เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) – ตอนที่ 338 การดูหมิ่นของคนตระกูลซู

ตอนที่ 338 การดูหมิ่นของคนตระกูลซู!

เย่เฉินบุกเข้ามาในบ้านตระกูลซูคนเดียว ก็เหมือนจูล่งบุกฉางป่านพัวด้วยตัวเอง!

ความกล้า ความโอหังแบบนี้ คนธรรมดาสู้ไม่ได้แน่นอน!

ซูเจิ้นหางเห็นเย่เฉินเดินเข้ามา ก็ดุด่าหลานชายตนเองว่าไม่มีมารยาท จากนั้นก็กล่าวกับเย่เฉินด้วยรอยยิ้ม

“เย่เฉิน เธอมาแล้วเหรอ ซูมู่หลินยังเด็กไม่ค่อยรู้อะไร อย่าถือสาเขาเลยนะ”

เย่เฉินหันมองซูเจิ้นหาง ยืนตัวตรง แล้วกล่าวโดยไม่มีท่าทีขัดเขินหรือหวาดกลัว “สวัสดีครับคุณซู ได้ยินมาว่าคุณซูกับปู่ของผมรู้จักกัน แถมเมื่อก่อนคุณยังเคยช่วยปู่ของผมด้วย ผมกับแฟนเตรียมของขวัญเล็กๆ น้อยๆ มาให้คุณซูเท่านั้น หวังว่าคุณซูจะชอบ”

ซูเจิ้นหางพยักหน้ารับ“เย่เฉิน เธอมีน้ำใจจริงๆ รีบนั่งสิ ”

คนรับใช้คนหนึ่งยื่นมือมารับโสมจากมือเย่เฉิน จากนั้นก็ให้เย่เฉินนั่งลงตรงตำแหน่งข้างประตู ข้างๆ กับซูมู่ชิง

เพิ่งจะหย่อนก้นลงไปแตะเก้าอี้ สาวรับใช้คนหนึ่งก็เดินมา “กูเหย่คะ เชิญดื่มชา”

เมื่อได้ยินสาวใช้ตระกูลซูเรียกตนเองแบบนี้ เขาก็ชะงักไปเล็กน้อย เขาเหลือบไปสบตาซูมู่ชิงอย่างอดไม่ได้

กูเหย่เป็นสรรพนามที่บ้านฝ่ายหญิงจะใช้เรียกลูกเขย ดูแล้วคนรับใช้ของตระกูลซูคงจะเห็นเขาเป็นสามีของซูมู่ชิง

หลังจากเห็นเย่เฉินนั่งลงแล้ว ซูเจิ้นหางก็กล่าวกับเขาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “พูดถึงปู่ของเธอ เรารู้จักกันตั้งแต่เมื่อหลายสิบปีที่แล้ว ตอนนั้นเราต่างก็ทำธุรกิจที่เทียนไห่ ตอนนั้นฉันเห็นความรู้และแววตาของปู่เธอไม่เหมือนคนทั่วไป คิดว่าเขาจะต้องมีอนาคตที่ดีแน่นอน! พูดไปแล้ว ตอนนั้นฉันก็ยังคิดเลยว่าถ้าทายาทของเราสองตระกูลได้แต่งงานกัน ก็คงจะกลายเป็นญาติกัน เสียดายที่ลูกสาวลูกสาวของฉันไม่เข้าตาปู่ของเธอ”

และในตอนนี้เอง จู่ๆ พ่อของซูมู่หลินก็โพล่งออกมา “พ่อครับ เรื่องในอดีตจะพูดถึงมันทำไม!”

ในห้องรับแขก หญิงวัยกลางคนที่ประโคมเครื่องประดับเต็มตัวแบบที่เย่เฉินไม่เคยเห็นมาก่อนก็กล่าวออกมาด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก “จริงด้วยค่ะ เหมือนว่าเราอยากจะแต่งเข้าตระกูลเย่ของเขานักหนา! เราไม่เข้าตาพวกเขาที่ไหน พวกเขาต่างหากที่ไม่เข้าตาเรา!”

เย่เฉินยิ้มเย็นไม่ต้องเดาก็รู้ว่าพวกเขาสองคนน่าจะยังเคียดแค้นเรื่องที่โดนปู่ของเขาปฏิเสธ

ก็ไม่แปลก ใครไหนประเทศนี้บ้างที่จะไม่อยากแต่งกับลูกสาวและลูกชายของคนตระกูลซู

แต่ว่าพวกคุณไม่คู่ควรจะเกี่ยวดองกับคนในครอบครัวผมหรอกนะ!

ซูเจิ้นหางกล่าวต่อ “ฮ่าๆ คิดไม่ถึงเลยว่าลูกชายของฉันจะไม่ได้เกี่ยวดองกับตระกูลเย่ของพวกเธอ แต่จนมาถึงรุ่นหลานคิดไม่ถึงเลยว่าเราจะมีวาสนาต่อกัน ฉันรู้เรื่องของเธอกับมู่ชิงแล้ว เย่เฉิน เธอข่มขืนหลานสาวฉันจนมีลูก สี่ปีมานี้ก็ไม่ถามไถ่ถึงข่าวคราวของพวกเขาสองคนแม่ลูก แต่วันนี้ฉันยังคงปฏิบัติกับเธออย่างมีมารยาท ฉันน่าจะดีกับเธอมากเลยจริงไหม?”

ใครๆ ก็รู้ว่าจะล่วงเกินตระกูลซูไม่ได้ ขนาดสวี่ฉู่หมิงเศรษฐีที่ร่ำรวยที่สุดของเมืองเสินเฉิงยังต้องก้มหัวให้ความเคารพเขา

หากว่าวันนี้เย่เฉินไม่ใช่ลูกหลานของตระกูลเย่ เป็นแค่ผู้ชายจนๆ ที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าอะไร

แล้วดันเคยข่มขืนคุณหนูที่แสนร่ำรวยอย่างซูมู่ชิง เขาไม่มีทางได้มานั่งดื่มชาที่นี่แน่ คงจะโดนฆ่าตายแล้วเอาศพไปโยนลงทะเลนานแล้ว!

เย่เฉินกล่าวว่า “เรื่องนั้นผมผิดเองจริงๆ ครับ ผมได้ขอโทษคุณซูมู่ชิงอย่างจริงใจไปแล้ว อีกอย่างตระกูลซูของพวกคุณก็เคยทำร้ายผม ซูมู่หลินหลานชายคุณก็เคยข่มขืมหวังเจียเหยาภรรยาเก่าของผม ตอนนั้นหวังเจียเหยายังเป็นภรรยาของผมจนหล่อนมีลูกสาวกับเขา”

คำพูดนี้ของเย่เฉินทำให้ในห้องรับแขกเกิดเสียงวิจารณ์ขึ้นมา

ผู้ใหญ่ไม่น้อยรวมถึงพวกซูมู่เสวี่ย และซูมู่ชิงต่างก็หันมองซูมู่หลิน

“มู่หลินนายมีลูกสาวแล้วเหรอ? เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่?”

“ลูกสาวนายอยู่ไหน? ทำไมไม่พามาเจอเรา?”

เห็นได้ชัดว่าคนตระกูลซูไม่ได้รู้เรื่องแม้แต่น้อย

แต่ว่าซูเจิ้นหางกลับไม่มีท่าทีตกใจแต่อย่างใด เขากล่าว

“เรื่องนี้ฉันได้ยินซูมู่หลินเล่าแล้ว เขาไม่ได้ข่มขืนหล่อนแต่เป็นเพราะภรรยาเก่าของเธอรักในเงินทอง พอรู้ว่าเขาเป็นหลานชายฉันก็ยอมนอนกับเขา แถมไม่พอยังได้เงินจากเขาไปตั้งหลายล้าน เย่เฉิน ผู้หญิงจากตระกูลที่ไม่ได้ใหญ่มากในอวิ๋นโจวอย่างหวังเจียเหยา แถมไม่พอเห็นแก่เงินจนทรยศเธอ ไม่คู่ควรกับเธอแม้แต่น้อย!

ถึงแม้ว่าซูมู่หลินจะทำผิด แต่ก็ทำให้เธอได้เห็นธาตุแท้ของผู้หญิงคนนั้น จนเธอตัดขาดความสัมพันธ์กับหล่อนได้อย่างเด็ดขาดก็น่าจะถือว่าเป็นเรื่องดีนะ”

พอได้ยินคนสูงวัยกว่ากล่าวเช่นนี้ เย่เฉินก็หัวเราะเสียงเย็น “พอได้ยินท่านซูพูดแบบนี้ แปลว่าผมยังต้องขอบคุณที่ซูมู่หลินเคยสวมเขาให้ผมสินะ?”

ซูมู่หลินที่นั่งข้างๆ ที่นั่งไขว่ห้างอยู่ข้างๆ หัวเราะออกมา “ไม่เป็นไรเลย ไม่ต้องขอบคุณหรอกนะ ฉันชอบช่วยเหลือคนอื่นอยู่แล้ว”

พอได้ยินคำพูดของซูมู่หลิน พวกพี่น้องทั้งหมดของเขา นอกจากซูมู่ชิงต่างก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

ซูมู่เสวี่ยเยาะเย้ยทันที “เย่เฉิน ถึงแม้ว่าซูมู่หลินจะเคยสวมเขาให้คุณ แต่เขาก็ให้เงินภรรยาเก่าคุณนะ เงินร้อยล้านไม่ใช่น้อยๆ เลยนะตอนนี้คุณไม่มีเงินไม่ใช่เหรอ? เงินพันล้านน่าจะมีส่วนของคุณครึ่งหนึ่งนะ”

“ฮ่าๆ”

แล้วคนทั้งตระกูลซู นอกจากซูมู่ชิงแล้วก็ประสานเสียงหัวเราะออกมา

ผู้ชายตาเล็กๆ ที่ชื่อซูมู่ชิวแล้วเปิดปากกล่าว “นอนกับเมียนายให้เงินครั้งละพันล้าน น้องชายของเราใจกว้างจริงๆ ฉันรู้สึกว่าถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็ เย่เฉินน่าจะอยากให้เมียเขานอนกับซูมู่หลินหลายๆ รอบ”

“ฮ่าๆ… ถูกต้องๆ นี่คือหนทางสู่ความร่ำรวย เมียนอนกับคนอื่น ผู้ชายนับเงิน”

คิดไม่ถึงว่าสองพี่น้องซูมู่ชิวกับซูมู่เสวี่ยจะช่วยกันเหยียดหยามเย่เฉิน!

เย่เฉินรีบโต้กลับทันที “หมาสองตัวที่ไหนกำลังเห่านะ?”

ซูมู่ชิวตบโต๊ะอย่างหัวเสีย “นายว่าใครเป็นหมา!”

ซูมู่เสวี่ยหัวเสีย “นายคิดว่าตัวเองยังเป็นกูเหย่ของบ้านเราจริงๆ เหรอ? ต่อให้นายเป็นสามีของซูมู่ชิงจริงๆ นายก็ไม่มีสิทธิ์มาพูดกับเราแบบนี้!”

ไม่เพียงแค่สองคนเท่านั้น แต่ยังมีผู้หญิงวัยกลางคนที่น่าจะอ่อนวัยกว่ามารดาของซูมู่ชิงก็กล่าวออกมาอย่างไม่พอใจ

“มารยาทของผู้ชายที่มู่ชิงเลือกแย่เกินไปแล้ว ครั้งแรกที่มาบ้านของเราก็พูดกับพี่น้องแบบนี้ ไร้มารยาทจริงๆ!”

ซูมู่เสวี่ยมองผู้หญิงวัยกลางคนที่ค่อนข้างเหมือนน้าเสวี่ย [1] “แม่คะ นักโทษน่ะค่ะ แม่ยังจะหวังมารยาทอะไรจากเขาคะ”

ดูแล้วหญิงวัยกลางคนที่ค่อนข้างอ่อนวัยคนนี้คงจะเป็นแม่ของซูมู่ชิวและซูมู่เสวี่ย ซึ่งก็คือภรรยารองของพ่อพวกเขา

ก่อนหน้านี้เย่เฉินเองก็เคยได้ยินซูมู่หลินพูดอยู่บ้างแล้วว่าพ่อของเขามีภรรยาสองคน เขากับซูมู่ชิงเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดกัน ส่วนซูมู่ชิวและซูมู่เสวี่ยเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดกัน

พวกเขาทั้งสี่คนมีพ่อคนเดียวกัน แล้วก็มีแม่คนละคน เหมือนเย่เฉินและเย่เซวียน

เย่เฉินค่อนข้างหัวเสีย ตอนที่เขาเจอซูมู่เสวี่ยเป็นครั้งแรกก็ไม่ชอบขี้หน้าหล่อน รู้สึกว่าหล่อนชอบดูถูกเหยียดหยามคนอื่น ตอนที่รู้ว่าเย่เฉินเป็นคนขับรถหญิงสาวยังไม่เห็นเขาเป็นคนด้วยซ้ำ

ตอนนี้ซูมู่เสวี่ยรู้ดีแก่ในว่าเย่เฉินเป็นหลานชายตระกูลเย่ ยังกล้าจะดูถูกเขาแบบนี้ เขาย่อมทนไม่ไหว

เย่เฉินหันไปตะคอกซูมู่เสวี่ย “คุณว่าใครเป็นนักโทษ?”

ซูมู่เสวี่ยไม่มีท่าทีหวาดกลัวกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ก็ว่านายไง ทำไมล่ะ?”

ที่นี่มีแต่คนตระกูลซูอีกทั้งยังมีบอดี้การ์ดที่เตรียมเอาไว้ล่วงหน้า จึงไม่กังวลใจว่าเย่เฉินจะลงมือหรือไม่

เย่เฉินไม่คิดจะลงไม้ลงมืออยู่แล้ว เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม “มิน่าคุณถึงได้ชอบแอบมองผม ดูแล้วคุณน่าจะมีรสนิยมที่ไม่เหมือนใครนี่ ซูมู่เสวี่ยคุณอย่าแอบหลงรักผมเลยนะ คุณหน้าตาอัปลักษณ์เกินไป หุ่นก็ไม่ดี ต่อให้ปิดหน้าผมก็ไม่อยากจะแตะต้องคุณ”

[1] เป็นมีมยอดฮิตในประเทศจีน

ตอนที่ 337 บุกตระกูลซูคนเดียว!

คราวก่อนตอนที่เย่เฉินออกจากเมืองหลวงไปนั้น เขายก UFO ให้ซูมู่หลิน

พวกยานยนต์ที่บินได้อย่างยานอวกาศจากนอกโลกที่หาดูได้ยาก มีมูลค่าสูง ในนั้นยังมีเทคโนโลยีที่ก้าวหน้าที่สุดในโลกอีกด้วย

ถ้าจะนับมูลค่าแล้วย่อมต้องแพงกว่าเครื่องบินส่วนตัว เรือสำราญอะไรมาก เย่เฉินจะให้คนไปเรื่อยได้อย่างไร?

เขาให้ซูมู่หลินเข้าใจผิดไปเองว่าได้สมบัติมาครอบครอง เขาแน่ใจว่าซูมู่หลินจะต้องเก็บรักษาเอาไว้เป็นอย่างดี เผื่อว่าวันข้างหน้าจะได้เอาไว้ใช้เอง

คิดไม่ถึงว่า ยานอวกาศอย่าง UFO จะสามารถควบคุมได้โดยทางไกล เย่เฉินสามารถใช้คอมพิวเตอร์มาควบคุมเครื่องบินลำนี้ได้ด้วย

เย่เฉินเปิดคอมพิวเตอร์ให้ฉินหงเหยียนเหลือบดู ชี้ไปที่ตำแหน่งสีแดงในจอภาพ “นั่นคือตำแหน่งในตอนนี้ของ UFO”

จากนั้นเย่เฉินก็กดเปิดแผนที่โดยละเอียด ไม่ใช่สถานีตำรวจ แล้วก็ไม่ใช่ตำแหน่งของห้องวิจัยหรือพื้นที่ทางการทหารใดๆ แต่เป็นพื้นที่อยู่อาศัย

เย่เฉินเคยกังวลว่า UFO ลำนี้จะโดนทางตำรวจริบไป ดูแล้วซูมู่หลินน่าจะจัดการเรื่องนี้เรียบร้อย

“ตำแหน่งนี้น่าจะเป็นบ้านปู่ของซูมู่หลิน!”

เย่เฉินยิ้ม พรุ่งนี้เช้าเขาจะไปเยี่ยมปู่ของอีกฝ่าย UFO อยู่ที่นั่นพอดี โชคดีจริงๆ

เขาสามารถสั่งให้หวังเอ้อร์เชอโจมตีคนบ้านนี้ได้ทุกเมื่อ!

……

ตกดึก ณ เรือนสี่ประสานที่แสนหรูหราของซูเจิ้นหาง

ซูมู่หลินไปที่ห้องหนังสือของคนเป็นปู่แล้วรายงาน “ปู่ครับ หมอนั่นมาที่เมืองหลวงแล้วครับ คิดว่าพรุ่งนี้เขาน่าจะขอพบคุณปู่แต่เช้า”

“อืม”

ซูเจิ้นหางในตอนนี้กำลังสวมแว่นตาเขียนหนังสืออยู่

ซูมู่หลินกล่าว“เขามากับฉินหงเหยียน ผมเดาว่าเขาคงจะไม่ยอมเลิกกับหล่อนแล้วมาเป็นเขยบ้านเราแน่ครับ”

ซูเจิ้นหางเขียนหนังสือต่อ“ถ้าไม่ยอมก็ให้เขาติดอยู่ที่นี่ตลอดไปแล้วกัน”

สีหน้าซูมู่หลินฉายแววโหดเหี้ยม “เมื่อคราวก่อนเขารอดตัวไปได้ ในที่สุดคราวนี้ผมก็จะได้จัดการเขาแล้ว! พรุ่งนี้จะเป็นวันตายของเย่เฉิน! คุณปู่ครับ ผมเตรียมคนกับอาวุธเอาไว้แล้ว ไม่ว่าเขาจะต่อยตีเก่งขนาดไหน แต่เขาแค่คนเดียวก็อย่าหวังว่าจะรอดออกจากประตูบ้านเรา!”

ซูเจิ้นหางพยักหน้า

แล้วคิดในใจ “เย่ฉงไห่ เราจะได้เป็นญาติหรือศัตรูกัน ต้องดูหลานชายตัวดีของนายแล้วว่าเขาจะเลือกทางเดินไหน!”

……

9 โมงเช้าวันต่อมา

เย่เฉินและฉินหงเหยียนจูบลากัน

“ผมไปแล้วนะที่รัก รอผมที่บ้านนะ ผมไปเดี๋ยวเดียว”

เย่เฉินมองหญิงสาวด้วยแววตาอาลัยอาวรณ์

ฉินหงเหยียนนั้นดูเหมือนจะหนักกว่าอีกฝ่าย ถึงแม้จะรู้ว่าชายหนุ่มวางแผนเอาไว้แล้ว แต่หล่อนก็ยังกังวลว่าเขาจะเป็นอะไรไป

ฉินหงเหยียนออกแรงสวมกอดชายหนุ่ม ราวกับนี่จะเป็นกอดสุดท้ายระหว่างพวกเขาสองคน

“ที่รัก คอยติดต่อฉันนะคะ ถ้าเที่ยงคุณยังไม่กลับมา ฉันจะไปแจ้งความ”

ฉินหงเหยียนกล่าว

“ครับ ผมไปก่อนนะ”

เย่เฉินประคองใบหน้าหญิงสาว แล้วเรียนรถแท็กซี่เพื่อเดินไปยังตำแหน่งที่ซูมู่หลินส่งให้เขา

ที่นั่นก็คือที่เก็บ UFO ที่แสดงบนคอมพิวเตอร์ และเป็นไปอย่างเย่เฉินเดาเอาไว้ที่นั่นก็คือบ้านของปู่ซูมู่หลิน

ในเวลาเดียวกันนั้นเองหวังเอ้อร์เชอได้ซ่อนตัวอยู่แถวนั้นนานแล้ว โดยเขาสามารถใช้คอมพิวเตอร์ควบคุม UFO ได้ตลอดเวลา

เย่เฉินและหวังเอ้อร์เชอสามารถติดต่อกันได้ตลอดเวลา อีกประเดี๋ยวเย่เฉินจะส่งสัญญาณโดยการปาแก้ว ทันทีที่เขาปาแก้ว หวังเอ้อร์เชอก็จะควบคุม UFO ให้โจมตีบ้านตระกูลซูในทันที!

ไม่นานนักเมื่อรถของเย่เฉินก็มาถึงหูท่ง[1]แคบๆ ก็โดนคนขวางเอาไว้

“รถผ่านไม่ได้ คุณเย่ลงมาสิ”

ชายแก่คนหนึ่งมารอเขาที่นี่นานแล้ว

เย่เฉินรู้ดีว่าอีกฝ่ายเป็นคนของตระกูลซู จึงจ่ายเงินค่ารถแล้วเดินลงจากรถมา

หลังจากเดินเลาะตามด้านหลังชายชรา ครู่ใหญ่เย่เฉินถึงเดินไปจนถึงประตูบ้านขนาดใหญ่ของซูเจิ้นหาง

ส่วนซูมู่หลินเองกำลังรอเขาอยู่ที่ประตูบ้าน

สีหน้าซูมู่หลินยังคงแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มถือดี“เย่เฉิน คุณปู่ของฉันให้ฉันมารอต้อนรับนายที่นี่ คุณปู่ให้เกียรตินายมากเลยเห็นไหม?”

เย่เฉินแค่นเสียง ตอนที่เพิ่งจะเข้าไปด้านในก็โดนซูมู่หลินขวางเอาไว้

“รอเดี๋ยว ในมือนายถืออะไร?”

ซูมู่หลินกังวลว่าเย่เฉินจะมีอาวุธปืนหรืออะไรพวกนั้น

เย่เฉินโบกมือ“โสม เอามาให้คุณปู่คุณ”

อย่างไรเสียคนในยุคปู่ของตระกูลเย่และตระกูลซูก็เคยเป็นเพื่อนกัน อีกทั้งซูเจิ้นหางยังเคยช่วยคุณปู่ของเย่เฉินด้วย

นี่เป็นครั้งแรกที่พบกัน เย่เฉินจะมามือเปล่าไม่ได้

ถึงอีกเดี๋ยวจะต่อยตีกันขึ้นมาก็ต้องมีมารยาท

ซูมู่หลินยื่นมือมารับ เปิดกล่องมองดู “อ้อ โสมป่า ราคากี่แสนเนี่ย? เย่เฉินทำไมนายยังมีเงินล่ะ? ทรัพย์สินนายโดนอายัดไป น่าจะเป็นคนจนแล้วไม่ใช่เหรอ”

เย่เฉินกล่าวเสียงเย็น “เป็นเงินของแฟนผมซื้อให้ ถ้าพวกคุณไม่อยากได้ ผมไม่เอาของเข้าไปก็ได้”

ซูมู่หลินโกรธจัด “ตระกูลซูของเราไม่เสียดายของราคาถูกแบบนี้หรอก! โสมป่าแบบนี้บ้านเรามีเยอะแยะ! เงินจากฉินหงเหยียน เราไม่อยากได้หรอกนะ!”

แต่พอพูดถึงตรงนี้ก็มีคนรับใช้อีกคนเดินเข้ามาแล้วกล่าว “ท่านซู ท่านบอกว่าเอาของขวัญที่คุณเย่เอามาเข้าไปได้”

ซูมู่หลินแค่นเสียงแล้วส่งโสมให้เย่เฉิน

“เข้ามาสิ คุณปู่ของฉันรอนายนานแล้ว!”

ซูมู่หลินเดินนำหน้า เย่เฉินตามหลัง

มาถึงในตัวบ้านแล้ว เย่เฉินก็เห็น UFO ของตนเอง ก็ชะงักฝีเท้าลงไป

ซูมู่หลินเห็นท่าทางตกใจของเย่เฉินก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฮ่าๆ เย่เฉิน คราวก่อนนายให้ซีกวาโยนฉันเข้าไปใน UFO แล้วส่งฉันไปที่สถานีตำรวจ แถมคลิปเสียงของนายยังทำฉันอายแทบแทรกแผ่นดินหนี! แต่ว่าฉันต้องขอบใจนายนะ ที่นายให้ UFO ลำนี้กับฉัน ฉันเคยจ้างสถาบันวิจัยในประเทศเราลองตรวจดู ตอนนี้เทคโนโลยีของเครื่องบินลำนี้ยังไม่มีในประเทศเราเลย นายเลิกมองเถอะ ของชิ้นนี้ต่อไปเป็นของตระกูลซูแล้ว!”

เย่เฉินไม่แยแส “เป็นตระกูลที่ไม่เคยเห็นโลกอะไรเลยจริงๆ เศษเหล็กเน่าๆ แบบนี้ยังเห็นเป็นสมบัติล้ำค่า”

“แก…”

ซูมู่หลินร้อนรน คิดไม่ถึงว่าเย่เฉินจะกล้าทำตัวโอหังในบ้านคนตระกูลซู!

ทว่าพูดเรื่องเทคโนโลยีที่ก้าวหน้าพวกนี้ ตระกูลซูของพวกเขาไม่มีทางเทียบเคียงกับตระกูลเย่ได้ เพราะตระกูลเย่สนิทกับ Musk เป็นอย่างมาก แล้วตัวชายต่างชาติผู้นี้ก็เป็นเจ้าของเทคโนโลยีที่ก้าวหน้าที่สุดในโลกใบนี้

“แล้วทำไมพวกคุณต้องเอามันมาตั้งไว้ในบ้านล่ะ?” เย่เฉินถาม

ซูมู่หลินกล่าว “คุณปู่ของฉันชอบมันมากน่ะสิ เลยสั่งให้คนเอามาไว้ที่บ้านเขา เลิกพูดเหลวไหลเถอะ รีบตามฉันเข้ามาได้แล้ว คุณปู่ครับ เดียรัจฉานตัวนั้นมาแล้วครับ!”

เพิ่งเดินเข้าไปด้านในห้องรับแขก ซูมู่หลินก็ด่าเย่เฉิน

เย่เฉินหัวเสีย ถ้าเป็นที่อื่นเขาคงถีบอีกฝ่ายอย่างไม่ลังเลไปแล้ว!

แต่ว่าตอนนี้เขาทำแบบนี้ไม่ได้

เมื่อมองเข้าไปด้านในห้องรับแขกที่กว้างใหญ่และหรูหรา ก็พบว่าซูเจิ้นหางนั่งอยู่ด้านในสุดโดยที่ทั้งสองข้างมีบรรดาลูกสาวและชายของเขานั่งอยู่

และริมสุดมีทายาทรุ่นที่สามนั่งเรียงกัน ทั้งซูมู่ชิง ซูมู่ชิว ซูมู่เสวี่ยและซูมู่หลิน

แค่คนตระกูลซูก็ดูน่าเกรงขามแล้ว

และด้านหลังของพวกเขาก็มีชายในชุดสูทร่างใหญ่ยืนเรียงกันเป็นแถว

อีกทั้งคนพวกนี้น่าจะมีปืนในมือกันทุกคน!

[1] เป็นซอยขนาดเล็กที่มีมาแต่ตั้งสมัยโบราณในเมืองปักกิ่ง

ตอนที่ 336 อาวุธลับของเย่เฉิน!

เย่เฉินบรรจงสวมตุ้มหูเพชรมูลค่าเกินร้อยล้านสองชิ้นนั้นลงบนหูของหญิงคนรัก

ตุ้มหูสองข้างนี้เป็นสีฟ้าและชมพู เมื่ออยู่บนหูสองข้างของฉินหงเหยียนแล้วก็ทำให้เจ้าหล่อนดูสูงสง่ามากกว่าที่เคย!

“ที่รัก คุณสวยจังเลย…”

เย่เฉินอดใจไม่ไหวจนต้องชมหญิงสาว เขาอยากจะให้ตุ้มหูนี้ให้หญิงสาวนานแล้ว

คราวก่อนตอนที่ฝากฉินเสี่ยวตั่วเอาไปให้นั้น หญิงสาวยังโกรธเขาจึงคืนตุ้มหูคู่นี้มา

ฉินหงเหยียนเองก็เป็นคนรักสวยรักงาม หญิงสาวรีบหยิบกระจกบานเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋าแล้วชมไม่ขาดปาก “สวรรค์ ตุ้มหูเพชรคู่นี้สวยเกินไปแล้วมั้ง!”

ของมูลค่าตั้งเจ็ดร้อยล้านประดับอยู่บนหูของตนเอง แค่คิดก็รู้แล้วว่ามีน้ำหนักเท่าไหร่กัน!

แต่ว่าฉินหงเหยียนไม่คิดจะรับมันเอาไว้

“ที่รัก ตอนนี้คุณโดนอายัดทรัพย์สิน ตุ้มหูคู่นี้คุณเก็บเอาไว้เถอะ”

ฉินหงเหยียนชอบของขวัญชิ้นนี้มากก็จริงแต่พอคิดเถึงสถานการณ์ในตอนนี้ของชายคนรัก หล่อนก็คิดว่าคืนให้เขาน่าจะดีกว่า เผื่อเกิดเรื่องอะไรจะได้แลกเป็นเงินสดก็ยังดี

แต่เย่เฉินกลับส่ายหน้า “ในเครื่องบินมีของแพงๆ ตั้งเยอะแยะ ผมยังไม่เอาลงมาเลย ที่เอาแต่ของชิ้นนี้ออกมาจากเครื่องก็เพราะว่าผมอยากให้คุณ คุณเก็บตุ้มหูเอาไว้เถอะ พอถึงเมืองหลวงไม่แน่ว่าที่นั่นอาจจะยิ่งทำให้ผมต้องลำบากกว่านี้ พวกเขาอาจจะค้นตัวดูว่าผมมีของมีค่าอะไรไหม เอาไว้ที่ผมเสี่ยงจะโดนพวกเขายึดของไปอีก เรายังไม่ได้จดทะเบียนกัน ทางกฎหมายคุณกับผมยังไม่ได้เป็นอะไรกัน พวกเขาไม่สามารถทำอะไรกับคุณได้”

พอฟังแบบนี้แล้วฉินหงเหยียนก็พยักหน้า “ค่ะ ฉันจะต้องเก็บรักษาเอาไว้ให้ดี ที่รัก ตั้งแต่วันนี้ไปฉันจะเลี้ยงคุณเอง ต่อไปถ้าคุณไม่มีเงินก็มาเอาที่ฉัน เงินโดนอายัดก็ช่างมันปะไร!”

เย่เฉินหัวเราะ “ได้เลยครับ ฮ่าๆ ดูแล้วชะตาของผมน่าจะถูกกำหนดให้เกาะผู้หญิงกินแน่ๆ เลย”

ก่อนนี้ตอนเย่เฉินปลอมตัวเป็นคนจนก็ไปเกาะคนที่บ้านหวังเจียเหยากับฉินหงเหยียน แต่คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้จะต้องเกาะผู้หญิงกินจริงๆ แล้ว

แต่ว่าเย่เฉินไม่มีทางปล่อยให้เรื่องดำเนินไปแบบนี้เรื่อยๆ แน่

เขาตั้งใจไว้แล้วว่าหลังจากจัดการเรื่องของหลิวเจิ้งคุนกับซีกวาแล้ว ถ้าทรัพย์สินของตนเองยังโดนอายัดอยู่ล่ะก็ เขาก็จะไม่สนใจแล้ว แต่จะบินไปใช้ชีวิตที่อังกฤษกับหญิงสาว

พอมาถึงสนามบินเย่เฉินก็กล่าวกับหวังเอ้อร์เชอ “เสี่ยวหวัง ฉันกับหงเหยียนจะไปเมืองหลวง นายไม่ต้องนั่งไฟล์ทเดียวกับพวกเรา ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวพวกคนตระกูลซูจะคอยตามนายเหมือนกัน นายนั่งไฟล์ทกลางคืนไปแล้วกัน”

หวังเอ้อร์เชอกล่าวพร้อมระบายยยิ้ม “ครับคุณชาย!”

เมื่อมาถึงเมืองหลวงในตอนที่ทั้งสองคนกำลังจะออกจากสนามบินนั้นเอง พวกเขาก็พบกับคนรู้จัก

“คุณเย่ คุณฉิน พวกคุณมาทำอะไรที่เมืองหลวงเหรอ?”

ผู้หญิงท่าทางคล่องแคล่วปราดเปรียวในวัยประมาณ 40 เดินมาหยุดตรงหน้าพวกเขา

หล่อนก็คือเหอหมิ่นรองผู้บริหารคนหนึ่งในไป๋ลี่

เหอหมิ่นคนนี้รู้จักกับฉินหงเหยียนมานานแล้ว แถมฉินหงเหยียนยังเป็นคนเลือกหล่อนมาด้วยหลังจากที่เป็นประธานบริษัทแล้วก็เลือกหญิงสาวมาเองกับมือ

“คุณเหอ?”

“เหอหมิ่น! บังเอิญจังเลย นี่เธอจะไปไหน?” ฉินหงเหยียนถาม

เหอหมิ่นกล่าวว่า “ค่ะ ฉันจะไปประชุมที่เทียนไห่ ที่นั่นวุ่นวายไปหมดแล้วคุณเย่ คุณฉิน ไม่งั้นพวกคุณก็ไปกับฉันเถอะค่ะ”

เย่เฉินรู้ดีว่าเรื่องนี้ตนเองโดนสืบและอายัดทรัพย์สินน่าจะแพร่กระจายทั่ววงการแล้ว และน่าจะส่งผลต่อหุ้นของบริษัทไป๋ลี่ด้วย

เย่เฉินกล่าว “ตอนนี้เรายังไปไม่ได้ ต้องไปทำธุระที่เมืองหลวง”

เหอหมิ่นมีหลายอย่างอยากจะรายงานหัวหน้าทั้งสองของตนเองจึงกล่าว “พวกคุณจองโรงแรมแล้วหรือยัง? ไม่อย่างนั้นวันนี้ไปพักที่เรือนสี่ประสานของฉันเถอะ ฉันจะพาพวกคุณไปเอง”

ฉินหงเหยียนกล่าว “เหอหมิ่นเธอต้องไปประชุมที่เทียนไห่ไม่ใช่เหรอ? เธอไม่ต้องไปส่งเราหรอก เดี๋ยวตกเครื่องนะ”

เหอหมิ่นโบกมือ “ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันนั่งอีกไฟล์ทก็ได้”

พร้อมกันนั้นหญิงสาวก็โทรศัพท์เพื่อให้คนมารับพวกเขา

เมื่อนั่งในรถเหอหมิ่นก็รีบรายงานทั้งสองคนอย่างอดไม่ได้ “คุณเย่ คุณเหอ ตอนนี้ในที่ประชุมผู้ถือหุ้นวุ่นวายมากค่ะ เอาแต่ถกกันเรื่องต่อไปยังจะจ้างพนักงานขนส่งผู้หญิงต่างชาติมาอีกดีไหม คุณเองก็รู้ว่าเพราะเรื่องนี้ต้องใช้ต้นทุนสูง ก่อนหน้านี้ได้เงินสนับสนุนจากคุณ ตอนนี้เงินคุณโดนอายัดเงินส่วนนี้อาจจะส่งผลต่อกำไรของพวกผู้ถือหุ้น พวกเขาเลยไม่ค่อยพอใจ”

เย่เฉินพยักหน้ารับ ที่จริงแล้วเป้าหมายที่เขาแบบนี้นั้นเป็นเพราะอยากจะช่วยผู้ชายในประเทศนี้ต่างหาก

จนถึงตอนนี้เขาทำมามากพอแล้ว ตอนนี้มีผู้หญิงต่างชาติที่สมัครมาทำงานและใช้ชีวิตที่นี่มากขึ้นเรื่อยๆ

เย่เฉินกล่าว “เรื่องนี้หยุดไปก่อนชั่วคราว อีกอย่างเหอหมิ่น ผมกับหงเหยียนอาจจะไปอังกฤษ คงไม่กลับไปที่บริษัทแล้ว ตอนนี้ผมขอแต่งตั้งให้คุณเป็นประธานบริษัทไป๋ลี่ คุณช่วยผมดูแลบริษัทด้วยนะ”

เหอหมิ่นตกใจกับโชคที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหัน “ขอบคุณค่ะคุณเย่! แต่พวกคุณ…จะไปกันจริงๆ เหรอคะ”

เย่เฉินหะนมองนอกหน้าต่าง “ต้องดูก่อนว่าพรุ่งนี้คุยกับตาแก่นั่นยังไง”

เย่เฉินไม่ได้มีความมั่นใจอะไรนักหนากับวันพรุ่งนี้

รถแล่นมาถึงเรือนสี่ประสานของเหอหมิ่นอย่างรวดเร็ว คิดไม่ถึงว่าบ้านของหญิงสาวจะอยู่ใกล้ๆ กับเรือนสี่ประสานของซูมู่ชิง

เมื่อเปิดประตูให้พวกเขาแล้ว เหอหมิ่นก็ทิ้งกุญแจไว้ให้พวกเขาสองคน

“คุณเย่ คุณฉิน สองวันนี้พวกคุณพักที่นี่ก่อนเถอะนะ ฉันไปเทียนไห่ก่อนแล้วค่ะ ถ้าพวกคุณมีอะไรโทรหาฉันได้ทุกเมื่อเลยค่ะ”

“อืม ขอบคุณนะ เหอหมิ่น” ฉินหงเหยียนส่งเหอหมิ่นที่ประตู

ตอนที่ฉินหงเหยียนเดินกลับมาก็พบว่าเย่เฉินเองนั่งอยู่บนเก้าอี้โยกในสวน ด้วยท่าทีสบายใจ

ฉินหงเหยียนกล่าว “ดูเหอหมิ่นนั่นสิ พอรู้ว่าคุณเย่ของเราชอบนอนเรือนสี่ประสาน เลยตั้งใจจัดแจงให้คุณมาพักที่นี่”

เย่เฉินงุนงง “ผมเคยบอกตอนไหนว่าชอบเรือนสี่ประสาน”

ฉินหงเหยียนแสร้งทำท่าทีหึงหวงชายหนุ่ม “คราวก่อนที่คุณมาเมืองหลวงพักอยู่ที่เรือนสี่ประสานตั้งหนึ่งสัปดาห์ไม่ใช่เหรอ? แถมยังอยู่กับสาวสวยปานนางฟ้าเสียด้วย ชิ สัปดาห์นั้นคุณคงมีความสุขมากสินะคะ?”

เย่ฉินรีบร้อนลุกลงมาจากเก้าอี้ รีบลุกขึ้นสวมกอดหญิงสาวแล้วปลอบโยนหล่อน “ที่รักครับ หรือว่าคุณไม่เชื่อใจผมเหรอครับ? เรานอนกันคนละห้อง ผมไม่ได้คิดอะไรกับหล่อนเลยนะครับ”

ฉินหงเหยียนกล่าว “คุณไม่ได้คิดอะไรกับหล่อน แต่หล่อนคิดนี่คะ คุณรู้ไหม? ซูมู่ชิงชอบคุณ”

เย่เฉินรู้อยู่แล้วเพราะเขาเองก็ได้ยินบทสนทนาระหว่างสองคนนั้นเหมือนกัน

แต่ว่าเย่เฉินยังแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ “เป็นไปได้ยังไง หล่อนเป็นคนสวยที่สุดในเมืองหลวงเชียวนะ มีผู้ชายมาชอบหล่อนเยอะแยะ ผมมันก็แค่คนเหลือขอแถมยังเคยย่ำยีหล่อน หล่อนจะชอบผมได้ยังไง”

เมื่อได้ยินชายหนุ่มบอกว่าตัวเองเป็นแค่คนเหลือขอ ฉินหงเหยียนก็หลุดหัวเราะออกมา

ฉินหงเหยียนถาม “คุณคนเหลือขอคะ พรุ่งนี้คุณจะไปคุยกับตระกูลซูยังไง? ตอนนี้คุณไม่มีลูกน้อง จะพาแค่หวังเอ้อร์เชอคนเดียวไปด้วยเหรอ คนตระกูลซูมีลูกน้องตั้งเยอะแยะอีกทั้งอาจจะยังมีอาวุธด้วยนะ พรุ่งนี้คุณไปตระกูลซู ถ้าพวกเขาหาเรื่องคุณจะทำยังไง?”

ใบหน้าชายหนุ่มฉาบรอยยิ้มเอาไว้ “ลูกน้องของผมไม่ได้มีหวังเอ้อร์เชอคนเดียวเสียหน่อย ยังมีคนอื่นด้วย”

“ใครคะ?”

“UFO!”

ตอนที่ 335 ไปเมืองหลวง!

ไปเมืองหลวง!

ปู่ของเย่เฉินเคยเตือนเขา ว่าจะประมาทอิทธิพลของตระกูลซูในประเทศนี้ไม่ได้ ถ้าเย่เฉินไปเมืองหลวงชีวิตอาจจะตกอยู่ในอันตรายได้ทุกเมื่อ!

แต่ว่าตอนนี้หลิวเจิ้งตุนและซีกวาโดนจับ อีกเดี๋ยวจะโดนจับขังตลอดชีวิตเย่เฉินไม่สามารถมองทั้งสองคนติดคุกได้

แล้วเย่เฉินตอนนี้เองก็โดนอายัดทรัพย์สิน ติดต่อคนในตระกูลไม่ได้ ดังนั้นทั้งเส้นสายและอิทธิพลไม่มีทางตระกูลซูได้เลย

นอกจากจะไปตระกูลซูเท่านั้น ก็ไม่มีหนทางอื่นจะช่วยเหลือซีกวาและหลิวเจิ้งตุน

ถึงแม้ว่าทั้งสองคนนั้นจะเป็นแค่ลูกน้องของเขาแต่เย่เฉินเห็นทั้งสองคนเป็นมากกว่านั้น เขาไม่อาจเห็นแก่ความสุขของเขาและฉินหงเหยียน แล้วทิ้งให้พวกเขาติดคุกไปตลอดชีวิตไม่ได้

เย่เฉินหันมองซูมู่หลินแล้วกล่าว “ได้ ผมจะไปเมืองหลวง เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าผมจะไปพบคุณปู่ของคุณด้วยตัวเอง!”

ใบหน้าซูมู่หลินแต้มรอยยิ้มบางๆ “ดีมาก งั้นฉันจะรอการมาถึงของคุณชายเย่! พวกเราไป!”

ซูมู่หลินพูดพลางโอบเอวหวังเจียเหยาเข้าลิฟต์ไป

ตอนที่ลิฟต์ใกล้จะปิด เย่เฉินก็ตะโกนใส่หวังเจียเหยา “หวังเจียเหยา คุณรีบถนอมเวลาที่จะได้อยู่กับลูกชายให้คุ้มค่าเถอะ ยังเหลือเวลาอีกนานในการหาผู้ชายนะ แต่ลูกน่ะไม่ได้อยู่กับคุณไปตลอดนะ”

เมื่อได้ยินเสียงเตือนของเย่เฉิน หวังเจียเหยาก็รีบร้อนกล่าว “เดี๋ยวฉันจะกลับอวิ๋น…”

หญิงสาวยังไม่ทันพูดจบลิฟต์ก็ปิดไป

หลังจากทั้งสองคนเดินไปแล้ว ฉินหงเหยียนถามอย่างเป็นกังวล “เย่เฉิน คุณจะไปเมืองหลวงจริงๆ เหรอ? ฉันเคยได้ยินสวี่ฉู่หมิงเคยพูดว่าตระกูลซูนั้นทรงอิทธิพลอย่างมาก แถมเมืองหลวงยังเป็นพื้นที่ของพวกเขายิ่งไม่ต้องพูดถึง”

เย่เฉินกล่าว “หลิวเจิ้งคุนและซีกวาโดนจับเพราะผม ผมไม่สามารถนั่งเฉยๆ โดยไม่ทำอะไรได้ อีกทั้งทรัพย์สินของผมก็โดนอายัดแล้ว ผมต้องให้พวกเขาจัดการถอนอายัด หงเหยียน หรือไม่งั้นคุณรอผมอยู่ที่เมืองเสินเฉิง ผมจัดการอะไรเสร็จแล้วจะรีบกลับมาหาคุณ”

“ไม่เอา!” ฉินหงเหยียนคว้าแขนชายหนุ่ม “ฉันอยากจะไปเมืองหลวงกับคุณ คุณไปที่นั่นคนเดียวฉันไม่สบายใจ!”

เย่เฉินรู้ว่านิสัยของฉินหงเหยียน ยิ่งอันตรายเท่าไหร่หล่อนก็ยิ่งไม่อยากแยกจากเขา

“ได้ งั้นเราไปด้วยกัน”

และในเวลานี้ สีหน้าของหวังเอ้อร์เชอก็ฉายแววกังวล “คุณชายเย่ คนของเราส่วนมากโดนจับไปหมดแล้ว เหลืออีกแค่สิบกว่าคน อีกทั้งยังต่อยตีไม่ค่อยเก่ง ผมได้ยินมาว่าท่านหลิวมีลูกน้องตั้งพันคนที่เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เขาเอามาที่ประเทศนี้แค่ร้อยกว่าคน ยังเหลืออีกตั้งเก้าร้อยกว่าคน หรือไม่งั้นเราไปเอาตัวลูกน้องเขาเก้าร้อยคนมาที่นี่ก่อน แล้วค่อยไปเมืองหลวงดีไหมครับ?”

หวังเอ้อร์เชอหวาดกลัว รู้สึกว่าพวกเขาสิบกว่าคนไปถึงเมืองหลวง แทบจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของตระกูลซู

เย่เฉินกล่าว “อาคุนยังมีนักเลงมืออาชีพเก้าร้อยกว่าคนในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้จริงๆ พวกเขาเป็นคนที่อาคุนสอนเองมากับมือ ฟังแต่คำสั่งของอาคุน ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะไปหาพวกเขาที่ไหน”

หวังเอ้อร์เชอรีบร้อนกล่าว “หรือไม่งั้นผมส่งคนไปส่งจดหมายหาท่านหลิว ให้เขาหาโอกาสโทรหาลูกน้องเขาดีไหมครับ?”

เย่เฉินส่ายหน้า “ไม่ล่ะ ตอนนี้อาคุนมีความผิดมากพอแล้ว อย่าให้เขาไปก่อเรื่องอะไรอีก แล้วอีกอย่างเราไม่ต้องใช้คนเยอะมากมาย แค่ฉันกับนายก็พอแล้ว”

หวังเอ้อร์เชอยิ้มเขินๆ “ขอบคุณครับคุณชายเย่ที่เชื่อมือผม อาจเพราะปกติผมวางท่าเก่ง คุณชายเลยไม่แน่ใจในความสามารถของผมเท่าไหร่ ที่จริงแล้ว ผมยังเอาชนะผู้ใหญ่ง่อยๆ ยังไม่ได้เลย…”

เย่เฉินยิ้มแล้วกล่าวกลางๆ “ฉันรู้ว่านายมันอ่อน ฉันก็ไม่ได้ให้นายไปมีเรื่องในเมืองหลวง นายคอยจัดการอยู่เบื้องหลังก็ได้”

“เบื้องหลัง? เบื้องหลังอะไรครับ?” หวังเอ้อร์เชอประหลาดใจ

เย่เฉินไม่ตอบ “เดี๋ยวถึงที่นั่นแล้วเดี๋ยวบอก”

เห็นได้ชัดว่าตอนที่เขาออกจากเมืองหลวงเมื่อคราวก่อน เขาทิ้งอะไรเอาไว้!

เรื่องนี้ไม่มีใครรู้!

ก่อนจะไปเย่เฉินและฉินหงเหยียนไปเก็บสัมภาระที่วิลล่าของสวี่ฉู่หมิง จากนั้นก็ไปบอกลาฉินเสี่ยวตั่ว

หลังจากนั้นหวังเอ้อร์เชอก็ขับรถพาเย่เฉินและฉินหงเหยียนไปที่สนามบิน

เครื่องบินส่วนตัวของเย่เฉินจอดอยู่ที่นี่

แต่ใครจะไปรู้พวกเย่เฉินเพิ่งถึงเครื่องบินส่วนตัวของเขา ผู้ชายหลายคนในชุดเครื่องแบบก็เดินปราดเข้ามาขวางเขา

หนึ่งในนั้นกล่าวกับเย่เฉิน “สวัสดีครับคุณชายเย่ใช่ไหม? ขอโทษด้วยนะครับเครื่องบินส่วนตัวของคุณโดนอายัดไว้ชั่วคราว คุณใช้ไม่ได้ครับ”

“อะไรนะ?”

เย่เฉินและฉินหงเหยียน และหวังเอ้อร์เชอตกใจพร้อมกัน อายัดทรัพย์สินเงินทองยังไม่พอ ขนาดเครื่องบินส่วนตัวก็ยังไม่ให้ใช้อีกเหรอ?

ดูแล้วเรื่องครั้งนี้น่าจะหนักหนาสาหัสทีเดียว ถาหากว่าคุณปู่ของเขาไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาคงจะไม่สามารถจะอยู่ที่ประเทศนี้ได้อย่างองอาจเหมือนเมื่อก่อน!

เย่เฉินไม่ได้เถียงกับอีกฝ่าย เพราะเขารู้ว่าเถียงกันไปก็ไร้ประโยชน์ เย่เฉินกล่าว “กระเป๋าเดินทางของผมยังอยู่ด้านใน ฉันจะขอเข้าไปเอาของ”

แต่ว่าชายในเครื่องแบบยังคงยื่นมือมาขวาง “คุณเย่ เพื่อป้องกันไม่ให้คุณเอาของที่มีมูลค่าไปขายต่อ เราคงให้คุณเข้าไปไม่ได้”

“คุณว่าอะไรนะ?”

คราวนี้คนโมโหก็คือฉินหงเหยียน “พวกคุณอายัดเครื่องบินแล้ว เพราะแค่ไม่อยากให้เราออกจากปนะเทศแค่นั้นเองไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงไปเอาของไม่ได้? ด้านในต่อให้มีของราคาแพง ก็เป็นของของเรา ทำไมเราจะเอาไปใช้ไม่ได้?”

เย่เฉินรู้ว่า ตระกูลซูต้องการให้เย่เฉินกลายเป็นยาจกเต็มตัว!

ไม่เพียงแต่บัญชีมีเงินหมื่นล้านโดนอายัด กระทั่งอยากจะเอาของไปขายก็ไม่ได้!

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเย่เฉินคงจะกลายเป็นคนจนจริงๆ แล้ว

เย่เฉินกล่าวเสียงเย็น “ผมไม่ได้มาเอาของแพงอะไร จะเอายากับของใช้ในชีวิตประจำวันเฉยๆ”

เย่เฉินกล่าว “ยาพ่น ผมเป็นหืดหอบ”

ชายในเครื่องแบบครุ่นคิดรู้สึกเหมือนว่าถ้าหากแค่ยายังไม่ยอมปล่อยเขา ก็เหมือนว่าจะเกินไปเลยยอมให้อีกฝ่ายเข้าไปในเครื่องบิน “ก็ได้ เข้าไปสิ”

ชายในเครื่องแบบขึ้นไปบนเครื่องบินกับทั้งสามคน

เย่เฉินมีกล่องใส่ยาขนาดใหญ่จริงๆ ด้านในยังมียาอยู่ไม่น้อย

ชายในเครื่องแบบอุทานอย่างตกใจ “ยาคุณเยอะเกินไปแล้วนะเนี่ย”

เย่เฉินจงใจกระแอม “เคยรบอยู่ที่โซมาเลียมาหนึ่งปี หลังจากกลับมาร่างกายก็ไม่ค่อยแข็งแรง”

เมื่อได้ยินขนาดนี้แล้ว ชายในเครื่องแบบก็เกิดนับถือเขา “อ้าวเหรอ? คิดไม่ถึงว่าคุณจะเคยรบมาก่อน! ผมเองก็เคยเป็นทหาร เสียดายที่ไม่มีโอกาสไปรบ คุณช่วยฝ่ายไหนเหรอครับ? เหมือนว่าประเทศของเราไม่ได้เข้าร่วมสงครามครั้งนี้”

เย่เฉินตอบ “ผมโดนที่บ้านส่งไปหาประสบการณ์”

ชายในเครื่องแบบยิ้ม “ที่บ้านคุณนี่ใจเด็ดจริงๆ เอาคุณไปทิ้งไว้ที่นั่นแล้วไม่กลัวคุณจะตายเหรอ?”

เย่เฉินคุยเรื่อยเปื่อยกับอีกฝ่ายต่อ แล้วเก็บของส่วนตัวหลายอย่างใส่กระเป๋า “หวุดหวิดเกือบตายเหมือนกัน คุณอยู่ในประเทศนี้สบายๆ เถอะ คุณไม่รู้หรอกว่าในสงครามมันน่ากลัวขนาดไหน เพื่อนที่พูดคุยเรื่อยเปื่อยกันเมื่อวินาทีก่อน อีกไม่นานก็อาจจะร่างกายก็อาจจะกระจัดกระจายไปคนละส่วน”

เย่เฉินคุยเรื่อยเปื่อยกับฝ่ายตรงข้าม ก่อนจะรีบเก็บของแล้วลุกขึ้น

สุดท้ายแล้ว ชายในเครื่องแบบก็เป็นฝ่ายจับมือเย่เฉินก่อน “คุณเย่ครับ คุณรักษาสุขภาพให้ดีๆ นะครับ ผมนับถือคนที่เคยผ่านศึกสงครามมาก่อนอย่างคุณ อีกอย่างผมขอแนะนำให้คุณรีบติดต่อกับตระกูลของคุณเถอะครับ”

เย่เฉินกล่าวพลางจับมือฝ่ายตรงข้าม “ขอบคุณนะครับที่บอกเรื่องพวกนี้กับผม ลาก่อน”

เย่เฉินและฉินหงเหยียนขึ้นรถของหวังเอ้อร์เชอ หลังจากนั่งด้านหลังเรียบร้อยแล้ว เย่เฉินก็ล้วงเอาตุ้มหูสองชิ้นจากในกระเป๋าเสื้อออกมาแล้วส่งให้ฉินหงเหยียน

“อ้าว! นี่มันตุ้มหูเพชร Artemis กับ Apollo นี่นา! คุณเอาออกมาด้วยตอนไหน? ทำไมฉันไม่เห็นเลย!”

ของชิ้นเล็กๆ สองชิ้นนี้มีมูลค่าถึงเจ็ดร้อยล้านเลยทีเดียว

ตอนที่ 334 หลิวเจิ้งคุนและซีกวาตกที่นั่งลำบาก!

คืนนี้เย่เฉินและฉินหงเหยียนมีค่ำคืนที่เร่าร้อนด้วยกันตลอดคืน

บทเพลง SUFFER ของ charlie puth ที่พวกเขาเปิดเพื่อสร้างบรรยากาศ บรรเลงวนไปไม่รู้กี่รอบแล้ว!

อีกทั้งในค่ำคืนนี้ก็มีคนที่ผ่านราตรีนี้ไปอย่างเร่าร้อนเช่นกัน ก็คือซูมู่หลินและหวังเจียเหยาที่พักอยู่ในห้องข้างๆ

ทั้งสองคนเองก็ไม่ได้นอนเลยทั้งคืน

และบังเอิญที่ทั้งสี่คนลงลิฟต์มาเจอกันตอน 9 โมงพอดี

เย่เฉินจูงมือฉินหงเหยียน ส่วนหวังเจียเหยาคล้องแขนซูมู่หลิน ทั้งสี่คนเจอกันโดยบังเอิญ

หวังเจียเหยาตกใจจนปล่อยมือออกจากซูมู่หลิน

พูดไปแล้ว คราวก่อนที่เจอเย่เฉินในโรงแรมห้าดาวคือตอนที่หล่อนไปเปิดโรงแรมกับฟางเชาแล้วโดนเย่เฉินจับได้

คราวนี้ก็เหมือนเดิม หวังเจียเหยาลนลาน

ทว่าซูมู่หลินกลับระเบิดเสียงหัวเราะออกมา แล้วทักทายเย่เฉินก่อน

“เย่เฉินเห็นท่าทางเดินของพวกนายไร้เรี่ยวแรง คืนวานคงจะเหนื่อยมากล่ะสิ ฟ้าเหลืองกันเลยสิ ฮ่าๆ”

ซูมู่หลินมองไล่ไปตามขาของฉินหงเหยียนแล้วพบว่าตรงหัวเข่าของหญิงสาวเป็นสีแดงก่ำ อีกทั้งยังเขียวเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าน่าจะเกิดจากเมื่อคืน

ส่วนหวังเจียเหยาสวมประโปรงสั้น เย่เฉินเหลือบตามองหัวเข่าหญิงสาวอย่างอดไม่ได้ ก็พบว่าหัวเข่าหญิงสาวก็แดงๆ เขียวๆ เหมือนกัน!

ผู้ชายตัวโตสองคนอย่างซูมู่หลินและเย่เฉินย่อมเข้าใจทันทีที่มองเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น!

เย่เฉินเห็นซูมู่หลินกับหวังเจียเหยาเปิดห้องด้วยกัน ก็ไม่สบอารมณ์

ถึงแม้ว่าแฟนในตอนนี้ของเขาคือฉินหงเหยียน และเขาเองก็ไม่รักหวังเจียเหยาอีกต่อไป แต่อย่างไรเสียหล่อนกับซูมู่หลินก็เคยทรยศเขา!

อีกทั้งเมื่อวานหวังเจียเหยายังมีหน้ามาบอกเย่เฉินว่าหล่อนรักแค่เย่เฉินคนเดียวในโลกใบนี้!

รักกับพ่อคุณสิ!

เมื่อเช้าเพิ่งบอกว่ารักผม แต่ตกดึกมาเปิดห้องกับผู้ชายคนอื่นเนี่ยนะ?

นี่คือความรักที่คุณมีให้ผมเหรอเนี่ย?!

เย่เฉินนึกถึงคำพูดเมื่อวานที่หวังเจียเหยาพูดแล้วก็ขยะแขยง!

เย่เฉินหันมองหวังเจียเหยาแแล้วถาม “ลูกล่ะ?”

หวังเจียเหยาไม่กล้าสบตาเย่เฉินตรงๆ “ฮะ?”

เย่เฉินทวน “ผมถามคุณว่าลูกชายผมอยู่ที่ไหน?!”

หวังเจียเหยากล่าวเสียงเบา “อ๋อ ลูกของเราอยู่อวิ๋นโจว แม่ฉันดูอยู่”

เย่เฉินหัวเสีย “หวังเจียเหยาคุณนี่ใช้ได้นี่ ลูกยังเล็กอยู่เลย คุณทิ้งลูกไว้ที่อวิ๋นโจว แล้วโร่มาหาผู้ชายที่นี่คนเดียวเหรอ!”

หวังเจียเหยารีบร้อนอธิบาย “ฉันไม่ได้มาที่นี่เพราะซูมู่หลิน ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะมาที่เมืองเสินเฉิง!”

เย่เฉินตะคอก “มาหาผมเหรอ? มาหาผมแล้วไปโผล่ที่ห้องผู้ชายคนอื่นได้ยังไง?”

หวังเจียเหยากล่าวทันที “จะไม่ใช่เพราะนายได้ยังไง นายกลับไปกินน้ำพริกถ้วยเดิม กลับไปคืนดีกับฉินหงเหยียน ไม่ยอมดีกับฉันแล้วยังไม่ยอมให้ฉันไปนอนกับผู้ชายคนอื่นอีกเหรอ?”

เย่เฉินกล่าวว่า “ผมไม่ได้ห้ามคุณไม่ให้ไปหาผู้ชายคนอื่น คุณอยากไปหาใครก็ตามใจ ผมไม่สนใจหรอกแต่ว่าคุณจะเป็นแม่ที่เอาแต่หาความสุขให้ตนเอง ไม่สนใจลูกเต้า ผมว่าให้ตระกูลผมมารับลูกชายเร็วกว่าเดิมดีกว่า!”

“ไม่นะ! เย่เฉิน ขอร้องล่ะ อย่าเอาลูกฉันไป!”หวังเจียเหยาเริ่มลนลาน

ตอนนี้ซูมู่หลินเปิดปากเอ่ยพลางระบายยิ้มน้อยๆ “หวังเจียเหยา ทำไมต้องขอร้องเขา ตอนนี้เขาเป็นคนไม่มีเงินแล้ว เงินโดนอายัดอยู่ ไม่มีเงินจะใช้สักบาทเดียว อีกทั้งเขาก็ติดต่อคนในตระกูลเขาไม่ได้ ไม่สนใจเขามานานแล้ว ตระกูลเย่ไม่กล้ากลับมาเหยียบประเทศนี้หรอก”

เมื่อได้ยินคำพูดของซูมู่หลิน ใบหน้าของเย่เฉินฉายแววไม่พอใจ “เป็นอย่างที่คิดจริงด้วยว่าคนตระกูลซูหาเรื่องฉัน!”

ซูมู่หลินแค่นเสียง “ถูกต้อง ตระกูลซูของเราจะหาเรื่องนาย ทำไมล่ะ?! เย่เฉิน นายนี่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย พี่สาวฉันชอบนายถือเป็นบุญเมื่อชาติก่อนของนาย แต่นายกลับไม่เลือกพี่สาวฉัน ดันไปเลือกฉินหงเหยียน”

“บอกนายให้นะ การอายัดทรัพย์สินนายก็ยังสบายไป! ต่อไปฉันจะทำให้นายอนาถกว่าขอทานอีก!”

“แกรนหาที่เองนะ!” เย่เฉินอยากจะตะบันหมัดใส่หน้าอีกฝ่าย

“อย่าเลย” ฉินหงเหยียนดึงเย่เฉินเอาไว้ ที่นี่มีกล้อง ถ้ามีเรื่องวิวาทกันขึ้นมาจะต้องโดนลากเข้าคุกแน่

ซูมู่หลินกลับไม่มีท่าทีหวาดกลัว “จะต่อยฉันเหรอ? วันนี้ฉันไม่ต่อยกับนายหรอกนะ ตอนนี้ฉันไม่มีแรงโดนเมียนายทำฉันเหนื่อยทั้งคืน ฮ่าๆ”

เห็นท่าทางภาคภูมิใจของซูมู่หลินที่โอ้อวดเรื่องของเขาและหวังเจียเหยาแล้ว เย่เฉินก็นึกถึงเรื่องที่ทั้งสองคนทำผิดต่อเขาในระหว่างที่เขายังแต่งงานกับหวังเจียเหยาอยู่ จึงไม่สนใจเรื่องกล้องวงจรปิดอะไรอีก แล้วโผเข้าไปประเคนฝ่าเท้าให้อีกฝ่าย!

ซูมู่หลินโดนเย่เฉินยันจนไปติดประตูลิฟต์

“แกมันคนสารเลว คิดไม่ถึงว่าจะกล้าลงไม้ลงมือกับฉันเชียว! ฉันจะรอดูนายไปติดคุกกับพวกหลิวเจิ้งคุนเลย!”

ซูมู่หลินแผดเสียง

“ว่าอะไรนะ?” เย่เฉินจับความผิดปกติที่เกิดขึ้นในคำพูดของอีกฝ่าย

ซูมู่หลินหัวเราะคิกคัก “เย่เฉิน นายน่ะ หลงผู้หญิงจนลืมเพื่อน สนใจเรื่องจะไปหาความสุขกับผู้หญิงของตัวเอง เลยลืมเลยสินะว่าเพื่อนกำลังลำบาก หลิวเจิ้งคุน ซีกวาแล้วก็พวกนักเลงพวกนั้นน่ะโดนจับเข้าคุกกันหมดแล้ว แถมไม่มีใครโดนปล่อยตัวออกมาเลยด้วยซ้ำ! ไม่เพียงเท่านั้นนะ ฉันบอกนายให้ซีกวากับหลิวเจิ้งคุนลูกน้องที่แสนจะจงรักภักดีของนายน่ะจะโดนจับเข้าคุกไปตลอดชีวิต!”

เย่เฉินตะโกนกร้าว “ไร้สาระ เขาเป็นยังไงฉันรู้ดี มันไม่ได้หนักหนาขนาดนั้น!”

และในเวลานี้เองหวังเอ้อร์เชอที่เพิ่งลงลิฟต์มาก็รีบร้อนเดินมาหาเย่เฉินแล้วกล่าวต่อว่า “คุณชายครับ แย่แล้ว หูจื่อทรยศพี่กวากับท่านคุน! เขาเอาเรื่องที่สองคนนั้นทำผิดกฎหมายมาตลอดหลายปีมานี้บอกตำรวจหมดแล้ว”

เย่เฉินจำคนชื่อหูจื่อคนนี้ไม่ได้ แต่จำได้ลางๆ ว่าเขาเหมือนจะเป็นลูกน้องของหลิวเจิ้งตุน

เย่เฉินมองซูมู่หลินที่มีท่าทีลิงโลด “พวกคุณซื้อหูจื่อไปแล้วสินะ?”

เย่เฉินหงุดหงิด ซีกวาคงจะไม่เป็นไรมาก เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่ได้ทำผิดอะไรนักหนา

แต่ถ้าจะนับเรื่องที่หลิวเจิ้งคุนเคยทำบวกๆ กันเข้าไปแล้ว น่าจะโดนจับขังหลายปี

ทว่าซูมู่หลินกลับกล่าว “หลิวเจิ้งคุนกับซีกวาจะต้องโดนขังคุกตลอดชีวิตแน่นอน”

หวังเอ้อร์เชอก็กล่าวว่า “หูจื่อคนนั้นยังอ้างความผิดร้อยแปดโทษใส่ความท่านหลิวกับพี่กวา ทั้งเรื่องทะเลาะวิวาท อุบัติเหตุรถชน ไฟไหม้ในตลอดหลายปีทั้งหลายแหล่ คุณชายเย่ ไม่แน่ว่าท่านหลิวกับพี่กวาอาจจะโดนจับขังไปตลอดชีวิตก็ได้นะครับ! คุณชายรีบหาวิธีช่วยพวกเขาเถอะครับ”

เย่เฉินร้อนรน ถ้าหากว่าพวกเขาสองคนชดใช้ในความผิดที่ตนเองทำเขายังพอทนได้

แต่ตอนนี้ซูมู่หลินกลับหาคนมาใส่ร้ายพวกเขา!

หลิวเจิ้งคุนและซีกวาล้วนแต่เป็นลูกน้องของเย่เฉิน ซื่อสัตย์กับเขา ทำนี่นั่นแทนเขามามาก เย่เฉินไม่สามารถอยู่เฉยๆ และไม่ทำอะไรได้

เย่เฉินหันมองซูมู่หลิน “นี่ถึงกับจ้างคนมาใส่ร้ายลูกน้องฉันเชียวเหรอ?”

ซูมู่หลินกล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “ทำไมจะไม่กล้า! ตอนที่นายจับฉันครั้งแรก ไอ้สองคนนั้นอยากจะฆ่าฉันด้วยซ้ำ! เย่เฉิน นายอยากให้ฉันช่วยพวกเขาไหมล่ะ? เรื่องนี้ง่ายนิดเดียวฉันแค่ต้องไปบอกคนของฉันให้ไปถอนคำร้อง แล้วยอมรับว่าเขาโกหก หลักฐานพยานบุคคลเป็นหลักฐานเท็จก็เรียบร้อยแล้ว”

เย่เฉินจึงถาม “แล้วมีเงื่อนไขอะไร?”

ซูมู่หลินกล่าว “ฉันไม่ได้เป็นคนตั้งเงื่อนไข นายต้องไปเมืองหลวงไปถามปู่ฉัน! นายกล้าไปเมืองหลวงไหมล่ะ!”

ตอนที่ 333 ทรัพย์สินโดนอายัด!

สถานีตำรวจ เมืองเสินเฉิง

เย่เฉิน ฉินหงเหยียนและสวี่ฉู่หมิงโดนจับแยกสอบสวนคนละห้องในสถานี

ฉินอ้าวหมิงไม่ตาย แต่ว่าเขากลับเก็บตัวเงียบไม่ส่งข่าวคราว ซูเจิ้นหางและสวี่ฉู่หมิงต่างก็ฟันธงแล้วว่าโดนพ่อเย่เฉินกักขังหน่วงเหนี่ยวเอาไว้

ดังนั้นตอนนี้พ่อของเย่เฉินจึงกลายเป็นกุญแจสำคัญของเรื่องนี้

ผู้กำกับหลี่หยิบรูปภาพที่สวี่ฉู่หมิงส่งมาให้แล้วกล่าวกับเย่เฉิน “คุณเย่ เราติดต่อกับตำรวจที่ปารีสแล้ว เย่เจิ้งหนานพ่อของเขาเป็นคนสุดท้ายที่เจอฉินอ้าวหมิง เรามีเหตุผลให้สงสัยว่าการหายตัวไปของคุณฉินอ้าวหมิงอาจจะเกี่ยวข้องกับพ่อของคุณ

ดังนั้นผมหวังว่าคุณจะช่วยติดต่อพ่อคุณหน่อย จะได้รู้ข่าวคราวของคุณฉินอ้าวหมิงให้ชัดเจน ฉินหงเหยียนลูกสาวของคุณฉินอ้าวหมิง แล้วยังเป็นแฟนของคุณด้วย คุณย่อมต้องอยากให้หล่อนได้เจอพ่อเร็วๆ จริงไหม?”

เย่เฉินครุ่นคิด อย่างไรเสียพ่อของเขาไม่ได้ฆ่าใคร แล้วเขาจะไม่โทรก็ไม่ได้

“ครับ”

เย่เฉินโทรหาบิดาของตนเอง ต่อหน้าผู้กำกับหลี่

ทว่าแปลกที่พ่อเขาไม่รับสาย

หลังจากนั้นเขายังโทรหาพ่อบ้านฟางและคุณปู่ แต่ก็ไม่มีใครรับสาย

“หรือว่าพวกเขารู้แล้วว่าฉันอยู่สถานีตำรวจ?”

ตระกูลเย่ที่เป็นตระกูลแสนลึกลับของโลกย่อมไม่สามารถหาตัวเจอได้ง่ายๆ

“ขอโทษด้วย ผมติดต่อพวกเขาไม่ได้” เย่เฉินกล่าว

“งั้นพอจะขอที่อยู่คุณปู่ของคุณได้ไหม?” ผู้กำกับหลิวถาม

เย่เฉินส่ายหน้า “ปกติเขาอยู่เมืองนอก มักจะย้ายประเทศบ่อยๆ ผมเองก็ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ผมไม่ได้เจอหน้าเขามาหลายปีแล้วเหมือนกัน”

ผู้กำกับหลิวกล่าวกับตำรวจ “ไปลองตรวจดูหน่อยว่าช่วงนี้เย่เจิ้งหนานได้กลับเข้าประเทศหรือเปล่า”

“ครับ!”

ตำรวจคนนั้นใช้เวลาตรวจเอกสารไม่นาน แล้ววิ่งมารายงาน “ผู้กำกับหลิว ผมตรวจแล้วครับ ไม่เจอข้อมูลเกี่ยวกับเย่เจิ้งหนานเลยครับ”

ผู้กำกับผงกศีรษะแล้วหันไปหาเย่เฉิน “คุณเย่เฉิน คุณปู่ของคุณอยู่อังกฤษใช่ไหม? ส่วนไหนของประเทศอังกฤษ?”

เย่เฉินกล่าว “ขอโทษครับ นี่ถือเป็นเรื่องส่วนตัวของคุณปู่ผม ขอโทษด้วยนะครับที่ผมแพร่งพรายไม่ได้ อีกทั้งเรื่องนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวกับคุณปู่ของผมด้วย”

ผู้กำกับหลิวกล่าว “เอาแบบนี้แล้วกัน เราค้นเจอว่าเงินสดของคุณโอนมาจากต่างประเทศ เราสงสัยว่าเงินก่อนนี้จะผิดกฎหมาย นอกเสียจากว่าคุณจะให้คุณปู่ของคุณออกหน้า กลับมาพิสูจน์เรื่องนี้ ไม่อย่างนั้นเราคงต้องขออายัดเงินในบัญชีทั้งหมดของคุณเป็นการชั่วคราว!”

อายัดเงินทั้งหมดในบัญชีของเย่เฉินเหรอ?!

เย่เฉินคิดไม่ถึงว่าเรื่องนี้จะหนักหนาขนาดนี้!

“ทำไมต้องอายัดบัญชีผม? คุณปู่ของผมเริ่มเริ่มงานในวงการธุรกิจของประเทศนี้เมื่อหลายสิบปีก่อน เงินของตระกูลเย่ล้วนแต่ทำมาหากินอย่างสุจริต” เย่เฉินเถียง

ผู้กำกับหลิวกล่าวพลางระบายยิ้ม “คุณเย่อย่าเพิ่งใจร้อน เราก็แค่สงสัยเท่านั้น คุณเองก็รู้ในตอนแรกคุณพ่อของคุณตกผู้เป็นต้องสงสัยว่าเป็นฆาตกร ตอนนี้ก็ตกเป็นผู้สงสัยว่าโดดกักขังหน่วงเหนี่ยว คุณเองก็ยังสนิทสนมกับพวกนักเลงอย่างหลิวเจิ้งคุนกับซีกวา

เราเลยจำเป็นต้องอายัดทรัพย์สินของคุณเพื่อสืบหาที่มาของทรัพย์สิน ถ้าหากว่าคุณปู่ของคุณสามารถมาที่นี่ได้ด้วยตัวเอง แล้วอธิบายสาธยายความจริง ก็จะไม่มีปัญหาอะไร เราสามารถถอนอายัดได้ทุกเมื่อ”

เย่เฉินพอจะฟังออกว่า พวกเขาจะอายัดทรัพย์สินของตนเองนอกเสียจากว่าคุณปู่ของเขาจะกลับประเทศ

“ใครอยากล่อให้ปู่ฉันกลับมานะ? หรือว่าซูเจิ้นหางปู่ของซูมู่ชิง?”

ผู้กำกับหลี่พูดต่อ“แน่นอน คุณเย่มีปัญหาอะไรกับเรื่องนี้ ก็ฟ้องได้”

เย่เฉินกล่าวเสียงเรียบ “ได้ครับ”

“เย่เฉินคุณเป็นยังไงบ้าง?” ฉินหงเหยียนถาม

เย่เฉินถอนหายใจ “แย่แล้ว เงินสดของผมโดนอายัด”

“อะไรนะ?” ฉินหงเหยียนเองก็พอจะรู้ว่าในบัญชีของเขามีเงินหลายหมื่นล้าน!

“ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้?” ฉินหงเหยียนคิดไม่ถึงว่าเรื่องนี้จะส่งผลกระทบต่อเย่เฉิน

“ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้?”

นี่เป็นเรื่องของพ่อเย่เฉินชัดๆ

เย่เฉินกล่าว “เรากลับไปคุยกันที่โรงแรม”

“อืม”

หลิวเจิ้งคุนและซีกวารวมไปถึงเหล่าลูกน้องที่โดนจับเข้าสถานีตำรวจ จนตอนนี้ยังไม่ออกมา

หวังเอ้อเชอร์ที่อยู่เบื้องหลัง และรับผิดชอบเก็บกวาดและจัดแจงจึงยังไม่โดนจับ เขาขับรถพาคนทั้งสองกลับโรงแรม

เมื่อถึงห้องพักของโรงแรมแล้ว ฉินหงเหยียนถามอย่างอดทนไม่ไหว “เย่เฉินนี่มันเรื่องอะไรกันแน่คะ? สรุปแล้วใครเป็นคนเอารูปใบนั้นให้คุณ? พ่อของฉันอยู่ที่ไหน?”

เย่เฉินเล่าเรื่องตลอด 24 ชั่วโมงที่ผ่านมาที่เขาพาฉินเสี่ยวตั่วไปฝรั่งเศส ประกาศหาเบาะแสจนได้พบกับพี่ชายของเขาให้หญิงสาวฟัง

เย่เฉินกล่าวว่า “ขอโทษด้วยนะครับ หงเหยียน ผมยืนยันได้แค่ว่าพ่อของคุณยังไม่ตาย อีกทั้งน่าจะอยู่สบายมากด้วย แต่ว่าเขาอยู่ที่ไหนผมยังไม่มีสิทธิ์รู้”

ฉินหงเหยียนฟังเรื่องราวจากปากเย่เฉินแล้วก็รู้สึกไม่ค่อยเข้าใจ “ดูแล้วตระกูลเย่ของคุณน่าจะมีความลับอยู่ อีกทั้งความลับที่ว่านี้น่าจะเกี่ยวกับพ่อฉันด้วย ไม่รู้ว่าความลับนี้ของตระกูลเย่ของพวกคุณคืออะไรกันแน่ ติดไม่ถึงว่าจะถึงขนาดที่ทำให้พ่อฉันไม่ติดต่อฉันเลยถึง 11 ปี”

ฉินหงเหยียนเข้าใจบิดาของตนเองอย่างมาก ฉินอ้าวหมิงค่อนข้างรักลูกสาวสองคนของเขามาก เขาไม่มีทางทนไม่สนใจลูกสาวของเขาได้อยู่แล้ว

จะต้องมีเหตุผลพิเศษอะไรแน่ที่ทำให้ฉินอ้าวหมิงไม่ยอมติดต่อพวกเขา

เย่เฉินกล่าวปลอบฉินหงเหยียน “หงเหยียน ผมรับปากคุณนะ ว่าผมจะต้องพยายามช่วงชิงสิทธิ์ของที่บ้านมาช่วยคุณรับพ่อกลับบ้าน เสียดายที่ตอนนี้เงินผมโดนอายัด ทำให้ไม่รู้ว่าการฝึกฝนทางธุรกิจของผมจะสำเร็จหรือเปล่า”

ตอนนี้เย่เฉินกลายเป็นคนจน แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขากลายเป็นยาจก

ก่อนหน้านี้แต่งงานเข้าตระกูลหวัง เขาหลอกหวังเจียเหยาถึงสองครั้งว่าเขาไม่มีเงิน

แต่ครั้งนี้ต่างออกไป เขามีเงินแต่ใช้ไม่ได้ เขาไม่มีเงินให้ใช้แล้วจริง ที่นี่ในประเทศนี้เขาไม่มีเงินจริงๆ

ฉินหงเหยียนรู้สึกละอายใจมากทีเดียว ถ้าหากไม่ใช่เพราะหล่อน เย่เฉินก็คงจะไม่โดนอายัดบัญชีแบบนี้

พอมองย้อนกลับไป ว่าตนเองทำให้ชายคนรักต้องผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบาก หญิงสาวก็รู้สึกผิดอย่างมาก หล่อนคุกเข่าลงต่อหน้าเขา!

“หงเหยียน คุณทำอะไร ลุกขึ้นเถอะ”

เย่เฉินจะทนให้ฉินหงเหยียนคุกเข่าได้อย่างไร?

หญิงสาวคุกเข่าลงตรงหน้าชายหนุ่ม “เย่เฉิน ขอโทษด้วยนะคะ ที่ฉันไม่บอกอะไรเลยแล้วไปแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิง ช่วงนี้คุณคงเกลียดฉันมากแน่ๆ เลย”

เย่เฉินประคองหญิงสาวขึ้นมา เขามองใบหน้าอิดโรยอ่อนล้าของหล่อนแล้วกล่าว “ที่รักครับ ผมไม่เคยเกลียดคุณเลยนะ แล้วผมก็ไม่เคยโทษคุณด้วย ผมรู้ว่าคุณเลิกกับผมไปเพราะอยากให้ผมลืมคุณ จะโทษก็ต้องโทษที่สวรรค์กลั่นแกล้งกัน ถึงได้ทำให้ตาแก่แบบสวี่ฉู่หมิงฉวยโอกาสได้!”

พอพูดถึงสวี่ฉู่หมิงแล้ว ฉินหงเหยียนก็หันไปกล่าวกับเย่เฉิน “เย่เฉิน หลังจากที่มาเมืองเสินเฉิงแล้ว ถึงแม้ว่าฉันจะอยู่ในวิลล่าของสวี่ฉู่หมิง แต่ว่าฉันไม่เคยนอนกับเขา กระทั่งจูบกันก็ยังไม่เคย ฉันไม่เคยทรยศคุณเลยจริงๆ นะคะ คุณเชื่อฉันไหม?”

เย่เฉินตอบพลางมองตาฉินหงเหยียน “ผมเชื่อสิ!”

เขาเองก็รู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างฉินหงเหยียนกับสวี่ฉู่หมิงมาก่อนจะกการแอบฟัง หลายวันมานี้ทั้งสองคนไม่ได้ทำอะไรกันทั้งนั้น

แน่นอนว่าก่อนวันนี้เท่านั้น

ถ้าหากว่าเย่เฉินไม่ขัดขวางการแต่งงานของพวกเขาแล้วล่ะก็ วินาทีนี้ฉินหงเหยียนอาจจะไปนอนอยู่บนเตียงของสวี่ฉู่หมิงแล้วก็ได้!

พอคิดถึงเรื่องนี้แล้วเย่เฉินก็รู้สึกว่าตอนนี้ในที่สุดเขาก็ได้ครอบบครองฉินหงเหยียนอีกครั้ง นี่ช่างเป็นความสำเร็จที่แสนหอมหวานเหลือกิน

เย่เฉินอดใจไม่ไหวเขาโน้มตัวเข้าหาหญิงสาวทันที

ตอนที่ 332 ค่าตัวถูกๆ ของหวังเจียเหยา!

ฉินหงเหยียนมองเย่เฉินแล้วถาม “เย่เฉินพ่อคุณอยู่ที่ไหน?”

เย่เฉินส่ายหน้า เขารู้แค่ว่าบิดาของหญิงสาวยังไม่ตายแต่ไม่รู้ว่าฉินอ้าวหมิงอยู่ที่ไหน

ผู้กำกับหลี่เองก็รู้จักฉินอ้าวหมิง เขาย้อนถามอย่างสงสัย “ทำไมทุกคนถึงได้แน่ใจนักล่ะครับว่าคุณฉินอ้าวหมิงยังไม่ตาย?”

สวี่ฉู่หมิงชี้เย่เฉิน “เขามีรูปใหม่ของพี่ฉินอ้าวหมิง”

ผู้กำกับหลี่มองเย่เฉิน “ผมขอดูหน่อยได้ไหม?”

เย่เฉินพยักหน้ารับแล้วยื่นภาพถ่ายในมือถือให้อีกฝ่ายดู เขาพยักหน้า

“เป็นคนฉินอ้าวหมิงจริงๆ ถ้าดูจากระยะเวลาแล้ว เมื่อ 11 ปีก่อนเขาอายุ 40 กว่าตอนนี้ก็น่าจะ 50 กว่าแล้ว คุณเย่ไปได้ภาพถ่ายใบนี้มาจากไหน?”

เย่เฉินย่อมไม่สามารถบอกได้ว่าคนให้มาเป็นพี่ชายของเขาจึงกล่าวต่อไปว่า “สองวันก่อนผมไปฝรั่งเศสเพื่อไปสืบเรื่องฆาตกรที่ฆ่าพ่อของฉินหงเหยียน จ่ายเงินไปห้าสิบล้านถึงได้รูปใบนี้มา”

เหตุผลนี้ใช้ได้ทีเดียว อีกทั้งเรื่องเย่เฉินจ่ายเงินไปห้าสิบล้านแค่ไปสืบก็จะเจอ

อีกทั้งในเวลานี้ สวี่ฉู่หมิงก็กล่าวต่อ “ผู้กำกับหลิว ผมตามสืบเรื่องพี่ฉินอ้าวหมิงโดนฆาตกรรมมานานแล้ว ผมมีภาพถ่ายของพี่ฉินอ้าวหมิงกับผู้ต้องสงสัยในวันที่เขาตาย แล้วคนๆ นั้นก็คือพ่อของเย่เฉิน เย่เจิ้งหนาน!”

“แล้วรูปถ่ายอยู่ไหน?” ผู้กำกับหลิวถาม

สวี่ฉู่หมิงตอบ “บ้านผม เดี๋ยวจะให้คนไปเอามาเดี๋ยวนี้”

ผู้กำกับหลิวพยักหน้าแล้วกล่าว “คุณสวี่ คุณเย่ รบกวนคุณไปสถานีตำรวจกับผมหน่อย จะได้ช่วยให้เบาะแสเรื่องการหายตัวไปของคุณฉินอ้าวหมิง”

จากนั้นผู้กำกับหลี่ก็หันไปหาฉินหงเหยียน “คุณคือลูกสาวของคุณฉินอ้าวหมิงใช่ไหม? คุณเองก็ไปกับพวกเราดีกว่า ”

“ค่ะ”

ทั้งสามคนไม่มีใครปฏิเสธ

“ฉันเองก็เป็นลูกสาวของฉินอ้าวหมิง ฉันจะไปด้วยค่ะ!”

ฉินเสี่ยวตั่วที่อยู่ข้างๆ ก็จะเดินตามพวกเขาไป

ผู้กำกับหลิวพยักหน้า “งั้นรบกวนคุณช่วยไปด้วยกันหน่อย”

พูดจบ ผู้กำกับหลิวก็เดินออกจากงาน ก่อนจะไปเขาหันไปสั่งลูกน้องของเขา “จับพวกคนที่สร้างความวุ่นวายที่นี่ไปให้หมด!”

“ครับ!”

