมพร้อม

เวอร์เธอร์เหลือบมองดาร์กที่นั่งอยู่และตัดสินใจทันที

…

ดาร์กผู้ซื้อวัตถุดิบ [เคลื่อนย้ายในพริบตา] เมื่อสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา ก็อยากได้คะแนนเช่นกัน

เพียงแต่เขาไม่แสดงออก

เขาไม่ได้เปิดเผยความมุ่งมั่นใด ๆ

ในช่วงสามเดือนที่ผ่านมา เขาไม่เคยหย่อนยานในการเรียน ดังนั้นจึงเห็นได้ชัดว่าเขาจะชนะที่หนึ่ง

แต่แทนที่จะคิดถึงเรื่องนี้ ไปคิดถึงวิธีปกป้องต้นไม้หนอนหลังฤดูหนาวดีกว่า

มีน้ำยาประมาณสี่ประเภทสำหรับการเพาะเลี้ยงต้นหนอน และแต่ละฤดูกาลก็แตกต่างกัน

ในหมู่พวกมัน ยาฤดูหนาวและยาฤดูร้อนมีราคาแพงกว่า ในขณะที่ยาฤดูใบไม้ร่วงและยาฤดูใบไม้ผลิมีราคาถูกกว่า

สรุปคือควรเปลี่ยนน้ำยา

ดังนั้น หลังจากวิชาการประลองจบลงในตอนบ่าย

ดาร์กก็ออกจากปราสาท และเข้าสู่ถนนนักเดินทางผ่านศาลาใจกลางทะเลสาบ

…

เดือนธันวาคมเพิ่งมาถึง แต่ถนนนักเดินทางกลับตกอยู่ในบรรยากาศคริสต์มาสแล้ว

ร้านค้าหลายแห่งยังไม่ได้ตั้งต้นคริสต์มาส แต่คำว่า ‘คริสต์มาสสเปเชียล’ กลับถูกเพิ่มลงไปในใบปลิวแล้ว

ดาร์กเดินผ่านถนนสายยาว และเข้าไปในร้านดอกไม้และต้นไม้กาเหว่า ซึ่งเขาซื้อยาสำหรับฤดูหนาวของต้นไม้หนอนมา

จากนั้นก็เข้าไปในร้านดอกไม้และต้นไม้คิตตี้ต่อเพื่อสอบถามเกี่ยวกับการปรับปรุงหญ้ากระต่าย

มิสแคทพูดอย่างเขินอายเล็กน้อย “ปัญหาในการปรับปรุงหญ้ากระต่ายเป็นเรื่องยากที่จะก้าวผ่านไปได้ แต่ฉันเพิ่งได้สายพันธุ์ใหม่ ๆ มา เธออยากลองดูไหม?”

บทที่ 147 วันนี้คุณกลายเป็นหมูแล้วหรือยัง?
บทที่ 147 วันนี้คุณกลายเป็นหมูแล้วหรือยัง?

พิธีต้อนรับศาสตราจารย์คนใหม่ถูกจัดขึ้น ณ เวลาหกโมงเย็นในวันจันทร์

ราวกับว่าเพื่อลดผลกระทบจากการลาออกของศาสตราจารย์ดีดี้ พิธีต้อนรับครั้งนี้จึงยิ่งใหญ่เป็นพิเศษ

ตัวแคลร์ไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก แต่เธอก็พยายามร่วมมืออย่างเต็มที่เพื่อพัฒนาสถาบันเก่าของเธอ

แม้ว่าเธอจะไม่สนใจ แต่ก็มีเหตุการณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ทำให้เธอประหลาดใจระหว่างกล่าวสุนทรพจน์บนเวที

นักเรียนชั้นปีที่หนึ่งของบ้านนักปราชญ์และบ้านคนเขลา ได้เตรียมของขวัญไว้สำหรับเธอ และมอบให้เธอต่อหน้าคนทั้งสถาบัน

นอกจากนี้ยังมีนักเรียนคนหนึ่งที่ให้ช่อดอกไม้กับเธอด้วยใบหน้าแดงก่ำ

นี่ไม่ใช่เพราะเธอเป็นศาสตราจารย์คนใหม่

แต่เพราะเธอเป็นลูกศิษย์ของเซนต์แมเรียน และยังเป็นวีรสตรีของมนุษยชาติอีกด้วย!

…

ประวัติศาสตร์เวทมนตร์ของชั้นปีหนึ่งคือวันที่สองและสี่ของสัปดาห์

แคลร์เตรียมบทเรียนตั้งแต่เช้าวันจันทร์ และเธอจะเปลี่ยนตัวกับอาจารย์ใหญ่อาร์เต้ในช่วงบ่ายวันอังคาร เพื่อสอนบทเรียนประวัติศาสตร์เวทมนตร์ครั้งแรกของเธอ

เพราะนักเรียนของทั้งสี่บ้านเคารพวีรสตรีที่มีฉายา ‘นักปราชญ์แห่งอสูร’ เป็นอย่างมาก ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงประพฤติตัวดีเยี่ยมเมื่อเริ่มคาบเรียน

แคลร์ผ่านขั้นตอนการแนะนำตนเองอย่างราบรื่น และเริ่มการบรรยายอย่างเป็นทางการ

รูปแบบการสอนของเธอใกล้เคียงกับอาจารย์ใหญ่อาร์เต้ เรื่องราวที่เธอเล่าล้วนไม่ได้มาจากตำราเรียน พวกมันทั้งน่าสนใจและมีข้อมูลครบถ้วน

ถ้าให้ดาร์กติ คงมีแค่น้ำเสียงของเธอที่แทบจะไม่มีอารมณ์ร่วมเลยระหว่างเล่าเรื่อง มันเหมือนกับการระบุข้อเท็จจริงจากมุมมองเป้าหมาย แต่ขาดความรู้สึกร่วม

เธอมีความคล้ายคลึงกับศาสตราจารย์ดีดี้ในเรื่องนี้

กล่าวโดยสรุป การฟังบรรยายของเธอเป็นเวลานานอาจทำให้คนง่วงนอนได้ง่าย

แคลร์ดูเหมือนจะเป็นคนแบบนั้น

เธอเป็นคนมีสติปัญญาและมีเหตุผล ไม่แยแสและเฉลียวฉลาด

…

หลังจากความตื่นเต้นในตอนแรก เหล่าจอมเวทฝึกหัดก็รู้สึกตื่นเต้นกับศาสตราจารย์คนใหม่ที่เพิ่งเข้ามาก็น้อยลง

แคลร์ผสานเข้ากับบรรยากาศของสถาบันอย่างรวดเร็ว และได้รับความสนใจจากกลุ่มนักเรียนเนื่องจากภาพลักษณ์ที่ดี รวมไปถึงนิสัยที่อ่อนโยนของเธอ

แม้ว่านักเรียนบางคนจะไม่ชอบเธอ แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไร

…

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปในพริบตา

นักเรียนค่อย ๆ ปรับตัวเข้ากับการมาของศาสตราจารย์คนใหม่

ส่วนแคลร์ก็ค่อย ๆ ปรับให้เข้ากับตัวตนใหม่ของเธอ

วันที่ 21 พฤศจิกายน บ่ายวันอังคาร

ในที่สุด แคลร์ก็เปิดเผยนิสัยที่แท้จริงของเธอ ระหว่างคาบบรรยายประวัติศาสตร์เวทมนตร์ครั้งที่สาม

เธอเปลี่ยนนักเรียนที่กำลังหลับในห้องเรียนให้กลายเป็นหมู!

แม้ว่ามันจะเป็นหมูตัวเล็กอ้วนที่ทำให้คนอยากกอด แต่หมูก็ยังเป็นหมูอยู่วันยังค่ำ

แคลร์เรียกชื่อนักเรียนคนนั้น และนักเรียนที่นอนอยู่บนโต๊ะก็กลายเป็นหมูทันที ก่อนที่นักเรียนคนอื่นจะทันได้ตอบสนอง!

นักเรียนเกือบคิดว่าเขายังอยู่ในฝันร้าย

ใครก็ตามที่จู่ ๆ ตื่นขึ้นมาในชั้นเรียน และพบว่าตัวเองกลายเป็นหมูก็คงอยากหนีจากความเป็นจริง

แต่ความตื่นตระหนก ความตกใจ ความกลัว และความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่นที่นักเรียนในปีเดียวกันรอบ ๆ ตัวเขาแสดงออกมา ทำให้เขารู้สึกถึงลางร้ายอย่างยิ่ง

จนกระทั่งคำวิพากษ์วิจารณ์ของศาสตราจารย์แคลร์ เคทดังเข้ามาในหูของเขา มันก็เริ่มทำให้เขาเข้าใจ

…

เมื่อมองไปยังหมูที่กำลังหอบแฮก โรเบิร์ตซึ่งเกือบจะหลับพลันสติตื่นตัวสั่นเทาในทันที หนำซ้ำเขาเกือบจะกรีดร้องออกมาด้วย

เด็กชายรีบเช็ดน้ำลายออกจากปาก และพูดด้วยเสียงสั่นเครือกับเวอร์เธอร์ว่า “เวอร์เธอร์ ฉันตื่นแล้วหรือยัง?”

เวอร์เธอร์ซึ่งตอนแรกก็ง่วงนอนเหมือนกัน เวลานี้เขามีเหงื่อเย็นไหลออกมาเช่นกัน

ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา ความกระตือรือร้นในการสำรวจทางลับของเขาค่อย ๆ ลดลง ส่วนจำนวนการบ้านที่ได้รับมอบหมายจากศาสตราจารย์ก็ค่อย ๆ กลับสู่ระดับปกติ

และเมื่อการบ้านน้อยลง เวอร์เธอร์กับโรเบิร์ตก็วิ่งไปสำรวจที่ทางลับทุกคืนและยังต่อสู้กับโกเลมที่อยู่ที่นั่นด้วย

เวลานั้นยังมีนักเรียนคนอื่นเข้ามาในทางลับเช่นกัน แต่จำนวนของพวกเขาก็มีน้อยลงเรื่อย ๆ

ตลอดสัปดาห์ ในที่สุดการล่าขุมทรัพย์ของเวอร์เธอร์ก็มีความคืบหน้า

แต่ถึงอย่างนั้น มันยังเป็นการยากอยู่ดีที่จะแบ่งเวลาสำรวจตอนกลางคืนกับการเรียนในตอนเช้า เป็นผลให้นักเรียนบางคนเริ่มงีบหลับในชั้นเรียน

ทุก ๆ ครั้ง นักเรียนบางคนจะเข้าเรียนคาบแรกสายในตอนเช้า

แม้ว่าเวอร์เธอร์และโรเบิร์ตจะไม่ได้เข้าเรียนสาย แต่พวกเขาก็ไม่ค่อยอยู่นิ่ง ซึ่งมันค่อนข้างส่งผลกระทบต่อการเรียน

ทว่าเวอร์เธอร์ไม่มีเวลามาสนใจเรื่องพวกนี้ เขากำลังกังวลกับการ์ดเวทมนตร์และคะแนนของเขามากกว่า

แม้ว่า [กระสุนเวทมนตร์] จะประสบความสำเร็จ แต่วัตถุดิบ [เคลื่อนย้ายในพริบตา] สองชุดที่เขาซื้อมาด้วยสองพันคะแนนกลับล้มเหลวทั้งคู่!

เขาไม่มีคะแนนให้ใช้อีกแล้ว

เวอร์เธอร์ต้องการสมบัติที่พ่อทิ้งไว้ให้จริง ๆ!

…

หลังจบคาบเรียน ข่าวเกี่ยวกับการกระทำของศาสตราจารย์ประวัติศาสตร์เวทมนตร์คนใหม่ในชั้นเรียน ก็แพร่กระจายออกไปราวกับไฟป่า

การประเมินในหมู่นักเรียนที่ประเมินเธอว่ายอดเยี่ยมในตอนแรก เริ่มเกิดความผันผวนในระยะเวลาอันสั้น

รุ่นน้องตกใจ ส่วนรุ่นพี่เองก็ตกตะลึงกับความชำนาญ ในการแปลงกายของศาสตราจารย์เคท

ศาสตราจารย์คนอื่นมักหักเฉพาะคะแนนเท่านั้น

แต่ศาสตราจารย์แคลร์ เคทจะเปลี่ยนคนให้กลายเป็นหมู!

…

และแม้ว่าระยะเวลาของการแปลงร่างเป็นหมูจะสั้น แต่สิ่งที่เกิดขึ้นยังคงเป็นรอยด่างพร้อยต่อชีวิตของนักเรียนในสถาบันอยู่ดี

ลองคิดดูว่า ถ้าวันหนึ่งหลังจากเรียนจบไป แล้วบังเอิญไปเจอเพื่อนร่วมชั้นตามท้องถนน

ทั้งคู่จำกันได้และทักทายกันอย่างกระตือรือร้น แต่อีกฝ่ายจำชื่อคุณไม่ได้มาสักพักแล้ว หลังจากครุ่นคิดอย่างหนัก อีกฝ่ายก็พูดว่า “ฉันจำได้! นายคือ XXX ที่กลายเป็นหมูในชั้นเรียนสินะ!”

แค่คิดก็อยากจะฆ่าตัวตายแล้ว…

…

จอมเวทฝึกหัดไม่กล้าว่อกแว่กในคาบประวัติศาสตร์เวทมนตร์อีกต่อไป

…

และอีกหนึ่งสัปดาห์ก็ผ่านไปในพริบตา

หลังจากศึกษาความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับ ‘ภาษาเวทมนตร์’ ในที่สุดดาร์กก็มั่นใจในการขัดเกลาคาถา [เคลื่อนย้ายในพริบตา]

วันที่ 29 พฤศจิกายน บ่ายวันพุธ

หลังจากที่ดาร์กเตรียมพร้อมเต็มที่แล้ว เขาก็เริ่มขัดเกลาคาถา [เคลื่อนย้ายในพริบตา] ในหอพัก

แต่อย่างไรก็ต้องมีวัตถุดิบสำรอง เขาจึงซื้อชุดคาถา [เคลื่อนย้ายในพริบตา] เพิ่มเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว

ปัญหาการขัดเกลาคาถา [เคลื่อนย้ายในพริบตา] ส่วนใหญ่อยู่ที่ตราเวทมนตร์

แต่หลังจากที่ดาร์กเรียน ‘ภาษาเวทมนตร์’ ด้วยตัวเองแล้ว เขาก็เชี่ยวชาญมากขึ้น

หลังจากนั้นกระบวนการขัดเกลาก็ผ่านไปอย่างราบรื่น

ทว่าดาร์กไม่คิดว่าเขาจะประสบความสำเร็จในการขัดเกลาคาถา [เคลื่อนย้ายในพริบตา] ตั้งแต่ครั้งแรก!

[เคลื่อนย้ายในพริบตา] เป็นเวทมนตร์ที่เกี่ยวข้องกับการกระโดดข้ามมิติ

หากผู้ใช้มนตราแห่งยุคโบราณต้องการที่จะเชี่ยวชาญเวทมนตร์ประเภทนี้ พวกเขาจะต้องมีความสามารถอย่างมาก

แต่ในยุคของจอมเวท แม้แต่จอมเวทฝึกหัดอย่างดาร์กก็สามารถควบคุมมันได้ ด้วยการขัดเกลาการ์ดเวทมนตร์เท่านั้น

ผลของคาถา [เคลื่อนย้ายในพริบตา] นั้นตรงไปตรงมามากคือ มันจะเคลื่อนย้ายไปข้างหน้าทีละสามเมตร

นอกจากใช้เพื่อหลบหลีกฉุกเฉินแล้ว การใช้งานที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดคือการกระโดดข้ามสิ่งกีดขวาง เช่น กำแพง

และถ้าใช้ดี ๆ ก็สามารถช่วยชีวิตคนได้เลยทีเดียว

มันคงดีถ้าเขามีการ์ดเวทมนตร์แบบนี้อยู่กับตัวหลายใบ

ดังนั้น หลังจากที่ดาร์กขัดเกลาคาถา [เคลื่อนย้ายในพริบตา] ใบแรกได้สำเร็จ เขาก็เริ่มขัดเกลาใบที่สองทันที

อย่างไรก็ตาม ในการขัดเกลาครั้งที่สอง ดาร์กทำผิดพลาดและประมาทเลินเล่อ มันจึงนำไปสู่ความล้มเหลวในทันที

โชคดีที่วัตถุดิบหลักยังไม่ได้ถูกใช้ และตราบใดที่เติมวัตถุดิบพื้นฐานราคาถูกอันใหม่ การขัดเกลาก็สามารถเริ่มต้นใหม่ได้

ดังนั้นดาร์กจึงไม่ท้อแท้

เขาบันทึกกระบวนการทั้งหมดลงไปในสมุด

ในวันเดียวกันนั้น ดาร์กได้พบกับศาสตราจารย์เคเซอร์ และด้วยความช่วยเหลือของศาสตราจารย์ ดาร์กก็เจอจุดที่เขาทำผิดพลาดและละเลยไป นั่นคือเขาต้องทำความเข้าใจเกี่ยวกับ ‘ภาษาเวทมนตร์’ ให้ลึกซึ้งและมากขึ้นไปอีก

บทที่ 146 เขตแดนสรรพสัตว์ของแคลร์
บทที่ 146 เขตแดนสรรพสัตว์ของแคลร์

เวลาตีสาม

แคลร์ตื่นจากการนอนหลับ ขมับมีเหงื่อเย็นเยียบผุดขึ้นมา

หลังจากที่ลืมตาขึ้น เธอก็มองไปที่เพดานของระเบียง นัยน์ตาเปลี่ยนจากความว่างเปล่าเป็นค่อย ๆ จับจ้อง และต้องใช้เวลาสักพักกว่าที่เธอจะฟื้นสติ

“ฉันกลับมาแล้ว”

รูปแบบหอคอยของหอพักยังคงไม่เปลี่ยนไปแม้ผ่านมานานหลายทศวรรษ ที่ถูกปรับปรุงมีเพียงเฟอร์นิเจอร์ไม่กี่ชิ้นเท่านั้น

และทุกหอพักก็เป็นเหมือนกันเช่นนี้

พื้นที่ระเบียงก็เล็กเหมือนเดิม

แคลร์ไม่ใช่คนประเภทที่เข้ากับคนอื่นง่าย เธอค่อนข้างไว้ตัวทีเดียว

สมัยเรียน หลังเลิกเรียนเธอมักจะใช้เวลาทั้งหมดไปกับการอ่านหนังสือบนระเบียง

แม้พื้นที่จะคับแคบและภายในห้องก็เต็มไปด้วยสัตว์ แต่มันกลับทำให้เธอรู้สึกสงบได้

พูดถึงสัตว์…

ตอนนั้นเองที่เธอนึกบางอย่างขึ้นมาได้

นักปราชญ์หญิงผุดลุกขึ้นยืน มืออุ้มหญ้าแมวไว้ และเหลือบมองเข้าไปในห้องนอน เห็นเพียงสปิริตที่ติดตามเธอมาครึ่งชีวิตนอนหลับอย่างสงบอยู่ภายในห้องนอน

สิ่งนี้ทำให้เธอประหลาดใจเล็กน้อย

“ดาร์กทำเหรอ?” เธอหันไปมองที่เตียง

ลูกชายเพื่อนสนิทของเธอกำลังนอนหลับอยู่บนเตียง โดยมีวิญญาณรับใช้ตัวอ้วนกลมที่มีปีกค้างคาวนอนอยู่ข้างเตียงด้วย

“ค้างคาว?”

แคลร์หาวออกมา เธอยังคงง่วงอยู่บ้าง

มือหนึ่งผลักประตูเข้าไป การ์ดเวทมนตร์ที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อสะบัดออกเล็กน้อย และสนามเวทมนตร์ทั่วทั้งห้องนอนก็สลายไป เหล่าสปิริตพลันกลายเป็นดวงแสง พุ่งเข้ากลับเข้าไปในซองใส่การ์ดพร้อม ๆ กัน

ภายใต้สถานการณ์ปกติ สปิริตไม่สามารถอยู่นอกการ์ดเวทมนตร์ได้เป็นเวลานาน แต่แคลร์ผู้ถูกเรียกว่า ‘นักปราชญ์แห่งอสูร’ แน่นอนว่าเธอต้องมีความพิเศษเฉพาะตัว

ไม่ว่าจะเป็นการ์ดเวทสนามขนาดเล็ก [สวนสัตว์] หรือการ์ดเวทสนามขนาดใหญ่ [อาณาจักรแห่งสรรพสัตว์] สปิริต ‘ประเภทนกและสัตว์’ จึงสามารถคงอยู่ได้เป็นเวลานาน

ตราบใดที่การ์ดเวทสนามยังถูกร่ายไว้ ภายในขอบเขตที่เวทสนามปกคลุมจะกลายเป็นเขตแดนสรรพสัตว์ของเธอ!

…

แคลร์เดินเข้ามาในห้อง จากนั้นวางหญ้าแมวลงในตะกร้านอนที่หัวเตียง แล้วมองดูเด็กชายบนเตียงด้วยสายตาเปล่งประกาย

ก่อนจะมาที่นี่ เธอเคยถามถึงสถานการณ์ปัจจุบันของดาร์กจากผู้คนที่รู้จักมาแล้ว

แต่เท่าที่รู้จักดาร์กมากับสิ่งที่ได้ยินจากข้างนอกเมื่อไม่นาน เธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป

เด็กที่แม้แต่ดาบธรรมดายังไม่อาจฝึกฝนให้เก่งได้ จะกลายเป็นนักเรียนชั้นยอดได้อย่างไร?

ทว่าผ้าห่มในมือดูเหมือนจะให้คำตอบที่แท้จริงกับเธออย่างเงียบ ๆ แล้ว

“เด็กคนนี้โตขึ้นแล้วสินะ?”

แคลร์โน้มตัวเข้าใกล้ ดวงตาเปล่งประกายระยิบระยับ มองดูเด็กชายที่เธอไม่ได้เจอมาเป็นเวลาสองสามปีอย่างละเอียด

“แต่เขายังดูตัวเล็กอยู่เลย”

มือเอื้อมไปจิ้มกับใบหน้าของดาร์ก และแสงสว่างในดวงตาของเธอก็ฉายชัดขึ้นเรื่อย ๆ

…

รุ่งอรุณมาเยือนอีกครั้ง

ดาร์กตื่นขึ้นทันใด

เขาฝันร้ายทั้งคืน

ทั้งภาพจากละครต่าง ๆ ที่เขาเคยดูในชีวิตก่อนหน้า ไปจนถึงสิ่งต่าง ๆ ที่เขาได้ประสบในชีวิตนี้ พวกมันล้วนยุ่งเหยิงไปหมด ส่งผลให้การนอนหลับของเขาย่ำแย่ลงไม่น้อย

โดยเฉพาะภาพที่ดาร์กได้ฝันก่อนจะตื่น มันทำให้เขาตื่นขึ้นในทันที

ย้อนกลับไปในตอนที่ดาร์กอายุได้หกขวบ

เขากลายเป็นแมว เพราะแคลร์โกรธที่เขาไปฉีกหนังสือของเธอ

วันต่อมา เขาถูกฝังไว้ในอ้อมแขนของแคลร์ตลอดคืน และเกือบขาดอากาศหายใจตายระหว่างที่หลับ!

สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้น คือหลังจากนั้นแคลร์ก็ดูเหมือนจะเสพติดการรังแกเขา ตราบใดที่เธอไม่มีความสุข เธอก็จะเอาความโกรธมาลงที่เขา และเมื่อเธอนอนไม่หลับ เธอจะทำให้เขากลายเป็นหมอน

ส่วนแม่ที่มักจะเอาใจเขาเสมอกลับเข้าข้างแคลร์ด้วย เป็นเวลาหลายคืนที่ดาร์กถูกบังคับให้นอนตรงกลางระหว่างพวกเธอ มันทำให้เขารู้สึกอนาถและเกือบจะมีเงามืดในใจ!

ฝันร้ายเหล่านั้นยังไม่สิ้นสุดจนกระทั่งแคลร์ออกจากบ้านของดาร์กไป

แต่ตอนนี้ ปีศาจตนนั้นกลับมาแล้ว!

เมื่อหวนนึกถึงความทรงจำเก่า ๆ ที่ตกค้างอยู่ภายในใจ ดาร์กพลันลืมตาขึ้นทันที สมองตื่นตัวอย่างเต็มที่

กลิ่นกายของแคลร์มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวมาก จนยากจะลืมเลือนได้

ดาร์กพบว่าแคลร์ย้ายมานอนอยู่ข้าง ๆ เขา

เด็กชายมองร่างกายตัวเองอย่างไม่รู้ตัว

สิ่งที่ปรากฏในดวงตาของเขาไม่ใช่ร่างของแมว แต่ก็เป็นฉากที่เย้ายวนมากอยู่ดี

[ราคะ +1]

ใบหน้าของดาร์กเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาใช้ ‘ศาสตร์แห่งจิตตั้งมั่น’ ทันทีเพื่อทำให้สมองว่างเปล่า และในที่สุดก็สามารถหยุดการเติบโตอย่างต่อเนื่องของราคะได้ทันเวลา!

ยังดีที่แคลร์ไม่ได้ทำให้เขากลายเป็นแมว

แต่ถึงอย่างนั้น เธอยังคงปฏิบัติกับเขาต่างหมอนอยู่ดี

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง

เมื่อดาร์กทำจิตใจให้มั่นคงได้แล้ว เขาถึงปลด ‘ศาสตร์แห่งจิตตั้งมั่น’ ออก

ใบหน้าอันสง่างามของแคลร์อยู่ใกล้แค่เอื้อม และลมหายใจของเธอก็มีกลิ่นหอมเหมือนกับกล้วยไม้

ดาร์กกระเถิบตัวออกมาอย่างเงียบ ๆ พยายามจะลุกออกจากทางอีกด้านหนึ่งของเตียง

ทว่าตอนนั้นเอง ขนตาของแคลร์พลันสั่นไหวและเธอก็ลืมตาขึ้น

ดาร์กไม่เปลี่ยนสีหน้า “อรุณสวัสดิ์ครับ ป้าเคท”

แคลร์ลุกขึ้นจากเตียงและสางผมของเธอลวก ๆ “ป้าพักอยู่ในห้องเธอคืนหนึ่ง เธอคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม?”

ดาร์กยิ้ม “แน่นอนครับ ผมไม่รังเกียจหรอก แต่อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ไม่ได้จัดห้องพักไว้ให้ป้าเหรอ?”

แคลร์ยิ้มและกล่าวว่า “น่าจะจัดเตรียมบางอย่างไว้แล้ว แต่ฉันมาเร็วกว่าที่เธอคาดไว้ และฉันก็ไม่อยากไปรบกวนเธอตอนกลางดึก ก็เลยมาที่หอพักของเธอดู”

ใบหน้าของดาร์กมืดมนลง “ก็เลยมารบกวนผมแทนเนี่ยนะ?”

แคลร์ตบเตียง “ปกติเราก็นอนกอดกันไม่ใช่เหรอ”

…

อากาศยามเช้ายังสดชื่นเช่นเคย

ดาร์กกับแคลร์เดินไปโรงอาหารพร้อมกัน

แคลร์สูดอากาศรอบตัว ก่อนจะถอนหายใจออกมา “ของเก่ายังคงเหมือนเดิมเสมอเลย”

ดาร์กพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ไม่ใช่ว่านั่นคือสิ่งที่ทำให้มันมีค่าเหรอครับ?”

แคลร์ไม่ได้ปฏิเสธ

ดาร์กเอ่ยขึ้นมาว่า “ป้าเคท ป้าไม่อยากเล่าประสบการณ์การเดินทางในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้เหรอครับ?”

แคลร์ส่ายนิ้วชี้ไปมา “อยากรู้เหรอ? ถ้าอย่างนั้น ฉันแนะนำให้เธอซื้อหนังสือบันทึกการเดินทางของแคลร์”

ดาร์กถามด้วยความประหลาดใจ “ป้าตีพิมพ์หนังสือเหรอ?”

แคลร์ตอบ “ฉันเป็นนักเขียนบทความของนิตยสารเอรูดิต”

ดาร์กเลิกถาม “ก็ได้ครับ ถ้ามีโอกาสผมจะลองไปดู”

แคลร์เป็นฝ่ายถามบ้าง “อย่าเพิ่งถามฉันเลย ชีวิตในสถาบันของเธอเป็นไปด้วยดีไหม? มีแฟนแล้วหรือยัง?”

ดาร์กกลอกตาทันที “มันต้องใช้พลังงานอย่างมาก ในการรักษาภาพลักษณ์ของนักเรียนตัวอย่างนะครับ”

…

จากนั้นทั้งสองก็เข้าไปในโรงอาหาร

แคลร์สั่งอาหารอย่างสบาย ๆ และทักทายเชฟลูกครึ่งที่มีอายุมากกว่าทีละคน

หลังจากนั่งลงได้ครู่เดียว ศาสตราจารย์ซิลเวอร์ก็ปรากฏตัวขึ้น

ดาร์กปล่อยให้แคลร์ไปหาศาสตราจารย์ซิลเวอร์

พวกเขาไม่ได้เริ่มคุยธุระกันในทันที แต่จิบชาหลังอาหาร ชวนกันนึกถึงสมัยเรียนของแคลร์

ตำแหน่งของศาสตราจารย์ซิลเวอร์ในสถาบันเซนต์แมเรียน เป็นรองจากอาจารย์ใหญ่อาร์เต้เท่านั้น

เธอได้เห็นการเติบโตของวีรบุรุษมานับไม่ถ้วน

และยังได้เห็นการล่มสลายของวีรบุรุษนับไม่ถ้วนด้วย

เวลานั้นช่างเย็นชาและโหดร้าย

สิ่งเดียวที่สามารถอยู่เหนือเวลาได้คือความสัมพันธ์ระหว่างผู้คน

ศาสตราจารย์ซิลเวอร์มีความสุขมากกับการกลับมายังสถาบันของแคลร์

บทที่ 145 ดาร์ก เดม่อนนอนกับสัตว์อสูร
บทที่ 145 ดาร์ก เดม่อนนอนกับสัตว์อสูร

เนื่องจากดาร์กขาดความรู้เชิงลึกในด้านนี้ เขาจึงไม่สามารถออกความเห็นของตนเองเกี่ยวกับการศึกษาภาพจิตรกรรมฝาผนังได้

แต่งานวิจัยของเอ็มม่าได้ฟื้นความสนใจในจิตรกรรมฝาผนังของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย

อย่างไรก็ตาม ดาร์กไม่สามารถวางเกวียนไว้ข้างหน้าม้าได้

ภายใต้สถานการณ์ปัจจุบัน การศึกษา ‘ภาษาเวทมนตร์’ ควรมีความสำคัญสูงสุด และการศึกษาภาพจิตรกรรมฝาผนังอาจเป็นงานอดิเรกได้

เมื่อได้ยินดาร์กเอ่ยถึงเรื่องนี้ เอ็มมาก็พูดอย่างเคร่งขรึมว่า “แน่นอน การเรียนควรเป็นประเด็นหลักของเรา และการวิจัยควรเป็นเพียงงานอดิเรก ฉันจะไม่ลืมเรื่องนี้”

แล้วเธอก็กลับไปนั่งอย่างมีความสุข

…

ดาร์กมองไปที่หนังสือ ‘ราชาทองคำและสมบัติลับ’ ที่เอ็มม่าทิ้งไว้ให้ แล้วเขาก็รู้สึกปวดหัวเล็กน้อย

อันที่จริง เขายังมี ‘ชีวประวัติของเมอร์ลิน’ ที่เพิ่งอ่านไปได้แค่สองสามหน้าแรกเท่านั้น

ยิ่งดาร์กอยากอ่านหนังสือมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งมีเวลาอ่านน้อยลงเท่านั้น

เด็กชายออกจากห้องสมุดพร้อมกับหนังสือในมือ และเลือก ‘ราชาทองคำและสมบัติลับ’ เป็นนิทานก่อนนอนในคืนนี้

ห้องส่วนกลางของบ้านขุนนางยังคงคึกคัก

แม้ว่าวันจันทร์จะมีคาบเรียน แต่นักเรียนยังคงชอบอยู่ดึกในคืนวันอาทิตย์อยู่ดี

ดาร์กนั่งข้างไดแอนนาและโรสอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นหยิบทอฟฟี่ฟรีแล้วเดินขึ้นชั้นบน เพื่อกลับไปยังห้องของเขา

ทว่าในตอนที่กำลังจะปลดล็อกประตู ดาร์กก็หยุดมือทันที เพราะดูเหมือนว่า…เขาจะได้ยินเสียงมาจากภายในห้องพักของตน

หอพักของเซนต์แมเรียนกันเสียง และเสียงการเคลื่อนไหวปกติมักไม่เคยเล็ดลอดออกมาให้คนภายนอกได้ยิน

กล่าวอีกนัยหนึ่ง หากได้ยินเสียงจากนอกห้อง มันคงเป็นการเคลื่อนไหวที่ไม่ปกติ!

ดาร์กขมวดคิ้วและสอดนิ้วเข้าไปในซองการ์ดโดยไม่รู้ตัว

แต่หลังจากครุ่นคิดอีกครั้ง เขาแค่หนีบการ์ดเวทมนตร์ระหว่างสองนิ้วของเขา แต่ไม่ได้อัญเชิญมันออกมา

แกร๊ก!

ดาร์กปลดล็อกและแง้มประตูให้อ้าเล็กน้อย

เมื่อช่องว่างปรากฏขึ้น เสียงจากหลังประตูก็ดังเข้ามาในหูของเขา

ภายในห้องบังเกิดเสียงดังมาก ราวกับเสียงฝูงแมวและสุนัขที่เห่ากันอย่างเมามัน

เดิมที ดาร์กไม่ได้ขมวดคิ้วแต่ตอนนี้เขาเริ่มขมวดแล้ว

เด็กชายรีบแทรกตัวเข้าไปภายในและปิดประตู เพื่อไม่ให้เสียงดังเล็ดลอดออกไปกระทบกับนักเรียนคนอื่น

ไฟในห้องเปิดอยู่

แสงพิสุทธิ์ดุจหิมะส่องสว่างทั่วทุกมุมของห้อง

ไม่ว่าจะเป็นบนโต๊ะ เก้าอี้ ตู้ หรือบนหิ้ง มีสัตว์ทุกชนิดคลานหมอบอยู่

ดาร์กไม่แปลกใจเลย

เขาเตะสิงโตอ้วนที่ขวางทางเข้า เจ้าแมวตัวโตขยับไปด้านข้างอย่างเกียจคร้าน เปิดทางแคบ ๆ ให้เขา

มีหมียักษ์สองตัวกำลังต่อสู้กันบนทางเดินข้างหน้า และลิงสองสามตัวก็โห่ร้องพลางตบก้นของพวกมันไปด้วย

นกแก้วสีส้มปากใหญ่บินไปมาในอากาศจนขนร่วงไปทั่ว

บนราวนกเกาะเหนือหัว ยังมีนกสองตัวที่อิงแอบพิงกันอย่างเสน่หา

พังพอนกำลังต่อสู้กับงู มันกรีดร้องเสียงดังอย่างต่อเนื่อง

เสือขาวตัวหนึ่งนอนอยู่บนตู้เสื้อผ้า หลับตากรนดูสบายอกสบายใจอย่างไรอย่างนั้น

ส่วนฝั่งตรงข้ามนั้น หมาแมวก็เหมือนกับคนเขลาที่กระโดดโหยงเหยงไปมาอย่างโง่งม

…

ดาร์กอดตบหน้าผากตนเองไม่ได้

เขาไม่สามารถทำอะไรกับกลุ่มสปิริตตรงหน้านี้ได้

ถ้าจอมเวทสีชาดเป็นผู้คิดค้นการอัญเชิญพันธะวิญญาณแล้ว ‘นักปราชญ์แห่งอสูร’ เช่นแคลร์คงต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญการอัญเชิญพันธะวิญญาณร่วมสมัยด้วย

ระดับสติปัญญาของสปิริตกลุ่มนี้ต้องสูงกว่า 3.0 อย่างแน่นอน

ดังคำกล่าวที่ว่า ‘คนเขลาย่อมไม่เกรงกลัว’ และแม้ในวัยเด็กดาร์กจะไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่เขาก็ไม่คิดว่านั่นเป็นเรื่องที่ดี

ทว่าพอได้มาเห็นฉากนี้อีกครั้ง เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างปวดหัว ‘นักปราชญ์แห่งอสูร’ ช่างสมกับฉายา ‘นักปราชญ์’ เสียจริง

เด็กชายเดินผ่านช่องว่างระหว่างสปิริตที่ต่อสู้กันเอง และมาที่ระเบียงห้องนอนของเขา

ในบรรดาสถานที่ทั้งหมดในห้องของเขา มีเพียงระเบียงเท่านั้นที่เงียบสงบ

แคลร์ เคทนอนเอนหลังกับเก้าอี้อันเป็นเอกสิทธิ์เฉพาะของดาร์ก มีหญ้าแมวที่กระฉับกระเฉงนอนขดตัวอยู่บนตัก ขณะที่ปลายเท้าของเธอมีหญ้าวัวนอนอยู่อย่างสงบด้วย

แสงจันทร์นวลผ่องลอดผ่านหน้าต่างกระจกของระเบียงมา เผยให้เห็นสีหน้าที่เหนื่อยล้าของเธอ

แม้ว่าแคลร์จะชอบเดินทางรอบโลก แต่เห็นได้ชัดว่า เธอต้องใช้ความพยายามอย่างมาก ในการเดินทางมาที่เซนต์แมเรียนในเวลาอันสั้น และไม่ต้องพูดถึงช่วงการเดินทางเลยว่ามันเหน็ดเหนื่อยแค่ไหน

อันที่จริง แค่แคลร์นอนอยู่ตรงนี้เงียบ ๆ มันก็ทำให้บรรยากาศรอบ ๆ ผ่อนคลายและเงียบสงบเป็นอย่างมาก กระทั่งว่าเสียงในห้องก็ดูเหมือนจะหายไปโดยสิ้นเชิง

ดาร์กยืนอยู่ที่ประตูระเบียงครู่หนึ่ง

เขาไม่รู้ว่าแคลร์เคยผ่านอะไรมาบ้างในอดีต และไม่เข้าใจว่าทำไมคนเงียบ ๆ แบบเธอถึงชอบเหล้าแรงขนาดนี้

รากฐานของการอัญเชิญพันธะวิญญาณคือสายสัมพันธ์ระหว่างจอมเวทกับสปิริต

อีกทั้ง รูปแบบพฤติกรรมของสปิริตก็มีศูนย์รวมมาจากวิญญาณของจอมเวทเอง

ภายนอกเธอดูเป็นคนนิ่งเงียบ แต่ภายในกลับเป็นคนรุนแรง

พอลองคิดดู อัลเวตต์ก็เป็นเพื่อนคนเดียวของเธอหลังสงคราม

ดาร์กทบทวนความทรงจำจากสมองของเขาอย่างเงียบ ๆ

ความทรงจำที่เขามีเกี่ยวกับแคลร์ มักจะเป็นภาพที่เธอนั่งอยู่ข้างเตียงในตอนกลางคืน ทำความสะอาดภาพเก่าที่ดูเหมือนมีฝุ่นเกาะมากเสมอ

ในรูปนั้นมีกี่คน?

หนึ่งสองสาม…

หรือมีห้าหกคนกันนะ?

…

ตอนดึก

แคลร์ดูรับรู้ได้ถึงความหนาวเย็น ก่อนจะสูดมันเข้าไปเล็กน้อย

หน้าอกของเธอกระเพื่อมเป็นลูกคลื่น

ดาร์กถอนหายใจ เขาหันไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วดึงผ้าห่มหนา ๆ ออกมา

เดือนพฤศจิกายนกำลังใกล้เข้าสู่ช่วงฤดูหนาว อากาศจึงเริ่มเย็นลงเรื่อย ๆ

และถ้าเธอนอนแบบนี้ไปถึงเช้า คงไม่พ้นได้เป็นหวัดแน่ ๆ

เด็กชายเปิดประตูระเบียง เดินฝีเท้าเบาเข้าไปอุ้มหญ้าแมวขึ้นมา ก่อนจะคลุมผ้าห่มให้เธออย่างระมัดระวัง

“เมี้ยว~”

หญ้าแมวร้องเบา ๆ

ดาร์กลูบหัวของมันแล้ววางลงบนผ้าห่ม

…

เมื่อกลับเข้ามาในห้องนอน ดาร์กก็มองไปยังกลุ่มสปิริตที่ส่งเสียงดังไม่หยุด ก่อนจะอัญเชิญรุกกี้เดวิมอนออกมา

หลังจากใช้ [อัตตา II] แล้ว รุกกี้เดวิมอนก็มีสกิลที่สอง

[ท่าไม้ตาย: การสะกดจิตของปีศาจ]

[การสะกดจิตของปีศาจ: ยิงคลื่นสะกดจิตที่สะกดจิตศัตรูได้จากดวงตาของมัน]

และในที่สุดห้องนอนก็เงียบลง

ดาร์กเข้าไปในห้องน้ำและคว้าเอาสัตว์ตัวเล็ก ๆ ที่ชอบหลบซ่อนอยู่ในนั้นออกมา ก่อนที่จะเริ่มแช่ตัวในอ่างอาบน้ำและเพลิดเพลินไปกับการอาบน้ำสักพัก

หลังเดินออกมาจากห้องน้ำ รุกกี้เดวิมอนก็อุ่นเตียงให้เขาเรียบร้อยแล้ว

เด็กชายขึ้นไปบนเตียง หยิบหนังสือ ‘ราชาทองคำและสมบัติลับ’ ออกมาอ่าน

นวนิยายในยุคนี้ยังคงตีพิมพ์เป็นตอน ๆ ลงในนิตยสาร และหากผลตอบรับดีก็จะตีพิมพ์เป็นฉบับเดี่ยว

แต่เนื่องจากข้อจำกัดของรูปแบบธุรกิจ นวนิยายขนาดยาวจึงไม่ได้รับความนิยม โดยทั่วไปจึงมีแต่นวนิยายสั้นและยาวปานกลางมากกว่า

‘ราชาทองคำและสมบัติลับ’ เป็นนวนิยายที่มีการจัดวางโครงเรื่องแน่นมาก

ตัวเอกโจชัวและผู้ขุดทองที่รอดตายได้ออกสำรวจเพื่อค้นหาสมบัติของราชาทองคำ

นครทองคำทั้งหมดถูกแบ่งออกเป็นชั้นบนและชั้นล่าง เนื่องจากมีการเปลี่ยนแปลงระดับชนชั้น

ขณะที่สุสานของราชาทองคำก็หายากเช่นกัน

แต่แล้วการเคลื่อนไหวที่เกิดจากการกระทำของพวกเขา ก็ไปปลุกผู้พิทักษ์ทองคำในนครทองคำให้ตื่นขึ้นมา ก่อนที่เหล่านักขุดทองผู้โชคร้ายหลายคนจะถูกผ่าครึ่งในเวลาถัดมา

เลือดจากซากศพถูกดูดลงไปในผืนพสุธาทันที

นครทองคำเปรียบเสมือนสัตว์ร้ายขนาดยักษ์ที่กระหายน้ำมาเป็นเวลานาน เมื่อในที่สุดได้พบกับผู้ที่มาส่งน้ำ มันก็กลืนกินชีวิตเหล่านั้นเข้าไปทันที

…

ดาร์กค่อย ๆ ผล็อยหลับไปพร้อมกับความฝันที่วุ่นวาย…

บทที่ 144 ราชาทองคำและสมบัติลับ
บทที่ 144 ราชาทองคำและสมบัติลับ

ดาร์กไม่คาดคิดมาก่อนว่าเอ็มม่าจะค้นพบที่มาของภาพจิตรกรรมฝาผนังได้ในเวลาอันสั้น เธอพบเครื่องหมายที่เสียหายตรงมุมของจิตรกรรมฝาผนัง แล้วจึงซ่อมแซมเครื่องหมายนั้นด้วยความช่วยเหลือจากรุ่นพี่สาว จากนั้นเธอก็ประเมินอายุของจิตรกรรมฝาผนังตามยุคที่ใช้เครื่องหมาย และต้องขอบคุณบันทึกประวัติศาสตร์ทั้งหมดที่มีอยู่ในห้องสมุดด้วยที่ทำให้เธอสามารถรู้ถึงประวัติศาสตร์ของจิตรกรรมฝาผนังได้

ภาพจิตรกรรมฝาผนังมีมาตั้งแต่สมัยโบราณเมื่อสี่ยุคก่อน รวมถึงมีการบันทึกเรื่องราวทั้งหมดไว้บนภาพเหล่านั้น

เอ็มม่าคัดลอกเรื่องราวลงในสมุดบันทึก

หลังจากที่ดาร์กพลิกดูสมุดอย่างระมัดระวัง เขาอดไม่ได้ที่จะถามอย่างสับสนว่า “การล่มสลายของนครทองคำ?”

“ใช่” เอ็มม่าไตร่ตรองว่า “อันที่จริง ก่อนที่ฉันจะพบภาพจิตรกรรมฝาผนังเหล่านี้ ฉันก็มองหาข้อมูลเกี่ยวกับนครทองคำอยู่แล้ว ดังนั้นความคืบหน้าก็เลยเร็ว” ขณะพูดนั้นเธอก็ส่งหนังสืออีกเล่มให้

ดาร์กมองดูหนังสืออย่างใกล้ชิด เป็นนวนิยายชื่อ ‘ราชาทองคำและสมบัติลับ’

เขาสังเกตเอ็มม่ามานานแล้วว่า บางครั้งเธอก็อ่านชีวประวัติ ‘ราชาทองคำและสมบัติลับ’ ซึ่งมันเป็นหนังสือที่เธออ่านก่อนวันฮัลโลวีน

ดาร์กพลิกหน้าหนังสือผ่าน ๆ ทันใดนั้นเขาก็ชะงักไปเล็กน้อย “นี่คือเหตุผลว่าทำไมภาพจิตรกรรมฝาผนังทั้งแปดถึงปรากฏอยู่ในทางลับเหรอ?”

นวนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องราวการผจญภัยที่ได้รับความนิยมค่อนข้างมาก และมีเนื้อหาอยู่ในช่วงหนึ่งของยุคทอง

เนื้อเรื่องมีอยู่ว่า มาวันหนึ่งมีคนพบทรายปนทองคำในทะเลทราย หลังจากข่าวนี้แพร่กระจายออกไป มันก็ดึงดูดนักขุดทองจำนวนนับไม่ถ้วน

โจชัว ตัวเอกของเรื่องผู้มาจากสลัมก็เป็นหนึ่งในนั้น

แม่ของโจชัวเสียชีวิตด้วยอาการป่วยเพราะไม่มีเงินซื้อยารักษา

เมื่อต้องมองแม่นอนหลับไปตลอดกาลด้วยความเจ็บปวด ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา โจชัวจึงบังเกิดความปรารถนาและความหลงใหลในเม็ดเงินอย่างแรงกล้า

เขาขโมยของ เล่นการพนัน และก่อการโจรกรรม วันคืนผันผ่านค่อย ๆ ชักนำให้เขาตกสู่ส่วนห้วงลึกของศีลธรรมอันชั่วร้าย

หลังจากรู้ข้อมูลเรื่องการค้นพบทรายทองคำในทะเลทรายแล้ว โจชัวก็ไม่ลังเลที่จะเข้าร่วมการไล่ล่าทองคำอย่างบ้าคลั่ง

ทรายทองคำที่ผุดออกมาจากพื้นดินทำให้ผู้คนนับไม่ถ้วนร่ำรวยในชั่วข้ามคืน

ข้าทาส สุราชั้นเลิศ คฤหาสน์หลังใหญ่…

ทุกสิ่งที่อยู่ในจินตนาการ พลันกลายเป็นเรื่องง่ายไปในพริบตา

โจชัวเดินทางอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยระหว่างทะเลทรายกับตลาดเมือง ดื่มด่ำกับงานรื่นเริงทั้งวันทั้งคืน

จนกระทั่งวันหนึ่ง

ทะเลทรายที่มีทรายทองคำผุดออกมาก็พังถล่มลง และนักขุดทองทั้งหมดก็ตกลงไปในเมืองโบราณ

เมืองนั้นคือเมืองแห่งทองคำ ซึ่งเป็นเมืองหลวงสุดท้ายของนครทองคำ และในเมืองนี้เองที่ราชาทองคำ กษัตริย์แห่งนครทองคำได้หลับใหลไปชั่วนิรันดร์

นักโบราณคดีที่รอดตายได้ศึกษาจารึกบนพื้นที่ที่พวกเขาตกลงไป และบอกโจชัวกับนักขุดทองคนอื่น ๆ ว่าราชาทองคำได้ฝังสมบัติอันนับไม่ถ้วนไว้ในสุสานของเขาซึ่งเรียกกันว่า ‘สมบัติลับ’!

เพื่อที่จะค้นหาสมบัติลับของราชาทองคำ และกลายเป็นราชาทองคำยุคใหม่ โจชัวและนักขุดทองที่ถูกความโลภกลืนกินก็มุ่งลึกเข้าไปในเมืองโดยไม่ได้เตรียมตัวไว้

…

นั่นคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราว

ส่วนที่ว่าในที่สุดแล้วโจชัวได้สมบัติมาครองได้สำเร็จหรือว่าเขาจะหลงทางอยู่ใต้ดินอย่างถาวร

ดาร์กไม่ได้อ่านจนจบ

เขาวาง ‘ราชาทองคำและสมบัติลับ’ และหยิบสมุดบันทึกของเอ็มม่าขึ้นมาแทน

สมุดบันทึกมีข้อความที่คัดลอกมาจากเรื่องราวที่อธิบายไว้ในจิตรกรรมฝาผนัง นั่นคือ ‘การล่มสลายของนครทองคำ’

มีภาพจิตรกรรมฝาผนังทั้งหมดแปดภาพ

พวกมันถูกวาดด้วยวิธีการพรรณนาที่เป็นนามธรรมมากกว่า

ในภาพจิตรกรรมฝาผนังภาพแรก เป็นภาพคนยากจนที่ขุดแร่จำนวนมากจากเหมือง

แร่ในภาพจิตรกรรมฝาผนังที่จริงแล้วเป็นทองคำ

ภาพจิตรกรรมฝาผนังที่สองเป็นช่างตีเหล็กเปลือยท่อนบนที่หลอมแร่เป็นอิฐสี่เหลี่ยมมาตรฐาน อิฐสี่เหลี่ยมที่นี่คืออิฐทอง

ในภาพจิตรกรรมฝาผนังที่สาม เป็นพ่อค้าที่สวมชุดสามัญซึ่งขายอิฐสี่เหลี่ยมให้แก่ขุนนาง

อันที่จริงพวกเขาไม่ใช่พ่อค้าหรือขุนนางธรรมดา ที่จริงแล้วพวกเขาเป็นสถาปนิกและข้าราชการ

และเพราะเป็นข้าราชการที่มาเก็บอิฐทองคำ ต้องกล่าวว่ามันเป็นคำสั่งของกษัตริย์เสียมากกว่า

ในภาพจิตรกรรมฝาผนังที่สี่ ขุนนางสวมเสื้อผ้าหรูหราใช้อิฐสี่เหลี่ยมสร้างหอคอยเหนือแท่นบูชา

ภายใต้คำสั่งของกษัตริย์ ขุนนางเริ่มสร้างหอคอยทองคำ ซึ่งก็คือ ‘แท่นบูชา’ ที่สร้างขึ้นเพื่อประกอบพิธีบูชายัญ หรือไม่ก็ทั้งหอคอยทองคำนั่นแหละที่เป็นเครื่องสังเวย!

ในภาพจิตรกรรมฝาผนังที่ห้า มนุษย์หลายพันคนกำลังสวดวิงวอนใต้แท่นบูชาเพื่อขอให้ ‘บางสิ่งบางอย่าง’ มาเยือนพวกเขา

ผู้คนก้มกราบลงหน้าหอคอยทองคำและเริ่มพิธีบูชายัญ

ในภาพจิตรกรรมฝาผนังที่หก สัตว์ร้ายยักษ์ที่เปล่งประกายเจิดจ้าโผล่ออกมาจากหลุมดำบนฟากฟ้าระหว่างพิธีบูชายัญ

อสูรเทวะทองคำตอบสนองต่อพิธีบูชายัญของมนุษย์และตื่นขึ้นจากการหลับใหล

ในภาพจิตรกรรมฝาผนังที่เจ็ด อสูรเทวะทองคำส่งเสียงคำราม ก่อนจะกลืนกินเครื่องสังเวยและมนุษย์ทั้งหมด

ทุกคนและทุกสิ่งกลายเป็นเครื่องสังเวย

ในภาพจิตรกรรมฝาผนังที่แปด เลือดมนุษย์และซากศพก่อตัวเป็นลวดลายแปลก ๆ บนพื้น ดูเหมือนจะเป็นตัวแทนของความตายอันเป็นนิรันดร์!

…

เรื่องราวนั้นเรียบง่ายมาก กษัตริย์ในเวลานั้นอัญเชิญพระเจ้าลงมาเพื่อจุดประสงค์บางอย่าง แต่ก็กลับถูกพระเจ้ากลืนกินในที่สุด

สิ่งที่เรียกว่า ‘พระเจ้า’ เดิมเป็นชื่อที่มนุษย์สร้างขึ้นสำหรับตัวตนที่แข็งแกร่งกว่าตัวเอง

ไม่ว่าจะเป็นเทพเจ้าทรงปัญญาที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ หรือเทพเจ้าที่ดุร้ายและอำมหิตซึ่งมีรูปร่างเหมือนอสูรร้าย ตัวตนทั้งหมดนั้นล้วนถูกเรียกเป็น ‘พระเจ้า’

ในสมัยโบราณ เนื่องด้วยความล้ำค่าและความอมตะของทองคำ มนุษย์จึงเชื่อมโยงมันกับ ‘นิรันดร์’ และสร้างสมการว่า ‘ทอง = นิรันดร์’

ราชาทองคำผู้มั่งคั่งทำตามสมการนี้และสร้างหอคอยทองคำถวายเป็นเครื่องสังเวยเพื่อแลกกับชีวิตนิรันดร์

แต่เห็นได้ชัดว่าเขาล้มเหลว

ในที่สุดก็นำไปสู่การล่มสลายของนครทองคำ!

…

เอ็มม่าแบ่งปันข้อมูลเชิงลึกของเธออย่างตื่นเต้น

“นครทองคำมีชื่ออื่นในบันทึกทางประวัติศาสตร์ มันคือนิรันดร์นคร!”

“ราชาทองคำถูกเรียกว่าเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุที่เก่าแก่ที่สุดในบันทึกมากมาย เขากลั่นทองคำเพื่อแสวงหาชีวิตอันเป็นนิรันดร์ และนครทองคำก็เป็นเพียงผลพลอยได้จากกระบวนการวิจัยเท่านั้น”

“นครทองคำแต่เดิมเป็นอาณาจักรที่สร้างขึ้นจากความปรารถนา และในที่สุดก็ถูกทำลายโดยความปรารถนานั้น”

“อสูรเทวะดุร้ายที่แสดงในภาพจิตรกรรมฝาผนังไม่จำเป็นต้องเป็นพระเจ้าตัวจริง แต่อาจเป็นศูนย์รวมของความปรารถนา”

“และแก่นแท้ของภาพจิตรกรรมฝาผนังทั้งชุด ก็คือภาพจิตรกรรมฝาผนังสุดท้ายนี้เอง!”

“ฉันสงสัยว่ามันน่าจะเป็นวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์!”

…

“ราชาทองคำและสมบัติลับ การล่มสลายของนครทองคำ นักเล่นแร่แปรธาตุในยุคโบราณ–ราชาทองคำ และวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์ที่น่าสงสัย ซึ่งทำจากเลือดมนุษย์และซากศพ” ดาร์กอดไม่ได้ที่จะสงสัย

ตอนที่เขาคัดลอกภาพจิตรกรรมฝาผนังในทางลับ เขารู้สึกว่าจิตรกรรมฝาผนังที่แปดนั้นดูแปลกมาก เขาจึงพยายามอย่างเต็มที่ในการคัดลอก และเก็บรายละเอียดมาให้ได้มากที่สุด

แต่ถึงกระนั้น มันก็ยังคงเป็นโครงการใหญ่มากในการฟื้นฟูวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์ที่สมบูรณ์ จากชุดภาพจิตรกรรมฝาผนัง

หรือพูดได้ว่า มันอาจจะเทียบเท่ากับวิชาในสถาบันทั้งหมดเลยก็ว่าได้!

บทที่ 143 ดาร์ก เดม่อนเก็บเกี่ยวโดยไม่หว่านเมล็ด
บทที่ 143 ดาร์ก เดม่อนเก็บเกี่ยวโดยไม่หว่านเมล็ด

“เธอเดาถูกแล้ว” เมื่อเผชิญกับคำถามของดาร์ก อาจารย์ใหญ่อาร์เต้พยักหน้าเล็กน้อยและพูดต่อด้วยรอยยิ้มว่า “วีรสตรีแห่งศึกสนธยา แคลร์ เคทผู้มีฉายา ‘นักปราชญ์แห่งอสูร’ จะมายังเซนต์แมเรียนในสัปดาห์หน้า!”

หลังจากประกาศอย่างเป็นทางการจากอาจารย์ใหญ่อาร์เต้ ห้องเรียนก็เกิดความโกลาหลครั้งใหญ่

แม้ว่าแคลร์จะไม่โด่งดังเท่าผู้กล้าและวัลคีรี แต่เนื่องจากเธอมีฉายาว่า ‘นักปราชญ์’ เธอจึงมีชื่อเสียงพอตัว

ยิ่งไปกว่านั้น บนกำแพงเกียรติยศของบ้านนักปราชญ์ยังมีรูปเหมือนของนักปราชญ์แห่งอสูรด้วย!

นักเรียนที่ตื่นเต้นกับเรื่องนี้มากที่สุดคือ นักเรียนของบ้านนักปราชญ์

นักเรียนเหล่านั้นพากันพูดคุย และตั้งตารอวีรสตรีจากบ้านของพวกเขาเอง

ทว่านักเรียนของบ้านคนเขลากลับกระสับกระส่ายเล็กน้อย

จู่ ๆ เด็กสาวจากบ้านคนเขลาก็ยกมือขึ้นแล้วถามว่า “ขออนุญาตค่ะ หนูขอถามได้ไหมว่าคุณแคลร์ เคทจะมาทำหน้าที่เป็นหัวหน้าอาจารย์ประจำบ้านของบ้านคนเขลาด้วยไหมคะ?”

แต่ละบ้านจะมีหัวหน้าอาจารย์ประจำบ้าน

แต่หลังจากการลาออกของศาสตราจารย์ดีดี้ ตำแหน่งหัวหน้าอาจารย์ประจำบ้านของบ้านคนเขลาก็ยังคงว่าง และนักเรียนของบ้านคนเขลาก็ถูกทิ้งให้ไม่มีหัวหน้าอาจารย์ประจำบ้าน

ดังนั้นพอมีศาสตราจารย์คนใหม่ พวกเขาก็จินตนาการไปต่าง ๆ นานา

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ตอบว่า “แคลร์จะทำหน้าที่เป็นศาสตราจารย์วิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์ชั่วคราวจนกว่าจะจบเทอม อย่างไรก็ตาม เรื่องว่าเธอจะรับหน้าที่ต่อไป หรือจะทำหน้าที่เป็นหัวหน้าอาจารย์ประจำบ้านของบ้านคนเขลายังคงต้องใช้เวลาในการพิจารณา…”

…

หลังจากได้ยินคำตอบของอาจารย์ใหญ่อาร์เต้ ดาร์กก็นั่งลง

ในฐานะเพื่อนร่วมสถาบันคนหนึ่งของวัลคีรี อัลเวตต์ แคลร์ เคทจึงยังคงได้ติดต่ออัลเวตต์หลังสงคราม

แต่ที่ยิ่งกว่านั้น เธอเคยอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ดัชเชสชั่วคราวเป็นเวลานาน!

‘นักปราชญ์อสูร’ ผู้นี้เป็นไปตามที่อาจารย์ใหญ่อาร์เต้กล่าว อ่อนโยน เงียบ เรียนเก่ง และเป็นวีรสตรีที่น่านับถือ

ข้อเสียอย่างเดียวคือเธอชอบทำให้คนเป็นสัตว์!

ดาร์กหลับตาและฟังการสนทนาที่ตื่นเต้นของนักเรียน เขาเพียงแค่คิดว่าเด็กเหล่านี้ช่างไร้เดียงสาจริง ๆ

พวกเขาสามารถกลายเป็นหมาแมวได้เพียงเพราะทำให้แคลร์โกรธ หรืออาจกลายเป็นหมาแมวเพราะทำให้แคลร์มีความสุข และพวกเขาจะได้รู้ว่าเธอไม่ใช่นักปราชญ์อย่างที่พวกเขาจินตนาการไว้เลยสักนิด!

…

โดยภาพรวม นอกจากดาร์กที่ไม่ค่อยประทับใจกับแคลร์แล้ว นักเรียนที่เหลือต่างก็มีความสุขมาก

และหลังจากจบคาบนี้ ข่าวที่ว่า ‘นักปราชญ์แห่งอสูร’ จะมาเป็นศาสตราจารย์วิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์ชั่วคราว ก็แพร่กระจายไปพร้อมกับการสนทนาในหมู่นักเรียนชั้นปีหนึ่ง

และทั้งสถาบันก็รู้เรื่องนี้ในเวลาไม่นาน

บางคนที่ไม่ค่อยสนใจเหล่าวีรบุรุษในอดีต ได้เริ่มตรวจสอบข้อมูลทีละคน

ท้ายที่สุด แคลร์ เคทถือว่าเป็นวีรสตรีในสนามรบอย่างแท้จริง

ใครจะไม่อยากให้วีรสตรีมาเป็นศาสตราจารย์ของพวกเขา?

…

ในคืนนั้น

ขณะที่ดาร์กกำลังทำการบ้านในห้องสมุด ไดแอนนาผู้ขี้สงสัยก็ถามเสียงต่ำ “ดาร์ก นายรู้จักศาสตราจารย์คนใหม่ของวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์เหรอ?”

ดาร์กพยักหน้าเล็กน้อยและตอบเบา ๆ “ฉันเคยใช้เวลากับเธอช่วงหนึ่งน่ะ”

ไดแอนนารู้สึกอิจฉาเล็กน้อย “แล้วคุณแคลร์ เคทเป็นคนแบบไหนเหรอ? เธอจะเล่าเรื่องวีรกรรมที่กล้าหาญอย่างที่อาจารย์อาร์เต้เล่าให้เราฟังไหม? เธอจะให้การบ้านเยอะไหม? เธอชอบหมีไหม?”

ดาร์กมองดูดวงตาที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสาของไดแอนนา ด้วยความรู้สึกอบอุ่นในใจแล้วพูดว่า “ฉันควรพูดยังไงดี เธอเป็นคนที่ทำตัวสมกับชื่อของเธอ ฉันคิดว่าไดแอนนาจะต้องใช้ภาษาเดียวกับเธออย่างแน่นอน”

ไดแอนนาตบหน้าอกของเธอและถอนหายใจด้วยความโล่งอก “เยี่ยมไปเลย”

นักเรียนมีทั้งความคาดหวังและความกังวลเกี่ยวกับอาจารย์คนใหม่

แต่ความคาดหวังนั้นมากกว่าความกังวลอย่างแน่นอน

ดาร์กได้ยินว่านักเรียนชั้นปีที่หนึ่งของบ้านนักปราชญ์ และบ้านคนเขลากำลังวางแผนจัดงานเซอร์ไพรส์ให้เธออยู่

แต่ข่าวดีก็คือว่าแคลร์ เคทจะรับหน้าที่ที่เซนต์แมเรียนจนถึงจบเทอมเท่านั้น และคาดว่าเธอจะมาทำหน้าที่เพียงแค่ชั่วคราว

มีโอกาสที่อาจารย์ใหญ่จะหาศาสตราจารย์ที่เหมาะสมกว่านี้ในช่วงเวลานี้

…

หลังจากกลับมาที่หอพัก ดาร์กก็จัดการดึง [ราคะ] หยดสุดท้ายออกมา

จนถึงตอนนี้

[ราคะ] ที่เก็บไว้ในต้นไม้หนอนมีทั้งหมดห้าหน่วย และ [อัตตา] มีหนึ่งหน่วย

ดาร์กมีแผนสองแผนสำหรับตอนนี้

หนึ่งคือใช้ [ผลแห่งราคะ] สร้างการ์ดวิญญาณเพิ่มอีกสองใบในเดือนหน้า

อีกหนึ่งแผนคือการหาวิธีสะสมต่อไป และหลังจากมี [ราคะ] ยี่สิบหน่วยแล้ว เขาจะสามารถสร้าง [ราคะ IV] ได้!

แน่นอนว่า อย่างแรกมีความเป็นไปได้มากกว่า

ถึงอย่างนั้น เขากลับคาดหวังกับอย่างหลังมากกว่า อย่างไรก็ตาม ดาร์กไม่แน่ใจว่า [ราคะ] ยี่สิบหน่วยนั้นจะเพียงพอหรือไม่

แต่ก่อนที่เวลานั้นจะมาถึง เขายังมีเวลาให้ครุ่นคิดอีกครึ่งเดือน

วันต่อมาเป็นวันศุกร์

หลังจากคาบการประลองในช่วงเช้าจบลง เหล่านักเรียนต่างตั้งหน้าตั้งตารอที่จะไปถนนนักเดินทาง

ไม่มีการบ้านที่เกี่ยวข้องกับถนนนักเดินทางในสัปดาห์นี้ อย่างไรก็ตาม ราวกับว่านักเรียนชั้นปีที่หนึ่งไม่ได้สนุกมาเป็นเวลานาน แถมยังได้รับแรงกดดันจากการบ้านมากในช่วงนี้ ทำให้ทันทีที่ถึงเวลาเที่ยงวัน เหล่านักเรียนก็พากันหลั่งไหลเข้าไปที่ถนนนักเดินทาง

ดาร์กรออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะออกจากหอพักและเข้าสู่ถนนนักเดินทางในเวลาบ่าย

เขาเดินตรงไปที่ร้านดอกไม้และต้นไม้คิตตี้ ทักทายเจ้าแมวน้อยก่อน แล้วจึงถามผู้ช่วยร้านว่า “มิสแคท การพัฒนาหญ้ากระต่ายมีความคืบหน้าบ้างไหมครับ?”

ผู้ช่วยร้านค้าตื่นเต้นมากที่มีคนคิดถึงผลิตภัณฑ์ใหม่ของเธอ “มันก้าวหน้าไปได้ด้วยดี เราน่าจะได้ผลลัพธ์ภายในสองเดือน เดม่อน เธอคิดว่าหญ้ากระต่ายจะขายดีไหม?”

ดาร์กยิ้ม “มันควรจะเป็นอย่างนั้น เพราะกระต่ายน่ารักมากครับ”

จากนั้นเขาก็เดินไปรอบ ๆ ห้องลับอีกครั้ง แต่ไม่ได้ซื้อหญ้าแมวตัวใหม่กลับไป

…

ในช่วงสุดสัปดาห์

ดาร์กใช้เวลาศึกษาภาษาเวทมนตร์มากขึ้น

ความก้าวหน้าของเขาไม่ได้ช้า และเขาก็ค่อย ๆ ฝึกฝนความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับภาษาเวทมนตร์

คำแนะนำของรุ่นพี่แพนดอร่าเหมือนกับการเปิดหน้าต่างให้ดาร์ก มันทำให้เขามองเห็นภาพในห้องได้ชัดเจนขึ้น

และในขณะที่เขาพยายามอย่างหนักเพื่อสิ่งนี้ เวอร์เธอร์และโรเบิร์ตก็เข้าไปในทางลับอีกครั้ง ก่อนจะลงมือผจญภัยเพื่อค้นหาขุมทรัพย์

ในทางกลับกัน งานวิจัยของเอ็มม่า มอร์ติสเกี่ยวกับภาพจิตรกรรมฝาผนังก็มาถึงจุดวิกฤตแล้วเช่นกัน

ในคืนวันอาทิตย์ เอ็มม่าเดินเข้ามาหาดาร์กเพื่อแบ่งปันผลการวิจัยของเธอ

ดาร์กรู้สึกผิดเล็กน้อย เพราะเขาไม่มีเวลาศึกษาจิตรกรรมฝาผนังเลย…

แต่เอ็มม่าไม่ได้บ่นเรื่องนี้

เธอได้อ่านวรรณกรรมมากมาย ถามเพื่อนร่วมบ้านที่เป็นรุ่นพี่ สืบหาข้อมูลและวิเคราะห์อย่างละเอียดตามความคิดของเธอเอง ก่อนที่เธอจะได้ผลลัพธ์ในที่สุด

ดาร์กเข้าไปนั่งข้างใน โดยมีเอ็มม่านั่งอยู่ข้าง ๆ

เมื่อเอ็มม่าแบ่งปันผลลัพธ์ เธอก็อดไม่ได้ที่จะเม้มปาก

เด็กหญิงกางสมุดจดและพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา “ถ้าฉันวิเคราะห์ไม่ผิด ภาพจิตรกรรมฝาผนังชุดนี้น่าจะมาจากยุคโบราณสี่ยุคก่อน สมัยนั้นยังมีเทพอยู่มากมาย บ้างอาศัยอยู่บนท้องฟ้า บ้างอยู่ปะปนกับฝูงชน…”

บทที่ 142 ดาร์ก เดม่อนสัมผัสได้ถึงลางสังหรณ์ไม่ดี
บทที่ 142 ดาร์ก เดม่อนสัมผัสได้ถึงลางสังหรณ์ไม่ดี

เมื่อประตูแห่งความปรารถนาถูกเปิดออก มันก็ยากมากที่จะยับยั้ง

ดาร์กยังคงประเมินความยับยั้งชั่งใจของตัวเองสูงเกินไป

และรุ่นพี่แพนดอร่าก็มีเสน่ห์มากเกินไป

ไม่ว่าจะเป็นความหุนหันพลันแล่น รูปลักษณ์ หรือการพัฒนาตนเองจากภายใน สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นอันตรายต่อเขาทั้งสิ้น

…

‘ปัจจุบัน จำนวนของ [ราคะ] มี 108 หน่วย หลังจากดูดซับสามหน่วยก็จะเหลือ 105 หน่วย สมมติว่าไม่ต้องสิ้นเปลืองการ์ดดอกไม้ ก็ดูเหมือนว่าข้อจำกัดในเดือนนี้น่าจะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า’

ดาร์กครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะสลับโหมดอย่างรวดเร็ว และหันไปอุทิศตนให้กับการเรียน ‘ภาษาเวทมนตร์’ ต่อ

รุ่นพี่แพนดอร่าพูดถึงความรู้มากมายที่เขายังไม่ได้เรียนรู้ ทำให้เขาต้องใช้เวลาในการท่องจำและรวบรวมความรู้มากขึ้น

ระหว่างมีคนนำทางกับการเดินคนเดียวในความมืดนั้น มันมีความแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด

ดาร์กเท่ารู้สึกว่าการเก็บเกี่ยวในวันนี้น่ายินดีเป็นพิเศษ

แต่หลังจากออกจากห้องสมุดตอนสามทุ่ม เขาก็ต้องเริ่มกังวลเรื่องงานเต้นรำคริสต์มาสและของขวัญคริสต์มาสอีกครั้ง

ตอนแรกเขาคิดว่าคำเชิญงานเต้นรำในตอนนั้นเป็นแค่เรื่องตลก

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีทางหนีพ้นแล้ว

และของขวัญคริสต์มาส…

นอกจากต้องเตรียมของขวัญให้รุ่นพี่แพนดอร่าแล้ว ยังต้องเตรียมให้ไดแอนนากับโรสด้วย

อีกทั้ง เขายังต้องนับศาสตราจารย์ลิลลี่และศาสตราจารย์เคเซอร์เข้าไปด้วย

รวมแล้วเขาต้องเตรียมของขวัญห้าชิ้นเต็ม ๆ!

…

คงจะดีถ้ามันเป็นเพียงของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ถ้าดาร์กไม่ระวังมากพอ มันจะกลายเป็นค่าใช้จ่ายมหาศาล

อันที่จริงหลังจากใช้จ่ายไปในวันหยุดสุดสัปดาห์ที่แล้ว ดาร์กในตอนนี้กำลังถังแตก…

เมื่อพิจารณาว่าราคาวัตถุดิบของการ์ด [กรงต้องสาป] และการ์ด [ฟิวชั่น] นั้นอยู่เหนือกว่าราคาที่นักเรียนชั้นปีหนึ่งสามารถจ่ายได้ ถ้าเขาต้องการขัดเกลาจริง ๆ เขาก็จำเป็นต้องหาคะแนนเพิ่ม

‘ฉันต้องตั้งแผงขายของบนถนนนักเดินทางเพื่อหาเงินเหมือนรุ่นพี่หรือเปล่าเนี่ย?’

ดาร์กพิจารณาถึงความเป็นไปได้

แต่อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าเขาก็ได้ล้มเลิกความคิดนี้ไป

นอกจากจะต้องใช้เวลาในการตั้งร้านแล้ว ยังต้องใช้เวลาในการเตรียมสินค้ามากขึ้นอีกด้วย

นั่นเป็นสิ่งที่ดาร์กผู้ซึ่งตารางเวลาแน่นหนาอยู่แล้วยอมรับไม่ได้เด็ดขาด

นอกจากนี้ ผลิตภัณฑ์ที่เขาสามารถเลือกมาขายได้ก็มีแต่น้ำผลไม้ราคาถูกหลากหลายแบบ ซึ่งใช้เวลานานและต้องใช้แรงงานมาก แถมไม่สามารถทำเงินได้มากอีก

‘ถ้าแบบนี้ ฉันก็ต้องคิดหาทางอื่นเท่านั้น’

…

ตัดภาพมาที่บ่ายวันพฤหัสบดี

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้เล่าเรื่องปีเตอร์ เชลด์วิชต่อในคาบประวัติศาสตร์เวทมนตร์

จากนั้นก็เปลี่ยนไปเป็นวีรบุรุษคนอื่น

นั่นคือสมาชิกคนแรกที่สมัครเข้าชมรม หลังจากที่ปีเตอร์ก่อตั้งชมรมสัตว์มหัศจรรย์

เธอชื่อแคลร์ เคท

แคลร์เป็นนักเรียนปีเดียวกันจากบ้านนักปราชญ์

เธอเองก็ได้รับอุปนิสัยของบ้านนักปราชญ์มา ชอบอ่านหนังสือ ชอบอยู่เงียบ ๆ และมีงานอดิเรกร่วมกับปีเตอร์

แคลร์ซึ่งต่อมามีบทบาทในสนามรบภายใต้ชื่อ ‘นักปราชญ์’ เป็นเพียงเด็กผู้หญิงธรรมดาที่ไม่มีทักษะพิเศษใด ๆ

เนื่องจากนักเรียนต้องเข้าร่วมอย่างน้อยหนึ่งชมรมตั้งแต่ปีที่สอง แคลร์จึงเลือกชมรมสัตว์มหัศจรรย์ที่มีไม่ค่อยมีผู้คน

จากนั้นเด็กสาวธรรมดาที่ไม่มีทักษะพิเศษคนนี้ก็เริ่มเติบโตด้วยความเร็วที่ไม่สามารถควบคุมได้

เด็คสวนสัตว์ของเธอน่าทึ่งมาก!

เมื่อพูดถึงแคลร์ อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ก็รู้สึกประหลาดใจในตัวผู้หญิงคนนี้เช่นกัน

สมัยนั้นเป็นยุคที่มีคนเก่งหลายคนถือกำเนิดขึ้น

อีกทั้งยังมีวีรบุรุษมากมายจากเซนต์แมเรียน

และแคลร์เองก็เป็นหนึ่งในคนที่น่าทึ่งที่สุด

เรื่องราวส่วนใหญ่ในสมัยเรียนของแคลร์ล้วนเกี่ยวข้องกับสัตว์

ปีเตอร์สามารถหาสัตว์มหัศจรรย์มาเก็บไว้ที่ห้องชมรมได้ตลอดเวลา แต่เขาไม่ค่อยเก่งเรื่องการเลี้ยงสัตว์ ดังนั้นแคลร์จึงต้องเป็นคนรับผิดชอบเรื่องนี้

ทุกครั้งที่สัตว์มหัศจรรย์เหล่านั้นสร้างความวุ่นวายในโรงเรียน แคลร์จะเป็นคนช่วยทำความสะอาดเสมอ

แต่อยู่มาวันหนึ่ง แมวจากชมรมสัตว์มหัศจรรย์กลับหายตัวไป

มันเป็นแมวสีขาวที่มีรูม่านตาสีขาวและยังถูกวางไว้ในห้องสีขาว ดังนั้น หากมองผ่าน ๆ ก็จะเผลอมองข้ามมันไปโดยง่าย

ปีเตอร์และแคลร์พยายามประกาศหาแมวขาวที่หายไป แต่หลังจากตามหามาสองสัปดาห์ พวกเขาก็ยังไม่พบร่องรอยของมัน

จนกระทั่งเย็นวันหนึ่งในสองสัปดาห์ต่อมา แคลร์ก็พบเด็กหญิงตัวน้อยกำลังเดินอยู่เงียบ ๆ กับแมวในสวนหลังปราสาท ทันใดนั้น เธอก็นึกขึ้นได้ว่าเหตุใดจึงหาแมวไม่พบ

เพราะแมวตัวนั้นเปลี่ยนไปเป็นสีอื่นแล้ว!

แมวที่เปลี่ยนจากแมวขาวเป็นแมวดำ และถูกนักเรียนพาไปส่งที่หอพัก

เนื่องจากทางโรงเรียนห้ามไม่ให้มีการเลี้ยงสัตว์อย่างชัดเจน คนที่เก็บแมวมาจึงซ่อนมันไว้ในหอพักอย่างลับ ๆ เพื่อไม่ให้มีคนพบ

และเนื่องจากแมวเปลี่ยนจากสีขาวเป็นสีดำแล้ว การประกาศหาแมวหายจึงสูญเปล่าไปโดยปริยาย

ต่อมาแคลร์ไปหาเด็กหญิงตัวน้อยที่เก็บแมวมา และอธิบายเหตุผลให้เธอฟัง

แม้ว่าอีกฝ่ายจะลังเล แต่เธอก็ยังคืนแมวให้

แต่ตั้งแต่นั้นมา เด็กหญิงตัวน้อยก็เริ่มไปเยี่ยมแมวที่ชมรมสัตว์มหัศจรรย์แทบทุกวัน

ต่อมาเธอก็เข้าร่วมชมรมสัตว์มหัศจรรย์ และกลายเป็นสมาชิกคนที่สามของชมรม

…

เมื่ออาจารย์ใหญ่อาร์เต้พูดถึงเรื่องนี้ เธอก็พูดด้วยความคิดถึง “มีใครเดาได้ไหมว่าเธอเป็นใคร?”

นี่เป็นคำถามง่าย ๆ และเด็ก ๆ ก็สามารถได้คะแนนฟรีจากตรงนี้

นักเรียนบ้านนักปราชญ์หลายคนยกมือขึ้น

ดาร์กเอนหลังพิงเก้าอี้ แต่ในหัวกลับนึกถึงแมวขี้เกียจที่บ้าน

เจ้าแมวที่ชื่อ ‘กาลิเลโอ’ ไม่เพียงแต่เปลี่ยนสีขนตามดวงดาวและสภาพอากาศเท่านั้น มันยังปรับตัวเข้ากับสิ่งแวดล้อมได้อีกด้วย และเพื่อไม่ให้ถูกพาออกไปเดินเล่น มันจะปรับสีตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมอยู่เสมอ

ในตอนที่ดาร์กยังเด็ก เขาชอบเล่นซ่อนหากับมันเป็นพิเศษ

…

นักเรียนบ้านนักปราชญ์ยืนขึ้นและตอบอย่างมีเหตุผล

“ผมจำได้ อาจารย์ใหญ่พูดไว้ในคาบที่แล้วว่าเหตุผลที่จอมเวทผู้ยิ่งใหญ่ปีเตอร์กลายมาเป็นเพื่อนกับผู้กล้าและวัลคีรีได้ก็เพราะมีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่”

“และในคาบที่แล้วมีคนพูดถึงว่าวัลคีรีเป็นคนที่รักแมวมาก”

“อาจารย์ใหญ่จะไม่หยิบยกเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ขึ้นมา”

“เพราะงั้นคำตอบก็ชัดเจนแล้วครับ”

“นักปราชญ์แคลร์คือ คนเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างจอมเวทผู้ยิ่งใหญ่ปีเตอร์กับวัลคีรี อัลเวตต์”

“และคนที่เก็บแมวตัวนั้นมาก็คือวัลคีรีนั่นเอง!”

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ปรบมือด้วยความพึงพอใจ “ถูกต้อง ห้าคะแนนสำหรับเธอ”

จากนั้นอาจารย์ใหญ่ก็พูดสั้น ๆ เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างอัลเวตต์และแคลร์ เธอพูดด้วยรอยยิ้มว่า “แคลร์เป็นคนง่าย ๆ สบาย ๆ และเธอก็มีความรู้มาก อ่อนโยน และมีความรับผิดชอบ ฉันคิดว่าพวกเธอจะต้องชอบแคลร์มากอย่างแน่นอน”

ดูเหมือนจะมีความหมายนัยยะซ่อนอยู่ในคำพูดของอาจารย์ใหญ่อาร์เต้

ใบหน้าของดาร์กซีดเผือด และเขาก็ค่อย ๆ ยกมือขึ้น

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้มองมาที่เขาและพูดว่า “เดม่อน มีอะไรจะถามหรือเปล่า?”

จากนั้นดาร์กก็ถามอย่างเผื่อใจว่า “อาจารย์ใหญ่ครับ ศาสตราจารย์คนใหม่ของเราในวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์คือแคลร์ เคทหรือเปล่าครับ?”

บทที่ 141 ดาร์ก เดม่อนมอบตัว
บทที่ 141 ดาร์ก เดม่อนมอบตัว

“แน่นอน” แพนดอร่าเงยหน้าขึ้นอย่างแปลกใจ นิ้วเรียวสวยทัดเส้นผมที่ปรกหน้าอยู่ไปข้างหลังใบหู

อาจเพราะผิวของรุ่นพี่ขาวเกินไป ทำให้ริมฝีปากสีดอกกุหลาบของเธอเด่นชัดมากขึ้น

เกล็ดรูปหัวใจใต้ดวงตาของเธอสะท้อนแสงสีเงิน

มันดูเหมือนกับเป็นเวทมนตร์เสน่ห์

ดาร์กถอยกลับโดยไม่รู้ตัว เมื่อเขาตระหนักว่ามุมปากของเธอโค้งขึ้นอย่างซุกซน เขาจึงยิ้มอย่างช่วยไม่ได้แล้ววางสมุดบันทึกลง

กลิ่นหอมฟุ้งจากด้านข้างทำให้จิตใจของชายหนุ่มกระวนกระวาย

ดาร์กหยิบปากกาขึ้นมาแล้วพูดว่า “ผมมีคำถามบางอย่างที่ไม่เข้าใจ เลยอยากถามรุ่นพี่น่ะครับ”

ก็เขาไม่เข้าใจมันจริง ๆ

แม้ว่าความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับภาษาเวทมนตร์จะไม่ได้ยากเป็นพิเศษ แต่เขาไม่มีพื้นฐานและศึกษาด้วยตนเองล้วน ๆ จึงเป็นเรื่องปกติที่จะหนีไม่พ้นปัญหาที่ตัวเองแก้ไม่ได้

ในระหว่างศึกษามัน ดาร์กได้จดปัญหาที่เขาพบ เดิมทีเขาอยากขอคำแนะนำจากศาสตราจารย์เคเซอร์เมื่อเขาสะสมปัญหาได้เยอะกว่านี้

แต่ตอนนี้

เขากลับมาถามรุ่นพี่แพนดอร่าแทน

…

แพนดอร่าไม่ได้ผิดหวัง เธอรู้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้จะไม่มาหาเธอโดยไม่มีเหตุผล

หากเป็นแค่ปัญหาในการเรียน เธอก็ยินดีช่วยเหลือ

แต่ในระหว่างตอบคำถาม แน่นอนว่าเธอก็จะคิดดอกเบี้ยด้วยเช่นกัน

…

“เดี๋ยวก่อนครับ มีคนอื่น ๆ อยู่ที่นี่ด้วยนะครับ”

“ไม่เป็นไร ใจเย็น ๆ”

“ช้าลงหน่อย”

“มันกำลังมาแล้ว”

“โอเค”

รุ่นพี่แพนดอร่าสอนดาร์กถ่ายพลังเวทให้แม่นยำและมีประสิทธิภาพมากขึ้น ขณะเขียนภาษาเวทมนตร์

ดาร์กพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อยับยั้งแรงกระตุ้นในใจ เขาพยายามเรียนรู้และจดจำอย่างใจเย็นที่สุด

แต่ [ราคะ] ยังคงขึ้นอยู่ดี

…

เวอร์เธอร์ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ครู่หนึ่ง และในที่สุดก็เข้าไปในห้องสมุดกับโรเบิร์ต

หลังจากที่ทั้งสองหยุดอยู่หลังมุม เวอร์เธอร์อดถามไม่ได้ “พวกเขารู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่?”

โรเบิร์ตปลอบโยนเขา “เขาก็แค่ถามคำถาม ดาร์กมาที่ห้องสมุดบ่อย ๆ มันเป็นเรื่องปกติที่เขาจะรู้จักกับรุ่นพี่แพนดอร่า”

เวอร์เธอร์กัดฟันเล็กน้อย “ถ้าฉันไปถามคำถาม รุ่นพี่แพนดอร่าจะสอนฉันด้วยเหรอ?”

โรเบิร์ตตกใจ “หา? แต่เราไม่ได้รู้จักเธอดีพอนะ”

เวอร์เธอร์ “ฮะ?”

โรเบิร์ตเสนอ “บางทีเราอาจจะลองตรวจสอบความชื่นชอบก่อนก็ได้ นั่นน่าจะเป็นข้อมูลอ้างอิงที่ดี”

เวอร์เธอร์บีบการ์ด [ความรักต้องห้าม] ไว้แล้ว แต่สุดท้ายเขาก็ส่ายหัวและพูดว่า “ไม่ เราไม่ควรหวังสูงเกินไป เราเป็นแค่คนแปลกหน้าที่รู้จักชื่อกันเท่านั้น โรเบิร์ต หรือฉันต้องอ่านหนังสือมากกว่านี้เหมือนอย่างดาร์กบ้างถึงจะมีโอกาส?”

โรเบิร์ตตอบ “ฉันก็ไม่รู้ แต่การมีหัวข้อคุยตรงกันมากขึ้นนั้นเป็นอาวุธวิเศษในการสื่อสารกับผู้หญิง แล้วรุ่นพี่แพนดอร่าก็ชอบอ่านหนังสืออย่างเห็นได้ชัด”

แต่เขาก็ยักไหล่อีกครั้ง “แต่คืนนี้เราต้องทำการบ้านให้เสร็จ งั้นเป็นพรุ่งนี้ก็ได้มั้ง?”

เวอร์เธอร์ลังเล “แต่ฉันยังต้องไปทางลับเพื่อตามหาสมบัติที่พ่อทิ้งไว้”

โรเบิร์ตตอบ “ถ้าอย่างนั้นนายก็ไม่มีทางเลือก มีคำกล่าวที่ว่าเราไม่สามารถเลือกได้ทั้งสองทางใช่ไหม?”

เวอร์เธอร์ยังคงลังเล “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ แต่สิ่งที่นายพูดก็สมเหตุสมผลอยู่ รุ่นพี่ชอบอ่านหนังสือ โดยเฉพาะหนังสือเกี่ยวกับมังกร บางทีฉันอาจจะมอบหนังสือให้เธอเป็นของขวัญคริสต์มาสก็ได้”

โรเบิร์ตเห็นด้วย “เป็นความคิดที่ดี ฉันขอแนะนำ ‘สิบสี่รูปแบบการสังหารมังกรของอาลีบาบา’ ว่ากันว่าเป็นหนังสือขายดีขั้นสุดยอดเลยล่ะ!”

เวอร์เธอร์ “ไว้ฉันจะคิดดูอีกที ยังอีกนานกว่าจะถึงคริสต์มาส”

…

[ราคะ +1]

ดาร์กมองข้อความแจ้งเตือนที่หายไปจากการมองเห็นนานแล้ว

เด็กชายเว้นระยะห่างจากรุ่นพี่แพนดอร่าโดยไม่รู้ตัว แต่ระยะห่างระหว่างพวกเขากลับลดลงเสียอย่างนั้น

แรงกดดันที่หนักหนาเกือบจะโดนใบหน้าของเขา

แพนดอร่ายิ้มเยาะและขยับเข้าไปใกล้รุ่นน้อง

[ราคะ +1]

ใบหน้าของดาร์กแดงก่ำ เขาเริ่มกังวลเล็กน้อย

‘เด็กจังเลยนะ’

แพนดอร่าคิดในใจ แต่เธอก็ไม่ได้หยุดสอนดาร์กเลย

ในฐานะนักเรียนชั้นยอดของปีสี่จากบ้านนักปราชญ์ การเขียนภาษาเวทมนตร์ของเธอไม่ใช่สิ่งที่ดาร์กจะสามารถเทียบได้

ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ ดาร์กก็ได้รับประโยชน์มากมาย

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง เธอกระซิบข้างหูของดาร์กว่า “จะว่าไป ภาษาเวทมนตร์เป็นหลักสูตรของปีสองไม่ใช่เหรอ? นี่เธอเริ่มเรียนตั้งแต่เนิ่น ๆ เลย?”

ดาร์กใช้คำตอบเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจอย่างรวดเร็ว “ผมมีการ์ดเวทมนตร์ที่ต้องทำน่ะครับ”

แพนดอร่าถามต่อ “การ์ดเวทมนตร์อะไรเหรอ? ฉันอาจช่วยเธอได้นะ”

ดาร์กตอบ “[กรงต้องสาป] กับ [ฟิวชั่น]”

แพนดอร่าประหลาดใจทันที “มันทำไม่ง่ายเลยนะ โดยเฉพาะ [ฟิวชั่น] แม้ว่าความต้องการภาษาเวทมนตร์จะไม่สูงมาก แต่ก็มีจุดที่ต้องให้ความสนใจมากมายในกระบวนการขัดเกลา ฉันก็พยายามหลายครั้งกว่าฉันจะทำสำเร็จ เธอเพิ่งเข้ามาเรียนได้แค่สามเดือนเองนะ คิดจะใช้ [ฟิวชั่น] แล้วเหรอ?”

ดาร์ก “มันยังอยู่ในขั้นทดลองครับ”

แพนดอร่าโล่งใจเล็กน้อย “ดูจากความก้าวหน้าของเธอ บางทีเธออาจจะสมัครเข้าร่วมชมรมประลองในเทอมหน้า และแข่งกับนักเรียนปีสองก็ได้ เมื่อเธอพร้อมที่จะขัดเกลา [ฟิวชั่น] ก็มาขอให้ฉันช่วยเธอได้นะ ฉันจะช่วยดูให้ ส่วน [กรงต้องสาป] นั้น ตราบใดที่เธอระมัดระวังไว้ มันก็ไม่เป็นไร”

ตราบใดที่ระมัดระวัง มันก็ไม่เป็นไร…

ดาร์กตัวแข็งทื่อไปเล็กน้อย

จากการวิจัยที่เขาทำในช่วงนี้ เขาไม่เคยคิดเลยว่า [กรงต้องสาป] จะขัดเกลาได้ง่าย

ถ้าเขาเริ่มสร้างมันขึ้นมาจริง ๆ บางทีวัตถุดิบมูลค่าหนึ่งพันห้าร้อยคะแนนอาจจะสูญเปล่าในเวลาไม่นาน

แต่ฟังจากคำพูดของรุ่นพี่แพนดอร่า

นี่หมายความว่าการขัดเกลา [ฟิวชั่น] นั้นยากกว่า [กรงต้องสาป] มากใช่ไหม?

การขัดเกลาเวทมนตร์นั้นเป็นหลุมไร้ก้นมาเสมอ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผู้คนต้องการลอง ‘สร้างการ์ดเวทมนตร์ที่เกินความสามารถ’ ไม่ว่าพวกเขาจะลงทุนไปเท่าไหร่ มันก็อาจไม่ได้ผลลัพธ์ที่ต้องการ

แต่เนื่องจากรุ่นพี่แพนดอร่าเป็นฝ่ายเสนอให้ความช่วยเหลือ ดาร์กจึงไม่มีทางพลาดโอกาสนี้

เขาตอบอย่างรวดเร็ว “ขอบคุณครับรุ่นพี่ เมื่อผมสามารถรวบรวมตราเวทมนตร์ของ [ฟิวชั่น] ได้แล้ว ผมจะมาขอความช่วยเหลือจากรุ่นพี่นะครับ”

แต่แล้วแพนดอร่าก็เปลี่ยนประเด็นอีกครั้ง “แน่นอน ฉันช่วยเธอได้ แต่อย่างว่านะ เอ็ดเวิร์ด นักเล่นแร่แปรธาตุโบราณเคยกล่าวไว้ว่า ถ้าไม่เสียสละอะไรเลยก็จะไม่ได้อะไรกลับมา การจะได้อะไรมาก็ต้องแลกกับบางอย่างที่มีมูลค่าเท่ากัน นี่คือกฎการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมในการเล่นแร่แปรธาตุ มันสามารถพูดได้ว่าจอมเวทอย่างเรานั้นก็มาจากนักเล่นแร่แปรธาตุ และแน่นอน กฎนี้ไม่อาจลืมได้ อืม เธอคิดว่าไง?”

ดาร์กตอบ “ของขวัญคริสต์มาสสินะครับ ผมเข้าใจแล้ว”

แพนดอร่ายิ้มทันที “และงานเต้นรำคริสต์มาสด้วย”

…

“ความรู้สึกที่พยายามยับยั้งชั่งใจ ทั้ง ๆ ที่เขาก็เข้าใจดีอยู่แล้วแบบนี้ ค่อนข้างดีเลยนะเนี่ย~”

เมื่อเห็นแผ่นหลังของดาร์กหายไปในห้องสมุด แพนดอร่าก็ละสายตาออกไป และรีบกลับคืนสู่มหาสมุทรแห่งความรู้อย่างรวดเร็ว

ผู้ที่มีความเชี่ยวชาญในการจัดการเวลา มักจะสามารถสลับไปมาระหว่างสองสถานะได้อย่างรวดเร็ว

…

หลังกลับมาที่ห้องอ่านหนังสือ ดาร์กก็มองดูปัญหาที่ได้รับการแก้ไขคร่าว ๆ ในสมุดบันทึก และเหลือบมองไปที่ [ราคะ] ซึ่งพุ่งขึ้นไปเจ็ดหน่วย เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกลำบากใจ

“ว่าแล้ว…มันต้องล้นจริง ๆ ด้วย”

บทที่ 140 ไดแอนนาไม่มีเสน่ห์อีกต่อไป
บทที่ 140 ไดแอนนาไม่มีเสน่ห์อีกต่อไป

ในเย็นวันพุธ ดาร์กนั่งอยู่ในห้องสมุดและกำลังจมอยู่ในห้วงความคิด

ตั้งแต่ต้นเดือนจนถึงปัจจุบัน จำนวนครั้งที่เขาดึงมหาบาปออกมาคือแปดครั้ง

เขาใช้เวลาสองครั้งในการดึง [อัตตา] ซึ่งสุดท้ายจะรวมเป็นสามหน่วย

ดึง [ราคะ] หกครั้ง รวมทั้งหมดได้เก้าหน่วย

ทว่าในสัปดาห์ที่ผ่านมา ดาร์กมัวแต่ก็ยุ่งกับการบ้านและการทดลองจนไม่มีเวลาดูแลอย่างอื่น

มหาบาป [ราคะ] จึงไม่เติบโตเลย!

เดิมที [ราคะ] มีเพียงหนึ่งร้อยสิบหน่วย แต่เมื่อดึงออกไปเก้าหน่วย ก็เหลือเพียงหนึ่งร้อยหนึ่งหน่วยเท่านั้น

และจากหนึ่งร้อยหนึ่งหน่วยนี้ ก็สามารถดึงออกไปได้เพียงหนึ่งหน่วยด้วยการใช้ ‘วิธีแมลงปอสัมผัสน้ำ’

เว้นเสียแต่ว่าเขาจะเสี่ยงใช้วิธีใส่หยดสมองวิเศษเข้าไปในสมองของเขาเองโดยตรง

ไม่อย่างนั้น เขาจะไม่ได้รับค่ามหาบาปเพิ่มเลยแม้แต่ค่าเดียว

หรือบางที เขาควรเพิ่ม [ราคะ] โดยเจตนาดีนะ?

…

“อีกสองวัน ถ้าฉันยังอยากจะดึงค่ามหาบาปได้อีกสองครั้ง ให้รวมเป็นสามหน่วย ฉันก็ต้องเพิ่ม [ราคะ] ให้เป็นหนึ่งร้อยสี่หน่วยเพื่อให้เท่ากับความต้องการให้ได้”

“หรือทิ้ง [ราคะ] แล้วไปเพิ่ม [อัตตา] แทนดี? [อัตตา] มีเหลืออยู่หนึ่งร้อยสองหน่วย แต่ก็สามารถดึงออกมาได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น”

“ฉันคิดว่าฉันควรหาวิธีเพิ่มค่า [ราคะ] จะดีกว่า”

“[ราคะ] ก็มีการ์ดดอกไม้ไว้ป้องกันอุบัติเหตุแล้ว ต่อให้ล้นเกินเล็กน้อยก็ไม่เป็นปัญหา นี่เป็นตัวเลือกที่ปลอดภัยที่สุด”

“แล้วยังมีหลายวิธีที่สามารถเพิ่ม [ราคะ] ได้ด้วย”

“ถ้างั้นก็เอาตามนี้!”

หลังจากตัดสินใจแล้ว ดาร์กก็เงยหน้าขึ้นไปมองไดแอนนา ผู้ซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามเขาด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

มีการบ้านมากมายจากวิชาคณิตศาสตร์ในวันอังคาร เมื่อเห็นว่าคาบแรกในวันพฤหัสบดีเป็นเวลาส่งการบ้าน นักเรียนชั้นปีที่หนึ่งหลายคนที่ทำการบ้านวิชาคณิตศาสตร์ไม่เสร็จ จึงมาที่ห้องสมุดเพื่อทำการบ้านให้ทัน

ไดแอนนาและโรสก็เป็นส่วนหนึ่งของคนกลุ่มนี้เช่นกัน

ทุกครั้งที่พวกเธอมาที่ห้องสมุด พวกเธอมักจะนั่งตรงข้ามดาร์ก ราวกับว่าที่นั่งตรงข้ามกับเด็กชายจะกลายเป็นที่นั่งพิเศษเฉพาะของพวกเธอไปแล้ว

เนื่องจากดาร์กสนับสนุนให้พวกเธอคิดด้วยตนเองเสมอ และพึ่งพาความสามารถของตนเองในการแก้โจทย์ยาก ๆ ก่อน ทั้งคู่จึงพยายามอย่างหนักและไม่ถามดาร์กเมื่อพบปัญหา

นี่เป็นสัญญาณที่ดีอย่างแน่นอน

แม้ว่าไดแอนนาจะไม่ฉลาดนัก แต่วิชาคณิตศาสตร์ปีหนึ่งก็ไม่ได้ยากมากเช่นกัน

และหากพวกเธอพยายามอย่างหนัก ทั้งสองคนก็จะสามารถสร้างรากฐานที่มั่นคงได้

นี่จะช่วยให้พวกเธอผ่านหลักสูตรชั้นปีที่สองไปได้มาก

เพราะคณิตศาสตร์เป็นพื้นฐานของทุกสิ่ง ไม่ว่าจะเป็นการอัญเชิญ ปรุงยา คาถาเวทมนตร์ หรือแม้แต่การประลอง และการรวบรวมภาษาเวทมนตร์ มักมีการคำนวณเข้ามาเกี่ยวข้องเสมอ

ความจริงหลังจากนักเรียนก้าวเข้าสู่ชั้นปีที่สอง มีคนหลายคนต้องเริ่มเรียนพิเศษอย่างไม่รู้จบ เพียงเพราะว่าพื้นฐานของพวกเขาแย่เกินกว่าจะสนับสนุนพวกเขาให้เรียนต่อไปได้

ดาร์กไม่ต้องการเห็นเพื่อนทั้งสองคนในชั้นปีเดียวกัน ตกอยู่ในขุมนรกของการเรียนพิเศษ

แต่หลังจากอยู่กับพวกเธอมาอย่างยาวนานด้วยท่าทีแบบ ‘พี่เลี้ยง’ ทุกอย่างก็ไม่ใช่ว่าจะดีไปซะหมด

ดาร์กอดไม่ได้ที่จะหรี่ตาลง เป็นเวลานานแล้วตั้งแต่เขามองดูไดแอนนาและโรสอย่างตั้งใจครั้งล่าสุด

ไดแอนนามีผมสีเงิน

ในอาณาจักร ผมสีเงินและสีบลอนด์เป็นสัญลักษณ์ของสายเลือดขุนนาง

แม่ของไดแอนนาเป็นญาติใกล้ชิดกับเชื้อพระวงศ์ และเธอเองก็มีสายเลือดของราชวงศ์ด้วย

ดังนั้นเธอจึงสืบทอดผมสีเงินของผู้เป็นมารดา ซึ่งแตกต่างจากผมสีน้ำตาลอันเป็นสัญลักษณ์ของตระกูลเกรท เบเยอร์เล็กน้อย

ส่วนโรสมีผมสีบลอนด์

แต่มันเป็นสีบลอนด์ที่ซีดมาก เกือบจะโปร่งแสงเล็กน้อยด้วยซ้ำ สรุปแล้วมันคือสีทองซีด

ตระกูลรอธร็อคที่เธออยู่ เดิมเป็นขุนนางผู้ยิ่งใหญ่ แต่ค่อย ๆ ถดถอยลงในช่วงสงคราม และตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่ลุงของเธอเท่านั้น

ต่างจากไดแอนนาที่มีใบหน้ากลมเกลี้ยง โรสมีความสวยแบบเด็กอยู่แล้ว ใบหน้าของเด็กหญิงเป็นรูปไข่ และบุคลิกของเธอก็มักทำให้ผู้คนรู้สึกว่าเธอนั้นดูอ่อนแอและน่าสงสาร ชวนให้ผู้คนรู้สึกว่าต้องดูแลเธอ

ก่อนหน้านี้ดาร์กไม่ได้สนใจเธอมากนัก แต่ตอนนี้เขาตระหนักได้แล้วว่ามีเด็กหญิงผู้งดงามอยู่ใกล้ตัวเขา

และแม้ว่าดาร์กจะมองโรสอย่างตั้งใจจนเธอหน้าแดง แต่ค่าราคะของเขาไม่เพิ่มขึ้นเลย

‘แบบนี้ไม่ได้การแล้ว…’

ด้วยความสิ้นหวัง ดาร์กจึงหันความสนใจไปที่ไดแอนนาอีกครั้ง

แก้มที่กลมและอ่อนโยนของไดแอนนา ทำให้เขาอยากเอื้อมมือออกไปบีบอยู่เสมอ

แรงกระตุ้นนี้ยังคงมีอยู่จนถึงทุกวันนี้

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ราคะในตัวเขากลับนิ่งเงียบราวกับทะเลสาบอันเงียบสงบ

ดูเหมือนว่าไดแอนนาจะไม่ดึงดูดใจเขาอีกต่อไป

หรือบางทีฉันแค่เบื่อหน้าพวกเธอ?

‘นี่คือการเติบโตของตัวละครเหรอ?’

ดาร์กครุ่นคิด

‘หรือแค่การมองด้วยตา ไม่เพียงพอที่จะทำให้จิตใจของฉันผันผวนอีกต่อไปแล้ว?’

ดาร์กเก็บข้าวของของตัวเอง หยิบบันทึกการศึกษา ‘ภาษาเวทมนตร์’ ด้วยตนเองออกจากกระเป๋านักเรียน ก่อนจะเปิดมันแล้วลุกขึ้นยืน

ไดแอนนาถามด้วยความสงสัย “ดาร์ก นายจะไปไหน?”

ดาร์กยกสมุดบันทึกในมือขึ้น “ไปหาคนเพื่อถามคำถามน่ะ”

ไดแอนนา “โอ้”

…

แผนกต้อนรับของห้องสมุด

แพนดอร่า โดรากอนกำลังจดบันทึกขณะอ่านหนังสืออยู่

เธอมีความจำที่ดี โดยพื้นฐานแล้วเธออ่านสิบบรรทัดได้ในการกวาดสายตาครั้งเดียว และสมุดบันทึกของเธอก็เต็มไปด้วยประเด็นสำคัญ

ช่วงนี้มีการบ้านเพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน ซึ่งทำให้เธอมีปัญหากับตารางงานที่แน่นเล็กน้อย

ทางเลือกสุดท้ายคือ เธอต้องเอาเวลาว่างในช่วงทำงานมาใช้ทำการบ้านให้เสร็จเท่านั้น

ทั้งที่เวลานี้ควรเป็นเวลาพักผ่อน

หลังจากทำการบ้านเสร็จ เธอก็วางปากกาและหยิบสำเนา ‘ความลับของมังกร’ ขึ้นมาเพื่ออ่านต่อ

‘ความลับของมังกร’ แม้แต่ในห้องสมุดของเซนต์แมเรียนก็อยู่ในรายการหนังสือต้องห้าม

แต่เธอได้รับอนุญาตจากศาสตราจารย์ให้ยืมหนังสือต้องห้ามเล่มนี้

เมื่อเธอสามารถใช้ความรู้ในหนังสือเล่มนี้ได้ เธอก็จะเชี่ยวชาญการอัญเชิญประเภทมังกรมากขึ้น

“รุ่นพี่ ขอลงทะเบียนหน่อยครับ”

แพนดอร่าเงยหน้าขึ้นมองเวอร์เธอร์และโรเบิร์ตที่เดินมาที่เคาน์เตอร์ แล้วยื่นใบลงทะเบียนเข้าใช้มา

ชื่อของบุตรแห่งวีรบุรุษยังคงโด่งดังมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังการประชุมเมื่อบ่ายวันพุธที่ผ่านมา คนที่ไม่สนใจเขามากนักก็ถูกบังคับให้รู้จักเขาอีกครั้ง

“การบ้านของพวกเธอทั้งคู่เพิ่มขึ้นหรือเปล่า?” แพนดอร่าถามอย่างไม่ใส่ใจ

บุตรแห่งวีรบุรุษที่ปกติไม่ค่อยเข้าห้องสมุดบ่อยนัก กลับมาห้องสมุดทุกวันอย่างผิดปกติ ทำให้คนมองว่าเป็นเพราะแรงกดดันของการบ้าน

แต่เมื่อเธอถามอย่างไม่ใส่ใจ จู่ ๆ เวอร์เธอร์ก็เริ่มประหม่า นี่เป็นครั้งแรกที่รุ่นพี่แพนดอร่าพูดกับเขา!

จนกระทั่งโรเบิร์ตสะกิดแขน เขาจึงเกาหัวและพูดว่า “ใช่ครับ ผมไม่รู้ว่าทำไมศาสตราจารย์ถึงอยากทำแบบนี้ แค่แรงกดดันในการเรียนก็หนักหนาอยู่แล้ว”

แพนดอร่าพยักหน้าเล็กน้อย “ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะไม่ได้เกิดขึ้นแค่เฉพาะชั้นปีเดียวสินะ”

จากนั้นเธอก็รับใบทะเบียนเข้าใช้มา แล้วก็ก้มหน้าอ่านต่อไป

เวอร์เธอร์เปิดปากของเขาและต้องการจะพูด แต่จู่ ๆ ก็เห็นคนที่คุ้นเคยเดินออกมา

ดาร์กไม่คิดว่าจะได้พบกับเวอร์เธอร์และโรเบิร์ตที่นี่ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาต้องใส่ใจ

เวอร์เธอร์รู้สึกเขินอายเล็กน้อยด้วยเหตุผลบางอย่าง และท่าทางของโรเบิร์ตก็ดูผิดปกติ

ดาร์กลังเลเล็กน้อยและพยักหน้าให้ทั้งสองคนด้วยท่าทางที่สุภาพ

จากนั้นเขาก็เดินไปหลังเคาน์เตอร์อย่างเป็นธรรมชาติมาก ดาร์กขยับเก้าอี้แล้วนั่งลงข้าง ๆ รุ่นพี่แพนดอร่า แล้วถามว่า “รุ่นพี่ รุ่นพี่มีเวลาไหมครับ?”

บทที่ 139 อูชิ
บทที่ 139 อูชิ

พลังเวทมนตร์และพลังป้องกันสองพันหน่วย ในขณะที่เป็นถึงระดับสูงสุดของสี่ดาว

[อูชิ] ใบนี้เป็นการ์ดวิญญาณที่มีค่าป้องกันสูงสุด!

แตกต่างจาก [ชัคคารุ] ที่ตัวเล็ก อูชิสูง 1.2 เมตร ซึ่งสูงมากพอที่จะปกป้องลูกบอลเวทมนตร์ได้!

สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นก็คือ มันเป็นการ์ดสีทองที่มีท่าไม้ตายสี่สกิลเหมือน [ชัคคารุ]!

ในอดีต การ์ดทองมักถูกเรียกว่า ‘การ์ดศักดิ์สิทธิ์’ และเดิมทีมันเป็นการ์ดบั๊ก

ยิ่งไปกว่านั้น ท่าไม้ตายทั้งสี่ของ [อูชิ] ก็มีประโยชน์เช่นกัน และพวกมันก็ไม่ได้อ่อนแอไปกว่าของ [ชัคคารุ]!

ดาร์กเติมพลังเวทมนตร์เข้าไปในการ์ดทันที เพื่อตรวจสอบรายละเอียดของสกิลทั้งสี่นี้

[แซปซิปเปอร์: สกิลติดตัว เมื่อถูกโจมตีโดยท่าประเภทหญ้า ผู้ใช้ไม่เพียงแต่จะไม่ได้รับความเสียหาย แต่ยังเพิ่มพลังโจมตีด้วย]

[ดื่มนม: เครื่องดื่มนมที่ฟื้นฟูค่าพลังเวทมนตร์ของผู้ใช้ 50% จากพลังเวทมนตร์สูงสุด]

[ม้วนตัวป้องกัน: ม้วนตัวป้องกันจะเพิ่มพลังป้องกันของผู้ใช้ และยังเพิ่มพลังท่าโรลเอาต์ของผู้ใช้เป็นสองเท่า]

[โรลเอาต์: การกลิ้งเพื่อสร้างความเสียหายเป็นเวลาห้ารอบ โดยเพิ่มพลังเป็นสองเท่าสำหรับการโจมตีแต่ละครั้ง พลังโจมตีจะรีเซ็ตหลังจากผ่านไปห้ารอบ หรือหากโรลเอาต์ถูกขัดจังหวะ]

“ว้าว!”

“ความสามารถพวกนี้จะเวอร์เกินไปแล้ว”

แม้ว่าดาร์กจะรู้สึกประทับใจชื่อสกิลเหล่านี้ตั้งแต่ครั้งแรก ทว่าพอได้เห็นมันจริง ๆ เด็กชายก็ยังอดไม่ได้ที่จะตกใจกับสกิลเวอร์วังอลังการพวกนี้

สกิล [แซปซิปเปอร์] นี้เดิมเป็นความสามารถลับของอูชิ อูชิที่มีความสามารถ [แซปซิปเปอร์] นั้นจะมีภูมิคุ้มกันต่อสกิลคุณสมบัติหญ้าใด ๆ ก็ตาม ซึ่งทำให้มันเป็นศัตรูตัวฉกาจของสปิริตที่มีคุณสมบัติหญ้า!

สกิล [ดื่มนม] นั้นโกงยิ่งกว่า มันเป็นท่าเสริมพลังเหมือนกับสกิล [แสงจันทร์] ของแบล็คบุย แต่มันทรงพลังเป็นพิเศษ เพราะอูชิมีพลังเวทมนตร์สองพันหน่วย

แตกต่างจาก [แสงจันทร์] เพราะคนอื่นสามารถใช้ [ดื่มนม] ได้

ขณะที่สกิลคอมโบ [ม้วนตัวป้องกัน] + [โรลเอาต์] นั้น…

ดาร์กท่องคาถาอัญเชิญปกติอย่างเงียบ ๆ และหลังจากใช้เวลามากกว่าหนึ่งนาที เขาก็อัญเชิญ [อูชิ] ออกมาได้ในที่สุด

“มอ~”

รูปลักษณ์โดยรวมของอูชินั้น เหมือนกับวัวสีชมพูและมีลูกบอลสีดำอยู่ที่ปลายหาง ซึ่งดูน่ารักมาก

เมื่อปรากฏตัวขึ้น ดวงตาของมันก็เต็มไปด้วยความสับสน

แต่หลังจากเห็นดาร์ก ดวงตาของมันก็สว่างขึ้นในทันใด จากนั้นก็ส่งเสียงมอและพุ่งมาหาดาร์ก

ก่อนที่ดาร์กจะทันได้ตอบสนอง เขาก็ถูกอูชิผลักลงไปที่พื้นแล้ว

อูชิสูงเพียง 1.2 เมตรก็จริง แต่มันหนัก 75 กิโลกรัม ดังนั้นดาร์กจึงรับน้ำหนักของมันไม่ไหวในทันที!

เขายิ้มอย่างช่วยไม่ได้ ‘เกือบลืมไปเลยว่าเจ้านี่สร้างจากราคะ’

หลังจากพยายามผลักอูชิออกไป ดาร์กก็เริ่มลองใช้สกิลของมัน

“มาเริ่มด้วย [ดื่มนม] กันเถอะ!”

อูชิถูไถกับฝ่ามือของดาร์ก ก่อนจะถอยออกไปอย่างไม่เต็มใจ

จากนั้นมันก็ยืนขึ้น ถูมือเข้าด้วยกัน แล้วเสกขวดนมขึ้นมาจากอากาศ!

ฉากนี้ค่อนข้างคล้ายกับที่ดาร์กจินตนาการไว้ แต่ก็ไม่ได้ขัดขวางไม่ให้เขาหยิบขวดนมจากมือของอูชิไปดื่ม

รสชาติปกติมาก และไม่ดีเท่านมหมักของ [ชัคคารุ]

แต่หลังจากดื่มต่อไปอีกนิด จู่ ๆ ดาร์กก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาเต็มไปด้วยพลังงาน!

เห็นได้ชัดว่าเอฟเฟกต์นี้คล้ายกับนมหญ้าวัว

เพียงแต่ว่าเอฟเฟกต์นมของอูชินั้นแข็งแกร่งกว่านมหญ้าวัวมาก

ข้อเสียคือ นมของอูชิเป็นสกิลของสปิริต และทำให้เกิดผลแบบของสกิล มากกว่าผลของการดื่มนมจริง ๆ ดังนั้นมันจึงไม่มีคุณค่าทางโภชนาการ

ดังนั้น หากดาร์กต้องการที่จะเติบโตขึ้นอย่างมีสุขภาพแข็งแรง เขาก็ต้องดื่มนมหญ้าวัวต่อไป

“แต่อย่างน้อย มันก็พิสูจน์แล้วว่าคนอื่นดื่มนมของอูชิได้”

“ต่อไปคือ [ม้วนตัวป้องกัน]”

ภายใต้คำสั่งของดาร์ก อูชิม้วนตัวเป็นลูกบอล แทบจะทันทีชั้นโลหะมันวาวก็ปรากฏขึ้นบนพื้นผิวของมัน และให้ความรู้สึกในการเพิ่มพลังป้องกันที่ชัดเจน

ส่วนผลของการเสริมพลังป้องกันนั้น ดาร์กสามารถรู้ได้เพียงแค่ดูจากการ์ดเวทมนตร์

เด็กชายใส่พลังเวทมนตร์เข้าไปในการ์ดเพื่อตรวจสอบ และทันใดนั้นเขาก็อึ้งไปทันที

“พลังป้องกันเปลี่ยนจากสองพันเป็นสามพันแล้วงั้นเหรอ!!”

นี่เป็นการก้าวกระโดดครั้งใหญ่ ซึ่งเกินความคาดหมายของดาร์ก

ปรากฏว่า [ม้วนตัวป้องกัน] เป็นสกิลที่วิเศษมาก

ดาร์กที่ยังอึ้งอยู่มองไปยังท่าไม้ตายสุดท้าย [โรลเอาต์]

พลังพื้นฐานของ [โรลเอาต์] นั้นไม่สูง แต่ตราบใดที่มันโจมตีเป้าหมายอย่างต่อเนื่อง มันก็จะเพิ่มพลังเป็นสองเท่า ซึ่งถือว่าเป็นสกิลเหมือนสโนว์บอลทั่วไป

ในกรณีที่โจมตีต่อเนื่องกันห้าครั้ง พลังของมันจะเพิ่มขึ้นเป็นสิบหกเท่า

และในกรณีที่ใช้คู่กับ [ม้วนตัวป้องกัน] มันจะเพิ่มเป็นสามสิบสองเท่า!

ถ้าสกิลโรลเอาต์ของ [อูชิ] ไม่ถูกขัดจังหวะ การโจมตีครั้งสุดท้ายจะน่ากลัวมาก!

มันคือวงล้อนรกอย่างแท้จริง!

…

ดาร์กไม่ได้ทดสอบสกิล [โรลเอาต์] ในหอพัก

อันที่จริง การ์ดตราเวทมนตร์ทั้งสี่ใบที่ผลิตสำเร็จก็ยังไม่ได้รับการทดสอบเช่นกัน

เขาต้องการห้องที่ใหญ่พอที่จะลองตราเวทมนตร์เหล่านั้นได้

น่าเสียดายที่ห้องซ้อมต่อสู้บนชั้นแปดของหอพัก มักถูกครอบครองโดยนักเรียนรุ่นพี่

“บางทีทางลับอาจจะเป็นสถานที่ที่ดีก็ได้?”

“อืม ถ้าฉันกล้าพอ พวกโกเลมที่ถูกโยนเข้าไปในทางลับก็อาจเป็นเป้าฝึกซ้อมได้”

อย่างไรก็ตาม คืนนั้นดาร์กหยิบการ์ดไปที่มุมปราสาท แน่นอนว่าเขาไม่ได้โง่พอที่จะไปทางลับเพื่อตามหาโกเลม!

ปราสาทมีขนาดใหญ่มาก ดังนั้นจึงไม่ยากที่จะหามุมที่เงียบสงบ

ดาร์กไม่เพียงอัญเชิญ [อูชิ] ออกมาทดลองใช้สกิล [โรลเอาต์] เท่านั้น แต่ยังลองใช้การ์ดตราเวทมนตร์ทั้งสี่ใบหลายครั้ง

วิธีการใช้ [กระสุนเวทมนตร์] ที่ง่ายที่สุดคือการถ่ายพลังเวทมนตร์เข้าไปในการ์ด และใช้คาถาอัญเชิญเพื่อปล่อยกระสุนเวทมนตร์ขนาดเท่ากำปั้นออกไป

พลังพื้นฐานของกระสุนเวทมนตร์คือหนึ่งร้อยหน่วย

เทียบเท่ากับหมัดเต็มพลังของ [สัตว์อสูรมายา: อีบุย]

แม้ว่าพลังจะถูกจำกัด แต่เนื่องจากการใช้พลังเวทมนตร์ที่ต่ำและคูลดาวน์ที่สั้น มันจึงเป็นเวทมนตร์ปกติที่ใช้เติมช่องว่างระหว่างการต่อสู้

ส่วนคาถา [ผลักออก] ก็ตามที่ชื่อบอก มันสามารถใช้ผลักวัตถุได้

เนื่องจากขอบเขตการร่ายที่สั้นมาก จึงมักใช้ผลักตัวจอมเวทเอง และสามารถผลักออกไปยังทิศทางใดทิศหนึ่งได้หนึ่งถึงสามเมตรในทันที

สำหรับเอฟเฟกต์ของคาถา [สกัดกั้น] มันสามารถสร้างบล็อกในอากาศขนาดไม่เกินหนึ่งลูกบาศก์เมตรลงที่จุดใดจุดหนึ่ง ภายในขอบเขตที่กำหนดได้

ส่วนคาถา [พรางตา] ไม่จำเป็นต้องลงรายละเอียดมากเกินไป

ตราเวทมนตร์เหล่านี้ให้ผลลัพธ์ที่หลากหลาย แต่นั่นขึ้นอยู่กับวิธีการใช้งานของจอมเวทเอง

หากใส่พลังเวทมนตร์ลงไปและเวลาในการชาร์จนานเพียงพอ เอฟเฟกต์ของตราเวทมนตร์ก็จะเพิ่มขึ้นได้

วิธีใช้งานอย่างเชี่ยวชาญนั้นเป็นหัวข้อที่ใหญ่มาก

แม้ว่าจะมีตราเวทมนตร์ขั้นสูงที่ได้มาจากการ์ดตราเวทมนตร์เหล่านี้ แต่ก็ยังไม่สามารถแทนที่ได้อย่างสมบูรณ์

…

ความสำเร็จในการขัดเกลา [อูชิ] มีความหมายต่อดาร์กอย่างมาก

นี่หมายความว่า เขาได้พัฒนาระบบการขัดเกลาสปิริตที่เหมาะสมที่สุดสำหรับตัวเขาเองแล้ว

มีความเป็นไปได้ว่า เขาจะสามารถสร้างมอนสเตอร์ดิจิทัลและมอนสเตอร์ขนาดพกพาส่วนใหญ่ด้วยวิธีนี้ได้ด้วยซ้ำ

น่าเสียดายที่จำนวนของสายพันธุ์หญ้าแมวและมหาบาปซึ่งเป็น ‘แกนหลัก’ ของระบบจำกัดการวิจัยของเขา

สิ่งนี้ทำให้ดาร์กต้องหยุดพักชั่วคราวหลังจากขัดเกลา [อูชิ] ออกมาได้

หากเป็นไปตามที่คำนวณไว้

ในอีกสามวันข้างหน้า เขาจะยังสามารถดึง [ราคะ] ออกมาประมาณสี่หน่วยครึ่งได้ บวกกับครึ่งหน่วยที่เหลือก็จะได้ห้าหน่วย

ดาร์กจะเก็บ [ราคะ] ห้าหน่วยนี้เอาไว้ชั่วคราว และหลังจากที่เขาสะสมแต้มได้เพียงพอแล้ว เขาก็จะเริ่มทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่านี้

แต่อย่างไรก็ตาม ถัดมาในวันที่สอง ดาร์กกลับพบว่าราคะของเขาไม่เพียงพอ!

บทที่ 138 ดาร์ก เดม่อนได้การ์ดทองอีกใบ
บทที่ 138 ดาร์ก เดม่อนได้การ์ดทองอีกใบ

แม้ว่าอาจารย์ใหญ่อาร์เต้จะเล่าเรื่องราวของวีรบุรุษในช่วงสมัยเรียน ทว่าน้ำเสียงกลับมีร่องรอยความโศกเศร้าและเคร่งขรึมอยู่ในคำพูดของเธอ

จอมเวทฝึกหัดไม่เคยประสบกับสงครามนองเลือดระหว่างมนุษย์กับปีศาจ พวกเขาจึงรับรู้ความเศร้าโศกและความรุ่งโรจน์ของยุคสมัยนั้นผ่านคำบอกเล่าเรื่องราวของอาจารย์ใหญ่เท่านั้น

ปีเตอร์ เชลด์วิช เป็นคนอ่อนโยนและเรียบง่าย

ตอนที่อยู่ชั้นปีสอง เขาได้รับอนุญาตจากหัวหน้าอาจารย์ประจำบ้านคนเขลาในตอนนั้น ให้ก่อตั้งชมรมสัตว์วิเศษขนาดเล็กได้

ในห้องชมรม เขาเก็บสัตว์ลึกลับตัวเล็ก ๆ ที่สถาบันสั่งห้ามเลี้ยงเอาไว้ได้

ตั้งแต่นั้นมาเขาก็ได้รับฉายาว่า ‘นักเพาะพันธุ์’

…

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้หยุดเรื่องเล่าไว้ตรงนั้น

เหล่านักเรียนที่เดินออกมาจากห้องเรียนไม่ได้รู้สึกเศร้าแต่อย่างใด พวกเขายังคงก้าวเดินอย่างกระฉับกระเฉง

เพราะท้ายที่สุด อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ก็ไม่ได้ให้การบ้านกับพวกเขา

…

เวลาประมาณสี่โมงเย็น

ดาร์กกลับมาที่หอพัก

แม้จะยังไม่ได้จัดสรรเวลาสำหรับทำการบ้าน แต่แค่ตารางเวลาล่าสุดของเขาก็แน่นมากอยู่แล้ว

ช่างเรื่องแผนที่ขุมทรัพย์ไป เขาไม่มีเวลาสำหรับเรื่องอื่น

อีกอย่าง บ่ายนี้เขาจะได้เก็บเกี่ยว [ผลแห่งราคะ] แล้ว!

หลังจากการเก็บสำรองในวันอาทิตย์และวันจันทร์ ดาร์กก็มีราคะสองหยดในต้นไม้หนอนซึ่งรวมเป็น [ราคะ] สามหน่วย และเมื่อรวมกับอีกหนึ่งหยดในวันนี้ มันก็จะรวมเป็น 4.5 หน่วย

เขาป้อนน้ำยาแมวให้หญ้าแมวก่อน จากนั้นจึงนำหญ้าวัวไปที่ระเบียง จากนั้นดึงรั้วต้นไม้หนอนออก และปล่อยให้หญ้าวัวดูด [ราคะ] สามหน่วยที่เก็บไว้ในนั้น

วัวน้อยมีมารยาทดีมาก ดาร์กวางมันไว้ตรงระเบียง มันก็นอนบนสำลีนุ่ม ๆ อาบแดดทั้งวัน

ดาร์กยังทำกระท่อมอุ่น ๆ ริมระเบียงสำหรับนอนตอนกลางคืนไว้ให้มันด้วย

เมื่อ [ราคะ] สามหน่วยถูกดูดซับ [ดอกไม้ราคะ] ที่อยู่บนหญ้าวัวก็เริ่มผลิบาน มันเป็นดอกไม้สีชมพูกับสีเขียว

“ยังไม่พอ”

หลังจากนั้นไม่นาน ดาร์กก็ใช้เครื่องหยดสมองวิเศษเพื่อดูดค่า [ราคะ] ของวันนี้ออกมา จากนั้นแบ่งออกสองในสามแล้วป้อนผ่านกิ่งของหนอน

“มอ! มอ!”

หญ้าวัวดูดซับ [ราคะ] หนึ่งหน่วยนี้อย่างรวดเร็ว มันเลียมุมปากของมัน และหันไปขบนิ้วของดาร์กเบา ๆ จนในที่สุด [ดอกไม้ราคะ] บนหัวก็เริ่มออกผล

กลีบดอกไม้งามเหี่ยวเฉาด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

รังไข่ในครึ่งล่างของเกสรตัวผู้พองตัวอย่างรวดเร็ว จากนั้นมันก็ขยายตัว และในที่สุดก็กลายเป็นผลที่ใหญ่กว่า [ผลแห่งอัตตา] เล็กน้อย

เปลือกของมันเป็นสีชมพู มีเส้นสีน้ำเงินและสัญลักษณ์ราคะที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ

นี่คือ [ผลแห่งราคะ] ที่เปล่งออร่าเสื่อมโทรม!

เช่นเดียวกับหญ้าแมว หญ้าวัวก็ทิ้งก้านบาง ๆ ไว้เหนือหัว

ดาร์กถือ [ผลแห่งราคะ] ไว้ด้วยความตื่นเต้น

จากนั้นเขาก็เริ่มคิดเรื่องอื่น

ตอนที่ทำ [แคทมอน] ดาร์กได้ใช้ [ผลแห่งอัตตา] เป็นวัตถุดิบหลัก และอันที่จริงเขาก็ไม่ได้ใช้มันให้เกิดประโยชน์สูงสุดด้วย

เพราะในกระบวนการนี้เขาสามารถคั้น [ผลแห่งอัตตา] ด้วยชัคคารุก่อน เพื่อเพิ่มผลลัพธ์ของ [ผลแห่งอัตตา] ให้ได้มากที่สุด

‘ปัญหาในตอนนี้คือขาดเครื่องยืนยันว่า ความสามารถในการคั้นน้ำของชัคคารุจะมีผลกับผลแห่งมหาบาปด้วยไหม’

‘มันขึ้นอยู่กับโชคแล้ว’

‘แต่คราวนี้ไม่มีเรื่องให้กังวลมากเกินไป’

หลังจากคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว ดาร์กก็อัญเชิญ [ชัคคารุ] ออกมาแล้วใส่ [ผลแห่งราคะ] ลงไปในช่องว่าง จากนั้นลูบหัวของมันแล้วพูดว่า “ฝากนายด้วย”

“ชัคคารุ!” ชัคคารุตอบรับ ก่อนจะหดกลับเข้าไปในกระดองทันที และเริ่มกระบวนการหมักน้ำผลไม้

ตอนนี้เมื่อลงมือไปแล้ว มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต้องมานั่งกังวลอีก

ดาร์กรออย่างอดทน

การรอนี้ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมง

และครึ่งชั่วโมงต่อมาก็มีน้ำ [ผลแห่งราคะ] หนึ่งแก้ววางอยู่บนโต๊ะทดลอง

“รุกกี้เด… ช่างเถอะ ครั้งนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้มันทดสอบแล้ว”

“ยังไงซะ ฉันก็ไม่ใช่จอมมาร”

เอฟเฟกต์ของน้ำ [ผลแห่งราคะ] นั้นชัดเจนเพียงพอแล้ว และเป็นการดีกว่าที่จะไม่เสียมันไปเปล่า ๆ

ดาร์กสงบลงและมุ่งสู่การทดลองต่อไปอย่างรวดเร็ว

“คราวนี้ วิธีการขัดเกลาคือ [ประเภทนกและสัตว์: ปกติ]”

“วัตถุดิบหลักคือผลแห่งราคะ น้ำนมจากหญ้าวัว”

“เป้าหมายการขัดเกลาคือ [อูชิ]!”

…

ไม่เหมือนกับตอนที่สร้าง [แคทมอน] ด้วย [ผลแห่งอัตตา] เพราะการทดลองนี้ไม่มีการเตรียมตัวมากนัก

แม้แต่วิธีการขัดเกลาก็ถูกเลือกตามคุณสมบัติของ ‘อูชิ’

วัตถุประสงค์เพื่อให้ผลการทดลองพุ่งไปที่ตัวของ ‘อูชิ’

อย่างไรก็ตาม เพราะไม่เคยมีการทดลองมาก่อน จึงไม่อาจแน่ใจได้ว่าวิธีการขัดเกลาขั้นพื้นฐานของ [ประเภทนกและสัตว์: ปกติ] จะมีประสิทธิภาพหรือไม่

แต่ถึงอย่างนั้น อัตราความทนทานต่อข้อผิดพลาดของประเภท ‘ปกติ’ นั้นก็ค่อนข้างสูงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

ด้วยวิธีการขัดเกลานี้ มันจึงทำให้การขัดเกลาคุณสมบัติอื่น ๆ เป็นไปได้

กล่าวโดยสรุป การทดลองนี้เต็มไปด้วยความไม่แน่นอน

แต่เป็นเพราะความไม่แน่นอนที่ทำให้มันน่าประหลาดใจ

สุดท้ายแล้ว การสร้างการ์ดวิญญาณแต่ละใบนั้นมักเต็มไปด้วยตัวแปรสุ่ม

และสิ่งที่เรียกว่า ‘วิธีการขัดเกลา’ ก็จำกัดตัวแปรสุ่มนี้ได้ในระดับหนึ่งเท่านั้น

จึงสรุปได้ว่า ก่อนเริ่มการทดลอง ดาร์กได้เตรียมตัวเตรียมใจจะเผชิญกับการทดลองที่ล้มเหลวแล้ว

…

ยังดีที่การทดลองทั้งหมดดำเนินไปอย่างราบรื่น

หลังจากที่ดาร์กเปิดใช้งานวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์หมายเลข 1 น้ำ [ผลแห่งราคะ] ก็ค่อย ๆ ถูกเทลงไป

แสงของวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์หมายเลข 1 กำลังกะพริบ ดูเหมือนว่าการวิเคราะห์ [ผลแห่งราคะ] จะพบกับอุปสรรค

แต่ในที่สุดแสงก็เสถียร

จากนั้นดาร์กก็เทนมวัวเป็นส่วนผสมเพิ่มเติมลงไป แล้วแสงก็ค่อย ๆ ลดลง

เมื่อเห็นว่าวัตถุดิบดูเหมือนจะไม่เพียงพอ ดาร์กก็หยิบวัตถุดิบที่เกี่ยวข้องกับ ‘วัว’ อีกชิ้นหนึ่งออกมา

เมื่อ ‘ขนของมิโนทอร์’ ที่หนาและยาวถูกใส่เข้าไป แสงสว่างของวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์ก็ระเบิดออกมา!

หลังจากที่แสงมาบรรจบกันและถักทอเป็นรังไหม การทดลองนี้ดูจะนำไปสู่ความสำเร็จที่…คาดไม่ถึงใช่ไหมนะ?

…

ดาร์กเอื้อมมือไปกดรังไหมที่เรืองแสง และถ่ายความปรารถนา ‘ต้องเป็นอูชิ’ ของเขาลงในรังไหมที่เปล่งประกายพร้อมกับพลังเวทมนตร์

พลังเวทมนตร์ในรังไหมยังคงเรืองแสงอย่างผันผวน ขณะที่วัตถุดิบต่าง ๆ ยังคงหลอมรวมต่อไป โดยใช้เวลาประมาณห้านาทีกว่าจะเสถียร

เมื่อเห็นว่ารังไหมเรืองแสงและไม่ได้ระเบิดกลางคัน ดาร์กก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เขาหยิบมีดปรอทออกมา และค่อย ๆ ผ่ารังไหมที่เรืองแสงออกทั้งหมดอย่างระมัดระวัง

ในระหว่างกระบวนการผ่า แสงสีขาวนวลยังคงเอ่อล้นออกมาจากรังไหม

เมื่อผ่าครึ่งรังไหมจากทั้งหมด รังไหมเรืองแสงก็กลายเป็นนมข้นในทันใด!

ดาร์กสงบสติอารมณ์ลง จากนั้นจึงวางมีดปรอทลงและหันไปหยิบแหนบแทน ก่อนจะค่อย ๆ ดึงการ์ดเวทมนตร์ออกมาจากนม

ขณะที่น้ำนมไหลลงมาจากการ์ด สปิริตที่เปิดเผยบนการ์ด ก็คืออูชิที่ดาร์กรอคอยมาเนิ่นนาน!

…

ดาร์กดีใจมากและรีบล้างการ์ดเวทมนตร์อย่างรวดเร็ว

ขอบของการ์ดเวทมนตร์ก็เปล่งรัศมีสีทองจาง ๆ

มันเป็นการ์ดทอง!

…

[ชื่อการ์ด: อูชิ]

[ประเภท: การ์ดวิญญาณ]

[ระดับ: ✪✪✪✪]

[เผ่า: ประเภทนกและสัตว์]

[คุณสมบัติ: ปกติ]

[พลังเวทมนตร์: 2000 หน่วย]

[พลังโจมตี: 1000 หน่วย]

[พลังป้องกัน: 2000 หน่วย]

[ท่าไม้ตาย: แซปซิปเปอร์ ดื่มนม ม้วนตัวป้องกัน โรลเอาต์]

…

บทที่ 137 วีรบุรุษผู้เสียสละอย่างกล้าหาญ
บทที่ 137 วีรบุรุษผู้เสียสละอย่างกล้าหาญ

วิชาปรุงยาในช่วงบ่ายสอนโดยศาสตราจารย์ทอมป์สัน

สิ่งที่สร้างความประทับใจให้กับนักเรียนในคาบนี้ ไม่ใช่การบรรยายเรื่องน้ำยาของศาสตราจารย์ทอมป์สัน แต่เป็นการที่โรเบิร์ตกลับมาที่ห้องเรียน

โรเบิร์ตผู้ซึ่งถูกโกนหัวโดยซิสเตอร์คาไลด์ รู้สึกราวกับว่าเขากำลังนอนเปลือยกายอยู่บนหิมะโดยไม่มีที่หลบซ่อน

จนกระทั่งคาบเรียนปรุงยาสิ้นสุดลง นักเรียนก็ไม่มีอารมณ์จะหัวเราะเยาะโรเบิร์ตอีกต่อไป เพราะการบ้านของวิชาปรุงยานั้นเพิ่มเป็นสามเท่าของปกติ!

บวกกับต้องทำการ์ดตราเวทมนตร์ที่ต้องทำให้เสร็จ ก่อนคาบวิชาเวทมนตร์พื้นฐานครั้งต่อไปจะเริ่มขึ้น…

นักเรียนชั้นปีหนึ่งพบว่าตนเองได้สูญเสียอิสระไปอย่างสมบูรณ์

…

เนื่องจากการบ้านเยอะมาก แม้แต่ดาร์กก็ได้รับผลกระทบจากมัน

เขาต้องหยุดแผนสร้างการ์ดเวทมนตร์ชั่วคราว และสิงอยู่ในห้องสมุดจนดึกดื่น

นอกเหนือจากการดึง [ราคะ] หนึ่งหยดมาเก็บไว้ในขวดแห่งความคิดที่หอพัก เขาก็ไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่นเลย

จนกระทั่งสองทุ่ม ดาร์กถึงได้บอกลาไดแอนนาและโรสที่ยังคงง่วนอยู่กับหนังสือ ก่อนจะกลับไปที่หอพัก

จากนั้นเขาก็เริ่มสร้างคาถา [สกัดกั้น] และคาถา [พรางตา]

การสร้างคาถา [สกัดกั้น] ประสบความสำเร็จอย่างมาก ทำให้เขาได้รับการ์ดเวทมนตร์ [สกัดกั้น] สองใบ

แต่ในขณะที่สร้างคาถา [พรางตา] เขาก็เจอความยากลำบากและต้องเริ่มตรวจสอบสมุดจดของตัวเอง จากที่การทดลองแรกล้มเหลว

แม้ว่าคาถา [พรางตา] จะไม่ค่อยได้ใช้ในการประลอง แต่มันเป็นการ์ดเวทมนตร์ที่มีประโยชน์มาก

เมื่อใช้คาถา [พรางตา] จอมเวทจะค่อย ๆ ล่องหนได้ภายในครึ่งวินาที และระยะเวลาของสถานะล่องหนคือห้าวินาที

แม้ว่าระยะเวลาจะไม่นาน แต่ก็เป็นคาถาลอบเร้นที่หายากและสามารถเชี่ยวชาญได้ในระยะแรก

ที่สำคัญกว่านั้น การ์ดเวทมนตร์ใบนี้สามารถใช้กับผู้อื่นได้

อย่างไรก็ตาม ดาร์กกลับไม่พบวิธีแก้ปัญหาในตำราเรียน ท้ายที่สุดเขาก็ฝึกฝน ‘ศาสตร์แห่งจิตตั้งมั่น’ เป็นเวลาครึ่งชั่วโมง ก่อนจะผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว

…

วันถัดมา

เพื่อแก้ปัญหาการสร้างคาถา [พรางตา] ดาร์กได้ไปหาศาสตราจารย์เคเซอร์เป็นพิเศษ หลังจากจบสองคาบเรียนในช่วงเช้า

ศาสตราจารย์เคเซอร์ยินดีที่จะแก้ปัญหาให้กับเขา

ดาร์กผู้ได้คำตอบแล้ว ก็ได้ทำการ์ดเวทมนตร์คาถา [พรางตา] สำเร็จในตอนเที่ยงของวันนั้น

ด้วยเหตุนี้ก็เหลือเพียงคาถา [เคลื่อนย้ายในพริบตา] อันสุดท้ายเท่านั้น

ความยากของคาถา [เคลื่อนย้ายในพริบตา] นั้นแตกต่างจากการ์ดตราเวทมนตร์ก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง

ดาร์กไม่มีความมั่นใจว่าจะประสบความสำเร็จในครั้งเดียว ดังนั้นเขาจึงเตรียมตัวรอจนกว่าเขาจะเรียนรู้ ‘ภาษาเวทมนตร์’ ได้ในระดับหนึ่งก่อนที่จะลองขัดเกลา

“[กระสุนเวทมนตร์] สองใบ [ผลักออก] หนึ่งใบ [สกัดกั้น] สองใบ และคาถา [พรางตา] หนึ่งใบ รวมเป็นการ์ดหกใบ”

จู่ ๆ ดาร์กก็พบว่าเขามีการ์ดเวทมนตร์สิบแปดใบแล้ว!

ราวกับว่าแค่เพียงชั่วพริบตา การ์ดสำรับพื้นฐานก็ดูจะรวมได้ครบยี่สิบใบแล้ว?

เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและจำได้ว่าชมรมประลองในเทอมที่สองของปีหน้าจะรับสมัครนักเรียนใหม่ ดังนั้นบางทีเขาอาจจะไปลองดูก็ได้

เป็นเรื่องยากที่จะหาคะแนนมากมาย หลังวันฮัลโลวีนในปีแรก และการเข้าร่วมชมรมประลองก็เป็นวิธีที่ยอดเยี่ยมในการหาคะแนน

แต่นั่นเป็นสิ่งที่ต้องพิจารณาในเทอมที่สอง

เมื่อใกล้หมดเวลา เขาก็เก็บข้าวของแล้วมาที่ห้องเรียนประวัติศาสตร์เวทมนตร์

มีคาบประวัติศาสตร์เวทมนตร์เพียงคาบเดียวในบ่ายวันอังคาร

แตกต่างจากวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์ที่ครั้งหนึ่งเคยน่าเบื่อ ประวัติศาสตร์ของเวทมนตร์ที่สอนโดยอาจารย์ใหญ่อาร์เต้นั้นน่าสนใจมาก และเหล่าจอมเวทฝึกหัดต่างก็ตั้งหน้าตั้งตารอ

ดาร์กก็เป็นหนึ่งในนั้น

ท้ายที่สุดแล้ว โอกาสได้ฟัง ‘เรื่องราวอบอุ่นใจ’ ในชั้นเรียนนั้นหาได้ยากมากจริง ๆ

เขาถึงกับอยากเอาป๊อบคอร์นมาที่ชั้นเรียนด้วยซ้ำ

เขาไม่รู้ว่าอาจารย์ใหญ่ในวันนี้จะเป็นตัวจริงหรือไม่?

แต่ก็ไม่ได้มีความแตกต่างกันมากนัก

ท้ายที่สุด ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าเธอไม่ใช่ตัวจริง

เหง่งหง่าง!