หลังจากคนสำคัญอย่างเย่เฉิน สวี่ฉู่หมิง และฉินหงเหยียนไปแล้ว งานแต่งที่แสนครึกครื้นนี่ก็จบลงอย่างเป็นทางการ

บรรดาแขกในงานต่างก็ทยอยกลับบ้าน

ซูมู่หลินกล่าว “คุณปู่ เย่เฉินไม่ได้ทะเลาะวิวาท ไม่ได้ทำผิดกฎหมาย เขาไม่ได้ทำอะไรผิดที่นี่ เรื่องของฉินอ้าวหมิง เป็นไปได้มากว่าเขาจะแสร้งทำเป็นไม่รู้ แต่คิดว่าน่าจะโดยปล่อยออกมาแน่เร็วๆ นี้ หมอนี่ไม่รู้จักอะไรเลย แถมยังดึงดันจะคบหากับฉินหงเหยียน โดยที่ไม่เห็นหัวพี่สาวผมเลย ไม่เห็นหัวตระกูลซูเลย ไม่สั่งสอนเขา ผมคงคับอกตาย!”

ซูเจิ้นหางสีหน้าดำคล้ำ เขากล่าวเสียงเรียบ “สบายใจเถอะ ! รังแกหลานสาวฉันแล้วคิดจะสะบัดตูดไปไม่รับผิดชอบ ชิ เขาฝันหวานเกินไปแล้ว!”

ซูเจิ้นหางพูดจบก็สาวเท้าเดินออกไป

ตอนที่คนตระกูลซูเดินมาที่หน้าประตู ที่จริงแล้วหวังเจียเหยารออยู่ที่หน้าประตูนานแล้ว

หวังเจียเหยายืนอยู่ตรงนั้นตัวตรง ทำท่าที่ราวสาวน้อยใสซื่อ

หล่อนสวยขนาดนั้นจึงคิดว่าตนเองน่าจะสามารถเรียกร้องความสนใจจากซูเจิ้นหางได้

ทว่าคนตระกูลซูไม่มีใครเหลือบแลหล่อน แต่เดินผ่านหล่อนไปทันที

“เฮ้อ”

ในตอนที่หวังเจียเหยาและซูมู่หลินเดินสวนทางกัน หวังเจียเหยายื่นมือเรียวยาวคว้าแขนของซูมู่หลินเอาไว้

ซูมู่หลินเองชะงักฝีเท้าปรายตามองหวังเจียเหยา หญิงสาวสบตาเขาด้วยแววตาหวานซึ้ง “ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”

สีหน้าซูมู่หลินฉายแววรังเกียจ จากนั้นก็ตะโกนกับซูเจิ้นหาง “คุณปู่กลับกันไปก่อนเลย ผมขอแวะห้องน้ำเดี๋ยวเดียวครับ”

เมื่อคนในครอบครัวเดินไปกันหมดแล้ว ซูมู่หลินจึงกล่าวอย่างไม่พอใจ “มีเรื่องอะไร?”

หวังเจียเหยากล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “คนเมื่อกี้คือปู่นายเหรอ?”

ก่อนหน้านี้ตอนที่ซูมู่หลินไปนอนกับหวังเจียเหยาที่วิลล่าของเย่เฉิน เคยเอารูปถ่ายของคุณปู่กับคนใหญ่คนโตทั้งหลายแหล่ เพื่อให้หวังเจียเหยานับถือชื่นชมตนเอง

“อืม มีอะไร?” ซูมู่หลินถามเสียงเย็น

หวังเจียเหยายิ้มหวาน “ทำไมนายไม่แนะนำคุณปู่ให้ฉันรู้จักล่ะ?”

ซูมู่หลินกล่าวอย่างไม่เกรงใจ “แนะนำคุณ? คุณคู่ควรเหรอ?”

อย่าว่าแต่คนตระกูลหวังหลุดจากตระกูลร่ำรวยไปแล้ว ต่อให้เป็นช่วงรุ่งเรืองที่สุดในยุคก่อน ก็ไม่เข้าสายตาคนตระกูลซู

หวังเจียเหยากัดริมฝีปาก เมื่อโดนแขวะแบบนี้ ก็หงุดหงิดมากทีเดียว “นายจะบอกว่าจะให้เงินฉันพันล้าน ตอนนี้นายเอาเงินให้ฉันสิ”

พูดไปจนจบแล้ว หวังเจียเหยามาไถเงินจากซูมู่หลิน

ไม่เอาเงินจะไม่ใช่สไตล์ของหวังเจียเหยา

ซูมู่หลินกล่าวพลางระบายยิ้ม “ผมเคยบอกแล้วว่าถ้าหากว่าคุณมีลูกชายให้ผม ผมจะให้เงินคุณพันล้าน แต่ตอนนี้ผมรู้แล้ว ว่าลูกสาวของผม ส่วนลูกชายเป็นของเย่เฉิน ผมไม่ชอบลูกสาว ผมไม่ได้อยากได้ลูกสาวคนนั้น คุณเก็บลูกเอาไว้เถอะ!”

ซูมู่หลินพูดพลางจะเดินหนีไป หวังเจียเหยารีบร้อนลากเขาเอาไว้ “ทำไมนายใจร้ายจังเลย? ไม่ว่ายังไงนั่นก็สายเลือดนายนะ มีลูกสาวดีจะตายไป ลูกสาวเป็นตุ๊กตาตัวน้อยของคนเป็นพ่อนะ นายรู้ไหมว่าเย่เฉินหวังว่าเด็กคนนั้นจะเป็นลูกเขามากขนาดไหน? แต่นายกลับไม่รู้จักเห็นคุณค่าเลย!

ฉันไม่สนใจ ฉันคลอดลูกสาวให้นาย ถึงนายจะไม่ให้พันล้าน ก็ให้ฉันสักห้าร้อยล้านเถอะ! นายแค่ให้เงินฉันมาห้าร้อยล้าน แล้วต่อไปเรื่องทั้งหมดของลูก นายไม่ต้องสนใจแล้ว ฉันเลี้ยงเอง”

ซูมู่หลินครุ่นคิด เงินห้าร้อยล้านสำหรับเขาไม่ได้เป็นจำนวนมากมายอะไร

ซูมู่หลินเห็นวงหน้างดงามของหวังเจียเหยา ก็อดยื่นมือไปแตะใบหน้างดงามไม่ได้

“คุณสวยขนาดนี้ ลูกสาวโตแล้วคงต้องสวยมากแน่ ก็ได้ เอาเงินไปห้าร้อยล้านแล้วกัน”

หวังเจียเหยาดีใจอย่างมาก “งั้นนายรีบโอนมาเลย!”

ซูมู่หลินยิ้มเจ้าเล่ห์ขณะมองประเมินหวังเจียเหยา “หวังเจียเหยา คุณนี่ก็หุ่นดีใช้ได้นะ ดูแล้วไม่เหมือนคนเคยคลอดลูกเลย ฮ่าๆ… เอางี้แล้วกัน คุณไปโรงแรมเป็นเพื่อนผมหน่อย ดูแลเอาใจผมหน่อย เดี๋ยวโอนเงินให้ดีไหม?”

หวังเจียเหยาลังเล คราวนี้ที่หล่อนมา เป้าหมายหลักๆ ก็คือเพื่องอนง้อเย่เฉิน

แต่ในตอนนี้เย่เฉินและฉินหงเหยียนกลับมาคืนดีกันแล้ว หล่อนก็ไม่มีหวังแล้ว

ดังนั้นหวังเจียเหยาเลยพยักหน้ารับ “ได้ฉันไปกับนายก็ได้”

ซูมู่หลินจูบหญิงสาวทันที แล้วโอบเอวหล่อน “งั้นไปกันสิ ที่รัก!”

หวังเจียเหยาหันหน้าไปมองหวังซ่าวเจี๋ย “พี่ซ่าวเจี๋ย นายช่วยเก็บความลับเรื่องนี้ให้ฉันด้วยนะ ห้ามบอกเย่เฉิน แล้วก็อย่าลืมนะตอนนี้ฉันเป็นคนที่รวยที่สุดในบ้าน!”

หวังซ่าวเจี๋ยกัดฟันกรอดอย่างไม่พอใจ แต่ก็ได้แต่ตกปากรับคำ

ทว่าซูมู่หลินเหมือนว่าจะมีเจตนาเหมือนอยากให้เย่เฉินรู้ จงใจเลือกโรงแรมที่เย่เฉินพักอยู่ อีกทั้งยังเลือกห้องเพรสซิเดนท์สูทด้วย

ในห้องหรูหรานั้น หวังเจียเหยาเรือนร่างอ้อนแอ้นบอบบาง “ที่รัก ฉันได้ยินมาว่าคุณปู่ของนายบอกว่าพ่อเย่เฉินจับใครไว้น่ะ คุณปู่ของนายไม่ชอบเย่เฉินใช่ไหม? ตระกูลซูของนายจะตั้งตัวเป็นศัตรูกับตระกูลเย่ใช่ไหม?”

ซูมู่หลินกล่าวพลางระบายยิ้ม “ถูกต้อง เย่เฉินและฉินหงเหยียนคืนดีกัน เขายั่วโมโหคุณปู่ของผมแล้ว เขาจบเห่แน่!”

ตอนที่ 331 แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ!

แต่ด้านหลังของเย่เฉินและฉินหงเหยียนห่างจากจุดที่พวกเขายืนอยู่ไม่ถึงสองเมตร มีภาพแต่งงานของสวี่ฉู่หมิงและฉินหงเหยียนหราอยู่!

ที่นี่คืองานแต่งงานของสวี่ฉู่หมิงและฉินหงเหยียน ทว่าเย่เฉินกลับจุมพิตหญิงสาวต่อหน้าสวี่ฉู่หมิงอย่างไม่ไว้หน้าเขาแม้แต่น้อย

ในงานเกิดเสียงดังฮือฮาขึ้นมากกว่าเดิม!

“สวรรค์ นี่…เหลวไหลเกินไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าเจ้าสาวจะจูบกับชายอื่นต่อหน้าเจ้าบ่าวเสียด้วย!”

“คุณสวี่เป็นถึงคนที่รวยที่สุดในเมืองเสินเฉิง คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้จะโดนเหยียดหยามขนาดนี้!”

“เย่เฉินคนนี้มันแน่จริงๆ กล้าทำเรื่องบ้าๆ แบบนี้ด้วย!”

โต๊ะของตระกูลซูอยู่ใกล้เวทีที่สุด พวกเขาหัวเสียเมื่อเห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า!

ซูเจิ้นหางขมวดคิ้วมุ่น แววตาเต็มไปด้วยไอสังหาร!

เขาตั้งใจจะให้เย่เฉินเป็นหลานเขยเขา โดยแต่งงานกับซูมู่ชิงหลานสาวของเขา

แต่วันนี้ไอ้เด็กเย่เฉินกลับคืนดีกับแฟนเก่าต่อหน้าเขา!

“รู้อย่างนี้ตอนแรกไม่น่าปล่อยให้ออกไปจากเมืองหลวงเลย!”

ตอนนั้นซูเจิ้นหางอยากจะรั้งเย่เฉินไว้ที่เมืองหลวง แต่บังเอิญว่าเขารู้มาพอดีว่าฉินหงเหยียน จะแต่งงานกับคนอื่นพอดี ซูเจิ้นหางเลยไม่บังคับเขา

คิดว่าหลังจากที่เย่เฉินเลิกกับฉินหงเหยียนแล้ว ย่อมมาตามจีบหลานสาวของเขา ไม่นานก็จะกลายเป็นเขยของพวกเขาไปเอง

คิดไม่ถึงว่าเย่เฉินจะหลงใหลในตัวฉินหงเหยียนมากขนาดนี้ หลังจากเลิกกันไปแล้วก็ยังพยายามขอหญิงสาวคืนดี

ซูมู่หลินหัวเสีย “สองคนเล่นอะไรกัน? เห็นเจ้าบ่าวเป็นอากาศหรือไง? เย่เฉินสารเลวจริงๆ!”

ถ้าหากว่าเย่เฉินได้ยินแบบนี้ เขาคงฟาดหน้าซูมู่หลินทันที

ซูมู่หลินต่างหากที่เหลวไหล เขาไม่มีสิทธิ์พูดแบบนี้เพราะก่อนหน้านี้เขาก็อาศัยโอกาสที่เย่เฉินไปทำงานแอบมาหลับนอนกับฉินหงเหยียน!

ซูมู่ชิงเห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า ในใจก็เจ็บปวดอย่างมาก หล่อนก็ผุดลุกขึ้น“ฉันไปก่อนนะ”

และอีกคนที่เห็นภาพแสนบาดตานั้นก็คือหวังเจียเหยาที่ยืนอยู่ตรงประตู

“เย่เฉิน คิดไม่ถึงเลยว่านายจะมาแย่งเจ้าสาว! งานแต่งงานสองครั้งที่ผ่านมา นายก็มาก่อความวุ่นวายตลอด แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่นายจะมาแย่งตัวฉัน! แต่วันนี้นายกลับมา คิดไม่ถึงว่าจะมาแย่งเจ้าสาวในงานแต่งงานอย่างฉินหงเหยียน แล้วมาขอหล่อนคืนดี!

ช่วงนี้ฉินหงเหยียนจะต้องนอนกับสวี่ฉู่หมิงแล้วแน่นอน แต่ทำไมนายถึงให้อภัยหล่อน! แล้วทำไมพอฉันนอนกับคนอื่น นายถึงไม่ยอมให้อภัยฉัน แต่พอเป็นหล่อนไปนอนกับคนอื่น แต่นายก็ยังให้อภัยหล่อน? นี่ไม่ยุติธรรมเลย! ฉันโกรธจนจะบ้าแล้ว!”

หวังเจียเหยาเดือดปุดๆ หล่อนยอมรับว่าตนเองเคยทำผิดจริงๆ แต่ว่าหล่อนรู้สึกว่านั่นก็เป็นเรื่องที่ผู้หญิงหน้าตาสวยก็ทำผิดกัน

หล่อนรู้สึกว่าเย่เฉินควรจะให้อภัยตนเอง

และในเวลานี้เองซูมู่ชิงก็เดินออกจากงานด้วยใบหน้าเรียบเฉย สวนทางกับหวังเจียเหยา

หวังเจียเหยานิ่งไปเมื่อเห็นซูมู่หลิน

“ผู้หญิงสวยจังเลย!”

นี่เป็นครั้งแรกที่หวังเจียเหยาเจอซูมู่ชิง ยังอดตะลึงในความสวยของอีกฝ่ายไม่ได้

บนเวทีนั้นสวี่ฉู่หมิงหน้าแดงก่ำ พิธีกรงานแต่งไม่รู้จะพูดอะไร

จากนี้ไปเศรษฐีที่ร่ำรวยที่สุดของเมืองเสินเฉิง เกรงว่าจะกลายเป็นตัวตลกของทั้งเมืองเสินเฉิง!

สวี่ฉู่หมิงตะโกนกร้าว “หุบปากไป! พวกแกหุบปาก! เย่เฉิน หงเหยียน หยุดเดี๋ยวนี้!”

ทว่าเย่เฉินและฉินหงเหยียนกลับไม่สนใจคำพูดของเขาแม้แต่น้อย แต่ยังจุมพิตกันอย่างดูดดื่มต่อไป

ในเวลาที่ผ่านมาพวกเขาผ่านอะไรกันมามาก พวกเขาจึงไม่อาจสะกดความต้องการในใจได้

สวี่ฉู่หมิงหัวเสีย เขาจะทนให้ภรรยาของตนเอง จุมพิตกับชายอื่นต่อหน้าแขกจำนวนมากได้อย่างไร?

“จัดการพวกเขา! รีบแยกพวกเขาออกจากกันเดี๋ยวนี้!”

สวี่ฉู่หมิงจึงหันไปสั่งบรรดาพนักงานรักษาความปลอดภัย

“ครับ!”

พนักงานรักษาความปลอดภัยร่างกายสูงใหญ่พวกนี้ลงมือทันที พวกเขาเตรียมจะปีนขึ้นบนเวทีเพื่อลากเย่เฉินลงไปจากเวที

ทว่าพวกเขาเพิ่งจะขยับตัว แต่กลับลูกน้องของโดนหลิวเจิ้งคุนและซีกวาก็ปราดเข้าขวางทันที!

“กลับมาเดี๋ยวนี้ไอ้คนสารเลว! กล้าทำคุณชายเย่เสียเรื่อง รนหาที่ตายชัดๆ”

ซีกวาคว้าพนักงานรักษาความปลอดภัยที่พุ่งพรวดขึ้นเวทีแล้วฟาดหน้าอีกฝ่าย

ส่วนคนอื่นๆ ต่างก็เริ่มลงไม้ลงมือ

งานแต่งงานจึงกลายเป็นการตะลุมบอน!

ลูกน้องของหลิวเจิ้งคุนล้วนแต่เป็นลูกน้องเก่งๆ ที่จ้างมาจากเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ พนักงานรักษาความปลอดภัยของสวี่ฉู่หมิง ถึงจะไม่ด้อยไปกว่าเขาแต่พอเปรียบเทียบกับนักเลงหัวไม้ที่เตะต่อยเป็นอาชีพก็ยังอ่อนหัดกว่ามาก

ทันทีที่เห็นลูกน้องสู้ไม่ไหว สวี่ฉู่หมิงก็หัวเสียอย่างที่สุด เขาแจ้งความทันที

ไม่นานตำรวจก็มาถึงงานแต่งงาน เย่เฉินกับฉินหงเหยียนเพิ่งจะหยุดจุมพิตกัน

“หยุดเดี๋ยวนี้! ทุกคนหมอบลง!”

ในตอนนี้คนของหลิวเจิ้งคุนและสวี่ฉู่หมิงเองต่างก็หมอบลงไป

และตอนนี้สีหน้าของสวี่ฉู่หมิงคล้ำเขียว เดินลงจากเวทีแล้วชี้เย่เฉินพลางกล่าว “คุณตำรวจครับ ก็คนนี้น่ะสิครับ พาคนพวกนี้มาถล่มงานแต่งงานของผม คุณช่วยจับเขาเข้าคุกด้วยครับ!”

ซีกวาที่นั่งยองๆ บนพื้นก็กล่าว “พวกเราแค่ไม่ชอบขี้หน้าสวี่ฉู่หมิงเท่านั้นเลย ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณเย่”

ตำรวจเดินมาหาเย่เฉินพลางถาม “คนพวกนี้คือคนของคุณเหรอ?”

เย่เฉินย่อมไม่ยอมรับอยู่แล้ว “ไม่ใช่”

“งั้นคุณมีเรื่องวิวาทกับเขาหรือเปล่า?” ตำรวจถามต่อ

เย่เฉินตอบ “ไม่นะครับ”

“งั้นคุณมาทำอะไรที่นี่?” ตำรวจถามต่อ

เย่เฉินมองฉินหงเหยียนแล้วตอบ “ก็มาจูบกับหล่อน”

ตำรวจปรายตามองฉินหงเหยียน นี่มันเจ้าสาวของงานชัดๆ!

หญิงสาวรีบร้อนเสริม “ฉันเป็นคนจูบเขาก่อน”

ตำรวจทำอะไรไม่ถูก เขามองสวี่ฉู่หมิงแล้วกล่าว “นี่…ออกจะยุ่งยากอยู่นะครับ”

หลังจากที่เย่เฉินมาก็ไม่ได้ทำเรื่องวุ่นวายผิดกฎหมายอะไร แค่จูบกับเจ้าสาวเท่านั้นเอง หนำซ้ำหญิงสาวยังเป็นคนจูบเขาก่อนด้วยซ้ำ

และในเวลานี้เองก็มีรถตำรวจอีกคันมาจอดที่หน้าประตู

ชายหนุ่มวางท่าทางใหญ่โตเดินนำตำรวจมาด้วยจำนวนไม่น้อยคนในงานจำเขาได้ทันที

“นั่นมันผู้กำกับหลิว!”

“ผู้กำกับมาเองเลย!”

ผู้กำกับหลิวเดินมาหยุดตรงหน้าของซูเจิ้นหาง “ท่านซูครับ ได้ยินมาว่าที่นี่มีเรื่องทะเลาะวิวาท รู้ว่าท่านอยู่ที่นี่ด้วยผมเลยรีบมาด้วยตัวเองเลยครับ ท่านไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”

ซูเจิ้นหางโบกมือ“ไม่เป็นไร”

จากนั้นซูเจิ้นหางก็ลุกขึ้น เขาถลึงตามองเย่เฉินด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก จากนั้นก็กล่าวกับผู้กำกับหลิว “เสี่ยวหลิวเอ้ย เธอยังพอจำคุณฉินอ้าวหมิงได้ใช่ไหม?”

อีกฝ่ายรีบตอบทันที “จำได้อยู่แล้วครับ เขาเป็นโปรแกรมเมอร์ นักธุรกิจและเจ้าของธุรกิจที่เก่งมากคนหนึ่งในเมืองเสินเฉิง เสียดายที่เขาตายที่เมืองนอกเมื่อ 11 ปีก่อน”

ซูเจิ้นหางกล่าว “ฉินอ้าวหมิงยังไม่ตาย ผมสงสัยว่าคนๆ นี้คือพ่อของเย่เฉินกักขังหน่วงเหนี่ยวฉินอ้าวหมิงเอาไว้!”

กักขังหน่วงเหนี่ยว!

คิดไม่ถึงว่าซูเจิ้นหางจะพูดว่าพ่อของเย่เฉินกักขังหน่วงเหนี่ยวพ่อของฉินหงเหยียน!

สีหน้าเย่เฉินโหดเหี้ยม นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอซูเจิ้นหาง และพอจะเดาได้ว่าตาแก่คนนี้คือปู่ของซูมู่หลินและซูมู่ชิง

แต่คิดไม่ถึงว่าเจอหน้ากันครั้งแรก เขาก็จะตั้งตัวเป็นศัตรูกับตนเองทันทีแบบนี้!

“ถูกต้อง!” สวี่ฉู่หมิงเองก็เสริม “ถ้าพี่ฉินยังไม่ตายจริงๆ งั้นเขาก็ต้องโดนคนตระกูลเย่กักขังหน่วงเหนี่ยว! ไม่อย่างนั้นทำไมตลอด 11 ปีที่ผ่านมานี้เขาถึงได้หายสาบสูญไป ไม่ติดต่อลูกและครอบครัวล่ะ? ขนาดตอนที่ภรรยาของเขาตายเขายังไม่ปรากฏตัวเลย!”

ฉินหงเหยียนชะงักไป หล่อนหันมองหน้าเย่เฉิน หล่อนอยากรู้คำตอบจากปากของชายคนรัก!

ตอนที่ 330 ความจริงเปิดเผย!

สวี่ฉู่หมิงชี้หน้าเย่เฉิน “ได้ยินไหม! ฉินหงเหยียนไม่อยากคบหากับนายแล้ว! เย่เฉิน อย่างไรเสียนายก็เป็นถึงประธานบริษัทใหญ่โต ทำเรื่องเด็กน้อยแบบนี้ไม่รู้สึกอายหรือไง?!”

แขกเหรื่อคนอื่นๆ ต่างก็ตำหนิเย่เฉิน

“เย่เฉินคนนี้เด็กน้อยเกินไปแล้วมั้ง? เจ้าสาวไม่รักเขาแล้ว แต่เขายังตามตอแยหล่อนอีก ชั่วจริงๆ!”

“จริงด้วยๆ วัยรุ่นนี่ไม่รู้จักปล่อยวางเลยนะ”

“น่าตลกจริงๆ ยังมาล่มงานอีก คิดว่ากำลังถ่ายละครอยู่เหรอ? แกมาล่มงานแต่ง แต่เจ้าสาวเขาไม่ไปกับแก ฮ่าๆ”

เมื่อได้ยินคำด่าและคำตำหนิของคนด้านหลัง เย่เฉินก็หัวเสียอย่างยิ่ง เขาหันหลังไป แล้วถลึงตาใส่อีกฝ่ายอย่างโมโห

แล้วเย่เฉินก็เห็นซูมู่หลินที่นั่งไขว่ห้างรอดูละครฉากใหญ่พอดี

เมื่อเย่เฉินเห็นซูมู่ชิงก็ถลึงตาใส่เขา

ซูมู่หลินกล่าวด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย “มองฉันทำไม? ฉันไม่ได้ด่านายเสียหน่อย!”

ซูมู่หลินคิดถึงคราวก่อน นายยัดฉันใส่ UFO ไปโผล่ที่สถานีตำรวจ จนเกือบจะโดนระเบิด ฉันยังไม่กล้าคิดบัญชีกับนายเลย!

คราวนี้ซูมู่ชิงที่นั่งข้างซูมู่หลินก็ตีเขาเบาๆ “อย่าพูดเหลวไหลนะ”

ซูมู่ชิงรู้ดีว่าตอนนี้เย่เฉินเห็นแฟนเก่ากำลังจะแต่งงานกับผู้ชายคนอื่น ก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก ไม่อยากให้น้องชายมีส่วนร่วมกับเรื่องนี้

ซูมู่หลินเองถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย แล้วเปลี่ยนท่านั่งวางขาให้เรียบร้อย ไม่สบตาเย่เฉินอีก

เย่เฉินเห็นซูมู่ชิงในใจก็สับสน เพราะว่าครั้งก่อนที่แอบได้ยินบทสนทนาระหว่างซูมู่ชิงและฉินหงเหยียน หญิงสาวบอกว่าชอบเขา

ในเวลานี้หวังเจียเหยาที่นั่งแถวประตูเพิ่งจะเห็นซูมู่หลินที่นั่งด้านใน “เขาก็มาด้วยแฮะ…”

เย่เฉินหันหน้ามามองฉินหงเหยียนแล้วกล่าว “หงเหยียน ผมรู้ว่าคุณยังรักผมอยู่ คุณหลอกผมไม่ได้หรอก”

ส่วนสวี่ฉู่หมิงที่อยู่ด้านข้างตะคอก “เย่เฉิน นายอย่าหน้าด้านหน้าทนนักหนาเลย ในตอนนี้ฉินหงเหยียนเป็นภรรยาของฉัน! ถ้านายกล้าพูดจาเหลวไหลที่นี่ ฉันจะแจ้งความจับนายแล้วนะ”

เย่เฉินมองสวี่ฉู่หมิง “สวี่ฉู่หมิงไอ้สารเลว! ตอนนั้นพ่อของหงเหยียนฝากแกดูแลหล่อน แต่แกกลับบีบให้หล่อนเป็นเด็กแก วันนี้ยังกล้าแต่งงานกับหล่อนอีก แกละอายใจบ้างไหมเนี่ย?!”

สวี่ฉู่หมิงตะคอก “แกไม่คู่ควรพูดถึงพ่อของฉินหงเหยียน!”

“ทำไมฉันไม่คู่ควรล่ะ?” เย่เฉินกล่าวเสียงขึงขัง

สวี่ฉู่หมิงตะคอก “แกไม่คู่ควรรู้คำตอบ!”

เย่เฉินเองก็ตะคอกกลับ “แกอยากพูดใช่ไหมว่าพ่อฉันฆ่าพ่อของหงเหยียน?”

คำพูดนี้ของเย่เฉินทำให้ทั้งงานแต่งงานตกตะลึง โดยเฉพาะสวี่ฉู่หมิง และฉินหงเหยียน!

ฉินหงเหยียนนิ่งไป “คุณ..คุณรู้ได้ยังไง?”

เย่เฉินกล่าว “หงเหยียน ผมจะบอกคุณว่าพ่อผมไม่ได้ฆ่าพ่อคุณ คุณเข้าใจผิด!”

“เป็นไปไม่ได้!” สวี่ฉู่หมิงปฏิเสธทันทีควัน “ฉันส่งคนไปตามสืบเรื่องการตายของพี่ใหญ่ตั้งแต่เมื่อ 11 ปีก่อน ตอนนั้นฉันได้รูปถ่ายมาใบหนึ่ง ก็เลยรู้หน้าตาของฆาตกร จนในที่สุด ก่อนนี้ฉันสืบจนพบ ว่าคนผู้นั้นก็คือพ่อแท้ๆ ของแกเย่เฉิน เย่เจิ้งหนานทายาทรุ่นที่สองของตระกูลเย่! นอกเสียจากว่าแกจะไม่ยอมรับว่าเย่เจิ้งหนานเป็นพ่อแก”

เมื่อได้ยินคำพูดของสวี่ฉู่หมิง ซูมู่หลินก็เบิกบานใจ “เร้าใจขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย? มิน่าล่ะจู่ๆ ฉินหงเหยียนถึงได้เลิกกับเย่เฉินโดยกระทันหัน ที่แท้ก็เป็นแค้นฆ่าพ่อนี้เอง”

เย่เฉินกล่าวกับสวี่ฉู่หมิง “เย่เจิ้งหนานคือพ่อผมไง!”

สวี่ฉู่หมิงกล่าวพลางหัวเราะ “ยอมรับก็ดี! แกเป็นลูกชายฆาตกร!”

เย่เฉินตวัดฝ่ามือฟาดใส่หน้าสวี่ฉู่หมิง “แต่พ่อฉันไม่ได้ฆ่าใคร! นั่นเพราะฉินอ้าวหมิงพ่อของฉินหงเหยียนไม่ได้ตายด้วยซ้ำไป”

ประโยคนี้ทำให้คนทั้งงานแต่งงานเถียงกันทันที

ที่นี่คือเมืองเสินเฉิง ก่อนนี้ฉินอ้าวหมิงเป็นคนสำคัญและมีอิทธิพลในวงการธุรกิจทุกคนจึงรู้จักเขา

ชายอายุ 40 กว่าผุดลุกขึ้น แล้วตรงมาหาเย่เฉิน

“ไอ้เด็กบ้า ไม่ว่านายจะเป็นประธานบริษัทเฉินเย่กรุ๊ปหรือว่าบอสใหญ่ของบริษัทเดลิเวอรี่ แต่ถ้าแกกล้าเอาเรื่องพี่ใหญ่มาพูดเหลวไหลฉันไม่ปล่อยแกไปแน่!”

นอกจากนี้ยังมีอีกคนลุกขึ้นมา “ใช่ พี่อ้าวหมิงเคยช่วยเราหลายคน ถ้าไม่ได้เขาคอยช่วยให้ตอนนั้น ฉันไม่มีทางสำเร็จแบบวันนี้!”

พอจะมองออกว่าฉินอ้าวหมิงเป็นที่รักอย่างมาก

ซูมู่หลินกล่าวชม “ฉินอ้าวหมิงตายไป 11 ปีแล้วแต่ยังมีคนออกตัวแทนเขา คนผู้นี้ไม่ธรรมดาเลย”

ซูเจิ้นหางที่นั่งร่วมโต๊ะจิบชาแล้วกล่าว “ฉินอ้าวหมิงเป็นคนสำคัญ เขาเป็นโปรแกรมเมอร์ ทั้งทักษะการทำงานและวิสัยทัศน์ดีเยี่ยมอย่างมาก ในโลกของเทคโนโลยี 5G ของหัวเหวยก็เป็นแผนการที่ฉินอ้าวหมิงวางเอาไว้ และเขาเป็นคนที่แนะนำให้ผู้บริหารหัวเหวยเก็บ 10% ของกำไรเอาไว้วิจัยเทคโนโลยี พวกเขาถึงได้มีความสามารถในการแข่งขันสูงขนาดนี้”

เมื่อได้ยินคำพูดของซูเจิ้นหางทั้งหมด คนตระกูลซูก็รู้เรื่องคร่าวๆ ของฉินอ้าวหมิงก็เสียดาย คนเก่งๆ แบบนี้จะโดนฆ่า เสียดายจริงๆ

ฉินหงเหยียนตื่นเต้น เขารู้ว่าเย่เฉินไม่ใช่คนที่จะพูดจาเรื่อยเปื่อย “เย่เฉินนายพูดเหลวไหลอะไร? ทำไมถึงบอกว่าพ่อฉันยังไม่ตาย?”

สวี่ฉู่หมิงรีบกล่าวต่อ “หงเหยียน เธออย่าไปฟังเขาพูดเหลวไหล เขาทำไปเพื่อขัดขวางงานแต่งงานของเรา เลยสร้างเรื่องโกหกเรื่องนี้ขึ้นมา!”

แต่ฉินหงเหยียนกลับไม่คิดแบบนี้ ตอนนั้นพวกหล่อนก็ไม่เห็นศพของบิดา หล่อนก็เคยวาดฝันเอาไว้ว่าพ่อของหล่อนยังไม่ตาย

และในเวลานี้เองเย่เฉินเองก็คว้าเอามือถือออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วส่งเปิดรูปใหม่ของฉินอ้าวหมิง

“หงเหยียนผมไม่ได้หลอกคุณ คุณดูสิ นี่คือรูปใหม่ของพ่อคุณ”

ในวินาทีที่เห็นภาพถ่าย ฉินหงเหยียนก็ตกตะลึงเอามือปิดปาก จากนั้นก็ประคองมือถือด้วยมือสองข้าง เพิ่งพินิจมองใบหน้าที่ทั้งคุ้นเคยและแปลกหน้าในภาพถ่ายนั้น แล้วน้ำตาก็พรั่งพรูออกมา

“คุณ…คุณพ่อยังไม่ตาย!”

“เป็นไปไม่ได้!”

สวี่ฉู่หมิงแย่งมือถือมา ตอนนี้ชายวัยกลางคนทั้งสองคนออกตัวแทนฉินอ้าวหมิง เขาเองก็เดินขึ้นมาบนเวที แล้วมองภาพถ่ายนั้นด้วยกัน

มองแค่ปราดเดียวพวกเขาก็รู้ว่าเป็นฉินอ้าวหมิง!

“ถูกต้อง นี่คือพี่ฉิน!”

“จริงด้วย นี่มันพี่ฉิน!”

“อ๊าก! พี่อ้าวหมิงยังไม่ตาย! สวรรค์มีตาจริงๆ!”

ทว่าสวี่ฉู่หมิงเองก็ไม่อยากจะเชื่อความจริงเรื่องนี้ เขาพุ่งพรวดไปหาเย่เฉิน

“เย่เฉินรูปนี้ของแกเป็นของปลอม! แกจะต้องใช้เทคโนโลยีอะไรโดยอ้างอิงจาพเมื่อสิบปีก่อนของเขาทำรูปปลอมนี่ออกมา! ใช่ไหม!”

เย่เฉินตะคอกกลับ “สวี่ฉู่หมิง กลัวอะไร? กลัวว่าถ้าพ่อของหงเหยียนยังไม่ตาย เขาจะกลับมาคิดบัญชีกับคุณล่ะสิ!”

สวี่ฉู่หมิงหลอกฉินหงเหยียนตอนเด็กๆ ให้เป็นผู้หญิงของเขา ถ้าหากว่าฉินอ้าวหมิงรู้เรื่องนี้ขึ้นมาล่ะก็ ไม่ปล่อยเขาไปแน่ๆ!

“แก…แกพูดจาเหลวไหล!” สวี่ฉู่หมิงปฏิเสธทันที “พี่ฉินอ้าวหมิงมีบุญคุณใหญ่หลวงกับฉัน ถ้าหากว่าเขายังไม่ตายจริงๆ ฉันจะเป็นคนที่ดีใจที่สุดในโลกใบนี้เลย! นายพาเขามาด้วยหรือเปล่า?”

เย่เฉินไม่ได้ตอบสวี่ฉู่หมิง แต่ยืนบนเวทีพลางกุมมือฉินหงเหยียน

“หงเหยียน…”

“เย่เฉิน…”

เย่เฉินทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาโน้มตัวไปจุมพิตฉินหงเหยียน!

แล้วหญิงสาวก็เช่นกัน หล่อนค้อมตัวไปหาเย่เฉิน!

ทั้งสองคนจุมพิตกันอย่างดูดดื่มในงานแต่งงานของสวี่ฉู่หมิง!

ตอนที่ 329 แย่งตัวเจ้าสาว

ถึงแม้ว่าสวี่ฉู่หมิงจะเป็นเศรษฐีที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองเสินเฉิง แต่อย่างไรเสียก็เป็นการแต่งงานครั้งที่สอง หนำซ้ำภรรยาคนแรกก็ยังตายไปไม่เท่าไหร่

ดังนั้นเขาจึงเลือกจัดงานแต่งงานในตอนกลางคืน และจัดไม่ใหญ่โตเอิกเกริกมากนัก

แขกที่เชิญมาก็มีจำนวนไม่มาก มีแต่คนที่สนิทๆ หรือไม่ก็พวกคนใหญ่คนโตถึงจะได้รับบัตรเชิญ

และพิธีการในงานแต่งงานก็ค่อนข้างเรียบง่าย ไม่ได้มีขั้นตอนอะไรเยอะแยะแบบคนสมัยใหม่

ขั้นตอนปัญญาอ่อนพวกนั้น สำหรับประธานบริษัทในตลาดหลักทรัพย์อย่างสวี่ฉู่หมิงและฉินหงเหยียนนั้นเป็นการลดตัวเกินไป

ทั้งสองคนเดินขึ้นมาบนเวทีแล้ว สวี่ฉู่หมิงก็พูดจาตามมารยาทจำพวกขอบคุณแขกทุกท่านและประสบการณ์ทั้งหมดที่ตนเองเคยประสบพบเจอ

นอกจากนี้เขายังพร่ำพรรณถึงความรักที่เขากับฉินหงเหยียนมีให้แก่กัน

ก็มีทั้งเรื่องจริงและโกหก เช่นเขายอมรับอย่างตรงไปตรงมาว่าฉินหงเหยียนเป็นลูกสาวของเพื่อนที่เขาเคารพนับถือ แต่กลับไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เขาเคยเลี้ยงหญิงสาว

แถมยังพูดว่าเขาช่วยเหลือสองคนพี่น้องอย่างใจกว้าง แต่ก็ไม่พูดเรื่องที่เขาสั่งให้ฉินหงเหยียนเป็นภรรยาลับๆ ของเขา

สุดท้ายหลังจากที่พรรณนาทุกอย่างไปจนหมด ทำให้แขกทั้งหลายต่างก็ตื้นตันไปกับความรักของคู่รักนี้

“ซึ้งจังเลย! หากว่าพ่อของเจ้าสาวที่อยู่ในปรโลกได้เห็นลูกสาวของเขา มีคนดูแลดีขนาดนี้ มีที่พักพิงดูแลดีขนาดนี้คงจะต้องดีใจมากทีเดียว! นั่นสิ ก่อนหน้านี้คุณสวี่เองเห็นเจ้าสาวเป็นเหมือนลูกสาว หนำซ้ำยังดูแลหล่อนกับน้องสาวมานานหลายปี ตอนนี้กลายเป็นคนในครอบครัวเดียวกันจริงๆ ก็ถือเป็นเรื่องที่ดี!”

เมื่อเห็นทุกคนต่างก็ซาบซึ้งกับความรักของฉินหงเหยียนและสวี่ฉู่หมิง พิธีกรในงานแต่งงานที่ยืนอยู่บนเวทีก็กล่าวว่า

“เรื่องคุณสวี่กับคุณฉินหักมุมมาก โรแมนติกมากด้วย! เรามาดื่มให้คู่บ่าวสาวดีไหม?”

แขกเหรื่อด้านล่างต่างก็ตะโกน

“หอมเลย! หอมเลย!”

ที่บนเวที สวี่ฉู่หมิงจูงมือฉินหงเหยียน หญิงสาวกลับมีสีหน้าเก้อเขิน

สวี่ฉู่หมิงกล่าวเสียงเบา “พิธีกรคนนี้จริงๆ เลย ทั้งที่สั่งเขาเอาไว้แล้วว่าห้ามจัดขั้นตอนเหลวไหลเลอะเทอะทั้งหลายทั้งแหล่ ”

เมื่อด่าพิธีกรเสร็จ เขาก็กล่าว “หงเหยียน วันนี้เป็นวันมงคลของเราสองคน ทุกคนก็ตื่นเต้นกัน เธอช่วยฉันรับมือกับพวกเขาหน่อยได้ไหม?”

สวี่ฉู่หมิงคิดถึงฉินหงเหยียนใจจะขาดแล้ว!

ฉินหงเหยียนคนนั้น ถึงแม้ว่าจะแสดงได้สมบทบาท แต่ก็ไม่อาจเทียบเคียงกับฉินหงเหยียนตัวจริงได้แม้แต่น้อย!

ผู้หญิงราคาถูกที่ใช้เงินซื้อได้ จะเปรียบเทียบกับนางฟ้าที่ใช้เงินหลายหมื่นล้านก็ยังซื้อไม่ได้ได้ยังไง!

ฉินหงเหยียนรู้ดีว่าแขกเหรื่อด้านล่างเวทีนั้นมีอำนาจใหญ่โต โดยเฉพาะอย่างยิ่งซูเจิ้นหางจากตระกูลซูในเมืองหลวงยังมาร่วมงานด้วยตนเอง

ถ้าหากไม่รับปากล่ะก็ สวี่ฉู่หมิงคงจะเสียหน้าแย่ ฉินหงเหยียนเป็นผู้หญิงฉลาดหลักแหลม แต่ไหนแต่ไรมาหล่อนรู้จักไว้หน้าผู้ชายเสมอ

“อืม” ฉินหงเหยียนพยักหน้ารับปากอีกฝ่าย!

สวี่ฉู่หมิงดีใจอย่างยิ่ง เขารีบค่อยๆ เข้าไปประชิดหญิงสาว ก่อนจะจุมพิตเจ้าสาวทันทีท่ามกลางเสียงโห่ร้องของบรรดาแขกเหรื่อ!

ฉินหงเหยียนยืนนิ่งไม่ไหวติง เมื่อเห็นสวี่ฉู่หมิงเข้ามาใกล้ตนเองเรื่อยๆ หล่อนจึงรีบปิดตาทันที!

วินาทีที่หญิงสาวปิดเปลือกตา หญิงสาวก็คิดถึงเย่เฉิน!

“ขอโทษด้วยนะเย่เฉิน สุดท้ายเราก็ไม่ลงเอยกันอยู่ดี ที่ฉันทำแบบนี้ก็เพื่อให้คุณลืมฉันไป! ดีกว่าพอถึงตอนนั้นแล้วให้คุณต้องมาลำบากใจ ไม่สู้ให้คุณเกลียดฉันตอนนี้ยังดีกว่า!”

ฉินหงเหยียนได้แต่โทษที่สวรรค์ใจร้ายเกินไป!

ทุกคนมองด้านบนเวที ริมฝีปากของสวี่ฉู่หมิงประทับทาบลงบนริมฝีปากบางของฉินหงเหยียน!

แต่ในเวลานี้เอง!

ทันใดนั้นเย่เฉินก็ปรากฏตัวขึ้นที่ประตู แล้วตะโกนใส่สวี่ฉู่หมิงที่อยู่บนเวที

“สวี่ฉู่หมิง! ถ้ากล้าจูบฉินหงเหยียนล่ะก็ โดนฉันต่อยแน่ !”

พนักงานที่อยู่ตรงหน้าประตูตกใจ เมื่อครู่เขาหันไปมองเวทีเหมือนกัน

เมื่อตั้งสติได้เขาก็รีบขวางผู้มาเยือนทันที “นี่คุณจะทำอะไร? แจ้งชื่อมา!”

หลิวเจิ้งคุนเตะพนักงานคนนั้นจนกระเด็นออกไป จากนั้นก็เดินไปพูดกับเขา “ได้ยินชัดแล้วนี่ เขาคือเย่เฉิน เศรษฐีที่รวยที่สุดในประเทศนี้! เศรษฐีที่รวยที่สุดในประเทศนี้! เขาคือเย่เฉินประธานบริษัทเฉินเย่กรุ๊ป!”

“อ้อ จำได้แล้ว เขาก็คือแฟนเก่าของเจ้าสาวฉินหงเหยียน ก่อนนี้เขาซื้อบริษัทเอ็กซ์เพรสไป๋ลี่แล้วมอบให้ฉินหงเหยียนเป็นของขวัญ!”

“เขามาทำไม? หรือว่าจะมาล่มงานแต่ง”

ทุกคนต่างก็ถกเถียงกัน แล้วทั้งงานแต่งงานก็ตกอยู่ในความโกลาหล

ในเวลานี้เอง หวังเจียเหยาที่นั่งแปลกแยกจากคนในงาน ก็ผุดยิ้มออกมา “ฮึ ฉันรู้อยู่แล้วว่าเย่เฉินจะต้องมาแน่! หมอนี่ชอบก่อความวุ่นวายในงานแต่งงานที่สุดแล้ว ฉันแต่งงานไปสองครั้ง เขาก็มาก่อเรื่องสองครั้งเลย ไม่มีทางที่เขาจะไม่มาก่อเรื่องในงานของฉินหงเหยียน!”

เดิมทีหวังเจียเหยาก็มาที่นี่เพราะเขา ในวินาทีที่เห็นชายหนุ่มหญิงสาวก็สาวเท้าเร็วๆ วิ่งไปหาเขา

“เย่เฉิน! เย่เฉินนายไม่เป็นไรใช่ไหม? ​ฉันเป็นห่วงนายจะแย่แล้ว ฉันบอกนายตั้งแต่ตอนนั้นแล้วว่าฉินหงเหยียนไม่ใช่คนดีอะไร หล่อนไม่เคยชอบนายเลย โลกใบนี้มีฉันแค่คนเดียวเท่านั้นแหละที่เคยชอบนาย!”

หวังเจียเหยาจงใจแต่งตัวสวย เพื่ออวดหุ่นที่กลับมาสมบูรณ์แบบอีกครั้งหลังจากที่หล่อนตั้งท้อง ลองให้เย่เฉินได้รู้สึกที่เคยมีให้กับหล่อนเหมือนที่ผ่านมา

ทว่าเย่เฉินกลับผลักหญิงสาวทิ้ง!

หวังเจียเหยาโดนผลักลงพื้นไปอย่างไม่ใยดี

“หลบไป!”

เย่เฉินกล่าวเสียงเย็นชา

โลกนี้มีแค่คุณแค่คนเดียวเท่านั้นที่ชอบผมเนี่ยนะ?

อยากจะขอบคุณจริงๆ!

คุณสวมเขาให้ผมมาสามรอบ ยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีก!

ตอนนี้ใจของเย่เฉินเป็นของฉินหงเหยียนทั้งหัวใจ เขาไม่แยแสหวังเจียเหยาแม้แต่น้อย

เย่เฉินเดินไปใกล้อีกฝ่ายที่ละน้อย!

แต่ในเวลานี้เองคนตระกูลซูจากเมืองหลวงทุกคนที่นั่งในโต๊ะแขกสำคัญต่างก็หันมองเย่เฉินเป็นตาเดียว!

ซูเจิ้นหางจิบชา เขาดื่มชาอึกหนึ่ง กระปรี้กระเปร่าขึ้น ขณะมองทายาทตระกูลเย่อย่างเย่เฉินอย่างละเอียด

พูดไปแล้วนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจออีกฝ่าย

“เขาคือเย่เฉินพ่อของซือซือเหรอ?”

ซูเจิ้นหางถามซูมู่ชิงที่นั่งข้างๆ

หญิงสาวพยักหน้ารับ ซูมู่เสวี่ยกลับขมวดคิ้วมุ่นลอบกล่าวในใจ “ครั้งแรกที่หมอนี่มาตระกูลซูปลอมตัวว่าตัวเองเป็นคนขับรถของซูมู่หลิน!”

ซูเจิ้นหางหัวเราะ “ใช้ได้นี่ ดูหล่อกว่าในรูปถ่ายเยอะเลย”

พอจะมองออกว่าซูเจิ้นหางชอบเย่เฉินมากทีเดียว ถึงอยากจะได้เขามาเป็นหลานเขย

เย่เฉินไม่ได้สังเกตเห็นคนตระกูลซูด้วยซ้ำไป เขาสนใจแต่สวี่ฉู่หมิงและฉินหงเหยียน

สวี่ฉู่หมิงหัวเสีย วันนี้มีคนจำนวนมากมาร่วมงานแต่งของเขา คิดไม่ถึงว่าเย่เฉินจะกล้ามาก่อเรื่องที่นี่!

“เย่เฉินแกกล้ามาก่อความวุ่นวายในงานแต่งงานของฉันเชียวเหรอ?!” สวี่ฉู่หมิงยืนบนเวทีแล้วชี้ด่าเย่เฉิน

เย่เฉินสวนกลับ “ทำไมผมจะไม่กล้า!”

สวี่ฉู่หมิงจัดแจงสั่งให้พนักงานรักษาความปลอดภัยในงานให้ลงมือทันที

ทว่าหลิวเจิ้งคุนและพวกซีกวาที่อยู่ด้านหลังเย่เฉินก็ไม่ได้ยืนหล่อนิ่งๆ เท่านั้น แต่ลงมือทันที ตัวต่อตัว สู้กับพวกการ์ดไม่ให้อีกฝ่ายได้เข้าใกล้ตัวเย่เฉิน

งานแต่งงานตอนนี้กลายเป็นสนามรบ ฉินหงเหยียนที่อยู่บนเวทีประกาศกร้าว “เย่เฉินเราแต่งงานกันแล้ว ต่อให้คุณขัดขวางไม่ให้ฉันแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิง ฉันก็ไม่คบหากับคุณ!”

ตอนที่ 328 หวังเจียเหยาเองก็มาร่วมงานด้วย!

ผู้หญิงที่ใบหน้างดงามหมดจดผู้นี้ก็คือหวังเจียเหยา ส่วนชายข้างกายก็คือหวังซ่าวเจี๋ย

หวังเจียเหยาผอมลงไปกว่าก่อนนี้มากแล้ว ความเร็วในการฟื้นตัวหลังคลอดลูกของหญิงสาวสามารถใช้คำว่ารวดเร็วอย่างน่าอัศจรรย์มาบรรยาย!

คุณแม่หลังคลอดน้อยคนนักที่จะฟื้นตัวเร็วแบบนี้

และเป็นเพราะหวังเจียเหยาใบหน้าสะสวยเกินไป ถึงได้วางมาตรฐานให้ตัวเองเอาไว้สูงมาก

และพร้อมกันนั้นหล่อนก็ทำไปเพื่อจะงอนง้อเย่เฉินอีกครั้ง ดังนั้นถึงได้บีบบังคับให้ตนเองกลับมาอยู่ในสภาพเดิมให้เร็วที่สุด!

พนักงานที่เผลอไผลไปกับความงามของหวังเจียเหยาก็เผลอประกาศออกไปโดยไม่ได้ขอดูการ์ดแต่งงานของพวกหล่อน

“ตระกูลหวัง จากอวิ๋นโจว!”

“ตระกูลหวังจากอวิ๋นโจว? ตระกูลหวังมาทำไม”

“ไม่รู้เหมือนกัน ไม่เห็นเคยได้ยินเลย แต่ว่าสาวน้อยที่มาคนนี้หน้าตาสวยมากทีเดียว”

เมื่อได้ยินชื่อตระกูลหวังจากอวิ๋นโจว เหล่าแขกเหรื่อในงานต่างก็แปลกใจเพราะที่นี่คือเมืองเสินเฉิงอยู่ไกลจากอวิ๋นโจวมากเอาการ

นอกจากตระกูลที่โด่งดังถึงจะเป็นที่รู้จัก พวเขาไม่มีทางรู้จักตระกูลเล็กๆ ที่เกือบจะหมดตัวแบบตระกูลหวังแน่นอน

สวี่ฉู่หมิงชะงักไป “ตระกูลหวังจากอวิ๋นโจวคิดจะทำอะไร? หงเหยียนเธอเชิญพวกเขามาเหรอ?”

ฉินหงเหยียนเห็นหวังเจียเหยาก็เสียอารมณ์ทันที หญิงสาวหันไปอธิบายกับเจ้าบ่าว “ผู้หญิงคนนั้นคือภรรยาเก่าของเย่เฉินกับหลิ่วอวี่เจ๋อ เดี๋ยวฉันไปเองคุณไม่ต้องไปหรอก”

“อืม”

เดิมสวี่ฉู่หมิงเองก็ไม่ได้คิดจะทักทายพวกเขาสองคน อย่าว่าแต่หวังเจียเหยากับหวังซ่าวเจี๋ยเลย ต่อให้คุณนายหวังย่าของพวกเขามาเอง สวี่ฉู่หมิงก็ไม่คิดจะไว้หน้าพวกเขาด้วยซ้ำ

ตระกูลหวังจากอวิ๋นโจว ในสายตาเขาแล้วเป็นเพียงฝุ่นธุลีเมื่อเทียบกับตระกูลซูจากเมืองหลวง!

ฉินหงเหยียนสาวเท้าเดินไปหาอีกฝ่ายช้าๆ เมื่อเห็นหวังเจียเหยาใบหน้าหญิงสาวก็หงิกงอขณะที่ถาม “คุณมาทำไม?”

หวังเจียเหยาเห็นฉินหงเหยียนก็มองอีกฝ่ายด้วยแววตาไม่เป็นมิตรเช่นกัน “ฉินหงเหยียนวางท่าอะไร? กว่าจะแย่งเย่เฉินมาจากฉันได้ก็ลำบากยากเย็น สุดท้ายยังจะเลิกกับเขามาแต่งกับตาแก่นี่เหรอ?”

หลังจากที่หวังเจียเหยาได้ข่าวว่าฉินหงเหยียนจะแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิง เดิมหล่อนยังคิดว่าเป็นเรื่องโกหก

เพราะหวังเจียเหยารู้ว่าฉินหงเหยียนเป็นเหมือนกับหล่อน ต่างก็เป็นผู้หญิงเจ้าเล่ห์ อีกทั้งหล่อนสองคนต่างก็เคยคบหากับเย่เฉินและรู้ถึงจุดแข็งของเขา

ทั้งเงินทองและหน้าตาทางสังคม เย่เฉินเหนือกว่าสวี่ฉู่หมิงเห็นๆ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องอายุและหน้าตาอีก

มีแต่คนโง่เท่านั้นที่จะเลือกสวี่ฉู่หมิง แล้วทิ้งเย่เฉิน!

จนตอนนี้พอได้มาเห็นฉินหงเหยียนสวมชุดเจ้าสาวยืนเคียงข้างสวี่ฉู่หมิง หวังเจียเหยาถึงเชื่อว่าข่าวคราวที่หล่อนรู้มาเป็นเรื่องจริง

“เกี่ยวอะไรกับเธอ?” ฉินหงเหยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

หล่อนดูถูกผู้หญิงคนนี้ เพราะคนตรงหน้าทำร้ายเย่เฉินมานับครั้งไม่ถ้วน กระทั่งลูกยังไม่ใช่ของเขา!

หวังเจียเหยาเองก็ใช้ประโยคเดียวกันย้อนถามหญิงสาว “ทำไมจะไม่เกี่ยวกับฉัน? เย่เฉินเป็นอดีตสามีฉัน เป็นพ่อขอลูกฉัน เป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่ฉันรัก! เธอทำร้ายผู้ชายของฉัน ฉันย่อมต้องมาทวงถามเรื่องนี้จากปากเธอ!”

ฉินหงเหยียนกล่าวเสียงเย็นชา “เธอไม่มีสิทธิ์มาสั่งสอนฉัน ถ้าจะพูดเรื่องทำร้ายเย่เฉิน ฉันว่าฉันทำไปยังไม่ถึงหนึ่งในร้อยเท่าที่เธอทำเลย!”

“เธอ…”

พอหวังเจียเหยานึกขึ้นมาได้ว่าตนเองทรยศเย่เฉินนับครั้งไม่ถ้วนก็เกิดละอายใจจนไม่มีอะไรจะเถียงอีกฝ่าย

ฉินหงเหยียนรู้ดีว่าหวังเจียเหยาไม่มีทางออกตัวแทนเย่เฉิน ตนเองและชายหนุ่มเลิกกัน หวังเจียเหยาดีใจจนเนื้อเต้น หล่อนจะมาโวยวายแทนเย่เฉินได้ยังไง?

ฉินหงเหยียนกล่าวต่อ “หวังเจียเหยา เธอมาที่นี่เพราะอยากจะมาเจอเย่เฉินล่ะสิ เย่เฉินเขาไม่มาหรอกนะ อีกอย่างฉันขอแนะนำอย่าได้คิดล่ะว่าหลังจากที่เย่เฉินเลิกกับฉันแล้ว เธอจะมีโอกาสได้ครอบครองเย่เฉินอีก เธอไม่คู่ควรกับเขา มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ทั้งสวยกว่าเธอ อ่อนหวานกว่าเธอ นิสัยดีกว่าเธอ ชาติตระกูลดีกว่าเธอ เย่เฉินเขาไม่มีทางเลือกเธอหรอกนะ”

หวังเจียเหยาเต้นเร่าๆ “ฉินหงเหยียน!”

คิดไม่ถึงว่าฉินหงเหยียนจะแฉเป้าหมายที่แท้จริงที่หวังเจียเหยามางานแต่งงานของตนเองในครั้งนี้จนหมดเปลือก

หล่อนไม่ได้มาต่อล้อต่อเถียงกับฉินหงเหยียน ฉินหงเหยียนจะแต่งกับใครก็เชิญเกี่ยวอะไรกับหล่อนกัน?

แต่ที่หล่อนมาที่นี่ ก็เพื่อมาเจอเย่เฉิน!

ช่วงนี้หวังเจียเหยาติดต่อเขาไม่ได้เลย อีกฝ่ายไม่รับสายและไม่ตอบ WECHAT หล่อนด้วยซ้ำ

ตอนนี้เย่เฉินเลิกกับฉินหงเหยียนแล้ว ถือเป็นโอกาสอันดีที่หญิงสาวจะงอนง้อขอชายหนุ่มคืนดี!

แล้วจากประสบการณ์ในการแต่งงานของหล่อน หล่อนเชื่อมั่นว่าในงานแต่งงานของฉินหงเหยียน เขาจะต้องปรากฏตัวแน่นอน!

“เย่เฉินคนนี้ชอบก่อความวุ่นวายในงานแต่งงานของคนอื่นเป็นที่สุด ฉันแต่งงานสองครั้งเขาทำพังทั้งสองรอบเลย วันนี้เขาก็ต้องมางานแต่งงานของฉินหงเหยียนแน่!”

ก่อนนี้ตอนที่หล่อนแต่งงานกับฟางเชาเอย หลิ่วอวี่เจ๋อเอย งานแต่งงานล้วนแต่พังยับเยินด้วยฝีมือของเย่เฉิน

หล่อนเชื่อมั่นว่างานแต่งงานครั้งนี้ก็ไม่น่ารอดเหมือนกัน

ผู้หญิงที่เย่เฉินเคยรัก จะเหมือนโดนคำสาป แต่จะไปแต่งกับชายอื่นก็จะเกิดเรื่องวุ่นวายในงานแต่งงาน…

หวังเจียเหยากล่าวว่า “ฉินหงเหยียนเธอรู้ตัวแล้วไปจากเย่เฉิน ฉันดีใจมาก วันนี้ที่ฉันมาก็เพื่อมาอวยพร พี่ซ่าวเจี๋ยคะ”

“อืม”

หวังซ่าวเจี๋ยหยิบบัตรใบหนึ่งออกมาแล้วส่งให้พนักงานที่หน้าประตู “เงินมูลค่าสองแสนในนี้เป็นเงินใส่ซองของเรา”

พนักงานตกใจ เงินใส่ซองสองแสนไม่ใช่ตัวเลขน้อยๆ เลย

ให้เงินมาสองแสนแล้ว แต่ถ้าไม่ให้เข้างาน ไม่ให้กินข้าวในงาน ก็ออกจะเกินไปหน่อย

อย่างไรเสียหวังเจียเหยาเองก็เป็นอดีตภรรยาของเย่เฉิน ฉินหงเหยียนเองก็ไม่อยากะทำให้อีกฝ่ายเสียหน้าเลยกล่าว “ในเมื่อเธออยากอยู่ที่นี่ก็ตามใจ หาที่นั่งว่างๆ เองแล้วกัน”

พูดจบฉินหงเหยียนก็หันหลังเดินหนีไป

“ชิ”

หวังเจียเหยาแค่นเสียงแล้วเชิดหน้า ใช้ใบหน้างดงามของตนเองหาที่นั่งว่างๆ บริเวณประตู

ขณะนี้เป็นเวลาหกโมง งานแต่งงานเริ่มขึ้นแล้ว!

ณ ลานจอดรถของโรงแรม

หลิวเจิ้งคุนที่นั่งอยู่ในรถ BENTLY โยนบุหรี่ในมือลงพื้นอย่างแรงแล้วตะโกน

“หกโมงแล้ว งานแต่งงานเริ่มแล้ว พี่น้องตามฉันมา เราจะถล่มงานแต่งานให้เละเลย!”

“ครับ!”

พวกกหลิวเจิ้งคุนเตรียมตัวกันอยู่นั้นเอง จู่ๆ เย่เฉินก็โทรเข้ามา

“คุณชายเย่ครับ! งานแต่งงานเริ่มแล้วนะครับ ผมกำลังจะพาคนเข้าไปในงาน!” หลิวเจิ้งคุนรายงาน

เย่เฉินห้ามเขา “ไม่ต้อง ฉันถึงเมืองเสินเฉิงแล้ว ตอนนี้ซีกว่ากำลังพาฉันไปที่โรงแรมอยู่ นายอยู่ที่นั่นก่อนอย่าเพิ่งทำอะไร เดี๋ยวฉันจะเป็นคนล่มงานแต่งเอง!”

ซีกวาที่กำลังขับ VOLVO SUV คันหนึ่งด้วยความเร็วสุดแรงเกิดจนชนรถไปไม่รู้กี่คันต่อกี่คันก็ตะโกนกร้าว “ท่านหลิวครับ เรื่องเลวๆ เรื่องนี้ยกให้คุณชายเถอะครับ อย่าแย่งหน้าที่คุณชายเลยครับ!”

หลิวเจิ้งคุนหัวเราะ เขารู้ว่าเย่เฉินเป็นห่วงตนเอง!

เพราะหลิวเจิ้งคุนเป็นคนมีคดีไปแล้ว ถ้าหากบุกเข้าไปแล้วเกิดโดนจับขึ้นมา เกรงว่าจะออกจากเมืองเสินเฉิงไปไม่ได้ !

หลิวเจิ้งคุนจึงรับคำ “ครับคุณชาย ผมจะรอคุณชายครับผม!”

ตอนที่ 327 งานแต่งงานของฉินหงเหยียน!

หลายชั่วโมงก่อนหน้านี้ เย่เฉินไม่ได้สั่งให้หลิวเจิ้งคุนถล่มงานแต่งของฉินหงเหยียน

เพราะเย่เฉินคิดว่าพ่อของเขาเป็นฆาตกรที่ฆ่าพ่อของฉินหงเหยียน ต่อให้เขารักหญิงสาวมากเท่าไหร่ก็ไม่มีหน้าจะทำเช่นนั้น

ฆ่าพ่อของหล่อนแล้วจะให้ถล่มงานแต่งหล่อนอีกเหรอ?

เย่เฉินทำไม่ลง!

แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าพ่อของหญิงสาวยังไม่ตาย พวกเขาไม่ใช่ศัตรูกัน!

ฉินหงเหยียนก็ไม่จำเป็นต้องเลิกกับเขา และไม่จำเป็นต้องแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิง

เย่เฉินย่อมมีสิทธิ์จะแย่งตัวหล่อนกลับมา!

เมื่อชายหนุ่มขึ้นเครื่อง เครื่องบินก็โผทะยานพุ่งขึ้นฟ้าอย่างรวดเร็ว!

แต่ในตอนนี้เอง ฉินเสี่ยวตั่วเพิ่งฟื้นได้สติ เมื่อเห็นเย่เฉินกลับมาแล้ว หญิงสาวก็หันหลังให้เขาทันที

เมื่อครู่ที่ฉินเสี่ยวตั่วตบหน้าเย่เฉิน หญิงสาวลั่นว่าชีวิตนี้ไม่อยากเห็นหน้าเขาอีก

ที่จริงนี่ถือเป็นวิธีที่เมตตามากทีเดียว

หล่อนพูดแบบนี้ แปลว่าหล่อนไม่มีทางล้างแค้น ไม่มีทางไปตามสังหารพ่อของเย่เฉิน

ถ้าหากเป็นหญิงสาวคนอื่นที่เจ้าคิดเจ้าแค้น ก่อนจะไปหล่อนคงต้องทิ้งท้ายไว้ว่า “ฉันจะฆ่าพ่อนายเพื่อล้างแค้นให้พ่อฉัน”

“เสี่ยวตั่ว”

เย่เฉินสาวเท้าเข้าไปหาอีกฝ่าย

ฉินเสี่ยวตั่วตะคอก “อย่าเดินมา! ฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีก! นายเป็นลูกชายฆาตกร! ตระกูลเย่ของนายมันเป็นไอ้คนสารเลว!”

เย่เฉินรีบร้อนหยิบโทรศัพท์ออกมา เปิดภาพบิดาของหญิงสาวแล้วยื่นให้อีกฝ่ายดู “เสี่ยวตั่ว พ่อคุณยังไม่ตาย พ่อผมไม่ได้ฆ่าพ่อคุณ คุณดูนี่สิ นี่คือภาพใหม่ของเขา”

ในวินาทีที่หญิงสาวเห็นภาพถ่ายบิดาน้ำตาก็ไหลออกมา

เย่เฉินต้องใช้เวลาครู่ใหญ่กว่าจะแยกแยะจริงเท็จได้ แต่ฉินเสี่ยวตั่วเป็นลูกสาวของฉินอ้าวหมิง หล่อนมองแค่ปราดเดียวก็มองออกว่าคนผู้นี้คือพ่อแท้ๆ ของตนเอง!

“คุณพ่อยังไม่ตาย! พ่อฉันยังไม่ตาย!”

ฉินเสี่ยวตั่วตื้นตันใจจจนน้ำตาไหลอาบหน้า หล่อนมองเย่เฉินอย่างมีความสุข“พ่อนายไม่ได้ฆ่าพ่อฉัน งั้นนายก็ไม่ใช่ศัตรูของฉันน่ะสิใช่ไหม?”

เย่เฉินระบายยิ้ม เขายื่นมืออกไปเช็ดน้ำตาให้หญิงสาวแล้วกล่าว “เด็กโง่ ผมไม่ใช่ศัตรูของคุณอยู่แล้วผมกับคุณและหงเหยียนเป็นครอบครัวเดียวกันที่รักกันมากที่สุดอยู่แล้ว”

“พี่เย่เฉิน!”

ฉินเสี่ยวตั่วโถมตัวเข้าอ้อมกอดเย่เฉินแล้วกอดเขาแน่น

ในส่วนลึกของจิตใจหญิงสาวชอบเย่เฉินคนนี้อย่างมาก หล่อนไม่อยากเป็นศัตรูกับเขาจริงๆ

“ฉันจะโทรหาพี่เดี๋ยวนี้!”

ฉินเสี่ยวตั่วกล่าวอย่างดีใจ

เย่เฉินกล่าวว่า “จากที่ผมรู้จักนิสัยของฉินหงเหยียน หล่อนไม่เชื่อหรอก ถ้าจะให้หล่อนเชื่อเรา เราสองคนก็ทำได้แค่ไปโผล่ที่งานแต่งก่อนงานแต่งจะเริ่มแล้วผมเอารูปถ่ายใบนี้ให้หล่อนดูเองกับตา”

“ค่ะๆ!”

ฉินเสี่ยวตั่วกอดเย่เฉินอย่างดีอกดีใจอีกครั้ง

……

เวลา 17.40 ตามเวลาเมืองหลวง ประเทศจีน

ณ โรงแรม Grand Skylight เมืองเสินเฉิงเหลือเวลาอีกเพียงแค่ 20 นาทีก่อนงานแต่งงานจะเริ่ม

“คุณหวงประธานบริษัทจวี้ตัวตัวมาถึงแล้ว!”

เสียงดังกังวานของพนักงานดังขึ้นที่หน้าประตู

หวงเฉิงหมิงประธานบริษัทในตลาดหลักทรัพย์ เดินเข้างานด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แถมในมือยังถือของขวัญที่มีมูลค่ามาด้วย

“คุณสวี่ คุณฉิน ดีใจด้วยนะครับ”

หวงเฉิงหมิงเดินเข้ามาแสดงความยินดีกับสวี่ฉู่หมิงและฉินหงเหยียน

ส่วนสวี่ฉู่หมิงเองในตอนนี้สวมชุดสูทตัวเก๋ ส่วนฉินหงเหยียนอยู่ในชุดเจ้าสาว !

เป็นครั้งแรกในชีวิตของหญิงสาวที่ได้สวมชุดเจ้าสาว คิดไม่ถึงว่าเจ้าบ่าวจะไม่ใช่เย่เฉินแต่เป็นสวี่ฉู่หมิง!

หล่อนในชุดเจ้าสาวดูสะสวย โดดเด่น บริสุทธิ์ สูงส่งอย่างเห็นได้ชัด ทำให้แขกทุกคนในงานต่างอดมอง อดถ่ายภาพไม่ได้

สวี่ฉู่หมิงจับมือกับหวงเฉิงหมิง “ขอบคุณคุณหวงนะครับ เชิญนั่งเถอะ”

“ตระกูลหลิ่ว จากเทียนไห่!”

พนักงานที่หน้าประตูตะโกนเสียงดังอีกครั้ง

แล้วคนตระกูลหลิ่วทั้งหลิ่วหย่วนหาง หลิ่วอวี่เจ๋อ หลิ่วเฟิ่งรวมไปถึงพ่อแม่ของพวกเขาสองคน ขนาดหลิ่วหรูซือที่ตระกูลหลิ่วไม่ได้ยอมรับก็ยังมาร่วมงานด้วยกัน!

คนทั้งสามรุ่นของตระกูลมากันพร้อมหน้า ตะลอนมาไกลเพื่อมาเข้าร่วมงานแต่งานครั้งที่สองของสวี่ฉู่หมิง แสดงให้เห็นความจริงใจและความสำคัญที่พวกเขามีต่ออีกฝ่าย!

หลิ่วหย่วนหางและสวี่ฉู่หมิงเป็นพี่น้องร่วมสบาย เขาสาวเท้าเดินไปหาแล้วกล่าว “น้องสวี่ดีใจด้วยนะ!”

ตอนนี้ตระกูลหลิ่วโดนเย่เฉินเล่นงานจนกลายเป็นตระกูลธรรมดาๆ ในเทียนไห่ ไม่ได้รุ่งเรืองอย่างที่ผ่านมา

แต่ว่าสวี่ฉู่หมิงเองก็ยังคงเกรงใจคนตระกูลหลิ่วเหมือนเดิม

สวี่ฉู่หมิงสวมกอดอีกฝ่ายแล้วกล่าว “ขอบคุณพี่ใหญ่จริงๆ ที่มาร่วมงานของผม”

“คุณอาสวี่ พี่หงเหยียน ดีใจด้วยนะครับ!”

หลิ่วอวี่เจ๋อและหลิ่วเฟิ่งต่างก็แสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาวด้วยท่าทีเคารพนับถือ

แต่ว่าตอนที่เห็นหลิ่วอวี่เจ๋อ สีหน้าสวี่ฉู่หมิงก็ไม่ใคร่จะพอใจนัก

เพราะช่วงก่อนนี้คิดไม่ถึงว่าหลิ่วอวี่เจ๋อจะสร้างฉินหงเหยียนปลอม โดยไปหาผู้หญิงกลางคืนมาศัลยกรรมใบหน้าให้คล้ายๆ กับฉินหงเหยียน

แถมยังให้ผู้หญิงคนนั้นไปนอนกับเหอเหวินเจี้ยนอดีตรองผู้บริหารของบริษัทไป๋ลี่ เพื่อจะได้ลองมีประสบการณ์อันน่าอภิรมย์กับฉินหงเหยียนตัวปลอม

ตอนนี้หญิงสาวกลายเป็นภรรยาเขาแล้ว เขาย่อมรู้สึกเหมือนโดนอีกฝ่ายดูเหมิ่นเหยียดหยาม

แต่ว่าสวี่ฉู่หมิงเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าเหอเหวินเจี้ยนนักหรอก

เมื่อหลายวันก่อนที่เขาจงใจหลบหน้าเย่เฉิน แล้วส่งคนไปจ้างผู้หญิงที่ศัลยกรรมจนเหมือนฉินหงเหยียนให้มาหาเขา

ในตอนที่ฉินหงเหยียนยังไม่รับปากว่าจะยอมมีอะไรกับเขา เขาก็ระบายอารมณ์ทั้งหมดกับฉินหงเหยียนคนนั้น

“ในที่สุดคืนนี้ฉันก็จะได้นอนกับฉินหงเหยียนตัวจริงเสียที! ไม่รู้ว่าหล่อนจะมีเสน่ห์เย้ายวนกว่าเมื่อเจ็ดปีก่อนหรือเปล่า!”

สวี่ฉู่หมิงมองฉินหงเหยียนที่สวยหยาดเยิ้มอย่างตื่นเต้น เหมือนกับว่าตนเองไม่เคยได้ครอบครองหญิงสาวคนนี้มาก่อน

และแล้วก็ถึงเวลา 18.50 น.

“ตระกูลซู จากเมืองหลวง!”

เมื่อได้ยินคำว่าตระกูลซูจากเมืองหลวง สวี่ฉู่หมิงก็รีบรวบรวมสติ ไม่คิดเรื่องเลอะเทอะเหลวไหล เขาคว้าแขนฉินหงเหยียนแล้วกล่าว

“เร็ว รีบไปต้อนรับคุณซูกับฉัน!”

ฉินหงเหยียนที่รู้ว่าตระกูลซูที่ว่านี้ไม่ใช่คนธรรมดา แต่เป็นตระกูลที่ร่ำรวยและสูงส่งที่สุดในบรรดาแขกเหรื่อทั้งหมดที่นั่งอยู่ในงาน!

ก็รีบร้อนจัดแจงชุดแต่งงาน ก่อนจะเดินตามสวี่ฉู่หมิงไป

แล้วจึงพบว่าที่หน้าประตูนั้น คนตระกูลซูจากเมืองหลวงมากันหลายรุ่นทีเดียว!

ซูมู่หลินและซูมู่ชิงที่เป็นทายาทรุ่นที่สามมากันตั้งแต่เมื่อสองวันก่อน

แต่ยังมีซูมู่เสวี่ย ซูมู่ชิวทายาทรุ่นที่สามของตระกูลซูอีกสองคน คิดไม่ถึงว่าพวกเขาก็จะมาร่วมงานด้วย

นอกจากทั้งสี่คนนี้ยังมีหัวหน้าใหญ่ตระกูลซูที่ดูทรงอำนาจอย่างยิ่ง ซูเจิ้นหาง!

“สวรรค์ท่านผู้นั้นคือท่านซูจากเมืองหลวงใช่ไหมน่ะ?”

“เขาคือซูเจิ้นหางเหรอ?”

“หุบปาก! ไปเรียกชื่อเขาตรงๆ! อยากตายหรือไง!”

“สวี่ฉู่หมิงเป็นแค่นักธุรกิจที่ไม่เคยข้องแวะการเมือง มีทรัพย์สินแค่ไม่กี่แสนล้าน คิดไม่ถึงว่าท่านซูจะมาร่วมงานแต่งงานของเขาด้วยตัวเอง ไว้หน้าเขาจริงๆ!”

แขกคนอื่นๆ ในงานต่างก็เริ่มรวมหัวซุบซิบนินทา

สวี่ฉู่หมิงเองก็รีบร้อนเดินตรงไปที่ประตูแล้วจับมืออีกฝ่ายอย่างตื่นเต้น “ท่านซูครับ ท่านมาร่วมงานของผมด้วยตัวเองแบบนี้ ผมทั้งตื้นตันทั้งซาบซึ้งเลยล่ะครับ!”

ซูเจิ้นหางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “งานแต่งของน้องสวี่ผมจะไม่มาได้ยังไง? ท่านนี้คือคุณนายสวี่ใช่ไหมล่ะ?”

ซูเจิ้นหางหันมองฉินหงเหยียน

ฉินหงเหยียนเองจึงรีบแนะนำตัวเองกับอีกฝ่ายทันที “ท่านซูสวัสดีค่ะ ได้ยินชื่อท่านมานานวันนี้เพิ่งมีโอกาสได้พบท่าน ฉันชื่อฉินหงเหยียนค่ะ”

ซูเจิ้นหางมองประเมินหญิงสาวตรงหน้าแล้วพยักหน้ารับไม่หยุด “ใช้ได้ๆ ได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้คุณนายซูเป็นประธานบริษัทในตลาดหลักทรัพย์เชียวนี่มู่ชิง มู่เสวี่ย พวกหลานจะต้องเรียนรู้จากผู้หญิงเก่งแบบคุณนายสวี่เข้าใจไหม”

ซูมู่ชิงและซูมู่เสวี่ยรีบหันไปกล่าวกับฉินหงเหยียนทันที “คุณนายสวี่ชี้แนะด้วยนะคะ”

ฉินหงเหยียนคิดไม่ถึงว่าท่านซูที่ยิ่งใหญ่คนนี้จะเยินยอตนเอง จนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ

สวี่ฉู่หมิงรีบร้อนตอบ “ไม่กล้าให้คำชี้แนะอะไรหรอกครับ เราพูดคุยกัน พูดคุยกัน คุณซู เชิญนั่งเลยครับ!”

“อืม”

พวกคนตระกูลซูค่อยๆ เดินทอดน่องเข้างานช้าๆ

ห้านาทีผ่านไป แขกสองคนสุดท้าย ชายหญิงคู่หนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นที่ประตู

“ขออนุญาตสอบถามหน่อยครับว่าทั้งสองท่านมาจากไหน?”

พนักงานที่หน้าประตูเห็นหญิงสาวใบหน้างดงามก็กลืนน้ำลายก่อนจะเอ่ยถาม

หญิงสาวใบหน้าหมดจด กล่าวด้วยใบหน้าเย่อหยิ่ง “ตระกูลหวังจากอวิ๋นโจว!”

ตอนที่ 326 พ่อของฉินหงเหยียนยังไม่ตาย!

ทันใดนั้นเองเย่เฉินก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นที่ข้างหู พอหันไปดูก็พบว่าเป็นเย่เทียน พี่ชายคนโตของเขา!

เย่เฉินวางแก้วเหล้าลงทันที แล้วลุกขึ้นจากบาร์ ก่อนจะเดินไปกอดพี่ชายอย่างดีใจ!

“พี่ใหญ่!”

พูดไปแล้วเขาก็ไม่ได้เจอพี่ใหญ่ของเขามาหลายปีแล้ว!

เย่เฉินและเย่เทียนมีพ่อแม่คนเดียวกัน แต่เป็นพี่น้องคนละแม่กับเย่เซวียน

และแน่นอนว่าพวกเขาสามคนสนิทสนมกันเป็นอย่างดี ไม่มีปัญหาอะไร

“พี่มาได้ยังไงครับ?”

เย่เฉินเองก็ประหลาดใจมากทีเดียว

เย่เทียนปรายตามองคนในบาร์แล้วกล่าว “พี่มีเรื่องอยากจะพูดกับนายแค่สองคน”

เย่เฉินรีบหันไปสั่งซีกวา “ซีกวา เคลียร์ร้าน”

ซีกวาอดลอบมองพี่ชายของเย่เฉินไม่ได้ อย่างไรเสียพี่ชายของคุณชายก็เป็นคนที่เขาต้องเคารพนับถือ

เย่เทียนไม่ได้หล่อเหลาเหมือนเย่เฉิน แต่ว่ารัศมีที่แผ่ออกมาจากตัวเขานั้น ทรงพลัง รุนแรงจนส่งผลให้เจ้าตัวดูพึ่งพาได้และเป็นผู้ใหญ่มากทีเดียว

“คุณชายเย่สวัสดีครับ!”

ซีกวาค้อมตัวทำควาเมคารพเย่เทียน หลังจากนั้นก็จัดการเชิญคนทั้งบาร์ออกจากร้านไป

เย่เฉินเหมาบาร์แห่งนี้เอาไว้นานแล้ว ดังนั้นพนักงานเองจึงโอนอ่อนเชื่อฟังซีกวา

หลังจากที่ทุกคนเดินออกไปแล้วนั้น เย่เฉินก็หันไปกล่าวกับพี่ชายอย่างอดไม่ได้ “พี่ครับ พ่อเราฆ่าคนตาย ฆ่าพ่อของแฟนผมตาย!”

เย่เทียนรีบร้อนกล่าว “ไม่นะ น้องสาม คุณพ่อไม่ได้ฆ่าเขา”

เย่เฉินส่งรูปถ่ายที่ชายฝรั่งคนนั้นให้เขามา ส่งต่อไปให้พี่ชายดูแล้วกล่าว “เมื่อกี้ผมโทรหาพ่อ พ่อยอมรับเองกับปากว่าเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของฉินอ้าวหมิง”

เย่เทียนปรายตามองภาพแล้ววางลง ก่อนจะกล่าว “ฉินอ้าวหมิงไม่ได้ตายเสียหน่อย”

“พี่ว่าอะไรนะครับ?”

เย่เฉินตกใจ วินาทีนี้ฤทธิ์สุราที่เขาดื่มไปตลอดสามชั่วโมงเหมือนจะระเหย ออกจากร่างกายเย่เฉินจนไม่เหลืออะไร

เย่เฉินหยิบโทรศัพท์มือถืออกมาแล้วให้น้องชายดูภาพใบหนึ่ง

เป็นภาพถ่ายของชายชราอายุราวๆ 50 ปีโดยประมาณ ผมสั้นกุด ใบหน้าอวบกลม

“นี่มัน…ฉินอ้าวหมิง!”

เย่เฉินพอจะมองออกว่าชายในภาพคือฉินอ้าวหมิง แต่ว่าฉินอ้าวหมิงในภาพถ่ายใบนี้นั้นดูจะมีอายุมากกว่าฉินอ้าวหมิงในภาพถ่ายที่เขามี

ถึงแม้ว่าจะอายุมากขึ้นแต่เขายังดูมีความสุขดี

เย่เทียนพยักหน้ารับ “นี่คือภาพล่าสุดของเขา”

เย่เฉินดีใจอย่างยิ่ง “เขายังไม่ตาย! พ่อไม่ได้ฆ่าพ่อของฉินหงเหยียน!”

เย่เฉินดีใจเกินบรรยาย เดิมทีเขาคิดว่าเขากับฉินหงเหยียนจะกลายเป็นศัตรูคู่แค้นกัน จนอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้อย่างนั้น

ตลอดสามชั่วโมงที่ผ่านมาเย่เฉินเอาแต่ครุ่นคิดว่า หากมีวันใดวันหนึ่ง ตอนที่ฉินหงเหยียนฆ่าพ่อเขาเพื่อล้างแค้นแทนพ่อตนเอง เขาจะทำอย่างไร!

แต่ว่าตอนนี้เขาไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องนี้อีกแล้ว บิดาของหญิงสาวยังมีชีวิตอยู่!

เย่เฉินสับสน “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ? เขายังไม่ตายแล้วทำไมถึงต้องกุเรื่องว่าตัวเองตายด้วย? แล้วข่าวลือที่ว่าโรงพยาบาลเผาศพผิดก็เป็นเรื่องโกหกเหรอครับ?”

เย่เทียนกล่าว “ขอโทษด้วย น้องสาม พี่บอกนายได้แค่ว่าฉินอ้าวหมิงยังไม่ตาย ส่วนจะเพราะอะไรนั้นพี่บอกนายไม่ได้ เพราะนี่มันเกี่ยวข้องกับความลับของครอบครัวเรา ตอนนี้นายยังไม่มีสิทธิ์รู้เรื่องนี้ ที่จริงแล้ว แค่สิทธิ์ในการดูภาพถ่ายนายก็ไม่มี แต่ว่าพี่ทนเห็นนายเสียใจไม่ได้จริงๆ ทนเห็นนายเสียคนที่นายรักที่สุดไปไม่ได้ พี่เลยบินมาเพื่อบอกเรื่องนี้กับนาย”

เย่เฉินซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง พี่ใหญ่รักเขาจริงๆ ด้วย!

เย่เฉินถามต่อ “ในเมื่อผมไม่มีสิทธิ์แล้วพี่รู้ได้ยังไงล่ะครับ?”

ถามจบเย่เฉินก็ได้คำตอบให้กับตนเอง “อ้อจริงด้วย พี่ใหญ่พี่ทำภารกิจทั้งหมดของตระกูลเราหมดแล้ว พี่เลยมีสิทธิ์ต่างๆ ทั้งหมดในตระกูลสินะ!”

เย่เทียนเป็นทายาทคนเดียวในรุ่นที่สามของตระกูลเย่ที่ผ่านการฝึกฝนทั้งหมด!

เย่เทียนระบายยิ้ม “ใช่ น้องสามนายก็สู้ๆ รีบผ่านการฝึกฝนของคุณปู่เร็วๆ คุณปู่ชื่นชมนายที่สุด นายอย่าทำให้คุณปู่ผิดหวังล่ะ”

เย่เฉินพยักหน้ารับ

แต่ว่าตอนนี้เขาไม่มีแก่ใจมาทำภารกิจ หรือว่าสนใจเรื่องความลับอะไรของตระกูลทั้งนั้น ตอนนี้เขาแค่อยากจะบินกลับไปเมืองเสินเฉิง

เขาแค่อยากขัดขวางการแต่งงานระหว่างฉินหงเหยียนและสวี่ฉู่หมิง และบอกกับฉินหงเหยียนว่าทั้งหมดเป็นเรื่องเข้าใจผิด พวกเขาสองคนยังคงคบหากันได้!