เมื่อเสียงระฆังบอกคาบเรียนดังขึ้น นักเรียนของบ้านทั้งสี่ก็หันความสนใจไปที่ประตู

ทว่ากลับมีแสงวูบวาบที่หน้าชั้นเรียนแทน จากนั้นอาจารย์ใหญ่อาร์เต้ก็ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังแท่น

ราวกับว่าเธอไม่ได้รับผลกระทบจากความขัดแย้งภายนอกเลยสักนิด ดวงหน้านั้นดูเรียบเฉยมาก

“ฉันมีความสุขมากที่ได้ใช้คาบเรียนที่สองกับพวกเธอ เอาล่ะ วันนี้เราจะพูดถึงประวัติศาสตร์ของวีรบุรุษต่อ คาบเรียนที่แล้วเราได้พูดถึงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ของผู้กล้าในช่วงสมัยวัยเรียนของเขาไปแล้ว แต่เราทุกคนรู้ว่าในอาณาจักรแห่งนี้ ยังมีคนผู้หนึ่งที่โด่งดังพอ ๆ กับวีรบุรุษ ใครบอกชื่อของเธอได้บ้าง?”

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้เข้าสู่สถานะการสอนในไม่ช้า

นักเรียนยกมือขึ้นเมื่อเผชิญกับคำถามง่าย ๆ นี้

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้มองไปรอบ ๆ สักครู่ และในที่สุดก็ถามเอ็มม่าที่นั่งอยู่กลางแถวแรก

แก้มของเอ็มม่าขึ้นสีเล็กน้อย เธอตอบอย่างตื่นเต้นว่า “หนึ่งในดาบคู่แห่งอาณาจักร วัลคีรี อัลเวตต์ เซนต์ เดม่อน!”

เมื่อออกเสียงคำว่า ‘เซนต์’ เธอก็ขึ้นเสียง

เพราะคำว่า ‘เซนต์’ เป็นสัญลักษณ์ของผู้ปลุกสายเลือดเทพให้ตื่นขึ้น

บุคคลประเภทนี้จะถูกเรียกว่า ‘เซนต์’ และพวกเขาล้วนเป็นมหาอำนาจที่แท้จริงซึ่งยืนอยู่ ณ จุดสูงสุดของยุคนั้น

วัลคีรีก็เหมือนกับอาจารย์ใหญ่อาร์เต้ เธอเป็นตัวแทนของสตรีในอาณาจักร ซึ่งเป็นบุคคลที่น่าชื่นชมมากที่สุดในฐานะสตรีที่เข้มแข็งและมีอิสระ

เอ็มม่าจึงกลายเป็นแฟนตัวยงของวัลคีรีโดยปริยาย

“ห้าคะแนนให้มอร์ติส”

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ส่งสัญญาณให้เธอนั่งลงแล้วพูดเบา ๆ ว่า “อัลเวตต์เป็นเด็กที่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบมา ตลอดช่วงชีวิตของการอยู่ในฐานะอาจารย์ใหญ่ ฉันมีเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับเธอ แต่เธอค่อนข้างขี้อาย และไม่ชอบให้ฉันเที่ยวเล่าเรื่องราวของเธอให้คนอื่นฟัง ดังนั้น วันนี้เราจะไม่ได้ฟังเรื่องราวของเธอ แต่เป็น ‘สหาย’ ของเธอกับผู้กล้าไบรต์––วีรบุรุษจอมเวทปีเตอร์”

ปีเตอร์ เชลด์วิช วีรบุรุษผู้มีบทบาทบนสมรภูมิรบในฐานะ ‘จอมเวทผู้ยิ่งใหญ่’

แม้ว่าชื่อของเขาจะไม่โด่งดังเท่าผู้กล้าและวัลคีรี แต่นามของเขาก็ที่ประจักษ์แจ้งเช่นกัน

ทว่ามีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่าปีเตอร์ไม่ใช่มนุษย์บริสุทธิ์ เขาเป็นลูกผสมระหว่างมนุษย์กับภูต มีหูที่ยาวกว่าหูมนุษย์เล็กน้อย และมีผมสีฟ้าใสราวกับผืนนภายามเช้า

ขณะที่ผู้กล้าไบรต์กับวัลคีรีอัลเวตต์กำลังเรียนอยู่ที่เซนต์แมเรียน พวกเขาเป็นขุนนางสายเลือดบริสุทธิ์ที่อยู่ในบ้านขุนนาง แต่ปีเตอร์เป็นสามัญชนและได้รับเลือกให้อยู่บ้านคนเขลา

นักเรียนบ้านคนเขลาเป็นเพื่อนกับนักเรียนบ้านขุนนางทั้งสองคนได้อย่างไร?

เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับผู้หญิงอีกคนจากบ้านนักปราชญ์

แต่เห็นได้ชัดว่าอาจารย์ใหญ่อาร์เต้จะไม่เล่าเรื่องที่เกี่ยวข้องกับความเป็นส่วนตัวของบุคคล เธอจะเล่าอย่างไม่ล้ำเส้น และจะเล่าในส่วนเรื่องที่เจ้าของเรื่องไม่รังเกียจที่จะบอกคนอื่น

ปีเตอร์ เชลด์วิช เป็นคนที่เข้ากับปรัชญาของบ้านคนเขลาได้เป็นอย่างดี

สติปัญญาของเขาถูกเก็บซ่อนลึกอยู่ภายใน จิตใจก็บริสุทธิ์และไร้เดียงสา อีกทั้งเขายังมีศักยภาพสูงสุดอีกด้วย

ในฐานะภูตเลือดผสม เขาจึงไม่ได้มีความซุกซนและกระตือรือร้นเหมือนกับภูต แต่กลับกลายเป็นคนเงียบ ๆ ที่แตกต่างจากคนในวัยเดียวกัน

เขาเป็นเพชรที่ดีที่สุด รวมไปถึงมีความเป็นไปได้ว่าน่าจะเปล่งประกายได้มากกว่าไบรต์และอัลเวตต์เสียอีกเมื่อเวลาผ่านไป

ทว่าเขาไม่สามารถอยู่ได้จนถึงตอนนั้น

ปีเตอร์ เชลด์วิช เสียชีวิตลงในสนามรบ!

บทที่ 136 มันก็แค่อุบัติเหตุ
บทที่ 136 มันก็แค่อุบัติเหตุ

วันจันทร์แรกของเดือนพฤศจิกายน

ในที่สุดศาสตราจารย์ซิลเวอร์ก็กลับมา เธอเล่าความคืบหน้าของเหตุการณ์ในชั้นเรียนสั้น ๆ จากนั้นก็วิจารณ์ความกระตือรือร้นในการผจญภัยทางลับของนักเรียนอย่างรุนแรง

นอกจากนี้ เธออ้างว่าเธอได้ใส่โกเลมเข้าไปในทางลับ และเพิ่มความเข้มงวดในการลาดตระเวนกลางคืนแล้ว

นักเรียนทุกคนที่ถูกจับได้ว่าไปสำรวจทางลับ จะถูกหักคะแนนเป็นจำนวนมาก

หากพวกเขาถูกจับได้หลังเวลาปิดหอพัก พวกเขาจะถูกกักบริเวณด้วย!

นอกจากนี้ ศาสตราจารย์ลิลลี่จะไม่ส่ง ‘ภูตนำทาง’ ไปรับนักเรียนอีกต่อไปแล้ว

ผู้ที่หลงทางในทางลับจะต้องรับผิดชอบเองทั้งหมด!

…

“หมายถึงตราบใดที่เราไม่เข้าไปในทางลับตอนกลางคืน หรือไปทางลับในตอนกลางคืนโดยไม่ถูกโกเลมจับได้และไม่หลงทาง มันก็จะไม่เป็นไรใช่ไหม?”

ดาร์กรู้สึกว่าเขาเข้าใจคำพูดของศาสตราจารย์ซิลเวอร์ได้อย่างถูกต้องแล้ว

การไม่ได้ปิดตายเส้นทางลับโดยตรงถือเป็นเครื่องยืนยันได้

สถาบันไม่ได้ต่อต้านนักเรียนที่ออกไปสำรวจพื้นที่ แต่พวกเขาตั้งใจลดจำนวนคนที่เข้าทางลับ

เรื่องนี้ไม่สำคัญสำหรับคนส่วนใหญ่

เพราะท้ายที่สุด นักเรียนส่วนใหญ่ก็ไม่พบอะไรในทางลับอยู่ดี ดังนั้นหากพวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้เข้า พวกเขาก็จะหยุดไปเอง

หลังจากผ่านไปหลายวัน ความกระตือรือร้นที่ผลิบานของเหล่านักเรียนก็เกือบจะหมดลงแล้ว

เหลือนักเรียนที่มีเป้าหมายหนักแน่นเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ที่ยังจะไปเล่นซ่อนหากับโกเลมในทางลับ

อย่างไรก็ตาม เวอร์เธอร์และโรเบิร์ตต่างแสดงสีหน้าวิตกตั้งแต่ต้นจนจบ

…

หลังจากที่ศาสตราจารย์ซิลเวอร์ให้การบ้านมากกว่าเดิมสองเท่า คาบเรียนวิชาอัญเชิญก็จบลง

และในที่สุด นักเรียนชั้นปีหนึ่งก็เข้าสู่คาบเรียนเวทมนตร์พื้นฐานที่รอคอยมาเนิ่นนาน!

พวกเขาระงับความไม่พอใจที่มีการบ้านเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าลงชั่วคราว จากนั้นก็นำถุงกระดาษทั้งขนาดใหญ่และขนาดเล็กออกมารอในห้องเรียนทฤษฎีเวทมนตร์ตั้งแต่เนิ่น ๆ

ศาสตราจารย์เคเซอร์เดินเข้ามาในห้องเรียนตรงเวลา และพูดอย่างติดตลกกับนักเรียนว่า “ดูเหมือนว่าทุกคนจะมีคะแนนกันเยอะเลยนะเนี่ย พวกเธอหลายคนเล่นขนอุปกรณ์การทดลองมามากกว่าที่ฉันคาดไว้เสียอีก”

มันเป็นวัตถุดิบจำนวนมากจริง ๆ

ท้ายที่สุด วัตถุดิบของ คาถา [กระสุนเวทมนตร์] หนึ่งชิ้นก็มีราคาเพียงหนึ่งร้อยคะแนนเท่านั้น พวกนักเรียนจึงซื้อมาสำรองอีกสองชุดเพื่อป้องกันการล้มเหลว ซึ่งก็ถือเป็นเรื่องปกติ

นักเรียนส่วนใหญ่ไม่ได้ทะเยอทะยานขนาดนั้น และความสามารถของพวกเขาก็ไม่อนุญาตให้พวกเขาทะเยอทะยานด้วยเช่นกัน

กล่าวโดยสรุป มันเป็นทางเลือกที่ค่อนข้างสมเหตุสมผล ที่จะเริ่มเรียนรู้จาก คาถา [กระสุนเวทมนตร์] แล้วค่อยพยายามเรียนรู้ คาถา [ผลักออก] คาถา [สกัดกั้น] ที่ยากกว่าและแพงกว่า หลังจากเชี่ยวชาญวิธีการประทับตราเวทมนตร์แล้ว

เพื่อให้แน่ใจว่าสามารถสร้างการ์ดได้สำเร็จในชั้นเรียนอย่างน้อยหนึ่งใบ การนำวัตถุดิบสองหรือสามชุดมาด้วยถือเป็นการเดิมพันที่ปลอดภัย

เช่นเดียวกับไดแอนนาและโรส พวกเธอเอาวัตถุดิบของ คาถา [กระสุนเวทมนตร์] มาห้าชุดและวัตถุดิบของคาถา [ผลักออก] สามชุดรวมกันรวมกันเป็นหนึ่งพันหนึ่งร้อยคะแนน

สำหรับพวกเธอ นี่เป็นค่าใช้จ่ายครั้งใหญ่

ส่วนเอ็มม่าที่มีคะแนนมากมาย เธอเตรียมวัตถุดิบของ คาถา [กระสุนเวทมนตร์] สามชุด วัตถุดิบของคาถา [ผลักออก] สองชุด และวัตถุดิบของคาถา [สกัดกั้น] หนึ่งชุด

แน่นอนว่ายังมีคนที่คะแนนพุ่งพรวดเช่นเวอร์เธอร์ที่ซื้อวัตถุดิบของคาถา [เคลื่อนย้ายในพริบตา] มาสองชุด

อย่างไรก็ตาม โรเบิร์ตที่อยู่ถัดจากเขาค่อนข้างยากจน เด็กชายซื้อวัตถุดิบ คาถา [กระสุนเวทมนตร์] สองชุดและวัตถุดิบคาถา [ผลักออก] หนึ่งชุดเท่านั้น

ไม่ว่าในกรณีใด เวอร์เธอร์ดูเหมือนตั้งใจที่จะสร้างคาถา [เคลื่อนย้ายในพริบตา]

…

ศาสตราจารย์เคเซอร์แค่มองดูก็รู้แล้วว่า นักเรียนแต่ละคนคิดอะไรอยู่

เขามีประสบการณ์การสอนมากมายและเกือบจะมองเห็นชะตากรรมของนักเรียนบางคนในทันที

แต่บางครั้งมันเป็นโอกาสของคนหนุ่มสาวที่จะจ่ายราคาเพื่อเรียนรู้บทเรียน

ซึ่งแตกต่างจากพวกเขา ผู้ที่อายุมากขึ้นจะสูญเสียโอกาสนี้ไปทีละน้อย

ร่องรอยของความอ้างว้างปรากฏบนใบหน้าของศาสตราจารย์เคเซอร์ แต่ไม่นานเขาก็กลับมายิ้มและตะโกนเสียงดัง “เอาล่ะ อย่างที่พวกเธอรู้ ในคาบเรียนนี้เราจะเรียนรู้วิธีการดั้งเดิมในการทำการ์ดเวทมนตร์ นั่นก็คือการ์ดเมจิกหมวดตราเวทมนตร์กัน!”

…

“ศาสตราจารย์รีบสอนเลย!”

“วัตถุดิบของผมบอกอยากถูกใช้แล้ว!”

“ยิงไปเลย กระสุนเวทมนตร์!”

โอ้ มีบางคนเพ้อฝันถึงช่วงเวลาที่พวกเขาใช้การ์ด [กระสุนเวทมนตร์] แล้ว

…

ในฐานะอาจารย์ มันเป็นเรื่องปกติที่อยากเห็นนักเรียนแสดงความกระตือรือร้นในห้องเรียน

ศาสตราจารย์เคเซอร์ไม่พูดอะไรอีก เขาเดินหน้าสอนต่ออย่างรวดเร็วไปยังส่วนของการประทับตรา

ก่อนจะให้รายละเอียดเกี่ยวกับวิธีการประทับตราเวทมนตร์ลงบนการ์ดเวทมนตร์เปล่า ขณะเขียนบนกระดานดำ

มีเสียง ‘เสียงกุกกัก’ ดังอยู่ใต้แท่น

ในเวลานี้เท่านั้น ที่นักเรียนไม่จำเป็นต้องได้รับการดูแลเลย

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา กระดานดำก็เต็มไปด้วยตัวอักษรหนาทึบ

แต่สิ่งเหล่านี้ยังคงไม่เพียงพอ

มีรายละเอียดมากมายเกินไปที่จะต้องใส่ใจในการประทับตราเวทมนตร์

และมันไม่ใช่สิ่งที่สามารถสอนได้ในคาบสองคาบ

นักเรียนต้องฝึกฝนด้วยตนเองแล้วค่อยถามคำถามเมื่อพบปัญหา ส่วนศาสตราจารย์ก็จะตอบคำถามทีละข้อในช่วงเวลาเรียน

สำหรับการทดลองแบบนี้ ถ้าแค่อ่านหนังสือโดยไม่มีคนคอยช่วยชี้แนะ มันก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะสำเร็จ

…

อย่างไรก็ตาม ในที่สุดก็มาถึงช่วงเวลาที่จะเริ่มทำการ์ด

นักเรียนเกือบทั้งหมดเริ่มต้นด้วย คาถา [กระสุนเวทมนตร์]

เนื่องจากนี่เป็นการ์ดเวทมนตร์พื้นฐานและเรียบง่ายที่สุด อีกทั้งยังเป็นการ์ดที่ต้องมีสำหรับผู้เริ่มต้น หากพวกเขาต้องการเชี่ยวชาญพื้นฐาน

ในเรื่องนี้ แม้แต่ดาร์กก็ไม่มีข้อยกเว้น

เขาตระหนักดีถึงความสำคัญของการเรียนรู้พื้นฐาน

ตึกจะสูงแค่ไหนก็ต้องสร้างฐานก่อน

ในหมู่นักเรียนทั้งหมด มีเพียงเวอร์เธอร์เท่านั้นที่พยายามจะพิชิตคาถา [เคลื่อนย้ายในพริบตา] ให้ได้ บางทีนี่อาจเป็นจิตวิญญาณของวีรบุรุษ

…

การสร้าง ‘การ์ดตราเวทมนตร์’ นั้นค่อนข้างคล้ายกับ ‘การ์ดน้ำยา’

หนึ่งในแกนหลักของทั้งสองคือการขัดเกลา ‘หมึก’

‘หมึก’ ของการ์ดน้ำยาจะเป็นยาที่เกี่ยวข้อง แต่การ์ดตราเวทมนตร์จำเป็นต้องกำหนดค่าด้วยหมึกที่แตกต่างกันตามตราเวทมนตร์แต่ละแบบ

ประสบการณ์ของดาร์กในด้านนี้แน่นกว่าของนักเรียนคนอื่น ๆ เขาใช้เวลาห้านาทีในการผลิตหมึกที่สอดคล้องกัน ซึ่งรูปร่างภายนอกของมันเป็นของเหลวที่ใกล้เคียงกับ ‘โคล่า’

สำหรับวิชาเวทมนตร์เราจะเรียกมันว่า ‘น้ำส่วนขยาย’

‘น้ำส่วนขยาย’ สร้างโดยมีหญ้าขยายเป็นตัวหลัก

ตราบใดที่พลังเวทมนตร์ถูกฉีดเข้าไป ‘น้ำส่วนขยาย’ ก็จะขยายตัวอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็จะพุ่งออกจากภาชนะเหมือนกับโคล่าตอนถูกเขย่า

ในระหว่างกระบวนการสร้าง จอมเวทฝึกหัดบางคนบังเอิญใส่พลังเวทมนตร์เข้าไปมากเกินไป ซึ่งกลายเป็นการไปกระตุ้นกลไกนี้ ทำให้ ‘น้ำส่วนขยาย’ พุ่งออกมาจากถ้วย สาดไปทั่วใบหน้าของพวกเขา

ตู้ม!

น้ำส่วนขยายของไดแอนนาก็พุ่งออกมาเช่นกัน

เธอตัวเปียกโชกทันที

ดาร์กเม้มริมฝีปากเล็กน้อย พยายามกลั้นหัวเราะ

โรสรีบหยิบผ้าเช็ดตัวที่เตรียมไว้มาช่วยไดแอนนาเช็ดตัว

นักเรียนที่อยู่ถัดจากพวกเธออยากจะหัวเราะ แต่เพราะความฟุ้งซ่าน น้ำส่วนขยายของพวกเขาก็ระเบิดออกมาด้วยและเกิดเป็นปฏิกิริยาลูกโซ่ตามกันมาติด ๆ

เมื่อน้ำส่วนขยายพุ่งออกจากขวดของนักเรียนทีละคน ห้องเรียนก็ค่อย ๆ เต็มไปด้วยบรรยากาศที่ครึกครื้น

เมื่อคนหนึ่งล้มเหลว คน ๆ นั้นจะถูกหัวเราะเยาะ

ถ้าสองคนล้มเหลว คนก็จะหัวเราะมากขึ้น

แต่ถ้าสิบหรือยี่สิบคนล้มเหลว ไม่มีใครหัวเราะได้แล้วในตอนนั้น

ดาร์กเปิดขั้นตอนของคาถา [กระสุนเวทมนตร์] ที่จดมาและเริ่มทำการประทับตราเวทมนตร์

ศาสตราจารย์เคเซอร์เดินมาอยู่ข้างหลังเขาโดยไม่รู้ตัว

นอกจากการผสมหมึกแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับการประทับตราเวทมนตร์คือ เมื่อเขียนภาษาเวทมนตร์ด้วยปากกาพลังเวท ปริมาณกับความถี่ผันผวนของพลังเวทมนตร์ที่จำเป็นสำหรับแต่ละเส้นและแต่ละรูป จะต้องมีความแม่นยำและเสถียรพอ

นี่เป็นเรื่องยากเกินไปสำหรับจอมเวทฝึกหัดที่เพิ่งปลุกพลังเวทมนตร์ของพวกเขาได้

ยิ่งระดับการ์ดตราเวทมนตร์สูงเท่าไหร่ ความต้องการในเรื่องนี้ก็จะยิ่งสูงขึ้นเท่านั้น

ในระหว่างกระบวนการสร้างการ์ดตราเวทมนตร์สำหรับผู้เริ่มต้น มากกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ของจอมเวทจะล้มเหลวลงตรงนี้

นี่เป็นครั้งแรกที่ดาร์กประทับตราเวทมนตร์ตามวิธีมาตรฐาน เพื่อที่จะสามารถเชี่ยวชาญมันได้โดยเร็วที่สุด เขาได้เตรียมการ์ดเวทมนต์สิบคะแนนจำนวนมากเป็นพิเศษ และพยายามประมาณห้าหรือหกครั้ง ก่อนจะเริ่มจารึกบนการ์ดเวทมนตร์ที่ผ่านกระบวนการมาแล้ว

ตราเวทมนตร์สามารถเขียนได้หลากหลายรูปแบบ

คาถา [กระสุนเวทมนตร์] ต้องการตารางมาตรฐานเก้าช่อง และจำเป็นต้องมีอักขระเก้าตัวเพื่อสร้างตราเวทมนตร์

แต่การเขียนอักขระทั้งเก้าตัวนี้เป็นอะไรที่เรียบง่าย

แน่นอนว่า ดาร์กระมัดระวังอย่างมากเช่นกัน เขาใช้เวลาสิบนาทีเต็มในการเขียนอักขระคาถาเวทมนตร์ทั้งเก้าตัว!

จนกระทั่งเขาทำสำเร็จ ศาสตราจารย์เคเซอร์ถึงจะพยักหน้าเล็กน้อยแล้วหันไปมองนักเรียนคนอื่น ๆ

…

เหล่าจอมเวทน้อยประเมินการสร้าง คาถา [กระสุนเวทมนตร์] ต่ำไป พวกเขาคิดว่ามันเป็นแค่ ‘การลอกเลียนแบบ’ และใคร ๆ ก็ทำได้

แต่พวกเขาไม่คิดเลยว่าตนเองจะล้มเหลวอย่างรวดเร็ว

ด้วยอัตราความล้มเหลวของคนบางคน อย่าว่าแต่วัตถุดิบสามชุดเลย ต่อให้มีสามสิบชุดก็ยังไม่เพียงพอ

โชคดีที่หลังจากความล้มเหลวครั้งแรก คนส่วนใหญ่ก็ได้เรียนรู้บทเรียนของพวกเขาและฝึกฝนการเขียนคาถา [กระสุนเวทมนตร์] ในกระดาษเปล่า

แม้ว่าผลของการฝึกบนกระดาษจะไม่ดีเท่ากับการฝึกฝนบนการ์ดเวทมนตร์เปล่า แต่ก็สามารถเพิ่มความชำนาญได้บ้าง

…

สำหรับขั้นตอนสุดท้ายของการทำการ์ดตราเวทมนตร์ สิ่งที่ต้องใช้คือวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์หมายเลข 5 ที่เรียกว่า ‘วงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์ดิมีเทอร์’

ดิมีเทอร์เป็นหนึ่งในผู้ประดิษฐ์ภาษาเวทมนตร์ เธอได้คิดค้นอักขระเวทมนตร์ที่เป็นพื้นฐานของภาษาเวทมนตร์จำนวน 63 ตัว

…

หลังจากที่ดาร์กวาดวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์หมายเลข 5 เสร็จ เขาก็ใส่วัตถุดิบหลักของคาถา [กระสุนเวทมนตร์] ลงไป จากนั้นขั้นตอนการขัดเกลาทั้งหมดก็จบลง

หลังจากรอประมาณสองนาที ในที่สุดการ์ดตราเวทมนตร์ก็ขัดเกลาเสร็จสิ้น

จากนั้นดาร์กก็ใช้ขั้นตอนเดียวกันเพื่อสร้างคาถา [กระสุนเวทมนตร์] ครั้งที่สอง คราวนี้ ความเร็วในการขัดเกลาเร็วขึ้นอย่างเห็นได้ชัด และความชำนาญของเขาเพิ่มขึ้นอีก

เวลาผ่านไป

ดาร์กไม่ได้สนใจความคืบหน้าของนักเรียนคนอื่น ๆ เขาเริ่มขัดเกลาคาถา [ผลักออก] ทันที

คาถา [ผลักออก] มีขั้นตอนที่ยากกว่าคาถา [กระสุนเวทมนตร์] แม้ว่าเขาจะระมัดระวังมากพอแล้ว แต่อย่างไร เขาก็ยังล้มเหลวอยู่ครั้งหนึ่ง

แน่นอนว่าเขาไม่ได้ท้อแท้ แต่ยังคงขัดเกลาการ์ดใบที่สองต่อไป

ในระหว่างการขัดเกลา ระฆังที่บ่งบอกว่าคาบเรียนจบลงแล้วก็ดังขึ้น

แต่ดาร์กไม่ได้สนใจ เขาดำเนินการทดลองต่อไป

เช่นเดียวกับนักเรียนส่วนใหญ่ในห้องเรียน

นี่เป็นเรื่องเหลือเชื่อมากสำหรับจอมเวทฝึกหัดที่มักอยากรีบออกไป เมื่อได้ยินเสียงระฆังสิ้นสุดคาบเรียน

แน่นอนว่า การขัดเกลาการ์ดเวทมนตร์นั้นมีเสน่ห์ที่สามารถดึงดูดใจผู้คนได้

เวลาจึงไหลผ่านไปอย่างช้า ๆ

ศาสตราจารย์เคเซอร์ก็ยังไม่ได้ออกจากห้องเรียนเช่นกัน

ภายใต้การแนะนำอย่างระมัดระวัง นักเรียนก็เริ่มสร้างคาถา [กระสุนเวทมนตร์] เสร็จสิ้นทีละคน

ในขณะที่นักเรียนเหล่านี้ได้รับความรู้สึกถึงความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่แล้ว พวกเขาแต่ละคนต่างยิ้มออกมาอย่างดีใจ

บางคนออกจากห้องเรียน แต่บางคนก็อยู่ในห้องเรียนเพื่อสังเกตกระบวนการขัดเกลาของนักเรียนคนอื่นต่อไป

ในบรรดานักเรียนของบ้านอัศวินและบ้านขุนนาง มีนักเรียนสามคนที่ดึงดูดความสนใจของผู้คนส่วนใหญ่

ดาร์ก เอ็มม่า และเวอร์เธอร์ ทั้งสามนั่งอยู่ในจุดที่เห็นได้ชัดเจนสามจุดในห้องเรียน และทุกคนก็จดจ่ออยู่กับผลงานของตัวเองมาก

ความคืบหน้าของเอ็มม่าไม่ได้ช้าไปกว่าดาร์กเลย

เธอซื้อวัตถุดิบคาถา [กระสุนเวทมนตร์] มาสามชุด ล้มเหลวในการสร้างไปครั้งหนึ่ง แต่อีกสองครั้งทำสำเร็จ

ตอนนี้เธอได้เริ่มศึกษาการขัดเกลาคาถา [ผลักออก] แล้ว

ตรงกันข้าม เวอร์เธอร์ กาวด์ยังคงมุ่งมั่นในการขัดเกลา [เคลื่อนย้ายในพริบตา]

แต่ดูเหมือนว่าเขากำลังอยู่ภายใต้แรงกดดันอย่างมาก คิ้วเด็กชายขมวดมุ่นราวกับต้องใช้ความคิดอยู่นาน ก่อนจะไปยังขั้นตอนต่อไปได้

นี่ก็เพราะวัตถุดิบของคาถา [เคลื่อนย้ายในพริบตา] มีมูลค่าถึงหนึ่งพันคะแนน!

แม้ว่าตอนงานเลี้ยงสวมหน้ากาก เขาจะได้ที่สองในตารางการแข่งชั้นปีหนึ่ง แต่เขาก็ซื้อวัตถุดิบของคาถา [เคลื่อนย้ายในพริบตา] ได้เพียงแค่สามชุดเท่านั้น

ปรากฏว่าแรงกดดันที่เขามีในระหว่างกระบวนการสร้างนั้นมีมากมหาศาล

และความประหม่านี้ก็ส่งผลไปถึงโรเบิร์ตที่อยู่ข้างกาย

โรเบิร์ตจ้องเขม็ง จนเผลอเกร็งนิ้วเท้าโดยไม่รู้ตัว

สำหรับตัวโรเบิร์ตเอง เขาได้เสียวัตถุดิบของคาถา [กระสุนเวทมนตร์] สองชุดและวัตถุดิบของคาถา [ผลักออก] หนึ่งชุดไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

…

ยี่สิบแปดนาทีหลังจากระฆังจบคาบเรียนดังขึ้น

ในที่สุดดาร์กก็เสร็จสิ้นการขัดเกลาคาถา [ผลักออก]

ครั้งนี้ เขาได้เรียนรู้จากประสบการณ์ล้มเหลวครั้งแรกและไม่ทำพลาดอีก จนในที่สุดก็ประสบความสำเร็จตามที่คาดไว้

‘ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้ฉันมีการ์ด [กระสุนเวทมนตร์] สองใบกับการ์ด [ผลักออก] หนึ่งใบ ส่วนการทดลองที่เหลือ ไว้ทำต่อในตอนบ่ายก็แล้วกัน’

‘อืม ดูเหมือนว่าเวอร์เธอร์จะขัดเกลาการ์ด [เคลื่อนย้ายในพริบตา] อยู่? หรือฉันควรจะใช้โอกาสนี้สังเกตดู บางทีฉันอาจจะได้รับประสบการณ์จากเขาบ้าง?’

ขณะที่ดาร์กเก็บวัตถุดิบ เขาก็หันไปมองเวอร์เธอร์ที่อยู่อีกฟากหนึ่งของห้องเรียน

แต่โชคของเขาดูเหมือนจะไม่ค่อยดีนัก

เพราะขณะที่เขากำลังจะสังเกตมัน ก็มีข้อผิดพลาดบางอย่างเกิดขึ้นในกระบวนการขัดเกลาของเวอร์เธอร์

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพลังเวทมนตร์ที่ป้อนเข้าไปมากเกินไปหรือเพราะอย่างอื่น การ์ดเวทมนตร์ที่ยังอยู่ในกระบวนการขัดเกลาพลันระเบิดขึ้นทันที!

ตู้ม!

เวอร์เธอร์กระโดดถอยหลังทันที แสดงปฏิกิริยาตอบสนองที่รวดเร็วมาก

แม้ว่าเขาจะล้มลงกับพื้นโดยมีเก้าอี้อยู่ข้างหลัง แต่เขาก็สามารถหลบแรงระเบิดได้

ทว่าโรเบิร์ตซึ่งอยู่ข้างเขากลับไม่โชคดีนัก

ควันดำจากการระเบิดของการ์ดเวทมนตร์พุ่งมาเกือบโดนหน้าเขาตรง ๆ

อย่างไรก็ตาม เขานั่งนิ่งกลายเป็นก้อนถ่านอย่างสมบูรณ์แบบ

ศาสตราจารย์เคเซอร์รีบก้าวเข้ามา และธาตุน้ำที่อัญเชิญออกมาก็ม้วนตัวพันรอบตัวโรเบิร์ตทันที

“โชคดีที่มันไม่ใช่อาการบาดเจ็บร้ายแรง มีเพียงผมของเขาที่ไหม้เกรียมเล็กน้อยเท่านั้น” ศาสตราจารย์เคเซอร์ถอนหายใจเบา ๆ และปล่อยให้ธาตุน้ำพาโรเบิร์ตออกจากห้องเรียน

“ฉันจะพาเขาไปห้องพยาบาล อย่าลืมทำความสะอาดห้องเรียนเมื่อพวกเธอออกไปด้วย”

…

อุบัติเหตุจากการทดลองนี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและก็ได้รับการแก้ไขอย่างรวดเร็วเช่นกัน

เมื่อนักเรียนรู้สึกตัว ศาสตราจารย์เคเซอร์ก็พาโรเบิร์ตไปแล้ว

เวอร์เธอร์ซึ่งล้มลงกับพื้นดูจะตกตะลึง

…

“มันก็แค่อุบัติเหตุในการทดลอง”

เอ็มม่ามองดูแวบหนึ่งครั้งและทำการทดลองต่อ

…

‘มันก็แค่อุบัติเหตุในการทดลอง’

ดาร์กครุ่นคิดอย่างเงียบ ๆ

‘เขาน่าจะได้ประสบการณ์เพียงพอจากความล้มเหลวนี้ใช่ไหม?’

…

“มันก็แค่อุบัติเหตุในการทดลอง”

ไดแอนนาพึมพำ

“แต่ฉันไม่สามารถปล่อยให้มีอุบัติเหตุในการทดลองของฉันได้…”

“ดาร์ก! ดาร์ก! ช่วยฉันด้วย!”

…

ดาร์กไม่มีทางเลือกนอกจากเปิดโหมดสอน

ในขณะที่ไดแอนนาและโรสได้รับประโยชน์อย่างมาก ดาร์กก็ได้รับความรู้จากมุมมองใหม่ ซึ่งเป็นความเข้าใจเกี่ยวกับการสร้างคาถา [กระสุนเวทมนตร์]

ส่งผลให้เขาสามารถสะสมความรู้ได้มากขึ้น

บทที่ 135 อวยพรแด่ความรักที่สวยงาม
บทที่ 135 อวยพรแด่ความรักที่สวยงาม

เวลาบ่ายสามโมง

ดาร์กวาง ‘คู่มือการเลี้ยงโคนม’ ที่เขากำลังอ่านอยู่และยกกระถางหญ้าวัวไปที่โต๊ะ

โครงสร้างของหญ้าวัวนั้นคล้ายกับหญ้าแมวทั่วไปมาก นั่นคือมีลำต้นคล้ายเถาวัลย์ยื่นออกมาจากหางและปลูกในกระถาง

ตามที่ผู้ช่วยร้านบอก หญ้าวัวนี้มีนิสัยเชื่องมาก ชอบอยู่เงียบ ๆ และไม่ชอบเคลื่อนไหว จึงเหมาะที่จะเลี้ยงไว้ในหอพัก

แต่ถ้าดาร์กต้องการให้แน่ใจว่ามันสามารถผลิตนมได้ทุกวัน เขาจะต้องให้ยาพิเศษแก่มันอย่างต่อเนื่อง

ราคาน้ำยานั้นก็ใกล้เคียงกับน้ำยาที่ใช้ปลูกต้นไม้หนอนมาก ประมาณสามสิบคะแนนต่อขวด ซึ่งสามารถใช้ได้หนึ่งเดือน

ด้วยเหตุนี้ ดาร์กต้องใช้คะแนนจำนวนมากไปกับหญ้าและต้นไม้ในทุกเดือน

ดาร์กวางมือบนหัวหญ้าวัว และวัวตัวน้อยก็เงยหน้าขึ้นมา มันเอาเขาโค้งมนถูกับฝ่ามือของเขา ดูน่ารักมาก

สิ่งนี้ช่วยบรรเทาความรู้สึกผิดหวังในตอนแรกที่เขาพาวัวตัวน้อยเข้ามาในหอพัก

จากนั้นดาร์กก็เริ่มปฏิบัติตามคำแนะนำใน ‘คู่มือการเลี้ยงโคนม’ เพื่อลองรีดนมวัวตัวน้อยเป็นครั้งแรก

เนื่องจากหญ้าวัวเชื่องมาก กระบวนการทั้งหมดจึงค่อนข้างราบรื่น และรีดนมออกมาได้เพียงพอสำหรับหนึ่งถ้วย

นมจากหญ้าวัวเป็นนมโดยธรรมชาติ ไม่เพียงแต่ไม่มีสิ่งเจือปนมากเกินไป แต่ยังมีกลิ่นหอมตามธรรมชาติอีกด้วย

ดาร์กใช้นิ้วจุ่มเพื่อชิมรสชาติ และรู้สึกเหมือนว่ามันเป็นนมรสผลไม้แต่ไม่ได้หวานมาก

โดยทั่วไปแล้ว ถ้าเติมน้ำตาลลงไปนิดหน่อยก็จะกลายเป็นนมที่ดีมาก

“ดีมาก”

ดาร์กลูบหัววัวตัวน้อยอย่างชื่นชม

จากนั้นเขาก็เรียก [ชัคคารุ] ออกมา โดยใช้คาถาอัญเชิญปกติ

ต่อไปเป็นส่วนสำคัญแรกในการกำหนดมูลค่าของหญ้าวัว นั่นคือ นมจากหญ้าวัวสามารถหมักเป็นน้ำผลไม้ได้หรือไม่!

“ชัคคารุ ชัคคารุ~”

[ชัคคารุ] ซึ่งเพิ่งถูกอัญเชิญออกมา เหยียดคอออกมาถูมือของดาร์ก และดาร์กก็ลูบคางของมัน ส่วนหนึ่งของคอหดกลับไปกลับมา ดาร์กมองดูมันอย่างสบายใจ

ก่อนที่เขาจะอาศัยโอกาสนี้เทแก้วนมลงในรูบนกระดองของชัคคารุ

ในเวลาไม่ถึงสองนาที นมหนึ่งแก้วก็ถูกหมักจนเสร็จ

ดาร์กวางผลผลิตใหม่ลงบนโต๊ะ อัญเชิญรุกกี้เดวิมอนออกมา และใช้ช้อนเงินเล็ก ๆ ป้อนมัน

รุกกี้เดวิมอนอ้าปากและดื่มเข้าไป จากนั้นมันก็ทำหน้าอยากกินอีก

“เป็นยังไงบ้าง?” ดาร์กถามด้วยความเป็นห่วง

รุกกี้เดวิมอนส่ายหัว “รสชาติโอเคอยู่ แต่ไม่รู้สึกถึงเอฟเฟกต์ชัดเจนเลย มันน่าจะน้อยเกินไป”

ดาร์กจึงตักอีกช้อนเต็ม ๆ แล้วป้อนมันอีกครั้ง “พอไหม?”

รุกกี้เดวิมอน “เอาอีก เอาอีก”

ดาร์กป้อนอีกช้อน

รุกกี้เดวิมอน “เอาอีก เอาอีก”

ดาร์กป้อนอีกช้อน

รุกกี้เดวิมอน “เอาอีก เอาอีก”

…

เพียงชั่วพริบตา นมครึ่งแก้วก็หายไป และรุกกี้เดวิมอนยังคงขอเพิ่มอยู่

ใบหน้าของดาร์กมืดมนลง เขายัดช้อนเข้าปากมัน แล้วยกแก้วขึ้นมาจิบเองบ้าง

ทันใดนั้น ความหอมหวานที่อธิบายไม่ได้ก็ไหลอาบไปทั้งหัวใจ มันมีทั้งความกลมกล่อมของนมและความสดใหม่ของผลไม้ ผสมผสานกันอย่างวิเศษมาก

รสชาติที่ติดอยู่ในลำคอค่อย ๆ หลั่งไหลไปทั่วร่างกายของดาร์ก หัวใจของเขาเริ่มกระสับกระส่ายเล็กน้อย ตรงกันข้าม มือเท้าของเขาที่ตอนแรกยังคงเจ็บอยู่เนื่องมาจากการออกกำลังกายที่มีความเข้มข้นสูงกลับค่อย ๆ ได้รับพลังเพิ่มขึ้น

ในตอนนั้นเอง ดาร์กจึงรู้ทันทีว่าผลของน้ำนมนี้น่าจะเป็นการเติมแรงกาย!

ต่อจากผลไม้สีน้ำเงินที่สามารถฟื้นฟูพลังเวทมนตร์ได้ และผลไม้ไม้สีขาวที่สามารถฟื้นฟูพลังชีวิตได้ ในที่สุด เขาก็ได้น้ำผลไม้ที่สามารถฟื้นฟูแรงกายแล้ว

เห็นได้ชัดว่านมนี้ไม่สามารถดื่มก่อนนอนได้ แต่เป็นตัวเลือกอาหารเสริมที่ดีหลังการออกกำลังกายในตอนเช้า

…

ดาร์กดื่มนมที่เหลืออยู่ในอึกเดียว และเริ่มการทดลองครั้งต่อไปอย่างมีไฟเต็มเปี่ยม

โดยพื้นฐานแล้ว เขาต้องการแน่ใจว่า ‘การออกดอกและออกผล’ เป็นไปได้สำหรับหญ้าแมวประเภทอื่นด้วย นี่ก็เพื่อให้หัวข้อการวิจัยสามารถดำเนินต่อไปได้

และมันง่ายมากที่จะตัดสินเรื่องนี้ ตราบใดที่เขาป้อนหญ้าวัวด้วย [มหาบาป] เพียงเล็กน้อย เขาก็จะสามารถเห็นผลคร่าว ๆ ได้

ดังนั้นเขาจึงยกหญ้าวัวออกไปไว้ที่ระเบียงและเปิดรั้วป้องกันต้นไม้หนอน เพื่อให้หญ้าวัวสามารถสัมผัสกับต้นหนอนได้

มีหนอนสองกิ่งบนต้นไม้หนอนซึ่งอยู่ในสภาพกึ่งอ่อนและกึ่งแข็ง

กิ่งหนอนด้านบนเก็บ [อัตตา] หนึ่งหน่วยที่ยังไม่ได้ใช้จนหมด

และกิ่งหนอนด้านล่างเก็บ [ราคะ] 1.5 หน่วยที่เขาดึงออกมาเมื่อวานนี้

เพราะเป้าหมายคือ [ผลแห่งราคะ] เขาจึงให้หญ้าวัวดูดกิ่งหนอนที่มี [ราคะ] เท่านั้น

[มหาบาป] ช่างมีเสน่ห์ล้นเหลือจริง ๆ หญ้าวัวแค่ลองเลียมันครั้งเดียว ถึงกับตกหลุมรักกิ่งหนอนในทันที มันแลบลิ้นสีชมพูออกมาแล้วดูดอย่างแรง

“เมี้ยว!”

ดาร์กอุ้มหญ้าแมวที่พยายามจะเข้าไปแย่ง และกอดมันไว้ในอ้อมแขนของเขา

ไม่กี่นาทีต่อมา สัญลักษณ์ [ราคะ] จาง ๆ ก็ปรากฏขึ้นบนหัวหญ้าวัว และเกิดเป็นตุ่มขึ้นเล็กน้อย

สิ่งนี้ทำให้ดาร์กรู้สึกโล่งใจในทันที

จากนั้นเขาก็ดึง [ราคะ] 1.5 หน่วยที่เขาสามารถดึงออกมาได้ในวันนี้และป้อนหญ้าวัวผ่านกิ่งหนอน ส่วนนูนบนยอดหญ้าวัวก็งอกเป็นดอกตูมเล็ก ๆ

“วันนี้คือวันที่ 4 พฤศจิกายน”

ดาร์กเหลือบมองดูเวลา คาดการณ์เวลาที่หญ้าวัวจะออกผล

“ถ้ายังคงเป็นไปตามนี้ จะต้องใช้หกหน่วยในการออกดอกและเจ็ดหน่วยเพื่อให้ออกผล และต้องใช้ [ราคะ] อีกสี่หน่วย แต่เพราะดึงมหาบาปออกมาได้เพียง 1.5 หน่วยต่อวัน ก็จะต้องใช้เวลาสามวัน ซึ่งหมายความว่ามันจะเป็นวันอังคารหน้า!”

ดาร์กปิดรั้วป้องกันของต้นไม้หนอนอีกครั้งภายใต้สายตาที่สิ้นหวังของหญ้าแมว

เพียะ!

…

เช้าวันอาทิตย์

ดาร์กวางแผนเส้นทางและใช้เวลาเพิ่มอีกสิบห้านาทีสำหรับการวิ่งในตอนเช้า หลังจากวิ่งเสร็จ เขาก็อาบน้ำและดื่มนมสดใหม่หนึ่งแก้ว แล้วร่างกายของเขาก็เต็มไปด้วยพลังงานทันที

มันเป็นเวลาเดียวกันกับที่รุกกี้เดวิมอนบินมาส่งอาหารเช้า

ดาร์กไม่ได้ไปที่ห้องนั่งเล่น แต่ทานอาหารและอ่านหนังสือพิมพ์ในห้องนอนแทน

หลังจากอ่านหนังสือพิมพ์เสร็จ ผมของเขาก็เกือบจะแห้งแล้ว ทันเวลาต้อนรับเช้าที่สดใสด้วยลุคใหม่เอี่ยม

ตั้งแต่บ่ายวันนี้เป็นต้นไป ดาร์กจะเริ่มศึกษา ‘ภาษาเวทมนตร์’ ด้วยตัวเอง

ตารางเวลาชีวิตของดาร์กกลับมายุ่งและแน่นอีกครั้ง

การเริ่มต้นศึกษา ‘ภาษาเวทมนตร์’ นั้นไม่ใช่เรื่องยาก และกระบวนการเรียนรู้ของดาร์กเองก็ราบรื่น

ขณะที่นักเรียนชั้นปีเดียวกันกำลังเล่นหมากรุก ช็อปปิง สนุกสนานไปกับการผจญภัย เขาก็ซึมซับความรู้อยู่ตลอดเวลา

หากมีใครเรียนรู้บางสิ่งบางอย่างแล้วได้ผล จนไปถึงเห็นความก้าวหน้าอย่างชัดเจนในแง่ความรู้ มันก็ชวนเสพติด (การเรียนรู้) ได้ง่ายมาก

เมื่อค้นพบความสนุกในการเรียน การเรียนและการเล่นก็ดูจะไม่ต่างกัน

…

ในคืนนั้นเอง

มีข่าวดีออกมาจากปราสาท

คู่รักทั้งเจ็ดคนที่อารมณ์และความทรงจำถูกเทพธิดาแห่งจันทราพรากไป ในที่สุดก็ฟื้นตัวเต็มที่ภายใต้การดูแลอย่างใกล้ชิดของซิสเตอร์คาไลด์!

คู่รักทั้งเจ็ดที่เดินออกจากห้องพยาบาลต่างรู้สึกประทับใจหลังจากได้รู้ว่า ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขากับคู่รักของตนได้รับการ ‘รับรองโดยเทพธิดา’ และความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองฝ่ายก็ลึกซึ้งยิ่งขึ้นไปโดยปริยาย

เดิมที ความรักในวัยเรียนนั้นมองไปที่ ‘ปัจจุบัน’ มากกว่า และขาดการพิจารณาถึง ‘อนาคต’ ดังนั้นมันยากที่จะไปรอดจนถึงในตอนสุดท้าย

แม้ว่าพวกเขาจะชอบกันในตอนแรก แต่มันก็ง่ายที่จะสงสัยในตัวเองและอีกฝ่ายด้วยเหตุผลต่าง ๆ ในภายหลัง แล้วความสัมพันธ์ก็จะค่อย ๆ แย่ลงซึ่งนำไปสู่การเลิกราในที่สุด

เหตุการณ์ครั้งนี้เป็นเหมือนสิ่งที่สร้างความมั่นใจให้พวกเขา และมันอาจช่วยให้พวกเขาไปถึงจุดหมายได้จริง ๆ

“โชคดีกับโชคร้ายมักมาคู่กันเสมอ” ซิสเตอร์คาไลด์พิงประตู เธออวยพรให้กับความรักที่สวยงามของเด็ก ๆ

บทที่ 134 สัตว์เลี้ยงตัวใหม่ของดาร์ก เดม่อน
บทที่ 134 สัตว์เลี้ยงตัวใหม่ของดาร์ก เดม่อน

ผู้ช่วยร้านของร้านต้นไม้และดอกไม้คิตตี้นั้นอายุยี่สิบต้น ๆ ผมของเธอถูกมัดด้วยยางรัดผมด้านหลังศีรษะ โดยเหลือปอยผมสองข้างไว้ เธอมักสวมผ้ากันเปื้อนและถุงมือ ทำให้ภาพที่ออกมาดูเป็นหญิงสาวธรรมดา ๆ คนหนึ่ง

นักเรียนชอบเรียกเธอว่า มิสแคท

มิสแคทมีความประทับใจที่ดีกับเด็กชายผมบลอนด์

อันที่จริงเธอมีความจำที่ดีมาก ถ้าใครซื้อหญ้าแมวในร้านของเธอ เธอจะจำได้

เมื่อเห็นดาร์กกำลังมีความสุขอยู่กับการลูบแมว และไม่สามารถหยุดตัวเองได้ เธอก็ไม่มีใจจะไปรบกวนเขา เพียงแค่มองเขาอย่างเข้าอกเข้าใจเท่านั้น

หญ้าแมวเป็นของขวัญจากสวรรค์ และเธอก็ชอบคนที่ชอบหญ้าแมว

…

หลังจากลูบหญ้าแมวจนเวลาล่วงเลยไปสักพักใหญ่ ดาร์กก็วางแมวลงจากตักอย่างไม่เต็มใจ

ในบรรดาหญ้าแมวที่จัดแสดงอยู่นอกร้านนั้น มีเพียงไม่กี่แบบเท่านั้นที่ไม่ใช่แมว

หญ้าแมวเหล่านี้ค่อนข้างเป็นที่นิยม แต่ดาร์กต้องการหญ้าแมวประเภทอื่นเพื่อใช้อ้างอิงในการทดลอง

ปริมาณ [ผลแห่งอัตตา] เหลืออยู่ไม่มากนัก ดังนั้นเป้าหมายทดลองต่อไปควรเป็น [ผลแห่งราคะ]

สัตว์ที่เข้าคู่กับ [ราคะ] และดวงจันทร์นั้นควรจะเป็นจิ้งจอก หมาป่า กระต่าย… หรือแวมไพร์ ซัคคิวบัส?

โดยคำนึงถึงปัจจัยการเลี้ยงในหอพัก มันควรเป็นประเภทที่มีขนาดตัวเล็กและเงียบ

ตัวอย่างเช่น หญ้ากระต่าย?

อันที่จริง หญ้ากระต่ายก็เป็นตัวเลือกที่ดี

เงียบและขี้อาย

ทั้งยังเลี้ยงง่าย

ไม่ว่าจะในตำนานหรือเรื่องเล่า หรือในโลกของมอนสเตอร์จากพวกอนิเมะ ก็มีอยู่สองสามสายพันธุ์ที่มีพื้นฐานมาจากกระต่าย

แน่นอนว่าดาร์กมีความคิดของตัวเอง

อันที่จริง เขาสนใจไดอาเนียส เทพีแห่งดวงจันทร์จากโลกมอนสเตอร์ดิจิทัลมาก

ลูฮาร์ ร่างเริ่มต้นของไดอาเนียสนั้นก็มีพื้นฐานมาจากกระต่าย

ตรงข้ามกับอพอลโลนีอัส เทพแห่งดวงอาทิตย์ในโลกมอนสเตอร์ดิจิทัล

แม้ว่า [แคทมอน] จะถูกสร้างขึ้นโดยใช้ [ผลแห่งอัตตา] แต่ดาร์กก็ยังคงเพ้อฝันถึงอพอลโลนีอัส

ไดอาเนียสและอพอลโลนีอัสเป็นสัญลักษณ์ของ ‘ดวงจันทร์’ และ ‘ดวงอาทิตย์’ ตามลำดับ ไม่เพียงแต่เป็นมอนสเตอร์ดิจิทัลระดับเมก้าเท่านั้น แต่ยังสามารถวิวัฒนาการฟิวชั่นเป็น [เดอะโนวา] ได้ด้วย

ถ้าหากดาร์กสามารถใช้ [ผลแห่งราคะ] กับ [ผลแห่งอัตตา] ขัดเกลา ‘เทพีแห่งดวงจันทร์’ และ ‘เทพแห่งดวงอาทิตย์’ ได้ ผลลัพธ์ของการวิเคราะห์มหาบาปก็จะไม่ธรรมดาเช่นกัน!

…

นอกจากนี้ ในโลกของมอนสเตอร์ขนาดพกพายังมี ‘สัตว์อสูรดวงจันทร์’ และ ‘สัตว์อสูรดวงอาทิตย์’

พวกมันคือ ‘ผู้ส่งสารของดวงจันทร์’ ลูนาอัลซึ่งมีพื้นฐานมาจากค้างคาว และ ‘ผู้ส่งสารของดวงอาทิตย์’ โซลกาลันซึ่งมีพื้นฐานมาจากสิงโต

…

แน่นอนว่านี่เป็นเพียงจินตนาการของดาร์กเท่านั้น

จากครั้งก่อน ดาร์กไม่พบหญ้ากระต่ายในห้องลับของผู้ช่วยร้าน เพราะงั้นตอนนี้ทุกอย่างจึงยังไม่แน่นอน

หลังจากที่ดาร์กวางหญ้าแมวลง เขาก็ไปหาผู้ช่วยร้าน “มิสแคท ผมอยากได้หญ้าแมวชนิดอื่น ช่วยพาไปดูผลงานใหม่ ๆ หน่อยได้ไหมครับ?”

แน่นอนว่าผู้ช่วยร้านไม่ปฏิเสธ “ได้สิ ว่าแต่หญ้าแมวในหอพักของเธอเป็นยังไงบ้าง”

ดาร์กยิ้ม “สุขภาพดีมากครับ”

ผู้ช่วยร้านหันหลังกลับและพาดาร์กไปที่ห้องลับเมื่อครั้งก่อน

แม้ว่าจะเคยมาที่นี่ครั้งหนึ่งแล้ว แต่ดาร์กก็ยังไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมของห้องลับนี้ได้

มีหญ้าแมวมากกว่าครั้งล่าสุดที่ดาร์กเข้ามา และพวกมันก็ถูกวางอยู่ภายในห้องอย่างหนาแน่น

ที่เห็นได้ชัดเจนที่สุดก็คือ ปลาทองตัวใหญ่นั่นเอง!

ดูท่าว่าผู้ช่วยร้านคงดูแลปลาทองเป็นอย่างดี เพราะมันโตขึ้นและอ้วนขึ้นเรื่อย ๆ!

หญ้าแมวที่อยู่รอบ ๆ ปลาทองก็แข็งแรงเช่นกัน

ดาร์กพยายามกดความรู้สึกไม่สบายใจลงไป และมองกองหญ้าแมวที่ละลานตาตรงหน้า

ผู้ช่วยร้านกำลังมีความสุข “เธอคิดว่าไง? เสียงตอบรับครั้งล่าสุดของลูกค้านั้นดีมาก เราเลยเพิ่มผลงานที่ได้รับการปรับปรุงเพิ่มเติม ตัวอย่างเช่น หญ้าวัว ตอนนี้มันไม่เพียงแต่เป็นสัตว์เลี้ยงเท่านั้น แต่มันยังสามารถผลิตน้ำผลไม้ได้ด้วย เพื่อตอบสนองความต้องการของลูกค้าที่ต้องการดื่มนมทุกวัน”

“น… น้ำผลไม้เหรองั้นเหรอครับ?”

เปลือกตาของดาร์กกระตุกอย่างควบคุมไม่ได้ หญ้าแมวในกระถางที่ผู้ช่วยร้านชี้ไปเป็นวัวตัวเตี้ยเท่าเข่า เช่นเดียวกับน้ำผลไม้ที่เธอพูดถึง…

ดาร์กอดไม่ได้ที่จะพึมพำว่า “บางทีมันอาจจะใช้ทำเหยือกนมใบใหญ่ก็ได้”

ผู้ช่วยร้าน “ว่าไงนะ?”

ดาร์ก “เปล่า เปล่าครับ ผมสงสัยว่าทำไมถึงไม่มีประเภทอย่างพวกหญ้ากระต่ายที่หลายคนต้องชอบอย่างแน่นอนล่ะ?”

ผู้ช่วยร้านค้าตอบอย่างเขินอาย “มันยังอยู่ในขั้นตอนการพัฒนาน่ะ… แต่จริง ๆ แล้ว เรายังแก้ปัญหาที่หญ้ากระต่ายกลัวจนตายง่าย ๆ จากเสียงเดซิเบลสูงไม่ได้เลย”

ดาร์กตะลึง “จริงเหรอครับ?”

ผู้ช่วยร้านยักไหล่ “ก็นะ ท้ายที่สุดแล้วมันก็เป็นหญ้าแมวประเภทที่ขี้กลัวนี่นา”

ดาร์กครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ถ้าแก้ไขปัญหานี้ได้แล้ว ผมขอสั่งซื้อได้ไหมครับ?”

ผู้ช่วยร้านตอบอย่างมีความสุข “แน่นอน เธอสั่งไว้ได้”

ดาร์กตรวจสอบห้องลับอยู่พักหนึ่ง แล้วสงสัยว่า “มีหญ้าแมวพันธุ์สิงโตไหมครับ?”

ผู้ช่วยร้านตอบ “เราก็ยังแก้ปัญหาหญ้าสิงโตกัดคนไม่ได้น่ะ”

ดาร์ก “โอะ…โอเคครับ… ผมจะสั่งจองมันล่วงหน้าด้วย”

…

สิ่งต่าง ๆ ไม่ได้เป็นไปอย่างราบรื่นอย่างที่ดาร์กคิดไว้

สิ่งที่เรียกว่าผลงานการทดสอบนั้นเกือบเท่ากับผลงานที่ไม่สมบูรณ์แบบ หรือเรียกว่าผลงานที่ล้มเหลวเลยด้วยซ้ำ

อย่าว่าแต่หญ้ากระต่ายและหญ้าสิงโตที่ยังไม่ได้รับการพัฒนาเลย หญ้าแมวส่วนใหญ่ในห้องลับนี้ล้วนมีข้อบกพร่องทางชีวภาพทั้งสิ้น

เพราะพวกมันยังไม่โตเต็มที่เหมือนหญ้าแมวแบบดั้งเดิม

ในหมู่พวกมัน ตัวที่มีลักษณะทางชีววิทยาที่สมบูรณ์กลับเป็นประเภทที่ทำให้คนพูดไม่ออก

เช่นปลาทองที่โดดเด่นที่สุด กับวัวที่กล่าวถึงก่อนหน้านี้

สรุปแล้ว

ไม่มีสุนัขจิ้งจอก ไม่มีกระต่าย ไม่มีค้างคาว

แต่มีสุนัขกับหนู

สุนัขเป็นลูกสุนัขที่คล้ายกับอิงลิชบูลด็อก

ส่วนหนูเป็นกระแตที่มีขนสีน้ำตาล

ภายใต้ความจริงที่ว่าดาร์กมีหญ้าแมวอยู่ที่หอพักแล้ว มันจึงยากที่จะจินตนาการได้ว่า โศกนาฏกรรมอะไรจะเกิดขึ้นหากยัดลูกสุนัขกับลูกกระแตเข้าไปในห้องพักของเขา

ส่วนปลาทองตัวนั้นมันน่าขนลุกเกินไป

และเขาก็ไม่อยากเลี้ยงลูกวัวในหอพักด้วย

ไม่ต้องพูดถึงหญ้าแมงมุมและหญ้าแมงป่อง แค่คิดก็น่ากลัวแล้ว!

เมื่อเขามีห้องชมรมของตัวเองในอนาคต เขาอาจจะพิจารณาสิ่งเหล่านี้ แต่ถ้าจะเก็บพวกมันไว้ในหอพักก็คงเป็นเรื่องยากเกินไปจริง ๆ

‘แล้ววัวน้อยตัวนั้นล่ะ?”

‘บางทีมันอาจสามารถปลูกให้เป็นถังนมขนาดใหญ่ได้จริง ๆ นะ?’

‘และน้ำผลไม้ที่ผลิตจากหญ้าวัวก็สามารถใส่ลงในชัคคารุเพื่อทำการหมักซ้ำได้ บางทีมันอาจจะผลิตน้ำผลไม้ที่มีเอฟเฟกต์พิเศษได้?’

‘พอคิดแบบนี้แล้ว จู่ ๆ ก็คิดว่ามันไม่ได้แย่ขนาดนั้นเลยนะ!’

‘ยิ่งไปกว่านั้น หญ้าแมวก็ยังไม่โต และวัวตัวน้อยตัวนี้ก็สูงแค่เข่า การเลี้ยงวัวไว้ก็ไม่เลวเหมือนกัน’

ดาร์กพยายามโน้มน้าวตัวเองสุดฤทธิ์ จากนั้นเมื่อพิจารณาถึงกลยุทธ์การพัฒนาอย่างยั่งยืนแล้ว การตัดสินใจขั้นสุดท้ายก็เกิดขึ้น

…

“ถ้าการพัฒนาหญ้ากระต่ายเสร็จแล้ว อย่าลืมเก็บไว้ให้ผมตัวหนึ่งด้วยนะครับ!”

หลังจากที่ดาร์กยืนยันการสั่งซื้อล่วงหน้ากับผู้ช่วยร้านอีกครั้ง เขาก็กลับไปที่หอพักพร้อมกระถางหญ้าวัว

บทที่ 133 การพัฒนาระบบชีวภาพมหาบาปเริ่มต้นขึ้น
บทที่ 133 การพัฒนาระบบชีวภาพมหาบาปเริ่มต้นขึ้น

นับตั้งแต่ที่ดาร์กรู้ว่าเก้าอี้หินที่อยู่ใจกลางทะเลสาบเป็นหนึ่งในจุดเคลื่อนย้ายหลัก เขาก็อยากจะสัมผัสความรู้สึกของ ‘การจั๊ม’ บ้าง

แต่อย่างที่คาดไว้ นอกจากอาการวิงเวียนศีรษะที่เกิดขึ้นจากการเคลื่อนที่เป็นวงกลมแล้ว ก็ไม่มีความรู้สึกอื่นใดอีก

เขาหยิกต้นขาตัวเองให้เจ็บ แล้วบังคับตัวเองให้เริ่มเดิน

“อย่างแรกเลยคือ วัตถุดิบที่จำเป็นในการสร้างคาถาทั่วไปทั้งห้า…”

ดาร์กหยิบสมุดบันทึกของเขาออกมา ซึ่งได้บันทึกรายการวัตถุดิบไว้อย่างละเอียด

นอกจากคาถา [เคลื่อนย้ายในพริบตา] ที่ต้องการการ์ดเวทมนตร์เปล่าราคาห้าสิบคะแนนในการสร้างแล้ว อีกสี่คาถาก็ต้องการเพียงการ์ดเวทมนตร์เปล่าราคาสิบคะแนนเท่านั้น

นอกจากนี้ คาถาทั่วไปทั้งห้านี้ยังมีอัตราส่วนของวัตถุดิบพื้นฐานคล้ายคลึงกันมาก และของเหล่านั้นก็สามารถใช้ร่วมกันได้

ความยากอยู่ในส่วนที่ไม่ใช่วัตถุดิบพื้นฐาน

นั่นคือ ‘หมึก’ พิเศษที่ใช้เทลงในปากกาพลังเวทและใช้เขียน ‘ภาษาเวทมนตร์’

และวัตถุดิบหลักที่ทำให้การ์ดเวทมนตร์มีคุณสมบัติพิเศษ

ตามที่ดาร์กคาดการณ์ไว้ คะแนนที่จำเป็นในการซื้อวัตถุดิบผลิตการ์ดเวทมนตร์ทั้งห้าอย่างคร่าว ๆ มีดังนี้

1. กระสุนเวทมนตร์: ร้อยคะแนน

2. ผลักออก: สองร้อยคะแนน

3. สกัดกั้น: สามร้อยคะแนน

4. พรางตา: สี่ร้อยคะแนน

5. เคลื่อนย้ายในพริบตา: หนึ่งพันคะแนน

ในหมู่พวกมัน ความยากในการสร้าง [เคลื่อนย้ายในพริบตา] นั้นสูงกว่าอีกสี่คาถาเกินหนึ่งขั้นอย่างเห็นได้ชัด

วัตถุดิบที่จำเป็นในการสร้างคาถา [เคลื่อนย้ายในพริบตา] ก็มีราคาแพงมากเช่นกัน

นักเรียนต้องเลือกการ์ดเวทมนตร์ที่เหมาะสมกับตัวเอง คือการสร้างตามงบ ตามความสามารถ และต้องสร้างมันให้สำเร็จภายในคาบวิชาเวทมนตร์พื้นฐานในวันจันทร์

แน่นอน จุดประสงค์หลักของชั้นเรียนนี้คือการเรียนรู้วิธีการจารึกคาถาลงบนการ์ดเวทมนตร์

ตราบใดที่นักเรียนเรียนรู้ขั้นตอนสำคัญนี้ได้ พวกเขาก็สามารถขัดเกลาการ์ดเวทมนตร์อื่น ๆ ต่อไปได้ตามความต้องการ

…

เดิมที ดาร์กต้องการลองซื้อชุดวัตถุดิบทั้งชุดโดยตรงจากร้านนักเดินทางสายลม แต่เจ้าของร้านบอกเขาว่าทางสถาบันได้สั่งห้ามไม่ให้เขาเจาะจงขายชุดวัตถุดิบเฉพาะ…

‘ดูเหมือนว่าพวกเขาอยากจะทดสอบความสามารถของนักเรียนในการระบุ รวบรวม และซื้อวัตถุดิบสินะ’

ดาร์กส่ายหัวแล้วเริ่มช็อปปิงไปทั่ว

มีนักเรียนไม่กี่คนที่มาซื้อวัตถุดิบและเจอความเจ็บปวดเช่นเดียวกับเขา บ่อยครั้งที่ดาร์กได้พบกับเพื่อนร่วมชั้นที่มีจุดประสงค์เดียวกับเขา หลังจากเข้าไปในร้านแห่งหนึ่ง

แต่ถึงอย่างนั้น ดูเหมือนว่านักเรียนทุกคนต่างก็มีคะแนนไม่พอ ทำให้มีสีหน้าเศร้าสร้อยตาม ๆ กันมา

ดาร์กเหลือบมองคะแนนของตนเอง อันที่จริง เขาก็มีคะแนนไม่พอเช่นกัน ดังนั้นจึงต้องซื้อวัตถุดิบ [เคลื่อนย้ายในพริบตา] เพียงชุดเดียวและวัตถุดิบของอีกสี่คาถาที่เหลืออย่างละสองชุด

ไม่มีใครสามารถรับประกันได้ว่า พวกเขาจะประสบความสำเร็จในการขัดเกลาครั้งแรก

ความจริงคือ ดาร์กทดลองล้มเหลวอยู่หลายครั้งเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงซื้อสำรองเพิ่มเติมไว้

หลังจากที่เตรียมวัตถุดิบทั้งหมดเสร็จ ดวงอาทิตย์ก็เริ่มลาลับขอบฟ้าแล้ว

ดาร์กกลับมาพร้อมกับถุงมากมาย ทำให้เพื่อนร่วมชั้นที่เจอภาพนี้ถึงกับอิจฉาบ้างเป็นครั้งคราว

หลังทานอาหาร ดาร์กซึ่งเก็บข้าวของไว้ในหอพักแล้วก็มุ่งไปยังถนนนักเดินทางอีกครั้ง

แม้ว่าคืนนี้ถนนนักเดินทางจะยังคึกคักอยู่ แต่ก็เห็นได้ชัดว่ามีคนน้อยกว่าเมื่อก่อน อันที่จริงมันก็เป็นเรื่องปกติ

ท้ายที่สุด นักเรียนปีหนึ่งบางคนกำลังนอนอยู่ในหอพัก และนักเรียนบางคนก็กำลังยุ่งกับการบ้าน

อีกทั้งยังมีนักเรียนบางคนที่ยังคงเสพติดการผจญภัยในทางลับอยู่

กลยุทธ์ของอาจารย์ค่อนข้างได้ผล เพราะคนไปสำรวจทางลับน้อยกว่าเมื่อก่อนอย่างเห็นได้ชัด

…

เมื่อเทียบกับตอนเที่ยงแล้ว นักเรียนในปีเดียวกับเขาจะออกมาหลังช่วงอาหารเย็นมากกว่า

ทว่าเอ็มม่ากับเด็กหญิงส่วนใหญ่ของบ้านนักปราชญ์ ไม่ได้อยู่ในหมู่พวกเขา เห็นได้ชัดว่าพวกเธอยังไม่หายดี เนื่องจากคาบวิชาประลองที่ผ่านมา

อย่างไรก็ตาม ไดแอนนาก็ยังอยู่ในหอพักอย่างเชื่อฟังเพราะเธอต้องดูแลโรส

ดาร์กรู้สึกขอบคุณสำหรับเรื่องนั้น

มากเสียจนเขามีรอยยิ้มบนใบหน้า เมื่อได้พบกับเวอร์เธอร์และโรเบิร์ต

“สายัณห์สวัสดิ์ ดาร์ก”

เวอร์เธอร์ทักทายตามปกติ “นายมาที่นี่เพื่อซื้อวัตถุดิบเหรอ?”

ดาร์กพยักหน้าเล็กน้อย “ใช่ นายด้วยเหรอ?”

เวอร์เธอร์ยิ้ม “แน่นอน การฝึกฝนของศาสตราจารย์โจนส์มันหนักมากเลย ถ้าฉันมีร่างกายแบบโรเบิร์ตละก็นะ”

โรเบิร์ตภูมิใจเล็กน้อย “มันยังง่ายเกินไปด้วยซ้ำ”

เวอร์เธอร์เสริม “ฉันว่าจะซื้อวัตถุดิบ [เคลื่อนย้ายในพริบตา] แต่ก็กลัวว่าการทดลองจะล้มเหลว”

ดาร์กตอบ “ซื้อมันเถอะ ความล้มเหลวไม่ใช่เรื่องแย่ ตราบใดที่นายสามารถเรียนรู้จากความล้มเหลว จะสูญเสียเท่าไหร่มันก็คุ้มค่า”

เวอร์เธอร์มั่นใจขึ้น “ถ้านายว่าแบบนั้นฉันก็โล่งใจแล้ว”

…

เวอร์เธอร์กับโรเบิร์ตจึงไปซื้อวัตถุดิบสำหรับทำการ์ดเวทมนตร์

ส่วนดาร์กก็ไปซื้อวัตถุดิบสำหรับการ์ด [กรงต้องสาป] และการ์ด [ฟิวชั่น]

ทั้ง [กรงต้องสาป] และ [ฟิวชั่น] ต่างก็อยู่ในหมวดหมู่การ์ดเวทมนตร์ระดับสูง และพวกมันก็เป็นการ์ดเวทมนตร์พิเศษที่มีการ์ดวิญญาณเป็นฐาน

เมื่อใช้ [กรงต้องสาป] ก็จะสามารถผนึกรูปแบบชีวิตเทียม เช่น วิญญาณรับใช้และโกเลมได้ชั่วคราว แถมยังใช้พวกมันเป็นการ์ดวิญญาณ (สปิริต) ได้

ส่วนการ์ด [ฟิวชั่น] จะทำให้สปิริตตั้งแต่สองตัวขึ้นไปสามารถหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันได้

ความยากในการทำการ์ดเวทมนตร์สองใบนี้สูงมาก และราคาวัตถุดิบก็มากกว่าหนึ่งพันห้าร้อยคะแนน

แม้ว่าดาร์กจะหาสูตรสำหรับการ์ดเวทมนตร์สองใบจาก ‘การใช้กรงต้องสาปมหัศจรรย์สามพันแบบ’ และ ‘ว่าด้วยลักษณะพิเศษของกลุ่มการ์ดหมวดฟิวชั่น’ มาแล้ว แต่เขาก็ไม่มั่นใจว่าจะสามารถขัดเกลาการ์ดเหล่านี้ได้สำเร็จ

เพื่อที่จะสร้างการ์ดเวทมนตร์ทั้งสองใบให้นี้สำเร็จ เขายังต้องศึกษา ‘ภาษาเวทมนตร์’ ด้วยตัวเอง

ส่วนการซื้อวัตถุดิบล่วงหน้าก็เป็นเพียงการทำให้เขาสามารถเริ่มการทดลองได้ทุกเมื่อเท่านั้น

แต่วัตถุดิบสำหรับการ์ดเวทมนตร์ทั้งสองนั้นหายากมาก และดาร์กก็ต้องค้นหาต่อไปในวันรุ่งขึ้น

จนกระทั่งเที่ยงวันเสาร์ ดาร์กถึงรวบรวมวัตถุดิบสำหรับการ์ดเวทมนตร์ทั้งสองใบได้

หลังอาหารกลางวัน

ดาร์กมาที่ร้านดอกไม้และต้นไม้คิตตี้

“วัตถุดิบในการสร้างการ์ดเวทมนตร์ที่จำเป็นก็รวบรวมมาแล้ว เพราะงั้นตอนนี้ฉันสามารถเริ่มค้นคว้าระบบการ์ดของฉันเองได้แล้ว!”

ความสำเร็จของ [แคทมอน] เป็นแรงบันดาลใจให้ดาร์กอย่างมาก

ในความเห็นของเขา หญ้าแมวมีมูลค่าไม่ต่ำกว่าเครื่องมือเล่นแร่แปรธาตุระดับสูง

โดยทั่วไปแล้ว หลังจากปลูก [มหาบาป] ให้เป็น ‘ผล’ ผ่านหญ้าแมวแล้ว [ผลแห่งมหาบาป] อาจมีลักษณะทางชีวภาพบางอย่าง

ตัวอย่างเช่น

[อัตตา] + [หญ้าแมว (แมว)] = [ผลแห่งอัตตา (แมว)]

มันสามารถใช้ขัดเกลาสปิริตประเภทแมวได้

แต่ถ้าใช้หญ้าแมวชนิดอื่นล่ะ?

ตัวอย่างเช่น

[โทสะ] + [หญ้าแมว (ปลาคาร์ป)] = [ผลแห่งโทสะ (ปลาคาร์ป)]

[ผลแห่งโทสะ (ปลาคาร์ป)] นี้สามารถใช้สร้างปลาคาร์ปที่วิวัฒนาการผ่าน [โทสะ] ได้หรือไม่?

หรือ [ผลแห่งโลภะ (แมว)] สามารถใช้ขัดเกลาแมวที่วิวัฒนาการผ่าน [โลภะ] ได้หรือไม่?

…

การค้นหาสิ่งแปลกใหม่นี้ช่างน่าทึ่ง

และความกระตือรือร้นของดาร์กที่มีต่อการวิจัยประเภทนี้ก็สูงกว่าคนอื่น ๆ อย่างชัดเจน

ผ่านไปครึ่งเดือนแล้ว ตั้งแต่ที่เขาเข้ามาในร้านดอกไม้และต้นไม้คิตตี้

นอกจากนี้ ยังมีหญ้าแมวอีกหลายสายพันธุ์ในร้าน

ตามที่ผู้ช่วยร้านบอก สายพันธุ์อื่น ๆ เหล่านั้นเป็นประเภทที่ได้รับการตอบรับที่ดีจากลูกค้า

‘งูเห่าที่ฉันเห็นก่อนหน้านี้หายไปแล้วเหรอ? มันถูกเก็บกลับไปหรือมีคนซื้อไปแล้วกัน?’

ดาร์กหมุนตัวมองไปรอบ ๆ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะก้มไปอุ้มแร็กดอลล์ขึ้นมาลูบ

“เมี้ยว~”

การลูบหญ้าแมวเป็นสิ่งที่ชวนเสพติดจริง ๆ

บทที่ 132 ลางวิกฤตของสถาบันเซนต์แมเรียน
บทที่ 132 ลางวิกฤตของสถาบันเซนต์แมเรียน

ในเวลากลางคืนและเข็มสั้นชี้ไปที่เลขสิบ

เมื่อดาร์กออกมาจากห้องสมุด เขาก็พบกับผู้คนจำนวนมากที่กลับมาจากทางลับ มีสปิริตอัดแน่นอยู่เต็มท้องฟ้า เร่งเร้าให้นักเรียนกลับไปที่หอพักราวกับว่ากำลังคุ้มกันนักโทษ

‘ความกระตือรือร้นพวกนี้ เมื่อไหร่จะผ่านพ้นไปนะ?’ ดาร์กส่ายหัว จากนั้นหันไปทางหน้าต่าง และรอให้ฝูงชนเดินผ่านไป

แสงจันทร์ไม่ได้รับผลกระทบเลยแม้แต่นิด มันยังคงบริสุทธิ์และใสสะอาดราวกับน้ำ

ดาร์กเงยหน้าขึ้น และเห็นเวอร์เธอร์กับโรเบิร์ตวิ่งผ่านสะพานด้านนอกไปพอดี

“ฉันจำได้ว่าครั้งล่าสุดก็เป็นตรงนี้หลังจากคาบดาราศาสตร์นี่?”

ความทรงจำเลือนรางแวบเข้ามาในหัวของดาร์ก แต่แล้วเขาก็ส่ายหัวทันที

…

วันถัดมาเป็นวันศุกร์

ณ บ้านขุนนาง ในห้องนั่งเล่นรวม

ดาร์กเพลิดเพลินกับอาหารเช้าที่รุกกี้เดวิมอนนำกลับมาเช่นเคย

ในที่สุดเดลี่เสจของเช้าวันนี้ ก็รับรู้ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายในสถาบันเซนต์แมเรียน

แม้ว่าทางสถาบันจะใช้ความพยายามแล้ว แต่ดูเหมือนว่าจะได้ผลเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

เหตุการณ์ดังกล่าวกลายเป็นหัวข้อข่าวของเดลี่เสจ โดยมีรูปภาพของอาจารย์ใหญ่อาร์เต้ปรากฏอยู่ในหน้าแรก

เพียงแต่ว่ามุมมองในเหตุการณ์นี้แตกต่างไปจากที่ดาร์กคิดไว้เล็กน้อย

เสียงประณามภูตตัวน้อยไม่รุนแรงอย่างที่คิด

ภาพจำที่ว่าสำนักพิมพ์นี้ไม่ค่อยน่าเชื่อถือนั้น ดูจะทำให้เรื่องที่เกิดขึ้นกลายเป็นสิ่งปกติจนผู้คนไม่ได้รู้สึกแปลกใจเท่าไหร่นัก

มีเพียงผู้ปกครองบางคนที่ประหลาดใจว่าสถาบันแต่งตั้งภูตเป็นศาสตราจารย์ อย่างไรก็ตาม เนื่องจาก ‘สนธิสัญญาพันธมิตรร้อยเผ่าพันธุ์’ ที่ลงนามในช่วงสงคราม จึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่เหล่าขุนนางของอาณาจักรจะวิพากษ์วิจารณ์เรื่องนี้ได้อย่างเปิดเผยจากมุมมองทางการเมืองของพวกเขา

และผู้คนก็โล่งใจมากขึ้นเมื่อได้ยินว่า นักเรียนที่ได้รับผลกระทบทั้งหมดปลอดภัยแล้ว

สถาบันได้ยื่นรายชื่อนักเรียนที่เกี่ยวข้องให้กับทางศาล แต่ศาลไม่ได้เผยแพร่ออกมาเนื่องจากกฎข้อบังคับการรักษาความลับ มีเพียงชื่อคุณปลาดาวเท่านั้นที่ปรากฏอยู่ในเอกสารสาธารณะ

เหตุการณ์นั้นเป็นที่กล่าวถึงของผู้คนตลอดทั้งวัน แต่เสียงวิพากษ์วิจารณ์ที่รุนแรงที่สุดออกมาจากทางฝั่งคริสตจักรศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์นี้เลยแม้แต่น้อย

นอกจากนี้ เสียงวิพากษ์วิจารณ์จากผู้เป็นตัวแทนของโบสถ์ศักดิ์สิทธิ์ก็ค่อนข้างแปลกเช่นกัน เขากล่าวหาอาจารย์ใหญ่อาร์เต้ว่าดูหมิ่นเทพดวงจันทร์!

เมื่อเห็นสิ่งนี้ดาร์กก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

คำว่า ‘เทพดวงจันทร์’ เป็นคำทั่วไป

เทพเจ้าทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับดวงจันทร์ สามารถเรียกได้ว่าเป็น ‘เทพแห่งดวงจันทร์’

หนึ่งในนั้น เทพที่มีชื่อเสียงยิ่งกว่าตัวตนอื่นใดก็คือ ‘เทพธิดาผู้ไล่ล่าดวงจันทร์’ ซึ่งเป็นบรรพบุรุษของอาจารย์ใหญ่อาร์เต้เอง

ในตำนานและเรื่องเล่าโบราณ เทพบางองค์ที่ลงมายังโลกเคยอาศัยอยู่ร่วมกับมนุษย์

สายเลือดของพวกเขาได้รับการถ่ายทอดผ่านการสืบพันธุ์แบบปกติ แม้ว่ามันจะเจือจางจากรุ่นสู่รุ่น แต่ก็ยังมีคนจำนวนหนึ่งที่มีสายเลือดศักดิ์สิทธิ์ซึ่งมีความบริสุทธิ์สูง

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วยเช่นกัน

ตัวแทนของโบสถ์ศักดิ์สิทธิ์คนนั้นจะวิพากษ์วิจารณ์ผู้ใดก็ได้ แต่ไม่อาจกล่าวหาทายาทของเทพดวงจันทร์ว่า ‘ดูหมิ่น’ เทพดวงจันทร์ได้ นี่มันฟังดูงี่เง่ามากจริง ๆ

ดาร์กเปิดอ่านหนังสือพิมพ์ต่อไป ก็เห็นแต่บทความชี้แจงเกี่ยวกับการพาดหัวข่าวของเมื่อวานในมุมเล็ก ๆ

ในบทความ นักข่าวคนหนึ่งได้กล่าวขอโทษสำหรับ ‘เรื่องไร้สาระ’ ของเขา และชี้แจงว่าบุตรแห่งดัชเชสไม่ได้มีสัญญาหมั้นหมายที่จะแต่งงานกับเจ้าหญิงของราชวงศ์

“ปรากฏว่าข่าวลือได้เป็นพาดหัว ส่วนชี้แจงขอโทษมีค่าได้แค่อยู่ตรงหัวมุมเท่านั้น!”

หลังจากเห็นมัน ดาร์กก็ฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นได้มาทันที เขามองย้อนกลับไปที่รายงานเหตุการณ์เทพดวงจันทร์ แล้วก็ครุ่นคิดชั่วครู่

“ถ้าอาจารย์ใหญ่อาร์เต้ออกไปข้างนอกจนถึงตอนดึกของเมื่อคืนนี้ แล้วใครที่สอนวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์ตอนบ่ายเมื่อวานนี้ล่ะ?”

“มันคงไม่ใช่สปิริตของเธอหรอกใช่ไหม?”

…

เวลาวิ่งผ่านไปประดุจแสงวาบ

ดาร์กเพิ่งจะวางหนังสือพิมพ์ลง แต่จู่ ๆ การ์ดคัดสรรในซองก็สั่นขึ้นมา

หลังจากหยิบออกมาดู ดาร์กพบว่าเป็นการแจ้งเตือน ‘เปลี่ยนสถานที่เรียนวิชาการประลอง’

วิชาการประลองมักจะจัดขึ้นในห้องเรียน แต่บางครั้งก็ถูกเปลี่ยนเป็นโถงการประลอง

และทุกครั้งที่เปลี่ยนห้องเรียน ศาสตราจารย์โจนส์จะแจ้งให้ทราบล่วงหน้า

“สงสัยจริง ๆ ว่าศาสตราจารย์โจนส์จะพูดถึงอะไรในวิชาการประลองวันนี้?”

ความคาดหวังของดาร์กในคาบการประลองเพิ่มขึ้นเล็กน้อย หลังจากผ่านการต่อสู้กับเทพธิดาดวงจันทร์มาอย่างดุเดือด

ทว่าเมื่อนักเรียนชั้นปีหนึ่งจากสี่บ้านเข้ามาในโถงประลอง สิ่งที่รอพวกเขาอยู่คือ ชั้นเรียนออกกำลังกายที่มีความเข้มข้นสูง!

ดูเหมือนว่าศาสตราจารย์โจนส์จะคิดว่า สมรรถภาพทางกายที่ย่ำแย่ของนักเรียนไม่เพียงพอต่อการรับมือกับวิกฤตที่อาจเกิดขึ้นได้ หรือไม่ เธอก็แค่คิดว่าพวกเขามีพลังงานมากเกินไปและไม่มีที่ระบายออกมา…

กล่าวโดยสรุป ในคาบเรียนนี้ เธอพานักเรียนปีหนึ่งออกกำลังอย่างหนัก

และสำหรับนักเรียนที่ร่างกายอ่อนแอเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว คาบนี้ทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนกับไปทัวร์นรก

บางคนกัดฟันเพื่อยืนหยัดต่อไป บางคนก็พยายามดิ้นรน จนเป็นภาพที่ดูน่ารักไม่น้อย

แน่นอนว่ามีคนประท้วงแต่พวกเขาก็ถูกเพิกเฉยไป

กระทั่งจู่ ๆ มีนักเรียนสองคนหมดสติไปกลางคาบเรียน ศาสตราจารย์โจนส์จึงให้หยุดการออกกำลังชั่วคราว และส่งนักเรียนสองคนไปยังห้องพยาบาลโดยเร็วที่สุด

ประมาณสิบห้านาทีต่อมา ศาสตราจารย์โจนส์กลับมาที่ชั้นเรียน

นักเรียนจากบ้านขุนนางประณามวิธีการสอนที่ไร้มนุษยธรรมของเธอด้วยเสียงอันดัง และได้รับรางวัลเป็นเพิ่มการฝึกเป็นสองเท่า

ศาสตราจารย์โจนส์ขมวดคิ้ว

มีนักเรียนอีกหลายคนถามเธอถึงอาการของนักเรียนสองคนที่ถูกส่งตัวไปที่ห้องพยาบาล

ศาสตราจารย์โจนส์งุนงง “แปลกมาก ซิสเตอร์คาไลด์บอกว่าพวกเขาเป็นลมเพราะขาดสารอาหารเป็นเวลานาน แต่โรงอาหารของเราดูแลโดยเชฟลูกครึ่ง พวกเขาจะขาดสารอาหารได้ยังไง? นี่พวกเขาไม่ได้กินข้าวเลยเหรอ?”

ศาสตราจารย์โจนส์ยิ่งสับสนมากขึ้น เมื่อนักเรียนของบ้านอัศวินซึ่งสนิทกับนักเรียนคนหนึ่งที่เป็นลม บอกเธอว่านักเรียนคนนั้นเป็นนักกินตัวยง

อย่างไรก็ตาม เหล่าจอมเวทฝึกหัดก็ไม่รอดจากการฝึกต่อด้วยเหตุการณ์นี้

ไม่ใช่เพราะการฝึกที่ทำให้นักเรียนสองคนเป็นลม

เหตุการณ์ดังกล่าวกลายเป็นเรื่องลึกลับ และต่อมาก็ถูกรวมไว้ในเรื่องเล่าว่าด้วย ‘ชีวิตในสถาบันหลายแง่มุมที่ไม่สามารถอธิบายได้’

ในตอนท้ายของคาบเรียน ศาสตราจารย์โจนส์จัดการมอบหมายการบ้านหลังเลิกเรียน และสั่งให้นักเรียนเขียนเรียงความยาวเกี่ยวกับ ‘ความสำคัญของสมรรถภาพทางร่างกายในการประลองเวทมนตร์’

และในเวลาเดียวกัน เธอก็ประกาศว่าการประลองในชั้นเรียนครั้งที่สองจะจัดขึ้นก่อนวันคริสต์มาส

…

ไม่ว่าในกรณีใด วิชาการประลองของเช้านี้ก็ไม่เป็นที่พึงพอใจของเหล่านักเรียน

ทั้งสองคนที่หมดสติไป คนหนึ่งคือเอซิโคจากบ้านนักปราชญ์ และอีกคนหนึ่งคือแว็กเนอร์จากบ้านอัศวิน

แว็กเนอร์เป็นนักกินตัวยงที่มีชื่อเสียงของบ้านอัศวิน เขาแข็งแรง สุขภาพดี และดูไม่มีอาการ ‘ขาดสารอาหาร’ เลย!

ดังนั้น นักเรียนบางคนจึงคิดว่ามันเป็นข้อแก้ตัวที่ศาสตราจารย์โจนส์อ้างเพื่อหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบ และเพื่อยืนยันเรื่องนี้ พวกเขาจึงรวบรวมกลุ่มเพื่อนร่วมชั้น ก่อนจะพากันไปที่ห้องพยาบาลเพื่อตรวจสอบนักเรียนที่เป็นลม

อย่างไรก็ตาม นักเรียนส่วนใหญ่สูญเสียแรงกายเนื่องจากการฝึกที่เข้มข้น และบางคนถึงกับนอนบนเตียงจนถึงบ่าย โดยไม่ได้กินข้าวกลางวันด้วยซ้ำ

ความแข็งแกร่งของดาร์กนั้นถือว่าเหนือกว่าค่าเฉลี่ยโดยรวม แต่เขาก็เกือบจะหลับคาอ่างอาบน้ำ

ในที่สุด ไดแอนนากับโรเบิร์ตก็ได้แสดงจุดแข็งของพวกเขา กลายเป็นผู้อยู่รอดและยังมีชีวิตอยู่ดีหลังจากการฝึกฝน

กล่าวสั้น ๆ หลังจากเหตุการณ์นี้ดาร์กเริ่มพิจารณาว่า เขาควรเพิ่มการออกกำลังกายตอนเช้าในกิจวัตรประจำวันของเขาหรือไม่

…

เวลาสิบเอ็ดโมงครึ่ง

ดาร์กลากร่างที่เหนื่อยล้าของเขาไปที่โรงอาหาร แล้วกินบะหมี่ไปหนึ่งชาม จากนั้นเขาก็รอให้ถนนนักเดินทางเปิด

การเดินทางไปยังถนนนักเดินทางครั้งนี้ จำนวนคะแนนที่เขามีนั้นสูงกว่าเมื่อก่อนมาก

แต่สิ่งที่เขาต้องการซื้อก็มีมากกว่าที่เคยเช่นกัน

บทที่ 131 ความเป็นไปได้ของเทพธิดาแมว
บทที่ 131 ความเป็นไปได้ของเทพธิดาแมว

แม้ว่าปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้าจะเป็นสิ่งที่เขาไม่ได้คาดคิดไว้ก่อนก็ตาม แต่ดาร์กก็ไม่ได้ตกตะลึงนานเกินไป

หลังจากที่ฟื้นคืนสติ ดาร์กก็เริ่มวาดโครงร่างของมนุษย์เรืองแสง ในตอนที่แคทมอนได้วิวัฒนาการตามความทรงจำของเขาทันที

มันไม่ใช่เทวทูตแปดปีกเหมือนเดอะแองเจล และไม่ใช่เงาที่โดดเด่นเหมือนเดอะเลดี้

แต่มันเป็นหุ่นมนุษย์รูปร่างเพรียวที่มีหูแมวสองข้างและหางแมวสองหาง!

ความเข้าใจของดาร์กเกี่ยวกับ ‘มอนสเตอร์ในโลกดิจิทัล’ นั้นมีค่อนข้างจำกัด เขาขมวดคิ้วเป็นเวลานานและแต่สุดท้ายก็ยังคิดไม่ออกว่าโครงร่างนั้นคล้ายกับตัวตนไหน

“ไม่ใช่เดอะแองเจล ไม่ใช่เดอะเลดี้ แคทมอนจะวิวัฒนาการเป็นอะไรได้อีก? เนฟมอน? ไม่น่าใช่… อืม อ่า~! น่าปวดหัวชะมัด!”

ขณะที่ดาร์กกำลังมีปัญหากับเรื่องนี้ ดวงตาของแคทมอนก็เปี่ยมไปด้วยออร่า [ราคะ] ที่แข็งแกร่งมากจนไม่สามารถลบล้างได้

เจ้าเหมียวขาวกุมหัวและขดตัวเป็นลูกบอล

อัตตากำลังต่อสู้กับราคะ

แสงสว่างและความมืดกำลังต่อสู้กัน

ความปั่นป่วนค่อย ๆ ทวีความรุนแรงขึ้น

เมื่อดาร์กสังเกตเห็น ตาข้างหนึ่งของมันก็ย้อมเป็นสีดำและอีกข้างก็ได้กลายเป็นสีขาวไปแล้ว

อัตตาเริ่มกลายพันธุ์

“ปรากฏการณ์นี้มันอะไรกัน?”

ดาร์กรีบอุ้มแคทมอนขึ้นมามองใกล้ ๆ

ในเวลานี้ แคทมอนพ่นลมหายใจออกมาเล็กน้อย แต่ไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้านใด ๆ อย่างก่อนหน้าแล้ว

เด็กชายและแมวอยู่ใกล้ชิดกันมาก

จนกระทั่งลิ้นเย็นเลียบนแก้มของเขา ดาร์กจึงยืนยันสถานะของแคทมอนได้

เขาจับหางของแคทมอนแล้วลูบเบา ๆ โดยคิดว่า

‘แม้ว่าจะมีผลแห่งอัตตาในวัตถุดิบขัดเกลา แต่แหวนศักดิ์สิทธิ์บนหางของแคทมอนก็บ่งบอกว่ามันเอนเอียงไปทางคุณสมบัติแสง’

‘ส่วน [ราคะ III] ที่สามารถทำให้รุกกี้เดวิมอนวิวัฒนาการเป็นแบล็คแคทมอนได้ เห็นได้ชัดว่ามันเอนเอียงไปทางคุณสมบัติมืด’

‘ด้านหนึ่งสีดำและด้านหนึ่งสีขาว การรวมกันของแสงและความมืด การรวมตัวกันของเทวดาและปีศาจ เดอะมาสเตอร์?’

‘ไม่น่าใช่ เดอะมาสเตอร์เป็นมอนสเตอร์ดิจิทัลระดับเมก้า! อีกอย่าง มันเป็นการฟิวชั่นระหว่างเดอะแองเจลและเดอะเลดี้ ไม่ใช่แคทมอนกับ…’

‘เว้นแต่แคทมอนกับแบล็คแคทมอนจะสามารถวิวัฒนาการฟิวชั่นร่วมกันได้?’

ดวงตาของดาร์กเป็นประกายขึ้นมา รู้สึกเหมือนกับว่าเขาจับประเด็นสำคัญได้แล้ว

แม้ว่าการวิวัฒนาการนี้จะล้มเหลว แต่ก็เป็นการคาดเดาถึงความเป็นไปได้

เช่นเดียวกับเดอะแองเจลและเดอะเลดี้ที่สามารถวิวัฒนาการเป็นมอนสเตอร์ดิจิทัลระดับเมก้าได้ แคทมอนและแบล็คแคทมอนก็น่าจะสามารถวิวัฒนาการเป็นมอนสเตอร์ดิจิทัลระดับเมก้าได้เช่นกัน!

แต่แล้วก็มีคำถามใหม่ผุดขึ้นมาคือ จะทำให้แคทมอนและแบล็คแคทมอนฟิวชั่นกันได้อย่างไร?

[ฟิวชั่น]?

“ในโลกนี้ มีการ์ดใบนี้ไหมนะ?”

ขณะที่ดาร์กกำลังคิด เขาก็อุ้มเจ้าตัวน้อยขึ้นมาอย่างเป็นธรรมชาติและลูบขนมันไปพลาง ๆ

แคทมอนเม้มปากแน่น แต่สีหน้าที่ไม่อาจหลบซ่อนได้พลันฉายออกถึงความเพลิดเพลินอย่างชัดเจน

จู่ ๆ ดาร์กก็รู้สึกว่าขากางเกงของเขาขยับ จึงก้มหน้าลงไปมองและอุ้มหญ้าแมวขึ้นมา

เขาลูบแมวสองตัวพร้อมกัน!

…

สถานะ ‘ซึนเดเระ’ ของแคทมอนกินเวลาประมาณสิบหกนาทีก่อนที่มันจะกลับมาเป็นปกติพร้อมกับเสียง ‘เหมียว’

ถึงแม้ว่าตาของมันจะกลับมาเป็นปกติแล้ว แต่เจ้าตัวน้อยก็ยังคงนอนอยู่บนตักของดาร์กต่อไป และไม่คิดจะขยับเขยื้อนสักนิด

“คึคึ ( ฅ ´ω` ฅ)”

…

ในเวลาเย็นย่ำ

นักเรียนมาที่โรงอาหารเร็วกว่าปกติ เห็นได้ชัดว่าการบ้านที่เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า ไม่เพียงพอที่จะลดความกระตือรือร้นในการผจญภัยของพวกเขา

ดาร์กนั่งกินอยู่ที่ริมหน้าต่าง เขาได้ยินนักเรียนทั้งข้างหน้าและข้างหลังคุยกันเรื่องการผจญภัยบนทางลับในคืนนี้

แม้ว่านักเรียนรุ่นพี่จะได้รับอนุญาตให้เข้าไปในดันเจี้ยนได้ในช่วงสุดสัปดาห์ แต่อย่างไร ทางลับและดันเจี้ยนในปราสาทก็มีความหมายต่างกัน

จากข้อมูลที่ดาร์กได้ยินมาบ้างเป็นครั้งคราว ดูเหมือนว่าไม่ได้มีเพียงแต่เขากับเอ็มม่าที่ค้นพบอะไรบางอย่างเท่านั้น นักเรียนบางคนก็พบภาพวาดในอดีตที่สูญหายไป หนังสือโบราณเล่มสุดท้าย หรือของไอเทมเวทมนตร์พิเศษอื่น ๆ…

แม้ว่าสิ่งเหล่านั้นจะหายไปหลังจากเวลาผ่านไปครู่หนึ่ง แต่มันกลับกลายเป็นสิ่งที่กระตุ้นความปรารถนาของนักเรียนได้เป็นอย่างดี

ต่อให้สุดท้ายมันจะไร้ประโยชน์ แต่ก็สามารถกลายเป็นหัวข้อสนทนาที่โอ้อวดกับผู้อื่นได้ชั่วขณะหนึ่ง

ไม่ต้องพูดถึงว่า โบราณวัตถุบางอย่างมีความพิเศษและล้ำค่าอย่างแท้จริงด้วย

…

ดาร์กกลับมาห้องสมุดอีกครั้งด้วยจุดประสงค์ที่ชัดเจน

เขาต้องการหนังสือเกี่ยวกับ [กรงต้องสาป] และ [ฟิวชั่น] ด้วย

[กรงต้องสาป] มีอยู่จริง แต่ [ฟิวชั่น] ยังจำเป็นต้องตรวจสอบเพิ่มเติม

แต่ก่อนหน้านั้น ในฐานะนักเรียน เขาต้องทำการบ้านให้เสร็จก่อน

ในสามวิชาของวันนี้ มีแค่วิชาคณิตศาสตร์กับวิชาเวทมนตร์พื้นฐานเท่านั้นที่มอบหมายงานให้ ส่วนประวัติศาสตร์เวทมนตร์ยังไม่มีการบ้านเลย

แต่อย่างไรก็ตาม จำนวนการบ้านวิชาคณิตศาสตร์นั้นเพียงพอที่จะกินเวลาอีกสองวิชาที่เหลือแล้ว

นอกจากนี้ งานหลังเลิกเรียนของวิชาเวทมนตร์พื้นฐานอาจดูเหมือนจะเรียบง่าย แต่ในความเป็นจริง มันต้องใช้เวลามาก

สมมติว่าถึงดาร์กจะทำแบบฝึกหัดเสร็จล่วงหน้าแล้ว แต่เขาก็ยังคงต้องใช้เวลาถึงสิบห้านาทีในการทำการบ้านที่เหลือให้เสร็จ และมันก็เป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการว่านักเรียนชั้นปีที่หนึ่งคนอื่น ๆ จะต้องใช้เวลานานขนาดไหนจึงจะทำเสร็จได้

ไม่ต้องพูดถึงเด็ก ๆ ที่ได้รับการบ้านเพิ่มขึ้นสองเท่าเพราะพวกเขามาสายเลย

“โหดร้ายชะมัด!”

หลังจากดาร์กบ่นเล็กน้อย เขาก็เก็บการบ้านและเตรียมออกจากห้องอ่านหนังสือ ไปแหวกว่ายในทะเลชั้นตำรามหาศาล

แต่เอ็มม่าซึ่งกำลังจ้องมาที่เขาอย่างไม่ปิดบังนั้น เมื่อเห็นเขาทำการบ้านเสร็จ เธอก็รีบเดินเข้ามาหาทันที

ในที่สุดดาร์กก็นึกขึ้นได้หลังจากที่เธอเตือน จากนั้นเขาก็ให้สมุดบันทึกที่คัดลอกภาพจิตรกรรมฝาผนังไว้ก่อนหน้านี้กับเธอ

…

เอ็มม่าผู้ได้รับสมุดบันทึกแสดงความดีใจออกมา เธอโค้งคำนับเล็กน้อยและขอบคุณ “ขอบคุณนะ ฉันจะแบ่งปันข้อมูลกับนายเมื่อผลการวิจัยออกมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว”

ดาร์ก “อ้อ อืม”

เอ็มม่ากลับไปที่โต๊ะ กัดปลอกปากกาและง่วนอยู่กับหนังสือข้อมูลที่เธอหามาล่วงหน้า

ดูเหมือนเธอจะรู้เรื่องจิตรกรรมฝาผนังมากกว่าดาร์กเล็กน้อย และเธอก็มีเป้าหมายแล้ว

ดาร์กเหลือบมองเล็กน้อยและพบว่าหนังสือข้อมูลนั้นเป็นเรื่องราวทางประวัติศาสตร์ของยุคใดยุคหนึ่ง

ห้องสมุดของเซนต์แมเรียนมีหนังสือเกือบทุกเล่มจากทั่วทุกมุมโลก

นักเรียนสามารถค้นหาหนังสือที่ต้องการได้เสมอ

ดาร์กไม่เคยคิดว่ามันเป็นปัญหามาก่อน จนกระทั่งเขาได้รู้เกี่ยวกับที่ตั้งของปราสาทและความหมายส่วนหนึ่งของมัน ตอนนี้เขาจึงรู้สึกเหลือเชื่อและขนลุกเล็กน้อย

…

สามชั่วโมงต่อมา

ดาร์กเดินออกจากทะเลชั้นหนังสือ ก่อนจะวางหนังสือสองเล่มในมือลงกับโต๊ะ

เล่มหนึ่งคือ ‘การใช้กรงต้องสาปมหัศจรรย์สามพันแบบ’

อีกเล่มคือ ‘ว่าด้วยลักษณะพิเศษของกลุ่มการ์ดหมวดฟิวชั่น’

แน่นอนว่ามีฟิวชั่นอยู่ในโลกนี้

การประลองที่ไม่มีการฟิวชั่นนั้นไม่นับว่าเป็นการประลองเลย

ค่ำคืนนี้เป็นค่ำคืนที่มืดมิด

ห้องอ่านหนังสือเกือบจะว่างเปล่า

ในมุมหนึ่งของห้องสมุด มีเพียงเด็กหญิงที่ผมฟูฟ่องกับเด็กชายผู้มีผมสีบลอนด์นั่งอยู่

สภาพแวดล้อมโดยรอบนั้นเงียบสงบ ยกเว้นปลายปากกาที่สัมผัสกับพื้นผิวกระดาษที่ทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบเป็นระยะ

…

ณ บ้านขุนนาง ห้องนั่งเล่นรวม

ไดแอนนากำลังเล่นหมากรุกเวทมนตร์กับโรส

แม้จะพ่ายแพ้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เธอก็ยังเล่นต่อ

ทั้งสองทำการบ้านในห้องสมุดเป็นเวลาสองชั่วโมง แต่ ‘ผู้ช่วยทำการบ้าน’ ได้หายไปในกองชั้นหนังสือก่อนแล้ว ท้ายที่สุดพวกเขาก็ไม่ได้พบกันด้วยซ้ำ

ไดแอนนาไม่ได้คิดอะไรมาก เธอถามอย่างสบาย ๆ “โรส เธอจะทำคาถาทั่วไปคาถาไหนก่อนในห้าคาถานี้”

โรสขมวดคิ้วและคิดว่า “ฉันอยากทำคาถาพรางตา แต่ดู ๆ แล้วเหมือนมันจะยากมาก ก็คงอาจจะเริ่มจากอะไรง่าย ๆ ก่อนเช่นคาถาผลักออก?”

ไดแอนนาถอนหายใจ “เฮ้อ เธอคงพูดถูก ฉันก็อยากทำคาถาเคลื่อนที่พริบตา แต่ทำไม่ได้”

โรสพยักหน้าและกล่าวว่า “เคลื่อนย้ายในพริบตาก็ดีนะ มันสามารถพุ่งไปข้างหน้าได้หนึ่งถึงสามเมตร แล้วยังเป็นเทคนิคที่ได้ใช้บ่อยด้วย”

ไดแอนนาเสนอ “อันที่จริง กระสุนเวทมนตร์ก็ดีนะ”

บทที่ 130 สัญญาณของวิวัฒนาการฟิวชั่น
บทที่ 130 สัญญาณของวิวัฒนาการฟิวชั่น

[ชื่อการ์ด: แคทมอน]

[ประเภท: การ์ดวิญญาณ]

[ระดับ: ✪✪✪✪]

[เผ่า: ประเภทนกและสัตว์]

[คุณสมบัติ: แสง]

[พลังเวทมนตร์: 1500 หน่วย]

[พลังโจมตี: 1900 หน่วย]

[พลังป้องกัน: 900 หน่วย]

[ท่าไม้ตาย: แหวนศักดิ์สิทธิ์, หมัดแมว, เนตรแมว]

…

เกือบจะเป็นแผงสกิลเดียวกันกับของแบล็คแคทมอน

แต่มีท่าไม้ตายทั้งหมดสามอัน ซึ่งหมายความว่าเป็นการ์ดสีส้มรองจากการ์ดสีทองเท่านั้น!

ดาร์กมองดูออร่าสีส้มที่เปล่งออกมาจากขอบการ์ด แล้วรู้สึกมีความสุขเล็กน้อย

เขาที่เคยสัมผัสกับการ์ดระดับทอง [ชัคคารุ] ย่อมเข้าใจถึงความแตกต่างระหว่างห้าระดับนี้: สีขาว สีฟ้า สีม่วง สีส้ม และสีทอง อย่างชัดเจน

ดาร์กหยิบการ์ดวิญญาณขึ้นมาตรวจสอบอย่างละเอียด

พลังโจมตีของแคทมอนอยู่ที่หนึ่งพันเก้าร้อยหน่วยทำให้อยู่ในระดับแนวหน้าของการ์ดเวทมนตร์สี่ดาว ซึ่งปกติจะมีระดับสูงสุดอยู่สองพันหน่วย

แม้ว่าพลังป้องกันจะด้อยไปเล็กน้อย แต่ค่าพลังเวทมนตร์หนึ่งพันห้าร้อยหน่วยก็ถือว่าไม่เลวเลย

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ มีท่าไม้ตายสามท่า!

สำหรับสปิริตแล้ว ท่าไม้ตายคือหัวใจหลักในการต่อสู้

ดาร์กใส่พลังเวทมนตร์ลงไปในการ์ดวิญญาณด้วยความคาดหวัง ก่อนจะได้รับข้อมูลอย่างรวดเร็ว

[แหวนศักดิ์สิทธิ์: สกิลติดตัว แหวนศักดิ์สิทธิ์ของแคทมอนเป็นเครื่องพิสูจน์ความศักดิ์สิทธิ์ของมัน และยังเสริมพลังของมันอีกด้วย พลังงานเวทมนตร์ +500 หน่วย พลังโจมตี +500 หน่วย พลังป้องกัน +500 หน่วย]

[หมัดแมว: ใช้กรงเล็บขนาดใหญ่เพื่อข่วนศัตรู]

[เนตรแมว: โจมตีฝ่ายตรงข้ามด้วยแสงสะท้อน ทำให้คู่ต่อสู้ตกอยู่ในความโกลาหลและมีโอกาสโจมตีตัวเอง]

…

“แหวนศักดิ์สิทธิ์!”

แคทมอนแตกต่างจากแบล็คแคทมอน ตรงที่เป็นมอนสเตอร์ในโลกดิจิทัลประเภท ‘สัตว์ศักดิ์สิทธิ์’ อันล้ำค่า

มอนสเตอร์ในโลกดิจิทัลประเภทศักดิ์สิทธิ์แต่ละตัว มีแหวนศักดิ์สิทธิ์ที่จารึกคำว่า ‘ดิจิทัลมอนสเตอร์’ ไว้

แหวนศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้เป็นเพียงแค่สัญลักษณ์ของสถานะเท่านั้น แต่ยังเป็นไอเทมทรงพลังซึ่งมีพลังศักดิ์สิทธิ์ด้วย

แหวนศักดิ์สิทธิ์แต่ละวงสามารถเพิ่มพลังเวทมนตร์ พลังโจมตี และพลังป้องกันของมอนสเตอร์ในโลกดิจิทัล ประเภทสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ได้ถึงห้าร้อยหน่วย

แคทมอนในอนิเมะนั้น สามารถแสดงความแข็งแกร่งที่ใกล้เคียงกับระดับสุดยอดเมื่อมันโตเต็มวัยได้ โดยอาศัยแหวนศักดิ์สิทธิ์ที่สวมไว้ที่หาง กับถุงมือคู่ที่คัดลอกมาจากข้อมูลของกรงเล็บของ <เซเบอร์ไลออน>!

กล่าวโดยย่อ แคทมอนระยะแรกต้องอาศัยอุปกรณ์ของมันเป็นอย่างมาก

ตอนนี้แหวนศักดิ์สิทธิ์ปรากฏเป็นสกิลติดตัว ทำให้แคทมอนมีพลังเหนือระดับของมัน

ดาร์กครุ่นคิดชั่วขณะหนึ่งและสรุปได้ว่า สิ่งนี้น่าจะมาจากพลังที่ได้รับจากขนนกของเดอะแองเจล

“แคทมอนที่มีแหวนศักดิ์สิทธิ์ถือได้ว่าเป็นสปิริตห้าดาวในคราบการ์ดสี่ดาว!”

สำหรับสองสกิลที่เหลือ

หนึ่งคือสกิลโจมตี และอีกอันเป็นสกิลสถานะควบคุม ซึ่งถือว่าดีมากเช่นกัน

โดยทั่วไปแล้ว

พลังของ [แคทมอน] นี้เป็นสิ่งที่คาดไม่ถึง

ในขณะที่ดาร์กพอใจมาก เขาก็คิดอย่างรวดเร็วว่าจะอัญเชิญมันออกมาได้อย่างไรในการประลอง

หากใช้คาถาอัญเชิญปกติเพื่ออัญเชิญมัน [แคทมอน] สี่ดาว จะใช้เวลามากกว่าหนึ่งนาทีกว่าจะอัญเชิญสำเร็จ

แต่ถ้าเขาใช้การอัญเชิญบูชายัญ เขาต้องเตรียมเครื่องสังเวยให้เพียงพอ

ดาร์กนับสปิริตที่เขาครอบครองอยู่ในปัจจุบัน

1. สัตว์อสูรมายา: อีบุย ✪

2. สไลม์ขยะ ✪

3. ชัคคารุ ✪✪✪

4. แคทมอน ✪✪✪✪

“ดังนั้นฉันต้องสังเวย [ชัคคารุ] และการ์ดหนึ่งดาวเพื่ออัญเชิญมันออกมา”

ดาร์กหยิบการ์ดเวทมนตร์ออกมา และพยายามใช้การอัญเชิญบูชายัญ แต่เขาใช้เวลามากกว่ายี่สิบวินาทีในการอัญเชิญมันออกมาสำเร็จ

การประลองเวทมนตร์คือการแข่งขันกับเวลา หากใช้เวลายี่สิบวินาทีเต็มในการอัญเชิญสปิริต ลูกบอลเวทมนตร์ก็จะถูกคู่ต่อสู้ระเบิดไปก่อน

ดังนั้น การใช้สปิริตระดับแรกเป็นหินไต่ระดับจึงเป็นเรื่องสำคัญมาก

ในการต่อสู้จริง ฝ่ายตรงข้ามจะไม่ให้เวลาคุณได้ใช้เทคนิคการอัญเชิญมากเกินไป

อัญเชิญสปิริต 1-3 ดาวก่อน ร่วมกับการ์ดเวทมนตร์ประเภทอื่นเพื่อรักษารูปแบบ รอเครื่องสังเวยให้เพียงพอ จากนั้นมองหาโอกาสที่จะอัญเชิญสปิริต 4-6 ดาว ออกมา นั่นเป็นขั้นตอนปกติสำหรับการต่อสู้ระดับต่ำ

ขณะที่ดาร์กกำลังคิดอยู่ในใจ แคทมอนก็ปรากฏตัวขึ้นจากแสงสว่าง

เจ้าเหมียวขาวมีรูม่านตาแนวตั้งสีน้ำเงินซีด ดาร์กมองมันพลางครุ่นคิด ในหัวของเขาไม่มีคำศัพท์อื่นใดที่สามารถอธิบายรูปลักษณ์มันได้นอกจากคำว่า ‘น่ารัก’

แม้ว่าดาร์กจะเห็นแสงที่คุ้นเคยในดวงตาของมัน แต่เขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปสัมผัสขนสีขาว

เพียะ!

มือของเขาถูกตะปบทันที

แคทมอนมองเขาอย่างดูถูก ราวกับกำลังมองคนโรคจิต!

“เจ้าเป็นคนสร้างข้าขึ้นมาเหรอ?”

แคทมอนยกแขนตัวเองขึ้นมาดู แล้วมองไปยังเด็กชายตรงหน้าที่ดูเหมือนจะเป็นเจ้านายของมัน ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย

“ไม่เลวนี่ เหมียว อย่างน้อยรูปลักษณ์และอารมณ์ของเจ้าก็ไม่ทำให้ข้าผิดหวัง เหมียว”

หลังจากนั้นแคทมอนก็เดินไปรอบ ๆ ห้องพักด้วยตัวเอง ราวกับว่ามันต้องการทิ้งกลิ่นตัวไว้ทั่วทุกมุมของอาณาเขต

แม้ว่าห้องพักของเซนต์แมเรียนจะกว้างขวาง แต่หอพัก อย่างไรก็คือหอพัก

ห้องพักของดาร์กไม่ได้มีสิ่งของหรูหราประดับไว้

นี่ทำให้แคทมอนดูไม่พอใจเท่าไหร่นัก

และพอเห็นหญ้าแมว มันก็ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ว่า “ทำไมถึงมีแมวตัวอื่นอยู่ที่นี่?”

หญ้าแมวอดไม่ได้ที่จะเอียงคอแล้วร้อง “เมี้ยว?”

…

ดาร์กอยากจะบอกแคทมอนว่าหญ้าแมวนั้น…ตามหลักแล้วเป็นแม่มัน แต่ในที่สุดเขาก็หยุดตัวเองไว้

โชคดีที่แม้ว่าแคทมอนจะเย่อหยิ่ง แต่ก็มีเหตุผลและไม่ทำให้หญ้าแมวลำบากใจ

ดาร์กเฝ้าดูอย่างระมัดระวัง ขณะที่มันเดินไปรอบ ๆ ห้องพัก เขาค่อย ๆ พิจารณาว่าระดับสติปัญญาของแคทมอนนี้ อย่างน้อยก็มากกว่าสาม

“ท้ายที่สุด มันคือสปิริตที่กลั่นออกมาจากผลแห่งอัตตา ไม่จำเป็นต้องลอง [อัตตา I] และ [อัตตา II] แต่จำเป็นต้องลอง [ราคะ III]”

ดาร์กกวักมือเรียก “แคทมอน มานี่หน่อยสิ”

การ์ดวิญญาณไม่สามารถขัดต่อเจตจำนงของเจ้าของได้ ภายใต้สถานการณ์ปกติ

แม้ว่าแคทมอนจะลังเลเล็กน้อย แต่มันก็ยังเดินเข้ามา

ดาร์กสูดหายใจเข้าลึก ๆ ดึง [ราคะ III] ออกจากซองการ์ด และใช้ [อัญเชิญเวทมนตร์] ทันที

“เหมียว!”

แคทมอนจ้องไปที่การ์ดสีชมพู จู่ ๆ ก็รู้สึกสังหรณ์ไม่ดี

เมื่อแสงเริ่มสว่างขึ้น ทันใดนั้น มันก็กรีดร้องและกระโดดออกไปทันที

แต่แสงสีชมพูที่ส่องออกมาจาก [ราคะ III] ได้ส่องไปทั่วทุกมุมของห้องพัก มันจึงไม่มีทางหนีรอดไปได้!

หลังจากถูกแสงส่องเข้าไปแล้ว แคทมอนก็พยายามดิ้นให้หลุดพ้นอยู่ชั่วครู่หนึ่ง

ในไม่ช้าสัญลักษณ์มหาบาปก็สว่างขึ้นที่หน้าผากของมัน

เปลี่ยนจาก [อัตตา] ไปเป็น [ราคะ]

ตราทั้งสองสลับกัน

ดาร์กสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่า ร่างของมันกลายเป็นแสงสว่างภายใต้การเปลี่ยนแปลงของมหาบาปทั้งสอง เหมือนกับตอนที่รุกกี้เดวิมอนได้วิวัฒนาการเป็นเดอะเลดี้ ร่างทั้งหมดของมันเริ่มแปลงเป็นมนุษย์เพศหญิง

“เป็นไปได้ไหมว่า…” ดาร์กตื่นเต้นในทันที

แต่เมื่อกระบวนการวิวัฒนาการก้าวหน้าไปในระดับหนึ่ง แสงแห่งการวิวัฒนาการก็สูญสลายในทันใด

ร่างครึ่งมนุษย์แปลงกลับมาเป็นร่างแมว

หลังจากที่แคทมอนล้มลงไปนอนกับพื้น มันก็จับหน้าผาก ความมืดมนและไม่พอใจปรากฏขึ้นในดวงตาของมัน

“วิวัฒนาการล้มเหลวงั้นเหรอ?”

ดาร์กตกตะลึงไปในทันที

บทที่ 129 เจ้าเหมียวขาวของดาร์ก เดม่อน
บทที่ 129 เจ้าเหมียวขาวของดาร์ก เดม่อน

คาบวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์จบลงอย่างเงียบ ๆ ภายใต้การสอนที่เรียบง่าย แต่ปราดเปรื่องของอาจารย์ใหญ่อาร์เต้

หลังจากที่อาจารย์ใหญ่จากไป จอมเวทฝึกหัดยังคงคิดถึงสิ่งที่เธอสอนในชั้นเรียน

เรื่องราวที่น่าสนใจของวีรบุรุษ เมื่อตอนที่เขายังเป็นนักเรียนนั้นเห็นได้ชัดว่า สอดคล้องกับสภาพจิตใจปัจจุบันของพวกเขามากกว่า และมันก็ง่ายต่อการสร้างความรู้สึกร่วมด้วย

แม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยเห็นวีรบุรุษด้วยตาตัวเอง แต่หลังจากบทเรียนนี้ พวกเขาทั้งหมดก็มีภาพวาดวีรบุรุษที่ค่อนข้างร่าเริงอยู่ในใจแล้ว

และตอนนั้นเอง เหล่าจอมเวทฝึกหัดก็พบว่าพวกเขากำลังเดินอยู่บนเส้นทางเดียวกับวีรบุรุษ!

สร้างประวัติศาสตร์ เดินเข้าสู่ประวัติศาสตร์ และค้นพบว่าพวกเขาเองก็เป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์เช่นกัน

…

ผู้ที่มีความรู้สึกรุนแรงที่สุด ย่อมเป็นเวอร์เธอร์ กาวด์

เขาดื่มด่ำกับความรู้สึกนี้ และอยู่ในห้องเรียนเป็นเวลานาน

แต่ดาร์กออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วหลังเลิกเรียน

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ยังคงเล่าเรื่องราวของวีรบุรุษคนอื่น ๆ ที่เติบโตขึ้นมาในเซนต์แมเรียน ในช่วงที่เหลือของคาบประวัติศาสตร์เวทมนตร์

เขารู้สึกทึ่งกับมันและตั้งตารอวันที่วัลคีรีจะกลายเป็นตัวเอกของเรื่อง

แต่ก่อนหน้านั้นเขายังมีธุระที่ต้องทำ

บ่ายนี้ดอกไม้อัตตาจะออกผล!

…

โดยปกติดาร์กจะตรงไปที่ห้องสมุดในเวลานี้ แต่มันมักมีข้อยกเว้นอยู่เสมอ

เมื่อเข้าไปในหอคอยดาร์กก็กลับไปที่ห้องพัก ผลักประตูแล้วเข้าไปในห้องของเขา

เด็กชายโน้มตัวลงไปอุ้มหญ้าแมวที่วิ่งเข้ามาหา ซึ่งมันมีกระถางดอกไม้เล็ก ๆ ห้อยลงมาจากหางเหมือนชามด้วย

กระถางถูกสร้างขึ้นมาโดยเฉพาะและไม่มีช่องเปิดอื่นนอกจากส่วนที่ติดหาง

นอกจากนี้ยังมีอุปกรณ์กรองพิเศษในกระถาง เพื่อให้หญ้าแมวสามารถเติบโตได้ตามปกติ โดยไม่ทำให้ดินและน้ำรั่วไหล

ดาร์กเอื้อมมือไปเกาคางหญ้าแมวเบา ๆ จากคางถึงคอของมัน หลังจากหญ้าแมวกรนเสียงครอกฟี้อย่างสบายใจแล้ว จากนั้นเขาก็วางมันลงบนเก้าอี้ และหันมาเตรียมอุปกรณ์เพื่อเริ่มการทดลอง!

การทดลองในวันนี้สำคัญมาก ซึ่งอาจกล่าวได้ว่าเป็นการทดสอบผลพวงของการพยายามอย่างหนักกว่าครึ่งเดือนที่ผ่านมา

ในขณะเดียวกัน เขามีความคิดในใจเพิ่มว่า ‘หากการทดลองหญ้าแมวประสบความสำเร็จ ก็มีแนวโน้มสูงที่จะสร้างระบบใหม่ได้!’

…

ก่อนการทดลอง

ดาร์กใช้เครื่องหยดสมองวิเศษเพื่อดึง [อัตตา] หยดหนึ่งออกจากสมองของเขา

ด้วยความช่วยเหลือของ ‘ศาสตร์แห่งจิตตั้งมั่น’ คราวนี้หยด [อัตตา] ก็มีค่าหนึ่งหน่วยครึ่งเช่นกัน

บวกกับครึ่งหน่วยที่เหลือจากเมื่อวาน ตอนนี้เขามี [อัตตา] เต็มสองหน่วย!

จากการคาดเดาของเขา [อัตตา] สองหน่วยนี้ก็เพียงพอแล้ว

ต่อมา เขาก็ใช้เครื่องหยดสมองวิเศษอีกครั้งเพื่อสกัดจำนวนในขวดแห่งความคิดครึ่งหนึ่ง นั่นคือหนึ่งหน่วยของ [อัตตา] และฉีดเข้าไปในกิ่งหนอน

กิ่งหนอนให้ความรู้สึกเหมือนขวดนมมากขึ้นเรื่อย ๆ สำหรับดาร์ก ในขณะที่หญ้าแมวเป็นลูกแมวตัวน้อยที่กำลังรอให้อาหาร

หลังจากที่ให้กิ่งหนอนแก่หญ้าแมวแล้ว ดาร์กก็จ้องไปที่ดอกไม้แห่งอัตตาบนหัวของหญ้าแมว แทนที่จะมองดูสีหน้าที่ดื่มด่ำไปกับอาหารของมัน

เมื่อพลังงานของ [อัตตา] ถูกส่งไปยังดอกไม้แห่งอัตตาที่ผลิบานเต็มที่ มันก็เริ่มเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว

ไม่มีกระบวนการ ‘ผสมเกสร’

ดอกไม้แห่งอัตตาออกผลทันทีบนหัวหญ้าแมว

รังไข่ในครึ่งล่างของตราประทับก็ค่อย ๆ ขยายออก และกลีบดอกไม้ที่สวยงามก็เริ่มเหี่ยวเฉาลง ด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตา

เห็นได้ชัดว่านี่คือการดูดซับพลังงานของไข่

เมื่อดอกเหี่ยวเฉาไปหมดแล้ว ผลขนาดเท่าลำไยก็ปรากฏบนยอดหญ้าแมว!

ดาร์กสวมถุงมือแล้วจับผลอย่างระมัดระวัง

ผิวของผลนั้นค่อนข้างหยาบ และโดยรวมแล้วสีของมันก็ออกไปทางแดงเพลิง แต่หลังจากดูใกล้ ๆ เขาพบว่าตรงส่วนก้นของมันมีสีแดงประกายทองเข้มอยู่จาง ๆ

ส่วนตราสัญลักษณ์ของอัตตาที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติก็เด่นชัดมาก

เขาสัมผัสมันเบา ๆ แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ผลร่วงหล่นจากก้าน ซึ่งเห็นได้ชัดว่ามันสุกพอดี

หลังจากนั้น มันก็เหลือเพียงแค่ก้านเรียวยาวบนหัวหญ้าแมว

ดาร์กไม่ได้โหดร้ายพอที่จะตัดก้านที่ดูเหมือนเสาอากาศนั้นออกด้วย

เขาหยิบผลและรีบเดินไปที่โต๊ะทดลอง

ก่อนอื่นวางภาชนะแก้วไว้บนโต๊ะ แล้วใส่ผลไม้ลงไป จากนั้นดาร์กก็หยิบมีดบางยาวออกมาหั่นผลไม้อย่างระมัดระวัง

ทันใดนั้นก็มีน้ำสีขาวไหลออกมา

ด้านในของผลไม้มีความหนืดและเป็นกึ่งของเหลว หลังจากผ่าแล้ว มันก็ส่งกลิ่นหอมจาง ๆ ออกมา

ดาร์กไม่พบสิ่งที่คล้ายกับ ‘เมล็ดพืช’ อยู่ในนั้น นี่ทำให้เขารู้สึกผิดหวังอยู่เล็กน้อย

เป็นไปไม่ได้ที่จะปลูกโดยไม่มีเมล็ด

มันสามารถเพาะปลูกได้โดยการให้อาหารหญ้าแมวเท่านั้น

แต่ในการเพาะปลูกดังกล่าว ต้องใช้ [อัตตา] ประมาณเจ็ดหน่วย

และเจ็ดหน่วยของ [อัตตา] ก็ใกล้เคียงกับปริมาณที่ต้องการในการผลิต [อัตตา III] ด้วย

…

หลังจากบันทึกข้อมูลที่รวบรวมมาจนถึงตอนนี้ ลงในรูปแบบของภาพและข้อความแล้ว ดาร์กก็สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และพร้อมที่จะเริ่มการทดลองที่สำคัญที่สุดแล้ว

“วิธีการขัดเกลาคือ [ประเภทนกและสัตว์ – ธาตุแสง]”

“วัตถุดิบหลักคือ ผลแห่งอัตตากับขนนกเดอะแองเจล”

“สิ่งที่ต้องเตรียมคือ น้ำผึ้งวิญญาณ น้ำสกัดกลีบสมอง น้ำยาไข่ตื่นตัว ผงธาตุแสง…”

น้ำยาไข่ตื่นตัวเป็นของเหลวจากไข่ชีวภาพชนิดหนึ่ง ที่รักษาความตื่นตัวระดับหนึ่งหลังการดูแลเป็นพิเศษ

ในวิธีการขัดเกลาพื้นฐานของ [ประเภทนกและสัตว์] น้ำยาไข่ตื่นตัวเป็นวัตถุดิบที่จะขาดไปไม่ได้

หลังจากที่ทุกอย่างพร้อมแล้ว ก็เป็นช่วงทดลองอย่างเป็นทางการ

…

ดาร์กหยิบการ์ดเวทมนตร์เปล่าในราคาห้าสิบคะแนนออกมาโดยไม่ลังเล

หลังจากนั้น เขาก็เกลี่ยน้ำผึ้งวิญญาณลงบนการ์ดเวทมนตร์เปล่าอย่างสม่ำเสมอ จากนั้นจึงเทน้ำสกัดกลีบสมองหยดหนึ่งลงไป

หลังจากการอบแห้งเล็กน้อย ดาร์กก็ใช้น้ำยาไข่ตื่นตัวสีเหลืองใส จากนั้นโรยด้วยผงธาตุแสง ก่อนจะวาดวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์หมายเลข 7 ตามลงไป

วงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์หมายเลข 7 เป็นวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์ที่ช่วยให้วัตถุดิบ รวมเข้ากับการ์ดเวทมนตร์อย่างค่อยเป็นค่อยไป

…

เนื่องจากการทดลองนี้ทำได้ครั้งเดียว ดาร์กจึงตั้งใจและใช้สมาธิสูงอย่างมาก ทั้งยังดำเนินการทุกขั้นตอนอย่างระมัดระวัง

สุดท้ายแล้วก็ใช้เวลาไปเกือบหนึ่งชั่วโมงครึ่ง ก่อนที่เขาจะสามารถสร้างการ์ดเวทมนตร์กึ่งสำเร็จรูปที่ละเอียดอ่อนออกมาได้

ในขั้นตอนสุดท้ายของกระบวนการขัดเกลาวัตถุดิบหลัก ดาร์กเปลี่ยนไส้ปากกาพลังเวทมนตร์จากปรอทเป็น ‘เลือดของแมวเงิน’ และเริ่มวาดวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์หมายเลข 1

แมวสีเงินเป็นสัตว์วิเศษที่มีคุณสมบัติปกติ คุณสมบัติของเลือดใกล้เคียงกับปรอทในเรื่องระดับการชักนำพลังเวทมนตร์ แต่อย่างไร มันก็มีค่ามากกว่าปรอท และมีคุณสมบัติทางชีวภาพมากกว่า ซึ่งเหมาะสำหรับทำการ์ดวิญญาณประเภทแมวส่วนใหญ่

ผลแห่งอัตตา ขนนกเดอะแองเจล เลือดของแมวเงิน…

การเตรียมการทั้งหมดนี้คือ การเพิ่มโอกาสในการได้รับแคทมอน!

เมื่อการวาดวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์หมายเลข 1 เสร็จสิ้น ดาร์กก็ได้ยินเสียงเมี้ยวออกมาแผ่วเบา!

เขาเทผลแห่งอัตตา ส่วนผสมที่สำคัญที่สุดลงในวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์ก่อน

หลังจากที่ผลแห่งอัตตาค่อย ๆ จมลงไปในวงแหวนเวทมนตร์ที่เปล่งประกาย ดาร์กก็หยิบขนนกเดอะแองเจลขึ้นมา

ทันทีที่ขนนกเดอะแองเจลสัมผัสกับประกายแสงของวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์ มันก็ปล่อยแสงสีขาวออกมาในทันที!

…

เมื่อทำถึงขั้นตอนนี้ ดาร์กก็รู้สึกลังเลเล็กน้อย

ผลแห่งอัตตาถูกปลูกขึ้นมาโดยใช้ค่ามหาบาป ในขณะที่ขนนกเดอะแองเจลมีคุณสมบัติศักดิ์สิทธิ์ คุณสมบัติทั้งสองจึงหักล้างกันตามทฤษฎี

หากมีปฏิกิริยาต้านเกิดขึ้นในกระบวนการขัดเกลา การทดลองทั้งหมดที่ทำมา…มีแนวโน้มว่าจะล้มเหลว!

เวลาที่เสียไปในการทดลองครั้งนี้เป็นเพียงเรื่องรอง สิ่งสำคัญที่สุดคือผลแห่งอัตตาและขนนกของเดอะแองเจล พวกมันมีค่ามากเกินไป! โดยเฉพาะอย่างหลัง มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะหาสิ่งอื่นมาทดแทน

ดังนั้นการทดลองนี้จึงมีแต่ต้องสำเร็จเท่านั้น!

“หากการขัดเกลาครั้งนี้ประสบผลสำเร็จ ก็ยืนยันเบื้องต้นได้แล้วว่า แก่นแท้ของมหาบาปนั้นไม่ขัดแย้งกับวัตถุศักดิ์สิทธิ์”

ดาร์กระงับความกังวลของเขา และวางขนนกเดอะแองเจลลงในแสงสีขาวอย่างระมัดระวัง

เมื่อมันสัมผัสกับผิวน้ำ ขนนกสีขาวบริสุทธิ์ก็ทำให้เกิดระลอกคลื่นเล็กน้อย

โดยไม่มีการต้านใดๆ ขนนกของเดอะแองเจลจึงถูกรวมเข้ากับวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์ทันที!

ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น

หลังจากที่วงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์หมายเลข 1 ดูดซับผลแห่งอัตตาและขนนกของเดอะแองเจลเข้าไป แสงที่ปลดปล่อยออกมาก็พุ่งขึ้นไปถึงจุดสูงสุด

หลังจากที่แสงหยุดสว่างลง ดาร์กก็เพิ่มขนแมวอีกสองสามเส้นเข้าไป

ทันใดนั้นแสงก็สว่างขึ้นและมาบรรจบกันอีกครั้ง

วัตถุดิบทั้งหมดถูกหลอมรวมและขัดเกลา แล้วเส้นไหมเรืองแสงก็ปรากฏออกมาจากพื้นผิวการ์ด และค่อย ๆ ก่อตัวเป็นรังไหมสีขาวในที่สุด

…

การขัดเกลาเสร็จสิ้นแล้ว!

…

ไม่ว่าผลสุดท้ายจะออกมาเป็นอย่างไร อย่างน้อยการทดลองก็ประสบความสำเร็จ

ดาร์กถอนหายใจด้วยความโล่งอก และรอคอย ให้การ์ดเวทมนตร์ก่อเป็นรูปเป็นร่างขึ้นอย่างเงียบ ๆ

สองนาทีต่อมา พลังเวทมนตร์ผันผวนที่เล็ดลอดออกมาจากรังไหมสีขาวก็ค่อย ๆ ลดลง

ดาร์กหยิบมีดปรอทออกมา จากนั้นใส่พลังเวทมนตร์เข้าไป และเตรียมที่จะผ่าเปิดรังไหม

แต่เมื่อพลังเวทมนตร์ในใบมีดสัมผัสกับรังไหม รังไหมสีขาวก็ปริออกโดยอัตโนมัติ เผยให้เห็นการ์ดเวทมนตร์สีขาวบริสุทธิ์

แมวในการ์ดลืมตาขึ้นมา ทีแรกดูเหมือนมันจะสับสน แต่แล้วมันก็ค่อย ๆ เพ่งมอง ก่อนจะกลายเป็นเฉียบคมในที่สุด

มันพับแขนบนหน้าอก ยกคางขึ้นเล็กน้อย แล้วถามดาร์กด้วยน้ำเสียงหยิ่งผยองว่า “เจ้าเป็นเจ้านายของข้าเหรอ?”

บทที่ 128 ตำนานไม่มีวันตาย
บทที่ 128 ตำนานไม่มีวันตาย

เมื่อได้ยินคำถามที่มาอย่างกะทันหันของดาร์ก ศาสตราจารย์เคเซอร์ก็ขมวดคิ้วมุ่น “นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอควรรู้”

ดาร์กคิดว่าเขาจับจุดสำคัญได้แล้วจึงรีบพูดทันทีว่า “ศาสตราจารย์ครับ ผมไม่ได้อยากรู้รายละเอียดลึกอะไรขนาดนั้น”

“ฉันขอคิดก่อนนะ”

ศาสตราจารย์เอนหลังพิงกับเก้าอี้แล้วเคาะโต๊ะอย่างครุ่นคิด

เมื่อเข็มนาฬิกาหมุนผ่านไปทีละนิด บรรยากาศในห้องทำงานก็เงียบสงัดมากขึ้น

ในที่สุด ศาสตราจารย์เคเซอร์ก็พูดขึ้นว่า “จนได้สิท่า แค่เธอเริ่มสงสัยเธอก็มักจะพบข้อมูลที่เกี่ยวข้องกันเสมอ แต่ว่าฉันต้องเตือนเธอหน่อย ถึงแม้ฉันจะเชื่อว่าเธอรู้วิธีหลีกเลี่ยงอันตราย แต่นักเรียนคนอื่นอาจทำไม่ได้ เพราะงั้นเธอไม่ควรบอกคนอื่นในเรื่องที่ฉันกำลังจะบอกเธอต่อไปนี้”

ดาร์กเม้มริมฝีปาก ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ศาสตราจารย์ครับ ผมรู้ และผมก็จะไม่บอกใครด้วยครับ”

ศาสตราจารย์เคเซอร์เพิกเฉยต่อคำสัญญาของเขาและกล่าวต่อว่า “ฉันบอกเธอไม่ได้มาก แค่คำตอบสำหรับคำถามสองข้อนี้เท่านั้น”

ดาร์กให้ความสนใจเต็มที่และตั้งใจฟังในทันที

ศาสตราจารย์เคเซอร์เล่า “ปราสาทเซนต์แมเรียนไม่ได้ตั้งอยู่ในทวีปนี้”

ดาร์กสงสัย “มันก็อยู่เหนืออาณาจักรไม่ใช่เหรอครับ?”

ศาสตราจารย์เคเซอร์ส่ายหัวและกล่าวว่า “แน่นอนว่าไม่ เซนต์แมเรียนที่มองเห็นจากภายนอกเป็นเพียงภาพจำลองของปราสาทเท่านั้น ปราสาทจริงไม่ได้ตั้งอยู่ในเขตแดนของอาณาจักร เพราะงั้นมันถึงไม่อยู่ภายใต้เขตอำนาจของอาณาจักร”

ดาร์กไม่คิดว่าจะได้รับคำตอบแบบนี้ เขาตกใจมากจนลืมดื่มชาด้วยซ้ำ

ศาสตราจารย์เคเซอร์กล่าวต่อ “เธอควรรู้ว่าลานประลองกลางแจ้งและโถงประลองไม่ได้อยู่ที่เดียวกัน ผู้ชมที่มาจากทั่วอาณาจักรไม่ได้เข้ามาในสถาบันจริง ๆ และถนนนักเดินทางก็เหมือนกัน เก้าอี้หินที่ศาลากลางทะเลสาบเป็นหนึ่งในศูนย์กลางการสับเปลี่ยนสถานที่เท่านั้น”

ดาร์กพูดด้วยความประหลาดใจ “แล้วปราสาทจริง ๆ ตั้งอยู่ที่ไหนเหรอครับ?”

ศาสตราจารย์เคเซอร์ตอบ “บนแกนแห่งห้วงมิติเวลา”

ดาร์กถามด้วยความสงสัย “นั่นคือที่ไหนเหรอครับ?”

ศาสตราจารย์เคเซอร์ตอบ “พื้นที่ที่เราไม่สามารถเข้าถึงได้ด้วยปัญญาแห่งเรา ทั้งหมดที่เรารู้คือปราสาทสามารถสืบย้อนกลับไปในสมัยก่อนได้ และประวัติศาสตร์ทั้งหมดนับตั้งแต่ก่อตั้งมาจะทิ้งร่องรอยเอาไว้ภายในปราสาท ส่วนความสมจริงของภาพนั้นจะเป็นอย่างไร มันก็ขึ้นอยู่กับความสมบูรณ์ของประวัติศาสตร์นั้น”

…

ศาสตราจารย์เคเซอร์ไม่ได้เปิดเผยข้อมูลมากนัก แต่ให้พื้นที่ดาร์กได้จินตนาการมากขึ้น

และเมื่อดาร์กออกจากห้องทำงาน ในที่สุดเขาก็เข้าใจสิ่งที่ศาสตราจารย์ดีดี้กล่าวว่า ‘การฉายซ้ำเหตุการณ์ประวัติศาสตร์’

สี่ยุคที่แล้ว มาร์ติน นักเล่นแร่แปรธาตุในตำนานได้สังเวยชีวิตกว่า 5,764,801 คนเพื่อสร้างน้ำตาของเทพธิดาแห่งจันทราขึ้นมา

ศาสตราจารย์ดีดี้ยืมกลไกของปราสาท และใช้ภาพช่วงเวลานั้นอย่างชาญฉลาดเพื่อลดปริมาณการสังเวยอย่างไม่สิ้นสุด จนในที่สุดก็สามารถบรรลุผลการทดลองแบบเดียวกันได้

แม้ว่าเนื้อหาความรู้ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้จะอยู่เกินเอื้อมของคนทั่วไป แต่นั่นก็คือความหมายของมันอย่างคร่าว ๆ

“กล่าวคือไม่ว่าจะเป็นวิหารจันทรา เทพธิดา หรือภาพจิตรกรรมฝาผนังกับมิโนทอร์เมื่อคืนนี้ ล้วนเป็นเพียงการฉายซ้ำของภาพประวัติศาสตร์ทั้งสิ้น?”