เย่เฉินกล่าว “พี่ใหญ่ พี่ส่งรูปนี้ให้ผมได้ไหมครับ?”

“ได้สิ”

เย่เฉินส่งภาพใหม่ของฉินอ้าวหมิงให้น้องชาย

เย่เฉินและเย่เทียนไม่ได้เจอกันมาหลายปี เย่เฉินมีอีกหลายอย่างที่อยากคุยกับพี่ชาย มีหลายคำถามที่อยากถามเขา

แต่ว่าตอนนี้เวลากำลังกระชั้น ถ้าหากว่าเย่เฉินยังไม่รีบบิน เกรงว่าจะขวางงานแต่งงานของฉินหงเหยียนไม่ทันแล้ว!

“พี่ใหญ่ครับ ขอบคุณนะครับที่ช่วยผม แต่ตอนนี้ผมต้องไปแล้วไว้หาโอกาสมาเจอกันนะครับ!”

ในตอนที่เย่เฉินกำลังจะออกจากร้าน เย่เทียนก็คว้าแขนน้องชาย “เดี๋ยวก่อน”

“น้องสาม พี่มีเรื่องจะคุยกับนาย”

“พี่ว่ามาเลยครับ” เย่เฉินหันมองเย่เทียน

เย่เทียนกล่าว “เย่เซวียนไม่ได้รายงานตัวกับที่บ้านมานานมากแล้ว ตอนนี้เราติดต่อเขาไม่ได้ ตอนนี้เขาผ่านการฝึกฝนแทบจะทั้งหมดของตระกูลแล้ว เหลืออีกแค่ภารกิจเดียว”

เย่เฉินเองก็พอจะรู้ว่าเย่เซวียนไม่ไปร่วมสงครามเสียที

เย่เซวียนแก่กว่าเย่เฉิน เดิมทีควรจะเข้าร่วมสงครามก่อนเย่เฉิน แต่ว่าเขาไม่ยอมไปเสียที

เพราะหมอนั่นชอบตะลอนเที่ยว ไล่ตามหาผู้หญิงหน้าตาสะสวยในโลกใบนี้ แล้วเทียบกับสองพี่น้องอย่างเย่เทียนและเย่เฉินแล้วเขาค่อนข้างขี้ขลาดเหมือนกัน

ดังนั้นเขาถึงได้ข้ามการฝึกฝนที่ต้องไปสงคราม แล้วไปทำอย่างอื่นแทน

เย่เทียนกล่าววว่า “หลายปีมานี้พี่รองของนายไปก่อเรื่องเอาไว้ไม่น้อย ไปล่วงเกินขั้วอิทธิพลและตระกูลใหญ่ๆ เอาไว้มา หนึ่งในนั้นคือตระกูลซูที่เมืองหลวง”

ตระกูลซูที่เมืองหลวง!

เย่เฉินพยักหน้า “พี่รองเลอะเทอะจริงๆ เขาไปจับตัวซูมู่ชิงทายาทตระกูลซูที่เมืองหลวงมาขังไว้กับผม แล้วให้ผมมีอะไรกับหล่อน คนตระกูลซูต้องไม่ยอมอยู่แล้ว! ผมโดนคนตระกูลซูเล่นเกือบตาย!”

พอคิดถึงเรื่องนี้ เย่เฉินก็โมโหพี่ชาย ถ้าเขาไม่ไปล่วงเกินตระกูลซูเข้า ลูกหวังเจียเหยาก็คงจะเป็นลูกเขาทั้งสองคนไปแล้ว

เย่เทียนพยักหน้าแล้วกล่าว “เรื่องนี้พี่รู้แล้ว ดังนั้นคุณปู่ถึงไม่อยากให้เขาไปก่อเรื่องอีก ไม่ไปเข้าร่วมสงครามเขาก็จะไม่โตเสียที”

เย่เฉินเองก็คิดเช่นนั้น ขอแค่เคยผ่านสงครามมา ถึงจะเข้าใจความน่ากลัวของจิตใจมนุษย์ รวมไปถึงคุณค่าของชีวิต

แล้วถึงจะรู้จักยับยั้งชั่งใจ ไม่ทำตัวเหลวไหลไม่คิดหน้าคิดหลังอีก

เย่เทียนกล่าวต่อ “พี่สืบเจอว่าช่วงนี้เขาอยู่ในประเทศนั่นแหละ พี่ไม่สะดวกกลับไป ในเมื่อนายอยู่ที่นั่นตลอด นายก็ช่วยสืบข่าวเขาให้ด้วยล่ะ หลังจากเจอตัวเขาก็สั่งให้กลับตระกูลเย่ทันที เพื่อเข้าร่วมการฝึกฝนสุดท้าย”

เย่เฉินกล่าว “ครับ ผมจะต้องหาพี่เขาให้เจอแล้วซัดหมัดใส่หน้าเขาแรงๆ สักครั้ง! แล้วถามเขาว่าทำไมต้องแนะนำทั้งหวังเจียเหยากับซูมู่ชิงให้ผม!”

เย่เทียนยิ้มแล้วตบบ่าน้องชาย “รีบไปเถอะ ฉินหงเหยียนรอนายอยู่ หลังจากดีกันแล้วก็รีบแต่งงานกับหล่อนเสียนะ พี่จะได้ไปดื่มเหล้ามงคลของพวกนาย”

“ครับ!”

หลังจากเย่เฉินร่ำลากับพี่ชายแล้วก็รีบไปที่สนามบินทันที!

เย่เฉินกดโทรหาหลิวเจิ้งคุนขณะอยู่บนรถที่แล่นอยู่บนถนนด้วยความเร็ว

อีกฝ่ายกดรับสายทันที เขาก็รีบร้อนกล่าวโดยที่เย่เฉินยังไม่ต้องถาม “คุณชายครับ คุณชายรีบมาเถอะครับ ไม่งั้นจะไม่ทันแล้วนะครับ! ที่นี่เช้าแล้วครับ คุณฉินหงเหยียนลองชุดแต่งงานแล้วนะครับ!”

เย่เฉินกล่าวว่า “ฉันจะไปถึงก่อนหกโมงเย็นแน่นอน ถ้าฉันยังไม่ถึง นายก็ถล่มงานแต่งให้ฉันได้เลย!”

หลิวเจิ้งคุนรับปากแข็งขัน “ครับ!”

ตอนที่ 325 สิทธิ์ภายในตระกูล!

“เป็นไปไม่ได้… เป็นไปไม่ได้… เป็นแบบนี้ได้ยังไง…”

เมื่อเห็นภาพถ่ายเขาก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดทันที

เย่เฉินกลับไม่ได้ดีใจลิงโลด แต่เขากลับตกตะลึง ช็อกสุดขีดจนใกล้จะเป็นเสียสติอยู่รอมร่อ

ฉินเสี่ยวตั่วเห็นท่าทีของเย่เฉินก็กล่าวอย่างตื่นเต้น “พี่เย่เฉิน พี่รู้จักผู้ชายในรูปใช่ไหมคะ? รีบบอกฉันมาเร็วว่าฆาตกรเป็นใคร? เขาเป็นใครกันแน่!”

เย่เฉินตัวแข็งค้างแล้วกล่าวตะกุกตะกัก “เขา…เขาคือพ่อผม”

“อะไรนะ?”

คราวนี้ฝ่ายตกใจกลายเป็นฉินเสี่ยวตั่วแทนเสียแล้ว หล่อนเอามือปิดปาก ไม่เชื่อว่าทั้งหมดนี้จะเป็นเรื่องจริง

หยดน้ำตาหยดลงจากดวงตาหญิงสาวอย่างรวดเร็ว

ฉินเสี่ยวตั่วมองเย่เฉินด้วยดวงตาที่คลอเอ่อไปด้วยน้ำตา “คนฆ่าพ่อฉันคือพ่อนายเหรอเนี่ย?”

คราวนี้เย่เฉินกับฉินเสี่ยวตั่วเข้าใจในทันทีว่าทำไมอยู่ดีๆ ฉินหงเหยียนถึงเลิกกับเขาแล้วไปแต่งงานกับคนอื่น เพราะว่าเย่เฉินเป็นลูกชายของฆาตกรที่ฆ่าบิดาของฉินหงเหยียนกับฉินเสี่ยวตั่ว !

ฉินหงเหยียนไม่สามารถแต่งงานกับศัตรูคู่แค้นของหล่อนได้!

ฉินเสี่ยวตั่วร้อนรน ฟาดฝ่ามือใส่หน้าเย่เฉินทันที!

เพี้ยะ!

ฝ่ามือนี้ของฉินเสี่ยวตั่วนั้นไม่ใช่เบาๆ เหมือนว่าหล่อนใส่สุดแรงที่มี แต่ว่าเย่เฉินกลับไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย เขาถึงขนาดไม่รู้สึกอะไร

ความตื่นตระหนกแผ่กระจายไปทั่วร่างกายของเขาจนตัวชาวาบ

ฉินเสี่ยวตั่วตบเย่เฉิน ร้องไห้พลางตะโกนใส่เขา “เย่เฉิน ฉันเกลียดนาย! ฉันเกลียดคนตระกูลเย่อย่างพวกนาย! ฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีกแล้ว!”

พูดจบฉินเสี่ยวตั่วก็หมุนตัวเตรียมเดินหนี

“เสี่ยวตั่ว!”

เย่เฉินคว้าแขนเรียวเล็กของฉินเสี่ยวตั่ว แต่ว่าหญิงสาวสะบัดมือทิ้งด้วยโทสะ

ฉินเสี่ยวตั่วก็วิ่งโร่ออกไป

ในตอนนี้ซีกวากำลังจ้องเหตุการณ์ภายในและสูบบุหรี่ที่หน้าประตูบาร์ LEBALL

เห็นฉินเสี่ยวตั่วร้องไห้พลางวิ่งออกไป แล้วโยนบุหรี่ทิ้งลงพื้นก่อนจะเอ่ยถาม

“คุณหนูเสี่ยวตั่ว คุณจะไปไหนครับ?”

ตอนนี้ฉินเสี่ยวตั่วจะมีแก่ใจมาสนใจลูกน้องเย่เฉินที่ไหน หล่อนเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งเท่านั้น

ฝนยังคงตกน้อยๆ ฉินเสี่ยวตั่วก็ไม่มีร่ม

ซีกวาเองกังวลใจอย่างมากฉินเสี่ยวตั่ววิ่งโร่ออกไปด้านนอกตัวคนเดียวจะเกิดเรื่องเข้า เพราะหญิงสาวพูดภาษาฝรั่งเศสไม่ได้

ดังนั้นซีกวาจึงรีบวิ่งตาม ก่อนจะไถ่ถามหญิงสาว

แต่ฉินหงเหยียนกลับตะโกนใส่เขา “ไสหัวไป! หมารับใช้ของเย่เฉินอย่างนาย! ไม่ต้องไล่ตามฉันมานะ!”

ซีกวาวิ่งตามฉินเสี่ยวตั่วไปตลอดทาง ขณะที่วิ่งก็ปลอบโยนหญิงสาว “คุณทะเลาะกับคุณชายหรือเปล่า คุณหนูเสี่ยวตั่วอย่าโกรธเลยนะครับ มีอะไรค่อยๆ พูดค่อยๆ จาเถอะครับ”

แต่ไม่ว่าซีกวาจะปลอบโยนหญิงสาวอย่างไร ฉินเสี่ยวตั่วก็ไม่สนใจ

เมื่อเห็นฉินเสี่ยวตั่ววิ่งไกลออกไปทุกที ซีกวาทำอะไรไม่ได้ จึงได้แต่เลือกวิธีบังคับหล่อน

“ขอโทษด้วยครับ คุณหนูเสี่ยวตั่ว!”

มือขวาซีกวาออกแรงทุบหญิงสาว ฉินเสี่ยวตั่วที่เดิมกำลังโวยวายก็หมดสติทันที

จากนั้นซีกวาจึงอุ้มฉินเสี่ยวตั่วกลับไป แล้วให้คนนำตัวหญิงสาวไปส่งที่เครื่องบิน

ตอนนี้ในบาร์ เย่เฉินกำลังตกตะลึงจากเรื่องราวที่ได้รู้

แต่เขาไม่เชื่อว่าบิดาตนเองจะเป็นฆาตกรฆ่าคนได้

จากที่เย่เฉินรู้มา ฉินอ้าวหมิงบิดาของฉินหงเหยียนเป็นโปรแกรมเมอร์ที่เก่งมากคนหนึ่ง มีพรสวรรค์ที่โดดเด่น เป็นอัจฉริยะที่มีเพียงน้อยนิดของประเทศ

เขาเปิดบริษัทเอง มีอนาคตอีกไกล

ภาระที่ยิ่งใหญ่นี้ไม่ใช่เพื่อหาเงินเท่านั้น

คนดีและฉลาดแบบนี้ไม่มีทางเป็นศัตรูของตระกูลเย่

ดังนั้นเย่เฉินถึงได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหา เย่เจิ้งหนานบิดาของเขาทันที!

ที่จริงแล้วเขาและบิดาไม่ได้สนิทสนมกันนักหนา อย่างน้อยๆ ก็ไม่สนิทกันแบบพ่อลูกในครอบครัวทั่วไป

เพราะวิธีการสั่งสอนของตระกูลเย่ทำให้สายสัมพันธ์ของคนในครอบครัวจืดจางกันไป

เด็กถูกสั่งสอนและส่งไปทำภารกิจที่หลากหลาย อีกทั้งบิดายังไม่ได้เป็นคนคอยตรวจสอบด้วยตนเองด้วย เพราะถ้าพ่อเป็นคนดูเองล่ะก็คงจะไม่อยากให้ลูกในไส้ตนเองต้องลำบากขนาดนี้

ตั้งแต่แต่งเข้าตระกูลหวัง แต่งงานกับหวังเจียเหยา เย่เฉินก็ไม่ค่อยติดต่อกับบิดา แต่ติดต่อกับปู่ของเขาค่อนข้างมากกว่าด้วยซ้ำ

“เฉินเอ๋อร์” เสียงของเย่เจิ้งหนานดังมาจากปลายสาย

เย่เฉินไม่พูดเรื่อยเปื่อยอีก เขาโพล่งถามบิดาทันที “พ่อครับ พ่อบอกผมทีว่าการตายของพ่อของฉินหงเหยียนเกี่ยวกับพ่อหรือเปล่าครับ?”

“ฉินหงเหยียนเหรอ?” เย่เจิ้งหนานเองประหลาดใจไม่น้อย “แฟนที่แก่กว่าแกคนนั้นเหรอ? พ่อของหล่อนคือใคร?”

เย่เฉินกล่าว “พ่อของหล่อนชื่อฉินอ้าวหมิงครับ!”

เมื่อได้ยินชื่อของฉินอ้าวหมิง เย่เจิ้งหนานเงียบอยู่ครู่ใหญ่แล้วถอนหายใจพลางกล่าว

“เฮ้อ โลกกลมกันเกินไป คิดไม่ถึงว่าแฟนสาวของแกจะเป็นลูกสาวของฉินอ้าวหมิง”

เย่เฉินพอจะมองออก พ่อของเขารู้จักของฉินอ้าวหมิงจริงๆ!

“พ่อบอกผมทีครับว่าการตายของฉินอ้าวหมิงเกี่ยวกับพ่อไหมครับ?!” เย่เฉินร้อนรนถาม

เย่เจิ้งหนานเงียบไปครู่ใหญ่พลางถาม “ก็ถือว่าอย่างนั้น”

“ทำไมพ่อต้องฆ่าเขาล่ะครับ! เขาไปล่วงเกินอะไรพ่อครับ หรือว่าล่วงเกินตระกูลเย่ของเรา!” เย่เฉินร้อนรน

เย่เจิ้งหนานกล่าว “เฉินเอ๋อร์ เรื่องนี้แกยังไม่มีสิทธิ์รู้”

“ไม่มีสิทธิ์เหรอ?” เย่เฉินคิดไม่ถึงว่าพ่อของเขาจะพูดจาแบบนี้ “ผมเป็นลูกชายของพ่อ ยังไม่เพียงพออีกเหรอ? ยังต้องพูดเรื่องมีสิทธิ์ไม่มีสิทธิ์ด้วยเหรอ!”

เย่เจิ้งหนานกล่าวว่า “แกจำเป็นต้องทำภารกิจที่ปู่แกมอบหมายให้สำเร็จถึงจะมีสิทธิ์รู้ความจริง เฉินเอ๋อร์ ตอนนี้พ่ออยากจะบอกสาเหตุในเรื่องนี้ แต่ว่าปู่แกเป็นตนตั้งกฎนี้ขึ้น พ่อเองก็ไม่กล้าแหกกฎนี้หรอก”

เย่เฉินชะงักค้างไป นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเรื่องมีสิทธิ์ไม่มีสิทธิ์อะไรทำนองนี้

มิน่าล่ะพวกเขาถึงต้องฝ่าฟันภารกิจแปลกประหลาดร้อยแปดพันเก้า ที่แท้หลังจากผ่านภารกิจทั้งหมดแล้วเพื่อได้จะได้มีสิทธิ์บางอย่าง ส่วนสิทธิ์นี้ก็คือจะได้ล่วงรู้ความลับพวกนี้ของตระกูล!

เย่เฉินตอนนี้กำลังฝ่าฟันภารกิจในด้านธุรกิจ ถึงแม้ว่าจะสร้างเฉินเย่กรุ๊ปแล้ว แต่ก็ยังไม่บรรลุตามความต้องการของคุณปู่

อีกทั้งหลังจากผ่านด่านธุรกิจแล้ว ไม่รู้ว่าจะต้องทำภารกิจอะไรอีก

ในระยะเวลาสั้นๆ อย่างน้อยๆ สองสามปี เกรงว่าเย่เฉินจะไม่สามารถทำภารกิจได้สำเร็จและจะไม่ได้สิทธิ์ในการรู้ความลับของตระกูล!

“พ่อครับ งั้นพอจะบอกผมได้ไหมครับ? ถ้าพ่อไม่บอกผมฉินหงเหยียนจะไปแต่งงานกับคนอื่นแล้วนะครับ”

เย่เฉินกล่าวอย่างตื่นเต้น

เย่เจิ้งหนานถอนหายใจ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ลูกชาย แกให้ความสำคัญกับความรักมากเกินไป ตอนนี้แกยังฝึกฝนดด่านอารมณ์ต่างๆ ได้ไม่มากพอ ถ้าสูญเสียผู้หญิงคนนี้ไปก็ถือว่าเป็นการฝึกฝนอย่างหนึ่งเถอะนะ”

พูดจบชายสูงวัยกว่าก็วางสาย

เย่เฉินกลับไปนั่งที่เคาน์เตอร์บาร์อีกครั้ง จุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ ถือบรั่นดีแล้วยกขึ้นไม่หยุด

ซีกวากระหืดกระหอบวิ่งเข้ามา แล้วรายงานกับเย่เฉิน “คุณชายเย่ เมื่อครู่คุณหนูเสี่ยวตั่วร้องไห้หนักมากเลยครับ ผมส่งหล่อนไปที่พักผ่อนที่เครื่องบินแล้วครับ แล้วเราจะบินกลับไปตอนไหน? อีกไม่กี่สิบชั่วโมงงานแต่งงานบ้าบอของสวี่ฉู่หมิงก็จะเริ่มขึ้น ถ้าเราไม่ออกเดินทางอีก ก็จะไม่ทันแล้วนะครับ!”

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำถามของซีกวา แล้วเย่เฉินกลับส่ายหน้า

พ่อของฉินหงเหยียนโดนพ่อของเย่เฉินฆ่าตาย เมื่อครู่เย่เจิ้งหนานเป็นคนยอมรับเรื่องนี้เองกับปาก

เย่ฉินจะมีหน้ากลับไป ไปทำลายงานแต่งงานของฉินหงเหยียนแล้วกลับไปคบหาหล่อนได้ยังไง?

เวลาชั่วโมงหนึ่งผ่านไป

ซีกวาวิ่งเข้ามา “ใกล้จะไม่ทันแล้ว คุณชายเย่ เราออกเดินทางกันเถอะครับ!”

เวลาอีกหนึ่งชั่วโมงก็ผ่านไป

ซีกวาวิ่งเข้ามา “จะให้ตาเฒ่าสวี่ฉู่หมิงแย่งผู้หญิงของคุณชายไปไม่ได้นะครับ! คืนเข้าหอ ตาแก่นี่จะต้องเล่นสกปรกแน่! เขาจะต้องลงมือเผด็จศึกฉินหงเหยียนแน่นอน!”

อีกหนึ่งชั่วโมงต่อไป

ซีกวาวิ่งเข้าไปอีกครั้ง “ถ้าหากว่าเราออกเดินทางกันตอนนี้ ยังมีโอกาสไปงานแต่งงานตาแก่นั่นทันนะครับ! แต่ถ้าสายไปสิบนาทีก็จะไม่ทันแล้ว!”

และในเวลานี้จู่ๆ ก็มีชายหนุ่มหน้าออกเอเชียที่สุขุมคนหนึ่ง เดินเข้ามาในบาร์ เขาตรงดิ่งไปที่บาร์เหล้าแล้วตบบ่าของเย่เฉิน

“ใคร อยู่ไกลๆ คุณชายเย่เลยนะ!” ซีกวารีบพุ่งพรวดออกไป

“น้องสาม”

คนผู้นั้นกล่าวเสียงเนิบๆ

ตอนที่ 324 คิดไม่ถึงว่าฆาตกรตัวจริงคือ!

คำพูดของชายคนนี้ทำให้เย่เฉินเกิดสนใจอย่างมาก!

หลายชั่วโมงก่อน มีคนจำนวนมากมาพบเขา แต่คนจำนวนมากล้วนแต่พูดเรื่องเรื่อยเปื่อย เหลวไหลเกินไปกว่าความเป็นจริงมาก กระทั่งเมื่อ 11 ปีก่อนเกิดอะไรขึ้นกันแน่ยังไม่รู้แน่ชัดด้วยซ้ำ

แต่ชายฝรั่งวัย 50 คนนี้ไม่ใช่อย่างนั้น ทำไมเขาถึงใช้คำว่าเย่เฉินก็ตามสืบเรื่องนี้ด้วยเหรอ

นี่แปลว่าเขารู้ว่าเรื่องที่มีคนมาตามสืบเรื่องนี้ก่อนหน้านั้น!

ไม่แน่ว่าตอนนั้นคนที่ให้ข่าวกับสวี่ฉู่หมิงอาจจะเป็นเขาก็ด้วย!

เย่เฉินสนใจอีกฝ่ายทันที ในที่สุดก็น่าจะกลับไปทันขัดขวางงานแต่งงานของพวกเขาสองคนแน่นอน!

เย่เฉินกล่าวอย่างนับถือ “คุณผู้ชาย คุณรู้อะไรมาใช่ไหม? ถ้าหากว่าคุณให้เบาะแสที่มีประโยชน์ ผมจะให้เงินห้าสิบล้านฟรังค์กับคุณ ไม่ผิดคำพูดแน่นอน!”

ชายฝรั่งหัวเราะ เขาโบกมือขวาที่สวมนาฬิกา Van Cleef & Arpels เหมือนอยากจะแสดงให้อีกฝ่ายเห็นว่าเขาเองก็ฐานะมากเช่นกัน

เขาถือแก้วเหล้า แล้วยกขึ้นดื่มอึกใหญ่จากนั้นก็ย้อนนึกถึงอดีต “วันที่ 29 เดือนสิงหาคม เมื่อ 11 ปีก่อน ผมมาดื่มเหล้าที่นี่ ผมจำได้แม่นเลยเพราะวันนั้นคือวันเกิดผมืลูกสาวผมบินจาก Toulouse เพื่อมาหาผม ตอนใกล้เที่ยงคืนหล่อนถึงจะมาถึง แล้วอยากจะเซอร์ไพรส์ผม

หล่อนโทรหาผมถามว่าทำอะไรอยู่ ผมบอกว่าผมอยู่ที่บาร์ LEBALL หล่อนไปผมไปหาที่หน้าประตู พอออกไปก็เห็นหน้าหล่อนพอดี ผมดีใจมาก อยากจะวิ่งไปกอดหล่อน แต่หล่อนกลับนึกสนุกอะไรไม่รู้ใช้กล้องโซนี่ที่เพิ่งซื้อใหม่มาถ่ายรูปผม

ในรูปถ่ายนั้นบันทึกความตื่นเต้นที่ผมมีตอนเห็นหน้าลูกสาว ผมดื่มไปนิดหน่อย ยิ้มหน้าบาน กางแขนออกแล้วเดินตรงไปเหมือนอยากจะกอดหล่อน ว้า นั่นมันเป็นวินาทีที่ควรค่าให้จดจำ ผมไม่มีทางลืมสีหน้าในตอนนั้นของหล่อนเลย รูปถ่ายใบนั้นที่ลูกผมถ่าย ผมเก็บเอาไว้ เพราะไม่นานจากนั้นหล่อนก็เกิดรถชน แล้วไม่สามารถถ่ายภาพให้ผมได้อีกเลย”

พูดมาตั้งมาก ชายฝรั่งก็ดื่มเหล้าเข้าไปอึกใหญ่

เย่เฉินฟังเงียบๆ ก็เปิดปากเอ่ย “ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ที่ให้คุณเล่าเรื่องที่ไม่สบายใจ ผมขอซื้อภาพใบนั้นด้วยเงินจำนวนห้าสิบล้านฟรังค์”

สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “คุณจะซื้อรูปภาพใบนั้นไปทำไม?”

เย่เฉินกล่าว “ถ้าหากว่าผมทายไม่ผิดล่ะก็ ภาพใบนั้นไม่น่าจะถ่ายได้แค่คุณ แต่น่าจะมีคนที่ผมตามหาด้วย”

ชายฝรั่งหัวเราะพลางพยักหน้ารับ “คุณนี่เป็นเด็กที่ฉลาดหลักแหลมจริงๆ เมื่อสิบปีก่อน มีชาวจีนมาหาข่าวเรื่องนี้ ภาพใบนี้ผมเลยก็อปปี้เอาไว้หนึ่งแผ่นแล้วส่งให้คนๆ นั้นแล้ว ทำไมล่ะ ยังหาตัวฆาตกรไม่เจอเหรอ? ดูแล้วฆาตกรคนนั้นเป็นน่าจะลึกลับมากทีเดียว”

ชายชาวจีนผู้นั้นที่ฝรั่งบอกว่าได้รูปภาพใบนั้นไปเมื่อสิบปีก่อนน่าจะเป็นสวี่ฉู่หมิง

สวี่ฉู่หมิงได้รับภาพถ่ายของฆาตกรเมื่อสิบปีก่อน หงเหยียนก็น่าจะรู้แล้ว แต่ว่าทำไมพวกเขาถึงเพิ่งนึกจะอยากแก้แค้นเอาในตอนนี้นะ?

“หรือว่าตัวตนของฆาาตกรคนนั้นลึกลับมากจริงๆ จนสวี่ฉู่หมิงสืบเป็นสิบปีก็ยังไม่รู้ว่าเป็นใคร? คิดไม่ถึงว่าโลกนี้นอกจากตระกูลเย่ของเราแล้วจะยังมีคนลึกลับขนาดนี้อยู่อีก โลกนี้นี่มีพยัคฆ์ซ่อนตัวอยู่เยอะจริงๆ”

เย่เฉินเดาได้แล้วว่าสวี่ฉู่หมิงจะต้องเพิ่งมาสืบเจอว่าฆาตกรตัวจริงคือใครถึงได้เพิ่งบอกกับฉินหงเหยียน

เย่เฉินร้อนรน ถ้าไม่หาข่าวตั้งแต่ตอนนี้ เขาคงจะไปช่วยหญิงในดวงใจของเขาไม่ทันแล้ว

เขาจึงกล่าว“ผมขอรูปถ่ายนั้นได้ไหมครับ?”

ฝรังคนนั้นกลับส่ายหน้า “ผมชักจะสนใจเรื่องของคนตายไปแล้วสิ คุณต้องบอกผมก่อนว่าคุณเป็นใคร คนตายเป็นใครแล้วทำไมคุณต้องยอมควักเงินตั้งห้าสิบล้านมาสืบเรื่องนี้”

เย่เฉินคว้าแขนฉินเสี่ยวตั่วที่นั่งฟังภาษาฝรั่งเศสหน้าเหลอหลาเพราะไม่เข้าใจแล้วกล่าวต่อ “ผู้หญิงคนนี้คือลูกสาวของคนตาย เราเป็นคนในครอบครัวของเขา เราแค่อยากรู้ความจริง อยากล้างแค้นให้พ่อของเธอ!”

ฝรั่งคนนั้นอุทานด้วยความตกใจ “หล่อนเป็นลูกสาวของผู้ชายคนนั้นเหรอ?”

เห็นชายคนนั้นไม่เชื่อ เย่เฉินถึงกล่าวกับฉินเสี่ยวตั่ว “คุณมีรูปถ่ายคู่กับพ่อคุณไหม?”

หญิงสาวพยักหน้า พ่อแม่ของหล่อนตายไปนานแล้ว หล่อนเปลี่ยนมือถือมานับครั้งไม่ถ้วนแต่ว่ารูปของบิดาจะอยู่ในโทรศัพท์ทุกเครื่องที่มี

“รีบหาให้เจอเร็วๆ แล้วเอาให้เขาดู!” เย่เฉินเร่ง เขารอไม่ไหวแล้ว

“เร่งอะไรนักหนาเนี่ย”

ฉินเสี่ยวตั่วกดเปิดคลังภาพส่วนตัว ในคลังภาพส่วนตัวนั้นมีรูปหลายใบ ทว่าแค่มองผ่านๆ ก็จะพบว่ามีแต่รูปถ่ายขาอ่อนอะไรพวกนั้น

“แค่ก”

ฉินเสี่ยวตั่วเก้อเขิน ตอนตัวเองเบื่อๆ ชอบถ่ายรูปเรียวขาอยู่บ่อยๆ แล้วหล่อนก็ไม่กล้าเก็บภาพพวกนี้ไว้ในคลังภาพแต่จะถูกย้ายมาไว้ตรงนี้แทน

เย่เฉินรีบร้อนเสสายตา ไม่กล้ามองอีก

พลางคิดในใจว่าผู้หญิงสวยๆ พวกนี้วันๆ ทำอะไรกัน ในมือถือมีรูปเซลฟี่ก็ว่าเยอะแล้ว คิดไม่ถึงว่าในคลังภาพส่วนตัวจะมีรูปที่ทำให้ผู้ชายต้องหวั่นไหวแบบนี้อยู่ด้วย!

“เอ่อ… เจอแล้ว อ้ะนี่”

ฉินเสี่ยวตั่วหน้าแดงขณะส่งมือถือให้เย่เฉิน แล้วยังไม่ลืมจะเตือนชายหนุ่ม “อย่าสไลด์ไปเรื่อยล่ะ อีกรูปเป็นรูปส่วนตัวของฉัน”

เย่เฉินเองกำลังรีบเลยรับมือถือมาแล้วกล่าว “สบายใจเถอะผมไม่…”

แต่เขายังพูดไม่ทันจบ มือของเย่เฉินก็เผลอไปสไลด์หน้าจอ สไลด์ผ่านรูปคู่ของสองคนพ่อลูก กลายเป็นรูปฉินเสี่ยวตั่วทำปากจู๋ชูนิ้วในห้องน้ำ

“กรี๊ด! เย่เฉินคนบ้า! ยังบอกอีกว่าไม่! นายจงใจชัดๆ!”

ฉินเสี่ยวตั่วหน้าแดงเห่อ แล้วทุบตีอีกฝ่ายไม่หยุด

เย่เฉินรำคาญ “ผมไม่ได้ตั้งใจ! ตอนนี้ผมคงมีอารมณ์มาดูรูปเลอะเทอะอะไรก็ไม่รู้ของคุณมั้ง!”

ฉินเสี่ยวตั่วหัวเสีย มือก็ยังทุบตีเขาต่อ “รูปเลอะเทอะอะไรกัน นายอธิบายมาเดี๋ยวนี้นะ! รูปส่วนตัวของฉันกลายเป็นรูปเลอะเทอะได้ยังไง!”

เย่เฉินยกมือขึ้นปัดป้องการทำร้ายร่างกายของหญิงสาว “คุณถ่ายรูปในห้องน้ำ ไม่เรียกเลอะเทอะแล้วเรียกอะไร”

ฉินเสี่ยวตั่วเขินอายขึ้นมาทันที “ฉัน…ฉันไม่ได้เข้าห้องน้ำ! ฉันพักต่างหาก!”

เย่เฉินคว้าแขนฉินเสี่ยวตั่วแล้วกล่าว “เอาเถอะๆ อย่าโวยวายเลย ผมไม่แตะมือถือคุณละ คุณถือมือถือตัวเองแล้วเอารูปคู่คุณกับพ่อไปให้เขาดูเองแล้วกัน”

“ชิ”

ฉินเสี่ยวตั่วหัวเสีย ถ้าไม่ใช่เพราะวันนี้มาตามหาตัวฆาตกรที่ฆ่าพ่อตนเอง หล่อนไม่มีทางยอมจบเรื่องนี้แบบนี้แน่

เห็นภาพส่วนตัวของหล่อนแต่ยังกล้าเยาะเย้ยกัน!

ฉินเสี่ยวตั่วสไลด์ภาพถ่ายของตนเองกับบิดากลับมาอีกครั้งแล้วส่งให้ชายชาวต่างชาติดู

ชายคนนั้นตกใจเล็กน้อย แต่มองปราดเดียวก็จำฉินอ้าวหมิงได้!

“ถูกต้อง ผู้ชายคนนี้เลย!”

แต่ว่านี่คือภาพถ่ายเมื่อ 11 ปีก่อนตอนนั้นหญิงสาวยังเป็นเด็ก เจ้าหล่อนจึงกังวลว่าชายคนนี้จะคิดว่าเด็กหญิงในภาพไม่ใช่ตนเอง

ฉินเสี่ยวตั่วหันไปถามเย่เฉิน “เขาคงจะไม่คิดว่าคนในรูปไม่ใช่ฉันใช่ไหม”

เย่เฉินรีบหันไปอธิบายกับชายคนนั้นทันที “ผู้หญิงตรงหน้าคุณคนนี้เป็นเด็กผู้หญิงในรูปถ่ายจริงๆ พวกเราไม่มีความจำเป็นอะไรต้องหลอกลวงคุณ”

ชายคนนั้นมองเด็กหญิงในภาพถ่ายกับเด็กสาวตรงหน้าอย่างเปรียบเทียบในใจแล้วพยักหน้า “พอจะมองแววตาออก คุณเป็นลูกสาวของผู้ชายคนนั้นไม่ผิดแน่”

เย่เฉินปลื้มใจอย่างมาก “ในเมื่อแน่ใจแล้วว่าเราเป็นใคร พอจะขายภาพให้พวกเราได้ไหมครับ?”

ชายคนนั้นส่ายหน้า “ไม่ล่ะ ไม่ขายแต่ให้ฟรีไปเลยแล้วกัน”

พูดพลางหยิบซองจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วส่งให้พวกเขา พลางกล่าว “ขอให้เจอฆาตกรเร็วๆ นะ”

พูดจบเขาก็เดินออกไป

“ขอบคุณครับ”

เย่เฉินและฉินเสี่ยวตั่วในตอนนี้ตื้นตันใจอย่างยิ่ง ในที่สุดพวกเขาก็จะได้รู้สักทีว่าฆาตกรที่ฆ่าบิดาของฉินหงเหยียนและฉินเสี่ยวตั่วคือใคร!

“พี่เย่เฉิน รีบเปิดดูเร็ว ให้ฉันดูหน่อยว่าไอ้สารเลวคนไหนที่ฆ่าพ่อฉัน!”

ฉินเสี่ยวตั่วรบเร้า

เย่เฉินพยักหน้ารับ แล้วหยิบภาพถ่ายจากในซองจดหมายออกมา

ตรงกลางของภาพถ่ายนั้นเป็นชายฝรั่งที่เพิ่งจากไป

เขาหันมาส่งยิ้มสดใสให้กับกล้อง

ทว่าสายตาของพวกเขาสองคนกลับจับจ้องที่บริเวณด้านข้างเขา

ฝั่งขวาของเขาเป็นฉินอ้าวหมิงและฆาตกร!

เย่เฉินตัวชาวาบทันทีที่เห็นชายคนที่เดิมตามฉินอ้าวหมิง!

“เป็นเขาได้ยังไง!”

ตอนที่ 323 สืบหาฆาตกร!

ผู้หญิงจะสวยหรือไม่ จะเอาชนะใจชายได้หรือเปล่านั้น สิ่งที่สำคัญก็คือเสื้อผ้าและการแต่งหน้า

ผู้หญิงทุกคนล้วนแต่มีสไตล์ที่เหมาะสมกับตนเองที่สุด

ยกตัวอย่างเช่นหวังเจียเหยา ถึงแม้ว่าหล่อนจะเป็นผู้หญิงสารเลวที่เล่นชู้อยู่หลายครั้ง แต่สไตล์ที่เหมาะสมกับหล่อนก็คือแบบใสซื่อบริสุทธิ์

วงหน้างดงามไร้ที่ตำหนิ และสีหน้าท่าทางที่ใสซื่ออ้อนวอนขอให้แฟนหนุ่มให้อภัยได้ตลอดเวลา หล่อนที่เกิดมาก็เหมาะกับบทบาทเช่นนี้

หากว่าให้หล่อนไปสวมชุดเซ็กซี่ เช่นกี่เพ้าเอย ลูกไม้สีดำเอย หล่อนใส่ไปก็คงไม่สวยงามและเหมาะสม

แต่ฉินหงเหยียนที่เป็นผู้หญิงซึ่งมีเสน่ห์ของหญิงสาวเต็มตัว หล่อนสวมชุดสไตล์ใสๆ แบบนี้ไม่ไหว ถ้าหากว่าให้ไปใส่ชุดนักเรียนมัธยมปลาย

ต้องสวมชุดผู้บริหาร ชุดทำงาน ถึงจะนำเสนอเสน่ห์ที่หญิงสาวมีได้ ถึงจะทำให้หล่อนสมบูรณ์แบบที่สุด

ส่วนซูมู่ชิงนั้น เป็นพวกสาวหวานหรือสาวข้างบ้าน ไม่ว่าจะใส่ชุดแนวไหนก็สามารถนำเสนอความสวยของหล่อนได้ ขอแค่แต่งหน้าเย็นชาจนเกินไปก็เป็นอันใช้ได้

และสำหรับก็ฉินเสี่ยวตั่วเช่นเดียวกัน ใบหน้าของหล่อนไม่ได้สวยกว่าหวังเจียเหยา ฉินหงเหยียน ซูมู่ชิง แค่เรือนร่างก็ไม่สู้หวังหยวนหยวน

แต่ว่าในตอนที่หล่อนสวมชุดแอร์โฮสเตส เสน่ห์ของหญิงสาวไม่ว่าชายคนใดเห็นก็หลงลืมหญิงสาวคนอื่นไปหมดสิ้น!

ฉินเสี่ยวตั่วจงใจเข้าไปประชิดตัวชายหนุ่ม เพื่อให้เขาเห็นเรือนร่างของตนเองได้ชัดเจนตำตา มองครู่หนึ่งเย่เฉินก็เป็นฝ่ายเก้อเขินไปเอง

“พอได้แล้ว เสี่ยวตั่ว เลิกหมุนที”

ฉินเสี่ยวตั่วยังไม่ลดละ “งั้นนายว่าหุ่นฉันดีไหม?”

เย่เฉินตอบ “ดี!”

ฉินเสี่ยวตั่ว “เพอร์เฟ็คไหม!”

เย่เฉินจึงตอบ “เพอร์เฟ็ค!”

ฉินเสี่ยวตั่วถามต่อ“คู่ควรกับพี่รองของนายไหม?”

เย่เฉินตอบ “คู่คววรๆ คู่ควรอยู่แล้ว แต่เขาต่างหากไม่คู่ควรกับคุณ!”

ฉินเสี่ยวตั่ว “งั้นทำไมยังไม่เรียกพี่สะใภ้!”

เย่เฉิน “เด็กน้อยเอ้ย ยังกล้ามาแต๊ะอั๋งผม! ดูว่าผมจะจัดการคุณยังไง!”

“โอ้ย พี่กวาคะช่วยด้วย เย่เฉินจะลงมือทำร้ายคนแล้ว!”

ฉินเสี่ยวตั่วสวมรองเท้าส้นเตี้ยหัวกลมๆ อันเป็นเครื่องแบบของแอร์โฮสเตส วิ่งหนีบนเครื่องบิน

……

เพราะได้ฉินเสี่ยวตั่วอยู่เป็นเพื่อน การเดินทางตลอดหลายสิบชั่วโมงของเย่เฉินถึงได้สนุกกว่าที่เคย

เขาถึงขนาดลืมไปว่าตนเองมาทำอะไร ลืมเรื่องที่ว่าฉินหงเหยียนใกล้จะแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิง

เย่เฉินเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมฉินหงเหยียนถึงได้ไม่อยากเล่าเรื่องทุกอย่างกับน้องสาว หล่อนไม่อยากให้เด็กสาวที่ใบหน้ามักจะแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มที่แสนสดใสนี้กลายเป็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย

เวลาสิบกว่าชั่วโมงผ่านไป เย่เฉินมาถึงปารีสอันเป็นเมืองหลวงของฝรั่งเศส สายฝนกำลังโปรยปรายอยู่ในเมือง พวกเขานั่งรถมาที่สถานีตำรวจของปารีส

ตำรวจที่ชื่อแฟรงค์มาพบเย่เฉิน

ภาษาฝรั่งเศสของเย่เฉินถือว่าดีมากทีเดียว เขาจึงใช้ภาษาฝรั่งเศสสนทนาทันที “ผมอยากจะขอสืบดคีของชายชาวจีนที่โดนทำร้ายในบาร์ LEBALL ที่ถนนฌ็อง-ฌัก รูโซวันที่ 9 เดือนสิงหาคม ตอนเมื่อ 11 ปีก่อน คนโดนทำร้ายชื่อฉินอ้าวหมิง”

ฉินอ้าวหมิงคือชื่อบิดาของฉินเสี่ยวตั่วและฉินหงเหยียน

เขาค้นหาข้อมูลที่สืบเจอในตอนนั้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบรายงานกับเย่เฉิน

“คุณฉินอ้าวหมิงคือโปรแกรมเมอร์คนหนึ่ง ตอนนั้นเขามาเข้าร่วมงานประชุมที่ปารีส จากข้อมูลตอนนั้นเขามาที่บาร์ LEBALL คนเดียว แต่ว่าตอนที่ออกไปนั้นเองกลับออกไปกับคนจีนอีกคน เราสงสัยว่าการตายของฉินอ้าวหมิงน่าจะเกี่ยวข้องกับชายคนนั้น”

เย่เฉินรีบร้อนถาม “มีข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับฆาตกรเหรอ มีกล้องไหม?”

“มี” แฟรงค์ส่งเอกสารให้เย่เฉิน บนเอกสารนั้นมีข้อมูลรูปภาพในกล้อง “แต่ว่าไม่ชัดมากเท่าไหร่ เลยมองเห็นภาพเขาไม่ชัด” ตอนนั้นเราจำแนกตามรูปร่างของเขา ลองตามสืบในปารีส จนสุดท้ายผลทฤษฎีที่ได้นั้นก็คือเขาอาจจะเป็นคนเข้าเมืองผิดกฎหมายหรือไม่ก็ลูกน้องมาเฟีย

เราสืบได้ว่าฉินอ้าวหมิงเป็นเถ้าแก่ของบริษัทเทคโนโลยีและโปรแกรมเมอร์ที่เก่งมากคนหนึ่ง เขามีคู่แข่งจำนวนมากในประเทศ เราสงสัยว่าเขาอาจจะโดนคู่แข่งของเขาสั่งฆ่า ซึ่งทั้งหมดนี้ล้วนแต่เป็นการแข่งขันภายในประเทศของพวกคุณ”

เย่เฉินรู้ดีว่าพวกเขาย่อมไม่อยากให้ฉินอ้าวหมิงตายโดยน้ำมือของคนฝรั่งเศส

เย่เฉินถามต่อ “ฉินอ้าวหมิงตายยังไง? แล้วได้ส่งศพกลับประเทศไหม?”

แฟรงค์ตอบ “เขาโดนยิงตาย มีแขกหลายคนในคืนนั้นได้ยินเสียงปืน จากนั้นคุณฉินอ้าวหมิงก็โดนส่งตัวไปโรงพยาบาล แต่โชคไม่ดี เราทำศพเขาหาย”

“หาย?” เย่เฉินตัวแข็งค้าง

แฟรงค์กล่าวต่อ “จริงด้วยที่จริงวันนั้นศพที่หมอทำหายเป็นศพขอคนฝรั่งเศส แต่พนักงานนั้นเอาศพของคุณฉินอ้าวหมิงไปเผาแทนเพื่อหนีความผิดกะว่าจะเอาตัวรอด แต่เสียดายสุดท้ายเรื่องแดงขึ้นมา เราเลยแน่ใจได้ว่าคุณฉินอ้าวหมิงตายแล้วจริงๆ ส่วนหลักฐานยืนยันตัวตนของเขาที่ทิ้งไว้ก็พอจะสามารถยืนยันตัวตนของเขาได้แล้ว”

ในเมื่อตำรวจพูดขนาดนี้แล้วก็คงจะไม่ผิดแน่

เย่เฉินอยากจะรู้ว่าผู้ชายชาวจีนอีกคนที่อยู่กับฉินอ้าวหมิงคือใคร!

“ในเมื่อฉินหงเหยียนบอกว่าจะล้างแค้นงั้นหล่อนจะต้องรู้ก่อนว่าฆาตกรคือใคร ตำรวจไม่รู้ จะต้องมีคนอื่นรู้แน่!”

เย่เฉินไม่ได้เสียเวลากับตำรวจมากมายนัก แต่ตรงดิ่งไปที่จุดเกิดเหตุทันที นั่นก็คือบาร์ LEBALL ที่ถนนฌ็อง-ฌัก รูโซ

จนมาตอนนี้บาร์แห่งนี้ยังเปิดอยู่น

“ฉันอยู่ที่ปารีสได้แค่ 24 ชั่วโมง ถ้าสายไปล่ะก็จะกลับไปไม่ทัรงานแต่งงานของฉินหงเหยียน!”

เย่เฉินร้อนใจมาก สำหรับเย่เฉินแล้วจะสายไปแค่ชั่วโมงเดียวก็ไม่ได้!

เพราะฉินหงเหยียนรับปากกับสวี่ฉู่หมิงแล้วว่าจะยอมตกเป็นของเขาในวันแต่งงาน!

เย่เฉินจะปล่อยให้เขาได้ครอบครองฉินหงเหยียนไม่ได้เด็ดขาด!

ดังนั้นเย่เฉินถึงได้เดินไล่ถามบาร์แห่งนั้นรวมไปถึงบาร์ใกล้เคียงด้วย แต่ก็ไม่ได้เบาะแสอะไร

“ทำยังไงดี พี่เย่เฉิน ผ่านมาก็ตั้งนานแล้ว ต่อให้มีคนรู้เรื่องนี้ก็เถอะ แต่อาจจะไม่อยู่ปารีสแล้วหรือไม่ก็ตายไปแล้วล่ะมั้ง?”

ฉินเสี่ยวตั่วท้อแท้

เย่เฉินไม่เชื่อมั่นว่าเขาจะหาคนผู้นั้นไม่เจอ ในเมื่อสวี่ฉู่หมิงหาเจอ เขาก็จะต้องหาเจอเหมือนกัน เพียงปัญหาอยู่ที่เวลาเท่านั้น!

เย่เฉินมองนาฬิกาไม่หยุด เขาก็ไม่ได้มีเวลามากมายนัก เขาโทรหาช่องโทรทัศน์ต่างๆ รวมไปถึงโฆษณาในอินเตอร์เน็ตและตั้งรางวัลห้าล้านฟรังค์หากได้ข้อมูล เขาทำทั้งหมดนี้เพื่อหาตัวฆาตกรให้เจอได้เร็วที่สุด!

เงินห้าล้านฟรังค์ นั่นมีมูลค่าตั้งสามสิบล้านหยวน เลขจำนวนนี้ถือว่ามหาศาลจนทำให้คนคลั่ง

แต่คนที่มาหาเย่เฉินจำนวนมากนั้น ส่วนมากล้วนแต่มาเพื่อเงินรางวัล หนำซ้ำยังเป็นพวกหลอกลวง ไม่ได้มีหลักฐานอะไร

เวลา 20 ชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว ฟากเย่เฉินก็ยังคงหาเบาะแสอะไรไม่เจอ

หลิวเจิ้งคุนที่อยู่เมืองเสินเฉิงโทรมาหา “คุณชายเย่ คุณต้องรีบเตรียมตัวบินกลับแล้วนะครับ ถ้าในอีกสี่ชั่วโมงไม่ออกเดินทางล่ะก็ ฉินหงเหยียนจะแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิงแล้วนะ!”

เวลาที่เย่เฉินเหลือไม่มากแล้ว!

เย่เฉินที่กำลังนั่งอยู่ที่บาร์ LEBALL สูบบุหรี่ ด้วยท่าทีลำบากใจ

และในเวลานี้ชายฝรั่งวัย 50 เดินมานั่งลงข้างเขา สั่งบรั่นดีแก้วหนึ่ง หันมองเขาด้วยแววตาหยั่งเชิงก่อนจะกล่าวถาม

“คนจีน ทำไมไมนายมาสืบเรื่องนี้ล่ะ? คนที่ตายไปแล้วเป็นคนมีหน้ามีตามากเหรอที่ประเทศนายน่ะ?”

ตอนที่ 322 ฉินเสี่ยวตั่ว : เราคบกันเถอะ!

ในเวลานี้ฝนยังไม่หยุด ทุกคนต่างก็กางร่มกันบวกกับที่เย่เฉินต้องการจะไปถึงฝรั่งเศสให้เร็วที่สุด เขาเองก็ร้อนใจ

ดังนั้นจึงไม่ได้มองแอร์สาวคนดังกล่าวแล้วกล่าวอย่างไม่สนใจ “ไปๆ จะไปหาเงินไปหาที่เครื่องบินลำนี้ อย่ามาสร้างความรำคาญ….”

ซีกวาพูดไปจู่ๆ ก็สังเกตเห็นว่าหญิงสาวเรือนร่างแบบบบางในชุดแอร์โฮสเตสนี้คือฉินเสี่ยวตั่ว!

“คุณฉินเสี่ยวตั่ว!” ซีกวาตกตะลึง “มาได้ยังไงครับเนี่ย?”

ฉินเสี่ยวตั่วถือร่มแล้วทำมือเป็นสัญญาณให้เขาเงียบแล้วส่งยิ้ม “อย่าบอกพี่เย่เฉินล่ะ เอาฉันขึ้นเครื่องไปด้วย ฉันจะไปฝรั่งเศสกับพวกคุณ!”

ซีกวา “เอ่อ…”

ซีกวาเองก็ชอบฉินเสี่ยวตั่วอย่างมาก เขารู้สึกว่าหญิงสาวใสซื่อน่ารัก รู้ว่าหล่อนไม่ได้มีเจตนาอะไรไม่ดี จึงยอมให้หล่อนขึ้นเครื่องบินไปด้วย

เครื่องบินบินขึ้นไปอย่างรวดเร็ว ฝนเพียงเท่านี้ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่โตอะไรสำหรับนักบินเครื่องบินส่วนตัวเลย

เพราะนักบินเป็นคนรัสเซีย ทุกคนต่างก็รู้กันดีว่าประเทศที่มีการต่อสู้บ่อยๆ นี้ขับเครื่องบินเก่งที่สุดในโลก

Leonardo นักแสดงฮอลีวูดผู้รับบทแจ็คในเรื่องไททานิค ก็เคยนั่งเครื่องบินของรัสเซียมาก่อน

สายการบินนี้เกิดเรื่องพอดิบพอดี คิดไม่ถึงว่าเครื่องบินนี้จะระเบิด!

ชายผู้นี้นั่งมองด้านนอกหน้าต่าง เห็นลูกไฟลุกติดเครื่องยนต์ เขาตกใจจนร้องตะโกนออกมาเสียงดัง

แต่เขากลับพบว่าทั้งเครื่องบินมีเขาตกใจแค่คนเดียว ส่วนคนอื่นๆ นั่งยังคงนั่งจิบกาแฟ จิบเหล้ากันอย่างใจเย็น

ชายหนุ่มทำอะไรไม่ถูก จึงเรียกแอร์โฮสเตสมาแล้วตะโกนถามด้วยความหวาดกลัว “นี่มันเกิดอะไรขขึ้นกันแน่!”

หญิงสาวตอบกลับมาว่า “ไม่ต้องเป็นกังวลใจไปค่ะ คุณผู้ชาย เรามีปัญหาเล็กน้อยเท่านั้นเอง ก็แค่หนึ่งในเครื่องยนต์พังก็เท่านั้นเอง”

ปัญหาเล็กๆ ก็แค่ เท่านั้นเอง…

ตอนเครื่องบินแตะพื้น ล้อหลังก็เริ่มระเบิด แต่ทุกคนก็ยังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ดังนั้นอากาศแบบนี้ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรเลยด้วยซ้ำกับนักบินของเย่เฉิน

เย่เฉินนั่งบนที่นั่งหรูหราของเครื่องบินส่วนตัวอ่านข้อมูล แอร์โฮสเตสคนหนึ่งถือแก้วกาแฟเดินมาหาเย่เฉินแล้วกล่าวว่า “คุณชายเย่ ดื่มกาแฟเถอะ ฉันชงเองเลยนะคะ”

เย่เฉินรู้สึกว่าเสียงนี้คุ้นหูมากทีเดียวจึงแหงนหน้ามอง “ฉินเสี่ยวตั่วเหรอ? คุณมาได้ยังไงเนี่ย?”

ฉินเสี่ยวตั่วหัวเราะร่า แล้วทรุดนั่งลงตรงหน้าเย่เฉิน “ฮ่าๆ ฉันว่าแล้วว่านายจะต้องบินไปฝรั่งเศส เมื่อกี้ยังจะหลอกฉันอีก ชิ! จริงสิ ฉันคิดออกแล้วพ่อฉันน่ะเสียไปเมื่อวันที่ 29 เดือนสิงหาคม ตอน 11 ปีก่อน ตำแหน่งที่พ่อฉนได้รับบาดเจ็บก็คือบาร์ LaBall ที่ถนนฌ็อง-ฌัก รูโซ”

ฉินเสี่ยวตั่วแจกแจงสถานที่และเวลาที่บิดาตนเองตายกับเย่เฉิน ทำให้เขาน่าจะหาตัวฆาตกรได้ง่ายกว่าเดิม

ฌ็อง-ฌัก รูโซคือศิลปินและนักปราชญ์ที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงอย่างมากในฝรั่งเศส ถนนสายนี้จึงมีชื่อเสียงอย่างมากในปารีส

เวลา 11 ปีก่อนไม่ถือว่ายาวนานอะไร เวลานั้นในเมืองใหญ่ๆ อย่างปารีสติดตั้งกล้องวงจรปิดเอาไว้เป็นจำนวนมากแล้ว

เย่เฉินคิดว่าเขาควรจะลองหาเบาะแสจากกล้องวงจรปิด!

เย่เฉินดื่มกาแฟที่ฉินเสี่ยวตั่วชงอึกหนึ่ง รสชาติอร่อยดีจริงๆ มีแอร์โฮสเตสสาวสวยบวกตำแหน่งว่าที่น้องสะใภ้ของตนเองในอนาคตให้บริการ ทำให้สิบชั่วโมงนี้ไม่น่าเบื่อเลย

เขาหันมองอากาศด้านนอกหน้าต่างแล้วหันไปถามฉินเสี่ยวตั่ว “พี่คุณรู้หรือเปล่าว่าคุณมาฝรั่งเศสกับผม?”

ฉินเสี่ยวตั่วกล่าว “ไม่รู้อยู่แล้ว หล่อนไม่ให้ฉันมาเจอนายด้วยซ้ำ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องออกไปต่างประเทศกับนายเลย นายคิดดูนะพี่สาวฉันก็เกินไปจริงๆ หล่อนเลิกกับนายไปก็จริงแต่มีสิทธิ์อะไรมาห้ามไม่ให้เราติดต่อกัน? ต่อให้เลิกกับพี่เขาไปแล้ว แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้นี่นา

เมื่อสองวันก่อน ฉันเถียงกับพี่บอกว่าถ้าหล่อนไม่อยากได้นายแล้ว ฉันจะเอาเอง พอพี่เขาได้ยินก็หัวร้อนขึ้นมาเลย ตะโกนใส่ฉันใหญ่ว่าห้ามเราคบกัน แถมยังห้ามไม่ให้ฉันชอบนายอีก”

เย่เฉินหัวเราะ “พี่สาวคุณยังรักผมอยู่ หล่อนต้องห้ามเราคบกันอยู่แล้ว คุณก็อย่าไปยั่วโมโหหล่อนโดยคำพูดเหลวไหลพวกนั้น”

ฉินเสี่ยวตั่วยิ้มหวาน “ฉันไม่ได้พูดเหลวไหลสักหน่อย ถ้าพี่ฉันแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิงจริงๆ ฉันอาจจะตามจีบนายก็ได้”

เย่เฉินมีสีหน้าเก้อเขินไม่รู้ว่าฉินเสี่ยวตั่วพูดเรื่องจริงหรือว่าล้อเล่น

คิดไม่ถึงว่าในเวลานี้ซีกวาที่อยู่ข้างๆ จะชูมือขึ้นพลางพูดเสียงดัง “คุณหนูฉินเสี่ยวตั่ว ผมสนับสนุนคุณครับ!”

เย่เฉินถลึงตาใส่ซีกวา “สนับสนุนก็บ้าแล้ว เกี่ยวอะไรกับนาย”

ฉินเสี่ยวตั่วหัวเราะเสียงดัง

เย่เฉินกล่าว “เสี่ยวตั่ว ถ้าคุณอยากจะมีแฟนจริงๆ ผมแนะนำให้คุณได้ อย่างไรเสียผมก็เป็นพี่เขยคุณ เรื่องใหญ่ในชีวิตแบบนี้ ผมจะรับผิดชอบก็เป็นเรื่องสมควร”

ฉินเสี่ยวตั่วท้าวคางแล้วส่งยิ้มร่าเริง “จริงเหรอ? จะแนะนำคนแบบไหนให้ฉันล่ะ?”

เย่เฉินจึงย้อนถาม“แล้วคุณอยากได้คนแบบไหนล่ะ?”

ฉินเสี่ยวตั่วครุ่นคิด “ฉันชอบคุณชายในนตระกูลที่ลึกลับแบบพวกนายน่ะ ไม่ใช่เพราะนายมีเงินนะ แต่ฉันรู้สึกว่าบ้านนายน่าสนใจดี แต่งงานเข้าไปน่าจะสนุกดี ไม่แน่ว่าจะมีสมบัติลึกลับเหมือนเล่นเกมไง ฮ่าๆ จริงสิ พี่ชายน้องชายนายมีโสดๆ ไหม แนะนำให้ฉันรู้จักเร็ว”

เย่เฉินตัวค้างแข็ง “ผมไม่มีน้องชายหรอก มีพี่ชายสองคน คุณอยากเป็นพี่สะใภ้ผมเหรอ?”

ฉินเสี่ยวตั่วหัวเราะร่าเริงพลางทรุดตัวนั่งลงข้างกายเย่เฉิน “ก็ดีนะ เป็นพี่สะใภ้นายน่าจะดี ต่อไปถ้าพี่สาวฉันแต่งงานกับนาย ต่อไปขนาดพี่สาวฉันก็ยังจะต้องเรียกฉันว่าพี่สะใภ้เลยนะ ฮ่าๆ แค่คิดก็สนุกแล้ว! รีบบอกฉันมา พี่ชายนายสองคนหล่อไหม!”

เย่เฉินพูดไม่ออก แต่ว่าการเดินทางนั้นอีกยาวนาน คุยเรื่อยเปื่อยกับหล่อนก็ไม่น่าเป็นอะไร

เย่เฉินแนะนำ “พี่ชายผมอายุ 30 กว่าแล้ว แล้วก็แต่งงานแล้วด้วย คุณไม่มีหวังแล้วล่ะ”

“แล้วพี่คนที่สองล่ะ?” ฉินเสี่ยวตั่วซักไซ้

แค่พูดถึงเย่เซวียนพี่ชายเขา เย่เฉินก็ส่ายหน้า “พี่ชายคนที่สองของผมยังไม่แต่งงาน”

ฉินเสี่ยวตั่วดีใจอย่างยิ่ง “ว้าว มีคนที่ยังไม่ได้แต่งงานคนหนึ่งจริงๆ ด้วยรีบบอกฉันเร็วว่าพี่ชายคนที่สองของนายหล่อไหม สูงเท่าไหร่ น้ำหนักล่ะ ทำงานอะไร”

เย่เฉินอดยื่นมือออกไปเคาะจมูกที่เชิดรั้นของหญิงสาวไม่ได้ “คุณอย่าคิดเหลวไหลเลย คุณกับพี่รองของผมเป็นไปไม่ได้หรอก”

ฉินเสี่ยวตั่วมีท่าทีไม่พอใจ “หญิงโสดชายโสดมีอะไรเป็นไปไม่ได้กัน? พี่ชายคนโตอายุ 30 กว่างั้นพี่รองก็ไม่แก่ไปกว่านั้นหรอกจริงไหม? อายุน่าจะเหมาะสมกับฉันพอดี!”

เย่เฉินอธิบาย “พี่รองของผมคนนี้เป็นคนสารเลว เขาเป็นคนที่ก่อเรื่องเก่งที่สุดในบรรดาพวกเราสามคน และก็เป็นคนที่หัวแข็งที่สุดด้วย อีกทั้งพี่รองของผมก็เป็นพวกมองคนแต่ภายนอกเสียด้วย ตัดสินคนที่หน้าตาและเรือนร่าง ผู้สวยๆ ทั่วไปเขาไม่แลหรอก”

พูดมาเท่านี้ฉินเสี่ยวตั่วก็ชกเย่เฉินน้อยๆ “ฮึ นายกำลังจะบอกว่าฉันขี้เหร่ หุ่นไม่ดีงั้นเหรอ กลัวว่าพี่ชายายจะไม่ชอบฉันเหรอ? เย่เฉินนายเบิกตาดูให้ชัดๆ ฉันขี้เหร่ตรงไหนเหรอ หุ่นไม่ดีตรงไหน?”

ฉินเสี่ยวตั่วยืนขึ้นแล้วโพสท่า หมุนตัวไปรอบๆ เพื่อนำเสนอทั้งด้านหน้าและหลังให้เย่เฉินดู

ฝั่งเย่เฉินก็ไม่ได้แสดงท่าที แต่ซีกวานั้นเลือดกำเดาไหลแล้ว…

ตอนที่ 321 ฆาตกรที่ฆ่าพ่อของฉินหงเหยียน!

ณ ห้องเพรสซิเด้นท์สูทชั้นบนสุดของโรงแรม Intercontinental Hotel เย่เฉินที่กำลังสวมหูฟังเพื่อฟังเนื้อหาทีพวกเขาคุยกัน ไม่ได้ยินเสียงเม็ดฝนที่ตกด้านนอกแม้แต่น้อย

แต่ในใจเขาตอนนี้กลับราวมีสายฟ้าฟาดลงกลางใจ!

เย่เฉินในตอนนี้ได้รู้ความจริงสักที!

ที่แท้ฉินหงเหยียนรู้เรื่องฆาตกรที่ฆ่าพ่อตัวเองเลยตัดสินใจมาขอเลิกกับเย่เฉิน!

“คนที่ฆ่าพ่อของฉินหงเหยียนเป็นใครกันแน่นะ!”

และในเวลาเดียวในรถบนถนน

สวี่ฉู่หมิงยอมให้หญิงสาวตบตีแล้วเป็นฝ่ายยอมรับ “เธอพูดถูก หงเหยียน ฉันผิดเอง ฉันไม่ควรบอกเรื่องพวกนั้นกับเธอ ไม่ควรไปรบกวนความสงบในชีวิตเธอ ในเมื่อเธอรักเย่เฉินขนาดนั้น เธอก็ถือว่าเธอไม่เคยได้ยินคำพูดพวกนั้นของเธอ ถือเสียว่าไม่เคยมาที่เมืองเสินเฉิงมาก่อนสิ! พ่อของเธอคือคนที่ฉันเคารพ เป็นเพื่อนสนิท ความแค้นของเขาฉันจะไปล้างแค้นเอง เธอไม่ต้องไปเสี่ยงหรอก เธอทำเหมือนกับว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นแล้วกลับไปหาเย่เฉินสิไป!”

คำพูดนี้ของเขาฟังเหมือนเขาใจกว้าง มีน้ำใจเสียเหลือเกินแต่เย่เฉินรู้ว่าเป็นเพราะเขาเข้าใจนิสัยของหญิงสาว ถึงได้จงใจพูดแบบนี้

จากที่เขารู้จักหญิงสาว หล่อนไหนเลยจะยอมหนีจากโลกความจริง แล้วยอมละทิ้งความแค้นที่บิดาโดนฆ่าเพียงเพื่อจะมีชีวิตที่แสนสงบและมีความสุขแล้วทำเหมือนว่าเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับตนเองได้ยังไง?

ผู้ชายแก่ๆ ที่เจ้าเล่ห์เพทุบายอย่างสวี่ฉู่หมิง ย่อมต้องใช้ไม้นี้เพื่อเอาาชานะใจสาว!

และเป็นไปอย่างที่คาดฉินหงเหยียนไม่ตบตีเขาอีกแต่กล่าวด้วยเสียสะอื้น“ไม่ ฉันจะไม่กลับไปหาเย่เฉินแล้ว เรื่องของเราสองคนมันจบลงแล้ว ความแค้นของพ่อฉัน ฉันจะต้องไปล้างแค้นด้วยตนเอง ฉันจะฆ่าไอ้คนสารเลวคนนั้น! ต่อให้ฉันต้องตายก็เถอะ!”

พอได้ยินแบบนี้เย่เฉินก็ตกตะลึง

คิดไม่ถึงว่าฉินหงเหยียนจะถึงขั้นเตรียมตัวเตรียมใจตายไปกับฆาตกร!

“เด็กโง่ ทำไมคุณถึงจะเอาชีวิตเข้าแลกล่ะ? ตระกูลเย่ของเรามีอิทธิพลทั่วโลก คุณบอกผมมาก็ได้ว่าเขาเป็นใคร ผมช่วยคุณจัดการเขาไม่ดีหรือไง? หงเหยียนจะต้องกลัวว่าจะทำให้เราลำบากไปด้วย บางทีคนๆ นั้นอาจจะมีอิทธิพลอย่างมาก หรือบางทีคนผู้นั้นอาจจะรับมือได้ยาก…”

ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็พบว่าเสียงสะอื้นของหญิงสาวค่อยๆ เบาลง แล้วหล่อนก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

และในเวลานี้เองเย่เฉินก็ถอดสายหูฟังออก เขาในตอนนี้รู้แล้วว่าทำไมหญิงสาวถึงทอดทิ้งเขาไป

ตอนนี้เขาแค่ต้องรู้ว่าฆาตกรคือใครก็เป็นอันใช้ได้!

“อาคุน อากวา!”

เย่เฉินเรียกทั้งสองคนมา “รีบไปเอาตัวสวี่ฉู่หมิงมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

“ครับ!”

ในระหว่างที่สองคนนั้นไปตามล่าตัวสวี่ฉู่หมิง เย่เฉินก็โทรหาฉินเสี่ยวตั่ว

“เสี่ยวตั่ว”

“พี่เย่เฉินมีอะไรคะ?”

“พี่สาวคุณเคยบอกคุณไหมว่าคนที่ฆ่าพ่อพวกคุณคือใคร?”

“ไม่นะ พี่สาวฉันกับคุณอาสวี่ควานตัวหาพวกเขามาหลายปีแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าใครคือฆาตกร ทำไมจู่ๆ ถึงถามเรื่องนี้ล่ะ?”

เย่เฉินไม่ตอบแต่ถามต่อ “งั้นคุณพอจะรู้สถานที่กับเวลาที่แน่ชัดที่พ่อคุณตายได้ไหม?”

ฉินเสี่ยวตั่วคุ่นคิด “พ่อฉันตายเมื่อปี 2011 ฉันรู้แค่ว่าที่ฝรั่งเศส แต่สถานที่กับเวลาฉันจำไม่ค่อยได้ นายถามเรื่องนี้ทำไมเหรอ พี่สาวฉันคุยอะไรกับนายใช่ไหม?”

เย่เฉินพอจะเข้าใจแล้วว่าฉินหงเหยียนกับสวี่ฉู่หมิงน่าจะไม่ได้บอกเรื่องที่พวกเขาเจอตัวฆาตกรแล้วกับฉินเสี่ยวตั่ว

เพราะฉินหงเหยียนหวังว่าน้องสาวจะมีความสุข ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย จึงไม่เพิ่มความทุกข์ใดๆ ให้หญิงสาว

เย่เฉินเองก็เห็นฉินเสี่ยวตั่วเป็นน้องสะใภ้ เป็นคนในครอบครัว เขาเองก็ไม่อยากจะให้ความตั้งใจของฉินหงเหยียนต้องพังทลายไป

ดังนั้นเขาจึงตอบแค่ “อ้อ ไม่มีอะไร จู่ๆ ผมก็นึกขึ้นมาได้น่ะเลยลองถามดู ไม่มีอะไรแล้ว ผมวางล่ะ”

“เดี๋ยวก่อน!”

แต่จู่ๆ ปลายสายก็มีเสียงท้วงดังขึ้น “ไม่ใช่สิ นายโทรมาถามเรื่องนี้โดยเฉพาะ หรือว่าจะไปฝรั่งเศสเพื่อไปตามล่าฆาตกรที่ฆ่าพ่อฉัน! ต้องเป็นแบบนี้แน่นอน! เพราะนายเห็นพี่สาวฉันกำลังจะแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิง นายจะต้องอยากหาตัวฆาตกรที่ฆ่าพ่อของเราเพื่อล้างแค้นให้พี่ฉัน แล้วใช้เงื่อนไขข้อนี้มาขอพี่สาวฉันแต่งงานอีกรอบใช่ไหม?”

เย่เฉินไม่รู้จะพูดอะไร คิดไม่ถึงว่าในหัวของฉินเสี่ยวตั่ว จะผูกเรื่องอะไรแบบนี้ออกมา

แต่เย่เฉินยังไม่ทันได้ตอบ ฉินเสี่ยวตั่วก็พูดต่อ “ฉันก็จะไปด้วย ฉันจะไป! ฉันอยากรู้เรื่องของพ่อมาตลอดเลย แต่ว่าพี่เขาไม่ยอมบอก ฉันเองก็เป็นลูกสาวพ่อเหมือนกัน ฉันเองก็มีสิทธิ์จะทำอะไรเพื่อพ่อบ้าง ทำไมพี่เขาไม่ยอมบอกฉัน? เย่เฉินฉันไปฝรั่งเศสด้วยสิ?”

เย่เฉินย่อมไม่เห็นด้วยอยู่แล้ว “ผมไม่ได้จะไปฝรั่งเศส อีกอย่างตอนนี้ฝนตกหนัก บินไม่ได้ ผมก็ไปไม่ได้อยู่ดี คุณคิดมากเกินไปแล้ว”

ฉินเสี่ยวตั่วโวยวาย “คุณพี่คะ ฉันเนี่ยเป็นแอร์นะ บินอยู่ทุกวัน ฝนแค่นี้ไม่ได้มีผลอะไรกับการบินหรอกเข้าใจไหม? อีกอย่างนายมีเครื่องบินส่วนตัวนี่นา!”

เย่เฉินยังคงไม่เห็นด้วย “ผมไม่ได้ไปฝรั่งเศสจริงๆ แค่นี้ล่ะ”

พูดว่าไม่ไปฝรั่งเศส แต่เย่เฉินก็เตรียมกระเป๋าสัมภาระ แล้วโทรศัพท์สั่งให้คนทางฝั่งนั้นรอจัดการให้เขา

หลิวเจิ้งคุนกลับมารายงานอย่างรวดเร็ว “ขอโทษด้วยครับคุณชาย สวี่ฉู่หมิงกับคุณฉินหงเหยียนไปพักที่บ้านเสินเฉิงเลขที่ 1 เราเข้าไปด้านในไม่ได้!”

“สวี่ฉู่หมิงต้องเล่นลูกไม้สกปรกอะไรอีกแน่ๆ ว่าถ้าไม่ใช่เจ้าของวิลล่าด้านในจะไม่ให้ใช่ไหม?” เย่เฉินตะคอก “งั้นซื้อเลยหลังหนึ่ง ดูสิว่าจะให้เข้าไหม!”

หลิวเจิ้งคุนมีสีหน้าไม่สู้ดี “ถามแล้วครับ แต่พวกเขาไม่ขาย”

“หมู่บ้านหลังนี้เป็นหมู่บ้านที่หรูหราที่สุด ดีที่สุดในเมืองเสินเฉิง หรืออาจจะถึงขั้นในประเทศเลยด้วยซ้ำไปครับ ได้ยินมาว่าพวกเจ้าของโครงการอสังหาริมทรัพย์ที่รวยๆ ในประเทศเราทั้งหมดไม่อยู่บ้านตัวเอง แต่มาซื้อบ้านที่นี่ เงื่อนไขของพวกเขาตอนนี้ก็คือต้องเป็นประธานบริษัทในตลาดหลักทรัพย์เท่านั้น ถึงจะมีสิทธิ์ซื้อบ้านของพวกเขา แต่พอเราแจ้งชื่อคุณชาย พวกเขาก็ปฏิเสธทันที!”

ไม่ต้องพูดก็รู้ว่าสวี่ฉู่หมิงน่าจะวางแผนเอาไว้ก่อนนี้ เพื่อไม่ให้เย่เฉินได้เข้าใกล้เขา

บ้านเสินเฉิงเลขที่ 1 เป็นแหล่งรวมของอภิมหาเศรษฐีในประเทศนี้ นโยบายรักษาความปลอดภัยย่อมต้องดีเลิศ

ถ้าหากว่าสวี่ฉู่หมิงไม่ออกมา เกรงว่าคงจะจับตัวไม่ได้เลย และต่อให้ออกมา เขาเป็นคนรอบคอบย่อมต้องหอบบอดี้การ์ดมาด้วย

แล้วต่อให้จับตัวอีกฝ่ายมาได้ สวี่ฉู่หมิงก็อาจจะไม่ยอมสารภาพกับเขาว่าคนที่ฆ่าพ่อของฉินหงเหยียนคือใครกันแน่

“อาคุน นายคอยเฝ้าพวกเขาอยู่ที่นี่ ส่วนฉันกับซีกวาจะไปฝรั่งเศส”

“ฝรั่งเศส? คุณชายจะไปไกลขนาดนั้นเลยหรอครับ? แต่ว่าอีกสองวันคุณฉินหงเหยียนจะแต่งงานแล้ว อย่ากลับมาสายนะครับ”

“อืม ฉันรู้น่า”

บินไปฝรั่งเศสอย่างน้อยๆ ก็ใช้เวลาหลายสิบชั่วโมง ไปกลับใช้เวลาทั้งวัน

เย่เฉินจำเป็นต้องสืบหาความจริงให้ได้ภายในหนึ่งวัน!

ดังนั้นเย่เฉินจึงรีบไปที่สนามบิน ถือร่มแล้วเดินเข้าไปในเครื่องบินส่วนตัวของตนเอง

พวกซีกวาเองก็ตามหลังมาติดๆ

ในตอนที่ซีกวาถือร่มเดินขึ้นบันไดเพื่อขึ้นเครื่อง ทันใดนั้นเองก็มีสาวสวยขายาวในชุดแอร์โฮสเตส เดินตามมาแล้วถาม

“คุณผู้ชายคะ คุณผู้ชาย คุณจะไปฝรั่งเศสหรือเปล่าคะ? อยากได้แอร์โฮสเตสไปบริการไหมคะ? ฉันเองก็จะไปฝรั่งเศส ให้ฉันติดเครื่องไปด้วยคน ฉันทำงานให้ฟรีก็ได้ค่ะ!”

ตอนที่ 320 ฉินหงเหยียนที่หมดอาลัยตายอยาก!!

ในตอนที่ก่อนเขาจะออกมาจากเมืองหลวง เย่เฉินสั่งให้ซีกวายัดซูมู่หลินใส่เข้าไปใน UFO แล้วขับไปที่สถานีตำรวจ

คิดไม่ถึงว่าซูมู่หลินจะรอดปลอดภัยกลับมา

เห็นได้ชัดว่าศักยภาพของตระกูลซูนั้นไม่ธรรมดาเลยจริงๆ

ในห้อง VIP ของร้านอาหาร ซูมู่หลินอธิบายพลางระบายยิ้ม “อ้อ เย่เฉินเป็นพ่อของซือซือ เขาก็คือประธานบริษัทของเฉินเย่กรุ๊ป ไอ้คนสารเลวนั่น หลอกลวงพี่สาวผม แถมยังทำให้พี่สาวผมท้องมีลูกสาวอีก ได้ยินมาว่าคุณฉินเองก็เคยคบหากับเย่เฉินมาก่อนใช่ไหม?”

ฉินหงเหยียนเก้อเขิน คิดไม่ถึงว่าซูมู่หลินคนนี้จะพูดจาไม่อ้อมค้อมตรงไปตรงมา และถามหญิงสาวแบบนี้ต่อหน้าสวี่ฉู่หมิง !

หากเปลี่ยนเป็นหลิ่วอวี่เจ๋อล่ะก็เขาคงไม่กล้าเสียมารยาทแบบนี้!

ดูไปแล้วตระกูลซูคงจะเก่งกล้าสามารถกว่าตระกูลหลิ่วมาก ไม่เห็นหัวสวี่ฉู่หมิงอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ

และในเวลานี้เองซูมู่ชิงก็เปิดปากกล่าว “มู่หลิน อย่าพูดจาเหลวไหล!”

จากนั้นหญิงสาวยังเป็นฝ่ายขอโทษฉินหงเหยียนด้วย “ขอโทษด้วยนะคะคุณฉิน เขาก็เป็นแบบนี้แหละปากไวไปหน่อย แต่ไม่ได้คิดอะไรไม่ดีค่ะ”

ฉินหงเหยียนยิ้มน้อยๆ พวกเขานั่งลงและเริ่มสั่งอาหาร

หลังจากสั่งอาหารเสร็จแล้ว สวี่ฉู่หมิงก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณชายซู คุณหนูซู พวกคุณให้เกียรติผมขนาดนี้ ถึงกับมาร่วมงานแต่งงานของผมกับฉินหงเหยียนล่วงหน้าถึงสองวัน สองวันนี้พวกคุณอยากไปที่ไหนเดี๋ยวผมจัดการให้เอง!”

ซูมู่หลินมองออกไปนอกหน้าต่าง เอกลักษณ์ของร้านอาหารบนดาดฟ้าก็คือชมทิวทัศน์ที่สวยงามของเมือง

เมื่อมองออกไป ทิวทัศน์ที่สวยงามของเมืองเสินเฉิงและเขาอูถง หยดน้ำฝนเล็กๆ ที่โปรยปรายยิ่งทำให้ดูงดงามมากขึ้น

ซูมู่หลินกล่าวต่อ “เกรงว่าฝนตกรอบนี้จะไม่น่าหยุดในวันสองวัน เราอยู่ที่โรงแรมดีกว่า”

สวี่ฉู่หมิงก็ถามต่อ “แล้วเถ้าแก่ซูช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”

ซูมู่หลินพยักหน้ารับ “คุณปู่ของผมแข็งแรงดีครับ เขายังวานให้ผมมาบอกว่า ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดวันที่ 15 เดือนมีนาคม ท่านจะมาร่วมงานเองครับ”

“จริงเหรอ?”

สวี่ฉู่หมิงดีใจอย่างยิ่งที่ตระกูลซูไม่เพียงแต่ส่งทายาทในรุ่นที่สามของตระกูลมาที่เมืองหลวงยังล่วงหน้าก่อนด้วย แถมไม่พอกระทั่งประมุขของตระกูลยังจะมาร่วมงานด้วยตนเองอีก นี่ทำให้สวี่ฉู่หมิงตกใจเมื่อได้รับเกียรติใหญ่หลวงขนาดนี้จากพวกเขา

เพราะสถานะของตระกูลซูนั้น ไม่จำเป็นต้องเอาอกเอาใจเขา

“มา คุณชาย คุณหนู ผมขอดื่มให้พวกคุณหนึ่งแก้ว ขอบคุณนะครับที่พวกคุณยอมมาเมืองเสินเฉิง!”

สวี่ฉู่หมิงยกแก้วเหล้าขึ้นมา ทำให้ฉินหงเหยียนต้องยกแก้วตามแล้วทั้งสี่คนก็เริ่มดื่มด้วยกัน

ถึงแม้ว่าจะเป็นตอนกลางวันแต่ว่าพวกเขาก็ยังคงดื่มกันเต็มที่ และอาจเพราะคนตระกูลซูเป็นเศรษฐีที่ร่ำรวยทำให้สวี่ฉู่หมิงและฉินหงเหยียนจำเป็นต้องเอาอกเอาใจพวกเขาอย่างเต็มที่ แสดงน้ำใจไมตรีในการเป็นเจ้าภาพอย่างสุดความสามารถ

ส่วนตัวซูมู่หลินเหมือนตั้งใจว่าหากกินอาหารมื้อนี้แล้วจะตรงไปนอนหลับที่โรงแรมทันที เขาถึงได้ยกดื่มเอาไม่หยุด

ในสี่คนนี้มีแค่ซูมู่ชิงเท่านั้นที่จิบทีละน้อย อย่างไรเสียเจ้าหล่อนก็พาลูกสาวมาด้วย

ไม่นานนักพวกเขาก็ดื่มกันไปไม่น้อย ซูมู่หลินพาซือซือออกไปดูวิวด้านนอก ส่วนสวี่ฉู่หมิงไปเข้าห้องน้ำ

ในห้องจึงเหลือแต่ฉินหงเหยียนกับซูมู่ชิง

ผู้หญิงสองคนที่หน้าตาสะสวยเผชิญหน้ากัน บวกกับความสัมพันธ์ที่เป็นเหมือนคู่แข่งในความรักกันกลายๆ ดังนั้นในห้องจึงตกอยู่ในความเงียบอยู่ครู่หนึ่ง

จากนั้นจู่ๆ ซูมู่ชิงก็เปิดปากกล่าว “คุณฉินคะ ทำไมคุณถึงเลิกกับเย่เฉิน? เมื่อหลายวันก่อนนี้เย่เฉินอยู่กับฉันตลอด เขาพูดถึงคุณทุกวัน บอกว่าคุณหน้าตาสะสวยและรักกันมากด้วย แถมยังบอกว่าพวกคุณกำลังจะแต่งงานกัน”

เย่เฉินเองก็ตั้งใจฟังอย่างละเอียด คิดไม่ถึงว่าซูมู่ชิงจะช่วยตนเองแก้ปัญหาเรื่องนี้

ฉินหงเหยียนกล่าว“เราไม่เหมาะสมกัน เขา…ดีมากแต่อายุน้อยเกินไปสำหรับฉัน ฉันชอบผู้ชายที่ค่อนข้างโตหน่อย”

พูดจบฉินหงเหยียนก็ย้อนถามซูมู่ชิง “พอจะเล่าเรื่องคุณกับเย่เฉินหน่อยได้ไหมคะ? ทำไม…คุณถึงได้มีลูกกับเขาได้?”

ถึงแม้ว่าฉินหงเหยียนจะไม่ใช่แฟนเย่เฉินแล้ว แต่หล่อนก็ยังคงรักชายหนุ่มอยู่ อยากจะรู้เรื่องราวความเป็นไปในอดีตของเขาอย่างมาก

ซูมู่ชิงกล่าว“เมื่อสี่ปีก่อนเขาข่มขืนฉัน”

“เป็นไปไม่ได้! เขาไม่ใช่คนแบบนั้น!”

ฉินหงเหยียนรีบเถียงแทนเย่เฉินทันที ซึ่งนี่ทำให้เย่เฉินรู้สึกอิ่มเอมใจอย่างมาก

ซูมู่ชิงรีบอธิบาย “เป็นแผนการของพี่ชายคนที่สองของเขา”

ทันใดนั้นเองฉินหงเหยียนก็แค่นเสียงออกมา ใบหน้าเผยความไม่พอใจออกมา “ฮึ คนตระกูลเย่นี่ยโสโอหังไม่กลัวอะไรจริงๆ!”

จากนั้นฉินหงเหยียนก็ถามอีก “คุณไม่โกรธเย่เฉินหรอ?”