จิตใจของดาร์กพลันสั่นไหวขึ้นมาทันที เขาไม่เคยรู้สึกกระหายความรู้เกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่างขนาดนี้มาก่อน

มันมากเสียจนเขาต้องใช้ ‘ศาสตร์แห่งจิตตั้งมั่น’ เพื่อทำให้สมองว่างเปล่า

“จากร่องรอยประวัติศาสตร์และการเห็นความจริงผ่านม่านหมอกโกลาหล”

“ไม่แปลกใจเลยที่ยุคนี้จะตั้งชื่อตาม ‘เซนต์แมเรียน’ นี่เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของโลกอย่างแท้จริง”

“ไม่ว่าจะเป็นเมอร์ลิน ดัลตัน ดาดาวิชี ผู้ยิ่งใหญ่ส่วนใหญ่ที่วางรากฐานแห่งเวทมนตร์ให้แก่ชนรุ่นหลัง ล้วนมาจากเซนต์แมเรียนทั้งสิ้น”

…

หลังจากทานอาหารกลางวันอย่างเร่งรีบแล้ว ดาร์กก็มาที่ห้องสมุดและใช้เวลาอยู่นานในการค้นหาหนังสือเกี่ยวกับมิติเวลา

ทว่าแม้ว่าเขาจะสามารถอ่านทุกคำในนั้นได้ แต่เขากลับไม่เข้าใจความหมายของประโยคพวกนั้นเลยสักนิด

สิ่งนี้ทำให้ความตื่นเต้นของเขาลดลงอย่างรวดเร็วและกลับสู่ระดับปกติ

ในที่สุดเขาก็ยืม ‘ชีวประวัติของเมอร์ลิน จอมเวทที่ยิ่งใหญ่ที่สุดตลอดกาล’ มา

ดูท่าแล้ว หนังสือเล่มนี้อาจกลายเป็นหนังสือพิเศษ สำหรับการพักผ่อนหย่อนใจประจำวันของเขาไปอีกนาน

…

ห้านาทีก่อนบ่ายสอง

นักเรียนชั้นปีที่หนึ่งของทั้งสี่บ้าน ได้นั่งอยู่ในห้องเรียนเรียบร้อยแล้ว

นี่ไม่ใช่เรื่องปกติสำหรับนักเรียนที่ชอบผัดวันประกันพรุ่งเลย

แต่เนื่องจากคาบเรียนนี้สอนโดยอาจารย์ใหญ่อาร์เต้เอง มันจึงเป็นเรื่องปกติ

อาจารย์ใหญ่เองก็มีเวลาไม่มาก

ดังนั้น ก่อนที่ศาสตราจารย์วิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์คนใหม่จะมาถึง มีความเป็นไปได้สูงที่วิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์ของนักเรียนชั้นปีที่หนึ่ง จะถูกสอนรวมในห้องเรียนเดียวกัน

นักเรียนของทั้งสี่บ้านถูกแบ่งออกเป็นสี่กลุ่ม จนเห็นความแตกต่างอย่างชัดเจน

ดาร์กพลิกดูหนังสือเรียนอยู่ครู่หนึ่ง แต่ความคิดของเขาไม่ได้อยู่ในชั้นเรียนที่กำลังจะเริ่มเลย

กระทั่งอาจารย์ใหญ่อาร์เต้เข้ามาในห้องเรียน เขาถึงกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง

วันนี้อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ดูนิ่งสงบมาก เป็นไปได้ว่าเรื่องของเทพธิดาแห่งจันทราจะได้รับการจัดการอย่างเหมาะสมแล้ว

คาบวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์เริ่มขึ้นตามปกติในที่สุด

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ไม่ได้ทำตามวิธีการสอนแบบเดิม ๆ และไม่ได้ใช้ตำราสอนเหมือนกับศาสตราจารย์ดีดี้ แต่ใช้ความรู้จากประสบการณ์ของเธอเองเพื่อบรรยายความทุกข์และความบิดเบี้ยวของโลกเมื่อครั้งพวกปีศาจยังมีชีวิตอยู่

“ก่อนที่วีรบุรุษ วัลคีรี และบุคคลสำคัญอื่น ๆ อีกหลายคนที่เป็นผู้จบยุคของปีศาจจะเติบโตขึ้นมา เซนต์แมเรียนในตอนนั้นเป็นป้อมปราการความหวังสุดท้ายของมนุษยชาติ ซึ่งถูกปีศาจสอดแนมและรุกรานมากกว่าหนึ่งครั้ง”

“ศาสตราจารย์ของเราได้เสียสละไปไม่น้อยกว่าวีรบุรุษ เพื่อปกป้องคนรุ่นหลังจากปีศาจ”

“แต่ช่วงเวลาอันสงบสุข มักทำให้ผู้คนหลงลืมการเสียสละในอดีตและความโหดร้ายของสงคราม”

“ผู้คนจำไม่ได้แม้กระทั่งว่า มันไม่ใช่พระเจ้าที่มาโปรดพวกเขายามพวกเขาตกอยู่ในเงามืด”

“ประวัติศาสตร์เวทมนตร์คือ ประวัติศาสตร์ของเวทมนตร์และจอมเวท และยังเป็นประวัติศาสตร์ของวีรบุรุษด้วย”

“วันนี้ฉันจะพูดถึงประวัติศาสตร์ของเหล่าวีรบุรุษ”

“เริ่มจากวีรบุรุษ ไบรต์ กาวด์!”

ไม่มีใครไม่สนใจเหล่าวีรบุรุษที่เป็นผู้กอบกู้โลก

ผู้คนสามารถค้นหาฮีโร่ที่พวกเขาชอบได้ในหมู่วีรบุรุษมากมาย

วีรบุรุษไบรต์ซึ่งได้รับการขนานนามว่าเป็นผู้กล้า อันที่จริง เขาเป็นเพียงหนึ่งในวีรบุรุษจำนวนมาก

แต่อย่างไร หัวข้อในวันนี้ก็ยังคงเกี่ยวกับวีรบุรุษ

เวอร์เธอร์ผู้เป็นลูกชายของผู้กล้ารู้สึกตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด และเหล่านักเรียนก็มองมาที่เขามากขึ้น

แต่มันต่างจากที่นักเรียนคาดหวังไว้

สิ่งที่อาจารย์ใหญ่อาร์เต้เล่านั้นเกี่ยวกับช่วงเวลาในวัยเรียนแสนซนของวีรบุรุษไบรต์…

“ไม่มีใครเกิดมาสมบูรณ์แบบ!”

→ เธอคงอยากจะปลูกฝังความคิดนี้ให้กับนักเรียน

แต่ดูเหมือนนักเรียนจะไม่เข้าใจความคิดนี้มากนัก และห้องเรียนก็ค่อย ๆ เต็มไปด้วยบรรยากาศรื่นรมย์

เวอร์เธอร์ก้มหน้างุด

อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้…ไบรต์ในเรื่องเล่าก็ยังคงแสดงศักยภาพของเขาในฐานะวีรบุรุษ

แม้ว่าเวอร์เธอร์จะหน้าแดง แต่เขาก็ยังคงตั้งใจฟัง

จากนั้น อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ก็พูดถึงวัลคีรี ซึ่งอยู่ปีเดียวกันกับวีรบุรุษ และนั่นคือเวลาที่ดาร์กตั้งใจฟังชั้นเรียนมากที่สุด

ตามคำอธิบายของอาจารย์ใหญ่อาร์เต้ ไม่มีใครคาดคิดว่า ท้ายที่สุดแล้วเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ น่ารัก ๆ ที่ชอบเย็บปักถักร้อย จะกลายมาเป็นผู้นำทางจิตวิญญาณการต่อสู้ในสนามรบ

บทที่ 127 ประวัติศาสตร์ เวทมนตร์ และคาถาทั่วไป
บทที่ 127 ประวัติศาสตร์ เวทมนตร์ และคาถาทั่วไป

“เพราะเทคโนโลยีเวทมนตร์ในปัจจุบันพัฒนาไปอย่างรวดเร็ว ทำให้เวทมนตร์ของยุคเก่าค่อย ๆ หายไป”

“แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า เราจะไม่ใช้เวทมนตร์พวกนั้นอีกต่อไป”

ด้วยการสะบัดนิ้ว เปลวไฟก็โผล่ออกมาจากปลายนิ้วของศาสตราจารย์เคเซอร์

เปลวไฟนั้นลุกโชนขึ้นตามสายลมและกลายเป็นไม้กายสิทธิ์

ด้วยการสะบัดอีกครั้ง มันก็กลายเป็นการ์ดบาง ๆ

จากนั้นเขาก็เป่าการ์ด ดับไฟ นี่เป็นการแสดงที่สุดยอดมาก!

“การเรียนรู้เวทมนตร์แบบนี้ทั้งยากและน่าเบื่อมาก ตลอดชีวิตของจอมเวทส่วนใหญ่สามารถเรียนรู้ได้แค่วิธีร่ายคาถาลูกไฟเท่านั้น เรามักจะเรียกพวกเขาว่าผู้ใช้มนตรา และผู้ใช้มนตราก็มีค่ามากในศตวรรษที่แล้ว”

“การท่องและดึงพลังเวทมนตร์ออกมา เป็นเพียงก้าวแรกของการร่ายคาถาเท่านั้น”

“ถ้าเธอต้องการร่ายลูกไฟออกมา เธอต้องรู้ว่าลูกไฟเกิดขึ้นได้อย่างไร ทำไมมันถึงเผาไหม้ได้ ตัวกลางในการเผาไหม้คืออะไร ความสัมพันธ์ระหว่างพลังเวทมนตร์กับเปลวไฟ กฎอุณหภูมิเปลวไฟ และระยะเวลาที่มันคงอยู่…”

…

ศาสตราจารย์เคเซอร์อธิบายรายละเอียดมากมายที่จอมเวทฝึกหัดต้องทราบ

และพวกเขารู้สึกเหมือนหัวตัวเองกำลังจะระเบิด

ดาร์กเห็นไดแอนนาฟุบลงบนโต๊ะไปแล้ว มือกุมหัวดูน่าสงสาร ไม่แน่ว่าตอนนี้คงมีเกลียววงกลมเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอแล้ว

โชคดีที่หลังจากนั้นไม่กี่นาที ศาสตราจารย์เคเซอร์ก็เปลี่ยนไปพูดอีกหัวข้อหนึ่ง และจบหัวข้อเวทมนตร์ยุคเก่าไป

…

“แต่ด้วยการพัฒนาของเทคโนโลยีเวทมนตร์ เราจึงสามารถแก้ปัญหานี้ได้”

“เพียงแค่เขียนคาถาที่เกี่ยวข้องด้วยภาษาเวทมนตร์ แล้วจารึกมันลงไปในการ์ดเวทมนตร์ เมื่อการ์ดเวทมนตร์ถูกสร้างจนเสร็จสมบูรณ์แล้ว เราก็สามารถร่ายคาถาด้วยคำเรียกง่าย ๆ เพื่อปลดปล่อยพลังเวทมนตร์ได้”

“แน่นอน ภาษาเวทมนตร์คือสิ่งที่เธอจะไม่ได้เรียนจนกว่าจะอยู่ปีสอง”

“ความยากง่ายของภาษาเวทมนตร์ขึ้นอยู่กับตัวบุคคล และมันยังมีปัจจัยอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย”

“ลูกไฟแบบเดียวกัน แต่ร่ายโดยจอมเวทคนละคน ผลของมนตร์ที่ออกมาจะแตกต่างกัน”

“แต่ก็มีคาถาพิเศษบางอย่างที่สามารถใช้แบบทั่วไปได้”

“และก่อนเรียนภาษาเวทมนตร์ เราสามารถลองทำการ์ดเวทมนตร์ง่าย ๆ โดยใช้คาถาทั่วไปเหล่านี้ได้”

“เปิดภาคผนวกท้ายเล่มเลย”

…

นักเรียนทำตามที่ศาสตราจารย์เคเซอร์บอก และพลิกหนังสือเรียนไปที่หน้าภาคผนวกสุดท้าย

[ภาคผนวก 1 คาถาทั่วไป]

1. กระสุนเวทมนตร์

2. ผลักออก

3. สกัดกั้น

4. พรางตา

5. เคลื่อนย้ายในพริบตา

…

คาถาทั่วไปทั้งหมดห้าประเภทถูกระบุไว้ในหน้าภาคผนวกของคู่มือทฤษฎีเวทมนตร์เบื้องต้น 1

นี่คือสิ่งที่นักเรียนชั้นปีหนึ่งจำเป็นต้องเรียนรู้

“กระสุนเวทมนตร์ ผลักออก…”

ดาร์กมองดูภาคผนวกด้วยความประหลาดใจ คาถาทั่วไปทั้งห้านั้น แตกต่างจากเนื้อหาของผู้เริ่มต้นที่เขาจินตนาการไว้เล็กน้อย

“ปกติมันควรจะเป็น ลูกไฟหนึ่ง ลูกไฟสอง ลูกไฟสาม… หรืออะไรแบบนั้นไม่ใช่เหรอ?”

เหมือนว่านักเรียนส่วนใหญ่ก็มีความคิดเช่นเดียวกับเขา

เหล่าจอมเวทฝึกหัดมองไปที่ภาคผนวก และอดไม่ได้ที่จะกระซิบกระซาบกันอย่างฉงนใจ

ศาสตราจารย์เคเซอร์มองดูเด็ก ๆ คุยกัน เขาไม่ได้รู้สึกรำคาญ แต่กลับเผยรอยยิ้มออกมา

ศาสตราจารย์ยื่นมือออกมา ส่งสัญญาณให้ทุกคนสงบลงแล้วพูดว่า “แม้ว่าคาถาทั้งห้านี้จะดูไม่เหมือนคาถาทั่วไป แต่มันก็เป็นคาถาสำคัญที่พวกจอมเวทใช้อยู่บ่อยครั้ง และในอนาคตพวกเธอจะค้นพบคาถาสำคัญของพวกเธอเจอเอง เอาล่ะ การบรรยายวันนี้ เราจะพูดถึงแค่พวกทฤษฎีเท่านั้น และยังไม่มีการทดลอง แต่แน่นอน การทดลองจริงจะเริ่มขึ้นในวันจันทร์หน้าและตั้งแต่เดือนนี้เป็นต้นไป ศาสตราจารย์จะไม่ให้ชุดอุปกรณ์สำหรับการทดลองอีกแล้ว พวกเธอต้องหารายชื่อของวัตถุดิบและซื้อมันมาทำการทดลอง ด้วยคะแนนของตัวเอง”

เห็นได้ชัดว่า คำพูดสุดท้ายของศาสตราจารย์เคเซอร์ มีผลกระทบต่อนักเรียนมากกว่าความสับสนจากบทเรียนคาถาทั่วไปเสียอีก

เหล่าจอมเวทชั้นปีหนึ่งต่างพากันเงียบไปชั่วครู่ ก่อนที่ทั้งห้องเรียนจะบังเกิดเสียงระงมดังขึ้น

เด็กผู้หญิงคนหนึ่งยกมือขึ้นทันทีและพูดว่า “ศาสตราจารย์ ถ้าเรามีคะแนนไม่พอ และไม่สามารถซื้อวัตถุดิบมาได้ล่ะคะ?”

ศาสตราจารย์เคเซอร์ตอบอย่างสุภาพว่า “ศาสตราจารย์จะประเมินคะแนนจากการบ้านของพวกเธอ ตราบใดที่พวกเธอตั้งใจฟังในชั้นเรียนและทำการบ้านให้เสร็จตรงเวลา มันจะไม่มีปัญหาเรื่องคะแนนไม่เพียงพอแน่นอน”

มีนักเรียนคนหนึ่งมองเห็นคำพูดโดยนัยของศาสตราจารย์เคเซอร์ และถามด้วยความประหลาดใจว่า “ศาสตราจารย์ครับ หมายความว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ศาสตราจารย์จะเริ่มให้งานทดลองแบบนี้ใช่ไหมครับ?”

ศาสตราจารย์เคเซอร์พยักหน้าและกล่าวว่า “อันที่จริง เราเคยทำไปแล้วนะ เช่นตอนที่สร้างการ์ด [สัตว์อสูรมายา] ก็เป็นการทดลองแบบนี้”

ทันทีหลังจากนั้น นักเรียนหลายคนยกมือขึ้นเพื่อถามคำถาม และศาสตราจารย์เคเซอร์ก็ตอบทีละคน

หลังจากถามคำถามทั้งหมดแล้ว เหล่าจอมเวทฝึกหัดก็ตกอยู่วังวนความสิ้นหวัง

ดูเหมือนว่าตั้งแต่วันนี้ ไม่เพียงแต่พวกเขาจะไม่สามารถใช้จ่ายมั่วซั่วได้อีกต่อไป แต่พวกเขายังต้องรู้จักวางแผนการใช้จ่ายอย่างรอบคอบด้วย

เอ็มม่าผู้ที่นั่งแถวแรกดูสงบนิ่ง

และเวอร์เธอร์ในแถวสุดท้ายก็แท็กมือกับโรเบิร์ต

ดาร์กที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างก็เผชิญกับสายตาน่าสงสารของไดแอนนา เขาก็พูดอย่างไร้ความปรานีว่า “แก้ปัญหาของเธอด้วยตัวเอง”

ไดแอนนาทำได้แค่ใช้นิ้วนับว่าต้องเก็บออมเท่าไหร่

โรสยิ้มเยาะ

อันที่จริง พวกเขาทั้งหมดได้คะแนนมากมายจากงานเลี้ยงสวมหน้ากาก ตราบใดที่ไม่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือย พวกเขาย่อมใช้ชีวิตด้วยคะแนนที่มีได้อย่างสบาย ๆ

…

ภายในชั้นเรียนหลังจากนั้น ศาสตราจารย์เคเซอร์ก็บรรยายเกี่ยวกับทฤษฎีอันว่าด้วยหลักการและวิธีการเขียนคาถาลงบนการ์ดเวทมนตร์ต่ออย่างละเอียด

แต่นักเรียนไม่มีความตั้งใจที่จะฟังชั้นเรียนอีกแล้ว พวกเขาจดบันทึกกันอย่างเศร้าซึม

นอกจากบอกให้นักเรียนอย่าลืมไปซื้ออุปกรณ์ที่ถนนนักเดินทางในวันหยุดสุดสัปดาห์ ศาสตราจารย์เคเซอร์ก็ไม่ได้ให้การบ้านเพิ่ม

เหง่งหง่าง!

เสียงระฆังบอกเลิกคาบเรียนดังขึ้น

เมื่อศาสตราจารย์ออกจากห้องเรียน อารมณ์ของนักเรียนก็ระเบิดขึ้นในทันที

ทั้งห้องเรียนเต็มไปด้วยเสียงคร่ำครวญทุกรูปแบบ

เดิมที หลายคนตั้งตารอคาบวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์ที่อาจารย์ใหญ่จะเป็นคนสอนในตอนบ่าย แต่ตอนนี้พวกเขาไม่มีอารมณ์แล้ว

ดาร์กยิ้มออกมาพลางเก็บของ และเตรียมที่จะออกจากห้องเรียน

แต่ในขณะที่เขากำลังจะลุกขึ้น เอ็มม่าก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า

มือของเด็กหญิงถือสมุดบันทึกและพูดเสียงต่ำว่า “นายตกลงว่าจะให้ฉันยืมมัน”

เมื่อได้ยินดังนั้น ดาร์กก็นึกขึ้นได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้ เขาตอบว่า “เดี๋ยวตอนเย็นฉันเอาไปให้ที่ห้องสมุด”

“ตกลง!” เอ็มม่าตอบอย่างแผ่วเบาและจากไปอย่างรวดเร็ว

ไดแอนนาเหลือบมองเอ็มม่า และกระซิบข้างหูของโรสว่า “เย็นนี้เราไปห้องสมุดกันเถอะ!”

โรสพยักหน้า “เราจะได้ทำการบ้านของศาสตราจารย์ลิลลี่ให้เสร็จด้วย”

…

ดาร์กออกจากห้องเรียน แต่ไม่ได้ไปที่โรงอาหาร

เขาเคาะประตู และเข้าไปในห้องทำงานของศาสตราจารย์เคเซอร์ ก่อนจะถามขึ้นมาว่า “ศาสตราจารย์ ผมขอคุยด้วยหน่อยได้ไหมครับ?”

ศาสตราจารย์พยักหน้าเล็กน้อยและชี้ไปที่โซฟา

ดาร์กนั่งลงบนโซฟา มือชงชาอย่างชำนาญ

ศาสตราจารย์เคเซอร์ถอนหายใจและจู่ ๆ ก็พูดว่า “เดม่อน ฉันขอโทษจริง ๆ”

ดาร์กชะงักไปครู่หนึ่งแล้วยิ้มออกมา “ศาสตราจารย์ ไม่ใช่ผมที่คุณต้องขอโทษหรอกนะครับ”

ใบหน้าของศาสตราจารย์เคเซอร์มีร่องรอยความเศร้าปรากฏอยู่ “ฉันรู้สึกผิดมากมาหลายปีแล้ว ถ้าฉันตั้งใจแน่วแน่ที่จะกันไม่ให้พวกเขาเข้าไปในวิหาร ทุกอย่างจะไม่ออกมาเป็นแบบนี้ ตอนที่รู้ว่าจุดประสงค์ของดีดี้คือการสร้างน้ำตาเทพธิดาแห่งจันทรา ฉันก็ไม่กล้าที่จะหยุดเธอ โชคดีที่เธออยู่ที่นี่”

ดาร์กตอบอย่างหมดหนทาง “ผมไม่ได้หมายถึงเธอด้วยครับ”

ศาสตราจารย์เคเซอร์พยักหน้า “ฉันรู้”

ดาร์กพูดต่อ “เปลี่ยนเรื่องกันเถอะครับ ศาสตราจารย์ ผมอยากรู้ว่าที่ตั้งของปราสาทมีความพิเศษยังไง? แล้วมันมีประวัติความเป็นมายังไงกันแน่ครับ?”

บทที่ 126 เรายังไม่รู้ชื่อดอกไม้ที่เราเห็นในวันนั้น
บทที่ 126 เรายังไม่รู้ชื่อดอกไม้ที่เราเห็นในวันนั้น

สีหน้าของดาร์กแข็งทื่อไปทันที เขาใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งกว่าจะคืนสติกลับมาได้

ดาร์กเรียกเดอะเลดี้กลับเข้าไปในการ์ดอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะมองดูร่างของมิโนทอร์ต่อ

ไม่ใช่ว่าไม่สามารถเปิดเผยเดอะเลดี้ได้ แต่เขาไม่อยากให้มีคนรู้ว่าเดอะเลดี้เป็นร่างวิวัฒนาการของวิญญาณรับใช้ของเขามากเกินไป

แม้ว่าวิญญาณรับใช้จะอยู่ในหมวดหมู่สปิริต แต่มันกลับมีความพิเศษอย่างยิ่ง และในทางทฤษฎีมันไม่มีค่าพลังโจมตีด้วยซ้ำ

หากอยากให้วิญญาณรับใช้มีค่าพลังโจมตี ก็ต้องใช้การ์ดเวทมนตร์ที่เรียกว่า [กรงต้องสาป]

[กรงต้องสาป] สามารถผนึกสิ่งมีชีวิตเทียม เช่น วิญญาณรับใช้และโกเลมไว้ในการ์ด และทำให้สามารถใช้มันเหมือนกับเป็นสปิริตได้

…

ร่างของมิโนทอร์ไม่ได้คงอยู่เหมือนที่ดาร์กคิด

มันค่อย ๆ หายไปหลังจากนั้นประมาณสามนาที เช่นเดียวกับภาพจิตรกรรมฝาผนัง

แต่มิโนทอร์ทิ้งขนหนาของวัวตัวผู้ไว้ด้วย ไม่เหมือนกับภาพจิตรกรรมฝาผนังที่เลือนหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ดาร์กหยิบขนตัวผู้ด้วยสองนิ้วและมองอย่างระมัดระวัง และค่อนข้างพูดไม่ออกอยู่บ้าง

แต่การให้ขนแบบนี้ก็ยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลย

เขายอมรับความจริงข้อนี้อย่างรวดเร็ว และเก็บขนวัวกระทิงไปอย่างระมัดระวัง

จากนั้นก็หันหลังเดินไปทางเพื่อนร่วมชั้น

เวอร์เธอร์และโรเบิร์ตฟื้นสติแล้ว

เอ็มม่ายืนพิงกำแพงอยู่คนเดียว มือกำลังพลิกดูสมุดบันทึก

ไดแอนนาและโรสพูดคุยกันด้วยรอยยิ้ม

ดาร์กเดินเข้ามาแล้วพูดว่า “กลับกันเถอะ พรุ่งนี้ยังมีเรียนอยู่”

จากนั้นทุกคนก็พากันเดินไปที่ทางออกของทางลับ

แต่ผ่านไปได้เพียงครึ่งทางก็มี ‘ภูตตัวน้อย’ ขนาดเท่าฝ่ามือบินผ่านกำแพงออกมามองพวกเขา

‘ภูตตัวน้อย’ ซึ่งมองแวบแรกเหมือนกับศาสตราจารย์ลิลลี่ บินไปรอบ ๆ ตัวพวกเขาสองรอบแล้วเริ่มนำทาง

ไดแอนนาไล่ตาม ‘ภูต’ ราวกับลูกแมวไล่แมลงปอ

ดาร์กและคนอื่น ๆ อดไม่ได้ที่จะเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

ไม่นานพวกเขาก็ออกจากทางลับ

นอกทางลับ มีผู้คนมากมายกำลังเดินทางกลับหอพัก

‘ภูตตัวน้อย’ ที่พาพวกเขาออกจากทางลับนั้นไปรวมตัวกันกลางอากาศ และปีกที่สั่นอย่างรวดเร็วของพวกมันก็ส่งเสียง ‘หึ่ง’

เห็นได้ชัดว่า ‘ภูตตัวน้อย’ ตัวเดียวดูน่ารักมาก แต่เมื่อมีร้อยตัวมารวมกัน มันกลับทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัว

อืม ฉันควรจะพูดว่า สมกับเป็นศาสตราจารย์ลิลลี่ดีไหมนะ?

ดาร์กแค่รู้สึกตกใจกับมันเล็กน้อยเท่านั้น

…

เมื่อถึงหอพัก ดาร์กก็รีบกล่าวราตรีสวัสดิ์กับไดแอนนาและโรส จากนั้นก็ล็อกประตู จากนั้นก็ล้างหน้า แปรงฟัน ให้อาหารแมว รดน้ำต้นไม้ และจบที่เตียงของเขา ทั้งหมดในคราวเดียว!

ในที่สุดวันหยุดก็หมดลงแล้ว

แต่คืนนี้คงไม่มีใครนอนหลับ

…

เช้าวันถัดมา เวลาหกโมงครึ่ง

ดาร์กนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น มองดูรุกกี้เดวิมอนบินกลับมาพร้อมตะกร้า เขารู้สึกทันทีว่าในที่สุดชีวิตก็กลับมาสู่เส้นทางเดิม

อนิจจา

ท้ายที่สุดแล้ว นี่ก็คือชีวิตที่เขาต้องการ!

เรื่องต่าง ๆ อย่างงานเต้นรำ เทพธิดาแห่งจันทรา และทางลับควรไปลงนรกซะ!

ดาร์กรู้สึกอารมณ์ดีอยู่บ้าง เขาเอาอาหารเช้าออกจากตะกร้า แล้วจึงหยิบ ‘เดลี่เสจ’ ของวันนี้ออกมา

ปากจิบนม มือเปิดหนังสือพิมพ์ และอ่านมันอย่างสบายใจ

พรูด!

นมแทบพุ่งออกมาจากปาก

ดาร์กมองพาดหัวข่าว แล้วรู้สึกไม่สบายตัวขึ้นมาในทันที

‘ช็อก! ตระกูลของดัชเชสอาจแต่งงานกับราชวงศ์ บุตรแห่งดัชเชสและเจ้าหญิงแห่งราชวงศ์ตกหลุมรักกันในวันฮาโลวีน!’

ด้านล่างเป็นภาพการเต้นรำของดาร์กกับใครบางคน

ดาร์กในภาพสวมชุดเจ้าชายรัตติกาลกับหน้ากากอีกาสีดำครึ่งหน้า ซึ่งทำให้ดูลึกลับและหล่อเหลาเอาการ

ขณะที่คู่เต้นรำของเขาสวมชุดเจ้าหญิงสไตล์เดียวกัน แต่มันเปิดเผยเพียงมุมมองจากด้านหลังเท่านั้น

เดี๋ยวก่อน นี่ไดแอนนาไม่ใช่เหรอ?

เพราะชุดหมีไม่สวยพอ ทางหนังสือพิมพ์จึงเอาภาพนี้มาแทนงั้นเหรอ?

จรรยาบรรณนักข่าวยังมีอยู่ไหม?

ดาร์กพูดอะไรไม่ออกจริง ๆ

เขาอ่านมันต่อและพบว่าทางนั้นไม่มีการเอ่ยถึงเทพธิดาแห่งจันทราเลยสักนิด

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเนื้อหาข่าวยังไม่ได้เขียน หรือเพราะถูกระงับไว้แล้ว

…หรือพวกเขากำลังรออะไรบางอย่าง?

“ทำไมฉันถึงไม่รู้มาเลยก่อนว่า เดลี่เสจเป็นสำนักพิมพ์ที่ชอบสร้างข่าวลืออื้อฉาวขนาดนี้ สงสัยมันคงถึงเวลาที่ฉันต้องพิจารณาหนังสือพิมพ์เจ้าอื่นแล้ว”

ดาร์กถอนหายใจ แต่ก็ยังอ่านหนังสือพิมพ์ทั้งฉบับขณะทานอาหารไปด้วย

ในฐานะที่เป็นหนังสือพิมพ์ที่แพร่หลายมากที่สุดในอาณาจักร ‘เดลี่เสจ’ กลับไม่ได้เป็นตัวแทนเสียงของฝั่งสำนักพิมพ์แต่อย่างใด

ทว่า…ไม่ว่าความจริงจะเป็นเช่นไร พาดหัวนี้มีแรงจูงใจซ่อนเร้นอย่างเห็นได้ชัด!

‘พวกเขาต้องการผูกมิตรกับกองกำลังที่อยู่เบื้องหลังจักพรรดินีองค์ที่สอง กับเจ้าหญิงองค์โตหรือเปล่า?’

‘แต่ถ้าข่าวนี้ถูกฝ่ายนกพิราบบงการ มันจะไม่เกินไปหน่อยเหรอ?’

‘มันคงเป็นแค่ข่าวบันเทิงธรรมดา ๆ ใช่ไหม?’

หลังจากคาดเดาไปต่าง ๆ นานาอย่างไม่มีประโยชน์ ดาร์กก็วางหนังสือพิมพ์ลง หลับตาและสงบสติอารมณ์ ก่อนจะเริ่มอ่านหนังสือเรียนล่วงหน้า

…

คาบเรียนแรกหลังวันฮัลโลวีนเป็นวิชาคณิตศาสตร์

ศาสตราจารย์ลิลลี่เขียนคำถามบนกระดานดำว่า ‘เมื่อคืนฉันปล่อยภูตไปจับพวกเธอกี่ตัว?’

ทั้งห้องเงียบสงัดในบัดดล และไม่มีใครสามารถตอบคำถามยาก ๆ นี้ได้

จากนั้น ศาสตราจารย์ลิลลี่ก็เขียนคำถามที่สองบนกระดานดำว่า ‘เช้านี้มีคนมาสายกี่คน’

นักเรียนคนหนึ่งยกมือขึ้นอย่างกล้าหาญ

“เอ็มม่า มอร์ติส ช่วยตอบที”

“มีคนมาสายแปดคนค่ะ ศาสตราจารย์”

“ดีมาก มอร์ติสได้ห้าคะแนน ทุกคนที่มาสายลบห้าคะแนน แล้วไปยืนที่หลังห้องเรียน!”

ด้วยคำพูดนี้ เด็กบ้านขุนนางสามคน บ้านอัศวินห้าคน รวมทั้งหมดแปดคนจึงห่อไหล่ เดินไปยืนเรียงแถวอยู่ที่หลังห้องเรียน

ดาร์กซึ่งนั่งอยู่แถวหลัง สามารถเห็นความอับอายและความหงุดหงิดของพวกเขาได้

แม้ว่าตั้งแต่ต้นปีการศึกษาจะมีคนที่มาเรียนสายอยู่เสมอ แต่จริง ๆ แล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่คนจำนวนมากถูกลงโทษแบบนี้

อาจเป็นไปได้ว่า ศาสตราจารย์ลิลลี่กลัวว่าวันหยุดสองวันที่ผ่านมาจะทำให้นักเรียนหย่อนยานได้

ในบรรดาเด็กมาสายทั้งแปดคน โดรอนแห่งตระกูลขุนนางก็ยกมือขึ้นทันที

ศาสตราจารย์ลิลลี่หรี่ตาของเธอ “โดรอน เธอต้องการจะพูดอะไร”

โดรอนซึ่งมาสายเป็นครั้งแรกในชีวิต กัดฟันพูดว่า “ศาสตราจารย์ ผมไม่ได้ตั้งใจมาสายนะครับ”

ศาสตราจารย์ลิลลี่ตอบ “ก็ไม่มีใครตั้งใจแบบนั้นหรอก”

โดรอน “ผ–ผมแตกต่าง! ผมมาสายเพราะตื่นเช้ามาแล้วรู้สึกเพลีย…”

ศาสตราจารย์ลิลลี่พูดต่อ “ใช่ โดรอน ฉันรู้แล้วว่าเธอมาสายเพราะว่าเมื่อคืนเธอนอนดึก เพราะฉะนั้นหุบปากซะ”

ประโยคนี้ทำให้เกิดเสียงหัวเราะในห้องเรียน

โดรอนหุบปากทันที

คนมาสายที่เหลือก็รู้สึกละอายและไม่กล้าพูด

ไม่มีใครสังเกตเห็นว่า พวกเขามีรอยตื้นสองจุดอยู่ที่หลังคอ และตอนนี้มันกำลังจะจางหายไป

สรุปแล้ว

หลังเลิกเรียนพวกเขาก็ได้รับการบ้านสองเท่า

…

คาบสองเป็นวิชาเวทมนตร์พื้นฐานของศาสตราจารย์เคเซอร์

ในเดือนที่สามของนักเรียนชั้นปีหนึ่ง ในที่สุดศาสตราจารย์เคเซอร์ก็เริ่มสอนเกี่ยวกับการทำการ์ดเวทมนตร์

วันนี้เขาดูไม่ค่อยดีนัก แต่เขาก็ยังพูดว่า “วันนี้ เราจะมาเรียนรู้หนึ่งในวิธีการสร้างการ์ดเวทมนตร์ นั่นก็คือการสร้างการ์ดเมจิก!”

บทที่ 125 การต่อสู้ในเขาวงกตมีอะไรผิดปกติหรือ?
บทที่ 125 การต่อสู้ในเขาวงกตมีอะไรผิดปกติหรือ?

“โรเบิร์ต!” เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้อง เวอร์เธอร์ก็รีบวิ่งไปทันที

เขาดึงการ์ด [โทรลล์] ออกมาด้วยความเร็วสูง ก่อนจะร่ายด้วยคาถาอัญเชิญปกติ และโทรลล์ที่สูงเกือบสี่เมตรก็ตกลงมาบนพื้นซึ่งถูกโอบล้อมด้วยแสงจ้าภายในเวลาเพียงไม่กี่วินาที สัตว์ร้ายลุกขึ้นอย่างรวดเร็วพอดีกับที่ขวานศึกทุบลงมา!

โรเบิร์ตซึ่งถูกโทรลล์ขวางไว้ เกือบจะฉี่ราดตัวเองด้วยความตกใจ ขาของเขาสั่นเทาและแข็งทื่ออยู่กับที่

เวอร์เธอร์คว้าแขนเพื่อนสนิทแล้วรีบออกตัววิ่งทันที

“มอออ!”

มิโนทอร์ซึ่งสูงกว่าโทรลล์สูดหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะคำรามกู่ร้องในทันใด กล้ามแขนของมันปูดขึ้นเป็นมัด ๆ จากนั้นใช้แรงตั้งแต่ส่วนหลังจนถึงส่วนเอว แล้วทุบขวานศึกลงไปอีกครั้ง!

ฉัวะ!

พลังเวทมนตร์ของโทรลล์พุ่งออกมาราวกับโลหิตสูบฉีด แต่แล้วขวานศึกก็ฟันเข้าที่ไหล่ซ้ายของโทรลล์ ตัดแขนซ้ายทั้งหมดของมันไป!

เวอร์เธอร์และโรเบิร์ตไม่กล้ามองย้อนกลับไป เสียงกรีดร้องของโทรลล์ยังคงดังตามมา มันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมอนสเตอร์ตัวนั้นเลย!

ผ่านไปครู่หนึ่ง เวอร์เธอร์รู้สึกว่าการ์ด [โทรลล์] ในมือสั่นเล็กน้อย และดวงดาวเล็ก ๆ ก็กลับมารวมตัวกัน เป็นภาพของโทรลล์บนการ์ดอีกครั้ง

ทว่าตอนนี้ บนการ์ดกลับมีสีซีดจาง ราวกับต้องใช้เวลานานมากในการฟื้นฟู

เวอร์เธอร์รู้ว่าพวกเขากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้าย เขาอดไม่ได้ที่จะถือ [ความรักต้องห้าม] ไว้ในมือ

เด็กชายเคยลอบใช้มันแล้วหลังจากเข้ามาที่ทางลับ ซึ่งปรากฏว่าผลของ [ความรักต้องห้าม] ยังคงอยู่ และหมอกร่างคนตัวเล็กก็ยังตอบรับการเรียกหาของเขา รวมไปถึงยังสามารถนำทางเขาได้

เพียงแต่ว่าหมอกร่างคนตัวเล็กเคยทรยศเขามาก่อน ดังนั้นเวอร์เธอร์จึงไม่กล้าเดินตามคำแนะนำของมันอีก

แต่ตอนนี้ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับมิโนทอร์ที่น่าสะพรึงกลัว เวอร์เธอร์ก็ทำได้เพียงพึ่งพา [ความรักต้องห้าม] ที่เคยทรยศเขาเท่านั้น

แต่นี่ก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองไร้พลังอย่างมาก

…

สามทุ่มครึ่ง

แม้ว่าดาร์กจะมาทีหลัง แต่เขากลับวาดภาพจิตรกรรมฝาผนังได้เร็วกว่าเอ็มม่า

เด็กชายค้นพบมานานแล้วว่าเขามีพรสวรรค์ในการวาดภาพ และเมื่อใช้ร่วมกับนิ้วมือที่นิ่งของเขา ดาร์กก็สามารถคัดลอกได้อย่างรวดเร็วและแม่นยำ

หลังจากวาดภาพแล้ว ดาร์กเริ่มสังเกตจิตรกรรมฝาผนังอย่างระมัดระวังตั้งแต่ต้นจนจบ

ภาพจิตรกรรมฝาผนังเป็นเรื่องราวที่เก่าแก่มาก มันให้ความรู้สึกเหมือนเป็นภาพจิตรกรรมฝาผนังของชาวอียิปต์

ในภาพวาดแรก คนยากจนที่เนื้อตัวมอมแมมกำลังขุดแร่จำนวนมากจากเหมือง

ในภาพวาดที่สอง ช่างตีเหล็กที่เปลือยครึ่งตัวกำลังหลอมแร่เป็นอิฐสี่เหลี่ยมขนาดมาตรฐาน

ในภาพวาดที่สาม พ่อค้าในชุดสามัญกำลังขายอิฐสี่เหลี่ยมให้กับขุนนาง

ในภาพวาดที่สี่ ขุนนางที่สวมเสื้อผ้าหรูหรากำลังใช้อิฐสี่เหลี่ยมสร้างหอคอยเหนือแท่นบูชา

ในภาพวาดที่ห้า มนุษย์หลายพันคนกำลังสวดวิงวอนใต้แท่นบูชาเพื่อรอการมาถึงของบางตัวตน

ในภาพวาดที่หก สัตว์ร้ายยักษ์ปรากฏกายขึ้นและโผล่ออกมาจากหลุมดำบนท้องฟ้าระหว่างการสังเวย

ในภาพวาดที่เจ็ด สัตว์ร้ายคำรามลั่น ก่อนจะกลืนกินเครื่องสังเวยและมนุษย์ทั้งหมด

ในภาพวาดที่แปด โลหิตและซากศพมนุษย์กองทับถมกันอยู่บนพื้นอย่างแปลกประหลาด

มีภาพวาดทั้งหมดแปดภาพ

ดาร์กพยายามอย่างหนักกับการวาดภาพที่แปด และในที่สุดเขาก็คัดลอกรายละเอียดทั้งหมดเสร็จจนได้

เขารู้สึกว่าสิ่งที่ภาพวาดเหล่านี้ต้องการถ่ายทอดออกมานั้นแปลกมาก แต่มันก็ควรค่าแก่การศึกษามากเช่นกัน

ในกรณีที่ไม่สามารถยืนยันได้ว่าภาพจิตรกรรมฝาผนังจะหายไปหรือไม่ ทางที่ดีคือควรคัดลอกไว้ก่อน

“ดาร์ก ดาร์ก!” ไดแอนนาซึ่งเริ่มเดินเตร่ไปรอบ ๆ หลังจากค้นหาจิตรกรรมฝาผนังอันอื่นอย่างไร้ผล จู่ ๆ ก็วิ่งกลับมา

ดาร์กหันหน้าไปมองด้วยความสงสัย

ไดแอนนาหอบหายใจ “นายได้ยินเสียงกระทิงคำรามไหม? มันฟังดูดุร้ายมาก แบบดุร้ายมาก ๆ”

ดาร์กอยากจะบอกว่าเขาไม่ได้ยิน แต่แล้วก็มีเสียงคำรามของวัวกระทิงดังขึ้น

“มอออ!”

เสียงคำรามนั้นยิ่งกว่ารุนแรง เพราะมันสะเทือนขวัญสุด ๆ!

ดาร์กหยิบการ์ดคัดสรรออกมาโดยไม่รู้ตัว และจากนั้นก็รู้ทันทีว่าเสียงคำรามมันดังมาจากที่ไกล ๆ

‘มีคนปล่อยสปิริตออกมาหรือเปล่า?’

‘หรือว่ามีมอนสเตอร์เกิดขึ้นมาในทางลับนี้?’

ความคิดทั้งสองแวบเข้ามาในหัวของเขา

ดาร์กเก็บสมุดบันทึกไว้ในกระเป๋าสะพายข้างทันที ก่อนจะชำเลืองมองไปยังเอ็มม่าที่ยังคงวาดรูปอยู่ เขาเอ่ยเตือนเธอว่า “ได้เวลาไปกันแล้ว!”

เอ็มม่าเหลือบมองเขา แล้ววาดต่อด้วยความเร็วที่เร็วขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อดาร์กกำลังจะห้ามปรามเธออีกครั้ง ตอนนั้นเองที่เขาสังเกตเห็นว่าจิตรกรรมฝาผนังด้านซ้ายสุดเริ่มจางลงแล้ว ทันทีทันใด เขาฉุกคิดบางอย่างได้และพูดทันทีว่า “เธอวาดทั้งหมดไม่ทันหรอก ได้เวลาไปแล้ว เดี๋ยวฉันให้เธอยืมสมุดตอนที่พวกเรากลับไป”

แต่เมื่อเขาพูดอย่างนั้น เอ็มม่าก็กัดฟันและยิ่งจดจ่อมากขึ้น

“มอ!”

จู่ ๆ เสียงคำรามก็ดังใกล้ขึ้นมา

สีหน้าของดาร์กเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาจับไหล่ของเอ็มม่าและพูดอย่างเคร่งขรึม “มันอาจจะเป็นมอนสเตอร์นะ อย่าเอาแต่ใจสิ”

เอ็มม่าชะงักไป

คราวนี้เธอรีบเก็บปากกาใส่กระเป๋าของเธอ

ดาร์กถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดเสียงดังทันที “ไปกันเถอะ ไปที่ที่มีคนเยอะ ๆ และไปหาพวกรุ่นพี่ให้เร็วที่สุด…”

ไดแอนนาและโรสเชื่อฟังมากในขณะนี้ ทั้งสี่ออกจากทางเดินอย่างรวดเร็ว และภาพจิตรกรรมฝาผนังที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาก็หายไปด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

แต่เมื่อทั้งสี่ไปถึงหัวมุม พวกเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงหอบดังมาจากผนัง

ดาร์กตั้งใจฟังและในชั่วพริบตา เขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของโรเบิร์ตและเสียงคำรามของเวอร์เธอร์ รวมไปถึงเสียงของหนักกระทบพื้น

เขารู้ทันทีว่ามอนสเตอร์กระทิงกำลังไล่ตามเวอร์เธอร์และโรเบิร์ต!

ความลังเลปรากฏขึ้นบนใบหน้าของดาร์ก

การที่เพิ่งจะประสบอันตรายจากเทพธิดามา ทำให้เขาไม่อยากตกอยู่ในอันตรายอีกเลย

อย่างไรก็ตาม เวอร์เธอร์และโรเบิร์ตก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนในปีเดียวกัน

ขณะที่เขากำลังลังเลกับเรื่องนี้ เอ็มม่าก็จำเสียงของคนสองคนนั้นได้ ก่อนจะอุทานออกมาอย่างอดไม่ได้ว่า “เวอร์เธอร์กับโรเบิร์ตนี่!”

แล้วเสียงตกใจของโรเบิร์ตก็ดังมาจากอีกฟากหนึ่งของกำแพง “เอ็มม่านี่นา! เรารอดแล้ว…”

แต่ในวินาทีต่อมา เสียงของเวอร์เธอร์ก็ดังกลบเสียงของโรเบิร์ต “อย่ามาทางนี่ เอ็มม่า! หนีไป”

แต่เพราะคำว่า ‘หนี’ นี่เองที่ทำให้เอ็มม่าตัดสินใจได้

เธอเหลือบมองไปรอบ ๆ บริเวณ และรีบวิ่งไปที่ทางแยกซึ่งเป็นทางที่นำไปสู่อีกด้านของกำแพงทันที!

ทว่ากลับมีใครบางคนเร็วกว่าเธอ

ดาร์กก้มหน้าลง ริมฝีปากของเขาขยับอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่เขาแซงหน้าเอ็มม่า นางฟ้าตกสวรรค์ผู้ทรงเสน่ห์ก็ปรากฏตัวขึ้นในแสงสว่าง และเคลื่อนที่ไปอยู่เคียงข้างกับเขา

“เดอะเลดี้ ฝากเธอด้วย”

“ไม่มีปัญหา!”

…

ผ้าคลุมสีดำพลันสยายออกมาจากไหล่ซ้าย เดอะเลดี้เผยรอยยิ้มดุจวิญญาณร้าย

อาภรณ์ขาดวิ่นกระพือราวกับปีก

กรงเล็บยักษ์ที่มือซ้ายเผยประกายคมกริบอันน่ากลัวออกมา

ออร่าแห่งความมืดก็เล็ดลอดออกมาอย่างเงียบ ๆ เช่นกัน

มันยากที่จะเชื่อได้ว่า ตัวตนอันทรงพลังระดับนี้กลับสามารถอัญเชิญออกมาได้ ภายในเวลาเพียงไม่กี่วินาที!

สีหน้าของเอ็มม่าอึ้งค้างไปทันที และเธอก็หยุดเคลื่อนไหวโดยไม่รู้ตัว

ไดแอนนากับโรสวิ่งผ่านเธอไปตามลำดับ และไล่ตามดาร์กโดยไม่ลังเล

ราชันแห่งเขาวงกตที่เพิ่งเกิดใหม่ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าการไล่ตามเจ้าหนูตัวน้อยสองตัว จะนำไปสู่การถูกพิพากษาจากนางฟ้าตกสวรรค์

ดาร์ก เดม่อนเลี้ยวไปที่ทางแยก และเมื่อลืมตาขึ้น เขาก็เห็นมิโนทอร์ถือขวานศึกอยู่!

“คลื่นความมืด!”

เดอะเลดี้ยกแขนขึ้นอย่างรวดเร็ว และสร้างพลังงานรูปหัวใจดวงโตไว้ตรงหน้าอกของเธอ

พลังแห่งความมืดควบแน่นอย่างรวดเร็ว และถูกปลดปล่อยออกไปเป็นสสารมืดคล้ายค้างคาวนับไม่ถ้วน

ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของเวอร์เธอร์และโรเบิร์ต ฝูงค้างคาวพุ่งผ่านเหนือหัวของพวกเขา และมุ่งตรงไปยังใบหน้าของมิโนทอร์

มิโนทอร์ผู้ดุร้ายกรีดร้องและเหวี่ยงขวานศึกไปมาอย่างบ้าคลั่ง จิตใจของมันเริ่มสับสน

เดอะเลดี้บินขึ้นไปบนอากาศ กรงเล็บปีศาจในมือซ้ายหดตัวก่อนจะเปลี่ยนเป็น ‘หอกแห่งความมืด’ พุ่งทะลวงผ่านช่องว่างของขวานศึก!

ชั่วพริบตาเดียวหลังจากนั้น เดอะเลดี้ก็ปรากฏตัวขึ้นข้างหลังมิโนทอร์ด้วยท่าทางคุกเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้น หอกในมือซ้ายของเธอกลับมาเป็นกรงเล็บ และเสื้อคลุมก็ตกลงไปที่ข้างหลังเธออย่างเงียบ ๆ

ตู้ม!

หน้าอกและหน้าท้องของมิโนทอร์ปรากฏรูเลือดขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางสองเมตรทันที

การเคลื่อนไหวของมันหยุดกะทันหัน และแววตาแห่งชีวิตทั้งสองข้างก็เริ่มเลือนหายไป

มันล้มลงกับพื้นในที่สุด

…

เวอร์เธอร์และโรเบิร์ตมองดูมิโนทอร์ซึ่งถูกฆ่าตายในทันทีอย่างไม่อยากเชื่อสายตา แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะรอดแล้วก็ตาม

โรเบิร์ตทรุดตัวลงกับพื้น และเหงื่อก็ไหลออกมาท่วมตัว

ขณะที่เวอร์เธอร์ยืนตัวสั่นไม่หาย

“นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

ดาร์กเดินเข้ามาถามพวกเขาอย่างเป็นกันเอง

แต่สมองของทั้งคู่ดูจะทำงานหนักเกินไป พวกเขาจึงนิ่งค้างและไม่ตอบสนองใด ๆ อีกต่อไปแล้ว

ดาร์กเลิกสนใจแล้วเดินตรงไปยังร่างของมิโนทอร์

“มันไม่ได้กลายเป็นอนุภาคแสง… นี่มันเป็นมอนสเตอร์ของจริงเหรอ?”

ศพของมิโนทอร์นอนอยู่บนพื้นอย่างเงียบ ๆ โดยมีขวานยักษ์วางอยู่ข้าง ๆ ด้วย

ราชันแห่งเขาวงกตตนนี้อ่อนแอกว่าที่ดาร์กจินตนาการไว้มาก

เมื่อหวนคิดว่าเมื่อครู่นี้เขาเอาแต่ระวังตัว ดาร์กก็รู้สึกพูดอะไรไม่ออก

เดอะเลดี้กลับมาที่ด้านข้างของเขา แล้วเอนตัวเข้ามากระซิบข้างหูว่า “นายท่าน ความลับของท่านถูกเปิดเผยซะแล้ว”

…

บทที่ 124 ดาร์ก เดม่อนไม่เคยเห็นความลับของทางลับ
บทที่ 124 ดาร์ก เดม่อนไม่เคยเห็นความลับของทางลับ

หากเป็นกรณีที่ไม่พบสัตว์ประหลาดหรือกับดักในขณะนี้ สิ่งที่อันตรายที่สุดในทางลับคือ เส้นทางที่สลับซับซ้อน

ทางเดินจะเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ และมันยังมีทางแยกมากมายต่อไปอีก นอกจากนี้ พื้นผิวทางเดินมักเป็นลูกคลื่นอยู่เสมอ แม้แต่คนที่มีประสาทสัมผัสรับรู้ทิศทางชัดเจนก็อาจหลงทางอยู่ในนี้ได้

แต่เมื่อดาร์กพูดถึงเรื่องนี้ ไดแอนนาก็หยิบเข็มทิศออกมาอย่างภาคภูมิใจ “ดูนี่ ฉันเตรียมตัวมาแล้ว”

จากนั้นเธอก็พบทันทีว่าเข็มทิศเอาแต่หมุนไม่หยุด

“ฮ่า ๆ ดูเหมือนจะใช้ไม่ได้แล้วแฮะ…”

ไดแอนนาหดมือเก็บเข็มทิศกลับไป แล้วดึงสติกเกอร์เรืองแสงออกมาแทน

ดวงตาของดาร์กเป็นประกายขึ้นมาทันที เขาหยิบสติกเกอร์จากมือของเธอมาดู สิ่งนี้พึ่งพาได้มากกว่าเข็มทิศเสียอีก

ตราบใดที่มีคนเขียนตัวเลขบนสติกเกอร์ วาดลูกศร และติดไว้บนผนังตลอดทาง มันจะช่วยลดความเสี่ยงในการหลงทางได้อย่างมาก

ไดแอนนามองสติกเกอร์ของเธอถูกเอาไป ดวงตากลมโตใสหรี่ลงทันที

จากนั้นเธอก็เดินตามดาร์ก พลางเคี้ยวลูกอมทอฟฟี่ขณะติดสติกเกอร์ไปบนผนัง และเริ่มการผจญภัยครั้งแรกในฐานะนักเรียน

…

นี่อาจเป็นครั้งแรกที่ผู้คนจำนวนมากเข้าสู่เส้นทางลับในปราสาทเซนต์แมเรียนพร้อมกัน

เมื่อจำนวนนักเรียนที่เข้าสู่ทางลับเกินเก้าสิบเก้าคน ทางลับที่ไม่รู้ว่าเงียบงันมานานกี่ปี ในที่สุดก็เกิดการเปลี่ยนแปลงโดยไม่ทราบสาเหตุ

และเมื่อนักเรียนหมกมุ่นอยู่แต่กับการสำรวจทางลับ เหล่าอาจารย์ก็กังวลมากขึ้น

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้และศาสตราจารย์ซิลเวอร์พากันออกจากปราสาท เพื่อไปลดผลกระทบของเหตุการณ์นี้

ส่วนอาจารย์ที่เหลือก็…พึ่งพาไม่ค่อยได้

เมื่อศาสตราจารย์ทอมป์สันแห่งวิชาปรุงยา ‘เพิ่ง’ สังเกตเห็นว่านักเรียนกำลังสำรวจทางลับ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปในทันที และรีบรวบรวมศาสตราจารย์ที่เหลือทันที

เป็นผลให้หลังจากที่เหล่าศาสตราจารย์มาถึง พวกเขาพบว่าศาสตราจารย์ที่เหลืออยู่และมีตำแหน่งสูงสุดสองคนนั้นคือ ศาสตราจารย์โจนส์ผู้มีมันสมองเป็นกล้าม กับศาสตราจารย์ลิลลี่ผู้ฉลาดแกมโกงสมเป็นเผ่าพันธุ์ภูต

สีหน้าของศาสตราจารย์ทอมป์สันซีดลงทันที และเขาก็ล้มนอนลงไปบนโซฟา

จะทำยังไงดี?

สุดท้าย ศาสตราจารย์เคเซอร์ก็กล่าวว่า “จากมุมมองของสถาบัน เมื่ออ้างอิงตามหลักการแล้ว เราไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการสำรวจโดยอิสระของนักเรียน แต่อันตรายจากทางลับนั้นเป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ และเราจำเป็นต้องเตรียมรับมือกับบางสิ่งล่วงหน้า โดยเฉพาะการรับมือกับนักเรียนจำนวนมากที่หลงทางภายในเส้นทางลับ”

ศาสตราจารย์ลิลลี่นั่งไขว่ห้างอยู่กลางอากาศ เมื่อได้ยิน เธอก็ตบหน้าอกทันทีและพูดว่า “หากพวกเขาหลงทาง ก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง เรื่องนี้ง่ายมาก ฉันจัดการได้”

เมื่อปัญหาใหญ่ที่สุดมีคนดูแลแล้ว เหล่าศาสตราจารย์ก็รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

ใบหน้าของศาสตราจารย์ทอมป์สันค่อย ๆ ดีขึ้น “ทางลับไม่มีมาตรการรักษาความปลอดภัยที่เหมาะสมเหมือนอย่างในดันเจี้ยน และฉันก็คิดว่ามันควรถูกปิดกั้นเป็นอาณาเขตหวงห้ามไว้”

ศาสตราจารย์โจนส์ค้าน “นั่นมันขัดกับจุดประสงค์ของสถาบัน เราต้องรอให้อาจารย์ใหญ่กลับมาก่อน”

ศาสตราจารย์ทอมป์สันพูดเสียงแผ่วลง “แต่ก่อนจะถึงตอนนั้น เราลองคิดหาวิธีอื่นดูไหม?”

ศาสตราจารย์โจนส์ถามด้วยความสงสัย “คุณมีไอเดียอื่นเหรอ?”

ศาสตราจารย์ทอมป์สันกล่าวอย่างเคร่งขรึม “เพิ่มการบ้าน”

…

นักเรียนที่ยังคงหมกมุ่นอยู่กับการสำรวจทางลับ ไม่ได้ตระหนักถึงผลที่ตามมาจากการกระทำของพวกเขาเลย

อาจเป็นเพราะมีคนจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ ที่เข้าสู่เส้นทางลับ จึงไม่ค่อยมีคนสนใจเรื่องหลงทางเท่าไหร่

พวกเขาบอกว่ามันเป็น ‘การผจญภัย’ แต่พวกเขาไม่ได้จริงจังกับมันเลย ยิ่งพวกเขาโตมากเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งจริงจังน้อยลงเท่านั้น

ถ้าพวกเขาต้องการการผจญภัย มันจะดีกว่ามากถ้าไปที่ดันเจี้ยนแทน

เพราะทางลับที่ไม่มีแม้แต่มอนสเตอร์ ก็เหมือนกับการเดินทางไปสถาบันในฤดูใบไม้ร่วง!

อย่างไรก็ตาม ผู้ที่มีการ์ดเมจิกหมวดอาหารกำลังได้รับความนิยมอย่างมากในตอนนี้

แม้แต่ดาร์กก็ระมัดระวังตัวน้อยลง หลังจากเจอกับผู้คนเดินผ่านไปมาสองสามครั้ง

บวกกับขนมมากมายที่ไดแอนนานำติดตัวมาด้วย พวกเขาก็ค่อย ๆ กลายเป็นส่วนหนึ่งของการทัศนศึกษาในฤดูใบไม้ร่วงนี้

ทันทีที่ความคิดนี้ปรากฏขึ้น ทางลับที่ไม่ได้น่าสนใจก่อนหน้านี้ ตอนนี้กลับดูน่าสนใจขึ้นมาทันที

ดาร์กค่อย ๆ ค้นพบว่ามีผู้มีพรสวรรค์มากมายในหมู่นักเรียน

บางคนถึงกับตั้งป้ายถนนที่ทางแยก และป้ายบอกทางแต่ละป้ายก็มีตัวเลขกำกับอยู่

เด็กชายวาดแผนที่โดยอิงจากป้ายบอกทาง และเขาก็ค่อย ๆ วาดออกมาจนเยอะมาก

จากนั้นเมื่อเวลาประมาณหนึ่งทุ่ม ในที่สุดดาร์กก็พบเครื่องหมายที่สองในแผนที่ขุมทรัพย์ ซึ่งเป็นคันประทีปที่ปะปนอยู่กับคบเพลิงนับพัน

ฐานของคันประทีปเป็นงวงช้าง

วัลคีรีวาดจิบิช้างตัวเล็กในแผนที่ขุมทรัพย์…

“เพิ่งหนึ่งทุ่มเอง ดูเหมือนจะยังมีโอกาสเจอเครื่องหมายอื่นอีก”

ดาร์กยังคงค้นหามันด้วยความสนุกสนาน

จนในที่สุด หลังจากได้เบาะแสบางอย่างในเส้นทางลับ ไดแอนนาและโรสก็ตื่นเต้นมากราวกับว่าพวกเขาได้พบสมบัติแล้ว พวกเขามีความสุขมากกว่าตัวดาร์กเองเสียอีก

เมื่อเดินลึกเข้าไปอีก ดาร์กก็เจอกับบุตรแห่งวีรบุรุษและโรเบิร์ตโดยบังเอิญ เขาจึงสังเกตเห็นว่าเวอร์เธอร์กำลังถือแผ่นกระดาษและวิ่งไปอย่างเร่งรีบเล็กน้อย ดูเหมือนว่าพวกเขาก็ได้เบาะแสบางอย่างมาบ้าง

อย่างไรก็ตาม แผนที่ขุมทรัพย์ของทั้งสองไม่เหมือนกัน ดังนั้นดาร์กจึงไม่สนใจมากนัก

ระหว่างทางกลับ เขาเห็นเอ็มม่า มอร์ติสยืนอยู่คนเดียวที่เส้นทางลับ ในมือเธอกำลังถือสมุดจด และวาดภาพฝาผนังอย่างรวดเร็ว

ดาร์กเห็นสติกเกอร์บนผนังและทันใดนั้นก็สังเกตเห็นว่า นี่คือที่ที่เขาเคยไป

แต่ตอนนั้นเขาไม่เห็นอะไรที่เหมือนกับจิตรกรรมฝาผนังเลย!

“ภาพจิตรกรรมฝาผนังเหล่านี้เป็นของใหม่หรือเปล่า?” หลังจากกระซิบคำสองสามคำกับไดแอนนาและโรส ดาร์กก็หยิบสมุดบันทึกของเขาออกมาและวาดภาพฝาผนังอย่างรวดเร็ว

เอ็มม่าเหลือบมองเขาและพูดอย่างเคร่งขรึม “ฉันเจอมันก่อนนะ”

ดาร์กพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “อืม ถ้าพบผลลัพธ์เหมือนกัน ชื่อผู้ค้นพบคนแรกจะเป็นของเธอ”

“ตกลง” เอ็มม่าหันกลับไปมองจิตรกรรมฝาผนังอีกครั้ง

…

ไดแอนนายืนพิงกำแพง ขณะกินเมล็ดแตงโมในเปลือกช็อกโกแลต พลางมองดูดาร์กและเอ็มม่าที่กำลังจดจ่อ แล้วหันมากระซิบกับโรสว่า “พวกเขาจริงจังกันมาก”

โรสลังเล “เราควรเรียนรู้จากพวกเขาบ้างไหม?”

ไดแอนนารู้สึกลำบากใจ “เฮ้อ ต่อให้ฉันวาดพวกมันไป ฉันก็ไม่สามารถเข้าใจมันได้อยู่ดี”

โรสเงียบไป

เธอก็ไม่เข้าใจเช่นกัน

แต่แล้วเธอก็พูดว่า “งั้นเราไปดูรอบ ๆ ว่ามีภาพจิตรกรรมฝาผนังที่คล้ายกันในทางลับใกล้ ๆ นี้ดีไหม?”

ดวงตาของไดแอนนาเป็นประกาย “เป็นความคิดที่ดีมาก วิธีนี้อาจจะช่วยดาร์กได้” เธอรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอีกครั้ง

โรสอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวและยิ้มอ่อน ทว่าดวงตากลับปรากฏร่องรอยความอิจฉายามมองไปที่ดาร์กและเอ็มม่า

“พวกเขานี่เหมือนกันจริง ๆ”

…

ทางลับกำลังเปลี่ยนแปลงไปอย่างเงียบ ๆ

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หลังจากที่มีนักเรียนจำนวนมากขึ้นมาสำรวจทางลับในฐานะเขาวงกต การเปลี่ยนแปลงที่ไม่ดีบางอย่างก็เกิดขึ้นเช่นกัน

มันมีทางลับใหม่ปรากฏขึ้นในเส้นทางลับ

ประตูที่นำไปสู่ทางเดินอื่นพลันปรากฏขึ้นบนผนัง

มีอุโมงค์ที่เลื่อนลงมา

มิโนทอร์ที่ส่วนหัวเป็นวัวกระทิงทว่าร่างกลับเป็นมนุษย์ มือกำขวานศึก ก้าวออกมาจากกำแพงด้วยดวงตาเป็นประกายสีเลือด

โรเบิร์ต บร็อกไฮม์กรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว ขณะที่เขายืนมองดูสัตว์ประหลาดที่คล้ายกับวิญญาณรับใช้ของเวอร์เธอร์ ค่อย ๆ ถือกำเนิดขึ้นมา

…

ทางลับมีชีวิต!

บทที่ 123 ดาร์ก เดม่อนกลับเข้าสู่เส้นทางลับ
บทที่ 123 ดาร์ก เดม่อนกลับเข้าสู่เส้นทางลับ

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ไม่คาดคิดเช่นกันว่าหลังจากที่เธอบอกรายละเอียดทั้งหมดของเหตุการณ์นั้นอย่างเปิดเผยและตรงไปตรงมาต่อหน้าศาสตราจารย์และนักเรียนทั้งสถาบัน นี่คือสิ่งที่เธอจะได้รับ

ในการประชุม นักเรียนอาจรู้สึกเสียใจกับการลาออกของศาสตราจารย์ดีดี้ และประณามการละเลยหน้าที่ของศาสตราจารย์ดีดี้

แต่เมื่อการประชุมสิ้นสุดลง ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีคนคิดถึงมันมากนัก

สำหรับนักเรียนส่วนใหญ่ หากไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาประสบเองกับตัว มันจะไม่ส่งผลกระทบอะไรกับพวกเขามากนัก

เช่นเดียวกับหลังจากผิดหวังกับบุตรแห่งวีรบุรุษ แต่ก็ไม่มีใครวิ่งไปหาเวอร์เธอร์แล้วตะโกนว่า ‘นายไม่คู่ควรที่จะถูกเรียกว่าเป็นบุตรแห่งวีรบุรุษ’

อย่างมากที่สุด คนจะพูดถึงมันผ่าน ๆ เวลาพูดคุยกัน

เพราะในท้ายที่สุดแล้ว สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของนักเรียนจริง ๆ คือคำที่กล่าวถึงในเหตุการณ์โดยไม่ตั้งใจ นั่นคือทางเดินลับ!

มีทางเดินลับในปราสาท!

นักเรียนอาศัยอยู่ในปราสาทมานานมากแล้ว แต่พวกเขายังไม่รู้ว่ามีทางลับมากมายที่ซ่อนอยู่ในปราสาท ซึ่งคนอื่น ๆ ได้สำรวจมาหลายครั้งแล้ว!

มันน่าสนใจกว่าอย่างอื่นมาก!

ในช่วงเวลาสั้น ๆ สถาบันเซนต์แมเรียนทั้งหมดก็ระเบิดด้วยความตื่นเต้น

พอดีกับว่าวันนี้เป็นวันหยุดฮัลโลวีน และไม่มีที่ไหนให้ระบายพลังงานส่วนเกิน ทำไมไม่หาอะไรทำล่ะ?

ดังนั้นนักเรียนจึงรีบออกไปสำรวจทุกตารางนิ้วอย่างกระตือรือร้น พยายามค้นหาเส้นทางลับที่อาจารย์ใหญ่กล่าวถึง

…

ในเวลานี้ ไดแอนนาที่ฉลาดก็นึกถึงดาร์ก คนวงในคนนี้

เมื่อดาร์กกลับมาที่หอพัก ไดแอนนาก็พาโรสไปที่ประตูห้องพักของเขา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

เดิมทีดาร์กไม่ต้องการเข้าร่วมการสำรวจ แต่หลังจากสัมผัสแผ่นหนังในมือแล้ว เขาจึงตัดสินใจลองดู

เขาสนใจในสิ่งที่แม่ของเขาซ่อนไว้ในทางลับมาก

…

ในขณะเดียวกัน คนที่เพิ่งออกมาจากห้องพยาบาลก็พบว่าพวกเขากลายเป็นที่นิยมในหมู่นักเรียนเป็นอย่างมาก

เพื่อนร่วมชั้นที่พวกเขาไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์ด้วยมาก่อน แสดงความกังวลเรื่องสุขภาพของพวกเขา โดยถามพวกเขาว่ารู้สึกโอเคไหม มันทำให้พวกเขารู้สึกขนลุกมาก

แม้แต่โรเบิร์ตก็ถูกเพื่อนร่วมชั้นขวางไว้ระหว่างทางกลับหอพัก คนที่ไม่ชอบเขาเมื่อนานมาแล้ว ต่างก็ทำตัวเป็นมิตรกับเขาด้วยเหตุผลบางอย่าง

โรเบิร์ตรู้สึกประทับใจเล็กน้อยในตอนแรก จนกระทั่งพวกเขาเปิดเผยจุดประสงค์ที่แท้จริงของพวกเขาออกมา…

“พอเลย! ฉันเหนื่อยแล้วจริง ๆ ไปหาคนอื่นเถอะ!” โรเบิร์ตที่กำลังพยายามดิ้นหลุดพ้นจากแรงดึงของเพื่อนร่วมชั้น วิ่งเข้าไปในหอคอยของบ้านอัศวิน และบังเอิญชนกับเวอร์เธอร์ซึ่งกำลังเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่ที่จะออกไปข้างนอก

…

เวอร์เธอร์สังเกตเห็นเช่นกันว่าในสถาบันเริ่มโกลาหลขึ้น เพราะข้อมูลเกี่ยวกับทางลับตอนที่เพื่อนร่วมชั้นมาที่ประตูห้องของเขา

เดิมทีเขาอยู่ในหอพัก พยายามคัดลอกแผนที่ที่พ่อทิ้งไว้เพื่อไม่ให้แผนที่เสียหาย

ผลก็คือ หลังจากที่แผนที่ใครก็แทบดูไม่รู้เรื่องถูกเวอร์เธอร์คัดลอก มันก็กลายเป็นแผนที่ที่ใครก็ดูไม่ออกจริง ๆ

เวอร์เธอร์ได้แต่ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ‘บางทีอาจจะเป็นกรรมพันธุ์’ แล้วก็เลิกคัดลอก

จนกระทั่งเพื่อนร่วมชั้นบางคนมาที่ประตูห้องเขา ทันใดนั้นเขาก็รู้ว่าข้อมูลเกี่ยวกับทางลับรั่วไหลออกไปแล้ว ไม่ช้าก็เร็ว นักเรียนจะพบทางเข้าทางลับ และสมบัติที่พ่อของเขาทิ้งไว้ก็ต้องก็หายไปแน่นอนอย่างที่อาจารย์ใหญ่กล่าว

และหากมันถูกนักเรียนคนอื่นพบเข้าจริง ๆ…

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ผู้ที่เดิมทีต้องการแข่งขันกับดาร์กก็ยิ่งกังวลมากขึ้นไปอีก

“โรเบิร์ต เร็วเข้า ฉันหมดเวลาแล้ว!”

ก่อนที่โรเบิร์ตจะทันได้พูดอะไร เวอร์เธอร์ก็ดึงตัวเขาและพาวิ่งออกจากหอคอยบ้านอัศวินแล้ว

…

มีทางเข้าลับมากมายในปราสาท

เพราะเจ้าหมอกตัวน้อยที่เวอร์เธอร์ได้มาจาก ‘มุ่งสู่ห้วงลึก’ เขาจึงรู้เรื่องทางลับมากมาย

และตอนนี้ดาร์กรู้เพียงทางเข้าลับสองทางเท่านั้น

หนึ่งในนั้นคือทางเข้าลับใกล้กับรูปปั้นจอมเวทตัวใหญ่

อีกทางเป็นทางออกของทางลับ เมื่อเขาเดินตามเวอร์เธอร์ออกจากทางลับครั้งแรก

ทางที่คุ้นเคยมากที่สุดคือทางลับใกล้กับรูปปั้นจอมเวทตัวใหญ่

เกือบห้าโมงเย็นแล้ว

ดาร์กพาไดแอนนาและโรสมาที่รูปปั้นจอมเวทขนาดใหญ่

เขาเคยผ่านที่นี่มาหลายครั้งแล้ว แต่เขาไม่เคยสนใจรูปปั้นนี้เลย

แต่คราวนี้ ยิ่งดูก็ยิ่งคุ้นตา เขาจึงอดไม่ได้ที่จะนำแผนที่ขุมทรัพย์มาเปรียบเทียบ

“ดาร์ก นายกำลังถือแผนที่ทางลับอยู่หรือเปล่า?” ไดแอนนาถามพลางเขย่งเท้า

ดาร์กส่ายหัวเล็กน้อย “นี่คือแผนที่ขุมทรัพย์ที่แม่ของฉันวาดไว้เมื่อตอนที่เธอยังเป็นนักเรียน”

ไดแอนนาพูดอย่างตื่นเต้นทันที “มีแผนที่ขุมทรัพย์จริง ๆ เหรอ?”

ดาร์กยิ้ม “ในเมื่อเป็นการสำรวจ จะไม่มีแผนที่ขุมทรัพย์ได้ยังไง ไปกันเถอะ ดูเหมือนฉันจะพบเบาะแสแล้ว”

เครื่องหมายแรกในแผนที่ขุมทรัพย์คือ ชิ้นหมากรุกที่อยู่ตรงหน้าเขาอย่างไม่ต้องสงสัย!

ไม่มีทางที่ดาร์กจะสามารถเชื่อมโยงตัวหมากรุกกับรูปปั้นนี้ได้ ถ้าเขาไม่ได้เห็นมันด้วยตาของเขาเอง

แต่ตอนนี้เขาเกือบจะแน่ใจแล้ว

“ตราบใดที่พบเครื่องหมายอีกสองเครื่องหมาย ก็สามารถกำหนดทิศทางของแผนที่ได้แล้ว”

“มีเครื่องหมายสิบหกตัวในแผนที่ และตำแหน่งของสมบัติคือเครื่องหมายที่สิบเจ็ด”

“เราไม่ได้รีบร้อนขนาดนั้น หากเราสามารถหาเครื่องหมายที่สองได้ในคืนนี้ มันก็จะเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่แล้ว”

ขณะที่ดาร์กพูด เขาระบุเส้นทางในแผนที่ขุมทรัพย์อย่างระมัดระวัง

มันทำให้เขาประหลาดใจ เส้นที่ลากจากเครื่องหมายแรกไม่ได้ชี้ไปที่ทางลับที่อยู่ใกล้เคียง แต่เป็นเส้นตรง

“เส้นตรง?” ดาร์กครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงมองดูกำแพงด้านหลังจอมเวทอย่างสงสัย

“ไม่มีทางน่า”

ดาร์กรู้สึกเขินเล็กน้อยเมื่อคิดว่า ตนเคยซ่อนตัวอยู่ที่นี่แต่ไม่ได้สังเกตอะไรเลย

เขาเอื้อมมือออกไปแตะผนัง และด้วยพลังเวทมนตร์เพียงเล็กน้อยที่ใส่เข้าไป ระลอกคลื่นเหมือนน้ำก็ปรากฏขึ้นบนผนัง

มีทางลับอยู่ที่นี่จริง ๆ!

ดาร์กหยิบการ์ดคัดสรรออกมาและต้องการอัญเชิญรุกกี้เดวิมอนโดยไม่รู้ตัว ทว่าใบหน้าของเขาก็แข็งทื่อเมื่อคิดอะไรได้ ก่อนจะรีบเก็บมันลงไป

“ฉันรู้แล้ว ฉันรู้ว่านี่คือทางเข้าสู่ทางลับใช่ไหม?” ไดแอนนารีบหยิบการ์ดคัดสรรออกมาและอัญเชิญวิญญาณรับใช้ของเธอออกมา

แพนด้าตัวน้อยที่สูงเพียงครึ่งเมตรก็ปรากฏตัวขึ้นที่เท้าของเธออย่างน่าสงสาร

“ไปกัน!” ไดแอนนาชี้ไปข้างหน้า และแพนด้าน้อยก็คลานเข้าไปในกำแพง

หลังจากยืนยันความปลอดภัย คนทั้งสามก็เข้าไปทีละคน

ขณะที่ทิ้งร่องรอยไว้บนกำแพงดาร์กกล่าวว่า “มีคบไฟอยู่ทั้งสองด้านของทางลับ และจะสว่างขึ้นโดยอัตโนมัติเมื่อมีคนผ่านไป”

“ฉันเข้ามาในทางลับสามครั้งแล้ว ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เจอกับอันตรายใด ๆ จนถึงตอนนี้ แต่ฉันก็ไม่แน่ใจว่าทางลับทั้งหมดจะไม่มีอันตรายจริง ๆ หรือเปล่า”

“อันที่จริง ต่อให้เมื่อก่อนจะไม่มีอันตราย ทว่าต่อไปอาจไม่เป็นแบบนั้นก็ได้”

“ถ้าการคาดเดาของฉันถูกต้อง สภาพแวดล้อมของทางลับจะเปลี่ยนไปตลอดเวลา!”

“ตอนบ่าย เธอน่าจะได้ยินจากอาจารย์ใหญ่แล้วว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ มาจากนักเรียนคนหนึ่งที่ค้นพบวิหารจันทราในทางลับ”

“แต่เธอจะไม่มีทางรู้หรอกว่าจริง ๆ แล้ววิหารแห่งจันทรามีอยู่จริงหรือไม่ก่อนที่นักเรียนจะค้นพบมัน”

“ปัญหาที่เกี่ยวข้องกับที่นี่ซับซ้อนมาก…”

เมื่อมองไปที่ไดแอนนาที่ยังคงมองไปรอบ ๆ อย่างสงสัยไปข้างหน้า ดาร์กอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างเคร่งขรึม “ที่ฉันพูดขนาดนี้ก็เพื่อเตือนเธอ ดังนั้นตามฉันมาและอย่าวิ่งไปไหน!”

ไดแอนนากับแพนด้าหันหน้าพร้อมกัน พลางมองดาร์กอย่างน่าสงสาร

บทที่ 122 สถาบันเซนต์แมเรียนถูกกระแสเขาวงกตซัดเข้าใส่
บทที่ 122 สถาบันเซนต์แมเรียนถูกกระแสเขาวงกตซัดเข้าใส่

พวกมันควรจะเป็นแผนที่ขุมทรัพย์ แต่จริง ๆ แล้วพวกมันเป็นแค่ภาพวาดที่วาดด้วยมือสองภาพเท่านั้น

แผนที่ขุมทรัพย์ในมือของดาร์กยังดีหน่อย อย่างน้อยมันก็ทำมาจากวัสดุอย่างกระดาษหนัง พื้นหลังและเส้นทางบนแผนที่ขุมทรัพย์ทั้งหมดถูกวาดด้วยปากกาพลังเวท ซึ่งค่อนข้างละเอียดอ่อน

แต่หลังจากที่เขาเหลือบดูแผนที่ขุมทรัพย์ในมือของเวอร์เธอร์ เขาพบว่าสิ่งที่เวอร์เธอร์ได้รับนั้นเป็นเพียงกระดาษทำการบ้านชิ้นหนึ่ง และมันเต็มไปด้วยรอยขีดเขียน

เดิมทีเวอร์เธอร์ตื่นเต้นที่จะได้รับสิ่งที่พ่อทิ้งไว้ให้ แต่ในชั่วพริบตา เขาก็ลดมือที่ถือภาพวาดนั้นลงไปด้วยความอับอาย และพยายามบดบังมันด้วยร่างกายครึ่งหนึ่งของเขา

ในทางตรงกันข้าม ดาร์กไม่ได้กังวลเรื่องนี้ เขากางมันออกและมองดูอย่างเปิดเผย

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ไม่ได้บอกว่าแผนที่ขุมทรัพย์ทั้งสองแผ่นชี้ไปยังพื้นที่ใด แต่เห็นได้ชัดว่ามันเกี่ยวข้องกับเส้นทางลับ

เมื่อพิจารณาจากจุดยืนของวีรบุรุษและวัลคีรีแล้ว

พ่อแม่สองคนนี้น่าจะทิ้งมันไว้โดยไม่ได้ตั้งใจเมื่อตอนที่พวกเขายังเป็นนักเรียน

เป็นไปได้สูงมากว่าพวกเขาไม่ได้คิดถึงขั้นทำเพื่อลูกในอนาคตของตัวเอง…

อาจเป็นเพียงความรู้สึกบางอย่างที่เกิดขึ้นในขณะนั้น อันที่จริง มันไม่ได้มีเพียงแค่วีรบุรุษและวัลคีรีที่ทำ เพราะยังมีนักเรียนคนอื่น ๆ ที่ทิ้งสมบัติที่คล้ายคลึงกันไว้ด้วย

ดาร์กมองดูแผนที่ขุมทรัพย์ในมืออย่างระมัดระวัง และพบว่ามันเป็นแผนที่ขุมทรัพย์ที่มี ‘เครื่องหมาย’ เป็นจุดเชื่อมต่อ

เครื่องหมายเดิมคือ สิ่งที่ดูเหมือนตัวหมากรุก

ฝีมือการวาดภาพของอัลเวตต์นั้นค่อนข้างดี แต่เธอกลับใช้รูปตัวจิบิ*[1] ที่น่ารักมาวาด นี่ทำให้ดาร์กจ้องมันเขม็งอยู่ครู่หนึ่ง

หลังจากที่อ่านมันแล้ว ดาร์กก็ตัดสินใจว่าถ้าเขาไม่สามารถหาสมบัติที่ว่านั่นได้ก่อนปิดภาคเรียน เขาจะกลับบ้านไปถามวัลคีรี

…

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้เตือนในตอนท้ายว่า “ถ้าสมบัติมีอยู่จริง พวกมันจะไม่หายไปโดยไม่มีเหตุผล พวกเธอมีเวลาเหลือเฟือที่จะหามัน ดังนั้นอย่าใจร้อนเกินไป โดยเฉพาะเวอร์เธอร์ เธอควรให้ความสำคัญกับการบ้านมากขึ้นนะ”

แล้วเธอก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

แต่ดาร์กสามารถเห็นอะไรมากมายจากทัศนคติของเธอ

เธออาจใช้ตัวตนของพวกเขาเพื่อทำให้บางสิ่งเกิดขึ้นภายนอกได้ แต่เธอจะไม่นำสิ่งเหล่านั้นเข้ามายุ่งเกี่ยวกับในสถาบัน

ปราสาทเซนต์แมเรียนจะเป็นกำแพงป้องกันนักเรียนจากลมและฝนเสมอ

( ๑ ˙―˙ ๑) อืมม… ถ้านักเรียนไม่ได้อ่านหนังสือพิมพ์อะนะ

และเห็นได้ชัดว่าเวอร์เธอร์ไม่ได้มีนิสัยแบบนั้น

ขณะที่ดาร์กกลับไม่พลาดทุกประเด็น…

…

หลังออกจากห้องทำงานแล้ว ดาร์กกับเวอร์เธอร์ก็แยกทางกัน

แม้ว่าอาจารย์ใหญ่จะมอบแผนที่ขุมทรัพย์ให้กับทั้งคู่ แต่คุณภาพของแผนที่ขุมทรัพย์และทัศนคติของทั้งสองที่มีต่อแผนที่ขุมทรัพย์นั้นกลับแตกต่างกัน

เนื่องจากแม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ ดาร์กจึงรู้สึกว่าเรื่องนี้สามารถใช้เป็นเพียงงานอดิเรกนอกเวลาเรียนได้ แต่จะไม่มากไปกว่านั้น

ซึ่งแตกต่างกับเวอร์เธอร์ที่ให้คุณค่ากับแผนที่ขุมทรัพย์มากกว่าดาร์ก ตามที่อาจารย์ใหญ่บอก มันเป็นสมบัติที่พ่อของเขาซึ่งเป็นวีรบุรุษทิ้งไว้ให้เขาโดยเฉพาะ

ไม่ว่าจะเป็นแผนที่ขุมทรัพย์หรือขุมทรัพย์ที่ซ่อนอยู่ ทั้งสองอย่างนี้ต่างมีความหมายอย่างลึกซึ้ง

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าถนนนักเดินทางไม่ได้ปิดอยู่ตอนนี้ เขาอาจจะหากรอบรูปมาใส่กรอบแล้ว

เพราะแผนที่ขุมทรัพย์ที่ทำจากกระดาษทำการบ้านนั้นเสียหายง่ายเกินไป…

เวอร์เธอร์รักษาแผนที่ขุมทรัพย์ไว้กับตัวอย่างดี เขาพร้อมกลับไปที่หอเพื่อเก็บมันโดยเฉพาะ

เดิมทีเขาเคยคิดจะไปห้องพยาบาลเพื่อไปรับโรเบิร์ต แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนใจแล้ว

…

ตอนนี้ นักเรียนที่โดนน้ำพรากวิญญาณสามารถออกจากห้องพยาบาลได้แล้ว

โรเบิร์ตยืนอยู่ที่ประตูห้องพยาบาลด้วยความงุนงง พลางถอนหายใจออกมา วันหยุดหนึ่งวันของเขาหายไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

นักเรียนที่ออกจากห้องพยาบาลทั้งหมดมาเป็นคู่ และเขาเป็นคนเดียวที่อยู่เพียงลำพัง

เมื่อคิดถึงรูปร่างหน้าตาของเวอร์เธอร์ที่เปลี่ยนไปในตอนนั้น เขาก็บอกตัวเองในใจว่า เขาจะต้องระมัดระวังไม่พูดถึงมันในอนาคต

โรเบิร์ตมีประสบการณ์ในเรื่องนี้ และเขารู้ว่ามันน่าอายแค่ไหน

เอ๊ะ? ( ⊙ o ⊙ )

ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเวอร์เธอร์เคยถูกเปลี่ยนเป็นผู้หญิง

แต่เวอร์เธอร์ไม่เคยรู้ว่า เขาก็เคยถูกเปลี่ยนเป็นผู้หญิงเหมือนกัน…

ซึ่งนี่เป็นเรื่องที่ดี!

เยี่ยมไปเลย!

…

คู่รักที่ออกจากห้องพยาบาลกับโรเบิร์ตนั้นไม่รู้เลยว่า พวกเขารอดจากภัยพิบัติได้เพราะความรู้สึกที่มีต่อกันนั้นไม่จริงใจ

หากพวกเขารู้ละก็…

ความจริงก็อาจไม่ถึงขั้นที่ต้องเลิกกัน

เพราะท้ายที่สุดแล้ว บางครั้งทั้งชายและหญิงก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก

…

ในห้องพยาบาล ภาคีอาหารทะเลเริ่มตื่นขึ้นทีละคน

ยกเว้นคุณปลาดาว ผู้ซึ่งถูกจิตที่ตกค้างอยู่ของเทพธิดาครอบงำอย่างรุนแรง สุดท้ายแล้ว ‘ผลการล้างสมอง’ ของคนอื่นก็ถูกขจัดออกไปโดยสิ้นเชิง

เนื่องจากซิสเตอร์คาไลด์แยกเฉพาะพวกเขาออกจากเหยื่อ พวกเขาที่ถอดชุดอาหารทะเลออก จึงได้เห็นรูปลักษณ์ที่แท้จริงของสมาชิกในภาคีคนอื่น ๆ เป็นครั้งแรก

หลังจากยืนยันตัวตนของคนอื่นแล้ว ทุกคนก็ดูเขินอายมาก

ความทรงจำในช่วงนี้ยังคงผุดขึ้นมาเรื่อย ๆ ทำให้พวกเขารู้สึกละอายใจมากขึ้นเรื่อย ๆ…

ตัวอย่างเช่น คุณมอเรย์ เมื่อเธอคิดว่าเธอจับเพื่อนรักและแฟนเก่าของเธอมาเป็นเครื่องสังเวย ภายใต้แรงกระตุ้นของความคิดชั่วร้าย เธอ… ก็แอบหัวเราะอย่างลับ ๆ!

ถ้าไม่มีอิทธิพลของเทพธิดา เธอคงไม่กล้าทำอย่างนั้น

เอ๊ะ? แต่มันน่าแปลกที่เธอรู้สึกพอใจมาก!

สก็อตต์ยังเอนกายอยู่บนเตียงด้วยความมึนงง

เขารู้สึกเหมือนได้ทำหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาอยากทำแต่ไม่กล้าทำมาก่อน

เมื่อเทียบกับการได้รับเชิญจากคุณปลาดาวให้เข้าร่วมภาคีในอดีต เขารู้สึกว่าร่างกายและจิตใจของเขาผ่อนคลายมากขึ้น

เพียงแต่สถานการณ์ปัจจุบันยังไม่ชัดเจน และไม่รู้ว่าอนาคตของเขาจะดำเนินไปอย่างไรต่อ

แต่ตราบใดที่เขาไม่โดนไล่ออก มันก็ดีแล้ว

“แล้วพวกเราจะ…”

ยกเว้นคุณปลาดาว จู่ ๆ สมาชิกที่เหลือในภาคีก็เห็นพ้องว่าให้อยู่ด้วยกันหลังจากสบตากัน

เทพธิดาสามารถหายไปได้

แต่ภาคีจะหายไปไม่ได้!

…

ความจริงแล้ว จิตที่ตกค้างอยู่ของเทพธิดาทำได้เพียงสุมความคิดที่ชั่วร้ายและความเกลียดชังเท่านั้น ทำให้หัวใจของพวกเขาบิดเบี้ยวแทนที่จะสร้างมันขึ้นมาจากความว่างเปล่า

หากไม่มีอิทธิพลจากจิตที่ตกค้างนั้น ความคิดที่ชั่วร้ายของพวกเขาย่อมถูกระงับด้วยความคิดชั่วดีแน่นอน และพวกเขาก็จะยังคงอยู่ในลู่ในทางที่ถูกต้อง

สรุปคือพวกเขาต้องชดใช้สิ่งที่พวกเขาทำ แต่อาจจะไม่เลวร้ายขนาดนั้น

มีเพียงคุณปลาดาวที่วางแผนทั้งหมดนี้จริง ๆ เท่านั้นที่อาจต้องจ่ายราคาสูงกว่า

สำหรับการตัดสินขั้นสูงสุด คงต้องรอจนกว่าเหยื่อทั้งเจ็ดคู่จะฟื้นตัวเต็มที่

ศาสตราจารย์ดีดี้ผู้ซึ่งมีส่วนในเรื่องนี้มากกว่า และศาสตราจารย์เคเซอร์ซึ่งถูกมองว่าประมาทเลินเล่อก็จะต้องรับผิดชอบในเรื่องนี้เช่นกัน

ประมาณสองถึงสามวันต่อมา สถาบันจะรายงานเรื่องนี้ต่อศาลอย่างครบถ้วนและยอมรับบทลงโทษทางกฎหมาย

…

หากไม่มีใครฉวยโอกาสสร้างปัญหา ไม่นานเรื่องมันก็จบ

หากเป็นช่วงสงคราม คดีทั้งหมดอาจจะถูกพับไปเพราะไม่มีใครถูกฆ่าตาย

เพราะตอนนี้ระบบกฎหมายของอาณาจักรยังไม่สมบูรณ์ถึงระดับนั้น

สถานศึกษาเช่นสถาบันแมเรียนนั้นอยู่นอกเหนืออำนาจกฎหมายของอาณาจักร

โดยหลักการแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีการรายงานด้วยซ้ำ

เพราะคดีทั้งหมดสามารถไต่สวนภายในได้

…

ในเวลาเดียวกัน

ดาร์กที่กลับมายังหอพัก และกำลังนั่งศึกษาแผนที่ขุมทรัพย์แบบสบาย ๆ อยู่

ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงทุบประตูดังขึ้น

เขาเปิดประตูออกไป และเห็นว่าไดแอนนากับโรสมีอาวุธครบมือ

ไดแอนนามองขึ้นมาที่ดาร์กและพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ดาร์ก! ไปสำรวจเส้นทางลับกันเถอะ!”

ดาร์ก “ฮะ?”

บทที่ 121 ดาร์ก เดม่อนคือดวงอาทิตย์น้อย
บทที่ 121 ดาร์ก เดม่อนคือดวงอาทิตย์น้อย

เสียงพูดคุยของเหล่านักเรียนค่อย ๆ ดังขึ้น

ท่ามกลางผู้คนมากมาย สายตาของนักเรียนกับศาสตราจารย์บางคนมองไปยังทั้งสองคนบนเวทีอย่างล้ำลึกและอ่านไม่ออก

บางคนเกิดมาพร้อมกับโชคชะตาที่ถูกกำหนดไว้ และได้รับประโยชน์จากโชคชะตานี้ แต่ก็ต้องมีมุมมองและความรับผิดชอบที่สอดคล้องกันด้วย

บุตรแห่งวีรบุรุษก็เช่นกัน

อันที่จริงในฐานะบุตรแห่งวัลคีรี ดาร์ก เดม่อนก็เหมือนกันไม่ใช่หรือ?

ด้วยเหตุนั้น ต่อให้มีการกระทำในอดีตของเขามาร่วมด้วย เขาก็เป็นเพียงขุนนางธรรมดาในแวดวงชนชั้นสูง แล้วทำไมเขาถึงถูกตราหน้าจนถึงทุกวันนี้?

ทว่า ณ ตอนนี้

เด็กชายผู้โด่งดังคนนี้ได้เริ่มเดินในเส้นทางกำจัดชื่อเสียของเขาแล้ว และเขาก็ทำผลงานออกมาได้อย่างโดดเด่นด้วย

ตรงกันข้าม บุตรแห่งวีรบุรุษที่ทุกคนคาดหวังไว้สูงกลับยังไม่คืบหน้าเท่าที่ควร

เพราะอย่างนี้แล้ว มันจึงเป็นไปไม่ได้ที่คนอื่นจะไม่เอาพวกเขามาเปรียบเทียบกัน

สายตาผิดหวังพวกนั้นราวกับเข็มที่แหลมคมทิ่มแทงร่างของเวอร์เธอร์ กาวด์ จนทำให้วิญญาณของเขาเต็มไปด้วยรูพรุน

เวอร์เธอร์ก้มหน้าลง ไม่อยากเห็นสายตาที่มองมาจากด้านล่างเวที มือและเท้าของเขากำแน่น

ในที่สุดเขาก็รู้ซึ้งถึงความเสียใจ

คราวนี้เป็นความเสียใจอย่างแท้จริง และไม่ใช่เรื่องที่เขาจะลืมได้ง่าย ๆ

เวลานี้หูของเขาเต็มไปด้วยเสียงอึกทึกทุกรูปแบบ บางเสียงก็ดังขึ้นเรื่อย ๆ และค่อย ๆ เด่นชัดขึ้น

มันคือเสียงของเอ็มม่าที่เขาเคยลืมไปแล้วที่ดังมากเป็นพิเศษ

‘หยุดเที่ยวเล่นกับโรเบิร์ตซะ! คิดถึงพ่อแม่ที่ตายไปแล้วของนายด้วย!’

‘คิดถึงพ่อแม่ที่ตายไปแล้วของนายด้วย!’

เวอร์เธอร์อดไม่ได้ที่จะกำจี้ที่หน้าอกซึ่งมีรูปแม่ของเขาอยู่

จากหางตา เขาเหลือบมองดาร์ก เดม่อนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กัน เพียงรู้สึกว่าเขากำลังยืนอยู่ข้างดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงระยิบระยับ

…

แต่ดาร์กไม่พอใจกับมัน

การคว้าแชมป์ ‘ดาวเด่น’ ที่เป็นเพียงชัยชนะอันน้อยนิดนั่น หรืออะไรสักอย่างเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับเขา และมันไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้

สถานการณ์ตรงหน้ากำลังทำให้เขารู้สึกแย่

หากอาจารย์ใหญ่อาร์เต้พิจารณาถึงความรู้สึกของบุตรแห่งวีรบุรุษคนนี้ เธอก็จะไม่ให้เขาและเวอร์เธอร์ขึ้นบนเวทีพร้อมกัน และเธอก็คงไม่มีคำพิพากษาถึงสองครั้งเช่นกัน

สามารถจินตนาการได้เลยว่าหลังจากวันนี้ ประโยคเหล่านี้จะกลายเป็นที่แพร่หลายอย่างแน่นอน

หนังสือพิมพ์รายเล็กรายใหญ่จะรายงานพฤติกรรมของทั้งสองในเหตุการณ์นี้อย่างบ้าคลั่ง

และคนเขียนข่าวก็ไม่พ้นเอาพวกเขามาเปรียบเทียบกัน เขียนบางคำพูดที่เหมือนไม่ได้ใช้สมองไตร่ตรองความควรไม่ควรเพื่อให้ผู้คนหัวเราะเยาะเท่านั้น

ท้ายที่สุด ดาร์กจะเข้ามาแทนที่บุตรแห่งวีรบุรุษบนเวที และกลายเป็นจุดสนใจของสาธารณชนแทน

นี่ตรงกันข้ามกับความต้องการของดาร์กที่อยากจะมีชีวิตที่ผ่อนคลายโดยสิ้นเชิง

แค่ให้บุตรแห่งวีรบุรุษอยู่บนเวทีก็เกินพอแล้ว ดาร์กไม่ต้องการที่จะอยู่ในแสงไฟเช่นนี้เลยด้วยซ้ำ

ตราบใดที่สายเลือดของจอมมารยังไม่ตื่น

และสถานะของเขายังอยู่

บุตรชายของดัชเชส

บุตรชายแห่งวัลคีรี

เพียงสองชื่อนี้ก็สามารถทำให้เขาก้าวไปสู่จุดสูงสุดของชีวิตได้อย่างราบรื่นแล้ว

เขาไม่จำเป็นต้องเปรียบเทียบกับเวอร์เธอร์เลย

‘เธอต้องการใช้เรื่องนี้ปกปิดผลกระทบด้านลบของศาสตราจารย์ดีดี้หรือเปล่า?’

‘หรือเธอต้องการใช้เรื่องนี้แสดงจุดยืนทางการเมือง?’

‘การสนับสนุนฉันคือการสนับสนุนวัลคีรี พรรคนกพิราบ และเจ้าหญิงเอลิซา’

ความคิดของดาร์กแล่นไปอย่างรวดเร็ว

สิ่งที่เขาคิดต่างจากเวอร์เธอร์อย่างสิ้นเชิง

แต่นี่เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

ท้ายที่สุดแล้ว อายุทางจิตใจของทั้งคู่ก็ไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกัน

…

อย่างไรก็ตาม

อุบัติเหตุนี้เป็นเหตุการณ์ใหญ่สำหรับสถาบันเซนต์แมเรียน

สถาบันระบุสาเหตุและผลลัพธ์ของเหตุการณ์อย่างชัดเจนต่อสาธารณะ และถึงกับขอให้ผู้มีส่วนในเหตุการณ์สองคนให้คำยืนยัน โดยพื้นฐานแล้วเป็นการตอกเหตุการณ์นี้ไว้กับกำแพง ไม่ยอมให้ใครใช้เหตุการณ์นี้เป็นข้ออ้างสร้างปัญหากับสถาบันเซนต์แมเรียนได้

กอปรกับไม่มีผู้บาดเจ็บล้มตาย จึงอาจกล่าวได้ว่าผลกระทบด้านลบนั้นน้อยสุดแล้ว

แม้ว่าผลกระทบด้านลบบางอย่างจะยังคงมีอยู่

แต่สถาบันกล้าที่จะรับผิดชอบ และไม่ได้แสดงท่าทีว่าจะหลบเลี่ยงแต่อย่างใด ดังนั้นมันจึงอาจจะยังได้รับคำชมอยู่บ้าง

บุตรแห่งวีรบุรุษและบุตรแห่งวัลคีรี คนหนึ่งอยู่ในฐานะเหยื่อและอีกคนอยู่ในฐานะผู้กอบกู้ สองสิ่งนี้ถูกวางลงบนโต๊ะเพื่อเปรียบเทียบพร้อมกัน ซึ่งจะต้องเจอกับความคิดเห็นของประชาชนส่วนใหญ่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

…

แต่บางอย่างก็อาจเป็นสิ่งที่ผู้ใหญ่ซึ่งไม่ได้นึกถึงความรู้สึกของเด็กคาดไม่ถึง

…

ในตอนท้ายของการประชุม

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ประกาศต่อสาธารณชนว่าเธอจะเข้ามาแทนที่ศาสตราจารย์ดีดี้ชั่วคราว และกลายเป็นศาสตราจารย์วิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์และวิชาดาราศาสตร์ จนกว่าศาสตราจารย์คนใหม่จะเข้ารับตำแหน่ง

ทำให้นักเรียนกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ที่ชื่นชมอาจารย์ใหญ่รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ประกาศเลิกการประชุม และเสียงพูดคุยกันของนักเรียนก็ดังขึ้นโดยฉับพลัน เมื่อพวกเขาออกจากห้องโถงทีละคน

ดาร์กกับเวอร์เธอร์เดินตามอาจารย์ใหญ่อาร์เต้ไปที่ห้องทำงานของเธอ และมองเธอผายมือเชิญ

“นั่งลงสิ ไม่ต้องประหม่าหรอก”

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้โบกมือและชุดน้ำชากับของว่างก็ปรากฏขึ้นมาบนโต๊ะ

ดาร์กไม่ได้แสดงอาการประหม่าแต่อย่างใด เขาไม่เพียงนั่งลงเท่านั้น แต่ยังทำความสะอาดถ้วยอย่างชำนาญ เทชาดำ และส่งถ้วยแก้วแรกให้เวอร์เธอร์

“เอ่อ ขอบคุณนะ”

เวอร์เธอร์รีบขอบคุณ แต่ใบหน้าของเขาดูไม่ค่อยดีนัก

จากนั้นดาร์กก็เทอีกถ้วยให้ตัวเอง ก่อนจะนั่งจิบเข้าไปอย่างช้า ๆ

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ก็นั่งลงเช่นกัน มือวางเอกสารบนโต๊ะและผ่อนคลายไหล่ที่เหยียดตรง

เธอปรับสีหน้าเล็กน้อยและถามขึ้นมา “พวกเธอสองคน คิดอย่างไรกับพฤติกรรมของศาสตราจารย์ดีดี้”

เวอร์เธอร์ “หืม? อ้อ! ไม่ค่อยดี ผมคิดว่านะ”

ดาร์ก “เป็นแผนที่ไม่ดี”

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้พยักหน้าเล็กน้อยและไม่ถามอะไรอีก

แต่ในพริบตา เธอก็พูดว่า “เวอร์เธอร์ สำหรับงานเลี้ยงสวมหน้ากากครั้งนี้ คะแนนของเธอเป็นที่สองของชั้นปี ซึ่งถือว่าดีมากทีเดียว”

ใบหน้าของเวอร์เธอร์ขึ้นสีแดงก่ำในทันใด และเขาก็พึมพำว่า “แต่มันก็ยังไม่ใช่ที่หนึ่ง”

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้พูดกับดาร์กอีกครั้ง “ดาร์ก ถ้าอัลเวตต์รู้ว่าเธอมีผลงานแบบนี้ เธอคงวิ่งเข้ามากอดฉันและร้องไห้อย่างแน่นอน”

ดาร์กหน้าแดงและพูดด้วยความเขินอาย “อาจารย์ใหญ่ ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรแบบนี้หรอกครับ”

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้กล่าวด้วยน้ำเสียงหวนรำลึกถึงอดีตว่า “อัลเวตต์เป็นคนแบบนี้มาโดยตลอด จิตใจของเธออ่อนโยนกว่าผู้ใด แต่ภาพลักษณ์ของเธอกลับแข็งแกร่งกว่าผู้อื่น ไม่มีใครน่าไว้ใจได้เท่าเธอ ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอก็เป็นแบบนั้นด้วยเหมือนกัน”

ดาร์กตกตะลึง ‘ฉันดูเหมือนคนจิตใจอ่อนโยนเหรอ?’

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้กล่าวต่อ “และเวอร์เธอร์ พ่อของเธอก็เช่นกัน เขาเป็นเหมือนกับเธอตอนที่เขายังเป็นนักเรียน นิสัยกระตือรือร้นมากและไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เลย เขามีความเห็นอกเห็นใจที่แรงกล้าและได้รับอิทธิพลจากคนรอบข้างได้ง่าย แต่เป็นเพราะเหตุนี้เองที่เขาสามารถเป็นวีรบุรุษได้ เขาสัมผัสความทุกข์ยากของผู้คน และต่อสู้เพื่อผู้อื่น!”

เมื่อเวอร์เธอร์ได้ยินคำว่า ‘พ่อ’ เขาก็ตื่นเต้นเล็กน้อย

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้กล่าวต่อว่า “พ่อแม่ของเธอทั้งคู่ทิ้งบางอย่างไว้ในสถาบันเมื่อตอนที่ยังเป็นนักเรียน ฉันไม่ต้องการให้พวกมันแก่พวกเธอเร็วนัก แต่เพราะพวกเธอรับรู้ถึงการมีอยู่ของเส้นทางลับในปราสาทแล้ว ดังนั้นฉันจะให้แผนที่สมบัติทั้งสองนี้แก่พวกเธอในตอนนี้ แต่ดาร์ก อย่าใช้ทางลัดแล้วไปถามอัลเวตต์ล่ะ ฉันรู้ว่าหล่อนเอาใจเธอมาก และหล่อนจะบอกเธออย่างแน่นอนถ้าเธอถาม”

ดาร์กหัวเราะ

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้สะบัดปลายนิ้วของเธอ สายลมอบอุ่นสายหนึ่งพัดผ่านมา และแผนที่ขุมทรัพย์สองแผ่นก็ค่อย ๆ ลอยลงจากอากาศ

บทที่ 120 ดาร์ก เดม่อนไม่ต้องการอยู่บนเวที
บทที่ 120 ดาร์ก เดม่อนไม่ต้องการอยู่บนเวที

เวลาบ่ายสองโมงครึ่ง

แต่นักเรียนบางคนก็ทยอยเดินออกจากหอคอยทั้งสี่แล้ว

พวกเขาให้ความสำคัญกับการประชุมระดับสถาบันครั้งแรกตั้งแต่เริ่มเรียนอย่างยิ่ง

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง มีหลายเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ที่ยังไม่ได้รับการอธิบาย

พวกเขาต้องการให้อาจารย์ใหญ่ชี้แจง

เมื่อดาร์กเปิดประตูและเดินออกมา ไดแอนนาและโรสก็รออยู่ที่ประตูแล้ว

เขายิ้มเล็กน้อยและเดินไปที่ปราสาทกับทั้งสองคน

ทันทีที่ออกจากหอคอย ไดแอนนาก็ถามว่า “ดาร์ก นายรู้ไหมว่าอาจารย์ใหญ่จะพูดอะไร?”

ดาร์กส่ายหัว “ไม่รู้สิ”

เขาไม่รู้จริง ๆ แต่พอจะเดาไว้บ้าง

เมื่อพิจารณาจากการกระทำของอาจารย์ใหญ่เมื่อคืนนี้ เหตุการณ์นี้ไม่น่าจะเกิดจากศาสตราจารย์ดีดี้

อย่างไรก็ตาม มีนักเรียนจำนวนมากเกินไปที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

หากเรื่องนี้เกิดจากศาสตราจารย์ของสถาบัน และสุดท้ายมีคนเปิดเผยเรื่องนี้ต่อโลกภายนอก จุดยืนของสถาบันเซนต์แมเรียนก็จะน่าอึดอัดมาก

ช่วงเวลาที่การเมืองในอาณาจักรค่อนข้างอ่อนไหวเช่นนี้ สถาบันเซนต์แมเรียนต้องปกป้องชื่อเสียงของตนไว้ และพวกเขาก็ไม่สามารถปล่อยให้ภาพลักษณ์ของสถาบันถูกทำลายด้วยเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ได้

ดังนั้นศาสตราจารย์ดีดี้สามารถลาออกได้ แต่ไม่สามารถต้องโทษได้

ในการวิเคราะห์สรุปผลของเรื่องนี้ มันอาจมาจากนักเรียนคนแรกที่ค้นพบทางลับ

นอกจากนี้ยังอาจเป็นเพราะจิตที่ตกค้างอยู่ของเทพธิดาแห่งจันทราก็เป็นได้

แต่ไม่สามารถเกี่ยวข้องกับศาสตราจารย์ดีดี้ได้!

จากมุมมองของสถาบันซึ่งควรปกป้องนักเรียน อาจารย์ใหญ่อาร์เต้จะไม่ยอมให้นักเรียนคนนั้นรับผิดชอบ

และก็สามารถโทษได้แต่จิตที่ตกค้างอยู่ของเทพธิดาแห่งจันทราเท่านั้น

บางทีด้วยเหตุผลทางศาสนา ครูใหญ่อาจตั้งชื่ออื่นให้เทพธิดาแห่งจันทราด้วย

ตัวอย่างเช่น ‘เทพธิดาแห่งจันทราผู้ชั่วร้าย’ หรือ ‘อสูรร้ายแห่งดวงจันทร์’ เป็นต้น

ด้วยวิธีนี้สถาบันเซนต์แมเรียนก็จะกลายเป็นเหยื่อผู้บริสุทธิ์ และยังสามารถหลีกเลี่ยงการวิพากษ์วิจารณ์จากสาธารณชนได้

ส่วนชื่อของนักเรียนที่ถูกจับและถูกล้างสมองนั้น แน่นอนว่าไม่สามารถเปิดเผยได้

เพราะพวกเขาเป็นเหยื่อจริง ๆ

การเปิดเผยชื่อรังแต่จะทำให้เกิดปัญหากับพวกเขา

…

พูดโดยคร่าว ๆ นี่เป็นเพียงการคาดเดาที่ดาร์กคิดตามข้อมูลที่มีอยู่ของเขาเท่านั้น

ทว่าการคิดเช่นนี้ก็ยังมีปัญหา

หากสถาบันตัดสินใจอย่างนั้นจริง ๆ เขาที่อยู่ในฐานะคนวงในก็ควรได้รับหนังสือแจ้งจากอาจารย์ใหญ่ไปนานแล้ว

…

ดังนั้นเมื่อก้าวเข้าไปในห้องโถง ดาร์กก็ไม่รู้อะไรเลยเช่นกัน

เช่นเดียวกับนักเรียนคนอื่น ๆ พวกเขาตั้งตารอคำตอบจากอาจารย์ใหญ่อาร์เต้

นักเรียนเซนต์แมเรียนถูกจัดกลุ่มตามบ้านเสมอ

ดาร์กนั่งลงในพื้นที่ที่มีเครื่องหมาย ‘มุงกุฎ’ ขณะสนทนากับไดแอนนาและคนอื่นเงียบ ๆ

ห้องโถงทั้งหมดค่อย ๆ มีเสียงดังเมื่อจำนวนนักเรียนเพิ่มขึ้น

จนกระทั่งเหลืออีกห้านาทีก่อนจะบ่ายสาม ศาสตราจารย์และนักเรียนเกือบทั้งหมดก็มารวมตัวกันที่ห้องโถง จากนั้นศาสตราจารย์ซิลเวอร์ก็ก้าวขึ้นไปบนเวทีและปรบมือให้เหล่านักเรียน

เพียงแค่การกระทำนี้ เหล่านักเรียนก็เงียบลงโดยไม่จำเป็นต้องให้ศาสตราจารย์ซิลเวอร์ใช้คาถาเงียบสงัดเลย

ศาสตราจารย์ซิลเวอร์พยักหน้าอย่างพึงพอใจ แล้วเชิญอาจารย์ใหญ่อาร์เต้ขึ้นมา

ร่างของเธอล้อมรอบไปด้วยสปิริตเก้าดวง อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ยังคงดูงดงามและสูงศักดิ์เช่นเคย

หลังจากขึ้นเวที เธอพูดสองสามคำเป็นคำปราศรัยเปิดงานประชุม จากนั้นก็ตรงเข้าหัวข้อหลัก “ฉันอยากจะประกาศเรื่องหนึ่งในวันนี้ นั่นคือศาสตราจารย์ดีดี้ แม็กซ์เวลได้ลาออกไปแล้วเมื่อคืนนี้”

ไม่มีคำพูดสวยหรู มันเป็นเพียงประโยคธรรมดา ๆ

ทว่าประโยคนี้กลับทำให้เกิดความโกลาหลครั้งใหญ่ในหมู่นักเรียน

แม้ว่าการบรรยายของศาสตราจารย์ดีดี้จะน่าเบื่อมาก และเธอก็มักจะหักคะแนนของนักเรียนบ่อย ๆ แต่ในฐานะหัวหน้าอาจารย์ประจำบ้านคนเขลา เธอเป็นคนใจดีเมื่ออยู่นอกห้องเรียน ไม่มีใครเคยเห็นเธอโกรธเลยสักครั้ง

นอกจากนี้เธอยังเป็นศาสตราจารย์วิชาดาราศาสตร์อีกด้วย

มันแตกต่างจากประวัติศาสตร์เวทมนตร์ที่น่าเบื่อ เพราะวิชาดาราศาสตร์ของเธอน่าสนใจมาก

นักเรียนชั้นปีที่หนึ่งได้เรียนวิชาดาราศาสตร์เพียงคาบเดียว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรื่องนี้มากนัก แต่รุ่นพี่ทุกคนต่างก็ชอบวิชาดาราศาสตร์มาก พวกเขายังตั้งชมรมสำหรับวิชาเรียนนี้ด้วย

และดูเหมือนว่านักเรียนรุ่นพี่จะคุ้นเคยกับการมีอยู่ของอาจารย์สูงอายุไปแล้ว

เพราะท้ายที่สุดแล้ว ก็เป็นศาสตราจารย์ดีดี้ที่คอยเฝ้าดูแลพวกเขาตลอดของช่วงชีวิตนักเรียน

ทว่าครั้งนี้…เป็นศาสตราจารย์ที่ทิ้งพวกเขาไปโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าพวกเขาไม่เศร้า

…

แต่แล้ว อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ก็แสดงให้นักเรียนเห็นถึงศาสตราจารย์ดีดี้ที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

แม้ว่าดาร์กจะได้ฟังบางส่วนมาจากศาสตราจารย์ลิลลี่แล้ว เขาก็ยังค่อนข้างแปลกใจ

สิ่งที่ค่อย ๆ ออกมาจากปากอาจารย์ใหญ่อาร์เต้คือดีดี้ แม็กซ์เวลจากมุมมองของเธอ

เอาแต่ใจ เย่อหยิ่ง ไร้เหตุผล และดื้อรั้น มีนักเรียนไม่มากที่เข้าใจความหมายของคำเหล่านี้ แต่สิ่งเหล่านี้เป็นส่วนสำคัญของอุปนิสัยของศาสตราจารย์ดีดี้

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้รู้จักศาสตราจารย์ดีดี้มานานแล้ว

โดยไม่มีการปกปิดใด ๆ เธอบรรยายถึงศาสตราจารย์ดีดี้ที่เธอรู้จัก

จากภูตตัวน้อย สู่การเป็นสมาชิกของทีมผจญภัยสี่คน สู่การถูกขังอยู่ในวิหารโบราณที่ต้องทนทุกข์กับคำสาปแห่งวัยชรา

นอกจากเรื่องที่เกี่ยวข้องกับศาสตราจารย์เคเซอร์ที่เธอไม่ได้ลงรายละเอียดแล้ว อาจารย์ใหญ่ก็ได้บอกทุกอย่างที่เธอรู้กับนักเรียน

เธอพูดถึงสิ่งที่ศาสตราจารย์ดีดี้เขียนในจดหมายลาออก โดยเล่ารายละเอียดเกี่ยวกับความทุกข์ใจภายในของศาสตราจารย์ดีดี้ในช่วงสิบปีที่ผ่านมาและเหตุการณ์ล่าสุด

…

มันต่างจากที่ดาร์กคิดไว้อย่างสิ้นเชิง

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ไม่ได้ดัดแปลงเนื้อหาใด ๆ เลย ยกเว้นเพียงปกปิดชื่อนักเรียน นอกนั้นเธอเล่าทั้งหมด

และนักเรียนก็ตั้งใจฟังมาก หน้าตาจริงจังยิ่งกว่าในชั้นเรียนด้วยซ้ำ

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ไม่ได้มีความลำเอียงใด ๆ และให้สิทธิ์ในการตัดสินพฤติกรรมของศาสตราจารย์ดีดี้กับนักเรียนด้วยตนเอง

มันอาจจะดีหรือไม่ดี

มันอาจจะถูกหรือผิด

นักเรียนสามารถใช้จุดยืนส่วนตัวปกป้องศาสตราจารย์ดีดี้ได้

หรือสามารถวิพากษ์วิจารณ์เธอจากมุมมองที่เป็นกลางได้ด้วย

และพวกเขาก็สามารถแสดงความคิดเห็นได้อย่างอิสระด้วย

…

ในที่สุด

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ได้เชิญหนึ่งในผู้เข้าร่วมเหตุการณ์ นั่นคือเวอร์เธอร์ กาวด์ขึ้นมาเพื่อให้การเป็นพยานกับเหยื่อ

เห็นได้ชัดว่าเวอร์เธอร์ไม่ได้เตรียมตัว เขาดูงุนงงมากเมื่อถูกเรียกขึ้นไปบนเวที

สำหรับเขา ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือการขึ้นพูดต่อสาธารณะ

เวอร์เธอร์ไม่รู้ว่าทำไมอาจารย์ใหญ่อาร์เต้ถึงทำเช่นนี้

แต่ด้วยกำลังใจจากสายตาของอาจารย์ใหญ่อาร์เต้ เวอร์เธอร์ก็ยังคงบอกกับทุกคนว่าเขาถูกพาตัวไปที่วิหารเพื่อเป็นเครื่องสังเวยอย่างไร หลังจากถูกโจมตีเมื่อคืนนี้อย่างละเอียด

คำพูดของบุตรแห่งวีรบุรุษนั้นค่อนข้างน่าเชื่อถือ

ไม่มีใครตำหนินักเรียนชั้นปีที่หนึ่งที่ทำอะไรไม่ได้ในเหตุการณ์นี้จริง ๆ พวกเขาแค่ผิดหวังเล็กน้อย

แต่หลังจากนั้น

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ได้เชิญผู้เข้าร่วมอีกคนในเหตุการณ์นี้ ซึ่งก็คือดาร์ก เดม่อน

ดาร์กไม่ได้คิดว่าเขาจะถูกเรียกให้ขึ้นเวทีด้วย

แต่ภายใต้สายตาที่อ่อนโยนของอาจารย์ใหญ่อาร์เต้ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องให้ความร่วมมือ โดยบอกผู้คนว่าเขาพบการ์ดเวทมนตร์ที่เวอร์เธอร์ทำหล่นไว้ได้อย่างไร รวมไปถึงเขาติดตามร่องรอยและเข้าไปในทางลับอย่างไร เช่นเดียวกับสิ่งที่เขาทำในภายหลัง

แน่นอนว่ารายละเอียดบางอย่างถูกข้ามไปอย่างตั้งใจ

การต่อสู้กับเทพธิดาจบลงด้วยศาสตราจารย์ดีดี้ปิดฉากเทพธิดาและขัดเกลา ‘น้ำตาแห่งเทพธิดา’

ทั้งสองเป็นบุตรของดาบคู่แห่งอาณาจักร

แต่ผลงานของบุตรแห่งวัลคีรีนั้นตรงกันข้ามกับผลงานของบุตรแห่งวีรบุรุษอย่างมาก

บทที่ 119 ดอกไม้แห่งอัตตา
บทที่ 119 ดอกไม้แห่งอัตตา

ยาของกริมม์และยาของแอนเดอร์เซน ยาหนึ่งสำหรับรักษาภาพลวงตา และอีกหนึ่งสำหรับรักษาการล้างสมอง เห็นได้ชัดว่าอย่างหลังมีประโยชน์มากกว่า

หลังจากทำยานี้เป็นการ์ดเวทมนตร์แล้ว มันน่าจะกลายเป็นการ์ดล้างคำสาปของการ์ดล้างสมองอย่าง [ความรักต้องห้าม] และ [กล่องสมบัติทองคำ]

ในที่สุดดาร์กก็ได้รับยาของแอนเดอร์เซนสามหลอดจากมือของซิสเตอร์คาไลด์

หลังจากขอบคุณซิสเตอร์แล้ว เขาก็ออกจากห้องพยาบาลซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่เวอร์เธอร์มาที่ห้องพยาบาล

แน่นอนว่าเวอร์เธอร์มาเยี่ยมโรเบิร์ตนั่นเอง

เมื่อทั้งสองได้พบกัน เวอร์เธอร์ดูจะเขินอายเล็กน้อย แต่เขาก็ยังคงกัดฟันและพูดว่า “อรุณสวัสดิ์”

“อรุณสวัสดิ์” ดาร์กพยักหน้าให้อีกฝ่ายแล้วเดินผ่านเขาไป

…

แน่นอนว่าดาร์กที่มียาสามหลอดไม่สามารถวิ่งไปทั่วได้ เขาจึงรีบกลับไปที่หอพักและวางยาลงในชั้นวางหลอดทดลอง

ยาสีทองของแอนเดอร์เซนสามหลอดส่องประกายเล็กน้อย และมันก็ดึงดูดความสนใจทั้งหมดของเขา

ดาร์กครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบวัตถุดิบหลักที่ได้รับจากงานเลี้ยงสวมหน้ากากออกมาทีละชิ้น แล้ววางลงบนโต๊ะ

รวมกับยาของแอนเดอร์เซนแล้วก็มีทั้งหมดห้าอย่าง

1. ขนของฮาร์ปี้

2. เกล็ดนางเงือก

3. กระดุมของซอมบี้หมีหุ่นเชิด

4. ขนนกเดอะแองเจล

5. ยาของแอนเดอร์เซน

…

“นอกจากนี้ ยังมีวัตถุดิบอื่นที่สามารถเก็บเกี่ยวได้ในอนาคตอันใกล้นี้!”

ดาร์กกอดหญ้าแมวไว้บนตัก มองดูดอกไม้ที่บานอยู่บนหัวของมันอย่างคาดหวัง

เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วตั้งแต่การใช้เครื่องหยดสมองวิเศษครั้งแรก และในที่สุดเขาก็สามารถดูดซับมหาบาปต่อได้แล้ว

“ฉันไม่ได้ใช้มันมาสักพักแล้ว ไม่รู้ว่าฝีมือขึ้นสนิมแล้วหรือเปล่า”

“[อัตตา] กับ [ราคะ] ดันมาเกินร้อยหน่วยในเวลาเดียวกัน”

“บางทีฉันอาจจะต้องลองวิธีอื่นดู”

ดาร์กหยิบเครื่องหยดสมองวิเศษขึ้นมา ทำความสะอาด และผึ่งให้แห้ง

หลังจากนั้นไม่นาน ดวงตาของเขาพลันหรี่ลง และพลังจิตของดาร์กก็ควบแน่นในทันใด

ขณะนั้นสมองของเขาว่างเปล่าทันที และไม่มีอะไรเลยนอกจากจุดดำเล็ก ๆ ตรงกลาง

เพียงแค่เพ่งความสนใจไปที่จุดดำนี้ จิตสำนึกทั้งหมดของเขาก็พุ่งเข้าหาจุดนั้นอย่างรวดเร็วด้วยสมาธิขั้นสูง

ศาสตราจารย์เคเซอร์คงคิดไม่ถึงว่าดาร์กจะสามารถเรียนรู้พื้นฐานของ ‘ศาสตร์แห่งจิตตั้งมั่น’ ได้ในเวลาอันสั้น

หลังจากเข้าสู่สภาวะจิตตั้งมั่นแล้วดาร์กก็จงใจระงับ [ราคะ] และปล่อย [อัตตา] ตามวิธีการกระตุ้นอารมณ์ใน ‘คู่มือผู้ใช้เครื่องหยดวิเศษ’

จากนั้นดาร์กก็หยิบเครื่องหยดสมองวิเศษขึ้นมาทันที ก่อนจะกดปากแหลมบนขมับของเขา และบีบสองนิ้วบนสมองวิเศษแล้วปล่อยมันออกมา

ด้ายสีดำบาง ๆ ถูกดูดออกจากสมองทันที!

มันยังคงมีหยดเดียวเช่นเคย แต่คุณภาพที่มีอยู่ในหยดนี้กลับสูงกว่าเมื่อก่อนมาก

ดาร์กลืมตาขึ้น และออกจากสภาวะจิตตั้งมั่น

ในตอนแรกเขาไม่อาจเข้าใจเรื่องนี้ได้ จนกระทั่งหลังจากเรียนพื้นฐานว่าการรักษาสภาวะจิตตั้งมั่นนั้น จำเป็นต้องใช้พลังจิตอย่างต่อเนื่อง ดังนั้นเลยสรุปได้ว่า การใช้ศาสตร์แห่งจิตตั้งมั่นเพื่อป้องกันการบุกรุกทางความคิดจำเป็นต้องใช้ทักษะที่สูงมาก

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะศึกษาศาสตร์แห่งจิตตั้งมั่น

ดาร์กหยดอัตตาหยดนั้นลงในขวดแห่งความคิด และเฝ้าสังเกตมันอย่างระมัดระวัง

เขามีสัญชาตญาณเกี่ยวกับมหาบาปพอสมควร

หลังจากการสังเกตและใช้งานมานานกว่าหนึ่งเดือน ดาร์กก็สามารถวัด ‘ระดับ’ ที่แน่นอนของจำนวนมหาบาปได้

“จำนวนการดรอปนี้อย่างน้อยสิบห้าหน่วยของ [อัตตา]”

“ดูเหมือนว่าวิธีนี้จะเป็นไปได้จริง ๆ”

“การปรับปรุงความเข้มข้นของอารมณ์ผ่านศาสตร์แห่งจิตตั้งมั่นจะทำให้ [มหาบาป] รีดออกมาได้ง่ายขึ้น ซึ่งจะเป็นการเพิ่มอัตราการผลิต”

“การใช้วิธีนี้อย่างต่อเนื่องสามารถเพิ่มจำนวนที่สามารถดึงออกมาได้ในหนึ่งเดือนจากสิบเป็นสิบห้าหน่วย!”

นี่เป็นผลการทดลองที่ดีมากอย่างไม่ต้องสงสัย

…

จากนั้นดาร์กก็ใช้เครื่องหยดสมองอีกครั้ง จากนั้นก็ดึง [อัตตา] สองในสามหยดออกจากขวดแห่งความคิด และฉีดเข้าไปในกิ่งหนอนของต้นไม้หนอนแล้วค่อยอุ้มหญ้าแมวไปวาง

“เมี้ยว เมี้ยว เมี้ยว!”

หญ้าแมวทำตัวเหมือนอดอาหารมาหลายเดือนแล้วในที่สุดก็ได้กลิ่นอาหาร มันกระโจนเข้าใส่และดูดค่ามหาบาปทันทีโดยใช้อุ้งเท้าจับไว้แน่น

ดาร์กมองดูวิธีที่มันดูดอย่างเอาเป็นตาย แม้แต่ใบหน้าก็ยังกลมดิก

…

ในไม่ช้า

หญ้าแมวก็ย้าย [อัตตา] ที่ดูดมาไปไว้ที่ตาบนหัวของมัน

ในที่สุดดอกตูมที่หยุดเติบโตมานานกว่าครึ่งเดือนก็เริ่มเติบโตอีกครั้ง และคราวนี้ดอกตูมก็บานจริง ๆ!

ราวกับว่ารู้สึกคันบนหัว หญ้าแมวยกอุ้งเท้าขึ้นและแตะด้านข้างของดอกไม้ มันหยุดดูดกิ่งหนอนและคลานไปที่เท้าของดาร์ก

ดาร์กคุกเข่าลงและอุ้มมันขึ้นมา ขณะสังเกตดูการบานของดอกไม้อย่างละเอียด

ดอกไม้นี้ปลูกขึ้นมาโดยใช้ [อัตตา] หกหน่วย ตั้งแต่สีทองเข้มที่ด้านล่างจนถึงสีแดงเข้มบนกลีบดอกไม้ ทั้งดอกไม้เต็มไปด้วยความรู้สึกหรูหราและสูงส่งอย่างถึงที่สุด

แต่ดาร์กกลับไม่รู้สึกถึงความสว่างที่มันควรมี

หากไม่ถูกอนุมานผ่านการทดลอง ก็คงยากที่เขาจะจินตนาการได้ว่าวิธีการขัดเกลาขั้นพื้นฐานของ [ประเภทนกและสัตว์ – ธาตุแสง] เป็นวิธีที่ถูกต้องสำหรับวัตถุดิบหลักนี้

“ถ้าฉันใช้ดอกไม้แห่งอัตตานี้ในการขัดเกลา ฉันจะได้สปิริตแบบไหนกันนะ?”

ดาร์กหยิบสมุดบันทึกออกมา บรรยายลักษณะที่ปรากฏของดอกไม้แห่งอัตตา จากนั้นก็ระบุองค์ประกอบสองสามอย่างไว้ด้านข้าง

1. แมว

2. อัตตา

3. ดวงอาทิตย์

4. แสง

5. พืช

อันที่จริง แค่ดาร์กหยิบสามองค์ประกอบแรกขึ้นมาก็พอจะเดาผลลัพธ์ได้แล้ว

นั่นคือเทพแห่งดวงอาทิตย์ของสิบสองเทพโอลิมเปียใน ‘มอนสเตอของโลกดิจิทัล’

อพอลโลนีอัส!

อพอลโลนีอัสมีพื้นฐานมาจากสิงโต ซึ่งอยู่ในวงศ์ตระกูลแมวและยังเป็นเทพแห่งดวงอาทิตย์ ผู้เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งจองหองอย่างไร้ความปรานี

ร่างก่อนวิวัฒนาการ → โครนามอนในระดับแรกเกิดที่เป็นสิงโตตัวน้อย

แต่ถ้าเขาเลือกหนึ่งและสี่ เขาก็คิดเป็นอื่นไม่ได้นอกจากร่างก่อนวิวัฒนาการของเดอะแองเจล → แคทมอนระดับเต็มวัย!

“ผลของวิธีการขัดเกลาขั้นพื้นฐานนั้นไม่แน่นอน บางทีสปิริตทั้งสองชนิดนี้อาจเป็นไปได้ทั้งคู่”

“อพอลโลนีอัสเป็นมอนสเตอร์ที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ซึ่งควบคุมเปลวไฟได้ ถ้าฉันต้องการเพิ่มโอกาสในการสร้างอพอลโลนีอัส ฉันอาจต้องเพิ่มวัตถุดิบที่เป็นธาตุไฟเข้าไปด้วย”

“ในทางกลับกัน ถ้าฉันต้องการสร้างมอนสเตอร์ศักดิ์สิทธิ์ที่เป็นที่ชื่นชอบของแสง ฉันควรเพิ่มวัตถุดิบที่มีคุณสมบัติธาตุแสง”

ดาร์กมองดูวัตถุดิบหลักบนโต๊ะทดลอง

“ไม่ต้องสงสัยเลยว่าขนของเดอะแองเจลจะเป็นองค์ประกอบหลักในการสร้างแคทมอน”

ในที่สุดดอกไม้แห่งอัตตาก็เบ่งบาน

แต่แน่นอนว่าดาร์กจะไม่หยิบมันขึ้นมาทันที

เขาอยากใช้มันหลังจากที่มันออกผลมากกว่า

“ตามความคืบหน้าในปัจจุบัน ผลของมันจะสามารถเก็บเกี่ยวได้ในเวลานี้ของวันพรุ่งนี้ ฉันต้องตัดสินใจก่อนถึงเวลานั้น”

…

บ่ายโมงตรง

การ์ดคัดสรรของทุกคนสั่นพร้อมกัน

ศาสตราจารย์และนักเรียนของสถาบันเซนต์แมเรียนทุกคนได้รับแจ้งเตือน

เวลาบ่ายสามโมงจะมีการประชุมศาสตราจารย์และนักเรียนในห้องโถงชั้นหนึ่ง

อาจารย์ใหญ่มีเรื่องจะพูด

บทที่ 118 ดาร์ก เดม่อนเป็นคนธรรมดา
บทที่ 118 ดาร์ก เดม่อนเป็นคนธรรมดา

วันแรกของเดือนพฤศจิกายน

วันพุธ

วันฮัลโลวีน

หกโมงเช้า

…

ลิลลี่ ลาปลาซตื่นขึ้นมากับความรู้สึกที่หนาวเล็กน้อย

“หาว~”

ภูตตัวน้อยตบริมฝีปากปุ ๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นมา

จากนั้นเธอก็เห็นแมวขนสั้นที่นอนอยู่ข้างกายบนเตียง กำลังเลียหูของเธออยู่อย่างเพลิดเพลิน

“หยุดนะ”

เมื่อตระหนักได้ว่านี่ไม่ใช่เตียงของเธอเอง ลิลลี่จึงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะตื่นขึ้น

เธอค่อย ๆ โผล่ออกจากผ้าห่มและบิดขี้เกียจ

แล้วเธอก็ได้เห็นวัยรุ่นผมบลอนด์นอนขดตัวเป็นลูกบอลอยู่ข้าง ๆ

“เฮ้ ๆ”

เมื่อเห็นดาร์กหลับตาสนิท ลิลลี่ก็ยืดนิ้วออกและเอานิ้วจิ้มแก้มเขาอย่างแผ่วเบา

นุ่มเหมือนเยลลี่พุดดิ้ง

เมื่อเธอดึงนิ้วกลับ ผิวที่ยืดหยุ่นอย่างยิ่งก็กลับคืนสู่สภาพเดิมพร้อมกับปลายนิ้วที่หดกลับ

ลิลลี่ไม่ทำอีกแล้ว

“ฉันควรกลับไปนอนที่ของฉัน”

ภูตตัวน้อยกระพือปีกและบินกลับไปที่ห้องของเธอ

ดาร์กยังหลับอยู่

นาน ๆ ทีเขาจะได้หลับลึกขนาดนี้

เมื่อปราศจากภาระทั้งหมด ร่างกายกับจิตใจของเขาก็ผ่อนคลายมาก และทำให้เขาง่วงนอนมากเป็นพิเศษ

จนกระทั่งเวลาเก้าโมงครึ่ง ดวงตาของดาร์กถึงจะเบิกขึ้นกว้าง

เขาตรวจสอบค่า [เกียจคร้าน] ทันที แต่ก็พบว่ามันไม่ได้เพิ่มขึ้น

“เป็นเพราะฉันนอนดึกหรือเปล่านะ?”

“หรือเพราะว่าฉันต้องการหลับนานขนาดนี้?”

หลังจากสะลึมสะลือในตอนเพิ่งตื่น ดาร์กก็สังเกตว่าศาสตราจารย์ลิลลี่ได้ออกไปโดยไม่บอกเขา

แต่ดาร์กไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาล้างหน้า แปรงฟัน และเปลี่ยนเสื้อผ้า หลังจากนั้นก็ชโลมสไลม์ขยะบนใบหน้าของเขา แล้วเริ่มต้นวันใหม่

เดอะเลดี้ออกมาจากการ์ดคัดสรร และเธอยังไม่ได้เปลี่ยนร่างกลับเป็นรุกกี้เดวิมอน

อาจเป็นเพราะดูดซับพลังจากรูปปั้นเทพธิดามากเกินไป คราวนี้การวิวัฒนาการจึงคงอยู่เป็นเวลานาน

ดาร์กรู้สึกหมดหนทางเลยไปที่โรงอาหารเพื่อทานอาหารเช้าด้วยตนเอง

เวลานี้นักเรียนส่วนใหญ่ตื่นแล้ว จึงมีผู้คนมากมายในโรงอาหาร

พวกเขายังคงพูดคุยกันในหัวข้อเดิมที่พูดคุยกันในช่วงเช้าตรู่

บางครั้งมีการพูดถึงของขวัญในวันฮัลโลวีนด้วย

แต่ก็เป็นขนมจำพวกทอฟฟี่ ลูกอมแอปเปิ้ล คุกกี้ช็อกโกแลต ฯลฯ

ฮัลโลวีนนั้นต่างจากคริสต์มาส ดังนั้นของขวัญจึงไม่ได้มีค่าขนาดนั้น

…

หลังจากรับประทานอาหารเช้าแล้ว ดาร์กก็แวะมาที่ห้องพยาบาล

เขาไม่พบโอกาสที่จะคืนการ์ดเวทมนตร์ของเวอร์เธอร์ให้อีกฝ่ายเมื่อคืนนี้ ดังนั้นเขาจึงมาที่นี่เพื่อตามหาโรเบิร์ต และส่งการ์ดเวทมนตร์ให้เวอร์เธอร์ผ่านโรเบิร์ต

“ซิสเตอร์คาไลด์อยู่ไหมครับ?”

ดาร์กเปิดประตูเข้าไปอย่างระมัดระวัง และเห็นซิสเตอร์คาไลด์ยังหลับอยู่บนโต๊ะ

เห็นได้ชัดว่าเธอหมดแรง ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า

ดาร์กไม่สามารถปลุกเธอให้ตื่นได้ เขาจึงเดินเข้าไปในห้องพยาบาลอันเงียบสงัด ก่อนจะพบโรเบิร์ต บร็อกไฮม์ท่ามกลางผู้ป่วยที่อยู่ใกล้ประตู

โรเบิร์ตกำลังหลับอย่างมีความสุขราวกับว่าไม่มีอะไรมารบกวนเขาได้

ดาร์กใส่การ์ดของเวอร์เธอร์ไว้ในถุงแล้ววางไว้ที่หัวเตียงของเขา

หลังจากนั้นเขาก็เดินกลับไปที่ประตูของห้องพยาบาล

แต่ในตอนที่ดาร์กกำลังจะหันหลังกลับ เขาก็สังเกตเห็นว่าผู้ป่วยในห้องพยาบาลมากกว่าครึ่งถูกเข็มน้ำเกลือเจาะอยู่

มันแตกต่างจากการให้น้ำเกลือเข้าเส้นเลือดดำโดยทั่วไป เข็มน้ำเกลือนี้ถูกเจาะเข้าไปในหัวของพวกเขาผ่านขมับ และถุงยาที่แขวนอยู่ข้างเตียงนั้นก็เป็นทรงกลม ภายในบรรจุยาเรืองแสงไว้

เมื่อตรวจสอบใกล้ ๆ ดาร์กก็เห็นว่าส่วนหนึ่งของเข็มที่เจาะเข้าไปในหัวของพวกเขานั้นพร่ามัวและกึ่งโปร่งใส เหมือนกับตอนที่เฒ่าจอห์นใช้ตะขอแห่งโชคชะตาเพื่อเกี่ยวความคิดฟุ้งซ่านออกมา

และน้ำยาในขวดยาทรงกลมก็ใกล้จะหมดแล้ว

แม้ว่าดาร์กจะไม่รู้ว่ายาที่อยู่ในขวดยาคืออะไร แต่ตามปกติของการให้ยา เขารู้ว่าซิสเตอร์คาไลด์ต้องถูกปลุกให้ตื่นเดี๋ยวนี้!

“ดาร์ก เดม่อน?”

ซิสเตอร์คาไลด์ปรากฏขึ้นข้างหลังเขาอย่างเงียบ ๆ

ดาร์กตกใจเล็กน้อย

ซิสเตอร์คาไลด์พูดว่า “เธอมาที่นี่ถูกจังหวะพอดี เธอช่วยฉันเทยาใหม่ลงในขวดยาเหล่านี้ได้ไหม?”

ดาร์กพยักหน้าตอบ “ได้ครับ”

ซิสเตอร์คาไลด์ขยี้ตาและหยิบชั้นวางหลอดทดลองสองอันออกจากตู้ยา ชั้นวางหลอดทดลองแต่ละอันเต็มไปด้วยหลอดทดลองที่ปิดสนิทด้วยจุกไม้โอ๊ก

มีของเหลวสองชนิดอยู่ภายในหลอดทดลอง

“ยาสีเหลืองอ่อนนี้เป็นยาของกริมม์ มันสามารถขจัดผลข้างเคียงของน้ำพรากวิญญาณได้อย่างมีประสิทธิภาพ และทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างวิญญาณและร่างกายแน่นแฟ้นขึ้น เพื่อไม่ให้ใครสับสนกับภาพลวงตาทางจิตใจได้ง่าย ๆ”

“ส่วนยาทองคำนี้เป็นยาของแอนเดอร์เซน ซึ่งมีผลต่อคำสาป มันสามารถลบคาถาส่วนใหญ่ที่เกี่ยวข้องกับการสาปสมองและการบงการจิตใจได้ หากใช้ล่วงหน้าก็สามารถปกป้องจิตใจของตนจากการถูกบงการจิตได้”

“ถึงแม้ว่าพวกมันจะดูเหมือนกัน แต่จริง ๆ แล้วพวกมันเป็นยาที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ตามฉันมาและอย่าสับสนพวกมันล่ะ”

ผู้ป่วยทั้งหมดสามสิบรายที่ยังนอนรักษาตัวในเวลานี้ ยังคงจำเป็นต้องเติมขวดยาของพวกเขาอยู่

สิบสี่คนต้องการยาของกริมม์ และอีกสิบหกคนต้องการยาของแอนเดอร์เซน

แม้ว่าคนที่เหลืออีกสิบเก้าคนจะโดนน้ำพรากวิญญาณด้วย แต่อาการก็ไม่ร้ายแรงนัก

แค่ใช้เวลาพักฟื้นเพียงสองถึงสามวันเท่านั้น

อันที่จริงแล้ว เรื่องที่เป็นปัญหาที่สุดคือคู่รักสิบสี่คนที่ถูกพรากอารมณ์และความทรงจำออกไป

ยาของกริมม์ทำได้เพียงทำให้วิญญาณของพวกเขามีเสถียรภาพขึ้น ดังนั้นจึงจำเป็นต้องมีการรักษาเรื่อย ๆ เพื่อค่อย ๆ ฟื้นฟูอารมณ์และความทรงจำของพวกเขา

ตามที่ซิสเตอร์คาไลด์กล่าว อารมณ์และความทรงจำของมนุษย์มักมีการสำรองไว้ในส่วนลึกของสมองอยู่แล้ว ดังนั้นมันจึงไม่ง่ายเลยที่จะกำจัดออกไป

“ถึงอย่างไร มันก็ดีแล้วที่พวกเขายังสามารถกลับมาเป็นปกติได้”

ดาร์กถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างเงียบ ๆ หลังจากสอบถาม

แม้ว่าตัวเขาจะพิจารณาเรื่องนี้ด้วยตัวเองในตอนนั้นแล้ว แต่สุดท้าย ดาร์กก็ไม่ได้ลงมือช่วยเหลือในตอนที่อารมณ์และความทรงจำของพวกเขาถูกดึงออกไป หากมันไม่สามารถฟื้นอารมณ์และความทรงจำของพวกเขากลับมาได้จริง ๆ นี่คงทำให้เขารู้สึกผิดมากไปอีกนาน

ซิสเตอร์คาไลด์ดูเหมือนจะมองออกว่าดาร์กคิดอะไรอยู่ เธอจึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “ดาร์ก เดม่อน ฉันเคยได้ยินเรื่องของเธอในตอนที่ฉันยังทำหน้าที่อยู่ที่โบสถ์ศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาทั้งหมดบอกว่าเธอคืออวตารของปีศาจ และเป็นความอัปยศของตระกูลดยุค ในฐานะบุตรชายของวัลคีรีแล้ว เธอไม่ได้รับคุณธรรมใด ๆ มาจากแม่ของเธอเลยแม้แต่น้อย ตอนนั้นฉันคิดว่าเธอค่อนข้างน่าสนใจเลยทีเดียว แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะเติบโตมามีบุคลิกที่น่าเบื่อแบบนี้”

ดาร์ก “?”

ซิสเตอร์คาไลด์เทยาของแอนเดอร์เซนลงในขวดทรงกลมสำหรับสมาชิกคนสุดท้ายของภาคีอาหารทะเล และพูดต่อว่า “ถ้ามีคนสองกลุ่มที่ตกอยู่ในอันตราย กลุ่มหนึ่งมีเพียงสิบคน แต่มีบางคนที่สำคัญกับเธอในกลุ่มนั้น ส่วนอีกกลุ่มหนึ่งมีร้อยคน แต่พวกเขาทั้งหมดเป็นผู้บริสุทธิ์ เธอจะช่วยกลุ่มไหน?”

ดาร์กตอบ “น่าจะกลุ่มสิบคนครับ”

ซิสเตอร์คาไลด์ “?”

ดาร์กอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวแล้วพูดว่า “ซิสเตอร์คาไลด์ครับ อารมณ์และพฤติกรรมของมนุษย์แยกจากกัน ถ้ามีคนตายหนึ่งร้อยคนเพราะผมเลือกช่วยชีวิตคนสิบคน ผมก็รู้สึกผิด แต่ถึงอย่างนั้น ต่อให้ผมรู้ล่วงหน้า ผมก็ยังคงเลือกช่วยชีวิตคนสิบคนอยู่ดี ส่วนนี้ไม่มีอะไรให้ต้องสับสนเลย อันที่จริง มันคงไม่ใช่ความผิดของผมถ้าคนร้อยคนนั้นไม่รอด ผมจะรู้สึกผิดเพียงเพราะว่าผมไม่สามารถช่วยร้อยคนเหล่านี้พร้อมกับคนสิบคนได้มากกว่า”

ซิสเตอร์คาไลด์ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้านั้นดูอายเล็กน้อย เธอเกาผมสีเงินที่ยุ่งเหยิงก่อนจะพูดว่า “ฉันคิดผิดสินะ เอาเถอะ ฉันยังมียาของกริมม์และยาของแอนเดอร์เซนเหลืออยู่ เธอสามารถเลือกหนึ่งอย่างเป็นรางวัลได้”

“ผมขอยาของแอนเดอร์เซน”

ดาร์กไม่ลังเลแม้แต่น้อย

บทที่ 117 ราคะของดาร์ก เดม่อนเอ่อล้น
บทที่ 117 ราคะของดาร์ก เดม่อนเอ่อล้น

เรื่องราวเชิงเปรียบเทียบและมีตัวเลือกให้เลือกเช่นนี้ มักกระตุ้นให้ผู้คนครุ่นคิดตามอยู่เสมอ

แต่ถ้าเรื่องนี้เกิดกับคนรอบข้างตัวเอง มันคงไม่ค่อยน่ายินดีสักเท่าไหร่

ดาร์กดื่มน้ำแอปเปิ้ลหนึ่งแก้ว ก่อนจะเปิดประตู แล้วเดินออกจากหอพักไปอย่างเงียบ ๆ

ตัวเขายังมีเรื่องต้องทำอีกมาก และเขาไม่สามารถหาข้ออ้างเพียงเพราะความเศร้าเล็กน้อยได้

ณ หอคอยตอนตีสาม ในที่สุดทุกอย่างก็เงียบลง และไม่มีเสียงอื่นใดบนทางเดิน

ดาร์กเดินตามขั้นบันไดที่นำไปสู่ชั้นบนเป็นครั้งแรก เสียงฝีเท้าของเขาดูเหมือนจะตรงกับการเต้นของจังหวะหัวใจ และมันก็เป็นเช่นนี้ไปจนถึงชั้นที่แปด

ชั้นแปดของหอคอยเป็นห้องซ้อมประลอง และชั้นบนเยื้องขึ้นไปนั้นก็เป็นหอดูดาว

หลังจากที่นักเรียนก้าวขึ้นสู่ชั้นปีที่สองในสถาบันเซนต์แมเรียน พวกเขาจะจัดตั้งชมรมของตนเองขึ้น และชมรมประลองก็เป็นหนึ่งในนั้น

ห้องซ้อมประลองบนชั้นแปดของหอคอย โดยทั่วไปจะมีสมาชิกชมรมประลองอยู่ และหอดูดาวจะเป็นอาณาเขตของชมรมดาราศาสตร์

ชมรมดาราศาสตร์ยังเป็นที่รู้จักกันในนามสมาคมดาราศาสตร์ และทั้งสองสามารถใช้ชื่อแทนกันได้

ถ้าศาสตราจารย์ดีดี้ยังอยู่ คาบเรียนดาราศาสตร์ต่อไปคงจะสอนความรู้เกี่ยวกับโหราศาสตร์

เพราะศาสตราจารย์ดีดี้เองก็เป็นนักดาราศาสตร์

…

ดาร์กเหลือบมองเข้าไปในห้องซ้อมประลอง จากนั้นก็หันหลังและเดินต่อไป ก่อนจะเข้าไปในหอดูดาว

ฝนที่ตกกระหน่ำหยุดไปนานแล้ว และท้องฟ้ายามค่ำคืนก็กลับมาปลอดโปร่งอีกครั้ง

เขาหมุนกล้องดูดาวในหอดูดาว จากนั้นก็หยุดมือและอัญเชิญเดอะเลดี้ออกมา

เดอะเลดี้อ้าปากหาวอย่างง่วงงุนก่อนจะกะพริบตา ขนตาของเธอสั่นไหวเล็กน้อย มือกางออกทำท่าอยากจะเข้าไปอ้อนดาร์ก

ดาร์กทำตัวไม่ถูกขึ้นมาทันที “เดอะเลดี้ เมื่อไหร่เธอจะเปลี่ยนร่างกลับไป?”

เดอะเลดี้สงสัย “ทำไมต้องเปลี่ยนร่างกลับด้วยล่ะ?”

ดาร์กไอแค่ก “คือ… ถ้าเธอไม่เปลี่ยนร่างกลับมา มันจะไม่สะดวกจริงไหม? เธอคงไม่อยากอยู่ในการ์ดคัดสรรตลอดเวลาหรอกใช่ไหม?”

“ก็ใช่” เดอะเลดี้คิดอยู่ครู่หนึ่งและเห็นด้วย รู้สึกว่าสิ่งที่ดาร์กพูดมามันสมเหตุสมผล

ดาร์กประสบความสำเร็จในการเกลี้ยกล่อมเธอ และเอ่ยขึ้นในใจอย่างเงียบ ๆ ว่า ‘แสดงค่ามหาบาป’

[รับทราบ]

หลังจากนั้นไม่นาน

ค่าชี้วัดทั้งเจ็ดพลันปรากฏขึ้นในขอบเขตการมองเห็นของดาร์ก

[อัตตา: 105 หน่วย]

[ริษยา: 42 หน่วย]

[โทสะ: 94 หน่วย]

[เกียจคร้าน: 62 หน่วย]

[โลภะ: 89 หน่วย]

[ตะกละ: 62 หน่วย]

[ราคะ: 111 หน่วย]

…

โดยทั่วไปแล้ว

หากไม่นับค่า [ราคะ] ละก็ อัตราการเติบโตของค่ามหาบาปที่เหลือนี้ยังคงควบคุมได้

อาศัยหยดสมองวิเศษ ค่า [อัตตา] ที่คุกคามก่อนหน้านี้ ในที่สุดก็ลดลงไปสิบหน่วยได้สำเร็จ การเติบโตของอัตตาในเดือนที่แล้วก็ถูกควบคุมเช่นกัน โดยเพิ่มขึ้นมาเพียงสามหน่วยเท่านั้น ดังนั้นจำนวนสุดท้ายจึงเปลี่ยนจาก 112 หน่วยเมื่อต้นเดือนที่แล้วเป็น 105 หน่วยในขณะนี้

มันค่อนข้างยอมรับได้

หลังจากนั้น แม้แต่ค่า [ริษยา] ก็ลดลงสองหน่วย

สาเหตุส่วนใหญ่มาจากข้อเท็จจริงที่ว่ามันไม่ค่อยมีสิ่งที่ทำให้เขาอิจฉาได้

[โทสะ] ก็เช่นกัน เนื่องจากการเลี้ยงหญ้าแมว ค่า [โทสะ] จึงลดลงเหลือเก้าสิบหน่วย แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้อารมณ์ของเขาเริ่มควบคุมได้ยากขึ้นเล็กน้อย มันจึงกลับมาเพิ่มขึ้นอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม มันยังต่ำกว่าเก้าสิบหกหน่วยและคงอยู่มาเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อต้นเดือนก่อน

จากนั้นก็มีค่า [เกียจคร้าน] เพิ่มขึ้นมาขึ้นสองหน่วย แต่ก็ยังไม่ใช่ปัญหาใหญ่

ค่า [ตะกละ] เพิ่มขึ้นมาสี่หน่วยเช่นกัน แต่ยังไม่ใช่ปัญหาใหญ่ในตอนนี้เช่นกัน

ทว่าค่า [โลภะ] กลับเพิ่มขึ้นมาถึงเจ็ดหน่วยเต็ม ๆ!

ดาร์กค่อนข้างทำอะไรไม่ถูกเกี่ยวกับเรื่องนี้

เมื่อสิ่งล่อตาล่อใจเพิ่มขึ้น ค่า [โลภะ] ก็ยากที่จะยับยั้งได้เสมอ

เช่นเดียวกับ [ราคะ] มันก็เป็นเหมือนกัน

จากเก้าสิบหน่วยเมื่อต้นเดือนที่แล้ว พุ่งขึ้นเป็นหนึ่งร้อยสิบเอ็ดหน่วยแล้ว แม้ว่าส่วนใหญ่จะเพิ่มขึ้นรวดเดียวในคืนนี้ แต่นี่เกี่ยวข้องกับความประมาทเลินเล่อทีละน้อยของดาร์กเองด้วย

โชคดีที่มันเป็นแค่ [ราคะ]

ดาร์กถอนหายใจด้วยความโล่งอก และหยิบการ์ดดอกไม้ออกมาจากกระเป๋าที่เขานำมาด้วย

ในตอนต้นของการกำจัดเทพธิดา เขาคิดว่าการ์ดดอกไม้ใบนี้อาจจะใช้การไม่ได้แล้ว

แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อครู่นี้ ศาสตราจารย์ลิลลี่ใช้มันให้เขาเห็นกับตา

นั่นหมายความว่าฟังก์ชันของการ์ดดอกไม้นั้นยังคงอยู่

สิ่งที่ต้องทดสอบตอนนี้คือ ฟังก์ชันของการใช้การ์ดดอกไม้ที่ดูดซับค่า [ราคะ] นั้นยังมีอยู่หรือไม่?

ดาร์กวางการ์ดดอกไม้ลงบนโต๊ะ ก่อนจะหยิบปากกาพลังเวทออกมา และเริ่มใส่พลังเวทมนตร์เข้าไป

ด้วยการถ่ายเทพลังเวทมนตร์ลงไป ใบหน้าที่คุ้นเคยก็เริ่มปรากฏผ่านการ์ด

ดาร์กกลั้นหายใจ และทันใดนั้นก็เห็นการเปลี่ยนแปลงที่ผิดปกติบนพื้นผิวของการ์ด ปากแหลมที่มีฟันละเอียดพลันโผล่ออกมาจากเกสรตัวผู้

ในขณะที่เขายังคงป้อนพลังเวทมนตร์ต่อไป ดอกไม้สองสามดอกก็ยื่นออกมาจากการ์ด พร้อมด้วยเกสรดอกไม้นับไม่ถ้วนที่กัดไปที่นิ้วของดาร์ก!

“ฟ่อ!”

เดอะเลดี้ที่อยู่ด้านข้างเพียงแค่เหลือบมองแล้วโบกมือ หลังจากที่แสงสีดำวาววาบขึ้น มันก็ตัดรากของเกสรตัวผู้ออกทันที

[ราคะ -1]

“เยี่ยม”

[ราคะ -1] ลอยผ่านสายตาของเขาไป นี่ทำให้ดาร์กยิ้มขึ้นมาทันที

แต่การทดลองครั้งนี้ยังมีจุดประสงค์อื่นอีก

เขาเก็บเศษการ์ดดอกไม้อย่างระมัดระวัง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองส่วนลึกของปราสาท

การ์ดดอกไม้สามารถดูดซับแก่นแท้ของ [ราคะ] ซึ่งได้มาจากการมีอยู่ของเทพธิดาแห่งจันทรา

อย่างไรก็ตาม แม้ว่ารูปปั้นจะหายไปแล้ว แต่เอฟเฟกต์ของการ์ดดอกไม้ก็ยังอยู่

…

“ปราสาทนี้มีสิ่งเร้นลับซ่อนอยู่เท่าไหร่กัน?”

เมื่อกลับไปที่หอพัก ดาร์กก็เหลือบมองภูตตัวน้อยที่นอนอยู่เตียงใหญ่อย่างรู้สึกหมดหนทาง

ในท้ายที่สุดเขาก็หยิบผ้าห่มผืนใหม่ออกจากตู้ แล้วขยับไปนอนที่อีกฟากหนึ่งของเตียงใหญ่

คืนนั้น ดาร์กฝันว่าตัวเองได้วิ่งเล่นอยู่ในทุ่งกลางแจ้ง ซึ่งเต็มไปด้วยธรรมชาติ…

…

และเมื่อนักเรียนส่วนใหญ่นอนหลับ

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ ผู้ซึ่งส่งเจ้าหญิงทั้งสามกลับไปแล้วก็มาที่ห้องทำงานของศาสตราจารย์ดีดี้ มือเปิดจดหมายลาออกที่วางอยู่เงียบ ๆ บนโต๊ะ

จดหมายฉบับนี้ไม่ได้มีเวทมนตร์ลงไว้ แต่สลักเป็นคำที่เรียบง่ายที่สุด บันทึกถึงความทุกข์ภายในของศาสตราจารย์ดีดี้ในตลอดช่วงสิบปีที่ผ่านมา ทั้งยังบันทึกรายละเอียดของเหตุการณ์ล่าสุดด้วย

รูปแบบของการเขียนเปลี่ยนจากความมืดมนในตอนเริ่มต้นไปสู่ความรวบรัดในตอนท้าย

มันแสดงให้เห็นถึงความเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่องในใจของเธอ

“อย่างนี้นี่เอง” อาจารย์ใหญ่อาร์เต้อ่านจดหมายทั้งหมดอย่างละเอียด คิ้วที่ขมวดมุ่นของเธอก็ค่อย ๆ คลายลง

ต้นตอของเรื่องเริ่มต้นด้วยนักเรียนคนหนึ่งเข้าไปในทางลับโดยไม่ได้ตั้งใจ

นักเรียนที่หัวใจบอบช้ำเพราะความรักที่แตกสลายไม่ได้กลับออกจากทางลับในทันที แต่กลับเดินลึกเข้าไปในนั้น

เขาไม่ได้ทิ้งร่องรอยไว้ตามทางอย่างดาร์ก และไม่นานเขาก็หลงทาง

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ยังคงมีความทรงจำเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้อยู่ และศาสตราจารย์ดีดี้ก็ได้ช่วยชีวิตนักเรียนที่หายไปจากทางลับในท้ายที่สุด

นักเรียนใช้เวลานานกว่าจะรู้ตัวว่าเขาหลงทาง จากนั้นเขาก็ตกอยู่ในความสิ้นหวังท่ามกลางความหิวโหยและความกระหาย

เขาได้ตำหนิอดีตแฟนสาวของเขาว่าเป็นเหตุที่ทำให้เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง เขาสะสมความเกลียดชังและความขุ่นเคือง แต่หลังจากสิ้นหวัง เขาก็เริ่มหวนคิดถึงความหอมหวานในอดีต และในที่สุดก็เดินต่อไปราวกับร่างไร้วิญญาณ ขณะที่สวดอ้อนวอนขอการอภัยและการไถ่บาปจากเหล่าทวยเทพ

ในขณะนั้นเอง วิหารของเทพธิดาแห่งจันทราพลันปรากฏขึ้น

ศาสตราจารย์ดีดี้ไม่ได้ค้นพบวิหารในตอนแรก และนักเรียนเองก็ปกปิดข้อมูลไว้

หลังจากนั้น เขาถูกสะกดด้วยจิตที่ยังคงตกค้างอยู่ของเทพธิดา เขาจึงได้ก่อตั้งลัทธิ ศึกษาการ์ดดอกไม้ และเริ่มซ่อมแซมรูปปั้น

เนื่องจากศาสตราจารย์ดีดี้ให้ความสนใจกับนักเรียนคนนี้ ในไม่ช้าเธอก็สังเกตความผิดปกติของเขา และจากนั้นก็พบการมีอยู่ของวิหารอย่างรวดเร็ว

แต่หลังจากพบว่านั่นเป็นวิหารของเทพธิดาแห่งจันทรา เธอก็ไม่ได้หยุดพวกเขาแต่อย่างใด

ร่องรอยของกาลเวลาเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ บนร่างกายของเธอ และเธอก็ไม่สามารถยับยั้งความปรารถนาที่จะแสวงหาการรักษาได้

และแล้ว…

สังเกต ตรวจสอบ มีส่วนร่วม และปกปิด

เธอได้กระทำมันลงไปทุกอย่าง

…

หลังจากเหตุการณ์ของโรเบิร์ต เพื่อที่จะไม่ให้ศาสตราจารย์ซิลเวอร์ค้นพบถึงเรื่องราวนี้ เธอจึงได้ช่วยดาร์กปกปิดร่องรอยของเขาเมื่อเขาเข้าไปในทางลับเป็นครั้งแรกด้วย

บทที่ 116 ดาร์ก เดม่อนไม่สามารถเลือกระหว่างเวลากับความรักได้
บทที่ 116 ดาร์ก เดม่อนไม่สามารถเลือกระหว่างเวลากับความรักได้

ดาร์กเทน้ำแอปเปิ้ลและน้ำลูกแพร์คั้นสดลงในแก้วสองแก้ว แล้วส่งให้ไดแอนนากับโรส

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ สองคนชอบรสชาติของน้ำผลไม้ทั้งสองอยู่แล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงหยิบแก้วและจิบเข้าไปโดยไม่ลังเลเลย

ดาร์กเทน้ำให้ตัวเองอีกแก้วแล้วถามอย่างสบาย ๆ “แล้วพวกเธออยากรู้อะไรล่ะ?”

ไดแอนนา “แน่นอนว่าทุกอย่าง– โอ๊ย!”

โรสหยิกเอวเพื่อนของเธอทันทีและกระซิบถามว่า “มันจบแล้วเหรอ?”

ดาร์กตอบ “มันจบลงแล้ว”

โรสตบหน้าอกของเธอ ก่อนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ดีแล้ว”

เมื่อเธอพูดจบก็ดึงไดแอนนาขึ้นและกล่าวว่า “ราตรีสวัสดิ์” แล้วเดินออกจากห้องไป

หลังจากที่ดาร์กส่งเด็กหญิงทั้งสองออกไปแล้ว เขาก็กดล็อกประตูอีกครั้ง โดยแทบจะทันที สีหน้าของเขากลับมาเคร่งขรึมเล็กน้อย ท่าทางดูเคร่งเครียดและจริงจัง

สิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้เกินความคาดหมายของดาร์กจริง ๆ และอันที่จริงเขาไม่ได้ผ่อนคลายอย่างที่แสดงออกมาให้คนอื่นเห็นเลยสักนิด

“เดือนใหม่แล้ว”

อย่างแรกเลย ดาร์กคิดที่จะตรวจสอบค่ามหาบาปในตอนนี้ก่อนแล้วจึงค่อยวางแผนใหม่ ในขณะที่จิตใจของเขายังชัดเจนอยู่

ทว่าก่อนอื่นนั้น…ควรอาบน้ำก่อนจะดีกว่า

แม้ว่าก่อนหน้านี้ผมจะถูกเป่าให้แห้งแล้ว แต่ความจริงตัวเขาก็เปียกฝนมา ถ้าไม่ระวัง เขาอาจจะต้องไปห้องพยาบาลในวันพรุ่งนี้จริง ๆ

วันแรกของเดือนพฤศจิกายนเป็นวันฮัลโลวีน และวันพุธจะเป็นวันหยุดของนักเรียน

ดาร์กใช้เวลาครึ่งชั่วโมงในอ่างอาบน้ำที่เต็มไปด้วยน้ำร้อน เปลือกตาหรี่ลงและหวนคิดถึงทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้ ทันใดนั้น เขาก็นึกได้ว่าหญิงสาวผมสั้นที่ถูกเขาชกคว่ำในวิหาร ดูเหมือนจะสวมชุดเดียวกันกับเวอร์เธอร์…

“ไม่มีทางน่า?”

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับโรเบิร์ต จู่ ๆ ดาร์กก็รู้สึกไม่ดี

…

หลังจากอาบน้ำแล้ว ดาร์กก็เป่าผมให้แห้ง ห่อผ้าเช็ดตัวแล้วเดินออกจากห้องน้ำ

แต่ทันทีที่ก้าวเท้าออกมา เขาก็กระโดดกลับเข้าไปในห้องน้ำทันที

“อาบเสร็จแล้วเหรอ?” เสียงเกียจคร้านของศาสตราจารย์ลิลลี่ดังมาจากเตียงในห้องนอน

ดาร์กหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่มาห่อตัวไว้ ก่อนจะออกไปหยิบเสื้อผ้า

“ศาสตราจารย์ครับ การบุกเข้ามาในหอพักนักเรียนไม่ใช่สิ่งที่ภูตที่ดีควรทำเลยนะครับ”

ศาสตราจารย์ลิลลี่ตบหน้าอกของเธอทันที และถอนหายใจด้วยความโล่งอก “โชคดีที่ฉันไม่ใช่ภูตที่ดี”

“เมี้ยว เมี้ยว~” หญ้าแมวปีนขึ้นไปบนเตียงแล้วถูตัวของมันกับแขนของเธอ

เธออุ้มหญ้าแมวไว้ในอ้อมแขน หยอกล้อเล่นกับมัน แล้วพูดอย่างสบาย ๆ ว่า “ดาร์ก ไม่คิดเลยว่าเธอจะสนใจเลี้ยงแมวด้วย”

ดาร์กตอบ “นั่นมันต้นไม้ครับ”

ศาสตราจารย์ลิลลี่ “นี่มันแมว!”

หญ้าแมว “เมี้ยว!”

ดาร์กหยิบชุดนอนและเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนชุด หลังจากที่เขาออกมา เขาก็พูดว่า “ศาสตราจารย์ครับ คุณมาหาผมตอนดึกดื่นเพื่อเล่นกับแมวเหรอ?”

ศาสตราจารย์ลิลลี่ยังคงจดจ่ออยู่กับการเล่นกับแมว โดยไม่สนใจดาร์กเลย

สักพักเธอก็เดินไปที่หัวเตียงและลุกขึ้นนั่ง วางหญ้าแมวไว้บนเข่าของเธอ แล้วกวักมือเรียกดาร์กให้นั่งลงข้างเธอ

ภูตตัวน้อยถอนหายใจออกมาอย่างโล่ง และทำหน้าตาสดชื่นราวกับอยู่ในทุ่งแจ้ง

ดาร์กนั่งลงข้างเธอ พร้อมที่จะฟังสิ่งที่เธอกำลังจะพูด

ศาสตราจารย์ลิลลี่กระซิบเบา ๆ หลังจากสงบลง “ดาร์ก เธอเคยชอบใครสักคนไหม?”

ดาร์กส่ายหัวของเขา

ศาสตราจารย์ลิลลี่ว่าต่อ “ฉันก็ว่างั้น เธอยังเด็กมากนี่นา”

จู่ ๆ ดาร์กก็ถามว่า “แล้วศาสตราจารย์ล่ะครับ?”

ศาสตราจารย์ลิลลี่กล่าวอย่างภาคภูมิใจ “แน่นอน ฉันมีสิ ฉันอายุเยอะแล้วนะ!”

ดาร์กใช้โอกาสนี้ถามคำถามที่เขาอยากถามมาตลอดว่า “อาจารย์อายุเท่าไหร่ครับ?”

ศาสตราจารย์ลิลลี่ตอบ “ไม่แก่มากหรอก แค่สองร้อยปีเท่านั้นเอง”

ดาร์กคำนวณคร่าว ๆ แล้วพูดด้วยความประหลาดใจ “สำหรับภูตแล้วนั่นยังนับว่าเป็นวัยเด็กอยู่ไม่ใช่เหรอครับ?”

ศาสตราจารย์ลิลลี่แย้ง “นี่! ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ!”

ดาร์ก “…”

ศาสตราจารย์ลิลลี่กล่าวต่อ “ช่วงชีวิตของมนุษย์อย่างเธอนั้นสั้นเกินไป พวกเธอทุกคนสามารถหายไปได้ในพริบตา เอลลี่ก็เป็นแบบนี้ พุดจ์ก็เป็นแบบนี้ และเอมิเน็มก็เป็นแบบนี้…”

ดาร์ก “พวกเขาคือใคร?”

ศาสตราจารย์ลิลลี่ตอบ “เอลลี่เป็นเพื่อนคนแรกของฉัน ก่อนดีดี้เสียอีก! เธออ่อนโยนมาก ทำอาหารเก่ง และบิสกิตวานิลลาฝีมือเธอก็อร่อยมาก เธอสูงพอ ๆ กับฉัน แต่เธอก็ทำได้ทุกอย่าง… น่าเสียดาย วันหนึ่งฉันกลับบ้านไปแล้วไม่ได้เจอเธออีกเลย”

ดาร์กถามต่ “แล้วพุดจ์ล่ะครับ?”

“พุดจ์”

ศาสตราจารย์ลิลลี่ลูบแก้มเธอครู่หนึ่งแล้วคิดว่า “เขาเป็นพ่อค้าเนื้อ แต่ทุกครั้งที่เขาฆ่าหมู เขาจะไปโบสถ์เพื่อสารภาพบาป ฉันได้ยินมาว่าภายหลังเขาแต่งงานกับแม่ชีในโบสถ์ ให้กำเนิดลูก และได้เป็นหมอ”

ดาร์กถามต่อ “แล้วเอมิเน็มล่ะครับ?”

ศาสตราจารย์ลิลลี่เงียบไปครู่หนึ่ง “เอมิเน็ม… เอมิเน็มเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน เขาน่าทึ่งและก็อายุน้อยมาก แต่เขาสามารถใช้ดาบได้ดีกว่าฉัน เราลงทะเบียนทีมผจญภัยและไปในสถานที่อันตรายเสมอ แล้วก็…เป็นเขาที่ช่วยฉันไว้ทุกครั้ง”

ดาร์กถาม “ทีมผจญภัย?”

ศาสตราจารย์ลิลลี่ “อืม ทีมผจญภัยสี่คน มีฉัน ดีดี้ เคเซอร์ และเอมิเน็ม”

เมื่อพูดจบเธอก็ดึงการ์ดดอกไม้สวยงามที่มีดอกไม้สีน้ำเงินออกมา

นั่นคือแม่มดสีคราม ซึ่งเป็นกุหลาบสีน้ำเงินที่หายากมาก

แม่มดสีครามนั้นเป็นตัวแทนของความรักอันบริสุทธิ์และความเมตตากรุณา อีกทั้งยังเป็นสัญลักษณ์ของสัญญาชั่วนิรันดร์

ศาสตราจารย์ลิลลี่ใส่พลังเวทมนตร์เข้าไปในการ์ดดอกไม้ แล้วแม่มดสีครามก็เริ่มผลิบานทีละดอก

เมื่อดอกไม้โผล่ออกมาจากพื้นผิวการ์ดและกระจัดกระจายออกไปด้านนอก ใบหน้าก็ปรากฏขึ้นบนพื้นผิวการ์ด

มันเป็นเด็กวัยรุ่นที่มีใบหน้ากลมและยิ้มหวานราวกับภูต

ดาร์กเคยเห็นครั้งหนึ่ง ในวันที่ศาสตราจารย์ลิลลี่เมา

…

ชั่วโมงนั้นยาวนานและกลางคืนก็มืดมิด

ศาสตราจารย์ลิลลี่ถือการ์ดดอกไม้และเล่าเรื่องราวของเธอกับเอมิเน็ม ดีดี้ และเคเซอร์

นั่นเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขและน่าตื่นเต้นที่สุดในชีวิตสองร้อยปีของเธอ เป็นช่วงที่เธอคิดถึงมากที่สุด

นักดาบหนุ่มที่ขี้อายและใจดี ภูตผู้เย่อหยิ่งและดื้อรั้น ภูตตัวน้อยจอมซน และนักเล่นแร่แปรธาตุก็อบลินที่พยายามดูแลพวกเขาเหมือนพ่อแม่อย่างดีที่สุด

ไม่ว่าจะเป็นใคร ต่างก็มีจุดแข็งและจุดอ่อนของตัวเอง

ไม่ว่าจะเป็นใคร ต่างก็มีข้อดีและข้อเสียของตัวเอง

มีเพียงการดูแลกันและชดเชยข้อบกพร่องของกันและกันเท่านั้นจึงจะสามารถก้าวไปข้างหน้าได้ยาวนาน

แน่นอน มันเป็นเพียงห้าปี แต่ลิลลี่รู้สึกว่าช่วงนั้นยาวนานเหมือนห้าสิบปี

ในปีที่ห้าของการเดินทางร่วมกัน พวกเขาอาศัยแผนที่ที่ขาดรุ่งริ่งเพื่อค้นหาวิหารโบราณที่ถูกฝังไว้ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ ในใต้ดินของป่าที่ไร้ผู้คน

มีภาพจิตรกรรมฝาผนังต่าง ๆ ที่แกะสลักไว้ในวิหาร เผยให้เห็นอดีตอย่างเงียบ ๆ

มีรูปปั้นมากมายในส่วนลึกของวิหาร

บ้างก็หัก บ้างก็สมบูรณ์

บ้างก็ถูกทอดทิ้งอย่างสมบูรณ์ และบ้างยังมีร่องรอยของพระเจ้าหลงเหลืออยู่

จนกระทั่งเข้าไปในโถงแห่งการวิงวอนของเทพธิดาแห่งจันทรา พวกเขาก็พบกับวิกฤตครั้งใหญ่ที่สุดนับตั้งแต่ก่อตั้งทีมมา

หลังจากฝ่าฟันอุปสรรคต่าง ๆ ไปได้ในที่สุด พวกเขาก็เผลอไปกระตุ้นร่องรอยสุดท้ายที่ว่านั้น

คนทั้งสี่จะสามารถออกจากวิหารได้ก็ต่อเมื่อพวกเขาผ่านการทดสอบขั้นสุดท้ายไปได้เท่านั้น

สิ่งที่เรียกว่าการทดสอบนั้นคือ การเลือกระหว่าง ‘ความรัก’ และ ‘กาลเวลา’

ดีดี้เลือก ‘เวลา’

เคเซอร์เลือก ‘ความรัก’

ลิลลี่เลือก ‘ความรัก’

เอมิเน็มเลือก ‘เวลา’

…

ดาร์กอุ้มหญ้าแมวออกมา แล้วคลุมตัวของลิลลี่ด้วยผ้าห่ม

บทที่ 115 ดาร์ก เดม่อนรู้เห็นทุกสิ่ง
บทที่ 115 ดาร์ก เดม่อนรู้เห็นทุกสิ่ง

เวอร์เธอร์ กาวด์ถูกสฟิงซ์พาขึ้นไปบนยอดหอนาฬิกา

พายุและฝนตกหนักเกือบทำให้เขาตกลงมาจากอากาศ

เด็กชายทำได้เพียงเกาะคอของสฟิงซ์ไว้แน่น เพื่อรั้งไม่ให้ตัวเองตกลงมาได้อย่างหวุดหวิด

หลังลงจากหลังของสฟิงซ์ เวอร์เธอร์ก็มองไปยังฉากบนยอดหอคอยอย่างตกตะลึง

เขาไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมอาจารย์ใหญ่อาร์เต้ถึงปล่อยให้เขาตามมา

เพราะเขาไม่ค่อยรู้จริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น

เวอร์เธอร์ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมศาสตราจารย์เคเซอร์ถึงมาปรากฏตัวที่นี่ แล้วภูตตัวน้อยที่คล้ายกับศาสตราจารย์ดีดี้มาจากไหน?

ท้ายที่สุด ศาสตราจารย์ซิลเวอร์ก็ไม่มีเวลาบอกเขา

เวอร์เธอร์รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่

การ์ดเวทมนตร์ใบเดียวที่เหลืออยู่ในมือของเขาคือ [ความรักต้องห้าม] ที่ทรยศต่อเขาในช่วงเวลาวิกฤต

เมื่อพูดถึง [ความรักต้องห้าม] แล้ว

ตอนนี้มันกลับมาเป็นปกติแล้ว

คนตัวเล็กที่ก่อตัวจากหมอกสีชมพูสามารถให้คำตอบกับเขาได้อีกครั้ง

ส่วนความสามารถในการตรวจสอบค่าความชื่นชอบ เขายังไม่กล้าลองใช้มัน

ในบรรดาทุกคน มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถมองความชื่นชอบของผู้อื่นได้ ซึ่งความสามารถนี้มาจากรูปปั้นเทพธิดา

สรุปคือเขาเสียเปรียบ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเวอร์เธอร์เห็นชายสวมหน้ากากอยู่อีกด้านหนึ่งของหอนาฬิกา เขาก็เริ่มสับสนมากยิ่งขึ้น

“เขามาที่นี่ทำไม?”

“เธอกำลังพูดถึงใคร?”

เสียงของอาจารย์ใหญ่ดังมาจากปากของสฟิงซ์

แม้ว่าเวอร์เธอร์จะไม่ตอบสนอง แต่อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ก็สังเกตเห็นว่าเขากำลังมองดาร์ก

ดังนั้นอาจารย์ใหญ่อาร์เต้จึงพูดผ่านสฟิงซ์ต่อไปว่า “ถ้าเธอกำลังพูดถึงเดม่อน เขาเพิ่งออกจากงานเต้นรำมาได้ไม่นาน”

“งานเต้นรำ…?”

ใบหน้าของเวอร์เธอร์พลันซีดเผือด

เขารู้ตัวทันทีว่า เขาได้พลาดงานเต้นรำครั้งแรกในวัยเรียนไปแล้ว!

เมื่อสุดสัปดาห์ที่ผ่านมาเห็นได้ชัดว่า เขาเพิ่งจะเลือกเครื่องแต่งกายไปอย่างกระตือรือร้น

ก่อนหน้านี้เขาเคยฝันถึงการเชิญรุ่นพี่แพนดอร่ามาเต้นรำหลังจากคว้าแชมป์ปีด้วยซ้ำ

แต่ตอนนี้… อย่าว่าแต่แชมป์ปีเลย เพราะเขาพลาดกระทั่งงานเต้นรำ!

“เดี๋ยวนะ เขาคือดาร์กเหรอ?”

เวอร์เธอร์รู้สึกลำคอตีบตันเล็กน้อย

และยังมีอาการปวดก้นเล็กน้อยร่วมด้วย

เขากลืนน้ำลายดังอึก

เมื่อคิดว่าตอนนั้นตนเองเปลี่ยนเป็นชุดคาเมนไรเดอร์ เวอร์เธอร์รู้สึกเหมือนกับว่าอีกฝ่ายจะจำเขาไม่ได้

…

ภายใต้พายุฝนโหมกระหน่ำ

แน่นอนดาร์กสังเกตเห็นการมาถึงของเวอร์เธอร์ และเขาก็ไม่แปลกใจกับมัน

แต่สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจก็คือ อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ไม่ได้มาด้วยตนเอง!

“หรือว่าจะ…”

เขาเข้าใจบางสิ่งได้อย่างรวดเร็ว

แตกต่างจากเวอร์เธอร์

หลังจากที่ดาร์กจำศาสตราจารย์ดีดี้ได้แล้ว เขาก็จำแนกความคิดของเขาออกอย่างรวดเร็ว และคาดเดาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้พอสังเขป

‘ฉายซ้ำประวัติศาสตร์’ ในคำพูดของศาสตราจารย์ดีดี้

‘ที่ตั้งปราสาท’ และ ‘ภาพจำทางประวัติศาสตร์’ ในคำพูดของศาสตราจารย์เคเซอร์

คำเหล่านี้ได้ให้แรงบันดาลใจแก่ดาร์ก

เขาสนใจความหมายของคำเหล่านี้มากกว่าตัวเหตุการณ์เสียอีก

“เมื่อเรื่องคลี่คลายแล้ว ฉันคงต้องหาโอกาสตรวจสอบดูเสียหน่อย”

ดาร์กคิดได้แบบนี้ก็หันหน้าไปดูที่เกิดเหตุ

ศาสตราจารย์ซิลเวอร์เหลือบมองที่สฟิงซ์ และดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างเช่นกัน

เธอเพียงก้าวไปข้างหน้าและพูดว่า “ดีดี้ เธอวางไม้กายสิทธิ์ลง เราสามารถไกล่เกลี่ยเรื่องนี้ให้จบได้ในคืนนี้”

ศาสตราจารย์ดีดี้ประหลาดใจ “เธอพูดอะไรกัน ซาราห์? ฉันต้องไกล่เกลี่ยเรื่องอะไร? ปัญหาที่เกิดจากนักเรียนเหล่านั้นเหรอ? หรือการฟื้นคืนชีพเทพธิดาแห่งจันทรา? อย่าบิดเบือนข้อเท็จจริงเลย มันเป็นฉันเองที่ขัดขวางไม่ให้นักเรียนเลวเหล่านั้นเป็นก่อเหตุร้ายแรง เป็นฉันที่ดูแลพวกเขาตลอดเวลา แม้แต่เศษความคิดที่เหลืออยู่ของเทพธิดาแห่งจันทราก็ยังถูกฉันจัดการ โอ้ เธอกำลังจะบอกว่าจะให้รางวัลศาสตราจารย์ดีเด่นแก่ฉันหรือเปล่า? ถ้าแบบนั้นก็ไม่ต้องหรอก ฉันไม่ได้ต้องการมัน”

ศาสตราจารย์ซิลเวอร์ขมวดคิ้ว

ศาสตราจารย์ดีดี้เม้มปากแล้วพูดว่า “โอเค ฉันพูดเล่น ฉันทิ้งจดหมายลาออกไว้ที่ห้องทำงานแล้ว เธอสามารถส่งเรื่องให้อาร์เต้ได้เลย นอกจากนี้… ช่วยส่งข้อความของฉันถึงลิลลี่ด้วย”

ศาสตราจารย์ซิลเวอร์ “เธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?”

ศาสตราจารย์ดีดี้ “แค่บอกไปว่า ฉันขอไปก่อนนะ!”

เมื่อสิ้นเสียง เธอก็ยกไม้กายสิทธิ์ [มหาอสนีบาต] ขึ้น เสียงฟ้าร้องอันน่าสะพรึงกลัวดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่ดีดี้ แม็กซ์เวลจะพลันกลายเป็นเส้นสายฟ้าและทะลุผ่านม่านฝน พุ่งออกไปราวกับมังกรทอง

บาเรียของสถาบันเซนต์แมเรียนถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ ไม่นานหลังจากนั้น ศาสตราจารย์ดีดี้ก็หายวับไปจากสายตาของทุกคน

…

“มันจบแล้ว” ศาสตราจารย์เคเซอร์ถอนหายใจ ก่อนจะเก็บโล่ทั้งแปดและอสูรขนนกเนตรทองคำที่ล้อมรอบตัวเขากลับไป

ศาสตราจารย์โจนส์ก็กลับสู่ร่างมนุษย์ และมองไปที่ศาสตราจารย์ซิลเวอร์

จากนั้นศาสตราจารย์โจนส์ก็ยักไหล่ และพูดอย่างติดตลกว่า “บางทีวิธีการของดีดี้ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นนะว่าไหม?”

ศาสตราจารย์ซิลเวอร์ตอบอย่างจริงจังว่า “พาวาร์ เธอโกหก”

ศาสตราจารย์โจนส์ “แต่เราต้องยอมรับว่า บางครั้งคำโกหกก็เป็นสิ่งที่ผู้คนยอมรับมากกว่าความเป็นจริง”

ศาสตราจารย์ซิลเวอร์ “แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่จะโกหก”

ศาสตราจารย์โจนส์ “โกหก? ไม่ เราไม่โกหก เราพูดข้อเท็จจริงเท่านั้น ข้อเท็จจริงบางส่วนอะนะ”

ศาสตราจารย์ซิลเวอร์เงียบไปครู่หนึ่ง และสุดท้ายก็พูดว่า “ปล่อยให้อาจารย์ใหญ่เป็นคนตัดสินใจเองแล้วกัน”

เมื่อพวกเขาพูดอย่างนั้นแล้ว พวกเขาก็มองไปที่สฟิงซ์

สฟิงซ์ “หือ? (´ ｀ ;)”

ศาสตราจารย์โจนส์ “อาจารย์ใหญ่หนีไปแล้ว”

…

ณ โถงจัดเลี้ยงที่ชั้นหนึ่งของปราสาท

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ยืนอยู่ข้างหน้าต่าง เธอจ้องมองสายฝนที่กระหน่ำตกลงมา และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “คืนนี้ฝนตกหนักจริง ๆ”

เจ้าหญิงเอลิซาเดินเข้ามาหาเธอ ดวงตาหรี่ลงพลางยิ้มอย่างงดงาม “แต่เสียงฟ้าผ่าดังกว่านะคะ”

…

งานเลี้ยงเต้นรำสิ้นสุดลงในช่วงพายุฝน

แม้ว่านักเรียนจะยังไม่จุใจเล็กน้อย ทว่าเสียงฟ้าผ่าที่ดังสนั่นถึงสองครั้งสองคราก็นำพาความสนใจของพวกเขาให้ไปอยู่ที่อื่น

ภายใต้การนำของหัวหน้าอาจารย์ประจำบ้านแต่ละบ้าน นักเรียนก็กลับไปที่ห้องนั่งเล่นส่วนกลางทีละคน

แต่หลังจากมาถึงห้องนั่งเล่นแล้ว คนส่วนใหญ่ต่างก็มานั่งคาดเดาว่าฟ้าผ่าทั้งสองครั้งนั้นคืออะไร?

หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีคนค้นพบว่าเพื่อนร่วมชั้นที่ไม่เจอในโถงจัดเลี้ยงก็ไม่ได้กลับมาที่ห้องนั่งเล่นด้วย

เรื่องนี้ทำให้เกิดความสับสนมากขึ้นในหมู่นักเรียน

…

หอคอยบ้านขุนนาง

ดาร์กค่อย ๆ ผลักประตูห้องนั่งเล่นเข้ามา ก่อนจะพบว่าตัวเองกลายเป็นจุดสนใจในทันที

พรีเฟกต์ที่ไม่เคยพูดกับดาร์กมาก่อน ก็วิ่งเข้ามาหาเขาแล้วถามว่า “เดม่อน คุณหายไปไหนมา? แล้วสก็อตต์ สแตนนีย์ และบักซ์อยู่ที่ไหน…”

ดาร์กพูดไม่ออกเล็กน้อย “พรีเฟกต์ ไรอัน ผมเป็นแค่นักเรียนปีหนึ่งที่เรียนในสถาบันได้แค่สองเดือน ผมไม่รู้จักผู้คนเท่าคุณหรอกนะครับ”

ไรอันปิดปากของเขาอย่างรวดเร็วและยิ้มแห้งออกมา

ดาร์กกล่าวว่า “ไม่ต้องห่วงหรอกครับ พวกเขาแค่มีปัญหาเล็กน้อย อาจต้องค้างคืนที่ห้องพยาบาล แล้วก็ซิสเตอร์คาไลด์บอกกับทุกคนว่าอย่ารบกวนเวลาพักผ่อนของผู้ป่วย อีกอย่างถ้าเรายังไม่กลับห้อง เราอาจจะได้นอนห้องพยาบาลในวันพรุ่งนี้เหมือนกัน เพราะตอนนี้เกือบตีสองแล้วครับ”

ดาร์กหาวและเดินไปที่บันไดทันที

ไรอันรีบถาม “ปัญหาอะไร?”

ดาร์กตอบ “อาจารย์ใหญ่จะประกาศในวันพรุ่งนี้ ตอนนี้ผมไม่สามารถบอกคุณได้”

ดังนั้นดาร์กจึงสามารถหลบหนีออกจากห้องนั่งเล่นได้ โดยอาศัยอำนาจของอาจารย์ใหญ่อาร์เต้ และเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง

เมื่อเขาเลี้ยวมุมไป ยกเว้นคนสองคนที่เดินตามมา นักเรียนที่เหลือก็เริ่มการสนทนารอบใหม่ด้วยความตื่นเต้นทันที

บทที่ 114 เส้นคั่นระหว่างเผ่าพันธุ์
บทที่ 114 เส้นคั่นระหว่างเผ่าพันธุ์

ขณะที่ดาร์กเห็นใบหน้านั้น ความทรงจำก็ผุดขึ้นมาในหัวเขา

…

ในห้องทำงานของศาสตราจารย์เคเซอร์

การ์ดดอกไม้ที่ประดับด้วยดอกกุหลาบสีเขียวระยิบระยับอยู่ภายใต้แสงไฟ

ศาสตราจารย์ยื่นมือออกมาและกดลงไป กุหลาบสีเขียวบนพื้นผิวการ์ดก็ลอยออกมา ก่อนที่ใบหน้าซึ่งดูอ่อนเยาว์ทว่างดงามจะปรากฏขึ้นมาบนพื้นผิวการ์ด

มันเป็นภูตตัวน้อยที่มีปีกผีเสื้อ

…

‘กุหลาบสีเขียวที่ไร้เดียงสาและเรียบง่าย มันมาพร้อมกับพรที่มอบให้แด่วัยเยาว์ และยังเป็นสัญลักษณ์แห่งความปรารถนาในรักนิรันดร์’

ดาร์กคิดว่าภูตตัวน้อยนั้นเป็นคนรักของศาสตราจารย์เคเซอร์

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ การคาดเดาเดิมของเขาน่าจะถูกต้อง

ภูตตัวน้อยที่ชู [มหาอสนีบาต] ไว้ตรงหน้าเขามีใบหน้าเหมือนกันทุกประการ

แต่เมื่อเขาเห็นภูตตัวน้อยชัด ๆ ดาร์กก็ตระหนักว่าภูตตัวน้อยเพียงคนเดียวที่มีปีกผีเสื้อในสถาบันนั้น ดูเหมือนจะเป็นศาสตราจารย์ดีดี้ แม็กซ์เวลล์ที่สอนวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์

เมื่อเปรียบเทียบทั้งสองแล้ว

นอกจากอายุที่ยังน้อย ภูตตัวน้อยตนนี้ก็เหมือนกับศาสตราจารย์ดีดี้ ทั้งสี ลวดลายที่ปีก และเสื้อผ้าบนร่างกาย

“นี่คือเหตุผลที่ศาสตราจารย์เคเซอร์ไม่ยอมบอกให้ชัดเจนใช่ไหม?”

“เขาไม่อยากทำลายแผนของศาสตราจารย์ดีดี้ แต่เขาต้องการทำบางอย่างตามสามัญสำนึกของตัวเอง”

“ดังนั้นเขาจึงเข้าหาฉันโดยหวังว่าฉันจะตรวจสอบ มีส่วนร่วม และตัดสินใจแทนเขาได้”

“อารมณ์ของมนุษย์ช่างซับซ้อนเสียจริง”

ดาร์กไม่ได้ทำตามคำพูดของศาสตราจารย์ซิลเวอร์ที่บอกให้ถอยห่างออกไป แต่เขากลับบินลงมาบนหอนาฬิกาแทน

เด็กชายลงมานั่งยืนอยู่บนพื้น และที่ข้างกันก็มีเดอะเลดี้ซึ่งลงมายืนอยู่ด้วย

…

ศาสตราจารย์ดีดี้เพียงมองดูศาสตราจารย์ซาราห์ ซิลเวอร์และดาร์ก เดม่อน แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ศาสตราจารย์ซิลเวอร์กลับพูดด้วยความประหลาดใจ “ดีดี้ คำสาปของเธอถูกปลดออกแล้วใช่ไหม?”

ศาสตราจารย์ดีดี้ยิ้มจาง ๆ ออกมา “ฉันเพิ่งทำการทดลองเล็ก ๆ เสร็จ”

เสียงของศาสตราจารย์ซิลเวอร์แทรกผ่านเข้าไปในพายุฝน “แต่นี่ดูไม่เหมือนการทดลองเล็ก ๆ เลยนะ!”

ศาสตราจารย์ดีดี้ตอบอย่างไม่ใส่ใจว่า “แค่การฉายซ้ำเหตุการณ์ประวัติศาสตร์ขนาดสั้นน่ะ”

หลังจากนั้นเธอก็แบมือออก ลูกปัดที่เปล่งประกายแวววาวของดวงจันทร์สีเงินก็ค่อย ๆ ลอยขึ้นมา

มันมีดวงจันทร์สว่างไสวลอยอยู่กลางลูกปัด

ท่ามกลางพายุฝนโหมกระหน่ำ มันกลับกลายเป็นดวงจันทร์เพียงดวงเดียว

“น้ำตาของเทพธิดาแห่งจันทรา?”

น้ำเสียงของศาสตราจารย์ซิลเวอร์เต็มไปด้วยความประหลาดใจไม่ผิดแน่ “เธอทำได้ยังไง?”

ศาสตราจารย์ดีดี้เก็บน้ำตาของเทพธิดาแห่งจันทรากลับไปและกระซิบเบา ๆ “อย่างที่ฉันบอก นี่มันแค่การฉายเหตุการณ์ประวัติศาสตร์ขนาดสั้น”

เธอตวัดไม้กายสิทธิ์ขึ้นเบา ๆ ก่อนที่แสงของอสนีบาตจะส่องประกายขึ้นมา

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ต้องการจะพูดอะไรต่อ

เสียงของศาสตราจารย์เคเซอร์ดังขึ้นในเวลานี้ “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับที่ตั้งของปราสาทและภาพจำทางประวัติศาสตร์”

ศาสตราจารย์ดีดี้หันมามองเขา “เคเซอร์ ความรู้ของนายช่างลึกซึ้งจริง ๆ น่าเสียดายที่ก็อบลินก็ยังคงเป็นก็อบลินอยู่วันยังค่ำ”

ศาสตราจารย์เคเซอร์ขมวดคิ้ว “ดีดี้”

ศาสตราจารย์ดีดี้พูดต่อโดยไม่หยุด “นายรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงยอมทนทรมานจากการถูกสาปมากกว่าเลือกนาย ก็เพราะเลือดก็อบลินมันต่ำยังไงล่ะ!”

คิ้วของเธอเลิกขึ้นสูงและน้ำเสียงของเธอก็เย็นเยียบไม่น้อย

ในฐานะสมาชิกของเผ่าพันธุ์ที่มีอายุยืนยาว ภูตไม่เพียงแต่ได้รับพรแห่งกาลเวลาเท่านั้น แต่ยังมีความอ่อนเยาว์ตลอดกาลอีกด้วย พวกเขาใกล้เคียงกับเผ่าพันธุ์ที่สมบูรณ์แบบในเทพนิยายมากกว่าเผ่าพันธุ์ใกล้เคียงอย่างเอลฟ์

เหล่าภูตซึ่งเชิดชูสายเลือดของพวกเขาเหนือสิ่งอื่นใดมักจะมีนิสัยหยิ่งผยอง ในสายตาของพวกเขา แม้แต่มนุษย์ก็เป็นเพียงแค่สัตว์เลื้อยคลานบนพื้นดิน ไม่ต้องพูดถึงก็อบลินสกปรกที่อาศัยอยู่ใต้ผืนพสุธาเลย!

ในฐานะตัวแทนของเผ่าพันธุ์ชั้นสูงนี้ ดีดี้ แม็กซ์เวลล์สามารถมองคนอื่นได้อย่างเท่าเทียมกันก็เพราะความชราอันเกิดจากคำสาป หากแต่สิ่งนี้กลับแตกต่างกับเทพนิยาย

หลังจากอาศัยน้ำตาของเทพธิดาแห่งจันทราเพื่อฟื้นฟูความอ่อนเยาว์ของเธอ อารมณ์นึกคิดเดิมของเธอก็กลับคืนมาอีกครั้ง

เหตุที่เธอแก่เฒ่าก็เป็นเพราะว่าเมื่อครั้งอดีตที่เธอได้เข้าไปสำรวจในวิหารโบราณลึก เธอได้เลือก ‘เวลา’ แทนที่จะเป็น ‘ความรัก’ หลังเผชิญกับตัวเลือกที่มอบให้โดยเจตจำนงของดวงจันทร์ เธอจึงต้องทนทุกข์ทรมานจากคำสาปของเทพธิดาแห่งจันทรา!

ความรักที่เธอปฏิเสธในเวลานั้นคือศาสตราจารย์เคเซอร์

พวกเขาเคยเป็นเพื่อนในการผจญภัยต่าง ๆ และตอนนี้พวกเขาก็เป็นเพื่อนร่วมงานในสถาบันเดียวกัน

น่าเสียดายที่ความสัมพันธ์ของพวกเขาต้องหยุดลงที่นี่

…

ศาสตราจารย์เคเซอร์ลุกขึ้นอย่างช้า ๆ

ไม่มีความขุ่นเคืองในสายตาของเขาเลย

แม้ว่าศาสตราจารย์ดีดี้จะกล่าวว่า สายเลือดของเขาต่ำต้อยต่อหน้านักเรียน

เขาก็ไม่ได้สนใจเช่นกัน

สิ่งที่เอ่อล้นอยู่ในแววตาของเขาคือความทรงจำและความคิดถึงตลอดหลายปีที่ผ่านมา

ดีดี้เป็นเช่นนี้มาตั้งแต่แรก

เธอกับลิลลี่ต่างก็เป็นภูตเช่นกัน และล้วนก็มีบุคลิกสองแบบที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง

แต่สิ่งที่ดึงดูดใจเขาก็คือความเย่อหยิ่งที่ดื้อรั้นเช่นนี้

บททดสอบแห่งกาลเวลาโหดร้ายเกินไป

จากทีมดั้งเดิมสี่คน ตอนนี้เหลือเพียงสามคนเท่านั้น

และในอีกไม่กี่ทศวรรษ จะเหลือคนน้อยลงไปอีกหนึ่งคน

แม้ว่าชีวิตของก็อบลินจะยาวนานกว่ามนุษย์เล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้นานเท่ากับภูตที่สามารถท้าทายกาลเวลาได้

เคเซอร์รู้ว่าเขาชรามากแล้ว

เขาปรากฏตัวที่นี่ คืนนี้ ก็เพื่อเจอกับดีดี้เป็นครั้งสุดท้าย

ดีดี้ไม่ได้ล้ำเส้นเลยแม้แต่น้อย เพราะมันยังไม่มีการบาดเจ็บล้มตายในหมู่นักเรียน

และในเซนต์แมเรียน นี่คือสิ่งสำคัญที่สุด

ตราบใดที่ไม่ได้ล้ำเส้นนี้ อาจารย์ใหญ่ก็จะไม่โจมตีเธอ

แต่เธอจะถูกไล่ออกอย่างแน่นอน

เคเซอร์ผู้รู้ว่าตนเองนั้นพลังถดถอยลงในทุกปี ทำให้เขามีความคิดที่จะอยู่ในเซนต์แมเรียนไปตลอดชีวิตที่เหลือ เขาไม่มีแรงที่จะออกสำรวจกับดีดี้ที่อายุยังน้อยและกระฉับกระเฉงได้อีกต่อไปแล้ว

อายุขัยที่ยาวนานทำให้ภูตตัวน้อยอยากรู้อยากเห็นอย่างไม่รู้จบ

อีกทั้งการตามรอยประวัติศาสตร์ หรือการค้นหาความจริงในม่านหมอกและฝุ่นธุลีตลอดไป ล้วนเป็นวิถีชีวิตของภูตส่วนใหญ่

…

ศาสตราจารย์ลิลลี่ซึ่งยังคงนอนอ่อนแรงอยู่บนที่นั่งของศาสตราจารย์ เหยียดแขนออกแล้วพลิกตัวไปมา เธอลอยมาอยู่ที่ขอบโต๊ะ ก่อนจะมองเพดานที่ค่อย ๆ สว่างขึ้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน

“ในเมื่อเป็นห่วงเธอมาก ทำไมไม่ไปหาเธอล่ะ”

เสียงอ่อนโยนของอาจารย์ใหญ่อาร์เต้ดังขึ้นในหูของเธอ

ศาสตราจารย์ลิลลี่บ่น “ไปหาเธอแล้วจะมีประโยชน์อะไร? ในที่สุดเธอก็จะจากไปอยู่ดี”

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ถามว่า “เธอรู้อยู่แล้วหรือ?”

ศาสตราจารย์ลิลลี่พลิกตัวอีกครั้ง ก่อนจะหันหน้าเข้าหาพื้น “ใช่ สุดท้ายมันก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไร”

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ถอนหายใจ “เฮ้อ”

…

เพียงชั่วพริบตา

มีร่างขนาดใหญ่อีกร่างหนึ่งอยู่เหนือหอนาฬิกา ซึ่งก็คือศาสตราจารย์โจนส์ในร่างหมีของเธอ

เมื่อเผชิญหน้ากับการจ้องมองของอาจารย์ทั้งสาม ศาสตราจารย์ดีดี้ก็หันความสนใจของเธอไปที่สฟิงซ์ที่บินอยู่อย่างเฉยเมย

หนึ่งในเก้าสปิริตของอาจารย์ใหญ่อาร์เต้ ซึ่งเป็นสฟิงซ์ที่กลายเป็นสิ่งมีชีวิต บินอย่างรวดเร็วไปพร้อมกับวีรบุรุษในคำทำนาย

ศาสตราจารย์ดีดี้เหลือบมองวีรบุรุษที่สวมชุดเคานท์แวมไพร์ จากนั้นจึงมองไปยังนักเรียนอีกคนที่อยู่ด้วยอย่างไม่ตั้งใจ

มุมปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อย

มันคือรอยยิ้มที่รู้สึกสนใจอะไรบางอย่าง

“คำทำนาย…”

บทที่ 113 มหาอสนีบาต
บทที่ 113 มหาอสนีบาต

แอนนาในชุดเสือน้อยรู้สึกเจ็บปวดจนน้ำตาแทบไหล

เธออดไม่ได้ที่จะจับมือของแมรี่แน่น ทั้งยังมองอีกฝ่ายด้วยน้ำตาคลอ

แต่แมรี่เป็นผู้หญิงที่ฉลาด เธอจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าองค์หญิงลำดับที่สองอยากขัดขาดาร์ก?

เธอแสร้งทำเป็นไม่เห็น และจับฝ่ามือของแอนนาพาอีกฝ่ายย้ายไปเต้นรำอีกด้าน

องค์หญิงลำดับที่สองมองดาร์กอย่างหมายหัว ก่อนจะหันไปเจอกับสายตาที่เพิกเฉยของแองจี้

…

ท่วงทำนองเพลงบรรเลงจบแล้ว

ดาร์กปล่อยฝ่ามือของแองจี้ และหลังจากแสดงมารยาทอันสูงส่งตามมาตรฐานแล้ว เขาก็กำลังจะก้าวลงจากฟลอร์

ทันใดนั้น แองจี้ก็จับมือเขาและกระซิบ “แอนนากับฉันก็จะเข้าเรียนที่นี่ในปีหน้าด้วย”

ดาร์กแสดงความยินดีกับเธอล่วงหน้า “ยินดีด้วย”

แองจี้หัวเราะออกมา ก่อนจะปล่อยมืออีกฝ่าย

แล้วดาร์กก็เดินลงจากฟลอร์ไป

แต่สิ่งที่เขาคิดอยู่ในใจคือ ถ้าเด็กเหลือขอสองคนนี้เข้าเรียนในสถาบันปีหน้า มันคงจะมีปัญหาตามมาไม่รู้จบแน่

…

เมื่อเห็นดาร์กเดินลงจากฟลอร์แล้ว ไดแอนนาก็พุ่งเข้าชาร์จอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

ในที่สุด…เจ้าชายรัตติกาลและเจ้าหญิงรัตติกาลก็ได้จับมือเต้นรำกันในเพลงที่สอง

เพราะไดแอนนาเต้นรำไม่เก่งนัก ดาร์กจึงสอนเธอไปทีละขั้น

จากนั้นเพลงที่สาม เพลงที่สี่ ทั้งสองก็ยังคงเต้นรำด้วยกันอยู่

ไดแอนนายิ้มอย่างมีความสุขตลอดเวลา และเหลือบมองที่นั่งของศาสตราจารย์เป็นครั้งคราว

ศาสตราจารย์ส่วนใหญ่ไม่ได้ก้าวขึ้นมาบนฟลอร์เต้นรำ

ข้างศาสตราจารย์ลิลลี่ซึ่งกำลังนอนอยู่บนโต๊ะ มีแอนนาและแองจี้ที่ดูเหมือนจะกำลังโต้เถียงกันด้วยเรื่องบางอย่าง

ส่วนเจ้าหญิงเอลิซากำลังกระซิบบางอย่างกับอาจารย์ที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง

งานเลี้ยงสวมหน้ากากยังคงดำเนินไปอย่างมีชีวิตชีวา

…

ทว่า ณ ห้องพยาบาลในเวลานี้เอง

ในที่สุดเวอร์เธอร์ กาวด์ก็ ‘ตื่นขึ้น’ ภายใต้การรักษาของซิสเตอร์คาไลด์ เขาอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาด้วยความตื้นตัน เมื่อส่องกระจกแล้วเห็นว่าเขากลับสู่สภาพเดิมแล้ว

“แทนที่จะยืนอยู่ตรงนั้น ทำไมเธอไม่มาช่วยฉันล่ะ? ให้ตายสิ! งานเลี้ยงฮัลโลวีนดี ๆ กลายเป็นแบบนี้ไปได้!”

ซิสเตอร์คาไลด์พึมพำด้วยคำพูดที่ไม่ควรออกมาจากปากของแม่ชี ก่อนจะผสมยาเพื่อแก้เอฟเฟกต์ของน้ำพรากวิญญาณอย่างรวดเร็ว

เวอร์เธอร์หน้าแดงทันที แต่ก็ถูกศาสตราจารย์ซิลเวอร์เรียกตอนที่กำลังจะเข้าไปช่วยซิสเตอร์

เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาของศาสตราจารย์ซิลเวอร์ เวอร์เธอร์กัดฟันบอกเธอถึงทุกสิ่งที่เกิดขึ้น หลังจากที่เขาถูกโจมตีในทางลับ

ศาสตราจารย์ซิลเวอร์ตั้งใจฟัง ก่อนจะนำมาเทียบกับคำพูดของดาร์ก เพื่อยืนยันว่าทั้งคู่ไม่ได้โกหก

จากนั้นเธอก็ได้รับรายงานการตรวจสภาพจิตใจของสมาชิกภาคีจากซิสเตอร์คาไลด์ และเข้าใจทุกอย่างในทันที

เรื่องทั้งหมดไม่ได้ซับซ้อนขนาดนั้น

มีคนใช้รูปปั้นของเทพธิดาแห่งจันทราเพื่อทำพิธีอะไรบางอย่าง

เธออาจไม่ใช่ผู้ริเริ่ม แต่เธอต้องเป็นผู้อำนวยความสะดวกให้

และผู้มีส่วนร่วมส่วนใหญ่ รวมทั้งเทพธิดาแห่งจันทรา ไม่ได้เป็นแค่ตัวหมาก

ในปราสาทของเซนต์แมเรียนคนเดียวที่สามารถดำเนินการแบบนี้ได้ก็มีแต่ศาสตราจารย์

ศาสตราจารย์เพียงคนเดียวที่ไม่ได้อยู่ในห้องจัดเลี้ยงในคืนนี้คือ ศาสตราจารย์เคเซอร์และศาสตราจารย์ดีดี้

เมื่อคิดถึงอดีตของทั้งสองคน ศาสตราจารย์ซิลเวอร์ก็ถอนหายใจเล็กน้อย “ไม่น่าแปลกใจเลยที่ตอนไปลาดตระเวนกับดีดี้เมื่อคืนก่อน ฉันถึงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ”

สปิริตสฟิงซ์ตัวน้อยลอยอยู่บนไหล่ของเธอ และเสียงของอาจารย์ใหญ่อาร์เต้ก็ดังขึ้น “พาเวอร์เธอร์ไปที่หอนาฬิกากัน”

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ศาสตราจารย์ซิลเวอร์จะทันได้ลงมือ ก็มีเสียงดังออกมาจากทางหอนาฬิกา!

…

ตู้ม!

อสนีบาตสีทองผ่าลงมาราวกับจะฉีกท้องฟ้ายามค่ำคืน

สายฟ้าผ่าที่เหนือหอนาฬิกา!

พลังเวทมนตร์ในปราสาทเกิดความปั่นป่วน และดวงไฟเวทมนตร์ในโถงงานเลี้ยงที่ชั้นหนึ่งก็ดับลงในทันที

ท่วงทำนองของเพลงงานเต้นรำก็จบลงอย่างกะทันหันเช่นกัน

นักเรียนที่เพลิดเพลินกับบรรยากาศที่สนุกสนานพลันตื่นตระหนกกับการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้

บรรดารุ่นน้องต่างอดไม่ได้ที่จะกรีดร้องออกมา

ความมืดโรยราและความโกลาหลบังเกิดทั่วทุกแห่งของปราสาท

นักเรียนบางคนรีบหยิบการ์ดเวทมนตร์ของพวกเขาออกมา แต่สปิริตที่อัญเชิญออกมาผิด ๆ กลับทำให้ความโกลาหลรุนแรงยิ่งขึ้น

ดาร์กรู้สึกประหม่าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะสงบลงอย่างรวดเร็ว

หลังจากสายตาปรับเข้ากับความมืดแล้ว ดวงตาของเขาก็มองตรงไปยังจุดที่เสียงฟ้าผ่าดังขึ้นมา

ไดแอนนากอดเขาไว้แน่น แต่ดาร์กไม่แน่ใจว่าไดแอนนากลัวจริง ๆ หรือเปล่า

…

กรุ๊งกริ๊ง! กรุ๊งกริ๊ง! กรุ๊งกริ๊ง!

เสียงกระดิ่งดังลู่ลมอยู่ในอากาศ

กระดิ่งลมขนาดใหญ่ที่มีแสงสีอำพันสว่างกระจายไปทั่วทุกมุมของโถงงานเลี้ยงทีละดวง

แสงสว่างในโถงงานเลี้ยงพลันกลับคืนมา

ดาร์กตบไหล่ไดแอนนา เธอยังคงเม้มริมฝีปากของเธอและเงยหน้าขึ้นอย่างงุนงง “เช้าแล้วเหรอ?”

เช้าแล้วที่หน้า!

ดาร์กดีดหน้าผากของเธอ ก่อนจะผลักเธอออกไปแล้วกระซิบที่หูว่า “ฉันมีบางอย่างที่ต้องไปทำ”

ก่อนที่ไดแอนนาจะตั้งตัวทัน เขาก็กลับไปรวมกับฝูงชนและหายตัวไปในพริบตา

…

ประกายอสนีบาตพุ่งผ่านออกมาทางนอกหน้าต่างของโถงงานเลี้ยงอีกครั้ง แต่คราวนี้มันไม่ได้น่ากลัวเท่าในตอนแรก

กลุ่มเมฆหนาเคลื่อนมาปกคลุมดวงจันทร์ที่สว่างไสว สายฝนเริ่มตกลงมาจากท้องฟ้าเหนือสถาบันเซนต์แมเรียน

ดาร์กมาที่ประตูปราสาทอย่างรวดเร็ว เขามองชุดเจ้าชายรัตติกาลบนตัว ก่อนจะดึง [การ์ดแต่งตัว] ออกมา และแทนที่ด้วย [ชุดหน้ากากทักซิโด้]

หลังสวมหมวกทรงสูงแล้ว เขาก็รีบวิ่งไปกลางสายฝนขณะที่ก้มหน้าลง

หยาดน้ำตกลงอย่างรวดเร็วและผิดปกติอย่างยิ่ง

ผ่านม่านฝนที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่อง ด้านบนสุดของหอนาฬิกาสามารถมองเห็นประกายเจิดจ้าได้

ดาร์กยืนยันที่มาของสายฟ้าได้ในทันที เขาจับการ์ดคัดสรรแล้วอัญเชิญวิญญาณรับใช้ออกมาทันที

รุกกี้เดวิมอนผู้ซึ่งยังคงรักษารูปร่างของเดอะเลดี้ไว้ ได้จงใจกอดดาร์กจากข้างหลัง

ดาร์กไม่สนใจเธอ “พาฉันขึ้นไป!”

เดอะเลดี้แสดงสีหน้าเคร่งขรึมทันที “ได้เลย นายท่าน”

จากนั้นพวกเขาก็บินขึ้นไปบนยอดหอนาฬิกาท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมา

แต่อีกด้านหนึ่ง

ศาสตราจารย์ซิลเวอร์ที่พุ่งตัวออกไปราวสายลมกลับเร็วกว่าเขา!

เช่นเดียวกับที่เวอร์เธอร์ซึ่งยืนอยู่กับเธอ เมื่อเขาปีนขึ้นไปบนหลังสฟิงซ์ ศาสตราจารย์ซิลเวอร์ก็ปรากฏตัวขึ้นบนหอนาฬิกาแล้ว

หลังจากนั้นไม่นานดาร์กก็บินขึ้นไปบนยอดหอคอยด้วยความช่วยเหลือของเดอะเลดี้

ศาสตราจารย์ซิลเวอร์จำเขาได้โดยไม่แม้แต่จะมองด้วยซ้ำ “เดม่อน ถอยไป!”

หัวใจของดาร์กบีบแน่นขึ้น ก่อนที่สายตาของเขาจะกวาดมองไปทั่วยอดหอคอย

บนยอดหอคอย ศาสตราจารย์เคเซอร์คุกเข่าลงข้างหนึ่ง เขาถูกล้อมรอบด้วยโล่แปดอัน และอสูรขนนกเนตรทองคำที่อยู่เหนือหัวของเขากำลังกรีดร้องออกมาอย่างรุนแรง

สปิริตซึ่งเดิมมีขนาดเท่าแมว ตอนนี้กลายเป็นขนาดเท่าสิงโตแล้ว ปีกสีขาวราวหิมะของมันสยายออกมาอย่างโกรธจัด และแสงสีทองในดวงตาของมันก็ทอประกายเจิดจ้า

ฝั่งตรงข้ามของศาสตราจารย์เคเซอร์ มีภูตตัวน้อยตนหนึ่งกำลังลอยตัวอยู่ในระดับเดียวกับเขา ขณะที่มือถือไม้กายสิทธิ์ชูขึ้นสูง

ดาร์กเคยเห็น ‘สิ่งนี้’ ในหนังสือ มันเป็นไม้กายสิทธิ์โบราณ [มหาอสนีบาต] ซึ่งมีชื่อเสียงพอ ๆ กับ [โทสะแห่งพระเจ้า]!

…

ตู้ม!

สายฟ้าวาบบนท้องฟ้าอีกครั้ง สะท้อนใบหน้าของภูตตัวน้อย

แม้ว่าจะดูอ่อนเยาว์ไปบ้าง แต่ใบหน้าอันใสหวานก็บ่งบอกถึงความงามของเธอได้

บทที่ 112 การอำนวยพรของเซนต์แมเรียนในงานเต้นรำ
บทที่ 112 การอำนวยพรของเซนต์แมเรียนในงานเต้นรำ

การได้เต้นรำกับเจ้าหญิงเอลิซาในงานเลี้ยงสวมหน้ากากฮัลโลวีน ย่อมถือเป็นเกียรติและได้รับการยอมรับจากผู้ชื่นชมเจ้าหญิงเอลิซาอย่างไม่ต้องสงสัย

แน่นอนว่าถึงแม้จะไม่เป็นเช่นนั้น แต่พวกเขาก็ยังสามารถพูดโอ้อวดเรื่องนี้ได้ตลอดชีวิต

เอลิซามองไปยังนักเรียนจำนวนมากที่อยู่เบื้องล่าง พลางเม้มริมฝีปากเล็กน้อย

เธอยังไม่ได้ตัดสินใจ

ต่างจากน้องสาวทั้งสองคนที่สามารถใช้ประโยชน์จากอายุของพวกเธอได้ เอลิซาเป็นหน้าตาของราชวงศ์ และตอนนี้เธอยังเป็นแกนหลักของพรรคด้วย ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถกระทำตามใจตัวเองมากได้

ดังนั้นการเลือกคู่เต้นรำในครั้งนี้ เธอจำต้องระมัดระวังอย่างยิ่ง

ก่อนอื่น ตัดผู้ชายออกไปได้เลย

และหากเลือกได้เฉพาะในหมู่ผู้หญิง ความแข็งแกร่ง รูปลักษณ์ คุณธรรม และภูมิหลังตระกูลล้วนเป็นสิ่งที่ต้องนำมาพิจารณา

ถ้าให้เลือกแบบดูขี้เกียจเลยคือ เลือกผู้หญิงจากในหมู่ผู้ชนะรางวัลเมื่อครู่โดยตรง

เอลิซาสนใจจอมเวทผู้มีชื่อเสียงโด่งดังในสถาบัน นั่นก็คือแพนดอร่า โดรากอนที่มีแฟนคลับนับไม่ถ้วน!

แต่สาวมังกรเงินนั้นโดดเด่นเกินไป

ในฐานะเจ้าหญิง เอลิซาก็ต้องระวังเช่นกัน เพื่อไม่ให้รัศมีของเธอถูกคนด้านข้างกดข่มจนช่วงชิงความเปล่งประกายของเธอไป

ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงข้ามแพนดอร่าไป

ถ้าเป็นไปได้ ก็ไม่ควรเลือกนักเรียนจากบ้านขุนนาง

ท้ายที่สุด เธอก็ไม่สามารถแสดงความชอบพอต่อขุนนางบางคนได้

ดังนั้นจึงเป็นการดีที่สุดที่จะเลือกหญิงสาวที่เงียบและฉลาดจากบ้านนักปราชญ์

สายตาของเอลิซาไล่ไปตามห้องจัดเลี้ยง และการ์ดคัดสรรก็ขึ้นข้อมูลของนักเรียนให้เธอในหัว

สุดท้ายแล้ว เธอก็คัดตัวเลือกออกมาได้สี่คน

บังเอิญว่าตัวเลือกทั้งสี่คนนี้ เป็นผู้หญิงที่ยังคงอ่านหนังสืออย่างตั้งใจในช่วงเวลางานเลี้ยงทั้งหมด และหนึ่งในนั้นก็ไม่ได้มาจากบ้านนักปราชญ์ด้วยซ้ำ!

ตัวเลือกทั้งสี่นี้ นอกจากคนที่มีรูปร่างหน้าตาแปลก ๆ และคนที่แต่งตัวประหลาดแล้ว มีเพียงวินนี่ สกาดี นักเรียนชั้นปีสาม และเอ็มม่า มอร์ติส นักเรียนชั้นปีหนึ่งเท่านั้น

“มอร์ติสเป็นเด็กดี แต่น่าเสียดายที่เธอยังเด็กเกินไป คำเชื้อเชิญของฉันอาจสร้างภาระให้เธอโดยไม่จำเป็น ถ้างั้นฉันจะเลือกคุณสกาดีแล้วกัน นามสกุลนี้… เธอเป็นทายาทของปราชญ์เหมันต์หรือเปล่านะ?”

และแล้วเอลิซาก็ขานชื่อออกไป “วินนี่ สกาดี”

…

วินนี่ไม่สนใจคำเชิญของเจ้าหญิงมากนัก เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจเมื่อถูกเพื่อนร่วมชั้นสะกิดเธอ

แต่เนื่องจากถูกเจ้าหญิงเลือกแล้ว เธอก็เข้าใจเหตุการณ์ดี จึงไม่ได้ปฏิเสธคำเชื้อเชิญต่อหน้าทุกคน วินนี่เปลี่ยนชุดด้วยการ์ดแต่งตัวให้ดูเข้ากับพิธีการมากขึ้น ก่อนจะเดินไปที่เวที

เอลิซามองดูชุดใหม่ของเธอแล้วพยักหน้าอย่างพึงพอใจ จากนั้นก็หันไปถามน้องสาวทั้งสองคนว่า “แล้วพวกเธอสองคนล่ะ เลือกไว้หรือยัง?”

“กำลังรอพี่พูดอยู่เลย!” แอนนากระโดดออกไปทันที

แต่เมื่อเธอกำลังจะตะโกนออกมาดัง ๆ แองจี้ก็เตะเธอเข้าที่ส้นเท้า ริมฝีปากของแอนนากระตุกทันที และในที่สุดเธอก็พูดอย่างเคร่งขรึมว่า “พี่สาวแมรี่ คืนนี้พี่อยากเต้นรำกับหนูไหม?”

แมรี่ จอมเวทชั้นปีที่สองไม่เคยคิดว่าเสือน้อยที่ตกลงมาจากท้องฟ้าจะเป็นองค์หญิงลำดับที่สอง เธอจึงตื่นตระหนกขึ้นมา ก่อนจะคิดได้ว่าชุดลำลองที่ใส่อยู่ดูไม่เหมาะกับพิธีการนี้นัก เธอจึงรีบขอยืมการ์ดแต่งตัวจากเพื่อนร่วมชั้นมาเปลี่ยนชุดทันที

…

“ในที่สุดก็ถึงตาฉันแล้ว!”

องค์หญิงลำดับที่สาม แองจี้ยืนเขย่งบนปลายเท้าและเหลือบมองลงยังข้างล่าง สายตาล็อกเป้าหมายไว้อย่างรวดเร็ว “ดาร์ก! ดาร์ก!!”

“หา?” แอนนาหันหน้าไปมองน้องสาวของเธออย่างรวดเร็ว

‘เจ้าทรยศตัวน้อยคนนี้!’

อย่างไรก็ตาม แองจี้ไม่ได้สนใจปฏิกิริยาของแอนนาเลยสักนิด เธอโบกอุ้งเท้าหมีเล็ก ๆ ไปมาอย่างแรงขณะกระโดดขึ้นกระโดดลง

ท่ามกลางฝูงชน ใบหน้าของไดแอนนามืดมนในทันใด

เกิดอะไรขึ้น?

คนที่ชอบหมีไม่น่าเป็นคนเลวไม่ใช่เหรอ?

หมีทรยศ!

…

“ชิ!”

ดาร์กวางมีดที่เขาเพิ่งหยิบขึ้นมาลง ถอดผ้าเช็ดปากออก แล้วลุกขึ้นยืนอย่างช่วยไม่ได้

การได้รับคำเชิญจากเจ้าหญิงนั้นดีตรงไหน?

ไม่มีเลยต่างหาก! ตรงกันข้าม มันทั้งลำบากและน่าเบื่อหน่ายเสียมากกว่า

หลังจากประสบกับเหตุการณ์ทางลับ ดาร์กก็รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย ในใจอยากจะนั่งกินเงียบ ๆ และพักเติมพลังบ้าง

แต่ดูเหมือนค่ำคืนนี้จะไม่ได้ถูกกำหนดมาให้เขาได้พัก เพราะตรงหน้ายังมีการต่อสู้อันดุเดือดรออยู่!

ราวกับเห็นความไม่เต็มใจของดาร์ก ไดแอนนาจึงรู้สึกมีความสุขขึ้นมาอีกครั้ง ถึงอย่างไรเสีย งานเต้นรำคืนนี้ก็คงจะมีมากกว่าการเต้นรำเพียงครั้งเดียว

ต่อให้เจ้าหญิงได้เต้นรำกับดาร์กก่อนแล้วยังไงล่ะ?

หมีแห่งอาณาจักรเป็นผู้พิทักษ์ที่ภักดีที่สุดของอาณาจักร!

ไดแอนนาอยากจะร้องไห้ แต่ก็อยากจะหัวเราะด้วย

โรสน้อยผู้น่ารักรีบหยิบเค้กไซรัปชิ้นหนึ่ง แล้วป้อนใส่ปากเพื่อนของเธออย่างรวดเร็ว

…

ท่วงทำนองของเพลงบรรเลงในงานเลี้ยงค่อย ๆ เปลี่ยนไปให้เข้ากับพิธีเต้นรำ

และนักเรียนทั้งสามคนที่เจ้าหญิงเลือกก็เดินขึ้นไปบนเวที

…

แพนดอร่าเอนกายพิงเก้าอี้ มุมชุดแต่งงานสโนว์ไวต์ของเธอฉีกขาด ในมือโยนเหรียญ ‘ดาวเขียวน้ำทะเล’ ลงบนโต๊ะอย่างสุ่ม ๆ

แล้วเธอก็ยกมือขึ้น ทันใดนั้น พลันมีเขายาวประมาณฝ่ามือเหน็บอยู่ระหว่างนิ้วโป้งกับนิ้วชี้

นี่คือเศษเขาของสัตว์ประหลาดในตำนานเบฮีมอธ ทว่าพลังเวทมนตร์ที่บรรจุอยู่ในนั้นอ่อนแอมาก

แต่อีกทางหนึ่ง มันก็เป็นวัตถุดิบที่ดีในการสร้างการ์ดเวทมนตร์ระดับสูง

ผ่านวงกลมที่เกิดจากเขาและนิ้วของเธอ ฉากบนเวทีสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

เธอกำลังเล็งมันเหมือนมือปืน โดยล็อกเป้าไปที่หัวหมีน้อย

“ปิ้ว!”

…

ในขณะเดียวกัน เอ็มม่าไม่รู้เลยว่าเธอเกือบจะได้เป็นคู่เต้นรำของเจ้าหญิงเอลิซาแล้ว

อีกทั้งเธอรับคำเชิญจากรุ่นพี่สาวไว้ก่อนแล้วด้วย ดังนั้นเธอจึงมีคู่เต้นรำอยู่แล้ว

…

ดาร์ก เดม่อนเดินขึ้นไปบนเวทีโดยหลบขาเล็ก ๆ ที่องค์หญิงลำดับที่สองเหยียดออกมา

เนื่องจากเป็นงานเลี้ยงสวมหน้ากาก เขาจึงไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนเป็นชุดทางการ เหมือนกับงานเลี้ยงเต้นรำที่เป็นทางการ

ขณะที่ทั้งแอนนาและแองจี้ยังคงสวมชุดคอสตูมสัตว์น้อยน่ารัก

ดาร์กพยักหน้าเล็กน้อยให้กับเจ้าหญิงเอลิซาที่หันหน้ามามองเขา จากนั้นจึงเดินไปอยู่ที่ด้านข้างของเจ้าหญิงแองจี้

“ดาร์ก นายไม่คิดว่าจะเจอแบบนี้ใช่ไหม?” แองจี้กระซิบ

ดาร์กตอบอย่างเกียจคร้าน “ใช่ ฉันไม่คิดไม่ฝันเลยจริง ๆ”

แองจี้พูดต่อ “เดี๋ยวพอเราเต้นรำ นายก็ตามจังหวะของฉัน ให้แม่มดแก่ดูว่าเราทำอะไรได้บ้าง”

“แม่มดแก่… เป็นคำที่ชวนให้คิดถึงจังนะ”

ดาร์กหรี่ตาเล็กน้อยแล้วถอนหายใจเงียบ ๆ

…

“ถ้าอย่างนั้นมาเริ่มงานเลี้ยงกัน!”

ท่วงทำนองของดนตรีเปลี่ยนเป็นรวดเร็วและน่าตื่นเต้น

นักเรียนที่ได้คู่เต้นรำแล้วพลันรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา

ขณะที่นักเรียนซึ่งไม่มีคู่เต้นรำ ได้แต่ซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้องและนั่งเคี้ยวพายฟักทองไป

รุ่นพี่แพนดอร่าเป่าการ์ดวิญญาณเบา ๆ ก่อนจะยกกระโปรงของเธอขึ้นเล็กน้อย แล้วยื่นมือไปตรงหน้าอีกฝ่าย

รุ่นพี่สาวที่เป็นคู่เต้นรำกับเอ็มม่าคือ คนที่ทะเลาะกับเธอในงานพบปะของสาว ๆ ครั้งล่าสุด

ตัดภาพมาที่ไดแอนนาซึ่งกำลังจับมือโรสอย่างไม่เต็มใจ

ชุดเจ้าหญิงรัตติกาลกับชุดเจ้าหน้าที่ทางการสีขาวบริสุทธิ์ ถือได้ว่าเป็นภาพที่ดูยิ่งใหญ่มาก

ไดแอนนายังคงจ้องมองไปยังเจ้าหมีน้อยที่อยู่บนเวที และทันใดนั้น เธอก็รู้สึกอยากเอาตัวเองเข้าไปแทนที่

เธอพึมพำซ้ำ ๆ เพื่อสะกดจิตตัวเอง “ฉันคือหมีน้อย และหมีน้อยก็คือฉัน…”

…

บนฟลอร์

เจ้าหญิงทั้งสามแบ่งกลุ่มออกเป็นสามเหลี่ยมและเต้นไปตามทำนอง

ดาร์กและแองจี้จับมือกันเต้นรำไปตามจังหวะเพลง ในใจพวกเขารู้สึกสงบสุขราวกับอยู่ภายใต้การอำนวยพรของเซนต์แมเรียน

กระทั่งเท้าของเสือน้อยเหยียดออกมาอย่างเงียบ ๆ

ดาร์กก้าวออกไปอย่างไม่ลังเล…และไม่ได้มองเท้าอีกคนด้วย

“โอ๊ย!”

บทที่ 111 ดาร์ก เดม่อนกลายเป็นดาวเด่น
บทที่ 111 ดาร์ก เดม่อนกลายเป็นดาวเด่น

หลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวของดาร์กแล้ว อาจารย์ใหญ่และศาสตราจารย์พลันตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่ามีคนหายไปในเรื่องนี้

เทพธิดาแห่งจันทราไม่น่าหายตัวไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยได้ ดังนั้นจึงต้องมีบุคคลที่สามเข้ามาแทรกแซงเท่านั้น

สฟิงซ์ตัวน้อยวิ่งไปรอบ ๆ ตัววิหาร ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า “พานักเรียนไปที่ห้องพยาบาลก่อนเถอะ ฉันจะแจ้งซิสเตอร์คาไลด์โดยเร็วที่สุด แล้วก็เดม่อน เธอทำได้ดีมาก ตรงนี้ปล่อยให้อาจารย์จัดการที่เหลือเถอะ แล้วก็ถ้าเธอไม่ต้องการพักผ่อน อย่าได้พลาดงานเต้นรำครั้งแรกของเธอในสถาบันล่ะ ฉันจะรออยู่ที่โถงงานเลี้ยงชั้นหนึ่ง”

“ได้เลยครับ อาจารย์ใหญ่” ดาร์กโค้งตัวเล็กน้อยแล้วเดินออกไป

หลังจากที่ดาร์กจากไป ศาสตราจารย์ซิลเวอร์ก็เอ่ยถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “พาวาร์ คุณคิดอย่างไรกับคำให้การของเดม่อน?”

ศาสตราจารย์โจนส์ยิ้ม “ดูท่าแล้วเขาคงจะปกปิดอะไรบางอย่างอยู่ แต่เราจอมเวททุกคนก็ล้วนมีความลับของตัวเองทั้งนั้น ปล่อยไปเถอะ อย่างน้อยในเรื่องนี้ เขาน่าจะอยู่ฝั่งดี”

ศาสตราจารย์ซิลเวอร์ถามต่อ “งั้นคุณเดาบุคคลที่สามนั้นได้ใช่ไหม?”

ศาสตราจารย์โจนส์ตอบอย่างเฉยเมย “ดีดี้หรือไม่ก็เคเซอร์ล่ะมั้ง? แต่ถึงยังไงก็ต้องมีใครสักคนที่รับผิดชอบเรื่องนี้”

…

เมื่อดาร์กมาถึงโถงงานเลี้ยงที่ชั้นหนึ่ง มันก็เป็นเวลาเที่ยงคืนครึ่งแล้ว

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ตวัดปากกาพลังเวทบนเวที และแสดงคาถามากมายต่อหน้าเหล่าจอมเวทฝึกหัด

ความจริง…ตอนนี้มันถึงเวลาแล้วที่เธอควรจะประกาศผู้ชนะของงานเลี้ยงสวมหน้ากาก มอบรางวัล และกล่าวปิดฉากงานเลี้ยงสวมหน้ากากอย่างเป็นทางการ

แต่คืนนี้เห็นได้ชัดว่าเธอพยายามชะลอเวลาที่ว่านั้นไว้

จนกระทั่งดาร์กก้าวเข้ามาในโถงงานเลี้ยง เธอจึงหยุดแสดงคาถาและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ถ้าอย่างนั้น…เรามาเข้าสู่ช่วงมอบรางวัลผู้ชนะเลยแล้วกัน ยินดีต้อนรับดาวเด่นชั้นปีหนึ่ง ดาร์ก เดม่อน!”

พรึ่บ!

ทันใดนั้น ไข่อีสเตอร์ขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นเหนือหัวของเขา

และเมื่อดาร์กเงยหัวขึ้น ไข่ก็แตกออก ริบบิ้นกับกระดาษสีมากมายพลันระเบิดออกมา

ทุกอย่างตรงหน้าเขาพร่ามัวไปครู่หนึ่ง ทว่าหลังจากนั้น ดาร์กก็ตระหนักได้ทันทีว่า ตอนนี้เขามายืนอยู่ข้างกายของอาจารย์ใหญ่อาร์เต้บนเวทีแล้ว!

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ยังคงสง่างามเช่นเคย ดวงหน้าของเธอมีหน้ากากเพชรขนาดเล็กปิดบังไว้อยู่ ขณะที่บนศีรษะถูกประดับด้วยมงกุฎสีเงิน และเรือนร่างของเธอก็สวมด้วยชุดเดรสสีดำขลับหางยาว

เธอไม่ได้ดูเหมือนเจ้าหญิง แต่กลับเหมือนราชินีผู้ชั่วร้ายที่มักปรากฏในเทพนิยายมากกว่า

“เดม่อน ยื่นมือออกมา”

ดาร์กพยักหน้ารับก่อนจะยื่นมือออกไป และในเวลาต่อมา ถ้วยรางวัลที่ไม่เพียงหนักมากเท่านั้น แต่ยังใหญ่ผิดปกติด้วยก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา

เสียงของอาจารย์ใหญ่อาร์เต้ดังก้องไปทั่วทั้งโถงจัดงาน “ขอแสดงความยินดีกับดาวเด่นของปีนี้!”

หลังจากที่เธอพูดจบก็เกิดเสียงปรบมือดังสนั่นในห้องโถง

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้กล่าวต่อ “เดม่อน เธออยากจะกล่าวอะไรไหม?”

ดาร์ก “มันใหญ่เกินไป”

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ “…”

ดาร์กก้าวลงจากเวที ในขณะที่สติยังคงมึนงงสับสนไม่หาย

เขาไม่เคยคิดเลยว่า ถ้วยรางวัลประจำปีจะเป็นถ้วยทองคำที่ใหญ่ขนาดนี้!

‘หากเอาไปขายในถนนนักเดินทาง ฉันจะได้คะแนนเท่าไหร่กันนะ?’

แต่ทันทีที่เขาก้าวลงจากเวที ถ้วยรางวัลในมือก็เริ่มหดเล็กลง

เอ๊ะ?! (๑˘ ˘๑)

และแล้ว…ถ้วยรางวัลเกือบเท่าครึ่งตัวคนก็กลายเป็นเหรียญขนาดเท่าฝ่ามือในที่สุด!

‘ถามจริง?’

‘ล้อเล่นกับความรู้สึกของฉันอย่างนี้ได้ยังไง?’

ดาร์กอยากยื่นเรื่องร้องเรียน แต่การเปลี่ยนถ้วยรางวัลให้กลายเป็นเหรียญ ดูเหมือนจะเป็นการแสดงประจำของกิจกรรมวันฮัลโลวีน และมีเพียงเสียงอุทานอย่างประหลาดใจของนักเรียนชั้นปีหนึ่งเท่านั้น

เขาพลิกเหรียญในมือไปอีกด้าน และด้านหลังของเหรียญก็สลักไว้ว่า

[คาถา: หลักฐานชื่อเสียง]

เห็นดังนั้น เขาจึงถ่ายเทพลังเวทมนตร์ลงไปในเหรียญและกระซิบว่า “หลักฐานชื่อเสียง”

ทันใดนั้น เหรียญก็กลายเป็นถ้วยรางวัลใหญ่เกือบครึ่งตัวคนในมือของเขาอีกครั้ง!

…

หลังจากเปลี่ยนถ้วยรางวัลกลับไปเป็นเหรียญ และประดับมันไว้ที่หน้าอกของเขา ดาร์กก็เริ่มสุ่มหาที่นั่ง

ถึงจะไม่ได้สนใจการจัดอันดับมากนัก แต่มันก็ทำให้เขามีความสุขอยู่บ้างที่ได้เป็นแชมป์ปีแรก

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ยังคงมอบรางวัลอย่างต่อเนื่อง

จากปีที่หนึ่งถึงปีที่หก มีทั้งหมดหกถ้วยรางวัล

และในที่สุดก็มาถึงไฮไลต์ของงาน…การจัดอันดับโดยรวม!

แชมป์โดยรวมหรือก็คือ ผู้ที่ได้รับรางวัลดาวแพลทินัม!

ผู้เข้าแข่งขันทั้งหมดหกคน ปรากฏตัวขึ้นบนเวทีทีละคน

ดาร์กเห็นแล้วว่ารุ่นพี่แพนดอร่าคว้าถ้วยของชั้นปีสี่ไปได้สำเร็จ แต่น่าเสียดายที่เธอไม่ได้รับรางวัลดาวแพลทินัม

“ดูเหมือนว่ายังมีนักเรียนที่แข็งแกร่งอีกมากมายที่ซ่อนตัวอยู่ในหมู่รุ่นพี่”

“ดาร์ก!”

“หืม?”

ไดแอนนาเรียกเขาก่อนจะเบียดฝูงชนเข้ามาได้ในที่สุด อีกฝ่ายทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ และกลิ่นของน้ำนมก็ลอยผ่านเข้ามาในจมูกของเขา

ไดแอนนาบ่น “นายหายไปไหนมา? พวกเราออกตามหาอยู่ตั้งนาน”

ดาร์กหยิบน้ำส้มที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมาจิบ “มีบางอย่างเกิดขึ้นน่ะ ฉันเลยมาช้าไปหน่อย นี่ก็เพิ่งจะมาถึงเอง”

“อ๋อ แหะ ๆ” ไดแอนนายิ้มเผล่ขึ้นมาทันที เธอเอื้อมมือไปที่หน้าอกของดาร์ก แล้วหยิบเหรียญดาวเด่นออกมาดูอย่างละเอียด โดยไม่สนใจว่ามันเหมาะสมหรือไม่

โรสเดินเข้ามาหา “ยินดีด้วย อย่างที่ฉันคิดไว้เลย นายได้เป็นแชมป์จริง ๆ”

ดาร์ก “ขอบคุณ”

ไดแอนนาได้สติกลับมาแล้วก็รีบพูด “ยินดีด้วย”

จากนั้นเธอก็ตั้งตารองานเต้นรำเริ่ม

พวกเขาทั้งคู่แต่งกายด้วยชุดของคู่รัก ทำให้ภาพที่ออกมาดูน่ารักมาก แม้ว่าจะมีนักเรียนจำนวนมากอยู่ในโถงงานเลี้ยง แต่ทั้งดาร์กและไดแอนนาก็ยังดูสะดุดตาอยู่ดี

ตัดภาพไปที่บนเวที อาจารย์ใหญ่อาร์เต้กำลังกล่าวเริ่มกิจกรรมในส่วนถัดไป ซึ่งก็คือ ‘การพบปะกับเจ้าหญิง’!

การมาถึงขององค์หญิงทั้งสาม ทำให้งานเลี้ยงสวมหน้ากากมีความพิเศษมากกว่าปกติ

และทุกคนก็รอคอยช่วงนี้มาเป็นเวลานาน

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ใช้ปากกาพลังเวทวาดวงกลมเรืองแสงสองสามวงก่อนจะร่ายคาถาออกมา ทันใดนั้นเอง พลังเวทมนตร์พลันระเบิดขึ้นอย่างตระการตาราวกับดอกไม้ไฟ

“ขอเชิญต้อนรับองค์หญิงทั้งสาม!”

จากนั้นเจ้าหญิงทั้งสามซึ่งนั่งอยู่ในที่นั่งของศาสตราจารย์ก็ลุกขึ้นยืนและเดินออกมาที่เวที

เจ้าหญิงเอลิซาอยู่ในชุดมาตรฐานของเชื้อพระวงศ์ ซึ่งก็คือชุดประจำตำแหน่งของเธอเอง นอกจากหน้ากากอันวิจิตรงดงามที่บดบังความพิสุทธิ์ของเธอ กิริยาของเจ้าหญิงก็ดูสงบและสง่างาม ส่งผลให้บรรยากาศรอบตัวเธอดูสูงศักดิ์แต่อ่อนโยนในเวลาเดียวกัน

มีผู้สนับสนุนเจ้าหญิงพระองค์โตจำนวนมากอยู่ในกลุ่มผู้ชม พวกเขาต่างพากันส่งเสียงเชียร์เธอ

เสือน้อยและหมีน้อยที่แทบจะไร้ตัวตนก็เดินขึ้นไปบนเวทีด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง ก่อนจะไปยืนขนาบข้างกับเจ้าหญิงลำดับที่หนึ่งอย่างเชื่อฟัง

และเมื่อเสียงเซ็งแซ่และบรรยากาศที่วุ่นวายในโถงงานเลี้ยงเริ่มลดน้อยลง เหล่านักเรียนจึงค่อย ๆ เพิ่งสังเกตเห็นเจ้าหญิงน้อยทั้งสอง

สีหน้าของบางคนเปลี่ยนไปหลังจากเห็นพวกเธอ

เนื่องจากก่อนหน้านี้เจ้าหญิงน้อยจอมซนทั้งสองได้วิ่งเล่นอยู่ในปราสาท คนส่วนใหญ่จึงเคยเห็นพวกเธอ และบางคนถึงกับโดนพวกเธอรังควานด้วยซ้ำ!

และแน่นอนว่า พวกเขาก็เผลอแสดงกิริยาที่ไม่เหมาะสมต่อหน้าเจ้าหญิงน้อยเข้าแล้ว

หลังจากที่เจ้าหญิงทั้งสามแนะนำตัวเองเสร็จสิ้น ช่วง ‘เลือกคู่เต้นรำ’ ที่ทุกคนรอคอยก็เริ่มต้นขึ้น

เจ้าหญิงเอลิซาก้าวขึ้นไปข้างหน้า สายตาจ้องมองเหล่านักเรียนที่อยู่ด้านล่างเวทีด้วยท่าทีสง่างาม

บรรยากาศในหมู่นักเรียนเริ่มตึงเครียดขึ้นมาทันที

บทที่ 110 การบรรยายประวัติศาสตร์แห่งเวทมนตร์ครั้งสุดท้ายของดีดี้ แม็กซ์เวล
บทที่ 110 การบรรยายประวัติศาสตร์แห่งเวทมนตร์ครั้งสุดท้ายของดีดี้ แม็กซ์เวล

เหตุการณ์หลังเที่ยงคืนได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

เหล่านักเรียนที่ไม่รู้ว่ามีเรื่องเกิดขึ้นในทางลับของปราสาท จึงต่างมุ่งหน้าไปยังชั้นหนึ่งเมื่อเสียงระฆังดังบอกเวลา

ไดแอนนาจับมือโรสไว้ ก่อนจะแอบมองหาเจ้าชายรัตติกาลท่ามกลางฝูงชน

ขณะเดียวกัน เอ็มม่ากำลังถือหนังสือในมือซ้ายและเล่นเหรียญทองมีปีกในมือขวา โดยไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

ภายในวิหาร หญิงสาวผมสั้นสีอีกาที่อยู่ในชุดเคานต์แวมไพร์ก็ได้ตื่นจากอาการโคม่าในที่สุด

ทว่ากลับไม่มีใครสังเกตเห็นว่า ณ มุมมืดหนึ่งของทางเดินนั้น ค้างคาวที่น่าจะควรหายไปในตอนเที่ยงคืน กลับยังคงซุ่มซ่อนอยู่อย่างเงียบ ๆ

…

ภูตตัวน้อยผู้ซึ่งมีปีกผีเสื้ออยู่บนหลังของเธอ กระพือปีกบินกลับมาที่ด้านบนสุดของหอนาฬิกาอีกครั้ง

ในมือของศาสตราจารย์ดีดี้ แม็กซ์เวลมีลูกปัดเรืองแสงอยู่ เธอบิดมันด้วยนิ้วโป้งและนิ้วชี้ก่อนจะเงยหน้าขึ้น สายตาสังเกตแสงจันทร์อย่างระมัดระวัง

ลูกปัดกลมเกลี้ยงและไร้ที่ติสะท้อนเข้ากับแสงจันทร์จากฟากฟ้า ทอประกายความงามแข่งกับพระจันทร์ที่สว่างไสวในท้องฟ้ายามราตรี

“นี่คือน้ำตาของเทพธิดาแห่งจันทราใช่ไหม?” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง

ศาสตราจารย์ดีดี้ไม่แปลกใจที่เห็นอีกฝ่าย เธอพูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งว่า “กงล้อแห่งประวัติศาสตร์ได้บดขยี้หลายสิ่งอย่างมากเกินไป ลองดูสิ่งที่พวกเขาทำไว้ในอดีตสิ เช่นสี่ยุคก่อนหน้านี้ มาร์ติน นักเล่นแร่แปรธาตุในตำนานคนนั้น เพื่อที่จะสร้างน้ำตาของเทพธิดาแห่งจันทราให้กับอาณาจักร เขาถึงกับใช้ประชาชนทั้งหมด 5,764,801 คนเป็นเครื่องสังเวยให้มัน และในที่สุดก็ได้รับเสียงตอบรับจากเทพธิดาแห่งจันทรา แต่…มันต่างกัน ฉันใช้ผู้ศรัทธาทั้งสิบหกคนและเครื่องสังเวยคู่รักแค่เจ็ดคู่เพื่อทำการนี้ให้บรรลุผลเท่านั้น”

ศาสตราจารย์เคเซอร์ปรากฏตัวขึ้นและถามด้วยน้ำเสียงถอนหายใจ “จบแล้วเหรอ?”

“มันจบลงแล้ว แต่แค่ชั่วคราวน่ะนะ” ศาสตราจารย์ดีดี้ตอบอย่างสบาย ๆ “คุณมาที่นี่เพื่อหยุดฉันเหรอ?”

“ไม่ ผมมาที่นี่เพื่อพบคุณเป็นครั้งสุดท้าย”

…

ดาร์กพยายามดิ้นรน จนในที่สุดก็สามารถโผล่หน้าออกมาจากความอวบอัดของเดอะเลดี้ได้ เขาหอบหายใจเข้าปอดลึก ๆ

ในขณะที่มือแอบดึง [อัตตา II] ออกมา และพร้อมที่จะใช้มันกับเธอ

เดอะเลดี้ก้มหน้าลงมาข้างหูของเขาแล้วกระซิบว่า “มีคนอยู่ที่นี่”

ดาร์กที่ได้ยินดังนั้น ก็พิจารณาสถานการณ์แล้วเปลี่ยน [อัตตา II] เป็นการ์ดคัดสรรทันที

จากนั้นเขาก็เรียกเดอะเลดี้กลับเข้าไปในการ์ด

ดาร์กไม่มีเวลาได้สังเกตสภาพแวดล้อมจนถึงขณะนี้

ผนังของปราสาทเซนต์แมเรียนสร้างจากวัสดุที่เขาไม่รู้จัก แม้ว่ามันจะถูกยิงด้วยลูกศรศักดิ์สิทธิ์แห่งดวงจันทร์ แต่ก็ไม่มีความเสียหายแต่อย่างใด

เหลือเพียงร่องรอยการระเบิดบางส่วนเท่านั้น

เขามองข้ามร่องรอยพวกนั้น ก่อนจะสังเกตเห็นขนนกสีขาวตกอยู่ในโคลนสีดำ

“นี่อาจจะเป็น…”

ขนนกสีขาวนี้สามารถเป็นได้เพียงสิ่งนั้นเท่านั้น

ดาร์กยิ้มออกมาอย่างมีความสุขและวิ่งเหยาะ ๆ ไปหามันอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หยิบขนนกของนางฟ้าที่เปล่งแสงสีขาวนวลออกมาจากโคลน

ขนนกนางฟ้าโผล่ออกมาจากโคลนแต่ไม่มีรอยเปื้อนสักกระผีกเดียว เพียงแค่ถือไว้ใกล้ ๆ ก็ทำให้ผู้คนรู้สึกสบายตัวแล้ว

ดาร์กเปิดซองการ์ดของเขา และเก็บซ่อนขนนกไว้ที่ช่องตรงกลางของซองการ์ดอย่างระมัดระวัง

มีวัตถุดิบหลักสี่อย่างแล้วในชั้นกลางของซองใส่การ์ด ได้แก่

1. ขนนกฮาร์ปี้

2. เกล็ดนางเงือก

3. กระดุมซอมบี้หมีหุ่นเชิด

4. ขนนกของเดอะแองเจล

…

หลังจากตบซองการ์ดอันเป็นที่รักของเขาแล้ว ดาร์กก็หยิบปากกาพลังเวทออกมาอีกครั้ง และคนโคลนตรงหน้าอย่างระมัดระวังเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรอยู่ข้างในแล้ว ก่อนจะกลับมาเหยียดหลังขึ้นตรง

แม้ว่าเขาจะยังไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ เทพธิดาแห่งจันทราก็หายตัวไป แต่บางครั้งผลลัพธ์ก็สำคัญกว่ากระบวนการ

หลังจากยืนยันได้แล้ว ดาร์กก็ไม่ได้รีบเข้าไปในวิหารแต่อย่างใด

ถึงแม้จะมีผู้ชายและผู้หญิงที่ถูกจับเป็นเครื่องสังเวยในวิหาร แต่เขาไม่ลืมว่ายังมีภาคีอาหารทะเลที่เป็นอันตรายมากสำหรับเขาอยู่ด้วย

ทางเลือกที่ดีที่สุดในขณะนี้คือการรอศาสตราจารย์มาถึง

แน่นอนว่าศาสตราจารย์หลายคนก็มาถึงในไม่ช้า

คนแรกที่มาถึง ไม่ใช่ศาสตราจารย์เคเซอร์หรือศาสตราจารย์ลิลลี่ที่ดาร์กคุ้นเคยมากที่สุด

แต่กลับเป็นหมีดำตัวใหญ่!

เมื่อเห็นหมีดำวิ่งเข้ามาหาเขา ดาร์กก็ถึงกับตกตะลึงไปในทันที

ทว่าหลังจากที่หมีดำเบรกอย่างแรง และเปลี่ยนกลับมาเป็นร่างมนุษย์ ก็ปรากฏว่าเป็นศาสตราจารย์พาวาร์ โจนส์

เมื่อเห็นผิวสีน้ำตาลแดงของศาสตราจารย์โจนส์ ดาร์กก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“เดม่อน?”

ศาสตราจารย์โจนส์ขมวดคิ้วและมองไปที่ดาร์ก จากนั้นชูการ์ดเวทมนตร์ในมือขึ้นแล้วพูดว่า “การ์ดแปลงร่าง เป็นหลักสูตรสำหรับนักเรียนในชั้นปีหลัง ๆ น่ะ”

ดาร์กอ้าปากอุทาน “โอ้” เขารู้เกี่ยวกับคาถาแปลงร่าง เพราะเวทมนตร์เปลี่ยนเพศที่เคยใช้กับโรเบิร์ตก็เป็นคาถาแปลงร่าง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นการ์ดแปลงร่าง

แต่ถึงอย่างไรก็ไม่น่ามีคนที่สามารถเชี่ยวชาญ ‘การแปลงร่างขั้นสูง’ อย่างศาสตราจารย์โจนส์ได้

สายตาของศาสตราจารย์โจนส์หันไปมองที่แอ่งโคลนสีดำอย่างรวดเร็ว เธอถามว่า “เธอมาที่นี่ทำไม? แล้วรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?”

ดาร์กยักไหล่ “ผมพอจะรู้นิดหน่อยครับ”

โดยไม่จำเป็นต้องปิดบัง

ท้ายที่สุดเรื่องนี้ก็จบลงแล้ว และนอกจากการต่อสู้ครั้งสุดท้าย เขายังเป็นพยานรู้เห็นอีกด้วย

ศาสตราจารย์โจนส์ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเดินไปหยุดอยู่ที่แอ่งโคลน “ดีมาก รอจนกว่าอาจารย์ใหญ่จะมาถึงแล้วกัน”

“พาวาร์ ฉันมาแล้ว”

มีออร่าของแสงสว่างขึ้นและสปิริตตัวเล็กก็บินมาอยู่ระหว่างคนทั้งสอง

มันเป็นสฟิงซ์ตัวน้อย

ดาร์กรู้จักสปิริตตัวนี้ เนื่องจากว่ามันเป็นหนึ่งในเก้าสปิริตหลักของอาจารย์ใหญ่อาร์เต้

ส่วนตัวอาจารย์ใหญ่เอง บางทีเธออาจจะยังคงอยู่เป็นประธานในงานเลี้ยง

ขณะที่ดาร์กกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็รู้สึกได้ถึงสายลมที่พัดมาอยู่ข้าง ๆ และทันใดนั้น พลันมีคนปรากฏขึ้นที่ประตูของวิหารซึ่งอยู่ไม่ไกลนั่นคือ ศาสตราจารย์ซาราห์ ซิลเวอร์

ศาสตราจารย์ซิลเวอร์ตรงเข้ามายังวิหารทันที เมื่อเธอเห็นแท่นบูชาที่ไม่มีรูปปั้นเทพธิดากับเหล่านักเรียนที่นอนสลบไสลอยู่หน้าแท่นบูชา จึงยื่นมือออกมาและสะบัดออกไปคราหนึ่ง แล้วสายลมก็พัดผ่านร่างกายของนักเรียนโดยทันที

เมื่อโบกกลับมาอีกครั้ง สายลมที่แผ่วเบานั้นก็กลายเป็นวิญญาณแห่งสายลมขนาดตัวเท่านิ้ว

“เป็นยังไงบ้าง?” ศาสตราจารย์ซิลเวอร์ถามด้วยความเป็นห่วง

วิญญาณแห่งสายลมกะพริบตัวและแสดงท่าทางโอเคด้วยนิ้วเล็ก ๆ ของมัน

ศาสตราจารย์ซิลเวอร์ถอนหายใจอย่างโล่งอก ดูเหมือนว่านักเรียนจะไม่ตกอยู่ในอันตราย

หลังจากนั้น

ดาร์กก็เข้ามาในวิหารพร้อมกับศาสตราจารย์โจนส์

เทียนบนวงแหวนเวทมนตร์ถูกเผาไหม้ไปจนหมดแล้ว เหลือเพียงน้ำตาเทียนสีแดงไว้ให้เห็นต่างหน้า

สมาชิกภาคีอาหารทะเลทั้งสิบหกคนหมดสติอยู่บนพื้น และหมอกสีชมพูที่ปกคลุมพวกเขาราวกับใยแมงมุมก่อนหน้านี้ก็หายไปเรียบร้อย

ตอนนี้มีเพียงนักเรียนสามสิบสี่คน… นักเรียนสามสิบสามคนยังคงหมดสติเนื่องจากผลกระทบของน้ำพรากวิญญาณ

ขณะที่หญิงสาวผมสีอีกาที่ถูกดาร์กคว่ำ… กำลังนอนแกล้งตายอยู่บนพื้น

เวอร์เธอร์ กาวด์รู้สึกเหมือนกับตัวเองกำลังตกอยู่ในฝันร้าย และเขาอยากจะตื่นขึ้นมามาก

…

ภายใต้การสอบสวนของอาจารย์ ดาร์กได้อธิบายสิ่งที่เขาเห็นทั้งหมด

แต่เมื่อพูดถึงพิธีบูชายัญ เขาก็เปลี่ยนเรื่องเล่าไป โดยบอกว่าหลังจากที่เขาไม่สามารถขัดขวางพิธีกรรมได้ เขาจึงถูกเทพธิดาแห่งจันทราไล่ล่าแทน

“ภายใต้ความหวาดกลัวสุดขีด ในที่สุดผมก็หลบหนีออกจากวิหารได้ แต่หลังจากนั้น สิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัวที่อ้างตัวว่าเป็นเทพธิดาแห่งจันทราก็ดึงธนูศักดิ์สิทธิ์ออกมา แล้วใช้แสงจันทร์ที่เป็นลูกศรยิงมาที่ผม เห็นได้ชัดเลยว่าเธอกำลังหยอกล้อผมเล่นโดยตั้งใจยิงพลาดไปสองสามครั้ง แต่ในที่สุดผมก็พบโอกาส… อะแฮ่ม อันที่จริงผมไม่รู้ว่าเธอหายตัวไปได้ยังไง?”

บทที่ 109 ดาร์ก เดม่อนอัญเชิญแสงแห่งจิตวิญญาณ
บทที่ 109 ดาร์ก เดม่อนอัญเชิญแสงแห่งจิตวิญญาณ

“จงส่องสว่าง แสงแห่งจิตวิญญาณ!”

…

ทันทีที่เสียงนั้นดังขึ้น นิ้วของเทพธิดาแห่งจันทราก็คลายลูกศรศักดิ์สิทธิ์แห่งดวงจันทร์ แล้วลูกศรก็พุ่งออกไป!

กวางตัวผู้ซึ่งเดิมเป็นของบุตรแห่งวีรบุรุษพลันเงยหน้าขึ้น และแสงสีขาวที่ปล่อยออกมาจากระหว่างเขาทั้งสองก็แข็งแกร่งมาก!

[ท่าไม้ตาย: แสงแห่งจิตวิญญาณ]!

ลูกศรศักดิ์สิทธิ์ถูกแสงสีขาวกลืนหายไปในชั่วพริบตา แต่อันที่จริงแล้วมันไม่มีทางแยกระหว่างทั้งสองออกได้เลย

ลูกธนูพุ่งตรงผ่านแสงสีขาวและยิงตรงไปที่หัวกวาง!

กวางถูกฆ่าตายทันที

แต่แสงแห่งจิตวิญญาณถูกปล่อยออกไปแล้ว และมันยังคงส่องไปยังเทพธิดา!

เทพธิดาแห่งจันทรากรีดร้องทันที

…

ดาร์กยืนหันหลังพิงกำแพงอยู่ตรงหัวมุม มือจับการ์ด [สัตว์อสูรมายา: กวาง] ไว้แน่น พลังเวทมนตร์ยังคงหลั่งไหลเข้าไปในการ์ดอย่างต่อเนื่อง

ถึงแม้ว่าจะเป็นสัตว์อสูรมายาที่สร้างโดยบุตรแห่งวีรบุรุษ แต่เวอร์เธอร์ยังไม่ได้ค้นพบพลังที่ซ่อนอยู่ในการ์ดเวทมนตร์นี้

อย่างไรก็ตาม เมื่อดาร์กคิดว่าสัตว์อสูรมายาของเขาคือกวาง เขาก็รู้สึกว่ามันค่อนข้างพิเศษ

ท้ายที่สุด ในหนังสือต้นฉบับของ <โรงเรียนเวทมนตร์> ผู้พิทักษ์ของตัวเอกก็เป็นกวางตัวผู้ที่เปล่งประกาย!

ยิ่งไปกว่านั้น ท่าไม้ตายยังเป็นสกิลที่เรียกว่า ‘แสงแห่งจิตวิญญาณ’ ด้วย

ท่าไม้ตายของสปิริตไม่เคยถูกตั้งชื่อแบบสุ่ม

เนื่องจากถูกเรียกว่า ‘แสงแห่งจิตวิญญาณ’ มันก็ย่อมต้องเป็นการสำแดงพลังทางจิตวิญญาณ

และเมื่อพูดถึงพลังทางจิตวิญญาณ ใคร ๆ ก็ต้องนึกถึงจอมเวทสีชาด และการอัญเชิญพันธะวิญญาณของจอมเวทสีชาดทันที!

ดาร์กบังเอิญได้อ่าน ‘เคล็ดการอัญเชิญของจอมเวทสีชาด – ความแตกต่างระหว่างการอัญเชิญสปิริตกับการอัญเชิญเวทมนตร์อื่น ๆ’ จึงทำให้เขาพอจะเข้าใจเรื่องการอัญเชิญพันธะอยู่บ้าง

พื้นฐานของการอัญเชิญพันธะทางจิตวิญญาณคือ สิ่งที่เรียกว่า ‘โซ่ตรวน’

นั่นคือการเชื่อมต่อทางจิตวิญญาณระหว่างจอมเวทกับสปิริตของพวกเขา!

…

ในที่สุด การสะสมความรู้ก็ประสบผลสำเร็จ!

และในช่วงเวลาแห่งความสิ้นหวัง ดาร์กก็สามารถใช้ ‘แสงแห่งจิตวิญญาณ’ เป็นสื่อกลางและสร้างการเชื่อมต่อทางจิตวิญญาณกับ ‘รุกกี้เดวิมอน’ ได้อีกครั้ง

แม้ว่าดาร์กจะมองว่ารุกกี้เดวิมอนเป็นตัวทดลอง แต่วันแล้ววันเล่าที่ผ่านมา ความสัมพันธ์กลับกลายเป็นสิ่งที่ถูกสะสมไม่ต่างกับความรู้ และความไว้วางใจที่ตัดไม่ขาดก็กลายเป็นพันธะที่ผูกมัดพวกเขาไว้อย่างแน่นหนา

ผ่านการเชื่อมต่อทางจิตวิญญาณ ดาร์ก ‘เห็น’ ว่า ‘รุกกี้เดวิมอน’ ในร่างของเดอะเลดี้กำลังนอนกอดเข่าและหลับใหลอยู่ในร่างของเทพธิดาแห่งจันทรา!

ดาร์กพยายามปลุกเธอว่า “หกโมงแล้วนะ”

มันเป็นประโยคที่ธรรมดามาก

แต่ ‘รุกกี้เดวิมอน’ ตัวสั่นไปทั้งตัวและลืมตาทั้งอย่างนั้น “หกโมงแล้ว ได้เวลาไปโรงอาหารเพื่อซื้ออาหารเช้าและหนังสือพิมพ์ให้นายท่านแล้ว”

และในตอนนั้นเอง

เทพธิดาแห่งจันทราพลันส่งเสียงกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

…

‘รุกกี้เดวิมอน’ หรือพูดให้ถูกคือ ‘เดอะเลดี้’ ในตอนนี้

หลังจากตื่นขึ้น เดอะเลดี้ก็เริ่มต่อสู้กับเทพธิดาแห่งจันทราอีกครั้งเพื่อแย่งชิงสิทธิ์ในการควบคุมร่างกาย

จิตสำนึกของทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันอย่างดุเดือดในโลกวิญญาณ

ไม่ว่าจะมองมุมใด เดอะเลดี้ ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากพลังวิญญาณของดาร์กก็ไม่มีวันพ่ายแพ้ต่อเทพธิดาแห่งจันทรา ซึ่งฟื้นขึ้นมาจากจิตสำนึกที่หลงเหลืออยู่เท่านั้น

เมื่อการต่อสู้รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ผิวหนังของ ‘เดอะแองเจล’ ก็ดูบิดเบี้ยวและบวมมากขึ้น กระทั่งปีกสีขาวทั้งแปดคู่ของเธอก็ค่อย ๆ กลายเป็นสีดำ มือและเท้าของเธอเริ่มต่อสู้กันเอง

…

“อ๊า อ๊า อ๊า อ๊า!”

ผิวของ ‘เดอะแองเจล’ พลันปริแตกทุกตารางนิ้ว

มวลสีดำชอนไชออกมาจากผิวของเธอ และเกาะกลุ่มกลับขึ้นมาบนผิวของ ‘เดอะแองเจล’ ราวกับสไลม์

เทพธิดาแห่งจันทราไร้ซึ่งความสง่างามอีกต่อไป ร่างทั้งร่างค่อย ๆ งองุ้ม ขณะที่มือก็กุมหัวของเธอ

เพียงชั่วพริบตาเดียว ร่างของเธอก็ถูกฝังอยู่ในมวลสีดำอีกครั้ง

ดาร์กหลับตาแน่น เขายังคงรักษาสายสัมพันธ์ทางจิตวิญญาณกับเดอะเลดี้

เพียะ!

มือขวาของเดอะเลดี้สะบัดตบแก้มขาวของเทพธิดาอย่างรุนแรง

เพียะ!

เทพธิดาแห่งจันทราตอบโต้ด้วยความโกรธ

ในโลกวิญญาณ เดอะเลดี้และเทพธิดาแห่งจันทรายังคงต่อสู้กันเอง ตั้งแต่การสบถใส่กันจนถึงการตบตีในปัจจุบัน ทั้งสองฝ่ายต่างเหนื่อยและหอบไม่น้อย

เดอะเลดี้ผู้ซึ่งพบว่าร่างของเทพธิดาเริ่มจะพังทลายแล้ว ก็หัวเราะขึ้นมาอย่างบ้าคลั่งทันที “เรือนร่างอันสูงส่งของข้า หาใช่สิ่งที่พวกชั้นต่ำเช่นเจ้าจะมาครอบครองได้หรือ?”

เพียะ!

นัยน์ตาของเทพธิดาแห่งจันทราแดงก่ำ “เป็นแค่ปีศาจ…”

เพียะ!

เดอะเลดี้ “ข้าคือเดอะเลดี้ผู้สูงศักดิ์ต่างหากล่ะ!”

เพียะ!

เทพธิดาแห่งจันทรา “ข้าขอท้าให้เจ้าต่อสู้กับข้าตัวต่อตัวในการประลอง!”

เพียะ!

เดอะเลดี้ “ผู้ชายของข้าหนุนหลังอยู่ เจ้ากล้าหรือ?”

เพียะ!

เทพธิดาแห่งจันทรา “บัดซบ! (〃＞皿＜ ) อ๊า ๆๆ!”

เพียะ!

…

ต่างจากสงครามในโลกวิญญาณ เส้นทางลับนั้นตกอยู่ในความเงียบสงบอย่างแปลกประหลาด

หลังจากนั้นไม่นาน พลันมีนางฟ้าตัวน้อยที่มีปีกผีเสื้อบินเข้ามาทางกำแพงจากด้านบน

ศาสตราจารย์ดีดี้ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าดาร์กอย่างเงียบงัน เธอลอยอยู่ข้างหน้าเขาเพียงครึ่งเมตร แต่ดาร์กที่หลับตาลงและจมดิ่งลงไปในจิตใจของเขากลับไม่ได้สังเกตเลย

ศาสตราจารย์ดีดี้มองดูเด็กชายที่ยืนนิ่งอย่างประหลาดเป็นเวลานาน จากนั้นจึงกระพือปีกและบินไปยังมวลสารที่เทพธิดาได้เปลี่ยนแปลงไป

เมื่อเห็นมวลสารที่เหมือนกับเนินเขาดิ้นไปมาอยู่ตลอดเวลา ศาสตราจารย์ดีดี้ก็รู้สึกปวดหัวมาก

เธอไม่เข้าใจว่ามันพัฒนามาถึงจุดนี้ได้อย่างไร

เทพธิดาที่ไร้ประโยชน์เช่นนี้จะสามารถเติมเต็มความปรารถนาที่รอคอยมานานของเธอได้จริงหรือ?

แต่ในเมื่อเรื่องราวมาถึงจุดนี้แล้ว มันก็ไม่อาจหยุดได้อีกต่อไป

เมื่อศาสตราจารย์ดีดี้ยกมือขึ้น นิ้วที่เรียวและซีดของเธอก็ค่อย ๆ ถูกชั้นสีเงินบางปกคลุม

จากนั้นเธอก็กางนิ้วทั้งห้าแล้วกระแทกเข้าใส่ก้อนสสารสีดำ

…

ในโลกวิญญาณ

ใบหน้าของเทพธิดาหยุดนิ่งไปในทันที

เพียะ!

มือของเดอะเลดี้ตบหน้านางอีกครั้ง แต่เทพธิดากลับยืนนิ่งเป็นหุ่นกระบอกในกรง และไม่ตอบสนองแต่อย่างใด

“?”

เมื่อเดอะเลดี้ยังคงสับสน เทพธิดาแห่งจันทราก็กลายเป็นแอ่งโคลนสีดำตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าไปแล้ว

หลังจากสูญเสียการสนับสนุนจากด้านใดด้านหนึ่ง โลกวิญญาณก็พังทลายลงทันที

“อะไรกัน!?”

ดาร์กลืมตาขึ้นทันที นิ้วของเขาหนีบการ์ด [สัตว์อสูรมายา: กวาง] ไว้ ขณะที่ใบหน้าซีดเซียวและอ่อนแรง

ก่อนที่จะทันได้คิดอะไร เขาก็วิ่งออกจากมุมนี้และหันไปมองสถานที่ที่เทพธิดาเคยอยู่

จึงบังเอิญได้เห็นมวลสารสีดำยุบตัวลง ราวกับสูญเสียพลังชีวิตไป และมันก็ไหลลงพื้นดินเหมือนกับโคลน

เมื่อมวลสารสีดำยุบลงจนหมด สิ่งที่ปรากฏในนั้นก็คือมอนสเตอร์โลกดิจิทัลที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ เธอกำลังกอดเข่าและขดตัวเป็นลูกบอล

เดอะเลดี้ลืมตาขึ้นมาอย่างเชื่องช้า ขณะที่โลกแห่งความจริงในดวงตาของเธอค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น ร่างที่คุ้นเคยและอบอุ่นก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเธอ

“รุกกี้เดวิมอน?”

“เดอะเลดี้ต่างหาก”

เธอเดินโซเซเข้ามาหาดาร์ก

แล้วกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของเด็กชายผมบลอนด์ทันที

ขนนกสีขาวราวกับหิมะลอยลงมาตามการเคลื่อนไหวของเธอ และมันก็ค่อย ๆ จมลงไปในโคลน

…

บทที่ 108 เดอะแองเจลถือกำเนิดใหม่จากโคลน
บทที่ 108 เดอะแองเจลถือกำเนิดใหม่จากโคลน

เหมือนกับตอนที่เวอร์เธอร์เรียกโทรลล์กลับมาไม่ได้ หลังจากที่มันตกอยู่ในสภาพคลุ้มคลั่ง

หากจอมเวทต้องการเรียกวิญญาณรับใช้หรือสปิริตกลับเข้าการ์ด พวกเขาก็ต้องได้รับการตอบสนองจากพวกมัน

เมื่อวิญญาณรับใช้หรือสปิริตอยู่ในสภาพที่ไม่สามารถตอบสนองได้ ก็จำต้องเรียกกลับด้วยการบังคับเท่านั้น

หลักการของการบังคับเรียกกลับคืน คือพลังเวทมนตร์ของจอมเวทนั้นต้องสูงกว่าสปิริต!

ดาร์กอัดฉีดพลังเวทมนตร์เข้าไปในการ์ดคัดสรรอย่างสิ้นหวัง แต่กลับไม่สามารถส่งสัญญาณไปหาเดอะเลดี้ได้

เรื่องนี้ทำให้เขารู้สึกไม่ดีแล้ว

โดยทั่วไปแล้ว สถานการณ์แบบนี้มักเป็นจุดเริ่มต้นของความชั่วช้า ปรสิต และแม้กระทั่งการครอบงำร่างกายของเจ้านาย!

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง แสงจันทร์นั้นแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ และค่อย ๆ แคบลงจนถึงจุดหนึ่ง

ดาร์กพลันรู้สึกว่าในที่สุดพิธีกรรมก็มาถึงจุดสิ้นสุด

ทุกอย่างดูเหมือนจะจบแล้ว!

“♪♩♫♬∮!”

เหมือนกับไม่อยากให้ดาร์กได้มีเวลาคิดมากเกินไป จู่ ๆ ท่วงทำนองที่บรรเลงขึ้นจากคำสวดภาวนาของสมาชิกภาคีอาหารทะเลก็ดังขึ้น

มวลสารสีดำนั้นกลิ้งไปมาอย่างรุนแรงราวกับโดนน้ำร้อนเดือด

แสงจันทร์สุดท้ายถูกดูดกลืนเข้าไป

และมวลสารสีดำก็หยุดกลิ้ง

โลกราวกับหยุดหมุนไปชั่วขณะ ประหนึ่งว่ามีเพียงท่วงทำนองเท่านั้นที่ดังมากขึ้น

ด้านนอกปราสาท

ท้องฟ้ายามค่ำคืนกลับมาสดใสอีกครั้ง

แสงจันทร์ไม่ถูกจำกัดอีกต่อไป

ทุกอย่างดูราวกับย้อนกลับไปในช่วงที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทว่าความเป็นจริงคือ มวลสีดำในวิหารเริ่มไหลจากบนลงล่างแล้ว

วัตถุสีดำไหลลงสู่พื้นดินและแผ่ออกไปเหมือนแอ่งน้ำเสีย

ธารลำแสงสีขาวไหลออกมาจากช่องว่าง จากนั้นมันก็เปล่งแสง!

แสงประทีปนั้นดูนุ่มนวลมาก เสมือนสายลมในฤดูใบไม้ผลิอย่างไรอย่างนั้น

เมื่อแสงนี้ส่องกระทบร่างกายของผู้คน ความรู้สึกเบาสบายก็ยิ่งผุดขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจ และมันยังทำให้ผู้คนรู้สึกดีด้วย

เทวทูตศักดิ์สิทธิ์ผู้มาพร้อมกับปีกสีขาวดุจหิมะแปดคู่ พลันถือกำเนิดขึ้นใหม่จากแอ่งโคลนสีดำ

“รุกกี้เดวิมอน?” ดาร์กพูดออกมาอย่างไม่แน่ใจ

แต่เดอะแองเจลเพียงแค่เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย พร้อมกับคลี่ยิ้มเบาบางที่มุมปากของนางขึ้น “ข้าคือเทพธิดาแห่งจันทรา และยังเป็นมารดาแห่งผืนพิภพด้วย”

ดาร์กเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยออกมาสองสามคำ “ไม่ เธอเป็นแค่เดอะแองเจล”

เดอะแองเจลอุทาน “อ้อเหรอ” แต่เทพธิดาแห่งจันทราไม่ได้ดูโกรธเลยสักนิด นางเพียงหัวเราะเบา ๆ “ผิวกายของข้าหาใช่อะไรเลย มันก็แค่เปลือกกลวง ๆ ที่ไร้ความหมาย ที่สำคัญคือรากเหง้าของข้าได้ตื่นขึ้นแล้วต่างหากเล่า”

นางเอื้อมมือออกมาก่อนจะงอนิ้ว แสงจันทร์พลันปรากฏขึ้น แล้วก่อตัวเป็นลูกศรศักดิ์สิทธิ์แห่งดวงจันทร์

นี่คือการสำแดงอำนาจของจันทรา

นางยื่นมือออกมาอีกครั้ง จากนั้นคันธนูศักดิ์สิทธิ์ก็โผล่ออกมาจากกลางอากาศและปรากฏอยู่ในมือซ้ายของนาง

“ผู้ดูหมิ่นเทพเจ้าจะถูกลงโทษ!”

เทพธิดาแห่งจันทราง้างลูกศรศักดิ์สิทธิ์แห่งดวงจันทร์ด้วยท่าทางที่สง่างามยิ่ง นางค่อย ๆ เล็งไปยังดาร์กซึ่งอยู่ที่ทางเข้าของวิหาร

แสงที่ลูกศรปล่อยออกมานั้นรุนแรงหาสิ่งใดเทียบ เมื่อคันธนูถูกง้างออกมาจนสุด มันก็พุ่งตัวออกไปทันที!

ฟิ้ว!

ลูกธนูถูกยิงออกไป

แต่กระดองก็โผล่ขึ้นมาทันที

ดาร์กอัญเชิญ [ชัคคารุ] ออกมาปกป้องหน้าอกของเขา

แต่ชัคคารุที่รับลูกธนูจากเทพธิดาแห่งจันทราแทนดาร์ก กลับมีรอยแตกจำนวนมากบนกระดองของมัน

พลังเวทมนตร์: 900 → 1

[แข็งตัว: สกิลติดตัว สปิริตที่มีสกิลนี้จะไม่ถูกฆ่าตายในการโจมตีเพียงครั้งเดียว]

ชัคคารุ ผู้รอดจากภัยพิบัติด้วยการพึ่งพาสกิลติดตัวกลับเฉื่อยช้าลง

ดาร์กหยิบมันขึ้นมาอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งออกไปซ่อนตัวอยู่นอกประตูวิหาร

ไม่ว่าชัคคารุจะแข็งแกร่งแค่ไหน มันก็เป็นเพียงการ์ดสามดาวที่สามารถอัญเชิญได้ตามปกติ

เมื่อครู่นี้ เทพธิดาแห่งจันทราสามารถเจาะพลังป้องกันของมันได้อย่างง่ายดาย หากให้นางเอาจริงแม้เพียงเล็กน้อยละก็…

“จงออกมา!”

ในช่วงเวลาวิกฤตดาร์กได้ทำลายขีดจำกัดอีกครั้ง และเวลาอัญเชิญของเขาก็ลดลงเหลือเพียงสี่วินาทีเท่านั้น

หลังจากดื่ม [น้ำยาพลังงาน] แล้ว ชัคคารุก็ได้พลังงานกลับคืนมาในที่สุด

โดยปราศจากคำสั่งจากดาร์ก ชัคคารุได้ใช้พลังจิตในการ [แบ่งพลัง] ทันทีเพื่อพยายามทำให้พลังของเทพธิดาอ่อนแอลง

แต่พลังจิตที่ปล่อยออกมาจากชัคคารุนั้นกลับถูกเทพธิดาทำลายอย่างง่ายดาย!

ความล้มเหลวครั้งแรกของสกิล [แบ่งพลัง] ทำให้ดาร์กตระหนักว่า เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายมาก

เมื่อมือสัมผัสกับซองการ์ด ใบหน้าของเขาก็ซีดลงทันที

ชัคคารุสามารถกล่าวได้ว่าเป็นการ์ดที่ทรงพลังที่สุดของเขา ทว่าตอนนี้เขากลับเหลือแค่แบล็คบุยกับ [น้ำยาเงียบสงัด] ให้ใช้เท่านั้น

แต่ผลเอฟเฟกต์ของ [น้ำยาเงียบสงัด] ไม่มีสามารถชี้ขาดผลแพ้ชนะในเวลานี้ได้

ถึงแม้ว่าแบล็คบุยจะมีพลัง แต่มันก็ไม่อาจต่อสู้กับเทพธิดาแห่งจันทราที่สามารถกลืนกินเดอะเลดี้เข้าไปได้

ในตอนนี้เอง เทพธิดาก็ง้างลูกศรศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมาอีกดอก

ดาร์กไม่มีเวลาครุ่นคิดมาก เขาแค่ดึงการ์ดออกมาอัญเชิญ [น้ำยาเงียบสงัด] แล้วขว้างไปที่เทพธิดาแห่งจันทราทันที!

ลูกศรพุ่งผ่านขวดยา ทำให้ [น้ำยาเงียบสงัด] ระเบิดตัวออกแล้ว กลายเป็นม่านหมอกบดบังการมองเห็น

ดาร์กออกตัววิ่งไปข้างหน้าทันทีโดยที่ยังอุ้มชัคคารุไว้ และเมื่อคูลดาวน์จบลง เขาก็อัญเชิญ [สัตว์อสูรมายา: อีบุย] และการ์ด [ราคะ III] ออกมาตามลำดับ

เมื่ออีบุยวิวัฒนาการเป็นแบล็คบุยแล้ว มันก็กระโดดเข้าหาดาร์กโดยไม่คำนึงถึงสถานการณ์ ดาร์กจึงเพิ่มการ์ด [อัตตา I] เข้าไปทันที!

ขณะที่ลูกบอลแสงสีทองเข้มทะลุผ่านหน้าผากของแบล็คบุย ความเย่อหยิ่งก็พลันปรากฏในดวงตาที่ไร้เดียงสาของแบล็คบุย

สิ่งนี้ทำให้การเคลื่อนไหวของมันหยุดชะงักไป

‘ได้ผลจริง ๆ สินะ’ ดาร์กคิด

เมื่อครู่นี้เขาลองใช้ [ราคะ III] ไปแล้ว แต่มันไม่ได้เชื่อมต่อกับเทพธิดา

นี่แสดงให้เห็นว่าเทพธิดาไม่ใช่รูปปั้นอีกต่อไป นางสามารถควบคุมพลังของตัวเองได้แล้ว ดังนั้นกลวิธีก่อนหน้านี้จึงล้มเหลวไปโดยปริยาย

เทพธิดาแห่งจันทราง้างลูกศรศักดิ์สิทธิ์ขึ้นอีกครั้ง

ฟิ้ว!

ลูกศรแสงบินมา

แบล็คบุยที่รู้สึกได้ถึงอันตรายก็ใช้ลูกบอลเงาทันที!

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ลูกบอลเงาจะสัมผัสกับลูกศร มันก็ถูกชำระล้างโดยรัศมีอันศักดิ์สิทธิ์ไปก่อนเสียแล้ว

ปัง!

แบล็คบุยกรีดร้องออกมาอย่างน่าเวทนา พร้อมกับถูกคลื่นพลังกระแทกซัดจนตัวปลิว

ดาร์กที่ใช้โอกาสนี้ซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้องพลันอ้าปากค้าง

‘ระดับต่างกันเกินไป!’

‘นี่ควรจะเป็นตอนที่วีรบุรุษออกโรงไม่ใช่เหรอ?’

‘แล้ววีรบุรุษอยู่ไหน’

ความคิดของดาร์กเริ่มสับสนเล็กน้อยแล้ว

เขายังครุ่นคิดอย่างหนัก

แต่จู่ ๆ ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมา

‘เดี๋ยวก่อน วีรบุรุษ…’

‘ไม่ใช่ว่าอยู่ในกระเป๋าของฉันหรอกเหรอ?’

…

เทพธิดากระพือปีกและบินไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ ราวกับกำลังเพลิดเพลินกับความสุขครั้งแรกหลังจากเกิดใหม่

นางพอใจกับเปลือกนอกของ ‘เดอะแองเจล’ มาก

แม้ว่าผิวนอกของ ‘เดอะเลดี้’ จะเข้ากับรสนิยมของนางเช่นกัน แต่มันกลับเหมือนจะมีพลังน่าสะพรึงซ่อนเร้นอยู่ในเปลือกนอกนี้เช่นกัน

หากสามารถดึงศักยภาพนี้ออกมาได้ นางรู้สึกว่าอาจจะสามารถฟื้นความรุ่งโรจน์ในอดีตของนางขึ้นมาได้

อืม อย่างน้อยก็สองสามเปอร์เซ็นต์ล่ะนะ

“เจอแล้ว”

เมื่อเห็นเงาที่ส่องแสงอยู่ข้างหน้า เทพธิดาแห่งจันทราก็ดีใจและง้างลูกศรขึ้นอีกครั้ง

…

ทว่าสิ่งที่ปรากฏต่อหน้านางคือ กวางตัวผู้ที่เปล่งประกาย

…

บทที่ 107 เดอะเลดี้รับคำสั่งดาร์ก
บทที่ 107 เดอะเลดี้รับคำสั่งดาร์ก

แกร็ก!

[ราคะ I] ทำงานหนักเกินไป มันจึงแตกร้าวในทันที

และเดอะเลดี้ซึ่งอยู่ในลูกบอลแสงก็ค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้น

ดวงตาของเธอเป็นสีแดงฉานเหมือนกับเลือด และยังมีประกายแวววาวที่เย้ายวนอยู่ในนั้นด้วย

…

ในฐานะปีศาจผู้ถือกำเนิดจากการรวมกันของพลังแห่งความมืดบริสุทธิ์ เดอะเลดี้จึงมีบุคลิกที่เย่อหยิ่งและโกรธง่าย

ผ้าที่ไหล่ซ้ายมีสัญลักษณ์ประจำตัว และเธอก็สามารถพูดได้ แต่ในตอนนี้เจ้าตัวยังคงยืนนิ่งเงียบอยู่

ผ้าคลุมเบื้องหลังคล้ายปีกสีดำของเธอ แม้จะฉีกขาด แต่มันก็สามารถพาเธอโบยบินไปด้วยความเร็วสูงได้

ส่วนกรงเล็บมือซ้ายของเธอก็มีขนาดใหญ่และอันตราย อีกทั้งมันยังสามารถแปลงเป็นหอกเพื่อแทงศัตรูได้

…

ข้อมูลเกี่ยวกับเดอะเลดี้แวบเข้ามาในความคิดของดาร์กอยู่ชั่วครู่

แม้ว่าความรู้เกี่ยวกับมอนสเตอร์ในโลกดิจิทัลของเขาจะมีจำกัด แต่ ‘เดอะเลดี้’ เป็นมอนสเตอร์ในโลกดิจิทัลที่โด่งดังที่สุดในผลงานต้นฉบับ ดังนั้นมันจึงทำให้เขาประทับใจมากทีเดียว

แต่เดอะเลดี้ที่อยู่ตรงหน้าเขากลับให้ความรู้สึกที่แตกต่างไปจากที่เขาจำได้เล็กน้อย

อืม…เย่อหยิ่งและฉุนเฉียวเกินไป?

ไม่ ไม่!

นั่นเขาเรียกว่า เสน่ห์และความน่าเกรงขามต่างหาก!

…

เมื่อการ์ด [ราคะ I] แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย การถ่ายโอนพลังก็สิ้นสุดลงในฉับพลัน

เดอะเลดี้ขยับแขนขาและร่อนลงมาอย่างแผ่วเบา

ร่างกายของเธอดูเบาบางราวกับขนนก กระทั่งกิริยายังดูสง่างามยิ่ง เอวของเธอเรียวคอด เมื่อเท้าของเธอแตะพื้นมันก็เงียบสนิท

แววตาอันเย้ายวนของเธอค่อย ๆ จางลง แต่ยังคงมีเสน่ห์อยู่มาก

ตอนแรกดาร์กกังวลว่า เดอะเลดี้จะควบคุมไม่ได้เหมือนแบล็คแคทมอน

แต่เห็นได้ชัดว่าความกังวลดังกล่าวไม่สมควรจะคิดเลย

เพราะเดอะเลดี้ควบคุมไม่ได้จริง ๆ =.=!

เหมือนกับแบล็คแคทมอน

หลังจากมึนงงสับสนในตอนแรก เมื่อได้สติเดอะเลดี้ก็ตรวจพบกลิ่นเจ้านายของเธอในทันที

เธอหันมาพร้อมกับรอยยิ้มที่เบ่งบานราวกับหมู่ผกา ดวงตาเต็มไปด้วยภาพเจ้านายที่มองดูก็รู้แล้วว่าใครสำคัญสำหรับเธอ

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังจะวิ่งเข้ามากอด ดาร์กก็รีบยกมือขวาง ทันที แต่เขากลับบังเอิญไปสัมผัสตรงที่ที่ไม่ควรจะแตะเสียอย่างนั้น

เดอะเลดี้พยายามกระแซะร่างของเธอเข้ามาใกล้ดาร์กแทน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยม่านหมอกหนาทึบจนมองไม่ออกได้

เพียงแค่อยู่ใกล้ขนาดนี้ กลิ่นหอมที่ลอยออกมาจากร่างกายของเธอก็ยังไม่อาจต้านทานได้

ดาร์กรีบดึงมือออก ใบหน้าของเขาแดงก่ำเล็กน้อยด้วยความวิตกกังวล

มอนสเตอร์แห่งโลกดิจิทัลใน ‘ร่างมนุษย์’ กับมอนสเตอร์โลกดิจิทัลใน ‘ร่างสัตว์’ นั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

ในตอนที่เผชิญหน้ากับแบล็คแคทมอนและแบล็คบุยนั้น แม้ว่าพวกมันจะเอาตัวมาแนบชิด ดาร์กก็สามารถทำให้จิตใจของเขามั่นคงและหลีกเลี่ยงความคิดชั่วร้ายได้

แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นเดอะเลดี้ในตอนนี้แล้วละก็…

เขาดึงการ์ดคัดสรรออกมาอย่างรวดเร็ว และเตรียมที่จะใช้มันเป็นเครื่องช่วยชีวิตในช่วงเวลาวิกฤต

โชคยังดี

ในฐานะมอนสเตอร์ร่างสุดยอดแห่งโลกดิจิทัล เดอะเลดี้จึงสามารถควบคุมพลังงานในร่างกายของเธอได้ดีกว่าแบล็คแคทมอนตัวเต็มวัย

เธอไม่ได้เสียสติไปโดยสมบูรณ์ เพียงเพราะพลังของ [ราคะ]

นี่เพราะแก่นแท้ของมันยังคงเป็น ‘รุกกี้เดวิมอน’

เมื่อเห็นการ์ดคัดสรร เดอะเลดี้ก็หยุดทันที เธอแค่เผยอริมฝีปากสีดอกกุหลาบออกเล็กน้อย ก่อนจะใช้ปลายลิ้นแลบเลียไปที่มุมปาก “นายท่าน…อยากจะทำเรื่องซุกซนกับข้าอย่างนั้นหรือ?”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ดาร์กก็มองทะลุไปถึงแก่นแท้ของเธอทันที

ดังนั้นดาร์กจึงสงบสติอารมณ์ได้อีกครั้ง “รุกกี้เดวิมอน เธอยับยั้งมันได้ไหม?”