ซูมู่ชิงส่ายหน้า “ที่จริงเมื่อสี่ปีก่อนในห้องดำนั้น ฉันเป็นคนจับมือเย่เฉินก่อน ถ้าหากว่าเราไม่ทำอย่างนั้น เราจะออกจากที่นั่นไม่ได้ อีกทั้งหลายปีมานี้ฉันคอยจับตาดูเขาอยู่ตลอด เขาแต่งเข้าตระกูลหวัง ทั้งๆ ที่เป็นคุณชายคนที่สามของตระกูลหวัง แต่กลับยอมรับชะตากรรมแต่โดยดี แถมยังเอาใจใส่และคอยดูแลหวังเจียเหยาที่เป็นภรรยาของเขาในตอนนั้นเป็นอย่างดี

ต่อมาพอเขาคบหากับคุณแล้ว เขาก็เป็นห่วงเป็นใยคุณ แถมยังช่วยคุณสานฝันให้คุณได้กลายเป็นประธานบริษัทในตลาดหลักทรัพย์อีก พูดกันตามตรงฉันชอบเย่เฉินมากๆ และฉันเองก็หวังว่าตัวเองจะมีแฟนแบบนี้”

พอได้ยินคำพูดของซูมู่ชิงแล้ว เย่เฉินก็ชะงักไป คิดไม่ถึงว่าหลายปีที่ผ่านมาซูมู่ชิงจะคอยจับตาดูตนเองอยู่ตลอดเหรอเนี่ย?

อีกทั้งคิดไม่ถึงว่าเจ้าหล่อนจะพูดว่าชอบเขาด้วย…

“ซูมู่ชิงชอบเรา… หล่อนชอบคนที่เคยทำร้ายหล่อนมาก่อนได้ยังไงกันนะ?”

เย่เฉินประหลาดใจมากทีเดียว

ฉินหงเหยียนถามต่อ “แล้วคนที่บ้านคุณล่ะคะ?”

ซูมู่ชิงกล่าว “คุณปู่ของฉันอยากจะผูกมิตรกับคนตระกูลเย่มาตลอด เขาชอบเย่เฉินมาก”

ฉินหงเหยียนพยักศีรษะ คำพูดและท่าทีทั้งหลายของซูมู่ชิงก็เป็นการแสดงออกอย่างชัดเจนแล้ว

ในเมื่อคุณเลิกกับเย่เฉินแล้ว งั้นต่อไปภายหน้าผู้ชายที่เย่เฉินคนนี้ก็เป็นของฉันซูมู่ชิงแล้ว!

ฉินหงเหยียนยกแก้วเหล้าขึ้นมาแล้วกล่าวกับซูมู่ชิง “คุณหนูซู คุณกับเย่เฉินไม่ว่าจะอายุ หน้าตาหรือพื้นเพล้วนแต่เหมาะสมกันอย่างมาก อีกทั้งพวกคุณก็มีลูกด้วยกัน พวกคุณต่างหากที่เป็นคู่กัน”

“แก้วนี้ฉันขอดื่มให้คุณ ขออวยพรให้คุณกับเขา…รักกันร้อยปี!”

พูดจบ ฉินหงเหยียนก็กระดกเหล้าในแก้วหมดในทีเดียว!

“หงเหยียน!”

เย่เฉินมองออกมาว่าฉินหงเหยียนเสียใจ!

“หงเหยียนคุณพูดเหลวไหลอะไร ผมไม่มีทางไปแต่งงานกับซูมู่ชิงหรอกนะ คุณต่างหากที่เป็นผู้หญิงของผม!”

เย่เฉินตะโกนกร้าว แต่น่าเสียดายที่ฉินหงเหยียนไม่ได้ยินเสียงของเขาแม้แต่น้อย

วันนี้ฉินหงเหยียนเป็นคนดื่มเหล้าเยอะที่สุด อีกทั้งด้วยความสามารถในการดื่มเหล้าของหญิงสาวแต่คิดไม่ถึงว่าทันทีที่ออกจากร้านก็อาเจียนอาหารทั้งหมดออกมา!

“หงเหยียนเป็นยังไงบ้าง? ทำไมดื่มเยอะอีกแล้ว?”

สวี่ฉู่หมิงตบหลังหญิงสาวอย่างร้อนรน แล้วส่งน้ำให้หล่อนดื่ม ก่อนจะประคองหญิงสาวขึ้นรถ

รกเบนซ์สีดำขับออกจากลานจอดรถขับผ่านถนนที่ฝนตกโปรยปราย

เพลง ‘Ren Jian Qing Duo’ ที่เป็นเพลงประกอบละคร ‘Shen Yi Xi Lai Yue’ ดังขึ้นในรถ

ส่วนฉินหงเหยียนที่นั่งด้านหลังกลับร้องไห้เหมือนเป็นเด็กเล็กๆ

เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของหญิงสาว เย่เฉินเองก็เสียใจขึ้นมา

เดิมทีควรจะเป็นเย่เฉินที่ร้องไห้เพราะการเดินออกไปจากชีวิตเขาของหญิงสาวในงานแต่งงานของหล่อน

คิดไม่ถึงว่าคนที่เป็นฝ่ายเสียใจเพราะอีกฝ่ายมีความสุขจะเป็นหญิงสาว

การปรากฏตัวในวันนี้ของซูมู่ชิงมีอิทธิพลกับหญิงสาวอย่างมาก!

ซูมู่ชิงและเย่เฉินเหมาะสมกันเกินไป นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของฉินหงเหยียนที่รู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อยเหลือเกิน

ฉินหงเหยียนร่ำไห้ ถึงขนาดตบสวี่ฉู่หมิง

“ฉันรักเย่เฉิน! ฉันควรจะเป็นผู้หญิงที่อยู่กับเขาไปตลอดชีวิต! ฉันไม่อยากเห็นผู้หญิงคนอื่นได้ครอบครองเขา! ทำไมคุณต้องบอกเรื่องพวกนั้นกับฉัน! ทำไมต้องบอกฉันว่าฆาตกรที่ฆ่าพ่อของฉันคือใคร ทำไม! ทำไม! ทำไมกัน!”

ตอนที่ 319 ควีนปะทะควีน!
สัญชาตญาณดิบของผู้หญิงเดิมนั้นก็มีความริษยาแฝงอยู่ในใจเสมอ โดยเฉพาะเมื่อมีชายหนุ่มคนหนึ่งชื่นชมหญิงสาวคนอื่นต่อหน้าต่อตาตนเอง!

ถึงแม้ว่าตอนนี้ฉินหงเหยียนจะเลิกกับเย่เฉินแล้ว แต่หล่อนก็ยังอยากจะเห็นหน้าซูมู่ชิงที่เป็นผู้หญิงในอดีตที่ผ่านมาของเขา แถมยังมีลูกสาวให้เขาอีก ว่าหน้าตาเป็นยังไงกันแน่!

และแล้วเย่เฉินเองก็รู้ว่าร้านอาหารที่พวกเขาจะไปในตอนเที่ยงชื่อว่าร้านอาหารเทียนกงอย่างรวดเร็ว

นี่คือร้านอาหารบนดาดฟ้าของตึกที่สูงถึง 95 ชั้น และเป็นสถานที่หรูหราในเมืองเสินเฉิง

เย่เฉินรีบสั่งซีกวาทันที ให้ซีกวาจัดการไปติดกล้องที่ร้านอาหารแห่งนั้น ทั้งห้องใหญ่ ห้องVIP

เขาจะต้องรู้ทุกเรื่อง ทุกรายละเอียดในระหว่างกินข้าวของทั้งสี่คนนั้น

“คิดไม่ถึงว่าฉินหงเหยียนกับซูมู่ชิง…ผู้หญิงทั้งสองคนนั้นจะมาเจอกันแบบนี้”

เย่เฉินยังคิดไม่ถึงเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

ฉินหงเหยียนและซูมู่ชิงต่างก็เคยเป็นผู้หญิงคนเย่เฉิน เดิมต่อให้ทั้งสองคนจะต้องเจอกัน เย่เฉินก็ควรจะต้องเป็นคนแนะนำให้พวกหล่อนรู้จักกันต่างหาก คิดไม่ถึงว่าพวกหล่อนจะรู้จักกัน โดยที่เขาไม่ได้อยู่ด้วย แล้วไปเจอกันเองสองคน

ถึงแม้ว่าการพบกันของทั้งสองคนไม่ได้เกี่ยวกับเย่เฉิน แต่ถ้าผู้หญิงสองคนพบหน้ากันจะต้องพูดถึงเขาแน่ๆ

“ไม่รู้ว่าพวกหล่อนจะพูดถึงฉันได้ยังไง”

เย่เฉินเองก็ตื่นเต้นเหมือนกัน

เวลาเที่ยงมาถึงอย่างรวดเร็ว แต่ฝนยังไม่มีท่าทีว่าจะหยุด ยังคงตกเปาะแปะไม่หยุด

สวี่ฉู่หมิงและฉินหงเหยียนนั่งที่ด้านหลังรถ BENZ ด้วยกัน แล้วให้คนขับรถส่งพวกเขาไปที่ตึกอันเป็นที่ตั้งของร้านอาหารเทียนกง

ทั้งสองคนแต่งตัวค่อนข้างเป็นทางการ พอจะมองออกว่า ถึงแม้สองพี่น้องตระกูลซูจะอายุน้อยกว่าสวี่ฉู่หมิง แต่เขาให้ความสำคัญกับพวกเขาอย่างมาก

เมื่อมาถึงห้อง VIP ที่นัดกันเอาไว้ก็พบว่าสองพี่น้องตระกูลซูรออยู่ที่นั่นแล้ว

หลังจากที่สวี่ฉู่หมิงเดินเข้ามาในห้องก็รีบร้อนจับมือซูมู่หลิน

“แย่แล้ว คุณชายซู ดูสิอุตส่าห์มาตั้งไกล เพื่อมาร่วมงานแต่งงานของผม ผมควรต้องเป็นคนเลี้ยงข้าวต่างหาก คิดไม่ถึงว่าวันนี้คุณสองคนจะจองร้านอาหารแบบนี้ ผมล่ะเขินมากเลย อาหารมื้อนี้ต้องให้ผมจ่ายนะครับ”

ซูมู่หลินจับมือสวี่ฉู่หมิงแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “คุณสวี่ไม่ต้องเกรงใจเลยครับ ผมจ่ายเงินไปแล้วล่ะ การแต่งงานเป็นเรื่องมงคล ที่บ้านของเราขอเลี้ยงอาหารคุณก็เพื่อขอเกาะใบบุญของพวกคุณด้วย”

สวี่ฉู่หมิงยิ้มแย้ม เขาตะลอนไปทั่วมาตลอดหลายปี เขาเองก็พอจะเคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาเหมือนกัน

ตระกูลสวี่และตระกูลซูถือเป็นตระกูลที่ร่ำรวย ใครจะแยแสเงินค่าอาหารมื้อเดียว แค่พูดกันตามมารยาทเท่านั้นเอง

จากนั้นสวี่ฉู่หมิงเองก็หันไปมองผู้หญิงที่อยู่ด้านข้างซูมู่หลิน หลังจากที่เห็นผู้หญิงคนนี้แล้ว สวี่ฉู่หมิงก็ตกตะลึงในความสวยของหญิงสาวคนนั้น

วงหน้าของซูมู่ชิงงดงามไร้ที่ติ!

อีกทั้งวันนี้หญิงสาวยังตั้งใจแต่งตัวมาอย่างประณีตทั้งการแต่งหน้า เครื่องประดับ…

หญิงสาวสวมเสื้อแขนยาวสีขาว ดูผ่านๆ อาจจะเหมือนว่าจะเป็นเสื้อเชิ้ตแต่บนเสื้อเป็นดีไซน์รูปโบ มองจากไกลๆ หญิงสาวเหมือนนางแบบที่มาโชว์เสื้อผ้าประจำฤดูกาล

ส่วนท่อนล่างหญิงสาวใส่กระโปรงหนังสีขาว ที่ค่อนข้างสั้น และเพราะเสื้อค่อนข้างยาวบวกกับพอเสื้อผ้าทั้งหมดเป็นสีเดียวกัน ก็เลยทำให้คนคิดว่าตัวเสื้อกับกระโปรงเป็นชุดเดียวกัน

ส่วนขาขาวเรียวยาวที่ต่อลงมาจากกระโปรง ด้านล่างเป็นรองเท้าบูทสั้นสีดำ

องค์หญิงของเมืองหลวง!

สูงส่งเกินไปแล้ว!

สวยงามเกินไปแล้วจริงๆ!

เย่เฉินที่มองเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็ยังอดน้ำลายหกไม่ได้

“สัปดาห์นั้นที่ไปอยู่ที่เมืองหลวงยังไม่เคยเห็นซูมู่ชิงแต่งตัวสวยแบบนี้มาก่อน”

และเป็นไปอย่างที่คิดสิ่งที่สามารถทิ่มแทงให้ผู้หญิงแต่งตัวให้สวยที่สุดท่าที่จะทำได้ไม่ใช่ผู้หญิงอีกคนหรอกหรอ?

ส่วนฟากฉินหงเหยียนก็ไม่ยอมลดละให้เลย!

วันนี้ฉินหงเหยียนสวมกระโปรงสั้นทรงสูทสีดำ ทำให้แผ่รังสีผู้บริหารของหล่อนออกมาเต็มที่ อีกทั้งยังโชว์เรียวขายาวของหล่อน

ทั้งสองคนยืนด้วยกัน ไม่มีใครแพ้กันเลย!

“บ้าชิบ ฉันไม่เคยเห็นฉินหงเหยียนแต่งตัวแบบนี้มาก่อน! ผู้หญิงสองคนนี้เป็นอะไรกันแน่?”

ในเหตุการณ์ที่เย่เฉินไม่อยู่ด้วย แต่ผู้หญิงสองคนนี้กลับพยายามจะงัดเอาเสน่ห์ที่ตนเองมีทั้งหมดออกมา!

เย่เฉินเกลียดจริงๆ เขาอยากจะส่งสวี่ฉู่หมิงและซูมู่หลินไปสวรรค์ แล้วตนเองไปที่นั่นแทน!

สวี่ฉู่หมิงมองซูมู่ชิงแล้วถาม “คนผู้นี้คือ…”

ซูมู่หลินจึงแนะนำ “อ้อพี่สาวผมเอง”

ซูมู่ชิงเองจึงยื่นมือไปหาสวี่ฉู่หมิงแล้วกล่าว “สวัสดีค่ะ คุณสวี่ ฉันชื่อซูมู่ชิง”

สวี่ฉู่หมิงตกใจ “ที่แท้ก็คุณซูนี่เอง! ได้ยินมานานแล้วว่าคุณหนูซูเป็นคนที่สวยที่สุดในเมืองหลวง วันนี้ได้มาเจอเป็นเหมือนที่คนเขาชมกันจริงๆ!”

ซูมู่ชิงยิ้มน้อยๆ “คุณสวี่ชมกันเกินไปแล้ว”

และในเวลานี้เอง สวี่ฉู่หมิงก็เป็นฝ่ายแนะนำให้ฉินหงเหยียนกับทั้องสองคน “ผมขอแนะนำให้พวกคุณได้รู้จักกับคู่หมั้นของผม ฉินหงเหยียน”

ซูมู่หลินยิ้มพลางจับมือกับฉินหงเหยียน “คุณฉินครับ คุณนี่สวยจริงๆ”

“สวัสดีค่ะ” ฉินหงเหยียนเขย่ามือซูมู่หลิน

จากนั้นก็หันไปมองซูมู่ชิง

ซูมู่ชิงและฉินหงเหยียนประสานสายตากันเหมือนสายตาฟาดสายฟ้าออกมา!

หญิงสาวในชุดดำและขาว แถมทั้งสองคนยังเป็นคนสวยสะกดสายตาประหนึ่งเตียวเสี้ยนและต้านจีมาเกิดใหม่อีกครั้ง!

“คุณฉิน” ซูมู่ชิงยิ้มน้อยๆ ขณะจับมือกับฉินหงเหยียน

ฉินหงเหยียนกล่าวพลางระบายยิ้ม “คุณหนูซู สวัสดีค่ะ เรียกชื่อฉันเลยก็ได้ค่ะ ”

เมื่อทั้งสี่คนแนะนำตัวกันเสร็จแล้ว แต่ยังมีอีกคนที่ยังไม่แนะนำตัว

ซูมู่ชิงพาซือซือลูกสาวของเย่เฉินและหล่อนมาด้วย

“แม่หนูน้อยคนนี้คือ?”

ฉินหงเหยียนอดมองไปที่เด็กหญิงหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักคนนั้นไม่ได้ อันที่จริงในตอนที่ถามนั้นหล่อนเองก็พอจะรู้คำตอบแล้ว

ซูมู่ชิงลูบเรือนผมของซือซือพลางกล่าว “นี่คือลูกสาวของฉันเองค่ะ ซือซือ”

เย่เฉินอดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นลูกสาวของตนเอง

แต่ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ในสมองของฉินหงเหยียนก็มีคำพูดสะท้อนก้องไปมา “นี่คือลูกสาวของเย่เฉินเหรอเนี่ย!”

ขณะมองแม่หนูน้อย ในใจหล่อนก็อดย้อนคิดถึงชวงเวลาที่คบหากับเย่เฉินไม่ได้ พวกเขาสองคนมักจะจินตนาการถึงภาพที่พวกเขามีลูกด้วยกัน

เย่เฉินชอบเด็กผู้หญิง ฉินหงเหยียนเองเคยรับปากว่าจะมีลูกสาวให้เขาให้ได้ พวกเขาสองคนต่างก็รู้สึกว่าด้วยหน้าตาของพวกเขาลูกสาวของพวกเขาจะต้องน่ารักมากแน่ๆ

วันนี้ฉินหงเหยียนได้เห็นลูกสาวของเย่เฉินก็รู้สึกเหมือนกับภาพที่จินตนาการเอาไว้ไม่ผิดเพี้ยน!

ฉินหงเหยียนเสียใจอย่างมาก เดิมทีหล่อนมีโอกาสคลอดลูกสาวให้เย่เฉิน!

แต่ตอนนี้กลับไม่อาจเป็นจริงได้อีกแล้ว!

ฉินหงเหยียนมองเด็กหญิงแล้วถาม “ซือซือชื่อจริงของหนูคืออะไรคะ?”

ซือซือตอบอย่างว่าง่าย “หนูชื่อซูเย่หมิง หนูมีชื่อภาษาอังกฤษด้วยค่ะ ชื่อ Eileen ชื่อจีนของหนูคุณแม่เป็นคนตั้ง ส่วนคุณพ่อเป็นคนตั้งชื่อภาษาอังกฤษให้ค่ะ ”

พอได้ยินว่าเย่เฉินตั้งชื่อภาษาอังกฤษให้ลูกสาวของซูมู่ชิง ฉินหงเหยียนก็พลันรู้สึกริษยาขึ้นมา

แต่พอได้ยินตัวอักษรคำว่าเย่ ฉินหงเหยียนก็อ่อนไหวขึ้นมาจึงกล่าวถาม “เย่ไหนเหรอคะ?”

“เย่จื่อ…ใบไม้”

ซูมู่ชิงกำลังจะเปิดปากถามแต่ใครจะรู้ว่าซูมู่หลินที่อยู่ข้างๆ กลับชิงพูด “เย่จากเย่เฉินน่ะ!”

เมื่อมีชื่อเย่เฉินโผล่ออกมา บรรยากาศที่กำลังสนุกสนานก็เริ่มตึงเครียดขึ้นมา!

“ไอ้บ้าซูมู่หลิน คิดไม่ถึงว่าจะจงใจใช้ชื่อฉันยั่วประสาทฉินหงเหยียน!”

เย่เฉินตบโต๊ะอย่างหงุดหงิด

ตอนที่ 318 ความจริงที่ฉินหงเหยียนแต่งงาน!
“สวี่ฉู่หมิงไอ้คนสารเลว! กล้าขอจูบฉินหงเหยียนเชียว พ่ออยากจะซัดให้ฟันร่วงหมดปาก!”

เย่เฉินที่อยู่ในชั้นบนสุดของโรงแรมโกรธจนผุดลุกยืนขึ้น

โชคดีที่เขาแอบหย่อนเครื่องดักฟังใส่เข้าไป ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่รู้ว่าเคยมีเรื่องพวกนี้เคยเกิดขึ้นด้วย!

แต่ว่าพอฉุกคิดขึ้นมา สวี่ฉู่หมิงกำหนดวันแต่งงานของพวกเขาสองคนแล้ว แต่แค่อยากจูบว่าที่เจ้าสาวยังต้องขออนุญาตอีกฝ่าย

นี่แปลว่าก่อนนี้สวี่ฉู่หมิงไม่เคยจุมพิตหญิงสาวมาก่อน

พอคิดแบบนี้เย่เฉินก็รู้สึกดีขึ้นมา

ใจของเย่เฉินเต้นระรัว เขาอยากจะได้ยินคำตอบของฉินหงเหยียนแต่ก็กลัวด้วย!

เย่เฉินอ่านสีหน้าอารมณ์ของคนออกแม้เพียงเล็กน้อยก็สามารถคาดเดาได้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่

แต่ว่าตอนนี้เขาได้ยินแต่เสียง ไม่เห็นสีหน้าของหญิงสาว ดังนั้นจึงร้อนใจอย่างยิ่ง!

แล้วเขาจึงได้ยินหญิงสาวกล่าวช้าๆ “ขอโทษด้วย ฉัน…ทำไม่ได้”

เย่เฉินตึงเครียดแล้วก็สบายใจในทันที

และเป็นไปอย่างที่คิดฉินหงเหยียนเองยังเป็นฉินหงเหยียนคนเดิมที่เขาเคยรู้จัก

สวี่ฉู่หมิงเองก็ถือว่าเป็นลูกผู้ชาย เขาไม่ฝืนใจหญิงสาว เขาเพียงแต่ผ่อนลมหายใจยาวพลางกล่าว

“เฮ้อ ฉันรู้ว่าเธอน่ะไม่รักฉันแล้ว เธอแต่งงานกับฉันก็แค่เพราะอยากจะบีบให้เย่เฉินยอมตัดใจ”

พอได้ยินแบบนี้เย่เฉินก็แข็งค้างไป

“หงเหยียนแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิงเพื่อบีบให้เรายอมตัดใจ? แต่…ทำไมนะ? ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย?”

เครื่องดักฟังชิ้นนี้มีประโยชน์มากอย่างที่คิดเอาไว้ เขาได้รู้สาเหตุที่แท้จริงของการแต่งงานระหว่างทั้งสองคนนั้นอย่างรวดเร็ว!

ฉินหงเหยียนไม่ชอบสวี่ฉู่หมิงเลยด้วยซ้ำ หญิงสาวไม่อยากจะแต่งงานกับเขาด้วยซ้ำ

หล่อนยอมแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิง เพียงเพื่อเลิกกับเย่เฉิน!

การเลิกกับเย่เฉินต่างหากเป็นเป้าหมายที่แท้จริงของหญิงสาว!

“เราไปทำเรื่องผิดจนเกินจะให้อภัยอะไร ทำไมหล่อนถึงต้องดึงดันจะเลิกกับเราให้ได้นะ”

เย่เฉินยังคงจับต้นปลายไม่ถูก

ในหูฟังก็ได้ยินเสียงของสวี่ฉู่หมิงอีกครั้ง “แต่ว่านะ หงเหยียน ในเมื่อเธอเลือกจะแต่งงานกับฉัน แต่ไม่ยอมเป็นผู้หญิงของฉัน ทำแบบนี้ออกจะหยามกันเกินไป ไม่ว่าจะผู้ชายคนไหนก็รับไม่ได้กับการเหยียดหยามและดูหมิ่นขนาดนี้ นี่มันไม่ยุติธรรมกับฉันเกินไป”

สวี่ฉู่หมิงเริ่มโอดครวญ

เย่เฉิยเองก็เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อนเหมือนกัน

เขาแต่งงานกับหวังเจียเหยามาสามปี หญิงสาวไม่ยอมให้เขาแตะต้องหล่อน เขารู้ว่าช่วงเวลาแบบนี้มันผ่านพ้นไปอย่างยากลำบากแค่ไหน

แต่ตอนนี้เย่เฉินกลับไม่สามารถเห็นใจสวี่ฉู่หมิงด้วยซ้ำ

。”

แต่ใครจะคิดหญิงสาวกลับเปิดปากเอ่ย “ฉู่หมิง คุณช่วยฉันมาตั้งมากมาย ฉันซาบซึ้งใจอย่างมาก รอเราแต่งงานกันเสร็จ หลังจากที่ฉันกลายเป็นภรรยาที่แท้จริงของคุณแล้ว ฉันจะ…ไม่ปฏิเสธคุณอีก”

สีหน้าสวี่ฉู่หมิงฉายแววปีติยินดี “จริงเหรอ? ก็ดี งั้นฉันจะรออีกสามวัน สามวันหลังจากนี้เราก็จะแต่งงานกัน ฉันก็จะได้ครอบครองเธออีกครั้ง!”

ฉินหงเหยียนกัดริมฝีปากน้อยๆ ไม่พูดอะไร

“หงเหยียน งั้นฉันจะไม่รบกวนเธอแล้ว ไปก่อนล่ะ”

สวี่ฉู่หมิงหันหลังเดินออกไป

และในเวลานี้เองเย่เฉินก็ร้อนรนเมื่อได้ยินคำตอบของฉินหงเหยียน

ถึงฉินหงเหยียนในตอนนี้จะปฏิเสธอีกฝ่าย แต่หลังจากกลายเป็นภรรยาของเขาแล้ว ก็จะไม่ปฏิเสธเขาอีก!

“ไม่ จะปล่อยให้สองคนนั้นแต่งงานกันไม่ได้ อย่าหวังเลยว่าฉันจะยอมปล่อยให้ทั้งสองคนแต่งงานกัน!”

เย่เฉินกำหมัดแน่นแล้วลอบสาบานกับตนเองในใจ

ทว่าภารกิจหลักในตอนนี้ก็คือต้องสืบให้ได้ก่อนว่าทำไมฉินหงเหยียนถึงต้องเลิกกับตนเองให้ได้

เย่เฉินครุ่นคิดทั้งคืนแต่ก็คิดไม่ออก

เขานั่งบนโซฟาในห้องพัก แล้วผล็อยหลับไปตอนไหนก็ไม่อาจรู้

แล้วจำได้เพียงแต่ว่า 8 โมงเช้าของอีกวัน เขาเดินเท้าเปล่าไปริมหน้าต่าง แล้วพบว่ามีฝนตกมาไม่น้อย

เปาะ แปะ เปาะ แปะ…

เย่เฉินแหงนมองฝนด้านนอกหน้าต่าง เหม่อลอย ขณะยังคงครุ่นคิดแต่เรื่องของฉินหงเหยียน

“ไม่รู้ว่าวันนี้สวี่ฉู่หมิงจะยังสวมสูทตัวเดิมหรือเปล่า”

เครื่องดักฟังถูกซ่อนเอาไว้ในเสื้อสูทของสวี่ฉู่หมิง ถ้าหากวันนี้เขาเปลี่ยนเสื้อละก็เกรงว่าคงจะไม่สามารถดักฟังต่อได้แล้ว

เย่เฉินครุ่นคิดแล้วก็เดินกลับไปเปิดคอมพิวเตอร์ เพื่อค้นดูตำแหน่งของสวี่ฉู่หมิง

เย่เฉินพบว่าจุดแดงๆ กำลังเคลื่อนที่อยู่ นั่นก็แปลว่าเขากำลังเคลื่อนไหว เท่ากับว่าวันนี้เขาไม่ได้เปลี่ยนสูท ยังคงใส่เสื้อตัวเดิมกับเมื่อวาน !

“ดีมาก เขาควรจะไปหาฉินหงเหยียนอีก สวี่ฉู่หมิงคุยกับฉินหงเหยียนเยอะๆ เถอะ ให้ได้รู้ความจริงเร็วๆ ทีเถอะ!”

ตอนประมาณ 8 โมงครึ่ง สวี่ฉู่หมิงก็มาถึงวิลล่าอ้ายฉินไห่ซานจวง

ทันทีที่เข้าไปด้านใน สวี่ฉู่หมิงก็สบถออกมาทันที “ไอ้เปรตเย่เฉิน เมื่อวานทุบกระจกวิลล่าฉันพังหมดเลย หงเหยียนเมื่อวานนอนหลับหนาวแย่เลยล่ะสิ? เฮ้อ รู้แบบนี้พาเธอกลับไปนอนที่วิลล่าฉันในเมืองดีกว่า”

ฉินหงเหยียนส่ายหน้า “ไม่หนาว หน้าต่างชั้นล่างไม่แตก ฉันก็เลยนอนชั้นหนึ่ง จริงสิ คุณมาทำไมตั้งแต่เช้า?”

สวี่ฉู่หมิงกล่าว “อ้อ ฉันตั้งใจจะเอาเยลลี่เต้าหู้ที่เธอชอบกินตอนเด็กๆ มาให้ นี่เป็นร้านที่เคยเปิดแถวบ้านเธอตอนนั้น ลองชมดูหน่อยสิว่ารสชาติยังเหมือนเดิมหรือเปล่า ”

เยลลี่เต้าหู้จานเด็ดนี้เป็นอาหารเช้าที่ฉินหงเหยียนชอบกินมากตอนเด็กๆ หล่อนไม่ได้กินมานานแล้ว

“ขอบคุณ”

ฉินหงเหยียนชิมแล้วกล่าว “รสชาติเหมือนเดิมเลยค่ะ”

บนใบหน้าสวี่ฉู่หมิงเผยรอยยิ้มออกมา “นอกจากเอาอาหารเช้ามาให้เธอ ก็มีอีกเรื่อง เมื่อก่อนฉันเคยพูดถึงตระกูลซูให้เธอฟัง ตระกูลซูจากเมืองหลวงเคยช่วยฉันเอาไว้ไม่น้อยเมื่อหลายปีก่อน ตระกูลของพวกเขาเป็นตระกูลที่ทรงอิทธิพลอย่างมากในประเทศนี้

ฉันส่งบัตรเชิญไปที่ตระกูลซู เมื่อกี้เพิ่งมีคนโทรมาบอกฉันว่าวันนี้คนรุ่นที่สามของตระกูลซู ทั้งซูมู่ชิงและซูมู่หลินมาถึงเมืองเสินเฉิงแล้ว แล้วชวนเราไปกินข้าวเที่ยงด้วย”

ซูมู่ชิง!

พอได้ยินชื่อซูมู่ชิง เย่เฉินและฉินหงเหยียนก็ตัวแข็งค้างไป

เย่เฉินเคยบอกฉินหงเหยียน ว่าแม่ของเด็กหญิงวัยสามขวบที่เป็นลูกสาวคนใหม่ของเขาชื่อซูมู่ชิง!

“เป็นอะไรไป หงเหยียน เธอรู้จักพวกเขาเหรอ?” สวี่ฉู่หมิงเห็นสีหน้าตกใจของฉินหงเหยียน

ฉินหงเหยียนส่ายหน้า“ไม่รู้จักหรอก แต่เคยได้ยินเย่เฉินพูดว่าแม่ของเด็กหญิงอายุ 3 ขวบคนนั้นชื่อซูมู่ชิง ช่วงก่อนเขาอยู่กับสองคนแม่ลูกนั่นตลอด”

สวี่ฉู่หมิงเข้าใจทุกอย่างทันที “ฉันก็ว่าทำไมเด็กสองคนนั้นถึงได้มาที่เมืองเสินเฉิงก่อนงานเริ่ม แถมยังระบุเจาะจงเชิญเราสองคนไปกินข้าว ตระกูลซูเป็นตระกูลใหญ่โต มีหน้ามีตา ตอนแรกคิดว่าพวกเขาน่าจะส่งคนรุ่นหลานมาสักคนเดินๆ ในงานเรา แต่คิดไม่ถึงว่าจะมาก่อนวันงานเสียอีก”

หงเหยียน ดูท่าแล้วอาหารมื้อนี้ไม่ได้อยากจะเจอฉันหรอก แต่มาเพื่อเจอหน้าเธอ เอายังไง อยากเจอซูมู่ชิงไหม?”

ทันใดนั้นเองฉินหงเหยียนก็นึกถึงคำพูดในตอนนั้นที่เย่เฉินเคยพูดตอนที่ขอโทษขอโพยตนเอง “ถึงแม้ว่าซูมู่ชิงจะดีทุกอย่าง…”

ฉินหงเหยียนก็รับปากทันที “ได้ ฉันจะไปพบหล่อน!”

ลมเพชรหึงพุ่งขึ้นเป็นริ้วๆ ฉินหงเหยียนต้องการจะเห็นกับตาตนเองว่าซูมู่ชิงคนนี้ดีเลิศประเสริฐศรีขนาดไหน!

ตอนที่ 317 แอบฟังบทสนทนาระหว่างสวี่ฉู่หมิงและฉินหงเหยียน!
“สวี่ฉู่หมิง กล้านอนกับผู้หญิงของคุณชายเย่เชียวเหรอ! ยังกล้าพูดออกมาหน้าตาเฉย! เบื่อชีวิตแล้วสิ!”

หลิวเจิ้งคุนและซีกวาเดือดจนควันออกหู

ส่วนเย่เฉินเมื่อฟังจบ ก็ทนไม่ไหวเขาประเคนหมัดเข้าหน้าสวี่ฉู่หมิงทันที!

ผลัวะ!

เย่เฉินต่อยเข้าโครมจนแว่นตาของคนที่สูงวัยกว่าร่วงลงบนพื้น!

จากนั้นเย่เฉินก็คว้าเสื้อเชิ้ตอีกฝ่ายแล้วตะคอกใส่อีกฝ่ายอย่างดุดัน

“สวี่ฉู่หมิงไม่ไปลองส่องกระจกดูหน้าแย่ๆ ของตัวเองดูหน่อย หน้าตาห่วยๆ แบบนี้เนี่ยนะจะสวมเขาให้ผมได้? ไม่สำเหนียกตัวเองเลย ถุย!”

เย่เฉินไม่เชื่อที่เขาพูดว่าเคยนอนกับฉินหงเหยียนด้วยซ้ำไป

ถ้ามองจากในแง่ของเสน่ห์ที่มีกับเพศตรงข้าม ระหว่างพวกเขาสองคนแล้ว สวี่ฉู่หมิงสู้เย่เฉินไม่ได้แม้แต่ปลายนิ้ว

เหมือนกับผู้ชายที่ไม่ว่ายังไงก็ชอบผู้หญิงอายุ 18 ปี ผู้หญิงเองก็ไม่มีทางชอบผู้ชายแก่ๆ เหมือนกัน

บางทีพวกหล่อนก็คงจะชอบผู้ชายแก่ๆ ตอนยังเป็นสาววัยแรกแย้ม แต่พออายุ 30 หล่อนก็ชอบผู้ชายอายุน้อยร่างกายแข็งแรง

คิดไม่ถึงว่าสวี่ฉู่หมิงคนนี้จะโอ้อวดว่าตนเองสวมเขาให้เย่เฉิน ช่างไม่รู้จักประมาณตัวจริงๆ!

ไม่ใช่เย่เฉินดูถูกเขา แต่สวี่ฉู่หมิงไม่มีความสามารถนี้จริงๆ!

จะต้องมีสาเหตุอื่นที่สวี่ฉู่หมิงพูดไม่ได้แน่นอน!

และในตอนที่เย่เฉินอยากจะเค้นถามสวี่ฉู่หมิงนั้นเอง ทันใดนั้นเองก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น จากนั้นก็มีตำรวจในเครื่องแบบสองคนเดินเข้ามา

“พวกคุณทำอะไรกัน ทะเลาะวิวาทกันเหรอ รีบหยุดเลย!”

ตำรวจเห็นเย่เฉินคว้าคอเสื้อสวี่ฉู่หมิงก็รีบตะโกนห้าม

ซีกวารีบร้อนเดินมาแล้วหัวเราะ “มิได้ครับ มิได้ พวกเขาสองคนหยอกล้อกัน ไม่ได้วิวาทกันครับ”

เย่เฉินรู้ว่าในเมืองเสินเฉิง ไม่ว่าจะเส้นสายหรือว่าคอนเนคชั่น เย่เฉินไม่อาจสู้กับสวี่ฉู่หมิงได้เลย

วันนี้หากว่าจะดึงดันเอาชนะอีกฝ่ายเกรงว่าไม่ใช่เรื่องง่าย

ดังนั้นเย่เฉินถึงยอมคลายมือปล่อยอีกฝ่าย จากนั้นก็ก้มตัวลงไปเก็บแว่นตาของอีกฝ่ายที่หล่นลงบนพื้นขึ้นมา

“ชิ” สวี่ฉู่หมิงแค่นเสียง เมื่อเห็นเย่เฉินยอมก้มลงไปเก็บบุหรี่ให้เขาแต่โดยดีก็รู้เลยว่าอีกฝ่ายยอมอ่อนข้อให้เขาแล้ว!

แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นเลยว่าตอนที่เย่เฉินก้มลงไปเก็บแว่นตานั้น มือขวาของเขาแอบล้วงเครื่องดักฟังที่มีขนาดประมาณเมล็ดถั่วเขียวในกระเป๋าเสื้อซ้ายซ่อนไว้ในง่ามนิ้ว

เย่เฉินเป็นฝ่ายสวมแว่นตาให้สวี่ฉู่หมิง จากนั้นยังแสร้งช่วยจัดสูทให้เขา แต่ความจริงแล้วเขากำลังแอบใส่เครื่องดักฟังที่มีขนาดเล็กที่สุดในโลกเข้าไปในกระเป๋าเสื้อสูทของอีกฝ่าย

จากนั้นเย่เฉินก็กล่าวพลางระบายยิ้ม “คุณตำรวจครับ ผมแค่หยอกคุณสวี่เท่านั้นเอง”

และตอนนี้เย่เฉินก็เป็นฝ่ายกุมความผิดของลูกสาวสวี่ฉู่หมิงเอาไว้ ดังนั้นเขาย่อมไม่กล้าพูดว่าเย่เฉินทำร้ายร่างกายเขา

สวี่ฉู่หมิงตอบ “เย่เฉิน ฉินหงเหยียนเลือกแล้ว อย่างไรเสียนายก็เป็นถึงประธานบริษัทในตลาดหลักทรัพย์ เป็นคนใหญ่โตโด่งดังในวงการธุรกิจ หวังว่านายจะรู้ตัว อย่าทำพฤติกรรมเหมือนเด็กแบบนี้เลย!”

พูดจบสวี่ฉู่หมิงก็หันมองตำรวจทั้งสองคนแล้วกล่าว “คุณตำรวจครับ ต้องขอบคุณทุกท่านมากนะครับ เราไม่เป็นอะไรแล้วครับ ผมกลับไปพร้อมพวกคุณแล้วกัน”

หลังจากที่สวี่ฉู่หมิงเดินกลับไปกับตำรวจแล้ว ซีกวาก็สาวเท้าเดินไปหาเย่เฉิน “คุณชายเย่ ตอนนี้จะทำยังไงดี? สวี่ฉู่หมิงนี่ฉลาดเป็นกรด มีคนจำนวนตั้งมากคอยปกป้องเขา คราวหน้าเราสองคนน่าจะจับเขาไม่ได้แล้ว”

เย่เฉินกล่าวเสียงเรียบ “จับเขามาก็ไม่มีประโยชน์หรอก เขาไม่มีทางบอกความจริงกับฉัน แต่ฉันแอบหย่อนเครื่องดักฟังลงไปในกระเป๋าสูทเขา อีกเดี๋ยวเขาจะบอกฉันเอง!”

เย่เฉินเชื่อว่า จิ้งจอกเฒ่าแบบสวี่ฉู่หมิงต่อให้เค้นถามยังไงเขาก็ไม่มีทางพูดแน่ๆ

ไม่สู้แอบฟังเขาดีกว่า แบบนี้อาจจะได้ความจริงมากกว่า!

หลังจากนั้นเย่เฉินและพวกหลิวเจิ้งคุนต่างก็กลับไปพักผ่อนที่ห้อง เย่เฉินจัดแจงเปิดโปรแกรมของเครื่องแอบฟังในคอมพิวเตอร์ แล้วใส่หูฟังเพื่อเริ่มดักฟังสวี่ฉู่หมิง!

“เกล็ดหิมะโปรยปราย ลมวสันต์พัดผ่าน ผืนฟ้าที่เวิ้งว้าง”

ในหูฟังของเขามีเสียงเพลงดังลอดออกมาเบาๆ และยังมีเสียงลมคลอมาด้วย

เย่เฉินเดาว่า สวี่ฉู่หมิงในตอนนี้น่าจะยังอยู่บนรถ

เครื่องดักฟังรุ่นนี้ยังสามารถบอกตำแหน่งได้ด้วยในเวลาเดียวกัน จากตำแหน่งของสวี่ฉู่หมิงที่ปรากฏขึ้นในคอมพิวเตอร์ก็เห็นว่าเขากำลังเคลื่อนที่

อีกทั้งทิศทางที่เขากำลังจะมุ่งหน้าไปนั้นก็คือวิลล่าอ้ายฉินไห่ซานจวง

ถ้าเย่เฉินทายถูก สวี่ฉู่หมิงน่าจะกำลังจะไปหาฉินหงเหยียน

และเป็นไปตามคาดไม่นานหลังจากนั้น เขาก็ได้ยินเสียงลอดมาจากในหูฟัง “หงเหยียน”

“คุณกลับมาแล้วเหรอ” ฉินหงเหยียนกล่าวเสียงเย็นชา ไม่ได้มีความสนิทสนม อ่อนหวานเหมือนคู่สามีภรรยาที่เจอหน้ากัน

“อ้อ” สวี่ฉู่หมิงรับคำ “ฉันได้ยินเรื่องของโม่โม่แล้ว หงเหยียนขอโทษด้วยนะ ลูกสาวฉันคนนี้เหลวไหลจริงๆ หล่อนกลัวว่าที่เธอแต่งกับฉันเพราะอยากได้เงินฉันน่ะ แต่ไม่ได้รู้เลยว่าเราสองคนเซ็นสัญญาตกลงกันเอาไว้ ถึงจะหย่าเธอก็จะไม่ได้ทรัพย์สมบัติใดๆ ของฉัน ก่อนจะมาฉันจัดการบอกเรื่องนี้กับโม่โม่แล้ว เธอวางใจเถอะนะ ต่อไปหล่อนจะไม่มายุ่งกับเธอแล้วล่ะ”

ได้ยินแบบนี้เย่เฉินก็งุนงง

คิดไม่ถึงว่าทั้งสองคนนั้นเซ็นสัญญาก่อนแต่งงานกันด้วย? ฉินหงเหยียนจะไม่ได้ทรัพย์สมบัติใดๆ ของอีกฝ่าย

เช่นนั้นแล้วฉินหงเหยียนจะแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิงไปทำไมกัน!

หญิงสาวแรกรุ่นแต่งงานกับคนแก่มีเพียงจุดประสงค์เดียวนั้น นั่นคือเพื่อเงิน คนอย่างสวี่ฉู่หมิงนอกจากเงินแล้วจะมีข้อได้เปรียบอะไรอีก!

“อือ” ฉินหงเหยียนตอบเสียงแผ่ว

สวี่ฉู่หมิงเงียบไปครู่หนึ่งแล้วกล่าว “เมื่อครู่ฉันไปเจอเย่เฉินมา”

ฉินหงเหยียนถาม “เขา…เขาได้ถามถึงฉันไหม?”

สวี่ฉู่หมิงตอบ “ถามสิ เอาแต่เซ้าซี้ซักไซ้ฉันว่าพูดอะไรกับเธอ เธอถึงได้เลิกกับเขา”

ฉินหงเหยียนถามต่อ “แล้วคุณพูดว่ายังไง”

อีกฝ่ายตอบ “ก็บอกไปว่าเราสองคนรำลึกอดีตกัน แล้วเผลอใจนอนด้วยกัน แล้วเธอเลยขอเลิกกับเขา ”

ฉินหงเหยียนแหวทันที “เราไม่ได้ทำอะไรกันชัดๆ ทำไมคุณต้องพูดแบบนั้น?”

สวี่ฉู่หมิงตอบ “ถ้าฉันไม่พูดแบบนี้ เขาจะยอมถอดใจเรื่องเธอได้ยังไง?”

ฉินหงเหยียนซักต่อ “แล้วเขาเชื่อไหม?”

สวี่ฉู่หมิงส่ายหน้า “ไม่สิ แถมยังต่อยฉันอีกหนึ่งหมัด บอกว่าฉันไม่มีปัญญาจะสวมเขาให้เขาได้ ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้มั่นอกมั่นใจอะไรขนาดนี้!!”

ฉินหงเหยียนอดหัวเราะไม่ได้ หญิงสาวอธิบาย “เพราะว่าเมียเก่าเขาเคยนอกใจเขา หลอกลวงเขา ดังนั้นตอนที่ฉันกับเขาคบหากันเคยให้สัญญากับเขาเอาไว้ว่าจะไม่มีทางหลอกลวงเขา ถ้าฉันทรยศเขาจริงๆ จะเป็นฝ่ายสารภาพกับเขาเอง เขาเข้าใจนิสัยฉัน ถ้าหากว่าเป็นเพราะเรื่องนี้จริงๆ ฉันคงบอกเขาไปนานแล้ว”

สวี่ฉู่หมิงเข้าใจทุกอย่างทันที “ที่แท้ก็เพราะสาเหตุนี้”

ฉินหงเหยียนเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายเขียวคล้ำไปน้อยๆ “เดี๋ยวฉันประคบน้ำแข็งให้แล้วกัน”

สวี่ฉู่หมิงตอบ “อืม”

ฉินหงเหยียนนั่งประคบน้ำแข็งบนใบหน้าสวี่ฉู่หมิงให้เขาบนโซฟา สวี่ฉู่หมิงมองหญิงสาวเงียบๆ ก่อนจะกล่าว “หงเหยียน ได้ยินมาว่าโม่โม่วางยาเธอ ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม?”

ฉินหงเหยียนตอบ “ไม่เป็นไรแล้วค่ะ”

สวี่ฉู่หมิงผ่อนลมหายใจยาว “เฮ้อ นังหนูคนนี้เลอะเลือนจริงๆ เธอว่าถ้ามีวันนั้นเย่เฉินไม่โผล่ขึ้นมาให้ทันเวลา เธอโดนหมอนั่นข่มขืน จะทำยังไง? แต่ว่าหงเหยียน ต่อให้เกิดเรื่องนี้จริงๆ ฉันก็จะแต่งงานกับเธออยู่ดี”

เย่เฉินที่กำลังแอบฟังอยู่ก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพึมพำ “ตาแก่สวี่ฉู่หมิงปลอบสาวเก่งจริงๆ นะ! คิดว่าทำแบบนี้จะเหมือนรักหงเหยียนมากเลยล่ะสินะ? คิดว่าจะมองข้ามเปลือกนอกทั้งหมดได้หรือไง? เรื่องนี้มันไม่ได้เกิดขึ้นจะพูดยังไงก็ได้ทั้งนั้น!”

เย่เฉินไม่รู้เลยว่าคำพูดนี้ของอีกฝ่ายทำให้หญิงสาวซาบซึ้งใจหรือไม่!

จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงของสวี่ฉู่หมิงดังขึ้นอีกครั้ง

เขากล่าวว่า “หงเหยียน ขอฉันจูบเธอได้ไหม?”

ตอนที่ 316 ฉินหงเหยียนขอโทษเย่เฉิน?!
สิบนาทีผ่านไป เย่เฉินก็ถามหญิงสาวอย่างห่วงใย “เป็นยังไงดีขึ้นบ้างหรือยัง?”

ฉินหงเหยียนพยักหน้ารับ

เมื่อเขาเห็นหญิงสาวกลับมามีเรี่ยวแรงอีกครั้งแล้วประคองหญิงสาวลงจากเตียงจากนั้นจึงกล่าว “หงเหยียน พวกเราไปกันเถอะ ไม่ต้องอยู่ที่นี่แล้ว”

ซีกวาที่อยู่ข้างๆ ก็กล่าวขึ้นมา“จริงด้วยครับ คุณหงเหยียนรีบออกไปจากที่นี่กับคุณชายเย่เถอะนะครับ โชคดีที่คุณชายมาทันเวลา ไม่อย่างนั้นคนตระกูลสวี่อาจจะทำอะไรคุณอีกก็ได้”

แต่ว่าใครจะรู้เมื่อฉินหงเหยียนลงจากเตียงแล้วกลับผลักมือเขาออกน้อยๆ

“เย่เฉิน ฉันซาบซึ้งมากที่คุณช่วยฉัน แต่ว่าขอโทษมากๆ เลยนะ ฉันคงไม่ไปกับคุณ”

“อะไรนะ?”

เย่เฉินงุนงง ทำไมฉินหงเหยียนถึงไม่ยอมไปกับตนเอง!

“แต่คนบ้านนี้ทำกับคุณขนาดนี้แล้ว คุณยังจะแต่งเข้าบ้านหลังนี้อีกเหรอ?” เย่เฉินตะโกน

ฉินหงเหยียนกล่าวต่อ “สวี่โม่โม่ก็คือสวี่โม่โม่ สวี่ฉู่หมิงก็คือสวี่ฉู่หมิง คนที่ฉันจะแต่งงานด้วยคือสวี่ฉู่หมิง”

คิดไม่ถึงว่าฉินหงเหยียนจะแยกแยะพวกเขาสองคนออกจากกันอย่างชัดเจน ไม่พาลโกรธสวี่ฉู่หมิงเพียงเพราะลูกสาวเขาทำผิด

กระทั่งสวี่โม่โม่ที่อยู่ข้างๆ ยังกล่าว “ฉินหงเหยียน ในเมื่อเธอจะมีผู้ชายที่รักเธอขนาดนี้ ทำไมต้องตามตอแยพ่อฉันไม่หยุดด้วยล่ะ?”

ตอนนี้เย่เฉินกำลังเดือดปุดๆ ระบายใส่ฉินหงเหยียนก็ไม่ได้ เขาทำได้เพียงหันไประบายโทสะที่มีกับสวี่โม่โม่

“หุบปากไปเลย! หงเหยียนไม่เคยตอแยพ่อคุณ พ่อเดียรัจฉานของคุณต่างหากที่ตามตอแยหงเหยียน!”

เย่เฉินเห็นฉินหงเหยียนแน่วแน่ ก็รู้ทันทีว่าหากตนเองไม่ไปเจอสวี่ฉู่หมิง แล้วคุยกับอีกฝ่ายให้รู้เรื่อง เรื่องนี้จะไม่จบแน่!

พอดีกับที่ตอนนี้เขากำความลับเรื่องความผิดของลูกสาวอีกฝ่าย

“ลากสามคนนี้ออกไป!

“ครับ!”

เย่เฉินลากสวี่โม่โม่ไปที่ห้องรับแขก จากนั้นก็เก็บแก้วไวน์ของฉินหงเหยียนไปด้วยเพื่อเป็นหลักฐาน

“สวี่โม่โม่ พวกเธอสามคนวางยา ตอนนี้หลักฐานชัดเจน ฉันมีคลิปจากกล้องวงจรปิด พวกเธอจะไปมอบตัวหรือว่าจะให้ฉันแจ้งความ”

เย่เฉินมองทั้งสามคนพลางใช้ภาษาอังกฤษถามพวกเขา

พอได้ยินเย่เฉินบอกว่าจะแจ้งความ ฝรั่งสองคนก็ตกใจจนแข้งขาอ่อนร่วงลงไปกองกับพื้น

พวกเขาเป็นชาวต่างชาติ แต่ถ้าทำผิดกฎหมายที่นี่ก็ต้องเข้าคุกเหมือนกัน

สวี่โม่โม่กัดริมฝีปากแล้วถาม “ฉันต้องทำยังไงนายถึงจะปล่อยฉันไป?”

เย่เฉินกล่าว “โทรหาพ่อเธอบอกให้เขามาสลับตัวกับพวกเธอ ฉันให้เวลาสามชั่วโมง ภายในสามชั่วโมงนี้ ถ้าเขาไม่โผล่หัวออกมา ฉันจะส่งพวกเธอเข้าคุก!”

สวี่โม่โม่รู้ดีกว่าเย่เฉินไม่ได้ล้อเล่น หล่อนจึงต้องจำใจโทรหาพ่อตนเอง

……

เที่ยงคืน

ณ InterContinental Hotels

เย่เฉินและลูกน้อง รวมไปถึงพวกสวี่โม่โม่ ต่างก็อยู่ในห้องเพรสซิเด้นท์สูท

ก๊อกๆ

หวังเอ้อร์เชอเคาะประตูห้อง จากนั้นก็เดินนำใครบ้างคนเข้ามาในห้อง ชายคนที่ว่าคือสวี่ฉู่หมิง!

“พ่อคะ!”

ในวินาทีที่สวี่ฉู่หมิงปรากฏตัวขึ้น สวี่โม่โม่ก็รีบร้อนวิ่งเข้าสู่อ้อมกอดของบิดาแล้วสะอึกสะอื้น “พ่อคะ คนแซ่เย่คนนี้เขาทำเกินไปมากเลย ตบหนูตั้งหลายรอบ จนหน้าหนูบวมไปหมดแล้ว พ่อจะต้องเอาคืนให้หนูนะคะ”

สวี่ฉู่หมิงเห็นใบหน้าที่เดิมไม่ได้งดงามอะไรนักหาของลูกสาวบวมหนัก น่าเกลียดกว่าเดิม ก็รู้สึกเจ็บปวดใจ เขาเดินไปถามเย่เฉิน “เย่เฉิน นายกล้าทำร้ายลูกสาวฉันเชียวเหรอ นายนี่มันไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำเลยนะ!”

เย่เฉินยังไม่ทันได้ตอบ หลิวเจิ้งคุนก็แทรกขึ้นมา “สวี่ฉู่หมิง ทำไมคุณไม่ลองถามลูกสาวสุดที่รักของคุณดูว่าไปทำเรื่องอะไรเอาไว้? หล่อนไปหาเพื่อนฝรั่งมาวางยาคุณฉินหงเหยียน เพื่อจะให้เพื่อนหล่อนข่มขืนคุณฉินหงเหยียน ถ้าคุณชายของเราไปช้าเพียงเสี้ยววินาทีเดียว เกรงว่าเรื่องคงดำเนินไปตามใจลูกสาวคุณแล้ว!”

“อะไรนะ?”

เมื่อครู่สวี่โม่โม่ไม่ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวิลล่าในบิดาฟังในสาย ดังนั้นเขาจึงเพิ่งรู้เรื่องนี้

สวี่โม่โม่โกรธจัด “โม่โม่ ทำไมลูกทำกับหงเหยียนแบบนี้! หล่อนเป็นคนที่พ่อจะแต่งงานด้วยนะ”

สวี่โม่โม่แหว “ก็หนูไม่อยากให้พ่อแต่งงานกับมัน! แม่ตายไปเท่าไหร่เอง พ่อจะแต่งงานกับคนอื่น แถมคนนั้นยังเป็นเพื่อนหนูอีก”

สวี่ฉู่หมิงถอนหายใจ แล้วไม่อยากจะพูดอะไรต่อ “ลูกไปก่อนเถอะ คนของพ่ออยู่ด้านนอก พวกเขาจะไปส่งลูกกลับ”

ตอนที่สวี่โม่โม่กำลังจะออกจากห้องพอดี หวังเอ้อร์เชอก็ปราดเข้าไปขวางหญิงสาวเอาไว้

ห้องนี้เป็นพื้นที่ของเย่เฉิน ถ้าเขายังไม่ได้เอ่ยปากอนุญาตไม่ว่าใครหน้าไหนก็ออกจากห้องนี้ไปไม่ได้ทั้งนั้น

สวี่ฉู่หมิงหันไปมองเย่เฉิน “เย่เฉินเรื่องของเราสองคนไม่ได้เกี่ยวอะไรกับลูกสาวฉัน ปล่อยลูกฉันไป”

เย่เฉินโบกมือน้อยๆ เป็นสัญญาณบอกให้หวังเอ้อร์เชอปล่อยหญิงสาวไป

สวี่ฉู่หมิงต่างหากที่เขาอยากเจอ

เย่เฉินเห็นสวี่ฉู่หมิงก็ผุดลุกขึ้นจากที่นั่ง ตอนนี้เขาไม่อาจสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้ได้อีก

“สวี่ฉู่หมิง คุณใจกล้ามากนะที่กล้าแย่งผู้หญิงของผม!”

สวี่ฉู่หมิงล้วงกล่องบุหรี่ออกมา สูบบุหรี่แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “น้องชาย ฉินหงเหยียนไม่ได้แต่งงานเสียหน่อย ส่วนใครจะเป็นเจ้าบ่าวก็ต้องพึ่งความสามารถของตัวเอง นายไม่มีปัญญาทำให้หล่อนแต่งกับนาย นั่นเป็นเพราะนายอ่อนเอง จะโทษฉันได้ไง!”

“รนหาที่ตาย!”

พวกซีกวาและหลิวเจิ้งคุนหัวเสีย เตรียมจะลงมือทำร้ายสวี่ฉู่หมิง

แต่ก็ได้ยินเสียงหวังเอ้อร์เชอดังมาจากที่ประตู “ตำรวจมา!”

เย่เฉินยกมือขึ้น เป็นสัญญาณห้ามไม่ให้คนของเขาลงมือ

สวี่ฉู่หมิงตั้งใจจะมาพบเย่เฉิน เขาย่อมต้องมีการเตรียมตัวเอาไว้ก่อน ไม่เพียงแต่แจ้งตำรวจแต่ยังพาลูกน้องมาด้วย แถมลูกน้องที่พามาด้วยนั้นก็เยอะกว่าลูกน้องของเย่เฉินมากด้วย

อย่างไรเสียที่นี่คือเมืองเสินเฉิง เป็นพื้นที่ของเขา

สวี่ฉู่หมิงไม่มีท่าทีหวาดกลัวแม้แต่น้อย “เย่เฉิน นายคงจะรู้ว่าฉันพนันกับหงเหยียนเรื่องแต่งงานภายในครึ่งปีใช่ไหมล่ะ? ฉันเดิมพันกับหล่อนว่าภายในครึ่งปีพวกนายสองคนต้องเลิกกัน เพราะฉันรู้ว่านายอายุน้อยเกินไป หงเหยียนอยู่กับนายแค่เพราะหล่อนรู้สึกแปลกใหม่ หล่อนไม่เคยมีแฟนเด็ก ดังนั้นเลยคบหากับนาย แต่ระยะเวลาครึ่งปีก็นานพอจะทำให้หล่อนเบื่อแล้ว

พอถึงตอนนั้นหล่อนก็รู้เองว่าควรเลือกผู้ชายที่โตกว่า พร้อมกว่าอย่างฉัน บวกกับที่ชีวิตส่วนตัวของนายก็ออกจะวุ่นวาย เดี๋ยวก็เมียเก่า เดี๋ยวก็ลูก หงเหยียนไม่อยากเป็นแม่เลี้ยงให้ลูกนายหรอกนะ เย่เฉินในฐานะที่นายเป็นผู้ชาย ก็ควรจะทำใจกว้างๆ หน่อยนะ ถ้าหากว่าวันนี้คนที่หงเหยียนเลือกคือนาย ฉันก็จะอวยพรพวกนายจากใจจริง ที่นายทำอยู่ตอนนี้มันเพื่ออะไร?”

เย่เฉินระเบิดโทสะ “สวี่ฉู่หมิง อย่ามาเล่นไม้นี้ใส่ผม! ถ้าหากว่าหงเหยียนชอบคุณแล้วรังเกียจผมจริงๆ ไม่มีทางเป็นแบบนี้! แต่ก่อนจะมาที่นี่หล่อนยังบอกผมเองว่า หล่อนมาที่นี่ ที่เมืองเสินเฉิงนี่เพื่อบอกคุณว่าหล่อนเลือกผม เพื่อให้คุณตัดใจ! แต่หลังจากเจอคุณ หล่อนก็เปลี่ยนไป! สวี่ฉู่หมิง คุณพูดอะไรกับหล่อนกันแน่!”

สวี่ฉู่หมิงสูบบุหรี่แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ในเมื่อนายอยากรู้มากขนาดนั้น ก็ได้ฉันจะบอกนาย แต่ว่าฉันกลัวว่าถ้านายรู้แล้วจะรับไม่ได้น่ะสิ ฮ่าๆ ฉันกับหล่อนรำลึกอดีตเมื่อสิบปีก่อนด้วยกัน ความทรงจำที่สวยงามในตลอดสามปีของพวกเรา

ยิ่งย้อนอดีตกันเท่าไหร่ พวกเราสองคนก็ยิ่งรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง คืนวันนั้นเราดื่มกันนิดหน่อย ดื่มไปดื่มมาก็อดคิดถึงวันเวลาดีๆ ที่มีด้วยกันไม่ได้ เลยห้ามใจไม่ไหวนอนด้วยกันเข้า หลังจากนั้นหล่อนก็รู้สึกว่าทำผิดต่อนาย เลยตัดสินใจเลิกกับนายเรื่องมันก็มีแค่นี้เอง!”

ตอนที่ 315 ซ้อมลูกสาวสวี่ฉู่หมิง!
แรกเริ่มเดิมทีเย่เฉินไม่ได้สนใจปัญหาความปลอดภัยของฉินหงเหยียน

เพราะว่าฉินหงเหยียนไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนแอประเภทที่เปิดขวดน้ำไม่ได้ หล่อนไม่มีทางยอมให้ผู้ชายเอาเปรียบหล่อนได้ง่ายๆ

แต่ตอนนี้ต่างกันออกไป ฉินหงเหยียนโดนวางยาจนร่างกายไร้เรี่ยวแรง!

ฉินหงเหยียนอาจจะโดนหมอนี่เอาเปรียบได้ตลอดเวลา!

เย่เฉินร้อนรน เขาพุ่งพรวดออกไปนอกวิลล่า จากนั้นก็วิ่งด้วยความเร็ว 4*100 พุ่งตรงไปที่วิลล่าของฉินหงเหยียน!

และในเวลานี้เองชายชาวต่างชาติกำลังช้อนร่างที่อ่อนปวกเปียกของฉินหงเหยียนขึ้นมา ใบหน้าแต้มยิ้มเจ้าเล่ห์ขณะมองเรือนร่างหญิงสาวที่งดงามราวของล้ำค่า “คนสวยตอนนี้ผมจะอุ้มคุณเข้าห้องไปมีความสุขกันนะ ฮ่าๆ”

ฉินหงเหยียนพยายามดิ้นรนอยากจะสลัดตัวให้หลุดพ้นจากชายคนนี้ แต่ไร้เรี่ยวแรง หญิงสาวจึงเรียกหาสวี่โม่โม่แทน เผื่อว่าอีกฝ่ายได้ยินจะได้เข้ามาช่วยหล่อน

“โม่โม่ สวี่โม่โม่……”

เมื่อได้ยินฉินหงเหยียนเรียกหาสวี่โม่โม่ ชายหนุ่มที่กำลังอุ้มร่างแบบบางขึ้นไปที่ชั้นบนก็หัวเราะพลางกล่าว

“เป็นคนสวยที่โง่จริงๆ พยายามเรียกหาโจรแท้ๆ ต่อให้หล่อนได้ยินก็ไม่มาช่วยคุณหรอก เพราะที่ผมมาที่นี่ทำเรื่องแบบนี้ก็เป็นความต้องการของหล่อน”

“อะไรนะ?”

ใบหน้าฉินหงเหยียนถอดสี ที่แท้ทั้งหมดนี้ไม่ใช่ความคิดของเขา แต่เป็นของสวี่โม่โม่!

เขาอุ้มฉินหงเหยียนมาถึงห้องอย่างรวดเร็ว แล้วโยนร่างบางลงบนเตียง จากนั้นก็เริ่มถอดรองเท้าของตนเอง

วินาทีนี้เองฉินหงเหยียนที่กำลังนอนแผ่หราอยู่บนเตียงก็ร่ำไห้ออกมา

หล่อนรู้ดีว่าวินาทีต่อไปหล่อนคงต้องโดนชายคนนี้ล่วงเกินแน่

“เย่เฉิน…”

วินาทีแบบนี้ ในสมองของฉินหงเหยียนกลับไม่ได้คิดถึงสวี่ฉู่หมิงที่กำลังจะแต่งงานกันในอีกไม่กี่วันข้างหน้า แต่กลับคิดถึงเย่เฉิน!

ถ้าหากว่ามีอะไรกับผู้ชายคนนี้ล่ะก็ หล่อนคงรู้สึกผิดกับเย่เฉินไม่ใช่สวี่ฉู่หมิง!

ถ้าหากว่าในตอนนี้หล่อนจะอยากให้ใครสักคนมาช่วยหล่อน ไม่ใช่สวี่ฉู่หมิงแต่เป็นเย่เฉินแทน!

ในใจของหล่อนนั้นยังมีเย่เฉินเต็มหัวใจ!

“ฮ่าๆ คนสวย ผมมาแล้ว!”

ในตอนที่ Bale กำลังจะโถมตัวลงไปหาฉินหงเหยียนนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงโครมครามเสียงดัง!

หน้าต่างห้องแตกละเอียด!

แต่ไม่ใช่หน้าต่างแค่ห้องนี้ห้องเดียวเท่านั้น กระจกในชั้นสองและสามก็แตกละเอียดด้วยเช่นกัน!

จากนั้นก็เห็นเงาคนกระโดดผ่านเข้าไปในหน้าต่าง!

คนผู้นั้นก็คือเย่เฉิน!

“ใครน่ะ!” Bale ตะโกน

“คนที่จะมาเอาชีวิตแกไง!”

เย่เฉินเห็น Bale โน้มร่างทับตัวฉินหงเหยียน ก็หัวเสีย เขาโผทะยานเตะ Bale อย่างแรง!

โครม!

ชายชาวต่างชาติโดนเขาเตะจนพุ่งออกไปด้านนอกห้อง!

“หงเหยียน! หงเหยียน คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม!”

เย่เฉินรีบร้อนเดินตรงเข้าไปตรวจตราร่างกายของหญิงสาวว่ามีบาดแผลหรือไม่ หรือว่า…เสื้อผ้าเรียบร้อยดีหรือไม่

โชคยังดีที่เย่เฉินมาได้ทันเวลา ผู้ชายสารเลวคนนี้ยังไม่ทันได้ทำอะไรหญิงสาว

“เย่เฉิน…”

เห็นเย่เฉินมาถึง น้ำตาของหญิงสาวก็ไหลพราก

เย่เฉินรีบร้อนปราดเข้าไปอุ้มหญิงสาวแล้วปลอบ “ที่รัก ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมมาแล้ว มาช่วยที่รักแล้วนะครับ”

เย่เฉินกอดพลางปลอบหญิงสาว คราวก่อนตอนเจอกันเย่เฉินอยากจะกอดหญิงสาวแนบแน่นแบบนี้ แต่หล่อนกลับต่อต้านดิ้นรน ถึงขนาดที่ว่าตบหน้าเย่เฉินจนสุดแรงด้วยซ้ำ

แต่ว่าตอนนี้ฉินหงเหยียนกลับไม่ทำเช่นนี้

แน่นอนว่าฉินหงเหยียนตอนนี้ไร้เรี่ยวแรง จนไม่สามารถต่อต้านเย่เฉินได้

และในเวลานี้ลูกน้องของเย่เฉินอย่างพวกหลิวเจิ้งคุนต่างก็รีบพุ่งเข้าวิลล่า

ซีกวาเห็นอีกฝ่าย ตนเองก็เตะต่อยใส่เขาเช่นกัน

“กล้าแตะต้องผู้หญิงของลูกพี่! อยากตายหรือไง! ตายซะ! ตายไป!”

ซีกวากล่าวไปพร้อมๆ กับต่อยอีกฝ่ายไปทุกคำพูดด้วย ชายต่างชาติโดนต่อยจนจมูกหักหน้าบวม

ส่วนหลิวเจิ้งคุนเดินมาที่ห้องสวี่โม่โม่ แล้วออกแรงลากหญิงสาวและแฟนหนุ่มของหล่อนออกมา

“พวกแกเป็นใคร! พวกแกทำอะไรเนี่ย! ใครปล่อยให้พวกแกเข้ามาในห้อง! ที่นี่เป็นบ้านของพ่อฉันนะยะ พวกแกบุกรุกเข้ามาในบ้านคนอื่นโดยพลการ!”

สวี่โม่โม่ก่นด่าหลิวเจิ้งคุนไม่หยุด ทว่าหลิวเจิ้งคุนกลับไม่สนใจเขา

แล้วหลิวเจิ้งคุนก็ลากทั้งสองคนเข้าไปในห้องที่เย่เฉินและฉินหงเหยียนอยู่พลางกล่าว “คุณชายเย่ ผมลากสวี่โม่โม่มาแล้วครับ”

สวี่โม่โม่เข้ามาในห้องแล้วเห็น Bale โดนซ้อมจนหมดสติไป คิดไม่ถึงว่าฉินหงเหยียนจะกอดกับชายแปลกหน้าบนเตียง!

สวี่โม่โม่รีบร้อนถามเย่เฉินทันที “นายเป็นใคร? ทำไมถึงกอดกับฉินหงเหยียน? นายเป็นชู้แม่นี่ใช่ไหม!”

ทันใดนั้นเองสวี่โม่โม่ก็รู้สึกคุ้นหน้าเย่เฉินและหลิวเจิ้งคุนขึ้นมา “อ้อ ฉันคิดออกแล้ว พวกนายมันคนบ้าสองคนที่ร้านขนมหวานนี่นา!”

เย่เฉินหัวเสีย เขาวางหญิงสาวลงบนเตียง จากนั้นก็เดินไปตรงหน้าสวี่โม่โม่แล้วฟาดฝ่ามือลงบนหน้าหล่อน!

เพี้ยะ!

เย่เฉินเห็นหน้าหล่อนก็หัวเสีย “เธอนี่มันใจกล้าจริงๆ กล้าวางยาผู้หญิงของฉัน! รีบเอายาแก้พิษมา!”

สวี่โม่โม่โดนตบแววตาก็เบิกกว้าง “แกกล้าตบฉันเลยเรอะ? แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? แกรู้ไหมว่าพ่อฉันเป็นใคร”

เพี้ยะ!

เย่เฉินฟาดฝ่ามือใส่หน้าหญิงสาว!

“ตบนี้เธอเพราะเธอเป็นลูกสาวสวี่ฉู่หมิง!”

สวี่โม่โม่ใกล้จะเป็นบ้าอยู่รอมร่อ หล่อนเป็นคนเย่อหยิ่งโดยเฉพาะเวลาที่อยู่ในประเทศนี้

ถ้าหากว่าโดนฝรั่งซ้อมก็คงไม่รู้สึกอัปยศขนาดนี้ แต่ถูกคนร่วมชาติที่หล่อนดูถูกนักหนาตบตี จะให้ทนได้ยังไง!

สวี่โม่โม่ชี้เย่เฉินแล้วระเบิดอารมณ์ออกมา “แกมันคนชั้นต่ำ ที่แกตบฉันไปสองทีวันนี้ ฉันจะเอาให้แกได้ไปใช้ชีวิตที่เหลือในคุก! แล้วจะเอาให้หมดตัวเลยด้วย! แกตบฉันหนึ่งทีจะต้องชดใช้เงินให้ฉันสิบล้าน!”

เพี้ยะ!

เพี้ยะ!

เพี้ยะ!

เย่เฉินตบหน้าหล่อนสามทีอย่างไม่ลังเล!

จากนั้นก็หันไปถามซีกวา “เท่าไหร่แล้ว?”

ซีกวาหัวเราะคิกคัก “คุณชายเย่ตบแม่นี่ไปห้ารอบก็น่าจะห้าสิบล้านครับ ถ้าคุณชายอยากจะเอาให้หมดตัวเกรงว่ายังต้องตบอีกหลายแสนครั้งเลยครับ เกรงว่าผู้หญิงคนนี้น่าจะทนไม่ไหวขนาดนั้น”

หลิวเจิ้งคุนเหม็นขี้หน้าผู้หญิงคนนี้มานานแล้ว “ต่อให้หล่อนทนได้หลายครั้ง หล่อนคู่ควรให้คุณชายต้องลงมือเองเหรอครับ?”

เย่เฉินหันมองสวี่โม่โม่ที่โดนตบจนเกือบเป็นลมแล้วกล่าว “มาเถอะ เรามาต่อกัน ไม่ต้องสิบล้านหรอก ฉันให้ครั้งละร้อยล้านเลย ชอบเงินมากไม่ใช่เหรอ? โอกาสหาเงินมาแล้วนะ”

และในเวลานี้สวี่โม่โม่ก็เกิดหวาดกลัวขึ้นมาจับใจ!

สวี่โม่โม่ถอยกรูด “นาย…นายเป็นใครกันแน่?”

เย่เฉินนึกถึงเรื่องที่ร้านขนมหวาน “ฉันน่ะเหรอ ฉันก็เป็นคนทำให้ผู้ชายประเทศนี้ที่มีแฟนเป็นชาวต่างชาติหน้าตาดีน่ะสิ ทำไมล่ะ ทนไม่ได้ล่ะสิ?”

“คุณคือประธานบริษัทไป๋ลี่!”

สวี่โม่โม่กลืนน้ำลาย หล่อนเพิ่งรู้นี่เองว่าบทสนทนาระหว่างตนเองกับแฟนหนุ่มมีคนมาได้ยินเข้า!

“ยังไม่เอายาถอนมาให้อีก!” เย่เฉินตะคอก

สวี่โม่โม่ไม่กล้าอิดออด หญิงสาวหยิบยาเม็ดหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วส่งให้เย่เฉิน

เย่เฉินรีบร้อนป้อนฉินหงเหยียน หญิงสาวก็ดีขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วค่อยๆ มีแรงขึ้นมา

ตอนที่ 314 ฉินหงเหยียนเกือบพลาดท่า!
เย่เฉินเห็นสถานการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจนผ่านหน้าจอ

ฝรั่งคนนี้ไม่เพียงแต่จับมือฉินหงเหยียนอยู่นานไม่ยอมปล่อย แต่ดวงตาฉายแววหลุกหลิก

เพราะว่าฉินหงเหยียนอยู่บ้าน หล่อนจึงสวมกางเกงขาสั้น เผยเรียวขายาวนวลเนียน ดังนั้นสายตาของเขาถึงลอบมองเรือนร่างของหญิงสาวอย่างอดไม่ได้จนไม่อาจบดบังแววตาหื่นกระหายที่มีเพียงผู้ชายเข้าใจ!

“อยากตายสินะ! กล้าคิดอะไรกับผู้หญิงของฉัน!”

เย่เฉินกำหมัดแน่น ตอนที่เขาเห็นหมอนั่น มองๆ ไปเขาก็อารมณ์เสีย

แต่ว่าตอนนี้สวี่โม่โม่ยังไม่เปิดเผยจุดประสงค์ของพวกเขา ตอนนี้เขาจึงยังไม่ไปปรากฏตัวที่นั่น

ในวิลล่าของฉินหงเหยียน สวี่โม่โม่ก็เดินไปยังบริเวณที่เป็นห้องรับประทานอาหาร “เธอยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม? พวกเราก็ไม่ได้กินเหมือนกัน Bale เอาไวน์ Chateau Lafite Rothschild ปี 96 มา หงเหยียนเธอดื่มเป็นเพื่อนเราหน่อยสิ”

ฉินหงเหยียนลังเลน้อยๆ

“ทำไมเหรอ เราบินมาตั้งไกลจากต่างประเทศ แค่ไวน์สักแก้วเธอก็ไม่ยอมดื่มเป็นเพื่อนเราเหรอ?”

สวี่โม่โม่มีท่าทีไม่พอใจ

ฉินหงเหยียนจึงไม่กล้าผลัดผ่อนอีกต่อไป “ก็ได้ งั้นฉันดื่มเป็นเพื่อนพวกเธอก็ได้”

สวี่โม่โม่กุลีกุจอเปิดขวดไวน์ จากนั้นก็รินไวน์จนเต็มแก้วฉินหงเหยียน พลางแนะนำไปด้วย

“หงเหยียน Bale เพื่อนฉันน่ะเป็นคนฝรั่งเศส เขาไม่ใช่คนธรรมดาเลยนะ ที่บ้านเขาเป็นตระกูลที่รวยที่สุด 1 ใน 4 ของฝรั่งเศส มีทั้งเงินและอำนาจ ธุรกิจที่บ้านของเขามีทั้งไร่ไวน์ น้ำมัน แบรนด์เนม มีทรัพย์สินแสนล้านู่นล่ะมั้ง!”

เย่เฉินได้ยินแบบนี้ก็เลิกคิ้ว แล้วคิดตามอย่างละเอียด

เพราะด้วยความเข้าใจที่เขามีต่อประเทศฝรั่งเศส เท่าที่รู้ห้าตระกูลที่รวยที่สุดในฝรั่งเศสไม่มีตระกูลนี้

เกรงว่าที่สวี่โม่โม่จงใจพูดแบบนี้เพื่อให้ฉินหงเหยียนชอบเพื่อนตัวเอง

อย่างไรเสียผู้หญิงต่างก็นับถือผู้ชายที่มีเงินพวกนั้น ถ้ามีผู้ชายมาแสร้งทำเป็นคนร่ำรวย เพื่อลวงผู้หญิง ก็จะสำเร็จลุล่วงได้อย่างง่ายดาย

แต่ว่าเย่เฉินเชื่อมั่นว่าฉินหงเหยียนไม่ใช่ผู้หญิงที่หลงใหลไปกับเงินทอง

ยิ่งไปกว่านั้นฉินหงเหยียนก็เคยมีแฟนเป็นรวยๆ แบบเย่เฉิน เมื่อมองคนอื่นก็รู้สึกเหมือนเป็นคนธรรมดาทั่วไป!

“อ้อ งั้นเหรอ? ยินดีที่ได้รู้จักนะ ช่วงนี้ฉันกำลังเรียนภาษาฝรั่งเศสอยู่”

ฉินหงเหยียนส่งยิ้มให้เบลอย่างมีมารยาท แล้วทักทายอีกฝ่ายเป็นภาษาฝรั่งเศส

“แปลกจัง หงเหยียนเรียนภาษาฝรั่งเศสทำไมนะ?”

ก่อนนี้ตอนที่ยังคบหากับเย่เฉิน หญิงสาวพูดฝรั่งเศสไม่ได้ด้วยซ้ำ ตอนนี้เลิกกับเขา ตามหลักแล้วน่าจะยังอยู่ในช่วงระยะทำใจ ทำไมถึงได้มีแก่ใจไปเรียนภาษาฝรั่งเศสได้นะ?

สวี่โม่โม่แอบกล่าวกับตัวเองในใจ “ฉินหงเหยียน แกมันเป็นคนหน้าเงินจริงๆ พอฉันบอกว่า Bale เป็นคนฝรั่งเศส ก็รีบบอกเลยนะว่าเรียนฝรั่งเศสอยู่ เห็นชัดๆ ว่าหล่อนจงใจอ่อยเขา! ฮ่าๆ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ฉันเองก็อยากให้แกนอนกับ Bale พอดี!”

สวี่โม่โม่แอบด่าฉินหงเหยียนในใจแล้วกล่าวออกมาทันที “Bale ในเมื่อหงเหยียนอยากเรียนภาษาฝรั่งเศส งั้นนายก็เป็นติวเตอร์ส่วนตัวให้เลยสิ”

Bale ชูแก้วไวน์ขึ้นมาแล้วส่งยิ้มกับฉินหงเหยียน “ได้เป็นติวเตอร์ของคนสวยแบบนี้ถือเป็นเกียรติของผมเอง Santé（ชนครับ）!”

ฉินหงเหยียนเองก็ชูแก้วไวน์ขึ้นมาชนกับอีกฝ่าย “Santé（ชนค่ะ）!”

สิ่งที่ทำให้เย่เฉินแปลกใจก็คือคิดไม่ถึงว่าฉินหงเหยียนจะพูดคุยกับชายชาวต่างชาติอย่างมีความสุข ส่วนฉินหงเหยียนเหมือนว่าจะกำลังเรียนภาษาฝรั่งเศสอยู่จริงๆ มักจะใช้ภาษาฝรั่งเศสคุยกับอีกฝ่าย อีกทั้งยังถามเรื่องราวความเป็นไปของฝรั่งเศสจากชายหนุ่มอีกด้วย

หลิวเจิ้งคุนและซีกวาต่างก็กำลังมุงดูจอภาพหน้าดำคร่ำเครียด

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะได้ยินเสียงแต่ก็ไม่เข้าใจ เพราะพวกฉินหงเหยียนถ้าไม่ใช่ภาษาอังกฤษคุยกัน ก็ใช้ภาษาฝรั่งเศส จะใช้ภาษาจีนคุยกันสั้นๆ ก็มีแค่ตอนที่ฉินหงเหยียนกับสวี่โม่โม่คุยกันเท่านั้น

ซีกวากล่าว“ทำไมคุณหงเหยียนถึงคุยกับฝรั่งคนนั้นมีความสุขจังเลยล่ะครับ หรือจะชอบเขาแล้ว?”

เพี้ยะ!

หลิวเจิ้งคุนตบหัวซีกวา “เหลวไหล! ผู้หญิงที่คุณชายของเราชอบจะเป็นผู้หญิงใจง่ายที่ชอบคนไปเรื่อยแบบนั้นได้ยังไง?”

และในตอนนี้เองจู่ๆ ก็ได้ยินสวี่โม่โม่กล่าออกมา “จริงสิ หงเหยียน เหมือนว่าพ่อเธอเกิดเรื่องที่ฝรั่งเศสใช่ไหม?”

ทันใดนั้นเองสีหน้าฉินหงเหยียนก็ดำคล้ำลงไป แล้วพยักหน้ารับ

เย่เฉินเพิ่งจะเข้าใจ มิน่าฉินหงเหยียนถึงได้ยอมคุยกับหมอนั่น หล่อนไม่ได้นิยมชมชอบอีกฝ่ายแม้แต่น้อย

เพียงแต่เพราะพ่อของหล่อนเกิดเรื่องที่ฝรั่งเศส ดังนั้นหล่อนถึงได้อยากรู้เรื่องของที่นั่นจากปากคนในพื้นที่

สวี่โม่โม่ดื่มไวน์แล้วกล่าว “แหม เสียดายจริงๆ ที่พ่อเธอตายเร็ว ถ้าพ่อเธอยังอยู่ ตอนนี้เธอคงไม่ต้องมาเป็นแม่เลี้ยงใคร”

พูดจบก็รู้สึกเหมือนพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด ก็รีบหัวเราะกลบเกลื่อน “ฉันล้อเล่น อย่าถือสาเลย เราดื่มกันต่อๆ”

พูดถึงเรื่องที่หล่อนเสียใจ หญิงสาวก็ดื่มเหล้าไวน์แก้วแล้วแก้วเล่า

ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง สีหน้าของสวี่โม่โม่ก็มึนเมาน้อยๆ ขณะที่นั่งลงบนขาของแฟนหนุ่มแล้วกล่าว “หงเหยียน ฉันกับแฟนขอไปจู๋จี๋กันหน่อย พวกเธอค่อยๆ คุยกันไปนะ”

ฉินหงเหยียนมองท่าทีสนิทสนมของทั้งสองคนก็รู้สึกหน้าร้อนวาบ

หลังจากที่สวี่โม่โม่เดินไปแล้ว จู่ๆ Bale ก็ลุกขึ้นจากฝั่งตรงข้ามแล้วทรุดตัวนั่งลงข้างตัวของฉินหงเหยียน อีกทั้งยื่นมือมาจับมือหล่อน ลูบเรือนผมแล้วกล่าวชมหญิงสาว

“ที่รัก คุณเป็นคนสวยมากจริงๆ ผมไม่เคยเจอผู้หญิงที่สวยขนาดคุณมาก่อน”

ฉินหงเหยียนรีบร้อนผลักเขาออกไป “คุณ Bale ช่วยเกรงใจฉันด้วย!”

Bale กล่าวด้วยรอยยิ้ม “อย่าแอ๊บเลยคนสวย คุณชอบผมไม่ใช่หรือไง? เราคุยกันถูกคอขนาดนี้ ผมรู้ว่าคุณชอบผมสบายใจเถอะ คนอื่นไม่มีทางรู้เรื่องของเราสองคนแน่นอน”

ฉินหงเหยียนอธิบายด้วยใบหน้านิ่งเฉย คุณคะ อย่าเข้าใจผิดนะคะ! ที่ฉันคุยด้วยเป็นเพราะแค่ฉันอยากเรียนภาษาฝรั่งเศส ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับตัวคุณแม้แต่น้อยค่ะ!”

“ฉันมีสามีแล้ว คู่หมั้นของฉันคือพ่อเพื่อนคุณนะ!”

เย่เฉินดีใจอย่างมาก เมื่อเห็นหญิงสาวปฏิเสธหมอนั่น

แต่พอได้ยินว่าสามีของหล่อนไม่ใช่เขาแต่เป็นสวี่ฉู่หมิง เย่เฉินก็ยอกแสลงในใจ!

“สามีของคุณคือผม!”