เดอะเลดี้หรี่ตาครู่หนึ่ง จากก็นั้นลืมตาขึ้นแล้วพูดว่า “ต่างจากตอนที่ข้าวิวัฒนาการเป็นแบล็คแคทมอน มันมีสสารอยู่ในนั้นมากกว่า ข้าเลยสามารถควบคุมมันได้”

“คงจะเป็นแสงจันทร์สินะ” ดาร์กมองขึ้นไปบนเพดาน

แสงจันทร์ที่เจิดจ้าและดูจะไม่แห้งเหือดไปเสียที ยังคงทอแสงและสาดส่องกระจกบนเพดานมากขึ้นเรื่อย ๆ

และหลังจากที่รูปปั้นของเทพธิดาถูกอาบด้วยแสงจันทร์ แม้ว่า [ราคะ] จะถูกดึงออกมาจากรูปปั้นไปมาก แต่ก็ยังไม่มีรอยแตกปรากฏบนร่างกายของเธออยู่ดี

อันที่จริง แสงจันทร์นั้นมีความบริสุทธิ์ และมันไม่ควรเข้ากันได้กับพลังแห่งมหาบาป แต่ความจริงกลับตรงกันข้าม

พวกมันเข้ากันได้ดีมาก

ดาร์กขยี้ตาทันที ไม่รู้ว่าเพราะเห็นภาพลวงตาหรือไม่ แต่เขารู้สึกว่ารูปปั้นเทพธิดาบนแท่นบูชาดูเหมือนจะหดตัวลงเล็กน้อย?

‘ไม่! มันไม่ใช่ภาพลวงตา มันเล็กลงจริง ๆ แล้วยังหดลงเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ด้วย!’ จู่ ๆ ก็มีความคิดแวบเข้ามาในหัวของเขา

ดาร์กประหลาดใจทันที “เป็นไปได้หรือเปล่าว่า สิ่งที่เรียกว่าการฟื้นคืนชีพจะทำให้รูปปั้นมีชีวิตขึ้นมาจริง ๆ?”

หดลงจนมีขนาดตัวเท่ากับมนุษย์ แล้วจึงค่อยฟื้นคืนชีพ!

สิ่งนี้แตกต่างจาก ‘การฟื้นคืนพระชนม์ของเทพธิดา’ ที่ดาร์กจินตนาการไว้มาก และเขาถึงกับพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง

แต่ทันใดนั้น เดอะเลดี้ก็พูดขึ้นว่า “นายท่าน ข้าขอคำสั่งด้วย!”

ดาร์กผงะไปครู่หนึ่งแล้วจึงตระหนักว่า เขาไม่ได้มองรุกกี้เดวิมอนอย่างทะลุปรุโปร่งเสียทีเดียว

ไม่ว่ารูปปั้นเทพธิดานี้จะฟื้นคืนชีพมาอย่างไร มันก็มาถึงจุดที่ทั้งสองฝ่ายเป็นศัตรูกันแล้ว เพราะงั้นจึงไม่มีทางอื่นอีกต่อไป

ดาร์กตัดสินใจทันที “ทำลายมันซะ เดอะเลดี้!”

เดอะเลดี้คลี่ยิ้มอย่างมีเสน่ห์ “ในเมื่อเป็นบัญชาของนายท่าน ข้าก็จะปฏิบัติตามด้วยความเคารพ”

เมื่อพูดจบ เธอก็กางเสื้อคลุมที่ขาดรุ่งริ่งออกมา แล้วบินไปเข้าไปหารูปปั้นเทพธิดาเบื้องหน้าทันที

“[คลื่นความมืด]!”

ในขณะที่ยกแขนขึ้น สสารความมืดจำนวนนับไม่ถ้วน ซึ่งมีรูปร่างคล้ายกับค้างคาวพลันถูกปลดปล่อยออกมาทันที

ทว่าเหนือรูปปั้นของเทพธิดากลับมีแสงสีขาวสว่างขึ้นในบัดดล มันกวาดล้างสสารความมืดทั้งหมดในคราวเดียว!

สีหน้าของเดอะเลดี้เย็นเยียบลงในฉับพลัน และกรงเล็บแหลมคมที่มือซ้ายของเธอก็เปลี่ยนเป็น ‘หอกแห่งความมืด’ เจาะเข้าไปที่แสงสีขาวนั้นด้วยพลังอันดุดัน ก่อนจะทะลวงตรงไปยังรูปปั้นเทพธิดาทันที!

แกร็ก!

รูปปั้นเทพธิดาไร้ซึ่งหนทางจะสกัดกั้นการโจมตีนี้ เพราะอย่างนั้น หอกแห่งความมืดจึงสามารถสร้างหลุมดำบนร่างกายของเธอได้!

ใบหน้าของรูปปั้นเทพธิดาพลันฉายแววอาฆาตแค้นมากขึ้น

เดอะเลดี้ไล้เลียมุมปากของเธออย่างสาแก่ใจ แววตาเผยความตื่นเต้นแปลก ๆ ออกมา

เธอยกมือซ้ายขึ้นอีกครั้ง คราวนี้หอกแห่งความมืดโจมตีใส่อีกฝ่ายราวกับห่าฝนที่ซัดเข้ากับทุกอย่าง รูปปั้นเทพธิดาไม่สามารถต้านทานได้เลยแม้แต่น้อย และเพียงชั่วพริบตา ตัวเธอก็เต็มไปด้วยรูมากมาย

เพราะรูเหล่านั้นอยู่ใกล้กันมาก ในที่สุดมันก็พังทลายลงภายใต้การโจมตีครั้งสุดท้าย เกิดเป็นรูขนาดใหญ่ที่เกือบจะแยกรูปปั้นเทพธิดาออกเป็นสองซีกจากตรงกลาง!

ภายใต้รูกลวงขนาดใหญ่ ทำให้มองเห็นเพียงห้วงลึกที่ไม่อาจหยั่งถึงได้ภายในรูปปั้นนั้น

“พวกนอกรีต!” ในที่สุดรูปปั้นเทพธิดาผู้สง่างามก็กรีดร้องออกมา

หากไม่มีตัวกรองพลัง เสียงของเธอก็เหมือนกับการเสียดสีของเศษแก้ว มันแหบแห้งและแหลมคมจนบาดผู้คนได้

“ก็ข้าเป็นปีศาจ!” เดอะเลดี้หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะปล่อย [คลื่นความมืด] ออกมาอีกครั้ง!

ทันใดนั้น สสารความมืดที่คล้ายค้างคาวจำนวนนับไม่ถ้วนก็ควบแน่นออกมา ก่อนจะพุ่งไปยังรูปปั้นเทพธิดาอย่างไม่เกรงกลัว

เปลือกนอกของรูปปั้นเทพธิดาไม่สามารถหยุดการกัดเซาะของค้างคาวได้ และมันถูกกลืนหายไปในทันที

เมื่อค้างคาวทั้งหมดกระจายตัว รูปปั้นเทพธิดาบนแท่นบูชาก็กลายเป็นวัตถุสีดำที่เหลือเพียงรูปร่างคล้ายมนุษย์เท่านั้น!

…

แต่ในช่วงเวลานี้เอง

ทันใดนั้น วัตถุสีดำก็โต้กลับ!

เดอะเลดี้ไม่ทันตั้งตัว ความมืดกระจายไปทั่วร่างของเธอ ก่อตัวเป็นก้อนสีดำขนาดใหญ่ที่ดิ้นไปมาอย่างต่อเนื่อง!

แสงจันทร์ที่เจิดจ้าส่องตรงจากเหนือพื้นผิวกระจก ยังคงส่องวัตถุสีดำภายใต้อิทธิพลของพิธีกรรม

พิธีกรรมดังกล่าวยังคงดำเนินต่อไป

…

ในขณะทีดาร์กถือการ์ดคัดสรรไว้ด้วยใบหน้าที่บิดเบี้ยว!

บทที่ 106 เสียงระฆังแห่งกาลเวลาดังขึ้น
บทที่ 106 เสียงระฆังแห่งกาลเวลาดังขึ้น

นางถือกำเนิดบนดวงจันทร์ก่อนจะลงมาจุติยังโลก

เพราะอย่างนั้น นางจึงเป็นทั้งเทพธิดาแห่งจันทราและมารดรแห่งผืนพิภพ

ให้กำเนิดสรรพสิ่งและมีความเมตตาต่อแผ่นดินทั้งปวง

นางเป็นเทพธิดาผู้งดงามที่สุด และยังเป็นถึงเจ้าแห่งอนธการ

ความงามของนางเป็นนิรันดร์ ทั้งยังศักดิ์สิทธิ์และสูงส่ง

ความอุดมสมบูรณ์และความรักล้วนแล้วแต่มีนางเป็นผู้ดูแล

…

เคเซอร์ปิดหนังสือและหลับตาลง

การ์ดดอกไม้ที่จารึกความทรงจำถูกวางอยู่มุมขวาบนของโต๊ะ มันปล่อยแสงสีเขียวออกมา ก่อนจะถักทอกลายเป็นดอกกุหลาบสีเขียว

…

บนหอนาฬิกา ใจกลางปราสาทเซนต์แมเรียน

ศาสตราจารย์ดีดี้ แม็กซ์เวลกระพือปีกที่เหมือนกับผีเสื้อ ลอยอยู่ในอากาศ

รอยย่นบนหน้าผากของเธอลึกราวกับถูกมีดแกะสลัก และเวลานี้ ดวงจันทร์สองดวงที่ไม่สมบูรณ์ก็สะท้อนอยู่ในดวงตาของเธอ

“เหลือเวลาอีกสามนาที”

เธอก้มหน้ามองไปรอบ ๆ บริเวณปราสาท

เมื่อเสียงระฆังดังขึ้นในยามเที่ยงคืน ผีทั้งหมดก็จะหายไป

และแพนดอร่าที่กระตุ้นบอสเบฮีมอธตัวสุดท้าย ก็เหลือเวลาเพียงสามนาทีในการฆ่ามัน

…

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้และคนอื่น ๆ ได้มารวมตัวกันที่โถงห้องจัดเลี้ยงชั้นหนึ่งแล้ว พวกเขากำลังรอให้เสียงระฆังเวลาเที่ยงคืนดังขึ้น ขณะที่นักเรียนเริ่มหลั่งไหลเข้ามาในห้องโถงทีละคน เพื่อรอเวลางานเลี้ยงสวมหน้ากากในครึ่งหลัง

เจ้าหญิงพระองค์โต เอลิซา นั่งอยู่ถัดจากอาจารย์ใหญ่ไป ใบหน้าอันงดงามนั้นปรากฏรอยยิ้มเล็กน้อย ขณะสนทนากับอีกฝ่าย

ศาสตราจารย์ทอมป์สันกับศาสตราจารย์โจนส์กำลังคุยกัน ส่วนศาสตราจารย์ลิลลี่นอนแผ่อยู่บนโต๊ะราวกับปลาเค็มถูกดอง

…

ภายในวิหารลับ

ดาร์กที่กำลังมองเข้าไปในวิหาร พลันถูกรูปปั้นของเทพธิดาดึงดูดอย่างไม่อาจควบคุมได้

เขาเบิกตาโตในบัดดล เมื่อเห็นว่ารูปปั้นเทพธิดามีการเปลี่ยนแปลงไป จากแต่เดิมที่ดวงตาของนางปิดสนิทกลายเป็นดวงตาเปิดกว้าง

สายตาของทั้งสองฝ่ายพลันสบมองกัน

และเวลานั้นเอง

ม่านหมอกที่ปกคลุมดวงตาของนางก็หายไปในทันใด เผยให้เห็นนัยน์ตาที่นุ่มนวลราวกับสายน้ำ แต่เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น ก่อนที่พวกมันจะกลับกลายเป็นชั่วร้ายและดุดัน!

ใบหน้าอันบอบบางราวสลักหยก กลายเป็นน่าสะพรึงกลัวและน่าสยดสยองราวกับผีร้ายในทันที!

ดาร์กรู้สึกหวาดกลัวจับใจ จากนั้นเขาจึงรีบหันเหสายตาหนีไปทันควัน

และเมื่อตั้งตัวได้ เขาก็หันกลับไปมองนางอีกครั้ง ทว่าคราวนี้ทั้งดวงตาและใบหน้าของเทพธิดาราวกับไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลย มันยังคงศักดิ์สิทธิ์และสง่างามเช่นเคย หาใช่เช่นเมื่อครู่นี้!

แต่ถึงอย่างนั้น พิธีกรรมที่เงียบสงัดและสวยงามภายใต้แสงจันทร์ก็ได้สูญเสียอะไรบางอย่างไปแล้ว ไม่ต่างกับเวลาในนาฬิกาทรายที่เริ่มไหลย้อนกลับ…

ดาร์กใช้สายตาจ้องมองผ่านเพดานโปร่งใส จนเห็นท้องฟ้ายามค่ำคืนนอกปราสาท

แม้ว่ามันจะดูเหมือนกับกระจก แต่เมื่อแสงจันทร์ที่ส่องผ่านกระจกนี้ไปยังวิหารที่ซ่อนอยู่ในทางเดินลับของปราสาท

มันกลับหักเหและควบแน่น สะท้อนกับรูปปั้นของเทพธิดา จนปรากฏแสงพิสุทธิ์เป็นประกายใสออกมา

ในบางครั้งที่ดาร์กเงยหน้าขึ้น เขาเหมือนจะมองเห็นมังกรขาวเต้นระบำอยู่บนฟากฟ้า

ขณะเดียวกัน ยังมีสัตว์ประหลาดในตำนานอย่าง ‘เบฮีมอธ’ เจ้าแห่งสัตว์ร้ายอยู่ด้วย!

เหลืออีกแค่สองนาที

ดาร์กเดินออกมาจากหลังกำแพง

การเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้เขาตัดสินใจได้

รุกกี้เดวิมอนกำลังบินอยู่ข้าง ๆ เขา

ระหว่างสองนิ้วของดาร์ก มีการ์ดเวทมนตร์สีชมพูอ่อนปรากฏอยู่

[ราคะ: 92 หน่วย]

มันยังพอมีที่ว่างเหลืออยู่บ้าง

…

หมอกสีชมพูกำลังพัวพันกัน และผูกมัดสมาชิกภาคีอาหารทะเลทั้งสิบหกคนไว้ จนเหมือนกับใยแมงมุม

สามสิบสี่คนที่ถูกจับเป็นเครื่องสังเวยทั้งหมดถูกสะกดด้วยน้ำพรากวิญญาณ

พวกเขาหมดสติไปในเวลาอันสั้น และขณะเดียวกัน พันธะระหว่างวิญญาณกับร่างกายก็คลายออก สสารแห่งความคิดของพวกเขาสามารถลอยออกมาได้ และพวกมันก็จะหลุดออกจากสมองได้ง่ายขึ้น

มนุษย์ที่สัมผัสกับน้ำพรากวิญญาณ สุดท้ายแล้ว พวกเขาจะกลายเป็นโฮสต์อันสมบูรณ์แบบสำหรับปีศาจ

ในยุคสมัยที่ปีศาจยังมีชีวิตอยู่ น้ำพรากวิญญาณเป็นยาที่ปีศาจใช้กันมากที่สุดสำหรับการทดลองทางชีววิทยา

ทว่าเมื่อเริ่มต้นยุคใหม่ ยาชนิดนี้ก็ถูกจัดเป็นของต้องห้ามอย่างสมบูรณ์

…

น่าแปลกที่มีแค่ดาร์กเท่านั้นที่ยังคงเคลื่อนไหวได้ในบริเวณนี้

เขาเดินเข้าไปในวิหาร และขยับฝีเท้าเข้าไปใกล้รูปปั้นเทพธิดา

ในอากาศ เขาสามารถเห็นลูกบอลเจ็ดลูกที่เกิดจากของเหลวสั่นไหวอย่างรุนแรงได้

ยิ่งเข้าใกล้ เขาก็ยิ่งมองเห็นความทรงจำต่าง ๆ ในลูกบอลของเหลวใสได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น

นี่คือความทรงจำทั้งหมดของคู่รักทั้งเจ็ด ตั้งแต่ตอนที่พวกเขายังเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน เมื่อพวกเขากลายเป็นเพื่อนกัน และเมื่อพวกเขาตกหลุมรักกัน

หากใครได้พบรักแท้ในชีวิต ความทรงจำของความรักนั้นจะมีค่ามาก ดังนั้นพวกมันทั้งหมดจึงเป็นสมบัติหายาก

ดาร์กอยากจะลองสัมผัสพวกมัน แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ลงมือทำเช่นนั้น

“มันจะอยู่ได้นานแค่ไหน? มันควรจะจบลงเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม?”

เขาเหลือบมองท้องฟ้ายามค่ำคืนเหนือกระจก

พระจันทร์คืนนี้สวยมากจริง ๆ

…

เหลือเวลาอีกแค่หนึ่งนาที

…

“ฟ่อ!”

ในบรรดาเครื่องสังเวยทั้งสามสิบสี่คน จู่ ๆ ก็มีการเคลื่อนไหวที่ผิดปกติ

นั่นทำให้ดาร์กรู้สึกประหลาดใจ หญิงสาวผมสั้นสีอีกา และสวมชุดเคานต์แวมไพร์ลุกขึ้นยืนราวกับหุ่นเชิด ภายใต้การควบคุมของหมอกสีชมพู

ดวงตาของหญิงสาวยังคงชัดเจนราวกับมีสติอยู่ แต่ดาร์กก็ยังมองออกว่าแววตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

คนคนนี้ดูเหมือนจะไม่ได้รับผลกระทบจากน้ำพรากวิญญาณเหมือนกับคนอื่น ๆ และอาจเป็นไปได้ว่า เธอจงใจทำอย่างนั้นเพื่อรอคอยโอกาสที่จะกระทำบางสิ่ง

ทว่าการ์ดเวทมนตร์ที่เธอมองว่าเป็นสมบัติ กลับทรยศต่อเธอในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด

หมอกสีชมพูที่ปล่อยออกมาจากการ์ดเวทมนตร์นั้น ผูกติดอยู่กับร่างกายของเธอราวกับใยแมงมุม และเวลานี้ ร่างกายของเธอก็ถูกควบคุมให้พุ่งเข้าหาชายที่ปรากฏตัวในวิหาร ผู้สวมหน้ากากอีกาสีดำและชุดเจ้าชายรัตติกาล!

“โฮก!” เธอต้องการจะเปล่งถ้อยคำ ทว่าสิ่งที่ออกมาจากลำคอกลับกลายเป็นเสียงคำรามของสัตว์ร้ายเสียอย่างนั้น

แน่นอน เธอรู้ว่าคนที่เธอกำลังลงมือโจมตีอยู่ในตอนนี้คือ คนที่น่าจะเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่สามารถช่วยชีวิตของเธอได้ ทว่าเธอในตอนนี้กลับทำได้เพียงเฝ้าดูตัวเองฉีกทึ้งชายคนนั้น…

“อ๊า!” แวมไพร์สาวร้องลั่น

เจ้าชายรัตติกาลทำลายจินตนาการของเธอด้วยหมัดหนักอย่างไร้ความปรานี

จากนั้นเขาก็แทงเข่าจากด้านล่าง!

ปัง!

ท้ายที่สุดแล้ว ดาร์กก็คือผู้ที่ได้รับการฝึกฝนจากวัลคีรี (ถึงจะน้อยมากก็เถอะ) แม้ว่าดาร์กจะไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น แต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ผู้หญิงซึ่งไร้กำลังจะเข้าถึงตัวเขาได้ง่าย ๆ

เขาไม่จำเป็นต้องอัญเชิญสปิริตออกมาจัดการกับเด็กสาวผู้น่าสงสาร ที่ถูกควบคุมโดยหมอกสีชมพูด้วยซ้ำ

แววตาของดาร์กเริ่มจริงจังมากยิ่งขึ้น

“ต้องใช้วิธีนี้จนได้ ดูเหมือนว่าจะใกล้ถึงเวลาแล้วสินะ”

…

จากนั้นดาร์กก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาเห็นสัตว์ร้ายขนาดยักษ์ที่มีเขาโค้งสองเขาอยู่บนหัวของมัน บินผ่านกระจกด้านบนไป

อีกทั้งยังมีเจ้าสาวในชุดสีขาวบริสุทธิ์ กำลังขี่มังกรขาวล้อแสงจันทร์อยู่ในเวลานี้ด้วย

เหง่งหง่าง!

และแล้วเสียงระฆังก็ดังขึ้นในเวลาเที่ยงคืน

…

ชั่วพริบตาเดียว

แสงจันทร์เหนือปราสาทก็เลือนหายไปจากบริเวณกว้าง เหลือเพียงไม่กี่ที่เท่านั้นที่ยังคงมีแสงจันทร์สาดส่องอยู่

ขณะเดียวกัน พื้นที่ที่สูญเสียแสงจันทร์ไปก็ถูกกลืนหายเข้าไปในยามค่ำคืน

มีเพียงปราสาทเซนต์แมเรียนเท่านั้นที่ยังสะท้อนแสงสีขาวของมันราวกับโคมไฟขนาดยักษ์

นักเรียนรู้สึกได้ถึงแสงจันทร์ที่ควบแน่นกัน และคิดว่ามันเป็นเซอร์ไพรส์ในวันฮัลโลวีน

แสงจันทร์ที่สาดเข้ามานั้น สะท้อนและส่องผ่านไปที่รูปปั้นของเทพธิดาโดยตรง

ในเวลานี้ ดาร์กพลันรู้สึกว่ามีบางอย่างในร่างกายของเขาที่ผิดปกติไป!

อารมณ์ของเขาเริ่มผันผวนและควบคุมไม่ได้

เหมือนกับคราวนั้น…เหมือนกับในคาบเรียนดาราศาสตร์ ซึ่งเป็นครั้งแรกที่เขาได้ดูพระจันทร์เต็มดวงใกล้ ๆ!

ทว่ามันรุนแรงกว่านั้นมาก!

ระหว่างนิ้วสองนิ้วของเขา การ์ด [ราคะ I] พลันสั่นเทาอย่างบ้าคลั่ง

[ราคะ III] ในซองการ์ดก็ราวกับอยากจะกระโดดออกมายิ่งกว่า!

ทันใดนั้น ดวงตาของรูปปั้นเทพธิดาก็หันมาหาเขา ใบหน้าของนางเริ่มดูน่าเกลียดและบิดเบี้ยวอีกครั้ง

แต่นี่กลับดูเหมือนนางโมโหเสียอย่างนั้น

…

เส้นเลือดสีน้ำเงินพลันปรากฏบนหน้าผากของดาร์ก ความโกรธของเขากำลังควบคุมไม่อยู่

ดาร์กเปิดใช้งาน [ราคะ I] ทันที โดยใช้เป็นสื่อกลางในการสื่อสารกับ [ราคะ] ของรูปปั้น

ตามที่คาดไว้ [ราคะ] ถูกถ่ายเทลงมาราวกับน้ำตก

ดาร์กจ้องมองสีหน้ารูปปั้นเทพธิดาอย่างใกล้ชิด และเขาก็สังเกตเห็นว่า สีหน้าของรูปปั้นเทพธิดากระตุกเล็กน้อย

“จงออกมา!”

ในขณะนี้ ดาร์กกำลังต่อต้านกระแสย้อนกลับของเอฟเฟกต์ [ราคะ] อย่างเอาเป็นเอาตาย เขาเปิดใช้งาน [ราคะ I] ด้วยคาถาอัญเชิญปกติ และพยายามส่ง [ราคะ] ที่ไหลออกมาไปยังรุกกี้เดวิมอน!

ต้องทราบว่า ตอนที่ดาร์กเผชิญกับเหตุการณ์นี้ครั้งแรก เขาตื่นตระหนกเกินไปจนตัดสินใจผิดพลาด และได้ทำลายการ์ดเวทมนตร์ทิ้งไป

แต่คราวนี้เขาพร้อมแล้ว

เขาต้องการใช้สถานการณ์นี้ให้เกิดประโยชน์

ท้ายที่สุดแล้ว รูปปั้นก็เป็นเพียงรูปปั้นเท่านั้น

[ราคะ] ไหลออกจากร่างของเขา ผ่านการ์ด [ราคะ I] ที่เป็นสื่อกลาง ก่อนจะเข้าสู่ร่างของรุกกี้เดวิมอนอย่างต่อเนื่อง!

ในขณะเดียวกัน เทพธิดาที่อาบแสงจันทร์อันแรงกล้าก็ดูดซับแก่นแท้ของแสงจันทร์อย่างบ้าคลั่งเช่นกัน

จากนั้นนางก็เปิดปากอ้าออกอย่างรวดเร็ว

ลูกบอลของเหลวที่ผลิตโดยคู่รักทั้งเจ็ดนั้น ถูกนางดูดเข้าไปทันที

คืนอันศักดิ์สิทธิ์ การบูชายัญ การสังเวย

พิธีกรรมยังคงดำเนินต่อไป

พลังแห่งความปรารถนา พลังแห่งราคะ พลังแห่งแสงจันทร์

นอกจากนี้ ยังมีแหล่งพลังงานบางอย่างที่หลงเหลืออยู่ในรูปปั้นด้วย

พลังจำนวนมากเหล่านี้ยังคงหลอมรวมกัน และสะสมอยู่ในร่างกายของเทพธิดาต่อไป

มันเป็นมุมหนึ่งของม่านหมอกที่ถูกกลบฝังอยู่ในธุลีแห่งประวัติศาสตร์มาช้านาน

ผู้ปกครองในกาลก่อนค่อย ๆ ตื่นขึ้นมาทีละน้อยจากการหลับใหลชั่วนิรันดร์

ปราสาทเซนต์แมเรียนทั้งหมดพลันสั่นสะเทือน

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ซึ่งกำลังรออยู่ในห้องจัดเลี้ยง ถึงกับตบโต๊ะและลุกขึ้นยืนทันที

แอนนาและแองจี้ซึ่งยังคงวิ่งไปมาอยู่ที่ทางเดินของปราสาท ทันใดนั้นก็ถูกล้อมรอบด้วยแสงที่ปล่อยออกมาจากสปิริตตัวเล็ก ๆ รอบตัวพวกเธอ ก่อนจะถูกบังคับให้มาอยู่ข้างอาจารย์ใหญ่อาร์เต้

ศาสตราจารย์ซิลเวอร์ ศาสตราจารย์ทอมป์สัน ศาสตราจารย์โจนส์…

อาจารย์ของสถาบันเซนต์แมเรียนเกือบทั้งหมดแสดงท่าทีเคร่งเครียดในบัดดล

มีเพียงศาสตราจารย์ลิลลี่ที่เงยหน้ามองดูเท่านั้น จากนั้นเธอก็เม้มริมฝีปาก แล้วนอนลงไปอีกครั้ง

…

ช่วงเวลาเดียวกันกับที่แพนดอร่าฆ่าบอสเบฮีมอธตัวสุดท้ายได้สำเร็จ เธอก้มมองลงมาที่ปราสาท

มังกรขาวกำลังสื่อสารกับเธอ ในฉับพลัน มันก็ปล่อยเสียงคำรนกู่ก้องสะท้านฟ้าออกมา

…

ศาสตราจารย์เคเซอร์วางหนังสือลง ก่อนจะหยัดยืนขึ้น แล้วเดินออกจากห้องทำงานไป

…

ภายในวิหารลับ

ดาร์กถือการ์ด [ราคะ I] ไว้สูงเหนือหัว คอยชี้นำพลังของเทพธิดาไปยังรุกกี้เดวิมอนอย่างต่อเนื่อง

ภายใต้การถ่ายเทพลังมหาศาล หน้าผากของรุกกี้เดวิมอนพลันเริ่มสว่างไสวขึ้น ขณะที่สัญลักษณ์มหาบาปก็ยิ่งชัดเจนและสว่างขึ้นกว่าที่เคยเป็นมา

พลังยังคงถูกดูดซับอย่างบ้าคลั่ง ผ่านการเปลี่ยนแปลงของสัญลักษณ์มหาบาป

ด้วยสัญลักษณ์ที่เป็นแกนกลาง ลำตัวทั้งหมดของมันจึงเริ่มเรืองแสง จนกระทั่งในที่สุดก็กลายเป็นลูกบอลแสงขนาดใหญ่

โครงสร้างชีวิตของมันก็ได้เริ่มเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่!

ปีศาจน้อยในรูปร่างค้างคาวค่อย ๆ กลายร่างเป็นแมวดำที่กอดเข่าและขดตัวเป็นลูกบอลเหมือนกับเด็กทารก

แววตาของดาร์กพลันปรากฏความตื่นเต้นฉายชัดออกมา

จุดประสงค์เดิมของเขาคือ การดูดซับพลังงานของรูปปั้นในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด เพื่อที่รูปปั้นจะได้ถูกขัดขวางระหว่างทำพิธีกรรม

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าสถานการณ์กำลังพัฒนาไปในทิศทางที่เขาคาดเดาไม่ได้เสียแล้ว

มันจะออกมาดีหรือไม่ดีกันนะ?

มันจะไม่ดีใช่หรือเปล่า?

เขาไม่รู้อะไรทั้งนั้น

แต่วิวัฒนาการของรุกกี้เดวิมอนไม่ได้หยุดแค่นั้น!

ในลูกบอลแสงเรืองแสงขนาดใหญ่ แมวดำขดตัวเป็นลูกบอล ก่อนจะเริ่มเหยียดแขนขาออกมาภายใต้การถ่ายเทพลังงานอย่างต่อเนื่อง และทั้งตัวของมันก็กลายเป็นปีศาจเพศหญิง

นี่คือ…นางฟ้าตกสวรรค์ผู้สูงศักดิ์และทรงพลัง

อวตารแห่งความงาม มอนสเตอร์แห่งโลกดิจิทัลซึ่งเป็นร่างสุดยอดที่น่าตื่นตาตื่นใจอย่างยิ่ง

เดอะเลดี้!

บทที่ 105 เทพธิดาแห่งจันทราลืมตาขึ้น
บทที่ 105 เทพธิดาแห่งจันทราลืมตาขึ้น

มี ‘คู่รัก’ ทั้งหมดสิบเจ็ดคู่

ภาคีไม่ได้แยกพวกเขาออกจากกัน แต่เคลื่อนย้ายพวกเขาทั้งหมดเข้าไปในวงแหวนเวทมนตร์แห่งการสังเวยหน้ารูปปั้นเทพธิดา

ภายใต้ผลของน้ำพรากวิญญาณ ทั้งสามสิบสี่คนเหล่านี้จึงหมดสติไปเป็นที่เรียบร้อย

สมาชิกของภาคีเพียงใช้สปิริตในการต่อต้านขัดขืนเท่านั้น หลังจากนั้นพวกเขาก็เรียกสปิริตกลับไป และเริ่มเคลื่อนย้ายคนเหล่านั้นด้วยตัวเอง

เพราะมีสมาชิกในภาคีอยู่สิบหกคน ดังนั้นจึงเคลื่อนย้ายพวกเขาทั้งหมดได้ค่อนข้างรวดเร็ว

ในที่สุดพวกเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากที่ทุกคู่ถูกย้ายเข้าไปในวงแหวนเวทมนตร์

คุณปลาดาวก็กล่าวขึ้นด้วยความพอใจว่า “ทุกอย่างพร้อมแล้ว สิ่งที่เราต้องทำในตอนนี้คือ รอให้ระฆังดังขึ้น”

จากนั้นสมาชิกของภาคีก็คุกเข่าลงต่อหน้ารูปปั้นเทพธิดา และเริ่มสวดภาวนาอย่างเงียบ ๆ

…

ด้านนอกวิหาร

ดาร์กชะโงกหัวมองสถานการณ์อย่างระมัดระวัง

สมาชิกของภาคีทั้งสิบหกคนกำลังหันหน้าเข้าหารูปปั้น และสวดภาวนาอย่างจริงจัง

เมื่อมองจากภายนอก ดาร์กก็มองเห็นแต่แผ่นหลังของพวกเขาเท่านั้น

‘บางทีนี่อาจเป็นโอกาส?’

‘ถ้าใช้ [ชีพจรมืด] ฉันอาจจะจัดการพวกเขาจนหมดในทันทีเลยก็ได้’

ความคิดนี้ปรากฏขึ้นในจิตใจของดาร์ก

แต่สุดท้ายเขาก็ปฏิเสธความคิดนี้

การ์ดเมจิกหมวด [ราคะ] จะทำให้พลังของรูปปั้นเทพธิดาเปลี่ยนไป ดังนั้นการใช้มันที่นี่จึงไม่ต่างจากการทำลายตัวเอง

และหากเขาลงมือพลาดไปแม้แต่นิดเดียว คนเหล่านั้นก็จะรู้ตัวทันทีแน่นอน อีกอย่าง ตอนนี้เขาเป็นเพียงนักเรียนชั้นปีหนึ่งที่ไม่มีประโยชน์อะไรเลย คิดจะสู้กับคนพวกนั้นแน่นอนว่าเปอร์เซ็นต์แพ้ย่อมมีมากกว่าชนะ

คนที่อันตรายที่สุดน่าจะเป็นปลาดาว ซึ่งเป็นบุคคลสำคัญของภาคี

…

อันที่จริง ในสถานการณ์เช่นนี้ ทางออกที่ดีที่สุดคือแจ้งให้อาจารย์ทราบ

เนื่องจากศาสตราจารย์เคเซอร์ไม่เต็มใจที่จะลงมือเองโดยไม่ทราบสาเหตุ ดังนั้นดาร์กจึงควรไปหาศาสตราจารย์คนอื่น!

แต่เขาไม่มีเวลาพอที่จะทำอย่างนั้น

ดูเหมือนว่าภาคีกำลังคิดจะทำอะไรบางอย่างในไม่ช้า ถ้าไปหาอาจารย์ตอนนี้ เมื่อเขากลับมา มันก็คงจะสายเกินไปแล้ว

แต่พวกเขากำลังพยายามจะทำอะไรอยู่?

ฟื้นคืนพระชนม์เทพธิดาหรือ?

ถ้าเคร่งศาสนานัก ทำไมไม่ไปอยู่สถาบันโฮลี มิสเทอรีล่ะ?

คิดว่าเทพธิดาสามารถฟื้นคืนได้ง่าย ๆ แบบนี้เลยเหรอ?

ดาร์กไม่อาจเข้าใจได้

รูปแบบพฤติกรรมของสมาชิกของลัทธินี้แปลกเกินไป

‘ตอนนี้เป็นเวลาประมาณห้าทุ่มห้าสิบนาทีแล้ว พวกเขากำลังรอเวลาเที่ยงคืน ช่วงเวลาสุดท้ายของคืนอันศักดิ์สิทธิ์หรือเปล่า?’

‘ฉันควรทำยังไงดี?’

‘ฉันจะทำอะไรได้บ้าง?’

ดาร์กก้มหน้าเอนหลังพิงกำแพงและครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว

‘ในหนังสือบอกว่ายังไงนะ?’

‘ในกรณีแบบนี้…’

‘เราต้องวัดจุดแข็งของเราก่อน’

‘คิดว่าตัวเรามีอะไรบ้าง?’

‘แล้วเราทำอะไรได้บ้าง?’

‘ก่อนจะทำอะไร จงคิดหาทางออกก่อนเสมอ’

ดาร์กได้ไอเดียบางอย่างมาอย่างช้า ๆ

ร่องรอยของความตื่นตระหนกในดวงตาพลันหายไป และเขาก็กลับมาสงบลงอีกครั้ง

ก่อนหน้านี้ ดาร์กไม่รู้ว่าสภาพจิตใจของเขาดีขึ้นถึงจุดนี้แล้ว

ไม่ว่าจะเป็นชาติก่อนหรือชาตินี้ ตัวเขาก็ไม่ใช่คนที่สามารถคิดอย่างสงบในสถานการณ์อันตรายได้

ทว่ามาตอนนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะสามารถคิดโดยไม่ใช้อารมณ์นำได้แล้ว

ความกลัวจะไม่ช่วยเขาในทางใดทางหนึ่ง

ส่วนความโกรธจะมีผลตรงกันข้ามเท่านั้น

เขาเป็นเหมือนเด็กที่จู่ ๆ ก็บุกเข้าไปในฉากฆ่าฟัน และเตรียมที่จะฉกมีดแล่เนื้อจากมือของผู้ใหญ่

…

เวลาผ่านไปทีละนิด

สมาชิกของภาคีเปลี่ยนจากการสวดภาวนาเงียบ ๆ ในตอนแรก ไปเป็นค่อย ๆ สวดภาวนาออกมาเสียงดัง

สิ่งที่ออกมาจากปากของพวกเขาคือ คำกล่าวและคำภาวนาที่ฟังไม่ได้ศัพท์

ทว่ามันชัดเจนและรวดเร็ว ศักดิ์สิทธิ์และสวยงาม

คำสวดภาวนาของทุกคนดูเหมือนจะแตกต่างกัน

แต่ให้ผลเหมือนกับเครื่องดนตรีทุกชนิดในวงซิมโฟนี

แต่ละกลุ่มมีจังหวะของตัวเอง พอรวมกันออกมาก็เป็นท่วงทำนองที่สุดยอด

คำสวดภาวนาของสมาชิกในภาคี กลายเป็นเพลงสวดสรรเสริญอันศักดิ์สิทธิ์

สัญลักษณ์คาถาวงแล้ววงเล่ากลายสภาพเป็นของแข็ง กระโดดโหยงเหยงไปรอบ ๆ รูปปั้นเทพธิดา

มันเป็นคาถาสีขาว สีดำ และสีทอง สลับกับสีชมพูที่มีเสน่ห์

หมอกอันเลือนรางค่อย ๆ ลอยขึ้น

มันเป็นหมอกสีชมพูอ่อนที่ไหลออกมาจากรูปปั้นเทพธิดา

และค่อย ๆ ลามไปสะสมที่ใต้สุดของวิหาร

…

ดาร์กเอนตัวกลับมาพิงกำแพงอีกครั้ง ก่อนจะกลั้นหายใจไว้

จากมุมมองของเขานั้น สามารถมองเห็นหมอกจำนวนมากค่อย ๆ คืบคลานไปบนร่างของสมาชิกของภาคีที่ก้มหัวลงต่อหน้ารูปปั้นเทพธิดา

สายหมอกเริงระบำราวกับอสรพิษที่พยายามเจาะทะลุผ่านหู จมูก ปาก และแม้กระทั่งทุกรูในร่างกายของพวกเขา

แล้วก็ออกมาอีกครั้ง

ดูเหมือนว่าพวกเขาได้รับการล้างบาปจากเทพธิดา แต่ก็เหมือนกับว่าพวกเขากำลังถูกล้างสมองโดยรูปปั้นเทพธิดาด้วยเช่นกัน

ดาร์กขมวดคิ้ว

เขาสังเกตเห็นว่าหมอกได้ลามไปหาคู่รักทั้งสามสิบสี่คนแล้ว

ราวกับระแวดระวัง มันแยกละอองหมอกออกเป็นสายเล็ก ๆ แล้วค่อยเข้าทางหูซ้าย ทะลุออกมาทางหูขวาของคู่รักเหล่านั้น เชื่อมโยงใยถึงกันทุกคู่

บางคนมีปฏิกิริยาตอบสนอง

แต่บางคนก็ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ

หมอกไม่สนใจคนที่ไม่ตอบสนอง มันห้อมล้อมแค่ผู้ที่มีปฏิกิริยาเท่านั้น

ในท้ายที่สุด ผู้คนทั้งหมดสิบสี่คน เจ็ดคู่ ก็ถูกหมอกล้อมรอบ

เมื่อความเข้มของหมอกเพิ่มขึ้น ก็มีร่องรอยของของเหลวใสซึ่งถูกหมอกที่เกาะระหว่างหูนำออกมา ของเหลวใสนี้ในไม่ช้าก็กลายเป็นฟองอยู่ข้างหูของคู่รักเหล่านั้น

สิ่งนี้ทำให้นึกถึงฉากที่เฒ่าจอห์นใช้ตะขอแห่งโชคชะตา ดึงความคิดฟุ้งซ่านออกจากจิตใจของดาร์ก ที่ร้านขายของเก่าบนถนนนักเดินทาง

สารเหลวที่หมอกดูดออกมาตอนนี้ดูจะคล้ายคลึงกันเลย?

เนื่องจากความเข้าใจของเขามีจำกัด ดาร์กจึงทำได้เพียงคาดเดาเท่านั้น

เมื่อสารเหลวถูกดึงออกมากขึ้นเรื่อย ๆ สารเหลวที่เป็นของคู่รักแต่ละคู่ก็พลันดึงดูดกันและกัน

พวกมันเป็นเหมือนฟองสบู่ในน้ำ ลอยขึ้นเหนือหัวทีละเล็กทีละน้อย หลอมรวมกันเป็นฟองขนาดใหญ่

พื้นผิวของฟองสบู่กลายเป็นหลุมเป็นบ่อ ราวกับเป็นภาพนูนบนผนัง

…

ในวิหารเล็ก ๆ แห่งนี้ที่เงียบสงัดมาหลายปี

มีคบไฟสองแถวที่ลุกโชนอยู่บนผนังพร้อมกับเปลวเพลิงที่ริบหรี่

รูปปั้นอันศักดิ์สิทธิ์และบริสุทธิ์เริ่มมีรัศมีที่นุ่มนวลมากยิ่งขึ้น

หมอกสีชมพูค่อย ๆ กระจายออกไปทั่วบริเวณ

สาวกทั้งสิบหกคนที่สวมชุดอาหารทะเลต่างสวดภาวนากันอย่างเคร่งขรึม

ท่วงทำนองอันไพเราะดังก้องกังวานไปทั่วทั้งวิหาร

ฟองอากาศใสขนาดใหญ่เจ็ดฟอง กลิ้งไปมาในอากาศเหนือหัวของผู้คนที่ทำหน้าที่เป็นเครื่องสังเวย

ในทิศทางที่มองไม่เห็นจากมุมมองของดาร์ก สีหน้าแห่งความสุขเริ่มปรากฏบนใบหน้าของคู่รักทั้งเจ็ด

…

ทันใดนั้น

ในวงแหวนเวทมนตร์ที่ซับซ้อน ซึ่งมีศูนย์กลางอยู่ที่รูปปั้นเทพธิดา เทียนสีแดงหลายสิบเล่มพลันจุดขึ้นโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

เปลวเพลิงไล่จากบางไปหนา

น้ำมันจากเทียนหยดลงบนตัวเทียน

บนเพดานวิหาร แสงเทียนสะท้อนมันราวกับกระจก

วงกลมของเปลวไฟริบหรี่อยู่ในนั้น

ทันใดนั้น ประกายแสงดุจดวงประทีปพลันส่องสกาว ราวกับระลอกคลื่นบนพื้นผิวของทะเลสาบ

เพดานทั้งหมดล้วนสะท้อนเป็นแสงสีเงินชั้น ๆ

และแล้ว…

เพดานก็หายไป

มันถูกแทนที่ด้วยท้องฟ้ายามค่ำคืนที่สดใส และมีดวงจันทร์ที่สว่างไสวคอยเฝ้าดูทุกอย่าง

ช่วงเวลาที่แสงจันทร์ส่องลอดเข้ามาในวิหาร…รูปปั้นของเทพธิดาพลันลืมตาขึ้น!

บทที่ 104 ดาร์ก เดม่อนแอบดูภาคี
บทที่ 104 ดาร์ก เดม่อนแอบดูภาคี

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ดาร์กก็ส่งสัญญาณผ่านสายตาไปให้รุกกี้เดวิมอน ทั้งสองไปหยุดอยู่ข้างหน้าทางเข้าห้องลับ ก่อนที่ดาร์กจะใส่พลังเวทมนตร์เข้าไป

ขณะที่กำแพงกระเพื่อมเป็นระลอกน้ำ รุกกี้เดวิมอนก็จุ่มหัวเข้าไปส่องลาดเลาก่อน

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที มันก็โผล่หัวออกมาจากผนังอีกครั้ง “ปลอดภัย!”

ดาร์กเข้าไปทันที

คบไฟทั้งสองข้างของทางลับถูกจุดแล้ว อันที่จริง แค่สิ่งนี้สว่างขึ้นมาก็เรียกได้ว่าตำแหน่งของเขาถูกเปิดเผยแล้ว

แต่ตอนนี้ดาร์กยังไม่มีวิธีแก้ปัญหานี้

เขาเหลือบมองพื้น ก่อนจะพบว่ามันยังมีร่องรอยน้ำในทางลับ เห็นได้ชัดว่ามีคนเพิ่งเข้ามาที่นี่เมื่อไม่นานมานี้

เมื่อเดินไปตามรอยน้ำหยด ดาร์กก็พบว่ารอยน้ำหายไปอย่างกะทันหันตรงที่ทางแยก

แต่เพียงแค่มาถึงตรงนี้ ดาร์กก็เกือบจะแน่ใจแล้วว่าปลายทางของอีกฝ่ายจะต้องเป็นวิหารอย่างแน่นอน!

เด็กชายรุดหน้าไปยังที่ที่เขากับเวอร์เธอร์เคยต่อสู้กันอย่างรวดเร็ว และเมื่อเลี้ยวไปอีกทางหนึ่ง ดาร์กก็พบกับทางที่นำไปสู่วิหารเทพธิดา ซึ่งยามนี้เปล่งแสงสว่างไสวจนเห็นได้ชัด

มีค้างคาวสองสามตัวบินออกมาจากความมืดและตรงไปตามเปลวไฟ บินเข้าไปในวิหารซึ่งตอนนี้มีสุ้มเสียงแผ่วเบาดังให้ได้ยินเป็นระยะ

“ดูเหมือนว่าจะมีการชุมนุมบางอย่าง?” ดาร์กสังเกตเห็นสถานการณ์ที่ผิดแปลกไปทันทีและเขาเลือกที่จะอ้อมไป

ในไม่กี่นาทีต่อมา เขาก็เข้าใกล้กับวิหาร

เพราะไม่แน่ใจว่ามีใครซ่อนตัวอยู่ข้างนอกหรือไม่ ดาร์กจึงไม่กล้าเข้าไปใกล้มากเกินไป เขาหยุดอยู่ที่มุมหนึ่งซึ่งห่างจากวิหารมากกว่าสิบเมตรและเฝ้าดูอยู่ไกล ๆ

หัวสีบลอนด์โผล่ออกมาจากมุมเล็กน้อย และสายตาของเขาก็มองเห็นผู้คนในวิหารแล้ว

“นี่คือภาคีอาหารทะเลเหรอ?” ดาร์กสงสัยเมื่อรู้ว่าเวอร์เธอร์อาจถูกพามาที่นี่โดยคนในลัทธินี้

แม้ว่าเขาจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับลัทธิดังกล่าว แต่มันก็ง่ายที่จะจินตนาการว่าคนในลัทธินี้กำลังทำอะไรอยู่

“บูชา สังเวย หรืออะไรแนว ๆ นี้ล่ะมั้ง?”

…

“โฮก!”

ทันใดนั้น เสียงคำรามของสัตว์ร้ายพลันสะท้านกึกก้องไปทั่วทั้งปราสาททันที ทิศทางของเสียงดังออกมาจากด้านบนของชั้นปราสาท

ดาร์กไม่ทันได้ระวัง เขารีบปิดหูแล้วเดินก้าวถอยหลังออกมา

ทว่าหลังจากนั้นไม่นาน พลันมีเสียงคำรามของมังกรดังทะลุทะลวงไปทั่วท้องฟ้ายามค่ำคืนเช่นกัน เหตุการณ์นี้ทำให้นักเรียนที่อยู่ในปราสาททุกคนต่างตกใจไม่น้อย

ดาร์กไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังเกิดอะไรขึ้น แม้กระทั่งบางคนในวิหารก็ตกใจกลัวเช่นกัน มีบ้างที่ถึงกับรีบออกมาอย่างรวดเร็ว แต่พวกเขาก็กลับเข้าไปในไม่ช้า

แต่แล้วเสียงคำรามราวกับถูกตัดขาดไปในทันใด และสภาพแวดล้อมก็กลับมาเงียบสงบลงอีกครั้ง

ดาร์กเอนตัวพิงกำแพงกลั้นลมหายใจ ก่อนจิตใจจะสงบลงในที่สุด

จากนั้นเขาก็ตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่า นอกวิหารไม่มีที่ไหนที่เขาจะซ่อนตัวได้เลย

สำหรับเสียงคำรามของสัตว์ร้ายจากข้างบน ค่อนข้างเป็นไปได้ว่าบอสบนชั้นเก้าของปราสาทจะถูกอัญเชิญโดยใครบางคนเสียแล้ว

ทุก ๆ วันฮัลโลวีน มักมีอีเวนต์นี้เสมอ

ซึ่งก็ไม่ค่อยน่าแปลกใจเท่าไหร่

…

ดาร์กส่งรุกกี้เดวิมอนไปสำรวจเส้นทาง และหลังจากยืนยันได้ว่าไม่มีใครซ่อนตัวอยู่ข้างนอก เขาก็เอนตัวพิงกำแพง ก่อนจะลอบมองไปที่ประตูวิหารอย่างระมัดระวัง

ณ ตรงจุดนี้ เสียงที่ดังออกมาจากข้างในชัดเจนมาก

แม้ว่าระยะมองเห็นจะค่อนข้างแคบ แต่ดาร์กยังสามารถมองเห็นมุมหนึ่งของวิหารได้

และเมื่อเหลือบมองอย่างรวดเร็ว ดาร์กก็ผงะไปในทันที

เขาพอจะคาดเดาเกี่ยวกับการกระทำของลัทธินี้ไว้บ้าง แต่ไม่คิดว่าพวกเขาจะกล้าลักพาตัวนักเรียนมาจริง ๆ

“ในเมื่อศาสตราจารย์เคเซอร์ลงมือตรวจสอบแล้ว มันก็ไม่น่าเป็นไปได้ที่จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น!”

แต่ความจริงก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว และมันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเชื่อในสิ่งที่เห็น

แค่มองผ่าน ๆ ดาร์กก็เห็นแล้วว่า มีนักเรียนชายหญิงมากกว่าสิบคู่ถูกผูกมัดอยู่ข้างใน

ในไม่ช้าดาร์กก็เหลือบไปเห็นโรเบิร์ตที่อยู่นอกสุด

เขาถูกมัดไว้กับผู้หญิงอีกคน แล้วยังมีผ้าขี้ริ้วยัดอยู่ในปากด้วย แต่นั่นดูไม่เป็นอันตรายนัก ถึงแม้ดวงตาของเขาจะเบิกกว้างด้วยความโกรธ ทว่าดูเหมือนว่าเขาจะยังมีพลังงานเหลือเฟือ

สก็อตต์ที่สวมชุดปลาหมึกกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขา

น่าเสียดายที่ดาร์กไม่เห็นเวอร์เธอร์อยู่ใกล้ ๆ

น่าสงสัยว่าเขาถูกมัดไว้ที่มุมอื่นหรือเปล่า?

…

นอกจากสก็อตต์ที่เป็นผู้ดูแลคู่รักบูชายัญ สมาชิกคนอื่น ๆ ของภาคีก็ยุ่งมาก

พวกเขาวาดวงแหวนเวทมนตร์ที่ซับซ้อนขึ้นรอบ ๆ รูปปั้นเทพธิดา และวางเทียนเวทมนตร์ที่มีลวดลายพิเศษบนรอบวงกลม

หลังจากวาดวงแหวนเวทเสร็จสิ้น สมาชิกภาคีผู้สวมหัวปลาไหลมอเรย์ก็เข้ามาดูโรเบิร์ตและหญิงสาวที่อยู่ข้างหลังเธอด้วยความสนใจ

เธอถามด้วยความสงสัย “นี่เหรอคู่ที่พวกนายจับได้?”

สก็อตต์ตอบอย่างภาคภูมิใจว่า “ไม่ต้องห่วงไป พวกเขามีคุณสมบัติตรงตามข้อกำหนด”

คุณมอเรย์พยักหน้าเล็กน้อย “ดีมาก หลังจากคืนนี้ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป”

สก็อตต์รู้สึกตื่นเต้นเช่นกัน “ตราบใดที่เทพธิดาฟื้นคืนชีพ เราจะเป็นสาวกผู้ภักดีที่สุดของเทพธิดา และทุกคนจะต้องสรรเสริญนามของเรา”

คุณมอเรย์ยิ้ม “ฉันไม่มีความทะเยอทะยานขนาดนั้นหรอก ถ้าสามารถทำให้คนที่ชอบหักอกคนอื่นในโลกนี้ตายได้ ฉันก็พอใจแล้ว”

สก็อตต์ “…”

…

หลังจากนั้นไม่นาน

คนที่สวมชุดปลาดาวพลันปรากฏตัวขึ้นในสายตาของดาร์ก

หลังจากเดินไปรอบ ๆ คู่รักนักเรียน เขาก็หยิบการ์ดเวทมนตร์ออกมา

“จงออกมา”

เสียงสุดท้ายของคู่รักนักเรียนหายไปอย่างสมบูรณ์

จริง ๆ แล้วมันคือการ์ด [เงียบสงัด]!

การค้นพบนี้ทำให้ดาร์กตื่นตัวมากขึ้น

คนที่ขัดเกลาการ์ด [เงียบสงัด] ได้จะต้องเก่งที่สุดในหมู่นักเรียนรุ่นพี่

ดูเหมือนว่าไม่ใช่ทุกคนในภาคีนี้ที่ไร้ประโยชน์เหมือนกับสก็อตต์

คุณปลาดาวไม่ได้หยุดเพียงแค่นั้น เขาหยิบขวดเล็ก ๆ ออกมา ซึ่งข้างในของมันมีของเหลวใสราวคริสตัลอยู่

ในบรรดาคู่รักที่ถูกมัด ดูเหมือนว่าจะมีคนรู้จักที่มาของของเหลวนี้ เพราะจู่ ๆ เขาก็ดิ้นรนและตะโกนออกมา

ทว่าเสียงของเขาถูกผนึกไว้โดยการ์ด [เงียบสงัด] ดังนั้นจึงไม่มีใครได้ยินอะไรเลย

คุณปลาดาวยิ้ม “สมกับเป็นแอนโตนิโอ นายรู้เกี่ยวกับน้ำพรากวิญญาณจริง ๆ ด้วย”

คน ๆ นั้นดิ้นรนอย่างดุเดือดยิ่งขึ้น!

แต่คุณปลาดาวสะบัดนิ้วทันที และทันใดนั้น หยดน้ำพรากวิญญาณก็สัมผัสเข้ากับกลางหน้าผากของชายผู้ชื่อแอนโตนิโอ

ชายคนนั้นหยุดดิ้นรนในทันที รูม่านตาขยายออกและเขาก็หมดสติไป

…

ดาร์กที่ซ่อนตัวอยู่ก็ขมวดคิ้ว

ในใจพลันตระหนักว่า เขาได้ค้นพบบางสิ่งที่เขาไม่รู้จักเข้าเสียแล้ว

น้ำพรากวิญญาณคืออะไร?

…

ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่แค่เขา

ยกเว้นแอนโตนิโอและสมาชิกภาคีอีกสิบหกคน เห็นได้ชัดว่าคนที่เหลือไม่รู้ว่าน้ำพรากวิญญาณคืออะไร

แต่นั่นไม่ได้หยุดพวกเขาจากการดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง หลังจากได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับแอนโตนิโอ

หลายคนถึงกับกรีดเชือกได้สำเร็จและกระโจนเข้าใส่สมาชิกภาคี

แต่เพราะไม่มีการ์ดเวทมนตร์ พวกเขาจึงถูกจับกดหลังจากนั้นเพียงสองนาที

จากนั้นคุณปลาดาวก็หยดน้ำพรากวิญญาณลงระหว่างคิ้วของพวกเขา

เมื่อน้ำพรากวิญญาณซึมเข้าไปในสมองของพวกเขา ทุกคนก็หมดสติไป

บทที่ 103 ดาร์ก เดม่อนกลายเป็นนักสืบจิ๋ว
บทที่ 103 ดาร์ก เดม่อนกลายเป็นนักสืบจิ๋ว

“ดูเหมือนว่ามันได้ผลนะ”

“ยังดีที่พวกเขาไม่ได้สังเกตว่านี่เป็นเอฟเฟกต์สะกดจิตของยานอนหลับฝันดี”

“สุดท้ายก็ยังเป็นแค่นักเรียนปีหนึ่ง”

“นักเรียนปีหนึ่งดีที่สุด!”

เมื่อเห็นว่าเวอร์เธอร์และโรเบิร์ตได้รับเอฟเฟกต์จริง ๆ ปลาหมึกกับปลาปักเป้าก็แทบจะน้ำตาไหล

เมื่อก้าวผ่านความล้มเหลวมาหลายครั้ง พวกเขาก็เติบโตขึ้นเช่นกัน

ปลาหมึกระงับความอยากจะพุ่งออกไปได้สำเร็จ เขาคว้าปลาปักเป้าแล้วพูดว่า “ไม่ เราควรระวังให้มากกว่านี้ จะทำเสียเรื่องไม่ได้”

จากนั้นเขาก็หยิบการ์ดวิญญาณใบใหม่ออกจากซองการ์ดแล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงโทนต่ำ “นักเรียนปีหนึ่งยังไม่มีนิสัยชอบซ่อนการ์ดไว้ตามร่างกายของพวกเขา ตราบใดที่เราปลดกระเป๋าใส่การ์ดออกมาได้ก่อน พวกเขาก็จะไม่สามารถโต้เรากลับได้”

“นั่นสินะ งั้นเดี๋ยวฉันช่วยนายเอง” ปลาปักเป้าถอยหลังมาหนึ่งก้าว ก่อนจะหยิบการ์ดออกมา

ทันทีหลังจากนั้น สปิริตขนาดเล็กสองตัวก็ออกมาจากการ์ดของพวกเขา

สปิริตของปลาหมึกคือวานรน้ำ ส่วนสปิริตของปลาปักเป้าคือหนูอ้วน

ความเร็วของสปิริตทั้งสองตัวนั้นเร็วมาก พวกมันพุ่งตัวออกไปในพริบตาทำให้ยากต่อการมองเห็นด้วยตาเปล่า

โรเบิร์ตยังไม่ทันจะได้ตอบสนอง กระเป๋าใส่การ์ดที่ห้อยอยู่รอบเอวของเขาก็ถูกวานรน้ำดึงออกมา!

หนูอ้วนก็ทำแบบเดียวกัน ทว่าเวอร์เธอร์ถอยห่างออกมาได้ทัน หนูอ้วนจึงตัดสายด้วยตะปูไม่ได้ ถึงอย่างนั้นมันยังกรีดกระเป๋าเก็บการ์ดจนเป็นรอยขาดขนาดใหญ่ได้อยู่ดี

การ์ดเวทมนตร์ของเวอร์เธอร์หล่นออกมาทันที

ในนั้นมีการ์ดคัดสรร [สัตว์อสูรมายา: กวาง] [โทรลล์] และการ์ดเวทมนตร์ที่เพิ่งสร้างเสร็จใหม่อีกหลายใบอยู่ด้วย

ทันทีที่การ์ดตกลงมา สติของเวอร์เธอร์ก็ชัดเจนแจ่มแจ้งในทันที เขาพุ่งเข้าไปหยิบการ์ด [โทรลล์] ที่หล่นออกมา!

แต่จู่ ๆ เงาดำพลันปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา ปัดการ์ด [โทรลล์] กระเด็นออกไป!

เมื่อเห็นว่าเหตุการณ์ไม่เป็นไปตามแผนสักเท่าไหร่ ปลาปักเป้าก็รีบออกไปพร้อมกับ [มนุษย์ปักเป้า] ซึ่งเป็นสปิริตของเขาอีกตัว

[มนุษย์ปักเป้า] มีสองขาที่ขนดก มันยิงหนามแหลมคมออกจากผิวกาย ป้องกันไม่ให้เวอร์เธอร์หยิบการ์ดขึ้นมา

“ใคร… เป็นนายอีกแล้ว!”

สายตาของเวอร์เธอร์กวาดผ่านร่างของปลาปักเป้า ก่อนจะไปหยุดที่ปลาหมึกซึ่งเพิ่งเดินออกมาจากมุมหลบซ่อน

“แล้ว?”

ปลาหมึกเดินออกมาช้า ๆ ตามด้วย [หมึกสามตา] ตัวใหญ่

เวอร์เธอร์รู้สึกโกรธอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “อย่าลืมว่าตอนนั้นใครเป็นคนปล่อยนายไปนะ!”

ปลาหมึกตอบอย่างเศร้าโศก “แน่นอนว่าฉันยังจำรอยฟกช้ำบนร่างกายของตัวเองได้! ถึงแม้ว่านายจะปล่อยฉันไปเพื่อไม่ให้ถูกลงโทษ แต่มันก็ไม่สามารถล้างความอัปยศอดสูที่นายมอบให้ฉันได้ บุตรแห่งวีรบุรุษ! นายและผู้ติดตามของนายจะต้องตกลงไปในห้วงลึกด้วยกัน!”

ดวงตาของเวอร์เธอร์เป็นประกาย คำพูดนี้ทำให้เขาอดนึกถึงหนังสือ ‘สู่ห้วงลึก’ ไม่ได้

เขาเอามือไขว้ไว้ข้างหลัง จากนั้นการ์ด [ความรักต้องห้าม] ก็หลุดออกมาจากช่องที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อทันที

เมื่อเห็นปลาหมึกใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ เวอร์เธอร์ก็สะบัด [ความรักต้องห้าม] ไปข้างหน้าและคำรามว่า “ห้วงลึกไม่ต้อนรับนายหรอก!”

หมอกสีชมพูที่ออกมาจากการ์ด [ความรักต้องห้าม] พลันก่อตัวขึ้นร่างเป็นเงาของผู้หญิงคนหนึ่ง และพุ่งเข้าใส่ [หมึกสามตา] ตัวใหญ่ทันที!

เมื่อตาทั้งสามของ [หมึกสามตา] เปลี่ยนเป็นรูปหัวใจ เวอร์เธอร์ก็รู้สึกดีใจมาก!

แต่ตัวปลาหมึกเองไม่ได้สังเกตเลย จนกระทั่ง [หมึกสามตา] ที่เป็นสปิริตของเขา ยกตัวเขาขึ้นด้วยหนวดของมัน ใบหน้าของปลาหมึกพลันเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว และตื่นตระหนกจนร้องเสียงหลง “ปลาปักเป้า ช่วยฉันด้วย!”

เวอร์เธอร์สั่งให้หมึกสามตาโจมตีอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขบนใบหน้าของเขาทันที

พร้อมกับถือโอกาสนี้หยิบการ์ดที่ตกขึ้นมา

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เวอร์เธอร์ก้มลงไป พลันมีหนามแหลมคมหลายสิบลูกพุ่งปักรอบเท้าของเขา!

ปลาปักเป้าหันไปมองปลาหมึกที่ถูกสปิริตตัวเองจับไว้ ก็อดด่าอีกฝ่ายไม่ได้ “ไอ้โง่เอ๊ย!”

นับตั้งแต่แรกเริ่มที่ยังให้ความเคารพปลาหมึก จนถึงตอนที่ยืนยันได้ว่าเขาเป็นเพียงคนงี่เง่าคนหนึ่งเท่านั้น ปลาปักเป้าก็ได้ผ่านเรื่องชวนป่วยจิตมามากมายแล้ว

โดยไม่รอช้า เขาควบคุม [มนุษย์ปักเป้า] ให้ปล่อยหนามแหลมคมจำนวนนับไม่ถ้วนใส่ [หมึกสามตา] ทันที!

หนามแหลมแต่ละอันมีพิษสีดำ และเกือบทั้งหมดถูกยิงเข้าไปในร่างของ [หมึกสามตา]!

[หมึกสามตา] พยายามวิ่งไปข้างหน้าสองสามก้าวก่อนที่สารพิษของปลาปักเป้าจะระเบิดในร่างกายของมัน เมื่อร่างกายของมันเริ่มแข็งทื่อ มันก็อาเจียนหมึกพิษออกมาเป็นจำนวนมาก

…

“ไม่!”

เวอร์เธอร์ไม่คาดคิดมาก่อนว่า [หมึกสามตา] ของสก็อตต์จะไร้ประโยชน์ได้ขนาดนี้ สีหน้าของเขาพลันเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

เมื่อสก็อตต์หลุดพ้นจากการรัดกุมของ [หมึกสามตา] แล้ว เขาก็ร้องตะโกนทันทีว่า “วานรน้ำ!”

วานรน้ำมีแขนที่ยาวมาก มันเงยหน้าขึ้นและพ่นน้ำออกมา

เวอร์เธอร์รีบยกแขนขึ้นเพื่อกันกระแสน้ำ แต่เขายังคงถูกกระแสน้ำผลักให้ถอยหลังออกไปอยู่ดี

การ์ดเวทมนตร์บนพื้นก็ถูกน้ำซัดไปด้วย

โรเบิร์ตในเวลานี้เพิ่งจะฟื้นคืนสติได้เล็กน้อย จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปคว้าการ์ดเวทมนตร์ที่ถูกน้ำซัดโดยจิตใต้สำนึกทันที

เขาโยนการ์ดเวทมนตร์ให้เวอร์เธอร์อย่างไม่ต้องคิด “เวอร์เธอร์ รับ!”

เวอร์เธอร์ดีใจมากเมื่อได้ยินคำพูดนั้น เขาคว้าการ์ดด้วยหลังมือ แล้วร้องตะโกนออกมา “จงออกมา!”

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที แสงที่ปล่อยออกมาจากการ์ดก็กลายเป็นของแข็ง

ลูกขนสีเหลืองครีมตกลงมา

ลูกขนตัวน้อยแลบลิ้นสีชมพูเรียวยาวออกมา หลังจากตกลงมาถึงพื้นแล้ว มันก็เลียน้ำที่นองอยู่บนพื้นก่อนจะส่งเสียงร้องออกมาอย่างน่ารัก

นี่คือสปิริต [พัฟฟ์สกีน] ที่เวอร์เธอร์สร้างขึ้นโดยใช้วัตถุดิบที่ซื้อจากร้านสิบคะแนน!

“ไม่นะ!”

เสียงร้องอันสิ้นหวังของเวอร์เธอร์และโรเบิร์ตดังขึ้นมาจากทางเดินอีกครั้ง…

…

ดาร์กที่กำลังเดินมาทางห้องลับ พลันได้ยินสุ้มเสียงนั้นอย่างแผ่วเบา

เขาส่งสัญญาณให้รุกกี้เดวิมอนรีบเร่งไปยังทิศทางของเสียงอย่างรวดเร็ว

แต่เมื่อมาถึง สถานที่แห่งนี้กลับมีเพียงแอ่งน้ำ และการ์ดเวทมนตร์สองสามใบตกอยู่ที่ทางเดินใกล้กับห้องลับเท่านั้น

“ไปตรวจสอบที” ดาร์กไม่ได้เดินออกไปทันที แต่สั่งให้รุกกี้เดวิมอนไปตรวจสอบก่อนเช่นเคย

หลังจากที่รุกกี้เดวิมอนบินกลับมา ดาร์กถึงเดินไปยังบริเวณแอ่งและหยิบการ์ดเวทมนตร์ขึ้นมาจากน้ำ

[สัตว์อสูรมายา: กวาง] [โทรลล์] และ [น้ำยาฟื้นฟูพลังเวทมนตร์] จำนวนสองใบ

ห่างออกไปเล็กน้อย มีการ์ดอีกใบ [พัฟฟ์สกีน]

รวมแล้วมีการ์ดเวทมนตร์ทั้งหมดห้าใบ

“กวางกับโทรลล์ พวกนี้มันการ์ดเวทมนตร์ของเวอร์เธอร์ไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงมาหล่นอยู่ไปทั่วตรงนี้?”

ดาร์กเดินตามรอยน้ำที่หลงเหลือ ก่อนจะมองไปยังทิศทางของกำแพงห้องลับ

เขานึกเหตุผลอื่นไม่ออก “พวกเขาเข้าไปในนั้นเหรอ?”

…

ดาร์กวิเคราะห์ “แต่จากที่การ์ดเวทมนตร์กระจัดกระจายอยู่บนพื้นแบบนี้ เวอร์เธอร์ไม่น่าเข้าไปในทางลับโดยสมัครใจ”

“เขาถูกบังคับให้เข้าไปที่นั่น หรือว่าถูกจับเข้าไปกันแน่?”

“เดิมทีเขาก็เป็นที่คนระมัดระวังตัวมากอยู่แล้ว เพราะงั้นก็ไม่น่าจะถูกจับไปได้ง่าย ๆ หรอกใช่ไหม?”

“การ์ดเวทมนตร์พวกนี้น่าจะหล่นลงมาหลังจากถูกโจมตี”

“แต่ไม่มีการ์ดของโรเบิร์ตวางอยู่แถว ๆ นี้เลยนี่สิ พวกเขาอยู่ด้วยกันเสมอ ดังนั้นก็อาจยังพอโต้กลับได้อยู่บ้าง”

“จะว่าไป คู่ต่อสู้ของพวกเขาเป็นผีหรือมนุษย์กันแน่?”

“พวกเขาไม่น่าถูกผีต้อนจนมุมหรอกใช่ไหม?”

“แล้วฉันควร…ไปตรวจสอบไหมนะ?”

บทที่ 102 สถาบันเซนต์แมเรียนถูกภาคีกวาดล้าง
บทที่ 102 สถาบันเซนต์แมเรียนถูกภาคีกวาดล้าง

ทุกอย่างดำเนินไปอย่างน่าตื่นเต้น

และทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่างเงียบ ๆ

…

ค้างคาวจำนวนนับไม่ถ้วนที่ซ่อนตัวอยู่ในมุมปราสาท พลันกลายเป็นเป้าหมายของนักเรียน

ไม่ว่าจะเป็นค้างคาวที่ถูกปล่อยออกมาโดยแวมไพร์ หรือค้างคาวที่แต่เดิมก็มีอยู่ในปราสาทแล้ว

แม้แต่รุกกี้เดวิมอนที่ดูคล้ายค้างคาวก็เกือบจะกลายเป็นเป้าหมายไปด้วย

ดาร์กแวะหยิบถุงขนมออกจากห้องเรียน ก่อนจะเดินตามทางที่ค้างคาวบินหนีไป

เนื่องจากในถุงขนมมีขนมน้อยลง เขาจึงสามารถหาค้างคาวได้สองสามตัว

แต่หลังจากที่ค้างคาวถูกกำจัดออกไปแล้ว มันก็ไม่ได้ดรอปอะไร

“ดูเหมือนว่าโชคของฉันจะไม่ดีอย่างที่คิด?”

เมื่อเข็มนาฬิกาย่างเข้าสี่ทุ่ม ดาร์กก็ถอยจากชั้นแปดลงไปที่ชั้นเจ็ด

จากนั้นอีกยี่สิบนาทีต่อมา เขาก็ถอยจากชั้นที่เจ็ดไปยังชั้นที่หก

และอีกยี่สิบนาทีถัดไป ดาร์กก็ลงมาถึงชั้นที่ห้า

เกือบชั่วโมงแล้วนับตั้งแต่ที่เคานต์แวมไพร์ระเบิดตัวเอง ทว่าดูเหมือนจะไม่มีใครพบ ‘ค้างคาวพิเศษ’ เลยสักคนเดียว

มันเป็นเรื่องที่ยากจะอธิบายได้ เมื่อทุกอย่างตกอยู่ภายใต้การค้นหาอย่างเอาเป็นเอาตายของเหล่านักเรียน

“เป็นไปได้ไหมว่ามันหนีไปทางลับ?” ดาร์กอดพึมพำไม่ได้

…

การเคลื่อนไหวของภาคีดำเนินไปอย่างเป็นระบบระเบียบ

นอกจากปลาหมึกและปลาปักเป้าที่ยังคงเร่ร่อนไปมา สมาชิกอีกสิบสี่คนของภาคีก็ได้ผลงานกลับมาบ้างแล้ว

แม้ว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะจับคู่รักสามคู่ได้สำเร็จ แต่อันที่จริงเป้าหมายนี้ก็เป็นแค่หลักประกัน

เพราะสำหรับเครื่องสังเวยในงานเลี้ยงของนักบุญ พวกเขาต้องการเพียงเจ็ดคู่เท่านั้น

ส่วนคู่อื่น ๆ ก็แค่ตัวสำรองเผื่อไว้

อารมณ์ของมนุษย์เป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้และเข้าใจยาก

ไม่มีใครรู้ว่าคนสองคนที่มอบความจริงใจให้กันตั้งแต่แรกเริ่ม จะมีความจริงใจน้อยลงในสักวันหรือไม่

หรือความรู้สึกที่ดูเหมือนจริงใจนั้นจะเป็นเพียงการแสดง?

สมาชิกของภาคีไม่สามารถเสี่ยงกับเรื่องนี้ได้

ดังนั้นพวกเขาจึงตั้งเป้าหมายมากกว่าเดิมสามเท่า โดยพยายามลดโอกาสที่จะล้มเหลวด้วยจำนวน

การปรากฏตัวของ ‘สมบัติแวมไพร์’ ทำให้พวกเขาทั้งสะดวกและลำบากในเวลาเดียวกัน

เพราะนี่หมายถึงเริ่มมีผู้คนมากมายปรากฏตัวที่ทางเข้าห้องลับมากขึ้นทุกที

แต่พวกเขาก็หลีกเลี่ยงปัจจัยเสี่ยงเหล่านั้นได้สำเร็จ และในที่สุดก็ส่งคู่รักที่ถูกจับเข้ามาในวิหารได้

เวลาห้าทุ่มตรง

สมาชิกทุกคนยกเว้นปลาหมึกและปลาปักเป้ากลับมายังวิหาร

มีคู่รักทั้งหมดสิบหกคู่ที่ถูกจับได้ ซึ่งมากกว่าจำนวนเป้าหมายที่แท้จริงถึงสองเท่า

คู่รักเหล่านี้ถูกผูกติดกันเป็นคู่ ๆ

กระเป๋าใส่การ์ดทั้งหมดของพวกเขาถูกตรวจค้น และการ์ดคัดสรรที่จะเปิดเผยตำแหน่งของพวกเขาก็ถูกโยนออกไปนอกทางลับ

ภาคีไม่ได้ปิดปากพวกเขา แต่ทุกคู่ดูเหมือนจะตระหนักได้ว่าการสาปแช่งนั้นไร้ประโยชน์ ดังนั้นจึงไม่มีใครกรีดร้องออกมา

สิบหกคู่ รวมเป็นสามสิบสองคน

พวกเขาถูกทิ้งไว้ที่มุม ๆ หนึ่งของวิหารชั่วคราว และทุกสายตาสามารถเห็นรูปปั้นเทพธิดาสีขาวในวิหารที่ดูเหมือนคนมีชีวิตได้ แทบจะในทันที ผู้คนจำนวนมากถูกดึงดูดโดยรูปปั้น และกลายเป็นคนไร้ชีวิตราวกับว่าวิญญาณของพวกเขาถูกดึงออกไป

หากมีเพียงรูปปั้นนั้นอยู่ที่นี่ มันก็คงให้ความรู้สึกศักดิ์สิทธิ์แก่ผู้คน

อย่างไรก็ตาม เมื่อเหล่าภาคีถอดเสื้อคลุมสีดำออกเผยให้ชุดอาหารทะเลข้างใน บรรยากาศโดยรอบก็พลันดูแปลกประหลาดไปเสียหมด และความรู้สึกชั่วร้ายบางอย่างก็เริ่มเข้ามาแทนที่

เด็กสาวที่ดูมีสติสัมปชัญญะอดไม่ได้ที่จะถามผู้หญิงคนเดียวในภาคี นั่นคือคุณมอเรย์ นี่เพราะเสียงของคุณมอเรย์ฟังดูคุ้นเคยสำหรับเธอ

“นี่ฉันขอถามหน่อย เธอจับพวกเรามาทำไม?”

“เพราะพวกเจ้าจะกลายเป็นเครื่องบูชายัญยังไงละ!”

เสียงของคุณมอเรย์เปลี่ยนไปเป็นเสียงของแม่มดแก่ที่ทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัว

แต่จู่ ๆ เด็กสาวก็เบิกตากว้าง “เบ็ตตี้ นั่นเธอจริง ๆ ด้วย!”

“ใครคือเบ็ตตี้? เจ้าจำคนผิดแล้ว” คุณมอเรย์พูดอย่างเฉยเมย

เด็กสาวที่ชื่อ ‘เจนนี่’ ทรุดตัวลงทันทีและพูดว่า “เบ็ตตี้ เธอทำแบบนี้กับฉันไม่ได้! เราเป็นเพื่อนกันนะ!”

คุณมอเรย์ยังคงพูดอย่างเฉยเมยว่า “ทำไมจะไม่ได้ ก็ในเมื่อโลกนี้มันยังมีผู้หญิงที่กล้าขโมยผู้ชายของคนอื่นไปอยู่”

สีหน้าของเจนนี่เริ่มแข็งทื่อ เป็นเวลาเนิ่นนานกว่าที่เธอจะพูดสักประโยคออกมา “แต่เขาก็ชอบฉันเหมือนกัน”

“ใช่” คุณมอเรย์ยิ้มอย่างน่ากลัว “ฉันก็เลยจับพวกแกทั้งคู่มายังไงล่ะ!”

“ฮิ ๆ ทุกอย่างมันจบแล้ว เจนนี่!”

“ไม่!”

…

ด้านนอกทางลับ

ปลาหมึกและปลาปักเป้าที่ประสบกับความล้มเหลวหลายครั้ง เริ่มรู้สึกท้อแท้อย่างอดไม่ได้

เพราะจับไม่ได้แม้แต่คู่เดียว พวกเขาจึงละอายใจที่จะกลับไปยังวิหาร เพราะงั้น แม้จะถึงเวลาที่พวกเขาต้องกลับแล้ว แต่ตอนนี้พวกเขาก็ยังเดินเตร่อยู่ข้างนอกอยู่ดี

คนทั้งคู่ดูเหมือนกับชายวัยกลางคนนั่งเอ้อระเหยอยู่ในสวนเพื่อฆ่าเวลา และแสร้งทำเป็นว่ายังมีงานทำหลังถูกไล่ออกจากองค์กร

ทันใดนั้น ปลาหมึกก็คว้าแขนปลาปักเป้าแล้วดึงเขาไปหลบที่มุมหนึ่ง

ขณะที่ปลาปักเป้ายังคงสับสน นักเรียนชั้นปีที่หนึ่ง สองคนก็ปรากฏตัวขึ้นนอกทางลับ

ราวกับว่าในที่สุดเวอร์เธอร์ก็ตัดสินใจได้ เขาพาโรเบิร์ตมาที่นี่และบอกความลับของเขาว่า “โรเบิร์ต อันที่จริงแล้ว ฉันมีความลับกับนาย!”

โรเบิร์ตชะงักไปครู่หนึ่ง แต่แล้วพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ฉันรู้ เพราะฉันก็มีเรื่องหนึ่งที่ฉันปกปิดนายไว้เช่นกัน!”

“อะไรนะ?” เวอร์เธอร์รู้สึกสับสน

โรเบิร์ตกล่าวต่อ “ฉันรู้อยู่แล้วว่านายจะไม่ปิดบังมันจากฉัน! เราเป็นเพื่อนซี้กันนี่นา นายบอกฉันมาก่อน แล้วเดี๋ยวฉันจะบอกเรื่องของฉันบ้าง!”

เวอร์เธอร์ “อ้อ เอ่อ บางทีนายอยากจะบอกฉันก่อนไหม?”

โรเบิร์ต “ไม่ นายพูดก่อนเลย ความลับของฉันขึ้นอยู่กับความลับของนาย”

เวอร์เธอร์พูดอย่างช่วยไม่ได้ “งั้นฉันจะสารภาพก่อนแล้วกัน อันที่จริง ฉันเจอทางลับที่นี่ นายเห็นไหมว่าไม่มีใครเจอค้างคาวพิเศษนั่นเลย หลังจากเวลาผ่านมานานขนาดนี้ ฉันเลยสงสัยว่ามันน่าจะเข้าไปในเส้นทางลับแล้ว”

หลังจากรอสักพัก โรเบิร์ตก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ “แค่เส้นทางลับเหรอ?”

เวอร์เธอร์ประหลาดใจ “นายหมายความว่ายังไง แค่เส้นทางลับ นี่คือความลับที่ใหญ่ที่สุดของฉันเลยนะ แล้วของนายล่ะ?”

โรเบิร์ต “อ่า เอ่อ ที่จริงแล้วฉันไม่มีความลับ”

เวอร์เธอร์ชะงัก “…ช่างเถอะ งั้นนายคิดว่าเราควรเข้าไปทางลับเพื่อตามหามันไหม? ฉันอยากจะก้าวข้ามดาร์กให้ได้จริง ๆ นะ!”

โรเบิร์ต “แน่นอน ฉันจะช่วยนายเอง!”

…

ปลาหมึกผู้แอบซ่อนอยู่ในมุมเริ่มมีสีหน้าที่ดูมืดมน

ทันใดนั้นเขาก็กระซิบกับปลาปักเป้าว่า “ดูสิ ทั้งคู่เหมาะกันไหม?”

ปลาปักเป้าดูสับสน “เหมาะอะไร?”

น้ำเสียงของปลาหมึกมีทั้งความเศร้าโศกและความยินดี “ไปจับพวกมันกันเถอะ ความรู้สึกที่พวกมันมีต่อกันจะต้องเป็นของจริงแน่ ๆ!”

…

ควันพวยพุ่งออกมาอย่างเงียบ ๆ

เวอร์เธอร์กับโรเบิร์ตยังคงคุยกันอยู่ โดยไม่รู้ว่ากำลังมีบางอย่างคืบคลานเข้ามา

ทั้งสองคนให้ความสนใจกับคำว่า ‘ความลับ’ มากเกินไป จนไม่สังเกตเห็นความผิดปกติใด ๆ เลย

ในตอนนั้นเอง พวกเขาค่อย ๆ สูดควันเหล่านั้นเข้าไปทีละนิด

สิบวินาทีต่อมา โรเบิร์ตก็เกาะกับผนังและถามอย่างงง ๆ ว่า “ทำไมฉันถึงรู้สึกเวียนหัวล่ะเนี่ย”

เวอร์เธอร์ก็นวดหน้าผากของเขาอย่างแรงเช่นกัน “ฉันก็รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย เป็นเพราะเราเหนื่อยเกินไปหรือเปล่า?”

บทที่ 101 สถาบันเซนต์แมเรียนเริ่มต้นยุคล่าขุมทรัพย์อันยิ่งใหญ่
บทที่ 101 สถาบันเซนต์แมเรียนเริ่มต้นยุคล่าขุมทรัพย์อันยิ่งใหญ่

แน่นอนว่า สิ่งของที่ผีจะดรอปให้นั้นขึ้นอยู่กับสิ่งที่อาจารย์วางไว้ข้างใน

…

ดาร์กเป็นเหมือนแมวที่ได้กลิ่นปลา เขาวางถุงขนมใบใหญ่ไว้ในห้องเรียนใกล้ ๆ ก่อนจะวิ่งไปซ่อนในสถานที่นั้นอย่างเงียบ ๆ

เขาไม่ได้อยากขโมยของที่ดรอปออกมา แต่แค่อยากเห็นว่าเคานต์แวมไพร์จะดรอปอะไรต่างหาก

ถ้าเป็นเขี้ยวแวมไพร์จริง ๆ เขาจะพยายามหาทางต่อรองและแลกเปลี่ยนมัน

สิ่งที่เรียกว่า ‘เขี้ยวแวมไพร์’ เป็นวัตถุเล่นแร่แปรธาตุที่ได้จากการผนึกพลังของแวมไพร์ลงในเขี้ยว

เมื่อแวมไพร์ดูดเลือดของเหยื่อ มันจะเจาะเขี้ยวของมันเข้าไปในเส้นเลือดของเหยื่อ

เพื่อให้ดูดเลือดได้สะดวกขึ้น พวกมันจะฉีดสารที่ทำให้เหยื่อรู้สึกสงบ

หากเป็นแวมไพร์บริสุทธิ์ผู้สูงศักดิ์ สารที่ปล่อยออกมาก็จะมีพลังเวทมนตร์ ซึ่งสามารถทำให้เหยื่อตกอยู่ในห้วงสวาท และกลายเป็นทาสราคะผู้ซื่อสัตย์ที่สุดของแวมไพร์ได้

สิ่งนี้เรียกว่า ‘การโอบกอด’

ยิ่งสายเลือดของแวมไพร์ใกล้เคียงกับบรรพบุรุษมากเท่าใด ผลของเขี้ยวก็จะยิ่งดีขึ้นเท่านั้น

ในยุคก่อนหน้านี้ เขี้ยวแวมไพร์ไม่ใช่ของหายาก ท้ายที่สุดแล้ว แวมไพร์ก็ต้องผลัดฟันทุก ๆ หนึ่งร้อยปี

แต่ด้วยการสูญพันธุ์ของเผ่าปีศาจ เขี้ยวแวมไพร์จึงกลายเป็นของสะสมหายาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งจำนวนแวมไพร์สายเลือดบริสุทธิ์ที่ตอนนี้หายาก ดังนั้นการส่งต่อทางสายเลือดจึงน้อยลงตามไปด้วย

…

ตามความเข้าใจของดาร์ก เขี้ยวแวมไพร์เป็นไอเทมที่สามารถเปลี่ยน [โทสะ] ให้เป็น [ราคะ] ได้ หากเจ้าของเดิมมีเลือดแวมไพร์บริสุทธิ์เพียงพอ

ดังนั้นมันจึงไม่เพียงแต่จำเป็นเท่านั้น แต่ยังเป็นตัวยับยั้งและเปลี่ยนแปลงในช่วงเวลาวิกฤตอีกด้วย

…

เขามุ่งไปข้างหน้าด้วยความหวังที่ก่อตัวขึ้น ดาร์กสังเกตว่ามีนักเรียนรุ่นพี่มารวมตัวกันมากขึ้น

ออร่าของเคานต์แวมไพร์ที่เปล่งออกมาในเวลาเกิดของมันนั้นแรงเกินไปหน่อย

คนที่ไวต่อพลังเวทมนตร์จะถูกดึงดูดในทันที

ชั่วพริบตาเดียว ที่ศูนย์กลางรอบแท่นบูชาโลหิตกลางชั้นแปด ก็มีนักเรียนรุ่นพี่มากกว่าหนึ่งโหลมารวมตัวกันอยู่แล้ว

แต่ทุกคนทำตามกฎที่ไม่ได้มีการเขียนไว้ คือเพียงแค่เฝ้าดูและไม่ลงมือ

เว้นแต่นักเรียนรุ่นพี่ที่เรียกเคานต์แวมไพร์ออกมาจะตกอยู่ในอันตราย หรือล้มเหลวในการเอาชนะบอสเท่านั้น เพราะอย่างนั้น ตอนนี้พวกเขาจะไม่ดำเนินการใด ๆ ทั้งสิ้น

หากเวลานั้นมาถึงจริง บอสจะกลายเป็นสิ่งไร้เจ้าของ และไอเทมดรอปของมันจะตกเป็นของใครก็ตามที่เอาชนะมันได้ก่อน

…

ดาร์กซึ่งตามมาทีหลังก็ได้เห็นความแข็งแกร่งของรุ่นพี่ในที่สุด สปิริตที่ติดตามพวกเขาทั้งหมดล้วนอยู่เหนือขั้นที่สอง ซ้ำแล้วออร่าก็ทรงพลังอย่างยิ่ง ซึ่งสามารถสัมผัสได้จากการปรากฏตัวของพวกมัน

มีสปิริตหายากที่ไม่เคยได้ยินได้เห็นมาก่อนมากมาย

ดาร์กเรียกรุกกี้เดวิมอนกลับเข้าไปในการ์ดคัดสรร และเดินตามนักเรียนรุ่นพี่ไปอย่างระมัดระวัง

เมื่อผ่านช่องว่างระหว่างผู้คนไปแล้ว ดาร์กก็ได้เห็นเคานต์แวมไพร์เหนือแท่นบูชาโลหิตอย่างชัดเจน

“ไม่น่าแปลกใจที่รุกกี้เดวิมอนจะบอกว่ามันเป็นอสูรดูดเลือดเวทมนตร์ มันก็คล้ายมากจริง ๆ แต่ภาพลักษณ์ของขุนนางแวมไพร์ดูจะเหมือนเดิม”

เลือดยังคงไหลออกมาจากแท่นบูชาอย่างต่อเนื่อง

“เลือดก็คือพลัง!”

เหนือน้ำพุเลือด เคานต์แวมไพร์หน้าซีดสวมเสื้อคลุมสีแดงเลือดนกปรากฏตัว แล้วจึงตะโกนพร้อมกับอ้าแขนออก

เหนือหัวขึ้นไปมีทะเลเลือดหมุนวนและค้างคาวซึ่งกำลังบินจับกลุ่ม

สัตว์อสูรโลหิตเกิดจากบ่อเลือดทีละตัว และพวกมันก็กระโจนใส่นักเรียนรุ่นพี่ที่ ‘อัญเชิญ’ พวกมันอย่างไม่กลัวตาย

มีนักเรียนรุ่นพี่ทั้งหมดห้าคน แต่พวกเขาไม่ได้สวมเครื่องแบบ ดังนั้นดาร์กจึงไม่สามารถแยกแยะได้ว่าพวกเขามาจากปีไหนบ้าง อย่างไรก็ตาม พวกเขาแข็งแกร่งมาก

รุ่นพี่ทั้งห้าคนนั้นยืนคนละมุม

ทุกคนควบคุมสปิริตอย่างน้อยสามตัว

สัตว์อสูรโลหิตแต่ละชนิดที่เกิดจากทะเลเลือดเป็นสัตว์อสูรที่มีดาวอย่างน้อยหกดวง

แต่รุ่นพี่ทั้งห้ายังคงทำลายสัตว์อสูรโลหิตอย่างต่อเนื่องและรวดเร็ว

พวกเขาไม่รีบเร่ง แต่พยายามลดพลังของเคานต์แวมไพร์ด้วยวิธีนี้ ท้ายที่สุดแล้ว เลือดก็เป็นแหล่งพลังของมัน!

เมื่อทะเลเลือดที่ให้กำเนิดสัตว์อสูรโลหิตหมดสิ้น เคานต์แวมไพร์ก็จะตกสู่ความตาย

ไม่อย่างนั้น มันก็มีโอกาสเกิดใหม่ได้เรื่อย ๆ!

ค้างคาวทุกตัวที่บินออกมาเป็นร่างโคลนของมัน

มันสามารถปรากฏตัวในมุมใดก็ได้ของปราสาทหลังจากเกิดใหม่

ดังนั้นจึงไม่สามารถฆ่าได้จนกว่าทะเลเลือดนั้นจะถูกชำระล้าง

…

นี่เป็นกฎที่แม้แต่ดาร์กก็สามารถเข้าใจได้ แน่นอนว่าไม่มีทางที่รุ่นพี่เหล่านั้นจะไม่เข้าใจ

ดังนั้น หลังจากสองหรือสามนาทีผ่านไป นักเรียนจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ ก็ตระหนักว่าสงครามแตกหักกับเคานต์แวมไพร์จะเป็นเรื่องที่น่าเบื่อและใช้เวลานานมาก

ดังนั้นในขณะที่บางคนยังคงมา บางคนก็จากไปเช่นกัน

มีเพียงดาร์กเท่านั้นที่ยังคงเฝ้าดูอย่างกระตือรือร้น

ไม่ว่าจะเป็นสัตว์อสูรโลหิตที่เกิดจากทะเลเลือดหรือความแข็งแกร่งที่รุ่นพี่ทั้งห้าคนแสดงออกมา เมื่อพวกเขากำจัดสัตว์อสูรโลหิต หรือแม้แต่ใบหน้าซีดของเคานต์แวมไพร์ที่ค่อย ๆ สูญเสียเลือด และดวงตาที่ไม่แยแสของมัน ดาร์กก็เฝ้าดูทั้งหมดด้วยความสนใจอย่างมาก

ตามที่คาดการณ์ไว้

เมื่อน้ำพุเลือดไม่ไหลออกมา และเมื่อทะเลเลือดเหนือหัวของเคานต์แวมไพร์แทบแห้งเหือด บางอย่างก็เกิดขึ้น!

เคานต์แวมไพร์ผู้สง่างาม ระเบิดตัวเองอย่างไร้ยางอาย!

…

คลื่นโลหิตจากการระเบิดได้กลืนกินสปิริต

นักเรียนรุ่นพี่ทั้งห้าใช้วิธีการต่าง ๆ และหลังจากจ่ายราคาจำนวนหนึ่งไปแล้ว พวกเขาทั้งหมดก็เลี่ยงความเสียหายที่เกิดจากการระเบิดตัวเองของแวมไพร์ได้อย่างสมบูรณ์แบบ

อย่างไรก็ตาม แผนการเอาชนะแวมไพร์ก็ล้มเหลวเช่นกัน!

ในตอนเริ่มการอัญเชิญ พวกเขาไม่รู้ว่าบอสลับแปดดาวของคืนนี้จะเป็นเคานต์แวมไพร์ ดังนั้นพวกเขาจึงปล่อยค้างคาวจำนวนมากไว้ในตอนแรก

ในที่สุด ค้างคาวเหล่านั้นก็กลายเป็นอันตรายที่ซ่อนเร้น

เมื่อแวมไพร์หนีไปแล้ว ก็จะไม่มีใครยอมปล่อยเคานต์แวมไพร์ไปเพียงเพราะว่าเคานต์แวมไพร์ถูกอัญเชิญโดยพวกเขา

คราวนี้ใครจัดการมันได้ก่อนก็จะได้ไอเทมดรอป

…

ไม่ว่านักเรียนรุ่นพี่ทั้งห้าจะโกรธและทำอะไรไม่ถูกแค่ไหน พวกเขาก็ประสบความสำเร็จในการเริ่มการล่าขุมทรัพย์ครั้งใหญ่

ใครก็ตามที่พบค้างคาวของเคานต์แวมไพร์ก็จะได้รับสมบัติของแวมไพร์!

งานเลี้ยงที่ค่อย ๆ จบลง กลับกลายเป็นงานเลี้ยงที่น่าสนใจอีกครั้ง

…

ดาร์กเรียกรุกกี้เดวิมอนออกมาอีกครั้ง และวิ่งไปในทิศทางที่ค้างคาวบินหนีไป

ดาร์กไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะเป็นผู้โชคดี แต่ใครล่ะที่ไม่ชอบการล่าขุมทรัพย์?

…

ข่าวนี้แพร่กระจายออกไปราวกับสายลม

นักเรียนจากชั้นปีต่ำกว่าที่หยุดล่าไป เพราะพลังเวทมนตร์ไม่เพียงพอก็เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง

ปราสาททั้งหลังกลับมามีชีวิตชีวาในทันที

มีนักเรียนหลายคนพูดคุยเกี่ยวกับการร่วมมือกันของนักเรียนรุ่นพี่ทั้งห้าคนนั้น ในขณะที่ค้นหาทุกซอกมุมของปราสาทด้วยความตื่นเต้น

หลังจากที่เวอร์เธอร์ กาวด์เปิดรายการจัดอันดับและสังเกตเห็นว่า ‘ดาร์ก เดม่อน’ ได้ก้าวขึ้นสู่อันดับต้น ๆ ของตารางชั้นปีที่หนึ่งอย่างกะทันหัน มันก็ทำให้เขากัดฟันและตัดสินใจเข้าร่วมการล่าขุมทรัพย์ครั้งนี้ด้วย!

ไดแอนนากับโรส เสือน้อยกับหมีน้อย…

แม้แต่สมาชิกของภาคีก็ยังตื่นเต้นกับสถานการณ์นี้

ยิ่งนักเรียนกระจัดกระจายมากเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งมีโอกาสมากขึ้นเท่านั้น

ปลาหมึกและปลาปักเป้ายังคงมุ่งมั่นในการค้นหาเป้าหมายของพวกเขา!

บทที่ 100 สถาบันเซนต์แมเรียนชโลมไปด้วยเลือด
บทที่ 100 สถาบันเซนต์แมเรียนชโลมไปด้วยเลือด

เสียงระฆังดังขึ้นตอนสามทุ่ม

ดาร์กกำลังรออยู่ในห้องเรียนที่ว่างเปล่าบนชั้นห้าของปราสาท

หลังจากล่ามาได้เกือบชั่วโมง เขาก็พอเข้าใจแล้วว่าเหล่าผีในพื้นที่เล็ก ๆ แห่งนี้กระจายตัวกันอย่างไร

มีผีระดับสี่ดาวเหลืออยู่ไม่มาก แต่ผีระดับสามดาวยังเหลืออีกสี่กลุ่ม

สี่กลุ่มที่ว่ามานั้นคือ ผีพรายที่มีลมหายใจเยือกแข็ง มนุษย์กิ้งก่าปลิดสังหาร วิญญาณสาวผู้โหยหวน และมิโนทอร์แคระที่ถือขวานขนาดเล็ก

ตัวที่ยากที่สุดย่อมต้องเป็น ‘ผีพราย’ อย่างไม่ต้องสงสัย!

หลังจากพิจารณาแผนการแล้วว่า รุกกี้เดวิมอนมีแนวโน้มที่จะถูกลมหายใจเยือกแข็งแช่แข็งเอาได้ ดาร์กจึงได้แต่ปล่อยให้มันไปหลอกล่ออีกสามกลุ่มเท่านั้น

ส่วนตัวเขาเองก็มารออยู่ที่ห้องเรียน ในขณะที่ฟื้นฟูพลังเวทมนตร์ของอีบุยไปด้วย

พูดถึงการเติมพลังเวทมนตร์

ด้วยความแข็งแกร่งของนักเรียนชั้นปีที่หนึ่งตามปกติ พลังเวทมนตร์สำรองของนักเรียนชั้นปีที่หนึ่งที่เตรียมมา ส่วนใหญ่น่าจะหมดลงแล้วในตอนนี้

แน่นอนว่าไม่รวมถึงผู้ที่มีพลังเวทมนตร์มหาศาลอย่างเช่นดาร์กกับเวอร์เธอร์ หรือผู้เชี่ยวชาญด้านการบริหารพลังเวทมนตร์เช่นเอ็มม่ากับซาร่า สวาติที่ยังคงมีพลังเวทมนตร์เหลืออยู่มากมาย

ดังนั้นตารางจัดอันดับ ณ เวลานี้จึงหยุดนิ่งไป

เช่นว่า ในการจัดอันดับบ้านขุนนางปีหนึ่ง ดาร์กนั้นอยู่ในอันดับต้น ๆ และไม่มีใครสามารถสั่นคลอนเขาได้

ส่วนการจัดอันดับโดยรวมของปีหนึ่ง เขาก็ไต่ขั้นจนขึ้นไปอยู่อันดับที่สองแล้วเช่นกัน

นักเรียนบ้านนักปราชญ์ที่เดิมเป็นอันดับหนึ่งค่อย ๆ ตกอันดับลงมา นี่เป็นเพราะความสามารถในการจัดการพลังเวทมนตร์ไม่เพียงพอ จึงถูกแซงหน้าโดยเอ็มม่า ซาร่าและคนอื่น ๆ

แม้ว่าดาร์กจะไม่สนใจเรื่องพวกนี้ แต่ในบางครั้งเขาก็ยังเข้าไปตรวจสอบอันดับของไดแอนนา โรส และแพนดอร่าอยู่

ในหมู่พวกเขา ไดแอนนามีอันดับสูงขึ้นเรื่อย ๆ ในตารางบ้านขุนนางปีหนึ่ง ขณะที่โรสหลุดออกจากตารางอันดับไปแล้ว

ส่วนรุ่นพี่แพนดอร่า

เธออยู่ตำแหน่งสูงสุดของอันดับชั้นปี และกำลังแข่งขันกับนักเรียนชั้นปีที่ห้าและหก ในตารางอันดับโดยรวมสำหรับการแข่งขันชิงแชมป์!

สิบสองอันดับแรกในตารางอันดับโดยรวมนั้นเกือบจะเรียกได้ว่า เป็นยอดนักเรียนสิบสองอันดับแรก จากในบรรดานักเรียนทั้งหกชั้นปีรุ่นปัจจุบันของสถาบันเซนต์แมเรียน

และตอนนี้เธอก็อยู่ในอันดับที่สาม!

ต้องทราบว่า…นี่เพียงครึ่งทางของชีวิตในสถาบันเท่านั้น

…

“มาแล้ว!”

ลมหนาวที่พัดมาจากนอกหน้าต่างทำให้ดาร์กรู้ว่ารุกกี้เดวิมอนได้แหย่ผีที่ไม่ควรยั่วยุเข้าแล้ว

เด็กชายอัญเชิญอีบุยออกมา และเขาก็ไปหลบตัวซ่อนตัวอยู่ที่ม่านด้านหลังของห้องเรียน

“ช่วยด้วย!” X12

คราวนี้รุกกี้เดวิมอนยังคงกรีดร้อง และเร่งรีบเข้ามาในห้องเรียนเหมือนกับครั้งที่แล้ว

แต่ก่อนที่มันจะตะโกนช่วยครั้งที่สิบสาม น้ำค้างแข็งสีขาวพลันปรากฏขึ้นบนปีกข้างหนึ่งของมัน หลังจากที่ลมหนาวพัดผ่านมา

เจ้าตัวน้อยแข็งทื่อไปในทันที และความเร็วในการบินของมันก็ช้าลงมาก

จากนั้นมนุษย์กิ้งก่าปลิดสังหารก็พุ่งเข้ามาอย่างว่องไว พวกมันหยิบมีดที่ทำจาก ‘เขา’ และฟันเข้าใส่รุกกี้เดวิมอนจากด้านหลังอย่างดุดัน

รุกกี้เดวิมอนส่งเสียงกรีดร้องอย่างน่าสังเวช มันระเบิดพลังแล้วกระโดดไปข้างหน้าสองสามเมตร ก่อนจะไปถึงขอบหน้าต่างในที่สุด

แต่เมื่อมันมาถึงขอบหน้าต่าง กองขวานเล็ก ๆ ก็บินมาจากด้านหลัง รุกกี้เดวิมอนหมอบหัวอย่างไว ขวานขนาดเล็กนับไม่ถ้วนก็บินผ่านหัวของมันอย่างเฉียดฉิวและหายไปในท้องฟ้ายามค่ำคืน

“อ๊า–!”

เสียงคร่ำครวญของวิญญาณโหยหวนดังก้องไปทั่วห้องเรียน ซัดธุลีฟุ้งนับไม่ถ้วนจนทั้งห้องมีแต่เศษฝุ่น

…

คราวนี้ดาร์กหาโอกาสหนีจากห้องเรียนไม่ได้ เขาจึงต้องกัดฟันและใช้ [ราคะ III] ภายใต้ ‘การโยนอย่างแม่นยำ’ ดาร์กก็โยนอีบุยเข้าไปในกลุ่มผีทันทีที่มีจังหวะ

ผลของ [ราคะ III] ครั้งนี้ดีกว่าครั้งที่แล้ว

ทั้งผีพรายและวิญญาณโหยหวนหยุดการโจมตีด้วยเหตุนี้ และพวกมันก็ส่งเสียง ‘คร่ำครวญ’ อยู่บ่อยครั้ง

พลังของแบล็คบุยซึ่งวิวัฒนาการเสร็จสิ้นบนกลางอากาศ ระเบิดออกทันทีที่เห็นเจ้านายของมันหลังจากที่มันลงจอด

แด่อนธการที่มืดมิดยิ่งกว่าก้นเหว แด่ความลึกล้ำดำมืดที่ยิ่งกว่าคืนรัตติกาล แด่เจ้าแห่งขุมนรกผู้โชติช่วงชัชวาลเหนือทะเลแห่งความโกลาหล ข้าขอวิงวอนและสัตย์สาบานต่อพระองค์ ได้โปรดมอบพลังให้แก่ข้า…เพื่อทำลายพวกโง่เขลาเหล่านี้ที่กล้ามายืนอยู่ต่อหน้าพระองค์ด้วยเถิด!

[ชีพจรมืด]!

…

“ผีพรายสามดาว มนุษย์กิ้งก่าปลิดสังหารสามดาว วิญญาณคร่ำครวญสามดาว และมิโนทอร์แคระสามดาว มีทั้งหมดเจ็ดสิบหกตัว ตัวละสามสิบคะแนน ครั้งนี้ฉันจะทำคะแนนได้สองพันสองร้อยแปดสิบคะแนน ซึ่งมากกว่าสองเท่าของคะแนนที่ฉันมีในตอนนี้เสียอีก!”

“แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าผีสามดาวจะเป็นขีดจำกัดของแบล็คบุยแล้ว และมันก็อันตรายที่จะล่าระดับสูงกว่านี้”

“อีกอย่างผีก็จำนวนน้อยลงเรื่อย ๆ แล้ว คงเป็นเรื่องยากที่จะหาสถานที่ที่เหมาะสมสำหรับกวาดล้างยกกลุ่มภายในสี่ทุ่มครึ่ง”

“ถึงตอนนี้จะเพิ่งสามทุ่ม แต่ดูเหมือนว่านี่น่าจะเป็นคะแนนสูงสุดที่ฉันสามารถหาได้รวดเดียวในวันนี้แล้ว”

ดาร์กซ่อนตัวอยู่หลังม่านและพิจารณาทุกอย่างรวดเร็ว

ก่อนหน้านี้คะแนนใหม่ของดาร์กแทบจะไม่เกินสองพัน แต่หลังจากจัดการฝูงนี้ได้ เขาคงจะมีราว ๆ สี่พันสามร้อยคะแนนได้ และถ้าเร่งมือขึ้นหน่อยบวกกับ [ราคะ III] ที่ยังพอใช้ได้อยู่ เขาก็น่าจะเลื่อนลำดับไปได้สูงกว่านี้

จากประสบการณ์ก่อนหน้า คราวนี้เขาปล่อยให้รุกกี้เดวิมอนบินไปเก็บลูกอม และรีบมุ่งไปยังจุดล่าต่อไปอย่างรวดเร็ว

ดาร์กรู้ตำแหน่งของผีสี่ดาวที่เหลืออยู่แล้ว

เพราะงั้นมันก็ถึงเวลาเก็บเกี่ยวฝูงผีอีกครั้ง!

…

จนกระทั่งคะแนนของดาร์กเพิ่มขึ้นเป็นสี่พันห้าร้อยคะแนน เขาจึงเก็บอีบุยตัวน้อยที่หมดสภาพกลับเข้าไปในการ์ดเวทมนตร์

เมื่อวาดวงแหวนเวทดาวหกแฉกเสร็จสิ้น ดาร์กก็ค่อย ๆ ลูบท้องอีบุยเพื่อเติมพลังเวทมนตร์ของมันโดยเร็วที่สุด

“วี้~”

เขาอยากจะขึ้นไปดูที่ชั้นบนต่ออีกสักหน่อย

ดาร์กยังพอมีอีกวิธีหนึ่งในการกำจัดผี

หากพวกมันไม่ถูกยั่วยุ ตราบใดที่มีคนให้ลูกอมแก่พวกมัน พวกเขาก็จะสามารถเดินผ่านพวกมันไปโดยไม่ถูกโจมตี

เพราะอย่างนั้น ดาร์กเลยเดินแจกลูกอมไปตลอดทาง ตั้งแต่ชั้นห้าถึงชั้นหก ชั้นหกถึงชั้นเจ็ด และชั้นเจ็ดไปจนชั้นสุดท้าย ซึ่งก็คือชั้นแปด

เมื่อมาถึงชั้นนี้ ดาร์กก็เพิ่มความระมัดระวังขึ้นอย่างยิ่ง โดยพื้นฐานแล้วเขาแค่เดินไปยังสถานที่ที่มีลูกอมจำนวนมากเท่านั้น

นักเรียนรุ่นพี่ดูเหมือนจะไม่อยากหยิบลูกอมหลังจากกำจัดผีเสร็จสักเท่าไหร่ ตอนนี้ถึงได้มีลูกอมถูกทิ้งไว้บนพื้นจำนวนมาก ดาร์กที่ขยันขันแข็งและมีความคิดเรียบง่าย จึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเปิดกระสอบ และเพลิดเพลินไปกับความรู้สึกของมาริโอ้ที่กำลังเก็บเหรียญทองคำ

เมื่อถุงขนมเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ดาร์กก็ยิ่งลำบากขึ้นเรื่อย ๆ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงลากมันไปกับพื้น

พอเวลาประมาณสามทุ่มครึ่ง รุกกี้เดวิมอนซึ่งกำลังสอดแนมอยู่ข้างหน้าก็กรีดร้องและบินหนีไป

สีหน้าของดาร์กมืดมนในทันทีที่เห็นค้างคาวกลุ่มใหญ่พุ่งมารุมล้อมรุกกี้เดวิมอน!

เด็กชายรีบลากถุงขนมไปที่ทางเดินเล็กแคบซึ่งอยู่ใกล้ ๆ และหลังจากที่รุกกี้เดวิมอนวิ่งผ่านไปพร้อมกับฝูงค้างคาว ดาร์กก็ฉวยโอกาสเรียกมันกลับมาที่การ์ดคัดสรร ก่อนจะอัญเชิญมันออกมาอีกครั้ง

“นายทำอะไรลงไป?” ดาร์กถามเสียงเบา

รุกกี้เดวิมอนพูดอย่างหายใจไม่ออก “พวกมันอัญเชิญอสูรดูดเลือดเวทมนตร์ออกมา!”

…

ณ กลางชั้นแปดของปราสาท

นักเรียนรุ่นพี่สองสามคนกำลังยืนล้อม ‘เคานต์แวมไพร์’ บอสลับบนชั้นแปดด้วยความตื่นเต้น!

เพื่อจะกระตุ้นมัน นักเรียนรุ่นพี่กลุ่มนี้พยายามอย่างหนักตลอดทั้งคืน เพื่อกระตุ้นและฆ่าผีลับทั้งหมดแปดตัว ซึ่งตั้งอยู่ประจำมุมทั้งแปดของชั้นแปด จากนั้นพวกเขาก็ได้รับหินอัญเชิญแปดก้อน และอัญเชิญเคานต์แวมไพร์บนแท่นบูชาเลือดได้สำเร็จ

ในฐานะผีระดับบอสที่ได้รับความนิยมเป็นอันดับสองในงานเลี้ยงสวมหน้ากาก เคานต์แวมไพร์ไม่เพียงแต่ให้คะแนนจำนวนมากเท่านั้น แต่ยังมีโอกาสที่จะดรอปวัตถุดิบหลักที่เกี่ยวข้องกับมันด้วย

ตัวอย่างเช่น เขี้ยวแวมไพร์!

บทที่ 99 ดาร์ก เดม่อนไม่ใช่นักฆ่าหมี
บทที่ 99 ดาร์ก เดม่อนไม่ใช่นักฆ่าหมี

“ผีลับบนชั้นห้าของปราสาทมีอย่างน้อยห้าดาวสินะ”

อันที่จริงแล้วดาร์กไม่ใช่คนที่กล้าหาญ

แต่ที่ยังสงบอยู่ได้เป็นเพราะเขามีความเชื่อมั่นในสปิริตของตัวเอง

ไม่ว่าคู่ต่อสู้จะเป็นระดับห้าดาว หกดาว หรือเจ็ดดาว… เขาก็ยังมีพลังที่จะต่อสู้กับพวกมัน!

นี่ล้วนแล้วแต่เป็นเพราะพลังอันน่าเหลือเชื่อของเจ้าตัวเล็กอย่าง [ชัคคารุ] ที่มอบความกล้าให้กับดาร์ก

แม้ว่ามันจะมีจุดอ่อนมากมาย แต่ตราบใดที่ดาร์กใช้มันอย่างดี เขาก็จะไร้เทียมทาน

“ให้ฉันได้ทดสอบความแข็งแกร่งของผีลับระดับห้าดาวหน่อย!”

ดาร์กดึงการ์ดอีกสองใบออกจากซองการ์ดมาถือไว้ แต่ยังไม่เรียกใช้งาน

“ชัคคารุ ชัคคารุ!”

เพื่อดึงดูดความสนใจของซอมบี้หมีหุ่นเชิด ชัคคารุจึงพยายามทำอย่างเต็มที่

อย่างไรก็ตาม ตัวของมันก็ยังเล็กเกินไป…

ซอมบี้หมีหุ่นเชิดไม่คิดจะสนใจมัน และวิ่งไปข้างหน้าด้วยก้าวกระโดด

เพียงก้าวเดียวเท่านั้น มันก็กระโดดข้ามหัวของชัคคารุไปเลย

ใบหน้าของดาร์กขรึมลง เขาอัญเชิญ [สัตว์อสูรมายา: อีบุย] ออกมาอย่างรวดเร็ว

อีบุยปรากฏตัวขึ้นในอากาศและตะโกนใส่ซอมบี้หมี “วี้!”

เห็นได้ชัดว่าเสียงร้องนี้มีประสิทธิภาพมากกว่าเสียงเงียบ ๆ ของชัคคารุ

ซอมบี้หมีหุ่นเชิดหยุดชะงักกึก ก่อนจะยกอุ้งเท้าใหญ่ขึ้นเพื่อกระทืบอีบุย!

หากอีบุยถูกโจมตี มันจะกลายเป็นลูกบอลแสงและสลายไปในอากาศอย่างแน่นอน

โชคดีที่มันว่องไวพอที่จะหลบการโจมตีได้

“ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง!”

ดาร์กนับคูลดาวน์ของคาถาอัญเชิญแบบปกติในใจของเขา ก่อนจะเริ่มร่ายคาถาออกมาทันที

ห้าวินาทีต่อมา

[อัตตา II] ก็ถูกเปิดใช้งาน และแสงสีทองเข้มก็พุ่งเข้าใส่อีบุย

ดวงตาของอีบุยที่ดึงความสนใจจากซอมบี้หมีหุ่นเชิดได้สำเร็จนั้นพลันแปรเปลี่ยนไป และแม้แต่จิตวิญญาณของมันก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

แม้ว่าภายนอกจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ นอกจากสัญลักษณ์พิเศษบนหัวของมัน แต่ภายในของอีบุยกลับแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

“เบบี้ดอลล์ อายส์!”

ดาร์กออกคำสั่งโดยไม่ลังเล

ทันใดนั้นเอง แสงสีทองเข้มก็ทอประกายขึ้นในดวงตาของอีบุย แทนที่ด้วยความเย่อหยิ่ง และส่งต่อความรู้สึกนั้นเข้าไปในจิตใจของซอมบี้หมีหุ่นเชิดผ่านสายตาของมัน

ในขณะนั้น แม้แต่ซอมบี้หมีหุ่นเชิดระดับห้าดาวก็ไม่สามารถต้านทาน [เบบี้ดอลล์ อายส์] ของอีบุยระดับสองดาวได้

ความเย่อหยิ่งนี้เปรียบเสมือนความเย่อหยิ่งของสิ่งมีชีวิตที่นั่งอยู่บนยอดดวงดาวและจ้องมองดูโลกอย่างเหยียดหยาม นี่ทำให้ซอมบี้หมีหุ่นเชิดหงุดหงิดใจเป็นอย่างมาก

และมันก็สูญเสียความปรารถนาที่จะโจมตีไปในทันที

อีบุยตกลงมาบนพื้น พร้อมกับอาการหอบเล็กน้อย

แต่ผลของ [เบบี้ดอลล์ อายส์] ก็อยู่ได้ไม่นาน

หลังจากที่ซอมบี้หมีหุ่นเชิดกลับมารู้สึกตัว มันก็โกรธขึ้งและอ้าปากคำรามใส่ทันที

ในที่สุดมันก็เลิกสนใจหมีตัวน้อยและหันเป้าหมายมาเป็นอีบุย ผู้ซึ่งทำให้มันรู้สึกอัปยศอย่างไม่รู้จบแทน!

→ นี่คือสิ่งที่ดาร์กต้องการเห็น

ฉับพลันนั้น ซอมบี้หมีหุ่นเชิดก็ยกอุ้งเท้าขวาขึ้น และคว้าหัวใจสีดำที่กำลังเต้นอยู่ในอกของมันออกมา!

ภายใต้สายตาที่มองมาอย่างซับซ้อนของดาร์ก มันก็ขว้างหัวใจเข้าใส่อีบุยราวกับกำลังขว้างระเบิด!

ท่าไม้ตาย: ระเบิดหัวใจสีดำ!

…

ตู้ม!

ในทางเดินอันมืดสลัว เสียงระเบิดดังกึกก้องอยู่เป็นเวลานาน

ซอมบี้หมีหุ่นเชิดทุบหน้าอกและคำรามด้วยความตื่นเต้น

แต่หลังจากที่ควันจางหายไป สิ่งที่ปรากฏอยู่ด้านหน้าคือ ชัคคารุที่พลังเวทมนตร์ลดลงเล็กน้อย!

เห็นได้ชัดว่าพลังโจมตีของ [ระเบิดหัวใจสีดำ] นั้นเหนือกว่าพลังป้องกันของชัคคารุ

ซอมบี้หมีหุ่นเชิดตัวนี้จัดได้ว่าเป็นอันดับต้น ๆ ในหมู่ผีระดับห้าดาว

อีบุยที่ปรากฏตัวจากด้านหลังชัคคารุตบหน้าอกของมัน แล้วสีหน้าของมันก็กระตุกเล็กน้อย

มันเพิ่งใช้ [ลอกเลียนแบบ] แต่สกิลที่เลียนแบบมานั้นจำเป็นต้องควักหัวใจออกมาเพื่อใช้งาน ซึ่งยากมากสำหรับมัน!

“ชัคคารุ ชัคคารุ!”

ชัคคารุดึงความสนใจอีกครั้ง

คราวนี้ ในที่สุดมันก็ดึงความสนใจของซอมบี้หมีหุ่นเชิดได้สำเร็จ

…

เมื่อเห็นว่าความสนใจของซอมบี้หมีหุ่นเชิดพุ่งไปที่ชัคคารุแล้ว ดาร์กก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

ในที่สุด!

ตามความเห็นของเขา แน่นอนว่าจุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดของชัคคารุคือ ขนาดตัวที่เล็กและความเร็วที่ต่ำ

แม้ว่าชัคคารุจะถูกอัญเชิญลงมาในสนาม แต่ฝ่ายตรงข้ามก็อาจมองเมินมันอยู่ดี

และถ้าคู่ต่อสู้ยังไม่คิดสนใจมันอีก นั่นก็หมายความว่าการต่อสู้ได้จบลงแล้ว

ซอมบี้หุ่นเชิดหมีที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาคือ ตัวอย่างที่สมบูรณ์แบบอย่างไม่ต้องสงสัย

เมื่อมันพุ่งเข้าหาชัคคารุด้วยความโกรธ ชัคคารุก็ใช้สกิล [แบ่งพลัง] ทันที ลดพลังโจมตีของซอมบี้หุ่นเชิดหมีลงครึ่งหนึ่ง

พลังโจมตีที่สูงกว่าพลังป้องกันในตอนแรก จู่ ๆ ก็ไม่รู้สึกเจ็บปวด

‘การกระทืบสุดแรงควาย’ ของซอมบี้หมีหุ่นเชิดกลายเป็น ‘การกระทืบสุดแรงแมว’ แทน

หลังจากได้รับพลังโจมตีนี้แล้ว ชัคคารุก็ใช้ [ลูกหลอก] ทันทีเพื่อสับเปลี่ยนพลังป้องกันกับพลังโจมตีของตัวเอง

→ พลังโจมตี: 2200 หน่วย

→ ป้องกัน: ???

ด้วยพลังโจมตีสองพันสองร้อยหน่วย [ชัคคารุ] พลันมีความสามารถในการโต้กลับที่เหนือกว่าการ์ดสามดาวทันที

หนวดของมันม้วนขึ้นเป็นหมัด และชกเข้าที่ขาซ้ายของซอมบี้หมีหุ่นเชิด!

เปรี๊ยะ!

กระดูกขาสีซีดพลันเกิดรอยร้าวราวกับกระจกแตกขึ้นมาในทันใด

กระดูกที่เน่าเปื่อยไม่สามารถรองรับร่างที่หนักของซอมบี้หมีหุ่นเชิดได้อีกต่อไป

มันแตกทันที!

…

ซอมบี้หมีหุ่นเชิดที่ไม่มีเท้าซ้ายล้มลงและตามมาด้วยเสียงคำราม

อีบุยกระโจนเข้าไปหามันราวกับลมกระโชกแรง กัดดวงตาที่เป็นกระดุมติดไฟของมัน ทันใดนั้นซอมบี้หมีก็เงยหน้าขึ้นและทึ้งตามันออกมา!

แม้ซอมบี้หมีหุ่นเชิดจะสูญเสียดวงตาไปเพียงข้างเดียว แต่มันก็ไม่สามารถทำอะไรได้อีกต่อไป

สองนาทีต่อมา ผีลับระดับห้าดาวตัวนี้ก็ถูกกำจัดโดยสมบูรณ์

[คะแนน +100]

อีบุยจังกระโดดขึ้นเล็กน้อย คว้ากล่องของขวัญด้วยปากของมันแล้วเอามาส่งให้ดาร์ก

ดาร์กหยิบกล่องของขวัญแล้วลูบหัวมันเบา ๆ อีบุยจังไถหัวออดอ้อนอย่างภาคภูมิใจ “วี้!”

…

“นี่คืออะไรน่ะ?”

ดาร์กเปิดกล่องของขวัญ แต่กลับได้เห็นกระดุมสีดำนอนแน่นิ่งอยู่ข้างใน

สิ่งนี้ทำให้เขานึกถึงดวงตาที่เหมือนกระดุมของซอมบี้หมีหุ่นเชิด

“ไม่ว่ายังไง ในเมื่อเป็นไอเทมดรอปของผีลับระดับห้าดาว มันก็ต้องไม่ใช่ของธรรมดา”

หลังจากที่ดาร์กค่อย ๆ วางมันลงในช่องซองใส่การ์ด เขาก็หันหลังกลับมา

ดวงตาบังเอิญเห็นหมีน้อยแอบหนีไปพร้อมกับถุงขนมบนหลังเธอ!

ดาร์กยิ้ม

ในตอนที่เขาวิ่งผ่านแองจี้นั้น นัยน์ตาก็พลันสังเกตเห็นสปิริตกริฟฟินตัวน้อยตัวหนึ่ง

เนื่องจากมีสปิริตของศาสตราจารย์อาร์เต้คอยปกป้องแล้ว ดาร์กจึงไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของเธออีกต่อไป

หลังจากที่แองจี้หนีไปแล้ว ดาร์กก็ออกสำรวจต่อ โดยมุ่งความสนใจไปที่ผีสี่ดาวที่อยู่อย่างโดดเดี่ยวแทน

และในขณะที่หาคะแนน เขาก็อาศัยการต่อสู้ที่เข้มข้นคอยสะสมประสบการณ์การต่อสู้อย่างต่อเนื่อง

สำหรับนักเรียนชั้นปีที่หนึ่งแล้ว คุณค่าพิเศษของงานเลี้ยงสวมหน้ากากนั้นมีมากจริง ๆ

และในระยะเวลาอันสั้นดาร์กก็ได้รับอะไรกลับมามากมาย

…

“ว้าว ว้าว”

ตัดภาพมาที่ศาสตราจารย์ลิลลี่ หลังจากเฝ้าสังเกตดาร์กอยู่สักพักหนึ่งแล้ว เธอก็แอบย่องกลับไปทันที

…

งานเลี้ยงสวมหน้ากากยังคงดำเนินต่อไป

นอกจากปลาหมึกและปลาปักเป้า การเคลื่อนไหวของสมาชิกคนอื่น ๆ ในภาคีนั้นค่อนข้างราบรื่น

มีคู่รักสองสามคู่ได้หายตัวไปอย่างเงียบงัน

บทที่ 98 ดาร์ก เดม่อนและเจ้าหญิงกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง
บทที่ 98 ดาร์ก เดม่อนและเจ้าหญิงกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง

หมีน้อยตัวนั้นย่องเท้ามาอยู่ข้างหลังของดาร์ก

เมื่อดาร์กหันไปมอง หมีน้อยก็รีบซ่อนตัวที่ด้านข้างทางเดินทันที

แต่ด้วยลักษณะขาสั้นป้อมที่วิ่งเร็วไม่ได้นั้น กลับทำให้คนที่ผ่านมาเห็นต่างรู้สึกขบขันไม่น้อย

“นี่มันชุดคอสตูม…”

ดาร์กพึมพำ

ค่อนข้างเป็นไปได้ว่าจะเป็นนักเรียนที่สวมชุดหมี แต่ไม่รู้ว่าเป็นนักเรียนปีหนึ่งหรือปีที่สอง

ดูจากส่วนสูงแล้ว…นักเรียนคนนี้ไม่น่าอายุเยอะ

“หยุดตามฉันซะ” หลังพูดจากระยะไกล ดาร์กก็หันหลังเดินต่อไป

แต่หลังจากเดินไปไม่กี่ก้าวก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นข้างหลังเขา

นั่นทำให้ดาร์กขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาหันกลับมาพูด “ตามฉันมาทำไม”

หมีน้อยตัวแข็งทื่อ ทันใดนั้นก็ยกมือขึ้นและคำรามเบา ๆ “โฮก!”

ดาร์กถาม “เธออายุเท่าไหร่กัน?”

หมีน้อยตอบ “สิบเอ็ด”

ดาร์ก “…”

หมีน้อย “อะฮิ~ ( 1 > ؂ < 1)”

…

ใบหน้าดาร์กมืดครึ้มลง เขากอดอกก่อนแล้วพูดว่า “สิบเอ็ดขวบ งั้นเธอคือแอนนาหรือแองจี้ล่ะ?”

หมีน้อยตอบ “แอนนา!”

ดาร์ก “อ้อ แองจี้สินะ?”

หมีน้อยดื้อด้าน “แอนนา!”

ดาร์กยอมแพ้ “ช่างเถอะ พี่สาวของเธออยู่ไหน?”

องค์หญิงลำดับสามแองจี้กระโดดเข้าไปหาดาร์ก “เลี้ยงหรือหลอก!”

ดาร์กโยนถุงขนมที่เขาถือให้กับเธอ

แองจี้รับมันไว้โดยไม่รู้ตัว แต่เนื่องจากน้ำหนักที่มาก เธอจึงเกือบทำมันหลุดมือ “นี่อะไร?”

ดาร์กยิ้มเล็กน้อย “ลูกกวาดที่เธออยากได้ไง เอาล่ะ ตอนนี้ขนมถุงนี้เป็นของเธอแล้ว ไปเล่นคนเดียวเถอะ แล้วเลิกตามฉันได้แล้ว”

หลังจากกำจัดถุงขนมที่ยุ่งยากออกไปได้ ดาร์กก็รู้สึกมีความสุขมาก

ในอาณาจักร เพราะเขาเป็นบุตรชายของดัชเชส จึงทำให้ได้รู้จักกับเจ้าหญิงทั้งสามมาตั้งแต่เด็ก

เช่นเดียวกับเด็กเล็กที่ชอบวิ่งตามหลังพี่สาว ดาร์กก็เคยตัวติดหนึบกับเจ้าหญิงเอลิซาเมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็กเช่นกัน แต่นั่นก็เป็นเรื่องนานมาแล้ว

ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาก็มีอายุห่างกันอย่างน้อยหกปี เมื่อดาร์กเริ่มจำความได้ เจ้าหญิงก็ยุ่งกับการเรียนแล้ว

หลังจากนั้นมา คนที่เล่นกับเขาก็คือเจ้าหญิงฝาแฝดที่อายุน้อยกว่า

เนื่องจากเจ้าหญิงลำดับที่สองแอนนาเกิดมาพร้อมกับพลังเวทมนตร์มหาศาล มีอยู่ครั้งหนึ่งที่พลังเวทมนตร์เกิดควบคุมไม่ได้ ทำให้ของเล่นที่อยู่รอบ ๆ ลอยไปมา จนมาโดนหัวของดาร์ก

ในเวลาต่อมา ดาร์กจึงได้ตั้งชื่อเล่นให้กับเธอว่า ‘แม่มดแก่’

หลังจากนั้น…

หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรอีก

ความสัมพันธ์ระหว่างดาร์กและแอนนาเริ่มแย่ลง แม้แต่ความสัมพันธ์ของเขากับแองจี้ก็ได้รับผลกระทบเช่นกัน

เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นเมื่อดาร์กมีอายุได้ประมาณเจ็ดขวบ

ในตอนนั้น ดาร์กซุกซนและนิสัยเสียมากขึ้น ขณะที่เจ้าหญิงทั้งสองก็ไม่ได้ต่างกันเลย

ผ่านมาเพียงชั่วพริบตา เป็นเวลาห้าปีแล้ว ดาร์กไม่คิดเลยว่าจะได้พบกับพวกเธออีกครั้งบนทางเดินของปราสาทเซนต์แมเรียน

เด็กชายถอนหายใจเล็กน้อย

แองจี้วางถุงขนมลงบนพื้นแล้ว และแกะเชือกออกมาดูอย่างกระตือรือร้น

“เฮ้ ดาร์ก” แองจี้เรียกทันที

ดาร์กตอบอย่างไม่ใส่ใจว่า “หืม”

แองจี้พูดอีกครั้ง “ทำไมนายถึงมีลูกอมมากมายขนาดนี้ล่ะ? งั้นฉันขอตามนายไปช่วยเก็บลูกอมนะ ตกลงไหม?”

ดาร์กปฏิเสธ “ไม่”

แองจี้พูดอย่างตื่นเต้น “ถ้างั้นก็เป็นอันตกลง!”

ดาร์กไม่อยากให้เธอตามเขาไป เขาใช้ประโยชน์ระหว่างที่เธอดื่มด่ำกับขนมเวทมนตร์ของวันฮัลโลวีน หันหลังวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว!

“อ๊ะ!”

ชุดหมีนั้นเทอะทะอยู่แล้ว

เมื่อเห็นดาร์กวิ่งหนี แองจี้ก็อยากจะไล่ตามเขาทันที เป็นผลให้ถุงขนมถูกเตะโดยไม่ได้ตั้งใจ และขนมจำนวนมากก็กระจัดกระจายกลิ้งไปทั่วพื้น

ท่ามกลางบรรยากาศยามค่ำคืน กลิ่นอายลางไม่ดีพลันปรากฏขึ้น

ดาร์กซึ่งวิ่งไปได้ไม่ไกลก็หยุดลงทันใด เขาได้ยินเสียงบางอย่างมาจากที่ไกล ๆ

เสียงนั้นค่อย ๆ ใกล้เข้ามาและชัดเจนมากยิ่งขึ้น

“หมีน้อยของฉันอยู่ที่ไหน?”

“ใครเห็นหมีน้อยของฉันบ้าง?”

ดาร์กหันไปมองและเขาก็ได้เห็นหุ่นเชิดหมีตัวโต มันโผล่ร่างกายออกมาครึ่งหนึ่งจากอีกฟากหนึ่งของทางเดินอันมืดมิด

ตุ๊กตาหมีสูงสามเมตร ดวงตาแบบกระดุมของมันมีเปลวไฟสีเขียวลุกโชนให้เห็น และผิวหนังบนตัวของมันก็ประกอบไปด้วยผ้าหลากสีสัน ขณะที่ลมหายใจสีดำไหลออกมาจากรอยต่อบนตัว

หากเป็นเพียงแค่นั้น มันก็คงไม่ได้ทำให้คนรู้สึกกลัวจนเกินไป

แต่เผอิญว่าร่างอีกครึ่งหนึ่งของมันที่โผล่ออกมาหลังจากนั้น กลับเป็นโครงกระดูกสีซีดซึ่งมีเศษเนื้อห้อยติดมาด้วย!

“เธอเห็นหมีน้อยของฉันไหม?”

เสียงแหบแห้งนั้นดูเหมือนจะสามารถเจาะเข้าไปในกระดูกของมนุษย์ได้ และมันทำให้คนตัวสั่นกึกโดยไม่รู้ตัว

…

“เอ๋?”

ที่ไหนสักแห่งในปราสาท

ศาสตราจารย์ลิลลี่ ลาปลาซ ผู้ซึ่งกำลังนอนอยู่บนโซฟาและเป่าฟองสบู่อยู่ ทันใดนั้นเธอก็เด้งตัวขึ้นมาจากโซฟา

“เอาจริงเหรอเนี่ย กลไกแบบนั้นก็ถูกกระตุ้นได้ด้วย?”

ศาสตราจารย์ลิลลี่ตื่นเต้นขึ้นในทันที เธอรีบร่ายการ์ดลงบนร่างกาย แล้วจากนั้นร่างกายของเธอก็กลายเป็นเพียงภาพลวงตาอย่างรวดเร็ว

ปีกของแมลงปอบนหลังของเธอพลันกระพืออย่างรวดเร็ว ก่อนจะบินตรงผ่านกำแพงไปยังชั้นห้าของปราสาท

เธอไม่ได้ตื่นตระหนกแต่อย่างใด กลับกันคือมีแต่ความสงสัยเสียมากกว่า

“ใครเป็นผู้โชคดีที่สามารถกระตุ้นสิ่งนี้ได้กันนะ”

…

“อุ๊บ!”

เมื่อแองจี้หันกลับมา เธอก็รีบปิดปากตัวเอง

สปิริตตัวเล็กที่ดูเหมือนกริฟฟินโผล่หัวออกมาจากกระเป๋าชุดหมีน้อยของเธอ

แต่แล้วแองจี้ก็มีความคิดอื่น เธอเก็บสปิริตตัวน้อยที่อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ให้มากลับเข้าไปในกระเป๋า แล้วเริ่มกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนก

ทว่าทันทีที่กรีดร้อง เธอก็เห็นวัยรุ่นผมบลอนด์ ซึ่งตอนนี้กลับดูแตกต่างจากที่เธอจินตนาการไว้โดยสิ้นเชิง เขาวิ่งผ่านเธอและพุ่งเข้าไปหาซอมบี้หมีหุ่นเชิดที่น่าสะพรึงกลัว!

“โชคดีจริง!”

ดาร์กพยายามระงับความสุขของเขา ขณะถือการ์ดวิญญาณไว้ระหว่างนิ้ว

เขายังคงมั่นใจในการจัดการกับผีลับซึ่งปรากฏตัวเพียงลำพังอยู่

จากคำพูดของซอมบี้หมีหุ่นเชิดนี้ ดูเหมือนว่ามันจะเล็งแองจี้ที่สวมชุดหมีอยู่?

อาจจะเป็นหมีกับลูกกวาดที่กระตุ้นมัน?

หรือจะเป็นเพราะเหตุการณ์ ‘หมีน้อยทำขนมหกบนพื้น’ กันนะ?

ในตอนนี้ดาร์กยังไม่สามารถเข้าใจได้

แต่เรื่องนี้สำคัญไหมน่ะเหรอ?

ไม่สำคัญเลยสักนิด!

ดาร์กหยุดลงอย่างกะทันหัน และการ์ดวิญญาณที่ถือไว้ก็ถูกสะบัดออกในทันที

“จงออกมา!”

สปิริตซึ่งคล้ายกับเต่าตัวเล็กพลันปรากฏตัวขึ้น คั่นกลางระหว่างดาร์กกับหมีตัวใหญ่

…

แองจี้หยุดกรีดร้องแล้ว สายตาจ้องมองไปที่เต่ากระดองสีแดงและสีเหลืองตัวเล็ก เธออดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัย “นี่คือสปิริตของดาร์กเหรอ? ทำไมมันดูง่อยจัง?”

ในขณะเดียวกัน สปิริตตัวน้อยที่ดูเหมือนกริฟฟินก็บีบนิ้วของเธออีกครั้ง

แต่มันเพียงกะพริบและหยุดเคลื่อนไหวไปอย่างกะทันหัน

พลันมีภูตตัวน้อยตนหนึ่งโผล่หัวออกมาจากเพดานราวกับผีและกะพริบตา

…

“เจอแล้ว หมีน้อยของฉัน!”

ซอมบี้หมีหุ่นเชิดไม่สนใจชัคคารุกับดาร์กเลยสักนิด แต่กลับจ้องไปที่องค์หญิงลำดับที่สามซึ่งอยู่ในชุดหมีน้อย

และในวินาทีต่อมา มันก็วิ่งเข้าใส่ทันที

บทที่ 97 ดาร์ก เดม่อนไม่ได้สนใจการจัดอันดับ

แจ็กพัมพ์กิ้นส์ถือขวานที่หลั่งไหลเข้ามา ทำให้ห้องเรียนที่ว่างเปล่ามีชีวิตชีวาขึ้นมาเล็กน้อย

ดาร์กยืนอยู่ที่หน้าต่างด้านหลัง เขาจำต้องเหลือทางหนีเอาไว้ ขณะที่ [ราคะ III] ในมือของเขาก็สว่างขึ้นเล็กน้อย

รุกกี้เดวิมอนกรีดร้อง ‘ช่วยด้วย’ ถึงสิบสามครั้งในหนึ่งวินาที อันที่จริงแล้วมันไม่ได้รีบกระพือปีกไปหาดาร์ก แต่บินตรงไปที่หน้าต่างและพุ่งตัวออกไปข้างนอกเลยต่างหาก

แจ็กพัมพ์กิ้นส์ถือขวานตนแรกที่ไล่ตามมาติด ๆ ถึงกับกระแทกเข้ากับขอบหน้าต่าง โดยท่อนบนของร่างกายอยู่นอกหน้าต่าง ส่วนตัวของมันเกือบจะตกลงไปข้างล่าง

แจ็กพัมพ์กิ้นส์ถือขวานตนที่สอง สาม และที่เหลือด้านหลังก็หยุดไม่ทัน จากนั้นพวกมันก็ชนกันเป็นทอด ๆ

รุกกี้เดวิมอนกระพือปีกอยู่นอกหน้าต่าง มันหันหัวกลับมามองพร้อมกับเสียงหัวเราะดังลั่น

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เสียงหัวเราะดังขึ้น หนึ่งในแจ็กพัมพ์กิ้นส์ถือขวานก็หยิบขวานไม้เล็ก ๆ ขึ้นมา จากนั้นก็ขว้างใส่รุกกี้เดวิมอนเต็มแรง!

รุกกี้เดวิมอนพลันกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนกและรีบหลบทันที แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงมีรอยขีดข่วนเล็กน้อยที่ปลายปีกของมันอยู่ดี ทำให้เจ้าตัวน้อยน้ำตาไหลออกมา

มันไม่กล้าที่จะเยาะเย้ยคู่ต่อสู้อีกต่อไป แต่เปลี่ยนมารักษาระยะห่างเพื่อหลบซ้ายหลบขวา เพื่อดึงดูดความสนใจของผีอย่างต่อเนื่องแทน

จากนั้นพวกก็อบลินหมวกแดงกับซอมบี้ที่แขนและขาหัก ต่างก็เบียดกันเข้ามาทางประตูหน้า

เมื่อไม่สามารถเข้าถึงตัวรุกกี้เดวิมอนได้ ในที่สุดเหล่าผีก็สังเกตเห็นดาร์กซึ่งยืนอยู่ใกล้กับหน้าต่างด้านหลังเสียที

พวกมันเปลี่ยนเป้าหมายในฉับพลัน

ก็อบลินหมวกแดงนั้นเร็วและว่องไวที่สุด พวกมันกรีดร้องและพุ่งใส่เข้าหาดาร์ก

แจ็กพัมพ์กิ้นส์ถือขวานและซอมบี้ต้อนดาร์กให้ไปที่มุมห้องด้วยขบวนรูปพัด

“ได้เวลาแล้ว!” เมื่อเห็นว่าห้องเรียนเต็มไปด้วยผี ดาร์กก็ชูการ์ด [ราคะ III] ขึ้นทันที!

การ์ด [ราคะ III] ระเบิดแสงออกมาเช่นเดียวกับเทพีเสรีภาพถือคบเพลิงสูง!

ไม่ว่าจะเป็นผี ผนัง พื้น หรือเพดาน ล้วนถูกปกคลุมไปด้วยสีชมพูอันเย้ายวน

ผีทั้งหมดตกอยู่ในสภาพชะงักงันทันทีภายใต้แสงสว่างที่เกิดจากการ์ด [ราคะ III]

แต่สมองที่ด้อยพัฒนาของพวกมันดูเหมือนจะไม่เข้าใจว่า [ราคะ] คืออะไร และมีเพียงก็อบลินบางตัวเท่านั้นที่เคลื่อนไหวแปลก ๆ

จากนั้นอีบุยซึ่งอยู่ใกล้เท้าของดาร์กก็กลายเป็นจุดที่แสงแห่ง [ราคะ III] มารวมตัวกัน

แสงจันทร์ที่ลอดผ่านหน้าต่างห้องเรียนพลันเริ่มรวมตัวกัน และในที่สุดสัญลักษณ์ [ราคะ] ก็ปรากฏบนหน้าผากของอีบุย

ดาร์กไม่รอให้มันวิวัฒนาการจนเสร็จ

เขาอุ้มมันขึ้นมาและโยนมันเข้าใส่ฝูงผีทันที

อีบุยผู้น่าสงสาร…

…

ในขณะที่ความสนใจของผีถูกเบี่ยงเบนออกไป ดาร์กก็เคลื่อนตัวจากหน้าต่างไปที่ประตู ก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากห้องเรียน

ปัง!

ขณะที่ประตูปิดลง เสียงร้องของแบล็คบุยก็ดังขึ้นจากภายในห้อง เช่นเดียวกับเสียงกรีดร้องของแจ็กพัมพ์กิ้นส์ถือขวาน ก็อบลินหมวกแดง และเสียงคำรามอันน่าสะพรึงกลัวของซอมบี้

ดาร์กมองเห็นแสงสีดำโผล่ออกมาจากห้องเรียนผ่านทางหน้าต่าง ทันใดนั้นเอง คลื่นอนธการที่ชั่วร้ายและน่าสะพรึงกลัวก็ปะทุออกมาในทันที!

[ท่าไม้ตาย: ชีพจรมืด]

[ชีพจรมืด: ปลดปล่อยกลิ่นอายอันน่าสะพรึงกลัวออกมาเพื่อครอบงำความนึกคิดของฝ่ายตรงข้าม และทำให้เป้าหมายชะงักไปชั่วขณะได้]

“แจ็กพัมพ์กิ้นส์ถือขวานสองดาว ก็อบลินหมวกแดงสองดาว และซอมบี้สองดาว มีผีแต่ละประเภทอยู่ประมาณ 12-15 ตัว แต่ละตัวให้คะแนนยี่สิบคะแนน นั่นหมายความว่า ฉันก็น่าจะได้แต้มราว ๆ 720 ถึง 900 คะแนน ซึ่งเทียบเท่ากับคะแนนที่ได้รับจากการทำงานหนักตามปกติหนึ่งสัปดาห์”

“เวลาคูลดาวน์ของ [ราคะ III] คือเก้าสิบนาที ก่อนงานเลี้ยงจะจบลง ยังสามารถใช้มันได้อีกสองครั้ง”

“และตอนนี้ดูเหมือนว่า แค่ผีสองดาวจะไม่สามารถสนองความอยากอาหารของแบล็คบุยได้”

ดาร์กกำลังพิจารณาอย่างรอบคอบว่า เขาควรจะตะลุยไปยังปราสาทชั้นที่สูงกว่านี้เพื่อให้ได้กำไรมากขึ้นหรือไม่

แต่ในเวลานี้เอง จู่ ๆ ประตูที่อยู่ข้างหลังก็ถูกเปิดออก และแบล็คบุยก็กระโดดเข้ามาในอ้อมแขนของดาร์ก ลิ้นของมันเลียหน้าเขาอย่างชอบใจ

“โอเค พอแล้ว พอ!”

ดาร์กดูทำอะไรไม่ถูก เขาจับอุ้งเท้าหน้าข้างหนึ่งของมันไว้ และชะโงกหัวเข้าไปดูข้างในห้องเรียน

มีขนมบิสกิตมากกว่าสิบชิ้นลอยอยู่ในห้องเรียนขนาดใหญ่ที่ว่างเปล่า

เขารีบสั่งให้รุกกี้เดวิมอนเก็บกวาดทันที

…

คะแนนล่าสุดคือแปดร้อยหกสิบคะแนน เมื่อรวมกับคะแนนก่อนหน้านี้ ดาร์กก็มีคะแนนทะลุหลักพันแล้ว!

เขาหยิบถุงกระสอบใบใหญ่ออกมาจากที่ไหนสักแห่ง และยัดลูกอมทั้งหมดลงในนั้น จากนั้นจึงแบกของขวัญและเดินต่อไปอย่างกับซานตาคลอส

สถานะแบล็คบุยสามารถคงอยู่ได้นาน เพราะงั้นดาร์กจึงสามารถใช้งานมันได้อย่างเต็มที่

เหล่าผีสามดาวไม่อาจสู้กับแบล็คบุยได้เลยแม้แต่การโจมตีเดียว ลูกบอลเงาสามารถกำจัดพวกมันออกไปได้อย่างง่ายดาย และหากพลังเวทมนตร์ไม่เพียงพอ มันก็สามารถไปยืนใต้แสงจันทร์เพื่อเติมพลังงานได้

แน่นอนว่ามันเก่งมาก แต่แบล็คบุยตัวนี้ก็ควบคุมไม่ได้จริง ๆ ทุกครั้งมันจะรอให้ผีเข้าจู่โจมก่อน มันถึงจะโต้กลับ

เรื่องนี้ทำให้ดาร์กตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายไม่น้อย และมันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดไปพร้อม ๆ กับมีความสุข

ในที่สุด หลังจากที่แบล็คบุยฆ่าผีระดับสี่ดาวได้เป็นครั้งแรก ผลของ [ราคะ III] ก็หมดลงทันที

คะแนนของดาร์กก็เพิ่มขึ้นเป็นหนึ่งพันสองร้อยสามสิบคะแนนด้วย

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาอยู่ในอันดับสูงสุดของบ้านขุนนางปีหนึ่ง!

และอันดับสองคือโดรอนซึ่งแพ้เขาในการประลองกันระหว่างชั้นเรียน

เมื่อสี่ชั่วโมงที่แล้ว โดรอนยังคงอวดอ้างตนว่าเป็นที่หนึ่งในชั้นเรียน แต่เขาไม่คิดว่าจะมีคนตามทันในชั่วพริบตา และชั่วพริบตานั้น คะแนนของเขาก็ตามหลังอันดับแรกไปมาก

“โอ้ ดาร์กเองหรอกเหรอ งั้นก็ไม่เป็นไร”

ภายใต้สายตาของเพื่อน ๆ โดรอนยักไหล่อย่างไม่แยแส ทว่าในใจเขากำลังขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างแค้นเคือง

…

ในขณะเดียวกัน

เวอร์เธอร์ ซึ่งยังคงอยู่บนชั้นสามของปราสาท ก็กำลังเก็บเกี่ยวคะแนนอย่างรวดเร็ว โดยอาศัยพลังของ [โทรลล์]

เนื่องจากการมีส่วนร่วมของไซบอร์ก แร็ตแมนของโรเบิร์ต ความเร็วของเขาจึงไม่ช้าเช่นกัน เวอร์เธอร์ยังคงทำงานหนักเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงครึ่งและได้รับคะแนนซึ่งเขาอาจไม่มีทางหาได้ในหนึ่งเทอม ตอนนี้เขาอยู่ในอันดับที่สอง ซึ่งเป็นอันดับของนักเรียนปีหนึ่ง

อันดับหนึ่งคือ นักเรียนจากบ้านนักปราชญ์

คนฉลาดมักจะคิดหาวิธีต่าง ๆ เพื่อให้ได้ประโยชน์มากขึ้น

ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจที่นักเรียนของบ้านนักปราชญ์จะได้อันดับหนึ่ง

แม้ว่าเวอร์เธอร์จะไม่พอใจเล็กน้อย แต่เขาก็รู้สึกสบายใจขึ้นทุกครั้งที่แซงอันดับนักเรียนบ้านขุนนางปีหนึ่งได้

ทว่าเมื่อมองอีกครั้ง เปลือกตาของเวอร์เธอร์ก็เบิกกว้างขึ้น ดาร์กซึ่งแต่เดิมอยู่แค่อันดับท้าย กลับพุ่งขึ้นมาอยู่อันดับหนึ่งของบ้านขุนนาง!

และจำนวนคะแนนรวมก็น้อยกว่าเขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

เมื่อมองย้อนกลับไปอีกครั้ง ดาร์กก็ติดอันดับที่สามของอันดับโดยรวมของชั้นปีที่หนึ่งแล้ว!

“เขาทำบ้าอะไรอยู่?”

เวอร์เธอร์พูดตะกุกตะกักทันที

โชคดีที่หลังจากนั้น อัตราการเพิ่มคะแนนของดาร์กก็ช้าลงอีกครั้ง นั่นจึงทำให้เขาสงบลง

เพราะมีการล่าเป็นจำนวนมาก ผีบนชั้นสองและสามจึงค่อย ๆ ลดลง

เมื่อไม่ได้เจอผีเป็นเวลาหลายนาที เวอร์เธอร์จึงต้องขึ้นไปบนชั้นสี่เพื่อหาคะแนนเพิ่ม

แต่ถึงเวลานั้น ดาร์กก็ไปถึงชั้นห้าแล้ว!

มีผีระดับสี่ดาวจำนวนมากบนชั้นห้า เช่นเดียวกับผีลับระดับห้าดาว

นักเรียนชั้นปีที่สามส่วนใหญ่ก็มารวมตัวกันที่ชั้นห้าเช่นกัน

จุดประสงค์ของดาร์กครั้งนี้คือ การเรียกผีลับออกมาระหว่างที่ [ราคะ III] คูลดาวน์ เขาวางแผนที่จะใช้ [ชัคคารุ] ฆ่าบอสให้ได้มากที่สุด และรับวัตถุดิบหลัก

เพียงไม่นานหลังจากที่เขาปรากฏตัวบนชั้นห้า เขาก็พบว่ามีหมีน้อยตามหลังเขามา!

บทที่ 96 ดาร์ก เดม่อนเชี่ยวชาญการล่อมอนสเตอร์
บทที่ 96 ดาร์ก เดม่อนเชี่ยวชาญการล่อมอนสเตอร์

องค์หญิงลำดับที่สอง แอนนารีบปีนขึ้นไปที่หน้าต่างชั้นสามของปราสาท และมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนสะพานชั้นสอง

ปลาหมึกสามตาตกลงมาจากฟากฟ้า และคว้าเด็กหญิงที่อยู่บนสะพานไว้ ในตอนที่เด็กชายผู้กำลังเดตกับเด็กหญิงกำลังจะเคลื่อนไหวอยู่นั้น หนวดของปลาหมึกก็ชี้ไปที่คอของเขาแล้ว

สก็อตต์สวมชุดปลาหมึกเดินออกมาจากปลายสะพานด้านหนึ่ง และพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า “อย่าส่งเสียงจะดีกว่า ลำคอของนายไม่ได้แข็งเท่าปากของนายหรอกนะ”

บรูเดอร์กลืนน้ำลาย มองดูคู่รักในวัยเด็กของเขาอย่างขลาดเขลา ซึ่งอีกฝ่ายกำลังถูกหนวดปลาหมึกจับไว้

แต่แมรี่ไม่ลังเลที่จะตะโกนว่า “มันคือสปิริต บรูเดอร์ รีบไปขอความช่วยเหลือจากอาจารย์เร็ว!”

บรูเดอร์ดึงความกล้าหาญออกมาแล้วตะโกนว่า “แต่ถ้าฉันไป แล้วเธอล่ะ?”

แมรี่ตอบ “อย่ากังวลไปเลย เราเป็นคู่รักที่พระเจ้ากำหนดไว้นะ นี่เป็นเพียงการทดสอบความรักของเราเท่านั้น ฉันจะไม่เป็นอะไร”

“ถ้าอย่างนั้นฉัน…” บรูเดอร์ก้าวถอยหลัง

แมรี่ขมวดคิ้ว “ไปสิ ฉันจะรอเธอ”

“รอฉันก่อนนะ!” บรูเดอร์หันหลังและรีบวิ่งไป

นี่ช่าง… แม้แต่ละครโรแมนติกเลี่ยน ๆ ก็ยังไม่กล้าที่จะใช้พล็อตนี้เลย

เมื่อเห็นแผ่นหลังของบรูเดอร์หายไปจากสะพานแล้ว ใบหน้าของแมรี่ก็ขรึมลง

เธอพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “เอาล่ะ ตอนนี้เขาไปแล้ว อีกอย่างการโจมตีคนในสถาบันเดียวกันมันไม่ใช่เรื่องสนุกเลย แต่พูดก็พูดเถอะ ตอนที่ฉันอยู่ปีหนึ่ง ฉันเห็นนายเรียนวิธีทำปลาหมึกสามตา”

สก็อตต์ ( ⊙ ꇴ ⊙ )

ปลาหมึกสามตาดูเหมือนจะรู้สึกถึงอารมณ์ของเด็กหญิง หนวดของมันที่จับแมรี่ไว้จึงคลายออกไป

แมรี่หลุดจากหนวดแล้วก็ร่วงลงกับพื้น ขณะที่ร่วงลง เธอหมุนตัวและวาดเท้าเตะออกไป

ก่อนหน้านั้น เธอบังคับให้การ์ดเวทมนตร์เลื่อนจากแขนเสื้อไปถึงปลายนิ้ว ใช้เวลาเพียงสามวินาทีในการอัญเชิญ เท้าของเธอที่เตะออกไปพลันถูกปกคลุมไปด้วยเกราะขาที่ส่องแสงระยิบระยับ

ปัง!

พลังที่ระเบิดออกมาในทันทีนั้นยากจะหาใดเทียบ

ร่างของปลาหมึกสามตาโน้มตัวไปข้างหน้าในทันทีหลังจากถูกเตะ เขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด จากนั้นร่างของเขาก็กระเด็นออกไปราวกับลูกบอล และกระแทกเข้ากับกำแพงปราสาทอย่างรุนแรง!

ตึง!

…

สก็อตต์ ( ‧ ̣ ̥̇ ꒪ ່ ⍢ ꒪ ່ )

…

แมรี่ปรบมือและพูดเบา ๆ ว่า “เป็นงานฮัลโลวีนที่ยอดเยี่ยมมาก ฉันไม่อยากรู้หรอกนะว่านายกับเพื่อนของนายกำลังทำอะไรกันอยู่ แต่บอกเขาให้ปล่อยบรูเดอร์ไปเถอะ แล้วฉันจะไม่สนใจในสิ่งที่นายทำ หืม…? ”

ก่อนจะทันได้พูดจบ เธอพลันเงยหน้าขึ้น เห็นเสือตัวเล็กตัวหนึ่งที่มีปีกสีขาวราวกับหิมะตกลงมาจากฟากฟ้า มือข้างนั้นตะปบใส่หัวปลาหมึกของสก็อตต์เต็มแรง

สก็อตต์กรีดร้องออกมาอีกครั้ง และหมดสติไปหลังจากนั้นไม่นาน

องค์หญิงลำดับที่สองเก็บการ์ดเวทมนตร์ [ปีก] ของเธอไป มือก็ตบฝุ่นบนชุดเสืออย่างเขินอายเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยทักทาย “สวัสดีพี่สาว”

พี่สาวคนนี้แข็งแกร่ง!

เดิมทีแอนนาอยากแสดงฉาก ‘สาวน้อยเวทมนตร์ผู้จุติลงมาจากฟากฟ้าและจัดการกับวายร้าย’ แต่เธอไม่คิดเลยว่า หลังจากที่เธอกระโดดออกจากหน้าต่าง วายร้ายกลับพ่ายแพ้ไปแล้ว

แมรี่เห็นความตั้งใจของแอนนา ทันใดนั้นรอยยิ้มอันอ่อนโยนก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ “เธอเป็นนักเรียนปีหนึ่งหรือเปล่า?”

“ใช่!” แอนนาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบกลับ ความคิดหนึ่งพลันผุดขึ้นมาในหัวของเธออย่างรวดเร็ว

จากความเข้าใจผิดนี้ เธอจึงได้รู้จักกับเด็กหญิงผู้กล้าหาญอย่างรวดเร็ว และติดตามเธอไปจนกระทั่งช่วยชีวิตคนรักในวัยเด็กของเธอจากปลาปักเป้า

…

ในอีกด้าน องค์หญิงลำดับที่สาม แองจี้ ผู้ซึ่งกำลังสวมชุดหมีก็ส่งเสียง “ชิ” และวิ่งออกไปอีกทางหนึ่งอย่างมีความสุข

เจ้าหญิงน้อยทั้งสองจึงได้แยกทางกันในตอนนั้น

ไม่นานสก็อตต์ก็ถูกปลุกโดยปลาปักเป้าที่หนีกลับมา ทั้งสองช่วยกันพยุงตัวเองเข้าไปในปราสาท แม้จะเป็นเส้นทางที่ยาวไกล แต่พวกเขาก็ยังคงก้าวไปข้างหน้า

…

ขณะเดียวกัน…

ดาร์กได้ย้ายจากชั้นสองไปยังชั้นสามเป็นที่เรียบร้อย

ในช่วงเวลานี้ ด้วยความช่วยเหลือของรุกกี้เดวิมอนและอีบุย เขาได้เก็บเกี่ยวผลผลิตมหาศาล แม้ว่าเขาจะไม่เจอ ‘ผีลับ’ อีก แต่เขายังคงได้รับคะแนนมากมาย

ในตารางอันดับของบ้านขุนนางปีหนึ่ง อันดับของดาร์กเริ่มเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

เรื่องนี้ดึงดูดความสนใจของเวอร์เธอร์และโรเบิร์ตอย่างไม่ต้องสงสัย จู่ ๆ เวอร์เธอร์ก็รู้สึกกดดันอย่างมาก และเขาก็รีบขึ้นจากชั้นสองไปยังชั้นสาม

ผีบนชั้นสามโดยทั่วไปจะแข็งแกร่งกว่าชั้นสอง แต่ยังจำกัดอยู่แค่หนึ่งถึงสามดาวเท่านั้น

เพียงว่าผีระดับหนึ่งดาวจะไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอีกต่อไป และจำนวนสามดาวก็จะเพิ่มขึ้นเช่นกัน

ดาร์กเห็นผีผ้าห่มกลุ่มใหญ่เดินอยู่ในห้องโถง!

เมื่อพิจารณาจากจำนวนการ์ดที่เขามีอย่างจำกัด ดาร์กไม่ได้เข้าไปยั่วยุพวกมัน แต่เดินอ้อมโถงทางเดินและแอบย่องไปที่ชั้นสี่อย่างเงียบ ๆ!

หลังจากการเฝ้ามองผีบนชั้นสอง ดาร์กก็พอจะเข้าใจรูปแบบการกระทำของผีเหล่านี้แล้ว

ดังนั้นตามจำนวนและประเภทการ์ดของเขา ดาร์กจึงกำหนดกลยุทธ์ใหม่และเตรียมพร้อมสำหรับการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่!

จากชั้นสี่ของปราสาท ผีสี่ดาวที่ทรงพลังเริ่มปรากฏขึ้น และผีสองดาวและสามดาวก็เริ่มรวมตัวกัน บางครั้งจะเห็นนักเรียนโดนกลุ่มผีไล่ตามอยู่

อืม เหมือนตอนนี้!

เมื่อได้ยินเสียงผีจำนวนมากพุ่งเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว ดาร์กก็รีบซ่อนตัวอยู่ในทางเดินทันที

ทันทีหลังจากนั้น เขาก็เห็นรุ่นพี่บ้านขุนนางคนหนึ่ง ดาร์กพอจะมีความประทับใจต่อรุ่นพี่คนนี้อยู่บ้าง และตอนนี้เขากำลังถูกกลุ่มมัมมี่ตามอยู่!

ความเร็วในการเคลื่อนที่ของมัมมี่นั้นช้ากว่าคนทั่วไปเล็กน้อย แต่คล้อยหลังกลุ่มมัมมี่นั้นยังมีแม่มดขี่ไม้กวาด และร่ายเวทเร่งความเร็วอย่างต่อเนื่องอยู่ด้วย

เมื่อนักเรียนรุ่นพี่วิ่งผ่านไปพร้อมกับกลุ่มมัมมี่ที่วิ่งตามเหมือนขบวนรถไฟ ดาร์กก็ค่อย ๆ ออกมาจากทางเดินและลอบปาดเหงื่อของเขา

จากนั้นดาร์กก็เริ่มคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมบนชั้นสี่ของปราสาท

ประมาณสิบห้านาทีต่อมา ดาร์กพบห้องเรียนว่างที่ไม่มีโต๊ะและเก้าอี้แห่งหนึ่งบนชั้นสี่

หลังจากยืนยันได้ว่าไม่มี ‘ผีลับ’ อยู่ในนั้น ดาร์กก็อัญเชิญรุกกี้เดวิมอนออกมา เขาลูบที่แก้มเจ้าตัวน้อยและพูดกับมันอย่างเคร่งขรึมว่า “ตอนนี้ฉันต้องรบกวนนายแล้ว!”

รุกกี้เดวิมอนตีหน้าเศร้า และทำท่าเหมือนตัวเองเป็นแม่ทัพแก่ที่กำลังถูกส่งไปสนามรบ มันพูดอย่างสังเวชใจ “ใช้อีบุยแทนได้ไหม รุกกี้เดวิมอนไม่แข็งแกร่ง”

ดาร์กดุ “ดูถูกตัวเองแบบนั้นไม่ดีเลยนะ เชื่อมั่นในตัวเองหน่อย นายแข็งแกร่งที่สุดแล้ว!”

รุกกี้เดวิมอน “ก็…ได้”

จากนั้นรุกกี้เดวิมอนก็บินออกจากห้องเรียน และบินไปยังฝูงซอมบี้ที่พบระหว่างการสอดแนมก่อนหน้า

ซอมบี้นั้นน่ากลัวกว่ามัมมี่มาก พวกมันไม่เพียงแต่ไม่มีทั้งจมูกและตา แต่ทั้งตัวยังเผยให้เห็นอวัยวะภายในของพวกมันด้วย หนำซ้ำตอนเวลาเดินหรือเคลื่อนที่พวกมันก็จะลากเอาพวกเครื่องในไถไปกับพื้นด้วย

รุกกี้เดวิมอนหยิบก้อนหินขึ้นมาขว้างใส่กลุ่มซอมบี้ ซึ่งกำลังยืนอยู่ใกล้กับขอบหน้าต่างและอาบแสงจันทร์ เมื่อพวกมันหันกลับมา เบ้าตาบุ๋มลึกก็จับจ้องไปที่รุกกี้เดวิมอนทันที!

การต่อสู้พลันเริ่มขึ้น!

การไล่ล่าซอมบี้เพียงโหลเดียวไม่อาจสนองความกระหายของรุกกี้เดวิมอนได้ มันจึงบินไปยังจุดหมายต่อไป ล่อกลุ่มแจ็กพัมพ์กิ้นส์ถือขวานอย่างชำนาญ จากนั้นก็ต่อด้วยการล่อกลุ่มก็อบลินหมวกแดง!

เวลานี้ ดาร์กกำลังยืนรอแม่ทัพแก่อยู่ในห้องเรียนนั้นอย่างเงียบ ๆ มือก็ถูท้องของอีบุยตัวน้อยไปพลาง หลังจากที่พลังงานของมันฟื้นฟูแล้ว ดาร์กก็อัญเชิญมันออกมาอีกครั้ง

“ช่วยด้วย!” x13

พายุพัดกระหน่ำในทันทีที่ปีศาจตัวน้อยปรี่เข้ามาในห้องเรียน แจ็กพัมพ์กิ้นส์ถือขวานซึ่งอยู่ใกล้ที่สุดก็เงื้อขวานฟันลงจนเกือบจะผ่าครึ่งหัวของรุกกี้เดวิมอนได้

“มาแล้ว!”

สายตาของดาร์กหรี่ลง และเขาก็ดึงเอา [ราคะ III] ออกมา

บทที่ 95 ดาร์ก เดม่อนเปลี่ยนการต่อสู้

นี่เป็นครั้งแรกที่ดาร์กลองใช้ [ลอกเลียนแบบ] ในการต่อสู้จริง

สำหรับอีบุยที่มีพลังเวทมนตร์เพียงหนึ่งร้อยหน่วย สกิล [ลอกเลียนแบบ] ที่กินพลังเวทมนตร์หนึ่งร้อยหน่วยอาจเป็นเหมือน [เสียงมรณะ] ที่ระเบิดพลีชีพก่อนตาย

แต่ด้วยความช่วยเหลือของน้ำยาพลังงาน มันจึงใช้ [ลอกเลียนแบบ] ในขณะที่ยืนอยู่ในสนามรบได้สำเร็จ

จนกว่าจะใช้สกิล [ลอกเลียนแบบ] ครั้งต่อไป ดังนั้นตอนนี้ [แส้วารี] จะกลายเป็นสกิลประจำตัวของมันไปก่อนชั่วคราว

ไม่เหมือนกับ [แส้วารี] ของนางเงือก เมื่ออีบุยเลียนแบบและใช้มัน ทำให้พลังของ [แส้วารี] นั้นพุ่งสูงขึ้น และทำลายแส้ของนางเงือกลงได้

จากนั้นมันก็ควบคุมแส้ให้หมุนต่อไป และฟาดนางเงือกราวกับตีงู!

“อ๊าาาาา!”

นางเงือกกรีดร้องอีกครั้ง ก่อนที่มันจะชักแส้ยาวซึ่งทำจากน้ำขึ้นเป็นครั้งที่สอง แต่แล้วก็ยังคงถูกอีบุยบดขยี้อย่างไร้ความปรานีอยู่ดี

[แส้วารี] ของอีบุยเฆี่ยนมันอย่างดุเดือดและส่งมันลอยละลิ่วออกไปโดยตรง!

“วี้!” อีบุยจังเชิดหน้าอย่างมีชัย

…

[คะแนน +20]

[คะแนน +60]

น่าเสียดายว่าก็อบลินที่ปลอมตัวเป็นนักเรียน เป็นเพียงผีระดับสองดาวธรรมดาทั่วไป

ดาร์กโยนลูกอมแอปเปิ้ลที่เขาได้รับหลังจากเอาชนะผีก็อบลินเข้าไปในปากของรุกกี้เดวิมอน ผลักมันที่พยายามจะเกาะเขาออกไป แล้วเดินไปยังจุดที่นางเงือกสลายไป

กล่องของขวัญเล็ก ๆ ลอยอยู่ตรงนั้น

เขาเปิดกล่องของขวัญและเก็บเกล็ดนางเงือกทันที!

ออร่าพลังเวทมนตร์ที่เปล่งออกมาจากเกล็ดนั้นแข็งแกร่งผิดปกติ

แม้ว่าจะไม่ได้มีค่าและหายากเท่าขนนกฮาร์ปี้ แต่ก็ยังเป็นรางวัลที่ดีมากสำหรับนักเรียนชั้นปีที่หนึ่ง ซึ่งมีปัญหาในการหาคะแนน

ดาร์กใส่เกล็ดนี้ลงในซองใส่การ์ด และใบหน้าของเขาก็เผยรอยยิ้มมีความสุข

ไม่ว่าดาร์กจะต้องการมันในอนาคตหรือไม่ แต่เขาก็ตัดสินใจที่จะเก็บไว้ก่อน

…

ใช้เวลาน้อยกว่าครึ่งชั่วโมง คะแนนของดาร์กก็เพิ่มขึ้นจาก +0 เป็น +170 คะแนน และเขาก็ขึ้นไปอยู่ด้านล่างสุดของอันดับนักเรียนบ้านขุนนางชั้นปีหนึ่ง

ดาร์กไม่ได้สนใจเรื่องนี้ แต่เขายังคงออกสำรวจอย่างกระตือรือร้น

ผีที่แอบซ่อนอยู่เหล่านี้กลับมีความน่าสนใจอย่างคาดไม่ถึง

…

เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงแล้วตั้งแต่เริ่มงานเลี้ยงสวมหน้ากาก

นักเรียนชั้นปีหกยังคงแยกย้ายกันไปในช่วงเวลานี้ โดยกระจายออกจากพื้นที่ที่ปกติจะใช้เรียน และไปยังทั่วทุกหนแห่งของปราสาท

ในมุมมืดที่ไม่มีใครรู้จัก สมาชิกของภาคีทั้งสิบหกคนมารวมตัวกันทีละคน

เมื่อปลาปักเป้า สมาชิกคนสุดท้ายมาถึง ในที่สุดหัวหน้าปลาดาวก็เดินออกมาจากเงามืด

“การซ่อมแซมรูปปั้นเทพธิดาเสร็จเรียบร้อย”

“ถึงเวลาเริ่มสงครามศักดิ์สิทธิ์แล้ว!”

“ชัยชนะจะเป็นของเราในที่สุด”

“ให้ไอ้พวกนั้นได้รู้ว่าใครคือผู้ชนะที่แท้จริง”

“ถึงเวลาที่พวกมันต้องชดใช้แล้ว”

“เพื่อเทพธิดา!”

“ภาคีต้องชนะ!”

“ได้เวลาแล้ว!”

…

สมาชิกของภาคีทั้งสิบหกคนพลันถอดเสื้อคลุมสีดำที่คลุมร่างกายของพวกเขาออก เผยให้เห็นชุดใต้เสื้อคลุมสีดำ

ในวันปกติพวกเขาถูกมองว่าเป็นคนนอกรีตเพราะสิ่งที่พวกเขาสวมใส่ แต่ในงานเลี้ยงสวมหน้ากากนั้นเป็นเรื่องปกติมาก

หลังจากปลุกใจกันแล้วก็แยกย้ายกันไปเป็นคู่

…

“ไหงถึงเป็นนาย?”

“ฉันก็อยากจะถามแบบนั้นเหมือนกัน”

ปลาหมึกได้รับมอบหมายให้ไปเข้าร่วมงานเลี้ยงกับปลาปักเป้า ซึ่งทั้งสองไม่ค่อยกินเส้นกันเท่าไหร่นัก ทั้งอย่างนั้นพวกเขาก็จำต้องไปด้วยกันอยู่ดี

หนทางข้างหน้าคงไม่ง่ายดายนัก และคงมีแต่การช่วยเหลือซึ่งกันและกันเท่านั้น จึงจะสามารถก้าวผ่านความยากลำบากไปได้

…

ปลาหมึกหยิบใบรายการที่ภาคีร่างไว้ล่วงหน้าขึ้นมา รายชื่อคู่รักถูกบันทึกไว้อย่างแน่นขนัดในใบรายการ ซึ่งทั้งหมดถูกระบุว่าเป็นคนนอกรีตโดยภาคี

ปลาปักเป้าก็มีใบรายการ

เป้าหมายของพวกเขาคือ เลือกคู่รักอย่างน้อยสามคู่จากในรายการนี้ก่อนเวลาสิบโมงเช้า และก็ต้องยืนยันว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขานั้นมีความจริงใจจริง ๆ

เฉพาะคู่รักที่มีความรู้สึกจริงใจเท่านั้นจึงจะมีคุณสมบัติที่จะเป็นเครื่องบูชาในงานเลี้ยงฉลองของเหล่านักบุญ

หากเป็นเพียงคู่รักจอมปลอม พวกเขาก็เป็นแค่เศษธุลีที่ไม่ควรค่าแก่การเป็นเครื่องบูชา!

“เรามาเริ่มกันที่คู่รักปีสองกันดีกว่า ฉันดูไว้แล้วว่าพวกเขาอยู่ที่ไหนบ้าง”

สก็อตต์ภายใต้ชุดปลาหมึกแสดงท่าทางเย็นชาอย่างยิ่ง

คู่รักคู่นี้เป็นเพื่อนร่วมชั้นของเขาจากปีสองบ้านขุนนาง

ในแต่ละวันทั้งคู่มักจะแสดงความรักต่อหน้าเขา!

สก็อตต์ถึงกับอยากจะบีบคอพวกเขามากกว่าหนึ่งครั้ง

และในที่สุดเขาก็มีโอกาส!

ปลาปักเป้ารั้งไว้ “เดี๋ยวก่อนปลาหมึก ทำไมเราไม่เริ่มจากคู่รักปีหนึ่งล่ะ พวกเขาน่าจะไร้เดียงสาและอ่อนแอกว่านะ”

ปลาหมึกตอบอย่างเศร้าโศก “นายไม่รู้เหรอว่านักเรียนใหม่ปีนี้มีแต่พวกสัตว์ประหลาดทั้งนั้น?”

ปลาปักเป้า “…!”

…

แมรี่และบรูเดอร์ นักเรียนชั้นปีที่สอง เป็นคู่รักที่ถูกคลุมถุงชนมาตั้งแต่เกิด และในอนาคตก็มีแนวโน้มว่าจะแต่งงานกันด้วยซ้ำ

ทั้งสองเกิดมาพร้อม ๆ กัน เติบโตมาด้วยกัน และได้รับคำเชิญจากสถาบันเซนต์แมเรียนด้วยกัน

มิหนำซ้ำครอบครัวของทั้งคู่ก็มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันมาตั้งแต่แรก และยังมีกรณีที่บรรพบุรุษแต่งงานกันอีกด้วย

ด้วยเหตุนี้ พ่อและแม่ของพวกเขาจึงมีความสุขมากกับการที่ทั้งสองเป็นคู่รักกัน

อีกทั้งเด็กทั้งสองคนก็ชื่นชอบกันและกันมาก

อย่างน้อยก็จนกว่าพวกเขาจะได้สัมผัสกับโลกที่มีสีสันมากกว่านี้ ในตอนนี้พวกเขายังคงอยู่ในสถานะคู่รักไร้เดียงสา ซึ่งมีความหมายว่าพวกเขาทำแค่ ‘สบตา’ กันเท่านั้น

ด้วยเหตุนี้ เมื่อทั้งคู่เติบโตขึ้นและเริ่มรู้ภาษาแล้ว พวกเขาก็มักจะแสดงความรักโดยไม่คำนึงถึงกาลเทศะ และนั่นทำให้ผู้คนวิพากษ์วิจารณ์กันขึ้นเรื่อย ๆ

สก็อตต์ทนมามากพอแล้ว!

เขาอยากจะจับคนทั้งคู่ส่งเข้าไปในวิหาร และให้เทพธิดาตัดสินโชคชะตาสุดท้ายของพวกเขา!

ไฟแห่งความริษยาเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

ความโกรธก็ถูกสะสมมากขึ้นและมากขึ้นเช่นกัน

สก็อตต์สามารถมีช่วงเวลาแห่งความสงบสุขได้โดยการซ่อนตัวอยู่ในชุดคอสตูมอันเย็นเฉียบ

“เจอแล้ว!”

ในที่สุดคู่รักไร้ยางอายก็ปรากฏตัวขึ้นในสายตาของเขา

สก็อตต์หรี่ตาลง

ระหว่างงานเลี้ยงสวมหน้ากาก ทั้งคู่ซ่อนตัวอยู่บนสะพานกลางแจ้ง เพลิดเพลินกับบรรยากาศโรแมนติกที่แสงจันทร์ส่องมา

“พวกนั้นเหรอ?”

ในขณะนี้ ดวงตาของปลาปักเป้าก็ลุกเป็นไฟด้วยความอิจฉา

“นั่นแหละพวกเขา แต่ก่อนที่เราจะลงมือ เราต้องยืนยันก่อนว่าความรู้สึกของพวกเขานั้นเป็นของจริงหรือเปล่า?”

รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นที่มุมปากของสก็อตต์

…

แอนนาและแองจี้วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนานท่ามกลางปราสาทอันว่างเปล่า

เจ้าหญิงน้อยสองคน คนหนึ่งสวมชุดตุ๊กตาหมี และอีกคนหนึ่งสวมชุดตุ๊กตาเสือ วิ่งไล่หยอกล้อกันเองอย่างเพลิดเพลิน

เหล่าผีที่โผล่ออกมา ล้วนแล้วแต่ถูกสปิริตทั้งสองของอาจารย์ใหญ่อาร์เต้ขับไล่ให้ออกไปจากเส้นทาง

เวลานี้ ความขัดแย้งภายในอาณาจักรกำลังทวีความรุนแรงมากขึ้น แต่เจ้าหญิงน้อยทั้งสองพระองค์ที่มีสิทธิ์สืบทอดบัลลังก์เมื่อถึงวัยผู้ใหญ่นั้น กลับไม่ได้เป็นศูนย์กลางของการต่อสู้แย่งชิงอำนาจแต่อย่างใด

ทว่าในฐานะพระราชธิดาของจักรพรรดินีลำดับที่สองแห่งราชวงศ์ พวกเธอยังเป็นตัวแทนของกองกำลังที่อยู่เบื้องหลังจักรพรรดินีลำดับที่สองอีกด้วย

ในมุมของคนอื่น เหล่าเจ้าหญิงอาจดูซุกซนและไม่ค่อยเรียบร้อย แต่ความจริงพวกเธอรู้ว่าตนเองกำลังอยู่ในสถานการณ์แบบไหน

สำหรับเจ้าหญิงเอลิซา เธอเกิดมาเพื่อเป็นจักรพรรดินีและเป็นผู้มีสถานะที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

ส่วนเจ้าชายชาร์ลส์ เป็นพระราชโอรสองค์โตซึ่งประสูติจากจักรพรรดินีลำดับที่หนึ่งและองค์จักรพรรดิ ทั้งยังเป็นเจ้าชายพระองค์เดียวของราชวงศ์

หากเจ้าหญิงเอลิซาได้ขึ้นครองบัลลังก์ สถานภาพของผู้หญิงก็จะสูงขึ้นอย่างแน่นอน

แต่หากว่าเจ้าชายเป็นผู้ขึ้นครองบัลลังก์ แม้ว่าเจ้าหญิงทั้งสามจะยังคงมีสถานะอันสูงส่ง แต่พวกเธอก็จะไม่มีอำนาจในตัดสินเรื่องต่าง ๆ เช่น การแต่งงานของพวกเธอเอง

ดังนั้นพวกเขาจึงมีท่าทีอคติต่อองค์หญิงใหญ่ชั่วคราว

เมื่อแอนนามองไปที่หน้าต่างปราสาท นัยน์ตาของเธอก็เป็นประกายขึ้นมาในทันใด

“แองจี้ มีปลาหมึกอยู่ตรงนั้น!”

“มันคือหมึกกระดองต่างหาก!”

บทที่ 94 กำไรที่คาดไม่ถึงของดาร์ก เดม่อน
บทที่ 94 กำไรที่คาดไม่ถึงของดาร์ก เดม่อน

ผลของ [การ์ดแห่งความสุข] สั้นกว่าที่คาดไว้

ฮาร์ปี้ตื่นขึ้นทันทีหลังจากที่ตกลงไป มันปล่อยเสียงกรีดร้องอันน่าสะพรึงกลัวแทรกขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืน

พระจันทร์บนท้องฟ้าสว่างมาก

รุกกี้เดวิมอนยังคงต้องการที่จะโจมตีฮาร์ปี้ต่อไป แต่ดาร์กผู้ซึ่งมาถึงทันเวลาก็หยุดมันไว้

รุกกี้เดวิมอนผู้ซึ่งถูกดาร์กจับไว้ด้วยมือเดียวราวกับลูกบาสเกตบอล กระพือปีกหนีและพยายามดิ้นรน

แต่เพราะดาร์กดึงมันลงมาอย่างแรง มันถึงยอมหดเป็นลูกบอล

วินาทีถัดมา ใบมีดลมอันแหลมคมฉีกกระชากผ้าม่านและผ่าแท่นโพเดียมในแนวทแยง!

ตู้ม!

ม่านหลุดเป็นเรียบร้อย และโต๊ะเรียนก็พังไม่เป็นชิ้นดีเช่นกัน

เสียงกรีดร้องของฮาร์ปี้ดังมากจนแทบจะทะลุแก้วหูของดาร์ก

ดาร์กปิดหูทันที แต่คลื่นเสียงยังคงเข้าหูมาได้ และนั่นทำให้เขาเริ่มรู้สึกเวียนหัวขึ้นมา

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที คลื่นเสียงก็หยุดลงกะทันหัน

“นั่นมันสกิลที่สอง!” ดาร์กคิดในใจ สกิลของสปิริตส่วนใหญ่จะมีคูลดาวน์ ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้สกิลอย่างเคียวลมและผีสาวคร่ำครวญได้ต่อเนื่องกัน

เพราะการมีสองสกิลก็ถือเป็นการ์ดสีม่วงอันล้ำค่ามากแล้ว

ดังนั้น ความน่าจะเป็นที่ฮาร์ปี้ตนนี้จะไม่สามารถใช้สกิลใด ๆ ได้อีกในขณะนี้จึงมีสูงมาก

พอได้จังหวะหมุนตัว ดาร์กก็ขว้างรุกกี้เดวิมอนออกไปราวกับเป็นลูกซอฟต์บอล!

“อ๊าาาาาา!”

รุกกี้เดวิมอนไม่เคยคิดว่ามันจะกลายเป็นลูกระเบิด

ทันทีที่มันถูกปาออกไป ก็ทำได้เพียงแค่กรีดร้องเท่านั้น

จากนั้นเจ้าตัวน้อยก็หุบปีกโดยสัญชาตญาณและคว้าหน้าฮาร์ปี้ไว้!

กรงเล็บที่แหลมคมจับเข้าที่คอของฮาร์ปี้!

เมื่อมองดูใกล้ ๆ

โครงสร้างร่างกายของรุกกี้เดวิมอน จริง ๆ แล้วก็คล้ายกับฮาร์ปี้ถึงเจ็ดในสิบส่วนเลยทีเดียว

ดาร์กเฝ้าดู [เดมิ ดาร์ท] ของรุกกี้เดวิมอนควบแน่นในอากาศอย่างรวดเร็ว โดยรู้ว่าการต่อสู้ได้จบลงแล้ว!

…

แม้ว่าจะมีสิ่งที่เรียกว่าความแตกต่างของค่าป้องกันระหว่างสปิริต แต่สปิริตที่ไร้พลังก็ไม่ต่างกับผู้พิทักษ์ที่วางโล่ขนาดใหญ่ของพวกเขาลง พวกมันจึงดูอ่อนแอมาก

[เดมิ ดาร์ท] ของรุกกี้เดวิมอนเจาะผิวอันบอบบางของฮาร์ปี้เข้าไปอย่างแม่นยำ

หลังจากนั้นไม่นาน

รุกกี้เดวิมอนก็บินกลับมาโดยนำกล่องของขวัญเล็ก ๆ ที่สวยงามกลับมาด้วย

ดาร์กหยิบกล่องของขวัญออกจากกรงเล็บของเจ้าตัวน้อย จากนั้นเขาจึงแกะริบบิ้นออก ก่อนจะเปิดบรรจุภัณฑ์ด้านนอก

มันคล้ายกับลูกอมเหล่านั้น บรรจุภัณฑ์ด้านนอกยังคงเป็นการ์ดเวทมนตร์แบบใช้ครั้งเดียว แต่สิ่งที่อยู่ภายในไม่ใช่ลูกอมและของหวานอีกต่อไป!

“นี่มัน…”

ดาร์กอดไม่ได้ที่จะแสดงความดีใจออกมา

ข้างในกล่องของขวัญกลับกลายเป็นขนนกฮาร์ปี้!

พิจารณาจากความผันผวนของพลังเวทมนตร์ที่เล็ดลอดออกมาจากขนนกนี้ นี่จะต้องเป็นวัตถุดิบหลักที่มีค่าที่สุด!

ดาร์กเก็บขนนกลงในกระดาษห่ออีกครั้งทันที แล้วใส่ลงในซองการ์ดอย่างระมัดระวัง

[คะแนน +60]

“คะแนนเพิ่มเป็นสองเท่า!”

“แล้วยังได้รับวัตถุดิบเพิ่มเติมด้วย!”

ดาร์กก็รู้สึกเสพติดขึ้นมาทันที

…

หลังจากหยุดพักกันได้ครู่หนึ่ง ดาร์กก็ฟื้นพลังและออกล่าต่อ

รุกกี้เดวิมอนที่ฟื้นจากสถานะ [อัตตา I] กำลังเดินบนพื้นโดยก้มหน้าลง บ่นพึมพำคำที่ไม่อาจอธิบายความหมายได้

แต่ดาร์กไม่สนใจมัน กลับกัน เขากำลังครุ่นคิดถึงจุดหมายต่อไปอย่างรอบคอบ

ความน่าจะเป็นที่ผีและวิญญาณจะหลบซ่อนตัวอยู่ในห้องเรียนหลายห้องติดต่อกันนั้นมีไม่สูงนัก แต่เขาก็ยังคงออกค้นหาทีละห้องอยู่ดี

ดาร์กไม่ได้หยุดการสำรวจ จนกระทั่งเขาเดินมาถึงห้องน้ำตรงมุมปราสาท

“เลือด!”

เลือดไหลออกมาจากห้องน้ำ

ตู้ม!

ชั่วอึดใจต่อมา ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก และเศษขยะจำนวนนับไม่ถ้วนก็ระเบิดออกมา

มีร่างหนึ่งกรีดร้องเสียงดังและกระแทกตัวเข้ากับผนัง

ทันใดนั้นน้ำปริมาณมากก็ไหลออกมาจากห้องน้ำ

คนกรีดร้องที่บินออกมาก็ถูกกระแสน้ำนี้ซัดออกมาด้วย

ดาร์กเริ่มวิ่งถอยหลังโดยไม่แม้แต่จะคิด

หลังจากที่เขาวิ่งไปได้ห้าหรือหกเมตร น้ำที่อยู่ข้างหลังเขาก็หยุดลงอย่างกะทันหันและถอยกลับไปยังบริเวณรอบ ๆ

จากนั้นดาร์กก็เห็น ‘นางเงือก’ สาวผมกระเซิงว่ายออกมาจากห้องน้ำอย่างเมามัน

แตกต่างจากนางเงือกในเทพนิยายอย่างสิ้นเชิง นางเงือกตรงหน้าดาร์กมีฟันที่แหลมคม ตาสีแดงและหูแหลม นอกจากนี้ ใบหน้าของมันยังเต็มไปด้วยเกล็ดอันน่าเกลียด!

นางเงือกขี่คลื่นและกำลังไล่ตามนักเรียนคนหนึ่ง

ดาร์กก้มหน้าลง จึงได้เห็นว่านักเรียนซึ่งอยู่ในชุดนักเรียน ถูกยิงออกจากห้องน้ำ ก่อนจะนอนคว่ำหน้านิ่งไม่ขยับเขยื้อน

เขาขมวดคิ้วและส่งสัญญาณให้รุกกี้เดวิมอน “ไปดูซิ”

รุกกี้เดวิมอนซึ่งนั่งย่อตัวลงที่เท้า ก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่เต็มใจ

เมื่อมันมาถึงด้านหน้าของร่างมนุษย์นั้น มันก็ใช้ปลายปีกจิ้มนักเรียน

จิ้ม ๆ

“อ๊า!”

จู่ ๆ นักเรียนคนนั้นก็หันกลับมา เผยให้เห็นใบหน้าน่าเกลียดที่มีผิวสีเขียวและโลหิตอาบชโลม

“มันเป็นก็อบลิน!”

ก็อบลินที่ปลอมตัวเป็นนักเรียนกระโดดขึ้นมาจากพื้น และกริชในมือของมันก็แทงเข้าใส่รุกกี้เดวิมอนที่กำลังตกใจ

แต่สิ่งที่ถูกแทงด้วยกริชนั้นเป็นเพียงภาพติดตาของรุกกี้เดวิมอนเท่านั้น

รุกกี้เดวิมอนตัวจริงกลายเป็นแสงไปแล้ว

ดาร์กที่ถือการ์ดคัดสรรไว้ ถอยเท้ากลับอย่างรวดเร็ว ก่อนจะอัญเชิญรุกกี้เดวิมอนออกมาใหม่อีกครั้งหลังจากนั้นไม่กี่วินาที

“ทำไมน่ากลัวจังอะ เกือบฉี่รดกางเกงแล้วนะ!”

เมื่อมองไปที่รุกกี้เดวิมอนที่กลัวไม่หยุด ดาร์กก็ดึง [ราคะ I] ออกมาและกระซิบคำ “เตรียมตัวให้พร้อมนะ!”

…

คูลดาวน์ของ [อัตตา I] ยังไม่เสร็จ และมีเพียงการ์ดมหาบาปใบใหม่เท่านั้นที่สามารถใช้ได้ในขณะนี้

โชคดีที่ดาร์กมีการ์ดมหาบาปเพียงพอในขณะนี้

หมอกสีชมพูของ [ราคะ I] พุ่งออกมาทันที

ดวงตาของรุกกี้เดวิมอนสูญเสียการมองไปในทันทีหลังจากถูก [ราคะ I] เสริมพลัง

แต่ด้วยภัยคุกคามของนางเงือกอัปลักษณ์และก็อบลินสีเขียวที่อยู่ตรงหน้ามัน เจ้าตัวน้อยจึงไม่เสียสติไปโดยสมบูรณ์

→ ท้ายที่สุด มันก็เป็นแค่ [ราคะ I]

รุกกี้เดวิมอนผู้ฟื้นความสามารถกลับมา พลันยิงเข็มฉีดยาสามกระบอกใส่ก็อบลินที่ปลอมตัวเป็นนักเรียนทันที!

แต่โดยไม่คาดคิด ก็อบลินกลิ้งหลบ [เดมิ ดาร์ท] ทั้งหมด…

จากนั้นกล้ามเนื้อต้นขาของมันก็ขยายใหญ่ทันที ก่อนจะพุ่งมาราวกับขีปนาวุธขนาดเล็ก กริชในมือของมันกลายเป็นงูพิษ และพุ่งเข้าใส่รุกกี้เดวิมอนซึ่งมีความสามารถในการป้องกันต่ำ

“วี้!”

เสียงร้องดังขึ้น

ก็อบลินกรีดร้องออกมาในทันที และถูกอีบุยตัวน้อยซึ่งเพิ่งปรากฏตัวซัดกระเด็นออกไป

รุกกี้เดวิมอนโกรธจัด มันถือโอกาสนี้ใช้ ‘การเหยียบย่ำอย่างบ้าคลั่ง’ ใส่ก็อบลิน

“อ๊า!”

นางเงือกอัปลักษณ์กรีดร้องทันทีเมื่อเห็นฉากนี้

มันชักแส้ยาวธาตุน้ำซึ่งสร้างขึ้นจากน้ำที่อยู่รอบ ๆ และพุ่งเข้าหารุกกี้เดวิมอนอย่างดุร้าย!

“จงออกมา!”

ดาร์กถือ [น้ำยาพลังงาน] ไว้ระหว่างนิ้วกลางและนิ้วชี้ สะบัดมันเปิดการใช้งานในทันที

ร่างกายของอีบุยพลันสว่างไสวขึ้น รอบตัวของมันเรืองแสงสีขาวที่ลุกโชติช่วง

พลังเวทมนตร์ +200 หน่วย!

“ลอกเลียนแบบ!”

เพียงชั่วพริบตา แส้ยาวธาตุน้ำก็เหินขึ้นและปัดป้องแส้ยาวจากนางเงือกในทันที

“วี้!”

อีบุยเหยียบพื้นเปียกนองอย่างมีชัย

หลังจากใช้พลังเวทมนตร์ไปหนึ่งร้อยหน่วย สกิลลอกเลียนแบบในแถบสกิลของมันเปลี่ยนเป็น [ลอกเลียนแบบ: แส้วารี] ชั่วคราว!

บทที่ 93 ดาร์ก เดม่อนแอบย่องอยู่คนเดียว

ดาร์กที่แยกจากไดแอนนาและโรสได้สำเร็จ ตอนนี้กำลังเดินอยู่เพียงลำพังในมุมมืดของปราสาท

ยิ่งห่างจากพื้นที่ชั้นเรียนมากเท่าไหร่ นักเรียนก็ยิ่งมีน้อยลงเท่านั้น

และพวกรุ่นพี่ก็มักจะตรงไปที่ชั้นที่สูงกว่า ซึ่งเป็นที่สิงสถิตของผีที่มีดาวระดับสูงอยู่!

ดังนั้น พื้นที่ที่ไม่มีมนุษย์บนชั้นสองและสามของปราสาทจึงเป็นสถานที่ที่เหมาะสมที่สุดสำหรับนักเรียนชั้นปีแรก ๆ ในการล่าผี

แต่ดาร์กพบว่าตัวเองประเมินความสยองขวัญอันน่าขนลุกของปราสาทต่ำไป

ตอนนี้เป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง และอุณหภูมิก็ลดต่ำลงอย่างรวดเร็ว นอกจากนี้ลมกลางคืนที่หนาวเย็นยังพัดมาเป็นครั้งคราวทำให้ผู้คนอดสั่นสะท้านไม่ได้

ดาร์กจับมือของเขาและเป่าลมร้อนออกมาเพื่อให้มืออบอุ่น สุดท้ายเขาก็อดอัญเชิญวิญญาณรับใช้ของตัวเองออกมาไม่ได้– รุกกี้เดวิมอน!

“เจ้าเป็นเจ้านายของข้าเหรอ?”

“ใช่ ฉันเป็น”

“เอ๊ะ?”

เมื่อเห็นว่าเจ้านายซึ่งไม่เคยตอบมันมาก่อน ยอมตอบมันแบบธรรมดา ๆ รุกกี้เดวิมอนก็รู้สึกว่าบรรยากาศไม่ดีแล้ว ใบหน้าของมันซีดลดลงทันที

ตึก! ตึก!! ตึก!!!

เสียงฝีเท้าที่คมชัดดังก้องกังวานในปราสาทอันเงียบงัน และค่อย ๆ ดังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเวลาผ่านไป

รุกกี้เดวิมอนจ้องเขม็งไปที่เงาในมุมข้างหน้าอย่างสั่นเทา

แจ็กพัมพ์กิ้นส์ที่มีกล้ามล่ำค่อย ๆ ปรากฏออกมา หัวฟักทองที่ว่างเปล่าของมันกำลังลุกไหม้ราวกับเทียนสลัว

“กรรรร!”

แจ็กพัมพ์กิ้นส์คำรามเสียงต่ำ และกล้ามเนื้อสีเข้มของมันก็บวมขึ้นทันที เมื่อมันเห็น…ดาร์กมันก็เร่งความเร็วขึ้น!

…

“ไม่นะ!”

รุกกี้เดวิมอนส่งเสียงกรีดร้องออกมาด้วยความกลัว และความคิดที่จะหลบหนีก็ปรากฏขึ้นในทันใด

แต่เมื่อความคิดนั้นเป็นรูปเป็นร่างแล้ว ลูกบอลแสงสีทองเข้มที่มีหางยาวก็พุ่งเข้ามาที่ด้านหลังศีรษะของมัน

รุกกี้เดวิมอนที่ยังขี้ขลาดเมื่อครู่นี้ หดรูม่านตาของมันทันที และสายตาที่จ้องมองไปทางแจ็กพัมพ์กิ้นส์ก็เต็มไปด้วยความดูถูกและเหยียดหยาม

“เป็นเพียงลูกกระจ๊อกชั้นต่ำของนรก แล้วยังกล้าส่งเสียงต่อหน้านายท่านผู้นี้อีกหรือ!?”

รุกกี้เดวิมอนผู้ซึ่งห่อตัวเองด้วยปีกของมันเหมือนเสื้อคลุม แสดงเสน่ห์ของอสูรดูดเลือดเวทมนตร์

รุกกี้เดวิมอนมองเหยียดใส่แจ็กพัมพ์กิ้นส์และยิง [เดมิ ดาร์ท] ออกไปสามนัดเมื่อเห็นมันเริ่มวิ่งเข้ามา!

“ตายซะ!”

…

ฟุ่บ!

เข็มฉีดยาอันหนึ่งเจาะเข้ากล้ามเนื้อไหล่ซ้ายของแจ็กพัมพ์กิ้นส์ แต่อีกสองอันพลาดไป

แจ็กพัมพ์กิ้นส์หลบเลี่ยงทันทีที่รู้สึกถึงภัยคุกคาม มันย่อตัวลงหลังจากถูกยิงที่ไหล่ จากนั้นก็เกร็งกล้ามเนื้อขาและพลังก็พุ่งออกมาในทันที

ฟิ้ว!

มันกระโดดขึ้นไปกลางอากาศ

ย่นระยะห่างระหว่างมันกับรุกกี้เดวิมอนโดยตรง และจับรุกกี้เดวิมอนที่บินไปมาด้วยกรงเล็บปีศาจของมันอย่างดุเดือด!

“กรรร!”

ราวกับว่ามิติถูกฉีกออกจากกัน

เงากรงเล็บสีดำสามเงาปรากฏขึ้นในอากาศ!

อย่างไรก็ตามรุกกี้เดวิมอนผู้ซึ่งรักษาความเย่อหยิ่งไว้ตั้งแต่ต้นจนจบไม่ได้ถอยกลับ กลับกันจู่ ๆ มันก็หายไปจากอากาศ!

“หือ?”

เมื่อแจ็กพัมพ์กิ้นส์ตอบสนองอีกครั้ง เข็มฉีดยาหัวฉลามก็เจาะเข้ากับหัวฟักทองที่ค่อนข้างบอบบาง และโจมตีเทียนที่อยู่ที่หัวใจฟักทอง!

ฟุ้บ!

เปลวเทียนดับลงทันที

ศพของแจ็กพัมพ์กิ้นส์ตกลงมาจากอากาศค่อย ๆ สลายกลายเป็นประกายไฟ เหลือเพียงพายฟักทองชิ้นเล็ก ๆ ที่ถูกห่อไว้อย่างสวยงามลอยอยู่ในอากาศ

ดาร์กเดินจากด้านหลังไปหยิบชิ้นพายฟักทอง

[คะแนน +30]

“ว่าแล้วเชียว ผีสามดาวงั้นสินะ?”

ดาร์กแกะห่อฟอยล์ของพายฟักทองอย่างระมัดระวัง เมื่อเก็บกระดาษห่อแล้วโยนพายฟักทองไปให้รุกกี้เดวิมอน

เพียะ!

รุกกี้เดวิมอนกระพือปีกปัดพายฟักทองทิ้ง

“ข้าคือรุกกี้เดวิมอน ข้าไม่กินอาหารฟรี!”

เฮ้อ~ (ー.ー!)

…

“คนที่เย่อหยิ่งเกินไป แต่ไม่มีความสามารถที่คู่ควรกับความเย่อหยิ่ง มันทำให้พวกเขากลับดูโง่มากยิ่งขึ้นจริง ๆ”

ดาร์กสรุปเหตุการณ์อย่างเงียบ ๆ

และในขณะเดียวกันเขาก็ได้บทเรียนจากมัน

ในการต่อสู้กับแจ็กพัมพ์กิ้นส์เมื่อครู่นี้ รุกกี้เดวิมอนไม่คิดหลบการโจมตีจากอีกฝ่าย เนื่องจากมันหยิ่ง

ต้องขอบคุณดาร์กที่ใช้การ์ดคัดสรรเรียกมันกลับมา รุกกี้เดวิมอนจึงรอดจากกรงเล็บที่เกือบอันตรายถึงตายของ [แจ็กพัมพ์กิ้นส์] สามดาวได้!

มิฉะนั้น รุกกี้เดวิมอนคงถูกบังคับให้กลับไปอยู่ในการ์ดคัดสรร เพราะได้รับบาดเจ็บและจำเป็นจะต้องรอการฟื้นตัว

“แต่ทำไมแจ็กพัมพ์กิ้นส์นี่ถึงแตกต่างจากตัวก่อน?”

เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงแจ็กพัมพ์กิ้นส์ที่เขาได้พบกับไดแอนนาและโรสก่อนหน้านี้ ดาร์กก็รู้สึกว่ามันแปลกเล็กน้อย

แจ็กพัมพ์กิ้นส์ธรรมดาควรเป็นผีตัวเล็ก ๆ ที่มีหัวฟักทอง อย่างมากที่สุดคือ มันถือขวานเล็ก ๆ และขวานนั้นก็ไม่คมเลย

แต่ฟักทองกล้ามล่ำตัวนั้นที่ฉันเพิ่งฆ่าไปคืออะไร?

ศาสตราจารย์เคเซอร์ไม่น่าจะมีรสนิยมแย่ ๆ อย่างนั้นใช่ไหม?

เมื่อคิดถึงมัน ฝีเท้าของดาร์กก็แข็งทื่อขึ้นมาทันที

ในที่สุดเขาก็จำได้ว่าตอนที่เขาทำงานอย่างหนักเพื่อแก้การบ้านคณิตศาสตร์ของนักเรียนปีหนึ่ง คนที่ศาสตราจารย์เคเซอร์เรียกมาให้ช่วยสร้างผี คือภูตตัวน้อยที่ชื่อว่า ‘ลิลลี่’!

ทันใดนั้นเอง ดาร์กก็มีลางสังหรณ์ไม่ดี

…

ด้วยความรู้สึกถึงลางร้ายที่รุนแรงนี้ ดาร์กจึงหันไปทางห้องเรียนซึ่งถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่น เพราะไม่ได้ใช้งานมานาน

ตามทฤษฎีแล้ว ตอนที่วางผี อาจารย์มักจะซ่อนผีที่ก้าวร้าวไว้ในที่ปิดหรือในมุมลับ

ผีที่ปรากฏตัวตามทางเดินเพื่อทำให้นักเรียนกลัว มักจะเป็นตัวตลกและอ่อนแอ

ถ้าเขาอยากได้คะแนนเร็วขึ้น เขาก็ต้องมองหาผีที่มีคะแนนโบนัสพิเศษที่ซ่อนแอบอยู่เหล่านี้

ต้องเป็นตอนที่ก้าวเข้าไปในเงามืดเท่านั้นจึงจะสามารถเก็บเกี่ยวสมบัติได้

ปัง!

ประตูสองบานที่ด้านหน้าและด้านหลังของห้องเรียนปิดลงกะทันหัน

หน้าต่างอีกด้านของชั้นเรียนถูกลมแรงพัดเปิด และโลหิตสีแดงสดก็ไหลออกมาจากผ้าม่านที่ขาดรุ่งริ่ง มันค่อย ๆ ย้อมผ้าทั้งผืนให้เป็นสีแดง

ดาร์กกลั้นหายใจ แต่มือขวาของเขาจับอยู่ที่ซองการ์ดแล้ว

รุกกี้เดวิมอนยังคงรักษาสภาพของ [อัตตา I] โบยบินขึ้นไปในอากาศโดยยกคางขึ้นสูงอย่างหยิ่งทะนง

ฟู่ว!

ลมพัดมาอีกระลอกหนึ่ง

แสงจันทร์ส่องผ่านช่องว่างของม่านที่โบกสะบัด และรัศมีของแสงก็ส่องเข้ามาเติมเต็มห้องเรียนที่มืดมิด

ดาร์กกัดฟันแน่น

หลังจากที่ผ้าม่านปลิวออกไป สัตว์ประหลาดที่มีหัวเป็นมนุษย์และตัวเป็นนกพลันปรากฏอยู่บนราวหน้าต่าง

ในปากใหญ่มีเขี้ยวสองอัน และมีมือของมันก็เปื้อนเลือด!

แม้ว่าจริง ๆ แล้วไม่น่าจะเป็นมือจริง แต่ดาร์กก็อดสั่นสะท้านไม่ได้

“ฮาร์ปี้!”

…

พวกเขาเริ่มต่อสู้กันในสิบวินาทีหลังจากเผชิญหน้ากัน

รุกกี้เดวิมอนที่หยิ่งผยองดูเหมือนจะรู้สึกอับอาย เพราะความช่วยเหลือของดาร์กในการต่อสู้กับแจ็กพัมพ์กิ้นส์ครั้งก่อน

ดังนั้น ก่อนที่ดาร์กจะออกคำสั่ง มันก็เริ่มเปิดฉากโจมตีโดยไม่กลัวตาย!

“จงออกมา!”

ดาร์กดึง [การ์ดแห่งความสุข] ออกมาทันที และคราวนี้ความเร็วในการเปิดใช้งานก็เร็วขึ้นมาก

[การ์ดแห่งความสุข] มีผลเกือบจะในทันที และลำแสงก็พุ่งเข้าใส่ดวงตาของฮาร์ปี้

ในช่วงเวลาแห่งความสับสน ฮาร์ปี้พลาดโอกาสที่จะตอบสนองไป

รุกกี้เดวิมอนสามารถเตะฮาร์ปี้เข้าที่หน้าและผลักมันออกไปได้!

กรี๊ซซซ–!

เสียงกรีดร้องของฮาร์ปี้ดังออกมาจากใต้หน้าต่าง

บทที่ 92 เจ้าหญิงทั้งสามเข้าร่วมสมรภูมิ
บทที่ 92 เจ้าหญิงทั้งสามเข้าร่วมสมรภูมิ

ปราสาทของเซนต์แมเรียนมีเก้าชั้น ไม่นับห้องใต้ดินที่ไม่มีใครรู้จัก พื้นที่ที่นักเรียนใช้เป็นชั้นเรียนนั้นเป็นเพียงส่วนเล็ก ๆ เท่านั้น

แม้แต่ผู้ที่เรียนจบไปแล้ว ซึ่งเคยได้อยู่ในปราสาทแห่งนี้เป็นเวลานานถึงหกปีเต็ม ก็มีเพียงจำนวนน้อยนิดที่สามารถสำรวจพื้นที่ได้จนทั่ว

หากไม่มีกิจกรรมอย่างงานเลี้ยงสวมหน้ากาก จำนวนนี้ก็น่าจะยิ่งน้อยลงไปอีก

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นโอกาสที่ดีในการสำรวจพื้นที่

…

ในขณะเดียวกันกับที่นักเรียนหลั่งไหลเข้าไปในปราสาท เจ้าหญิงทั้งสามแห่งอาณาจักรก็ก้าวเข้ามาในปราสาท พร้อมด้วยอาจารย์ใหญ่อาร์เต้ด้วย

เจ้าหญิงคนโต ‘เอลิซา’

เจ้าหญิงคนรองคือ ‘แอนนา’ ซึ่งเกิดเร็วกว่าน้องสาว ‘แองจี้’ เจ้าหญิงคนสุดท้องสามวินาที

เจ้าหญิงทั้งสามเริ่มสวมชุดและปกปิดใบหน้าของตนเอง

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้กล่าวว่า “พวกเธอไม่ต้องการให้ฉันไปด้วยจริง ๆ เหรอ?”

เจ้าหญิงเอลิซาพยักหน้าเล็กน้อยและกล่าวว่า “นี่เป็นโอกาสที่หาได้ยากที่ฉันจะได้พักผ่อน ฉันชอบอยู่คนเดียว หากเป็นไปได้ ฉันอยากจะขอให้อาจารย์ใหญ่ดูแลน้องสาวสุดแสบของฉันสองคนด้วย”

แองจี้ที่พยายามจะสวมชุดหมี เงยหน้าขึ้นมาพูดอย่างโกรธเคือง “พี่ใหญ่ พี่สัญญากับฉันแล้วว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับคนนอก!”

เจ้าหญิงเอลิซายื่นมือออกไปบีบแก้มเด็กตรงหน้า แววตาตำหนิส่งไปยังน้องสาวตัวน้อย “อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ไม่ใช่คนนอก”

แองจี้ยังคงทำแก้มป่อง

แอนนาที่ยืนอยู่ข้างแองจี้ จู่ ๆ ก็เอื้อมมือมาจิ้มแก้มเธอด้วย ทั้งยังยิ้มอย่างร่าเริง “โอ๋ ๆ นะน้องสาวแสนซนของฉัน!!”

แองจี้พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “เธอต่างหากที่เป็นน้องสาว!”

แอนนาเชิดหน้ามองราวกับหงส์ขาว “ฉันเป็นพี่สาว เพราะงั้นฉันจะไม่เถียงกับน้องสาว”

ขณะที่เล่นกันอยู่ เจ้าหญิงแอนนาก็หันกลับมาถาม “จะว่าไป ป้าซินเทียคะ เจ้าตัวน่ารำคาญดาร์ก เดม่อนนั่นอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ?”

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ยิ้มอย่างนุ่มนวล “ใช่แล้ว เขาเพิ่งเข้าเรียนในปีนี้ และปีหน้าเขาจะกลายเป็นรุ่นพี่ของเธอ”

“ถามจริง?” เจ้าหญิงแอนนาดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างและพูดอย่างแข็งกร้าวว่า “ถ้าอย่างนั้น ฉันไม่เข้าเรียนปีหน้าได้ไหม?”

เอลิซาดีดหน้าผากเธอ “ตลกแล้ว เธอบอกเองว่าอยากเรียนสถาบันเดียวกับฉันไม่ใช่เหรอ?”

แอนนา “ฉันเปลี่ยนใจแล้ว โอ๊ย!”

“ฮ่า ๆๆ เด็กน้อย ห่วงแต่ตัวเอง!”

แองจี้ก็ดีดหน้าผากของแอนนาด้วย เธอใส่ชุดแล้วรีบวิ่งหนีไป

แอนนารีบวิ่งไปจับเธอทันที

เอลิซาหันไปมองไปที่อาร์เต้อย่างรวดเร็ว “อาจารย์ใหญ่คะ”

อาจารย์ใหญ่อาร์เต้พยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นวิญญาณเล็ก ๆ สองดวงที่ถือการ์ดคัดสรรก็บินออกจากตัวเธอ และตามแอนนากับแองจี้ไปอย่างรวดเร็ว

เอลิซาถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วหันกลับมาสวมหน้ากากอันประณีตที่เผยให้เห็นเพียงจมูกและปากของเธอเท่านั้น “อาจารย์ใหญ่ ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวไปก่อนนะคะ”

…

ทิศตะวันตกเฉียงใต้ของปราสาท บนชั้นสองในเวลานี้

ดาร์กล้มเหลวในการหนีจากไดแอนนาและโรส ดังนั้นเด็กชายจึงทำได้เพียงเดินไปกับพวกเขาสักพัก

นักเรียนชั้นปีที่สองขึ้นไปต่างมีประสบการณ์ และทุกคนก็มีแผนอยู่แล้ว เพราะอย่างนั้นพวกเขาจึงรีบเร่งไปยังทั่วทุกมุมของปราสาท

ส่วนนักเรียนชั้นปีที่หนึ่งกระจัดกระจายกันอย่างสมบูรณ์

“ดาร์ก เราควรตามพวกเขาไปไหม?”

ไดแอนนาดูวิตกกังวลราวกับเด็กที่กลัวว่าจะมีใครมาขโมยขนมของเธอ

โรสก็มองไปที่ดาร์กเช่นกัน

ดาร์กตบหน้าผากตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ ดูเหมือนว่าเขาจำเป็นจะต้องอยู่กับพวกเธอไปอีกสักพักจริง ๆ

ดังนั้นเขาจึงพูดอย่างอดทนว่า “ไม่ต้องห่วง ศาสตราจารย์ต้องเตรียมผีไว้ให้เพียงพออยู่แล้ว ในตอนต้นของงานเลี้ยง แม้ว่าเธอจะไม่ตามหาพวกมัน พวกมันก็จะมาหาเธอเอง”

ขณะที่พูด เขาก็ชี้ขึ้นไปยังเหนือหัวของตนเอง

ไดแอนนาเงยหน้าขึ้นและทันใดนั้นก็เห็นผีที่มีคอยาวมากห้อยลงมาจากเพดาน!

“ว้าว~”

“กรี๊ด!”

ไดแอนนาดึงการ์ดเวทมนตร์และอัญเชิญ [สัตว์อสูรมายา: หมีขั้วโลก] ออกมาทันที

หมีขั้วโลกปรากฏตัวในแสงสีขาว มันลุกขึ้นและกระโจนไปคว้าผีทันที!

โรสกรีดร้องด้วยความตกใจ ก่อนจะคว้าแขนของดาร์กไว้โดยไม่รู้ตัว

ไดแอนนาเห็นแล้วก็คว้าแขนอีกข้างของดาร์กไว้ด้วย

ดาร์กที่ถูกจับแขนทั้งสองข้างไว้ ได้แต่มองอุ้งเท้าหมีขั้วโลกทะลุผ่านร่างของผีไปอย่างทำอะไรไม่ได้ ผีตอบโต้โดยการแลบลิ้นยาวสีแดงเลือดของมันออกมา แล้วเลียหลังคอของหมีขั้วโลก

หมีขั้วโลกพลันตัวสั่นสะท้าน มันโกรธจัด!

“เคี้ยก ๆๆๆ!”

เจ้าผีหัวเราะเยาะและหยอกล้อหมีขั้วโลกด้วยลิ้นของมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า

และหมีขั้วโลกก็กลายเป็นเหมือนลูกแมวที่วิ่งไล่ผีเสื้อ…

ประสิทธิภาพการโจมตีทางกายภาพของหมีขั้วโลกที่มีต่อผีนั้นต่ำมาก

แม้ว่าจะเป็นเพียงผีระดับหนึ่งดาว แต่หมีขั้วโลกก็ยังมีปัญหาในการจัดการกับมัน ท้ายที่สุด โรสก็รวบรวมความกล้าและอัญเชิญ [สัตว์อสูรมายา: กระต่ายหิมะ] ออกมา และในที่สุดเธอก็ส่งผีขึ้นสวรรค์ด้วยหมอกเย็นยะเยือก

เมื่อผีหายไป ลูกอมก็ตกลงมาทันที

ในที่สุดดาร์กก็ถูกปล่อย เขาก้มลงหยิบขนมบนพื้นและเริ่มลอกกระดาษห่อขนม

ตัวขนมดูเหมือนลูกอมธรรมดามาก แต่กระดาษห่อขนมกลับถูกแกะสลักด้วยเส้นละเอียด

ดาร์กตระหนักได้ทันที “อย่างนี้นี่เอง!”

ไดแอนนาสังเกตเห็นความสุขบนใบหน้าของดาร์ก จึงถามเขาด้วยความสงสัย “ดาร์ก นายเจออะไรเหรอ?”

เดิมทีดาร์กต้องการทิ้งลูกอมไป แต่ทันใดนั้นเขาก็เห็นไดแอนนามองมาที่เขาอย่างตั้งใจ เด็กชายจึงเก็บกระดาษห่อลูกอมไว้แล้วส่งลูกอมให้อีกฝ่ายแทน

ไดแอนนากินลูกอมในคำเดียว

ดาร์กดึงกระดาษห่อลูกอมออกมาสังเกตอย่างละเอียด

“มันเป็นการ์ดเวทมนตร์แบบใช้ครั้งเดียว ดูท่าว่าน่าจะใส่พลังเวทไว้ล่วงหน้า และให้มันอยู่ได้จนถึงเที่ยงคืน”

ดาร์กสนใจงานฝีมือชิ้นนี้มาก เขาเก็บกระดาษห่อขนมไว้อย่างระมัดระวัง

“ไปต่อกันเถอะ”

…

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง

ทั้งสามคนก็เดินไปจนสุดทางเดินบนชั้นสอง

ดาร์กเอื้อมมือไปเช็ดครีมที่มุมปากของไดแอนนา แล้วใส่กระดาษห่อที่สิบสามลงในกระเป๋าของเขา

ผีที่พวกเขาพบระหว่างทางส่วนใหญ่เป็นเพียงแค่หนึ่งดาวหรือสองดาวเท่านั้น บ้างก็มีลูกอมตกออกมา บ้างก็มีแอปเปิ้ลแคนดี้ บ้างก็เป็นพายฟักทองชิ้นเล็ก ๆ… แต่ทั้งหมดนั้นล้วนบรรจุอยู่ในกระดาษห่อเป็นอย่างดี

“เป็นงานเลี้ยงขนมหวานที่วิเศษจริง ๆ”

หลังจากที่ดาร์กจัดการพายฟักทองชิ้นสุดท้ายเสร็จแล้ว เขาก็บอกไดแอนนาและโรสว่า “เดี๋ยวหลังจากนี้แยกย้ายกันไปนะ อืม เราจะมาพบกันอีกครั้งที่โถงทางเข้าชั้นหนึ่งในอีกห้าชั่วโมงแล้วกัน”

ไดแอนนาพูดอย่างเชื่อฟังว่า “อืม งั้นเจอกันที่งานเต้นรำนะ!”

โรสยิ้มให้ “ไม่ต้องห่วงพวกเรานะ”

ในช่วงครึ่งชั่วโมงที่แล้วดาร์กไม่ได้ทำอะไรเลย เขาแค่บอกให้ไดแอนนากับโรสร่วมมือกันล่าผีเท่านั้น

ทั้งสองคนจึงติดอันดับของบ้านขุนนางปีหนึ่งโดยไม่รู้ตัว ทั้งยังติดอยู่ในสิบสองอันดับแรกอีกด้วย

ดูเหมือนว่าต่อให้พวกเขาจะจัดการแค่ผีระดับต่ำ แต่พวกเขาก็ยังก้าวหน้าเร็วกว่าคนจำนวนมาก

ส่วนตัวดาร์กเองนั้น ถึงตอนนี้ก็ยัง +0

…

แม้ว่าดาร์กจะไม่สนใจ แต่ที่มุมหนึ่งของปราสาท ดูเหมือนว่าจะมีคนให้ความสนใจกับอันดับของเขาอยู่เสมอ

เวอร์เธอร์อยู่ในอันดับที่สามของบ้านอัศวินปีหนึ่ง เมื่อเห็นว่าไม่มีชื่อของดาร์กในอันดับของบ้านขุนนางปีหนึ่ง เขาก็อดตื่นเต้นไม่ได้

“เราทำได้ โรเบิร์ต!”

“ใช่แล้ว!”

บทที่ 91 ดาร์ก เดม่อนรีบวิ่งไปที่ปราสาท
บทที่ 91 ดาร์ก เดม่อนรีบวิ่งไปที่ปราสาท

ในหอคอยบ้านขุนนาง

ดาร์กหยดน้ำยาแมวหนึ่งหยดลงบนรากหญ้าแมว จากนั้นก็เทน้ำยาลงบนต้นไม้หนอน แล้วจึงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

ในบรรดางานอดิเรกทั้งหมด การปลูกดอกไม้และหญ้านับเป็นการฝึกฝนจิตใจอย่างแท้จริง

เมื่อนำหญ้าแมวขี้อ้อนกลับเข้าไปในตะกร้านอนแล้ว ดาร์กก็เริ่มตรวจสอบสิ่งที่เขาต้องพกไปอย่างรอบคอบ

งานเลี้ยงสวมหน้ากากจะเริ่มในเวลาหกโมงเย็น และดำเนินต่อไปจนกว่าระฆังจะดังขึ้นในเวลาเที่ยงคืน นักเรียนจะต้อนรับวันใหม่ในโถงแห่งการต้อนรับ

ช่วงเวลานี้ พวกเขาจะต้องมุ่งเข้าไปในปราสาทส่วนลึกเพื่อค้นหาผีที่ซ่อนอยู่และฆ่าพวกมัน

คะแนนที่ได้จากการฆ่าผีจะถูกบันทึกไว้ในการ์ดคัดสรร

นักเรียนสามารถใช้การ์ดคัดสรรตรวจสอบอันดับของพวกเขา ในแต่ละชั้นปีและในแต่ละบ้านได้

แน่นอนว่าส่วนที่ได้รับความนิยมมากที่สุดคือ อันดับโดยรวม

มันไม่เหมือนกับแชมป์ประจำชั้นปี แชมป์ของอันดับโดยรวมจะไม่เพียงแต่ได้รับตำแหน่งพิเศษเท่านั้น แต่ยังได้รับคะแนนจำนวนมากและรางวัลเป็นทรัพยากรหายากอีกด้วย

ดังนั้นแม้แต่นักเรียนชั้นปีสูง ๆ ก็ยังออกไปร่วมงานเลี้ยงสวมหน้ากากเช่นกัน!

สำหรับรุ่นน้องแล้ว มันไม่ง่ายเลยที่จะดึงเอาคะแนนจากมือของนักเรียนรุ่นพี่

โชคดีที่โรงเรียนมีกฎระเบียบที่เกี่ยวข้องในเรื่องนี้

ผีมีตั้งแต่หนึ่งดาวถึงแปดดาว

นักเรียนชั้นปีที่สามขึ้นไป จะไม่ได้รับคะแนนจากการฆ่าผีระดับหนึ่งดาว

นักเรียนชั้นปีที่สี่ขึ้นไป จะไม่ได้รับคะแนนจากการฆ่าผีที่ต่ำกว่าสองดาว

นักเรียนชั้นปีที่ห้าขึ้นไป จะไม่ได้รับคะแนนจากการฆ่าผีที่ต่ำกว่าสามดาว

นักเรียนชั้นปีหก จะไม่ได้รับคะแนนจากการฆ่าผีที่ต่ำกว่าสี่ดาว

…

สำหรับดาร์ก เขามีเป้าหมายชัดเจน นั่นคือทำคะแนนให้ได้เยอะ ๆ

ดังนั้นชุดแต่งกายจึงไม่ควรมีน้ำหนักมากเกินไป

และทางที่ดีก็ควรนำไปเพียงกระเป๋าใส่การ์ดเท่านั้น

ดาร์กหยิบการ์ดเวทมนตร์ออกมาและเริ่มจัดระเบียบมัน

เป็นเวลาสองเดือนแล้วตั้งแต่เริ่มเรียนมา

หากไม่นับการ์ดดอกไม้ ตอนนี้ดาร์กก็มีการ์ดเวทมนตร์สิบหกใบแล้ว

1. [อัตตา I]

2. [อัตตา II]

3. [ราคะ I]

4. [ราคะ III]

5. [สัตว์อสูรมายา: อีบุย]

6. [สไลม์ขยะ]

7. [ชัคคารุ]

8. [การ์ดแห่งความสุข]

9. [การ์ดน้ำยาเงียบสงัด]

10. [ผงเผยตัว] 2 ใบ

11. [น้ำยาพลังงาน] 5 ใบ

บวกกับการ์ดคัดสรร รวมเป็นสิบเจ็ดใบ

กระเป๋าใส่การ์ดที่ทางโรงเรียนจัดหาให้สามารถบรรจุการ์ดเวทมนตร์ได้ยี่สิบเอ็ดใบ

ดังนั้นแล้ว เขาจึงคิดจะใส่ [การ์ดแต่งตัว] และกระดาษโน้ต ดินสอ ยางลบ และปากกาพลังเวทเข้าไปในซองด้วย

ทุกอย่างพร้อมแล้ว

ดาร์กเปลี่ยนชุดเป็น ‘ชุดเจ้าชายรัตติกาล’ จากนั้นก็สวมหน้ากากอีกาสีดำ ปรับทรงผม และเปิดประตู

“แฮ่!”

ไดแอนนาโผล่ออกมาจากพุ่มไม้

หลังจากสวม ‘ชุดเจ้าหญิงรัตติกาล’ แล้ว เธอก็เหมือนกลายเป็นนางฟ้าตัวน้อยที่ปรากฏตัวออกมาในเวลายามค่ำคืน สูงส่ง สง่างาม และน่ารักในเวลาเดียวกัน

ข้าง ๆ เธอ โรสสวมเครื่องแบบองครักษ์สีขาวอยู่ โดยเกล้าผมสีบลอนด์อ่อนซ่อนอยู่ใต้หมวก ซึ่งดูเท่อย่างคาดไม่ถึง!

จากที่โรสบอกคือ เธออยากใช้โอกาสนี้เพื่อสัมผัสกับความรู้สึกของการเป็นเด็กผู้ชาย

จากการวิเคราะห์ทางจิตวิทยา นี่คือการแสดงออกถึงจิตใต้สำนึกของเธอที่ปรารถนาจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอขึ้นมา

…

ทั้งคู่ยังไม่ได้สวมหน้ากาก เห็นได้ชัดว่าตั้งใจรอเขาอยู่ที่นี่

ดาร์กอดขมวดคิ้วไม่ได้

ไดแอนนายื่นมือขาวนุ่มของเธอออกมาแล้วพูดว่า “เลี้ยงหรือหลอก”

“เมี้ยว~”

หญ้าแมวเผยให้เห็นใบหน้าครึ่งหนึ่งจากด้านหลังของดาร์ก

ตาของโรสเป็นประกาย “ดาร์ก นายก็มีหญ้าแมวด้วย!”

ดาร์กอาศัยโอกาสนี้บอก “ฉันเลี้ยงมาได้สักพักแล้ว”

โรสมองหญ้าแมวที่มีดอกตูมบานอยู่เหนือหัวของมัน และพูดด้วยความอิจฉา “โห นายดูแลมันดีมากเลย การ์ฟิลด์ของฉันอ้วนมากจนตอนนี้กลายเป็นลูกบอลแล้ว”

ดาร์กหัวเราะขบขัน “แมวอ้วนก็น่ารักนะ เพราะยังไงหญ้าแมวก็ไม่ป่วยเพราะน้ำหนักเกินอยู่แล้ว”

“ก็จริง” โรสแสดงความคิดส่วนตัวของเธอซึ่งหายากมาก “ฉันรู้สึกผ่อนคลายมากเวลาบีบการ์ฟิลด์เล่น แต่บางครั้งฉันก็รู้สึกหายใจไม่ออกเพราะมันนั่งทับอยู่บนหน้าอกของฉัน”

ดาร์กหัวเราะออกมา “ฮ่า ๆ หญ้าแมวฉันชอบนอนข้างหมอนล่ะ”

ไดแอนนามุ่ยปากของเธอ “ไดแอนนาก็อยากซื้อเหมือนกัน!”

ทั้งสามคนยิ้มและเดินไปที่ห้องนั่งเล่น

ไดแอนนาและโรสก็สวมหน้ากากอีกาสีดำครึ่งหน้าและหน้ากากขนนกนกยูงเมื่อพวกเขาลงไปชั้นล่าง

พอพวกเขาทั้งสามคนมาถึง ห้องรับแขกก็เต็มไปด้วยผู้คนแล้ว

ด้วยความกว้างขวางของห้องนั่งเล่นส่วนกลาง จึงทำให้สามารถรองรับนักเรียนทุกคนจากทั้งหกชั้นปีได้

ในตอนที่ยืนอยู่บนบันไดและมองออกไป ก็พบว่านักเรียนรุ่นพี่ส่วนใหญ่แต่งกายด้วยชุดที่เป็นทางการ ซึ่งไม่ฉูดฉาดหรือเรียบง่ายเกินไปนัก เหมือนกับชุดที่สวมใส่ในงานเลี้ยงทั่วไปเสียมากกว่า

ที่สำคัญนักเรียนรุ่นพี่บางคนถึงกับมีกุหลาบแดงอยู่ในกระเป๋าเสื้อ!

จุดประสงค์ของพวกเขาชัดเจนมาก

แต่คงไม่มีใครคาดคิดว่าชุดของพวกเขาจะคล้ายคลึงกันมาก

หากมีเพียงหนึ่งหรือสองคนสวมชุดแบบนี้มันก็ดูจะไม่เป็นปัญหาใหญ่อะไร

แต่ถ้ามีคนหลายสิบคนที่สวมชุดเดียวกัน พวกเขาจะไม่สามารถโดดเด่นจากฝูงชนได้

อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้แล้วในตอนนี้

หากพวกเขาอยากโดดเด่น ตอนนี้ก็ทำได้แค่พึ่งพากำลังของพวกเขาเท่านั้น!

ดังนั้นนักเรียนรุ่นพี่จึงหันไปเตรียมพร้อมในส่วนอื่นแทน

นักเรียนชั้นปีน้อย ๆ ยังคงรักษาความไร้เดียงสาแบบเด็ก ๆ อยู่ พวกเขาสวมใส่ชุดสัตว์ประหลาดมากมาย ดูแล้วก็รู้สึกสนุกสนานไปด้วย

ตามความเข้าใจของดาร์กเกี่ยวกับเจ้าหญิงแฝดน้อยทั้งสอง พวกเธอน่าจะสนใจนักเรียนที่แต่งตัวเป็นสัตว์ประหลาดมากกว่า

แน่นอนว่าพวกหล่อนไม่ได้เรียบร้อยอย่างที่ทุกคนคิด…

แต่เจ้าหญิงองค์โตนั้นเป็นคนที่อ่อนโยนและสง่างามโดยแท้จริง บางทีเธออาจจะชอบเครื่องแต่งกายของสุภาพบุรุษก็เป็นได้

…

หอคอยบ้านนักปราชญ์

แม้จะเกือบหกโมงเย็นแล้ว แต่แพนดอร่าก็ยังอยู่ในห้องพักของเธอ

เธอสวมชุดเจ้าสาวสีขาวพิสุทธิ์เหมือนหิมะ ซึ่งเป็นภาพสะท้อนของจิตใจอันงดงามของเธอ

นี่เป็นปีที่สี่แล้วที่เธอจะเข้าร่วมงานเลี้ยงสวมหน้ากากของโรงเรียน แน่นอนว่าเธอรู้ดีว่าช่วงนี้คนจะแน่นในห้องส่วนกลาง

ไม่จำเป็นต้องไปเบียดเสียดเพื่อคว้าโอกาสเล็ก ๆ น้อย ๆ นั้น

เพียงแค่ยอมออกมาช้าหน่อย เธอก็สามารถหลีกเลี่ยงเรื่องเลวร้ายได้มากมายแล้ว ทำไมถึงจะไม่ทำล่ะ?

…

หอคอยบ้านอัศวิน

เวอร์เธอร์และโรเบิร์ตถูกเบียดจนเป็นขนมปังไปแล้ว

ทั้งสองซื้อชุดคอสตูมคนละชุดในวันเสาร์

โรเบิร์ตซื้อชุดมนุษย์หมาป่าแบบคลุมทั้งตัว ซึ่งเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ชุดที่คนทั่วไปสามารถควบคุมได้ แต่โรเบิร์ตมีร่างกายและพละกำลังเพียงพอ

ขณะที่เวอร์เธอร์นั้น สวมชุด ‘ขุนนางแวมไพร์’ ที่เผยให้เห็นใบหน้าเพียงครึ่งเดียว

แวมไพร์กับมนุษย์หมาป่า นี่ดูเป็นคู่ที่น่าสนใจ

…

หอคอยบ้านคนเขลา

…

ในที่สุดก็ถึงช่วงเวลาที่ทุกคนรอคอย

เข็มชั่วโมงชี้ลงโดยตรง

จากหอนาฬิกาที่ใจกลางโรงเรียนพลันมีเสียงระฆังดังขึ้น

แกร๊ง~!

การกักบริเวณถูกยกเลิกออกไป

ทันใดนั้นเหล่านักเรียนก็รีบพุ่งตัวออกจากหอคอยเหมือนกับกระต่ายป่า

นักเรียนเกือบพันคนรุมเข้าไปในปราสาทเซนต์แมเรียนทันที และผีที่หลับใหลก็ลืมตาขึ้น ค้างคาวสีดำจำนวนนับไม่ถ้วนก็เริ่มบินออกมาจากทุกที่!

เมื่อเผชิญหน้ากับฝูงค้างคาว นักเรียนชั้นปีที่หนึ่งซึ่งวิ่งปะปนกันไปในฝูงชน ก็รีบวิ่งเข้าไปในปราสาทอย่างตื่นเต้น

บทที่ 90 สถาบันโรงเรียนเซนต์แมเรียนถูกผีสิง

ในเวลานี้ เอ็มม่า มอร์ติสกำลังนั่งเท้าคาง มือพลิกหน้า ‘ราชาทองคำและสมบัติลับ’ ที่อยู่บนโต๊ะ แต่อันที่จริงแล้วสายตาของเธอไม่ได้มองสิ่งตรงหน้าเลยสักนิด ทว่ากลับลอบชำเลืองมองไปทางด้านหน้าซ้ายอยู่

น่าแปลกที่รุ่นพี่สาว ผู้ทำหน้าที่เป็นบรรณารักษ์รายวันดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์กับบุตรชายแห่งดัชเชสของอาณาจักร

โดยปกติดาร์ก เดม่อนมักจะเดินผ่านเคาน์เตอร์ไป แต่ตอนนี้เขากลับหยุดยืนอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์มาได้หนึ่งหรือสองนาทีแล้ว

เอ็มม่าเคยได้ยินข่าวลือมากมายเกี่ยวกับรุ่นพี่แพนดอร่า โดรากอน

เธอไม่ได้ตั้งใจถามเรื่องนี้กับคนอื่น แต่เพียงแค่นั่งอยู่ในห้องส่วนกลางของบ้านอัศวิน ก็มักจะได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับรุ่นพี่คนนี้อยู่แล้ว

เมื่อพวกเขาพูดถึงรุ่นพี่สาวคนนี้ พวกเขามักจะพูดด้วยความเกรงใจและชื่นชม ราวกับว่าพวกเขาไม่ได้พูดถึงคนที่อายุใกล้กัน แต่… อืม เป็นเทพธิดา?

เหอะ!

เทพธิดาจะเกาะติดเด็กผู้ชายอย่างไร้ยางอายเช่นนี้ได้หรือ?

เอ็มม่าพ่นลมหายใจ

…

ดาร์กมองดูจดหมายเชิญที่รุ่นพี่แพนดอร่าส่งมาให้ ก่อนจะสงสัยว่าซองจดหมายเชิญนี้ซื้อมาจากที่ไหน?

อืม…แต่นิ้วของรุ่นพี่ก็ดูขาวนวลตามากจริง ๆ ส่วนเล็บของเธอก็ดูแคบและยาว ให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าเธอสามารถข่วนใจของผู้คนได้

“เธออยากได้ไหม?”

แพนดอร่าโน้มตัวลงมา ชุดนักเรียนที่รัดแน่นดันส่วนหน้าอกออกมาทดสอบหัวใจของผู้คนเล่น และลมหายใจของเธอก็ล่องลอยมาพร้อมกับกลิ่นอันหอมหวาน

ดาร์กยื่นจดหมายเชิญกลับไปโดยไม่ลังเล

“ขอโทษด้วยครับ ผมมี…”

“ให้ทายนะ”

แพนดอร่ารับจดหมายเชิญกลับไป อันที่จริงมันมีแค่กระดาษเปล่าอยู่ข้างใน

แต่คิ้วของเธอกลับขมวดเข้ากันเล็กน้อย แกล้งทำเป็นหน้าเสียนิดหน่อย นิ้วเรียวของแพนดอร่าชี้ไปทางเอ็มม่าที่อยู่ข้างหลังดาร์ก ขณะที่ร่างกายท่อนบนของเธอยังคงเอนไปข้างหน้า รุ่นพี่สาวกระซิบข้างหูของดาร์กว่า “ใช่เธอหรือเปล่า?”

ดาร์กขมวดคิ้ว นี่เป็นครั้งที่สองที่รุ่นพี่แพนดอร่าจับคู่เขากับเอ็มม่า

นี่เป็นบรรยากาศระหว่างพวกเขาที่คนอื่นรู้สึกหรือเปล่า?

แพนดอร่ามีความคิดที่เฉียบแหลม ดวงตาของเธอเป็นประกายขณะที่เธอพูดว่า “ถึงเธอจะมีคู่แล้ว แต่เธอก็ยังสามารถเปลี่ยนได้นะ~”

ดาร์กพูดอย่างช่วยไม่ได้ “ธีมคือฮัลโลวีน ไม่ใช่งานเต้นรำนะครับ”

แพนดอร่าถามต่อ “แล้ววันคริสต์มาสล่ะ?”

ดาร์ก “หา?”

…

ความจริงแล้ว แพนดอร่าเพียงต้องการบรรเทาอารมณ์เครียดของเธอด้วยการหยอกล้อนักเรียนรุ่นน้องเท่านั้น เพราะหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ออกจากห้องสมุดไป

มันต่างจาก ‘ความง่าย’ ของนักเรียนชั้นปีแรก ๆ อันที่จริงแล้ว นักเรียนชั้นปีสูง ๆ นั้นอยู่ภายใต้แรงกดดันอย่างมาก และนี่นับว่าเป็นเรื่องจริง โดยเฉพาะกับนักเรียนชั้นยอด

การเรียนและการแข่งขันเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอต้องดูแลงานของเธอในฐานะบรรณารักษ์ แพนดอร่าจึงต้องจัดสรรเวลาให้ดีกว่านักเรียนในปีเดียวกัน

คุณเบลล่าได้เสนอแนะหลายครั้งว่าเธอควรละทิ้งหน้าที่นี้ แต่เธอก็ปฏิเสธอย่างเด็ดเดี่ยวเสมอ

เพราะในช่วงปีแรกนั้น กลับเป็นงานของบรรณารักษ์ที่ได้ช่วยชีวิตเธอเอาในยามที่เธอหลงทาง

…

เราไม่ควรลืมว่าเรามาจากไหน

เมื่อเดินไปตามทาง แพนดอร่าก็อดคิดถึงนักเรียนตัวน้อยที่น่ารักไม่ได้

“อืม ความรู้สึกที่ดื้อรั้นแบบนั้นก็ดีเหมือนกันนะ”

…

ดาร์ก เดม่อนกำลังเป็นทุกข์

เขาถูกบังคับให้ทำข้อตกลงสำหรับงานเลี้ยงคริสต์มาส แม้ว่าจะเป็นเพียงฝ่ายเดียวก็ตาม

ถึงแม้ว่าดาร์กจะไม่สนใจว่าคู่ในวันคริสต์มาสของเขาจะเป็นใคร แต่ด้วยเรื่องราวที่มาถึงจุดนี้ เขาพลันรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

เมื่อคิดเรื่องนี้ เขาก็นึกถึงประโยคที่ว่า ‘หรือนี่คือความขมขื่นและความเศร้าโศกในช่วงวัยรุ่นใช่ไหม?’

และดาร์กก็กำจัดความคิดฟุ้งซ่านในทันที

วันนี้เป็นวันที่ 29 ตุลาคมแล้ว

และคืนวันมะรืนนี้…จะเป็นคืนวันฮัลโลวีน

…

“มะรืนนี้ก็เป็นงานเลี้ยงสวมหน้ากากแล้ว!”

ที่มุมห้องอ่านหนังสือ

เวอร์เธอร์เกือบทำปากกาหัก!

ในการทำการ์ดเวทมนตร์สำหรับงานเลี้ยงสวมหน้ากาก สองคู่หูได้มานั่งสุมหัวกันตั้งแต่บ่ายแล้ว ทว่าจนตอนนี้ก็ยังไม่ได้อะไรออกมาเป็นชิ้นเป็นอันเสียที

ยิ่งการ์ดเวทมนตร์ซับซ้อนมากเท่าไหร่ ความรู้ต่าง ๆ ที่จำเป็นต้องมีก็ยิ่งต้องแม่นยำมากขึ้นเท่านั้น อีกอย่างข้อมูลในหนังสือก็เริ่มน้อยลงแล้วด้วย

ถ้าเวอร์เธอร์ต้องการสร้างการ์ดเวทมนตร์ของตัวเอง เขาต้องเรียนรู้ที่จะคำนวณให้เป็น

มันคือเรื่องการคำนวณและคณิตศาสตร์!

ก่อนที่จะเริ่มเรียนภาษาเวทมนตร์ในปีที่สอง วิชาคณิตศาสตร์ถือเป็นฝันร้ายที่ใหญ่ที่สุดของพวกจอมเวทฝึกหัด!

ความอดทนของเวอร์เธอร์นั้นค่อนข้างดี แต่ก็ยังค่อย ๆ สูญเสียไปเมื่อเจอกับตัวเลขเยอะขึ้นเรื่อย ๆ

เมื่อความหงุดหงิดพุ่งขึ้นสมอง จู่ ๆ เขาก็มองเห็น ‘ดวงจันทร์’ ในส่วนลึกของหัวใจ

จากทางเข้าห้องอ่านหนังสือ เธอเดินเข้ามาในแสงจันทร์สีขาวของเขา

การแอบชอบใครสักคนเป็นความรู้สึกที่แปลกมาก หากคุณเก็บเขาไว้ในหัวใจ ตราบใดที่คุณไม่เปิดเผยหรือพูดมันออกมา ความรู้สึกนั้นก็จะใหญ่มากขึ้นเรื่อย ๆ…

โรเบิร์ตเคยสนับสนุนให้เวอร์เธอร์ใช้ [ความรักต้องห้าม] เพื่อตรวจสอบค่าความชื่นชอบที่รุ่นพี่แพนดอร่ามีต่อเขา

แต่ในวันนั้น แพนดอร่ากลับหายไป

ดังนั้นเขาจึงไม่มีความกล้าหาญอีกต่อไปแล้ว

→ ตราบใดที่คุณไม่ลืมตา คุณก็จะไม่ตื่นจากความฝัน

อีกทั้งเขาก็รู้ดีว่า เขาและรุ่นพี่เป็นดั่งเส้นขนานสองเส้น

แน่นอน ในจิตใต้สำนึกของเขา นั่นเป็นเพียงสภาพที่เป็นอยู่ตอนนี้

แต่ในอนาคต มันจะไม่เหมือนเดิม

งานเลี้ยงสวมหน้ากากครั้งนี้เป็นโอกาสอันดี

‘ถ้าฉันสามารถเป็นแชมป์ของปีหนึ่งได้ ฉันก็อาจจะดึงดูดความสนใจของรุ่นพี่แพนดอร่าได้ไม่มากก็น้อย’

เมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้น เวอร์เธอร์เชื่อว่าเขาจะมีความมั่นใจมากขึ้น

บางทีเขาอาจจะชวนเธอไปเต้นรำในงานปาร์ตี้คริสต์มาสก็ได้

→ ปาร์ตี้คริสต์มาสเป็นงานเต้นรำที่แท้จริง แบบที่งานเลี้ยงสวมหน้ากากในวันฮาโลวีนเทียบไม่ติด!

เขาไม่เปลี่ยนใจจนกระทั่งสังเกตเห็นว่ารุ่นพี่แพนดอร่าส่งจดหมายเชิญให้ดาร์กจากระยะไกล

โชคดีที่ดาร์กดูเหมือนจะไม่ได้ตกลง

แต่นี่เป็นโชคจริง ๆ เหรอ?

ดาร์กไม่ตกลง เพียงเพราะเขามีคู่แล้ว

ไม่อย่างนั้นใครจะปฏิเสธคำเชิญจากรุ่นพี่แพนดอร่า?

แล้วตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ดาร์กกับรุ่นพี่แพนดอร่าสนิทกันขนาดนี้

แกร็ก!

ในที่สุดปากกาก็หัก

“ฉันจะชนะ”

…

ท้องฟ้ายามค่ำคืนของเซนต์แมเรียนยังคงชัดเจนเหมือนกระจกเงาที่สะท้อนถึงหัวใจของผู้คน แต่นั่นไม่อนุญาตให้พวกเขามองผ่านไปได้

ขึ้นสัปดาห์ใหม่แล้ว

ระหว่างคาบเรียนในวันจันทร์ กะจิตกะใจของนักเรียนไม่ค่อยจะอยู่ในชั้นเรียนสักเท่าไหร่ และอาจารย์ก็รู้สึกว่าการสอนเป็นเรื่องที่ยากขึ้น

ไม่มีคาบเรียนในวันอังคารและวันพุธ

แต่ในวันอังคารหลังเที่ยง นักเรียนทุกคนต้องกลับไปที่หอพัก และพวกเขาไม่สามารถออกจากหอคอยได้จนกว่าจะถึงหกโมงเย็น

นี่คือจุดเริ่มต้นของงานเลี้ยงสวมหน้ากาก!

ไม่มีพิธีเปิดงานโดยอาจารย์

กลับกัน ผีทั่วสถาบันนั้นเป็นพิธีเปิดที่ดีที่สุด!

ผี ซอมบี้ มัมมี่ แจ็กพัมพ์กิ้นส์…

เมื่อเสียงระฆังดังขึ้นตอนหกโมงเย็น จะเป็นเวลาที่ผีและปีศาจปรากฏตัว!

สถาบันขนาดใหญ่จะกลายเป็นเวทีของนักเรียน แต่ก็เป็นเวทีของผีสางด้วย!

นักเรียนหลายพันคนสวมชุดคอสตูมของพวกเขา

เหล่าเจ้าหญิงก็จะแฝงตัวเข้ากับฝูงชนที่สวมหน้ากาก

ปีศาจและผีจะเต้นรำอย่างบ้าคลั่งในความโกลาหล

โดยมีจันทราหนึ่งเดียวจ้องมองลงมายังสถาบันโบราณแห่งนี้

‘ม่านหมอกและความจริง’ จะปรากฏขึ้นบนกระดานหมากรุกเดียวกัน และในเวลาเดียวกันเสมอ

ผู้ใดกันนะ…ที่จะสามารถค้นหาความจริงของตนเองในงานเลี้ยงนี้ได้?

ผู้ใดกันนะ…ที่จะสามารถเผยความจริงสุดท้ายในช่วงแห่งความโกลาหลนี้ได้?

ผู้ใดกันนะ…ที่จะสามารถคว้าโอกาสในงานปาร์ตี้นี้ได้?

เล่นกับวีรบุรุษ!

เล่นกับเจ้าหญิง!

เล่นกับจอมมาร!

…

มาเล่นกันเถอะ!

บทที่ 89 คำเชิญงานเลี้ยงหน้ากากของดาร์ก เดม่อน
บทที่ 89 คำเชิญงานเลี้ยงหน้ากากของดาร์ก เดม่อน

ในห้องส่วนกลาง

ดาร์กวางหนังสือพิมพ์ลง ก่อนจะหันมาดูข้อมูลเกี่ยวกับสก็อตต์ที่เขียนไว้ในสมุดบันทึก เขามีความเข้าใจเบื้องต้นเกี่ยวกับรุ่นพี่ปีสองคนนี้อยู่บ้าง

สก็อตต์เป็นคนที่มีชื่อเสียงในชั้นปีที่สอง

แม้ว่ามันจะเป็นในแง่ลบก็ตาม

เมื่อสถานการณ์ทางครอบครัวของเขาเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เพื่อนร่วมชั้นส่วนใหญ่ของเขากลัวว่าจะทำให้เขารำคาญ จึงไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้กัน

แต่สก็อตต์ก็ยังเข้าใจผิด

เพื่อนร่วมชั้นค่อนข้างทำอะไรไม่ถูก มันเป็นเพียงเดือนที่สองหลังจากเปิดภาคเรียนมาได้ และความสัมพันธ์ระหว่างเขากับทุกคนก็ไม่ดี ดังนั้นพวกเขาจึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลย

สรุปคือ ทุกคนมีวิถีชีวิตเป็นของตัวเอง

…

ในวันอาทิตย์ดาร์กหมักผลไม้สีขาวและผลไม้สีน้ำเงินทั้งสามที่เหลือให้เป็นน้ำผลไม้ จากนั้นผสมและคนให้เข้ากันเพื่อทำ [น้ำยาพลังงาน]

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงมีการ์ด [น้ำยาพลังงาน] อยู่ทั้งหมดห้าใบ

แม้มันจะเป็นไปไม่ได้ ที่จะใช้การ์ดประเภทเดียวกันมากกว่าสามใบในการแข่งขันประลองอย่างเป็นทางการ แต่ก็ไม่มีข้อจำกัดดังกล่าวนอกการแข่งขัน

ดาร์กกำลังเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงหน้ากากอยู่แล้ว

…

แน่นอนว่าคนที่กำลังเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงหน้ากากไม่ได้มีแค่ดาร์กเท่านั้น

ไม่ว่าจะเป็นคะแนน ตำแหน่งแชมป์ประจำปี หรือเพื่อดึงดูดความสนใจของเจ้าหญิง

กล่าวโดยสรุป นักเรียนปีหนึ่งเริ่มจริงจังมากขึ้นกว่าเดิม

คนที่ไม่เคยไปห้องสมุดมาก่อนตอนนี้ก็มักจะวิ่งไปที่ห้องสมุด

ห้องอ่านหนังสือซึ่งเคยมีที่นั่งว่างอยู่เสมอก็กลายเป็นแออัดขึ้นมาทันใด

ไม่สำคัญว่าจะเป็นการชั่วคราวหรือเปลี่ยนแปลงไปอย่างถาวร แต่ในระยะเวลาสั้น ๆ ผลกระทบของงานเลี้ยงหน้ากากก็ดูเหมือนจะปรากฏขึ้น

นักเรียนในวัยนี้ต้องมีแรงจูงใจ

…

ในคาบเรียนแรกของวันจันทร์ ศาสตราจารย์ซิลเวอร์กล่าวถึงกฎของงานเลี้ยงหน้ากาก กฎเฉพาะได้ถูกบันทึกไว้ในการ์ดคัดสรรและนักเรียนสามารถดูได้ตลอดเวลา

ศาสตราจารย์เคเซอร์เริ่มยุ่งกับการสร้างผีมากขึ้นเรื่อย ๆ แม้แต่ศาสตราจารย์ลิลลี่ก็ยังถูกลากให้ไปช่วย

และการบ้านคณิตศาสตร์ของนักเรียนปีหนึ่งก็ตกลงบนไหล่ของดาร์กอย่างสมบูรณ์

เห็นได้ชัดว่ามันเป็นสัปดาห์ก่อนวันฮัลโลวีน แต่ทุกคนรู้สึกว่ามันเหมือนอยู่ใกล้แค่เอื้อมมือ

นักเรียนต่างพูดคุยเรื่องวันฮัลโลวีนทุกวัน ไม่ว่าจะเป็นการแต่งหน้า ผี คะแนน หรือเจ้าหญิง พวกเขาไม่เคยเบื่อที่จะพูดถึงเรื่องนี้

และในวันพุธที่ไม่มีใครรู้ว่า ใครเป็นคนยกประเด็นนี้ขึ้นมาก่อน แต่หัวข้อ ‘คู่เต้นรำ’ ก็ได้โผล่ขึ้นมาในหมู่นักเรียนปีหนึ่ง!

ก่อนหน้านั้นหัวข้อนี้ได้รับความนิยมแค่ในหมู่นักเรียนรุ่นพี่เท่านั้น ทว่าตอนนี้มันได้ปรากฏขึ้นในหมู่นักเรียนปีหนึ่งบ้างแล้ว

นี่ดูเหมือนจะเป็นโอกาสสำหรับจอมเวทฝึกหัดที่จะปลุกจิตสำนึกของเพศตรงข้าม

และช่วงเวลานี้ มันก็เกือบจะสองเดือนแล้วหลังจากเริ่มเรียน นับเป็นช่วงเวลาที่พวกจอมเวทฝึกหัดมีความเข้าใจซึ่งกันและกันในระดับปานกลาง

‘ปานกลาง’ คืออะไร?

หมายถึงการพอจะรู้จักกันบ้างแล้วโดยผิวเผิน แต่ไม่ลึกซึ้ง

ในโลกของผู้ชายและผู้หญิง ความประทับใจแรกเท่านั้นที่สวยงามที่สุด และความรักที่พร่ามัวก็เป็นสิ่งที่พึงปรารถนามากที่สุด

เพราะเมื่อมันลึกเกินไป มันก็จะไม่สวยงามอีกแล้ว

…

กล่าวโดยสรุป ดูเหมือนว่าการส่งคำเชิญไปยังเพศตรงข้ามจะเริ่มกลายเป็นกระแสนิยมแล้ว

แน่นอนว่ามีหลากหลายวิธีในการส่งคำเชิญ

บางคนก็ไปหาอีกฝ่ายเพื่อบอกตามตรง

บางคนนั้นมอบจดหมายให้เหมือนกับคำสารภาพรัก

แต่บางคนก็จะอธิบายหนังสือเชิญไปงานเต้นรำอย่างละเอียด

ในฐานะที่เป็นดาวเด่นที่สุดของนักเรียนใหม่ ดาร์ก เดม่อนนั้นเพลิดเพลินไปกับคำเชิญทุกประเภท

ตัวอย่างเช่น หลังจากคาบเรียนอัญเชิญในวันพุธ มีคนเข้ามาหาไดแอนนาและขอให้เธอช่วยส่งต่อคำพูดให้ดาร์ก แต่ดาร์กไม่รู้แม้กระทั่งชื่อของบุคคลนั้น เขาจึงปฏิเสธอย่างเด็ดขาด

ไดแอนนาถ่ายทอดคำตอบนั้นกลับไปอย่างมีความสุข

และทันทีที่ดาร์กเดินออกจากหอพักในเช้าวันพฤหัสบดี เขาก็พบกับจดหมายสามฉบับอยู่ที่หน้าประตู!

ตอนนี้ยังเช้าอยู่มาก และมันเพิ่งเป็นเวลาหกโมงกว่าเท่านั้น

มันไม่น่าจะมีใครตื่นเร็วกว่าเขาในวันธรรมดานะ!

ดาร์กไม่ได้เพิกเฉยต่อจดหมายสามฉบับหรือโยนมันลงถังขยะ

แม้ว่านั่นจะสะดวกก็จริง แต่ก็ดูเป็นการไม่ให้เกียรติผู้อื่นมากเกินไป

เขาหยิบจดหมายทั้งสามฉบับขึ้นมา เปิดอ่านในห้องส่วนกลาง แล้วเขียนตอบกลับไปทีละฉบับ

มีชื่อเขียนไว้ในกระดาษจดหมาย แต่ไม่มีหมายเลขห้องเฉพาะ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถคืนจดหมายได้ในตอนนี้

จากนั้นเขาก็ครุ่นคิดและมอบหมายงานนี้ให้ไดแอนนา

ไดแอนนาส่งข้อความตอบกลับไปในทันที และถึงกับเดินฮึมฮัมเพลงกลับมา

หลังจากคาบสองในเช้าวันพฤหัสบดี

ดาร์กถูกเรียกไปที่มุมของปราสาทอีกครั้ง นักเรียนหญิงซึ่งเขาจำไม่ได้ว่ามาจากบ้านไหน กลั้นความเขินอายของเธอไว้และยื่นคำเชิญที่ทำด้วยมืออันแสนประณีตให้กับเขา

เขารู้สึกหมดหนทางจึงต้องบอกอีกฝ่ายว่าเขามีคู่อยู่แล้ว

ในบ่ายวันพฤหัสบดี

ข่าวที่ว่าดาร์ก เดม่อนมีคู่เต้นรำแล้วพลันกระจายไปทั่วทั้งชั้นปีที่หนึ่งเหมือนกับสายลม

ไดแอนนาปกป้องเขาเหมือนแม่ไก่เฝ้าลูกเจี๊ยบตัวน้อย เมื่อมีคนพูดถึง ‘คู่เต้นรำ’ ของดาร์ก เธอก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้น

ดังนั้นข่าวที่ว่าคู่เต้นรำของดาร์กคือ ไดแอนนา จึงขจรขจายออกไปตาม ๆ กันอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้น คำเชิญก็ไม่โผล่มาให้เห็นอีกเลย!

ในที่สุดชีวิตของดาร์กก็กลับมาเงียบสงบลงอีกครั้ง

…

คำเชิญของนักเรียนชั้นปีที่หนึ่ง ทำให้ดาร์กรู้สึกว่างานนี้มันเป็นงานที่ทางการมากขึ้น

ความรู้สึกในหมู่คนส่วนใหญ่ยังคงคลุมเครือ

และมีร่องรอยการลอกเลียนแบบอย่างดุเดือด

บางคนถึงกับใช้สิ่งนี้เป็นรูปแบบการเปรียบเทียบ

นี่ช่างเด็กมาก

…

วันหยุดสุดสัปดาห์สุดท้ายก่อนวันฮัลโลวีนพลันมาถึงในชั่วพริบตา

สุดสัปดาห์นี้เป็นโอกาสสุดท้ายสำหรับนักเรียนที่ยังไม่ได้ซื้อเครื่องแต่งกาย

เวอร์เธอร์และโรเบิร์ตกำลังยุ่งอยู่กับการเดินไปรอบ ๆ โดยมองหาเครื่องแต่งกายราคาถูกที่เหมาะกับตัวเอง

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเพลิดเพลินกับบรรยากาศของวันฮัลโลวีนจริง ๆ โดยเลือกหยิบชุดสัตว์ประหลาดที่ถูกลืมไว้ที่มุมห้องขึ้นมาและจ่ายคะแนนออกไป

นอกจากนี้แล้ว ยังมีผู้คนจำนวนมากเช่นไดแอนนาและโรส ที่ต่างก็เริ่มทำการ์ดวิญญาณเพิ่ม

ทันใดนั้นก็มีคนยืมห้องทดลองมากขึ้น

ในเวลานี้เองที่นักเรียนค้นพบว่า ชุดวัตถุดิบที่ศาสตราจารย์เคเซอร์จัดหามาให้นั้น มีราคาแพงมากจนวัตถุดิบหลักที่พวกเขาเตรียมมาเองนั้น ไม่คุ้มที่จะกล่าวถึงเมื่อเจอกับมูลค่าของชุดวัตถุดิบ

กล่าวโดยสรุป ปัญหาต่าง ๆ เกิดขึ้นมาทีละน้อย และนักเรียนบางคนก็ซื้อวัตถุดิบผิดด้วย

ทุกห้องทดลองมีความวุ่นวายเกิดขึ้น

…

สุดสัปดาห์นี้ดาร์กกำลังพยายามทำน้ำยาเผยตัว

เมื่อพูดถึงมอนสเตอร์ของฮัลโลวีน ผีก็เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้

ถ้าเขาต้องการระบุผีที่โปร่งใสหรือมอนสเตอร์ที่มองไม่เห็นอื่น ๆ เขาจะต้องใช้น้ำยาเผยตัว

เพื่อศึกษาสิ่งนี้ดาร์กถึงกับใช้เงินทุนวิจัยไปทั้งหมดห้าร้อยคะแนน ซึ่งมันน่าเหลือเชื่อมากในสายตาของนักเรียนชั้นปีที่หนึ่ง ณ ตอนนี้

ท้ายที่สุดแล้ว คาบเรียนปกติสี่สัปดาห์จะให้คะแนนเพียงสี่ร้อยแปดสิบคะแนนแก่พวกเขาเท่านั้น

เมื่อจบการทดลอง ดาร์กก็ได้น้ำยาเผยตัวมาสามขวด

ขวดหนึ่งล้มเหลวในขั้นตอนการทำการ์ดน้ำยา

ขวดที่สองประสบความสำเร็จเป็นอย่างดี การ์ดน้ำยาที่ดาร์กสร้างขึ้นในรอบนี้นั้นอยู่ในรูปของ ‘การ์ดไอเทม’

แต่มันไม่ใช่น้ำยาอีกต่อไป แต่กลายเป็นการ์ด [ผงเผยตัว]

โดย [ผงเผยตัว] มีข้อจำกัดว่า ผู้ใช้จำเป็นต้องค้นหาตำแหน่งของเป้าหมายที่มองไม่เห็นให้ได้ก่อน จึงจะสามารถใช้ออกได้

แต่แค่นี้ดาร์กก็พอใจแล้ว

…

ในเย็นวันอาทิตย์ ใต้แสงตะวันยามอัสดง เด็กชายผมบลอนด์กำลังนั่งจิบชาดำไร้กลิ่นเช่นเคย มือก็พลิกอ่านหนังสืออย่างเงียบ ๆ

และตอนนั้นเอง คำเชิญสำหรับงานเลี้ยงหน้ากากก็ถูกส่งมาหาเขาอีกครั้ง

บทที่ 88 ดาร์ก เดม่อนไม่ยึดติดกับเหตุและผล

หมัดนั้นไร้ความปรานีและระบายความโกรธที่สะสมเอาไว้ของโรเบิร์ตออกไป!

สก็อตต์ไม่เคยถูกชกแบบนี้มาก่อน หัวสมองของเขาขาวโพลนไร้ซึ่งความคิดไปในบัดดล เขาไม่สามารถใช้การ์ดเวทมนตร์ได้ ทั้งหมดที่เขาทำได้คือกรีดร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะความเจ็บปวด!

แต่โรเบิร์ตปฏิเสธที่จะหยุด เขากระโจนไปข้างหน้าและผลักสก็อตต์ลงไปที่พื้น จากนั้นเขาก็นั่งทับเขา ยกกำปั้นขึ้นและชกใส่อีกฝ่ายไม่ยั้ง!

…

หน้ากากของสก็อตต์แตกหัก จนเผยให้เห็นปากและจมูกของเขา

โรเบิร์ตกระชากมันออกอย่างแรง ฉีกหน้ากากตั้งแต่ล่างขึ้นบน จนในที่สุดก็เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขาคนนั้น

เนื่องจากเขาเป็นนักเรียนชั้นปีที่สองของบ้านขุนนาง โรเบิร์ตจึงไม่เคยเห็นเขามาก่อน แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะหยุดชกหน้าที่เป็นสิวของอีกฝ่าย

จนกระทั่งจมูกของสก็อตต์ฟกช้ำและใบหน้าบวมเป่ง ความโกรธของโรเบิร์ตก็บรรเทาลงไปมากแล้ว

เด็กชายหัวเราะสองสามครั้ง รู้สึกไม่เคยมีความสุขเท่านี้เลยตั้งแต่เข้ามาเรียนในโรงเรียน

สก็อตต์นอนอยู่บนพื้น หอบหายใจเป็นครั้งคราว น้ำมูกน้ำตาไหลเป็นออกมาสายธารจนดูน่าสงสาร

เวอร์เธอร์มองเหตุการณ์จากด้านข้าง เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นโรเบิร์ตทะเลาะวิวาทกับใครสักคนจริง ๆ

หลังจากผ่านคืนนั้นมา โรเบิร์ตก็เผลอหลุดปากบอกเวอร์เธอร์เรื่องที่เขาถูกมัดไว้ค้างคืน แต่ยังคงปกปิดความจริงที่ว่าเขากลายเป็นผู้หญิงไว้

มาตอนนี้เวอร์เธอร์กำลังเชื่อมโยงชายคนนี้กับลัทธิในห้องลับ

ในบรรดาผู้ที่มาปรากฏตัวเหล่านั้น เขาเป็นคนเดียวที่เห็นสก็อตต์สวมชุดปลาหมึกเมื่อนานมาแล้ว

“เราควรทำยังไงต่อ?” เวอร์เธอร์ถามขึ้น

โรเบิร์ตถอนหายใจอย่างพึงพอใจและพูดอย่างเกรี้ยวกราด “จะอะไรอีกล่ะ ส่งเขาไปให้ศาสตราจารย์ซิลเวอร์ ฉันคิดว่าศาสตราจารย์ซิลเวอร์จะจัดการกับเขาแน่!”

“ไม่ ไม่ ไม่!”

สก็อตต์ที่แกล้งทำเป็นตายอยู่บนพื้น รีบร้องทันทีว่า “อย่าส่งฉันไปหาศาสตราจารย์ซิลเวอร์ ฉันจะถูกไล่ออก! และพวกเธอก็จะต้องถูกลงโทษด้วย!”

โรเบิร์ตเยาะเย้ย “ฉันเนี่ยนะจะถูกลงโทษ? ฉันก็แค่แก้แค้น แล้วฉันจะโดนลงโทษได้ยังไง?”

“ไม่หรอก”

แต่เวอร์เธอร์ขัดจังหวะอย่างกะทันหัน “โรเบิร์ต เขาพูดถูก นายลงมือหนักเกินไป ถ้าศาสตราจารย์ซิลเวอร์รู้เรื่องนี้ ไม่ใช่แค่จะถูกกักบริเวณ แต่ยังอาจถูกหักอย่างน้อยห้าสิบคะแนนด้วย”

โรเบิร์ตอึ้งแล้วตะโกนว่า “เป็นไปได้ยังไง!! นี่มันไม่ยุติธรรมเลย!”

เวอร์เธอร์ส่ายหัว “ไม่มีอะไรที่ไม่ยุติธรรมหรอก แต่เดิมการทะเลาะวิวาทมันก็ผิดอยู่แล้ว”

โรเบิร์ตกังวล “แล้วเราควรทำยังไงดี?”

เวอร์เธอร์แสร้งทำเป็นครุ่นคิดอย่างรอบคอบ “นายก็ได้แก้แค้นแล้ว และล่าสุดเขาก็ไม่ได้ทำอะไรกับนายมาก ทำไมไม่ถือว่าหายกันล่ะ”

โรเบิร์ตท้วง “แต่คราวที่แล้วเขา…”

เวอร์เธอร์ “หืม?”

โรเบิร์ตหดคอลง “ไม่มีอะไร”

เวอร์เธอร์พูดอีกครั้ง “อะแฮ่ม บางทีเราน่าจะถามดาร์กนะ เขาก็อยู่ที่นี่ด้วย เอ๋ ดาร์กไปไหนแล้ว?”

…

ดาร์กจากไปแล้ว

ส่วนวิธีที่เวอร์เธอร์และโรเบิร์ตจะจัดการกับสก็อตต์ นั่นก็เป็นเรื่องของพวกเขา

แต่ดาร์กเดาว่าเวอร์เธอร์ไม่อยากพาสก็อตต์ไปหาศาสตราจารย์ซิลเวอร์

การ์ดดอกไม้ รูปปั้นเทพธิดา ลัทธิ สิ่งเหล่านี้ดูเหมือนจะเชื่อมโยงกันทั้งหมด

หากมีการตรวจสอบอย่างละเอียดถี่ถ้วน มันย่อมเผยให้เห็นว่ามีร่องรอยแปลกประหลาดที่ยากจะลบเลือนอย่างแน่นอน

และเวอร์เธอร์ก็อยู่ถลำลึกเข้าไปในนั้นแล้ว

ดาร์กถอนตัวทันทีหลังจากที่รู้ว่าเทพธิดานั้นไม่ใช่เรื่องดี

แต่เหตุผลหลักที่เขาไม่ต้องการมีส่วนร่วมเป็นเพราะศาสตราจารย์เคเซอร์

…

ตราบใดที่คุณยังเป็นมนุษย์ คุณจะมีอคติอยู่เสมอ

…

กลางคืนของวันนั้น

สก็อตต์สวมชุดหนังที่ได้รับการซ่อมแซมแล้ว จากนั้นเดินกะโผลกกะเผลกเข้าไปในห้องลับ

สมาชิกของภาคีที่นั่งอยู่รอบ ๆ อดไม่ได้ที่จะมองดูรอยเย็บบนชุดหนังของเขา

มีสมาชิกทั้งหมดสิบหกคนในภาคี และไม่มีใครรู้ตัวตนที่แท้จริงของพวกเขา ยกเว้นผู้นำที่รวบรวมพวกเขามา

หลังจากเข้ามาที่นี่ สก็อตต์ก็ไม่ใช่สก็อตอีกต่อไป แต่เป็นปลาหมึก

“เกิดอะไรขึ้น?”

หัวหน้าของพวกเขาคือคุณปลาดาว ผู้ที่กำลังถามคำถามนี้

เมื่อเผชิญกับคำถามของผู้นำ ปลาหมึกก็ละอายที่จะตอบ

คุณปลาดาวขมวดคิ้วก่อนจะพูดขึ้นว่า “ฉันจำได้ว่าฉันบอกให้นายเฝ้าสังเกตก่อนและอย่าทำอะไรโดยพลการ”

ในที่สุดปลาหมึกก็ทรุดตัวลงและพูดว่า “ผมไม่ได้ทำอะไรเลยจริง ๆ!”

คุณปลาดาวสับสน “งั้นบุตรแห่งวัลคีรีเป็นคนเริ่มการต่อสู้ก่อนอย่างนั้นเหรอ? เขาเป็นสมบัติล้ำค่าในสายตาของเหล่าอาจารย์ ดวงดาราผู้เป็นความหวังแห่งอนาคตของเซนต์แมเรียน แล้วเขาจะโจมตีคนอื่นก่อนได้ยังไง?”

“ไม่ใช่เขา!” ปลาหมึกร้อง “แต่เป็นบุตรแห่งวีรบุรุษกับผู้ติดตามเขา!”

“จิ๊ ทำไมนายถึงไปยุ่งกับบุตรแห่งวีรบุรุษล่ะ?” คุณปลาดาวรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย

ปลาหมึกตอบทันทีว่า “ผมถูกสะกดรอยตาม คนที่เราจัดการในคืนนั้นเป็นผู้ติดตามของบุตรแห่งวีรบุรุษ เขาชื่อโรเบิร์ต บร็อกไฮม์ พวกเขาหาผมเจอ!”

คุณปลาดาวถาม “พวกเขาหานายเจอได้ยังไง?”

ปลาหมึกตอบ “ผมไม่รู้ ผมไม่รู้จริง ๆ มันไม่ใช่ความผิดของผม!”

คุณปลาดาวยิ่งปวดหัว “แล้วนายหนีมาได้ยังไง?”

ปลาหมึกตอบ “บุตรแห่งวีรบุรุษปล่อยผมมา”

คุณปลาดาวอึ้ง “บุตรแห่งวีรบุรุษปล่อยนายมางั้นเหรอ?”

ภาคีอาหารทะเลทั้งหมดต่างหันมองหน้ากันอย่างงุนงง

คนผู้หนึ่งในชุดปลาไหล มอเรย์ ผู้หญิงคนเดียวในภาคี หรือคุณมอเรย์เอ่ยขึ้นอย่างสงสัยว่า “ถ้าอย่างนั้นดาร์ก เดม่อนคือคนที่เรากำลังตามหาอยู่เหรอ?”

ปลาหมึกส่ายหัว “ถึงแม้ว่าผมจะพลาดท่า แต่เขาก็ไม่น่าจะเป็นคนที่ทำลายรูปปั้นเทพธิดาได้ บางทีเหตุผลที่เขาเก็บการ์ดดอกไม้อาจเป็นแค่ความชอบส่วนตัว”

คุณมอเรย์ถามต่อ “งั้นเป็นใครกันล่ะ? มันคงไม่มีทางเป็นบุตรแห่งวีรบุรุษไปได้หรอกใช่มั้ย? จะว่าไปเขาชื่ออะไรนะ?”

ปลาปักเป้าตอบแทน “ดูเหมือนเขาจะถูกเรียกว่าเวอร์เธอร์ ก็อธมั้ง?”

คุณปลาดาวแก้คำ “เวอร์เธอร์ กาวด์ต่างหาก”

ปลาปักเป้า “!”

คุณปลาดาวถอนหายใจ “เราจะฟุ้งซ่านกันไม่ได้แล้ว เวลาของเราใกล้จะหมดแล้ว ต้องรีบซ่อมรูปปั้นก่อนที่คืนอันศักดิ์สิทธิ์*[1]จะมาถึง พอถึงตอนนั้นเราจะสังเวย ‘ชีวิต’ เป็นเครื่องบูชาในงานฉลองของพวกนักบุญทั้งหลายและฟื้นคืนชีพเทพธิดาของเราขึ้นมา!”

…

เมื่อถอดเครื่องแต่งกายหนังออก ปลาหมึกก็กลับมาเป็นสก็อตต์ จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในห้องส่วนกลางของบ้านขุนนางอย่างระมัดระวัง

แต่คนที่เขาต้องการหลีกเลี่ยงมากที่สุดในตอนนี้ กำลังนั่งดื่มด่ำไปกับรสชาและอ่านหนังสือพิมพ์ในห้องส่วนกลาง ข้าง ๆ กันนั้นยังมีเด็กหญิงหน้าด้านสองคนนั่งอยู่ด้วย

สก็อตต์รีบหันไปด้านข้าง พยายามหลีกเลี่ยงไม่ให้อีกฝ่ายเห็นใบหน้าของเขามากที่สุด

ทว่าดาร์กกลับเงยหน้าขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจและสบสายตากับเขา

สก็อตต์ตัวเกร็งในทันที

จนกระทั่งดาร์กก้มหน้าอ่านหนังสือพิมพ์ต่ออย่างไม่แยแส เขาถึงได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“ดูเหมือนว่าตอนกลางวันดาร์ก เดม่อนจะเดินออกไปก่อน เขาถึงไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริงของฉันภายใต้ชุดพรางตัว”

สก็อตต์รีบเดินขึ้นบันไดทันที

พื้นที่คับแคบตรงบันไดทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นมาก เมื่อลองสัมผัสรอยฟกช้ำบนใบหน้าเบา ๆ มันก็ทำให้สก็อตต์รู้สึกเจ็บปวดจากก้นบึ้งหัวใจ ซึ่งเพิ่มความเกลียดชังต่อโรเบิร์ตและเวอร์เธอร์มากยิ่งขึ้น!

“หัวหน้าบอกว่าฉันห้ามฟุ้งซ่านก่อนที่คืนอันศักดิ์สิทธิ์จะมาถึง แต่ในวันคืนอันศักดิ์สิทธิ์นั้น…”

…

*[1] คืนอันศักดิ์สิทธิ์ (Holy Night) กล่าวได้ว่าเป็นเวลาที่พระคริสต์ได้ประสูติ

บทที่ 87 ดาร์ก เดม่อนเป็นเพียงผู้ชื่นชอบการสะสมการ์ดดอกไม้

“คุณกำลังพูดถึงการ์ดดอกไม้เหรอ?”

ดาร์กลดมือลง การ์ดทั้งสำรับปรากฏขึ้นในมือของเขา

มีการ์ดดอกไม้ทั้งหมดสิบแปดใบ และดาร์กกางพวกมันออกเหมือนกับพัด การ์ดดอกไม้แต่ละใบมีสีที่แตกต่างกัน และโดยรวมแล้วเป็นชุดสะสมที่ยอดเยี่ยม

ดาร์กทำเหมือนนับสมบัติ “ดอกคามิเลียสีแดงสดสื่อถึงความรักที่ถ่อมตน ดอกป๊อปปี้อันงดงามจะไม่ยอมแพ้จนกว่าชีวีจะดับสูญ ดอกพลับพลึงแดงเป็นสัญลักษณ์ของความรักอันน่าโศกเศร้าและเป็นนิรันดร์… ส่วนอันที่ผมโปรดปรานที่สุดก็คือ มันดาลาสีขาวบริสุทธิ์ งดงามและห้อมล้อมไปด้วยความรักทุกรูปแบบ”

สก็อตต์ตกตะลึงไปชั่วขณะ แม้ว่าชุดปลาหมึกจะไม่สามารถแสดงสีหน้าที่ละเอียดได้ แต่ความประหลาดใจของเขานั้นได้แสดงออกมาให้เห็นแล้ว ผ่านการที่เขาหยุดนิ่งไปเป็นเวลานาน

คนคนนี้มีความรู้เกี่ยวกับการ์ดดอกไม้มากแค่ไหนกัน?

นี่พวกเขายังเป็นผู้ที่สร้างการ์ดดอกไม้อยู่ใช่ไหม?!

แต่ทำไมฉันไม่เข้าใจที่เขาพูดเลย?

อีกอย่าง มันดาลาสีขาวบริสุทธิ์…ทำไมมันดูคุ้นตาจัง

นั่นไม่ใช่ใบที่ฉันเสียบเข้าไปในช่องประตูหรอกหรือ?

…

เดิมทีสก็อตต์มาที่นี่โดยมีจุดประสงค์ว่าจะถามคำถามกับดาร์ก

ในบรรดาการ์ดดอกไม้ชุดสุดท้ายที่แจกจ่ายออกไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ส่วนใหญ่ไม่ได้ถูกเปิดใช้งาน

เรื่องนี้นำไปสู่เหตุที่ว่าประสิทธิภาพการรวบรวม ‘ความรู้สึก’ ของภาคีลดลงอย่างมาก และรูปปั้นเทพธิดาที่แตกร้าวก็ไม่สามารถซ่อมแซมได้เร็วขึ้น

ในไม่ช้า ภาคีก็สังเกตเห็นว่ามีใครบางคนกำลังรวบรวมการ์ดดอกไม้เป็นจำนวนมาก กอปรกับรอยร้าวที่อธิบายไม่ได้ซึ่งเพิ่งปรากฏบนรูปปั้นเทพธิดา เพราะอย่างนั้นพวกเขาจึงสรุปได้ว่า ‘นักสะสมการ์ดดอกไม้’ น่าจะเชื่อมโยงกับ ‘ผู้ทำลายรูปปั้น’

สก็อตต์เป็นเพียงเบี้ยตัวน้อยที่ถูกส่งให้มาสืบสวนเรื่องราว

เมื่อได้รับการยืนยันแล้วว่า นักสะสมการ์ดดอกไม้คือผู้ทำลายรูปปั้น ทางภาคีจะลงโทษเขาโทษฐานที่ทำลายรูปปั้นเทพธิดา!

แต่สก็อตต์ไม่เคยคิดว่าการปลอมตัวของเขาจะน่าอึดอัดถึงเพียงนี้

…

ว่าแล้วดาร์กก็รู้สึกฉงนใจไม่น้อย ใครเขามาที่ถนนนักเดินทางเพื่ออ่านหนังสือพิมพ์กัน ที่สำคัญยังยืนพิงต้นต้นไม้อ่านด้วย?

ยอมเสียคะแนนนิดหน่อยแล้วมานั่งอ่านในร้านอาหาร พร้อมกับบรรยากาศผ่อนคลายไปด้วยจะไม่ดีกว่าเหรอ?

ดาร์กใช้เวลาไม่นานในการตรวจพบคนสะกดรอยตามเขา จากนั้นเขาก็แสร้งทำเป็นไม่เห็นสก็อตต์

อย่างไรก็ตาม ถ้าผู้สะกดรอยเป็นคนฉลาด เขาก็จะจากไปเอง

แต่เนื่องจากเขาไม่ได้จากไป ดาร์กจึงตัดสินใจที่จะเผชิญหน้าเพื่อสืบหาข้อมูลบางอย่างจากอีกฝ่าย

แต่ดาร์กไม่คิดเลยว่าก่อนที่จะได้เริ่มการสอบสวน อีกฝ่ายหนึ่งก็เปิดเผยมันออกมาทั้งหมดในประโยคเดียว!

ดาร์กเข้าใจจุดประสงค์ของอีกฝ่ายเกือบจะในทันที

เขาเดาได้ด้วยซ้ำว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับปลาหมึกที่อยู่ในภาคีอาหารทะเล และเป็นคนที่เปลี่ยนโรเบิร์ตให้เป็นผู้หญิง

เหตุผลที่ปลาหมึกมาหาเขาย่อมไม่ใช่เรื่องอื่นใด นอกเสียจากพฤติกรรมการเก็บการ์ดดอกไม้ของเขาที่ดึงดูดความสนใจผู้อื่นมากเกินไป

แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องปิดบังใช่ไหมล่ะ?

เขาเป็นเพียงนักสะสมการ์ดดอกไม้ธรรมดา ๆ ที่กระตือรือร้นเป็นพิเศษก็เท่านั้นเอง!

…

ท่าทีชื่นชมและคลั่งไคล้ของดาร์กที่มีให้กับการ์ดดอกไม้นั้น มาจากหัวใจของเขาโดยปราศจากข้ออ้างแต่อย่างใด

สก็อตต์รับรู้ถึงความชื่นชอบนั้น และเชื่อดาร์ก (อย่างโง่เขลา) ทันที

เมื่อเรื่องราวมาถึงจุดนี้แล้ว สก็อตต์ก็สามารถกลับไปรายงานได้ว่า ดาร์กไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับรอยร้าวของรูปปั้น

ทว่าตั้งแต่เข้าร่วมภาคีมา ความคิดบางอย่างในใจเขาก็ซับซ้อนมากขึ้นเรื่อย ๆ

→ เขาต้องการเป็นตัวแทนของเทพธิดาและลงโทษคนบาปนี้!

…

ดาร์กถามด้วยความสงสัย “ขอโทษนะ คุณเป็นคนทำการ์ดดอกไม้พวกนี้หรือเปล่า? ถ้าเป็นไปได้ ผมต้องการรวบรวมการ์ดที่ไม่ซ้ำกับที่มีในตอนนี้”

มุมปากของสก็อตต์กระตุกทันที โดยไม่สนใจผลที่ตามมา เขาตะโกนว่า “เวทมนตร์อัญเชิญ… โอ๊ย!”

“ฮ่า ๆๆๆ!”

ความเจ็บปวดเฉียบพลันแล่นมาที่ก้นอย่างกะทันหัน และเสียงหัวเราะที่แหลมคมด้านหลังเขา ทำให้สติของสก็อตต์พร่ามัวไปอยู่ครู่หนึ่ง..

แต่ในชั่วพริบตา โลกของเขาก็เงียบไปโดยสิ้นเชิง

ไม่มีเสียงหัวเราะที่แหลมคม เสียงใบไม้ที่พัดปลิว หรือแม้แต่เสียงถามไถ่ที่ดูเหมือนเป็นห่วงใยของนักเรียนชั้นปีที่หนึ่งจากบ้านขุนนาง ซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเขาก็ไม่อาจได้ยินอีกต่อไป

เขาเปิดปากและตะโกน “——”

แต่ก็ยังไม่ได้ยินอะไร

สก็อตต์ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาไม่สามารถส่งเสียงได้ หรือว่าเขากำลังส่งเสียงแต่ไม่ได้ยิน

สิ่งนี้แตกต่างจากการ์ด [เงียบสงัด] ที่ศาสตราจารย์ซิลเวอร์ใช้อย่างสิ้นเชิง

อย่างน้อยการ์ด [เงียบสงัด] ก็จะไม่ปิดกั้นการได้ยิน!

สก็อตต์หันกลับไปด้วยความกังวลใจอย่างไม่รู้จบ ในที่สุดเขาก็เห็นผู้ลอบโจมตีข้างหลังเขา นั่นคือเวอร์เธอร์และโรเบิร์ต!

…

“เป็นเขา เขานั่นเอง! ฉันจำได้แล้ว มันคือเขา! ฉันเห็นหนวดปลาหมึกก่อนที่ฉันจะสลบไป!”

“นั่นมันหมึกกระดอง โรเบิร์ต”

เวอร์เธอร์คว้าแขนโรเบิร์ตอย่างช่วยไม่ได้ ห้ามไม่ให้เขาวิ่งไปทุบสก็อตต์อย่างโกรธเคือง

…

รุกกี้เดวิมอนแอบซ่อนตัวอยู่บนชายคา มันปิดปากของตัวเองไว้ ในเมื่อครู่มันเพิ่งจะฉีด [น้ำยาเงียบสงัด] ลงในกระบอกฉีดยา และจากนั้นก็ใช้ [เดมิ ดาร์ท] ยิงมันออกไปใส่ก้นสก็อตต์อย่างแรง

กระบอกฉีดยากลายเป็นจุดแสงระยิบระยับและหายไปในอากาศหลังจากโดนสก็อตต์

สก็อตต์ไม่เห็นเข็มฉีดยา อีกทั้งเวอร์เธอร์กับโรเบิร์ตก็เพิ่งมาถึงที่เกิดเหตุ

เวอร์เธอร์มีสัญชาตญาณที่เฉียบแหลมมาตั้งแต่เกิด เขาจึงสังเกตเห็นสายตาที่ผิดปกติของสก็อตต์ตั้งแต่ช่วงแรก ๆ ที่ร้านอาหารดนตรีวอลซ์ และหลังจากกินไอศกรีมราคาแพงกับโรเบิร์ตแล้ว เขาก็รู้สึกแปลก ๆ มากยิ่งขึ้น จึงแอบตามสก็อตต์มาตลอดทางจนถึงที่นี่

…

ดังนั้น ณ สถานที่เล็ก ๆ แห่งนี้พลันมีคนสี่คนจากสามฝ่ายยืนอยู่พร้อมกัน

ดาร์กไม่แปลกใจกับการปรากฏตัวของเวอร์เธอร์และโรเบิร์ต

ท้ายที่สุดรุกกี้เดวิมอนก็เห็นก่อนแล้วว่าพวกเขากำลังมา

“ในนามของโรเบิร์ต บร็อกไฮม์ [ไซบอร์ก แร็ตแมน] จงออกมา!”

โรเบิร์ตอัญเชิญสปิริตที่เขาขัดเกลาในคาบวิชาเวทมนตร์พื้นฐานออกมา

มันเป็นหนูที่น่าเกลียดและยืนตัวตรงเหมือนกับมนุษย์

และเป็นเศษซากที่เหลือจากอาณาจักรสคาร์เวนแร็ตแมนที่ล่มสลายไป

ร่างกายของมันมีชิ้นส่วนจักรกลอยู่ทางด้านซ้ายและเลือดเนื้ออยู่ทางด้านขวา ขณะที่ในมือของมันถือเครื่องพ่นกรดอยู่!

“โรเบิร์ต อย่า!”

เมื่อเห็นไซบอร์ก แร็ตแมนที่โรเบิร์ตอัญเชิญมากำลังเล็งเครื่องพ่นไปที่ใบหน้าของปลาหมึก เวอร์เธอร์ก็ห้ามเขาด้วยท่าทางกังวลใจ

ถ้ากรดถูกฉีดใส่หน้าของสก็อตต์ พวกเขาจะถูกลงโทษอย่างแน่นอน หรือไม่ที่แย่กว่านั้นคือ อาจถูกไล่ออกจากสถาบัน!

เซนต์แมเรียนมีกฎห้ามทะเลาะวิวาทกันอย่างชัดแจ้ง และข้อพิพาททั้งหมดควรสะสางในรูปแบบของการประลอง

เพราะการประลองกับดาร์กครั้งล่าสุด เขาจึงไปไล่อ่านกฎของสถาบันที่เกี่ยวข้องเป็นพิเศษ

โดยทั่วไป บทลงโทษสำหรับการทะเลาะวิวาทนั้นไม่รุนแรง และอย่างมากที่สุดก็แค่หักคะแนน

แต่ถ้าเป็นกรณีที่ทำให้อีกฝ่ายเกิดบาดแผลที่รักษาไม่หายแล้วล่ะก็…

อย่างไรก็ตาม กรดของไซบอร์ก แร็ตแมนถูกพ่นเข้าใส่และกัดกร่อนชุดปลาหมึกของสก็อตต์แล้ว

เมื่อโรเบิร์ตต้องการทุบตีอีกฝ่ายต่อ

ริมฝีปากของสก็อตต์พลันกระตุกอย่างรวดเร็ว

เขาร่ายมนตร์อย่างเงียบ ๆ!

ปลาหมึกที่มีตาสีเขียวเข้มสามดวงกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีมวลสารขึ้นมาทันที มันกระโจนเข้าใส่ไซบอร์ก แร็ตแมน และสปิริตสองตัวก็เริ่มต่อสู้กัน

โรเบิร์ตหลุดจากกำมือของเวอร์เธอร์อย่างกะทันหัน เขากำหมัดแน่น และพุ่งไปข้างหน้าชกปากของสก็อตต์อย่างแรง!