เขากำหมัดแน่นแล้วจ้องจอภาพต่ออย่างไม่พอใจ

ในเวลานี้เองภาพชายชาวต่างชาติที่ปรากฏในจอภาพยังคงไม่ยอมเลิกรา หันมายิ้มเจ้าเล่ห์ “คนสวย อีกตั้งสามวันกว่าคุณจะแต่งงาน ก่อนแต่งงานลองทำอะไรบ้าๆ สักหน่อย ไม่ใช่เรื่องราวใหญ่โตอะไรหรอกนะ มาเถอะมาคนดี!”

ฉินหงเหยียนถอยกรูดไปด้านหลังไม่หยุดแล้วขู่ “ถ้ายังมาใกล้ฉันอีก ฉันจะไม่เกรงใจแล้วนะ!”

เย่เฉินรู้ว่าฉินหงเหยียนเคยฝึกวิชาป้องกันตัว ผู้ชายทั่วๆ ไปอาจจะสู้ฉินหงเหยียนไม่ได้

ทว่า Bale คนนี้ดูไปแล้วร่างกายกำยำ ฉินหงเหยียนอาจจะจัดการเขาไม่ได้

เขาล่าวพลางระบายยิ้ม “ก็ได้ ผมขอดูหน่อยว่าคุณจะไม่เกรงใจผมยังไง”

ฉินหงเหยียนหัวเสีย หล่อนง้างมือขึ้นมาแล้วพุ่งไปหาอีกฝ่าย แต่ฝ่ามือที่ฟาดลงไปกลับเป็นเหมือนรอยแมวข่วน เบาบางเหมือนเป็นแค่ใบไม้ร่วงลงบนพื้น

ชายหนุ่มอาศัยโอกาสนี้คว้าแขนของฉินหงเหยียน ใบหน้าเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“เป็นไปได้ยังไง! คุณ…คุณวางยาเหรอ?” หน้าหญิงสาวเปลี่ยนสี

“ซวยแล้ว1!”

เย่เฉินที่เห็นภาพในจอภาพก็รีบผุดลุกขึ้นทันที แล้วตะโกนกับทุกคน “ทุกคนรีบไปที่วิลล่าของสวี่ฉู่หมิงเดี๋ยวนี้!”

ตอนที่ 313 คนหน้าไม่อายมันคือพ่อคุณ!
ด้วยความน่าสะพรึงกลัวของเย่เฉินและหลิวเจิ้งคุน บวกกับที่หลิวเจิ้งคุนเลิกแขนเสื้อขึ้นอวดรอยสักหรา

ทุกคนล้วนแต่คิดว่าอีกเดี๋ยวคงต้องเกิดการนองเลือดแน่นอน

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าการตบโต๊ะเสียงดังของเย่เฉินจะแค่เร่งอาหารที่สั่งไปเท่านั้น…

หลิวเจิ้งคุนที่เป็นลูกพี่ในวงการนักเลงก็เก้อเขินไม่น้อย

แต่เขาก็ยังคงรับคำนายน้อยของตนเองอย่างแข็งขัน “ครับ!”

จากนั้นเขาก็เดินไปหาพนักงานแล้วเอ่ยถาม “ทำไมเยลลี่พีชของเรายังไม่เสร็จอีกล่ะ?”

พนักงานคนนั้นก็ตกใจ เขารีบร้อนเสิร์ฟเยลลี่ให้หลิวเจิ้งคุน “เอาไปๆ เสร็จแล้วไม่ใช่หรือไง”

หลิวเจิ้งคุนส่งจานให้เย่เฉิน “คุณชายเย่ เยลลี่พีชของคุณชายครับ!”

“อ่อ”

คราวนี้สวี่โม่โม่ถอนหายใจยาวหล่อนกล่าวเป็นภาษาอังกฤษ “สองคนนี้เป็นบ้าแน่เลย แค่เร่งอาหารทำเหมือนจะฆ่าใครตาย ตกใจหมดเลย คิดไม่ถึงเลยว่าผู้ชายตัวใหญ่ๆ สองคนจะสั่งอาหารเหมือนเด็กผู้หญิงเลย ประหลาดจัง”

ลูกค้าส่วนมากของร้านอาหารแห่งนี้เป็นคู่รัก ส่วนลูกค้าผู้ชายที่มากันสองคนอย่างเย่เฉินกับหลิวเจิ้งคุนนั้นค่อนข้างเป็นเป้าสายตามากทีเดียว

สวี่โม่โม่คิดว่าหลิวเจิ้งคุนและเย่เฉินที่ดูเป็นคนหยาบคายไร้มารยาท จะต้องไม่เข้าใจภาษาอังกฤษแน่นอน 100% ดังนั้นจึงไม่ระวังตัวอะไร

ที่จริงแล้วเมื่อครู่ตอนที่เย่เฉินได้ยินว่าสวี่โม่โม่จะหาคนไปอ่อยฉินหงเหยียน ปฏิกิริยาแรกของเขาคืออยากจะสั่งสอนสวี่โม่โม่ทันที!

ทว่าพอย้อนคิดถ้าหากจะจัดการสวี่โม่โม่ที่นี่ตอนนี้ ก็ไม่ช่วยทำให้การแต่งงานระหว่างสองคนนั้นหยุดลง

ไม่สู้ให้สวี่โม่โม่ไปทำร้ายฉินหงเหยียน พอถึงตอนนั้นเย่เฉินก็จะไปปรากฏตัวแล้วช่วยเหลือหญิงสาวเป็นฮีโร่ เรียกคะแนนจากหล่อน

เพื่อให้หญิงสาวได้รู้ว่าการเข้าตระกูลสวี่มีอันตรายขนาดไหน ไม่แน่ว่าเจ้าหล่อนอาจจะถอดใจไปเอง

พอถึงตอนนั้นไม่แน่ว่าฉินหงเหยียนอาจจะยอมโผกลับมาสู่อ้อมกอดของตนเอง

ฉินหงเหยียนในตอนนี้เฉยชาใส่เขาอย่างมาก เขาต้องการโอกาสดีๆ ไปช่วยเหลือหล่อน เพื่อให้หญิงสาวซาบซึ้งใจ แล้วยอมกลับมาคืนดีกับเขา!

ส่วนสวี่โม่โม่เถือเป็นโอกาสอันดีที่ว่านี้!

“เราไปกันเถอะ ไม่กินข้าวที่นี่แล้ว มีแต่คนบ้าทั้งนั้น”

สวี่โม่โม่จูงมือแฟนหนุ่มของหล่อนลุกขึ้นแล้วเดินออกจากร้าน

หลังจากที่สวี่โม่โม่เดินออกจากร้านไปแล้ว เย่เฉินก็หันไปกล่าวกับหลิวเจิ้งคุน “ส่งคนตามพวกเขาไป ฉันอยากจะรู้ทุกการเคลื่อนไหวของหล่อน”

“ครับคุณชาย!” หลิวเจิ้งคุนส่งคนสะกดรอยตาพวกเขานานแล้ว “คุณชายเย่ เมื่อครู่ทำไมจู่ๆ คุณชายก็โมโหแบบนั้นล่ะครับ?”

เย่เฉินเองก็ลุกขึ้นยืน “กลับไปคุยกันบนรถเถอะ”

เมื่อกลับมาที่รถ หลิวเจิ้งคุนก็ได้ยินคำพูดทั้งหมดจากปากเย่เฉินก็หัวเสีย “อะไรนะ? นังแพศยาสวี่โม่โม่คนนั้น จะหาผู้ชายไปข่มขืนคุณฉินหงเหยียนเหรอครับ? เราต้องขัดขวางหล่อนไหมครับคุณชาย?”

เย่เฉินจึงกล่าว “ไอ้ขวางน่ะก็ต้องขวางอยู่แล้ว แต่ว่าต้องทำในจังหวะที่เหมาะสม รอให้สวี่โม่โม่ทำผิดเสียก่อน เราลงมือก็ยังไม่สาย”

หลิวเจิ้งคุนหัวเราะพลางพยักหน้า “อ้อ ดีนี่ครับคุณชาย พอตอนนั้นคุณชายก็ทำตัวเป็นฮีโร่ไปช่วยสาวงาม คุณฉินหงเหยียนจะต้องซาบซึ้งใจมากแน่ พอตอนนั้นหล่อนคงไม่อยากจะแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิง แล้วหันกลับมาซบอกคุณชายแทน! คุณชายกับคุณฉินหงเหยียนมีปัญหากันตอนนี้พอดี สวี่โม่โม่คนนี้หาโอกาสเหมาะๆ เก่งจริงๆ”

เย่เฉินเชื่อมั่นว่า สวี่โม่โม่จะต้องช่วยตนเองให้ได้คืนดีกับฉินหงเหยียนแน่นอน!

……

เวลาสองทุ่ม ณ วิลล่าอ้ายฉินไห่ซานจวง

และในเวลานี้เอง เย่เฉิน หลิวเจิ้งคุนและซีกวาก็อยู่ที่วิลล่าแห่งนี้เช่นกัน ทว่าไม่ใช่หลังที่ฉินหงเหยียนอยู่ แต่เป็นวิลล่าที่เขาใช้เงินแสนซื้อมา

พวกเขาต่างกำลังจ้องจอภาพตรงหน้าอย่างตั้งอกตั้งใจ ส่วนภาพที่ปรากฏบนหน้าจอนั้นเป็นภาพเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นในแต่ละห้องของวิลล่าที่ฉินหงเหยียนพักอาศัยอยู่!

ตอนกลางวัน เย่เฉินให้คนตัดไฟวิลล่าที่หญิงสาวอาศัย แล้วก็ส่งคนสวมรอยเป็นช่างไฟฟ้าแสร้งว่าไปซ่อมไฟให้หล่อน

ซึ่งที่จริงแล้วพวกเขาฉวยโอกาสนี้ไปติดกล้องเพื่อคอยดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

เพราะเย่เฉินรู้ว่าอีกไม่นานสวี่โม่โม่จะต้องส่งคนมาทำร้ายหญิงสาวแน่นอน!

และในเวลานี้เอง หวังเอ้อร์เชอที่คอยเฝ้าสถานการณ์ด้านนอกวิลล่าก็รีบร้อนวิ่งมารายงานเขา “คุณชายเย่ครับ สวี่โม่โม่พาฝรั่งสองคนมาหาคุณฉินแล้ว!”

และในเวลาเดียวกันนั้นเอง ณ ประตูวิลล่าของฉินหงเหยียน

ฉินหงเหยียนเปิดประตูก็เจอพวกสวี่โม่โม่ ก็ส่งยิ้มให้อีกฝ่าย “โม่โม่ มาหาฉันเหรอ ทำไมโทรมาบอกก่อนล่ะ”

ฉินหงเหยียนและสวี่โม่โม่อายุเท่ากัน และเป็นเพื่อนในโรงเรียนเดียวกัน ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ห้องเดียวกัน ตอนเด็กๆ ก็ไม่ค่อยสนิทกัน แต่ทั้งสองคนพอจะรู้จักกันอยู่บ้าง

ดังนั้นเมื่อฉินหงเหยียนเห็นเพื่อนในอดีต ก็พลันดีใจอย่างมาก

ทว่าสวี่โม่โม่กลับมีท่าทีไม่เหมือนอีกฝ่าย “ทำไม ฉันมาบ้านพ่อตัวเองต้องขอนัดล่วงหน้าหรือไง?”

ฉินหงเหยียนกล่าว “ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ฉันแค่จะบอกว่าฉันไม่รู้ว่าเธอกลับมา ถ้าเธอบอกฉันก่อน ฉันจะได้ไปรับที่สนามบิน”

สวี่โม่โม่แค่นเสียงแล้วสาวเท้าเดินเข้าในตัววิลล่า “ฉันไม่กล้าลำบากให้เธอมารับหรอก เธอจะเป็นแม่เลี้ยงฉันอยู่แล้วนี่! ไม่กล้าหรอกจ้ะ!”

ฉินหงเหยียนที่เดินตามเข้ามาก็กล่าว “โม่โม่ อย่าพูดแบบนี้เลย ยังไงเราก็เพื่อนกันนะ”

สวี่โม่โม่หันหน้ามาแล้วตะโกนใส่หล่อน “เธอยังพอรู้ตัวอยู่เหรอว่าเราเป็นเพื่อนกัน! ฉันเห็นเธอเป็นเพื่อน แต่เธอดันอยากจะเป็นแม่ฉัน! ฉินหงเหยียน เธอเห็นแก่เงินจนหน้าไม่อายเกินไปแล้วล่ะมั้ง?”

ในเวลานี้เอง ฉินเสี่ยวตั่วก็เดินลงมาจากชั้นสอง เห็นสวี่โม่โม่ด่าพี่สาวก็หัวเสีย

ฉินเสี่ยวตั่วสาวเท้าเดินมาแล้วกล่าว “สวี่โม่โม่เธอด่าใคร! ทำไมไม่ด่าพ่อตัวเองหน้าไม่อายมั่งล่ะ! เมียก็เพิ่งตายก็แต่งงานกับคนอายุน้อยกว่าขนาดนี้น่ะ? ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ายังจะมั่นหน้าหาว่าพี่สาวฉันแต่งงานกับพ่อเธอเพราะเงิน? รู้ไหมคนตามจีบพี่สาวฉันไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่!”

“เสี่ยวตั่ว อย่าพูดเหลวไหล!” ฉินหงเหยียนกลับตำหนิน้องสาว

สวี่โม่โม่ก็ไม่ยอมลดละ “แหมนังเด็กเมื่อวานซืน อยู่บ้านพ่อฉันยังกล้าด่ากันอีกเหรอ? ปากเก่งขนาดนี้ เก่งกล้าสามารถมากนักจะมาอยู่บ้านพ่อฉันทำไมล่ะ ซื้อเองไปเลยสิ!”

ฉินเสี่ยวตั่วลมออกหูทันที หล่อนเกลียดที่สุดเวลาที่คนอื่นพูดว่าตนเองแย่งของๆ คนอื่น

ด้วยโทสะทำให้หญิงสาวพูดออกมา “ใครอยากอยู่บ้านเน่าๆ ของเธอไม่ทราบ!”

พูดพลางเปลี่ยนรองเท้าแล้วจะเดินออกจากบ้าน

“เสี่ยวตั่ว”

ไม่ว่าฉินหงเหยียนจะเรียกน้องสาวอย่างไร แต่หล่อนก็ไม่เดินกลับมา

สวี่โม่โม่ยิ้มอย่างได้ใจ หล่อนอยากให้ให้อีกฝ่ายหัวเสียแล้วทิ้งพี่สาวไว้ที่นี่คนเดียว ถ้าอีกฝ่ายไม่ยอมไปหล่อนจะดำเนินแผนชั่วของตนเองได้ยังไง?

สวี่โม่โม่ถึงได้เริ่มพยายามทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลง “หงเหยียน เธออย่าโกรธที่ฉันพูดจาไม่น่าฟังแบบนี้เลยนะ ถ้าเป็นเธอ แม่เพิ่งตายพ่อจะแต่งงานใหม่ แล้วแม่ใหม่ยังเป็นเพื่อนเธออีก เธอคงรู้สึกไม่ดีเหมือนกันใช่ไหม?”

ฉินหงเหยียนเข้าใจอารมณ์อีกฝ่ายเป็นอย่างดี จึงกล่าวเสียงอ่อนหวาน “โม่โม่ฉันเข้าใจเธอ”

“อื้ม” สวี่โม่โม่พยักหน้ารับ จากนั้นก็ชี้ไปที่ฝรั่งสองคนด้านหลังแล้วกล่าว “ยังไม่ได้แนะนำพวกเขาให้เธอรู้จักเลย นี่แฟนฉันJack แล้วก็เพื่อนเขา Bale”

“ยินดีที่ได้รู้จัก”

“ยินดีที่ได้รู้จัก”

ทั้งสองคนจับมือกับฉินหงเหยียน

ทว่าตอนที่ Bale จับมือฉินหงเหยียน เขากลับมีท่าทีกระหยิ่มยิ้มย่อง แล้วอ้อยอิ่งจับมือหญิงสาวอยู่นานกว่าจะปล่อยมือ

ตอนที่ 312 กล้าแตะต้องฉินหงเหยียนเชียวเหรอ?!
อากาศในต่างประเทศนั้นดีกว่าที่นี่หรือไง?

สวี่โม่โม่คนนี้เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ เลยคิดว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่น

เย่เฉินโตที่เมืองนอก เคยไปประเทศต่างๆ มาแล้วทั่วโลก ก็ไม่คิดว่าเมืองนอกจะดีกว่าที่บ้านเราตรงไหน

คนละพื้นที่ก็มีวัฒนธรรมที่แตกต่างกัน บวกกับความเชื่อที่มีก็แตกต่างกันอีก แค่นี้ก็แตกต่างกันแล้ว เพราะฉะนั้นนี่ถือเป็นเรื่องปกติมากทีเดียว

ส่วนเรื่องมารยาทนั้น สถานการณ์ของคนในประเทศนี้ดีกว่าแต่ก่อนมากแล้ว แต่ในความคิดของสวี่โม่โม่เหมือนยังคงหยุดอยู่ที่ตอนเมื่อหลายสิบปีก่อนตอนที่ทุกคนยังยากจน ไม่มีโอกาสได้ร่ำเรียนเขียนอ่าน มีความรู้

ทว่าเย่เฉินยังไม่แขวะสวี่โม่โม่ ตอนนี้เขากำลังแสร้งทำตัวเป็นแขกต่อแถวอยู่ด้านหลังของหญิงสาวพร้อมๆ กับหลิวเจิ้งคุน เพราะเขาไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าพวกเขาเป็นใคร

เขาย่อมสามารถแสดงตัวแล้วลากหญิงสาวขึ้นรถแล้วถามหล่อนว่าบิดาของหล่อนอยู่ที่ไหน

แต่เย่เฉินเดาว่าด้วยนิสัยเย่อหยิ่งที่แบบเด็กนอกของสวี่โม่โม่ คงจะไม่ยอมปล่อยให้เรื่องจบไปง่ายๆ อีกฝ่ายน่าจะเป็นคนจำพวกที่รู้จักใช้กฎหมายในการปกป้องตนเอง

เย่เฉินตัดสินใจเดินตามหล่อนไปก่อน ดูว่าพอจะได้ข่าวคราวอะไรของสวี่ฉู่หมิงจากปากของหญิงสาวและแฟนหนุ่มหรือไม่

และแล้วก็ถึงตาของเย่เฉินและสวี่โม่โม่อย่างรวดเร็ว

ทั้งสี่คนเดินเข้าไปในร้าน โดยสวี่โม่โม่และแฟนหนุ่มของหล่อนเป็นฝ่ายเลือกที่นั่งก่อน ส่วนเย่เฉินและหลิวเจิ้งคุนก็นั่งลงบริเวณที่นั่งด้านหลังพวกเขาสองคน เพื่อจะได้แอบฟังคำพูดของพวกเขาได้อย่างสะดวก

บังเอิญที่ฝั่งขวาของพวกเขาเป็นคู่รักคู่หนึ่ง เป็นชายชาวจีนและสาวสวยประเทศยูเครน

คู่รักคู่นี้จับมือกันขณะกินขนม กินพลางถ่ายภาพแชร์ในโซเชียลด้วย ดูแล้วหวานชื่นอย่างยิ่ง

เมื่อเย่เฉินเห็นทั้งสองคนก็รู้สึกปลาบปลื้ม นั่นเพราะมีความเป็นไปได้อย่างมากที่หญิงสาวชาวยูเครนคนนี้จะเป็นพนักงานขนส่งที่เย่เฉินรับสมัครมาจากยูเครน

สาเหตุที่เย่เฉินทำแบบนี้เพราะหวังว่าหญิงสาวต่างชาติจะแต่งงานกับชายชาวจีน

แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากที่สวี่โม่โม่เห็นทั้งสองคนแล้วกลับพูดภาษาอังกฤษออกมาว่า “ขยะแขยงจริงๆ ฉันเห็นดอกไม้ปักก้อนขี้อีกแล้ว ผู้ชายประเทศเราคู่ควรกับสาวสวยๆ ขนาดนี้ด้วยเหรอ? เป็นฝีมือผู้บริหารหน้าโง่ของไป๋ลี่คนนั้น คิดไม่ถึงว่าจะไปรับสมัครสาวต่างชาติออกมาแก้ไขสภานการณ์เรื่องผู้ชายประเทศนี้แต่งงานไม่ได้ ไอ้พวก loser (คนขี้แพ้) สมน้ำหน้าที่แต่งงานไม่ได้ ผู้หญิงประเทศนี้ไม่แต่งงานกับพวกเขา พวกเขาก็ไม่คู่ควรจะแต่งกับผู้หญิงชาวต่างชาติเหมือนกัน!”

เย่เฉินได้ยินคำพูดนี้แล้วก็หัวเสีย!

สวี่โม่โม่คุณมีแฟนเป็นต่างชาติได้ แต่ทำไมผู้ชายในประเทศนี้จะมีแฟนเป็นชาวต่างชาติบ้างไม่ได้?

คุณคู่ควร แต่คนอื่นไม่คู่ควรงั้นสิ?

หลิวเจิ้งคุนฟังภาษาอังกฤษไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ว่าสวี่โม่โม่กำลังพูดอะไรอยู่ แต่เขาพอจะอ่านสีหน้า ท่าทางได้ เขามองออกว่าเย่เฉินหน้าเปลี่ยนสีอย่างรวดเร็ว “เป็นอะไรครับคุณชาย?”

เย่เฉินโบกมือ“ไม่มีอะไร”

ถึงแม้ว่าเย่เฉินอยากจะสั่งสอนสวี่โม่โม่คนนี้อย่างมาก อยากจะแก้ไขตรรกะแย่ๆ ของหญิงสาวแต่เป้าหมายที่เขามาในครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องนี้

แล้วทันใดนั้นเองเย่เฉินก็ได้ยินแฟนหนุ่มของสวี่โม่โม่ถามขึ้นมาว่า “หลังจากเรากลับมาก็ยังไม่เจอพ่อยูเลย พ่อยูไปไหน? เมื่อไหร่จะได้เจอเขา?”

เย่เฉินได้ยินคำถามนี้ก็ผุดลุกขึ้นทันที และเป็นไปอย่างที่คิดแค่เขาแฝงตัวอยู่แถวๆ ทั้งสองคนนั้น ไม่ต้องเค้นถามก็ได้ข่าวคราวของสวี่ฉู่หมิงมาทันที!

หนำซ้ำคำตอบแบบนี้ยังเชื่อถือได้มากเสียด้วย!

เพราะหากเค้นถาม สวี่โม่โม่ก็อาจโกหกก็ได้

แล้วจึงเห็นสวี่โม่โม่ตอบเนิบๆ “พ่อไอไปต่างจังหวัด ส่วนที่ไหนไอก็ไม่รู้หรอกนะ น่าจะเจอเขาก็ตอนวันแต่งงานวันที่ 15 นู่น”

เมื่อได้ยินคำตอบนี้ใบหน้าเย่เฉินก็ฉายแววหมดหวัง

สวี่ฉู่หมิงคนนี้หลบเย่เฉินไปจริงๆ คิดไม่ถึงว่ากระทั่งบุตรสาวของเขายังไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหน

เย่เฉินกล่าวกับหลิวเจิ้งคุน “เราไปกันเถอะ”

หลิวเจิ้งคุนงุนงง เพิ่งจะได้นั่ง ทำไมจะไปแล้วล่ะ หรือว่าเย่เฉินรู้คำตอบแล้วอย่างนั้นเหรอ?

ในตอนที่ทั้งสองคนกำลังเตรียมจะลุกขขึ้นนั้นเอง จู่ๆ แฟนของสวี่โม่โม่ก็โพล่งออกมา “งั้นเราไปเจอแฟนใหม่พ่อยูกันสิ!”

แฟนใหม่ของสวี่ฉู่หมิงที่เขาหมายถึงก็คือฉินหงเหยียน

ทันทีที่พวกเขาพูดถึงฉินหงเหยียน เย่เฉินที่กำลังจะลุกขึ้นก็ชะงักไป

แล้วสีหน้าของสวี่โม่โม่ก็ฉายแววไม่พอใจ “ชิ นังแพศยาคนนั้นมีอะไรน่าไปเจอ!”

“แพศยา!”

เย่เฉินใจหาย คิดไม่ถึงว่าสวี่โม่โม่จะด่าฉินหงเหยียนเสียๆ หายๆ แบบนี้ นั่นเป็นผู้หญิงที่บิดาของหล่อนต้องการจะแต่งงานด้วย ทำไมถึงได้ด่าอีกฝ่ายรุนแรงขนาดนี้?

แฟนหนุ่มของสวี่โม่โม่หัวเราะ “แหมๆ ดูไปแล้วยูไม่ชอบแม่นั่นมากเลยนะ”

สวี่โม่โม่แค่นเสียงพลางกล่าว “ยูไม่รู้อะไรไง ผู้หญิงที่พ่อไอจะแต่งงานด้วย ที่จริงแล้วเป็นเพื่อนสมัยเรียนของไอ”

ชายฝรั่งอุทานเสียงเย็น “สวรรค์ พ่อยูแต่งงานกับผู้หญิงที่อายุน้อยขนาดนี้ หล่อนจะต้องสวยมากแน่ใช่ไหมล่ะ?”

สวี่โม่โม่ไม่ปฏิเสธเรื่องนี้แต่อย่างใด “สวยมากสิ หล่อนเป็นเหมือนนังจิ้งจอก ตั้งแต่พ่อแแม่หล่อนตายไป ก็ไม่มีใครเลี้ยงหล่อนให้มีชีวิตสุขสบาย นังแพศยาคนนี้ก็เลยมาอ่อยพ่อไอ จนตอนนี้พ่อไอกลายเป็นคนที่รวยที่สุดในเมืองเสินเฉิง มูลค่าทรัพย์สินแสนล้าน ไอไม่มีทางยอมให้พ่อไอแต่งานกับผู้หญิงคนนี้ ไม่อย่างนั้นเงินของพ่อไอจะต้องโดนผู้หญิงคนนี้เอาไปแน่!”

เย่เฉินหัวเราะหึหึ ดูไปแล้วการแต่งงานระหว่างสวี่ฉู่หมิงกับฉินหงเหยียน ลูกสาวของเขาไม่ได้เห็นด้วยแม้แต่น้อย

สวี่โม่โม่รู้ว่าฉินหงเหยียนเป็นผู้หญิงทะเยอทะยาน ทำงานแก่ง ดังนั้นถึงไม่อยากให้หล่อนแต่งงานกับพ่อของตนเอง

ถ้าหากดูแค่เป้าหมายนี้เพียงอย่างเดียว เย่เฉินและสวี่โม่โม่ก็เดินบนเส้นทางเดียวกัน!

แล้วจู่ๆ สวี่โม่โม่ก็โพล่งออกมา “ที่รัก เมื่อวานเพื่อนยูเมื่อวาน หน้าตาหล่อดี ขอยืมใช้หน่อยได้ไหม?”

ฝรั่งคนนั้นกล่าวอย่างแปลกใจ “ยูจะใช้ยังไง?”

ทันใดนั้นเองสวี่โม่โม่ก็หัวเราะเจ้าเล่ห์ “ไปอยากให้เพื่อนยูคนนั้นไปอ่อยฉินหงเหยียนผู้หญิงคนนั้นของพ่อไอ ถ้าหล่อนคบกับเขา พ่อไอก็ไม่ต้องแต่งงานกับหล่อน ฮ่าๆ”

ผู้หญิงสารเลว คิดไม่ถึงว่าจะหาผู้ชายไปสวมเขาพ่อตัวเอง!

ถึงแม้ว่าเย่เฉินจะอยากให้งานแต่งงานของสวี่ฉู่หมิงและฉินหงเหยียนล้มเหลว แต่จะให้เขามองดูฉินหงเหยียนอยู่กับผู้ชายคนอื่นคาตาได้ยังไง?

ยิ่งไปกว่านั้นจากความเข้าใจที่เย่เฉินมีต่อฉินหงเหยียน ไม่ว่าหู้ชายที่ว่าจะหล่อเหลาขนาดไหน ฉินหงเหยียนก็ไม่มีทางชอบเขา!

เพราะเย่เฉินเชื่อว่า ในตอนนี้ฉินหงเหยียน ยังรักตนเองอยู่

แต่ใครจะรู้ว่าฝรั่งคนนั้นจะโพล่งถาม “ถ้าหากว่าเขาทำไม่สำเร็จจะทำยังไง? ภาษาจีนเขาก็ไม่ดี”

บนใบหน้าสวี่โม่โม่ฉายแววโหดเหี้ยม “หึ งั้นก็ให้เขาจับหล่อนกดเลย!”

ปัง!

พอได้ยินตรงนี้ เย่เฉินก็ทนสะกดอารมณ์ไม่ไหว เขาตบลงบนโต๊ะสุดแรง!

คิดไม่ถึงว่าจะมีคนกล้ารังแกฉินหงเหยียน สวี่โม่โม่รนหาที่ตายชัดๆ!

ทันทีที่เห็นเย่เฉินตบโต๊ะ แถมรอยโทสะก็ยังฉายชัดบนใบหน้า หลิวเจิ้งคุนก็ผุดลุกขึ้นทันที เขาเลิกแขนเสื้อขึ้น โชว์ให้เห็นรอยสักที่ดูโหดเหี้ยมบนแขนของเขา!

เขาไม่เข้าใจภาษาอังกฤษ ไม่รู้ว่าสวี่โม่โม่กับแฟนหนุ่มของหล่อนกำลังพูดอะไรกันอยู่ ดังนั้นถึงได้ถามเย่เฉิน

“คุณชายครับ มีอะไรจะสั่ง คุณชายบอกมาได้เลยครับ!”

คนในร้านอาหารต่างก็ตื่นตระหนกไปกันหมด เมื่อเห็นเย่เฉินตบโต๊ะ และท่าทางน่ากลัวของหลิวเจิ้งคุน

“แย่แล้วจะมีเรื่องแล้ว ใครหาเรื่องพวกเขาเหรอเนี่ย?”

“ไม่รู้สิ ตกใจจริงๆ มีคนจะซวยแล้ว!”

สวี่โม่โม่และแฟนหนุ่มตกใจจนไม่กล้าพูดอะไร!

ทุกคนในร้านต่างก็จดจ่อกับเย่เฉิน รอดูว่าเย่เฉินจะประกาศว่าเขาจะหาเรื่องใคร!

แล้วจึงเห็นเย่เฉินเงียบไป แล้วกล่าว “ไปถามพนักงานหน่อย ว่าเยลลี่พีชที่เราสั่งทำไมยังไม่มาสักที!”

หลิวเจิ้งคุน“…”

พวกคนในร้าน “…”

ตอนที่ 311 ลูกสาวของสวี่ฉู่หมิง
เย่เฉินยืนยันกับโจวหรงหรงแล้วว่าก่อนที่ฉินหงเหยียนจะมาเมืองเสินเฉิงนั้นหญิงสาวยังยุ่งๆ เรื่องของบริษัท ไม่ได้มีท่าทีเหมือนคนจะลาออกแม้แต่น้อย

แผนของฉินหงเหยียนคือ หล่อนจะอยู่ในเมืองเสินเฉิงแค่สองวัน แล้วหลังจากนั้นหญิงสาวก็จะกลับเมืองเทียนไห่

แต่หลังจากที่ฉินหงเหยียนมาเมืองเสินเฉิงแล้ว ก็ไม่ได้กลับไปอีก แถมยังส่งจดหมายลาออกไปที่บอร์ดบริหารด้วย

การเปลี่ยนแปลงทั้งหมดเกิดขึ้นหลังจากที่ฉินหงเหยียนไปพบสวี่ฉู่หมิง!

“สวี่ฉู่หมิงพูดอะไรกับฉินหงเหยียนกันแน่!”

เมื่อครู่เย่เฉินเดินหันหลังกลับออกมาจากวิลล่า แต่ไม่ได้แปลว่าเขาจะตัดใจจากหญิงสาว ฉินหงเหยียนเป็นหญิงสาวที่เขารักมากที่สุดในชีวิตนี้ เขาไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆ แน่

ที่เขาตัดใจเดินออกมาก่อนเป็นเพราะเขาสังเกตเห็นแล้วว่า ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรก็ไม่สามารถเปลี่ยนใจฉินหงเหยียนได้

และหญิงสาวเองก็ยืนกระต่ายขาเดียวไม่ยอมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น

ดังนั้นเขาถึงไม่คิดจะถามเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ชัดเจน

เย่เฉินกล่าวกับหลิวเจิ้งคุน “รีบไปหาข่าวของสวี่ฉู่หมิงมาเดี๋ยวนี้ฉันต้องการเจอเขา แล้วจะได้ถามเขาต่อหน้าว่าเขาเป่าหูอะไรแฟนฉัน!”

“ครับ คุณชาย!”

……

เช้าวันที่สอง เย่เฉินกินอาหารเช้าง่ายๆ ในโรงแรม แต่จนถึงตอนนี้พวกหลิวเจิ้งคุนก็ยังไม่รู้ว่าสวี่ฉู่หมิงอยู่ที่ไหน

“คุณชายเย่ครับ พวกผมก็ยังหาไม่เจอว่าหมอนั่นอยู่ไหน” หลิวเจิ้งคุนรายงาน

เย่เฉินถามต่อ “ได้ไปหาที่บริษัทเขาหรือยัง?”

หลิวเจิ้งคุนพยักหน้ารับ “เมื่อครู่ผมส่งคนบุกเข้าไปแล้ว ค้นทั้งห้องทำงานยันห้องน้ำ ก็หตัวเขาไม่เจอเลย”

สวี่ฉู่หมิงเองก็มีคอนโดหลายห้อง มีบ้านหลายหลัง ทำให้ตอนนี้พวกเย่เฉินไม่รู้ว่าสวี่ฉู่หมิงตอนนี้อยู่บ้านหลังไหนกันแน่

ไม่นานซีกวาก็เดินเข้ามาแล้วรายงาน “คุณชายเย่ เจอตัวแล้วครับ! ผมไปหลอกถามจากบัญชีของบริษัทหนึ่งของสวี่ฉู่หมิง เขาบอกว่าสวี่ฉู่หมิงไปแล้ว ไม่ได้อยู่เมืองเสินเฉิง”

“ออกไปแล้วเหรอ? ไปไหน?” เย่เฉินถาม

ซีกวาตอบพลางยิ้ม “ไม่รู้เลยครับ”

เย่เฉินมีสีหน้าไม่สู้ดี ถ้าหากว่าสวี่ฉู่หมิงยังอยู่ที่เมืองเสินเฉิงอาจจะพอตกลงกับอีกฝ่ายได้ อย่างไรเสียเมืองนี้ก็มีแค่นี้ หาตัวอีกฝ่ายเจอง่ายอบู่แล้ว

แต่ถ้าอีกฝ่ายออกจากเมืองนี้ไปแล้ว พื้นที่กว้างใหญ่เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะไปควานหาตัวอีกฝ่ายจากที่ไหน

“หาต่อไป ไปหลอกถามคนที่รู้จักเขา จะต้องรู้แน่ว่าเขาไปที่ไหน”

เย่เฉินสั่ง

“ครับ!”

ทว่าผ่านไปหนึ่งวันก็ยังคงไม่มีข่าวคราวใดๆ

ไม่มีใครรู้ว่าสวี่ฉู่หมิงไปที่ไหน

เหลือเวลาอีกสามวันก็จะถึงวันแต่งงานของสวี่ฉู่หมิงกับฉินหงเหยียน

เย่เฉินที่เดิมรู้สึกว่าเวลาห้าวันน่าจะเพียงพอ ตอนนี้เขาเริ่มลนลานขึ้นมา

“เป็นไปได้อย่างมากที่สวี่ฉู่หมิงจะจงใจหลบฉัน ฉันเดาว่าก่อนงานแต่งงานเขาน่าจะไม่กลับมา”

เย่เฉินเริ่มคาดเดาเจตนาของสวี่ฉู่หมิง

ขอแค่สวี่ฉู่หมิงไม่มาเจอเย่เฉิน เขาก็จะไม่รู้ข่าวคราวหรือเบาะแสอะไรจากปากสวี่ฉู่หมิง และจะทำให้เขาไม่สามารถขัดขวางการแต่งงานระหว่างพวกเขาสองคนได้

ซีกวาร้อนรน “งั้นทำยังไงดี? ถ้าหากว่าเขามาโผล่เอาในวันแต่งงาน เราก็ทำได้แค่ไปป่วนงานแต่งงานแล้วนะครับคุณชาย!”

เย่เฉินไม่อยากเห็นฉินหงเหยียนในชุดเจ้าสาวของสวี่ฉู่หมิง หญิงสาวควรเป็นเจ้าสาวของเขาเท่านั้น!

ตอนนี้เขาย้อนนึกถึงความรู้สึกไม่สบายใจที่เกิดขึ้นเมื่อเห็นหวังเจียเหยาในชุดเจ้าสาวที่วิลล่าเฝยชุ่ยในตอนนั้น!

ทันใดนั้นเองเย่เฉินก็นึกขึ้นมาได้ว่า “สวี่ฉู่หมิงจะแต่งงาน ญาติของเขาย่อมต้องมาร่วมงาน คราวก่อนตอนที่กินข้าวกับสวี่ฉู่หมิง จำได้ว่าเขาเคยบอกว่าเขามีลูกสาวคนหนึ่ง แถมยังจบจาก ม.แสตมป์ฟอร์ดด้วย”

ก่อนหน้านี้ที่เย่เฉินชวนสวี่ฉู่หมิงไปกินข้าวบนเรือ อีกฝ่ายเคยถามประวัติการศึกษาของเขา

เย่เฉินเคยบอกว่าตนเองเคยเรียนแสตมป์ฟอร์ด สวี่ฉู่หมิงเลยอยากจะโอ้อวดเสียหน่อยว่าลูกสาวของตนเองก็จบจากที่นั่นเหมือนกัน

เย่เฉินรีบร้อนกล่าวกับหลิวเจิ้งคุน “ลองไปสืบดูหน่อยว่าลูกสาวของสวี่ฉู่หมิงอยู่เมืองเสินเฉิงไหม อายุของหล่อนน่าจะไม่ต่างกับฉินหงเหยียน อายุ 30 ปีกว่าๆ เคยเรียนต่อที่อเมริกา”

“ครับ!”

เวลาครึ่งวันผ่านไป หลิวเจิ้งคุนก็ไม่ทำให้เขาผิดหวัง สืบข่าวลูกสาวสวี่ฉู่หมิงมาจนได้

หลิวเจิ้งคุนกล่าวพลางระบายยิ้ม “คุณชายเย่ สืบได้แล้วครับ ลูกสาวของสวี่ฉู่หมิงชื่อสวี่โม่โม่ ชื่อภาษาอังกฤษคือมอร์ฟี เมื่อวันก่อนนั่งเครื่องบินมาจากประเทศอเมริกา มีแฟนเป็นฝรั่ง ตอนนี้พวกเขาสองคนกำลังต่อแถวกินข้าวที่ร้านอาหารดังที่ตั้งอยู่ในถนนไท่จื่อ จะให้ส่งคนไปจับหล่อนมาพบคุณชายไหมครับ?”

เย่เฉินส่ายหน้า ตอนนี้กลางวันแสกๆ จะให้ไปลากตัวหญิงสาวมารังแต่จะสร้างความเดือดร้อนให้เขาเปล่าๆ

“เตรียมรถ พวกเราลองไปบ้าง” เย่เฉินกล่าว

“ครับคุณชาย!”

ครู่หนึ่งเย่เฉินและหลิวเจิ้งคุนก็มาถึงร้านอาหารดังกล่าว คนที่ต่อแถวนั้นเยอะจริงๆ แถมไม่พอตอนนี้ใกล้เวลารับประทานอาหารอีก

“สวี่โม่โม่คือคนไหน?” เย่เฉินถาม

หลิวเจิ้งคุนชี้ไปที่หญิงสาวที่ย้อมผมทอง จูงมือกับชายหนุ่มผิวขาว “คนนั้นไงครับ”

เย่เฉินมองไปไกลๆ เขาจำได้ว่าลูกสาวของสวี่ฉู่หมิงน่าจะอายุเท่ากับฉินหงเหยียน ทั้งสองคนน่าจะอายุไล่เลี่ยกัน

แต่สวี่โม่โม่ดูท่าทางแล้วน่าจะอายุมากกว่า 35 ปีเสียอีก มองจากไกลๆ ยังดูออกว่าผิวพรรณไม่ค่อยดีนัก ดูมีอายุอย่างมาก

แตกต่างกับฉินหงเหยียนอย่างมาก ถึงแม้ว่าหญิงสาวจะอายุ 30 กว่าปี แต่ถ้าหากว่าดูแค่พื้นหลังหรือเสี้ยวหน้าข้างๆ หญิงสาวไม่ได้ดูต่างจากหญิงสาวอายุ 25 ปีแม้แต่น้อย

แน่นอนว่าเราไม่สามารถตัดสินใครได้เพียงรูปลักษณ์ภายนอกเท่านั้น อย่างไรเสียสวี่โม่โม่ก็เคยเรียนต่อเมืองนอก อีกทั้งคนต่างชาติก็ชอบอาบแดดอย่างมาก

คนผิวพรรณขาวผ่องจะช่วยทำให้หน้าตาดูดีได้ ทันทีที่หญิงสาวไม่ขาวก็จะดูแก่ชรา ดูหน้าตาน่าเกลียดมากด้วย

แค่เห็นสวี่โม่โม่คนนี้ จูงมือชายชาวฝรั่ง ท่าทางดูหวานแหววอย่างมาก

แต่ในเวลานี้เอง ทันใดนั้นเองสวี่โม่โม่ก็หมุนตัวมาด่าคู่รักที่ต่อแถวอยู่ด้านหลังเจ้าหล่อนแล้วก่นด่าออกมา “พวกคุณช่วยอย่ายืนเบียดขนาดนี้? เว้นระยะห่างเพื่อให้ปลอดภัยได้ไหม?”

คู่รักที่ยืนด้านหลังหญิงสาวน่าจะอายุประมาณ 18 ปีเท่านั้น ฝ่ายชายก็กล่าว “พวกเราไม่ได้อยู่ใกล้คุณมากเลยนะครับ…”

เย่เฉินเองก็เห็นว่าระยะห่างระหว่างพวกเขาทั้งสองคนก็มีพอประมาณ

เพียงแต่ว่าแถวยาวมากไม่มีทางอยู่ไกลกันมากเกินไป มิฉะนั้นแถวคงจะลากยาวไปถึงฝั่งตรงข้ามแล้ว

แต่สวี่โม่โม่เองก็ไม่เถียงกับคนด้านหลัง แต่ใช้ภาษาอังกฤษคุยกับแฟนหนุ่มแทน “น่าเบื่อคนประเทศนี้ ไปไหนก็เจอแต่คนไม่มีมารยาท”

แฟนชาวต่างชาติของหญิงสาวกล่าว “นั่นสิ คนที่นี่ไร้มารยาทจริงๆ”

เย่เฉินแค่นเสียง เขาก็เคยไปมาหลายประเทศทั่วโลก คนต่างชาติก็ไม่ได้มีมารยาทขนาดนั้น คนแทรกแถวก็ยังมีเหมือนกัน

อีกทั้งคู่รักคู่นั้นที่ต่อแถวหลังหญิงสาว ก็ไม่ได้เบียดหล่อนขนาดนั้น

สวี่โม่โม่จงใจหาเรื่องคนอื่นชัดๆ เพื่อเอาเรื่องนี้มาคุยโวเท่านั้น

เย่เฉินส่งสายตาให้กับหลิวเจิ้งคุน อีกฝ่ายเดินดุ่มๆ ไปทันที ให้เงินคู่รักวัยรุ่นคู่นั้นสองร้อย “ขอโทษด้วยนะครับ พวกเรามีธุระ คุณพอจะแลกที่กับเราได้ไหมครับ?”

คู่รักวัยรุ่นรับปากทันที

ดังนั้นเย่เฉินและหลิวเจิ้งคุนจึงได้แทนที่คู่รักคู่นั้น ยืนอยู่ด้านหลังของพวกเขาสองคน

สวี่โม่โม่หันไปมองด้านหลังแล้วใช้ภาษาอังกฤษกล่าวกับแฟนหนุ่มของหล่อน “เห็นไหม คนในชาตินี้รู้จักแต่เงิน ในประเทศนี้ของแค่มีเงินก็ทำอะไรก็ได้ พวกเขาไม่รู้จักใฝ่หาความก้าวหน้าเลย เฮ้อ ไอล่ะเกลียดอากาศที่นี่ เดี๋ยวถ้าร่วมงานแต่งของแด๊ดดี้เสร็จ ไอจะรีบออกไปจากประเทศนี้เดี๋ยวนี้เลย!”

ตอนที่ 310 ฉันไม่เคยรักคุณ!
ทว่าคำพูดนี้เย่เฉินไม่ได้ทำให้ฉินหงเหยียนใจอ่อนแม้แต่น้อย

ฉินหงเหยียนยังคงมีท่าทีแน่วแน่ “ถ้าหากว่าคุณไม่อยากจะแต่งงานกับหวังเจียเหยา ซูมู่ชิง ก็ไปแต่งงานกับคนอื่นก็ได้ คุณเป็นคุณชายตระกูลเย่ อยากจะตบหากับผู้หญิงแบบไหนก็ได้ ถ้าหากว่าคุณชอบผู้หญิงที่โตกว่าแบบฉันล่ะก็ คุณก็ลองไปหาดูคนอื่นก็ได้ สรุปก็คือเรื่องระหว่างเรามันจบลงแล้ว”

เย่เฉินคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าฉินหงเหยียนจะตัดใจจากเขาได้เด็ดขาดแบบนี้ ไม่ยอมให้โอกาสเย่เฉินอ้อนวอนเลยด้วยซ้ำไป

ถ้าหากว่าฉินหงเหยียนแค่โกรธเขา เขาขอโทษหญิงสาวไปแล้ว หล่อนน่าจะหายโกรธ

แต่ว่าจากท่าทีของหญิงสาวตั้งแต่แรกจนตอนนี้นั้น ท่าทีหญิงสาวเด็ดขาด หล่อนตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าต้องการจะเลิกกับเย่เฉิน!

เย่เฉินหันมองฉินหงเหยียนแล้วถาม “หงเหยียน คุณมีอะไรที่ปิดบังผมแล้วบอกไม่ได้ใช่ไหม? ไอ้สวี่ฉู่หมิงคนนั้นมันพูดอะไรกับคุณใช่ไหม?”

ฉินหงเหยียนหลบสายตา แกล้งเดินหลบไปอีกทางแล้วกล่าว “ไม่เกี่ยวอะไรกับสวี่ฉู่หมิง คุณโดนฉันหลอกมาตลอด ฉันน่ะไม่เคยชอบคุณเลยสักครั้ง!”

“คุณพูดว่าอะไรนะ? คุณจะบอกว่าคุณไม่เคยชอบผมเลยเหรอ?” เย่เฉินคิดไม่ถึงว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้จากปากคนรัก

ฉินหงเหยียนตอบ “ใช่สิ ฉันไม่เคยชอบคุณเลย ในช่วงเวลาที่ผ่านมาฉันก็แค่เลี้ยงคุณ ปั่นหัวคุณ ก็เหมือนเวลาพวกผู้ชายรวยๆ อย่างพวกคุณเลี้ยงสาวๆ นั่นแหละ ฉันเลือกคบกับคุณก็แค่เพราะคุณหล่อดี อายุน้อย แรงดี ทำให้ฉันพอใจได้ แต่ว่าฉันไม่เคยชอบคุณเลยสักครั้ง!”

คำพูดของฉินหงเหยียนทิ่มแทงจิตใจของเย่เฉินอีกครั้ง!

ฉินหงเหยียนคบหากับเขาแค่สนุกๆ ปั่นหัวเขาเท่านั้นเองเหรอ?

ไม่ เย่เฉินไม่เชื่อว่าข้ออ้างที่เหลวไหลแบบนี้!

“ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่เชื่อ! คุณไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น!” เย่เฉินโวยวาย

ถ้าหากเป็นซ่งหงเย่ หล่อนคงกล้าทำเรื่องแบบนี้แน่ๆ การเลี้ยงดูผู้ชายหล่อๆ เป็นเรื่องที่หญิงสาวชอบ

ฉินหงเหยียนแค่เสียง“เย่เฉิน คุณใสซื่อเกินไป มิน่าถึงได้โดนหวังเจียเหยาหลอกตั้งหลายครั้ง ขนาดเด็กยังไม่ใช่ลูกคุณ กระทั่งผู้หญิงแบบเด็กน้อยอย่างหวังเจียเหยายังหลอกคุณได้ คนอย่างฉันที่มีประสบการ์มากกว่าหล่อนไม่รู้เท่าไหร่ หลอกคุณน่ะง่ายจะตาย!

เย่เฉินตอนนี้ฉันเบื่อคุณแล้ว พอได้แล้ว ต่อไปคุณไม่ต้องมาตามตอแยฉันอีก!”

ฉินหงเหยียนจงใจใช้หวังเจียเหยามาเพื่อโหมไฟโทสะในใจเย่เฉิน เพราะหล่อนรู้ดีว่าบาดแผลที่หวังเจียเหยาสร้างไว้กับเย่เฉินนั้นลึกขนาดไหน

เย่เฉินเจ็บปวดกับคำพูดนี้ของฉินหงเหยียน แต่เขาก็ยังไม่เชื่อว่าฉินหงเหยียนจะเป็นผู้หญิงประเภทเดียวกับหวังเจียเหยา!

“ผมไม่เชื่อ ผมไม่เชื่อหรอกนะ!”

เย่เฉินไม่มีทางมองคนผิด เขาเชื่อว่าความรู้สึกที่ฉินหงเหยียนมีให้เขานั้นเป็นเรื่องจริงง!

เย่เฉินไม่รู้ว่าทำไมฉินหงเหยียนถึงต้องพูดอะไรแบบนี้ บางทีอาจเพราะเจ้าหล่อนโกรธเขา หรือบางทีหญิงสาวอาจจะไม่มั่นใจในความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคน

แต่ไม่ว่าจะพูดอย่างไรเย่เฉินก็เชื่อว่าฉินหงเหยียนยังคงมีความรู้สึกให้ตนเองอยู่

เขาไม่ยอมฟังฉินหงเหยียนพูดอะไรอีก แต่โถมตัวเข้าไปจูบฉินหงเหยียน!

บางทีหากคู่รักทะเลาะกัน ยิ่งต่อความยาวสาวความยืดก็ยิ่งทำลายความสัมพันธ์ของทั้งสองฝ่ายให้แย่ลงไป

บางครั้งคำพูดที่มากมายก็สู้รอยจูบจากคนรักเพียงครั้งเดียวไม่ได้

ก่อนนี้เย่เฉินและฉินหงเหยียนอาจจะเคยมีทะเลาะเบาะแว้งกันบ้าง แต่เย่เฉินแค่จุมพิตหล่อนเบาๆ ก็จะเหมือนว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

แต่ว่าครั้งนี้เย่เฉินเพิ่งจะประทับริมฝีปากลงไปหาหญิงคนรัก แต่หญิงสาวกลับดิ้นรนผลักเขาออกจนสุดแรง จากนั้นก็ฟาดฝ่ามือใส่หน้าเย่เฉินอย่างแรง!

เพี้ยะ!

มือนวลเนียนของฉินหงเหยียนฟาดประทับบนใบหน้าเย่เฉิน

ถึงจะไม่ได้ออกสุดแรง แต่เย่เฉินกลับโดนตบจนมึน

ต่อให้เป็นตอนที่เย่เฉินแกล้งทำเหมือนโดนขับออกจากตระกูล หรือจะตอนเกาะหญิงสาวกินก็แล้วแต่ ฉินหงเหยียนเองก็เคารพเขา ไม่เคยดูถูกเขา และไม่เคยเหยียดหยามเขาเหมือนหวังเจียเหยา

แล้วยิ่งไม่มีทางลงมือทำร้ายเขา

แต่ครั้งนี้ฉินหงเหยียนกลับลงมือตบเย่เฉิน

หลังจากที่ฉินหงเหยียนตบเย่เฉินแล้ว หล่อนเองก็เจ็บปวดหัวใจเหมือนกัน ร่องรอยเป็นห่วงเป็นใยบนใบหน้าปรากฎขึ้บนใบหน้าของหญิงสาว

แต่ว่าหญิงสาวก็กลบร่องรอยอารมณ์บนใบหน้าทันที แล้วกล่าวกับเย่เฉินด้วยใบหน้าเรียบเฉย “เย่เฉิน ฉันเคยบอกแล้วไง ว่าตอนนี้ฉันเป็นคู่หมั้นของสวี่ฉู่หมิง คุณช่วยให้เกียรติฉันด้วย! สิ่งที่ฉันควรบอกฉันก็พูดไปหมดแล้ว คุณกลับไปได้แล้ว ที่นี่คือบ้านของฉันกับสวี่ฉู่หมิง!”

เย่เฉินมองฉินหเหยียนอย่างไม่เชื่อสายตาตนเอง เขาเองยังไม่เชื่อว่าหญิงสาวที่เขารักสุดหัวใจจะไร้เยื่อใยกับเขาขนาดนี้!

“ก็ได้ งั้นผมไปล่ะ”

เย่เฉินกล่าวเสียงเย็นชา

ฉินหงเหยียนทำถึงขนาดนี้แล้ว เย่เฉินเองก็ไม่มีทางจะอ้อนวอนอีกฝ่ายต่อ

เย่เฉินสาวเท้าเดินตรงไปที่ประตู

ฉินหงเหยียนมองแผ่นหลังที่ค่อยๆ ลับหายไปของชายหนุ่ม บนใบหน้าก็ฉายแววอาวรณ์ น้ำตาเอ่อคลอในดวงตา

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าค่อยๆ มาจากบันได ฉินหงเหยียนถึงได้เพียรสะกดกลั้นอารมณ์ของตนเอง

ฉินเสี่ยวตั่วแอบฟังอยู่บนชั้้นสอง หล่อนจึงได้ยินบทสนทนาของเย่เฉินกับฉินหงเหยียนเมื่อครู่

ฉินเสี่ยวตั่วเดินมาถามฉินหงเหยียน “พี่คะ ทำไมพี่ถึงพูดจาใจร้ายกับพี่เย่เฉินอย่างนั้นล่ะคะ แถมยังลงมือทำร้ายเขาอีก พี่เป็นอะไรไปกันแน่?”

ฉินหงเหยียนไม่ตอบน้องสาว แต่สาวเท้าเดินกลับห้องตนเองที่อยู่ด้านบน ปิดไฟ คลุมโปงแล้วเอนตัวลงบนเตียง

จากนั้นก็มีเสียงสะอึกสะอื้นของหญิงสาวดังมาจากในผ้าห่ม!

……

ในเวลาเดียวเย่เฉินก็เดินออกมาจากในตัวบ้าน หลิวเจิ้งคุนและซีกวาต่างก็รีบเดินปรี่ขึ้นไปถาม “คุณชายเย่ คุณฉินล่ะครับ? หล่อนไม่กลับพร้อมคุณชายเหรอครับ?”

เย่เฉินปิดปากเงียบ ไม่พูดไม่จาแต่สีหน้าท่าทางกลับตึงเครียด ไม่ทักทายว่านเจิ้งหาวแต่เดินดุ่มๆ ไปขึ้นด้านหลังตัวรถทันที

หลิวเจิ้งคุนเองพอมองออกว่าเย่เฉินอารมณ์ไม่ได้ เป็นไปได้อย่างมากว่าน่าจะคุยกับฉินหงเหยียนไม่เรียบร้อย จึงรีบร้อนขับรถออกจากวิลล่าหลังนั้นทันที

หลังจากที่ขับรถออกจากวิลล่าแล้ว หลิวเจิ้งคุนจึงทำใจกล้าถามอีกครั้ง “คุณชายครับ… คุณฉินไม่ให้อภัยคุณชายเหรอครับ?”

หลิวเจิ้งคุนอยู่ติดตามรับใช้ข้างกายเย่เฉินมาระยะหนึ่งแล้ว ดังนั้นเขาจึงรู้เรื่อความสัมพันธ์ในความรักระหว่างเย่เฉินกับแฟนสาวเป็นอย่างดี เป็นคนจำนวนน้อยนิดที่เย่เฉินสามารถเปิดใจคุยด้วยได้

เย่เฉินไม่ปิดบังอะไรอีกฝ่าย “หล่อนบอกว่าไม่เคยชอบฉัน บอกว่าแค่ปั่นหัวฉันเล่นๆ”

หลังจากซีกวาที่นั่งอยู่ตรงด้านหน้าตะโกนด่าออกมาเสียงดัง “อะไรนะ? คิดไม่ถึงว่าฉินหงเหยียนคนนี้จะกล้าปั่นหัวคุณชายเย่เชียวหรือ! แพศยาจริงๆ! คุณชายแต่งงานกับหล่อนเลยแต่งงานกับน้องสาวหล่อนไปเลย! เสี่ยวตัวคนนี้ทั้งใสซื่อและสะสวย ไม่ด้อยกว่าพี่สาวเลย!”

เพี้ยะ!

หลิวเจิ้งคุนยื่นมือมาตบหัวซีกวา “หุบปากไปเลย! แกคิดว่ามีสิทธิ์วิจารณ์ผู้หญิงของคุณชายเย่เชียวเรอะ!”

หลิวเจิ้งคุนพอจะมองออกว่าเย่เฉินกับฉินหงเหยียนนั้นรักกันลึกซึ้ง อีกทั้งเขาก็รู้ว่าฉินหงเหยียนไม่ใช่ผู้หญิงเลวร้ายอะไร

หลิวเจิ้งคุนกล่าวต่อ “ถึงแม้ว่าคุณฉินหงเหยียนจะเคยมีความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างซับซ้อน แต่ผมคิดว่าฉินหงเหยียนเองเป็นผู้หญิงที่ดีคนหนึ่ง เป็นคนรักเดียวใจเดียวและใสสะอาดกว่าผู้หญิงอายุ 18-20 อะไรพวกนั้นเสียอีก

ผมเดาว่าหล่อนคงจงใจพูดเรื่องพวกนี้ขึ้นมาเพื่อยั่วโมโหคุณชาย คุณชาเย่อย่าไปเชื่อคำพูดพวกนี้ของหล่อนนะครับ”

เย่เฉินถอนหายใจแล้วกล่าว “ฉันต้องไม่เชื่ออยู่แล้ว ฉันคบหากับหล่อนมานานขนาดนี้ หล่อนเป็นผู้หญิงแบบไหน ฉันจะไม่รู้ได้ยังไง? เพียงแต่ว่าที่หล่อนพูดนั้นเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ไม่ให้โอกาสอะไรฉันเลย ต่อให้ฉันขอร้องอ้อนวอนหล่อนทั้งคืน หล่อนก็คงไม่เปลี่ยนใจแน่นอน”

หลังจากที่ซีกวาได้ยินแล้วก็รีบร้อนกล่าว “งั้นจะทำอย่างไรกันดี? ก็แปลว่าคุณฉินหงเหยียนจะแต่งงานกับคนแซ่สวี่คนนั้นแล้วล่ะสิครับ”

ใบหน้าเย่เฉินฉายแววโหดเหี้ยม “ก่อนหงเหยียนจะมาเมืองเสินเฉิงหนึ่งวัน ยังแชทคุยกับฉันอย่างมีความสุขอยู่เลย แถมยังบอกว่าจะซื้อของขวัญมาฝากฉัน แต่พอมาถึงที่นี่ หลังจากพบสวี่ฉู่หมิงแล้ว หล่อนก็ไม่สนใจฉันเลย ไอ้แก่สวี่ฉู่หมิงคนนั้นจะต้องพูดอะไรกับฉินหงเหยียนแน่นอน!”

ตอนที่ 309 ฉินหงเหยียน: ระหว่างเรามันจบแล้ว!
เสียงคุ้นเคยของสตรีลอยออกมา

แต่ว่าเสียงนี้ไม่ใช่เสียงของฉินหงเหยียนแต่เป็นฉินเสี่ยวตั่วน้องสาวของหล่อน!

เย่เฉินที่เดิมกำลังดื่มด่ำกับความรู้สึกของการกอดหญิงอันเป็นที่รักหลังจากไม่ได้พบกันมานาน

แต่หลังจากได้ยินเสียงของฉินเสี่ยวตั่วแล้วก็รีบคลายอ้อมกอดลงอย่างรวดเร็ว ราวโดนของร้อน แล้ววถอยกรูดออกมา

โชคดีที่ในห้องไม่ได้เปิดไฟ จึงไม่เห็นความเก้อเขินในตอนนี้บนใบหน้าของเย่เฉิน

“เสี่ยว…เสี่ยว…เสี่ยวตั่ว?”

เย่เฉินเกิดติดอ่างขึ้นมา เมื่อครู่เกือบไปแล้วจริงๆ ถ้าหญิงสาวอุทาออกมาช้าไปเสียหน่อย เย่เฉินคงจะหอมหล่อนไปแล้ว

ถ้าฉินหงเหยียนมาเห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า ก็คงจะอธิบายยากกว่าเดิม

เย่เฉินรีบร้อนเปิดไฟ เมื่อเห็นว่าเป็นฉินเสี่ยวตั่วก็กล่าวถาม “เสี่ยวตั่ว ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่? ที่นี่มันห้องพี่สาวคุณไม่ใช่เหรอ?”

เย่เฉินเกิดคลางแคลงใจขึ้นมาว่าว่านเจิ้งหาวกำลังหลอกลวงตนเองหรือไม่

คิดไม่ถึงว่าฉินเสี่ยวตั่วจะหน้าแดงก่ำ ไม่กล้าสบตามองเย่เฉินแล้วกล่าวอย่างเก้อเขินขึ้นมาแทน

“ก็เป็นห้องพี่สาวฉันนี่แหละ ฉันขึ้นมาเอาของ ตอนที่เพิ่งถึงห้องหล่อน จู่ๆ หล่อนก็สั่งให้ปิดไฟ ไฟมืดตึ๊ดตื๋อฉันมองไม่เห็นอะไร ไม่กล้าเดินไปเรื่อย ก็เลยมายืนอยู่ที่นี่”

เย่เฉินกล่าวว่า “ที่แท้ก็เป็นแบบนี้”

หลังจากฉินเสี่ยวตั่วเห็นเย่เฉินแล้ว ทันใดนั้นเองก็หัเราะคิกคัก “เย่เฉิน นายนี่เก่งดีจริงๆ ติดไม่ถึงเลยว่าจะปีนหน้าต่างเพื่อแอบมาพบพี่ฉัน ฉันล่ะชอบละครบทนี้ของนายนะ!”

เย่เฉินส่ายหน้าแล้วถาม “พี่สาวคุณอยู่ไหน?”

ฉินเสี่ยวตั่วชี้ไปด้านนอก “อยู่ในห้องรับแขกชั้นหนึ่ง รีบไปขอให้พี่สาวฉันให้อภัยเถอะนะ ฉันจะรอข่าวดีของนาย เฮ้อ จะต้องเอาหมอนมาเพิ่มให้นายอีกใบหรือเปล่า? อีกเดี๋ยวถ้าพี่สาวฉันให้อภัยนาย ทั้งสองคนไม่ได้เจอหน้ากันมาตั้งนานขนาดนี้อดทนมานานขนาดนี้แล้วคงต้องนอนด้วยแน่เลย ฮ่าๆ ”

ฉินเสี่ยวตั่วแอบอมยิ้ม แม่หนูคนนี้ชอบกระเซ้าเย้าแหย่เย่เฉินเสมอ

เย่เฉินปรายตามองเตียงของฉินหงเหยียนพลางกล่าว “ไม่ต้องเอามาหรอกนะ อีกเดี๋ยวพอผมกับพี่สาวคุณคืนดีกันแล้ว พวกเราก็จะย้ายออกทันที ที่นี่เป็นบ้านของสวี่ฉู่หมิง ผมไม่อยากให้พวกคุณอยู่ที่นี่ จริงสิ เสี่ยวตั่ว ผมซื้อวิลล่าที่นี่หลายหลัง ผมกับหงเหยียนหลังหนึ่ง คุณหลังหนึ่ง”

พอได้ยินมาถึงตรงนี้แล้วฉินเสี่ยวตั่วก็ชะงักไป “นายพูดอะไรนะ? นายซื้อวิลล่าที่นี่ให้ฉันหลังหนึ่งเลยเหรอ?”

เย่เฉินยิ้มพลางผงกศีรษะรับ

“กรี๊ด!”

ฉินเสี่ยวตั่วมีท่าทีดีใจ แล้วโผเข้ากอดเย่เฉิน ถึงขนาดหอมแก้มอีกฝ่าย “ขอบคุณนะคะพี่เขย! พี่เขยจงเจริญ!”

เย่เฉินเก้อเขินอย่างมาก ถึงขนาดรีบเช็ดตำแหน่งบริเวณที่ฉินเสี่ยวตั่วจุมพิตหล่อน “ถ้าพี่สาวคุณเห็นเข้า เกรงว่าต่อให้ผมอธิบายทั้งคืนหล่อนก็คงไม่สนใจผม ”

ฉินเสี่ยวตั่วเองก็เป็นคนใจกว้างอย่างมาก “ฮ่าๆ ไม่เป็นอะไร ฉันล้างเครื่องสำอางแล้ว ไม่มีลิปสติก ลงไปเถอะ ไม่ต้องกลัว สู้ๆ!”

เย่เฉินเองก็สำรวจตัวเองผ่านทางกระจก เพื่อตรวจให้แน่ใจว่าไม่มีร่องรอยอะไร จึงเดินออกไปนอกห้อง

ด้านนอกห้องยังมืดสนิท เย่เฉินถึงเปิดไฟฉายของมือถือแล้วค่อยๆ เดินลงไปด้านล่าง จากนั้นก็กล่าวเสียงแผ่วในวิลล่าที่ว่างเปล่า “หงเหยียนผมมาแล้ว”

ตอนที่เย่เฉินมาถึงห้องรับแขกชั้นหนึ่ง ฉินหงเหยียนที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา ก็หยิบรีโมทมาเปิดไฟในห้องรับแขก

เมื่อไฟสว่างขึ้น เย่เฉินก็เห็นฉินหงเหยียนอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้พบกันมาเนิ่นนาน หล่อนดูผอมลงกว่าตอนที่ทั้งสองคนเจอกันเมื่อคราวก่อน แต่ยัวคงดูมีมาดนางพญาเหมือนอย่างเคย

ฉินหงเหยียนเองก็แหงนหน้ามองเย่เฉิน แต่ว่าแค่ปรายตามองเท่านั้น แววตาของหญิงสาวเสหลบเขาไปอย่างรวดเร็วจากนั้นก็กล่าวขึ้นมาว่า “ที่นี่เป็นบ้านของสวี่ฉู่หมิง คุณบุกเข้ามามันผิดกฎหมายนะ”

คิดไม่ถึงว่าเมื่อพบหน้ากันอีกครั้ง ประโยคแรกที่ฉินหงเหยียนกล่าวกับเขาจะเป็นการตำหนิพฤติกรรมของเขา

เย่เฉินรู้ว่าฉินหงเหยียนโกรธตนเองแน่ เขารีบร้อนวิ่งไปจับมือสองข้าของฉินหงเหยียนแล้วกล่าว

“ขอโทษด้วย หงเหยียน ในช่วงก่อนผมไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนคุณ เป็นความผิดของผมเอง คุณอย่าโกรธผมเลยได้ไหม?”

แต่ฉินหงเหยียนกลับสะบัดมือเขาทิ้งอย่างรวดเร็วแล้วกล่าวเสียงเย็นชา “คุณเย่ คุณช่วยระวังมารยาทหน่อย! ตอนนี้…เป็นคู่หมั้นของสวี่ฉู่หมิง”

เย่เฉินก้มหน้าลง ทันใดนั้นเองพลันเหลือบเห็นแหวนที่นิ้วนางในตอนนี้ของฉินหงเหยียน

วินาทีที่เห็นแหวนบนนิ้ว ใจของเย่เฉินก็สลายทันที!

“แหวนวงนี้…ไม่ใช่วงที่ผมซื้อให้คุณนี่ สวี่ฉู่หมิงให้มาเหรอ? คุณตอบตกลงแต่งงานกับเขาแล้วเหรอ?”

คิดไม่ถึงว่าฉินหงเหยียนจะตกปากรับคำยอมแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิง!

การแต่งงานของหล่อนกับสวี่ฉู่หมิงไม่ใช่เรื่องเล่นๆ หล่อนตั้งใจ หล่อนต้องการจะแต่งกับเขาจริงๆ!

ฉินหงเหยียนไม่กล้าสบตามองเย่เฉินตรงๆ หล่อนเสสายตาไปที่อื่น “ใช่สิ ฉันกำลังจะแต่งงานกับเขา”

ในใจของเย่เฉินเย็นยะเยียบ ทำไมเขาคิดไม่ถึงเลยว่าจะมีวันนี้วันที่หยิงที่เขารักลึกซึ้ง จะสวมแหวนของชายคนอื่นบนนิ้วนางของตนเอง!

เย่เฉินขอโทษฉินหงเหยียนอีกครั้ง “หงเหยียน คุณทำแบบนี้เพราะเรื่องลูกหรือเปล่า? ผมรับรองกับคุณได้เลยไม่ว่าจะลูกของหวังเจียเหยา หรือลูกของซูมู่ชิง้วนแต่จะไม่สามารถสืบทอดมรดกตระกูลเย่ได้ มีแค่ลูกของเราสองคนเท่านั้นที่จะมีสิทธิ์รับมรดกของผม แบบนี้พอหรือยัง?”

ฉินหงเหยียนกล่าวเสียงเย็นชา “ฉันจะไม่มีลูกกับคุณ”

เย่เฉินสงสัยว่าฉินหงเหยียนสืบได้ว่าหล่อนมีลูกไม่ได้ถึงได้เป็นแบบนี้

อย่างไรเสียฉินหงเหยียนก็อายุ 3 กว่าปีแล้ว ที่ผ่านมาโดนสวี่ฉู่หมิงเลี้ยงมาตั้ง 3 ปี

สามปีมานี้จะใช่สวี่ฉู่หมิงซ้อมหล่อนจนมีลูกไม่ได้หรือเปล่า เย่เฉินเองก็ไม่รู้

ฉินหงเหยียนสงบสติอารมณ์ จนในที่สุดก็แหงนหน้ามองเย่เฉินพลางกล่าว “เดิมทีฉันเองก็อยากจะนัดเจอคุณเพื่อคุยกับคุณให้ชัดเจน ในเมื่อคุุณมาแล้วงั้นฉันขอพูดกับคุณต่อหน้าให้รู้เรื่องก็แล้วกัน เย่เฉิน ระหว่างเรามันจบแล้ว เราเลิกกันแล้ว ระหว่างเราไม่มีอะไรต่อไปอีก ฉันกับคุณมันคนละโลกกัน คุณเป็นลูกคนรวย ฉันมันแค่เด็กำพร้าไม่มีพ่อไม่มีแม่ อีกอย่างคุณอายุยังน้อย ฉันแก่กว่า อีกทั้งเคยมีผู้ชายเลี้ยงมาก่อน ไม่ได้เป็นผู้หญิงบริสุทธิ์

ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้คุณก็มีลูกกับผู้หญิงตั้งสองคน อีกทั้งแม่ของเด็กๆ ล้วนแต่เป็นผู้หญิงที่ทั้งสวยทั้งอายุน้อยแถมยังมีพื้นเพครอบครัวที่ดีอีก คุณไปอยู่กับแม่ของเด็กเถอะนะ อย่างน้อยๆ เด็กจะได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์”

เย่เฉินได้ยินฉินหงเหยียนพูดเรื่องพวกนี้หัวเสียทันที “หงเหยียน คุณพูดเหลวไหลอะไร! คุณจะให้ผมเลิกกับคุณไปหาหวังเจียเหยาเหรอ? ผู้หญิงคนนั้นทำร้ายผมมาตั้งหลายครั้งไม่ใช่ว่าคุณไม่รู้เสียหน่อย!

ส่วนเรื่องซูมู่ชิง… หล่อนเป็นผู้หญิงที่ดีเยี่ยมจริงๆ แต่ว่าผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับหล่อนแม้แต่น้อย ผู้หญิงทุกคนในโลกใบนี้ไม่มีใครสู้คุณได้เลย! หงเหยียนผมไม่ได้สนใจอดีตของคุณเลย คุณอย่าสนใจเรื่องอดีตเลยได้ไหม!”

ตอนที่ 308 ดึงดันเข้าไปในห้องฉินหงเหยียน!
พี่ใหญ่อย่าล้อเล่น วิลล่าที่นี่น่าจะมีราคาอย่างน้อยหลายล้าน นายจะให้แค่แสนหยวน!

นี่มันปล้นกันชัดๆ!

ถ้าใช้แค่แสนหยวนแล้วสามารถซื้อวิลล่าที่นี่ได้สักหลัง หลิวเจิ้งคุน ซีกวาเองต่างก็ดีใจจนกระโดดโลดเต้น

ทุกคนประสานเสียง “ขอบพระคุณคุณชายเย่ครับ!”

พวกหลิวเจิ้งคุนติดตามเย่เฉินจากอวิ๋นโจวไป Texas อเมริกา แล้วจากที่นั่นมาที่เมืองหลวง ตอนนี้ก็มาถึงเมืองเสินเฉิง

ติดตามเขาโดยไม่โอดครวญสักนิด แถมยังทำงานที่อันตรายทั้งนั้น

แต่พวกเขาก็ไม่เหมือนพนักงานของเย่เฉิน เย่เฉินก็ไม่สามารถเพิ่มเงินเดือนให้พวกเขา ต่อให้จะให้พวกเขาพวกเขาก็อาจจะไม่ต้องการ

ดังนั้นเย่เฉินถึงได้อยากอาศัยโอกาสนี้ให้สวัสดิการรางวัลดีๆ กับหลิวเจิ้งคุน

โดยการมอบวิลล่าราคาหลายสิบล้านให้พวกเขาทุกคน ถือเป็นรางวัลในการทำงานหนักของพวกเขา เพื่อต่อไปภายหน้าพวกเขาจะได้ยินยอมพร้อมใจทำงานถวายหัวให้เขา

ว่านเจิ้งหาวใกล้จะร้องไห้อยู่รอมร่อ กล่าวกับเย่เฉินด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย “คุณเย่ คุณอย่าล้อผมเล่นเลยนะครับ จะใช้เงินห้าแสนซื้อวิลล่า 5 หลังคงไม่ได้ครับ ผมบอกคุณตรงๆ แล้วกัน เงินร้อยล้านที่คุณใช้ซื้อข่าวผม ผมใช้เงินไปตั้งหลายร้อบล้านในวันเดียวเพียนเพื่อปิดปากคนพวกนั้น จนตอนนี้ผมไม่มีเงินเหลือแล้วครับ

ตอนนี้ผมเป็นคนจนที่ไร้ทรัพย์สินอะไรแล้วล่ะครับ ถ้าคุณชายจะเอาวิลล่า 5 หลังของผมไปฟรีๆ พรุ่งนี้ผมน่าจะต้องไปเป็นขอทานแล้วล่ะครับ!”

ว่านเจิ้งหาวแสร้งทำท่าทีน่าสงสาร หวังว่าเย่เฉินจะเห็นใจ

แต่เย่เฉินรู้เรื่องแย่ๆ ของว่านเจิ้งหาวเยอะแยะ รู้ดีแก่ใจว่าเขาเป็นคนสารเลวที่ไม่น่าเชื่อถือ เจ้าเล่ห์ แถมยังไม่มีน้ำใจ เขาอยากจะเห็นว่านเจิ้งหาวเป็นขอทานใจจะขาด

หลิวเจิ้งคุนกอดคอว่านเจิ้งหาวพลางกล่าว “คุณว่าน อย่าโวยวายอยู่ที่นี่เลย คุณหาเรื่องคุณชายเย่ของเรา ไม่ยอมให้วิลล่าตามที่คุณชายของเราร้องขอ ไม่งั้นนายได้หมดตัวแน่ นายคิดว่ายังไงล่ะ? แล้วอีกอย่างพวกเราเองก็ไม่ได้เอาของนายฟรีๆ เสียหน่อย ให้เงินนายตั้งหลายแสนไม่ใช่หรือไง?”

หลายแสน?

ดูพูดเข้าหยั่งกับว่าเยอะเสียเต็มประดา!

วิลล่า 5 หลังนี้มีมูลค่าตั้งหลายร้อยล้าน!

ว่านเจิ้งหาวอยากร้องไห้แต่ไร้น้ำตา เพียงแต่เกลียดตนเองทำไมถึงได้ละโมบถึงได้คิดอยากจะไปล่วงเกินท่านผู้สูงศักดิ์แบบนี้ ไปล่วงเกินใครไม่ว่าแต่ดันไปล่วงเกินเย่เฉินเสียได้!

เย่เฉินไม่มีแก่ใจจะพูดอะไรกับว่านเจิ้งหาวอีก ตอนนี้หญิงสาวที่รักนักหนาอยู่เพียงแค่เอื้อม เขาอยากจะไปพบหญิงสาวให้เร็วที่สุด

เย่เฉินทำตัวไม่ถูก ระยะหลังมานี้เขายุ่งๆ กับเรื่องของหวังเจียเหยา ซูมู่หลิน ซูมู่เสวี่ย จนมองข้ามหญิงในดวงใจ

เย่เฉินสาวเท้าเดินตรงไปที่หน้าประตูวิลล่าอย่างรวดเร็ว

แต่ว่าเพิ่งจะเดินเข้าไปด้านใน จู่ๆ ที่ในบ้านก็มีเงาคนสองคนโผล่ออกมา

“ทำอะไรน่ะ?”

มีคนสองคนเข้าขวางทางเย่เฉิน

เย่เฉินขมวดคิ้วมุ่นหันมองว่านเจิ้งหาวเล็กน้อย

ว่านเจิ้งหาวรีบร้อนอธิบาย “เกี่ยวกับผมยังไงล่ะ พวกเขาไม่ใช่คนที่ผมเตรียมไว้นะ แต่เป็นคนของสวี่ฉู่หมิง”

ดูไปแล้วสวี่ฉู่หมิงเองก็คงรู้นานแล้วว่าเย่เฉินจะมาหาฉินหงเหยียน ดังนั้นถึงได้ส่งคนมาขวาง

ชายในบ้านหลังนั้นกล่าวเสียงวางท่า “ที่นี่เป็นวิลล่าส่วนตัวของคุณสวี่เศรษฐีที่รวยที่สุดในเมืองเสินเฉิง คนชั้นต่ำรีบไสหัวออกไปได้แล้ว!”

เศรษฐีที่รวยที่สุดในเมืองเสินเฉิง ฟังดูยิ่งใหญ่เสียจริง!

ว่านเจิ้งหาวเห็นเย่เฉินโดนข่มก็รีบกล่าว“คุณเย่ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากช่วย ที่นี่เป็นทรัพย์สินส่วนตัวที่เหล่าสวี่ใช้เงินซื้อเอาไว้แล้ว เขามีสิทธิ์ห้ามเข้ารุกล้ำ ผมเองก็ทำอะไรไม่ได้”

เย่เฉินแค่นเสียงเย็น “ไปไหนก็ไม่ไป”

หลังจากนั้นก็หันไปกล่าวกับซีกวาและหลิวเจิ้งคุน “รีบจัดการทั้งสองคนนั้นเดี๋ยวนี้!”

เย่เฉินเดินมาถึงด้านหน้าบ้าน อยู่ใกล้คนที่เขาคิดถึงเพียงเอื้อมมือ เขาไม่สนใจหรอกว่าที่นี่บ้านใคร ใครกล้าเข้ามาขวางไม่ให้เขาพบหญิงสาวที่รักมันคนนั้นต้องตาย!

“ครับ!”

หลิวเจิ้งคุนและซีกวาเพิ่งได้วิลล่าราคาตั้งหลายล้านมาจึงมีแรงฮึกเหิมเดินตรงดิ่งเข้าไปลากทั้งสองคนออกมา

“เฮ้ย นี่พวกนายทำอะไร ฉันอัดคลิปอยู่นะ!”

ชายในบ้านข่มขู่

หลิวเจิ้งคุนกลับกระชากกล้องที่อีกฝ่ายใช้อัดคลิป ปาลงพื้นสุดแรงจนแตกละเอียด จากนั้นก็ใช้เท้ากระทืบจนมือถือแตกละเอียด

อีกคนหนึ่งรีบหยิบมือถือออกมากดโทรออกทันที หลังจากที่ซีกวาเห็นแล้วก็รีบร้อนเดินไปหาเขา “เด็กบ้า ยังกล้าโทรหาเจ้านายแกอีกเหรอ เดี๋ยวคอยเถอะฉันจะซ้อมแกยังไง!”

แต่เย่เฉินกลับหันไปสั่งซีกวา “ปล่อยเขาโทรไป! วันนี้ฉันต้องการจะเข้าไปในบ้านของสวี่ฉู่หมิง เขามาก็ดีฉันจะได้ถามเขาต่อหน้ากันไปเลย ใครทำให้เขากล้ามาแย่งเมียฉัน!”

พูดจบเย่เฉินก็เดินตรงไปที่ประตูวิลล่า

ก๊อก ก๊อก

เย่เฉินเคาะประตูแล้วตะโกน“หงเหยียน”

“หงเหยียน ผมเอง เย่เฉิน”

เย่เฉินรีบร้อนตะโกน แต่ว่าในวิลล่ากลับไม่มีเสียงตอบรับ และไม่มีใครเปิดประตูให้เย่เฉิน

ทันใดนั้นเองเก็เห็นไฟที่สว่างอยู่จู่ๆ ก็ดับมืดลงไป

“ปิดไฟแล้วเหรอ? ทำไมพอคุณชายเคาะประตูพวกหล่อนก็ปิดไฟล่ะ?”

พวกซีกวาต่างก็สงสัย

นี่มันแปลว่าหญิงสาวไม่อยากเจอเย่เฉินชัดๆ!

เย่เฉินผิดหวัง ตนเองดั้นด้นฝ่าฟันมาตั้งไกลเพื่อเจอหล่อนที่เมืองเสินเฉิง คิดไม่ถึงว่าตนเองจะโดนหญิงสาวกีดกันอยู่ที่ประตู ไม่แม้แต่จะมาเจอหน้ากัน

ทว่าฉินหงเหยียนเลิกกับตนเองโดยไม่มีต้นสายปลายเหตุ เย่เฉินไม่ได้พบหน้าหล่อนจะให้เขายอมรับความจริงทั้งหมดนี้ได้อย่างไร!

ว่านเจิ้งหาวที่อยู่ด้านข้างกล่าว“คุณเย่ คุณฉินอาจจะเหนื่อยก็ได้ ไม่อย่างนั้นคุณชายค่อยมาวันพรุ่งนี้อีกรอบก็ได้ ผมขอรับรองว่าคุณชายจะได้เข้าไปแน่ๆ”

เย่เฉินจะรอจนถึงพรุ่งนี้ได้ยังไง!

เขาทนรอไม่ไหวแม้แต่นาทีเดียว!

เย่เฉินเดินไปหาว่านเจิ้งหาวแล้วถาม “คุณรู้ไหม่ว่าฉินหงเหยียนอยู่ในห้องที่ชั้นไหน?”

ว่านเจิ้งหาวลากเย่เฉินไปทางขวาแล้วชี้ห้องบริเวณชั้นสามพลางกล่าว “อยู่ที่ชั้นสาม ห้องที่มีโมบายแขวนไว้ตรงหน้าต่าง เวลาที่คุณฉินหงเหยียนพักอยู่ที่นี่ ผมเคยมาที่นี่กับหล่อนและสวี่ฉู่หมิง ดังนั้นก็เลยรู้ดี”

“อ้อ” เย่เฉินพยักหน้า

ว่านเจิ้งหาวถาม “อย่าบอกนะว่าคุณจะปีนหน้าต่างหรอ? ความสูงระดับนี้ปีนยากนะ คนปกติปีนไม่ได้หรอก ค่ำคืนดึกดื่นไฟมืดๆ คุณระวังจะล้มไปนะ ระวังหน่อยก็ดี”

ว่านเจิ้งหาวรู้แค่ว่าเย่เฉินเป็นผู้บริหาร รู้ว่าเขามีเงินแต่กลับไม่รู้ว่าจุดเด่นที่สุดของเขาไม่ใช่ฐานะที่ร่ำรวย

และในเวลานี้เองหลิวเจิ้งคุนก็ไปหาราวสองอันที่สามารถแขวนไว้บนกำแพงจากกล่องเก็บเครื่องมือหลังรถ เย่เฉินอาศัยสิ่งของสองชิ้นนี้ กระโดดผลุงขึ้นบนชั้นสามอย่างรวดเร็ว

หน้าต่างที่ชั้นสามที่ยังเปิดอยู่ เย่เฉินไม่ได้เหน็ดเหนื่อยอะไร หลังจากเปิดแล้วก็กระโดดเข้าไป

“อ้าว คุณเย่นี่เก่งจริงๆ! ใช้ได้นี่!”

ว่านเจิ้งหาวตื่นตระหนก

พวกหลิวเจิ้งคุนกลับไม่มีท่าทีแปลกใจ นี่มันเป็นความสามารถปกติของคุณเย่เราไม่ใช่หรือไง?

หลังจากที่เย่เฉินกระโดดเข้าไปในห้องนอนบริเวณชั้นสามแล้ว ก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ในห้อง

“กลิ่นน้ำหอมนี่คุ้นจังเลย…. นี่เป็นห้องของหงเหยียนแน่นอน!”

ก่อนนี้เขาอยู่กับฉินหงเหยียนมานาน เขาย่อมต้องจำกลิ่นกายของหล่อนได้

บนเตียงในห้องนอนก็ไม่ได้มีคน เรือนร่างแบบบางอ้อนแอ้นกำลังยืนอยู่ตรงหน้าประตู

เพราะไม่มีแสงไฟ ในห้องค่อนข้างอับแสง ถ้าไม่เปิดหน้าต่างก็จะมองไม่เห็นว่าด้านในมีคนอยู่

เรือนร่างสูงโปร่ง มีส่วนเว้าส่วนโค้ง เหอะๆ ยังจะต้องถามอีกเหรอ? ต้องเป็นฉินหงเหยียนแน่ๆ!

ถ้าหากว่าเย่เฉินไม่รู้ว่าเป็นหญิงสาวในดวงใจ เช่นนั้นก็แปลว่าตลอดเวลาที่นอนกับฉินหงเหยียนคงจะเสียเวลาไปเปล่าๆ!

“หงเหยียน!”

เย่เฉินวิ่งไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็กอดเรือนร่างแบบบางจากด้านหลัง โอบเอวบางๆ กอดคนในดวงใจสุดแรง ในตอนที่กำลังอยากจะจุมพิตหญิงสาว

ใครจะรู้…

“พี่เขยพี่ทำอะไรอ่ะ!”

ตอนที่ 307 คุกเข่าอ้อนวอนให้เข้าไปในวิลล่า!
เย่เฉินหัวเราะแล้วหันไปสั่งหลิวเจิ้งคุน “เอาเงินสดให้คุณผู้หญิงท่านนี้ร้อยล้าน หลังจากนั้นก็ส่งคลิปนี้ไปให้ว่านเจิ้งหาว เกมเริ่มแล้ว”

หลิวเจิ้งคุนยังคงงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้น“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมคลิปนั้นถึงได้มีมูลค่าขนาดนี้ล่ะครับ?”

เย่เฉินมองอีกฝ่ายแล้วตอบ “ประเด็นไม่ใช่ลูกชายของว่านเจิ้งหาว แต่เป็นเด็กผู้ชายตัวสูงๆ ที่ยืนข้างลูกชายเขาคนนั้นใช่ไหม?”

หญิงวัยกลางคนยกนิ้วโป้งให้เย่เฉิน “ถูกต้องค่ะ ใช่แล้ว เด็กคนนั้นเป็นลูกของข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ ว่านเจิ้งหาวสนิทสนมกับเขามาก โครงการมากมายของเขาต้องพึ่งพาท่านผู้นั้น หากว่าท่านเกิดเรื่องเขาก็ไม่รอด”

หลิวเจิ้งคุนระบายยิ้ม กว่าจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่รีบร้อนส่งคลิปวีดีโอที่ได้มาให้ว่านเจิ้งหาวทันที

หลังจากที่ว่านเจิ้งหาวเห็นเนื้อหาในคลิปแล้วก็ตกใจ รีบร้อนกดโทรหาอีกฝ่ายทันที

“ฮัลโหล”

“ฮัลโหล คุณเย่ใช่ไหม?”

“โทรหาคุณเย่ของเรามีอะไร?”

“น้องชาย ช่วยเอาโทรศัพท์ให้คุณเย่หน่อย ผมมีเรื่องด่วนจะต้องคุยกับคุณเย่ ได้โปรดล่ะ ขอร้อง!”

ท่าทีว่านเจิ้งหาวอ่อนลงอย่างมาก อีกทั้งยังกระวนกระวายและตึงเครียด

หลิวเจิ้งคุนส่งโทรศัพท์ให้เย่เฉิน เขาเอื้อมมารับโทรศัพท์แล้วพูดตรงๆ “คุณว่าถ้าผมปล่อยคลิปนี้ออกไปจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง?”

ว่านเจิ้งหาวกล่าว “คุณชายครับอย่าส่งเลยนะครับ กรุณาอย่าปล่อยคลิปเลยนะครับ ถ้าคลิปนี้หลุดออกไป ลูกชายผมจะอยู่ที่โรงเรียนไม่ได้แล้ว แถมไม่พออาจจะโดนส่งเข้าสถานพินิจด้วย คุณชายเห็นแก่ที่ลูกชายผมยังเด็ก ไม่เข้าใจอะไร คุณชายได้โปรดทำใจกว้าง ผมจะให้เงินคุณชายห้าล้านได้ไหมครับ?”

เย่เฉินตะโกนด่าออกมาทันที “ผมซื้อคลิปมาราคาร้อยล้าน แต่เสนอมาให้แต่ห้าล้านเนี่ยนะ?”

“ใครขายให้คุณ คุณบอกผมมา ผมคืนเงินร้อยล้านให้เลย!” น้ำเสียงว่านเจิ้งหาวเจือกระแสอาฆาต

เย่เฉินแค่นเสียง “คุณคิดว่าผมจะบอกคุณเหรอ? แล้วอีกอย่างอย่าบอกนะว่าคุณคิดว่าผมไม่รู้ว่ามูลค่าของคลิปนี้มันอยู่ที่ไหน? เด็กคนนั้นที่รังแกเพื่อนกับลูกชายคุณชื่ออะไร พ่อแม่เขาชื่ออะไร จะให้ผมทวนให้ฟังไหมล่ะ!”

“คุณเย่! คุณเย่!”ว่านเจิ้งหาวสะอึกสะอื้นทันที “คุณเย่ ผมผิดไปแล้วครับ คุณอย่าปล่อยคลิปเลยนะครับ ถ้าคลิปนี้ถูกปล่อยออกมา ผมจบเห่แน่!”

ดูไปแล้วแม่บ้านน่าจะพูดถูก พ่อของเด็กในอีกคลิปคงจะเป็นผู้หญ่อันเป็นที่พึ่งของว่านเจิ้งหาว

สำหรับผู้ใหญ่คนนี้ ด้วยพฤติกรรมแบบนี้ของลูกชายคนนี้ น่าจะค่อนข้างส่งผลกับอนาคตของอีกฝ่ายอย่างมาก

ว่านเจิ้งหาวรู้ว่าเย่เฉินอยากจะเข้าวิลล่าของเขาเพื่อไปหาคนก็ตอบทันที “คุณเย่ เมื่อครู่เป็นเพียงความเข้าใจผิด คุณอยากจะไปวิลล่าอ้ายฉินไห่ซานจวงไม่ใช่เหรอครับ? คุณมาได้เลยรับเดี๋ยวผมจะรับคุณเข้าไปเอง!””

“ชิ!”

คำพูดจองว่านเจิ้งหาวตอนนี้ทำให้เย่เฉินขยะแขยง

เย่เฉินกล่าวว่า“คุณบอกว่าไม่ให้ผมเข้าผมจะเข้าไม่ได้ แล้วพอคุณบอกให้ผมเข้าไปแล้วผมจะต้องยอมเข้าไปด้านในโดยง่ายเหรอ? แกเป็นตัวอะไรถึงได้กล้าสั่งฉัน!”

เย่เฉินกดตัดสายทันที

“ฮัลโหล คุณเย่…คุณเย่…”

ในวิลล่าว่านเจิ้งหาวกล่าวเสียงหลง พบว่าเย่เฉินกดวางสายก็ร้อนใจเหมือนไฟสุมทรวง แล้วกดโทรกลับ จากนั้นเย่เฉินก็ไม่ยอมกดรับสายด้วยซ้ำ!

“ไม่ได้การล่ะ ฉันจำเป็นต้องไปหาเขา เพื่อขอร้องไม่ให้เขาปล่อยคลิป”

ว่านเจิ้งหาวคิดถึงสิ่งที่เย่เฉินพูดเมื่อหลายชั่วโมงก่อน “อีกเดี๋ยวนี้คุณจะต้องร้องไห้อ้อนวอนให้ผมเข้าไป”

เดิมคิดว่าเป็นเพียงคำคุยโวของเย่เฉินเท่านั้น แต่ตอนนี้กลายเป็นเรื่องจริงเสียอย่างนั้น!

นี่เย่เฉินกำลังข่มขู่ให้ว่านเจิ้งหาวไปอ้อนวอนเขา!

“พี่หาว คุณจะไปไหน? คนผู้นั้นยอมยกหุ้น 30% ของเฉินเย่กรุ๊ปให้คุณแล้วเหรอคะ? ถ้าคุณเป็นประธานผู้บริหารของเฉินเย่กรุ๊ป ต้องให้ฉันเป็นรองประธานนะคะ”

หญิงสาวเรียวขาวยาวเดินมากอดว่านเจิ้งหาว

ว่านเจิ้งหาวสะบัดฝ่ามือใส่หน้าหญิงสาวด้วยโทสะ “ไสหัวไปเลยไป! รองประธานก็บ้าแล้ว !”

ว่านเจิ้งหาวขับรถตรงไปโรงแรมที่เย่เฉินพักอย่างรวดเร็ว แล้วเดินดุ่มๆ ไปที่ห้องพักของเย่เฉินทันที

“คุณเย่…”

ว่านเจิ้งหาวค้อมตัวลง แต่งแต้มรอยยิ้มบนใบหน้าขณะมองไปที่เย่เฉิน

“คุณมาทำอะไร?” เย่เฉินถามทั้งรู้ดีแก่ใจ

ว่านเจิ้งหาวตอบ “คุณเย่ ผมมารับคุณไปวิลล่าอ้ายฉินไห่ซานจวง! ผมรู้มาว่าฉินหงเหยียนผู้หญิงของคุณอยู่ด้านในนั้น!”

เพี้ยะ!

เย่เฉินยังไม่ต้องลงมือ หลิวเจิ้งคุนก็ฟาดฝ่ามือใส่หน้าเขา “แกไอ้คนสารเลวแกรู้ทั้งรู้ว่าผู้หญิงของคุณเย่อยู่ด้านในนั้น เมื่อกี้ทำไมไม่ให้คุณเย่เข้าไปด้านใน? แล้วยังมีหน้ามาไถเงินคุณเย่อีก!”

ว่านเจิ้งหาวเอามือปิดหน้าพลางสะกดความเจ็บปวด “คุณเย่ ผมเองก็ทำอะไรไม่ได้ เป็นความคิดของไอ้สารเลวสวี่ฉู่หมิงที่ดึงดันจะให้คุณฉินมาอยู่ในวิลล่าของผม แล้วบอกผมให้อาศัยโอกาสนี้ยึดเอาหุ้น 30% ของบริษัทคุณมาให้ได้ หลังจากทำสำเร็จแล้วเขาจะเอาไปสองส่วนผมเอาส่วนเดียว

“ผมนับถือคุณสองคนจะตายไป คุณเย่กับคุณฉินถือเป็นคู่รักตัวอย่างในวงการธุรกิจของเรา! ตอนนั้นผมปฏิเสธไปทันที! แต่ว่าสวี่ฉู่หมิงจะร่วมมือกับผมให้ได้ เพราะเขามีเรื่องคาวๆ ของผมในมือ ผมเลยต้องจำใจเอาด้วยกับเขา!”

เย่เฉินระบายยิ้ม เขาก็ไม่ได้รู้ว่าอีกฝ่ายพูดจริงหรือโกหก “เรื่องคาวๆ ของคุณนี่มีเยอะจริงๆ เลยนะ แค่เดี๋ยวเดียวผมก็ได้เรื่องคาวๆ ของคุณมาเป็นสิบกว่าอย่าง”

ว่านเจิ้งหาวตกใจเยอะขนาดนี้เลยเหรอ?

ในสายตาเย่เฉิน ว่านเจิ้งหาวในตอนนี้เป็นคนที่เขาอ่านได้ปรุโปร่ง เขามีไม้ตายอะไร เย่เฉินรู้ดีทั้งหมด

ว่านเจิ้งหาววางเกียรติและศักดิ์ศรีที่มี เขาคุกเข่าลงพื้นพลางกล่าว “คุณเย่ ผมขอร้องล่ะ คุณไปที่วิลล่าผมสักครั้งได้ไหมครับ ขอร้องล่ะ!”

ก่อนนี้เย่เฉินเคยพูดว่าถ้าหากว่าตอนนั้นว่านเจิ้งหาวไม่ยอมปล่อยเขาเข้าไป ไม่นานนักหรอกอีกฝ่ายจะต้องคุกเข่าขอร้องให้เขาเข้าไป

และในวินาทีนี้ก็เป็นจริงตามนั้น

เย่เฉินเองก็ไม่อยากจะเสียเวลากับขยะแบบว่านเจิ้งหาวอีก เขาอยากจะเจอหน้าฉินหเงหยียนให้เร็วที่สุด

เย่เฉินชันตัวลุกขึ้น แล้วขึ้นรถหลิวเจิ้งคุนก็ขับตรงไปที่วิลล่าอ้ายฉินไห่ซานจวงอีกครั้ง

แต่เมื่อมาถึงหน้าประตูในคราวนี้ ยามสองคนกลับยืนรอต้อนรับพวกเราอยู่นานแถมยังทำความเคารพรถของเย่เฉินอีกด้วย

“ไอ้ขยะ คราวนี้ถ้าใครกล้าขวางเราอีกฉันจะตัดขาคนนั้น!”

หลิวเจิ้งคุนหันไปด่ายามที่เฝ้าประตู ถ้าไม่ใช่เพราะเย่เฉินร้อนใจอยากมาเจอฉินหงเหยียน จนไม่มีแก่ใจคิดเล็กคิดน้อยกับยามเฝ้าประตูสองคน หลิวเจิ้งคุนคงโยนพวกเขาลงทะเลไปนานแล้ว

และแล้วพวกเขาก็มาถึงด้านหน้าวิลล่าแห่งหนึ่งอย่างรวดเร็วภายใต้การนำทางของว่านเจิ้งหาว

ว่านเจิ้งหาวเสนอตัวเปิดประตูรถให้เย่เฉินแล้วชี้ไปที่วิลล่าด้านหน้าพลางกล่าว “คุณเย่ นี่คือวิลล่าที่คุณฉินพัก คุณดูเถอะครับ ไฟยังสว่างอยู่เลย หล่อนน่าจะยังไม่นอน คุณเข้าไปเถอะครับ อีกอย่างก่อนเข้าไป พอจะช่วยลบคลิปก่อนได้ไหมครับ…”

เย่เฉินนึกถึงตอนที่ว่านเจิ้งหาวไถเงินตนเองไปเมื่อครู่ ก็คับข้องใจอย่างมาก

ถ้าหากว่าปล่อยว่านเจิ้งหาวไปแบบนี้ ก็เท่ากับช่วยเขามากไปเสียหน่อย

เย่เฉินมองรอบๆ วิลล่าแล้วพบว่าสภาพแวดล้อม อากาศ ดีไซน์ ดีมากทีเดียว ถือได้ว่าเป็นพื้นที่หรูหราระดับหนึ่งในเมืองเสินเฉิง

เย่เฉินกล่าว“วิลล่าที่นี่สวยดีนะ ผมชอบมากจริงๆ อยากจะซื้อให้เพื่อนสักหลัง ผมกับหงเหยียนอีกหลังแล้วก็ให้น้องสะใภ้ผมฉินเสี่ยวตั่วอีกหลัง อาคุนอีกหลัง ซีกวาอีกหลังรวมๆ แล้ว…”

พอได้ยินว่าเย่เฉินอยากจะซื้อวิลล่า หวังเอ้อร์เชอก็รีบวิ่งมาจากด้านหลัง “คุณเย่ ผมด้วยครับ ผมด้วย!”

เย่เฉินมองหวังเอ้อร์เชอเล็กน้อย “บวกเสี่ยวหวังไปด้วยทั้งหมดเป็น 5 หลังแล้วกัน คุณขายวิลล่าให้ผม 5 หลังก็แล้วกัน”

ว่านเจิ้งหาวกล่าวพลางระบายยิ้ม “ได้สิได้ ราคาประเมินที่นี่อยู่ที่…”

เย่เฉินกล่าว “ให้เงินเขาไปห้าแสน หลังละแสนแล้วกัน ต้องรับด้วยนะ ผมไม่เอาขอคุณฟรีๆ หรอก”

หวานเจิ้งหาวหน้าดำคล้ำเขียวไปหมด

ตอนที่ 306 ได้เรื่องมาแล้ว!
“เหล่าสวี่ไอ้คนสารเลว!”

ว่านเจิ้งหาวสบถคำด่าออกมา

เขากับสวี่ฉู่หมิงเป็นเพื่อนที่มีผลประโยชน์ร่วมกัน แต่ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรที่มากไปกว่านั้น

“ได้ ในเมื่อนายไม่ให้เงินฉันสักแดง ก็ได้ เดี๋ยวถ้าฉันได้หุ้น 30% ของเฉินเย่กรุ๊ปแล้วจะไม่แบ่งให้นายเลย!”

สวี่ฉู่หมิงไม่สนใจว่านเจิ้งหาวแม้แต่น้อย เดิมทีเขาก็ไม่ได้กะจะรักษาสัญญาที่บอกว่าจะแบ่งหุ้นที่ได้มาจากเย่เฉินให้เขา

เดิมเขาวางแผนเอาไว้ว่าถ้าหากว่าได้หุ้น 30% มาจริงๆ ก็ว่าจะบิดพลิ้วไม่แบ่งให้สวี่ฉู่หมิง

เห็นได้ชัดเจนว่าระหว่างทั้งสองคนไม่ได้มีความเชื่อมั่นและมิตรภาพใดๆ ต่อกัน ก็ไม่แปลกหรอกที่สวี่ฉู่หมิงจะพูดจาตัดรอนน้ำใจกันแบบนี้

“ชิ แค่ห้าร้อยล้านเท่านั้น เสียไปก็ช่างเถอะ ขอแค่ฉันจัดการอุดปากคนที่รู้เรื่องไม่ดีของฉันพวกนี้ได้ เย่เฉินจะทำอะไรได้ พอถึงตอนนั้นก็ต้องยอมยกเงินหลายหมื่นล้านให้ฉันอยู่ดีไม่ใช่หรือไง?”

ในขณะที่กำลังคิดเพลินๆ นั้นเองว่านเจิ้งหาวก็มีคนโทรเข้ามา

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ณ ห้องเพรสซิเดนท์สูทของโรงแรม InterContinental ในเมืองเสินเฉิง

ฟากของเย่เฉินก็ยังมีคนมาฟ้องเรื่องของว่านเจิ้งหาวไม่ขาดสาย

คนพวกนี้ส่วนมากแล้วแต่งตัวปกปิดมิดชิด ด้วยไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าเขาเป็นใคร มีถึงขนาดที่เจ้าตัวไม่ยอมมาแต่จ้างคนอื่นมาแทน เพราะกลัวว่าหากว่านเจิ้งหาวรู้เข้าจะโดนล้างแค้น

ทว่าข่าวฉาวๆ ที่คนเหล่านี้รู้นั่น ถ้าไม่ใช่เป็นเพียงแค่ลมปากก็ไม่มีหลักฐานยืนยันอะไร หรือไม่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร ไม่มากพอให้ว่านเจิ้งหาวล่มจม

ทันใดนั้นเองหวังเอ้อร์เชอก็รายงานมาจากด้านนอกประตู “คุณชายเย่ มีสาวสวยหุ่นดีมาครับ!”

เย่เฉินหันไปมองก็พบว่ามีสาวสวยสูง 172 ซม. เดินเข้ามาในห้อง ผู้หญิงคนนี้สวมรองเท้าส้นสูงทำให้หญิงสาวดูสูงขึ้นมากกว่าเดิม

หลิวเจิ้งคุนกล่าวถาม “คุณเองก็จะมาเล่าข่าวชั่วๆ ของว่านเจิ้งหาวเหรอ? คุณเป็นอะไรกับเขา?”

ผู้หญิงร่างสูงโปร่งคนั้นกล่าวต่อ “ฉันเป็นเด็กที่เขาเคยเลี้ยงค่ะ ว่านเจิ้งหาวนะเป็นคนไม่รักษาคำพูดเลย เขาเคยรับปากกับฉันว่าถึงจะเลิกกันไป เขาก็จะยกวิลล่าที่อ้ายฉินไห่ซานจวงให้ฉัน แต่ตอนนี้เขามีคนอื่น ไม่ชอบฉันแล้ว แต่เขายกกระเป๋ามาให้ฉันแค่ใบเดียว ไม่ให้วิลล่าฉันแบบที่รับปากเอาไว้!”

พวกเย่เฉินหัวเราะคิกคัก ผู้หญิงที่พวกเขาดูถูกกันที่สุดก็คือผู้หญิงหน้าตาสะสวย แต่เห็นแก่เงินจนยอมนอนกับผู้ชายแก่ๆ

นอนกับพวกเขาปีสองปี แล้วคิดว่าตนเองจะได้วิลล่าราคาหลายสิบล้าน?

ถ้าหากว่าโลกนี้มีเรื่องง่ายดายแบบนี้จริงๆ ผู้หญิงทั้งหมดก็คงไม่ต้องตั้งใจทำงานทำการอะไรแล้ว แค่ไปนอนกับพวกคนมีเงินเป็นอันใช้ได้!

เย่เฉินกล่าวถาม “คุณมีอะไรจะมาแฉให้ผมฟังล่ะ?”

ผู้หญิงร่างสูงโปร่งตอบคำถาม “เขาแอบเลี้ยงเด็กลับหลังเมียไม่นับเป็นข่าวฉาวหรอ?”

นี่ถือเป็นข่าวฉาวจริงๆ แต่ไม่ค่อยมีประโยชน์อะไร

ถ้าหากตอนนี้ว่านเจิ้งหาวเป็นเจ้าของบริษัทที่อยู่ในตลาดหลักทรัพย์ที่มีชื่อเสียง หรือไม่ก็เป็นดาราชื่อดัง

งั้นจะเท่ากับว่าปัญหาครอบครัวของเขาจะส่งผลกระทบต่อหน้าที่การงานแน่นอน

แต่ว่านเจิ้งหาวไม่ได้มีชื่อเสียงโด่งดังขนาดนั้น เขาเป็นแค่เจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่ไม่มีชื่อเสียงอะไร

ต่อให้เขาโดนแฉเรื่องแอบเลี้ยงเด็ก ก็ไม่แสบไม่คัน ไม่มีผลอะไรกับชีวิตหรือหน้าที่การงาน

หลิวเจิ้งคุนกล่าว “ข่าวฉาวๆ ที่เราอยากได้คือข่าวทำนองที่ว่าว่าเจิ้งหาวทำอะไรผิด ข่าวที่สามารถทำให้เขาหวาดกลัว ของคุณใช้ไม่ได้ เอาตัวไป”

เมื่อได้ยินคำสั่งของหลิวเจิ้งคุนแล้ว หวังเอ้อร์เชอก็ยกมือไล่ผู้หญิงร่างสูงโปร่งคนนั้นไป

สาวสวยคนนั้นเหมือนไม่ค่อยพอใจ หล่อนโดนลากออกจากห้องไปพลางกล่าว “เรื่องบนเตียงไม่นับเป็นข่าวคาวเหรอ?”

เย่เฉินและพวกหลิวเจิ้งคุนระเบิดเสียงหัวเราะ ข่าวคาวที่ผู้หญิงคนนั้นบอก ไม่ใช่ข่าวคาวแต่เป็นเรื่องตลก

“เอาเงินให้หนึ่งหมื่น ถือเสียว่าเป็นรางวัลที่ทำให้พวกเราสนุกแล้วกัน”

เย่เฉินสั่งหวังเอ้อร์เชอ

ถึงแม้ว่าสาวสวยหุ่นดีคนนี้ไม่ได้แฉข่าวคาวอะไรที่มันจะทำให้อีกฝ่ายล่มจมได้ แต่ข่าวตลกๆ พวกนี้ก็ยังพอมีมูลค่าอยู่บ้างเล็กน้อย

ทว่าหลายนาทีผ่านไป เย่เฉินเหลือบมองเนาฬิกาไม่หยุด จนพบว่าใกล้จะห้าทุ่มแล้ว

ถ้าหากว่าไม่มีอะไรเด็ดๆ คืนนี้เขาคงไม่ได้ไปเจอฉินหงเหยียนแล้ว

ในตอนที่เย่เฉินกำลังร้อนใจ หวังเอ้อร์เชอก็เดินเข้ามาอีกครั้ง “คุณเย่ มีคุณป้าคนหนึ่งมาครับ”

“ฮะ?”

เย่เฉินตกใจเมื่อมองเห็นหญิงสาววัย 40 กว่าปีที่ยืนอยู่ตรงด้านหน้าประตู แต่งตัวเรียบง่าย…. หน้าตา…เอ่อ…จะว่ายังไงดีนะ เหมือนเป็นคนซื่อตรง

พอจะมองออกว่าพื้นฐานครอบครัวน่าจะเฉยๆ

“เข้ามาเถอะ” หวังเอ้อร์เชอกล่าวกับผู้หญิงวัยกลางคนคนนั้น

“ค่ะ” ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้ารับ แล้วเดินเข้ามาภายในห้องด้วยท่าทีเก้อเขิน และก้มหน้างุดๆ ตลอดเวลา ดูแล้วอีกฝ่ายน่าจะกำลังตื่นเต้นเล็กน้อย

หรือจะเป็นเพราะว่าไม่เคยเห็นห้องพักที่หรูหราแบบนี้มาก่อน?

เย่เฉินประหลาดใจมากทีเดียว ว่านเจิ้งหาวเองก็เป็นคนร่ำรวยในเมืองเสินเฉิง ทำไมถึงได้ไปเกี่ยวข้องกับผู้หญิงธรรมดาๆ แบบนี้ได้ล่ะ?

หลิวเจิ้งคุนปราดเข้าไปถาม “คุณมีข้อมูลอะไรของว่านเจิ้งหาวเหรอ?”

หญิงวัยกลางคนส่ายหน้า

หลิวเจิ้งคุนหัวเสีย “งั้นคุณคงมาผิดที่แล้วล่ะ เสี่ยวหวังส่งแขก แกนี่พาคนเข้ามาไม่ดูเลยนะ? ไม่ถามให้ดีๆ ก่อน”

แต่ใครจะรู้หญิงสาวคนนั้นกลับกล่าวด้วยเสียงที่ติดสำเนียงกวางตุ้ง “ฉันไม่มีข่าวของว่านเจิ้งหาวหรอกค่ะ แต่มีของลูกชายเขา!”

“ฮะ?”

เมื่อได้ยินแบบนี้เย่เฉินกับพวกหลิวเจิ้งคุนก็เกิดสนใจขึ้นมา

บางครั้งการทำลายใครสักคนหนึ่งไม่จำเป็นต้องเล่นงานเจ้าตัว แต่ลงมือกับญาติสนิทหรือคนรอบตัว ก็ถือเป็นวิธีการอย่างหนึ่ง

หญิงสาววัยกลางคนคนนั้นเอามือถือขึ้นมาดูแล้วส่งให้หลิวเจิ้งคุน “นี่คือคลิปวีดีโอที่ลูกชายเขารังแกเพื่อนที่โรงเรียน”

หลิวเจิ้งคุนรับมือถือมาส่งให้เย่เฉิน จากนั้นเขาก็กดเล่นคลิป

เย่เฉินลูบคางขณะครุ่นคิด เรื่องอย่างการรังแกกันในโรงเรียน ที่อเมริกามีการจัดการอย่างเข้มงวด มีบางครั้งอาจจะจับมากกว่า 6 ปีด้วยซ้ำ

แต่ว่าในประเทศนี้นั้น ถ้ามีเงินก็จะสามารถจบปัญหาทั้งหมดได้อย่างง่ายดาย ส่วนผู้ปกครองก็รู้สึกว่าเป็นเด็กๆ ส่วนมากล้วนแต่จะจัดการกันสถานเบาเพื่อให้โอกาสเด็กๆ

“ลูกชายของว่านเจิ้งหาวคือคนไหน?” หลิ้วเจิ้งคุนถาม

“คนตัวเตี้ยๆ” หญิงวัยกลางคนตอบ

หลิวเจิ้งคุนกล่าวพลางขมวดคิ้ว “คุณเย่ ถ้าคลิปนี้ถูกปล่อยออกไป เกรงว่าว่านเจิ้งหาวคงจะไม่หวาดกลัวอะไรหรอกมั้ง?”

เย่เฉินพยักหน้ารับ

หลิวเจิ้งคุนมองหญิงวัยกลางคนคนนั้น “คลิปคุณไม่น่าจะถึงร้อยล้าน เดี๋ยวผมให้คนโอนหาคุณหนึ่งแสนแล้วกัน”

หญิงวัยกลางคนกลับร้อนรนขึ้นมา หล่อนพูดภาษากวางตุ้งออกมา “คุ้มสิ! เท่าไหร่ก็คุ้ม! ถ้าพวกคุณเอาคลิปนี้ไปให้ว่านเจิ้งหาวดู เขาต้องยอมให้เงินคุณมากกว่าร้อยล้านแน่!”

ทันใดนั้นเองเย่เฉินก็รู้สึกได้ถึงสิ่งที่ไม่ชอบมาพากล “งั้นในเมื่อคลิปนี้มันมีมูลค่าขนาดนั้น ทำไมคุณไม่ไปขอเงินจากเขาเอง?”

หญิงวัยกลางคนก้มหน้าพลางกล่าว “ฉันไม่กล้า…ฉันเป็นพี่เลี้ยงของเขา ถ้าเขาจับได้ เราตายยกบ้านแน่”

ที่แท้เป็นแม่บ้านของพวกเขา มิน่าดูแล้วถึงได้เหมือนคนรับใช้

ทว่าหลิวเจิ้งคุนยังคงไม่เข้าใจ “กะอีแค่คลิปลูกชายเขาทำร้ายร่างกายคนอื่นเท่านั้นไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงจะมีมูลค่ามากขนาดนั้นล่ะ? ทำไมว่านเจิ้งหาวถึงจะยอมจ่ายไม่อั้นเพื่อไม่ให้คลปนี้หลุดออกไปล่ะ?”

และในเวลานั้นเองใบหน้าเย่เฉินก็เผยรอยยิ้มออกมา เขารู้คำตอบแล้ว!

เกมระหว่างเขาและว่านเจิ้งหาวได้จบลงอย่างสมบูรณ์ในวินาทีนี้

คนที่ได้รับชัยชนะก็คือเย่เฉิน!

ตอนที่ 305 ว่านเจิ้งหาวโดนขูดเลือดขูดเนื้อไปห้าร้อยล้าน!
ว่านเจิ้งหาวก็มีท่าทีตึงเครียดขึ้นมา!

คนในสายงานอสังหาริมทรัพย์อย่างพวกเขามีคนไหนมือสะอาดบ้าง?

หลายปีมานี้ว่านเจิ้งหาวยังพอเงียบๆ ไม่ได้ทำเรื่องอะไรเหลวไหลแต่ตอนที่เพิ่งเริ่มทำงานนั้น เขาทำเรื่องเลวร้ายไปมากเพื่อหาเงินและเพื่อจะยึดครองที่ดิน!

ทันใดนั้นเองมีสายโทรหาว่านเจิ้งหาว เป็นอดีตคู่ค้าของเขา

“ฮัลโหล” ว่านเจิ้งหาวรับสายทันที

ปลายสายกล่าวว่า “พี่หาวหลังจากที่พี่ร่ำรวย ทำไมถึงไม่สนใจน้องแล้วล่ะครับ?​ เรามาทำธุรกิจด้วยกันสิจะได้แบ่งเงินกัน ผมได้ยินมาว่ามีคนเสนอเงินร้อยล้านซื้อข่าวฉาวของพี่ ก่อนนี้ตอนเราสองคนทำธุรกิจด้วยกัน พี่เคยทำอะไรมาบ้าง ผมรู้ดีแก่ใจ”

สีหน้าว่านเจิ้งหาวหัวเสีย “แกมันบ้าไปแล้ว! ฉันมีเรื่อง แกคิดว่าแกจะรอดเหรอ?”

ปลายสายกล่าวพลางหัวเราะ“พี่หาวอย่าเพิ่งตื่นตูมไปสิครับ ผมไม่ได้บอกว่าจะแฉพี่เสียหน่อย ถ้าผมจะแฉพี่จริงๆ จะโทรหาพี่เหรอครับ? เราน่ะเป็นพี่น้องกัน ผมจะทรยศพี่ได้ยังไงล่ะครับ? แต่ว่านะ พี่หาวครับ ช่วงนี้ผมร้อนเงิน ผมขอยืมเงินพี่สักห้าสิบล้านหน่อยสิครับ”

เขาพูดถึงห้าสิบล้านทันทีที่เปิดปาก!

อีกทั้งฟังจากน้ำเสียงแล้ว เกรงว่าไม่ได้ตั้งใจจะคืนด้วยซ้ำ!

ถ้าหากว่าไม่มีเรื่องเย่เฉินล่ะก็ คนผู้นี้มาขอยืมเงินเขา เกรงว่าว่านเจิ้งหาวคงไม่แม้แต่จะสนใจเขา!

แต่ว่าสถานการณ์ในตอนนี้ ถ้าหากว่าไม่ให้ขายืมเงิน บีบคั้นเขาขึ้นมา เขาอาจจะแฉตนเองเพื่อเงินหลักสิบล้านที่ว่า!

ว่านเจิ้งหาวกล่าวต่อ “น้องชาย เดี๋ยวฉันให้คนโอนเงินห้าสิบล้านเข้าบัญชีนายเลย เราเป็นคู่ค้าทางธุรกิจที่สนิทสนมกันจะตายไป ฉันกำลังจะมีโปรเจ็กต์ใหม่พอดีจะชวนนายมาทำด้วยกัน นายวางใจเถอะนะ ต่อไปถ้าฉันว่านเจิ้งหาวหางานได้ นายก็จะมีงานทำเหมือนกัน!”

ว่านเจิ้งหาวปลอบประโลมแล้วปลอบประโลมเล่า เพื่อจะปลอบ‘พี่น้อง’ ของเขาคนนี้

หลังจากนั้นก็โอนเงินให้เขาห้าสิบล้าน

แต่ว่าเพิ่งจะโอนเสร็จ ว่านเจิ้งหาวก็มีสายโทรเข้า แถมเป็นเบอร์ที่ไม่ได้บันทึกอีกต่างหาก

“ฮัลโหล ใคร?”

“ผมอาเหว่ย”

เสียงปลายสายเป็นเสียงเย็นชา

อาเหว่ย!

เมื่อได้ยินชื่ออาเหว่ย หน้าว่านเจิ้งหาวก็เปลี่ยนสีทันที!

อาเหว่ยที่ว่าก็คือคนขับรถของว่านเจิ้งหาว!

อีกทั้งไม่เพียงแต่เป็นแค่คนขับรถธรรมดาๆ มีครั้งหนึ่งว่านเจิ้งหาวกินเหล้าเมาแล้วบังเอิญไปชนคนตาย ก็ใช้คนขับรถคนนี้มารับผิดแทน!

และแน่นอนว่าสุดท้ายแล้วว่านเจิ้งหาวเองก็ใช้เงินและเส้นสายที่มีไปติดต่อกับคนในครอบครัวผู้ตายลับๆ ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องติดคุก

แต่ว่าหลังจากนั้นแล้วอาเหว่ยก็ถูกบีบให้ออกจากเมืองเสินเฉิง

“แก… แกโทรมาทำไม?” ว่านเจิ้งหาวถามอย่างระแวดระวัง

เรื่องว่านเจิ้งหาวขับรถขนคนตายมีแค่อดีตคนขับรถของเขาผู้นี้เท่านั้นที่รู้ อีกทั้งเขาจ่ายค่าปิดปากอีกฝ่ายไปแล้วเพื่อให้เขาออกจากเมืองเสินเฉิง

อาเหว่ยกล่าวต่อ “เถ้าแก่ คนที่ชนคนตายวันนั้นเป็นคุณชัดๆ แต่คุณกลับให้ผมเป็นคนรับผิดชอบ ตอนนี้คนบ้านนั้นไม่ยอมปล่อยผมไป ผมทนไม่ไหว อยากให้พวกเขาได้รู้ความจริง!”

“อาเหว่ย! นายอย่าทำอะไรบุ่มบ่าม! มีอะไรก็ค่อยๆ พูดค่อยๆ จาสิ!” ว่านเจิ้งหาวมีท่าทีตื่นเต้น เขากลัวจริงๆ กลัวว่าเรื่องนี้จะแพร่ออกไป

อาเหว่ยกล่าวต่อในโทรศัพท์“ผมไม่มีเงิน ผมอยากได้สักสองร้อยล้าน!”

ว่านเจิ้งหาวได้ยินอาเหว่ยขู่ก็บันดาลโทสะ“อาเหว่ยนายเป็นบ้าหรือไง! ฉันให้เงินปิดปากนายไปตั้งห้าล้านแล้วไง! คิดไม่ถึงว่านายจะเอาเงินฉันอีกตั้งสองร้อยล้าน? นายกล้ามาไถเงินฉันเลยเหรอ? นายรู้ไหมว่าฉันใช้แค่เงิรหลักล้านสิบล้านก็ทำให้นายหายตัวไปได้แล้ว! นายกลับไปส่องกระจกดูตัวเองสิไป นายมีค่าตัวถึงสองร้อยล้านหรือไง?”

อาเหว่ยกล่าวอย่างหัวเสีย “ถ้าหากว่าคุณไม่ให้เงินสองร้อยล้านกับผม ผมจะไปรับเงินร้อยล้านจากคุณเย่แทน!”

“อะไรนะ? นายรู้เรื่องได้ยัง…”

ว่านเจิ้งหาวชะงักไป เขารู้ว่าอาเหว่ยอยู่ที่ต่างจังหวัด คิดไม่ถึงว่าอาเหว่ยที่อยู่ต่างจังหวัดจะยังรู้เรื่องที่เย่เฉินยอมใช้เงินร้อยล้านเพื่อซื้อข่าวคาวของเขา!

ดูแล้เรื่องที่เย่เฉินยอมทุ่มเงินร้อยล้านเพื่อซื้อข่าวไม่ดีของเขาน่าจะโด่งดังออกไปไกลเมืองเสินเฉิงแล้ว

ส่วนอาเหว่ยผู้เป็นคนขับรถของว่านเจิ้งหาว ย่อมมีคนโทรหาเขาเพื่อถามเรื่องเกี่ยวกับเขาจากอีกฝ่าย

อาเหว่ยกล่าวต่อ “ได้ยินมาว่าคุณเย่พูดคำไหนคำนั้น ถ้าผมบอกว่าคุณจะให้เงินสองร้อยล้าน ไม่แน่ว่าเขาอาจจะยอมเพิ่มเงินเป็นสามร้อยล้านก็ได้ ฮ่าๆ”

ว่านเจิ้งหาวลนลาน ถ้าหากนับกันเรื่องเงินถุงเงินถัง ว่านเจิ้งหาวสู้เย่เฉินไม่ได้อยู่แล้ว!

ท่าทีว่านเจิ้งหาวอ่อนลงอย่างรวดเร็ว “อาเหว่ย นายอยู่กับฉันมานานหลายปี ฉันเห็นนายเป็นเหมือนพี่น้องในไส้ ก่อนหน้านี้ฉันคงชดเชยเงินให้นายน้อยเกินไป เอาล่ะ ฉันให้เงินนายสองร้อยล้านก็ได้!”

ช่วยไม่ได้ ว่านเจิ้งหาวจำใจต้องใช้เงินสองร้อยล้านมาอุดปากอาเหว่ย

แต่โทรศัพท์ของว่านเจิ้งหาวก็ดังขึ้นอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

“ฮัลโหล…” เสียงของเขาก็เริ่มสั่นๆ ขณะรับสาย

เสียงชายหนุ่มดังขึ้นที่ปลายสาย “ฮ่าๆ คุณว่าน ไม่เจอกันนานเลยนะ มีคนยอมทุ่มเงินร้อยล้านเพื่อซื้อข่าวของคุณ คุณได้ยินเรื่องนี้บ้างหรือเปล่า? ผมเคยอยู่ที่บริษัทมาหลายปี บริษัทของเราเคยช่วยคนอื่นทำใบหย่าปลอมยังไง จัดการเรื่องเงินหมุนเวียนในบัญชียังไง ตบแต่งกำไรยังไง รายงานภาษีปลอมยังไง ผมน่ะรู้ดีปรุโปร่งเลยล่ะ แต่คุณว่านวางใจได้ ผมไม่ไปหาเย่เฉินเขาหรอก เอางี้แล้วกัน คุณให้เงินผมร้อยห้าสิบล้านหน่อยสิ”

ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ว่านเจิ้งหาวก็โดนขูดรีดเงินไปแล้วห้าร้อยล้านเพื่อจะอุดปากคนพวกนี้!

ว่านเจิ้งหาวไม่ใช่เศรษฐีร่ำรวยแสนล้านแบบเย่เฉิน เขามีเงินอย่างมากก็หลักหมื่นล้าน เงินห้าร้อยล้านที่เสียไปก็ทำให้ขนหน้าแข้งเขาร่วงไปเยอะแล้ว!

กริ๊งๆ……

โทรศัพท์ของว่านเจิ้งหาวดังขึ้น

อ๊าก!

ว่านเจิ้งหาวหยิบมือถือขึ้นมาปาทิ้งอีกทาง!

เขาไม่กล้ากดรับสาย เพราะทุกสายที่เขากดรับล้วนแต่เป็นสายโทรศัพท์ที่ต้องการเงินเขาครั้งละสิบล้านถึงร้อยล้าน! มูลค่าในการรับสายนั้นแพงเกินไป!

ว่านเจิ้งหาวทนไม่ไหว เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรหาสวี่ฉู่หมิง

“ฮัลโหล”

น้ำเสียงของสวี่ฉู่หมิงเรียบเฉย

ว่านเจิ้งหาวกล่าว “เหล่าสวี่เกิดเรื่องแล้ว เย่เฉินนั่นใช้เงินร้อยล้านเพื่อซื้อข่าวไม่ดีของผม!”

สวี่ฉู่หมิงกล่าวเสียงเรียบ “อ้อ ฉันได้ยินแล้วล่ะ แต่นายไม่ต้องกังวลหรอก นักธุรกิจในเมืองเสินเฉิงของเราสามัคคีกันจะตายไป ไม่ค่อยสนใจคนนอกหรอก ต่อให้มีคนรู้เรื่องในอดีตของนาย พวกเขาก็ไม่กล้าล่วงเกินนายเพียงเพื่อคนนอกพื้นที่หรอกนะ นายใช้เงินแก้ไขปัญหาเป็นอันใช้ได้”

ว่านเจิ้งหาวเกือบจะร้องไห้อยู่แล้ว “ผมใช้เงินแก้ปัญหาไปแล้ว แค่เดี๋ยวเดียวผมโดนไปห้าร้อยล้านแล้ว! ตอนแรกกะจะไถเงินเย่เฉินร้อยล้าน ผลกลายเป็นว่าไม่ได้เงินของเขาสักแดง! แถมไม่พอกลายเป็นว่าผมต้องจ่ายห้าร้อยล้านแทน! ผมจะบ้าตายแล้ว!”

สวี่ฉู่หมิงประหลาดใจ “ห้าร้อยล้าน? หลายปีที่ผ่านมานายไปทำเรื่องอะไรเอาไว้? ถึงต้องใช้เงินปิดปากคนเยอะขนาดนี้?”

ว่านเจิ้งหาวกับสวี่ฉู่หมิงเองมีความสัมพันธ์กันในเชิงธุรกิจเท่านั้น ไม่ได้เป็นพี่น้องหรือเพื่อนกัน ความผิดพวกนี้ที่เขาก่อเอาไว้จะให้สารภาพกับสวี่ฉู่หมิงหมดเปลือกได้ยังไง

พูดออกไปแล้วไม่เท่ากับว่าอีกฝ่ายจะรู้ไส้รู้พุงเขาหมดเหรอ?

ว่านเจิ้งเหออ้ำๆ อึ้งๆ “สรุปก็คือผมเสียเงินห้าร้อยล้านไปเปล่าๆ เลยวันนี้เพราะเรื่องของคุณ คุณก็รู้ว่าเงินสดของผมไม่ได้มีมากมาย คุณพอจะช่วยสมทบทุนห้าร้อยล้านให้ผมสักครึ่งหนึ่งได้ไหม”

สวี่ฉู่หมิงก็เริ่มไม่พอใจขึ้นมา “นายจะให้ฉันช่วยตามเช็ดเรื่องให้นายด้วยเงินห้าร้อยล้านนี่น่ะเหรอ? นายก่อเรื่องเอง ทำไมฉันต้องควักกระเป๋าจ่ายเงินให้นาย! เรื่องเย่เฉินฉันเป็นคนไปขอร้องให้นายช่วยก่อนเอง แต่ว่าฉันช่วยวางแผนให้นายเฉยๆ

ฉันช่วยให้นายได้หุ้นมูลค่าหลายพันล้าน เราสองคนแบ่งกัน ก็มากพอให้นายใช้เงินไปตลอดชีวิต! แต่นายเป็นคนไร้ความสามารถเอง ก่อเรื่องชั่วๆ เอาไว้เยอะเอง จนเย่เฉินมันมีเรื่องให้เล่นงาน แต่นายกลับโทษฉันเหรอ? เรื่องของนาย นายจัดการเองเถอะ ไม่อยากร่วมมือกันก็ไสหัวไป มีคนเยอะแยะอยากจะร่วมมือกับฉัน!”

พูดจบสวี่ฉู่หมิงก็กดสายทิ้ง

ตอนที่ 304 ใช้เงินร้อยล้านซื้อข่าวคาว!
เย่เฉินไม่ใช่เขยที่ไร้ประโยชน์คนเดิมคนนั้นของตระกูลหวังอีกแล้ว ตอนนี้เขาเป็นผู้บริหารของเฉินเย่กรุ๊ปแล้ว มีลูกน้องในมืหลายพันหลายหมื่น

ในฐานะที่เมืองเสินเฉิงเป็นเมืองใหญ่ลำดับหนึ่ง บรรดากิจการภายใต้บริษัทเขา ต่างก็มีสาขาแยกที่นี่อีกทั้งยังมีขนาดใหญ่โตอีกด้วย

เย่เฉินโทรหาผู้จัดการเขตประจำเมืองเสินเฉิง ให้พวกเขาใช้เส้นสายของพวกเขา พยายามเรียกคนในวงการธุรกิจของเมืองเสินเฉิงมาที่โรงแรม InterContinental ที่เย่เฉินพักอาศัย

เย่เฉินเองก็บอกให้หลิวเจิ้งคุนโทรศัพท์หาโรงแรม เช่าห้องประชุมของโรงแรม แล้วเขาก็จัดงานเลี้ยงที่นี่

เวลาสามทุ่ม คนจำนวนมากของวงการธุรกิจในเมืองเสินเฉิงยังอยู่ด้านนอกกินข้าว สังสรรค์ หรือไม่ก็กลับบ้านไปกันหมดแล้ว

แต่ว่าเมื่อรู้ข่าวว่าเฉินเย่กรุ๊ปจะจัดงานเลี้ยงและจะเชิญคนในวงการธุรกิจของเมืองเสินเฉิง พวกเขาถึงได้รีบมาที่โรงแรมจัดงาน

พวกเขาก็พอจะเคยได้ชื่อเสียงที่โด่งดังของเฉินเย่กรุ๊ปมาก่อน บวกกับทีเย่เฉินยังบอกด้วยคุณหม่าอาจจะมาด้วย พวกคนในวงการธุรกิจจึงยิ่งตื่นเต้นมากกว่าเดิม

ใครจะไม่อยากดื่มเหล้าสังสรรค์กับคุณหม่าบ้าง?

และแล้วในห้องประชุมที่จัดงานเลี้ยงก็เต็มไปด้วยคนในวงการธุรกิจของเมืองเสินเฉิงอย่างรวดเร็ว

คนพวกนี้สวมชุดเป็นทางการ ผู้ชายสวมเสื้อเชิ้ต ชุดสูทและรองเท้าหนัง ส่วนผู้หญิงก็สวมกระโปรงยาวหรือสั้นที่สวยงามอย่างยิ่ง

พวกเขาประคองแก้วเหล้าเดินไปมาทักทาย พูดคุยกันและเพิ่ม WECHAT กัน

เย่เฉินและหลิวเจิ้งคุนยืนมองคนเหล่านี้ที่ด้านข้างเวที

ในมือหลิวเจิ้งคุนถือรายชื่อแขกที่มาร่วมงานเลี้ยงก่อนจะกล่าวกับเย่เฉิน

“คุณชายเย่คนพวกนี้ที่มา ไม่มีใครเป็นผู้บริหารเลยครับ มีแต่รองประธาน หรือไม่ก็ลูกกระจ๊อก ดูแล้วพวกตัวใหญ่ๆ ไม่มีใครไว้หน้าคุณชายเลย”

เย่เฉินกล่าวพลางระบายยิ้ม “ถ้าหากว่าแค่โทรตามประธานบริษัทมาได้ พวกเขาจะเรียกว่าตัวเอ้เหรอ? เดิมทีฉันก็ไม่ได้อยากเรียกคนพวกนี้มาหรอกนะ อยากจะเรียกพวกเขาที่ไม่ค่อยมีเงินกันมานี่แหละ”

ผู้จัดการเขตเมืองเสินเฉิงของบริษัทเดลิเวอรี่ถวนถวนในตอนนี้ ในฐานะที่เป็นเจ้าถิ่น เขาจึงเดินไปหยิบไมโครโฟนบนเวทีขึ้นมาแล้วกล่าว

“ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้าสู่งานเลี้ยงที่คุณเย่ของเราจัดขึ้นนะครับ ตอนนี้เชิญคุณเย่ เย่เฉิน ประธานเย่เฉินกรุ๊ปขึ้นมากล่าวอะไรทุกท่านสักเล็กน้อยบนเวที!”

เสียงปรบมือในงานดังกึกก้อง เย่เฉินเดินขึ้นบนเวทีพลางรับไมโครโฟนมา

เขาไม่ค่อยเข้าร่วมงานแบบนี้ วันนี้เขาทำได้ทุกอย่างเพื่อฉินหงเหยียน

เย่เฉินกล่าวกับแขกในงาน “ขอบคุณทุกคนท่านที่อุตส่าห์สละเวลามาร่วมงานเลี้ยงของผมถึงแม้จะยุ่งกันมาก ผมต้องขอขอบคุณทุกท่านมา ณ ที่นี้ด้วย ผมมาที่เมืองเสินเฉิงเป็นครั้งแรก ที่นี่เป็นเมืองที่งดงาม ผมอยากจะทำความรู้จักกับคนที่นี่ ถึงได้จัดงานเลี้ยงครั้งนี้ขึ้น ทว่าเป้าหมายในการจัดงานเลี้ยงครั้งนี้ นอกจากอยากจะรู้จักทุกคนแล้ว ผมยังมีเป้าหมายอื่น”

คนหลายร้อยด้านล่างเวทีต่างก็กำลังฟังเย่เฉินอย่างตั้งใจ

ทุกคนล้วนแต่เป็นคนที่ทำธุรกิจมานาน ล้วนแต่เข้าใจดีว่าที่เย่เฉินบอกว่าอยากหาเพื่อนก่อนนี้เป็นเพียงแค่คำพูดตามมารยาทเท่านั้นเอง

ก็อีกฝ่ายเป็นถือประธานบริษัทเฉินเย่กรุ๊ป บริษัทของเขามีมูลค่าเป็นหลักแสนล้าน จะให้อยากจะเป็นเพื่อนกับพวกเขาที่เป็นเพียงแค่มดแค่ปลวกแบบนี้ได้ยังไง?

สาเหตุที่อีกฝ่ายกำลังจะกล่าวหลังจากนี้ต่างหาก ถึงจะเป็นสาเหตุหลักของการจัดงานเลี้ยงในครั้งนี้!

เย่เฉินถาม “ทุกคนพอจะรู้จักนักธุรกิจที่ชื่อว่านเจิ้งหาวไหมครับ?”

คนด้านล่างเวทีต่างประสานเสียง

“รู้จักสิ ทำธุรกิจอสังหาไง!”

“วิลล่าอ้ายฉินไห่ซานจวงก็ของเขา!”

เย่เฉินพยักหน้ารับแล้วกล่าวต่อ “ผมยินดีจะจ่ายเงินร้อยล้านเพื่อซื้อข่าวคาวๆ ของหมอนี่ ขอแค่คุณทุกคนมีข่าวของเขามาให้ผม และมีหลักฐานพยานแน่ชัด ผมยินดีจ่ายเงินร้อยล้านให้คุณ!”

เมื่อได้ยินแบบนี้งานเลี้ยงก็เต็มไปด้วยเสียฮือฮาทันที

“ร้อยล้านเลยเหรอ? สวรรค์ ว่านเจิ้งหาวไปล่วงเกินคุณเย่ยังไง?”

“เงินร้อยล้านแลกกับแค่ข่าวคาวๆ กับหลักฐาน คุ้มยิ่งกว่าคุ้ม เสียดายที่ไม่เคยรู้จักกับว่านเจิ้งหาวมาก่อน ไม่ได้การล่ะ ฉันต้องโทรถามเพื่อนๆ ดูว่ามีใครรู้บ้าง”

“ฉันก็จะโทรด้วย! คุณเย่รวยขนาดนี้ เงินร้อยล้านที่รับปากเขาไม่มีทางบิดพลิ้วแน่!”

ทุกคนต่างรีบควักโทรศัพท์กดโทรหาเพื่อนๆ อย่างรวดเร็ว

เย่เฉินกล่าว “ทุกท่านครับ พวกคุณสามารถติดต่อเพื่อนของทุกคนได้เลย เพื่อให้เพื่อนๆ ขอทุกท่านมีโอกาสได้รับรางวัลก้อนใหญ่นี้ไปด้วยกัน ถ้าหากว่าใครมีข่าวคาวอยากจะบอกผมล่ะก็ ให้มาพบผมที่ห้องผมได้เลย ผมพักอยู่ที่เพรสซิเด้นท์สูทชั้นบนสุด”

พูดจบเย่เฉินก็เดินออกไปจาหห้องประชุม

หลิวเจิ้งคุนเดินตามหลังเย่เฉิน แต่เป็นเขารีบกดลิฟต์ให้เย่เฉินก่อน เมื่อเข้าไปในลิฟต์แล้วก็ถาม “คุณชายเย่ ทำไมคุณชายถึงได้มั่นใจล่ะครับว่าว่านเจิ้งหาวมีข่าวคาวๆ แน่นอน คุณชายรู้จักเขามาก่อนเหรอครับ?”

แผนการของเย่เฉินธรรมดาอย่างเห็นได้ชัด

ในเมื่อว่านเจิ้งหาวอยากจะไถเงินเขาพันล้าน ไม่สู้เขาควักเงินร้อยล้านซื้อข่าวคาวของอีกฝ่าย

ในข่าวคาวๆ เหล่านี้เป็นไปได้อย่างมากว่าจะมีหลักฐานที่อีกฝ่ายทำผิด

พอถึงเวลาเย่เฉินมีหลักฐานพวกนี้แล้ว ยังจำเป็นต้องจ่ายเงินหลายพันล้านเพื่อประนีประนอมกับหมอนั่นหรือไง?

แต่เป็นว่านเจิ้งหาวต่างหากที่ต้องซมซานมาวิงวอนเย่เฉิน!

หลิวเจิ้งคุนย่อมเดาได้นานแล้วว่าเย่เฉินอยากจะทำอะไร เพียงแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมเย่เฉินถึงได้แน่ใจอย่างนั้นว่า ว่านเจิ้งหาวจะทำอะไรผิดมา?

หรือว่าพวกเขาสองคนรู้จักกันมาก่อน?

เย่เฉินกล่าว “อาคุน ฉันได้ยินมาว่าพ่อบ้านฟางบอกว่านายเองก็เป็นคนรักเรียน ฉันขอแนะนำให้นายลองอ่านตำราชื่อ‘โจวอี้’ ถ้าหากว่านายอ่านเข้าใจหนึ่งในสิบ นายก็จะรู้เองว่าที่ว่านเจิ้งหาวกล้าจะไถพันล้านจากฉัน แปลว่าเขาเป็นคนสารเลวจนถึงขั้นน่ากลัวแล้ว

ความกล้าและระดับสามัญสำนึกที่ต่ำตมแบบนี้ ไม่มีน่าเพิ่งมามีแน่ๆ มันต้องผ่านเวลาบ่มเพาะมา เหมือนคนในสายงานแบบนายนี่ไง ไม่มีใครโผล่มาจะกล้าฆ่าใครทันทีหรอก แต่จะค่อยๆ มีเรื่องวิวาทก่อน”

หลิวเจิ้งคุนพยักหน้ารับ “ดังนั้นคุณชายเลยแน่ใจว่าว่านเจิ้งหาวนี่ต้องทำเรื่องเลวๆ มามาก ถึงได้กล้าท้าทายคุณชายใช่ไหมครับ”

เย่เฉินกล่าวว่า“คนทำธุรกิจก็เหมือนกับพวกนักเลงหัวไม้นั่นแหละ ใครมือไม้สะอาดกันบ้าง? ต่อให้ไม่คิดเรื่องพวกนี้แต่ในสิบคนก็น่าจะมีคนสักแปดคนที่มือไม่สะอาดสะอ้านล่ะ เรารอกันเงียบๆ เถอะ”

……

และในเวลานี้เองว่านเจิ้งหาวที่เพิ่งขับรถมาถึงวิลล่าอ้ายฉินไห่ซานจวงก็ขับเข้าไปด้านใน และเพราะเขาเดาว่าอีกไม่นานเย่เฉินจะต้องโทรมาอ้อนวอนเขา เพื่อขอขับเข้าไปในวิลล่า

ในวิลล่าหรูหรา ว่านเจิ้งหาวสูง 170 ซม. กอดสาวสวยหุ่นดีส่วนสูงประมาณ 165 ซม.หญิงสาวในชุดเบาบางนี้น่าจะอายุ 20 ต้นๆ เมื่อเห็นก็รู้ทันทีว่าไม่มีทางเป็นภรรยาของว่านเจิ้งหาว

“พี่หาว ทำไมวันนี้อารมณ์ดีแบบนี้คะ?”

สาวสวยคนนั้นกล่าวถาม พลางหยิบแอปเปิ้ลลูกหนึ่งส่งให้ว่านเจิ้งหาว

ว่านเจิ้งหาวกัดฟันกรอดกล่าวพลางหัวเราะ “ฮ่าๆ ก็พี่กำลังจะได้หุ้น 30% ของเฉินเย่กรุ๊ป เหล่าสวี่นี่ใช้ได้เลยนี่ เรื่องดีๆ แบบนี้ยังอุตส่าห์คิดถึงกัน”

“เฉินเย่กรุ๊ปเหรอ? เป็นบริษัทอะไรเหรอคะ? ใหญ่มากเลยใช่ไหมคะ?” หญิงสาวกล่าวถาม

ว่านเจิ้งหาวตบลงบนขาเรียวยาวของหญิงงามคนนั้น “เธอมันโตแต่ตัวไม่มีสมองเลยนะ ไม่รู้จักเฉินเย่กรุ๊ปเหรอ? ถ้าฉันได้หุ้น 30% ของบริษัทนั้น ฉันก็จะกลายเป็นลูกพี่ในวงการเอ็กซ์เพรสและเดลิเวอรี่!”

“เอ๋? ใหญ่โตขนาดนี้เลยเหรอคะ? พี่หาวเก่งมากเลย หลังจากพี่หาวได้หุ้นของเฉินเย่กรุ๊ปแล้วจะทิ้งฉันไหมคะ?” หญิงสาวคนั้นออดอ้อน

ว่านเจิ้งหาวระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ต้องดูว่าเธอยังน่ารักอยู่ไหม ฮ่าๆ”

และในเวลานี้โทรศัพท์ของว่านเจิ้งหาวก็ดังขึ้นพอดิบพอดี

“ฮัลโหล พูดอะไรนะ? เย่เฉินใช้เงินร้อยล้านซื้อข่าวคาวของฉันเหรอ?”

ตอนที่ 303 จะกรีดเลือดกรีดเนื้อฉันเหรอ?
ต้องการหุ้น 30% ของเฉินเย่กรุ๊ปเหรอ!

ว่านเจิ้งหาวคนนี้ใจกล้าเกินไปแล้ว!

เฉินเย่กรุ๊ปซื้อธุรกิจในตลาดหลักทรัพย์มากมาย แถมยังเป็นหุ้นใหญ่ของเดลิเวอรี่ถวนถวนด้วย

แค่เดลิเวอรี่ถวนถวนที่เดียวก็มีมูลค่าหลักแสนล้านแล้ว!

ถ้าได้หุ้นสามในสิบของเฉินเยากรุ๊ปมา อย่างน้อยๆ ก็น่าจะมีมูลค่าหลายพันล้าน!

บ้านในอ้ายฉินไห่ซานจวงแห่งนี้อย่างมากก็ขายได้แค่ไม่กี่ล้าน ยิ่งไปกว่านั้นต้นทุนของบ้านก็ต่ำเรี่ยดิน

ทำไมเขาถึงได้ใจกล้า กล้าจะเสนอราคาที่เวอร์วังขนาดนี้ให้เย่เฉิน?

เย่เฉินมองว่านเจิ้งหาวแล้วกล่าว “คุณว่าน นี่คุณกำลังไถเงินผมนี่นา หุ้น 30% ของเฉินเย่กรุ๊ปนี่คุณรู้ไหมว่ามันมีมูลค่าเท่าไหร่? คิดไม่ถึงว่าคุณจะกล้าใช้วิลล่าเน่าๆ นี่ของคุณแลกเปลี่ยนกับหุ้นบริษัทผม”

ว่านเจิ้งหาวหัวเราะเสียงดัง “ใช่แล้วครับ ผมรู้ว่าวิลล่าแห่งนี้ของผม มีมูลค่าไม่ถึง 30% ของเฉินเย่กรุ๊ปหรอกครับ แต่ว่ามีของบางอย่างที่มีเงินก็ซื้อไม่ได้? คุณเย่มีเงินขนาดนี้ จะสร้างบริษัทแบบเฉินเย่กรุ๊ปอีกซักแห่งก็ไม่น่ายากจริงไหม?”

เย่เฉินพูดไม่ออก “ผมมีเงิน แต่ก็คงไม่ถึงขนาดต้องทำทานขนาดนี้หรอกนะ? ต่อให้ผมอยากทำบุญก็คงไม่จำเป็นต้องทำกับคุณจริงไหม?”

ว่านเจิ้งหาวกล่าวพลางระบายยิ้ม “นี่บังเอิญพอดีเลยไม่ใช่เหรอครับ? คุณอยากจะเข้าไปในวิลล่าของผมพอดี ถ้าผมไม่อนุญาตต่อให้คุณรวยขนาดไหน มีเงินมากเท่าไหร่ก็เข้าไปไม่ได้อยู่ดี”

“บังอาจ! คนแซ่ว่าน นี่แกอยากจะไถเงินคุณเย่ของเราชัดๆ!” หลิวเจิ้งคุนหัวเสีย

รอยยิ้มที่กรุ้มกริ่มเกรงใจของว่านเจิ้งหาว ที่จริงมันอาบยาพิษเอาไว้

ว่านเจิ้งหาวเห็นหลิวเจิ้งคุนที่เหงื่อไหลท่วมตัวก็กล่าวพลางระบายยิ้ม “ใช่แล้วครับ ผมกำลังจะไถเงินคุณเย่!”

อะไรนะ?!

เย่เฉินและหลิวเจิ้งคุนชะงักไป เจ้าของอสังหาที่ตัวไม่สูงนักคนนี้จะตรงไปตรงมาขนาดนี้ โดยบอกเย่เฉินตรงๆ ว่าต้องการจะไถเงินเขา!

แววตาเย่เฉินฉายแววอำมหิต “คุณว่าน คุณรู้ไหมว่าเงิน 30% ของเฉินเย่กรุ๊ปนี้ ผมสามารถใช้มันซื้อชีวิตคุณกี่เท่าไหร่?”

เย่เฉินพูดตรงไปตรงมา เขาไม่ใช่คนโง่ ถ้าหากว่าเขาแบ่งหุ้น 30% ของเฉินเย่กรุ๊ปให้กับว่านเจิ้งหาวไม่สู้เอาเงินก้อนนี้ไปจ้างคนมาฆ่าเขาดีกว่า

ว่านเจิ้งหาวยังคงไม่หวาดกลัวอะไร “คุณเย่ ที่นี่คือเมืองเสินเฉิง คุณเพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรก อย่าเลอะเลือนนักสิ เขาว่ากันว่ามังกรเอาชนะงูเจ้าที่ไม่ได้ รถคันนี้ของคุณยังเป็นรถที่เช่ามาเลย คงอยากจะข่มขวัญกันล่ะสิ? ฮ่าๆ

แล้วอีกอย่างผมมีบอดี้การ์ดอยู่แล้ว อีกทั้งถ้าคุณกล้าทำอะไรบ้าๆ ให้คนของคุณบุกเข้ามา ผมจะโทรแจ้งตำรวจทันที ผมไม่เชื่อว่าคุณจะกล้ามีเรื่องกับตำรวจ!”

ว่านเจิ้งหาวเหมือนแน่ใจว่าจัดการเย่เฉินได้แน่ๆ แล้ว แน่ใจว่าเย่เฉินจะต้องยอมฟังเขาแต่โดยดี และยอมมอบหุ้น 30% ของบริษัทให้อีกฝ่ายแต่โดยดี

ฉินหงเหยียนเป็นผู้หญิงที่เย่เฉินรักที่สุด คิดว่าเย่เฉินจะทำทุกอย่างเพื่อฉินหงเหยียน อย่าว่าแต่ 30% ของเฉินเย่กรุ๊ป ต่อให้ไม่เหลืออะไรเย่เฉินก็ไม่เสียดาย!

แต่ว่าเย่เฉินไม่ใช่คนโง่ เห็นได้ชัดว่าว่านเจิ้งหาววางแผนเอาไว้ล่วงหน้า เพื่อจะไถเงินเย่เฉิน เย่เฉินไม่อยากจะเป็นคนผิด

เพื่อจะให้เห็นหน้าฉินหงเหยียน จะยอมมอบทุกอย่างให้อีกฝ่าย

เย่เฉินมองว่านเจิ้งหาวพลางกล่าว “คุณคงจะเป็นคนของสวี่ฉู่หมิงใช่ไหม?”

ว่านเจิ้งหาวและหลิวเจิ้งคุนต่างตกใจ คิดไม่ถึงว่าเย่เฉินจะจู่ๆ พูดถึงสวี่ฉู่หมิงขึ้นมา

ที่จริงแล้วตอนที่ยามเห็นเอกสารประจำตัวของเย่เฉินเมื่อครู่ หลิวเจิ้งคุนก็สังเกตเห็นความผิดปกติบนใบหน้าพวกเขา

ทำไมตอนที่เห็นเอกสารของหลิวเจิ้งคุน ไม่ได้ท่าทีอะไรแต่หลังจากเห็นชื่อเย่เฉินแล้วก็มีท่าทีลำบากใจขึ้นมา?

มีเพียงความเป็นไปได้เท่านั้นก็คื ก่อนนี้มีคนคาดการ์เอาไว้ว่าเย่เฉินจะมาที่นี่ ดังนั้นถึงได้จงใจให้ยามทุกคนคอยตรวจสอบทุกคนที่เข้ามาที่นี่ ทันทีพบว่ามีคนชื่อเย่เฉินมาที่นี่ให้หาเรื่องเขาทันที

กลางคืนดึกดื่นมีคนโทรหาเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์อย่างว่านเจิ้งหาว คิดไม่ถึงว่าเขาจะรีบมาทันที คาดว่าเขาคงเตรียมตัวเอาไว้ก่อนแล้ว

ว่านเจิ้งหาวไม่ปฏิเสธพลางกล่าว “เหล่าสวี่เอ้ย ผมรู้จักจริงๆ อย่างไรเสียพวกเราก็เป็นนักธุรกิจในเมืองเสินเฉิง ทำธุรกิจใหญ่โตกันทั้งหมด ผมบอกว่าไม่รู้จักเขา คุณคงไม่เชื่อแน่ๆ ฮ่าๆ”

เย่เฉินแค่นเสียงเย็นชา เขาเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

สวี่ฉู่หมิงอาศัยช่วงที่เย่เฉินละเลยฉินหงเหยียน แล้วใช้วิธีสกปรกของชายแก่ๆ พร่ำบ่นถึงความไม่ดีเย่เฉิน จากนั้นก็ล่อลวงฉินหงเหยียนให้มาแต่งงานกับเขา

แล้วจัดแจงให้ฉินหงเหยียนพำนักที่วิลล่าของอ้ายฉินไห่ซานจวง

สวี่ฉู่หมิงรู้ว่าเย่เฉินจะต้องมาหาฉินหงเหยียนที่นี่ แต่สวี่ฉู่หมิงเตี๊ยมกับว่านเจิ้งหาวก่อน เพื่อบีบบังคับให้เย่เฉินมอบ 30% ของเฉินเย่กรุ๊ปเพื่อจะได้เข้าไปวิลล่า!

“ดีนี่สวี่ฉู่หมิง ฉันก็ว่านายใจกล้าขนาดนี้ กล้าแต่งงานกับหงเหยียน ที่แท้ก็เอาหล่อนมาเป็นเหยื่อล่อ มาไถเงินฉัน!”

สวี่ฉู่หมิงเป็นนักธุรกิจที่ชาญฉลาด เย่เฉินคิดว่าที่เขาทำแบบนี้ก็มีเหตุผล

เย่เเฉินไม่มีทางติดกับของเขาเหรอก ยิ่งไม่มีทางติดกับของสวี่ฉู่หมิงทั้งที่รู้แก่ใจว่าเป็นแผนการของอีกฝ่าย

เย่เฉินเตือนว่านเจิ้งหาว “คุณว่าน เงินของผมไม่ได้เอามาง่ายๆ หรอกนะ ผมบอกคุณได้เลยว่าวันนี้คุณไม่มีทางได้เงินจากผมแม้แต่บาทเดียว ผมขอถามคุณเป็นครั้งสุดท้าย จะให้ผมเข้าหมู่บ้านไหม ถ้าไม่ปล่อยให้ผมเข้าไปตอนนี้ อีกเดี๋ยวคุณจะได้ร้องไห้ขอร้องให้ผมเข้าไปแน่!”

ได้ยินคำข่มขู่ของเย่เฉินแล้ว ว่านเจิ้งหาวก็หัวเราะเสียงดัง “ฮ่าๆ คุณเย่นี่อายุน้อยๆ จริง ถึงได้พูดจาเหมือนเด็กอวดดีแบบนี้ ผมรู้ว่าคุณเย่มีเงิน ถ้าเปรียบเรื่องเงินๆ ทองๆ ผมคงสู้คุณไม่ได้ แต่ว่าประเทศเรามีกฎหมาย ที่นี่คือพื้นที่ของผม ต่อให้คุณมีเงินมากเท่าไหร่ ถ้าผมไม่ให้คุณเข้าไปคุณก็เข้าไปไม่ได้”

“วันนี้คุณจะทำเพื่อคนที่ชอบ ถ้าหากว่าไม่ควักเนื้อออกมาสักหน่อยล่ะก็ ฮ่าๆ อย่าได้คิดจะเข้าไปในวิลล่าเลย!”

จะให้ฉันยอมควักเนื้อตัวเองเหรอ?

เจ้าของบริษัทอสังหาเล็กๆ อย่างนาย คู่ควรเหรอไง!

“ก็ดี คุณจำคำพูดของตัวเองตอนนี้เอาไว้ให้ดี อีกเดี๋ยวเจอกัน!”

เย่เฉินกล่าวพลางเดินไปที่รถ จากนั้นก็หันไปสั่งหลิวเจิ้งคุน “ไป”

“ลูกพี่!”

หลิวเจิ้งคุนไม่อยากจะจบเรื่องแบบนี้ มันน่าขายหน้าเกินไป เป็นถึงนักเลงเบอร์ใหญ่ของอวิ๋นโจว ส่วนอีกคนยังเป็นถึงผู้บริหารเฉินเย่กรุ๊ป

คิดไม่ถึงว่ามาถึงเมืองเสินเฉิงแล้ว แค่หมู่บ้านเล็กๆ ก็ยังเข้าไปไม่ได้

ทว่าเย่เฉินกลับเดินจากไปอย่างแน่วแน่ หลิวเจิ้งคุนก็ไม่รู้จะพูดอะไร

เขาทำได้เพียงชี้หน้าว่านเจิ้งหาว จากนั้นก็สตาร์ทรถ กลับรถแล้วขับออกไป

“เดินทางปลอดภัยนะ คุณเย่ถ้าเปลี่ยนใจแล้ว โทรหาผมได้ตลอดเลยนะ คุณต้องให้หุ้น 30% ของเฉินเย่กรุ๊ปกับผม ฮ่าๆ”

ตอนที่ขับรถจากไป ว่านเจิ้งหาวยังตะโกนไล่หลังรถเย่เฉินอย่างหน้าไม่อาย

หลิวเจิ้งคุนเหยียบคันเร่งแล้วกล่าวกับเย่เฉิน “คุณชายเย่ ว่านเจิ้งหาวคนนี้หน้าด้านเกินไปแล้ว รู้ว่าคุณชายมีเงินก็เลยจงใจจะกรีดเนื้อคุณชาย ถึงคุณชายจะพูดว่ายอมแลกทุกอย่างขอแค่ได้เจอหน้าคุณฉิน แต่จะให้เอาเงินตั้งหมื่นล้านไปให้คนแบบนั้นฟรีๆ มันออกจะเกินไปจริงๆ นะครับ!”

เย่เฉินกล่าวเสียเย็น “ฉันไม่มีทางให้เงินหมื่นล้านให้เขาหรอก”

นี่ไม่ใช่แค่การต่อสู้ของเย่เฉินและว่านเจิ้งหาว แต่น่าจะเป็นการต่อสู้ระหว่างเย่เฉินกับสวี่ฉู่หมิงมากกว่า!

อีกทั้งนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาสองคนสู้กัน!

ถ้าหากว่ากระทั่งว่านเจิ้งหาวคนนี้ยังรับมือไม่ได้ เย่เฉินก็ไม่มีคุณสมบัติจะไปสู้กับสวี่ฉู่หมิง แล้วยิ่งไปกว่านั้นก็คงไม่มีสิทธิ์จะไปแย่งฉินหงเหยียนมาจากสวี่ฉู่หมิง!

เย่เฉินกดโทรศัพท์ “โทรเรียกผู้จัดการเขตเมืองเสินเฉิงทุกคนของบริษัทเอ็กซ์เพรสไป๋ลี่ บริษัทเดลิเวอรี่ถวนถวนรวมไปถึงบริษัทลูกทุกแห่งของเฉินเย่กรุ๊ปให้มาพบฉัน!”

ตอนที่ 302 ไถเงินเย่เฉิน!
ในเวลานี้ มียามอีกคนเดินมาที่ประตูแล้วชี้รถ Bently ของเย่เฉินและหลิวเจิ้งคุนพลางกล่าว “ถูกต้อง รถคันนี้เขาต้องเช่ามาแน่ๆ! ฉันเคยเห็นรถคันนี้ พวกเขาไม่ใช่เจ้าของรถ!”

ยามคนเมื่อครู่หัวเราะคิกคัก “อ้อ ที่แท้ยืมรถมาวางท่าเป็นคนรวยมาที่วิลล่าของเรา งั้นพวกเรายิ่งไม่สามารถปล่อยให้พวกคุณเข้ามาแล้วล่ะ””

หลิวเจิ้งคุนหัวเสีย “พวกแกพูดจาไร้สาระ!”

Bently ป้ายเมืองเสินเฉิงคันนี้ ไม่ใช่ของหลิวเจิ้งคุนจริงๆ แต่เป็นเพื่อนในท้องที่ที่เขารู้จัก

เพราะเขาและเย่เฉินนั่งเครื่องบินส่วนตัวเดินทางมาที่นี่ พวกเขาจึงไม่มีรถใช้ หลิวเจิ้งคุนย่อมต้องไหว้วานเพื่อนของเขาให้ส่งรถที่พอจะมีระดับให้เขา

แต่คิดไม่ถึงว่ายามเฝ้าประตูจะจำได้ แถมยังเยาะเย้ยพวกเขาว่ารวยปลอมอีกต่างหาก

ยามเฝ้าประตูหัวเราะคิกคัก “ไม่มีเงินซื้อวิลล่าก็ไปเถอะ อย่ามาขวางหน้าประตูวิลล่าเลย อีกเดี๋ยวเจ้าบ้านคนอื่นในหมู่บ้านน่าจะมาแล้ว”

หลิวเจิ้งคุนหัวเสียเขาเดินกลับมาที่รถแล้วกล่าวกับเย่เฉิน “คุณชายเย่ ผมขอยืมตุ้มหูเพชรของคุณชายหน่อยได้ไหมครับ?”

เย่เฉินพยักหน้ารับ หลิวเจิ้งคุนก็หยิบตุ้มหูเพชรนั้นขึ้นมาแล้วเดินไปหายามที่หน้าประตู “แหกตาของพวกแกดูให้ดีๆ นี่คือตุ้มหูเพชรราคาเจ็ดร้อยล้าน! แค่ตุ้มหูสองคู่นี้ก็มากเพียงพอจะซื้อวิลล่าเน่าๆ ของพวกแกได้หลายสิบหลังแล้ว”

เมื่อคุณอูที่อยู่ข้างๆ มองเห็นเข้า ตาก็เป็นประกายวิบวับ “สวรรค์ พี่คุน ตุ้มหูคู่นี้ใช่ Apollo กับ Artemis ที่เขาลือๆ กันหรือเปล่า? สมบัติที่ใครๆ ก็ลือถึงทำไมถึงอยู่ในมือคนในประเทศเราได้ล่ะ? พี่คุน ท่านที่นั่งคือใครเหรอครับ พี่คุนพอจะแนะนำให้ผมรู้จักได้ไหมครับ!”

คนทั่วไปที่พอจะมีความรู้อยู่บ้างเห็นตุ้มหูราคาเจ็ดร้อยล้านคู่นี้ คงจะลงไปกราบนานแล้ว

ทว่ายามกลับระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “นี่หลอกกันใช่ไหม แค่ตุ้มหูเน่าๆ เท่านั้นเอง คุยโวว่าราคาเจ็ดร้อยล้านอะไรกัน ฮ่าๆ เห็นว่าพวกฉันไม่มีความรู้หรือไง?”

จริงด้วย ตุ้มหูคู่นี้แค่ดูก็รู้แล้วว่าเป็นของปลอม ราคาอย่างมากก็น่าจะแค่ 30 หยวน” ยามอีกคนกล่าว

หลิวเจิ้งคุนหงุดหงิดจนไม่รู้จะทำอย่างไร ให้พวกเขาดูของราคาแพงขนาดนี้ แต่เหมือนสีซอให้ควายฟัง!

หลิวเจิ้งคุนคืนตุ้มหูกลับไปแล้วตะคอกใส่ยาม “จะปล่อยให้พวกเราเข้าไปไหม ถ้าไม่ปล่อยให้เข้าไป ฉันจะซ้อมพวกแกแล้วนะ!”

“จะลงไม้ลงมือทำร้ายกันใช่ไหม? รีบแจ้งตำรวจเร็ว!” ยามยังไม่ยอดลดละ

และในเวลานี้เย่เฉินก็เดินลงมาจากรถ

บุคลิกภาพของเย่เฉิน ต่อให้เป็นช่วงกลางคืนคนก็ยังเห็นบุตลิกที่ไม่ธรรมดาของเขา!

“อาคุน ไม่จำเป็นต้องไปมีเรื่องกับพวกยามที่เฝ้าประตูหรอกนะ”

เย่เฉินขวางหลิวเจิ้งคุนเอาไว้

ในเมื่อต้องคุยกับพวกคนระดับล่างแล้วเหมือนคุยกับนกกับกา ก็หาตัวหัวหน้าพวกเขาก็พอ

“ลองไปสืบมาหน่อยว่าเจ้าของโครงการอ้ายฉินไห่ซานจวงคือใคร หาตัวหัวหน้าพวกเขาให้หน่อย” เย่เฉินสั่ง

“ครับ!”

หลิวเจิ้งคุนโทรไหว้วานเพื่อนทันทีหลังจากโทรติดแล้ว หลิวเจิ้งคุนก็รายงานกับเย่เฉินทันที “คุณเย่ครับ เจ้าของอ้ายฉิงไห่ซานจวงชือว่านเจิ้งหาว เป็นเถ้าแก่ในสายงานอสังหาริมทรัพย์ที่มีชื่อเสียงมากทีเดียวที่นี่ ผมเพิ่งบอกชื่อคุณเย่ไป เขากำลังรีบมา”

“อืม”

เมื่อว่านเจิ้งหาวคนนี้รู้กิตติศัพท์ของเย่เฉินและเย่เฉินกรุ๊ป ก็น่าจะง่ายแล้ว

หลิวเจิ้งคุนกล่าวกับยามสองคน “อีกเดี๋ยวเจ้านายพวกแกจะมา ฉันจะให้พวกแกก้มหัวขอโทษฉันต่อหน้าเจ้านาย!”

แต่ยามยังคงไม่มีท่าทีหวาดกลัว “เป็นกฎที่เบื้องบนกำหนดเอาไว้เอง พวกเราไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องขอโทษพวกนายด้วย?”

เย่เฉินเห็นท่าทางเชื่อมั่นในตัวเองของยามทั้งสองคน เหมือนว่าไม่กังวลใจเลยว่าจะตกงาน ก็แอบรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ

อีกทั้งถ้าหากมีแค่เจ้าของบ้านที่เข้าได้ แล้วทำไมเมื่อครู่ฉินเสี่ยวตั่วถึงเข้าไปได้ล่ะ?

ฉินเสี่ยวตั่วไม่ใช่เจ้าของบ้านเสียหน่อย เจ้าของบ้านที่นี่น่าจะมีแค่สวี่ฉู่หมิงคนเดียว

“หรือว่าจงใจหาเรื่องฉัน?” เย่เฉินครุ่นคิด

ผ่านไปไม่นานก็มีรถ Bently อีกคันขับเข้ามาจอดที่วิลล่าอ้ายฉินไห่ซานจวง

ชายวันกลางอายุประมาณ 40 กว่าปี สูงประมาณ 160-170 ซม. ก้าวลงมาจากนั่งด้านหลัง

คนผู้นี้ก็คือว่านเจิ้งหาว เจ้าของโครงการอสังหาริมทรัพย์แห่งนี้

ว่านเจิ้งหาวเห็นเย่เฉินก็รีบส่งยิ้ม “อ้าว นี่ใช่คุณเย่จากเฉินเย่กรุ๊ปไหมครับเนี่ย? ยินดีที่ได้พบนะครับ!”

เมื่อเห็นว่านเจิ้งหาวเป็นฝ่ายทักทายเย่เฉินก่อน แถมยังมีท่าทางเกรงใจ หลิวเจิ้งคุนก็รู้เลยว่าเรื่องนี้น่าจะจบได้แล้ว

ปกติแล้วเย่เฉินไม่ชอบจะทักทายหรือคบค้าสมาคมกับเจ้าของบริษัทอสังหาหรือว่าบริษัทไหนๆ

แต่วันนี้เขาอยู่ในพื้นที่ของอีกฝ่าย มีเรื่องต้องขอให้เขาช่วย เย่เฉินเองก็จำเป็นต้องเกรงใจอีกฝ่าย

เย่เฉินกล่าวพลางยิ้มน้อยๆ “สวัสดีครับคุณว่าน ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”

ว่านเจิ้งหาวกล่าว “คุณเย่ครับ ตอนนี้คุณเป็นถึงลูกพี่ใหญ่ในวงการเอ็กซ์เพรสกับเดลิเวอรี่เลยนะครับ ผมอยากจะลองทำธุรกิจในวงการเดลิเวอรี่บ้าง รอจะเรียนรู้จากคุณอยู่เลยครับ!”