ตึง!

“——!”

บทที่ 86 ดาร์ก เดม่อนชอบปลาหมึก

“หาว~” หลังจากข้ามสะพานแต่งตัวมา เวอร์เธอร์กับโรเบิร์ตก็เดินเข้ามาในถนนนักเดินทาง

เมื่อคืนทั้งสองต่อสู้กันอย่างดุเดือด จริง ๆ อาจเรียกว่าเกือบถึงเช้า และแทบจะไม่ได้นอน ก่อนที่พวกเขาจะตื่นมาตอนเก้าโมง

ทั้งคู่ไม่ได้ไปที่โรงอาหารเพื่อทานอาหาร แต่ตรงมาที่ถนนนักเดินทางเลย

ในช่วงสี่วันหลังจากวันจันทร์ ทั้งเวอร์เธอร์และโรเบิร์ตได้พยายามตั้งใจฟังในชั้นเรียนอย่างเต็มที่ และในที่สุดทั้งคู่ก็มีคะแนนเพียงพอที่จะซื้อชุดสำหรับงานเลี้ยงสุดสัปดาห์นี้

อันที่จริง เวอร์เธอร์มีชุด <ไอ้มดแดง> อยู่แล้ว

แต่ชุด <ไอ้มดแดง> นั้นดูหยาบและต่ำเกินไป มันทำให้เขารู้สึกว่าตนเองถูกรุ่นพี่ลีออนหลอกให้ซื้อ

ประการที่สอง เขาเคยสวมชุด <ไอ้มดแดง> ระหว่างการเผชิญหน้ากับสุภาพบุรุษผู้ผิดปกติคนนั้นแล้ว เพื่อไม่ให้เป็นการเปิดเผยตัวตน เขาต้องซื้อตัวอื่นมาใส่แทน

“ฉันได้ยินข่าวลือมาว่า เจ้าหญิงทั้งสามจะเข้างานร่วมเต้นรำแบบไม่เปิดเผยตัวตน ใครก็ตามที่พระองค์ถูกตาต้องใจ พวกเขาจะได้เต้นรำกับเจ้าหญิงพระองค์นั้นเมื่อเสียงระฆังดังขึ้นในเวลาสิบสองนาฬิกา”

โรเบิร์ตทำท่าเหมือนอยากจะพูดอะไรต่อ

เปลือกตาของเวอร์เธอร์หลุบต่ำมองลงพื้น “ฉันไม่สนใจเรื่องนั้นหรอก”

โรเบิร์ตพลันเปลี่ยนเรื่อง “นายรู้จักการล่าผีในวันฮัลโลวีนไหม?”

นัยน์ตาของเวอร์เธอร์เป็นประกายขึ้นมา “แน่นอน ฉันรู้ นั่นเป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่จะได้รับคะแนนมากมาย! ด้วยวิธีนี้ มันจะทำให้ฉันจะมีทุกอย่าง!”

โรเบิร์ตยิ้มมีเลศนัย “ถ้าอย่างนั้นนายคงไม่รู้หรอกว่าปีที่แล้ว นักเรียนปีสามคนไหนที่เป็นแชมป์”

เวอร์เธอร์ทำหน้างง “ทำไมถึงเป็นปีสามล่ะ… เดี๋ยวนะ หรือนายจะบอกว่าแชมป์ปีสามของปีที่แล้ว คือรุ่นพี่แพนดอร่างั้นเหรอ?”

โรเบิร์ตพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “ใช่แล้ว ชื่อของเธอปรากฏอยู่ในห้องแสดงรางวัลของสถาบัน! นายคิดว่าไง พอจะมีแรงจูงใจแล้วหรือยัง?”

เวอร์เธอร์ยืนนิ่งในทันที “โรเบิร์ต”

โรเบิร์ต “หืม ว่าไง?”

เวอร์เธอร์ “แชมป์ปีหนึ่งของปีนี้ต้องเป็นของเรา!”

จากนั้น เด็กชายผู้กระตือรือร้นก็เข้าไปในร้านชุดเวลเวท ซึ่งเป็นร้านที่มีชื่อเสียงเพื่อทำให้ตัวเองดูสง่างามมากขึ้น

และในไม่กี่นาทีต่อมาพวกเขาก็วิ่งหนีออกจากร้าน

“มันแพงเกินไป”

“ถ้าเราใช้คะแนนทั้งหมดที่เพิ่งได้มา แล้วเราจะใช้อะไรซื้อวัตถุดิบเพื่อเสริมความแข็งแกร่งให้กับตัวเอง”

“หรือบางทีเราควรจะซื้อมันในอาทิตย์หน้า?”

“อืม เป็นความคิดที่ดี”

“เวอร์เธอร์ ฉันรู้สึกหิวนิดหน่อย”

“งั้นไปหาอะไรกินกัน”

…

ดังนั้นเวอร์เธอร์และโรเบิร์ตจึงเดินไปตามถนนที่มีร้านอาหาร ด้วยใบหน้าที่หดหู่

โดยไม่ได้ตั้งใจ ทั้งสองเดินผ่านร้านอาหารดนตรีวอลซ์ และเห็นคนทั้งสามคนผ่านชั้นกระจก ซ้ำยังเห็นไปถึงไอศกรีมระดับไฮเอนด์ตรงหน้าของไดแอนนาและโรส

โครก~!

เวอร์เธอร์กลืนน้ำลายแล้วกระซิบ “โรเบิร์ต การซื้อไอศกรีมช็อกโกแลตสตรอว์เบอร์รีสามชั้นต้องใช้กี่คะแนนเหรอ”

โรเบิร์ตตอบ “ดูเหมือนว่าจะสิบเก้าคะแนน…”

เวอร์เธอร์ “สองคาบเรียน!”

โรเบิร์ต “อึก”

เวอร์เธอร์ “เดี๋ยวก่อน เราจะซื้อมันได้แน่นอนหลังวันฮัลโลวีน”

โรเบิร์ต “อันที่จริง ตอนนี้เราก็จ่ายไหว”

เวอร์เธอร์ห้าม “อย่าสิ้นเปลือง เราต้องใช้มันซื้อวัตถุดิบ”

โรเบิร์ตเสนอ “อันที่จริง ฉันคิดว่าเรามีทางออก”

เวอร์เธอร์ทำหน้าสงสัย “หืม?”

…

สก็อตต์ซึ่งพิงต้นเมเปิ้ลและแสร้งทำเป็นอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ เหลือบมองพวกเขาโดยไม่ตั้งใจ ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา

ในสองคนนี้ คนหนึ่งเป็นบุตรแห่งวีรบุรุษ และอีกคน…เป็นคนที่เขาเคยมัดไว้มาก่อน

“ปรากฏว่าเขาเป็นผู้ติดตามของบุตรแห่งวีรบุรุษหรอกเหรอ ฉันก็ดันไปคิดว่าเขาเป็นคนที่ไม่มีอะไรเหมือนกับตัวเอง คืนนั้นเลยยอมเบามือด้วยหน่อย ถ้ารู้แบบนี้แล้วล่ะก็…”

…

ดาร์กละเมียดละไมกับไอศกรีมทีละคำ

วันนี้เขาอารมณ์ดีไม่น้อย แม้ว่ามันจะออกจากแผนที่วาดไว้ไปบ้าง แต่ในที่สุดเขาก็ได้อะไรกลับมา

ไดแอนนาและโรสหยอกล้อกันอย่างสนุกสนานขณะกินไอศกรีม และยังมีครีมเปรอะเปื้อนอยู่ตรงมุมปากของพวกเธอ

เวอร์เธอร์กับโรเบิร์ตผลักประตูเข้ามา ก่อนจะสั่งไอศกรีมมูลค่าสิบเก้าคะแนนหนึ่งแก้วและช้อนสองช้อนจากเคาน์เตอร์

ดาร์กประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นทั้งสองปรากฏตัว แต่ก็ไม่ได้สนใจอีกฝ่ายมากนัก

“ดาร์ก เรามาสร้างทีมสำหรับงานวันฮัลโลวีนกันเถอะ!”

ไดแอนนาและโรสยังคงพูดคุยเกี่ยวกับกิจกรรมสวมหน้ากาก

ดาร์กสับสน “เราสร้างทีมในกิจกรรมนั้นได้เหรอ”

“แน่นอนสิ!” ไดแอนนาแลบลิ้นสีชมพูของเธอออกมา ก่อนจะเลียครีมสีขาวที่มุมปากแล้วกระซิบว่า “ฉันได้ยินมาว่ารุ่นพี่มักทำแบบนี้กัน การรวมทีมสามารถเพิ่มประสิทธิภาพในการจับ ‘ผี’ ได้ และตอนที่จะสรุปผลสุดท้าย เราก็สามารถรวมคะแนนไว้ที่คนเดียวเพื่อชิงตำแหน่งแชมป์ประจำปีได้!”

ดาร์กผงะ “นี่ไม่ใช่การโกงเหรอ?”

ไดแอนนาสับสน “แต่ทุกคนทำแบบนี้นะ!”

ดาร์กยิ้มอย่างอ่อนโยน “แล้วรู้ไหมว่ามีผู้ชนะด้วยวิธีนี้กี่คน?”

ไดแอนนากดด้ามช้อนเข้ากับลักยิ้ม ครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะตอบว่า “ดูเหมือนจะไม่มี”

ดาร์ก “เห็นไหมล่ะ?”

เขาก้มหน้าลงกินไอศกรีมหนึ่งคำ แล้วจึงพูดต่อ “กิจกรรมนี้จริง ๆ แล้วถือได้ว่าเป็นการทดสอบอย่างหนึ่ง มันมีไว้เพื่อทดสอบผลการเรียนสองเดือนแรกของสถาบัน ถ้าฉันรวมทีมกับเธอ ผลการทดสอบของเธอจะลดลงอย่างมาก”

ไดแอนนาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วยิ้ม “ตกลง ฉันจะฟังนาย!”

…

เวลาประมาณสิบโมงครึ่ง

ดาร์กบอกลาเด็กหญิงทั้งสองโดยที่มีไดแอนนายืนจ้องมองมาอย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะเดินผ่านสองเพื่อนซี้และออกจากร้านอาหารไป

เขาสนใจกิจกรรมล่าผีในวันฮัลโลวีนเป็นอย่างมาก แต่ส่วนใหญ่แล้วก็เพื่อคะแนน ส่วนแชมป์ปีนี้ใครอยากได้ก็เอาไป

แต่หลังจากนั้นไม่กี่นาที

เขาเดินออกจากถนนย่านของกิน และเลี้ยวไปทางถนนสายเก่าที่มีผู้คนอยู่บางตา

ถนนนักเดินทางไม่ได้รับความนิยมในทุกพื้นที่ และมักจะมีร้านค้าที่ไม่เป็นที่นิยมซึ่งไม่มีใครสนใจอยู่เสมอ

ร้านค้าเป็นเรื่องธุรกิจ หากไม่มีคนมาเยือน มันก็คงต้องปิดตัวลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ดาร์กเคยมาที่นี่ตอนที่เขายังไม่คุ้นเคยกับพื้นที่นี้มาก่อน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาตั้งใจเข้ามา

ทุกคนต้องมีครั้งแรกเสมอ

เมื่อหันหลังให้กับร้านของเก่าที่ว่างเปล่าแล้ว ดาร์กก็หยุดเดิน เขาหันตัวกลับมาจ้องเส้นทางที่เพิ่งผ่านมา และนับเลขอยู่ในใจ

สาม สอง หนึ่ง…

ในตอนนั้นเอง บุคคลในชุดปลาหมึกพลันปรากฏตัวและเดินออกมาจากด้านหลังกำแพง

ดาร์กจ้องมองชายคนนั้นอย่างระมัดระวัง และถามขึ้นมาด้วยความสงสัย “คุณตามผมมาจนสุดทางแค่เพราะผมชอบปลาหมึกเหรอ?”

เสียงของสก็อตต์แหบแห้งภายใต้ชุดพรางตัว “ให้ตายสิ มันไม่ใช่ปลาหมึก มันคือหมึก!”

ดาร์กส่ายหัว “พวกมันก็เป็นอาหารทะเลทั้งนั้น ไม่เห็นจำเป็นต้องโกรธเลย มาเข้าเรื่องกันดีกว่า คุณตามผมมาทำไม?”

สก็อตต์ตอบ “ฉันไม่ได้ตามนายมา”

ดาร์ก “?”

สก็อตต์ “ฉันแค่เจอนายโดยบังเอิญ”

ดาร์ก “???”

สก็อตต์ “อะแฮ่ม… นายเป็นคนที่เก็บการ์ดดูดวงความรักใช่ไหม?”

บทที่ 85 ดาร์ก เดม่อนเพลิดเพลินไปกับวัยเยาว์

เช้าวันเสาร์ ณ ถนนนักเดินทางที่อากาศดีและเต็มไปด้วยผู้คน

สก็อตต์เดินไปท่ามกลางฝูงชน บนดวงหน้าปรากฏความมืดมนฉายชัดออกมา

เขาเป็นนักเรียนชั้นปีที่สองและได้รับเลือกให้อยู่บ้านขุนนาง ในฐานะขุนนางสายเลือดบริสุทธิ์

แต่ทั้งหมดนั้นเป็นแค่อดีตไปแล้ว

วันนี้เมื่อปีที่แล้ว เขาเพิ่งเข้าเรียนในสถาบันเซนต์แมเรียนได้แค่สองเดือน ครอบครัวก็ตกอยู่ในสภาพที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เนื่องจากพ่อของเขาเป็นผู้แพ้ในสงครามทางการเมือง

จากขุนนางผู้ยิ่งใหญ่หวนสู่ชนชั้นสามัญผู้ต่ำต้อย ภาวะผันผวนที่เกิดขึ้นนี้ใหญ่เกินไป จึงทำให้ใจของสก็อตต์บิดเบี้ยวในฉับพลัน

นักเรียนในเซนต์แมเรียนจะไม่ถูกย้ายไปบ้านอื่น เพียงเพราะการเปลี่ยนแปลงของสถานการณ์ในครอบครัวนักเรียน แม้จะเป็นหลังจากการลงทะเบียนแล้วก็ตาม

ดังนั้นสก็อตต์จึงกลายเป็นความหวังเดียวของตระกูล

นอกจากนี้ เขายังกลายเป็นสามัญชนเพียงคนเดียวในชั้นปีที่อยู่บ้านขุนนาง

แม้ว่าเพื่อนร่วมชั้นจะไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เพราะถือเป็นเรื่องของมารยาท แต่ลับหลังพวกมันต้องแอบหัวเราะเยาะเขาแน่นอน

เพราะพ่อเขียนจดหมายถึงเขาผ่านผู้ช่วยร้านค้าบนถนนนักเดินทางอย่างบ้าคลั่ง มันจึงทำให้เขารู้ว่าบนบ่าของเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะอย่างเขาต้องแบกรับภาระหนักแค่ไหน

การเป็นจอมเวทที่มีคุณสมบัติเหมาะสมเท่านั้น ถึงจะสามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ของตระกูลเขาได้!

แม้ว่าสก็อตต์จะไม่ใช่ขุนนางแล้ว แต่เขาก็สามารถมีชีวิตที่ดีได้ในฐานะจอมเวท

และหากกลายเป็นจอมเวทที่ยอดเยี่ยมได้ นั่นอาจทำให้เขาสามารถกลับเข้าสู่แวดวงขุนนางได้เช่นกัน

ผู้เป็นแม่มักจะส่งเสียงของเธอมาให้เขาฟังผ่านจดหมายเวทมนตร์ ทั้งยังเอาแต่เรียกชื่อเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“สก็อตต์! สก็อตต์! สก็อตต์!”

“อ๊ากกกกกกกก!”

ภายใต้แรงกดดันจากทั้งสอง และภาระจากภายนอกภายใน สุดท้ายสก็อตต์ก็ทรุดตัวลง

การที่สถานะของตระกูลเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากตั้งแต่อายุยังน้อย อาจทำให้คนบางคนเติบโตได้อย่างรวดเร็ว แต่ไม่ใช่ว่าเด็กอายุสิบสองปีทุกคนจะรับภาระหนักแบบนั้นได้

สก็อตต์ไม่อาจเติบโตได้เช่นนั้นและเขาก็ไม่อาจทำตามความคาดหวังของพ่อแม่ได้เช่นกัน สุดท้ายแล้วเขาก็ตกลงไปในวงจรอุบาทว์

คะแนนของเด็กชายค่อย ๆ แย่ลง และอารมณ์ของเขาก็เริ่มแปลกมากขึ้นเรื่อย ๆ

จนกระทั่งวันคริสต์มาสอีฟปีที่แล้ว เด็กสาวที่เขาเคยแอบชอบกลับไปตอบรับคำเชิญของรุ่นพี่ และกลายเป็นคู่เต้นรำของอีกฝ่ายในงานเต้นรำอันแสนโรแมนติกและงดงาม

ตอนนั้นเองที่สก็อตต์วิ่งหนีออกจากงานเต้นรำ จนเผลอเข้าไปในส่วนที่ลึกที่สุดของปราสาท

และเวลานั้นก็เป็นหัวหน้าภาคีที่ยื่นฟางเส้นสุดท้ายให้แก่เขา

“เจอตัวแล้ว!”

ดวงตาของเด็กชายจ้องมองผ่านช่องว่างระหว่างผู้คน และในที่สุดเขาก็เห็นบุคคลนอกรีตที่รอบตัวรายล้อมไปด้วยผู้หญิง

…

ณ ร้านชุดเวลเวท

เมื่อทั้งสามมาถึง ดาร์กก็ถูกไดแอนนาลากเข้าไปในฝูงชนทันที

เขาไม่เคยคิดว่าร้านนี้จะยุ่งมากในตอนเก้าโมงเช้า

บางทีนี่อาจเป็น ‘ร้านค้าอันโด่งดัง’ ในตำนาน!

ถ้าดาร์กมาเอง เขาคงเดินไปหาร้านอื่นทันทีหลังจากเห็นผู้คนมากมายที่นี่

แต่ในความเป็นจริง คนส่วนใหญ่ก็ชอบที่จะไปเบียดเสียดในร้านค้าที่มีผู้คนพลุกพล่าน

นี่อาจขึ้นอยู่กับความคิดตามสัญชาตญาณ หรืออาจเป็นเพราะร้านค้าที่วุ่นวาย สินค้าต้องไม่ได้มีคุณภาพแย่อย่างแน่นอน

ไม่นานหลังจากนั้น

ดาร์กก็ถูกดึงไปที่มุมหนึ่งของร้าน และยืนอยู่หน้าหุ่นนายแบบตัวหนึ่ง

เขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า “นี่คือชุดเจ้าชายรัตติกาลที่เธอกำลังพูดถึงใช่ไหม?”

ไดแอนนาพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

หางตาของดาร์กกระตุก

ไม่ใช่ว่าคุณภาพของ ‘ชุดเจ้าชายรัตติกาล’ นี้ไม่ดี แต่คุณภาพมันดีเกินไป มากจนเกินจริงเกินไป!

ทั้งชุดเป็นผ้ากำมะหยี่สีอีกา ปกคอถูกทำมาจากขนสุนัขจิ้งจอกภูเขาหิมะสีดำ โดยมีจิ้งจอกขนปุยห้อยอยู่ข้างหลัง

กระดุมสองแถวทำจากหินออบซิเดียน และบนไหล่มีโอปอลประดับอยู่อย่างประปราย

ขนนกที่ห้อยอยู่ที่ไหล่ข้างหนึ่งอาจเป็นขนของอีกาสีดำ

นั่นเป็นลางร้ายซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของรัตติกาล!

แม้ว่าชุดนี้จะใช้เฉดสีดำที่แตกต่างกันทำออกมา แต่ทั้งชุดก็ยังเรียกได้ว่าสีดำทั้งตัวอยู่ดี

หากสวมชุดดังกล่าวเข้าร่วมปาร์ตี้ฮัลโลวีน เขาอาจได้กลายเป็นจุดสนใจของปาร์ตี้ในทันที

ดาร์กไม่ชอบดึงดูดความสนใจ

“แล้วก็นี่ หน้ากากอีกาดำครึ่งหน้า”

ทว่าไดแอนนากลับชี้ไปยังหน้ากากอีกาสีดำอันหนึ่งอย่างกระตือรือร้น มันถูกประดับด้วยเพชรสีนิลและวางอยู่ที่โต๊ะข้าง ๆ ชุดเจ้าชาย

ดาร์กพูดไม่ออกในบัดดล เขาอดสงสัยไม่ได้ว่าร้านนี้ทำมาให้ใครใส่กัน?

เจ้าชายของประเทศไหนจะกล้าแต่งตัวแบบนี้?

นี่มันไม่ใช่โลกที่มาจากเกมจีบสาวเลย!

ไม่สิ เดี๋ยวนะ…

ดาร์กนึกถึงเจ้าชายองค์เพียงเดียวของอาณาจักร ชายคนนั้นก็ดูเหมือนจะแต่งตัวแบบนี้…

นี่ชายรูปงามแห่งอาณาจักรถูกเขาเข้าใจผิดอยู่หรือเปล่านะ?

พลันดวงตาของดาร์กเป็นประกายขึ้นมา เขาคิดอะไรบางอย่างออก

แต่แล้วดาร์กก็อ้าปากค้าง “399 คะแนน!”

ในราคานี้ ดูเหมือนว่าหินออบซิเดียน โอปอล และเพชรสีดำล้วนเป็นผลิตภัณฑ์จากเทคโนโลยีเวทมนตร์ทั้งหมด

แต่สำหรับนักเรียนชั้นปีที่หนึ่ง ราคาของมันยังสูงเกินไป!

‘ฉันเอาไปซื้อผลของต้นไม้หนอนยังดีกว่า!’

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดาร์กก็เตรียมจะปฏิเสธทันที

แต่ทันใดนั้น ไดแอนนาก็ยิ้มขึ้นมาอย่างมีชัย และดึงเขาไปที่หุ่นอีกตัวซึ่งอยู่ด้านหลัง

“ดูสิ นี่คือชุดเจ้าหญิงรัตติกาล!”

เปลือกตาของดาร์กกระตุก

เช่นเดียวกับชุดเจ้าชายรัตติกาล ชุดเจ้าหญิงสีดำที่สวมอยู่บนหุ่นนางแบบนั้นคู่ควรกับการถูกเรียกว่า ‘ชุดเจ้าหญิงรัตติกาล’ ไม่เพียงถูกประดับตกแต่งอย่างเกินจริง แต่ยังเต็มไปด้วยความหรูหรา เหมือนกับว่ายิ่งมีความหรูหรามากเท่าไหร่ ก็ยิ่งดูเหมือนเจ้าหญิงมากเท่านั้น!

ดาร์กกำลังคิดที่จะพูดอะไรบางอย่างออกมา

ไดแอนนาพลันชี้ไปที่ป้ายกำกับในทันที “ส่วนลดห้าสิบเปอร์เซ็นต์สำหรับคู่รักล่ะ!”

เปลือกตาของดาร์กกระตุกถี่ยิ่งกว่าเดิมเมื่อเห็นมัน ปรากฏว่าเธอเตรียมพร้อมเรื่องนี้ไว้อยู่แล้ว…

…

อีกด้านหนึ่ง โรสแอบหัวเราะคิกคัก ก่อนจะหันมาเลือกชุดเครื่องแบบเจ้าหน้าที่ตัวสีขาว พร้อมกับหน้ากากขนนกนกยูงครึ่งหน้าให้กับตัวเอง

เธอรู้แผนของไดแอนนาอยู่แล้ว

ในที่สุดดาร์กก็ตัดสินใจซื้อ ‘ชุดเจ้าชายรัตติกาล’ นี้

เมื่อได้รับส่วนลดห้าสิบเปอร์เซ็นต์ ชุดจึงมีราคาเพียงสองร้อยคะแนน และมันอยู่ในขอบเขตที่เขายอมรับได้

เหนือสิ่งอื่นใด คุณภาพผ้าของชุดนี้นั้นสูงมาก และหลังจากที่เจ้าของร้านเสื้อผ้าร่ายเวทมนตร์ลดขนาดลง มันก็สวมใส่สบายมาก

ดาร์กคิดว่าเขาสามารถเก็บมันไว้ใช้จนถึงงานปาร์ตี้คริสต์มาสได้

ในตอนนั้นมันคงประหยัดเงินไปได้มาก

หลังออกจากร้านชุดเวลเวทแล้ว ดาร์กก็เดินไปร้านอื่น ๆ ต่อกับไดแอนนาและโรส จนสุดท้ายก็มาหยุดอยู่ที่ร้านอาหารระดับไฮเอนด์

ร้านอาหารดนตรีแห่งนี้มีชื่อว่า ‘วอลซ์’ ซึ่งค่อนข้างมีชื่อเสียงในหมู่นักเรียน

ดาร์กสั่งไอศกรีมของหวานระดับสูงสุดให้กับไดแอนนาและโรสเป็นพิเศษ ในขณะที่ตัวเขากินแค่ไอศกรีมแก้วเล็ก ๆ ที่ระดับต่ำกว่า

นั่นเป็นเพราะดาร์กคุ้นเคยกับเทคนิคเล็ก ๆ น้อย ๆ ในการยับยั้ง [ตะกละ] แล้ว

ทั้งสามคนเพลิดเพลินไปกับไอศกรีมรสหวานในฤดูใบไม้ร่วงที่เย็นสบาย และลิ้มรสความสนุกที่แตกต่างไปจากฤดูร้อน

นอกหน้าต่างที่สูงจากพื้นจรดเพดานมีใบเมเปิ้ลร่วงหล่นตามลม และฝูงชนที่พลุกพล่านอยู่ทั่วถนน

ลมหายใจของวัยเยาว์นั้นราวกับว่าวกระดาษที่เชือกขาด มันลอยสูงขึ้น…และสูงขึ้น

…

สก็อตต์ในเวลานี้ลอบเอนกายพิงอยู่ที่ต้นเมเปิ้ล ทำตัวราวกับเป็นสายลับนักสืบ เขาเอาหนังสือพิมพ์ขึ้นมาบังตัว ใบหน้ากลายเป็นซีดเผือดเมื่อสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันเยาว์วัยที่ลอยมาตามสายลม และนัยน์ตาคู่นั้นก็ราวกับงูพิษที่ฉายชัดออกมาถึงความไม่ประสงค์ดี

บทที่ 84 การสร้างการ์ดน้ำยาของดาร์ก เดม่อน
บทที่ 84 การสร้างการ์ดน้ำยาของดาร์ก เดม่อน

ในการจะทำน้ำยาให้ออกมาเป็นการ์ด [น้ำยา] นอกจากแก่นวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์หมายเลข 3 แล้ว โดยพื้นฐานก็จะขึ้นอยู่กับการรวมกันของวัฏจักรพลังงานหมายเลข 21 หมายเลข 33 โดยมีวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์หมายเลข 34 เป็นแกน

วิธีการสร้างที่พบได้มากที่สุดคือ การเทน้ำยาลงในปากกาพลังเวทและใช้มันเป็น ‘เม็ดสี’

ดังนั้น เมื่อจอมเวทเขียน ‘ภาษาเวทมนตร์’ ลงบนการ์ดเวทมนตร์เปล่า คุณสมบัติพื้นผิวของการ์ดเวทมนตร์เปล่าก็จะค่อย ๆ เปลี่ยนไปเป็นคุณสมบัติของน้ำยานั้น ๆ ด้วยวิธีการที่นุ่มนวลที่สุด เพื่อที่การ์ดและน้ำยาจะกลมกลืนจนเข้ากันในที่สุด ซ้ำยังเป็นการเพิ่มโอกาสให้สำเร็จด้วย

สิ่งที่เรียกว่า ‘ภาษาเวทมนตร์’ เป็นศาสตร์วิชาที่จะสอนในปีการศึกษาที่สองเท่านั้น ซึ่งมันจะคล้ายกับ ‘ภาษาโปรแกรม’

และก่อนถึงชั้นปีที่สอง จอมเวทฝึกหัดจะทำได้เพียงคัดลอก ‘แม่แบบ’ เท่านั้น ซึ่งนั่นเป็นไปตามวัตถุประสงค์ของการเรียนขัดเกลา

แทนที่จะรอเรียน ‘ภาษาเวทมนตร์’ ให้ชำนาญ แล้วค่อยเอามาต่อยอดเป็นวิธีของตัวเอง

แต่อย่างว่า…สิ่งที่ดาร์กสามารถทำได้ในตอนนี้มีเพียง ‘คัดลอก’ เท่านั้น

…

สามสิบสามนาทีต่อมา

ดาร์กมองวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์ที่แสดงอยู่บนการ์ด และรู้ทันทีว่าตนได้มาถึงขั้นตอนสุดท้ายแล้ว

ต้องขอบคุณความมั่นคงของนิ้วมือและจิตใจของเขา เพราะในขั้นตอนการทำตลอดจนมาถึงตอนนี้ ยังไม่มีความผิดพลาดใด ๆ เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย

ขั้นตอนสุดท้ายคือ การเทน้ำยาลงในรัศมีที่ก่อตัวขึ้นจากวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์หมายเลข 3

น้ำผลไม้ผสมที่ทำจากผลไม้สีขาวและผลไม้สีน้ำเงินเหลือเพียงประมาณครึ่งเดียวเท่านั้น

เพราะไม่รู้ว่าน้ำผลไม้ผสมนี้จะเพียงพอหรือไม่ ดาร์กจึงรู้สึกประหม่าอยู่เล็กน้อย

แต่หนังสือบอกว่าไม่จำเป็นต้องใช้มากถึงขนาดนั้น!

หลังจากเทน้ำผลไม้ครึ่งหนึ่งของที่เหลือ ลงในวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์แล้ว ดาร์กก็เริ่มกระบวนการขัดเกลาขั้นตอนสุดท้ายทันที

ในขั้นตอนนี้ การขัดเกลาจะไม่ได้รับอิทธิพลจากพลังภายนอกอีกต่อไป มันแค่ใช้การ์ดเวทมนตร์กึ่งสมบูรณ์ปรับตัวเองเท่านั้น

หากการปรับตัวสำเร็จ การขัดเกลาก็จะสำเร็จเช่นกัน

แต่หากการปรับตัวล้มเหลว มีความเป็นไปได้ว่าการ์ด [น้ำยา] จะมีคุณสมบัติด้อยลง หรือเลวร้ายหน่อยก็กลายพันธุ์ไปเลย

ทว่าส่วนมากแล้วมันมักจะสำเร็จ

…

ตอนนี้ สิ่งที่มองเห็นได้มากที่สุดก็คือ แสงของวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์ที่กะพริบอย่างต่อเนื่องบนการ์ดเวทมนตร์

และเมื่อแสงนี้ดับลงอย่างสมบูรณ์ กระบวนการขัดเกลาทั้งหมดก็จะสิ้นสุดลง

ดาร์กรอประมาณสามนาที

ตอนที่ลมหายใจของเด็กชายเกือบจะหยุดลง การปรับตัวของการ์ดเวทมนตร์ก็เสร็จสมบูรณ์ในที่สุด

เขามองลงไปที่พื้นผิวของการ์ดเวทมนตร์

อาจเป็นเพราะกระบวนการขัดเกลาที่ค่อนข้างสมบูรณ์แบบ พื้นผิวของการ์ดจึงค่อนข้างสะอาด

→ ข้าง ๆ ขวดก้นกลมที่เต็มไปด้วยยา มีหลอดทดลองของเหลวสีฟ้า-ขาวเหลืออยู่

“มันเป็นการ์ดไอเทมแล้วใช่ไหม?”

ดาร์กขมวดคิ้วเล็กน้อย

หลังจากขัดเกลาน้ำยาให้เป็นการ์ด [น้ำยา] และไม่รู้ว่ามันเป็นการ์ดไอเทมแล้วหรือยัง วิธีที่ง่ายที่สุดคือให้ดูว่ามีภาชนะอยู่บนพื้นผิวของการ์ดหรือไม่

เพราะการมี ‘ภาชนะ’ นั้นจัดว่ามันอยู่ในประเภทการ์ดไอเทม

ในกระบวนการใช้การ์ดไอเทม สปิริตจะต้องมีกระบวนการ ‘รับผล’

ถ้าดูจากมุมมองนี้ การ์ดเวทมนตร์จะสะดวกกว่า แต่ในแง่ของความเสถียรนั้นมันกลับไม่ได้ดีเท่าการ์ดไอเทม

พูดได้อย่างเดียวว่าแต่ละอย่างก็มีข้อดีข้อเสีย

“ในนามของดาร์ก เดม่อน จงออกมา!”

และมันก็ประสบความสำเร็จ น้ำยาสีน้ำเงินและสีขาวพลันปรากฏขึ้นในอากาศ

…

[ชื่อการ์ด: น้ำยาพลังงาน]

[ประเภท: ไอเทม]

[เอฟเฟกต์: ฟื้นฟูพลังงาน 200 หน่วยหลังจากได้รับ]

…

ไม่ใช่น้ำยา ‘ฟื้นฟูพลังเวทมนตร์’ แต่เป็นการ์ดน้ำยา ‘ฟื้นฟูพลังงาน’

จากการ์ดฟื้นฟูพลังเวทมนตร์ที่ใช้ฟื้นฟูพลังเวทมนตร์หนึ่งร้อยหน่วยอย่างต่อเนื่อง กลายเป็นการ์ดน้ำยาฟื้นฟูพลังงานที่สามารถฟื้นฟูพลังงานสองร้อยหน่วยได้ในทันทีหลังจากเรียกใช้

นอกจากนี้ หลังจากใช้ไปครั้งหนึ่งแล้ว ยังต้อง ‘ฟื้นฟูพลังเวทมนตร์’ หรือรอให้ฟื้นเต็มที่ก่อนจึงจะสามารถใช้งานได้อีกครั้ง

เอาเข้าจริงแล้วดาร์กค่อนข้างพอใจกับผลลัพธ์

…

หลังจากนั้นแล้ว ดาร์กยังไม่คิดลงมือทำการ์ดเวทมนตร์ ‘น้ำผลไม้ผสมจากผลของต้นไม้ร้องเพลงและผลของต้นเกลียว’ แต่เลือกที่จะทำ [น้ำยาพลังงาน] อีกครั้งเพื่อเก็บประสบการณ์

เมื่อทำจนเชี่ยวชาญเพียงพอแล้ว ดาร์กก็เปลี่ยนไปใช้วิธีทั่วไปซึ่งเป็นขั้นพื้นฐานที่สุดในการขัดเกลาน้ำยาให้เป็นการ์ด [น้ำยา] ตอนนั้นเองที่เขาเริ่มพยายามทำ ‘น้ำยาหูหนวกบื้อใบ้’

ด้วยการฝึกปฏิบัติสองครั้งแรกและใช้น้ำแอปเปิ้ลหนึ่งถ้วย ในที่สุดดาร์กก็ประสบความสำเร็จในการขัดเกลา ‘น้ำยาหูหนวกบื้อใบ้’ ออกมา

…

[ชื่อการ์ด: น้ำยาเงียบสงัด]

[ประเภท: ไอเทม]

[เอฟเฟกต์: หลังจากได้รับแล้วจะไม่ได้ยินเสียง และส่งเสียงใด ๆ ไม่ได้ เป็นระยะเวลาคือ 120 วินาที]

…

หากใช้ในการประลองหนึ่งร้อยยี่สิบวินาทีก็นับว่าเพียงพอแล้ว

ดาร์กยิ้มออกมา

…

ที่เรียกว่า ‘ได้รับ’ ในที่นี้ สามารถเกิดขึ้นได้ทั้งภายในและภายนอก

แน่นอนว่าการได้รับจากภายนอกคือ การฟาดขวดน้ำยาใส่คู่ต่อสู้โดยตรงเพื่อให้เกิดเอฟเฟกต์

…

ไม่อยากคิดเลยว่าสปิริตที่โดน [น้ำยาเงียบสงัด] เข้าไป จะน่าสงสารและไร้หนทางเพียงใด

อืม…เช่นเดียวกับรุกกี้เดวิมอนในตอนนี้

แต่รุกกี้เดวิมอนได้เรียนรู้เทคนิคลับใหม่แล้ว นั่นคือแกล้งตาย!

แต่ต้องรอให้ผลของน้ำยาผ่านไปก่อนนะ…

“เฮ้~ เฮ้~ ଘ ( ੭ * ˊᵕˋ) ੭”

…

การทดลองจบลงในที่สุด

ดาร์กอัญเชิญ [สไลม์ขยะ] ออกมาเพื่อช่วยจัดการกับเศษซากการทดลอง จากนั้นเขาก็ไปล้างเนื้อล้างตัว ก่อนจะกลับมาฝึก ‘ศาสตร์แห่งจิตตั้งมั่น’ บนเตียงเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง แล้วถึงนอนหลับไป

เช้าวันต่อมา

อาจเป็นเพราะเมื่อคืนนอนดึก ดาร์กจึงรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงไปนั่งที่เก้าอี้บนระเบียงและชาร์จพลัง พร้อมกับอ่าน ‘เจ้าการแต่งตัว’ ไปด้วย

สองชั่วโมงผ่านไปอย่างนั้น

เมื่อดาร์กกำลังเตรียมทบทวนบทเรียน และรวบรวมข้อมูลการทดลองจากเมื่อคืนก่อน พลันมีเสียงมาเคาะประตูดังขึ้นมาก่อน

นี่ไม่ใช่เรื่องปกติสำหรับเขาจริง ๆ

ตั้งแต่เริ่มภาคเรียนก็ไม่มีใครมาเคาะประตูห้องพักของเขาเลย

เหตุผลหลักคือดาร์กก้าวนำหน้าคนอื่นไปหนึ่งก้าวเสมอ ซ้ำยังไม่เหลือโอกาสให้คนอื่นมากนัก

“ใคร?”

“ฉันเอง ไดแอนนาผู้น่ารักไง”

“ไดแอนนาผู้กินเก่งน่าจะเหมาะกับเธอมากกว่านะ ว่าไหม?”

ดาร์กเปิดประตูอย่างช่วยไม่ได้ เด็กชายมองไดแอนนากับโรสยืนอยู่ที่ประตู

เขาถามขึ้นมา “มีเรื่องอะไร?”

ไดแอนนาเหลือบมองโรสเล็กน้อย ก่อนจะหันมาพูดกับดาร์กแล้วเอ่ยคำชวนออกมา “นายไม่อยากไปซื้อชุดฮัลโลวีนเหรอ?”

โรสเสริม “มันจะถึงวันงานแล้วนะ”

“อ้อ…อืม”

ดาร์กนึกถึงชุดหน้ากากทักซิโด้ห่วย ๆ ของเขา และพยักหน้าในที่สุด

อีกเพียงสัปดาห์เดียวเท่านั้นก่อนจะถึงวันฮัลโลวีน พวกเขาจำเป็นต้องเตรียมตัวแล้ว

ดาร์กไม่อยากกลายเป็นตัวตลกในงานเลี้ยง

“งั้นพวกเราก็ไปกันเถอะ!”

ไดแอนนายิ้มสดใสขึ้นมาในทันใด

มันช่างเจิดจ้าเสียจนดาร์กแทบลืมตาไม่ขึ้น “เดี๋ยวฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ”

…

พอเวลาแปดโมงครึ่ง ทั้งสามคนก็มาถึงถนนนักเดินทางผ่านศาลากลางทะเลสาบแล้ว

ไดแอนนาถามด้วยความสงสัย “ดาร์ก นายชอบอะไร?”

ดาร์กสงสัย “หืม?”

ไดแอนนารีบแก้คำ “ฉันหมายถึงนายชอบชุดอะไร!”

ดาร์กครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงตอบว่า “ชุดอะไรก็ได้ ตราบใดที่มันเป็นชุดที่ดีล่ะมั้ง?”

ไดแอนนาพยักหน้าอย่างจริงจัง “ชุดทางการก็ดีนะ แต่ฉันขอแนะนำชุดเจ้าชายรัตติกาลจากร้านชุดเวลเวทให้นายดีกว่า!”

ดาร์กตอบ “ฉันชอบเจ้าชายแห่งความมืดมากกว่าเจ้าชายรัตติกาลนะ”

ไดแอนนา “ฮะ?”

ดาร์ก “ล้อเล่นน่ะ ไปดูกันก่อนดีกว่า”

บทที่ 83 รุกกี้เดวิมอนบื้อใบ้
บทที่ 83 รุกกี้เดวิมอนบื้อใบ้

ผลของต้นไม้ร้องเพลงมีขนาดเท่าผลบลูเบอร์รี เมื่อผ่านการละลายและหมักมันก็ผลิตน้ำผลไม้ได้เพียงถ้วยเล็ก ๆ เท่านั้น

น้ำผลไม้ออกมาเป็นสีน้ำเงินเข้ม และดูเหมือนว่ามนุษย์จะดื่มไม่ได้…

โชคดีที่รุกกี้เดวิมอนไม่ใช่มนุษย์

ดาร์กอดรู้สึกโชคดีเล็กน้อยไม่ได้

รุกกี้เดวิมอนซึ่งถูกบังคับให้มาเป็นผู้ทดลอง ก้มหัวจิบน้ำผลไม้ในถ้วยเล็ก

‘อืม…ยังมีพอรสชาติหวานอยู่บ้าง’

เมื่อคิดได้แบบนี้ รุกกี้เดวิมอนก็ดื่มน้ำผลไม้ของต้นไม้ร้องเพลงจนหมดถ้วยโดยไม่รู้ตัว

“รู้สึกยังไงบ้าง?”

รุกกี้เดวิมอนซาบซึ้งกับความเป็นห่วงเป็นใยที่มาช้าเสียเหลือเกินของดาร์ก มันหันกลับมาพูดว่า “–”

ดาร์กอดถามไม่ได้ว่า “นายจะพูดอะไรน่ะ?”

รุกกี้เดวิมอน “——”

ดาร์ก “( ⊙ o ⊙ )?”

รุกกี้เดวิมอน “————!”

ดาร์ก “พูดไม่ได้เหรอ?”

รุกกี้เดวิมอน “————!!!”

ดาร์ก “ถ้านายไม่พูด ฉันจะรู้ได้ยังไงว่านายต้องการจะบอกอะไรฉัน?”

รุกกี้เดวิมอน “——!!!”

…

รุกกี้เดวิมอนตัวน้อยไม่สามารถส่งเสียงได้อยู่ครู่หนึ่ง

แน่นอนว่าดาร์กตระหนักถึงปัญหาได้ในไม่ช้า เขาเหลือบมองนาฬิกาและจับเวลา

หากไม่มีรุกกี้เดวิมอน ดาร์กจะไม่ทดลองแบบสุ่มสี่สุ่มห้าอย่างแน่นอน

เขาหยิบหนังสือมาอ่านรอสักพัก จนกระทั่งรุกกี้เดวิมอนส่งเสียง “อ้า–” ขึ้นมาอย่างกะทันหัน ดาร์กก็ลุกขึ้นเพื่อบันทึกเวลาทันที

“ใช้เวลาประมาณแปดนาที”

“สมแล้วที่เป็นหนึ่งในวัตถุดิบที่ใช้ทำการ์ด [เงียบสงัด]”

“เฮ้อ ถ้าใช้น้ำผลไม้นี้ร่วมกับวิธีทำการ์ด [น้ำยา] ได้ ฉันจะค้นพบวิธีอื่นในการสร้างการ์ด [เงียบสงัด] อีกแบบหรือเปล่านะ?”

ไม่มีนักเรียนชั้นปีที่หนึ่งในสถาบันคนไหนที่ไม่ต้องการการ์ด [เงียบสงัด] ของศาสตราจารย์ซิลเวอร์

ท่วงท่าอันสง่างามยามทำให้ทุกคนเงียบสงบลง ด้วยการโบกมือครั้งเดียวนั้นดูสุดยอดมากจริง ๆ

น่าเสียดายที่การสร้างการ์ด [เงียบสงัด] เป็นเทคนิคที่จะได้เรียนในปีหลัง ๆ เท่านั้น เนื่องจากมีข้อกำหนดด้านความยากของเทคนิคที่ใช้และคุณภาพของวัตถุดิบที่สูงมาก

ในบรรดานักเรียนชั้นปีหนึ่ง หรือแม้แต่ดาร์กก็ยังรู้จักประมาณตัวเอง และไม่เคยคิดที่จะไปแตะวิธีการขัดเกลาระดับนั้นเลย

อย่างไรก็ตาม นี่ดูเหมือนว่าเขาจะมีโอกาสแล้วใช่ไหม?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดาร์กก็เก็บผลของต้นไม้ร้องเพลงที่เหลืออีกสองผลไว้อย่างระมัดระวัง

แม้ว่าผลของต้นไม้ร้องเพลงจะไม่แพง แต่ผลของต้นไม้ร้องเพลงส่วนใหญ่ที่เขาสามารถซื้อได้ที่ถนนนักเดินทาง จะเป็นผลไม้แห้งแปรรูปเท่านั้น เว้นแต่เขาจะอยากลองเสี่ยงโชคด้วยการไปที่ร้านดอกไม้อีก

…

หลังจากนั้นดาร์กก็หยิบผลของต้นเกลียวซึ่งมีราคาถึงสามสิบคะแนนออกมาเตรียมสำหรับทำการทดลองต่อ

การหมักผลของต้นเกลียวก็ใช้เวลาประมาณสิบห้านาทีเช่นกัน

โชคดีที่ดาร์กมีเทคนิคการเติมพลังเวทมนตร์ที่ยอดเยี่ยม ไม่เช่นนั้นการหมักคงไม่สำเร็จ

น้ำผลไม้ของผลต้นเกลียวมีสีขาวดำแปลก ๆ บนพื้นผิวมันดูเป็นลวดลายที่ถูกคนไปในทิศทางเดียวกัน

ในที่สุดผลของต้นเกลียวก็หมักเป็นน้ำผลไม้เต็มแก้ว

ดาร์กครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ขณะมองน้ำผลไม้สีดำขาวที่มีอยู่แก้วเดียว ก่อนจะเลือกใช้ช้อนเงินตักขึ้นมาหนึ่งช้อนแล้วยื่นให้รุกกี้เดวิมอน

ดาร์ก “อ้าม”

รุกกี้เดวิมอน “อ้าม”

น้ำผลไม้หนึ่งช้อนถูกส่งเข้าไปในปากของรุกกี้เดวิมอน

ในพริบตานั้นเอง รุกกี้เดวิมอนกางกรงเล็บออก ก่อนจะล้มลงไปนอนกับพื้น

ดาร์กเอื้อมมือไปจี้ท้องของมัน ทำให้เจ้าตัวน้อยหัวเราะคิกคักออกมา

ดาร์กพลันถอนหายใจด้วยความโล่งอกและถามว่า “เป็นยังไงบ้าง รู้สึกยังไง?”

รุกกี้เดวิมอน “คิก ๆๆ…”

ดาร์ก “หืม?”

รุกกี้เดวิมอน “ฮิ ๆ คิก ๆ…”

คราวนี้มันไม่ได้ยินที่เขาพูด

และดาร์กก็รู้สึกว่าเขาได้ค้นพบความลับของผลต้นเกลียวแล้ว

อาการหูหนวกของรุกกี้เดวิมอนกินเวลาประมาณสองนาที

ดาร์กสรุปผลของน้ำผลไม้สองชนิด และเขียนไว้ในสมุดบันทึกของเขาว่า:

น้ำผลไม้ของต้นไม้ร้องเพลง: สูญเสียการส่งเสียง

น้ำผลไม้ของต้นเกลียว: สูญเสียการได้ยิน

การดื่มน้ำผลไม้ทั้งสองร่วมกันจะทำให้คนหูหนวกและเป็นใบ้ได้

…

ดาร์กมองดูแก้วน้ำจากต้นเกลียว ครุ่นคิดว่าควรจะเก็บรักษาสิ่งนี้ไว้อย่างไร

นอกจากนี้ เขายังอดคิดไม่ได้ว่าถ้าน้ำผลไม้ของทั้งสองอย่างนี้ผสมกัน เอฟเฟกต์จะหายไปหรือเอฟเฟกต์ทั้งสองจะยังคงอยู่?

“ฉันควรลองอีกครั้งไหมนะ?”

ขณะที่ดาร์กกำลังคิดเรื่องนี้ เขาก็หยิบผลของต้นไม้ร้องเพลงขึ้นมาอีกครั้ง แล้วปล่อยให้ [ชัคคารุ] ทำเป็นน้ำผลไม้

จากนั้นก็เอาน้ำผลไม้ทั้งสอง อย่างละหนึ่งช้อนใส่ในถ้วยเล็กอีกใบแล้วผสมให้เข้ากัน

หลังจากที่น้ำสีขาวดำและน้ำสีน้ำเงินเข้มตัดกัน สีกลับไม่ได้ผสมเข้าด้วยกันแต่อย่างใด ตรงกันข้ามมันแบ่งสัดส่วนของสีได้อย่างยอดเยี่ยม ทำให้เห็นได้ทั้งสีดำ สีขาว และสีน้ำเงิน

รุกกี้เดวิมอนผู้ถูกบังคับให้จิบ กลายเป็นวิญญาณรับใช้ที่หูหนวกและเป็นใบ้โดยฉับพลัน

ดูเหมือนว่าเอฟเฟกต์จะแข็งแกร่งขึ้นเล็กน้อย มันกินเวลานานถึงห้านาทีเต็ม

จู่ ๆ ดาร์กก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

เมื่อดูจำนวนที่เหลือของน้ำผลไม้ทั้งสองแล้ว เขาก็หมักผลของต้นไม้ร้องเพลงผลสุดท้ายให้เป็นน้ำผลไม้ เพื่อที่จะได้มีส่วนผสมในอัตราส่วนหนึ่งต่อหนึ่ง

หลังจากนั้น เขาก็ผสมน้ำผลไม้ทั้งสองให้เข้ากันจนละเอียด ปิดฝา แล้วพักทิ้งไว้

พอถึงสองทุ่มครึ่ง

ดาร์กรู้ว่ามันถึงเวลาแล้วที่จะนำสิ่งที่เขาได้เรียนรู้มาใช้

หากไม่มีวิธีการเก็บรักษาที่เหมาะสม อายุของน้ำผลไม้ทั้งสองจะอยู่ได้ไม่นาน เพราะงั้นวิธีที่ดีที่สุดคือการใช้ไปเลยในขณะที่มันยังสดใหม่อยู่ แล้วจึงนำไปขัดเกลาเป็นการ์ด [น้ำยา] โดยตรง!

…

แน่นอน เขาไม่กล้าถึงขนาดที่จะใช้มันในการทดลองทำการ์ด [น้ำยา] ครั้งแรก

แต่ดาร์กไม่ลืมว่าเขายังมีผลไม้สีขาวและผลไม้สีน้ำเงินอยู่ ดังนั้นจึงยังไม่ถึงคิวของพวกมัน

สรุปแล้ว ขั้นตอนแรกคือการใส่ผลไม้สีขาวหรือผลไม้สีน้ำเงินลงไปในกระดองของชัคคารุ…

แต่ในขณะนั้นเอง ดาร์กซึ่งเพิ่งทำการผสมผสานเล็กน้อยสำเร็จ กลับมีความคิดว่อกแว่กขึ้นในทันใด

เขาใส่ชิ้นส่วนของผลไม้สีขาวและผลไม้สีน้ำเงินลงไปในกระดองของชัคคารุ

ผลไม้ทั้งสองถูกละลายและหมักในกระดองพร้อมกัน จนในที่สุดก็เกิดของเหลวที่มาจากการผสมกันของผลสองอย่างขึ้น

ดาร์กใช้ [อัตตา I] กับรุกกี้เดวิมอนทันที เพื่อให้มันสามารถปล่อยสกิล [เดมิ ดาร์ท] ได้ และถือเป็นการเผาผลาญพลังเวทมนตร์ออกไป

จากนั้นเขาก็ตักน้ำที่ผสมกันหนึ่งช้อนแล้วป้อนให้

หลังจากกลืนน้ำผลไม้ผสมไปหนึ่งช้อนแล้ว รุกกี้เดวิมอนก็รู้สึกว่าพลังเวทมนตร์ในตัวถูกฟื้นฟูขึ้นอย่างรวดเร็ว

ส่วนผลการรักษานั้น มันไม่ได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นจึงไม่ได้แสดงให้เห็นในขณะนี้

แต่แค่นี้ก็เพียงพอสำหรับดาร์กแล้ว

เพราะเขาไม่คิดว่ามันจะประสบความสำเร็จในครั้งเดียว

เมื่อผลที่ได้ออกมาน่าพึงพอใจ ดาร์กก็เปิด ‘ปิแอร์จะอธิบายให้ฟังเอง’ ขึ้นมาทันที และเริ่มการทดลองจริงทีละขั้นตอนตามวิธีการที่บันทึกไว้ในหนังสือ

มันมีอยู่หลายวิธีในการขัดเกลา ‘น้ำยา’ ให้เป็น ‘การ์ด [น้ำยา]’ หากจะจำแนกพวกมัน ยาแต่ละชนิดก็จะมีวิธีการขัดเกลาที่แตกต่างกันออกไป

วิธีที่ดาร์กใช้นั้นเป็นวิธีการทั่วไปตามที่มีอธิบายไว้ในนั้น

เพื่อให้แม่นยำยิ่งขึ้น มันเป็นวิธีการทั่วไปในการขัดเกลา [น้ำยาฟื้นฟูพลังเวทมนตร์] ให้เป็นการ์ด [น้ำยา]

การเลียนแบบวิธีนี้และแทนที่ [น้ำยาฟื้นฟูพลังเวทมนตร์] ด้วยน้ำผลไม้ผสมเป็นแนวคิดปัจจุบันของดาร์ก

การสร้างการ์ดเวทมนตร์นั้นต่างจากการสร้างการ์ดวิญญาณโดยสิ้นเชิง ตั้งแต่แรกเริ่มก็ไม่จำเป็นต้องมีสารตั้งต้นในการเพาะเลี้ยงชีวิตอย่างเช่น น้ำผึ้งวิญญาณและน้ำสกัดกลีบสมอง

เพราะแก่นของมันอยู่ในวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์หมายเลข 3 หรือที่เรียกว่า ‘วงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์ของดัลตัน’

ดัลตันคือจอมเวทผู้ยิ่งใหญ่ และเป็นรองเพียงเมอร์ลินเท่านั้น เขาได้สร้างยุคสมัยใหม่ของตัวเองขึ้นมาด้วยการเปลี่ยนน้ำยาให้เป็นการ์ด [น้ำยา]

บทที่ 82 ดาร์ก เดม่อนแปลงร่างเป็นชาวไร่

เห็นได้ชัดว่าป้าอ้วนชอบดาร์ก

นักเรียนปีหนึ่งที่ทั้งขยัน สุภาพ หน้าตาน่ารัก จะไม่ให้เธอถูกใจได้อย่างไร?

เธอกวักมือเรียกดาร์กและเดินไปที่เคาน์เตอร์

ดาร์กเดินตามมาที่เคาน์เตอร์ และเห็นเธอหยิบตะกร้าออกมาจากด้านล่าง

ตะกร้าไม่ใหญ่มาก และในนั้นมีผลไม้แค่ห้าผล

ดาร์กไม่ได้ศึกษาพืชชนิดอื่นมานอกจากพืชที่เขาต้องการเลย ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถบอกได้ว่ามันเป็นผลไม้ชนิดใดบ้าง

แต่เวลานี้ก็ไม่ใช่เวลาที่ต้องมาอาย หากจะไม่เข้าใจอะไรบางอย่าง การแสร้งทำเป็นเข้าใจเรื่องที่ไม่รู้อะไรเลยต่างหากที่น่าอาย

ดาร์กเอ่ยปากถามอย่างสงสัย “คุณป้าครับ นี่ผลไม้อะไรเหรอครับ? แล้วมันให้เอฟเฟกต์อะไรบ้างครับ?”

ป้าอ้วนเอื้อมมือออกไป จัดผลไม้สามอย่างรวมกันพลางพูดว่า “สามผลนี้เป็นผลของต้นไม้ร้องเพลง”

ต้นไม้ร้องเพลงเป็นบอนไซชนิดหนึ่งที่จะเกิดเสียงจิ๊บ ๆ เวลาเจอกับแสงแดด เรียกได้ว่าเป็น ‘นาฬิกาปลุกสีเขียว’ ที่เหมาะสำหรับใช้ในหอพักมาก

และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ดาร์กได้รู้ว่า ต้นไม้ร้องเพลงก็ออกผลได้ด้วย

ผลของต้นไม้ร้องเพลงทั้งสามลูกนั้นใหญ่ไม่พอ แต่กลับเกลี้ยงกลมมากทีเดียว ซึ่งมันดูเหมือนกับบลูเบอร์รีขนาดใหญ่สามลูก

แต่ผลของต้นร้องเพลงมีเอฟเฟกต์พิเศษอย่างไรบ้างนี่สิ?

จะทำให้คนร้องจิ๊บ ๆ เหรอ?

ดาร์กมองไปยังป้าอ้วน

ป้าอ้วนยิ้ม “เธออาจจะยังไม่ได้เรียนในปีแรก ผลของต้นไม้ร้องเพลงเป็นหนึ่งในวัตถุดิบหลักของการ์ด [เงียบสงัด] พวกมันสามารถดูดซับคลื่นเสียงได้!”

ดาร์กครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถาม “นี่มันดูไม่สมเหตุสมผลเลยครับ ถ้าผลของต้นไม้ร้องเพลงสามารถดูดซับคลื่นเสียงได้ หลังจากที่ต้นไม้ร้องเพลงไม่มีผลแล้วมันก็ไม่น่าจะร้องเพลงได้อีกต่อไป ไม่ใช่เหรอครับ?”

ป้าอ้วนส่ายหัวแล้วพูดว่า “ตรงกันข้ามเลย หลังจากที่พวกมันออกผลแล้ว พวกมันก็จะส่งเสียงร้องดังขึ้นอีก พวกมันจะดูดซับคลื่นเสียง เก็บไว้และปล่อยมันออกมาอีกครั้ง”

ดาร์กยังคงสับสน แต่ป้าอ้วนดูเหมือนจะไม่อยากพูดต่อ เธอหยิบผลไม้ผลหนึ่งจากอีกสองผลที่เหลือมาวางบนโต๊ะ

ผลไม้นี้มีรูปร่างคล้ายกับสับปะรด แต่มันมีขนาดเท่าฝ่ามือเท่านั้น

ป้าอ้วนกล่าวว่า “นี่คือผลของต้นเกลียว”

ดาร์กทำหน้าสับสน “ต้นเกลียว มันคือต้นไม้อะไรครับ?”

ป้าอ้วนชี้ไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่งในร้าน

ดาร์กมองไป มันเป็นต้นไม้เล็ก ๆ และยังดูแปลก เพราะลำต้นของมันเป็นเกลียว ใบไม้ที่งอกออกมาจากมันก็ม้วนตัวราวกับกระดิ่งลม หมุนไปเล็กน้อยตามสายลม และส่งเสียงเหมือนกระดิ่งลม

ทำไมไม่เรียกมันว่าต้นกระดิ่งลมล่ะเนี่ย?

ป้าอ้วนกล่าวว่า “การวางใบต้นเกลียวไว้บนโคนหูสามารถป้องกันอาการวิงเวียนศีรษะได้อย่างมีประสิทธิภาพ สติกเกอร์แก้อาการเมารถที่ขายดีที่สุดตอนนี้ก็ทำจากใบต้นเกลียวเป็นส่วนผสมหลัก แต่ผลของมันทำให้คนเวียนหัวได้”

จู่ ๆ ดาร์กก็สนใจผลต้นเกลียวที่คล้ายสับปะรดนี้

ป้าอ้วนหยิบผลไม้ชิ้นสุดท้ายออกมา

มันเป็นผลไม้กึ่งโปร่งแสงที่มีขนาดใกล้เคียงกับส้ม

เมื่อตรวจสอบอย่างละเอียด ดาร์กก็เห็นหลุมของผลไม้

ป้าอ้วนกล่าวว่า “นี่คือผลของต้นไม้หนอน”

ดาร์กตกใจทันที “ต้นไม้หนอนก็ออกผลได้เหรอครับ?”

“แน่นอนสิ” ป้าอ้วนอธิบายด้วยรอยยิ้มว่า “มันต้องใช้วิธีการพิเศษมากในการปลูก เพื่อที่จะให้พวกมันออกผลได้ ผลของมันหายากมากแถมยังสามารถเก็บความทรงจำของผู้คนได้ชั่วคราว แต่ถ้าจะเอาออกมาก็ใส่พลังเวทมนตร์เข้าไปแค่เล็กน้อย มันเป็นเหมือนกับลูกบอลความทรงจำตามธรรมชาติน่ะ”

…

ในตอนนี้มีผลของต้นไม้ร้องเพลงสามผล ผลของต้นเกลียวหนึ่งผล ผลของต้นไม้หนอนหนึ่งผล

ผลไม้ทั้งหมดห้าผล

ในหมู่พวกมัน ผลของต้นไม้ร้องเพลงถูกที่สุด เพราะใช้เพียงสิบคะแนนเท่านั้น

ผลของต้นเกลียวมีราคาแพงกว่าเล็กน้อย โดยมีราคาสามสิบคะแนนต่อชิ้น

ส่วนผลของต้นไม้หนอนนั้นราคาเท่ากับครึ่งหนึ่งของต้นไม้หนอน!

แม้ว่าดาร์กจะมีคะแนนอยู่ แต่เขาก็ไม่อยากใช้จ่ายสิ้นเปลือง สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ซื้อผลของต้นไม้หนอน แต่ใช้หกสิบคะแนนเพื่อซื้อผลไม้ที่เหลืออีกสี่ผล

เหตุผลหลักก็คือ เขานึกไม่ออกว่าผลของต้นไม้หนอนจะมีเอฟเฟกต์อะไรเพิ่มเติม หลังจากถูกหมักเป็นน้ำผลไม้

ถ้าต้องการเก็บความทรงจำ ดาร์กก็มีต้นไม้หนอนอยู่แล้ว ดังนั้นการเอาผลของต้นไม้หนอนมา ดูจะเป็นการเสียคะแนนเปล่า ๆ

ในทางตรงกันข้าม ผลของต้นไม้ร้องเพลงและผลของต้นเกลียว ดูเหมือนจะมีประโยชน์มาก

หลังจากออกจากร้านดอกไม้แล้ว ดาร์กก็เริ่มซื้อของอีกครั้ง

มีหลาย ๆ พื้นที่บนถนนนักเดินทางที่ไม่ได้เปิดให้นักเรียนชั้นปีหนึ่ง

สาเหตุหลักเป็นเพราะว่านักเรียนปีหนึ่งยังมีความรู้เรื่องเวทมนตร์ไม่ดีพอ หากพวกเขาไปสัมผัสกับสิ่งของที่อันตรายมากเกินไป มันจะเป็นอันตรายต่อพวกเขาเอง

ดาร์กมองไปรอบ ๆ ก่อนจะเจอร้านขายน้ำยาในที่สุด

ร้านขายน้ำยาไม่เพียงแต่ขายน้ำยาที่ปรุงสำเร็จแล้วเท่านั้น แต่ยังขายวัตถุดิบบางอย่างสำหรับการปรุงยาด้วย ดังนั้นส่วนใหญ่มันจึงเกี่ยวข้องกับผลไม้และสมุนไพรเป็นหลัก

และผลไม้ที่นี่ก็มีข้อมูลรายละเอียดที่ชัดเจนดี

ดาร์กหยิบผลไม้สีขาวและผลไม้สีน้ำเงินสองสามผลที่อยู่ข้างในออกมา

ผลไม้สีขาวเป็นวัตถุดิบหลักอย่างหนึ่งในการทำ [พลาสเตอร์ฟื้นฟู]

ส่วนผลไม้สีน้ำเงินเป็นวัตถุดิบในการทำ [น้ำยาฟื้นฟูพลังเวทมนตร์]

ในคาบวิชาปรุงยาของศาสตราจารย์ทอมป์สัน ดาร์กได้ใช้ผลไม้สีน้ำเงินเพื่อทำ [น้ำยาเวทมนตร์ความเร็วสูง] และ [น้ำยาฟื้นฟูพลังเวทมนตร์]

น้ำยาที่ทำในสองคาบนั้นยังคงอยู่ในหอพักของเขา

และในเมื่อตอนนี้ เขาได้เรียนรู้วิธีขัดเกลาน้ำยาให้เป็นการ์ดเวทมนตร์แล้ว เขาก็จะให้ความสำคัญกับน้ำยาทั้งสองสำหรับการทดลองก่อน

ผลไม้สีขาวและผลไม้สีน้ำเงินทั้งสองมีราคายี่สิบคะแนน ซึ่งเป็นราคาส่วนลดสำหรับนักเรียน

ดาร์กซื้อไปอย่างละห้าผล

…

พลบค่ำกำลังคืบคลานเข้ามา และท้องฟ้าก็เริ่มมืดลง

ดาร์กกลับมาพร้อมกับถุงมากมาย

มีหลายคนรอบ ๆ ตัวเขาที่กลับมาพร้อมถุงมากมายเช่นกัน แต่ของพวกเขาเต็มไปด้วยของหวาน ขนม เสื้อผ้า และเครื่องประดับ

แน่นอนว่ายังมีคนผิดปกติอย่างเช่นเอ็มม่า ที่ปล่อยให้นากที่น่าสงสารสองตัวช่วยขนหนังสือสองกอง

เมื่อดาร์กกลับมาที่ปราสาท เขาก็เจอกับไดแอนนาที่เพิ่งกินข้าวเสร็จ และกำลังจะไปตลาดกลางคืนกับโรส

ก่อนที่ดาร์กจะได้พูดอะไร ไดแอนนาก็พูดขึ้นอย่างรวดเร็ว “ฉันทำเสร็จแล้ว ฉันทำเสร็จแล้ว ฉันทำการบ้านเสร็จแล้ว!”

งั้นก็ดีแล้ว…

ดาร์กหยุดพูด และมองดูพวกเขาจากไปประหนึ่งเป็นบิดาผู้ใจดีกับลูกสาว

…

หลังจากกลับมาถึงห้องพักและจัดของต่าง ๆ โดยใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงแล้ว ดาร์กก็อัญเชิญชัคคารุออกมาหมักน้ำแอปเปิ้ลให้หนึ่งแก้ว ก่อนจะยกขึ้นมาจิบ

เมื่อพลังในกายฟื้นตัวขึ้นเล็กน้อย เขาก็แทบทนรอไม่ไหวที่จะหยิบผลของต้นไม้ร้องเพลงออกมาทดลอง

มีผลไม้ทั้งหมดสี่ชนิดในหมู่พวกมัน ผลไม้ขาวและผลไม้สีน้ำเงิน เขาสามารถคาดเดาผลได้ แต่ผลของต้นไม้ร้องเพลงและผลของต้นเกลียวนั้นเขายังไม่แน่ใจนัก

เพราะอย่างนั้น ดาร์กจึงอยากรู้เอฟเฟกต์ของผลไม้ทั้งสองชนิดนี้หลังจากที่นำไปหมักเป็นน้ำผลไม้มาก

ในหมู่พวกมันมีผลของต้นไม้ร้องเพลงสามผล ซึ่งมีโอกาสให้เขาลองผิดลองถูกได้มากกว่า และมันก็เป็นตัวเลือกที่ดีสำหรับการทดลองครั้งแรก

ผลที่ได้คือผลของต้นไม้ร้องเพลงขนาดเท่าบลูเบอร์รี ถูกหมักเป็นเวลาสิบห้านาที!

ในการหมักผลของต้นไม้ร้องเพลงนี้ให้สมบูรณ์ ดาร์กถึงกับต้องเติมพลังเวทมนตร์ให้ชัคคารุอย่างต่อเนื่อง และเมื่อมันสำเร็จในที่สุด เขาก็อดถอนหายใจด้วยความโล่งอกไม่ได้

จากนั้นเด็กชายก็คลี่ยิ้มออกมา และมองไปยังรุกกี้เดวิมอนผู้ที่กำลังจะแอบหนีออกไป

บทที่ 81 ไม่มีหนังสือใดที่ดาร์ก เดม่อนไม่เชี่ยวชาญ

โดยไม่จำเป็นต้องรอให้อาจารย์สอน หลังจากที่ดาร์กมีไอเดียแล้ว เขาก็ตรงไปที่ห้องสมุดทันที หลังจากจบคาบวิชาเวทมนตร์พื้นฐานในช่วงบ่าย

ในไม่ช้าดาร์กก็พบหนังสือ ‘ปิแอร์จะอธิบายให้ฟังเอง: วิธีทำน้ำยาวิเศษให้เป็นการ์ดเวทมนตร์’

ปิแอร์เป็นนักปรุงยาที่มีชื่อเสียงมากในประวัติศาสตร์เวทมนตร์ และในมุมมองของเขา หากไม่มีน้ำยาคุณก็ไม่สามารถทำการ์ดเวทมนตร์ได้!

หนังสือเล่มนี้มีความหนาประมาณสามนิ้ว ซึ่งทำให้เหล่าจอมเวทฝึกหัดค่อนข้างหวาดกลัวมัน

อย่าว่าแต่นักเรียนปีหนึ่งเลย แม้แต่นักเรียนรุ่นพี่ก็ยังแทบไม่กล้าจะหยิบมันออกจากชั้นวางเลย

หลังจากที่ดาร์กหยิบมันลงมา เขาก็นึกขึ้นได้ว่าเขายังมีปัญหาที่ต้องจัดการ ดังนั้นเขาจึงวางมันลงบนโต๊ะในห้องอ่านหนังสือชั่วคราว และจองเก้าอี้ด้วยกระเป๋าสะพายไว้ แล้วเดินกลับไปที่ชั้นหนังสือเพื่อค้นหาอะไรบางอย่าง

ในเวลาต่อมา เขาก็พบหนังสือเกี่ยวกับสปิริตประเภทแมลง มือจึงเปิดไปดูคำอธิบายของ ‘ชัคคารุ’ ทันที

คำอธิบายในหนังสือเล่มนี้ค่อนข้างสั้น แต่ครอบคลุมทุกอย่างที่เขาต้องการรู้

‘ชัคคารุ’ เป็นสปิริตหายากที่ไม่มีอยู่ในโลกนี้ และสามารถได้รับจากการขัดเกลาโดยไม่ได้ตั้งใจเท่านั้น

อันที่จริง ‘ชัคคารุ’ ส่วนใหญ่เป็นการ์ดสีขาวและไม่มีสกิล

แม้แต่การ์ดสีน้ำเงินหายากก็มีเพียงสกิลติดตัว [แข็งตัว] เท่านั้น

ไม่มีสกิลอย่าง [ลูกหลอก] เลย

ชื่อการ์ดของ ‘ชัคคารุ’ ในโลกนี้ถูกเรียกว่า [หนอนชัคคารุ] ซึ่งเป็นคำที่แตกต่างจาก [ชัคคารุ] ของดาร์ก

บางทีอาจเป็นความแตกต่างของคำนี้ ทำให้สปิริตทั้งสองประเภทนี้มีลักษณะและค่าพลังเหมือนกันทุกประการ แต่รูปแบบสิ่งมีชีวิตกลับแตกต่างกัน

และบวกกับการที่ดาร์กเปิดใช้งานการ์ดเมจิกหมวดมหาบาป ซึ่งกลายเป็นว่ามันทำให้ [ชัคคารุ] มีความสามารถพิเศษในการหมักผลไม้ให้เป็นน้ำผลไม้ได้

กล่าวอีกนัยหนึ่ง

[ชัคคารุ] ของเขาไม่เหมือนใคร!

…

หลังจากคลายความสงสัยในใจแล้ว ดาร์กก็กลับไปที่ห้องอ่านหนังสือ แต่ทันใดนั้นเขาก็สังเกตเห็นว่ามีคนกำลังอ่าน ‘ปิแอร์จะอธิบายให้ฟังเอง’ ในที่นั่งที่ของเขาอยู่!

ดาร์กเดินไปเคาะโต๊ะ ‘ก๊อก! ก๊อก!’

เอ็มม่าเงยหน้าขึ้นมองเขา จากนั้นเธอก็ปิดหนังสือลงอย่างเงียบ ๆ และลุกขึ้นหันหลังกลับไปนั่งที่ที่นั่งถัดไป

ดาร์กแกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเริ่มอ่านหนังสือทันที

ช่วงแรกของหนังสือเล่มนี้อธิบายถึงความแตกต่างระหว่างน้ำยาธรรมดากับน้ำยาที่ได้รับการขัดเกลาให้เป็นการ์ดเวทมนตร์แล้ว

น้ำยาธรรมดาหลังจากถูกขัดเกลาเป็นการ์ดเวทมนตร์แล้ว จะแบ่งออกเป็นการ์ดเมจิกและการ์ดไอเทมตามลักษณะที่แตกต่างกัน แต่ให้เอฟเฟกต์ที่ไม่แตกต่างกันมากนัก

น้ำยาที่มีอยู่โดยทั่วไปจะใช้ได้ครั้งเดียว

หลังจากถูกขัดเกลาเป็นการ์ดเวทมนตร์แล้ว มันจะกลายเป็นการ์ด [น้ำยา] ที่สามารถนำกลับมาใช้ใหม่ได้

แต่ข้อเสียของการ์ด [น้ำยา] คือเอฟเฟกต์จะอ่อนลงและอยู่ได้ไม่นาน

ตัวอย่างเช่น น้ำยาที่สามารถฟื้นฟูพลังเวทมนตร์ได้สิบหน่วยต่อวินาที หลังจากถูกขัดเกลาเป็นการ์ด [น้ำยา] แล้ว มีแนวโน้มว่าจะกลายเป็นน้ำยาที่สามารถฟื้นฟูพลังเวทมนตร์ได้เพียงสิบหน่วยต่อการใช้แต่ละครั้งเท่านั้น

ข้อดีของการ์ด [น้ำยา] คือใช้งานง่าย พกพาสะดวก และนำกลับมาใช้ใหม่ได้

แน่นอนว่ายิ่งน้ำยามีค่ามากเท่าไหร่ การขัดเกลาการ์ด [น้ำยา] ก็ยิ่งยากขึ้นเท่านั้น หากมีทักษะไม่เพียงพอ อาจกลายเป็นว่าต้องสูญเสียส่วนผสมทั้งหมดไปเลยก็เป็นได้

สำหรับจอมเวทแล้ว หากพวกเขาต้องการใช้น้ำยาในการแข่งขันการประลอง พวกเขาจะต้องขัดเกลาน้ำยาให้เป็นการ์ด [น้ำยา] ขึ้นมา

การเรียนรู้วิธีขัดเกลาการ์ด [น้ำยา] เป็นสิ่งที่จอมเวททุกคนต้องพบเจอ

…

ตั้งแต่บ่ายเป็นต้นมา ดาร์กเริ่มอ่านหนังสืออย่างช้า ๆ โดยทิ้งเรื่องอื่น ๆ ไว้ชั่วคราว

อย่างไรก็ตาม ไดแอนนาผู้ค้นพบประโยชน์ของน้ำผลไม้ ได้เริ่มขอน้ำแอปเปิ้ลทุกวันด้วยใบหน้าเขินอาย และโรสก็เริ่มสนใจน้ำผลไม้ลูกแพร์แล้วด้วย

น้ำแอปเปิ้ลทำให้สมองสดชื่น เหมาะเป็นเครื่องดื่มระหว่างการเรียน แถมรสชาติมันก็ดีไม่น้อย

ดาร์กเข้าใจเหตุผลที่ไดแอนนามาขอน้ำแอปเปิ้ล แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมโรสถึงมาขอน้ำลูกแพร์จากเขาด้วย?

อย่างที่รู้ว่าน้ำลูกแพร์สามารถลดร้อนในที่มากเกินไปได้ แต่เธอคงไม่มีร้อนในทุกวันหรอกใช่ไหม?

เขาไม่รู้เลยจนกระทั่งโรสบอกเขาว่าน้ำลูกแพร์สามารถรักษาสิวได้

แต่มันได้จริงเหรอ?

ดาร์กก็ไม่รู้

ขอบเขตความเข้าใจของเขามีขีดจำกัด และเขาก็ไม่ได้คิดตรวจสอบมันด้วย

…

วันศุกร์มาถึงในพริบตา

หลังจากคาบวิชาประลองในช่วงเช้า เหล่านักเรียนต่างตั้งตารอคอยการไปยังถนนนักเดินทางอีกครั้ง

สุดสัปดาห์นี้เป็นหนึ่งสัปดาห์ก่อนวันฮัลโลวีน เหล่านักเรียนของสถาบันจึงเริ่มสนใจเครื่องแต่งกาย สำหรับงานปาร์ตี้หน้ากากมากขึ้น

นักเรียนรุ่นพี่ก็เริ่มคิดว่าตนควรเชิญใครมาร่วมงานปาร์ตี้ดี

ปาร์ตี้เต้นรำฮัลโลวีนไม่ได้โรแมนติกเหมือนปาร์ตี้เต้นรำในวันคริสต์มาส เพราะในงานนี้จะมีกิจกรรมล่าผีซึ่งเป็นกิจกรรมประจำเทศกาล ทำให้มันไม่ค่อยได้รับความนิยมจากคู่รักมากนัก

แต่ครั้งนี้ย่อมต่างออกไป

กำหนดการมาเยือนของเจ้าหญิงแห่งอาณาจักรได้ยกระดับความคาดหวังของงานเต้นรำแปลก ๆ ไปสู่อีกมิติหนึ่งเลยทีเดียว

นักเรียนคนหนึ่งถึงกับประกาศในทันทีว่า ปาร์ตี้หน้ากากครั้งนี้เขาจะแต่งกายด้วยเครื่องแต่งกายที่เป็นทางการที่สุด และจะกลายเป็นเจ้าชายที่เหมาะสมที่สุดสำหรับเจ้าหญิง เพราะเป้าหมายของเขาคือการเต้นรำกับเจ้าหญิง!

ส่วนเรื่องที่เขาถูกหัวเราะเยาะนั้นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

กล่าวโดยสรุป เครื่องแต่งกายที่เน้นความตลกขบขันและแปลกประหลาดเหล่านั้นไม่ได้รับความนิยมอย่างปีที่แล้วอีกต่อไป ตรงกันข้ามพวกชุดแวมไพร์ อัศวิน และชุดขุนนางที่สามารถแสดงถึงความงามและอารมณ์ของนักคอสเพลย์ออกมาได้ก็ได้รับความนิยมมากขึ้น

นักเรียนชายหญิงต่างเริ่มมองหาคู่เต้นรำของตัวเอง เนื่องมาจากบรรยากาศที่ค่อย ๆ โรแมนติกขึ้น

นักเรียนชั้นปีหนึ่งไม่มีประสบการณ์เท่านักเรียนรุ่นพี่ ทำให้ต้องใช้เวลาสองสามวันกว่าที่พวกเขาจะคิดออกว่าต้องทำอย่างไร

ดาร์กก็ไปที่ถนนนักเดินทางเช่นกัน แต่เขากำลังมองหาผลไม้ที่เหมาะสมมาทำการ์ด

บนถนนนักเดินทางก็มีร้านค้าที่ขายแต่ลูกแพร์และแอปเปิ้ลเท่านั้นด้วย

แน่นอน เขาจะซื้อแอปเปิ้ลและลูกแพร์กลับไปด้วย แต่ตอนนี้จุดประสงค์หลักคือหาผลไม้ที่มีเอฟเฟกต์พิเศษให้ได้ก่อน

ตัวอย่างเช่น แก้วมังกรในตำนาน!

→ ล้อเล่นนะ

ต่อให้เขาหามันเจอ ดาร์กก็จ่ายไม่ไหวอยู่ดี

เขามาที่ร้านขายวัตถุดิบ ‘นักเดินทางสายลม’ ทันที

แต่ไม่นานเขาก็ออกไปอีกครั้ง

‘นักเดินทางสายลม’ มีวัตถุดิบมากมาย แต่ผลไม้ที่พวกเขาขายมีแต่ผลไม้แห้งเท่านั้น

อย่างที่รู้กันดี…ผลไม้แห้งจะไม่มีน้ำผลไม้

หลังจากออกจาก ‘นักเดินทางสายลม’ แล้วดาร์กก็เดินไปตามถนนสักพัก ก่อนจะเข้าไปใน ‘ร้านดอกไม้และต้นไม้นกกาเหว่า’ ซึ่งเป็นร้านที่เขาเคยซื้อต้นไม้หนอนมาก่อน

การซื้อผลไม้ในร้านขายดอกไม้ฟังดูประหลาดมากเลยใช่มั้ย?

แต่ในฤดูเก็บเกี่ยวใบไม้ร่วง ดอกไม้และต้นไม้มากมายในร้านมันออก ‘ผล’ จริง ๆ!

ป้าอ้วนซึ่งเป็นเจ้าของร้านขายดอกไม้ยังคงจำหน้านักเรียนปีหนึ่งที่ซื้อต้นไม้หนอนของร้านเธอไปได้

เมื่อดาร์กถาม เธอก็ยิ้มและพูดว่า “ขายให้ได้อยู่หรอก แต่ผลไม้เป็นมูลค่าส่วนหนึ่งของต้นไม้ด้วย ถ้าเธอจะซื้อแต่ผลไม้ ฉันก็ต้องลดราคาต้นไม้ลงน่ะสิ”

ดาร์กยังยิ้มและพูดว่า “แต่ผลไม้สุกแล้วนะครับ สุดท้ายพวกมันก็ต้องถูกเด็ดออกมาอยู่ดี ผมอยากซื้อแค่หนึ่งหรือสองผลเท่านั้น เอาเป็นผลที่ร่วงตามธรรมชาติก็ได้ครับ”

ป้าอ้วนตอบ “นั่นก็ให้ได้อยู่หรอก แต่เธออาจไม่เจอผลที่เธอกำลังมองหานะ”

ดาร์กถาม “ขอผมดูหน่อยได้ไหมครับ?”

บทที่ 80 การเข้าห้องครั้งแรกของดาร์ก เดม่อน

แอปเปิ้ลมีคุณค่าทางโภชนาการสูง อุดมไปด้วยแร่ธาตุและวิตามิน มีรสหวานขมและยังสามารถดับกระหาย คลายร้อน ช่วยในการย่อยอาหารได้

นอกจากนี้ยังมีผลเช่นบำรุงเลือดอ่อน ๆ ทำให้จิตใจสงบ และช่วยให้นอนหลับได้อีก

หลังจากแปรรูปผ่านชัคคารุแล้ว ผลที่ได้ในส่วนนี้ก็เพิ่มขึ้นเล็กน้อย

มีน้ำยาหลายชนิดที่ทำหน้าที่คล้ายคลึงกัน แต่น้ำยาแสนอร่อยที่ทำจากแอปเปิ้ลเพียงผลเดียวนั้นไม่เคยมีมาก่อน

ในตอนนี้

ดาร์กพลันตระหนักได้ว่า ชัคคารุตัวอื่นของโลกนี้ไม่สามารถทำน้ำผลไม้ได้!

มิฉะนั้น มันคงจะมีน้ำผลไม้ชัคคารุขายอยู่เต็มถนนแล้ว!

“พรุ่งนี้ฉันจะไปดูที่ห้องสมุด”

ดาร์กยังคงทดลองต่อไป

คราวนี้เขาใช้ส้มบ้าง

ส้มสามลูก ได้น้ำส้มสามแก้ว

รุกกี้เดวิมอนดื่มก่อนด้วยความเคารพ

ทันใดนั้นเอง หน้าของมันพลันเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน และรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ เมื่อออกมาแล้วมันก็ดูสดชื่นและสบายตัวเป็นอย่างมาก

ดาร์กไม่แตะน้ำส้มอีกสองแก้วที่เหลือ

สุดท้าย เขาก็หยิบลูกแพร์ทั้งสามลูกใส่เขาไปในเปลือกของชัคคารุ เพื่อให้ละลายและหมักอย่างรวดเร็ว

แล้วจึงได้น้ำลูกแพร์สามแก้ว ทั้งคู่ได้กลิ่นหอมหวานและสดชื่นโชยออกมา

โดยที่ดาร์กไม่ต้องพูดอะไร รุกกี้เดวิมอนดื่มเข้าไปอีกแก้ว แต่แล้วจู่ ๆ มันก็หรี่ตาและนั่งอยู่กับที่ ไม่เคลื่อนไหวเป็นเวลานาน

ดาร์กถาม “เป็นยังไงบ้าง?”

รุกกี้เดวิมอนตอบว่า “อากาศเริ่มหนาวแล้ว”

ดาร์ก “…”

มือหยิบน้ำลูกแพร์แก้วหนึ่งขึ้นมาจิบบ้าง เขารู้สึกทันทีว่าลำคอเย็นขึ้นมาเล็กน้อย และปอดก็รู้สึกสดชื่นอย่างน่าประหลาด

“ช่วยขจัดร้อนในได้อย่างนั้นเหรอ?”

…

และในเวลาต่อมา ดาร์กก็จดลงสมุดบันทึกของเขาว่า

น้ำแอปเปิ้ล – ฟื้นฟูสติ

น้ำส้ม – ช่วยในการย่อยอาหารและการทำงานของลำไส้

น้ำลูกแพร์ – ขจัดร้อนใน

“ทำไมรู้สึกอย่างกับได้เป็นแพทย์แผนจีนเลยนะ?”

หลังจากเขียนเสร็จ เขาก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

ความสามารถนี้ของชัคคารุทรงพลังมาก มันสามารถหมักผลไม้ต่าง ๆ ให้เป็นน้ำผลไม้และแถมเอฟเฟกต์พิเศษมาด้วย

แต่อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ถูกใช้ในการทดลองตอนนี้เป็นเพียงผลไม้ธรรมดาเท่านั้น และเอฟเฟกต์พิเศษที่แถมมาด้วยก็ไม่ได้วิเศษอะไรมากมาย

สุดสัปดาห์นี้ ดาร์กจึงตั้งใจว่าจะไปที่ถนนนักเดินทางเพื่อหาผลไม้ที่มีเอฟเฟกต์พิเศษมาหมัก บางทีเขาอาจจะได้น้ำผลไม้ที่เทียบได้กับน้ำยาของจริงก็ได้

นอกจากนี้ ดูเหมือนว่าผลที่หญ้าแมวกำลังจะออกผลก็สามารถนำมาหมักได้เช่นกัน

สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นจุดที่ต้องพิจารณาอีกต่อไป

…

หลังจากสรุปผลเสร็จสิ้น ดาร์กก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจแล้วมองดูน้ำผลไม้ที่เหลืออีกสี่แก้ว

“โรสบอกว่าเธออาหารไม่ค่อยย่อย นั่นอาจเป็นเพราะว่าเธอกับไดแอนนากินเนื้อวัวมากเกินไป”

“อืม ไดแอนนาชอบง่วงนอนเวลาอ่านหนังสือตอนกลางคืน อีกอย่างเนื้อสัตว์มีฤทธิ์ร้อน ถ้าเธอกินเนื้อวัวมากเกินไป ก็น่าจะเป็นร้อนในบ่อย ๆ”

“งั้นเอาไปให้พวกเขาดื่มคนละสองแก้วแล้วกัน”

ดาร์กไม่คิดมาก เขาหาถาดหนึ่งใบและถือออกไปพร้อมกับน้ำผลไม้สี่แก้ว

ห้องของไดแอนนาอยู่ที่ห้อง 233 ห้องของโรสอยู่ที่ห้อง 234 เลขห้องของทั้งคู่จำได้ไม่ยาก

เป็นครั้งแรกที่ดาร์กเข้ามาในหอพักหญิง เขารู้สึกว่าแม้แต่พื้นก็สะอาดกว่าหอพักชาย

โชคดีที่ตอนนี้เลยสามทุ่มกว่าไปแล้ว จึงไม่มีใครอยู่ที่โถงทางเดิน

ดาร์กมาที่ห้องหมายเลข 233 ก่อน เขาเคาะประตูตามมารยาท

“ใครน่ะ?”

เสียงแผ่วเบาดังมาจากข้างใน

“ฉันเอง”

“เอ๊ะ! เอ๋?”

ดาร์กยืนอยู่นอกประตูและรออยู่สักพัก ก่อนที่ไดแอนนาจะเปิดประตูออกมาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ

เธอมองขึ้นไปที่ดาร์กและกระซิบว่า “มันดึกมากแล้วนะ ทำไมจู่ ๆ นายถึงมากะทันหันแบบนี้เล่า”

ดาร์กยิ้มจาง ๆ แล้วเลื่อนถาดไปข้างหน้า “ฉันทำน้ำผลไม้มาเผื่อสองสามแก้วน่ะ”

“ยังงั้นเหรอ?”

ไดแอนนาขยำมุมชุดนอนของเธอ ก่อนจะก้าวถอยหลังเปิดทางให้อีกฝ่าย

“งั้นก็เข้ามาก่อนสิ!”

“มันจะไม่เป็นไรเหรอ?”

ก่อนหน้านี้ดาร์กไม่ได้ตั้งใจจะเข้าไป แต่เนื่องจากมาถึงที่แล้ว เขาคิดว่าตนเข้าไปนั่งพักสักหน่อยก็ได้

ยังไงพวกเขาก็เป็นเพื่อนกัน

อันที่จริงแล้วห้องพักของทุกคนมีขนาดเท่ากัน แต่ห้องของไดแอนนากลับเล็กกว่าห้องของดาร์กอย่างเห็นได้ชัด

เธอคงใช้คะแนนจำนวนมากในการตกแต่งห้อง ไม่เพียงแค่มีวอลเปเปอร์สีชมพูบนผนังเท่านั้น แต่มุมและชั้นวางของในห้องยังเต็มไปด้วยตุ๊กตาหมีอีกด้วย

ในขณะเดียวกัน หมีสีขาวดำที่มีโบว์ผูกอยู่ที่หูข้างหนึ่งนั้นดูจะเด่นชัดเป็นพิเศษ

เอ่อ…

“นั่นวิญญาณรับใช้ของไดแอนนาไม่ใช่เหรอ?”

ดาร์กเหลือบมองไปยังวิญญาณรับใช้แพนด้าซึ่งถูกบังคับให้สวมชุดดอกไม้ พลันรู้สึกว่าตนปฏิบัติกับรุกกี้เดวิมอนได้ค่อนข้างดีแล้ว

อย่างน้อยรุกกี้เดวิมอนก็ไม่ต้องใส่กระโปรง…

ดาร์กวางถาดลง หยิบแก้วน้ำส้มกับน้ำแอปเปิ้ลออกมาแล้วยกไปไว้ที่โต๊ะ

มีหนังสือแบบฝึกหัดวางอยู่บนโต๊ะด้วย ดูเหมือนเมื่อครู่ไดแอนนาคงกำลังทำสงครามกับมันอย่างดุเดือด

“น้ำส้มเป็นของว่างที่ดี แต่เธอไม่ควรดื่มมันมากไปนะ”

“ส่วนน้ำแอปเปิ้ลช่วยทำให้สมองสดชื่น ดื่มเล็กน้อยเมื่อเธอง่วง”

ไดแอนนาก้มตัวลงดมกลิ่นของมัน แล้วส่งน้ำส้มกลับไปให้ดาร์ก “ฉันไม่ดื่มแก้วนี้”

ดาร์กชะงัก “อ้อ โอเค”

จากนั้นไดแอนนาก็หยิบน้ำแอปเปิ้ลขึ้นมาและดื่มหมดในอึกเดียว

หลังจากนั้นไม่นาน ดวงตาของเธอพลันสว่างขึ้นและรู้สึกสมองปลอดโปร่งชัดเจน “สดชื่นมาก ตอนนี้ฉันรู้สึกสมองโล่งขึ้นเยอะเลย”

ดาร์กยิ้มเล็กน้อย “เธออยากได้น้ำลูกแพร์ดับร้อนในหน่อยไหม?”

“เฮ้! เฮ้!” ไดแอนนากลอกตาและชี้ไปที่ประตูถัดไป “เอาไปให้โรสเถอะ เธอเป็นร้อนในบ่อยกว่าฉันอีก”

ดาร์กพยักหน้า “ได้ เดี๋ยวฉันเอาไปให้เธอ”

ไดแอนนาพยักหน้า “อืม!”

…

ดาร์กเดินไปเคาะประตูห้องของโรสต่อ

โรสเปิดประตู โผล่หัวออกมา และเมื่อเธอเห็นดาร์ก เธอก็เชิญเขาเข้ามาด้วย

เธอสวมชุดนอนสีขาว ช่วงท้องส่วนล่างดูจะโป่งพองเล็กน้อยและริมฝีปากของเธอก็แตก เห็นได้ชัดว่าโรสกินเนื้อวัวมากเกินไปจนอาหารยังไม่ย่อย

ดาร์กหยิบแก้วน้ำส้มกับน้ำลูกแพร์ให้อีกฝ่ายไป

หลังจากกลับมาที่ห้อง ดาร์กก็เหลือบมองน้ำส้มแก้วสุดท้าย พิจารณาว่าจะดื่มดีหรือไม่ แต่สุดท้ายเขาเลือกจะดื่ม

…เมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้ว ดาร์กก็รู้สึกสดชื่นมาก

“น้ำแอปเปิ้ลกับน้ำลูกแพร์เป็นของดีทั้งคู่ ฉันควรเก็บสำรองไว้เผื่ออนาคตสักหน่อยแล้ว”

…

เช้าวันถัดมาเป็นวันอังคาร

คาบแรกเป็นวิชาการประลอง

ศาสตราจารย์โจนส์ทราบแล้วว่า เมื่อวานนี้นักเรียนชั้นปีที่หนึ่งเพิ่งจะขัดเกลาการ์ดวิญญาณใบใหม่ไป ดังนั้นเธอจึงสุ่มเลือกนักเรียนสองสามคนขึ้นมาสาธิตบนเวทีทันที

หลังจากได้ครอบครองสปิริตตัวใหม่ การประลองระหว่างนักเรียนก็ดีขึ้นกว่าตอนที่มีเพียง [สัตว์อสูรมายา] มาก

มีคนเสนอให้จัดการแข่งขันในชั้นเรียนเหมือนกับครั้งที่แล้ว

แต่ศาสตราจารย์โจนส์บอกว่ายังไม่ถึงเวลา

การ์ดวิญญาณเป็นเพียงประเภทที่ใหญ่ที่สุดในห้าประเภทของการ์ดเวทมนตร์ การแข่งขันในชั้นเรียนครั้งต่อไปจะเกิดขึ้นหลังจากที่นักเรียนส่วนใหญ่ขัดเกลาการ์ดเมจิก หรือการ์ดไอเทมแรกของพวกเขาได้แล้วเท่านั้น

สำหรับการ์ดเวทสนามและการ์ดพลังอาร์คานา สองอย่างนี้เป็นของศาสตร์ขั้นสูงสุด เธอไม่ได้คาดหวังว่านักเรียนชั้นปีที่หนึ่งในเทอมแรกจะเรียนรู้มันได้

หลังจากคาบเรียนจบลง เวอร์เธอร์ก็ทำตามที่สัญญาไว้และคืนหนึ่งคะแนนที่เขาเป็นหนี้ให้กับดาร์ก

บุตรแห่งวีรบุรุษแสดงความกระตือรือร้นอยู่ตลอดในการคืนคะแนน

ดาร์กรับหนึ่งคะแนนนี้ไปอย่างเฉยเมย ขณะที่ในหัวเริ่มพิจารณาวิธีการสร้างการ์ดเมจิกหรือการ์ดไอเทมแล้ว

“บางทีฉันอาจจะใช้น้ำผลไม้ที่หมักโดยชัคคารุเป็นวัตถุดิบหลักได้”

บทที่ 79 ความสามารถที่น่าตกใจของชัคคารุ
บทที่ 79 ความสามารถที่น่าตกใจของชัคคารุ

แม้ว่าโทรลล์จะมีร่างกายที่ใหญ่โตและออร่าที่น่าสะพรึงกลัว แต่หลังจากที่เหลือค่าโจมตีเพียงเจ็ดร้อยห้าสิบหน่วย มันก็เป็นแค่เศษเนื้อต่อหน้าชัคคารุผู้ซึ่งมีพลังโจมตีสองพันสองร้อยหน่วย

“ชัคคารุ!”

ด้วยเสียงคำรามอันดุดัน ชัคคารุคว้าข้อเท้าของโทรลล์แล้วเหวี่ยงมันกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างรุนแรง!

แม้จะได้รับแรงกระแทกอันน่าสะพรึงกลัว แต่กำแพงปราสาทก็ยังคงไม่บุบสลาย มันสั่นแค่นิดหน่อยและฝุ่นก็ตกลงมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ความเป็นจริงอีกอย่างคือ โทรลล์นั้นติดอยู่ในกำแพง แขนขาของมันกางออกกว้างอย่างหมดสภาพ

หัวของมันได้รับความเสียหายมากที่สุด ทำให้หลุดออกจากสถานะ ‘คลุ้มคลั่ง’ ทันที

ในที่สุดโทรลล์ก็ไม่สามารถต้านทานคำสั่งของเวอร์เธอร์ได้อีกต่อไป และกลับเข้าไปในการ์ดทันที

ขณะเดียวกันแสงจาง ๆ บนร่างของชัคคารุก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว

ชัคคารุมีสี่สกิล นอกจากสกิลติดตัว [แข็งตัว] แล้ว ค่าการใช้พลังเวทมนตร์ของแต่ละสกิลก็คือหนึ่งร้อยหน่วย และระยะเวลาของเอฟเฟกต์ก็สั้นมาก

นอกจากนี้พลังเวทมนตร์โดยรวมของมันมีเพียงเก้าร้อยหน่วย และสกิลของมันก็มีคูลดาวน์ด้วย

นี่หมายความว่าภายใต้สถานการณ์ปกติ ชัคคารุจะสามารถโจมตีได้เพียงครั้งเดียว

แต่อย่างไรก็ตาม มันเป็นเพียงสปิริตระดับสามดาวที่สามารถอัญเชิญแบบปกติได้ ดังนั้นมันจึงคู่ควรกับการเป็นการ์ดทอง

ดาร์กเก็บเจ้าตัวน้อยกลับมาด้วยความพึงพอใจอย่างมาก

แต่ใบหน้าของเวอร์เธอร์กลับบูดบึ้ง

ไม่มีใครคาดคิดว่าเรื่องราวจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้

แต่ถึงอย่างนั้นในใจของเวอร์เธอร์ยังคงรู้สึกผิดอย่างมาก เขาวิ่งเข้าไปหาโรเบิร์ต และถามอย่างเป็นห่วงว่าเขาได้รับบาดเจ็บหรือไม่

โรเบิร์ตโชคดีที่ไม่ได้รับบาดเจ็บ เขาแค่ตกใจกลัวเล็กน้อย

ดาร์กมองสองเพื่อนซี้ยืนกอดกันและโรเบิร์ตก็เกือบจะร้องไห้ เมื่อเห็นภาพนี้เขาก็ส่ายหัวเตรียมจะหันหลังจากไป

ส่วนเรื่องเดิมพันการประลองนั้น…

ดาร์กไม่ใช่คนที่เชื่อฟังกฎขนาดนั้น

แต่เมื่อเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็ถูกเวอร์เธอร์หยุดไว้

เวอร์เธอร์กัดฟันพูดว่า “นายชนะ แต่ครั้งหน้าฉันจะเอาคืนให้ได้!”

ดาร์กพยักหน้า “ฉันจะรอ”

สีหน้าของเวอร์เธอร์เริ่มแข็งทื่อ แต่เขายังคงจ่ายหนึ่งร้อยคะแนนตามเดิมพัน และบอกว่าอีกคะแนนหนึ่งที่เขาค้างไว้จะคืนให้ในพรุ่งนี้เช้า

เมื่อดาร์กหันหลังให้กับทั้งคู่ โรเบิร์ตที่จิตใจเพิ่งจะสงบลงก็รีบเตือนเวอร์เธอร์อย่างรวดเร็ว เมื่อได้ยินดังนั้น เวอร์เธอร์ก็ค่อย ๆ หยิบ [ความรักต้องห้าม] ออกมาตรวจสอบดาร์กจากด้านหลัง

ดาร์กรู้ตัวแต่เขาแสร้งทำเป็นไม่เห็น และแผ่นหลังนั้นก็ค่อย ๆ หายไปตรงหัวมุม

…

“เป็นยังไงบ้าง?” โรเบิร์ตถามพลางเช็ดน้ำตา

เวอร์เธอร์ยื่น [ความรักต้องห้าม] ให้เขาดู ค่าความชื่นชอบยังคงเป็นสี่สิบห้าหน่วย!

โรเบิร์ตประหลาดใจ “มันเปล่าประโยชน์เหรอ?”

เวอร์เธอร์พยักหน้าด้วยสีหน้าบูดบึ้ง แต่แล้วก็พูดขึ้นมาว่า “บางทีฉันอาจทำได้ไม่ดี… ให้ตายเถอะ! ฉันควบคุมสปิริตของตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ!”

โรเบิร์ตเตือนว่า “นายกำลังดุตัวเองอยู่หรือเปล่า?”

เวอร์เธอร์ “…”

…

“ยังงั้นเองเหรอ?”

ดาร์กที่หยุดอยู่ตรงหัวมุมเมื่อครู่ พลันหันหลังและจากไปจริง ๆ ในคราวนี้

จุดประสงค์ที่แท้จริงของเวอร์เธอร์ไม่ได้ต่างไปจากที่เขาคาดไว้มากนัก อันที่จริงเมื่อพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว มันก็ค่อนข้างจะพูดไม่ออกเลยทีเดียว

ที่สำคัญ คราวนี้ดาร์กรู้ตัวทันทีว่าเวอร์เธอร์กำลังแอบตรวจสอบเขาอยู่ มันแสดงให้เห็นว่าการฝึกฝน ‘ศาสตร์แห่งจิตตั้งมั่น’ นั้นได้ผล อย่างน้อยความก้าวหน้าก็เร็วกว่าที่ศาสตราจารย์เคเซอร์คาดไว้มาก

ดาร์กเชื่อว่าในอีกไม่ช้าเขาน่าจะเข้าใจศาสตร์ลับนี้โดยสมบูรณ์

พอถึงตอนนั้น เขาก็ไม่จำเป็นต้องกังวลแล้วว่า [ความรักต้องห้าม] จะอ่านใจของเขาได้

อันที่จริง [ความรักต้องห้าม] ไม่ได้อันตรายสำหรับดาร์กขนาดนั้น มันส่งผลต่อเขาเพียงเล็กน้อย แต่เขาแค่มองมันเป็นภัยคุกคามเล็ก ๆ ในอนาคตเท่านั้น

เพราะยังมีวิธีการอีกมากที่สามารถแอบส่องจิตใจของผู้อื่นได้ ดาร์กจึงแค่อยากหาวิธีป้องกันไว้

‘ศาสตร์แห่งจิตตั้งมั่น’ เป็นเพียงวิธีการยับยั้งเบื้องต้นเท่านั้น และเขาจำเป็นต้องหาวิธียับยั้งที่ทรงพลังกว่านี้

…

เมื่อกลับไปถึงหอพัก ดาร์กก็เริ่มทดลองการ์ดเมจิกหมวดมหาบาปกับ [ชัคคารุ] ทันที

ผลลัพธ์ที่ออกมานั้นมีประสิทธิภาพมาก แต่นอกเหนือจากระดับสติปัญญาที่เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัดแล้ว ก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงด้านความสามารถอย่างก้าวกระโดดเช่นอีบุย

ดาร์กเดาว่านี่เป็นเพราะความพิเศษของ [สัตว์อสูรมายา: อีบุย]

ไม่ใช่สปิริตทุกตัวที่จะมีปัจจัย ‘การเปลี่ยนแปลง’ เหมือนกับอีบุย

อีกอย่าง มันเป็นไปได้เช่นกันว่า [ชัคคารุ] จะไม่เข้ากับลักษณะของ [อัตตา] และ [ราคะ] หรือไม่ก็อาจเป็นเพียงเพราะศักยภาพ ‘การเปลี่ยนแปลง’ ของ [ชัคคารุ] ได้มาถึงจุดสูงสุดแล้ว

หลังจากที่ดาร์กบันทึกข้อมูลการทดลองเสร็จแล้ว เขาก็ยังคงศึกษาเรื่องต่าง ๆ เกี่ยวกับความคิดต่อไป

เวลาผ่านไปราวสองทุ่มครึ่ง เขาก็หยุดจดบันทึกและวาดชัคคารุลงบนสมุดบันทึก

แล้ววาดผลไม้ข้าง ๆ ชัคคารุ

“ใช่แล้ว ไม่แปลกใจเลยที่ฉันมักจะรู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่าง”

“สปิริตแบบชัคคารุ นอกจากการต่อสู้แล้วมันยังมีความสามารถที่สำคัญมากอยู่”

“กระดองมันเหมือนหม้อ ซึ่งสามารถละลายผลเบอร์รีแล้วใช้หมักเป็นน้ำผลไม้เบอร์รีที่เข้มข้นและอร่อยได้ และยังมีความสามารถพิเศษในการฟื้นฟูความแข็งแกร่งทางกายภาพได้ด้วย!”

“พอคิดถึงลักษณะเฉพาะของเบอร์รีแล้ว โลกนี้อาจไม่มีเบอร์รีแบบเดียวกับในโลกของ <มอนสเตอร์ขนาดพกพา> แต่ถ้าฉันแทนที่ด้วยผลไม้อื่น ๆ ฉันอาจจะสามารถหมักน้ำผลไม้ดี ๆ ได้”

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ดาร์กจึงอดไม่ได้ที่จะมองดูกองผลไม้ตรงมุมห้อง

นั่นคือผลไม้ที่เขาซื้อเพื่อสะสมการ์ดดอกไม้ ดาร์กเคยคิดหาวิธีจัดการกับพวกมันมาก่อน เพราะเขาไม่สามารถกินหมดได้คนเดียว

ตอนนี้เขาสามารถใช้พวกมันในการทดลองได้แล้ว!

และเนื่องจากเป็นการทดลอง แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะสุ่มบีบผลไม้ลงไปโดยไม่เลือกหน้า

ดาร์กแบ่งผลไม้ออกเป็นหมวดหมู่ต่าง ๆ

ได้แก่ แอปเปิ้ล มะนาว แล้วก็ลูกแพร์

เขาซื้อแต่ของพวกนี้

“งั้นเริ่มด้วยแอปเปิ้ลแล้วกัน”

ดาร์กหยิบการ์ดวิญญาณ [ชัคคารุ] ออกมาอย่างกระตือรือร้น และอัญเชิญแบบปกติ

บนกระดองของชัคคารุมีอยู่แปดรู ซึ่งยังดีที่สามารถใส่ผลไม้เข้าไปได้

เพราะถ้ามันใส่เข้าไปไม่ได้ เขาก็ยังหั่นผลไม้ให้เป็นชิ้น ๆ ได้อยู่ดี!

ดาร์กใส่แอปเปิ้ลที่หั่นเป็นชิ้นลงไปในรูเหล่านั้น

ชัคคารุซึ่งระดับสติปัญญาได้เพิ่มขึ้นสูงกว่า 3.0 บิดร่างของมันทันทีและถูกับมือของดาร์ก

“เด็กดี” ดาร์กลูบมันเล็กน้อย

หลังจากที่ชัคคารุเข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการแล้ว มันก็หดตัวกลับเข้าไปในเปลือก ละลายและหมักชิ้นแอปเปิ้ลอย่างรวดเร็ว

ผ่านไปไม่ถึงห้านาที แอปเปิ้ลสามผลก็ถูกหมักเป็นน้ำแอปเปิ้ลแสนอร่อย!

ดาร์กขอบคุณชัคคารุและเก็บมันเข้าไปในการ์ดชั่วคราว ในขณะที่ปล่อยให้มันฟื้นฟูพลังเวทมนตร์ที่หายไป ดาร์กก็อัญเชิญรุกกี้เดวิมอนออกมา

รุกกี้เดวิมอนบินลงจากขาตั้งนกและมองดูน้ำแอปเปิ้ลสามถ้วยบนโต๊ะ คราวนี้มันสนใจจนน้ำลายไหลย้อย

ในฐานะที่เป็นวิญญาณรับใช้ มันไม่จำเป็นต้องกินอะไรเลย แค่หมั่นกลับไปในการ์ดคัดสรรเพื่อเติมพลังเวทมนตร์ก็เพียงพอแล้ว

อย่างไรก็ตาม รุกกี้เดวิมอนเป็น <มอนสเตอร์ที่อาศัยอยู่ในโลกดิจิทัล> ด้วย และมันก็มีความสามารถในการกินจริง ๆ

“เลือกดื่มสักแก้วสิ” ดาร์กบอกเจ้าตัวน้อย

รุกกี้เดวิมอนก้มหน้าลงไปยังถ้วยที่อยู่ใกล้ที่สุด และดื่มน้ำแอปเปิ้ลทั้งแก้วในคราวเดียว!

“เป็นยังไงบ้าง?” ดาร์กถามทันที

รุกกี้เดวิมอนหรี่ตาและเพลิดเพลินกับรสชาติที่ยังค้างอยู่ในคออย่างตั้งใจ หลังจากนั้นครู่หนึ่ง มันก็ตอบว่า “รู้สึกสบายหัวขึ้นมากเลย”

ยืนยันได้แล้วว่า มันไม่มีสารอันตรายเจือปนเลย

ดาร์กหยิบถ้วยขึ้นมาชิมอย่างระมัดระวัง

จากนั้นสมองที่เมื่อยล้าหลังจากอ่านหนังสือมาเป็นเวลานาน พลันกลับมากระปรี้กระเปร่าอีกครั้ง

“นี่มันมีผลทำให้สมองสดชื่นงั้นเหรอ?”

บทที่ 78 ดาร์ก เดม่อนเล่นกับโชคชะตา

เวอร์เธอร์มองภาพตรงหน้าอย่างตื่นเต้น เขาไม่คิดว่าเต่าแดงตัวน้อยจะยืนหยัดต่อสู้กับโทรลล์ได้

แต่หลังจากสามวินาทีนั้นเอง

โทรลล์ก็กรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

ภายใต้สายตาของทั้งสาม จู่ ๆ มันก็ยกเท้าขึ้นมาจับไว้ และเริ่มกระโดดกระโหย่งกระเหย่งราวกับเป็นกระต่าย

→ ดูจากเหงื่อเย็นเยียบที่ไหลออกมาและเสียงกรีดร้องบาดหู โทรลล์ดูเจ็บปวดมากจริง ๆ!

→ แถมยังมีจุดกลม ๆ สีแดงเลือดตรงกลางฝ่าเท้าขวาด้วย!

แต่ชัคคารุผู้ซึ่งถูกโทรลล์เหยียบเข้าไป กลับมุดออกมาจากเปลือกราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“โฮก!”

หลังจากทำตัวอับอายขี้ขายหน้าแล้ว ดวงตาของโทรลล์ก็ค่อย ๆ เอ่อล้นไปด้วยสีแดงราวกับโลหิต เส้นเลือดสีน้ำเงินซึ่งหนาและยาวพลันปูดขึ้นที่ดวงตาทั้งสองข้าง และสายตาของมันที่จ้องมองไปยังชัคคารุก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไป

โดยไม่รอคำสั่งของเวอร์เธอร์ โทรลล์ยกแขนที่ยาวมากของมันขึ้นและกำหมัดใหญ่สองข้างอย่างดุดัน จากนั้นก็กระโดดขึ้นกลางอากาศ แล้วง้างหมัดกระแทกลงมาเต็มสูบ

ตู้ม!

ชัคคารุกระเด้งกระดอนขึ้นลงเหมือนลูกยางบอลทันที

ตอนที่การโจมตีมาถึง มันหดตัวเข้าไปในกระดองอย่างรวดเร็ว ทำให้แทบไม่มีรอยขีดข่วนบนกระดองเต่าสีแดงเลย

สองเพื่อนซี้ไม่เคยเห็นความรุนแรงระดับนี้มาก่อน

โรเบิร์ตตกตะลึงจนลืมหน้าที่ผู้ตัดสินไปอย่างสิ้นเชิง

เวอร์เธอร์ยังดีกว่าเล็กน้อย แต่ก็ยังตกใจเกินกว่าจะพูด

เขารู้แค่ว่านี่คือโทรลล์ของเขา!

โทรลล์ที่ทรงพลัง เชื่อถือได้ และอยู่ยงคงกระพัน!

ปัง! ปัง! ปัง!

โทรลล์ไม่หยุดมือ มันทุบชัคคารุซ้ำแล้วซ้ำเล่า!

มีเพียงดาร์กที่อยู่ข้างหน้าเท่านั้น ที่เห็นว่าใต้ล่างฝ่ามือของมันแดงเถือกและบวมอย่างผิดปกติแล้ว

แต่ไม่เหมือนกับตอนที่ส่งเสียงกรีดร้อง โทรลล์ในตอนนี้ดูเหมือนจะเข้าสู่สถานะคลุ้มคลั่งแล้ว?

เห็นได้ชัดว่ามันสูญเสียความรู้สึกเจ็บปวดไป ถึงได้โจมตีซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยเปล่าประโยชน์แบบนี้

ใช่แล้ว

ในสายตาของเวอร์เธอร์ โทรลล์นั้นกล้าหาญและไร้เทียมทาน แต่ในสายตาของดาร์ก มันช่างโง่เขลามาก

เห็นได้ชัดว่าชัคคารุนั้นตัวเล็กและมีน้ำหนักเบามาก อีกอย่าง พลังโจมตีของมันคือศูนย์ แค่หยิบขึ้นมาแล้วขว้างทิ้งไปจะไม่ง่ายกว่าเหรอ?

ทำไมถึงต้องทุบเอา?

แต่ท้ายที่สุดแล้ว โทรลล์ก็ขึ้นชื่อเรื่องความโง่เขลา ดังนั้นจึงเป็นสิ่งที่เข้าใจกันได้

ดาร์กมองศึกตรงหน้าอย่างสงบนิ่ง

เขาเรียนรู้จากตำราเรียนว่า พลังโจมตีและพลังป้องกันที่แสดงบนการ์ดวิญญาณสามารถใช้เป็นข้อมูลอ้างอิงได้ แต่มันก็เป็นเพียงข้อมูลอ้างอิงเท่านั้น

สปิริตแต่ละประเภทมีพลังโจมตีและพลังป้องกันที่แตกต่างกันตามสถานการณ์ของตัวมันเอง

เช่นเดียวกับชัคคารุ มันมีเพียงกระดองแข็งซึ่งค่าพลังป้องกันสูงสุดถึงสองพันสองร้อยหน่วย แต่ร่างกายภายในของมันกลับค่อนข้างบอบบาง

และต่อให้เป็นกระดอง ก็ไม่ใช่ทุกส่วนที่จะมีพลังป้องกันสองพันสองร้อยหน่วยได้

จอมเวทผู้ทรงพลังทุกคนล้วนเข้าใจสปิริตของตัวเองเป็นอย่างดี และนั่นทำให้พวกเขาสามารถดึงจุดที่แข็งแกร่งออกมาใช้ในการต่อสู้ได้ดี

มาตอนนี้ ภายใต้การทุบของโทรลล์ พลังป้องกันของชัคคารุก็ค่อย ๆ เผยออกมาทีละนิด

และหลังจากการทุบตีอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาหนึ่งนาที

ชัคคารุก็ยังคงปลอดภัย

แต่แทนที่จะท้อแท้ โทรลล์กลับโกรธมากขึ้น

“พอแล้ว โทรลล์! ใช้มือของนายจับมันไว้!”

เวอร์เธอร์ซึ่งจมอยู่ในความปีติยินดี ในที่สุดก็สงบลงหลังจากผ่านไปหนึ่งนาทีเต็ม

เด็กชายรีบออกคำสั่งที่ดีที่สุดที่เขานึกออกมาได้

เมื่อได้ยินคำสั่ง โทรลล์ก็แข็งทื่ออยู่ที่เดิมเป็นเวลาครึ่งวินาที จากนั้นมันก็กางฝ่ามือที่บวมแดงออก แล้วตบลงไป!

“แบ่งพลัง”

ในที่สุดเสียงของดาร์กก็ดังขึ้น

ชัคคารุน้อยซึ่งถูกทุบตีอยู่ฝ่ายเดียวมานานกว่าหนึ่งนาที พลันเลิกดวงตาอันเรียวรีของมันขึ้น

ตอนที่ฝ่ามือของโทรลล์เกือบจะถึงตัวของเจ้าเต่าน้อย ความแข็งแกร่งของทั้งสองฝ่ายก็ถูกแบ่งออกเท่า ๆ กัน

หลังจากนั้น ชัคคารุก็ยกขาขึ้นและป้องกันการตบของโทรลล์ได้สำเร็จ!

ฉากนี้ทำเอารอบข้างหยุดนิ่งไปชั่วขณะ

โทรลล์หอบหายใจอย่างหนัก ใบหน้าของมันเริ่มน่าเกลียด

“โทรลล์ ดาบสอง—”

เมื่อเห็นว่าโทรลล์ไม่สามารถทำอะไรกับชัคคารุได้จริง ๆ เวอร์เธอร์จึงสั่งให้มันใช้ท่าไม้ตาย [ดาบสองคม] ทันที

แต่คราวนี้ โทรลล์หันกลับมาจ้องมองเจ้านายอย่างดุเดือดด้วยดวงตาสีแดงเลือดทันที และกลิ่นอายที่ดุร้ายของมันก็ควบคุมไม่ได้อีกต่อไป

เวอร์เธอร์รู้สึกเย็นเยียบไปทั้งหัวใจ และคำสั่งเขาก็ถูกขัดจังหวะโดยฝ่ายตรงข้าม

ดาร์กถามขึ้นอย่างแผ่วเบา “กาวด์ โทรลล์ของนายมีสกิลอย่างคลุ้มคลั่งไหม?”

“คลุ้มคลั่งเหรอ? ไม่มีหรอก มันเป็นแค่การ์ดสีฟ้า—”

เวอร์เธอร์ยกมือขึ้น แล้วสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

การ์ดวิญญาณ [โทรลล์] ซึ่งเดิมเปล่งแสงสีน้ำเงิน ตอนนี้กลับถูกห่อหุ้มด้วยรัศมีสีม่วง!

และในบรรดาข้อมูลที่เขาได้รับหลังจากใส่พลังเวทมนตร์เข้าไป ก็ทำให้เห็นมันว่ามีสกิล ‘คลุ้มคลั่ง’!

“ไม่นะ!”

หัวใจของเวอร์เธอร์เดินช้าลงไปครึ่งจังหวะ

จากนั้น…โทรลล์พลันเข้าสู่สถานะคลุ้มคลั่งอย่างสมบูรณ์!

“โฮก–!!!”

มันกางแขนออกด้วยใบหน้าที่น่าสะพรึงกลัว และปากก็อ้าออกกว้างเผยให้เห็นเขี้ยวที่แหลมคม

แต่แล้วจู่ ๆ มันก็หันไปมองโรเบิร์ตที่ยืนอยู่ข้างสนาม

บางทีอาจเป็นธรรมชาติของสิ่งมีชีวิตที่หวาดกลัวผู้แข็งแกร่ง แต่ชอบรังแกผู้อ่อนแอ

แม้แต่โทรลล์ที่ตกอยู่ในสถานะ [คลุ้มคลั่ง] อย่างสมบูรณ์ก็ยังมองออกว่าโรเบิร์ตเป็นผู้อ่อนแอที่สุดในที่นี้

โรเบิร์ตอาจไม่คิดว่า ตนที่ยืนอยู่ข้างสนามในฐานะผู้ตัดสินจะกลายเป็นเป้าหมายของมัน

เด็กชายแสดงสีหน้าหวาดกลัวและล้วงเอา [สัตว์อสูรมายา: ปราสาท] ออกมาจากซองการ์ดในที่สุด ทว่าริมฝีปากของเขายังคงสั่น ทำให้ไม่สามารถใช้คาถาอัญเชิญแบบปกติได้

และโทรลล์ก็ไม่ยอมให้เวลาโรเบิร์ตเพิ่ม

เงาดำขนาดใหญ่พลันเข้ามาบดบังวิสัยทัศน์ของโรเบิร์ต รูม่านตาของเด็กชายขยายออกอย่างรวดเร็ว เขามัวแต่ตกตะลึงกับกลิ่นอายอันดุร้ายของโทรลล์หลังจากที่มันตกอยู่ในสถานะคลุ้มคลั่ง และลืมแม้กระทั่งว่าต้องหนีไปเสียด้วยซ้ำ

“วะ… เวอร์เธอร์…”

เขาถอยกรูดไปชิดกำแพง เกือบจะร้องไห้ออกมา

“ไม่ต้องกลัว โรเบิร์ต ฉันจะเก็บมันกลับไปเดี๋ยวนี้!”

เวอร์เธอร์รีบโบกการ์ดวิญญาณ [โทรลล์] พยายามดึงโทรลล์กลับเข้าไปในการ์ด

แต่คำสั่งของเขาไม่ได้รับการตอบสนอง

โทรลล์เอื้อมมือออกไปและคว้าโรเบิร์ตเอาไว้ในมือ

แต่เมื่อกำลังจะขว้างโรเบิร์ตออกไป มันกลับหยุดนิ่งเสียดื้อ ๆ

ชัคคารุน้อยใช้ขาเล็ก ๆ ยกเท้าของโทรลเหมือนยกรถขึ้นด้วยแม่แรง

ร่างของโทรลล์เริ่มไม่สมดุล มันเอนตัวไปข้างหน้า ก่อนหัวของมันจะพุ่งชนเข้ากับกำแพง

โรเบิร์ตพบว่านิ้วที่จับเขาหลวมลงแล้ว จึงดิ้นหลุดออกอย่างรวดเร็ว

ดาร์กมองดูโทรลล์ด้วยความสนใจ และพลันฉุกคิดว่านี่อาจเป็นฉากที่ทำให้ตัวเอกทั้งสามคนกลายเป็นเพื่อนกันในตอนแรกของ <ภาพยนตร์แนวโรงเรียนเวทมนตร์>

และตัวเขาเองก็เข้ามาแทนที่บทบาทของเอ็มม่าในกรณีนี้

แต่ดาร์กส่ายหัวอย่างรวดเร็ว

นี่เป็นโลกปกติ และมันไม่น่าจะมีสิ่งที่เรียกว่า ‘สคริปต์’ อยู่ โชคชะตาควรถูกขีดเขียนด้วยน้ำมือของพวกเขาเอง

เหตุการณ์นี้อาจเป็นเพียงเรื่องบังเอิญเสียมากกว่า

ด้วยสกิล ‘ลูกหลอก’ ชัคคารุตัวน้อยจึงได้กลายเป็นชัคคารุตัวใหญ่ที่มีพลังโจมตีสองพันสองร้อยหน่วยทันที จากนั้นมันก็จับเท้าของโทรลล์ไว้

บทที่ 77 หัวใจที่เมตตาของดาร์ก เดม่อน

“เดี๋ยวก่อน!”

สีหน้าของเวอร์เธอร์เปลี่ยนไป เขาดึงโรเบิร์ตไปที่มุม ๆ หนึ่งอย่างรวดเร็ว

ทั้งสองคนหยิบการ์ดคัดสรรออกมาตรวจสอบกฎดังกล่าวอย่างรวดเร็ว

จากนั้นเวอร์เธอร์ก็กระซิบ “เราจะทำยังไงดีโรเบิร์ต? มีกฎนี้อยู่จริง ๆ ด้วย แบบนี้ไม่ใช่ว่า…สถาบันสนับสนุนการเล่นพนันจริง ๆ เหรอ?”

โรเบิร์ตคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบว่า “ฉันก็ไม่รู้ แต่ได้ยินข่าวลือมาบ้าง”

เวอร์เธอร์ถาม “ข่าวลืออะไร?”

โรเบิร์ตพยายามลดเสียงลงให้เบาที่สุด “สถาบันของเราดูเหมือนจะเป็นเจ้ามือพนันรายใหญ่ที่สุดที่อยู่เบื้องหลังการประลอง…”

เวอร์เธอร์รีบหยุดเพื่อนสนิททันที “อย่าพูดไร้สาระน่า ถ้าศาสตราจารย์ได้ยินเข้า เราจะ… เฮ้อ เราควรไปท้าต่อไหมเนี่ย? จะว่าไป นายคิดแบบนั้นจริง ๆ เหรอ? …ว่าตราบใดที่เราแสดงความแข็งแกร่งออกมา เราจะสามารถเพิ่มความชื่นชอบของเขาได้”

โรเบิร์ตตอบอย่างหนักแน่น “แน่อยู่แล้ว! ดาร์กเป็นบุตรชายคนเดียวของดัชเชส แถมเขายังเป็นขุนนางด้วย ดังนั้น การที่เขาจะหยิ่งไปบ้างมันก็เป็นเรื่องปกติ เขาอาจดูเข้าถึงได้ง่ายเวลาคุยกับเรา แต่ที่จริงแล้ว…”

เวอร์เธอร์สงสัย “ที่จริงแล้วอะไร?”

โรเบิร์ตตอบ “นี่คือเรื่องที่ฉันได้ยินมาจากเพื่อนของพ่อนะ คนประเภทนี้จริง ๆ แล้วเป็นคนปากว่าตาขยิบ เหตุผลที่พวกเขาดูใจดีก็เพราะพวกเขาไม่ใส่ใจคนอื่นเหมือนแมวเหมือนหมา โดยธรรมชาติแล้วพวกเขาจึงไม่สนแม้กระทั่งจะโกรธเราด้วยซ้ำ”

เวอร์เธอร์ประหลาดใจ “มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ?”

โรเบิร์ตยืนยัน “ไม่งั้นนายจะอธิบายเรื่องที่ว่ายังไงเล่า ผ่านมาหลายวันแล้ว ค่าความชื่นชอบของเขาที่มีต่อนายไม่ได้เพิ่มขึ้นหรือลดลง แต่กลับอยู่นิ่ง ๆ ที่สี่สิบห้าหน่วยเท่านั้น?”

เวอร์เธอร์เห็นด้วย “นี่มันก็…มีเหตุผล!”

โรเบิร์ตเสริมต่อ “เพราะงั้นนะ ไม่ว่านายจะชนะหรือแพ้ ตราบใดที่นายแสดงความแข็งแกร่งออกมาได้ มันจะต้องมีการเปลี่ยนแปลงแน่นอน หากนายต้องการปลดล็อกความชื่นชอบแปดสิบหน่วย นายก็ต้องจ่ายมัน”

เวอร์เธอร์ถามทันทีว่า “แล้วคะแนนของเราล่ะ”

โรเบิร์ตหน้าเศร้าทันที “โทษที ฉันมีแค่หกสิบแปดคะแนน”

เวอร์เธอร์ “…”

…

ดาร์กเอนตัวพิงกำแพงขณะรอสองคนนั้น เขาตั้งหน้าตั้งตารอที่จะได้ประลองกับเวอร์เธอร์แล้ว

ท้ายที่สุด เขาก็ต้องการทดสอบความสามารถของ [ชัคคารุ]

อย่างไรก็ตาม เมื่อเวอร์เธอร์และโรเบิร์ตเดินกลับมา ทั้งคู่ก็ดูเขินอายเป็นอย่างมาก

บุตรแห่งวีรบุรุษพึมพำอยู่ครู่หนึ่ง และสุดท้ายก็พูดว่า “ขอยืมหนึ่งคะแนนหน่อยได้ไหม?”

…

ขอยืมหนึ่งคะแนน?

ดาร์กมึนงง “พวกนายมีแค่เก้าสิบเก้าคะแนนงั้นเหรอ?”

“อ่า แฮะ ๆ…” เวอร์เธอร์เกาหัวอย่างเขินอาย “เราเพิ่งซื้อวัตถุดิบไปน่ะ”

เดี๋ยวก่อนนะ พวกนายไม่ได้ไปซื้อวัตถุดิบของตัวเองที่ร้านสิบคะแนนหรอกเหรอ?

แต่ก็อย่างที่คนเขาว่า ‘ความจริงบางเรื่องไม่ต้องพูดออกมาก็ได้’*[1]

ดาร์กไม่ได้โง่

เขาตอบอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันไม่ใช่คนที่ใครคนอื่นมาขอยืมคะแนนแล้วจะปฏิเสธหรอกนะ”

แต่ทันทีที่ดาร์กพูดแบบนี้ สีหน้าของเวอร์เธอร์ก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง ก่อนจะพูดว่า “เดี๋ยวก่อนนะ” เขาดึงโรเบิร์ตและวิ่งกลับไปที่มุมห้อง…อีกครั้ง

…

เวอร์เธอร์กระซิบ “โรเบิร์ต นายว่าถ้าตอนนั้นพวกเรามาขอยืมคะแนนดาร์ก เรื่องมันจะง่ายมากขึ้นเลยใช่ไหม?”

โรเบิร์ตก็เหมือนเพิ่งรู้สึกตัว “ใช่เลย!”

เวอร์เธอร์เสริม “ยกตัวอย่างเช่น ถ้าฉันมีคะแนนติดตัวสิบคะแนน แล้วมีคนต้องการยืมห้าคะแนนจากฉัน ปกติฉันจะไม่เต็มใจให้แน่นอน แต่ถ้าฉันมีหนึ่งพันคะแนนล่ะ”

โรเบิร์ตค้าน “ใจเย็นก่อน ตอนนั้นเราไม่ได้สนิทกับเขานะ!”

เวอร์เธอร์รีบตอบโต้ “ไม่ใช่อย่างนั้น ก็เหมือนกับการเปรียบเทียบที่นายบอก มันก็เหมือนกับเราเห็นหมาแมว เราก็ให้อาหารพวกมันโดยไม่หวังผลตอบแทนอยู่แล้ว”

โรเบิร์ตรีบห้ามความคิดเวอร์เธอร์ “เวอร์เธอร์ ได้โปรดอย่ารู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อยขนาดนั้น โอเคไหม?”

เวอร์เธอร์ “…”

โรเบิร์ตเสริม “อันที่จริง ถ้าเราไปยืมคะแนนจากดาร์ก ไม่แน่เราอาจจะสูญเสียมากกว่านี้ก็ได้ หยุดคิดเรื่องนี้กันเถอะ”

เวอร์เธอร์ตอบ “อืม!”

…

หลังจากนั้นไม่นาน

เวอร์เธอร์และโรเบิร์ตก็กลับมาหาดาร์กอีกครั้ง

แต่เดิมดาร์กอยากจะบอกว่าการยืมคะแนนจากคนอื่น เพื่อมาต่อสู้กับคนคนนั้นจะฟังดูงี่เง่าเล็กน้อย ทำไมไม่กลับมาใหม่ในวันพรุ่งนี้ล่ะ แล้วก็อย่าลืมสิว่าการเรียนก็สามารถเพิ่มคะแนนได้!

แต่เวอร์เธอร์กลับแสดงสีหน้าราวกับจะบอกว่า ‘ฉันพร้อมแล้ว เข้ามาเลย!’

ดาร์กรู้สึกหมดหนทาง และยอมให้หนึ่งคะแนนแก่เขา

ขอยืมเงิน…เพื่อจะคืนเงินนั้นกลับมาอีกที ช่างแปลกคนเสียจริง

ดาร์กเอ่ยปากถาม “แล้วเราจะไปประลองกันที่ไหนกันดี? ห้องโถงประลองไหม?”

เวอร์เธอร์โบกมืออย่างรวดเร็ว “ที่นั่นมีคนเยอะเกินไป หาสักมุมของปราสาทเป็นไง?”

ดาร์กพยักหน้า “ก็ได้”

ดังนั้นทั้งสามจึงตรงไปที่มุม ๆ หนึ่งของปราสาทในชั้นหนึ่ง

ปราสาทแบบนี้ย่อมมีหลายมุมที่ไม่มีใครสนใจ

โรเบิร์ตกล่าวว่า “ฉันจะเป็นผู้ตัดสินเอง วิธีการประลองเอาเป็นโหมดขั้นสูงและใช้สปิริตได้ตัวเดียวเท่านั้น หากสปิริตของฝ่ายไหนหมดสภาพก่อนจะถือว่าฝ่ายนั้นแพ้ เดิมพันคือหนึ่งร้อยคะแนนโดยมีการ์ดคัดสรรเป็นพยาน มีฝ่ายใดจะคัดค้านหรือไม่?”

“ไม่มีคำคัดค้าน”

“ไม่มีคำคัดค้าน”

สัญญาพลันปรากฏขึ้น

การ์ดคัดสรรของทั้งสามบันทึกการท้าทายนี้เอาไว้

ดาร์กหวังที่จะทดสอบสกิลของ [ชัคคารุ] ดังนั้นเขาจึงเอามันออกมา

และแน่นอนว่าเวอร์เธอร์ก็ดึง [โทรลล์] ออกมา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความมั่นอกมั่นใจ

แม้ปากจะบอกว่าไม่สนใจเรื่องแพ้ชนะในตอนที่คุยกับโรเบิร์ต แต่เอาเข้าจริงแล้ว เวอร์เธอร์คิดแบบนั้นเสียที่ไหน?

นี่เป็นการประลองเลยนะ ดังนั้นเขาต้องชนะ!

ทั้งสองขยับห่างจากกันประมาณห้าเมตร แต่ละคนถือการ์ดวิญญาณไว้ในมือ

โรเบิร์ตตะโกนเสียงดัง “3 2 1 เริ่มได้!”

ช่วงเวลาแห่งการต่อสู้เริ่มต้นขึ้นทันที!

สีหน้าของดาร์กและเวอร์เธอร์เปลี่ยนไปแทบจะพร้อมกัน

“ในนามของดาร์ก เดม่อน [ชัคคารุ] จงออกมา!”

ดาร์กโบกมือไปมาอย่างราบรื่น เสร็จสิ้นการอัญเชิญแบบปกติในเวลาเพียงหกวินาที

ชัคคารุ ผู้ซึ่งไม่ได้สูดอากาศบริสุทธิ์ตั้งแต่กำเนิด กลายสภาพเป็นตัวเป็นตนเมื่อร่อนลงสู่พื้น มันเป็นวิญญาณดวงเล็ก ๆ ที่ดูไม่มีพลังอะไรเลย

“โฮก!”

วินาทีต่อมา

โทรลล์ที่ถูกอัญเชิญโดยเวอร์เธอร์ก็ตกลงบนพื้น และคำรามใส่ชัคคารุ!

กลิ่นเหม็นพวยพุ่งออกมาจากปากของมัน ทำให้พื้นที่ตรงนั้นบิดเบี้ยวราวกับระลอกคลื่นซัดกระแทกออกมา

แม้ว่าโทรลล์จะสูงเกือบสี่เมตรและเป็นสปิริตระดับสามดาว แต่ค่าพลังของมันในทุกด้านนั้น มีการกระจายกันอย่างเท่าเทียมกันซึ่งนับว่าทรงพลังพอตัว

[ชื่อการ์ด: โทรลล์]

[ประเภท: การ์ดวิญญาณ]

[ระดับ: ✪✪✪]

[เผ่าพันธุ์: อมนุษย์]

[คุณสมบัติ: ปกติ]

[พลังเวทมนตร์: 1200 หน่วย]

[พลังโจมตี: 1500 หน่วย]

[พลังป้องกัน: 1400 หน่วย]

[ท่าไม้ตาย: ดาบสองคม]

พลังโจมตีของมันเป็นค่าสูงสุดของการ์ดระดับสามดาวแบบปกติ ส่วนค่าพลังเวทมนตร์และพลังป้องกันก็ไม่อ่อนแอเช่นกัน ถือเป็นสปิริตทั่วไปที่ได้รับการศึกษาอย่างละเอียดถี่ถ้วนโดยจอมเวทแล้ว

‘ธรรมดา’ ไม่ได้หมายความว่าอ่อนแอ ตรงกันข้าม มันมีความหมายเดียวกับคำว่าแข็งแกร่งอย่างไม่ต้องสงสัย

เพราะทรงพลังมากพอและยังใช้งานง่าย มันจึงปรากฏตัวบ่อยครั้งในการแข่งขันการประลอง

และในฐานะที่เป็นการ์ดธรรมดา โทรลล์จึงแทบไม่มีจุดอ่อนเลย

มันเป็นตัวเลือกที่ยอดเยี่ยมสำหรับการขยายจำนวนการ์ดในเด็ค

และท่าไม้ตาย [ดาบสองคม] สามารถสร้างความเสียหายอย่างหนักแก่ศัตรู ด้วยการลดพลังเวทมนตร์สูงสุดของมันลงครึ่งหนึ่ง!

เมื่อได้เห็นโทรลล์แสดงพลังที่เหนือชั้นออกมา ทั้งเวอร์เธอร์และโรเบิร์ตก็อดตื่นเต้นไม่ได้

“ไปเลย โทรลล์!”

ภายใต้คำสั่งของเวอร์เธอร์ โทรลล์ขยับต้นขาหนา ๆ ของมันทันที และก้าวเข้าไปหาชัคคารุที่มีขนาดตัวเท่ามด หลังจากผ่านไปเพียงสองหรือสามก้าว มันก็มาอยู่ตรงหน้าชัคคารุแล้ว

จากนั้นโทรลล์ก็ยกฝ่าเท้าขึ้นสูงและเหยียบเจ้าตัวน้อยทันที!

ตู้ม!

ฝุ่นคละคลุ้งปกคลุมไปทั่วบริเวณ

“ฉันชนะแล้วใช่ไหม?”

*[1] 人艰不拆 คำแสลงจีน มีความหมายเชิงว่า คนอื่นเขาลำบากมามากพอแล้ว ความจริงบางเรื่องไม่ต้องพูดออกมาก็ได้ มักใช้ในบทสนทนาตอบโต้เมื่อผู้อื่นพูดความจริงอันน่าสะเทือนใจออกมา

บทที่ 76 เวอร์เธอร์ กาวด์โป๊ะแตก

ปากของศาสตราจารย์กระตุก แต่ยังคงอธิบายให้ฟัง “ดูจากข้อมูลแล้ว ชัคคารุเป็นสปิริตที่หายากมาก จึงไม่เคยมีใครสามารถหาวิธีขัดเกลาแบบตายตัวเพื่อสร้างมันขึ้นมาได้ ความหายากของมันส่วนใหญ่เป็นเพราะค่าพลังป้องกันสองพันสองร้อยหน่วย นี่คือขีดจำกัดสูงสุดที่จอมเวทฝึกหัดสามารถทำได้”

ดาร์กพยักหน้าเล็กน้อย

ปกติแล้ว พลังโจมตีและป้องกันสูงสุดของการ์ดวิญญาณสามดาวควรจะเป็นหนึ่งพันห้าร้อยหน่วย

หนังสือเรียนได้กำหนดพลังโจมตีและพลังป้องกันสูงสุดของสปิริตในแต่ละระดับดาวไว้อย่างชัดเจน

1 ดาว 500 หน่วย

2 ดาว 1,000 หน่วย

3 ดาว 1,500 หน่วย

4 ดาว 2,000 หน่วย

5 ดาว 2,500 หน่วย

6 ดาว 3,000 หน่วย

7 ดาว 3,500 หน่วย

8 ดาว 4,000 หน่วย

9 ดาว 4,500 หน่วย

…

พลังโจมตีและพลังป้องกันที่สูงเหล่านี้ มีความเป็นไปได้คือจะต้องสละค่าพลังใดค่าพลังหนึ่งไป

แต่ก็มีข้อยกเว้นอยู่เสมอ…

[ชัคคารุ] เป็นหนึ่งในนั้น

ในฐานะที่เป็นสปิริตระดับสามดาว สิ่งที่ [ชัคคารุ] ทิ้งไปมีมากกว่าค่าพลังโจมตี

จุดอ่อนของมันชัดเจนมาก ทั้งความเร็วที่อยู่ในระดับต่ำและขนาดตัวที่เล็กเพียง 0.6 เมตร ทำให้มันไม่สามารถเป็นเกราะป้องกันได้

ดังนั้นแม้ว่า [ชัคคารุ] จะหายาก แต่มันก็มีประโยชน์ไม่มากอยู่ดี

แต่สกิลทั้งสี่ของมันกลับใช้งานได้จริง

[แข็งตัว: สกิลติดตัว สปิริตที่มีสกิลนี้จะไม่ถูกฆ่าตายในการโจมตีเพียงครั้งเดียว]

[แบ่งพลัง: ใช้พลังจิตเพื่อรวมค่าพลังโจมตีของตัวเองกับคู่ต่อสู้ แล้วแบ่งเท่า ๆ กัน]

[แบ่งการป้องกัน: ใช้พลังจิตเพื่อรวมค่าพลังป้องกันของตัวเองกับคู่ต่อสู้แล้วแบ่งเท่า ๆ กัน]

[ลูกหลอก: ใช้พลังจิตเพื่อสลับพลังโจมตีและพลังป้องกัน]

ด้วยสกิลทั้งสี่นี้ของชัคคารุ แม้ว่าจะไม่ใช่โล่เนื้อที่มีคุณสมบัติครบถ้วน แต่ก็สามารถกลายเป็นสปิริตที่มีคุณสมบัติเหมาะสมได้

ในการแข่งขันประลองปกติ มันจะกลายเป็นฝันร้ายของศัตรูอย่างแน่นอน!

…

แน่นอนว่าดาร์กไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลสกิลของ [ชัคคารุ] ได้

มีแค่พลังเวทมนตร์ พลังโจมตี และพลังป้องกันของสปิริตเท่านั้นที่จะแสดงบนพื้นผิวการ์ด ในขณะที่สกิลทั้งหมดถูกซ่อนไว้

แม้ว่าศาสตราจารย์เคเซอร์จะอยากรู้มากขึ้นอีก แต่เขาก็ไม่ได้สำรวจเพิ่มเติม

อาจารย์เพียงยิ้มเล็กน้อย “เดม่อน เทพธิดาแห่งโชคลาภชอบเธอมากจริง ๆ”

ดาร์กพยักหน้า “ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันครับ”

…

หลังจากทำของตัวเองเสร็จ ดาร์กก็เริ่มหันไปสังเกตวิธีการขัดเกลาของคนอื่นบ้าง

อาจเป็นเพราะมีประสบการณ์จากการขัดเกลาการ์ดวิญญาณ [สัตว์อสูรมายา] จอมเวทฝึกหัดจึงทำได้ดีขึ้นในคาบนี้ และหลายคนถึงกับขัดเกลาการ์ดวิญญาณได้สำเร็จ

คนที่สองที่ประสบความสำเร็จต่อจากดาร์กคือ เอ็มม่า

เนื่องจากเอ็มม่าไม่ได้อัญเชิญสปิริตของเธอออกมาในชั้นเรียน ดาร์กจึงไม่รู้ว่า [โกลเดนบีสต์] ที่เธอขัดเกลาได้คืออะไร

มีสปิริตหลายประเภทซึ่งส่วนใหญ่ไม่ได้มีบันทึกไว้ในหนังสือ

แต่ที่สะดุดตาที่สุดในชั้นเรียนนี้คือ บุตรแห่งวีรบุรุษ!

เวอร์เธอร์ขัดเกลาได้สำเร็จพร้อมกับเสียงระเบิด

เมื่อทุกคนหันไปมองเหตุการณ์นี้ ก็เห็นเขาหยิบการ์ดเวทมนตร์ที่เสร็จแล้วออกจากกองขี้เถ้าด้วยใบหน้าดำเมื่อม!