เย่เฉินกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “คุณว่านเกรงใจกันเกินไปแล้วครับ อนาคตเราร่วมมือกันได้ครับ”

“รับปากกันแล้วนะครับผม วันนี้คุณเย่มาที่วิลล่าผมทำไมเหรอครับ คุณอยากจะซื้อวิลล่าในหมู่บ้านของผมเหรอครับ?” ว่านเจิ้งหาวกล่าวถาม

ที่จริงแล้วเย่เฉินแค่อยากจะเจอฉินหงเหยียนเท่านั้น ไม่เคยอยากซื้อวิลล่าในนี้มาก่อน

แต่ว่าคิดไม่ถึงเลยว่ายามที่นี่จะจัดการได้ยากเย็นขนาดนี้ สุดท้ายยังต้องลากว่านเจิ้งหาวที่เป็นถึงเจ้าของมาที่นี่ด้วย

ในเมื่อเจ้าของมาแล้ว เย่เฉินจะไม่ซื้อวิลล่าก็เกรงใจ

อีกทั้งฉินหงเหยียนเลือกจะอยู่ที่นี่ต้องเป็นเพราะชอบสภาพแวดล้อมที่นี่

ในเมื่อหล่อนชอบอยู่ที่นี่ งั้นเย่เฉินก็จะซื้อวิลล่าที่นี่ให้หญิงสาว เพื่อที่อนาคตหญิงสาวจะได้อยู่ในวิลล่าที่เขาซื้อ ไม่ใช่วิลล่าของสวี่ฉู่หมิง

เย่เฉินจึงกล่าว “ถูกต้อง ผมกะจะซื้อวิลล่าที่นี่สักหลัง แต่ตอนนี้ผมมีเรื่องด่วนต้องเข้าไปพบคนด้านใน คุณให้ผมเข้าไปก่อนแล้วพรุ่งนี้ผมจะให้คนมาจัดการซื้อ”

เย่เฉินเป็นถึงเจ้าของบริษัทแสนล้านที่โด่งดัง วิลล่าราคาแค่ไม่กี่ล้านเขาย่อมซื้อได้สบายๆ

ตามหลักแล้วว่านเจิ้งหาวไม่มีเหตุผลที่ไม่ที่จะไม่เชื่อเย่เฉิน ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ไว้หน้าเขา

แต่ว่านเจิ้งหาวกลับหัวเราะเจ้าเล่ห์ “คุณเย่ คุณต้องซื้อก่อนนะครับถึงจะเข้าไปด้านในได้”

เย่เฉินและหลิวเจิ้งคุนชะงักไปทันที

หลิวเจิ้งคุนตะคอก “ว่านเจิ้งหาวแกหมายความว่ายังไง? หรือว่าแกสงสัยว่าคุณเย่จะไม่มีปัญญาซื้อวิลล่าที่นี่เหรอ? เชื่อไหมว่าฉันเบิกเงินสดห้าล้านออกมาโยนใส่หน้าแกได้เดี๋ยวนี้เลย!”

“อาคุน ห้ามเสียมารยาท” เย่เฉินตำหนิหลิวเจิ้งคุน

ความจริงแล้วเย่เฉินเองก็รู้สึกไม่พอใจในตัวว่านเจิ้งหาวเช่นกัน

เป็นคนรวยๆ เหมือนกัน วันนี้ว่านเจิ้งหาวมีโอกาสได้รู้จักกับเย่เฉิน อย่าว่าแต่เย่เฉินจะซื้อพรุ่งนี้เลย ต่อให้เย่เฉินจะไม่ซื้อ แต่เขาก็ควรจะพยายามทำให้เย่เฉินพอใจ

อย่างไรเสียในวงการธุรกิจนั้นมีเพื่อนเพิ่มมาหนึ่งคนก็ถือว่ามีหนทางให้เดินเพิ่มขึ้น

ว่านเจิ้งหาวหัวเราะคิกคัก “เชื่อสิครับ ผมเชื่ออยู่แล้ว เพียงแต่ว่าซื้อวิลล่าเพียงหลังเดียวคุณก็ยังเข้าไปไม่ได้”

“หมายความว่ายังไง?” เย่เฉินมีสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก

ว่านเจิ้งหาวกล่าว “ผมรู้ว่าคุณเย่มีเงิน คุณหม่าบอกแล้วว่าคุณเป็นเศรษฐีที่รวยที่สุดในประเทศนี้ บวกกับผมอยากจะก้าวเข้าในวงการเดลิเวิรี่และขนส่ง เอาแบบนี้แล้วกัน คุณซื้อวิลล่าอ้ายฉินไห่ซานจวงของผมก็ได้ แต่ผมไม่เอาเงิน ขอเป็นหุ้น 30% ของเฉินเย่กรุ๊ปแทนได้ไหม?”

ตอนที่ 301 โดนขวางที่หน้าวิลล่า!
เย่เฉินคว้าแขนของฉินเสี่ยวตั่ว แล้วถามด้วยท่าทีขึงขัง “เสี่ยวตั่ว พี่สาวคุณช่วงนี้ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

ฉินเสี่ยวตั่วเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปมาของเย่เฉิน ทันใดนั้นเองก็ตกใจจนอ้าปากกว้าง

“อ๊าก! นายคงจะไม่คิดว่าพี่ฉันป่วยเป็นโรคอะไรร้ายแรงใช่ไหม? นายอย่าทำฉันกลัวสิ!”

ในละครทีวี พระเอกนางเอกที่รักกันมากมายจู่ๆ ก็เลิกกัน ส่วนมากเป็นเพราะคนหนึ่งป่วยหนักไม่อยากเป็นภาระอีกฝ่าย

ดังนั้นถึงได้จงใจบอกเลิกกัน อีกทั้งยังต้องทำทีไร้เยื่อใย ทั้งที่ความจริงแล้วยังรักอีกฝ่าย ไม่อยากให้อีกฝ่ายเสียใจ

เย่เฉินเพียงแต่เดามั่วๆ เท่านั้น เขาจึงปลอบ “เปล่าหรอก คุณอย่าเครียดเลย ผมแค่ถามไปเรื่อยเท่านั้นเอง”

ฉินเสี่ยวตั่วกล่าว “พี่สาวฉันไม่ได้ป่วยอะไร ไม่ได้ฉีดยา ไม่ได้กินยา แล้วก็ไม่ได้ไอ ไม่ได้ตัวร้อน เพียงแต่ดูเครียดๆ”

“แต่ถึงแม้ว่าหล่อนจะดูไม่ค่อยมีความสุข แต่มุ่งมั่นตั้งใจเรียนมากเลย!”

“เรียนเหรอ? เรียนอะไร?” เย่เฉินถามอย่างประหลาดใจ

ฉินเสี่ยวตั่วหัวเราะพลางเล่า “เรียนภาษาอังกฤษ ภาษาฝรั่งเศส แถมยังกลับไปเรียนมวยด้วย”

“ภาษาอังกฤษ ฝรั่งเศส มวย?”

เย่เฉินไม่เข้าใจจริงๆ ว่าไอ้สิ่งที่ไม่น่าจะเกี่ยวข้องกันพวกนี้ เกี่ยวข้องกันยังไงแล้วมันจะอธิบายอะไรได้

เย่เฉินมองไปที่ฉินเสี่ยวตั่วแล้วกล่าว “เสี่ยวตั่ว ผมสงสัยว่าที่พี่สาวคุณเลิกกับผมแล้วไปแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิงปุปปับแบบนี้ จะต้องมีเรื่องอะไรที่ลำบากใจแน่ๆ เลยไม่ได้บอกกับพวกเรา คุณจะต้องเข้าข้างผมนะ อย่าไปคิดว่าตาแก่นั่นเป็นคนดีอะไร เขาคิดมิดีมิร้ายกับพี่สาวคุณมานานแล้ว ไม่ได้เห็นพี่สาวคุณเป็นลูกเป็นหลานเฉยๆ”

ฉินเสี่ยวตั่วครุ่นคิด ถึงแม้ว่าหล่อนจะเคารพสวี่ฉู่หมิงเห็นเขาเป็นผู้อาวุโสมาตลอดเวลาที่ผ่านมาก็ตาม

แต่ว่าภรรยาของอีกฝ่ายยังจากไปไม่ถึงสองปี เขาก็แต่งงานกับฉินหงเหยียนที่เด็กกว่าเขาตั้งหลายปี หนำซ้ำยังเป็นลูกสาวของเพื่อนสนิทด้วย ทำให้ฉินเสี่ยวตั่วไม่เข้าใจ

ฉินเสี่ยวตั่วมองเย่เฉินแล้วกล่าว “ก็ได้ ฉันเข้าข้างนาย! พี่สาวฉันไม่ให้ฉันติดต่อกับนาย ฉันเลยลบ WECHAT ของนายไปแล้ว แต่ฉันยังมีอีก WECHAT นายแอดฉันมา”

“ได้”

เย่เฉินสแกนอีก WECHAT ของฉินเสี่ยวตั่วแล้วกล่าว “เสี่ยวตั่ว คุณพาผมไปหาพี่สาวคุณตอนนี้เถอะ”

ฉินเสี่ยวตั่วปฏิเสธพัลวัน “ไม่ได้ พี่สาวฉันห้ามเราติดต่อกันแล้ว ถ้าฉันพานายไปเจอหล่อน พี่สาวฉันเอาฉันตายแน่”

เย่เฉินไม่อยากทำให้อีกฝ่ายลำบากใจ “ก็ได้ งั้นคุณกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวผมหาวิธีไปเจอหล่อนเอง”

ฉินเสี่ยวตั่วหัวเราะคิกคัก “คืนนี้นายอยากจะแสดงหนังรักโรแมนติกเหรอ? ฉันจะรอนายที่บ้านนะ ฉันน่ะชอบดูฉากโรแมนติกพวกนี้ที่สุดเลย”

ฉินเสี่ยวตั่วสัมผัสได้ว่าคืนนี้เย่เฉินอาจจะต้องปีนหน้าต่างเพื่อมาพบหน้าฉินหงเหยียน

เย่เฉินยิ้มพลางลูบศีรษะฉินเสี่ยวตั่ว แล้วให้ซีกวาส่งหล่อนกลับ

หลังจากนั้นเย่เฉินก็เปลี่ยนชุดแล้วให้หลิวเจิ้งคุนหารถ Bently ในเมืองเสินเฉิงให้เขาสักคัน

เย่เฉินขับรถ Bently ไปที่วิลล่าอ้ายฉินไห่ซานจวง

ทว่าตอนที่ผ่านประตูใหญ่กลับเจอเข้ากับความยุ่งยากเล็กน้อย

ยามที่วิลล่าไม่ได้ปล่อยให้รถเย่เฉินผ่านเข้าไปในทันที แต่สอบถามเขาก่อนว่า “สอบถามหน่อยนะครับ คุณใช่เจ้าของวิลล่าในนี้หรือเปล่าครับ?”

หลิวเจิ้งคุนที่ประจำตำแหน่งคนขับรถกล่าว “ไม่ใช่ พวกเรามาพบลูกบ้านด้านใน”

ยามหน้าวิลล่ากล่าว “ต้องขอโทษด้วยนะครับ หมู่บ้านเราเป็นวิลล่าที่หรูหราที่สุดในเมืองเสินเฉิง เราไม่สามารถปล่อยให้คนที่ไม่ใช่ลูกบ้านเข้าหมู่บ้านได้ เพราะเหตุผลด้านความปลอดภัย ต้องขอโทษด้วยนะครับที่เราไม่สามารถปล่อยคุณเข้าด้านในหมู่บ้านได้”

หมู่บ้านเศรษฐีจำนวนมาก จะไม่ยอมปล่อยคนเข้ามาเพ่นพ่านให้หมู่บ้าน เรื่องนี้ก็ไม่ได้แปลกอะไร

หลิวเจิ้งคุนหันไปรายงานเย่เฉินที่นั่งอยู่ด้านหลัง “คุณชายเย่ ผมรู้จักเถ้าแก่คนหนึ่ง เขาอยู่ที่นี่พอดี เดี๋ยวผมโทรหาเขาให้เขามารับพวกเรา คุณชายรอสักครู่นะครับ”

“อ่อ” เย่เฉินพยักหน้ารับ

และแล้วหลิวเจิ้งคุนก็โทรเรียกชายวัยกลางคนที่รูปร่างกำยำคนหนึ่งให้มาหา

ชายผู้นี้เป็นคนเมืองเสินเฉิง ก่อนนี้ไปรู้จักกับหลิวเจิ้งคุนตอนอยู่อวิ๋นโจว โดยอีกฝ่ายเคยขอความช่วยเหลือจากเขาเพื่อให้รับมือกับคู่แข่ง

เมื่อเห็นหลิวเจิ้งคุน เขาก็มีท่าทีเกรงใจอย่างยิ่ง “แหม พี่คุน ลมอะไรหอบพี่มาที่นี่ได้ครับ?”

หลิวเจิ้งคุนลงจากรถมาจับมือกับชายคนดังกล่าว “คุณอู สบายดีใช่ไหมครับ ดูดีเหมือนเดิมเลย”

“ชมเกินไปแล้ว พูดถึงดูดี ใครจะเอาชนะพี่คุนได้ล่ะครับ” คุณอูกล่าวพลางหัวเราะ

หลิวเจิ้งคุนพูดตรงๆ “คุณอู ที่ผมมาคราวนี้เพราะอยากจะเข้าไปหาเพื่อนคนหนึ่ง คุณช่วยคุยกับยามหมู่บ้านคุณให้ปล่อยรถผมเข้าไปที”

คุณอูยังนึกว่าอีกฝ่ายมีเรื่องใหญ่โตอะไร ทันทีที่ได้ยินว่าเป็นเรื่องเล็กๆ แค่เข้าไปในวิลล่าก็รีบรับปากทันที “ไม่มีปัญหาเลยเดี๋ยวผมจัดการให้เอง!”

จากนั้นคุณอูก็เดินไปหายามของหมู่บ้านแล้วกล่าวว่า “ผมเป็นเจ้าของวิลล่าในหมู่บ้าน พวกเขาเป็นเพื่อนผม ปล่อยพวกเขาเข้าไปเร็วๆ!”

ยามกล่าว “ผมคงต้องขอเอกสารของเพื่อนๆคุณหน่อย”

คุณอูหัวเสียทันที “เอกสารบ้าบออะไร! ฉันจะไม่รู้เชียวเรอะว่าพวกเขาเป็นใคร? มีฉันรับรองแล้วจะเอาหลักฐานเอกสารบ้าบออะไร!”

คุณอูรู้ส่าหลิวเจิ้งคุนเป็นคนใหญ่คนโต จะให้เขามาแสดงเอกสารประจำตัวต่อกับยาม ก็จะทำให้เขาเสียศักดิ์ศรีไปเปล่าๆ

ยามยังคงยืนกราน “ต้องขอโทษด้วยครับ เพราะเบื้องบนค่อนข้างเข้มงวด จะต้องแสดงเอกสารประจำตัวก่อนถึงจะปล่อยไปได้”

คุณอู “แก…”

หลิวเจิ้งคุนค่อนข้างอ่อนไหวกับเรื่องแสดงเอกสารประจำตัวมากทีเดียว เพราะว่าเขาไม่ใช่คนดีอะไร แถมตัวเองยังเคยทำผิดอีก

หลิวเจิ้งคุนหัวเราะ “จะเอาเอกสารใช่ไหมได้สิได้ ผมไม่ได้เป็นนักโทษอะไรสักหน่อย จะกลัวการแสดงหลักฐานทำไม?”

หลิวเจิ้งคุนส่งเอกสารประจำตัวให้ยามคนนั้นดูแล้วพินิจมองสีหน้าของอีกฝ่ายอย่างละเอียด

หากเขาสังเกตเห็นสีหน้าแปลกประหลาด หรือท่าทางเหมือนจะแจ้งตำรวจของอีกฝ่ายแล้วเขาจะซ้อมอีกฝ่ายให้สลบทันที

ทว่าเห็นได้ชัดว่ายามตัวเล็กๆ ของเมืองเสินเฉิงคนนี้ไม่รู้จักหลิวเจิ้งคุน

หลังจากเห็นเอกสารของหลิวเจิ้งคุนแล้วเขาก็คืนให้กับเขา

“คราวนี้จะไปได้หรือยัง?” หลิวเจิ้งคุนถามยาม

แต่ว่ายามที่เฝ้าประตูส่ายหน้า “ขอดูเอกสารของคนในรถด้วยนะครับ”

“แกเป็นบ้าเหรอ? จะดูเอกสารประจำตัวไปทำไมเยอะแยะ?” หลิวเจิ้งคุนอดด่าไม่ได้

“อาคุน!”

เย่เฉินไม่อยากจะให้มีเรื่องมากมาย เขาแค่อยากจะไปเจอฉินหงเหยียนเพื่อถามเรื่องราวทั้งหมดให้ชัดเจน

แล้วบวกกับตัวเย่เฉินเองไม่เคยทำอะไรผิด ไม่เคยทำเรื่องน่าละอายอะไร

ดังนั้นเย่เฉินก็เลยยื่นเอกสารประจำตัวออกไปให้ยาม

“รีบๆ ดูเร็ว!” หลิวเจิ้งคุนส่งเอกสารไปให้ยาม แล้วกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์

ใครจะรู้ว่าหลังจากที่ยามเห็นแล้วใบหน้าเขากลับเปลี่ยนสีทันที “ขอโทษนะครับ พวกคุณเข้าไปในหมู่บ้านนี้ไม่ได้”

“แกพูดว่าอะไรนะ? ทำไมเข้าไปไม่ได้?” หลิวเจิ้งคุนกล่าวถาม

ยามกล่าว “ตอนนี้คนจะเข้าหมู่บ้านได้มีแค่เจ้าบ้านเท่านั้น พวกคุณไม่ใช่เจ้าของบ้าน พวกคุณจะเข้าไปไม่ได้”

หลิวเจิ้งคุนตะคอก “นี่มันกฎบ้าบออะไร? ฉันเข้าไปพบลูกบ้านในหมู่บ้านนี้ไม่ได้หรือไง? เจ้าของบ้านก็ออกมารับแล้วแกยังไม่ยอมให้ฉันเข้าไปอีกหรือไง? ฉันต้องซื้อวิลล่าที่นี่ใช่ไหมแกถึงจะยอมให้ฉันเข้าไป? แกคิดว่าฉันไม่มีปัญญาซื้อวิลล่าเน่าๆ ที่นี่ของพวกแกหรือไง? ช่วยดูรถที่ฉันขับด้วย!”

ยามหัวเราะน้อยๆ มองป้ายทะเบียนรถ “พวกคุณเป็นคนนอกพื้นที่ ป้ายทะเบียนรถเป็นของเมืองเสินเฉิง เกรงว่าพวกคุณคงจะเช่ารถ Bently คันนี้มาใช่ไหม?”

ตอนที่ 300 การตัดขาดของฉินหงเหยียน!
ฉินเสี่ยวตั่วระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ฮ่าๆ พี่ยังจะพูดอีกว่าอยากจะเลิกกับเย่เฉิน แค่บอกว่าผู้ชายที่พี่รักที่สุด พี่ก็พูดถึงเย่เฉินทันทีเลย เห็นชัดๆ เลยว่าผู้ชายที่พี่รักที่สุดคือเย่เฉินไม่ใช่คุณอาสวี่”

สีหน้าฉินหงเหยียนเก้อเขิน ท่าทางของหล่อนดูซูบซีดและอมทุกข์กว่าตอนอยู่เทียนไห่เมื่อเดือนก่อนมาก

ทว่านี่ไม่ได้ส่งผลกับความงดงามของหญิงสาว เพราะต่อให้ไม่ได้แต่งหน้า เพราะบุคลลิกที่วางตัวเป็นผู้ใหญ่และสูงส่งทั้งที่ไม่ได้แต่งหน้าแบบนี้ก็ยังดูสัสวยและชวนสะกดตากว่าอยู่ดี

เมื่อไม่มีท่าทางวางท่าของผู้บริหารแบบที่ผ่านมา หญิงสาวก็เหมือนผู้หญิงชาวจีนที่บอบบางน่าทะนุถนอม

หากเย่เฉินเห็นหล่อนในตอนนี้คงจะอดปรี่เข้ามากอดหล่อนไม่ได้ แล้วถนอมหล่อนทั้งคืน

ฉินหงเหยียนหัวเสียอย่างหนัก “พี่บอกเธอแล้วไง ว่าห้ามเธอไปเจอเย่เฉิน ห้ามติดต่อกับเขา เธอเห็นคำพูดพี่เป็นแค่ลมหรือไง?”

ฉินเสี่ยวตั่วรีบดึงมือพี่สาวแล้วออดอ้อน “อ๋อย พี่คะ พี่อย่าโกรธหนูเลย ก็เย่เฉินมาที่เมืองเสินเฉิงแล้วหาพี่ไม่เจอไม่ใช่หรือไงคะ พี่เองก็ไม่ได้คุยกับเขาให้รู้เรื่องชัดเจน หนูก็กลัวว่าเขาจะคิดสั้น เมื่อกี้ตอนเจอพี่เย่เฉิน เขาบอกหนูทุกอย่างเลย เขาบอกว่าเขารู้ว่าที่พี่โกรธเขาก็เพราะเขามีลูก

เขารับรองกับหนูแล้วว่าพี่ไม่ต้องเลี้ยงลูกเขา ไม่ต้องเป็นแม่เลี้ยงให้พวกเด็กๆ ลูกชายจากอดีตภรรยาของเขาจะโดนตระกูลเขามารับตัวไป ส่วนลูกสาวอายุสามขวบกว่าที่อยู่เมืองหลวง แม่เด็กจะเป็นคนเลี้ยงเอง แล้วเขาก็บอกว่าอยากจะมีลูกกับพี่สองคน ทรัพย์สมบัติอะไรก็มีมากพอจนทำให้พวกเขาใช้ได้สบายๆ ไปตลอดชีวิต พี่คะ หนูว่าเย่เฉินเขาก็ดูจริงใจดี พี่ก็ให้อภัยเขาไปเถอะ อย่างอนเขาเลย”

ฉินหงเหยียนยังคงมีท่าทีแน่วแน่ “ฉันกับเย่เฉินมันเป็นไปไม่ได้แล้ว ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับลูกเขาสองคน”

ฉินเสี่ยวตั่วถามอย่างประหลาดใจ “ไม่เกี่ยวกับลูกเขาเหรอ? พี่ไม่ได้เลิกกับเขาเพราะกลัวว่าจะต้องเป็นแม่เลี้ยงให้ลูกเขาเหรอ?”

พูดถึงเรื่องนี้ฉินเสี่ยวตั่วก็หงุดหงิด

ที่จริงจากที่หล่อนรู้จักกับพี่สาวของหล่อน หล่อนก็คิดว่าพี่สาวเป็นคนใจกว้าง อีกทั้งเรื่องที่หวังเจียเหยาตั้งท้อง ฉินหงเหยียนก็รู้เรื่องตั้งนานแล้ว

ลูกสองคนของหวังเจียเหยา มีคนหนึ่งในนั้นไม่ใช่ลูกเย่เฉิน

ถ้าฉินหงเหยียนติดใจจริงๆ ล่ะก็ คงจะขอเลิกกับเย่เฉินตั้งนานแล้ว ไม่มีทางยอมแต่งงานกับเย่เฉิน!

ฉินเสี่ยวตั่วงุนงง “ในเมื่อไม่เกี่ยวกับเรื่องลูกของเย่เฉิน แล้วทำไมพวกพี่สองคนต้องเลิกกันด้วย? เพราะช่วงนี้เขาไม่ค่อยมีเวลาให้พี่เหรอ? ถ้าเป็นเรื่องนี้หนูขอว่าพี่หน่อยเถอะ ช่วงนี้เขามีเรื่องกวนใจมากมาย ทั้งเรื่องลูกไม่ใช่ของเขา แล้วอยู่ๆ เขาก็มีลูกสาวงอกออกมาอีกคน ไม่ว่าจะเป็นใครก็ช่าง จะมีหน้ามาทำตัวอารมณ์ดีได้อีกหรอ? พี่คะ พี่เป็นคู่หมั้นของเขา ก็น่าจะเข้าใจเขาหน่อย แล้วก็น่าจะคอยอยู่เคียงข้างเขา คอยปลอบเขาหน่อย”

ฉินหงเหยียนนั่งบนโซฟาแล้วยกขาเรียวงามขึ้นมาพาดขาอีกข้าง “ไม่ใช่เพราะเรื่องนี้หรอก”

ฉินเสี่ยวตั่วนั่งลง ขาเรียวสวยของสองคนพี่น้องก็ทำให้คนไพล่รู้สึกไปว่ามีพริตตี้มอเตอร์โชว์อยู่ที่นี่

“งั้นมันเพราะอะไรกันแน่?” ฉินเสี่ยวตั่วซัก

ฉินหงเหยียนไม่ได้ตอบฉินเสี่ยวตั่วแต่เลี่ยงไปตอบว่า “เรื่องของพี่กับเย่เฉิน เธอไม่ต้องยุ่งหรอก สรุปเลยก็คือพี่กับเย่เฉินไม่มีอะไรกันแล้ว ตลอดชีวิตนี้จะไม่มีทางได้อยู่ด้วยกันอีก เธอก็ห้ามไปพบเขาอีก แล้วให้คนส่งตุ้มหูเพชรกับจดหมายนี้ไปคืนเขา”

จดหมายขอโทษที่เย่เฉินให้ฉินหงเหยียน หญิงสาวไม่แต่จะเปิดอ่าน มองออกว่าหล่อนตัดขาดจากเย่เฉินโดยสิ้นเชิง!

ฉินเสี่ยวตั่วกล่าว “พี่คะ พี่จะให้คนส่งตุ้มหูเพชรคืน? ให้ใครไปเหรอคะ? พวกผู้หญิงจากบริษัทขนส่งไป๋ลี่ของพี่หรือคนขับรถล่ะคะ? พี่รู้ไหมคะว่าตุ้มหูคู่นี้ราคากี่บาท? เจ็ดร้อยล้านเชียวนะ! พี่ไม่กลัวคนขโมยไประหว่างทางเหรอ?”

ฉินหงเหยียนปรายตามองตุ้มหูสีสวยที่มูลค่าควรเมืองคู่นั้นเล็กน้อย แค่มองปราดเดียวก็รู้ว่าตุ้มหูคู่นี้มีมูลค่าสูงส่ง

ฉินหงเหยียนกล่าว “ได้ งั้นเธอเอาไปคืนให้เย่เฉินเอง แล้วก็ไปบอกเขาด้วยว่าให้เขาออกไปจากเมืองเสินเฉิงได้แล้ว ต่อไปไม่ต้องมาพบฉันอีก แล้วก็วิลล่าหลังนั้นที่เทียนไห่ ฉันตั้งใจจะขายทิ้ง ฉันเก็บสัมภาะของตัวเองเรียบร้อยแล้ว เธอบอกให้เขากลับไปเทียนไห่แล้วจัดการเก็บของๆ เขาในวิลล่าไปได้แล้ว”

ฉินเสี่ยวตั่วได้ยินก็ทนไม่ได้แทนเย่เฉิน “พี่คะ พี่จะตัดขาดแบบนี้เลยเหรอคะ?”

ฉินหงเหยียนกล่าว “รีบไปรีบกลับ นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอเจอกับเขาแล้ว ต่อไปห้ามไปเจอกันอีก!”

พูดจบฉินหงเหยียนก็เดินขึ้นบ้านไป

“เฮ้อ”

ฉินเสี่ยวตั่วถอนหายใจ แล้วเก็บตุ้มหูเพชรมาแล้วหย่อนใส่กระเป๋า จากนั้นก็เดินออกจากวิลล่า

เมื่ออกมาแล้ว ฉินเสี่ยวตั่วก็กลัวว่าจะโดนคนปล้นไประหว่างทาง แล้วโทรหาซีกวาที่เป็นคนส่งหล่อนเมื่อครู่เพื่อให้เขามารับหล่อน

แล้วซีกวาก็ขับรถ BMW คันหนึ่งมารับหล่อน

“คุณหนูฉิน ทำไมถึงจะกลับไปเร็วขนาดนี้ล่ะครับ? ลืมของหรือเปล่าครับเนี่ย?” ซีกวาถาม

ฉินเสี่ยวตั่วทำปากยื่น “ฉันจะเอาของขวัญของเขาคืนให้เขา ไม่รู้ว่าพี่สาวฉันทำไมถึงต้องพยายามจะเลิกกับเขาให้ได้ เฮ้อ จริงสิ ซีกวา คุณบอกฉันมาตรงๆ ว่าช่วงนี้เย่เฉินได้แอบไปมีผู้หญิงคนอื่นที่ไหนหรือเปล่า?”

ซีกวาขับรถไปพร้อมกับรับรองกับฉินเสี่ยวตั่ว “คุณชายเย่กำลังทำงานยุ่งๆ ทุกวัน เดิมไม่มีแก่ใจมาสนใจเรื่อวุ่นวายจิปาถะแบบนี้หรอก พูดอีกอย่างคุณชายเย่ไม่สนใจเรื่องพวกนั้น ไม่อย่างนั้นประธานบริษัทตั้งแสนล้าน ผู้หญิงที่อยากอ่อยเขา ผมคอยขวางจนเหนื่อยเลย”

ฉินเสี่ยวตั่วครุ่นคิดแล้วก็พบว่าเย่เฉินไม่ได้เป็นคนเลวร้าย

แต่ในเมื่อไม่ได้เป็นเพราะสาเหตุนี้แล้วทำไมพี่สาวของหล่อนถึงต้องดึงดันจะเลิกกับเย่เฉินได้?

ตลอดทางที่เดินทางมาโรงแรมของเย่เฉิน ฉินเสี่ยวตั่วก็ไม่ค่อยเข้าใจปัญหานี้นัก

“เสี่ยวตั่ว? ทำไมคุณกลับมาไวขนาดนี้? หงเหยียนมาด้วยหรือเปล่า?”

ตอนที่เห็นหญิงสาวขณะที่เปิดประตูห้องให้ฉินเสี่ยวตั่ว เย่เฉินยังคิดว่าฉินเสี่ยวตั่วพาพี่สาวมาด้วย

แต่ว่าหญิงสาวกลับกล่าว “เลิกฝันหวานเถอะ ฉันมาคนเดียว”

ไม่เพียงเท่านั้นฉินเสี่ยวตั่วยังส่งกล่องตุ้มหูคืนเย่เฉินด้วย “พี่เขาบอกว่าไม่เอาของขวัญ จดหมายก็ไม่อ่านด้วย แล้วก็พี่เขาบอกว่าอยากจะขายวิลล่าที่เทียนไห่แล้ว ให้นายเอาข้าวของของนายออกจากวิลล่าไปให้หมดด้วย”

“อะไรนะ?”

เย่เฉินได้ยินคำพูดแบบนี้ก็ชะงักไปทันที

นี่เป็นการเลิกกันจริงๆ แล้วไม่คิดจะติดต่ออะไรกันอีก!

ฉินหงเหยียนเป็นคนซื้อวิลล่าที่ทั้งสองเคยอยู่ด้วยกันที่วิลล่า หล่อนย่อมมีสิทธิ์ทำแบบนี้

แต่เพราะอะไรนะ?

ฉินเสี่ยวตั่วกล่าวว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร ฉันบอกพี่เขาแล้วเรื่องคำสัญญาของนาย แต่หล่อนก็ไม่ยอมยกโทษให้นาย ฉันคิดว่าที่พี่เขาโกรธนายไม่ใช่เพราะเรื่องลูกหรอก แล้วก็ไม่ใช่เพราะนายไม่มีเวลาอยู่เป็นเพื่อนหล่อนด้วย นายไปทำเรื่องอะไรให้พี่เขาโมโหอีกหรือเปล่า?”

เย่เฉินคิดวนไปวนมา เรื่องอื่นอย่างนั้นเหรอ?

ตนเองไม่น่าจะมีเรื่องอะไรไปล่วงเกินฉินหงเหยียนแล้วนะ?

“นายค่อยๆ คิดเอาเองแล้วกัน พี่สาวฉันไม่ให้ฉันอยู่กับนายนาน ต่อไปฉันคงจะมาหานายไม่ได้แล้ว” ฉินเสี่ยวตั่วกล่าว

ในตอนที่ฉินเสี่ยวตั่วหันหลังเตรียมเดินออกไป เย่เฉินก็คว้าแขนหล่อน

ตอนที่ 299 ของขวัญอันมีมูลค่าประเมินไม่ได้ของเย่เฉิน!
“สวรรค์! ตุ้มหูเพชรสวยจังง!”

ฉินเสี่ยวตั่วตะลึง หล่อนเป็นแอร์โฮสเตสมักจะไปเที่ยวทั่วโลก หญิงสาวเคยไปร้านแบรนด์เนมมาแล้วทั่วโลก

แต่ว่าต่อให้เป็นผู้หญิงที่เคยเห็นโลกมามากอย่างหญิงสาว ยังตกตะลึงเมื่อเห็นตุ้มหูคู่นี้

ตุ้มหูเพชรที่มีคุณภาพแบบนี้ สวยจนทำให้คนหยุดหายใจ หล่อนยังไม่เคยเห็นมาก่อน

ตุ้มหูเพชรสองเม็ดนี้ เป็นสีฟ้าหนึ่งเม็ด และสีชมพูอีกหนึ่งเม็ด

ฉินเสี่ยวตั่วอดไม่ได้ หล่อนยื่นนิ้วขาวเรียวงามออกไปแตะเพชรเม็ดหนึ่งมาดูพินิจดูใกล้ๆ แล้วเพ้อ “สวยจังเลย…”

เย่เฉินเห็นท่าทางโง่งมของฉินเสี่ยวตั่วก็หัวเราะออกมา ตุ้มหูคู่นี้เป็นของขวัญที่ไม่ว่าผู้หญิงคนใดก็ไม่อาจปฏิเสธได้!

เย่เฉินแนะนำ “ตุ้มหูเพชรสองเม็ดนี้ ชื่อ Apollo กับ Artemis เทพแห่งดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ เพชรชื่อ Apollo สีฟ้า 14.54 กะรัต ภายในไม่มีตำหนิ ส่วน Artemis สีชมพู 16.00 กะรัต ความใสอยู่ที่ VVS2 เป็นตุ้มหูเพชรที่แพงที่สุดในโลก”

ฉินเสี่ยวตั่วถามอย่างประหลาดใจ “ตุ้มหูคู่นี้ราคาเท่าไหร่?”

เย่เฉินกล่าว “เม็ดสีชมพูราคาเกือบสองร้อยล้าน ส่วนเม็ดสีฟ้าราคาห้าร้อยล้าน ”

“อะไรนะ? ห้า…ร้อยล้าน”

มือของฉินเสี่ยวตั่วที่หยิบตุ้มหูราคาห้าร้อยล้านนั้นสั่นระริก!

คิดไม่ถึงเลยว่าตุ้มหูเพชรเม็ดเล็กๆ จะราคาแพงเสียยิ่งกว่าบ้านที่แพงที่สุดในเมืองเสินเฉิงเสียอีก!

“ฮือๆ…. อิจฉาพี่สาวจังเลย”

ดวงตาฉินเสี่ยวตั่วฉายแววริษยา ตุ้มหูเพชรแบบนี้ ใครจะไม่อยากได้บ้าง?

ฉินเสี่ยวตั่วคล้องแขนเย่เฉินราวจะเอาใจเขา “พี่เขย งั้นพอจะยกตุ้มหูสีชมพูที่ราคาถูกกว่านิดหน่อยเม็ดนั้นให้ฉันใส่ได้ไหมคะ? นะคะนะๆ”

ฉินเสี่ยวตั่วขอร้องเย่เฉินไปพร้อมๆ กับเขย่ามือเขาไปด้วย

ฉินเสี่ยวตั่วหุ่นดีเกินไป หล่อนกอดแขนเขาแบบนี้ทำให้เขาออกจะตะขิดตะขวงใจไม่น้อย เพราะอาจจะไปแตะโดนอะไรที่ไม่ควรไปโดน

เย่เฉินกล่าว “ฮ่าๆ ขอแค่พี่สาวคุณยอม ผมก็ไม่ติดใจอะไรหรอก”

“ขอบคุณค่ะพี่เขย ฉันรู้อยู่แล้วว่าพี่เขยใจดีที่สุด!” ฉินเสี่ยวตั่วชมเชยเขาอย่างดีใจ

และเป็นอย่างที่คิด มีเงินย่อมดีกว่าอยู่แล้ว ถึงสัปดาห์ที่ผ่านมาไม่มีเวลาอยู่เป็นเพื่อนแฟนสาว ทำผิดต่อแฟนสาวและทำผิดต่อคนในครอบครัวของแฟนสาวด้วย

แต่ขอแค่ส่งมอบของขวัญที่มูลค่าสูงขนาดนี้ออกไปให้แล้ว พวกหล่อนจะต้องให้อภัยเขาแน่

“เอาเถอะ ฉันจะรีบไปส่งมอบของขวัญและจดหมายของนายให้พี่สาวฉันเดี๋ยวนี้ นายรอข่าวดีจากฉันก็แล้วกัน!”

ฉินเสี่ยวตั่ววางเพชรมูลค่าแพงเทียมฟ้าลงในกล่องนั้นอย่างระมัดระวัง ถือเอาไว้ในมือแล้วเตรียมตัวกลับ

เย่เฉินพยักหน้ารับแล้วถาม “จริงสิ พี่สาวคุณตอนนี้อยู่ที่ไหน? อยู่ที่บ้านหรือนอนโรงแรม”

เมืองเสินเฉิงเป็นสถานที่ที่ฉินหงเหยียนเติบโต หล่อนน่าจะมีบ้านที่นี่

ต่อให้ไม่มีแต่ฉินเสี่ยวตั่วก็อยู่ที่นี่ ฉินหงเหยียนก็น่าจะอยู่กับน้องสาว

ฉินเสี่ยวตั่วกล่าววว่า “พี่สาวฉันตอนนี้อยู่ในวิลล่าของคุณอาสวี่”

“อะไรนะ? หล่อนอยู่บ้านสวี่ฉู่หมิง? พวกเขาอยู่ด้วยกันเหรอ?”

ใบหน้าเย่เฉินคล้ำเขียว เขาเคยโดนทรยศหักหลังจากคนรักมาก่อนจึงอ่อนไหวกับเรื่องแบบนี้เป็นอย่างมาก!

ตอนหวังเจียเหยาอยู่กับเย่เฉินยังเรียกผู้ชายให้มาหา

แต่สถานการณ์ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าฉินหงเหยียนไปอยู่ที่บ้านของสวี่ฉู่หมิงเสียอย่างนั้น!

หรือว่าฉินหงเหยียนนอนกับสวี่ฉู่หมิงไปแล้วเพราะโกรธเขา?

ถ้าหากเป็นแบบนี้เย่เฉินคงจะโกรธหญิงสาวจริงๆ!

ฉินหงเหยียนจะโกรธที่เย่เฉินไม่สนใจหล่อนก็ได้ จะโกรธที่จู่ๆ เย่เฉินมีลูกเล็กเด็กแดงโผล่ออกมาทำให้หล่อนต้องตกที่นั่งลำบาก

แต่ว่าหล่อนไม่ควรจะวิ่งโร่มานอนกับคนรักเก่าโดยไม่พูดไม่จาแบบนี้!

นี่คือการล้างแค้นชัดๆ!

ฉินเสี่ยวตั่วรีบร้อนอธิบาย “แหม ไม่ได้น้อยด้วยกัน คุณอาสวี่มีบ้านในเมืองเสินเฉิงตั้งเยอะตั้งแยะ พี่สาวฉันก็แค่อาศัยอยู่ในบ้านหนึ่งในนั้นของเขาเท่านั้นแหละ คุณอาเขาไม่ได้อยู่กับพี่สาวฉัน”

“นายเชื่อฉันได้ 100% เพราะว่าหลายวันมานี้ฉันนอนกับพี่เขาตลอด คุณอาสวี่ยังไม่เคยค้างคืนเลย” พอได้ยินฉินเสี่ยวตั่วพูด เย่เฉินก็เลยสบายใจ

เขาเองก็คิดว่าฉินหงเหยียนไม่น่าจะทรยศตนเอง ที่จงใจนอนอยู่ในบ้านของสวี่ฉู่หมิงก็เพื่อจงใจยั่วโมโหเขา ทำให้เย่เฉินเกิดหึงหวงหล่อน

ผู้หญิงยิ่งว่าง่าย เป็นผู้ใหญ่ก็ยิ่งโดนผู้ชายละเลย

กลับกันยิ่งเป็นผู้หญิงที่ขี้งอแงเท่าไหร่ ผู้ชายก็ยิ่งเป็นห่วงมากขึ้นเท่านั้น

และในเวลานี้เองฉินเสี่ยวตั่วก็ทำปากยื่นพลางกล่าว “นายสบายใจเถอะน่า พี่สาวฉันจงใจยั่วโมโหนาย นายลองคิดดูนะ คุณอาสวี่เป็นผู้อาวุโสของพวกเรา เป็นเพื่อนสนิทของพ่อพวกเรา พวกเขาจะแต่งงานกันได้ยัง? แค่ดูก็รู้แล้วว่าเป็นเรื่องโกหกจริงไหม?”

ฉินเสี่ยวตั่วยิ้มไปพูดไป ทว่าได้ยินคำอธิบายแบบนี้ของฉินเสี่ยวตั่วแล้ว เย่เฉินก็ตึงเครียดขึ้น

เขาเห็นด้วยกับข้อสันนิษฐานที่ว่าฉินหงเหยียนแสร้งแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิงเป็นเพียงเรื่องโกหก

แต่เหตุผลที่ฉินเสี่ยวตั่วกล่าวมานี้ทำให้เขาไม่มั่นใจนัก!

เพราะว่าเมื่อสิบปีก่อนสวี่ฉู่หมิงก็ไม่ได้เป็นแค่ญาติผู้ใหญ่ของหญิงสาว ตอนนั้นเขาได้แตะต้องล่วงเกินฉินหงเหยียนไปแล้ว!

ฉินเสี่ยวตั่วใสซื่อ จนวันนี้ก็ยังไม่รู้เรื่องที่พี่สาวของตนเองโดนญาติผู้ใหญ่ที่หล่อนนับถือเลี้ยงดู!

เมื่อฉินหงเหยียนบอกน้องสาวตนเองเรื่องนี้ เย่เฉินเองก็ไม่อยากบอกเรื่องนี้กับฉินเสี่ยวตั่ว และไม่อยากจะพูดอะไรอีก

“เดินทางระวังแล้วกัน เดี๋ยวผมจะให้คนไปส่งคุณ”

“อืมๆ บ๊ายบาย แต่งตัวหล่อๆ รอข่าวดีจากฉันแล้วกัน!”

“OK!”

เมื่อได้ยินคำรับรองจากฉินเสี่ยวตั่วแล้ว เย่เฉินก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

ลำดับต่อมาแค่ต้องรอให้ฉินเสี่ยวตั่วจัดแจงให้พวกเขาสองคนเจอหน้ากันก็พอ!

……

ไม่นานนัก ซีกวาก็เป็นคนขับรถด้วยตนเองไปส่งฉินเสี่ยวตั่วที่วิลล่าอ้ายฉินไห่ซานจวงที่ฉินหงเหยียนพำนักอยู่

วิลล่าแห่งนี้ก็ถือเป็นวิลล่าหรูในเมืองเสินเฉิง

ที่ตั้งของวิลล่าแห่งนี้ถูกขนานนามเป็น ‘เขตคนรวยลำดับที่เก้าของโลก’ ด้านหลังติดกับภูเขาปัวหลัวที่สูงจากระดับน้ำทะเล 300 กว่าเมตร มีออกซิเจนจากธรรมชาติ

สามารถพูดได้ว่าที่นี่เป็นพื้นที่ที่อุดมสมบูรณ์และเต็มไปด้วยธรรมชาติที่สุดในเมืองเสินเฉิง

“ขอบคุณนะคะพี่กวา ส่งแค่ที่ประตูก็พอแล้ว ที่นี่ยามตรวจเข้ม ห้ามรถขับเข้า ฉันไปล่ะ!”

ฉินเสี่ยวตั่วยิ้มแล้วโบกมือ

“คุณหนูระวัง! หากมีเรื่องอะไรคุณโทรหาผมได้ตลอดเวลานะครับ!” ซีกวากล่าวอย่างนอบน้อม

“ฮ่าๆ ค่ะๆ”

ฉินเสี่ยวตั่วยิ้ม เป็นครั้งแรกที่โดนคนเรียก ‘คุณหนู’ หล่อนรู้สึกว่าพวกลูกน้องของเย่เฉินน่าสนใจอย่างมาก

ถึงแม้สวี่ฉู่หมิงจะรู้ว่าเย่เฉินมีเงินมาก แต่จากสถานการณ์ก็เห็นได้ชัดเจนว่าฟากเย่เฉินจะเก่งกว่าเล็กน้อย

เมื่อกลับถึงวิลล่า ฉินเสี่ยวตั่วตระโกนเสียงกร้าว “พี่คะ หนูกลับมาแล้ว!”

แต่ว่าฉินหงเหยียนอยู่ในห้องรับแขกชัดๆ แต่ขานรับหญิงสาว

เดินเข้ามาดูใกล้ๆ ก็พบว่าหูของฉินหงเหยียนยัดหูฟังไร้สายเอาไว้

ฉินเสี่ยวตั่วถอดหูฟังฉินหงเหยียนออกมา ปรายตามองมือถือฉินหงเหยียนแล้วกล่าว “พี่คะ พี่หัดภาษาอังกฤษอยู่หรอคะ ช่วงนี้ทำไมพี่ชอบเรียนภาษาอังกฤษจังเลยคะ ที่จริงระดับภาษาอังกฤษของพี่ออกไปเที่ยว คุยกับชาวต่างชาติก็รู้เรื่องแล้วนี่นา อ้อ ฉันรู้แล้ว เพราะพี่คิดว่าค่อไปอาจจะต้องย้ายไปอังกฤษกับเย่เฉินล่ะสิ ก็เลยเตรียมตัวทำความคุ้นเคยกับที่นั่นเอาไว้ล่วงหน้าใช่ไหม?”

ฉินหงเหยียนมีสีหน้าไม่พอใจ “เธอพูดเหลวไหลอะไร ฉันกำลังจะแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิงอยู่แล้ว เลิกพูดถึงเย่เฉินที”

ฉินเสี่ยวตั่วหัวเราะคิกคัก หล่อนรู้ว่าพี่สาวยังชอบเย่เฉินอยู่ จึงส่งกล่องตุ้มหูเพชรในมือให้พี่สาว “นี่ค่ะพี่”

“อะไรเหรอ?” ฉินหงเหยียนถาม

“เปิดออกมาดูก็รู้เอง” ฉินเสี่ยวตั่วทำท่าทีลึกลับ

ฉินหงเหยียนรีบมาแล้วเปิดออกดู ทันใดนั้นเองก็ตกใจจนเอามือปิดปาก “ตุ้มหูเพชรที่ฉันชอบที่สุด! Apolla กับ Artemis นี่นา! ใครให้มาเหรอ?”

ฉินเสี่ยวตั่วหัวเราะคิกคัก “พี่ทายสิคะ”

“สวี่ฉู่หมิงเหรอ?” ฉินหงเหยียนถาม

ฉินเสี่ยวตั่วส่ายหน้า “ไม่ใช่ค่ะ ผู้ชายที่พี่รักที่สุดคนนั้นให้มาต่างหาก!”

ใบหน้าฉินหงเหยียนเปลี่ยนสีทันที “เย่เฉินเหรอ? เธอไปเจอเขามาเหรอ?”

ตอนที่ 298 พบฉินเสี่ยวตั่ว!
ผู้หญิงทุกคนต้องการการคนอยู่เคียงข้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้หญิงในประเทศนี้ และมากกว่าไปนั้นคือผู้หญิงที่หน้าตาสะสวย

ผู้หญิงสวยๆ มีคนตามจีบมากมาย ถ้าคุณไม่สนใจหล่อนหลายๆ วันเข้าอาจจะโดนผู้ชายคนอื่นๆ อาศัยจังหวะนี้เข้ามาในความสัมพันธ์ก็ได้

เพราะข้างๆ ผู้หญิงสวยๆ มักจะมีตัวสำรองคอยเสียบจำนวนนับไม่ถ้วน

สวี่ฉู่หมิงถือว่าเป็นคนที่โชกโชนในด้านผู้หญิง หลังจากที่เขารู้ว่าเย่เฉินมีลูกสองคน เขาจะไม่ฉวยโอกาสเอาเรื่องนี้มาโจมตีเย่เฉิน ล้างสมองฉินหงเหยียนได้อย่างไร?

ยกตัวอย่างเช่นสามีมีลูกกับผู้หญิงคนอื่น อนาคตคงจะมีความยุ่งยากมามากมาย ไม่เหลือทรัพย์สินเอาไว้ให้คุณอะไรแบบนี้

เย่เฉินเดาว่าสวี่ฉู่หมิงก็น่าจะพูดอะไรแบบนี้กับหญิงสาวแน่ๆ

และแล้วเครื่องบินก็ลอยมาเหนือเมืองหลวง ตอนนี้เป็นเวลากลางวันแสกๆ ทิวทัศน์ภายนอกไม่ได้สวยงามน่าชมอะไรนักหนา

ถ้าหากว่าเป็นทิวทัศน์ตอนกลางคืนในเมืองใหญ่ๆ จะที่นี่ เทียนไห่ นิวยอร์คหรือลอนดอน นั่งเครื่องบินหรือว่าเครื่องร่อน

เมื่อมองวิวเมืองด้านล่างผ่านทางหน้าต่าง เห็นโคมไฟมากมายทอแสงสว่างเป็นทะเลดวงไฟ ทำให้คนหลงใหลอย่างมาก

เย่เฉินกล่าวถาม “งานแต่งงานของหงเหยียนกับสวี่ฉู่หมิงกำหนดเอาไว้วันไหน? ”

หลิวเจิ้งคุนตอบ “วันที่ 15 มีนาคม”

“เหลือเวลาอีก 5 วันพออยู่แล้ว”

ตอนนี้เป็นวันที่ 10 มีนาคม เย่เฉินมีเวลาอีก 5 วันทำให้ฉินหงเหยียนเปลี่ยนใจ เวลาประมาณนี้ถือว่าเพียงพอแล้วสำหรับเขา

เพราะเดิมทีเย่เฉินและฉินหงเหยียนไม่ได้มีปัญหาอะไร เพียงแต่มีลูกงอกออกมาก็เท่านั้น

ซึ่งในจุดนี้เย่เฉินแค่ต้องอธิบายให้ชัดเจน และให้คำสัญญาในเรื่องของทรัพย์สินอะไรพวกนี้ ปัญหาก็จะถูกแก้ไขไปจนเรียบร้อย

สามชั่วโมงต่อมาเย่เฉินก็บินมาจากฝั่งเหนือสุดของประเทศนี้ มาถึงฝั่งใต้สุด

อากาศเมืองเสินเฉิงค่อนข้างอบอุ่น เพิ่งลงมาจากเครื่องบิน เย่เฉินก็สลัดเสื้อโค้ทตัวหาเทอะทะออกแล้วไปพักผ่อนที่โรงแรม

เมื่อมาถึงโรงแรมแล้วเย่เฉินก็หันไปสั่งหลิวเจิ้งคุน “ไปลองสืบหาที่พักของสวี่ฉู่หมิงในเมืองเสินเฉิง รวมไปถึงที่ตั้งของบริษัทด้วย”

“ครับคุณชาย1!”

ตอนนี้เย่เฉินอยากจะเจอฉินหงเหยียนใจจะขาด แต่จนตอนนี้ก็ยังโทรหาฉินหงเหยียนไม่ติด

ดังนั้นเย่เฉินถึงได้ส่งข้อความหาฉินเสี่ยวตั่ว

“เสี่ยวตั่ว ผมอยู่ที่เมืองเสินเฉิง ผมอยากจะขอนัดเจอคุณหน่อย”

ฉินเสี่ยวตั่วตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ตอนนี้ไม่ได้ ฉันต้องไปส่งพี่สาวไปลองชุดแต่งงาน หนึ่งทุ่มวันนี้เดี๋ยวฉันไปหา”

ฉินหงเหยียนเริ่มเลือกชุดแต่งงานแล้วเหรอ? หล่อนเอาจริงแฮะ!

เย่เฉินรู้สึกแย่อย่างมาก แต่ว่าตอนนี้เขาทำได้เพียงทำความเข้าใจกับเรื่องนี้ผ่านทางฉินเสี่ยวตั่ว

รออยู่ที่โรงแรมชั่วโมงกว่า เย่เฉินก็ได้ยินเสียงเคาะประตูอย่างรวดเร็ว

เย่เฉินเปิดประตู ก็พบว่าด้านหน้าประตูมีสาวสวยเรียวขาวยาวยืนอยู่ หญิงสาวคนนั้นก็คือฉินเสี่ยวตั่ว!

“เสี่ยวตั่ว คุณมาแล้วเหรอ” เย่เฉินดีใจอย่างมาก

ฉินเสี่ยวตั่วเดินเข้ามาในห้อง แล้วตบตีเย่เฉินก่อน

“เย่เฉินทำไมถึงเพิ่งมา! ฉันรึก็อุตส่าห์ช่วยนายขอพี่ฉันแต่งงาน หลังจากขอแต่งงานแล้ว นายไปทำอะไรใส่พี่สาวกันแน่ พี่ฉันถึงโกรธขนาดนี้จนไปแต่งงานกับคนรุ่นอาอย่างสวี่ฉู่หมิงได้เนี่ย!”

ฉินเสี่ยวตั่วคาดโทษเย่เฉิน

เย่เฉินคว้ามือฉินเสี่ยวตั่ว รีบร้อนกล่าวคำขอโทษ “ขอโทษด้วยนะ เรื่องนี้ผมผิดเองจริงๆ หลังจากขอพี่สาวคุณแต่งงานแล้ว เดิมทีก็ตั้งใจจะรีบจัดงานแต่งงานให้เร็วที่สุด แต่อยู่ๆ เมียเก่าผมก็คลอดลูก พอผลตรวจ DNA ของเด็กๆ ออกมาแล้วมีเด็กคนหนึ่งไม่ใช่ลูกผม หล่อนก็ไม่ยอมสักทีว่าพ่อของเด็กเป็นใคร

ผมโกรธมาก ก็เลยยุ่งๆ กับการควานหาตัวพ่อเด็ก ผลคือเจอตัวหมอนั่น แล้วเรื่องในอดีตที่เคยเกิดขึ้นก็ค่อยๆ แดงออกมาเยอะแยะไปหมด ผลกลายเป็นว่า ผมมีลูกสาว 3 ขวบกว่าอยู่ที่เมืองหลวงหลังจากที่ผมบอกพี่สาวคุณ พี่สาวคุณก็โกรธจนวางสายไปเลย ไม่สนใจผมไปตั้งหลายวัน คิดไม่ถึงว่าหล่อนจะโกรธจนไปแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิง”

ฉินเสี่ยวตั่วเป็นน้องสาวในไส้ของฉินหงเหยียน เย่เฉินจึงเห็นอีกฝ่ายเป็นญาติ ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลจะปิดบังหล่อน

หลังจากฉินเสี่ยวตั่วได้ยินแล้วก็อดทุบเย่เฉินไม่ได้ “ก็ได้ เย่เฉิน ฉันก็คิดว่านายเป็นคนรักเดียวใจเดียว ที่แท้นายก็เป็นผู้ชายเจ้าชู้นี่นา นายมีผู้หญิงด้านนอกเยอะแยะขนาดนี้ จู่ๆ ก็มีลูกสองคนโผล่ออกมา? มิน่าล่ะพี่สาวฉันถึงอยากจะเลิกกับนาย กลับกันถ้าเป็นฉัน ฉันก็จะเลิกกับนายเหมือนกันแหละ! ใครจะชอบเป็นแม่เลี้ยงให้ลูกนายกับผู้หญิงคนอื่นล่ะ!”

เย่เฉินเองก็รู้สึกว่าที่ฉินหงเหยียนเลิกกับตนเองน่าจะเป็นเพราะสาเหตุนี้

แต่เย่เฉินยังประคองให้อีกฝ่ายทรุดตัวนั่งลงแล้วปลอบ “เสี่ยวตั่ว เรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องในอดีต หลังจากที่คบหากับพี่สาวคุณ ผมก็ไม่ได้ชอบใครอีก อีกอย่างผมไม่มีทางกลับไปคืนดีกับพวกหล่อน ส่วนเรื่องของลูก ลูกของหวังเจียเหยาจะโดนตระกูลเย่มารับตัวไปเร็วๆ นี้ แล้วลูกสาวที่อยู่เมืองหลวงก็ได้แม่เขาดูแล เด็กสองคนนี้ไม่จำเป็นต้องลำบากฉินหงเหยียนดูแล ผมไม่เคยอยากให้ฉินหงเหยียนเป็นแม่เลี้ยงใคร หรือมาช่วยผมเลี้ยงลูกๆ”

ฉินเสี่ยวตั่วเองเดือดปุดๆ อยากจะโวยวายแทนพี่สาวตนเองแล้วถาม “นายจะดีกับพี่สาวฉันใช่ไหม?”

“แน่สิ!” เย่เฉินยืนกราน

“งั้นตอนนี้นายมีลูกสาวกับลูกชายแล้ว ยังอยากมีลูกกับพี่สาวฉันไหม?” ฉินเสี่ยวตั่วซักไซร้

เย่เฉินพยักหน้ารับอย่างแน่วแน่ “แน่นอนสิครับ อีกอย่างผมกับฉินหงเหยียนจะมีลูกด้วยกันอย่างน้อยสองคนด้วย และแน่นอนว่าทั้งหมดนี้ต้องแล้วแต่หงเหยียน หล่อนอยากมีลูกกี่คนก็ตามใจหล่อนทั้งนั้น”

ฉินเสี่ยวตั่วถามต่อ “แล้วลูกที่คลอดออกมานายจะรักใครที่สุด? นายอยากให้ลูกใครรับมรดกของตระกูลเย่ของนาย?”

ถ้าหากว่าเป็นเพียงเพราะเรื่องปัญหาทรัพย์สินแล้วหญิงสวเลยเลิกกับเขา เขาก็ไม่จำเป็นต้องร้อนใจอีก

เย่เฉินกล่าว “ถึงแม้ว่าลูกของผมทุกคนจะเหมือนๆ กันสำหรับผม แต่ว่าผมไม่รู้สึกอะไรกับแม่ของลูกอีกสองคน ผมรักหงเหยียนที่สุด ผมยอมต้องรักลูกของเราสองคนมากกว่าอยู่แล้ว ส่วนเรื่องปัญหาทรัพย์สิน พวกคุณไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนี้เลยจริงๆ เพราะทรัพย์สมบัติตระกูลเย่ของเรามีเท่าไหร่ผมยังไม่รู้เลย น่าจะพอให้ลูกของผมคนหนึ่งใช้ได้ทั้งชีวิต”

ได้ยินเย่เฉินพูดแบบนี้ ฉินเสี่ยวตั่วก็อ้าปากกว้าง เพราะว่าหล่อนสงสัยในเรื่องเงินทองของตระกูลเย่มากทีเดียวเลยถามต่อ “จริงเหรอ? ตระกูลเย่ของพวกนายมีเงินขนาดนี้เลยเหรอ?”

เพิ่งพูดจบก็พบว่าตนเองกำลังจะหลุดออกจากหัวข้อหลัก กระแอมแล้วทำท่าทีจริงจัง “วันนี้นายรับปากกับฉัน นายต้องจำเอาไว้ให้ดีๆ มิฉะนั้นฉันจะจับนายตอน ให้นายไม่ใช่ชายแท้เต็มร้อย!”

ฉินเสี่ยวตั่วพูดพลางยื่นนิ้วกลางกับนิ้วชี้ที่เรียวยาวออกมา แล้วจิ้มลงไปบนขาของเขา

เย่เฉินชะงัก “นี่มันท่าแทงตาไม่ใช่เหรอ?”

ฉินเสียวตั่วแค่นเสียงอย่างไม่พอใจ “เป็นไอ้บบอดกับขันทีจะต่างอะไรกัน?”

เย่เฉินหัวเราะคิกคัก “น้องสะใภ้ที่เคารพ คุณสบายใจเถอะ ผมขอรับรอง ว่าจะไม่มีทางลืมแน่นอน คุณช่วยทำให้ผมเจอกับฉินหงเหยียนเร็วๆ หน่อย”

ฉินเสี่ยวตั่วมีท่าทีลำบากใจ “ตอนนี้ไม่ได้หรอก เมื่อวันก่อนๆ พี่เขาเพิ่งบอกฉันว่าห้ามไม่ให้ฉันติดต่อนาย แล้วมาเจอหน้านาย คราวนี้ฉันแอบมา! หล่อนโกรธนายจริงๆ ฉันกลับไปก่อนล่ะ กลับไปโน้มน้าวหล่อน เอาคำพูดของนายในวันนี้ไปบอกหล่อน รอหล่อนให้อภัยนาย ฉันจะจัดแจงให้พวกนายได้เจอหน้ากัน”

เย่เฉินพยักหน้ารับ “ได้ ผมมีของขวัญจะให้พี่สาวคุณ คุณช่วยเอาไปให้ผมหน่อย”

เย่เฉินส่งกล่องของขวัญที่ประณีตงดงาม และจดหมายอีกฉบับหนึ่งให้หญิงสาว

ฉินเสี่ยวตั่วรับมาแล้ว ก็เปิดกล่องออกดูอย่างประหลาดใจ “ของอะไรน่ะ?”

เมื่อเปิดดูแล้ว แววตาสองข้างของฉินเสี่ยวตั่วก็เป็นประกาย ยืนตัวค้างแข็งทันที!

ตอนที่ 297 ซูมู่หลิน : คุณปู่ครับช่วยผมด้วย!
ฟิ้ว~!

ฟิ้ว~!

ซูมู่หลินยังคงผิวปากอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ทว่ายิ่งเขาผิวปากก็ยิ่งหมดหวัง

“เกิดอะไรขึ้น? คนของฉันล่ะ? ทำไมยังไม่เข้ามา?”

เย่เฉินถลาไปคุยกับซูมู่หลิน “คนของคุณคงไม่เข้ามาหรอก ไปเถอะ ตกลงกันแล้วว่าจะส่งคุณขึ้นสวรรค์ ฉันพูดแล้วจะต้องทำตามที่พูดให้ได้”

แล้วเย่เฉินและซีกวาก็ฝืนยัดซูมู่หลินเข้าไปด้านใน UFO

หลังจากนั้นซีกวาก็นั่งในบริเวณที่นั่งของคนขับ ส่วนซูมู่หลินนั้นนั่งตรงบริเวณด้านข้างคนขับ

แล้วซีกวาก็บินขึ้นบนอากาศอย่างรวดเร็ว

“ว้าว คุณน้าบินกับคุณอาหัวล้านไปแล้ว!” ซือซือแหวนหน้ามองยานทรงกลมที่ยิ่งบินขึ้นสูงมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเล็กลงไปทุกที

ส่วนซูมู่ชิงนั้นเป็นห่วงความปลอดภัยของ ซูมู่หลิน “เย่เฉิน…”

เย่เฉนกล่าวกับซูมู่ชิงว่า “สบายใจเถอะครับ เขาไม่ตายหรอก”

ถ้าหากว่าเย่เฉินฆ่าเขา ก็คงจะไม่ใช่วิธียุ่งยากแบบนี้ แต่การลงโทษในครั้งนี้ก็ถือว่ามาหพอจะทำให้เย่เฉินหายโกรธ

ในอากาศ ซีกวาเป็นคนขับ UFO ส่วนซูมู่หลินนั้นตึงเครียดจนเหงื่อแตกพลั่ก

ทันใดนั้นเองซูมู่หลินก็หยิบเอากุญแจดอกหนึ่งออกมา กุญแจดอกนี้หน้าตาเหมือนกุญแจธรรมดาๆ แต่ที่จริงแล้วมีมีดด้ามเล็กๆ ซ่อนในกุญแจ

ดาบจิ๋วนี้ซ่อนอยู่ในตัวกุญแจ แถมยังมิดชิดอย่างยิ่งอีกด้วย เป็นสิ่งของสารพัดประโยชน์ที่จำเป็นต้องพกพาขณะออกจากบ้าน

ซูมู่หลินถือมีดด้ามนั้นเอาไว้เพื่อป้องกันตัว แล้วเขากล่าวกับซีกวาว่า “นายชื่อซีกวาใช่ไหมล่ะ? ฮ่าๆ อวิ๋นโจววุ่นวายหรือไม่ ขึ้นอยู่กับซีกวา เสียดายที่นี่คือเมืองหลวง! เมืองหลวงจะวุ่นวายไหม ขึ้นอยู่กับฉัน! นายจะเตะฉันลงจากฟ้าใช่ไหม? ซีกวาไม่ใช่ว่าฉันดูถูกนายนะ ไม่ว่าจะบนพื้นหรือบนฟ้า ถ้าสู้กันตัวต่อตัวฉันก็ยังต่อยกับนายชนะอยู่ดี!”

ซีกวายิ้มขณะมองซูมู่หลิน “คุณซู คุณไม่ต้องเครียดขนาดนี้ก็ได้ นายของผมไม่ได้ให้ผมเตะคุณลงไป”

ซีกวากดปุ่มบางอย่างติดต่อกัน เหมือนว่ากำลังติดตั้งระบบนำทางอัตโนมัติ

ซูมู่หลินไม่เคยได้สัมผัสของพวกนี้มาก่อนก็พอจะมองออก “นายเปิดระบบนำทางเหรอ? นำทางไปไหน?”

เมื่อติดตั้งระบบนำทางอัตโนมัติแล้ว ตัวนักบินไม่จำเป็นต้องบินด้วยตัวเอง UFO ก็จะบินไปถึงจุดหมายปลายทางด้วยตนเอง

อย่าว่าแต่ UFO ปลอมประเภทนี้เลย กระทั่งรถไฟฟ้า Tesla ภายใต้โปรเจ็กต์ของ Musk ก็มีระบบนำทางอัตโนมัติตั้งนานแล้ว

ซีกวากล่าว “อีกเดี๋ยวคุณก็รู้”

หลังจากซีกวาตั้งจุดหมายปลายทางแล้ว จู่ๆ ก็เปิดประตูตรงที่นั่งคนขับ

ฟิ้วๆ…

ถึงแม้ว่าจะบินไม่เร็วนัก แต่ก็ยังคงมีลมแรงพัดเข้ามาด้านในยาน

“นายจะทำอะไร!”

ซูมู่หลินตกใจ แล้วรีบร้อนคว้ามีดออกมา

ซีกวากล่าวพลางหัวเราะ “ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนี้ ผมไม่ได้จะเตะคุณลงไปเสียหน่อย เอาไว้เจอกันนะครับคุณซู ขอให้คุณเดินทางอย่างมีความสุขนะครับ อ้อ จริงด้วย คุณชายเย่บอกผมว่ายก UFO ลำนี้ให้คุณนะครับ”

พูดจบซีกวาก็ทิ้งตัวดิ่งลงมาจากเครื่องบิน!

พรึ่บ!

เมื่อซีกวากระโดดลง ร่มชูชีพก็กางออก

“น่าตายจริงๆ! นี่เย่เฉินจะส่งฉันไปไหนเนี่ย?”

ซูมู่หลินกระวนกระวาย เขาอยากจะขับ UFO ลำนี้บังคับให้มันหยุด แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะบังคับมันอย่างไร

แต่ยังไม่ทันได้ทำความเข้าใจ UFO ลำนี้ก็มาถึงเป้าหมายและลอยกลางอากาศ

ซูมู่หลินก้มหน้าลงแล้วพ่นคำด่าออกมาทันที “เย่เฉินไอ้สารเลวส่งฉันมาที่สถานีตำรวจเฉย!”

ทันทีที่ UFO โผล่ออกมาเหนือสถานีเหนือตำรวจก็ตกเป็นเป้าสายตาของยามรักษาการณ์ทันที

ไม่ถึงสองนาที ตำรวจในสถานีก็รีบเตรียมอาวุธพร้อมมือ พลางชี้ปืนมาที่ UFO และซูมู่หลิน

“คนด้านบนโปรดฟังรีบขับเครื่องบินลงมาเดี๋ยวนี้ รีบขับเครื่องบินลงมาเดี๋ยวนี้!”

หัวหน้าสถานทีตะโกนโหวกเหวกใส่ซูมู่หลิน

ซูมู่หลินอยากจะอธิบายให้อีกฝ่ายได้ยินเสียงดังๆ แต่ในเวลานี้เองจู่ๆ ก็มีเสียงของซีกวาดังงออกมาจากเครื่อบิน!

“คุณตำรวจ! ผมคือซูมู่หลิน! ผมมามอบตัวครับ! ผมทำลายครอบครัวของคนอื่น ขืนใจภรรยาชาวบ้าน ผมมีความผิดใหญ่หลวง!”

“แม่งเอ้ย! ทำไมเป็นแบบนี้!”

ซูมู่หลินตัวแข็งค้าง ซีกวากระโดดหนีหายไปพร้อมกับร่มชูชีพ แล้วทำไมมีเสียงอีกฝ่ายได้นะ?

หรือว่าจะอัดเอาไว้ก่อน แล้วตั้งเวลาเอาไว้ล่วงหน้านะ?

“คุณตำรวจ! ผมคือซูมู่หลิน! ผมมามอบตัวครับ! ผมทำลายครอบครัวของคนอื่น…”

เสียงของซีกวาดังขึ้นอีกครั้ง เป็นการตั้งวนให้เล่นต่อเนื่องวนไปมา

“โว้ย! เย่เฉิน ไอ้บ้า!”

ซูมู่หลินโกรธจนกระทืบเท้าเร่าๆ

ด้านล่างหัวหน้าสถานีก็ตะโกนออกมาเสียงดัง “คุณซูมู่หลิน พวกเราได้ยินความผิดของคุณแล้ว และรับรู้ความผิดของคุณแล้วเช่นกัน ”

“เราขอเน้นย้ำอีกรอบ คุณซูมู่หลิน พวกเราได้…”

ตะโกนหลายๆ ครั้งไปก็ไม่ช่วยอะไร เพราะซูมู่หลินตอบอะไรพวกเขาไม่ได้ มีเพียงเสียงสารภาพผิดที่ซีกวาอัดให้เขาดังวนไปมา

สิบกว่านาทีผ่านไปหัวหน้าสถานีก็กล่าว “ขอให้คุณร่อนเครื่องบินลงมาจอดทันที ”

“ประกาศซ้ำ ขอให้…”

“ไปขอยืมระเบิดมาจากเขตทหารที่หนึ่งมาดีกว่า”

“อย่า! อย่า! อย่ายิงฉัน! ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้!”

ทันทีที่ได้ยินว่าจะโดนสอยร่วง ซูมู่หลินก็หวาดกลัวอย่างมาก เขางมหาร่วมชูชีพบนเครื่องบินอยู่นานนมกว่าจะเจอ

เขาเป็นคนกลัวความสูง แต่ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้ เขาทำได้เพียงตัดสินใจกระโดดร่มเท่านั้น

แต่เมื่อก้มหน้าลงมองก็พบว่าชักจะสูงเกินไป ถ้าหากว่าเขาใช้ร่มชูชีพเพื่อร่อนลงมา เขาคงตายตั้งแต่ยังไม่ได้กางร่มด้วยซ้ำไป

การกระโดดร่มเป็นหนึ่งในห้ากิจกรรมผาดโผนที่อันตรายที่สุดในโลก

ถึงแม้ว่าซูมู่หลินจะกลัวความสูง แต่ความรู้รอบตัวก็ยังพอมีอยู่บ้าง

เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากโทรหาซูเจิ้นหาง

ในตอนนี้เอง ซูเจิ้นหางเพิ่งจะโทรหาสวี่ฉู่หมิง เพื่อแสดงความยินดีกับการแต่งงานใหม่ แถมยังบอกด้วยว่าในวันที่ 15 อันเป็นวันแต่งงานเขาจะต้องไปแน่นอน

“มู่หลินเอ้ย โทรมาได้เวลาพอดีจริงๆ ห้าวันหลังจากนี้ แกกับมู่ชิวใครจะเป็นคนไปงานแต่งงานของสวี่ฉู่หมิงกับฉินหงเหยียน?” ซูเจิ้นหางถามหลานชาย

ซูมู่หลินกล่าวเสียงสะอื้น “คุณปู่ครับ คุณปู่รีบมาช่วยผมเถอะนะครับ ถ้าคุณปู่ไม่มาช่วยผม ผมจะโดนคนระเบิดผมตายอยู่แล้ว ไปไหนไม่ได้แล้วล่ะครับ”

“อะไรนะ? แกอยู่ที่ไหน?”

……

และในเวลานี้เอง เย่เฉินบอกลาซือซือแล้ว เดินทางออกจาเรือนสี่ประสานแล้วมาถึงสนามบินที่เครื่องบินส่วนตัวของเขาจอดอยู่

เขาต้องการจะบินไปที่เมืองเสินเฉิงไปกับลูกน้องและหลิวเจิ้งคุนในตอนนี้

“คุณชายเย่ ขอโทษด้วยนะครับ ช่วงนี้ผมเอาแต่เป็นห่วงความปลอดภัยของคุณในเมืองหลวง เลยไม่ได้จับตาดูคุณฉินเลย”

หลิวเจิ้งคุนเองก็เพิ่งจะรู้เรื่องงานแต่งงานของสวี่ฉู่หมิงและฉินหงเหยียน เขาเองก็ตกตะลึงไปเช่นกัน

เย่เฉินมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วกล่าว“ไม่เป็นไร หงเหยียนคงจะโกรธฉันจริงๆ จู่ๆ ฉันก็มีลูกชายและลูกสาว ช่วงนี้ก็ไม่มีเวลาอยู่กับหล่อน หล่อนต้องรับไม่ได้อยู่แล้ว คงจะกำลังโกรธฉันอยู่ ขอแค่ฉันไปถึงเมืองเสินเฉิง ไปขอโทษหล่อนดีๆ อ้อนหล่อนสักหน่อยก็ไม่น่าจะเป็นอะไรแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างเรา ไม่ได้พังง่ายขนาดนั้น”

หลิวเจิ้งคุนพยักหน้า“นั่นสิครับ คุณฉินรักคุณชายขนาดนั้น ก่อนหน้านี้ตอนคุณชายทำเหมือนโดนไล่ออกจากบ้านยังอยู่เคียงข้างคุณชายไม่ไปไหน หล่อนไม่มีเหตุผลที่จะทอดทิ้งคุณชายในวันที่คุณชายกำลังรุ่งเรือง จะต้องเป็นสวี่ฉู่หมิงที่อาศัยจังหวะที่คุณชายไม่อยู่กับหล่อนแทรกเข้ามาในความสัมพันธ์ คุณฉินถึงได้หวั่นไหว”

เย่เฉินนึกถึงสวี่ฉู่หมิงก็หงุดหงิด “ไอ้แก่ กล้าแตะต้องคู่หมั้นของฉัน รนหาที่ตายจริงๆ!”

ตอนที่ 296 ลงโทษซูมู่หลิน!
“อะไรนะ! ทำไมเป็นแบบนี้! ทำไมหงเหยียนถึงต้องลาออกจากตำแหน่งประธานบริษัท!”

ตำแหน่งประธานบริษัทไป๋ลี่เป็นของขวัญที่เขามอบให้หญิงสาว นี่เป็นตัวแทนของความรักและการชดเชยที่เขามีต่อหล่อน ทำไมหล่อนถึงได้….

พอถึงตอนนี้ จู่ๆ เย่เฉินก็ตระหนักได้ถึงคำพูดเมื่อครู่ของซูมู่หลิน คำพูดของอีกฝ่ายอาจไม่ใช่แค่เรื่องไร้สาระ ไม่ใช่แค่ความปากพล่อย กัดเขาเพื่อให้ตัวเองมีความสุขเท่านั้นแล้ว

อาจจะเป็นความจริงก็ได้!

เย่เฉินกดโทรศัพท์ทันที ปลายสายคือฉินเสี่ยวตั่ว

เขาโทรหาหล่อนติด แปลว่าอีกฝ่ายไม่ได้บิน และไม่ได้บล็อคเบอร์เขา

แต่ว่าเสียงรอสายดังขึ้นต่อเนื่องและยาวนาน สุดท้ายฉินเสี่ยวตั่วก็ไม่ได้รับสายเขา

เย่เฉินเป็นคนหัวแข็ง เมื่อโทรไปครั้งแรกแล้วอีกฝ่ายไม่ยอมรับสาย เขาก็จะโทรจนกว่าอีกฝ่ายจะยอมรับสาย

แต่ว่าโทรไปหลายสายติดต่อกันก็แล้ว หญิงสาวก็ไม่ยอมรับสายเขา

แต่ฉินเสี่ยวตั่วกลับส่งข้อความมาหาเขาแทน ในระหว่างที่เขาเอาแต่กดโทรหาหญิงสาวติดต่อกัน ความว่า:

“นายเลิกโทรมาเถอะ พี่สาวฉันไม่ให้ฉันติดต่อกับนายอีก”

เย่เฉินรีบร้อนตอบข้อความของอีกฝ่าย “เสี่ยวตั่ว ผมขอถามคุณแค่คำถามเดียว พี่สาวของคุณจะแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิงจริงไหม?”

แล้วฉินเสี่ยวตั่วก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว “จริง!”

ในวินาทีนั้นเองเย่เฉินราวโดนฉุดลงเหว

กว่าเขาจะหลุดพ้นจากเงาแห่งการโดนทรยศจากหวังเจียเหยา แล้วมีความสุขไปกับการมีลูกสาว แต่แล้วเพียงแค่ไม่กี่วันความสุขก็ระเบิดหายไปราวควัน

แต่ในตอนที่กำลังจะออกจากเมืองหลวง คิดไม่ถึงเลยว่าจะต้องมาเจอเรื่องราวแบบนี้!

ฉินหงเหยียนเป็นผู้หญิงที่เย่เฉินรักสุดหัวใจ การทรยศของหญิงสาวนั่นทำให้เย่เฉินเจ็บปวดหัวใจเสียยิ่งกว่าตอนโดนหวังเจียเหยาทรยศร้อยเท่า พันเท่า!

หวังเจียเหยาเป็นผู้หญิงที่รักในแก้วแหวนเงินทอง แต่งงานกับเขาสามปี ไม่ยอมให้เขาแตะต้องตัวด้วยซ้ำ แถมไม่พอในระหว่างน้้นยังเอาแต่ด่าว่าเยาะเย้ยเขาด้วยซ้ำไป

ทันทีที่เย่เฉินไม่มีเงิน หล่อนเปลี่ยนไปก่อนใครๆ เสียด้วยซ้ำ!

แต่ฉินหงเหยียนไม่ใช่คนแบบนั้น ในตอนที่เย่เฉินตกต่ำจนถึงขีดสุด ฉินหงเหยียนยังยินดีจะอยู่เคียงข้างเขา แถมยังพูดว่า “ต่อให้ต้องไปเป็นขอทานกับเย่เฉินในเทียนไห่ก็ยินดี”

ต่อให้อยู่ที่เทียนไห่ก่อนหน้านี้ ตอนที่จะตรวจ DNA ลูกของหวังเจียเหยา ฉินหงเหยียนยังเอาแต่ปลอบเย่เฉิน!

ผู้หญิงที่รักตนเองแบบนี้ ทำไมถึงไปแต่งงานกับคนอื่นได้ยังไง?

“หึๆ เป็นยังไงบ้าง ฉันไม่ได้โกหกใช่ไหมล่ะ?” ซูมู่หลินหัวเราะเยาะ

ทว่าเขาไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่าในเวลานี้เย่เฉินกำลังอยู่ในสภาวะโกรธจัด!

ผลัวะ!

เย่เฉินต่อยหน้าซูมู่หลิน คว้าเขาขึ้นมาแล้วตะคอก “ซูมู่หลิน! ฝีมือนายใช่ไหม? นายล่อหวังเจียเหยาแล้ว ตอนนี้ก็เลยเปลี่ยนเป้าหมายเป็นหวังเจียเหยาใช่ไหม! ฉันจะฆ่านาย”

“อย่านะ!” ซูมู่ชิงรีบร้อนอ้อนวอนเย่เฉิน

ซูมู่หลินกล่าาวอย่างละเหี่ยใจ “เกี่ยวอะไรกับฉัน! ฉันยังไม่เคยเจอฉินหงเหยียนด้วยซ้ำไป!”

ก่อนจะมาที่นี่ ซูมู่หลินตั้งใจจะบอกว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือตนเอง หากว่าเย่เฉินเกิดถามว่าเรื่องนี้ใช้ฝีมือเขาหรือไม่ ซูมู่หลินกะจะออกตัวรับเอง

แต่ท่าทางเย่เฉินตอนนี้น่ากลัวเกินไป เขาเกิดปอดแหกขึ้นมา

ซูมู่ชิงรีบร้อนกล่าว “เย่เฉิน เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับซูมู่หลิน คุณเองก็น่าจะรู้ดี ว่าคุณฉินหงเหยียนไม่มีทางโดนข่มขู่หรือรับผลประโยชน์จากใครหรอก ต่อให้ซูมู่หลินขู่หล่อน หรือเอาเงินให้ หล่อนก็ไม่เห็นด้วยหรอกจริงไหม?”

เย่เฉินพยักหน้ารับ ฉินหงเหยียนมีนิสัยที่ค่อนข้างเย่อหยิ่ง ซูมู่หลินทำอะไรหล่อนไม่ได้หรอก

ซูมู่หลินกล่าว “ฉินหงเหยียนยอมแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิงเองไม่มีบังคับเสียหน่อย! เย่เฉิน ฉันว่านะนายยอมแพ้เถอะ พี่สาวฉันชอบนายถือว่าเป็นบุญที่นายเคยสั่งสมมาตั้งแต่ชาติปางไหนๆ! ไม่ว่าจะหน้าตา นิสัย การอบรม ผู้หญิงสองคนนั้นไม่ได้หนึ่งในสิบของพี่สาวฉันด้วยซ้ำไป”

เย่เฉินชี้ไปที่ซูมู่หลินแล้วกล่าว “ฉินหงเหยียนจะสมัครใจหรือเปล่า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาย ฉันจะไปสืบให้รู้เรื่องของฉันเอง ต่อให้พี่สาวนายดีเลิศขนาดไหนก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนายสักนิดเดียว ซูมู่หลินนายยั่วโมโหฉันครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนจะไปจากเมืองหลวงฉันจะต้องจัดการแน่ๆ”

ซูมู่หลินหัวเราะเสียงดัง “ฮ่าๆ เป็นคนที่สำเหนียกกำลังตัวเองจริงๆ คิดจะลงโทษฉันงั้นเหรอ? ที่นี่คือเมืองหลวง! ที่นี่เป็นเหมือนบ้านของฉัน! เมื่อครู่ฉันไว้หน้านายหรอก! นายรู้หรือเปล่าว่าแค่เสียงผิวปากของฉันแค่นิดเดียวจะมีคนกี่คนที่บุกเข้ามา?”

แถวๆ เรือนสี่ประสานของซูมู่ชิงเงียบและเปลี่ยว จุดนี้เย่เฉินสังเกตเห็นตั้งแต่วันแรกแล้ว

อีกทั้งทุกๆ ที่ซูมู่หลินจัดแจงไว้ให้พี่สาว ก็ถูกคนของหลิวเจิ้งคุนที่อยู่ไกลๆ กว่าจับตามองเช่นกัน พวกเขาก็สามารถจัดการคนของซูมู่หลินได้ทุกเวลาเหมือนกัน

เย่เฉินกล่าว “ต่อให้คนพุ่งเข้ามามีจำนวนมากเท่าไหร่ก็ไม่ช่วยให้นายรอดหรอก!”

“นายพูดอะไร?” ซูมู่หลินงุนงง

แต่เขาก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นอย่างรวดเร็ว

20 นาทีต่อมาจู่ๆ ก็มี UFO ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าเหนือบริเวณพื้นที่วงแหวนที่สามของเมืองหลวง บินมาเพียงลำเดียวโดดๆ ทำให้ตกเป็นเป้าสายตาของคนในพื้นที่จำนวนไม่น้อยให้มารุมดู

“นี่มัน UFO ที่เคยไปโผล่ที่เมืองเทียนไห่ไม่ใช่หรือไง? ทำไมมาโผล่ที่เมือหลวงได้นะ?”

“สวรรค์ เท่จังเลย! ในนั้นจะต้องมีมนุษย์ต่างดาวแน่เลย!”

UFO ร่อนลงในเรือนสี่ประสานของซูมู่ชิงอย่างรวดเร็ว

การปรากฏตัวขึ้นของ UFO ล่อความสนใจของซือซือ

“ว้าว เครื่องบินสวยจังเลย ของคุณพ่อหรอคะ? หนูอยากนั่ง!”

ซือซือวิ่งไปดู UFO ลำนี้ในสวนอย่างดีอกดีใจ

แล้วเวลานี้เองภายในที่นั่งของ UFO มีชายยหัวล้านเดินออกมา หน้าตาเขาน่ากลัวทำให้ซือซือตกใจ

เขาก็คือซีกวาลูกน้องของเย่เฉิน อดีตนักเลงหัวไม้ของอวิ๋นโจว

ซีกวาเดินลงมาเห็นซือซือก็รีบหยิบอมยิ้มออกมา เพื่อเอาใจเด็กสาว “นี่ใช่คุณหนูซือซือคนสวยหรือเปล่า? ผมเก็บอมยิ้มสายรุ้งชิ้นหนึ่งมาจากท้องฟ้า รับไว้ด้วยนะครับ!”

ซือซือเบิกตากว้าง “ว้าว เก็บมาจากฟ้าเหรอคะ? จริงหรือเปล่าเนี่ย?”

ซีกวากล่าว “จริงสิครับ คุณหนูไม่เห็นหรอครับว่าผมลงมาจากท้องฟ้าเลยนะครับ?”