บางทีเด็กชายอาจอดใจรอไม่ไหวที่จะได้เห็นว่าสปิริตของเขาเป็นอย่างไร เวอร์เธอร์จึงอัญเชิญมันออกมาทันทีจากด้านหลังของห้องเรียน

ปรากฏว่าเป็นโทรลล์!

ยักษ์ที่มีความสูงเกือบจรดเพดานห้อง เมื่อมันยืนตัวตรงก็ส่งเสียงคำรามอันน่าสะพรึงกลัวออกมาทันที!

โฮก!

เวอร์เธอร์เช็ดขี้เถ้าออกจากใบหน้า ก่อนเผยให้เห็นฟันขาวเรียงตัว เขาเงยหน้าขึ้นอย่างตื่นเต้น

“ถ้าฉันมีสิ่งนี้ ฉันจะไม่หลงทางในทางลับ…”

โรเบิร์ตสับสน “เวอร์เธอร์ นายกำลังพูดถึงอะไรอยู่เนี่ย?”

“ไม่มีอะไร” เวอร์เธอร์หัวเราะ “นายไม่คิดว่าโทรลล์ของฉันเจ๋งบ้างเหรอ?”

โรเบิร์ตอดปิดจมูกไม่ได้ “ฉันไม่รู้ว่ามันเจ๋งหรือเปล่า แต่มันดูไม่ค่อยฉลาดเลย ว่าไหม?”

เวอร์เธอร์พูดอย่างมีความสุขว่า “โทรลล์ทุกตัวก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ? ไม่มีสมอง แต่แข็งแรง หนังหนา และการมีสติปัญญาต่ำก็ไม่ใช่จุดอ่อน เพราะฉันคือสมองของมัน”

โรเบิร์ตตอบ “นั่นก็จริง”

ตอนที่ทั้งสองกำลังคุยกัน ศาสตราจารย์เคเซอร์ก็เดินเข้ามาแล้ว “กาวด์ เธอจะอัญเชิญโทรลล์ในห้องเรียนไม่ได้นะ”

เวอร์เธอร์รีบบอก “ผมจะเก็บมันไปเดี๋ยวนี้ครับ”

ทว่าตอนนี้ทั้งชั้นเรียนกำลังคุยกันว่า บุตรแห่งวีรบุรุษสร้างการ์ดเวทมนตร์ออกมาเป็นโทรลล์ได้อย่างไร

โทรลล์เป็นการ์ดวิญญาณระดับสามดาว ที่มีทั้งพลังการโจมตีและพลังป้องกันที่ดี ซึ่งส่วนใหญ่มักพบเห็นได้ในสนามประลอง

สิ่งนี้ทำให้เวอร์เธอร์รู้สึกภูมิใจในตัวเองอย่างไม่ต้องสงสัย

…

แน่นอนว่า ดาร์กกังวลกับสปิริตที่ไดแอนนาขัดเกลาออกมามากกว่า [โทรลล์] ของเวอร์เธอร์เสียอีก

มันคือ [ไกอาแบร์] หมีสีน้ำตาล!

สมกับเป็นสมาชิกตระกูลของหมีแห่งอาณาจักร เธอมีความผูกพันกับหมีจริง ๆ!

ไดแอนนาถือการ์ดวิญญาณของเธออย่างมีความสุข และหมุนตัวอวดไม่หยุด

ดาร์กทำได้เพียงเกลี้ยกล่อมเธอ เหมือนกับเกลี้ยกล่อมเด็กเล็ก

โรสที่อยู่อีกด้านหนึ่งก็เพิ่งขัดเกลาครั้งที่สองเสร็จสิ้น ก่อนที่ชั้นเรียนจะจบลง

มันเป็นสปิริตกระต่ายเหมือนกับ [สัตว์อสูรมายา: กระต่ายหิมะ] และดูเหมือนจะมีสกิลฟื้นฟู

…

คาบเรียนนี้นับเป็นก้าวกระโดดครั้งใหญ่สำหรับนักเรียนชั้นปีหนึ่ง

นักเรียนชั้นปีที่หนึ่งส่วนใหญ่มีสปิริตตัวแรกที่สามารถอัญเชิญออกมาในเกมได้แล้ว

ตอนนี้พวกเขาได้เรียนรู้วิธีขัดเกลาการ์ดวิญญาณแล้ว ในภายหลังพวกเขาย่อมสามารถพึ่งพาความสามารถของตนเอง โดยซื้อวัตถุดิบและนำไปขัดเกลาเองได้ในอนาคต

แทบจะพูดได้เลยว่านับจากนี้เป็นต้นไป พวกเขากำลังเริ่มต้นกันแล้วจริง ๆ

…

แต่สิ่งที่ทำให้ดาร์กประหลาดใจก็คือ ทันทีที่คาบเรียนวิชาปรุงยาในบ่ายวันนี้จบลง เวอร์เธอร์และโรเบิร์ตก็เข้ามาหาเขาและขอท้าประลอง!

ดาร์กรู้สึกประหลาดใจในจุดนั้น

แม้ว่าเขาจะคุ้นเคยกับกฎเกณฑ์ของสถาบัน และรู้ว่าสถาบันสนับสนุนการประลองกันอย่างเป็นทางการระหว่างนักเรียนมาก แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจเจตนาของเวอร์เธอร์

‘เป็นไปได้ไหมที่เวอร์เธอร์ได้วิวัฒนาการไปเป็นตัวเอกในนิยายกำลังภายใน และค้นพบเอกลักษณ์ของตัวเอกนิยายกำลังภายในที่อยู่ในตัวเองแล้ว ซึ่งนั่นก็คือ เพิ่มความแข็งแกร่ง → อวดแล้วโดนตบหน้า → เพิ่มความแข็งแกร่ง → อวดแล้วโดนตบอีกครั้ง → …สุดท้ายก็กลายเป็นเหยื่อของการโดนตบหน้า?’

ดาร์กถามด้วยสายตาเเปลก ๆ “ทำไมล่ะ?”

แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าเวอร์เธอร์จะเตรียมตัวมาเพื่อการนี้

เขากับโรเบิร์ตมองหน้ากัน แล้วเขาก็ได้รับความกล้าหาญผ่านสายตาของเพื่อนสนิท ก่อนจะพูดว่า “ฉันรู้ว่านายดูถูกฉันตั้งแต่เริ่มเรียน”

ดาร์ก “หา?”

เวอร์เธอร์ “อย่าปฏิเสธเลย ฉันรู้ว่านายคิดยังไงกับฉัน”

ดาร์ก “โห”

เวอร์เธอร์ “แต่วันนี้ฉันจะบอกให้นายรู้ว่าเราอยู่ในระดับเดียวกัน!”

เฮ้อ (´- ﹏ -`;)

ดาร์กถาม “แล้วนายรู้กฎการประลองระหว่างนักเรียนไหม?”

เวอร์เธอร์เดาว่า “ยุติธรรม เท่าเทียม และเปิดกว้าง?”

ดาร์กพยายามรักษาสีหน้าเขาให้ปกติอย่างยากลำบาก “มันคือการเดิมพันอย่างน้อยร้อยคะแนนต่างหากเล่า!”

เวอร์เธอร์ “ฮะ?”

ทั้งที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยแต่กลับอาจหาญมาท้าอย่างนั้นเหรอ?

นายจะต่อสู้ในการประลองโดยไม่จ่ายค่าตอบแทนได้อย่างไร?

บทที่ 75 การ์ดทองอันสูงส่งของดาร์ก เดม่อน

คราวนี้ มีการ์ดเวทมนตร์เปล่าราคาสิบคะแนนสองใบอยู่ในชุดวัตถุดิบด้วย

แต่นอกเหนือจากการ์ดสองใบนั้นแล้ว ยังมีวัตถุดิบอื่น ๆ อีกหลายอย่างรวมอยู่ในชุดวัตถุดิบด้วย นักเรียนแต่ละคนจะได้วัตถุดิบที่แตกต่างกันไป

หลังจากทบทวนบทเรียนไปครึ่งชั่วโมง ในที่สุดคาบเรียนก็เข้าสู่ภาคปฏิบัติ

ดาร์กคุ้นเคยกับกระบวนการสร้างแล้ว เพราะงั้นการเคลื่อนไหวของเขาจึงราบรื่นราวกับคลื่นน้ำ

เขาไม่ได้สนใจคนอื่นในตอนนี้ แต่เริ่มเตรียมน้ำผึ้งวิญญาณและน้ำสกัดกลีบสมองก่อน

คราวนี้ ด้วยเวลาน้อยกว่าสามสิบนาที ดาร์กก็มาถึงขั้นตอนสุดท้ายของการขัดเกลาขั้นพื้นฐานแบบสุ่มแล้ว

หลังจากที่เปิดใช้งานวงแหวนขัดเกลาเวทมนต์หมายเลข 1 เขาก็เริ่มเพิ่มสิ่งต่าง ๆ ลงไปอย่างเข้มงวดและจริงจัง!

ศาสตราจารย์เคเซอร์มาหยุดยืนอยู่ข้างหลังเขา

ไดแอนนาอยากเข้ามาดูด้วย แต่เพราะศาสตราจารย์ยืนอยู่ เธอจึงทำได้แค่เหลือบมองเท่านั้น

‘จากความน่าจะเป็น ยิ่งคุณสมบัติวัตถุดิบหลักทางชีวภาพใกล้เคียงกันมากเท่าไหร่ โอกาสสำเร็จก็ยิ่งสูงขึ้นเท่านั้น’

ดาร์กมองดูวัตถุดิบหลักสองสามอย่างที่วางอยู่ตรงหน้าเขา และเริ่มลังเลขึ้นมา

ในช่วงสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา เพื่อที่จะได้การ์ดดอกไม้มาไว้กับตัว เขาถึงกับซื้อวัตถุดิบที่ไร้ประโยชน์ไปมากมาย

นอกจากกระดองเต่า ‘อายุร้อยปี’ และเศษเกราะเวทในตอนแรกแล้ว มันยังมีวัตถุดิบอีกมากมายที่อธิบายไม่ได้ เช่น กำไลเปลือกหอย ตางู ลูกอมเวทมนตร์ และแมลงยักษ์

เมื่อเห็นว่าแสงของวงแหวนขัดเกลาเวทมนต์หมายเลข 1 เริ่มวูบไหว ดาร์กก็กัดฟันและเริ่มใส่วัตถุดิบหลักเกือบทั้งหมดลงไป

อาจเป็นเพราะส่วนใหญ่เป็นวัตถุดิบที่ไร้ประโยชน์ วงแหวนขัดเกลาเวทมนต์หมายเลข 1 จึงกลืนกินพวกมันเข้าไปทั้งหมด!

เมื่อเห็นว่าแสงของวงแหวนขัดเกลาเวทมนต์เปล่งออกมาอย่างรุนแรงแล้ว ดาร์กกำลังจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก จู่ ๆ ศาสตราจารย์เคเซอร์กลับพูดขึ้นมาว่า “ถ่มน้ำลายใส่เข้าไป”

ดาร์กสะดุ้ง “หา?”

ศาสตราจารย์เคเซอร์ย้ำ “น้ำลายของมนุษย์ประกอบด้วยสารหลายอย่าง เมื่อมีวัตถุดิบหลักมากเกินไป การเติมน้ำลายลงไปอาจช่วยให้การเร่งปฏิกิริยาการขัดเกลาให้ดีขึ้น”

ดาร์กทำหน้าแปลก ๆ แต่เขายังทนต่อความน่าอับอายและถ่มน้ำลายเข้าไปในวงแหวนขัดเกลาเวทมนต์

นี่เป็นหนึ่งในความรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ศาสตราจารย์เคเซอร์มีใช่ไหม?

…

สรุปแล้ว หลังจากที่ถ่มน้ำลายเข้าไป แสงของวงแหวนขัดเกลาเวทมนต์ก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

หลังจากผ่านไปครึ่งนาที วัตถุดิบทั้งหมดก็ถูกดูดซับเข้าไป และจากนั้นก็เริ่มคายสิ่งสกปรกออกจากพื้นผิวของการ์ด

เก็บแก่นสำคัญและกำจัดของเสีย

นี่คือขั้นตอน ‘หัวใจหลัก’ ของวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์ขั้นพื้นฐานแบบสุ่ม

ครั้งสุดท้ายที่ใช้ขนแมวในการขัดเกลา ดาร์กล้มเหลวในขั้นตอนนี้ และทำการ์ดไหม้

แต่คราวนี้ แสงที่ส่องอยู่บนการ์ดเวทมนตร์นั้นชัดเจนขึ้นจนดูเหมือนว่ามันจะ ‘สำเร็จ’?

ทว่าในไม่ช้า การ์ดเวทมนตร์ก็เต็มไปด้วยสิ่งเจือปนมากขึ้นเรื่อย ๆ

ดาร์กจ้องไปยังเนินเขาที่ดูราวกับสิ่งปฏิกูลขนาดเล็กผุดขึ้นมากลางอากาศด้วยสีหน้าพิกล

“เหม็น!!”

ไดแอนนาปิดจมูกพลางกระซิบ

โรสหันหน้าไปทางหน้าต่างเงียบ ๆ

ศาสตราจารย์เคเซอร์ถอยออกไปสองเมตร

กลิ่นอันไม่พึงประสงค์ที่รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ นี้ดึงดูดความสนใจของทั้งห้องเรียนได้อย่างรวดเร็ว

ดาร์กเอนหลังหนีอย่างงุ่มง่ามเล็กน้อย แต่ไม่ได้ถอยออกห่างไป

…

“หมอนั่นยังเร็วเหมือนเดิม!”

เอ็มม่าขมวดคิ้วราวกับไม่เต็มใจยอมรับความพ่ายแพ้

มีกองเหรียญทองโบราณกองใหญ่อยู่ที่มุมโต๊ะของเธอ

…

“ล้มเหลวเหรอ?”

โรเบิร์ตถามพร้อมกับอ้าปากค้าง

เวอร์เธอร์ส่ายหัว “ไม่รู้สิ”

‘สมบัติ’ ที่ซื้อจาก ‘ร้านสิบคะแนน’ ถูกวางไว้บนโต๊ะของพวกเขา

อันที่จริง เวอร์เธอร์เฝ้าสังเกตดาร์กมาตั้งแต่ต้นแล้ว และเห็นกระบวนการทั้งหมด ตั้งแต่กองวัตถุดิบหลักที่ราคาอย่างน้อยสองสามร้อยคะแนนจนถึงขั้นตอนสุดท้ายที่อีกฝ่ายทำ

จากนั้นเขาก็เหลือบมองที่กอง ‘สมบัติ’ ของเขาและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้า

ช่องว่างระหว่างพวกเขากว้างขึ้นก่อนที่เขาจะรู้ตัวเสียอีก

หากก้าวแรกช้า ทุกย่างก้าวหลังจากนั้นก็ยิ่งจะช้ากว่า

หากตนยังพอใจกับสภาพที่เป็นอยู่ ช่องว่างระหว่างทั้งสองฝ่ายก็จะยิ่งกว้างขึ้นไปอีก

เหมือนกับการเป็นหนี้ ซึ่งมีแต่จะมากขึ้นและมากขึ้น

เวอร์เธอร์กัดฟันและเกิดแรงบันดาลใจขึ้นมาในทันใด “ในเมื่อน้ำลายได้ผล แล้วผม เล็บ กับส่วนอื่น ๆ ล่ะ”

แน่นอนว่าผมกับเล็บของคนทั่วไปนั้นไม่ดี

แต่เวอร์เธอร์รู้ว่าเขาเป็นคนพิเศษ บางที…เลือดที่สืบทอดมาจากวีรบุรุษอาจนำความสำเร็จมาให้เขาได้ล่ะมั้ง?

…

ตอนนั้นเอง การ์ดเวทมนตร์บนโต๊ะของดาร์กก็หยุด “ขับของเสีย”

ดาร์กกลั้นหายใจ แหย่แหนบเข้าไปในกองสิ่งสกปรก จากนั้นจึงค่อย ๆ ดึงการ์ดเวทมนตร์ออกมา จากนั้นนำไปวางไว้ใต้ก๊อกน้ำเพื่อล้างออกอย่างรวดเร็ว

ขณะที่คราบบนพื้นผิวถูกชะล้างออกไป มุมหนึ่งของการ์ดเวทมนตร์ก็ค่อย ๆ เปิดเผยออกมา

มันเป็นวงแหวนสีทองจาง ๆ!

ดาร์กมือสั่นเทา และเขาเกือบจะทำการ์ดหล่น

แม้ว่าเขาจะเคยใช้ [ราคะ III] เพื่อวิวัฒนาการอีบุยให้กลายเป็นการ์ดสีส้มที่มีสามสกิลมาก่อน แต่อันที่จริง การ์ดวิญญาณสองใบที่เขามีนั้นเป็นการ์ดสีน้ำเงินที่มีสกิลเพียงสกิลเดียว

นอกเหนือจากการจำแนกการ์ดวิญญาณตามจำนวนสกิลแล้ว พวกมันยังปล่อยวงแหวนเป็นสีที่สอดคล้องกันด้วย ซึ่งสามารถรับรู้ได้ด้วยตาเปล่า

แน่นอนว่า ‘สีทอง’ เป็นตัวแทนของการ์ดระดับทอง การ์ดที่มีสี่สกิล และเป็นการ์ดระดับสูงในหมู่การ์ดวิญญาณ

ก่อนที่ ‘การ์ดศักดิ์สิทธิ์’ ซึ่งมี ‘พลังศักดิ์สิทธิ์’ จะปรากฏขึ้น พวกมันถึงกับถูกเรียกว่าเป็นการ์ดศักดิ์สิทธิ์เองเลยด้วยซ้ำ!

ดาร์กไม่คิดเลยว่าตัวเองจะทำการ์ดสีทองได้จากกองขยะ!

เขาอดใจรอแทบไม่ไหว มือใช้ผ้าผืนหนึ่งเช็ดคราบสุดท้ายบนพื้นผิวของการ์ดออกไป และในที่สุดก็เห็นภาพสปิริตบนพื้นผิวของการ์ด!

สปิริตตัวนั้นมีหัวสีเหลืองเล็ก ๆ โผล่ออกมาจากเปลือกแข็งสีแดงราวกับหนอนตัวเล็ก ขาทั้งสี่เหลวเป็นเมือกเหมือนกับสไลม์ บนกระดองที่มีแปดรูคล้ายกับกระดองเต่า และตุ่มนูนบนกระดองเป็นวงกลมสีขาว หัวและแขนขาของมันยื่นออกมาจากรู ดูนุ่มนิ่มมาก

“ที่แท้ก็เป็นโกลเดนชัคคารุ!”

คำอุทานของศาสตราจารย์เคเซอร์ดังมาจากด้านหลัง

ดูเหมือนว่า <ชัคคารุ> จะถูกเลียนแบบเข้ามาในโลกนี้ด้วย

ดาร์กมองไปยังชัคคารุด้วยความประหลาดใจ นี่คือสุดยอดเกราะป้องกันที่เกินความคาดหมายของเขา!

[ชื่อการ์ด: ชัคคารุ]

[ประเภท: การ์ดวิญญาณ]

[ระดับ: ✪✪✪]

[เผ่าพันธุ์: ประเภทแมลง]

[คุณสมบัติ: หิน]

[พลังเวทมนตร์: 900 หน่วย]

[พลังโจมตี: 0 หน่วย]

[พลังป้องกัน: 2200 หน่วย]

[ท่าไม้ตาย: แข็งตัว แบ่งพลัง แบ่งการป้องกัน ลูกหลอก]

…

‘อีบุยยังมีอยู่ในโลกนี้แล้วการมีชัคคารุจะแปลกอะไร?’

‘การ์ดสามดาวที่มีพลังป้องกันสองพันสองร้อยหน่วย? …แต่นี่คือค่าพลังที่ชัคคารุควรมีอยู่ดี’

‘ท้ายที่สุด วิญญาณกระดูกขาว 3 ดาว มีพลังโจมตี 0 หน่วย พลังป้องกัน 2200 หน่วย นักรบโล่ 4 ดาว มีพลังโจมตี 100 หน่วย พลังป้องกัน 2600 หน่วย โล่เงิน 5 ดาว มีพลังโจมตี 0 หน่วย พลังป้องกัน 3000 หน่วย เป็นเรื่องปกติมาก!’

ดังนั้น

ดาร์กหันกลับมาถามอย่างไร้เดียงสา “ศาสตราจารย์ครับ นี่เป็นสปิริตที่หายากหรือเปล่า?”

บทที่ 74 อนาคตที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้ของดาร์ก เดม่อน

ดาร์กไม่ได้พยายามปกปิด อันที่จริงเขาไม่สามารถปกปิดมันได้

ผู้ที่สามารถเปิดร้านบนถนนนักเดินทางได้ย่อมไม่มีใครเป็นคนธรรมดา

ชายชราคนนี้อาจดูใจดี แต่เมื่อออกจากถนนนักเดินทาง เขาอาจจะเป็นคนนิสัยโหดเหี้ยมก็ได้ ใครจะไปรู้?

ดาร์กชี้ไปยังตะขอแล้วถามว่า “คุณปู่ครับ นี่คือตะขอแห่งโชคชะตาในตำนานไม่ใช่เหรอครับ?”

ชายชราลูบเครายาวของเขา แล้วตอบกลับด้วยรอยยิ้มว่า “หายากมากที่คนอายุน้อยอย่างเธอจะดูออกได้ ใช่แล้ว รูปร่างของมันเหมือนกับตะขอแห่งโชคชะตา อืม… อันที่ใช้ตกวิญญาณล่ะนะ”

ดาร์กสงสัย “รูปร่างของมัน?”

ชายชราพยักหน้า หยิบตะขอที่เป็นสนิมออกจากหิ้งแล้วเช็ดฝุ่นออก

จากนั้นเขาก็พูดว่า “ที่ตำนานยังเป็นตำนานก็เพราะมันเป็นเรื่องประโลมโลกและคาดเดาไม่ได้ ถ้าคนพิสูจน์มันได้จริง ๆ แล้วตะขอนี้จะยังเป็นของที่คู่ควรกับคำว่าตำนานได้ยังไง? เพราะงั้นแล้วตะขอนี้ถูกสร้างขึ้นเพื่อเลียนแบบตำนานนั้นเท่านั้น”

ดาร์กพยักหน้า ‘เหมือนจะเข้าใจ’ แต่ด้วยความสงสัยเล็กน้อย “งั้นมันเกี่ยววิญญาณได้ไหมครับคุณปู่?”

ชายชราเหลือบมองมาที่เขา และทันใดนั้นก็โบกตะขอไปข้างหน้า

วูบ!

ดาร์กก้มหน้าลงโดยไม่รู้ตัว และตะขอเคลื่อนผ่านหัวของเขาไปในทันใด

ชายชราหัวเราะคิกคักและพูดว่า “ไม่ได้หรอก มันเกี่ยววิญญาณไม่ได้ สิ่งเดียวที่มันเกี่ยวออกมาได้มีแต่ความคิดฟุ้งซ่านเท่านั้น”

“ความคิดฟุ้งซ่าน?”

จู่ ๆ ดาร์กก็เข้าใจและอดตั้งใจฟังไม่ได้

ชายชราพูดต่อ “มาเถอะ ฉันจะแสดงให้เธอดู… ว่าแต่เธอชื่ออะไร?”

ดาร์กตอบ “ดาร์กครับ แล้วคุณปู่ล่ะ?”

ชายชราพยักหน้า “เรียกฉันว่าปู่จอห์นเถอะ”

พูดเสร็จเขาก็เดินเข้าไปในร้านที่มีแต่แสงสลัว ๆ

ดาร์กลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ตามเข้าไป

คุณปู่จอห์นจุดตะเกียงน้ำมันเมื่อเขาเข้าไปข้างใน

แสงไฟพลันส่องสว่างไปทั่วทั้งร้าน

ปู่จอห์นหยิบกระดาษทรายชิ้นหนึ่งออกมาจากลิ้นชักแล้วสะบัดให้ดาร์กดู มันคือ ‘กระดาษขัดเงา’

จากนั้นก็ใช้กระดาษทรายถูที่ตะขออยู่ครู่หนึ่ง สนิมเก่าก็ค่อย ๆ หลุดออกมา

เมื่อเขาหยุดถู ‘ตะขอแห่งโชคชะตา’ ก็กลายเป็นของใหม่

ดาร์กรู้สึกประหลาดใจ

“ดูให้ดี!”

ปู่จอห์นมองไปที่ดาร์ก พลันมือของชายชราหยิบตะขอขึ้นมาจิ้มที่หัวของเด็กชาย!

ตะขอครึ่งหน้ากลายเป็นภาพลวงตาทันทีเมื่อแตะโดนผิวหนัง

จากนั้นก็มีฟองใส ๆ ถูกเกี่ยวออกมาจากหัวของเขา!

เป๊าะ!

ปู่จอห์นเหยียดนิ้วออกเพื่อเป่าฟองสบู่

“การไม่มีความคิดฟุ้งซ่านนั้นเป็นความรู้สึกที่ดีมาก~”

ชายชรามีสีหน้าที่สดชื่น

…

ดาร์กอดไม่ได้ที่จะถามออกมาว่า “มันสามารถเกี่ยวสสารแห่งความคิดออกมาจากจิตใจได้ไหมครับ?”

ปู่จอห์นพยักหน้า แล้วเหวี่ยงตะขอกลับไปที่ชั้นวาง “ของเก่าไม่รับประกันคุณภาพหรอกนะ และเธอตอนนี้ก็ใช้มันไม่ได้ด้วย หากเธอขึ้นปีห้าแล้ว ถ้าตะขอยังอยู่ฉันจะขายมันให้เธอ”

…

ริมฝีปากของดาร์กขยับเหมือนจะพูด แต่ในที่สุดเขาก็ออกจากร้านขายของเก่าไปโดยไม่พูดอะไร

อันที่จริง ดาร์กรู้ว่าไอเทมระดับสูงที่เกี่ยวข้องกับสมองทั้งหมดนั้นต้องการความสามารถในการควบคุมที่สูง

มันเหมือนกับเครื่องหยดสมองวิเศษในมือของเขา แต่เขากลับกล้าใช้เพียงแค่ ‘วิธีแมลงปอสัมผัสน้ำ’ ที่ปลอดภัยที่สุดเท่านั้น

ของเลียนแบบตะขอแห่งโชคชะตานี้คล้ายกับเครื่องหยดสมองวิเศษมาก ยกเว้นว่าอย่างหลังสามารถดึงสสารออกมาได้ทีละหยดเท่านั้น ในขณะที่อย่างแรกสามารถเกี่ยวออกมาได้อย่างมากมาย!

นั่นเป็นเรื่องที่อันตรายเกินไป

หากเป็นแค่ความคิดฟุ้นซ่านก็ไม่เป็นไร แต่มันอาจทำให้บางความคิดที่สำคัญหายไปได้เช่นกัน

“ปีห้าเหรอ?”

ดาร์กอดคิดไม่ได้

“ตอนปีห้าฉันจะยังต้องการมันอยู่ไหมนะ?”

…

หลังจากซื้อการ์ดเวทมนตร์เปล่าและวัตถุดิบสำหรับการทดลองแล้ว ดาร์กก็เดินออกจากถนนนักเดินทาง

เขายังคงคิดถึงตะขอแห่งโชคชะตาอยู่ แต่ก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

เมื่อเดินเข้าไปในปราสาท หยาดฝนก็โปรยปรายลงมาอย่างเงียบ ๆ

ฝนตกแล้ว

“โชคดีจริง!”

ดาร์กแหงนมองเมฆฝนที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในท้องฟ้ายามค่ำคืน และรู้สึกว่าตนโชคดีอย่างช่วยไม่ได้

…

ในสองวันของวันหยุดสุดสัปดาห์

หากดาร์กไม่อยู่ห้องนั่งเล่น เขาก็จะไปสิงอยู่ในห้องสมุด

บางครั้งเขาก็ไปที่ถนนนักเดินทางเพื่อรวบรวมการ์ดดอกไม้เป็นหลัก

แต่จำนวนการ์ดดอกไม้ชุดใหม่ดูจะมีไม่มาก ราวกับว่าผู้ที่แจกจ่ายมันไม่มีเหลือในมือแล้ว

หลังจากที่ดาร์กไปซื้อของที่ถนนนักเดินทาง เขาได้การ์ดดอกไม้กลับมาเพียงสามใบเท่านั้น

แต่นี่ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกท้อแท้แต่อย่างใด

ในเมื่อมีการ์ดดอกไม้ เขาก็สามารถขอให้นักเรียนคนอื่นรวบรวมให้ได้

เพียงแต่ว่าการ์ดดอกไม้นี้ทำให้ผู้คนรู้สึกไม่น่าเชื่อถือตลอด และบางทีมันอาจจะใช้ไม่ได้ในสักวัน

ท้ายที่สุด พลังของมันก็ถูกยืมมาจากที่อื่น

ดาร์กใช้เวลาส่วนใหญ่ในห้องสมุดเพื่อศึกษาความรู้เชิงทฤษฎีที่เกี่ยวข้องกับความคิด

เขาพบว่าความรู้ของเขาในด้านนี้ยังบกพร่องอยู่มากเกินไป ถ้าสามารถศึกษาให้ละเอียดกว่านี้ได้ เขาอาจจะใช้วิธีการที่ชาญฉลาดกว่านี้ดึงเอา [อัตตา] และมหาบาปอื่น ๆ ออกมาภายในหนึ่งเดือนได้

แทนที่จะรอเดือนหน้าเหมือนอย่างในตอนนี้…

…

สัปดาห์ที่สามของเดือนตุลาคมมาถึงในพริบตา

ในคาบเรียนแรกของเช้าวันจันทร์ ศาสตราจารย์ซิลเวอร์ยังคงพูดถึงความรู้ทางทฤษฎีเกี่ยวกับการอัญเชิญบูชายัญ นักเรียนแทบจะไม่ได้เรียนจนจบคาบ แต่หลังจากเลิกเรียน จู่ ๆ พวกเขาก็ตื่นตัว

แม้แต่ดาร์กก็อดยิ้มไม่ได้

คาบเรียนต่อไปเป็นวิชาเวทมนตร์พื้นฐานของศาสตราจารย์เคเซอร์ จากคำเกริ่นนำของศาสตราจารย์เคเซอร์ พวกเขาจะได้เริ่มการสร้างการ์ดวิญญาณใบที่สองในชีวิตของพวกเขา

แน่นอนว่า…มีคนอย่างดาร์กที่สร้างใบที่สองไปแล้ว

เอ็มม่า มอร์ติสก็เป็นหนึ่งในนั้น เมื่อเธออยู่ในห้องสมุด เธอจะอัญเชิญสปิริตตัวที่สองออกมาเป็นครั้งคราว

มันคือเหรียญทองที่มีปีก และสกิลที่ดีที่สุดของมันคือ การเล่นเป็นเหรียญทอง

สิบนาทีก่อนเวลาสิบโมงเช้า

ศาสตราจารย์เคเซอร์มาถึงห้องเรียนก่อนเวลาสิบนาที และห้องเรียนก็คลาคล่ำไปด้วยเหล่านักเรียนแล้ว

เขาเหลือบมองไปยังจอมเวทฝึกหัดที่กระตือรือร้นด้วยความพึงพอใจและปรบมือตรงประตู

ทันใดนั้นเอง พลันมีก้อนเนื้อ รูปร่างเหมือนกับมนุษย์สองตนขนกล่องขนาดใหญ่เข้ามา

“ฉันต้องการนักเรียนสามคนมาช่วยฉันแจกเอกสารหน่อย”

หลังจากนำสปิริตกลับเข้าไป ศาสตราจารย์เคเซอร์ก็พูดขึ้น

เอ็มม่าซึ่งอยู่แถวแรกเสมอยืนขึ้นอย่างเงียบ ๆ

เด็กหญิงอีกสองคนตามมาช่วยด้วยรอยยิ้ม “มาช่วยกันเถอะ”

ไม่มีใครรู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ความนิยมของเอ็มม่าเริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว

…

“ฉันคิดว่าคงไม่มีใครในห้องนี้ลืมมันไปแล้วหรอกใช่ไหม?”

ศาสตราจารย์เคเซอร์เดินไปยังแท่นสอนหลังจากเสียงกริ่งดังขึ้น เขายังคงความสุภาพไว้เสมอ

“ในบทเรียนนี้ เราจะมาฝึกวิธีการขัดเกลาพื้นฐานร่วมกัน อย่าดูถูกเพียงเพราะคำว่า ‘พื้นฐาน’ เชียว รู้ไหมว่าต่อจากนี้ไปอีกนานแสนนาน มันจะกลายเป็นวิธีที่พวกเธอใช้ทำการ์ดวิญญาณบ่อยที่สุด เอาล่ะ ตอนนี้เปิดตำราและมาทบทวนขั้นตอนเฉพาะของวิธีการขัดเกลาพื้นฐานกัน”

ทันทีที่เสียงของอาจารย์จบลง คลื่นเสียงบ่นเซ็งแซ่ก็กระหึ่มซัดเป็นคลื่นขึ้นไปยังแท่นโพเดียม

“หือ? เราควรจะเริ่มการสร้างการ์ดทันทีเลยไม่ใช่เหรอ?”

“ศาสตราจารย์~~~~~~”

จอมเวทฝึกหัดราวกับถูกเทน้ำเย็นราดใส่หัวในตอนที่พร้อมจะเริ่มกระบวนการสร้างแล้ว

บรรยากาศทั้งห้องเรียนดูหมดกำลังใจไปในทันที

แน่นอนว่าศาสตราจารย์เคเซอร์ยังคงสอนต่อ โดยไม่สนใจพวกเขาแม้แต่น้อย!

บทที่ 73 ดาร์ก เดม่อนต้องตาตะขอแห่งโชคชะตา

เวอร์เธอร์ กาวด์โชคดีมากที่เขามาช้าเพราะเจ็บก้นอยู่

เดิมที เด็กชายคิดว่าเหล่าสมาชิกภาคีจะไม่มารวมตัวกันในคืนนี้หลังจากชุมนุมกันไปแล้วเมื่อคืน เพราะงั้นเขาจึงอยากจะมาดูว่ารูปปั้นของเทพธิดาได้ถูกชายชุดดำเมื่อคืนทำลายไปหรือไม่

แต่ดูจะเกินกว่าที่คาดไว้ เพราะไม่เพียงแต่สมาชิกของภาคีเท่านั้นที่มา มันยังมีพวกเขาอีกหลายคนอยู่ด้วย

ด้วยท่าทางนอบน้อมและก้มกราบของพวกเขาซึ่งดูถ่อมตัวมาก ได้ขับประกายความศักดิ์สิทธิ์ของเทพธิดาออกมา

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เวอร์เธอร์ได้เห็นการรวมตัวของพวกเขา

แต่เด็กชายมักจะรู้สึกว่าตัวเขาไม่เหมือนกับพวกสมาชิกภาคี

มันคือความแตกต่างทางลำดับชั้น

สิ่งนี้ทำให้เวอร์เธอร์รู้สึกว่าเขาเป็นคนพิเศษ

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะต้องมาอยู่ต่อ

จากมุมมองของเวอร์เธอร์ แม้ว่าเขาจะไม่สามารถมองเห็นดวงตาของเทพธิดาได้ แต่ในใจกลับรู้สึกว่ารูปปั้นเทพธิดานั้นมีความศักดิ์สิทธิ์มากขึ้น

เขาถอยกลับไปอย่างเงียบ ๆ

แม้จำนวนรอยแตกร้าวบนรูปปั้นเทพธิดาจะเพิ่มขึ้น แต่ก็ยังมี ‘ช่างฝีมือ’ คอยซ่อมแซมนางอยู่

เขาไม่จำเป็นต้องกังวลไป

…

บรรยากาศในสถาบันเซนต์แมเรียนนั้นรื่นเริงอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

เพราะข่าวที่ว่าเจ้าหญิงแห่งอาณาจักรกำลังจะเสด็จมาเข้าร่วมงานวันฮาโลวีนได้แพร่กระจายออกไปราวกับไฟป่า ทำให้เกิดเป็นกระแสต่าง ๆ มากขึ้นเรื่อย ๆ

นักเรียนของสถาบันจึงตื่นเต้นกันไม่หยุด

นี่ไม่ใช่แค่นักเรียนปีหนึ่งเท่านั้น

แต่เป็นทั้งปราสาทที่กำลังเดือดพล่านไปด้วยความตื่นเต้น

เจ้าหญิงคนโต เอลิซา พระองค์เป็นหนึ่งในผู้ชิงบัลลังก์ที่ทรงอำนาจที่สุดเช่นเดียวกับเจ้าชาย ทำให้มีผู้คนมากมายชื่นชมในรูปลักษณ์และคุณธรรมของเธอ

ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่า เด็กผู้ชายมากกว่าครึ่งในปราสาทต่างก็ชื่นชมเธอ

แน่นอนว่าความชื่นชมและความรักนั้นไม่เหมือนกัน

กำหนดการเข้าร่วมของเจ้าหญิงได้ยกระดับงานเฉลิมฉลองวันฮาโลวีนโดยตรงจนพุ่งสูงขึ้น

นักเรียนที่ถือว่างานนี้เป็นงานที่มีเพียงปีละครั้ง ก็เริ่มคิดว่ามันน่าสนใจขึ้นมา

เด็กผู้ชายอยากแต่งตัวให้เป็นทางการและหล่อเหลามากขึ้น

สาว ๆ ก็ต้องการทำให้ตัวเองดูสวยขึ้น จะดีที่สุดถ้าพวกเธอสามารถจัดเต็มคอสตูมประชันกับเจ้าหญิงได้!

เพราะนี่คือปาร์ตี้คอสตูม หรือจะเรียกอีกนัยหนึ่งว่า งานเลี้ยงเต้นรำใต้หน้ากากก็ได้ ด้วยมันเป็นงานเลี้ยงที่มีความพิเศษ ดังนั้น แม้แต่คนทั่วไปก็สามารถสวมชุดเจ้าหญิงได้โดยไม่ถูกผู้อื่นเหยียดหยาม

แน่นอนว่าผู้หญิงทุกคนอยากเป็นเจ้าหญิง

ยิ่งไปกว่านั้น งานครั้งนี้จะมีเจ้าหญิงตัวจริงอยู่ร่วมในปาร์ตี้ด้วย!

“เด็กชะมัด!”

เอ็มม่าพึมพำขณะเลือกกิ๊บติดผมที่น่ารักน่าใส่อย่างระมัดระวัง

ว่ากันว่าร้านเสริมสวยที่เปิดโดยเอลฟ์มีสารสกัดจากพืชซึ่งสามารถยืดผมได้ชั่วคราว

เธอไม่ได้ไม่ชอบผมนุ่มฟูของตัวเอง แต่บางครั้งก็มีการอยากลองสไตล์อื่นบ้าง

…

วันศุกร์สัปดาห์ที่สองของเดือนตุลาคม

จอมเวทฝึกหัดต่างมีคะแนนกันมากขึ้นแล้ว และในขณะเดียวกัน พวกเขายังมีข้ออ้างอย่าง ‘เตรียมวัตถุดิบหลักสำหรับทำการ์ดวิญญาณ’ ด้วย ดังนั้นถนนนักเดินทางในช่วงสุดสัปดาห์นี้จึงคึกคักเป็นอย่างมาก ถึงกับบอกได้ว่า คุณสามารถเห็นนักเรียนปีหนึ่งได้อยู่ทุกที่

ในที่สุดก้นของเวอร์เธอร์ก็หายเจ็บ ตอนนี้เขากับโรเบิร์ตกำลังซื้อของด้วยกันใน ‘ร้านสิบคะแนน’ โดยหวังว่าจะได้วัตถุดิบราคาถูกแต่ของพิเศษ

เวอร์เธอร์ถูกหักคะแนนห้าสิบคะแนนจากการใช้ [ความรักต้องห้าม] กับศาสตราจารย์เคเซอร์

และถึงแม้ว่าโรเบิร์ตจะเป็นเหยื่อในคืนนั้น แต่เขาก็ยังโดนหักสิบคะแนน โทษฐานอยู่นอกหอพักในยามวิกาล…

เขาบ่นว่าศาสตราจารย์ซิลเวอร์ใจดำจริง ๆ และซิสเตอร์คาไลด์ใจดีกว่ามาก

ในขณะเดียวกัน

ดาร์กก็มาที่ถนนนักเดินทางเช่นกัน

เขาซื้อของบางอย่างที่หญ้าแมวชอบ และคิดเกี่ยวกับวัถตุดิบที่จะใช้ขัดเกลาการ์ดวิญญาณในคาบวิชาเวทมนตร์ของวันจันทร์ที่จะถึง

เด็กชายเบื่อที่จะใช้ขนหญ้าของแมวเป็นวัตถุดิบแล้ว เขาต้องการลองอะไรใหม่ ๆ บ้าง

ตัวอย่างเช่น ขนหนูกับไม้ฟ้าผ่ารวมกัน?

เขาได้ยินมาว่า มันมีสปิริตชื่อหนูสายฟ้าอยู่ แม้ว่าจะแค่สองดาว แต่มันกลับมีความรวดเร็วมาก เหมาะสำหรับถือลูกบอลเวทมนตร์เพื่อหลบเลี่ยงการถูกโจมตีในการแข่งประลอง

สำหรับจอมเวทฝึกหัดที่ไม่สามารถใช้พลังเวทมนตร์ควบคุมลูกบอลเวทมนตร์ในอากาศได้ นี่คือสปิริตที่คุ้มค่าคุ้มราคากับพวกเขามาก

นอกจากนี้ การผสมผสานกิ้งก่าเปลี่ยนสีและเห็ดร่มโปร่งแสงก็เป็นเรื่องที่ดีเช่นกัน ว่ากันว่ามีความเป็นไปได้สูงมากที่จะขัดเกลาสปิริตที่มีสกิลพรางตัวได้!

สปิริตเช่นนี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ย่อมเป็นสิ่งที่จอมเวทฝึกหัดผู้ไม่พร้อมจะโต้กลับของฝ่ายตรงข้ามกลัวมากที่สุด

ด้วยอัตราของจำนวนการ์ดเวทมนตร์ที่เพิ่มขึ้น จึงมีแนวโน้มว่าก่อนวันฮาโลวีน จะมีนักเรียนชั้นปีหนึ่งบางคนได้สิทธิ์เข้าร่วมชมรมการประลอง

การเข้าร่วมการแข่งขันประลองเวทมนตร์เป็นวิธีหลักในการหาคะแนนเพิ่ม

ดาร์กกำลังเตรียมการสำหรับเรื่องนี้อยู่แล้ว

เขาหวังจะมีการ์ดวิญญาณขั้นที่สอง (4-6 ดาว) ก่อนหน้านั้นด้วย

แม้ว่าการใช้การ์ด [ราคะ III] จะทำให้อีบุยวิวัฒนาการเป็นแบล็คบุยสี่ดาวได้ แต่ ‘การไม่เชื่อฟัง’ เจ้านายนั้นร้ายแรงเกินไป ทำให้ไม่สามารถใช้ในเกมปกติได้

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นมหาบาปของ ‘เทพธิดา’ แต่ก็ไม่ได้ดีไปกว่าของตัวเขาเอง

ดาร์กก้าวเข้าไปในร้านขายวัตถุดิบ

ร้านขายวัตถุดิบที่ชื่อว่า ‘ร้านนักเดินทางสายลม’ เป็นร้านค้าที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในหมู่นักเรียนอายุน้อยบนถนนนักเดินทาง

นักเรียนสองชั้นปีแรกมีคะแนนแค่เล็กน้อยเท่านั้น พวกเขาจึงต้องการร้านค้าประเภทนี้เพราะราคาของไม่แพงมากเกินไป

ดาร์กมองดูกิ้งก่าแห้ง หนูแห้ง ตะขาบแห้ง แมงป่องแห้ง… เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพ่อมด

วัตถุดิบธรรมดาบางอย่างเหล่านี้ต้องการคะแนนเพียงไม่กี่คะแนน และวัตถุดิบที่แพงที่สุดก็ไม่เกินหนึ่งร้อยคะแนน

เด็กชายครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และในที่สุดก็ตัดสินใจซื้อกระดองเต่าสีดำอายุหนึ่งร้อยปีมาพร้อมกับเศษเกราะเวทมนตร์จำนวนหนึ่ง

แต่เขาจะใช้มันหรือไม่นั่นเป็นอีกเรื่อง

ภายใต้กรณีที่ว่าแบล็คบุยไม่สามารถอัญเชิญได้ เขาก็ต้องการการ์ดวิญญาณที่ทำหน้าที่เป็นเกราะป้องกันสำหรับบางกลยุทธ์

เช่น [สัตว์อสูรมายา: ปราสาท] ของโรเบิร์ตก็เป็นตัวอย่างที่ดี

→ และคงจะดีถ้ามันมีดาวมากกว่านี้

จากนั้นเขาก็ได้รับการ์ดดอกไม้จากเจ้าของร้านนักเดินทางสายลมอย่างน่าประหลาดใจ ซึ่งการจะได้รับมันก็ต่อเมื่อมีคนใช้จ่ายเกินหนึ่งร้อยคะแนน

ดูเหมือนว่า…

ร้านค้าบนถนนนักเดินทางจะแจกการ์ดดอกไม้อีกแล้วเหรอ?

แม้ว่าดาร์กจะไม่รู้สาเหตุ แต่นี่เป็นข่าวดีอย่างไม่ต้องสงสัย

เด็กชายเริ่มมีแรงจูงใจในทันที และความกระตือรือร้นในการจับจ่ายของเขาก็เพิ่มขึ้น

ร้านขนม ร้านดอกไม้ ร้านเครื่องประดับ ร้านเสื้อผ้า…

ดาร์กแวะเยี่ยมชมร้านค้าเกือบครึ่งบนถนนนักเดินทาง ก่อนที่เขาจะรู้ตัว

เด็กชายมองดูการ์ดดอกไม้แจกฟรีทั้งแปดใบในมือของเขาแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง

ยามพระอาทิตย์เคลื่อนคล้อยไปทางทิศตะวันตก เมฆาสีชาดเริ่มเข้าปกคลุมท้องนภา

แสงไฟหลากสีสว่างไสวไปตามถนนนักเดินทาง

ดาร์กมาหยุดอยู่หน้าร้านขายของโบราณร้านหนึ่ง ของโบราณบนแผงขายดึงดูดสายตาของเขาไว้ จนไม่อาจละสายตาและหันหลังจากไปได้

บังเอิญว่าดาร์กได้เห็นรูปร่างหน้าตาของโบราณวัตถุนี้จากหนังสือ ตอนที่เขากำลังหาวิธียับยั้งมหาบาปทั้งเจ็ดประการ

มันคือตะขอแห่งโชคชะตา!

ตามตำนานเล่าว่าในยุคโบราณ พระเจ้าจะทรงหย่อนสายเบ็ดจากฟากฟ้า โดยมีตะขอแห่งโชคชะตาแขวนอยู่บนสายเบ็ดนั้น

พระเจ้าเป็นนักตกปลา มนุษย์เป็นปลา และมนุษย์ที่ถูกตะขอเกี่ยวไว้จะถูกดึงไปบนสวรรค์

แม้ว่าบรรทัดสุดท้ายในหนังสือจะบอกว่า ‘เมื่อวิญญาณถูกเกี่ยวไป มันก็จะถูกนำขึ้นไปยังสรวงสวรรค์’

อย่างไรก็ตาม ดาร์กมีความประทับใจต่อตะขอนี้

นอกจากคราบสนิม รูปร่างของตะขอเกี่ยวนี้เหมือนกับที่บันทึกไว้ในหนังสือทุกประการ

แน่นอนว่ามีของเลียนแบบที่คล้ายกันมากมายในร้านขายของโบราณนี้ และเป็นไปไม่ได้ที่จะได้มาโดยอาศัยความรู้เพียงเล็กน้อยจากหนังสือ

เขาแค่รู้สึกว่าสิ่งนี้มีค่ามากแม้ว่าจะเป็นของเลียนแบบก็ตาม

“เจ้าหนู เธอชอบอะไรล่ะ?”

ชายชราผู้มีรอยย่นบนหน้าเดินออกจากร้านขายของโบราณที่มืดสลัว ท่าทางของเขาดูใจดีมาก

บทที่ 72 อีบุยวิ่งควบ (ม้า) ใต้แสงจันทร์

ระยะเวลาวิวัฒนาการคงอยู่ประมาณสิบหกนาที

เมื่อสัญลักษณ์ [ราคะ] บนหน้าผากของแบล็คแคทมอนจางลง มันก็จะกลับมาเป็นรุกกี้เดวิมอนในพริบตา

แม้ว่าเรื่องนี้จะเป็นไปตามคาด แต่ดาร์กยังรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

หลังจากคืนสภาพ รุกกี้เดวิมอนก็ตื่นขึ้นมาในทันทีและหนีออกจากอ้อมกอดของดาร์ก เจ้าตัวน้อยบินกลับไปที่ขาตั้งนกและหันหน้าเข้าใส่กำแพง และหันหลังให้กับดาร์ก

เขาได้ยินมันพึมพำเบา ๆ ว่า “รุกกี้เดวิมอนสูญเสียศักดิ์ศรีไปหมดแล้ว รุกกี้เดวิมอนอยากจะตายจริง ๆ ทางไปนรกอยู่ที่ไหนนะ?”

ดาร์กยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ และอัญเชิญ [สไลม์ขยะ] ออกมาเพื่อให้มันเก็บกวาดเศษซากการทดลอง

หลังจากผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่ง ในที่สุดคูลดาวน์ของ [ราคะ III] ก็เสร็จสิ้น

ดูเหมือนว่านอกจากข้อเสีย ‘การสูญเสียการควบคุม’ การ์ดเวทมนตร์ [ราคะ III] ใบนี้ก็ค่อนข้างสมบูรณ์แบบในด้านอื่น ๆ

แน่นอนว่าการ์ดเวทมนตร์เปล่าราคาห้าสิบคะแนนก็สำคัญเช่นกัน

ดาร์กไม่รีบเร่งสำหรับการทดลองครั้งที่สอง แต่ทานอาหารเช้าที่รุกกี้เดวิมอนนำมาให้เสร็จก่อน และจากนั้นจึงเริ่มกระบวนการสุดท้ายในตอนกลางคืน

การวิวัฒนาการอย่างไม่คาดคิดของรุกกี้เดวิมอนทำให้เขามีความคาดหวังอย่างมากกับอีบุยตัวน้อย

เช่นเดียวกับ <มอนสเตอร์ที่อาศัยอยู่ในโลกดิจิทัล> <มอนสเตอร์ขนาดพกพา> ก็เป็นสายพันธุ์ที่สามารถวิวัฒนาการได้

แม้ว่าหลักการวิวัฒนาการของทั้งสองจะแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงก็ตาม

แต่เนื่องจากสัญลักษณ์ของ [ราคะ] คล้ายกับดวงจันทร์ บางทีมันอาจมีพลังของดวงจันทร์เหมือนกับ [อัตตา] ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของพลังดวงอาทิตย์ก็เป็นได้

และอีบุยก็มีโอกาสพัฒนาเป็น <แบล็คบุย> ได้!

…

“จงออกมา”

ภายใต้สายตาที่จ้องมองมาของรุกกี้เดวิมอน ดาร์กเอาการ์ด [สัตว์อสูรมายา: อีบุย] ออกมาอัญเชิญ

“วี้?”

จากนั้น

ฟิ้ว!

วิวัฒนาการ!

เพลงมา!

คราวนี้มันวิวัฒนาการจริง ๆ!

ภายใต้แสงพร่างพราวของการ์ด [ราคะ III] สัญลักษณ์ [ราคะ] พลันปรากฏบนหน้าผากของอีบุย

แสงจันทร์สีชมพูอ่อน ๆ ถูกปล่อยออกมาจากหน้าผากของเจ้าตัวน้อย และค่อย ๆ ห่อหุ้มร่างที่เล็กกะทัดรัดของมันไว้

อีบุย → แบล็คบุย!

ต่างจากแบล็คบุยดั้งเดิม บนขนสีเข้มของแบล็คบุยตัวนี้มีลวดลายวงแหวนสีชมพูปรากฏขึ้น

สีดำเป็นตัวแทนของกลางคืน

สีชมพูเป็นตัวแทนของราคะ

มันเป็นตัวแทนแห่งจันทราที่เดินอยู่ท่ามกลางคืนราตรีอันมืดมิด และยังเป็นสปิริตที่ชวนให้ลุ่มหลงซึ่งนี่เป็นสัญลักษณ์ของราคะ

…

[ชื่อการ์ด: แบล็คบุย]

[ประเภท: การ์ดวิญญาณ]

[ระดับ: ✪✪✪✪]

[เผ่าพันธุ์: ประเภทนกและสัตว์]

[คุณสมบัติ: ความมืด]

[พลังเวทมนตร์: 1500 หน่วย]

[พลังโจมตี: 1600 หน่วย]

[พลังป้องกัน: 1900 หน่วย]

[ท่าไม้ตาย: แสงจันทร์ ชีพจรมืด ลูกบอลเงา]

…

“สามสกิล!”

หลังจากการวิวัฒนาการ อีบุยกลายเป็นการ์ดสีส้มสี่ดาว

และเป็นการ์ดสีส้มที่มีสกิลฟื้นฟูตัวเองที่หายากมาก!

เป็นที่ทราบกันดีอยู่แล้วว่า ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของการ์ดวิญญาณคือ พลังชีวิตที่ไม่เพียงพอ

พลังเวทมนตร์นั้นไม่เพียงแต่เป็นแก่นชีวิตของสปิริตเท่านั้น แต่ยังรวมถึงแก่นพลังงานด้วย

หากไม่มีจอมเวทคอยช่วยเหลือ สปิริตสี่ดาวที่มีค่าพลังเวทมนตร์หนึ่งพันห้าร้อยหน่วยจะสามารถคงอยู่ได้เพียงประมาณสามสิบนาที โดยที่ไม่ใช้สกิลใด ๆ เลย

แต่สปิริตที่ไม่มีท่าไม้ตายก็หมายถึงไม่มีวิญญาณ

ดังนั้นจอมเวทจึงมักจะเตรียมการ์ดเติมพลังงานไว้ในเด็ค

สปิริตที่มีสกิลฟื้นฟูตัวเองสามารถแก้ปัญหานี้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ

[แสงจันทร์] ของแบล็คบุยเป็นสกิลฟื้นฟูที่ทรงพลังมาก!

[แสงจันทร์: ฟื้นฟูพลังเวทมนตร์ได้สูงสุดถึงหนึ่งส่วนสี่ หากอยู่ใต้แสงจันทร์ มันสามารถฟื้นพลังเวทเวทมนต์สูงสุดหนึ่งส่วนสองในคราวเดียว และฟื้นฟูพลังเวทมนตร์อย่างต่อเนื่องถึงสี่หน่วยต่อวินาที!]

นอกจากนี้ สกิลโจมตีระยะไกล [ชีพจรมืด] และสกิลระเบิดจุดเดียว [ลูกบอลเงา] ทำให้แบล็คบุยสามารถใช้การโจมตีได้หลากหลายมากขึ้น

และที่เกินจริงที่สุดคือพลังป้องกันหนึ่งพันเก้าร้อยหน่วย!

เมื่อเทียบกับแบล็คแคทมอน พลังโจมตีของแบล็คบุยนั้นอ่อนแอกว่าเล็กน้อย แต่พลังป้องกันของมันนั้นต้องอยู่ในอันดับต้น ๆ ของการ์ดสี่ดาวอย่างไม่ต้องสงสัย!

พลังโจมตีสามารถชดเชยได้ด้วยสกิล แต่พลังป้องกันเป็นอะไรที่ยากจะชดเชยได้

เมื่อเทียบกับแบล็คแคทมอนซึ่งมีค่าพลังโจมตีหนึ่งพันเก้าร้อยหน่วยและค่าพลังป้องกันเก้าร้อย ค่าความแข็งแกร่งของแบล็คบุยสามารถมองเห็นได้อย่างรวดเร็ว

…

ทว่าก่อนที่ดาร์กจะมีความสุขไปมากกว่านี้ เขาก็ถูกแบล็คบุยผลักลงไปนอนที่พื้น

เผ่าพันธุ์ของอีบุยมีลักษณะคล้ายแมวกับสุนัขจิ้งจอกผสมกัน และมันไม่เคยลังเลเลยที่จะใช้ลิ้นตัวเองเลียเจ้านาย

ยังดีที่ดาร์กมีประสบการณ์ในการจัดการกับแบล็คแคทมอนมาแล้ว เพราะอย่างนั้น เวลาชั่วครู่หนึ่งเขาก็ทำให้แบล็คบุยสงบลงได้

“บางทีฉันควรจะหา [ราคะ III] อีกใบ เพราะถ้ามีสปิริตสี่ดาวสองใบก็น่าจะดีสินะ?”

ความคิดนี้แวบเข้ามาในหัวของดาร์กชั่ววูบหนึ่ง

แต่เด็กชายส่ายหัวอย่างรวดเร็ว

ข้อบกพร่องของ [ราคะ III] นั้นชัดเจนอยู่แล้ว

[ราคะ] ที่มาจากเทพธิดานั้นแตกต่างจาก [ราคะ] ของดาร์กอย่างสิ้นเชิง และมันไม่มีคุณค่าให้วิจัยมากนัก

จุดประสงค์หลักที่ดาร์กทำการทดลองบ่อยครั้ง และสร้างการ์ดเมจิกหมวดมหาบาปนั้น ยังคงเป็นแค่การวิเคราะห์มหาบาป

ส่วนการเพิ่มความแข็งแกร่งเป็นเพียงผลพลอยได้ที่ตามมาเท่านั้น

ดังนั้นเขาจึงไม่ควรวางเกวียนไว้หน้าม้า*[1]

ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่จำเป็นต้องไปที่วิหารนั่นอีก

สำหรับการ์ดดอกไม้ สร้างเอาจากการ์ดสำเร็จรูปยังอาจเป็นไปได้มากกว่า

…

ค่ำคืนมาถึงในไม่ช้า

ขณะที่ดาร์ก เดม่อนกำลังตัดสินใจ ก็พลันมีเสียงร้องไห้ดังออกมาจากวิหาร

“เป็นไปได้ยังไงกัน! นะ…นี่พวกเราทำงานอย่างหนักมาทั้งเดือนเลยนะ!”

ยามนี้ สมาชิกภาคีมากกว่าหนึ่งโหลภายใต้ชุดคลุมสีดำและหน้ากาก กำลังนั่งคุกเข่าต่อหน้าเทพธิดาอย่างหวาดผวา

“ท่านเทพธิดา ได้โปรดยกโทษให้เราด้วย!”

ดวงตาของเทพธิดาสั่นไหวเล็กน้อย และช่องว่างนั้นก็ค่อย ๆ เลิกขึ้น!

นางเกิดบนดวงจันทร์และลงมายังโลก นางเป็นทั้งเทพธิดาแห่งจันทราและมารดรแห่งผืนพิภพ…

นางมักจะตื่นขึ้นในเวลากลางคืนและหลับใหลในเวลากลางวัน

ดาร์กไม่รู้ว่าเพราะเขาตัดสินใจมาวิหารในตอนกลางวัน จึงทำให้ตนหลีกเลี่ยงจากความโชคร้ายไปได้

หลังจากรับ ‘เครื่องสังเวย’ ของภาคีแล้ว ความนุ่มนวลราวกับชลธีไหลธารพลันปรากฏขึ้นในดวงเนตรของเทพธิดา

และเมื่อมันถูกล้อมรอบไปด้วยหมอก ก็ยิ่งทำให้ภาพนี้ดูศักดิ์สิทธิ์และไม่อาจหยั่งรู้ได้

เพียงแต่มีรอยร้าวน่าสยดสยองปรากฏขึ้นบนแก้มอันบอบบางของรูปปั้น นั่นช่างทำลายความสมบูรณ์แบบของนางไปอย่างสิ้นเชิง

สมาชิกของภาคีมือประสานก้มหัวแนบกับพื้น ทั่วทั้งร่างสั่นเทาไม่หยุด

โดยไม่มีใครสังเกตเห็นเลยว่า ดวงเนตรของเทพธิดาได้เปิดช่องว่างเล็ก ๆ ขึ้นมาอย่างเงียบเชียบ

เป็นเวลาเกือบหนึ่งปีแล้วนับตั้งแต่การก่อตั้งภาคี ทว่านี่กลับเป็นครั้งแรกที่มีความผิดพลาดดังกล่าวเกิดขึ้น

ไม่มีใครรู้ว่าทำไมรูปปั้นเทพธิดาที่กำลังจะได้รับการบูรณะอย่างสมบูรณ์จึงเกิดรอยร้าวอีกครั้ง

ขณะที่ทุกคนกำลังคุกเข่าและก้มศีรษะหมอบกับพื้น หมอกสีชมพูอ่อนพลันไหลออกมาจากเทพธิดา และลอยเข้าไปในร่างกายของสมาชิกภาคี ราวกับเติมเต็มบางอย่างให้กับความคิดและจิตใจของพวกเขา

ในไม่ช้า เสียงของเทพธิดาก็ดังขึ้นในหูของทุกคนอย่างเลือนรางและลึกลับเล็กน้อย

หนึ่งในสมาชิกชั้นนำของภาคีดูเหมือนจะรู้สึกถึงการให้อภัยของเทพธิดา เขาจึงก้มกราบซ้ำแล้วซ้ำเล่าขณะที่ร้องไห้ไปด้วยอย่างรู้สึกขอบคุณ “ท่านเทพธิดาแห่งจันทราผู้ยิ่งใหญ่ ได้โปรดชี้นำทางพวกเราต่อไป เส้นทางแสงจันทร์เป็นเส้นทางของเรา ท่านเทพธิดาจงเจริญ!”

*[1] ไม่ควรวางเกวียนไว้หน้าม้า เป็นสำนวน มีความหมายว่า การลำดับสิ่งที่ต้องทำผิดไป

บทที่ 71 ราคะอันไร้สิ้นสุดของรุกกี้เดวิมอน

รุกกี้เดวิมอนที่นอนอยู่บนเตียง จู่ ๆ ก็ส่งเสียงร้องอันน่าสยดสยองออกมา

ราวกับว่าลำแสงสีชมพูกลายเป็นใบแหลมมีดคมนับไม่ถ้วน ฟันร่างของมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า

แต่ท่าทางแบบนี้หลอกดาร์กไม่ได้นานแล้ว

เขามองดูเหล่าแสงมาบรรจบกันที่ระหว่างคิ้วของรุกกี้เดวิมอน และรูปแบบกะโหลกศีรษะบนหน้าผากมัน ก็ถูกแทนที่ด้วยสัญลักษณ์มหาบาปอันใหม่

แสงสีชมพูที่ปล่อยออกมาจาก [ราคะ III] ถูกดูดกลืนเข้าไปและจากนั้นก็ระเบิดออกมา โดยที่มีสัญลักษณ์เป็นแกนกลาง ทั้งตัวของมันเริ่มเรืองแสงอย่างเจิดจ้า และในที่สุดร่างกายที่เปล่งแสงสีชมพูก็เริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง

ตอนนั้นเอง โครงสร้างสิ่งมีชีวิต ทั้งร่างกายของมันซึ่งกำลังส่องสว่างอยู่ก็ผ่านการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อ!

มันเหมือนกับการเปลี่ยนแปลงจากลูกอ๊อดไปเป็นคางคก จากสัตว์ทะเลกลายเป็นสิ่งมีชีวิตบนบก มันคือการเปลี่ยนแปลงของรูปแบบสิ่งมีชีวิต วิวัฒนาการที่ยิ่งใหญ่ของสายพันธุ์!

“อ๊ะ นี่มัน!”

ดาร์กตระหนักเกือบจะในทันที ว่านี่คือการวิวัฒนาการ!

รุกกี้เดวิมอนที่โดนอิทธิพลของ [ราคะ III] กำลังวิวัฒนาการจริง ๆ!

สำหรับ <มอนสเตอร์ที่อาศัยอยู่ในโลกดิจิทัล> ที่ควรจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่เป็นชุดข้อมูล [ราคะ III] ก็เหมือนกับการ์ดข้อมูลที่เต็มไปด้วยข้อมูลจำนวนมหาศาล

ความปีติยินดีไร้ที่สิ้นสุดเติมเต็มไปทั้งหัวใจของดาร์ก

เขามองข้ามข้อความ +1 ที่เคลื่อนผ่านวิสัยทัศน์ไปอย่างไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย

แน่นอนว่าเป็นเพราะดาร์กตื่นเต้นที่ได้เห็นรุกกี้เดวิมอนวิวัฒนาการ!

“มันจะกลายเป็นอะไรนะ? <เดวิมี> <รุกกี้ดรากอน> <ฟรอสต์เดวิมอน>?”

<มอนสเตอร์ที่อาศัยอยู่ในโลกดิจิทัล> มีเส้นทางวิวัฒนาการมากเกินไป

โดยเฉพาะ <มอนสเตอร์ที่อาศัยอยู่ในโลกดิจิทัล> อย่างรุกกี้เดวิมอน สาขาวิวัฒนาการของมันสามารถขยายไปสู่ <มอนสเตอร์ที่อาศัยอยู่ในโลกดิจิทัล> ประเภทไวรัสจำนวนมากได้

ดาร์กมีความรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้เพียงผิวเผิน

แต่สิ่งนี้ทำให้เขาสนุกมากขึ้น

ไม่มีใครไม่ชอบการวิวัฒนาการ!

ไม่ว่าจะเป็น <เดวิมี> <รุกกี้ดรากอน> หรือ <ฟรอสต์เดวิมอน> พวกมันล้วนเป็น <มอนสเตอร์ที่อาศัยอยู่ในโลกดิจิทัล> โตเต็มวัยที่ทั้งทรงพลังและยอดเยี่ยม

แม้ว่ารูปลักษณ์แสนชั่วร้ายของมันอาจจะดึงดูดเสียงวิพากษ์วิจารณ์จากผู้คนอยู่บ้าง แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีจอมเวทที่เล่นการ์ดหมวดความมืดหรือปีศาจอยู่เลย

ช่างเรื่องนี้ไปเถอะ มีเพียงการแสวงหาความสุดยอดเท่านั้นที่สำคัญที่สุด!

มาเลยเพื่อนยาก!

ฉันเลือกนาย!

เดมิ… <แบล็คแคทมอน>?

แมวผิวดำยังคงเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียงไปมา

มุมปากของดาร์กแข็งค้าง

เขาควรจะอธิบายอย่างไรดี แบล็คแคทมอนไม่น่าจะแย่ขนาดนั้นหรอก…ใช่ไหม?

ขนสีดำ หูแมวขนาดใหญ่ และใบหน้าที่เข้ารูปอย่างบรรจงสรรค์สร้าง ตัวเล็กกะทัดรัด น่ารัก มีถุงมืออุ้งเท้ากรงเล็บ หางยาวเรียวเหมือนสาวผิวแทนที่ร้อนแรง…

“เมี้ยว!”

แบล็คแคทมอนหยุดนิ่ง

นัยน์ตาสีเหลืองอำพันค่อย ๆ ลืมขึ้นพร้อมกับขนตายาวสั่นเล็กน้อย

ราวกับเด็กแรกเกิด มันมองโลกด้วยสายตาที่อยากรู้อยากเห็น

จากนั้นสายตาก็เพ่งไปยังดาร์กด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า!

“เมี้ยว~! นายท่าน!”

ทันใดนั้น ดวงตาของแบล็คแคทมอนก็กลายเป็นรูปหัวใจ และลิ้นสีชมพูของมันก็เลียที่มุมปาก ทำให้ริมฝีปากชุ่มชื้นและยืดหยุ่น

สัญลักษณ์มหาบาปบนหน้าผากของมัน ปลดปล่อยหมอกสีชมพูออกมาอย่างต่อเนื่องเมื่ออารมณ์เปลี่ยนไป

ดาร์กอยากรู้ความแตกต่างระหว่างตราสัญลักษณ์ [ราคะ] และ [อัตตา]

แบล็คแคทมอนกระโดดใส่เจ้านายพร้อมกับร้อง ‘เมี้ยว’ ฉับพลัน พลังอันท่วมท้นกดทับดาร์กลงกับพื้นทันที!

เมื่อเห็นหมอกหนาทึบในดวงตาของแบล็คแคทมอน ดาร์กก็ตระหนักว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง!

“ลุกออกไป!”

แบล็คแคทมอนไม่ฟัง

“ในนามของดาร์ก เดม่อน ฉันขอสั่งให้เธอลุกขึ้น วิญญาณรับใช้ของฉัน!”

สัญลักษณ์มหาบาประหว่างคิ้วของแบล็คแคทมอนกะพริบ ซึ่งดูเหมือนจะต่อต้านคำสั่งบังคับจาก ‘ระบบวิญญาณรับใช้’

ในทางกลับกัน มันแลบลิ้นสีชมพูออกมาเลียดาร์ก โดยเริ่มจากคางของเด็กชายไปถึงหน้าผากของเขา

“นี่มัน… ควบคุมไม่ได้เหรอ?”

ดาร์กแสดงสีหน้าซับซ้อน อดทนกับน้ำลายบนใบหน้าของเขา

[ราคะ I] ไม่ได้แสดงอาการออกมาอย่างเต็มที่

แต่ด้วย [ราคะ III] มันก็ปรากฏออกมาอย่างสมบูรณ์

การ์ดเมจิกหมวดมหาบาป [ราคะ] ที่สร้างจากรูปปั้นเทพธิดา ในที่สุดมันก็เปิดเผยข้อเสียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของมัน!

วิวัฒนาการไม่ถูกลำดับ และ <มอนสเตอร์ที่อาศัยอยู่ในโลกดิจิทัล> ก็ควบคุมไม่ได้

ดาร์กอดคิดถึงเรื่องสยองขวัญไม่ได้ เรื่องที่ <ทีเร็กซ์ของไท>วิวัฒนาการเป็น <ปีศาจโครงกระดูกเถ้า> ด้วยความผิดพลาด

ในที่สุดดาร์กก็ควบคุมตัวเองได้สำเร็จ

‘โชคดีที่มันวิวัฒนาการเป็นแบล็คแคทมอน’

ถ้าเป็น <เดวิมี> หรืออะไรเทือกนั้น เขาคงถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ ไปแล้ว!

ทันทีที่ดาร์กคิดเรื่องนี้ หัวใจของเขาพลันรู้สึกเย็นเยียบ แต่เมื่อมองไปที่แบล็คแคทมอน ดวงตาของเขาก็ดูโล่งใจไม่น้อย

ดาร์กกอดเจ้าตัวน้อย ลูบคาง หู อก ท้อง และหน้าผากของมันอย่างชำนาญ

อย่างไรมันก็คือการลูบแมว~!

ดาร์กเชี่ยวชาญเรื่องนี้มาก

ภายใต้การกระทำของเด็กชาย แบล็คแคทมอนซึ่งมีพลังเหนือกว่า พลันกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ด้อยกว่าลูกแมวทั่วไป และไม่สามารถหลุดพ้นจากความสุขนี้ได้

ดาร์กใช้พลังกายพลังใจทั้งหมดกับมันจนเจ้าตัวน้อยพอใจ

ในที่สุด แบล็คแคทมอนก็หยุดเคลื่อนไหวและเพลิดเพลินไปกับความพึงพอใจที่ได้รับมา ดาร์กบันทึกข้อมูลใหม่ลงในสมุดบันทึกของเขาอย่างรวดเร็ว

[ชื่อการ์ด: แบล็คแคทมอน]

[ประเภท: การ์ดวิญญาณ]

[ระดับ: ✪✪✪✪ ]

[เผ่าพันธุ์: ประเภทนกและสัตว์]

[คุณสมบัติ: ความมืด]

[พลังเวทมนตร์: 1500 หน่วย]

[พลังโจมตี: 1900 หน่วย]

[พลังป้องกัน: 900 หน่วย]

[ท่าไม้ตาย: หมัดแมว, ราคะอันบ้าคลั่ง]

…

ขนสีดำขลับของมันมีสเน่ห์มาก แบล็คแคทมอนนั้นนอกจากจะเป็นวิญญาณรับใช้ประเภทไวรัสแล้ว มันยังเป็นเจ้าตัวน้อยที่ชั่วร้ายอย่างสมบูรณ์ด้วย เพราะมันสามารถอาศัยและเอาตัวรอดในความมืดได้อย่างน่าขนลุก

แบล็คแคทมอนเกิดมาพร้อมกับนิสัยที่ชั่วร้าย มีความหยิ่งทะนงในตนเองสูง ชอบรังแกผู้อ่อนแอกว่า และมันยังเป็น <มอนสเตอร์ที่อาศัยอยู่ในโลกดิจิทัล> เจ้าปัญหา

โดยพื้นฐานแล้ว ต้องเรียกว่ามันเป็น <มอนสเตอร์ที่อาศัยอยู่ในโลกดิจิทัล> สายความมืดที่วิวัฒนาการเป็น <มอนสเตอร์ที่อาศัยอยู่ในโลกดิจิทัล> ประเภทนางฟ้าตกสวรรค์

นั่นเป็นเพราะมันมีท่าไม้ตาย [หมัดแมว]!

…

[หมัดแมว: ใช้กรงเล็บขนาดใหญ่ฟาดฟันศัตรู]

[ราคะอันบ้าคลั่ง: เสน่ห์อันแสนเย้ายวนใจ อันตรายเกินกว่าจะควบคุม]

…

“ถ้าเป็นการ์ดวิญญาณ มันคงจะเป็นการ์ดสีน้ำเงินที่มีสองสกิล ซึ่งเกิดจากการผสมผสานที่ทรงพลังของสกิลโจมตีหนึ่งสกิล และสกิลควบคุมหนึ่งสกิล”

“ราคะอันบ้าคลั่ง…จากคำอธิบาย มันคล้ายกับ [ความรักต้องห้าม] ของเวอร์เธอร์มาก”

“ต่อไปก็เป็นบันทึกตราสัญลักษณ์สินะ”

…

ดาร์กวาดสัญลักษณ์มหาบาปของ [ราคะ] อย่างรวดเร็ว

ไม่เหมือนกับสัญลักษณ์ของ [อัตตา] เพราะตราสัญลักษณ์ของ [ราคะ] นั้นเป็นสีเขียว

ตรงกลางสัญลักษณ์มีตราประทับแปลก ๆ และด้านบนรอยตราประทับเป็นสัญลักษณ์ทางดาราศาสตร์ที่เป็นสัญลักษณ์ของ ‘ดวงจันทร์’

วงกลมด้านนอกของตรามีบางสิ่งที่เขียนไว้เป็นภาษาอังกฤษ

เลเวล: 666

ระบบ: แอสโมเดียส

รหัส: ราคะ

และด้านใต้สัญลักษณ์นั้น วงกลมด้านในเขียนไว้ว่า

[คำเตือน! การชำระล้างระดับ 7]

…

หลังจากที่ดาร์กวาดตราสัญลักษณ์ทั้งหมด เขาก็คัดลอกข้อความ

วงแหวนรอบนอก:

เลเวล: 666

ระบบ: แอสโมเดียส

รหัส: ราคะ

วงแหวนภายใน:

[คำเตือน! การชำระล้างระดับ 7]

…

“ลูซิเฟอร์ แอสโมเดียส… ฉันเข้าใจแล้ว นี่มันชื่อเทพปีศาจที่เป็นสัญลักษณ์ของบาปทั้งเจ็ด เทพปีศาจราคะเป็นลำดับที่เจ็ดในนรก”

บทที่ 70 ดาร์ก เดม่อนแสดงความขอบคุณต่อคำสั่ง

ดาร์กครุ่นคิดถึงเรื่องหนึ่งอยู่ชั่วขณะ

‘ทำไมฉันต้องเข้าไปในทางเดินลับตอนกลางคืน?’

‘ฉันเข้าไปในตอนกลางวันก็ได้ไม่ใช่เหรอ?’

เห็นได้ชัดว่าถ้าเข้าไปในตอนกลางวัน มันจะมีประโยชน์มากกว่า

1. ไม่มีการลาดตระเวนของโกเลม

2. อาจารย์ไม่ว่าง

3. มันสว่าง!

ในบ่ายวันพุธไม่มีเรียน

ดาร์กเดินอ้อมเส้นทางไปเล็กน้อย และเข้าไปในทางลับเมื่อไม่มีใครเห็น

จากนั้นก็เดินตามเส้นทางที่เขาออกมาเมื่อคืนนี้ และสิบกว่านาทีต่อมาเขาก็เจอวิหารแล้ว

อย่างที่คิดเลย…

ไม่มีใครอยู่ในวิหาร!

ทั้งภาคีลึกลับและเวอร์เธอร์ที่บาดเจ็บ ดูเหมือนจะไม่มีใครเข้าใจถึงประโยชน์ของการมาในตอนกลางวันเลย

ดาร์กสั่งให้รุกกี้เดวิมอนเฝ้าระวัง จากนั้นเขาก็อัญเชิญอีบุยตัวน้อยออกมาและเริ่มรวบรวม [ราคะ] ทันที!

ขั้นตอนที่สำคัญที่สุด คือการดึง [ราคะ] ออกมา

มันอาจเป็นเรื่องยากสำหรับคนอื่น

แต่สำหรับดาร์ก เพียงแค่ใส่พลังเวทมนตร์เล็กน้อยก็สามารถดึง [ราคะ] ที่สะสมอยู่ในรูปปั้นเทพธิดาออกมาได้

จากนั้นเขาก็สามารถใช้เครื่องหยดสมองวิเศษเพื่อดึงมันออกมาได้ตามต้องการ และเขายังสามารถดึงได้จนเต็มหลอด!

ง่ายเกินไปแล้ว

ง่ายเสียจนดาร์กเกือบคิดว่ามันเป็นเพียงความฝัน

ขวดแห่งความคิดที่เขายืมมาจากศาสตราจารย์สามารถเก็บได้สามสิบหยดเต็ม

ดาร์กเติมเต็มขวดแห่งความคิดอย่างรวดเร็ว และถึงกับดูดเก็บลงในเครื่องหยดสมองวิเศษอีกหยด ก่อนจะออกจากวิหารอย่างไม่เต็มใจ

แต่เด็กชายไม่ได้สังเกตว่าหลังจากที่เขาจากไป ผิวสีขาวราวกับหยกของเทพธิดาก็เริ่มแตกออกอย่างช้า ๆ…

…

พอเวลาบ่ายสามครึ่ง ดาร์กก็กลับมาที่หอพักแล้ว

เขาเอาอุปกรณ์ทดลองออกมา และวางขวดแห่งความคิดที่มุมบนซ้าย วางเครื่องหยดสมองวิเศษบนหิ้งโดยยกปากขึ้น จากนั้นก็ล้างมือและเริ่มทำการทดลอง

สำหรับการสร้างการ์ดเมจิกหมวดมหาบาป ดาร์กพอมีประสบการณ์บ้างแล้ว

โดยทั่วไปหากจะสร้างให้ได้อย่างแม่นยำตามวิธีการสร้าง [การ์ดอารมณ์]

ต้องต้ม ‘น้ำสมอง’ ก่อนแล้วจึงค่อยทำ ‘น้ำยาปิดผนึก’

ดาร์กหยิบการ์ดเวทมนตร์เปล่ามาวางออกบนโต๊ะทดลอง

จากนั้นก็เกลี่ย ‘น้ำสมอง’ ที่ดูเหมือนไข่ขาวบนการ์ดเวทมนตร์เปล่าให้ทั่ว เพื่อเปลี่ยนคุณสมบัติพื้นผิวของการ์ดเวทมนตร์และทำให้เคลือบสสารความคิดเช่นอารมณ์ไปกับมันได้ง่ายขึ้น

ในขั้นตอนถัดมา

ดาร์กหยิบเครื่องหยดสมองวิเศษ กดปลายเครื่องหยดสมองวิเศษกับการ์ดเวทมนตร์เปล่า และบีบสมองวิเศษอย่างแรง!

หยดของ [ราคะ] ที่เก็บไว้ในสมองวิเศษถูกบีบออกมา!

‘น้ำสมอง’ ปรากฏออกมา และ [ราคะ] ก็ดูราวกับสีสันที่หยดลงบนกระดาษสีขาว สีของมันกระจายไปทั่วการ์ดในทันที

ต่างจากสีทองเข้มที่ [อัตตา] แสดงให้เห็น เพราะ [ราคะ] เป็นสีชมพูที่ดูเลือน ๆ และมันก็จางมาก!

เมื่อการทดลองดำเนินมาถึงจุดนี้ ดาร์กก็พบปัญหาทันที “เดี๋ยวก่อนนะ ฉันจำได้ว่าตอนที่ทำการ์ดเวทมนตร์อัตตาแค่ [อัตตา] หยดเดียวก็เปลี่ยนการ์ดเวทมนตร์เปล่า ให้กลายเป็นสีทองเข้มมากได้แล้ว แต่นี่มันจางมากเลย…เป็นเพราะปัญหาด้านคุณภาพหรือเปล่า? หรือหยดเดียวไม่พองั้นเหรอ?”

ด้วยความสงสัย ดาร์กจึงดึง [ราคะ] อีกหยดหนึ่งออกมาจากขวดแห่งความคิด และหยดมันลงบนพื้นผิวของการ์ดอีกครั้ง

สีชมพูบนพื้นผิวการ์ดในที่สุดก็เข้มขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ดีเท่ากับ [ราคะ I] ที่สร้างด้วยการ์ดดอกไม้

จนกระทั่ง [ราคะ] หยดที่สามลงไป สีของการ์ดเวทมนตร์ถึงใกล้เคียงกับ [ราคะ I] มาก

ดาร์กบันทึกปรากฏการณ์นี้และเริ่มใช้ ‘น้ำยาปิดผนึก’

…

หลังจากผ่านไปประมาณสิบนาที ในที่สุดการ์ดเมจิกหมวด [ราคะ] ก็เสร็จสมบูรณ์

ดาร์กหยิบการ์ดใบนี้ขึ้นมา และสังเกตมันอย่างระมัดระวังชั่วขณะหนึ่ง

บางทีอาจเป็นเพราะกระบวนการทดลอง เขาจึงรู้สึกว่า ‘มัน’ ดูไม่ค่อยน่าเชื่อถือนัก

“ฉันควรลองดูก่อน”

ทันใดนั้น เขาก็หันไปมองที่รุกกี้เดวิมอนผู้ซึ่งแกล้งทำเป็นหลับ โดยหลับตาอยู่บนหิ้งนก

…

การทดลองแสดงให้เห็นว่า การ์ดเวทมนตร์นี้มีเอฟเฟกต์อยู่บ้าง แม้ว่าจะระยะเวลาการเกิดเอฟเฟกต์ด้อยกว่าการ์ดดอกไม้เล็กน้อย

จากนั้นเขาก็ทำการคำนวณอย่างง่าย

“[ราคะ I] หนึ่งใบใช้ [ราคะ] ตั้งสามหยด ถ้าเป็นอย่างนี้ [ราคะ II] จะไม่ต้องการเก้าหยดเลยเหรอ? แล้ว [ราคะ III] ล่ะ ต้องใช้ประมาณสามสิบหยดเลยรึเปล่าเนี่ย?”

ถ้าเขายังคงสร้าง [ราคะ II] ต่อไป ก็มีแนวโน้มว่า [ราคะ] ที่เหลืออยู่อาจไม่เพียงพอที่จะสร้าง [ราคะ III] ได้ ดังนั้นดาร์กจึงตัดสินใจข้าม [ราคะ II] และพยายามสร้าง [ราคะ III] แทน!

“เหลืออีกยี่สิบแปดหยด ฉันหวังว่าจะพอนะ”

ดาร์กไม่ได้คาดหวังอะไรมากกับการ์ด [ราคะ] ที่สร้างจากรูปปั้นเทพธิดา เขาเพียงหวังว่าการทดลองนี้จะให้ประสบการณ์สำหรับการสร้าง [อัตตา III] ในภายภาคหน้าได้บ้าง

อย่างไรก็ตาม เขายังคงหยิบการ์ดเวทมนตร์เปล่าราคาห้าสิบคะแนนใบหนึ่งจากสองใบ และเริ่มสร้าง [ราคะ III] อย่างระมัดระวัง

ขั้นตอนการผลิตนั้นก็เหมือนกับครั้งก่อน ยกเว้นตอนหยด [ราคะ] ลงไป เพราะเขาจะใช้ [ราคะ] ทั้งยี่สิบแปดหยดเต็ม!

ใช่แล้ว เขาจะใส่ [ราคะ] ที่เหลือทั้งหมดเข้าไป!

ผลที่ได้คือการ์ดเวทมนตร์เปล่าใบนี้ ถูกย้อมจากภายในสู่ภายนอกจนกลายเป็นสีชมพูทองที่มีกรุ่นกลิ่นแห่งความเสน่หา และให้ความรู้สึกเหมือนถูกยั่วยวนอยู่ตลอดเวลา

ดาร์กสงบสติอารมณ์และทำการทดลองต่อไป

เขาใช้ [น้ำยาปิดผนึก] และวาดวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์

วงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์เจ็ดวงถูกวาดขึ้นในคราวเดียว!

เมื่อวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์สุดท้ายถูกกระตุ้นสำเร็จ แม้แต่ดาร์กเองก็พูดไม่ออก เพราะเขาสามารถสร้าง [ราคะ III] ขึ้นมาได้จริง ๆ

…

จากรูปลักษณ์ภายนอก [ราคะ III] นี้ดูเหมือนจะไม่แตกต่างจาก [ราคะ I] มากนัก แต่มีเพียงสีเท่านั้นที่ดูมีเสน่ห์มากขึ้น และยังมีกลิ่นหอมลอยอวลออกมาแต่ไม่น่ารำคาญใจ

ทว่าไม่มีอะไรที่สามารถประเมินได้จากรูปลักษณ์เท่านั้น

ถ้าดาร์กต้องการรู้เอฟเฟกต์ของมัน มีวิธีเดียวเท่านั้นที่จะรู้ได้!

ดาร์กอดมองรุกกี้เดวิมอนอีกครั้งไม่ได้

“ไม่! นายท่าน ไม่เอาอีกแล้ว!”

และแล้ว…รุกกี้เดวิมอนที่เพิ่งฟื้นจากผลของราคะก็ตกลงไปในขุมนรกอีกครั้ง!

“เมี้ยว เมี้ยว~!”

หญ้าแมวเหลือบมองจากหน้าต่างระเบียง

เสียงเหมียวเหมียวน่ารักนี้ รุกกี้เดวิมอนกลับคิดว่านี่คือน้ำเสียงเยาะเย้ยจากอีกฝ่าย!

มันเหยียดอุ้งเท้าออกแล้วนอนลง

“มาเลย! เอาที่สบายใจเลย!”

ชีวิตก็เหมือนกับการตกเป็นเป้าของนางโง่ ในเมื่อคุณไม่สามารถต้านทานได้เช่นนั้นก็ต้องหันมาเรียนรู้ที่จะสนุกกับมันแทน

รุกกี้เดวิมอนติดตามดาร์กมานานแล้ว ในที่สุดมันก็เข้าใจวลีที่โด่งดังนี้

…

ดาร์กส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

รุกกี้เดวิมอนค่อนข้างน่าสงสาร

‘ฉันขอโทษจริง ๆ นะที่ต้องทำแบบนี้กับนายตลอดเลย’

แต่การทดลองที่ควรทำ…ก็ต้องทำให้ได้!

ดาร์กสูดหายใจเข้าลึก ๆ และหนีบการ์ดเวทมนตร์ [ราคะ III] ด้วยนิ้วชี้และนิ้วกลาง จากนั้นสะบัดมือไปข้างหน้าเพื่อเปิดใช้งาน

“ในนามของดาร์ก เดม่อน จงออกมา!”

เพียงชั่วพริบตา

แสงสีชมพูเข้มก็พุ่งออกมาจากการ์ดเวทมนตร์ [ราคะ III]

เกือบทั่วทั้งห้องพักสว่างไสวเต็มไปด้วยสีชมพู

ยกเว้นตัวผู้ร่ายเอง ทุกสิ่งได้รับผลกระทบหมด หญ้าแมวที่อยู่นอกหน้าต่างส่งเสียงร้องแผ่วเบา

ส่วนรุกกี้เดวิมอนที่โดนแสงโดยตรงนั้น…

บทที่ 69 ดาร์ก เดม่อน…กลางวันแสก ๆ

มี [ราคะ] สะสมอยู่ในรูปปั้นเทพธิดานี้เยอะมาก หากแยกออกมาได้ อย่าว่าแต่ [ราคะ I] และ [ราคะ II] เลย แม้แต่ [ราคะ III] และ [ ราคะ IV] ก็สร้างได้!

ปัญหาเดียวคือดูเหมือนมันจะยังขาด ‘กลิ่นอาย’ ไปอยู่บ้าง

ดาร์กได้สัมผัสกับ [ราคะ] ในรูปปั้นเทพธิดานี้ไปบ้างแล้วโดยผ่านการเชื่อมต่อ แต่มันกลับมีบางอย่างที่ขาดหายไปในนั้น ซึ่งเขาไม่สามารถสัมผัสได้

บางทีอาจเป็นเรื่องความแตกต่างด้านคุณภาพ หรือมีอะไรบางอย่างที่ขาดเกินไป

สรุปแล้ว มันแตกต่างจาก [ราคะ] ของดาร์กเล็กน้อย

นี่อาจเป็นเหตุผลว่าทำไม [ราคะ] ของเทพธิดาถึงสามารถนำมาใช้ทำการ์ดดอกไม้ได้

“และอีกปัญหาคือ ฉันมีความรู้ไม่พอ!”

ดาร์กอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

ความรู้ไม่สามารถหาได้ในชั่วข้ามคืน และมันต้องใช้เวลาอย่างมากในการเพิ่มพูนสะสม

เขาไม่ควรรีบร้อน

“ดูเหมือนพรุ่งนี้ฉันควรมาอีกครั้ง”

หลังจากตัดสินใจแล้ว ดาร์กก็ไม่อยู่ในวิหารนี้อีกต่อไป เขารู้สึกว่าตัวเองต้องไปพบศาสตราจารย์เคเซอร์และขอยืมขวดแห่งความคิดมาใช้

…

ขากลับนั้นสั้นกว่ามาก

เหตุผลหลักคือ ดาร์กเจอเวอร์เธอร์กำลังเดินกะเผลก พลางใช้มือลูบก้นป้อย ๆ ตัวเองอยู่ เมื่อเห็นแบบนั้น ดาร์กจึงเดินตามอีกฝ่ายไปยังทางลัด

เมื่อออกจากทางลับได้ เวลาก็ย่ำใกล้เที่ยงคืนแล้ว

ดาร์กรีบแยกทางกับเวอร์เธอร์ แล้วกลับไปที่หอคอยของบ้านขุนนางก่อนเคอร์ฟิว

สรุปได้ว่า การเดินเล่นในค่ำคืนนี้ผ่านไปได้อย่างราบรื่น

แม้จะสูญเสียการ์ดดอกไม้และการ์ด [ราคะ I] ไป แต่อย่างน้อย ยังมีการ์ดเมจิกหมวดราคะที่รอเขาอยู่อีกมากมายในอนาคต

คืนนี้ดาร์กหลับสบายพอสมควร

…

ตรงกันข้าม เวอร์เธอร์กำลังนอนพลิกตัวไปมา

เขาต้องรีบกลับมาหอพัก ก่อนที่ประตูหอคอยของบ้านอัศวินจะปิดห้ามไม่ให้เข้า นั่นทำให้ก้นของเขายิ่งระบมมากขึ้นเพราะออกแรงวิ่ง

แต่เมื่อเด็กชายนึกถึงชายชุดดำที่เขาพบในทางเดินลับ ความเจ็บปวดก็รุนแรงน้อยลง

“เขาไม่ใช่สมาชิกของภาคี แต่น่าจะเข้ามาด้วยเหตุผลอื่นเหมือนกับฉัน”

“บ้าจริง เขาเป็นใครกัน?”

“ฉันเกือบจะจับเขาได้แล้ว! โอ๊ย!”

คืนนั้น เวอร์เธอร์นอนคว่ำทั้งคืน

…

สายลมอุ่นพัดผ่านประตูเข้ามา

เมื่อแสงแดดลอดผ่านช่องผ้าม่าน หญ้าแมวซึ่งไวต่อแสงเป็นพิเศษก็ลืมตาขึ้นต่อหน้าดาร์ก

พอดาร์กตื่นขึ้นก็พบว่าหน้าเขาเปียก…

เด็กชายวางหญ้าแมวกลับเข้าไปในตะกร้านอนเล็ก ๆ บนโต๊ะข้างเตียงอย่างไม่เต็มใจแล้วลุกขึ้นไปล้างหน้า

“ดูดีมาก”

ดาร์กมองเข้าไปในกระจก แล้วอัญเชิญ [สไลม์ขยะ] ออกมามาสก์หน้า จากนั้นเขาก็รู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที

‘เดลี่เสจ’ ของวันนี้แตกต่างออกไปเล็กน้อย

ดาร์กกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ตามลำพังในห้องนั่งเล่นส่วนกลาง วันนี้พาดหัวข่าวของหนังสือพิมพ์เป็นสี พร้อมด้วยรูปถ่ายของเจ้าหญิงทั้งสาม

เจ้าหญิงคนโตนั้นดูอ่อนโยนและมีคุณธรรม ส่วนเจ้าหญิงฝาแฝดทั้งสองก็น่ารักและน่าเอ็นดู

‘เดลี่เสจ’ ประกาศว่า เจ้าหญิงทั้งสามมีกำหนดการมาเยือนสถาบันเซนต์แมเรียนในวันฮาโลวีน และพวกเธอจะเข้าร่วมงานฮาโลวีนของสถาบันในฐานะตัวแทนของราชวงศ์

ในทางการเมือง นี่นับเป็นการแสดงความปรารถนาดีที่ชัดเจนมาก

และเนื่องจากอาจารย์ใหญ่อาร์เต้ยอมรับ จึงถือได้ว่าเป็นการแสดงจุดยืนที่ชัดเจน

ในหน้าเดียวกัน เลยด้านล่างพาดหัวข่าวไปเล็กน้อย มีการเผยแพร่ภาพถ่ายของเจ้าชายด้วย

ในส่วนของเจ้าชายนั้น พระองค์จะเสด็จไปที่สถาบันโฮลี มิสเทอรีเพื่อเข้าร่วมงานฮาโลวีนในคืนวันฮาโลวีน

“นี่ทั้งสองฝ่ายประกาศจุดยืนชัดเจนแล้วเหรอ?”

ดาร์กขมวดคิ้วเล็กน้อย

ไม่ว่าจะเป็นการต่อสู้ภายนอกหรือภายใน เขาก็ไม่อยากเห็นมันเกิดขึ้นทั้งนั้น

แต่มนุษย์…เป็นสิ่งมีชีวิตแบบนั้นมาตั้งแต่สมัยโบราณ

ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ พวกเขาย่อมไม่หยุดต่อสู้แน่นอน

ขณะที่จิบชาดำ ดาร์กก็วางหนังสือพิมพ์ลง

ถึงแม้เขาจะเป็นนกพิราบ แต่ตนก็หาได้คัดค้านการตัดสินใจบางอย่างของเหยี่ยว

แต่เพราะวัลคีรีเป็นถึงผู้นำของพรรคนกพิราบ แน่นอนว่าเขาในฐานะบุตรแห่งดัชเชส ย่อมต้องยืนหยัดอยู่ข้างหลังเธออย่างมั่นคง

อย่างไรก็ตาม ดาร์กเพิ่งอายุเพียงสิบสองปี และนับจากนี้ไปอีกหกปีข้างหน้า เวลาส่วนใหญ่ของเขา แน่นอนว่าต้องถูกใช้ไปในสถาบันเซนต์แมเรียน เพราะอย่างนั้น สิ่งต่าง ๆ ภายนอกย่อมไม่เกี่ยวข้องกับเขาสักเท่าไหร่

แทนที่จะสนใจเรื่องพวกนั้น เขาควรคิดถึงความจริงที่ว่าเจ้าหญิงทั้งสามกำลังเสด็จมาเข้าร่วมงานวันฮาโลวีนดีกว่า เชื่อเลยว่ามันต้องสร้างความตื่นเต้นให้กับทุกคนได้อย่างแน่นอน!

“เอลิซา แอนนา และแองจี้ ฉันจำได้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขากับฉันนั้นไม่ดีเท่าไหร่”

“…หวังว่านั่นจะช่วยให้ฉันไม่ต้องรับมือกับพวกเธออย่างลำบากนะ”

…

คาบแรกของวันพุธคือ คาบวิชาปรุงยา

ดาร์กมาที่ห้องเรียนแต่เช้า และมองดูเวอร์เธอร์ที่เดินเข้ามาทางประตูหลังโดยมีโรเบิร์ตประคองอยู่

‘ถ้ามันเจ็บขนาดนั้นทำไมไม่ไปห้องพยาบาลเล่า? ซิสเตอร์คาไลด์น่าจะยินดีช่วยเขาบรรเทาอาการปวดที่ก้นนะ’

ดาร์กระงับความอยากที่จะหัวเราะและครุ่นคิดในหัว

เนื่องจากเวอร์เธอร์และโรเบิร์ตได้รับบาดเจ็บภายในวันเดียว ทั้งสองจึงเดินเข้ามาในห้องเรียนด้วยใบหน้าขมขื่น

“โอ๊ย!”

เวอร์เธอร์นั่งลงอย่างระมัดระวัง แต่ยังคงกัดฟันด้วยความเจ็บปวด

โรเบิร์ตพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า “ทำไมนายไม่ไปห้องพยาบาลล่ะ? จริง ๆ แล้วซิสเตอร์คาไลด์เป็นคนดีนะ เธอไม่น่ากลัวอย่างที่ข่าวลือบอกหรอก”

“ฉันสบายดี” เวอร์เธอร์รีบพูด “ถ้าฉันชินกับมัน ฉันก็ไม่เจ็บแล้ว”

เป็นผลให้ทันทีที่ชั้นเรียนเริ่ม ศาสตราจารย์ทอมป์สันเห็นว่าเวอร์เธอร์ยิ้มในขณะที่เขากำลังสอน อาจารย์จึงเรียกเขาขึ้นมาบนแท่นโพเดียม

เวอร์เธอร์อดทนต่อความเจ็บปวด และทำแบบฝึกหัดจนเสร็จ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีเขียวเมื่อเดินลงจากแท่นโพเดียม

…

คาบที่สองคือ คาบวิชาอัญเชิญ

ศาสตราจารย์ซิลเวอร์นำ [การ์ดอัญเชิญ] ออกมาสอน ซึ่งมันสามารถตอบสนองต่อเทคนิคการอัญเชิญ และสามารถใช้ฝึกฝนการอัญเชิญบูชายัญได้

จอมเวทฝึกหัดร่ายคาถาอัญเชิญอย่างตื่นเต้น พวกเขาเรียกลูกบอลแสงขนาดใหญ่ออกมาลูกแล้วลูกเล่า

ก่อนที่คาบเรียนจะจบลง ศาสตราจารย์ซิลเวอร์บอกกับนักเรียนว่าพวกเขาสามารถซื้อ [การ์ดอัญเชิญ] จากเธอเพื่อฝึกฝนได้ ด้วยราคาเพียงร้อยคะแนน แต่สุดท้ายก็มีนักเรียนไม่เกินหนึ่งในสามที่ซื้อมัน

…

แน่นอนว่าดาร์กซื้อมันมา

คะแนนของเขาเพิ่มขึ้นด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

ไม่ว่าจะเป็นการช่วยโรเบิร์ต หรือ ‘ตารางสูตรคูณ’ พวกมันทำคะแนนให้แก่เขามากมาย

สิ่งสำคัญคือ ชุดการ์ดอัญเชิญนี้ใช้งานง่ายมาก เขาพบว่าคาถาอัญเชิญปกติของเขา สามารถลดระยะเวลาให้สั้นลงจนเหลือน้อยกว่าหกวินาทีได้ แม้ว่าเขาจะเพิ่งเริ่มเรียนรู้การอัญเชิญด้วยวิธีบูชายัญ แต่เขาก็เรียนรู้มันได้รวดเร็ว

การต่อสู้กับเวอร์เธอร์เมื่อคืนนี้ ทำให้ดาร์กตระหนักถึงความสำคัญของการอัญเชิญ

เพราะในการต่อสู้ระหว่างจอมเวท ทุกวินาทีมีความสำคัญ มีแค่การบีบอัดเวลาร่ายและคูลดาวน์ของคาถาอัญเชิญให้ถึงขีดจำกัดเท่านั้น เราถึงจะไม่ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบในระหว่างการต่อสู้

…

หลังเลิกเรียนดาร์กสูดหายใจเข้าลึก ๆ และมุ่งหน้าไปยังห้องทำงานของศาสตราจารย์เคเซอร์อีกครั้ง

เขาไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ แต่ขอยืมขวดแห่งความคิดจากศาสตราจารย์เท่านั้น

เมื่ออาจารย์ถามอย่างเป็นกันเอง เขาก็ยิ้มและบอกว่าการทดลองของเขาก้าวหน้าไปอีกขั้นแล้ว และหากใช้ขวดแห่งความคิดก็จะทำให้สะดวกมากขึ้น

ศาสตราจารย์เคเซอร์เพียงให้กำลังใจเขาด้วยคำพูดสองสามคำ จากนั้นจึงตรวจการบ้านของนักเรียนต่อไป

ทั้งสองไม่ได้พูดถึงการ์ดดอกไม้ตั้งแต่ต้นจนจบ

หลังจากที่ดาร์กออกจากห้องทำงาน เขาก็ไปที่โรงอาหารเพื่อทานอาหาร แล้วจึงกลับไปที่หอพัก หยิบเอาเครื่องหยดสมองวิเศษพร้อมกับเครื่องมือต่าง ๆ ออกมา จากนั้นก็ตรงไปยังทางเดินลับอีกครั้งในระหว่างกลางวัน!

บทที่ 68 การปะทะกันครั้งแรกของดาร์กและเวอร์เธอร์

“หือ! คิดว่าฉันจะปล่อยให้นายตามทันงั้นเหรอ?”

ช่องว่างความแข็งแรงระหว่างพวกเขา เผยออกมาให้เห็นตั้งแต่ตอนวิ่งรอบโถงในคาบวิชาการประลองแล้ว

ดาร์กวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่ตื่นตระหนก และบางครั้งเขายังหันกลับไปมองเวอร์เธอร์ซึ่งอยู่ด้านหลัง มองดูบุตรแห่งวีรบุรุษวิ่งอย่างเอาเป็นเอาตายและหอบหายใจไม่ทัน

แต่เวอร์เธอร์ไม่ได้โง่

เมื่อเห็นความแตกต่างระหว่างพวกเขา เด็กชายก็นึกถึงกวางของตน!

เวอร์เธอร์ปีนขึ้นไปบนหลังกวางและอดทนต่อความรู้สึกไม่สบายระหว่างขายามมันวิ่ง ผ่านดวงตาของหน้ากากไอ้แมลงวัน เขาจ้องมองไปข้างหน้าอย่างดุดันราวกับว่าจะแทงชายเบื้องหน้าตนให้ได้!

แต่ทันใดนั้นเอง ดาร์กที่วิ่งไปข้างหน้ากลับเลี้ยวหายไปตรงหัวมุม

ตั้งแต่วินาทีที่เวอร์เธอร์ปีนขึ้นไปบนกวาง ดาร์กก็รู้ทันทีว่าการแข่งจบลงแล้ว

อย่างที่ทราบว่า การอัญเชิญสปิริตออกมาเป็นเวลานานนั้นจำเป็นต้องใช้พลังเวทมนตร์อย่างต่อเนื่อง

ส่วนพรสวรรค์ด้านพลังเวทมนตร์ของบุตรแห่งวีรบุรุษก็เพียงพอที่จะสนับสนุนเขาตลอดทั้งคืน

อาศัยการเลี้ยวหัวมุมของดาร์ก เขาอาจจะสามารถทิ้งระยะออกห่างเล็กน้อยได้สักพัก แต่ให้สลัดอีกฝ่ายหลุดไปเลยมันก็ยังคงเป็นเรื่องยากอยู่ดี

เมื่อมันเป็นแบบนี้แล้ว ดาร์กจึงตัดสินใจสู้กลับทันที

ในวินาทีที่แปด สไลม์ขยะปรากฏตัวขึ้นในมือของเด็กชาย

หลังจากเลี้ยวอีกมุมหนึ่ง อีบุยเริ่มออกตัววิ่งตามเขาและมันก็วิ่งไปข้างหน้า

ที่ทางแยกต่อไป สัญลักษณ์ของอัตตาปรากฏบนหน้าผากของอีบุย

ความเร็วของมันเพิ่มขึ้นและหายตัวไปอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า

ในที่สุดเวอร์เธอร์ กาวด์ก็ได้เห็นแผ่นหลังของดาร์กอีกครั้ง เขาถ่ายโอนพลังเวทมนตร์เข้าไปในกวางอย่างต่อเนื่อง เพราะเขามีการ์ดดอกไม้พิเศษอยู่ในมือแล้ว

[ความรักต้องห้าม]!

ระยะห่างระหว่างทั้งสองฝ่ายลดลงอย่างรวดเร็ว

เมื่อเวอร์เธอร์คิดว่าเขาตามคนข้างหน้าทันแล้ว เจ้านั่นกลับถอดหมวกทรงสูงออกแล้วปามันมาทางเขา!

หมวกทรงสูงสีดำสนิทหมุนไปในอากาศ และเกือบจะชนกับเวอร์เธอร์ที่ขี่กวางไล่มาด้วยความเร็วสูง

เวอร์เธอร์ไม่มีเวลาตอบสนอง แต่กวางกระโดดไปทางขวาทันที ช่วยให้เจ้านายมันหลบหมวกทรงสูงที่กำลังมาถึงหน้าได้ในวินาทีสุดท้ายพอดี

แต่ทันใดนั้นเอง! มวลน้ำของวัตถุซึ่งคล้ายสไลม์สีเขียวพลันปรากฏขึ้นจากด้านหลังของหมวกทรงสูง และสาดเข้าใส่ใบหน้าของเวอร์เธอร์

เมื่อวิสัยทัศน์ของเด็กชายถูกบดบัง ความตื่นตระหนกก็บังเกิดขึ้นในหัวใจเขาทันที

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก

เขาเห็นเงาเล็ก ๆ แวบไปมาอยู่ในอากาศ จากนั้นกวางของเขาก็กรีดร้อง ก่อนจะถูกกำจัดออกไปทันทีโดยไม่อาจสู้กลับได้แต่อย่างใด

จากนั้นสไลม์สีเขียวบนใบหน้าเวอร์เธอร์ก็หายไป

เขาตกลงมาจากอากาศ

โชคดีที่กวางหยุดเคลื่อนไหวทันทีเมื่อการมองเห็นของเจ้านายมันถูกบดบัง มิฉะนั้น หากมันยังพุ่งไปข้างหน้าเช่นเดิม เวอร์เธอร์อาจตกลงมาบาดเจ็บสาหัสได้

…

ที่มุมทางเดิน

หลังจากที่ดาร์กโบกมือ จุดแสงสองจุดก็พุ่งกลับเข้ามาในการ์ดเวทมนตร์

นี่ถือเป็นการต่อสู้ที่เรียบง่าย

“ฉันว่าเขาไม่น่าเห็นอะไรหรอกมั้ง”

ดาร์กเหลือบมองบุตรแห่งวีรบุรุษที่ล้มไปนอนกับพื้น ก่อนจะพึมพำเสียวแผ่วเบา

เด็กชายเดินอ้อมไปบนทางแยกอีกทาง มือหยิบหมวกทรงสูงสีดำขึ้นจากพื้น หันหลังให้กับเวอร์เธอร์พลางปัดฝุ่นออกจากหมวก เมื่อสะอาดแล้ว เขาจึงสวมมันอย่างสง่างามและสงบนิ่ง

…

จากนั้นดาร์กก็เลิกสนใจเพื่อนร่วมชั้น และรีบกลับไปที่วิหารเล็ก ๆ

ตอนนี้ ‘ภาคี’ อาหารทะเลนั่นออกไปแล้ว และ ‘ปัจจัยไม่แน่นอน’ อย่างเวอร์เธอร์ก็ถูกขจัดออกไปแล้ว หากดาร์กไม่ใช้โอกาสนี้ศึกษาวิหาร มันคงจะเป็นการทำให้ ‘ของขวัญจากศาสตราจารย์เคเซอร์’ เสียเปล่าจริงไหม?

ดาร์กไม่สนใจจุดประสงค์ของภาคีนั่น

เขาแค่มาหาต้นตอสาเหตุของ ‘การ์ดดอกไม้’

ตอนนี้มันชัดเจนมาก รูปปั้นเทพธิดาในวิหารนี้เป็นต้นตอที่ว่าของ ‘การ์ดดอกไม้’!

เมื่อดาร์กก้าวเข้ามา คบไฟที่ดับไปก็สว่างขึ้นอีกครั้ง มันส่องสว่างไปทั่วทุกซอกมุมของห้องโถง

ดาร์กเรียกรุกกี้เดวิมอนออกมา และปล่อยให้มันบินไปรอบ ๆ วิหารเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครซ่อนตัวอยู่

ในทางกลับกัน เขาก็เดินไปที่ด้านหน้าของรูปปั้นและสังเกตเทพธิดาอย่างระมัดระวัง มันทำให้รู้สึกถึง ‘ความศักดิ์สิทธิ์’ ได้ในทันที

เธอเอามือกุมหน้าอก ดวงตาหลับตาพริ้มและก้มหน้าเล็กน้อย ราวกับหญิงสาวที่บริสุทธิ์กำลังสวดมนต์อยู่ในโบสถ์

รัศมีอันนุ่มนวลที่เล็ดลอดออกมาจากร่างกายของเธอทำให้ผู้คนรู้สึกสบายใจมาก

แต่ดาร์กกลับไม่รู้สึกถูกแรงดึงดูดจากเทพธิดาได้ง่าย ๆ เช่นเวอร์เธอร์ เขาสังเกตอย่างระมัดระวังอยู่ครู่หนึ่ง และเริ่มพิจารณาว่านี่น่าจะเป็นวิหารของเทพธิดาสักองค์

“พลังของการ์ดดอกไม้มาจากสิ่งนี้ ความใคร่ลดลงเพราะถูกชำระให้บริสุทธิ์ด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์งั้นเหรอ?”

เพื่อยืนยันข้อสันนิษฐานของเขา ดาร์กจึงหยิบการ์ด [ราคะ I] ออกมา

แต่เมื่อพลังเวทมนตร์ถูกถ่ายโอนเข้าไปใน [ราคะ I] รูปปั้นเทพธิดาพลันเปล่งประกายออกมาพร้อมกัน!

ดาร์กหลับตาลง แต่แล้ว [ราคะ +1] กลับล่องลอยผ่านวิสัยทัศน์อันมืดมิดของเขาไปอย่างรวดเร็ว

สิ่งนี้ทำให้เขาตอบสนองทันที และหยุดการป้อนพลังเวทมนตร์ให้กับ [ราคะ I] แทบจะในตอนนั้น!

“หือ! ปรากฏว่ามันเป็นพลังจากรากฐานเดียวกัน!”

สีหน้าของดาร์กเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเขารู้ว่ามันคืออะไร

ภายใต้รูปลักษณ์อันศักดิ์สิทธิ์ของเทพธิดาองค์นี้ กลับมีมหาบาป [ราคะ] ที่หนาแน่นกว่าที่เขามีในตอนนี้!

ปรากฏว่าเหตุผลที่การ์ดดอกไม้สามารถลดค่า [ราคะ] ได้ หาใช่ถูกทำให้บริสุทธิ์ แต่เพื่อดูดซับต่างหาก!

ณ ตอนนี้

การใช้การ์ด [ราคะ I] เป็นสื่อกลาง ปริมาณของ [ราคะ] ที่สะสมอยู่ในตัวเทพธิดาพลันหลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายของดาร์ก!

ราวกับมวลน้ำหลากที่ไหลลงสู่เบื้องล่าง และจะหยุดมันได้ก็ต่อเมื่อต้องเข้าสู่สภาวะสมดุลเท่านั้น!

โชคดีที่การ์ด [ราคะ I] ก็เป็นแค่การ์ด [ราคะ I] มันทั้งเล็กและเปราะบางเกินไปในฐานะ ‘ท่อ’ ส่งพลังงาน ดังนั้นตอนนี้มันถึงเป็นเพียง [ราคะ +1] เท่านั้น

เพียงแต่ว่าท่อส่งได้เชื่อมต่อกันแล้ว แม้ว่าดาร์กจะหยุดป้อนพลังเวทมนตร์แต่ก็ไม่สามารถปิดมันได้อยู่ดี

ในช่วงเวลาที่สำคัญนี้

ดาร์กดึงการ์ด [อัตตา I] ออกมา

หลังจากผ่านไปหกวินาที ดวงตาของรุกกี้เดวิมอนก็เปลี่ยนไป

ดาร์กโยนการ์ด [ราคะ I] ขึ้นไปบนท้องฟ้าโดยไม่ลังเล

และรุกกี้เดวิมอนผู้ซึ่งไม่พอใจกับการ์ดเวทมนตร์ใบนี้มาเป็นเวลานาน ก็กระพือปีกโจมตีมัน กระบอกฉีดยาที่มีหัวฉลามสามอันพุ่งเข้าหาการ์ดสีชมพูและขยี้จนแหลกเป็นชิ้น ๆ!

“ฮ่า ๆๆๆ!”

เสียงหัวเราะอันดุร้ายของรุกกี้เดวิมอนดังก้องไปทั่ววิหาร

“ข้าคือรุกกี้เดวิมอน สิ่งมีชีวิตชั้นสูงโดยธรรมชาติ เจ้าเป็นแค่การ์ดเวทมนตร์ กล้าดียังไงมายั่วโมโหข้า”

“ถ้ามีการ์ดใบไหนกล้ามายั่วโมโหข้าอีก มันก็จะจบลงเช่นนี้แหละ!”

“โฮะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”

…

“เฮ้อ…”

เมื่อการ์ด [ราคะ I] แตกสลาย การเชื่อมต่อระหว่างดาร์กกับเทพธิดาก็พังทลายลง

เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่สายตาที่มองไปยังเทพธิดากลับมืดครึ้มมากขึ้น

“มีตัวตนเช่นนี้อยู่ในเซนต์แมเรียนได้ยังไงกัน?”

“ศาสตราจารย์เคเซอร์คงรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว แต่เขากำลังคิดอะไรอยู่?”

“หรือต้องการให้ฉันทำลายสิ่งนี้?”

“แล้วใครคือเทพธิดา?”

คำถามแล้วคำถามเล่าผุดขึ้นมา

ดาร์กเล่นกับการ์ด [อัตตา I] ในมือพลางครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่

ตอนนั้นเอง…

จู่ ๆ ก็มีความคิดผุดขึ้นมาในหัวของเขา

“ถ้าฉันใช้เทพธิดาองค์นี้ ฉันจะสามารถสร้างการ์ด [ราคะ] ระดับสูงกว่านี้ได้ไหมนะ?”

บทที่ 67 รุกกี้เดวิมอนร้องขอความเป็นธรรม

“เธอหูฝาดไปหรือเปล่า”

ศาสตราจารย์ซิลเวอร์ปรากฏตัวขึ้นในอีกสิบวินาทีต่อมา ดวงตางดงามจับจ้องไปยังผนังรอบ ๆ อย่างไม่แน่ใจเล็กน้อย

ศาสตราจารย์ดีดี้กระพือปีกบินพลางมองไปรอบ ๆ ด้วยเช่นกัน “ถ้าเราไม่ตรวจสอบ ฉันคงรู้สึกมีบางอย่างผิดปกติอยู่ตลอดเวลา และตอนนี้เด็ก ๆ ก็เริ่มรับมือได้ยากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว”

ศาสตราจารย์ซิลเวอร์อดไม่ได้ที่จะพยักหน้าเห็นด้วย “ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้ว ที่ผ่านมาเราไม่มีเวลาแม้แต่จะได้เรียนรู้เลย… นับประสาอะไรกับการออกมาเดินเล่นตอนกลางคืนกัน!”

…

มันมีเพียงกำแพงกั้นเท่านั้น

ดาร์กสงบจิตสงบใจ รอให้ศาสตราจารย์ซิลเวอร์และศาสตราจารย์ดีดี้จากไป และเมื่อพวกอาจารย์ไปแล้ว เด็กชายก็โล่งใจ ปล่อยรุกกี้เดวิมอนลง

รุกกี้เดวิมอนถูกเจ้านายกอดรัดเอาไว้อย่างรุนแรง เมื่อครู่มันแทบจะขาดใจตายไปให้รู้แล้วรู้รอด

พอหายใจได้จึงหอบเอาอากาศเข้าไปเต็มปอด และจู่ ๆ ก็รู้สึกราวกับตัวมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีจิตใจขึ้นมาจริง ๆ จากนั้นเจ้าตัวแสบจึงเอ่ยขึ้นว่า “อากาศช่างดีเหลือเกิน”

ดาร์กพูดไม่ออก “นายเป็นแค่วิญญาณรับใช้ ถึงกับต้องตอบสนองเวอร์ขนาดนี้ด้วย?”

รุกกี้เดวิมอนก้มหน้าลงและพึมพำ “เป็นวิญญาณรับใช้แล้วไงเล่า? เป็นวิญญาณรับใช้แล้วไม่มีสิทธิ์หายใจรึไง ฮึ?”

ดาร์กไม่สนใจจะพูดกับมันอีกแล้ว “ไปเถอะ หาทางไปกันต่อ”

“ก็ได้ ( ｡ •ˇ‸ˇ• ｡ )”

รุกกี้เดวิมอนก้มหัว คอตกและบินไปข้างหน้าตามเจ้านายสั่ง

ดาร์กหยิบปากกาพลังเวทของเขาออกมา พลางทำเครื่องหมายตามทางโดยทิ้งรอยพลังเวทไว้บนผนัง

ผีเสื้อจากการ์ดดอกไม้เห็นได้ชัดว่ามันไม่ฉลาดนัก จึงไม่รู้ว่าจะเลือกเดินไหน จึงทำได้เพียงแค่ชี้นำทางเท่านั้น

ถ้าดาร์กเดินตามมันไปอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า เขาคงเดินชนกับกำแพง

ในใจรู้สึกดีใจที่ตัวเองเอากระเป๋าสะพายข้างมาด้วย และเครื่องมือที่จำเป็นทั้งหมดก็อยู่ในนั้นด้วยเช่นกัน

อาศัยแค่จินตนาการเชิงพื้นที่ในหัวสมองของเขา ย่อมไม่เพียงพอที่จะวาดแผนที่จากอากาศได้

คบไฟทั้งสองข้างของทางลับยังคงสว่างขึ้นเรื่อย ๆ และมันค่อย ๆ ส่องทางนำไปข้างหน้า

ดาร์กเดินผ่านไปทุกเส้นทาง เมื่อเดินผิดทางก็แค่เดินกลับมาแล้วเลือกทางอื่นแทน

เด็กชายทำซ้ำแล้วซ้ำเล่าเช่นนี้ จนเขาใช้เวลาเดินอยู่ในเขาวงกตลับมานานกว่าครึ่งชั่วโมง!

ช่วยไม่ได้ที่การทำเช่นนี้ มันทำให้ประสาทสัมผัสของดาร์กทื่อลงไปตามกาลเวลาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และเป็นการยากที่จะแยกแยะทิศทางไหว

ขณะที่เขาเริ่มรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย จู่ ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังข้ามกำแพงมา

“ปลาหมึก สิ่งที่นายทำเมื่อคืนนี้มันมากเกินไปหน่อยนะ!”

“นายนี่จริง ๆ เลยปลาปักเป้า ถ้ายอมรับเรื่องนี้ไม่ได้ ก็ออกจากภาคีเราไปเลยดีกว่า!”

“ฉันรู้ว่านี่เป็นเพียงการทดสอบ แต่…”

“ไม่มีแต่! ดูคางอ้วน ๆ กับพุงป่อง ๆ ของนายสิ พ่อแม่นายบอกแบบนี้แล้วทิ้งนายรึเปล่า?”

“ปลาหมึก นั่นหยาบคายมาก…”

“ฉันแค่พูดความจริง”

“ช่างมันเถอะ ฉันเถียงนายไม่ชนะอยู่แล้ว เราต้องทำอะไรต่อไปถ้างั้น?”

“ซ่อนตัว อย่าให้อาจารย์รู้”

…

ขณะที่เสียงเหล่านั้นหายไป ดาร์กก็พึมพำกับตัวเอง “ฉลาดจริง ๆ ที่เรียกกันด้วยชื่ออาหารทะเล ดูเหมือนว่าคุณปลาหมึกจะเป็นคนที่เปลี่ยนโรเบิร์ตให้กลายเป็นผู้หญิงเมื่อคืนนี้สินะ”

จากนั้นเขาก็รอที่เดิมอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเคลื่อนตัวไปตามกำแพง จนในที่สุดเขาก็เห็นเส้นทางรอบกำแพง

ดาร์กเคลื่อนตัวไปทิศทางตรงกันข้ามกับที่ปลาหมึกและปลาปักเป้าได้หายไป และในที่สุดเด็กชายก็กลับมาอยู่บนเส้นทางที่ถูกต้อง

จากปฏิกิริยาของผีเสื้อ เขารู้สึกได้ว่าจุดหมายสุดท้ายไม่น่าจะอยู่ไกลจากนี้

ดังนั้น ฝีเท้าของเด็กชายจึงชะลอตัวลง

ดาร์กไม่รู้ว่ามีคนใน ‘ภาคี’ ที่ว่านี้กี่คน

ถ้ายังมีคนอยู่ข้างใน เขาต้องเตรียมใจให้พร้อมก่อนจะลงมือ

แต่ดูเหมือนดาร์กจะโชคดีมาก เพราะกระทั่งเข้ามาในห้องโถงเล็กแล้ว เขาก็ไม่เจอใครเลย…ไม่สิ มีคนอยู่!

ดาร์กหันหลังกลับทันที แผ่นหลังพิงกำแพงแล้วค่อยลอบมองเข้าไป

ทว่าผีเสื้อกลับดูเหมือนตื่นเต้นราวกับพบเจออะไรบางอย่าง มันบินเข้าไปข้างในนั้นอย่างควบคุมไม่ได้

‘นี่ไม่ดีแล้ว’ ดาร์กครุ่นคิดกับตัวเอง แล้วเห็นว่าด้านหลังรูปปั้นในห้องโถง มีเงาที่เพิ่งเปิดปรากฏออกมาถอยตัวกลับในทันที!

“( ⊙ o ⊙ ) หืม?”

ปฏิกิริยานี้?

ดาร์กรู้สึกประหลาดใจ

คนที่ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังนั่น…ดูเหมือนกังวลว่าจะถูกเจอตัวเช่นกัน

สิ่งนี้ทำให้ดาร์กตระหนักได้ในทันทีว่านั่นก็เป็นผู้บุกรุกด้วย

“ฉันควร… แกล้งคนคนนั้นไหมนะ”

ความคิดนี้หายไปในพริบตา

แน่นอนว่าเขาไม่ได้ทำอย่างนั้นจริง ๆ

สาเหตุหลักคือผีเสื้อบินไปรอบ ๆ รูปปั้นแล้วกำลังร่อนตัวลงมา โดยการบินไปตามส่วนต่าง ๆ ของรูปปั้นราวกับเก็บน้ำหวาน

รูปปั้นดูประณีตดุจหยกที่เรียบเนียน สวยงามจนเปล่งประกายแสงสีขาวนวลออกมา และทุกครั้งที่ผีเสื้อบินร่อนลงมา พวกมันจะจับต้องกับประกายแสงนั้น

แต่ประกายแสงนั้นอยู่ได้ไม่นานก็กลับกลายเป็นฝุ่นผงระยิบระยับและหายวับไปในอากาศ

คนที่ซ่อนตัวอยู่หลังรูปปั้นได้รับผลกระทบจากผีเสื้ออย่างเห็นได้ชัด ดาร์กสามารถได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวอย่างแผ่วเบาจากอีกฝ่าย

ดูเหมือนว่าบุคคลนั้นจะต้องการไล่ผีเสื้อที่เข้าไปใกล้?

ด้วยการคาดเดาบางอย่างในใจ ดาร์กดึงชุดหน้ากากทักซิโด้ออกจากซองการ์ด

“จงออกมา”

หลังจากแสงริบหรี่ลง ชุดนักเรียนของดาร์กก็ถูกแทนที่ด้วยชุดแต่งกายราคาถูก

ชุดดำ หมวกทรงสูง แว่นสีขาว เสื้อคลุมสีแดงเข้ม ถุงมือสีขาว และดอกกุหลาบสีแดงเลือดนก!

หากไม่รวมวัสดุการแต่งกายที่ราคาถูก มันก็ถือได้ว่าเป็นเครื่องแต่งกายสุภาพบุรุษทั่วไป

ดาร์กแตะแก้มของเขา ในใจรู้สึกว่าสิ่งนี้ไม่น่าเรียกว่า ‘หน้ากาก’ เพราะมันเป็นแค่แว่นตาคู่เดียว

แต่จะให้หาอะไรมาปิดใบหน้าตอนนี้ เขาก็หาไม่ได้จริง ๆ

…

ในขณะเดียวกัน…

คนที่ซ่อนตัวอยู่หลังรูปปั้นอาจรู้สึกหงุดหงิดกับผีเสื้อ หรือเขาอาจค้นพบว่าดาร์กก็เป็น ‘ผู้บุกรุก’ เช่นกัน… แน่นอนว่า เขาอาจรู้สึกตนเองถูกพบตัวแล้วด้วยเช่นกัน

และภายในเวลาอันสั้น เขาก็เริ่มไล่ผีเสื้อรุนแรงขึ้น!

ทันใดนั้นเอง หลังจากที่รูปปั้นสว่างไสวด้วยประกายแสงผิดปกติ ผีเสื้อที่บินอยู่รอบ ๆ รูปปั้นก็ถูกกวาดล้างไปจนหมดสิ้น!

เปรี๊ยะ!

ดาร์กดึงการ์ดดอกสกุลเขากวางอ่อนออกมา และพบว่ามีรอยร้าวร้ายแรงปรากฏขึ้นตรงกลางการ์ดดอกไม้ใบนี้!

“ไม่คิดเลยว่าศาสตราจารย์จะไม่ได้โกหกฉัน มันเป็นแค่ของเล่นจริง ๆ”

ดาร์กตระหนักว่าในที่สุดเขาก็พบความจริงในคำพูดของศาสตราจารย์ และไม่รู้ว่าตนควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

เพราะหากเป็นการ์ดวิญญาณธรรมดา มันจะไม่ถูกทำลายโดยตรงแม้ว่าสปิริตจะถูกทำลายไป

…

“หยุดซ่อนตัว แล้วออกมาซะ!”

เวอร์เธอร์ กาวด์เดินออกมาจากด้านหลังรูปปั้นตามด้วยกวางตัวผู้คู่บารมี!

ดาร์กเกือบหัวเราะออกมาหลังจากเห็นชุดของเวอร์เธอร์

ที่จริงแล้วเวอร์เธอร์ก็ใช้การ์ดแต่งตัวเช่นกัน และมันคือ <ชุดไอ้มดแดง> แบบเต็มตัว หรือจะเรียกว่า ‘<ชุดไอ้แมลงวัน>’ ที่ทำขึ้นโดยรุ่นพี่ลีออน!

หมอนั่นหลงกลรุ่นพี่ลีออนแล้ว

สรุปคือเวอร์เธอร์สวมชุดแมลงวัน ที่ดูเหมือนแมลงวันตัวใหญ่ มีหน้ากากดวงตาขนาดใหญ่อยู่บนใบหน้าของเขา

หากตัดเรื่องรูปลักษณ์ภายนอกไป มันก็ปกปิดตัวตนของเขาได้ดีทีเดียว อีกอย่างชุดไอ้แมลงวันนี้ดูจะมีประโยชน์กว่าชุดหน้ากากทักซิโด้ของดาร์กเสียอีก

แต่เดี๋ยวก่อน ถ้าเขาพยายามปกปิดตัวเองอยู่ แล้วทำไมถึงต้องเรียกกวางสีขาวออกมาด้วย?

“ไม่นะ ฉันกลั้นหัวเราะไม่ไหวแล้ว ฉันต้องเรียนรู้จากเวอร์เธอร์และอย่าทำพลาดแบบเดียวกับเขา”

ดาร์กหันหลังกลับและวิ่งหนีไปโดยไม่ลังเล ทิ้งภาพแผ่นหลังอันลึกลับของเขาให้กับบุตรแห่งวีรบุรุษ ซึ่งในที่สุดก็รวบรวมความกล้าที่จะก้าวออกมา

แต่เวอร์เธอร์ดูเหมือนจะอารมณ์ค้างไปหน่อย เมื่อเห็นใครบางคนหนีไปโดยไม่ต่อสู้ ในใจราวกับรู้สึกถูกกระตุ้น เขาวิ่งไล่ตามอีกฝ่ายไปทันที

บทที่ 66 ดาร์ก เดม่อนดำดิ่งสู่ราตรี

ทินกรคล้อยต่ำลงและความมืดก็เริ่มมาเยือน จันทราปรากฏตัวออกมาทางทิศตะวันตก

ดาร์กหยุดพักจากการทดลองแล้วมาลูบหญ้าแมวเล่น หลังจากที่ทานอาหารเย็นที่รุกกี้เดวิมอนเอามาให้เสร็จ เขาก็เริ่มการทดลองรอบที่สองต่อ

ครั้งนี้ ดาร์กใช้วิธีขัดเกลาขั้นพื้นฐาน [ประเภทพืช – ธาตุแสง]

ผลที่ได้คือ ไม่ดีอย่างที่คิด

ด้วยประสบการณ์การผลิต [สไลม์ขยะ] เดิมทีดาร์กคิดว่าการจัด ‘ประเภทพืช’ ของเขานั้นน่าจะถูกต้อง

แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น

บางทีเหตุผลที่ขัดเกลา [สไลม์ขยะ] ออกมาได้ อาจเป็นเพราะเล็บของเขาน่าจะเป็นวัตถุดิบหลักที่แท้จริง

ตรงกันข้าม หลังจากที่ใช้วิธีขัดเกลาพื้นฐานของ [ประเภทนกและสัตว์ – คุณสมบัติแสง] มันกลับราบรื่นมาก

เพียงแต่ในขั้นตอนสุดท้ายของการเติมวัตถุดิบหลักนั้นมีขนแมวไม่เพียงพอ!

ไม่ว่าจะใส่ขนแมวกี่เส้นในวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์หมายเลข 1 แสงของวงแหวนขัดเกลาเวทมนตร์ก็ยังคงสลัว

ปรากฏการณ์นี้อธิบายไว้ในหนังสือเรียน และมันเกิดจาก ‘คุณภาพ’ ของวัตถุดิบหลักนั้นไม่เพียงพอ!

ดาร์กสรุปว่า [ประเภทนกและสัตว์ – คุณสมบัติแสง] น่าจะเป็นวิธีที่ถูกต้อง แต่ขนแมวที่ดูดซับ [อัตตา] เพียงเล็กน้อยนั้นไม่เพียงพอที่จะทำให้การ์ดเวทมนตร์ใบนี้สำเร็จ

มันต้องการวัตถุดิบหลักที่คุณภาพสูงกว่านี้!

นั่นคือผลจากหญ้าแมวและ [อัตตา]!

“สุดท้าย ฉันก็ยืนยันการใช้ผลได้”

ดาร์กอดดีใจไม่ได้

เขามีขนแมวเยอะมาก แต่กลับมีผลเพียงลูกเดียว

อาจเรียกว่า ความล้มเหลวก่อนหน้านี้ทั้งหมดมีไว้สำหรับความสำเร็จในท้ายที่สุด

เขาหยิบปากกาขึ้นมาเขียนในสมุดจดว่า

1. ประเภทนกและสัตว์

2. คุณสมบัติแสง

3. [อัตตา]

…

การทดลองสิ้นสุดลงแล้ว

สิ่งที่ดาร์กต้องทำตอนนี้คือรอให้เดือนหน้ามาถึง

เด็กชายวางเก้าอี้นั่งเล่นบนระเบียง มือกอดหญ้าแมว และอ่านหนังสือ ‘เจ้าแห่งการแต่งตัว’ ซึ่งเป็นหนังสือบันเทิง

เขาไม่ได้สนใจเกี่ยวกับการ์ดแต่งตัว แต่สามารถอ่านมันเป็นกิจกรรมยามว่างได้

เนื้อหาส่วนแรกของ ‘เจ้าแห่งการแต่งตัว’ เป็นเพียงการแนะนำวิธีง่าย ๆ สำหรับทำการ์ดแต่งตัว และส่วนที่เหลือก็เป็นการออกแบบเครื่องแต่งกายแปลก ๆ ทุกประเภท

ดาร์กเห็นเครื่องแต่งกายที่นำหน้าด้วยอักษร D และตามด้วยอักษร C

โดยรวมแล้วมันน่าสนใจมาก

…

เวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ

แสงจันทร์กลับมาส่องแสงทอประกายอีกครา

ในตอนที่ดาร์กใกล้เคลิ้มหลับ พลันมีผีเสื้อสีม่วงลากหางเรืองแสงยาวบินโฉบใบหน้าของเขาอย่างแผ่วเบา

หลังจากผ่านไปหลายวินาที

ดาร์กถึงลุกขึ้นจากเก้าอี้

“เมี้ยว!”

หญ้าแมวส่งเสียง

ดาร์กเบิกตากว้างและมองดูผีเสื้อสีม่วงชมพูบินออกจากห้อง หางยาวของพวกมันก่อตัวเป็นกาแล็กซีที่ส่องแสง ปรากฏร่องรอยความลึกลับและความงดงามให้เห็น

“เกิดอะไรขึ้น?”

ดาร์กจับหญ้าแมวลงมาวางไว้บนเก้าอี้ เขาเดินเข้าไปในห้องนอน และหยิบการ์ดกล้วยไม้ผีเสื้อออกจากซองใส่การ์ดที่วางอยู่บนโต๊ะ

แม้จะไม่มีการใส่พลังเวทมนตร์เข้าไป แต่การ์ดดอกไม้ก็จะเปิดใช้งานเอง

ผีเสื้อบินออกจากการ์ดอย่างต่อเนื่องและเริงระบำไปรอบ ๆ

ดาร์กมองดูนาฬิกาที่ผนัง มันเป็นเวลาสามทุ่มเกือบสี่ทุ่มแล้ว

ภายใต้สถานการณ์ปกติ เขาควรจะเตรียมตัวเข้านอนได้แล้ว

แต่เนื่องจากวันนี้เขาทุ่มเทพลังงานมากเกินไปในการทดลอง ทำให้เสียการรับรู้เวลาไปกับการอ่านหนังสือตั้งแต่ตอนนั้น

แต่นี่ไม่ใช่ปัญหาใหญ่

อันที่จริง หลังจากงีบสั้น ๆ ดาร์กก็กลับมาสดชื่นและเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังอีกครั้ง

คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันยุ่ง ก่อนจะหันมาสวมชุดคลุมนักเรียนที่แขวนไว้บนไม้แขวนเสื้อ

เขาตรวจสอบการ์ดดอกไม้และใส่มันไว้ในซองใส่การ์ดตามเดิม

อันที่จริง รากฐานของการ์ดดอกไม้นั้นเกี่ยวข้องกับเรื่องการลดค่า [ราคะ] ซึ่งสำคัญมากสำหรับเขา

‘มันทำให้รู้สึกแปลก ๆ ว่าถ้าไม่ลงมือทำตอนนี้ก็จะสายเกินไปแล้ว’

‘เห็นชัด ๆ ว่ากระทำของศาสตราจารย์เคเซอร์คือ ต้องการให้ฉันออกตามหาต้นตอที่แท้จริง’

‘แต่มันดูเหมือนเขาจะยังลังเลอยู่ สภาวะจิตใจของเขาค่อนข้างคลุมเครือเสียจริง’

‘มีเหตุผลอะไรที่ทำให้เขาตัดสินใจได้ยากกัน?’

‘ฉันควรเชื่อเขาดีไหม?’

…

ดาร์กเดินไปที่ประตู แต่เมื่อกำลังจะเปิดมัน เขาก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างขึ้นมา เด็กชายหันกลับมาหยิบการ์ด [หน้ากากทักซิโด้] ออกจากลิ้นชักแล้วใส่ลงในซองใส่การ์ด

“ไม่คิดเลยว่าฉันจะมีการ์ดเก้าใบแล้ว”

ห้องนั่งเล่นส่วนกลางของบ้านขุนนางในเวลานี้ว่างเปล่า ไร้ผู้คน

ดาร์กเดินลงบันไดและแสงไฟเวทมนตร์ที่แขวนอยู่บนผนังก็ลุกพรึบขึ้นโดยอัตโนมัติ

เขาไม่ได้อยู่ในห้องนั่งเล่นนาน แต่เดินผ่านไปถึงประตูทางเข้าหอพัก

อสรพิษขนนกที่เฝ้าหอคอยยังขดตัวและหลับตา ไร้ท่าทีและปฏิกิริยาใด ๆ

ดาร์กเดินข้ามสะพานและเข้าไปในภายในปราสาท

ปราสาทเซนต์แมเรียนมีทางเชื่อมต่อกันเป็นอย่างดี และมีโกเลมคอยตรวจตราอยู่ทุกคืน

อย่างไรก็ตาม โกเลมจะอยู่ในโหมดตักเตือนก่อนเวลาเที่ยงคืนและจะเข้าสู่โหมดเฝ้ายามหลังเที่ยงคืน หากมันพบนักเรียน พวกเขาจะถูกจับทันที

ดังนั้น ปราสาทในยามเที่ยงคืนของทุกวันจะเป็นจุดเริ่มต้นของเคอร์ฟิว

ดาร์กหยิบการ์ดคัดสรรออกมา และอัญเชิญรุกกี้เดวิมอนออกมา

รุกกี้เดวิมอนสัมผัสได้ถึงความคิดของดาร์ก มันจึงอดไม่ได้ที่จะแสดงความตื่นเต้นออกมา

ชีวิตในสถาบันอันน่าเบื่อได้ปกปิดธรรมชาติดั้งเดิมของมันไป

มันคือรุกกี้เดวิมอน รุกกี้เดวิมอนที่ถูกลิขิตให้โผทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า!

ราตรีเป็นดินแดนของมัน

เหนือท้องนภายามค่ำคืน มันคือผู้ปกครอง!

“มานี่เลย”

“วู้ วู้!”

ใบหน้าของดาร์กมืดครึ้มลง เมื่อมองไปยังรุกกี้เดวิมอนที่กำลังบินอยู่ตรงทางเดิน เขาพูดอย่างช่วยไม่ได้ “จำได้ไหมว่าครั้งล่าสุดฉันตามเวอร์เธอร์ไปถึงที่ไหน พาฉันไปที่นั่นที”

รุกกี้เดวิมอนสงบลงทันทีและพูดอย่างเย่อหยิ่งว่า “แน่นอน ข้าจำได้!”

ดาร์กยิ้ม “งั้นก็รีบไปสิ /p>

ค่ำคืนอันแสนมืดมิดเป็นสภาพแวดล้อมที่ดีอย่างแท้จริง

เขารู้สึกว่าอารมณ์ที่ถูกระงับจนถึงตอนนี้ดูเหมือนจะหาทางออกได้แล้ว และมันก็ค่อย ๆ หลั่งไหลออกมาทีละน้อย

ดาร์กสะบัดมือ และผีเสื้อก็บินตามมือของเขามา โดยทิ้งร่องรอยเรืองแสงในอากาศราวกับริบบิ้น

ศาสตราจารย์เคเซอร์กล่าวว่า การ์ดดอกไม้ใบนี้จะนำพาเขาไปยังต้นตอของเรื่องราว แต่ตอนนี้พวกมันยังบินไปรอบ ๆ การ์ดอย่างไร้จุดหมาย

ดาร์กเดาว่าเป็นเพราะระยะทางไกลเกินไป

โชคดีที่เขาเคยตามเวอร์เธอร์ไปได้ระยะหนึ่งมาก่อน ดังนั้นจึงสามารถย่นระยะทางและเวลาให้มันสั้นลงได้

เด็กชายเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วไปพร้อมกับรุกกี้เดวิมอนที่บินนำไป มันเริ่มจากหน้าต่างบานนั้น ที่ซึ่งเขาเคยดูดวงจันทร์มาก่อน จากนั้นไปที่ชั้นถัดไป ข้ามสะพาน และเข้าสู่พื้นที่ส่วนอื่นของปราสาท

ดาร์กยังคงเคลื่อนไหวในขณะที่หลีกเลี่ยงโกเลมไปด้วย

ผ่านไปราวสิบนาที ในที่สุดดาร์กก็พบเข้ากับรูปปั้นนักบวชตัวใหญ่ที่เขาเคยใช้ซ่อนตัวเมื่อครั้งล่าสุด

และเป็นที่นี่เช่นกันที่ผีเสื้อเริ่มตอบสนอง มันบินไปทิศทางหนึ่งอย่างเฉพาะเจาะจง

“ที่นี่สินะ”

ดาร์กตระหนักว่าเขาอยู่ในระยะดังกล่าวแล้ว

ครั้งที่แล้วรุกกี้เดวิมอนคลาดกับเวอร์เธอร์ไม่ไกลจากที่นี่

เมื่อจำได้ว่าโลกของเกมนี้มีแม่แบบจาก <ภาพยนตร์แนวโรงเรียนเวทมนตร์> จึงเป็นไปไม่ได้ที่ปราสาทจะไม่มีทางเดินลับ

ดังนั้นเวอร์เธอร์อาจหลีกเลี่ยงการสะกดรอยตามจากรุกกี้เดวิมอนด้วยอุโมงค์ลับ

ดาร์กเดินตามผีเสื้อจนมันบินไปเกาะกับผนัง ตอนนั้นเองที่มันหยุดบินไปรอบ ๆ

เขาตระหนักว่าตนมาถึงจุดหมายแล้ว และมันควรอยู่ที่ไหนสักแห่งในกำแพงนี้

“ทางนี้เหรอ?”

ดาร์กหรี่ตาและเริ่มสำรวจผนังอย่างรวดเร็ว

ด้วยร่องรอยของพลังเวทมนตร์ที่ใส่เข้าไป จู่ ๆ นิ้วมือของดาร์กก็ทะลุผ่านเข้าไปในกำแพง!

หลังจากตกใจอยู่ครู่หนึ่ง ดาร์กก็ออกคำสั่งให้รุกกี้เดวิมอนเป็นผู้นำทางและเข้าไปข้างในทันที

แต่แล้วฝูงผีเสื้อกลับเข้าไปก่อนที่รุกกี้เดวิมอนจะออกนำ!

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงฝีเท้าแว่วมาจากด้านหลัง

สีหน้าของดาร์กเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาคว้ารุกกี้เดวิมอนแล้วเดินผ่านกำแพงไป