ซือซือพยักหน้ารับไม่หยุด “หนูเห็นแล้วค่ะ! เท่มากเลย!”

ซือซือพบว่าคุณอาคนนี้ให้ความเคารพเธออย่างยิ่ง จึงไม่ระแวงแล้วยอมรับอมยิ้มมาแต่โดยดี

เมื่อมอบของขวัญให้ซือซือ ซีกวาเดินมาหาเย่เฉิน “คุณชาย”

ซือซืออุทานออกมาอีกครั้ง “คุณพ่อคะ คุณอาหัวล้านคนนี้เป็นคนของคุณพ่อใช่ไหมคะ?”

เย่เฉินพยักหน้าน้อยๆ

ซือซือถาม “งั้นหนูขอนั่งเครื่องบินทรงกลมของคุณอาหัวล้านได้ไหมคะ?”

เย่เฉินส่ายหน้า “เครื่องบินทรงกลมนี่ไม่ได้เอาไว้ให้หนูนั่ง เอาให้คุณน้าหนูนั่งต่างหาก”

พอได้ยินแบบนี้ ซูมู่หลินก็ตกใจจนเหงื่อแตกพลั่ก

ตอนนั้นที่เขาอยู่อวิ๋นโจว ก็เคยขับรถชนเจ้านี่ แล้วหมดสติไป จากนั้นก็โดนเย่เฉินจับเอาไว้

ตอนนี้เห็น UFO ก็ยังฝังใจ!

ซือซือมีท่าทีริษยา “หึ คุณพ่อรักแต่คุณน้า ไม่รักซือซือ ไม่ยอมให้ซือซือนั่ง ดีกับคุณน้าเกินไปแล้วล่ะมั้งคะ?”

ดีกับฉัน?

ซูมู่หลินอยากจะเปิดอบรมบอกหลานสาวตนเองบอกหล่อนว่าเย่เฉินเป็นคนนิสัยไม่ดีขนาดไหน!

เย่เฉินมองซูมู่หลิน “เห็นหรือยังกระทั่งซือซือยังอิจฉาคุณเลย เข้าไปสิ”

“ฉันไม่นั่ง!” ซูมู่หลินเกาะต้นไม้ในสวนไม่ยอมปล่อย

เย่เฉินส่งสายตาบอกซีกวา เขาสาวเท้าเดินไปกอดซูมู่หลิน เอาไว้ทันที “มาสิมา คุณชายซู สนุกมากเลยนะครับ”

ซูมู่หลินถีบซีกวา ทว่าเขาหลบได้ “ไปเลยไป แค่เสียงผิวปากของฉัน พี่น้องหลายสิบก็จะพุ่งมาปกป้องฉันแล้ว วันนี้พวกนายไม่ว่าใครก็อย่าคิดจะแตะต้องฉัน”

ฟิ้ว!

ซูมู่หลินผิวปากทันที

แต่ว่าหนึ่งนาทีผ่านไป ห้านาทีผ่านไป สิบนาทีผ่านไป

ไม่มีใครบุกเข้ามาในเรือนสี่ประสานแห่งนี้แม้แต่คนเดียว

ตอนที่ 295 ฉินหงเหยียนขอลาออกจากตำแหน่งประธานบริษัท!
ซูมู่หลินเหมือนเป็นผู้ปกครองของซูมู่ชิง ในน้ำเสียงของเขาเด็ดขาดไม่ให้อีกฝ่ายได้ตั้งคำถาม

เย่เฉินยังไม่ทันได้ตอบ ซูมู่ชิงก็เป็นฝ่ายเก้อเขิน “มู่หลิน นานยพูดเหลวไหลอะไรน่ะ ใครบอก…ว่าฉันชอบเขา?”

ซูมู่ชิงค่อนข้างถือสาและติดใจในคำพูดที่คนอื่นจะพูดถึงตนเองและชายแปลกหน้าคนนี้

ถึงแม้ว่าหล่อนและเย่เฉินจะเคยมีลูกด้วยกัน แต่ทั้งสองคนไม่ค่อยได้รู้จักกันมากนัก กระทั่งเพื่อนยังไม่ใช่เลยด้วยซ้ำ

ซูมู่หลินมองซูมู่ชิงแล้วกล่าว “พี่ครับ พี่เลิกโกหกเถอะครับ ถ้าพี่ไม่ชอบเขา ก่อนนี้ทำไมต้องไปอยู่ที่ร้านกาแฟโทรมๆ ที่เขตชนบทของเทียนไห่นานนมขนาดนั้นด้วยล่ะ? แถมยังตั้งชื่อร้านกาแฟนว่าซือเฉิน ชื่อนี้มันก็น่าจะชัดเจนแล้วมั้ง? ผมเห็นทีไรก็ทนไม่ไหวทุกที เห็นกี่ครั้งก็อยากจะรื้อชื่อร้านทิ้งใจจะขาด!”

ซูมู่ชิงเขินอายจนหน้าแดง “ความหมายของซือชื่อร้านฉันไม่ใช่ซือเนี่ยน (คิดถึง) สักหน่อยแต่เป็น ซือ ที่มากจากอี้ซือ (ความหมาย) ต่างหาก อีกอย่างฉันก็ไม่ได้เป็นคนตั้งชื่อร้านนี้ด้วย”

ซูมู่หลินไม่ไว้หน้าพี่สาวตนเองแม้แต่น้อย “ต่อให้พี่จะไม่ได้เป็นคนตั้งชื่อ แต่ร้านมันเหลือมาถึงมือพี่ พี่ก็น่าจะมีสิทธิ์เปลี่ยนชื่อร้านจริงไหมครับ?”

เย่เฉินพอจะเดาออกว่าชื่อร้านการแฟซือเฉินที่ว่านี้ คนตั้งน่าจะเป็นพี่รองของเขา เย่เซวียนเป็นคนตั้งแล้วทิ้งร้านไว้ให้ซูมู่ชิง

แต่ว่าซูมู่ชิงใช้ชื่อนี้ไม่ยอมเปลี่ยนชื่อ แปลว่าอย่างน้อยๆ หล่อนไม่ได้เกลียดชังเย่เฉิน

หรือบางทีอาจจะไม่ติดใจเรื่องราวชู้สาวที่เคยเกิดขึ้นกับเขาด้วย

ซูมู่ชิงไม่รู้จะอธิบายว่าอะไร หล่อนกลัวว่ายิ่งอธิบายแล้วจะยิ่งเข้าตัวเลยกล่าว “นายอย่ามาจับคู่มั่วเลย เย่เฉินเขามีแฟนแล้ว อีกอย่างเป็นผู้หญิงเก่งที่โดดเด่นมากด้วย”

ซูมู่ชิงหัวเราะร่วน “พี่หมายถึงฉินหงเหยียนล่ะสิครับ? หล่อนไม่ใช่ปัญหาแล้วล่ะครับ พี่แต่งงานกับเย่เฉินอย่างสบายใจเถอะ”

เย่เฉินขมวดคิ้วแล้วมองซูมู่หลิน “นายหมายความว่ายังไง? นายทำอะไรฉินหงเหยียนหรือเปล่า?”

เย่เฉินสังเกตเห็นความผิดปกติ ซูมู่หลินเป็นลูกเศรษฐี เลยโอหังไม่กลัวใคร

เขายังกล้าแตะต้องภรรยาของเย่เฉิน ฉินหงเหยียนป็นผู้หญิงที่ไม่มีพ่อไม่มีแม่ ต่อให้ต้องสังหารหล่อนเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ ซูมู่หลินก็อาจจะกล้าทำเช่นนั้น!

ซูมู่หลินกำลังรอเย่เฉินถาม “เย่เฉิน อย่าบอกนะว่านายยังไม่รู้? คู่หมั้นของนาย อ้อ ไม่สิน่าจะต้องเรียกว่าแฟนเก่าแล้ว ฉินหงเหยียนแฟนเก่าของนายน่ะ กำลังจะแต่งงานกับเศรษฐีที่รวยที่สุดในเมืองเสินเฉิง ฮ่าๆ!”

เพี้ยะ!

เย่เฉินฟาดฝ่ามือประทับลงบนหน้าของซูมู่หลิน

“ไอ้คนสารเลว แกมีสิทธิ์อะไรมาดูถูกคู่หมั้นของฉัน?”

เย่เฉินโกรธจัด เมื่อครู่เขายอมไว้หน้าซูมู่หลินเพราะเห็นแก่ซูมู่ชิง

แต่ว่าตอนนี้ซูมู่หลินกำลังพูดจาดูถูกคู่หมั้นของเขา บอกว่าฉินหงเหยียนกำลังจะแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิง สร้างเรื่องโกหกที่ไร้สาระแบบนี้มาหลอกเย่เฉิน จะให้เขาทนได้อย่างไร?

“นายกล้าตบฉันเหรอ? ปู่ของฉันยังไม่เคยตบหน้าสักครั้งเลย!”

ที่นี่เป็นบ้านของตระกูลซู วันนี้เดิมทีซูมู่หลินมีโอกาสจะยิงเย่เฉิน จะให้เขาทนโดนเย่เฉินฟาดหน้าเขาตามอำเภอใจแบบนี้ได้อย่างไร?

ซูมู่หลินเองก็เป็นคนที่เคยออกกำลังกายเรียนวิชาป้องกันตัวมาบ้าง จึงลงมือเตะต่อยกับเย่เฉินทันที

ตุบ!

โครม!

ผลัวะ!

ซูมู่หลินเตะต่อยเย่เฉินสุดแรง พอต่อยไปสามหมัด ทำให้เย่เฉินยากจะรับมือได้ทันที

พอจะมองออกว่าด้วยความสามารถในตอนนี้ของซูมู่หลิน น่าจะเหนือว่าหลี่เฉิงเจี๋ยคนนั้นเล็กน้อย มิน่าเขาถึงได้ไม่ยอมรับหลี่เฉิงเจี๋ยเป็นพี่เขย

ทว่าเย่เฉินยังกลับรับมืออีกฝ่ายได้อย่างง่ายดาย

เขาทั้งรุกและรับสลับกันไป แสร้งทำทีราวจะเตะท้องเขา จากนั้นก็ตวัดขาเตะเข้าใส่ขาขวาที่เคยบาดเจ็บก่อนนี้ของซูมู่หลิน!

อ๊าก!

ซูมู่หลินโหยหวนอย่างเจ็บปวด เมื่อขาของเขาโดนหลิวเจิ้งคุนแทงเอาไว้สองแผล ตอนนี้บาดแผลยังไม่หายดีเต็มที่

และเพราะฝ่าเท้านี้ทำให้การป้องกันของซูมู่หลินมีช่องโหว่ จนเย่เฉินสามารถตบหน้าซูมู่หลินได้อีกสองครั้ง!

เพี้ยะ!

เพี้ยะ!

“เย่เฉิน!”

ซูมู่หลินเห็นน้องชายโดนตบ ก็ทนไม่ได้ จึงเดินไปขอร้องกับเย่เฉิน

เย่เฉินเองก็ไม่ได้ตบตีเขาต่อแล้วกล่าวกับซูมู่หลิน “เรื่องของเราสองคนยังไม่จบ ชีวิตคุณอยู่ในกำมือผม คิดไม่ถึงว่าคุณจะกล้าดูถูกคู่หมั้นผม”

ซูมู่หลินเอามือกุมหน้าด้วยความโกรธ ตั้งแต่เล็กจนโตเขาไม่เคยโดนคนรังแกแบบนี้มาก่อน!

“เย่เฉินแกมันคนชั้นต่ำหน้าไม่อาย แกลงมือทำร้ายแผลเดิมของฉันนี่หว่า เก่งจริงก็รอแผลฉันหายแล้วค่อยมาตีกัน ฉันจะเอาให้แกร้องหาพ่อเลย!”

คำว่า ‘พ่อ’ ของซูมู่หลินนี้ดังกึกก้อง จนเย่เฉินอดตอบเขาไม่ได้ “เฮ้อ ลูกชาย”

แต่ว่าเมื่อหันมองซูมู่ชิง เย่เฉินก็พลันเขินอาย

ตนเองแตะเนื้อต้องตัวคนเป็นพี่สาว พวกเขาสองคนเป็นพี่น้องกัน ไม่เท่ากับเขาเป็นพ่อของซูมู่ชิงไปด้วยเหรอเนี่ย…

“แก…”

ในตอนที่ซูมู่หลินกำลังจะพูดอะไรบ้างอย่าง ซูมู่หลินก็กล่าวอย่างไม่สบายใจ “เอาเถอะ มู่หลิน เรื่องนี้เดิมเป็นความผิดของนายนะ ทำไมถึงต้องไปว่าร้ายฉินหงเหยียนโดยไม่สาเหตุด้วย หล่อนก็ไม่ได้ทำอะไรให้นายสักหน่อย”

ในฐานะที่เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ซูมู่ชิงเองก็ชื่นชมสาวแกร่งในวงการธุรกิจอย่างฉินหงเหยียนเหมือนกัน

ซูมู่หลินกล่าวด้วยท่าทีเศร้าสร้อย “ใครใส่ความหล่อนกัน! ฉินหงเหยียนจะแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิงอยู่แล้ว คนรู้กันทั้งเมืองเสินเฉิง ใครไม่รู้เรื่องนี้บ้าง! การ์ดแต่งงานส่งมาถึงเมืองหลวงนี้แล้วเนี่ย! เย่เฉิน นายยังเอาแต่พูดว่าฉินหงเหยียนเป็นคู่หมั้นนาย คู่หมั้นนายจะไปแต่งงานกับคนอื่นแล้ว เรื่องนี้นายไม่รู้ได้ไง?”

ซูมู่หลินรู้จักนิสัยน้องชายเป็นอย่างดี รู้ว่าเขาไม่ได้โกหก หล่อนก็เริ่มมีท่าทีตึงเครียด “เย่เฉิน ช่วงนี้คุณได้ติดต่อแฟนคุณบ้างไหม?”

หลายวันมานี้เย่เฉินนอกจากนอนหลับแล้ว ในเวลาอื่นๆ แทบจะอยู่เป็นเพื่อนซือซือกับซูมู่ชิงตลอดเวลา

ซูมู่ชิงแทบจะไม่เห็นเย่เฉินโทรศัพท์หรือแชทกับแฟนสาวของเขาแม้แต่น้อย

สีหน้าเย่เฉินไม่สู้ดีนัก

ตั้งแต่คราวก่อนที่โทรหาฉินหงเหยียน แล้วหญิงสาวโกรธจนตัดสายทิ้งแล้วทั้งสองคนก็ไม่ได้คุยกัน

เขาส่งข้อความฉินหงเหยียน หญิงสาวก็ไม่ได้ตอบกลับเขา

ตอนนี้เย่เฉินและฉินหงเหยียนน่าจะโกรธกันจริงๆ แล้ว พวกเขาสองคนในตอนนี้ถือว่ากำลังทำสงครามเย็นกันอยู่

แต่เย่เฉินไม่เชื่อว่าหญิงสาวจะเปลี่ยนใจไปแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิงเพียงเพราะเรื่องนี้ มันออกจะเกินไปหน่อย

“เป็นไปไม่ได้ หงเหยียนไม่มีทางไปจากผม หล่อนเป็นผู้หญิงที่รักผมที่สุดในโลกใบนี้!”

เย่เฉินหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วโทรหาฉินหงเหยียนทันที

“ขอโทษค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”

โทรไม่ติด!

เย่เฉินจึงเปิด WECHAT แล้วกดโทรวีดีโอคอลไปทันที

แต่ก็ไม่มีใครรับสายอยู่ดี

“เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง”

เย่เฉินรู้สึกแปลกใจ เขาหยิบซิมโทรศัพท์อีกใบออกมาจากกระเป๋าเงิน ซิมชิ้นนี้เป็นของที่ทำงานของเขา เจ็ดวันมานี้เขาไม่ได้เสียบใส่ในโทรศัพท์เลย

เพราะโทรศัพท์ของที่ทำงานนั้นจะมีข่าวเกี่ยวกับงานมากมาย น่ารำคาญ

เจ็ดวันมานี้เย่เฉินแค่อยากจะอยู่เป็นเพื่อนบุตรสาว เขาไม่อยากจะสนใจเรื่องการงานอะไรทั้งนั้น

หลังจากเปลี่ยซิมโทรศัพท์แล้ว เย่เฉินก็โทรหาเลขาของฉินหงเหยียน โจวหรงหรง

“คุณ…คุณเย่” โจวหรงหรงมีท่าทีกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัด

เย่เฉินกล่าว “หรงหรง ทำไมโทรหาหงเหยียนไม่ติดเลย หล่อนกลับบริษัทไปแล้วหรือยัง?”

โจวหรงหรงกล่าว “คุณ…คุณเย่คะ คุณฉินหล่อน..หล่อนขอลาออกแล้ว”

“คุณพูดอะไร?” เย่เฉินตกตะลึง!

ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง! ติ๊งต่อง!

เพราะเพิ่งเสียบซิมโทรศัพท์ทำให้โทรศัพท์ดาวน์โหลดข้อมูลได้ช้า ทำให้เพิ่งได้อัพเดทข่าวคราวพวกนี้

เย่เฉินเปิดดูข้อความ เป็นข่าวคราวที่คนในระดับสูงของบริษัทไป๋ลี่และเฉินเย่กรุ๊ปส่งหากัน โดยเนื้อหาทั้งหมดล้วนแต่เกี่ยวกับสิ่งนี้

“คุณฉินต้องการลาออกจากตำแหน่งประธานบริษัทไป๋ลี่!”

ตอนที่ 294 ฉินหงเหยียนแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิง!
ซูเจิ้นหางเตรียมไปพบหน้าทายาทรุ่นที่สามของตระกูลซูคนนี้ด้วยตัวเอง!

เขาตั้งใจจะไปคุยกับเย่เฉินด้วยด้วยสถานะของปู่ เพื่อหลานสาวของตนเอง!

ทว่าในเวลานี้เองจู่ๆ คนใช้ก็เดินเข้าไปในห้องแล้วกล่าว “นายท่าน สวี่ฉู่หมิงจากเมืองเสินเฉิงส่งการ์ดแต่งงานมาครับ”

ซูมู่หลินเอื้อมมือไปรับการ์ดเชิญมา แล้วโบกมือใส่คนใช้เป็นสัญญาณบอกให้อีกฝ่ายออกไป

จากนั้นก็กล่าวพร้อมระบายยิ้ม “ฉันจำได้ว่าสวี่ฉู่หมิงอายุตั้ง 50 กว่าแล้วไม่ใช่เหรอ? ภรรยาเขาเพิ่งตายไปได้ไม่กี่ปี คิดไม่ถึงว่าเขาจะแต่งงานใหม่เร็วขนาดนี้ นี่มันเป็นหลักฐานของว่าเขามันคนโลเลชัดๆ คุณปู่ครับผมว่าตระกูลซูของเราต่อไปไม่ต้องช่วยเขาแล้วล่ะครับ เกิดวันไหนเราพลาดกันขึ้นมา คนประเภทนี้ก็ไม่มีทางช่วยเราหรอกครับ”

ตระกูลซูกับสวี่ฉู่หมิงไม่ได้ไม่รู้จักกันไปเสียทีเดียว เพราะว่าสวี่ฉู่หมิงนั้นเคยได้รับความช่วยเหลือจากซูเจิ้นหางมาก่อน

หลายปีมานี้เขาได้กลายเป็นเศรษฐีที่ร่ำรวยที่สุดของเมืองเสินเฉิงได้อย่างง่ายดายนั้น ส่วนหนึ่งของความสำเร็จนั้นต้องยอมรับว่าเป็นฝีมือของตระกูลซู

ทันทีที่ซูเจิ้นหางถูกใจใครก็จะช่วยลงทุนให้อย่างลับๆ ทันทีเพื่อรักษาสถานะภาพของตระกูลในประเทศแห่งนี้

ตอนแรกเขาเห็นว่าสวี่ฉู่หมิงเป็นคนที่มีความสามารถมากพอในการทำธุรกิจ ดังนั้นถึงได้เสนอตัวให้ความช่วยเหลือเขา เหมือนที่เคยช่วยเย่ฉงไห่เมื่อสิบปีก่อน

แต่เพราะหวังว่าในอนาคตวันไหนกาดว่าสวี่ฉู่หมิงร่ำรวย หรืออาจจะสิบปีหลังจากนี้ทายาทของเขาเก่งกล้าอาจจะพอช่วยคนรุ่นหลังของตระกูลซูได้

ซูเจิ้นหางไม่หันมองการ์ดแต่งงานด้วยซ้ำ ด้วยคนในระดับอย่างเขาไม่มีทางไปร่วมงานแต่งงานง่ายๆ แน่

ซูเจิ้นหางกล่าว “ลองหาเวลาว่างๆ ไปเมืองเสินเฉิงสักหน่อย”

ซูมู่หลินกล่าว “ผมไม่ไปหรอกครับ ผมไม่สนิทกับเขา คุณปู่ให้ซูมู่ชิงไปสิครับแต่ว่าพูดถึงสวี่ฉู่หมิงคนนี้เหมือนว่าเขาจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเย่เฉินอยู่นะครับ”

“เหรอ?” พอพูดถึงเย่เฉิน ซูเจิ้นหางก็สนใจเรื่องนี้ทันที

ซูมู่หลินกล่าว “คุณปู่จำได้ไหมครับว่าตอนนี้เย่เฉินมีแฟนคนหนึ่งน่ะครับ? หล่อนชื่อฉินหงเหยียนเป็นผู้บริหารหญิงที่สวยที่สุดในเทียนไห่ที่เคยออกทีวีคนนั้นน่ะครับ หล่อนเป็นคนเมืองเสินเฉิง อีกทั้งได้ยินมาว่าหล่อนเคยเป็นแฟนกับสวี่ฉู่หมิง ฮ่าๆ คิดออกแล้ว ฉินหงเหยียนมีน้องสาวเป็นแอร์โฮสเตสด้วยครับ ชื่อฉินเสี่ยวตั่ว สวยมากทีเดียว

“爷爷，您说许楚明娶的会不会是秦小朵？姐姐被叶辰抢走了，就娶她妹妹，哈哈，许楚明这老狗，这样的事，肯定做得出来，哈哈！”

“คุณปู่ครับ คุณปู่ว่าสวี่ฉู่หมิงแต่งงานกับฉินเสียวตั่วหรือเปล่าครับ? พี่สาวโดนเย่เฉินแย่งไปแล้ว เลยแต่งงานกับน้องสาวหรือเปล่า ฮ่าๆ สวี่ฉู่หมิงไอ้เดียรัจฉาน กล้าทำเรื่องแบบนี้ได้อยู่แล้ว ฮ่าๆ”

ซูเจิ้นหางขมวดคิ้วแล้วมองซูมู่หลิน “ห้ามพูดเหลวไหล สวี่ฉู่หมิงไม่ได้ต่ำต้อยแบบที่cdพูด เขาเป็นคนที่มั่นคงอยู่นะ”

“ฮ่าๆ ในโลกนี้มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้บ้าง ผมพนันว่าเขาต้องแต่งกับฉินเสี่ยวตั่วแน่!”

เดิมทีซูมู่หลินไม่ตั้งใจจะเปิดการ์ดแต่งงาน แต่ตอนนี้เขาก็เริ่มอยากรู้บ้างแล้ว

เขาอยากจะดูว่าสวี่ฉู่หมิงจะไม่มีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีขนาดนั้นเลยจริงหรือเปล่า ถึงขั้นที่ว่าไม่ได้ฉินหงเหยียน ก็หันไปคว้าเอาฉินเสี่ยวตั่วที่อายุยังน้อยไม่ทันโลกอะไร

ดังนั้นซูมู่หลินจึงเปิดการ์ดแต่งงานดูอย่างสนอกสนใจ

แต่เมื่อเห็นเนื้อหาบนการ์ดแต่งงานเขาก็ต้องตกใจ!

“เรียนเชิญ ‘ท่านซู: ซูเจิ้นหาง’ มาเข้าร่วมงานพิธีมงคลสมรส ณ Grand Sky Light Hotel Shenzhen ในวันที่ 15 เดือนมีนาคม ในเวลา 18:00 น. เจ้าบ่าว: สวี่ฉู่หมิง เจ้าสาว: ฉินหงเหยียน!

ฉินหงเหยียน! คิดไม่ถึงว่าเจ้าสาวคือฉินหงเหยียน! ทำไมเจ้าสาวถึงเป็นฉินหงเหยียนไปได้!”

หลังจากเห็นชื่อเจ้าสาวแล้ว ซูมู่หลินก็โวยวายอกมาเสียงดัง!

เย่เฉินเป็นศัตรูคู่แค้นของซูมู่หลิน เขาย่อมต้องรู้เรื่องราวในชีวิตของเย่เฉินเป็นอย่างดี รู้เรื่องหวังเจียเหยา แล้วย่อมต้องรู้เรื่องฉินหงเหยียนด้วย!

ฉินหงเหยียนในตอนนี้เป็นคู่หมั้นของเย่เฉินนี่นา!

แต่ว่าทำไมหล่อนถึงไปแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิงได้?

“อะไรนะ?”

คราวนี้กลายเป็นซูเจิ้นหางที่ปกติจะนิ่งๆ ตกใจแทน “แกจะบอกว่าฉินหงเหยียนคนที่กำลังจะแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิงอยู่รอมร่อคนนี้เป็นแฟนคนปัจจุบันของเย่เฉินเหรอ?”

ซูมู่หลินพยักหน้ารับ “ครับผม จริงแท้แน่นอน ก่อนหน้านี้เย่เฉินยังขอฉินหงเหยียนแต่งงานอยู่เลย หล่อนเองก็รับปากด้วยนะครับ หรือว่าฉินหงเหยียนรู้เรื่องของพี่มู่ชิงกับซือซือแล้วรับไม่ได้เลยเลิกกับเย่เฉิน ไปแต่งงานกับสวี่ฉู่หมิงเพราะโกรธหรือเปล่าครับ? แต่ว่าจากที่ผมรู้จักฉินหงเหยียนแล้ว หล่อนไม่น่าจะเป็นคนแบบนี้นะครับ”

ซูเจิ้นหางยิ้มน้อยๆ แล้วถอดรองเท้าที่ใส่เรียบร้อยแล้วอีกครั้ง “ดูแล้วสวรรค์คงจะไม่อยากให้เรากับตระกูลเย่เป็นศัตรูกัน สวรรค์มาโปรดจริงๆ ในเมื่อแฟนของเย่เฉินจะแต่งงานกับคนอื่น เมียเก่าเขาอย่างหวังเจียเหยาก็เป็นผู้หญิงใจง่ายราคาถูกที่แค่ให้เงินก็นอนกับหล่อนได้แล้ว ปู่มั่นใจว่าเย่เฉินจะต้องเลือกซูมู่ชิงแน่ พวกเราไม่ต้องใช้ไม้แข็งแล้วล่ะ ก็ดีเราจะได้ไม่ต้องรับบทคนเลว”

ซูเจิ้นหางกับซูมู่หลินเดิมที่ตั้งใจจะไปบีบบังคับเย่เฉินยอมเป็นเขยของตระกูลซู

แต่พวกเขาเองก็รู้ว่าเย่เฉินมีนิสัยเย่อหยิ่ง แถมยังเป็นคนตระกูลเย่ เขาย่อมไม่ยอมรับปากง่ายๆ แน่

งั้นแล้วตระกูลซูก็จะกำจัดเย่เฉิน เพื่อจะเป็นการบอกเย่เซวียนและเย่ฉงไห่ว่าลูกหลานตระกูลซูไม่ใช่ของเล่นที่คิดจะทำอะไรก็ได้!

แต่ตอนนี้คงไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นแล้ว

เย่เฉินไม่มีแฟนแล้ว ถ้าจะหาใหม่ซูมู่ชิงก็เป็นตัวเลือกที่ดี

แต่พอได้ยินแบบนี้ ซูมู่หลินก็หัวเสีย “คุณปู่ครับ วันนี้จะไม่ทำอะไรเย่เฉินแล้วหรอครับ? ผมเตรียมตัวมาทั้งคืนเลย วันนี้กะจะเอาคืนเขาสักหน่อย”

ซูเจิ้นหางหัวเราะ “ไม่แล้วล่ะ ปู่จะมาขอร้องให้เขาเป็นเขยตระกูลเราทำไม? ไม่นานหลังจากนั้นเขาจะต้องมาคุกเข่าขอร้องปู่ ขอร้องให้ปู่ยอมยกซูมู่ชิงให้แต่งงานกับเขา เหอะ พอถึงตอนนั้นค่อยให้ซูมู่ชิงมีลูกชายให้เย่เฉินอีกที ปู่ไม่เชื่อหรอกว่าปู่จะหาความลับของตระกูลเย่ไม่ได้!”

ซูมู่หลินรู้ดี ซูเจิ้นหางคิดว่าตระกูลเย่เป็นตระกูลที่แสนลึกลับ มีความลับที่ไม่เหมือนกับตระกูลอื่นๆ เจ้าตัวก็ดึงดันอยากจะรู้ให้ได้ว่าพวกเขาซุกซ่อนความลับอะไรไว้กันแน่

คิดถึงจุดนี้ ซูมู่หลินก็ไม่พูดอะไรอีก แต่เดินออกมาจากห้องของซูเจิ้นหาง

“เย่เฉินวันนี้คุณปู่ยอมปล่อยนายไป แต่ไม่ได้แปลว่าฉันจะปล่อยให้นายรอดตัวไปเหมือนกัน! หึหึ นายคงจะยังไม่รู้ข่าวการแต่งงานระหว่างฉินหงเหยียนกับสวี่ฉู่หมิงล่ะสิ? ฉันจะบอกนายเอง”

……

ณ ศูนย์ตรวจ DNA หุยหลง

พนักงานส่งเอกสารผลตรวจให้เย่เฉินด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “ยินดีด้วยคุณเย่ ซูเย่หมิงเป็นบุตรสาวของคุณ”

อ่านรายงานผลตรวจ DNA ในครั้งนี้ดูสบายกว่าตอนที่เทียนไห่มาก

ครั้งนั้นสีหน้าของศจ.ก่วนทำให้เขากังวลจนเกือบตาย

แต่จากสีหน้าท่าทางของพนักงานที่นี่ แค่ดูก็รู้แล้วว่าเด็กเป็นลูกของเขาไม่ผิดแน่

เย่เฉินอ่านผลรายงานการตรวจ DNA แล้วมองซูมู่ชิงอย่างดีอกดีใจ

ท้ังสองคนเดินออกมาจากศูนย์ตรวจ DNA เย่เฉินนั่งบริเวณที่นั่งด้านข้างคนขับแล้วกล่าวกับซูมู่ชิง “พอกลับไปแล้ว ผมอาจจะอยู่เป็นเพื่อนซือซือได้แค่ชั่วโมงเดียวนะ แล้วเดี๋ยวต้องไปเมืองเสินเฉิงแล้ว”

ซูมู่หลินพยักหน้ารับ “ค่ะ คุณจะไปจัดงานแต่งงานกับแฟนคุณใช่ไหมคะ?”

“ครับ” เย่เฉินยิ้มอย่างดีอกดีใจ

ทว่าสีหน้าซูมู่ชิงกลับดูไม่ค่อยมีความสุขนัก

แต่หล่อนก็ยังกล่าว “ดีใจด้วยนะ”

เย่เฉินมองเสี้ยวหน้าของซูมู่ชิง “ขอบคุณครับ”

ไม่นานจากนั้น สองหนุ่มสาวต่างก็กลับมาถึงเรือนสี่ประสานของซูมู่ชิง

เมื่อเข้าไปแล้วก็พบว่า ซูมู่หลินมานั่งรอที่ห้องรับแขกอยู่ก่อนแล้ว

“ผลตรวจ DNA เป็นยังไงบ้างล่ะ?” ซูมู่หลินนั่งไขว่ห้างพลามถาม

ซูมู่ชิงกล่าว “เย่เป็นเป็นพ่อของซือซือ”

ซูมู่หลินกล่าว “ดีมาก เย่เฉินในเมื่อนายเป็นพ่อของซือซือ พี่สาวฉันก็ชอบนาย งั้นนายก็อยู่เมืองหลวงต่อสิ ไม่ต้องไปไหนแล้วรีบแต่งงานพี่สาวฉันเลย เร็วๆ!”

ตอนที่ 293 วันตายของเย่เฉิน!
หลี่เฉิงเจี๋ยรู้ว่าตอนนี้ตระกูลซูกำลังควานหาตัวพ่อแท้ๆ ของซือซือ เขาจึงเชื่อมั่นว่าหากอีกฝ่ายรู้เรื่องนี้จะต้องตกใจมากแน่

แต่ว่าซูเจิ้นหางกลับดื่มชาอย่างใจเย็น แถมไม่มีท่าทีตกใจด้วยซ้ำ

หลี่เฉิงเจี๋ยประหลาดใจ “หรือว่าท่านซูรู้เรื่องนี้แล้ว?”

หลี่เฉิงเจี๋ยไม่ใช่คนโง่ จากท่าทางแบบนี้ของซูเจิ้นหางเห็นได้ชัดว่าเขาก็น่าจะรู้เรื่องนี้แล้ว

หลี่เฉิงเจี๋ยรีบพูดต่อ “ท่านซูได้ยินมาว่าตอนนั้นหมอนั่นใช้วิธีการสกปรกเพื่อได้ตัวมู่ชิง เพื่อทำให้ตระกูลซูขายหน้า ถ้าผลตรวจ DNA ออกมาว่าซือซือเป็นลูกสาวของหมอนั่นจริงๆ ผมยินดีจะฆ่าไอ้เดียรัจฉานตัวนั้นแทนตระกูลซูเองครับ!”

ขอแค่ซูเจิ้นหางพยักหน้ารับ หลี่เฉิงเจี๋ยก็จะรีบจัดการลอบฆ่าเย่เฉินทันที!

ทว่าซูเจิ้นหางกลับมองหลี่เฉิงเจี๋ยด้วยใบหน้าผิดหวังแล้วกล่าว “เฉิงเจี๋ยเอ้ย เดิมทีฉันเองก็สนับสนุนการแต่งงานของพวกเธอสองคนนั้นแต่ตอนนี้สถานการณ์มันเปลี่ยนแปลงไปแล้วล่ะ หรือจะปล่อยให้เรื่องของเธอกับมู่ชิงจบๆ ไปดีไหม”

เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว สีหน้าหลี่เฉิงเจี๋ยก็มีท่าทีไม่ค่อยพอใจนัก

ซูมู่ชิงเป็นผู้หญิงที่ยังไม่ได้แต่งงานแต่มีลูกแล้ว หลี่เฉิงเจี๋ยยังไม่รังเกียจแต่คิดไม่ถึงว่าตระกูลซูจะรังเกียจเขาขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“เพราะอะไร? หรือว่าท่านจะให้ซูมู่ชิงแต่งงานกับไอ้แมงดานั่น?” หลี่เฉิงเจี๋ยกล่าวอย่างไม่พอใจ

“ไอ้แมงดา?”

ซูเจิ้นหางได้ยินสรรพนามที่หลี่เฉิงเจี๋ยเรียกเย่เฉินก็หลุดหัวเราะออกมา “เฉิงเจี๋ย หมอนั่นไม่ใช่แมงดาหรอกนะ ถ้าพูดเรื่องสถานะเธอด้อยกว่าเขามาก”

“อะไรนะ?”

หลี่เฉิงเจี๋ยตกตะลึง เดิมทีคิดว่าเย่เฉินเป็นแค่คนขับรถ เป็นแค่คนเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ

คิดไม่ถึงว่าสถานะที่แท้จริงของเย่เฉินนั้นจะยิ่งใหญ่กว่าเขาเสียอีก!

“มิน่าเขาถึงได้วางท่าใหญ่โตนาดนั้นเวลาอยู่ต่อหน้าพวกเรา!”

หลี่เฉิงเจี๋ยย้อนนึกถึงการพบหน้าสองครั้งก่อน แววตาที่แสนโอหังไม่เห็นเขาในสายตาของเย่เฉินทำให้เขาเข้าใจทุกอย่าง

ทว่าหลี่เฉิงเจี๋ยย้อนคิดแล้วก็กล่าวซ้ำอีกที “ท่านซูต่อให้หมอนั่นเหมาะสมคู่ควรกับซูมู่ชิง แต่ว่าถ้าเขาชอบซูมู่ชิงจนอยากจะรับผิดชอบหล่อนจริงๆ สามปีแล้วนะครับทำไมเขาไม่ยอมมาสู่ขอซูมู่ชิง? ผมพอจะมองออกว่าหมอนี่แค่ชอบซือซือ แต่ไม่ได้มีความรักใคร่อะไรในตัวซูมู่ชิงด้วยซ้ำ!”

คำพูดของหลี่เฉิงเจี๋ยจนซูเจิ้นหางขมวดคิ้ว สีหน้าก็ไม่ค่อยพอใจนัก

“เธอกลับไปเถอะ” ซูเจิ้นหางออกปากไล่แขกเสียงเย็น

“ท่านซู…”

หลี่เฉิงเจี๋ยยังคิดอยู่ว่าจะทำอะไร คนใช้ที่อายุมากแล้วคนหนึ่งเดินไปหาหลี่เฉิงเจี๋ยพลางยื่นมือ “เชิญ”

หลี่เฉิงเจี๋ยกัดฟันกรอด ไม่กล้าลุกขึ้นแล้วก็ค่อยๆ เดินจากไป

หลังจากที่หลี่เฉิงเจี๋ยเดินไปแล้วนั้น ซูมู่หลินก็เดินออกมาจากในห้อง

ซูมู่หลินมองกระดานหมากรุกแล้วระบายยิ้มขณะทอดสายตามองกระดานหมากรุกนั้นด้วยสีหน้าเยาะเย้ย “ปู่ครับ ก่อนหน้านี้คุณปูยังชอบชมเขาอยู่เลย ฝีมือการเล่นเหมากรุกได้น่าเกลียดจริงๆ”

ซูเจิ้นหางส่ายหน้าอย่างผิดหวัง “เฉิงเจี๋ยเด็กนี่ ตอนเด็กๆ เก่งมากทีเดียว ยิ่งโตยิ่งมั่นอกมั่นใจเกินไป แต่ว่าอย่างว่าเขาก็น่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดเท่าที่มีในตอนนี้แล้ว”

ซูมู่หลินนั่งอยู่ในบริเวณที่หลี่เฉิงเจี๋ยอยู่เมื่อครู่ แล้วกล่าวถามซูเจิ้นหาง “คุณปู่ครับ ถึงแม้ว่าหลี่เฉิงเจี๋ยจะไร้ประโยชน์ไปสักหน่อย แต่ว่าเขาก็ตาถึงนะครับ ถึงแม้ว่าพี่สาวของผมจะสวยล่มเมืองแต่ว่าเย่เฉินตอนนี้ไม่ได้คิดอะไรในแง่นั้นกับพี่เขาเลยสักนิดเดียว หลังจากที่ผลตรวจ DNA ออกมาแล้ว ถ้าเขาไปจากเมืองหลวงเมื่อได้ผลตรวจมาจะทำยังไงครับ?”

สีหน้าซูเจิ้นหางเรียบเฉย แล้วยื่นมือไปแตะตารางหมากรุก มือขวาหยิบตัวม้าขึ้นมา จากนั้นก็จัดการกินตัวอัศวินของอีกฝ่าย!

“รุกฆาต!”

สีหน้าซูเจิ้นหางฉายแววน่ากลัว

ซูมู่หลินระบายยิ้มออกมา “ดีเหลือเกิน คุณปู่ครับ ในที่สุดคุณปู่ก็เห็นด้วยที่จะลงมือกับไอ้ชั่วเย่เฉินใช่ไหมครับ เมื่อปีก่อนตอนที่ผมรู้ความจริง ผมก็อยากจะหาคนมาฆ่าเขา แต่คุณปู่ไม่ยอม บอกว่าจะล้างแค้นใครสักคนไม่จำเป็นต้องเอาให้ถึงตายสามารถใช้วิธีอื่นทำให้เขาเจ็บปวดได้

ให้ผมไปนอนกับหวังเจียเหยาก็ความคิดคุณปู่นะครับ! เดี๋ยววันจันทร์ตอนที่ผลตรวจ DNA ออก ถ้าเขายังไม่ยอมเป็นเขยตระกูลซูของเรา วันนั้นแหละจะเป็นวันตายของเขา!”

ซูเจิ้นหางหรี่ตาลงมองต้นโอ๊คป่าในสวนก็พึมพำกับตนเอง “เย่ฉงไห่เอ้ยเย่ฉงไห่ หลายสิบปีก่อนฉันช่วยนายมาตั้งหลายครั้ง อยากจะเป็นเพื่อนกับนายตั้งหลายรอบ แต่ดูตระกูลลึกลับของนายสิ น่าหงุดหงิดสิ แต่ว่ากระทั่งตระกูลซูของนายกลับไม่เห็นฉันในสายตา! ตอนนี้หลานชายคนเก่งของนายกลับทำหลานสาวของฉันท้อง เหอะๆ ไม่รู้ว่าคราวนี้เราสองคนจะได้เป็นญาติกันไหม”

พูดถึงตรงนี้เหมือนจู่ๆ ซูเจิ้นหางจะคิดอะไรออกเลยหันไปสั่งซูมู่หลิน “เย่เซวียนพี่รองของเย่เฉิน จะจงใจให้ซูมู่ชิงกับเย่เฉินมีสัมพันธ์กัน เกรงว่าไม่น่าจะเป็นเพราะแค่ว่าซูมู่ชิงสวยเฉยๆ เท่านั้นหรอกนะ ฉันเลยเดาว่าในนั้นอาจมีเหตุผลอื่นๆ ที่มากกว่านั้น มู่หลินแกจะต้องตามสืบข่าวคราวของเย่เซวียน ทันทีที่สืบเจอ ต้องจับเขาให้ได้ไม่ว่าจะแลกกับอะไรก็ตาม จากนั้นให้พาตัวเขามาหาปู่!”

ซูมู่ชิงได้ยินชื่อเยว่เซวียนก็กัดฟันกรอดๆ ความตั้งใจที่อยากจะฆ่าอีกฝ่ายของเขารุนแรงเสียยิ่งกว่าความตั้งใจที่อยากจะฆ่าเย่เฉินเป็นร้อยเท่า!

“ครับ!” ซูมู่หลินรับปากเสียงดัง

……

ในวันที่สองเย่เฉินพาซือซือและซูมู่หลินขับรถออกจากเมืองหลวงด้วยกัน แล้วครึ่งชั่วโมงต่อมาก็รถก็มาถึงลานสกีว่านหลง

ซือซือเริ่มชอบเล่นเสก็ตตั้งแต่เมื่อปีก่อน ข้อนี้ทำให้เย่เฉินแสนจะดีใจ

เพราะหากเขาเป็นคนเลี้ยงลูกล่ะก็จะต้องให้แม่หนูน้อยเริ่มหัดเล่นสกีตั้งนานแล้ว

ในครอบครัวทั่วไปจำนวนมาก การเลี้ยงดูลูกนั้นปกติแล้วจะไม่ให้เด็กๆ ในวัย 3-8 ขวบเหนื่อยจนเกินไป จะปล่อยให้พวกเขาเล่นสนุกได้ตามใจ

ทว่าการเรียนพวกเปียโน สกี ภาษาอังกฤษ ว่ายน้ำในช่วงวัยนี้นั้น สำหรับเด็กๆ แล้วสามารถพูดได้ว่าจะติดตัวพวกเขาตลอดไป

อีกทั้งยังเรียนรู้ได้ค่อนข้างเร็วอีกด้วย

ทั้งเย่เฉิน ซูมู่ชิง ซือซืออยู่ที่โซนระดับต้น พวกเขาอัดคลิปวีดีโอไปพร้อมๆ กับเล่นสกีกันไป ดื่มด่ำกับวินาทีของการเป็นครอบครัวเหมือนมาพักร้อน

เย่เฉินยังให้ซือซือไปแข่งการทรงตัวของเด็กวัย 4 ขวบ ลูกสาวของเขาก็ได้ที่หนึ่งมาอย่างง่ายดาย!

พรสวรรค์ในด้านกีฬาของซือซือโดดเด่นเกินใคร แค่ดูก็รู้ว่าได้รับสืบทอดกรรมพันธุ์นี้มาจากเย่เฉิน

และทุกวันหลังจากนั้นเย่เฉินก็พาซือซือไปเที่ยวทุกวัน

โดยที่ไม่ได้ล่วงรู้เลยว่าในวันที่ผลตรวจ DNA ออกนั้นเขาอาจจะสร้างความตกตะลึงให้กับทั้งเมืองหลวง!

และแล้วเวลาหนึ่งสัปดาห์ก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เย่เฉินและซูมู่ชิง ไปที่ศูนย์ตรวจ DNA ตั้งแต่ไก่โห่

และในเวลานี้เองซูเจิ้นหางก็รู้คำตอบแล้ว

ในเรือนสี่ประสานที่แสนหรูหรา ซูมู่หลินจึงรายงงานกับซูเจิ้นหาง “คุณปู่ครับผลตรวจออกมาแล้ว เย่เฉินนี่มันสารเลวจริงๆ เขาเป็นพ่อของซือซือจริงด้วยครับ!”

ซูเจิ้นหางพยักหน้า ผลตรวจนี้ไม่ได้อยู่เหนือจากการคาดเดาของเขา

ซูเจิ้นหางเปลี่ยนรองเท้าแล้วกล่าว “ไปอุ้มซือซือมาจากบ้านหลังนั้น แล้วค่อยให้คนไปซุ่มอยู่รอบๆ เรือนสี่ประสาน ไล่คนที่อยู่รอบๆ ไปให้หมด รอเย่เฉินกลับไป ฉันจะต้องเอาคำตอบจากเขาให้ได้! หรือไม่อย่างนั้นก็มาเป็นลูกเขยของตระกูลซูเราเสียเพื่อเป็นการชดเชยความผิดในอดีตของตัวเอง!”

ตอนที่ 292 คุณปู่ของซูมู่ชิง!
แววตาของเย่เฉินฉายแววโหดเหี้ยม เขากำหมัดแน่น เขาไม่ติดขัดอะไรถ้าต้องซ้อมคุณชายของเมืองหลวงคนนี้สักครั้ง!

หลี่เฉิงเจี๋ยมองเย่เฉินอย่างไม่ยอมแพ้พลางกล่าว

“หนุ่มน้อย คนที่กล้าใช้คำพูดแบบนี้ในเมืองหลวงมีแค่สองประเภทเท่านั้น ประเภทแรกคือคนที่เก่งกว่าหลี่เฉิงเจี๋ย ประเภทที่สองคือคนไม่กลัวตาย! เห็นได้ชัดว่านายไม่ใช่ประเภทแรก แต่ถ้าหากเดาไม่ผิดล่ะก็ คนอย่างนายจะต้องทำผิดมามากมายแน่นอน! ฆ่าคน ปล้นหรืออาจจะถึงขั้นเคยข่มขืนผู้หญิงคนมาก่อน!”

หลี่เฉิงเจี๋ยพอจะรู้ว่าเย่ฉินไม่ใช่คนดีอะไรนัก

“ทางที่ดีที่สุดนายรีบไสหัวออกไปจากเมืองหลวง กลับไปสถานที่ที่เป็นของนาย ไม่อย่างนั้นแค้นจะทำให้นายกลับมาเหยียบที่นี่ได้เลยตลอดชีวิต!”

หลี่เฉิงเจี๋ยข่มขู่เขา

เย่เฉินหัวเราะเสียงเย็น เมื่อวานหมอนี่โดนซ้อมเสียน่วม คิดไม่ถึงว่าจะไม่ยอมรับว่าตนเองเก่งกว่าเขา

คิดไม่ถึงว่าจะเรียกเย่เฉินเป็น‘คนกลัวตาย’?

แถมไม่พอยังคิดว่าเย่เฉินจะมีคดีมากมาย หนำซ้ำยังคิดเสียว่าเป็นคดีที่รุนแรงจนต้องโดนจับเข้าคุกด้วย?

เย่เฉินกล่าวพลางระบายยิ้ม “หลี่เฉิงเจี๋ยคุณทายถูกแล้ว ผมเป็นคนเดนตายที่ไม่กลัวตายหรอกนะ ในเมื่อคุณให้ผมไปจากเมืองหลวงไม่ได้ งั้นผมขอทำคุณหายไปจากโลกนี้ก่อนแล้วกัน!”

เย่เฉินกล่าวอย่างโหดเหี้ยม แล้วจู่ๆ ก็ใช้มือขวาทำท่าทีเหมือนจะล้วงของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค้ตด้านซ้าย!

หลี่เฉิงเจี๋ยชะงักไปทันที คนอย่างเขาค่อนข้างจะระแวดระวังกับท่าทางแบบนี้อย่างมาก เพราะปืนมักจะถูกซุกเก็บเอาไว้ในนั้น!

“แกอย่าทำอะไรบ้าๆ นะ! มีอะไรค่อยๆ คุยกัน!”

หลี่เฉิงเจี๋ยตกใจจนถอยกรูดไป ถึงขนาดที่ตะโกนร้องขอชีวิตด้วยซ้ำ

ใครจะรู้ในวินาทีที่เย่เฉินหยิบออกมาจากในกระเป๋าก็คือบุหรี่ห่อหนึ่ง

เย่เฉินหยิบบุหรี่ออกมามวนหนึ่งแล้วมองหลี่เฉิงเจี๋ยที่ตกใจจนหน้าสีเผือด “ผมแค่หยิบบุหรี่มวนเดียว ดูท่าคุณตกใจเข้าสิ อย่าบอกนะว่าคุ้ณกลัวว่าผมจะใช้ไฟแช็คเผาคุณน่ะ?”

“แก…”

หลี่เฉิงเจี๋ยโกรธจัด เมื่อครู่เขาใช้คำพูดข่มขู่เย่เฉินยังมีท่าทีโอหังเย่อหยิ่ง แต่ท่าทางอ้อนวอนกลัวตายนี่น่าอนาถเหลือเกิน

ท่าทางแสนน่าอายนี้โดนหญิงสาวในดวงใจเห็นเข้าอีกแล้ว!

จู่ๆ ซูมู่ชิงก็เดินมาแล้วกล่าว “หลี่เฉิงเจี๋ยคุณโวยวายก่อเรื่องพอหรือยัง? รีบขับรถของคุณไปเลยนะ หรือคุณจะให้ฉันโทรหาคุณปู่ฟ้องเขาให้เขาโทรหาคุณเพื่อย้ายรถใช่ไหมล่ะ?”

ทันทีที่ได้ยินซูมู่ชิงพูดถึงปู่ของหล่อน หลี่เฉิงเจี๋ยก็ใจฝ่อ

ที่พูดถึงกันเรื่องแต่งงานเพื่อผลประโยชน์ ทั้งสองฝ่ายต่างก็ได้ประโยชน์กันทั้งนั้นไม่ใช่แค่ตระกูลซูที่เป็นฝ่ายได้ประโยชน์

ตระกูลหลี่ทำไมจะไม่อยากเกาะต้นบุญต้นนี้ล่ะ?

ปู่ของซูมู่ชิงเป็นคนที่หลี่เฉิงเจี๋ยเคารพนับถือ

ที่เขาตามจีบหญิงสาวไม่ใช่เพียงแค่เพราะใบหน้าที่สะสวย แต่เป้าหมายจริงๆ คือหวังว่าจะได้ความช่วยเหลือจากปู่ของซูมู่ชิง

“ก็ได้ พวกเราไปกัน!”

หลี่เฉิงเจี๋ยพูดกับเฉียนช่วนจื่อแล้วขับรถ SUV ของพวกเขาไปอย่างรวดเร็ว

ซูมู่ชิงกล่าวกับเย่เฉินว่า “ให้ฉันขับเถอะนะคะ”

“อืม”

ที่เย่เฉินอาสาขับรถแทนหญิงสาว เดิมเพราะไม่อยากให้เจ้าหล่อนต้องเหน็ดเหนื่อย แต่พออยู่ที่เมืองหลวงเหมือนว่าจะเจอเรื่องยุ่งยากได้ตลอดเวลา

แต่ให้คุณหนูซูขับรถน่าจะดีกว่า จะได้ไม่ยุ่งยากเกินไป

เพิ่งถึงเรือนสี่ประสาน ซือซือก็ถูกสาวใช้ของซูมู่ชิงอุ้มไป

ซูมู่ชิงกลับยืนที่หน้าประตู แล้วกล่าวกับเย่เฉิน “เย่เฉินเมืองหลวงไม่ใช่สถานที่ที่นายควรจะอยู่นาน ฉันรู้จักหลี่เฉิงเจี๋ยดี เขาจะต้องหาทางเล่นงานคุณแน่ เมื่อวานคุณต่อยเขา ทำให้เขาขายหน้าขนาดนี้ วันนี้เขาเห็นเราสองคนไปศูนย์ตรวจ DNA ด้วยกัน เขาจะต้องไม่ปล่อยคุณไปแน่ ไม่สู้คุณออกไปจากเมืองหลวง ไปอยู่กับแฟนคุณดีกว่า รอผลตรวจ DNA ออกแล้วคุณค่อยกลับมา”

เย่เฉินรีบร้อนปฏิเสธทันที “จะได้ยังไง! ผมรับปากกับซือซือแล้วว่าจะพาลูกไปเล่นสดี นี่เป็นเรื่องแรกที่ผมสัญญากับลูก ผมจะกลับคำได้ยังไง? คุณหนูซูเดี๋ยวผ่านไปอีกสักพัก ผมก็จะต้องแต่งงานกับแฟนของผมแล้ว หลังจากนั้นก็จะไปฮันนีมูนแล้ว ดังนั้นอีกพักใหญ่ๆ ผมอาจจะไม่มีเวลามาอยู่เป็นเพื่อนซือซือ ดังนั้นในสัปดาห์นี้ ผมจำเป็นต้องอยู่เมืองหลวงต่อ และอยู่กับลูกสาวผม 24 ชั่วโมง”

ตลอดเวลาสามปีที่ผ่านมาเย่เฉินเองก็ไม่ได้อยู่ในชีวิตของหล่อน ตอนนี้จะให้เขาเสียเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่แสนมีค่าที่จะได้ใช้เวลากับลูกสาวตนเองเพียงเพราะหลี่เฉิงเจี๋ยได้ยังไง

“งั้นก็ได้”

หลี่เฉิงเจี๋ยจึงไม่พูดอะไรอีก หล่อนย่อมหวังให้เขาอยู่ต่อ เพราะการมีอยู่ของเขาไม่ได้ทำให้ซือซือมีรอยยิ้มเพียงคนเดียว

แต่ยังทำให้หญิงสาวรู้สึกได้ว่าในบ้านมีสีสันครึกครื้นขึ้น…รวมไปถึงความสุขด้วย

……

หลังจากที่หลี่เฉิงเจี๋ยออกจากศูนย์ตรวจ DNA แล้วก็ขับรถตรงไปยังเรือนสี่ประสานที่ตั้งอยู่ในตำแหน่งชั้นยอด

เรือนสี่ประสานหลังนี้ต่างจากเรือนสี่ประสานของซูมู่ชิง ไม่เพียงแต่อยู่ในตำแหน่งที่ดี แถมยังตกแต่งใหม่อีกด้วย

บ้านหลังนี้ยังเก็บร่องรอยของวัฒนธรรมของเรือนสี่ประสาน แต่ก็มีความหรูหรา ในทุกจุดแสดงให้เห็นสถานะความยิ่งใหญ่ของเจ้าของบ้านได้

หลี่เฉิงเจี๋ยจำเป็นต้องจอดรถในตำแหน่งที่ไกลจากบ้านหลังนี้มาก แล้วลงจากรถ พลางก้าวเดิน

เมื่อมาถึงปากทางหลี่เฉิงเจี๋ยจะเดินเข้าไปทันทีไม่ได้ เพราะบริเวณหน้าบ้านมีคนใช้ทำหน้าที่เป็นยามอยู่

“คุณชายหลี่ต้องขอโทษด้วยครับ วันนี้นายท่านไม่มีเวลาว่างพบคุณ” คนใช้กล่าวกับหลี่เฉิงเจี๋ยเสียงเย็น

ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครแต่ก็ไม่มีท่าทีเกรงใจแม้แต่น้อย

หลี่เฉิงเจี๋ยเองก็ไม่ได้มีท่ามีเหมือตอนที่เรียกเย่เฉินว่าไอ้หมารับใช้ตอนอยู่ที่ตระกูลซู ท่าทีเขาเป็นมิตรแถมยังกล่าวอย่างเว้าวอน “คุณช่วยบอกท่านซูหน่อยว่าผมมีเรื่องสำคัญเกี่ยวกับซูมู่ชิงมารายงานท่าน”

“ให้เขาเข้ามา”

และในเวลานี้เองในห้องที่ไกลออกไปก็มีเสียงชายชรากล่าวออกมาเป็นจังหวะเนิบๆ

“เชิญ”

“ขอบคุณครับ”

หลี่เฉิงเจี๋ยสาวเท้าเข้าประตูแล้ววิ่งเหยาะๆ ผ่านสวนที่เต็มไปด้วยต้นไม้ดอกไม้นานาพรรณเข้าไปในห้อง

“ท่านซู!”

คนที่เขามาพบวันนี้ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นซูเจิ้นหางปู่ของซูมู่ชิง!

ซูเจิ้นหางอายุ 70 กว่าปีแล้ว แต่ยังคงแข็งแรง วันที่อากาศหนาวๆ แต่ฮีทเตอร์ในห้องก็ไม่ได้มากมายนัก แต่เขาใส่แค่เสื้อยืดสีขาวบางๆ เท่านั้นเหมือนนักบวช

เขาไม่ได้แหงนหน้ามองหลี่เฉิงเจี๋ย แต่กำลังวางหมากรุกลงในกระดาน

“เฉิงเจี๋ยเอ้ย มาสิมา เราไม่ได้เล่นหมากรุกกันนานแล้ว เธอเล่นเป็นเพื่อนฉันสักตา” ซูเจิ้นหางกล่าว

หลี่เฉิงเจี๋ยรีบร้อนฟ้องเรื่องหลานสาวของอีกฝ่าย ไหนจะมีแก่ใจมาเล่นหมากรุกกับชายชรา?

“ท่านซู ผมเล่นหมากรุกไม่เก่ง ไม่ใช่ว่าท่านไม่รู้ ผมเอาชนะท่านได้ยังไง? วันนี้ผมมาที่นี่เพราะมี…”

ในระหว่างหลี่เฉิงเจี๋ยกล่าวอยู่นั้น ซูเจิ้นหางก็เหมือนไม่ได้ฟังคำพูดของเขาแต่ย้อนถาม “เธอจะเล่นฝั่งสีแดงหรือดำ”

หลี่เฉิงเจี๋ยก็ไม่กล้ามีปากเสียงกับอีกฝ่ายแล้วกล่าว “งั้นผมเป็นสีแดงก็ได้ครับ”

หลี่เฉิงเจี๋ยเล่นหมากอย่างว่าง่าย เพราะความสามารถของเขาอ่อนด้อยกว่าซูเจิ้นหาง บวกกับที่เขามีแก่ใจอยากจะให้หมากตานี้จบลงเร็วๆ

และแล้วซูเจิ้นหาง ก็ ‘รุกฆาต’ ไม่ว่าหลี่เฉิงเจี๋ยจะขยับหมากไปทางไหนก็ตาย

หลี่เฉิงเจี๋ยรีบเยินยออีกฝ่าย “ท่านซูเก่งจริงๆ เอาจนผมไม่มีทางจะไปเลยครับ”

ซูเจิ้นหางมีท่าทีผิดหวังน้อยๆ “เฉิงเจี๋ยเหมือนทักษะการเล่นหมากรุกของเธอจะแย่ลงนะ เดิมทีฉันยังหวังว่าจะได้เธอมาคุยมาเล่นหมากรุกด้วยกัน”

หลี่เฉิงเจี๋ยยังไม่เข้าใจความหมายในคำพูดของซูเจิ้นหาง เขาก็อดไม่ไหวอีก “ท่านซูครับ หลานสาวของท่านวันนี้พาผู้ชายแปลกหน้าไปที่ศูนย์ตรวจ DNA เขาอาจจะเป็นพ่อแท้ๆ ของซือซือ!”

ตอนที่ 291 ใครเป็นขอทาน!
โรงพยาบาลหุยหลง สถาบันตรวจ DNA

เย่ฉินจอดรถเสร็จ แล้วก็เดินเข้าตึกไปกับซูมู่ชิงและซือซือ

เป็นเพราะกลัวจะเจอคนรู้จัก ซูมู่ชิงเลยไม่ได้ไปศูนย์ตรวจ DNA ที่อยู่ในโรงพยาบาลทหารหรือโรงพยาบาลที่อยู่ในเขตทหาร แต่เลือกมาตรวจกันที่นี่

สถานที่ที่สามารถตรวจ DNA ต่างก็มีชื่อเสียง เพียงแต่ว่าที่นี่มีคนค่อนข้างมาก และวุ่นวาย

ทั้งสามคนเพิ่งมาถึงปากทางก็เห็นสามีภรรยาคู่หนึ่งกำลังทะเลาะกัน แล้วพนักงานหลายคนต่างก็พยายามจะห้ามปรามพวกเขา

ชายวัยกลางคนด่าผู้หญิงคนนั้น “นังแพศยา แกมันวันทอง สวมเขาให้ฉัน เด็กไม่ใช่ลูกฉัน คิดไม่ถึงว่าแกจะหลอกฉันมาถึงแปดปี!”

เห็นได้ชัดว่าการวิวาทเรื่องนี้สาเหตุเป็นเพราะผลการตรวจ DNA ออกมาว่าลูกไม่ใช่ของเขา

ส่วนชายหญิงที่เดินออกมานี้กลายเป็นผู้ชายเป็นฝ่ายเดินตามขอโทษฝ่ายหญิง ส่วนฝ่ายหญิงมีท่าทีไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด

ชายคนนั้นกล่าว “ขอโทษนะครับที่รัก ผมไม่ควรสงสัยคุณ”

ฝ่ายหญิงกล่าวว่า “ไสหัวไป! คิดไม่ถึงเลยว่านายจะสงสัยว่าลูกไม่ใช่ของนาย ฉันรักนายขนาดนี้ คิดไม่ถึงเลยว่านายจะสงสัยฉัน เราหย่ากันเถอะ!”

ต่อมามีชายหญิงที่อ่อนวัยกว่าอีกคู่หนึ่ง ดูไปแล้วพวกเขาสองคนยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยซ้ำไป ผมเด็กผู้ชายเป็นสีทองสะดุดตาเชียว

ฝ่ายชายกล่าว “ฮ่าๆ เด็กไม่ใช่ลูกฉัน ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันแล้วล่ะ”

หญิงสาวกลับไล่ตามชายหนุ่ม “ต่อให้เด็กไม่ใช่ลูกนาย แต่ฉันก็จะเกาะติดกับนาย! อย่างไรเสียฉันก็จะจับนายให้ได้!”

เขาเห็นความสัมพันธ์ต่างๆ ของชายหญิงมากมายที่นี่

เขาไม่เพียงย้อนคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เขาเองก็เคยระบายโทสะใส่หวังเจียเหยาตอนที่เขาพบว่าหนึ่งในลูกแฝดสองคนของหวังเจียเหยาไม่ใช่สายเลือดของเขา

“เฮ้อ คิดไม่ถึงว่าจะต้องมาตรวจ DNA อีกครั้งไวขนาดนี้”

เปรียบกับครั้งก่อนแล้ว ครั้งนี้เย่เฉินไม่ตื่นเต้นแม้แต่น้อย

หนึ่งคือเขาคิดว่าซูมู่ชิงไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องมาหลอกเขา

อนึ่งถ้าหากว่าซือซือไม่ใช่ลูกเขา เช่นนั้นก็ถือว่าเป็นเรื่องดีกับเขาอยู่ดี

เขาจะสามาถอยู่กับฉินหงเหยียนเพียงคนเดียว ไม่จำเป็นต้องคิดเรื่องซือซือกับซูมู่ชิงแล้ว

ตอนที่ทั้งสามคนเพิ่งเดินเข้ามา ก็มีชายวัยกลางคนท่าทางแปลกประหลาดจ้องพวกเขาสามคน

ชายวัยกลางคนคนนั้นเดินมาจ้องซูมู่ชิง แล้วตะโกนด่า “อีตัว! น่าอายจริงๆ!”

เย่เฉินกลัวว่าอีกฝ่ายจะเป็นคนบ้าแล้วทำร้ายสองคนแม่ลูก เลยปราดเข้าไปขวางตรงหน้าแล้วกล่าวกับอีกฝ่าย

“คุณผู้ชาย ระวังคำพูดด้วย!”

ชายวัยกลางคนนั้นเห็นเย่เฉินปกป้องซูมู่ชิง ก็ด่าเขา “แกมันไอ้แมงดา!”

เย่เฉินหัวเสีย “ไม่เคยโดนตีมาก่อนล่ะสิ?”

ชายวัยกลางคนแทบไม่มีท่าทีหวาดกลัวเย่เฉินด้วยซ้ำ “แกพาเมียแกมาตรวจ DNA งั้นก็เท่ากับเมียแกนอกใจ ทำผิดต่อแก! ผู้หญิงแบบนี้ไม่ใช่โสเภณีแล้วจะเป็นอะไร? ส่วนแกปกป้องผู้หญิงแบบนี้ไม่ใช่แมงดาแล้วเป็นอะไร?”

ซือซือได้ยินแล้วก็โกรธมาก “ห้ามด่าพ่อกับแม่หนูนะคะ!”

ชายหนุ่มคนนั้นเห็นซือซือหน้าตาน่ารักเลยกล่าวด้วยรอยยิ้ม “แม่หนูน้อย แม่หนูอาจจะเป็นแม่ของหนู แต่พ่อของหนูอาจจะไม่ใช่พ่อของหนูก็ได้ แม่หนูสวยขนาดนี้คงจะต้องมีผู้ชายเยอะแยะไปทั่ว อาจจะไม่รู้ว่าพ่อของหนูเป็นใคร เหอะๆ”

ผู้ชายแปลกหน้าคนนี้เหยียดหยามซูมู่ชิง เย่เฉินจึงประเคนหมัดฟาดใส่หน้าเขาอย่างอดทนไม่ไหว

แล้วตะโกนออกมาเสียงดัง “รปภ. ที่นี่มีคนโรคจิต รีบส่งไปโรงพยาบาลประสาทได้แล้ว!”

เย่เฉินจูงมือซือซือสาวเท้าไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ซือซือรู้สึกไม่พอใจ เด็กหญิงถามเย่เฉินทันที “คุณพ่อคะ ทำไมคนนั้นต้องด่าแม่ด้วยคะ? คุณแม่เป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดในโลกชัดๆ!”

เย่เฉินกล่าวกับซือซือ “เพราะว่าแม่ของหนูสวยมากๆ ไงล่ะ ผู้ชายจำนวนมากต่างก็ชอบหล่อน แต่แม่ของลูกไม่ชอบพวกเขา พวกเขาก็เลยอิจฉาเลยว่าให้แม่ของลูก คนแบบนี้มีเยอะแยะมากมายในโลก ในอนาคตซือซือโจมาสวยเหมือนคุณแม่ พอถึงตอนนั้นหนูจะเข้าใจเอง”

ซือซือเลยถามต่อ “งั้นคุณพ่อได้เป็นแฟนคุณแม่ทำไมไม่แต่งงานกับแม่ล่ะคะ? พ่อแม่เด็กคนอื่นแต่งงานกัน พ่อจะแต่งงานกับแม่ไหมคะ?”

คำถามนี้ทำให้เย่เฉินไม่รู้จะตอบเด็กหญิงว่าอย่างไรดี

เขามองซูมู่ชิงด้วยใบหน้าเก้อเขิน

เย่เฉินทำได้เพียงหลอกซือซือไปก่อน “พ่อกับแม่เคยแต่งงานกัน ตอนลูกยังไม่เกิดเราก็แต่งงานกันแล้วไง!”

“คนโกหก” เหมือนว่าซือซือจะไม่เชื่อ “พ่อกับแม่ยังไม่มีรูปแต่งงานกันด้วยซ้ำ ในห้องของคุณตาคุณยายยังมีรูปแต่งงานเลย แต่ไม่เห็นมีของพ่อกับแม่เลย”

เย่เฉินยังหลอกล่อเด็กหญิงต่อ “พวกเราก็แต่งงานกันนะแค่ไม่ได้เอารูปออกมาแขวนไง อยู่ในตู้”

“งั้นอีกเดี๋ยวกลับไป หนูจะดูรูปแต่งงานของพ่อกับแม่” ซือซือกล่าว

“แค่ก…ได้!” เย่เฉินก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากรับปากลูกสาวไปก่อน

เห็นท่าทางจนปัญญาของเย่เฉิน ซูมู่ชิงกล่าวพลางยิ้ม “แม่หนูน้อยคนนี้ไม่ยอมลดไม่ยอมละเลยใช่ไหล่ะคะ?”

เย่เฉินพยักหน้ารับ “สามปีมานี้คุณคงลำบากมากจริงๆ”

เย่เฉินพบว่าเลี้ยงดูเด็กคนหนึ่งเป็นเรื่องเหนื่อยล้าอย่างมาก

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ไปลงทะเบียนเพื่อขอตรวจ DNA

ไม่นานนักทั้งสามคนก็เดินออกจากศูนย์ตรวจ DNA ไปที่ลานจอดรถ

เย่เฉินเพิ่งจะสตาร์ทรถเพื่อเตรียมจะขับออกจากลานจอดรถ

ทันใดนั้นเองรถ SUV ราคาหลายล้านหยวนคันหนึ่งขับมาปาดหน้ารถของเย่เฉิน ขวางทางออกของเขา!

มีชายสองคนลงมาจากในรถ คนขับรถคือเฉียนช่วนจื่อที่ท่าทางไม่น่ามอง ส่วนคนที่เดินลงมาจากข้างคนขับรถก็คือหลี่เฉิงเจี๋ย!

หลี่เฉิงเจี๋ยเดินลงมาจากรถหยุดลงตรงด้านหน้ารถ JEEP สีแดงของซูมู่ชิง เขาชี้ไปที่เย่เฉินที่นั่งหลังพวงมาลัยแล้วกล่าว

“แกลงมา!”

“อยากตายล่ะสิ!”

เย่เฉินเห็นหลี่เฉิงเจี๋ยอีกครั้งย่อมต้องไม่พอใจ

คิดไม่ถึงว่าหมอนี่จะไม่เห็นหัวใครในสายตา เรียกเขาเป็นหมารับใช้ เมื่อวานโดนเขาเตะยังไม่พอสินะ!

เห็นเย่เฉินลงจากรถ ซูมู่ชิงก็รีบร้อนลงมาจากที่นั่งด้านหลังแล้วสาวเท้าเดินไป “หลี่เฉิงเจี๋ยทำอะไร?”

หลี่เฉิงเจี๋ยมองทั้งสองคนแล้วตะคอก “ผมทำอะไรน่ะเหรอ? ผมสิต้องถามว่าพวกคุณทำอะไร! คุณพาซือซือมาทำอะไรที่นี่”

เมื่อซูมู่ชิงอยู่กับเย่เฉินหล่อนใจเย็นและอ่อนหวาน แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับหลี่เฉิงเจี๋ยกลับแสดงความเด็ดขาดของหญิงสาวในเมืองหลวงออกมา

“ฉันพาลูกสาวฉันไปที่ไหนเกี่ยวอะไรกับคุณ? คุณมีสิทธิ์อะไรมาถามฉัน?”

หลี่เฉิงเจี๋ยหัวเสีย ตอนนี้ในวงสังคมของเขาทุกคนต่างก็รู้กันว่าตอนนี้เขากำลังตามจีบซูมู่ชิง และต้องการแต่งงานกับหล่อน

แต่ถ้าเพื่อนเขารู้เรื่องวันนี้เข้าจะไม่หัวเราะเยาะเขาแย่เลยเหรอ!

หลี่เฉิงเจี๋ยตวาด “คุณเป็นคู่หมั้นผมต้องเป็นเรื่องของผมอยู่แล้ว! ไอ้แมงดา นี่ใช่พ่อของซือซือหรือเปล่า? เขามีอะไรกับคุณใช่ไหม?”

เย่เฉินยังไม่ทันได้พูดอะไร ซูมู่ชิงก็ยกมือขึ้นสะบัดมือฟาดหน้าหลี่เฉิงเจี๋ย!

เพี้ยะ!

ซูมู่ชิงที่มองดูเหมือนอ่อนแอบอบบาง แต่พอลงไม้ลงมือกับคนอื่นขึ้นมากลับดูมีเรี่ยวมีแรงมากทีเดียว “หลี่เฉิงเจี๋ย! ฉันขอพูดอีกที ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณ! ต่อให้พ่อแม่ฉันเห็นด้วยกับการแต่งงานของเรา ฉันก็ไม่แต่งงานกับคุณ คุณเลิกโง่งมได้แล้ว!”

เย่เฉินหงุดหงิด เมื่อวานเขาซ้อมหลี่เฉิงเจี๋ยไปรอบหนึ่งเพราะหวังว่าต่อไปหลี่เฉิงเจี๋ยจะไม่มาเกาะแกะซูมู่ชิงอีก

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้จะมาเจอเขาอีกรอบ

เย่เฉินเดินไปหาหลี่เฉิงเจี๋ย ใบหน้าฉายแววเหี้ยมโหด “เรียกใครเป็นขอทาน? พูดอีกรอบที!”

ตอนที่ 290 ผู้ชายที่ขอดูตัวรู้ความจริง!
ตี 5 ของวันถัดมา

ดาวเด่นของวงการบาสเก็ตบอลอย่าง Kobe Bryant ยังต้องตื่นตั้งแต่ตีสี่เพื่อมาฝึกซ้อมทุกวัน

แต่วันนี้ที่เมืองหลวงมีใครบางคนตื่นตั้งแต่ตีห้า แต่กลับไม่มีเวลามาชื่นชมภาพทิวทัศน์หิมะสีขาว

หลังจากตื่นนอนแล้วเขาก็ไปออกกำลังกายในฟิตเนสของวิลล่า

เขาที่ว่าก็คือหลี่เฉิงเจี๋ยที่เมื่อวานโดนเย่เฉินซ้อมจนมีสภาพเละเทะ

“น่าโมโหจริงๆ เลย!”

“น่าโมโหจริงๆ เลย!”

“น่าโมโหจริงๆ เลย!”

หลี่เฉิงเจี๋ยฝึกซ้อมไปพร้อมๆ กับพร่ำบ่นไปด้วย

ถึงแม้ว่าเมื่อวานเขาจะพ่ายแพ้ให้กับเย่เฉินแต่เขาก็ไม่อาจยอมรับความพ่ายแพ้นั้น!

เขารู้สึกว่าเป็นเพราะตนเองประมาทศัตรู ดังนั้นถึงได้แพ้อีกฝ่าย ถ้าหากมีโอกาสได้ต่อสู้กันใหม่อีกครั้ง เขาไม่มีทางพ่ายแพ้จนมีสภาพเละเทะแบบนี้

ซ้อมไปชั่วโมงกว่า เขาถึงได้กลับมาอาบน้ำจากนั้นจึงแวะมากินอาหารเช้าที่ห้องรับแขก”

และในเวลานี้เอง ชายหนุ่มที่มีรูปร่างเตี้ยหน้าตาอัปลักษณ์เดินมา “คุณหลี่”

หลี่เฉิงเจี๋ยกินสเต็กเนื้อวัวต่อพลางกล่าวด้วยเสียงเย็นชา “สะกดรอยหมอนั่นเป็นยังไงบ้าง?”

เมื่อวานตอนที่หลี่เฉิงเจี๋ยออกจากตระกูซูในสภาพมอมแมมเลอะเทอะ แล้วสั่งให้ ‘เฉียนช่วนจื่อ’ ที่เป็นลูกน้องเขาคอยสะกดรอยตามเย่เฉิน

เฉียนช่วนจื่อรายงาน “เมื่อวานหลังจากที่หมอนั่นส่งคุณหนูซูก็อ้อยอิ่งอยู่ที่นั่น คิดไม่ถึงว่าเขาจะค้างคืนที่นั่น!”

“อะไรนะ?!”

หลี่เฉิงเจี๋ยโมโหจนกระแทกช้อนส้อมในมือทันที

“ซูมู่ชิงเป็นผู้หญิงที่ยังไม่ได้แต่งงานแต่ปล่อยให้ผู้ชายค้างคืนที่บ้าน ถ้าหากเรื่องนี้มีคนอื่นรู้เข้าจะมีสภาพเป็นยังไงบ้าง!”

หลี่เฉิงเจี๋ยหัวฟัดหัวเหวี่ยง เขาถือว่าหญิงสาวเป็นว่าที่ภรรยาของตนเอง เขาย่อมต้องเป็นห่วงเป็นใยกับชื่อเสียงของว่าที่ภรรยาก่อนแต่งงานอยู่แล้ว

เฉียช่วนจื่อกล่าว “ก็นั่นสิครับ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นแค่คนขับรถ แต่จะปล่อยให้เขาค้างคืนที่บ้านไม่ได้สิครับ คุณหนูซูสวยขนาดนั้นถ้าเกิดว่ากลางคืนกลางค่ำหมอนี่ก็คิดไม่ดีไม่ร้ายกับหล่อนขึ้นมา”

เห็นสีหน้าหงุดหงิดของหลี่เฉิงเจี๋ยแล้ว เฉียนช่วนจื่อก็ไม่กล้าพูดอะไรต่อ

“แล้วสืบได้หรือเปล่าว่าหมอนี้เมื่อคืนนอนที่ไหน? ได้แยกกันนอนคนละห้องกับซูมู่ชิงหรือเปล่า?” หลี่เฉิงเจี๋ยถาม

เฉียนช่วนจื่อตอบ “คุณหลี่ คุณเองก็รู้ว่า คุณชายซูซูมู่ชิงจ้างบอดี้การ์ดคอยแอบซุ่มดูอยู่รอบๆ บ้านของหล่อน คนของผมเองก็ไม่กล้าเข้าไปใกล้ แม้แต่โดรนก็ไม่กล้าบินเข้าไปใกล้ แต่ผมรู้คิดว่าด้วยนิสัยและบุคลิกที่เย็นชาเย่อหยิ่งของคุณหนูซู ไม่น่าจะลดตัวลงไปเกลือกกลั้วกับคนขับรถ”

หลี่เฉิงเจี๋ยพยักหน้า เขาเองก็พอจะรู้จักนิสัยและทัศคติของซูมู่ชิงอยู่บ้าง

หลายปีมานี้ไม่เคยได้ยินว่าหญิงสาวคบหากับใคร แต่ไหนแต่ไรมาหล่อนก็อยู่ของหล่อนคนเดียว

ซึ่งนี่เป็นจุดที่เขาชื่นชอบหญิงสาว ใครจะไม่ชอบหญิงสาวบริสุทธิ์แบบนี้ล่ะ?

“คอยจับตาดูเอาไว้ ขอแค่หมอนี่ออกจากเรือนสี่ประสานมาให้รีบรายงานฉัน!”

หลี่เฉิงเจี๋ยกล่าวเสียงเหี้ยม

เขาเองตัดสินใจแล้วว่าวันนี้จะต้องล้างแค้นเย่เฉินให้ได้

ต่อสู้กันแบบตัวต่อตัวก็สู้ไม่ได้ แต่ทีนี่เป็นเมืองหลวงเป็นพื้นที่ของหลี่เฉิงเจี๋ย เขาย่อมไม่อยากโดนคนที่เขาไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อนรังแกกัน!

สามชั่วโมงต่อมา

ทันใดนั้นเองเฉียนช่วนจื่อก็โผล่มารายงาน “คุณชายหลี่ครับ หมอนั่นออกจากเรือนสี่ประสานไปแล้ว!”

หลี่เฉิงเจี๋ยที่กำลังอ่านหนังสือ ‘พิชัยสงครามซุนจื่อ’ พอได้ยินแบบนี้ก็ปิดหนังสือดังพรึ่บ “ดีมาก ในที่สุดไอ้หมารับใช้ตัวนั้นก็โผล่หางออกมาเสียที ฉันจะเตะขาเขาให้หัก! ตอนนี้เขาอยู่ไหน?”

เฉียนช่วนจื่อกลับชะงักฝีเท้า แล้วค่อยๆ เปิดปากเอ่ย “เขา…เขาขับรถพาคุณหนูซูกับซือซือออกบ้านไปแล้ว…”

“ไปไหน? แกนี่ทำไมอ้ำๆ อึ้งๆ อย่าทำฉันหงุดหงิดได้ไหม! รีบพูดมา!”

หลี่เฉิงเจี๋ยผุดลุกขึ้นยืน เขาร้อนใจจนทนไม่ไหว

เฉียนช่วนจื่อกล่าว “พวกเขาสามคนไปที่โรงพยาบาลหุยหลงเพื่อตรวจ DNA”

“อะไรนะ?”

พอหลี่เฉิงเจี๋ยได้ยินคำว่าตรวจ DNA ก็แข้งขาอ่อน ร่วงลงบนเก้าอี้ดังตุ้บทันที

“คุณชายหลี่ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?” เฉียนช่วนจื่อถามอย่างห่วงใย

หลี่เฉิงเจี๋ยตัวแข็งค้าง

“ทำไมพวกเขาสองคนถึงได้พาซือซือไปตรวจ DNA ที่โรงพยาบาล? หรือว่าพ่อของซือซือคือเขา!”

หลายปีมานี้คำถามเรื่องพ่อที่แท้จริงของลูกสาวซูมู่ชิงเป็นใครกันแน่ เป็นปริศนาที่ทุกคนในเมืองหลวงต่างก็อยากรู้

อย่าว่าแต่หลี่เฉิงเจี๋ยที่เป็นคนพวกนอกจะไม่รู้เลย กระทั่งพ่อแม่แท้ๆ ของซูมู่ชิงก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำไป

หลี่เฉิงเจี๋ยย้อนคิดถึงเมื่อวาน ที่เย่เฉินอุ้มซือซือ เด็กสาวหัวเราะอย่างเบิกบานใจ ส่วนซูมู่ชิงที่อยู่ข้างๆ ก็มองภาพตรงหน้าด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มของความสุข

ทันใดนั้นเองก็เข้าใจทุกอย่าง

“มิน่าตอนทันทีที่เขาขึ้นไปด้านบน ก็เข้ากับซือซือกับซูมู่ชิงอย่างรวดเร็ว ที่แท้เขาเป็นคนเคยๆ ของซูมู่ชิง เป็นพ่อแท้ๆ ของซือซือ!”

เฉียนช่วนจื่อเตือนสติเขา “คุณชายหลี่ หมอนั่นอาจจะไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของคุณหนูซือซือก็ได้นะครับ ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่จำเป็นต้องไปตรวจ DNA หรอกครับจริงไหม เขาอาจจะแค่เคยนอนกับคุณหนูซูเฉยๆ”

โครม!

หลี่เฉิงเจี๋ยทุบหมัดลงบนโต๊ะ เมื่อได้รู้ว่าหญิงสาวที่รักเคยนอนกับศัตรูคู่แค้น แถมยังมีลูกด้วยกัน จะให้เขาทนได้ยังไง!

“หมอนั่นในเมื่อเคยนอนกับซูมู่ชิง ทำไม่แต่งงานกับหล่อนล่ะ? ทั้งประเทศนี้ มีใครบ้างที่ไม่อยากแต่งงานกับซูมู่ชิงน่ะ? ไม่ว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นใคร เกรงว่าต่อให้เป็นลูกคนรวยหรือลูกข้าราชการชั้นสูงที่ไหน ตระกูลซูก็ถือว่าคู่ควรกับพวกเขา”

หลี่เฉิงเจี๋ยเองก็รู้สึกแปลกใจอย่างมาก ถ้าเป็นคนอื่นมีโอกาสได้ทำหญิงสาวท้อง แล้วทำไมไม่ฉวยโอกาสครั้งนี้ดองกับตระกูลซู?

ด้วยความสถานะของตระกูลซุในเมืองหลวง ได้กลายเป็นเขยของตระกูลซูก็จะไม่ต้องกลัวหน้าอินทร์หน้าพรมที่ไหนในประเทศนี้!

เฉียนช่วนจื่อหัวเราะหึหึพลางกล่าว “ถ้าหากว่าหมอนั่นเป็นลูกเศรษฐีหรือข้าราชการชั้นผู้ใหญ่คนไหน แถมยังจีบคุณหนูซูอย่างเปิดเผยแล้วทำหล่อนท้อง เขาย่อมต้องไปสู่ขอคุณหนูซูกับตระกูลซูอยู่แล้ว”

หลี่เฉิงเจี๋ยรู้สึกว่าคำพูดของเฉียนช่วนจื่อฟังแล้วออกจะแปลกๆ เลยถาม “เฉียนช่วนจื่อนายรู้อะไรมาใช่ไหม?””

เฉียนช่วนจื่อรีบร้อนปฏิเสธ “ไม่ครับๆ ผมแค่เดาไปเรื่อยเปื่อย”

“สารเลว!” หลี่เฉิงเจี๋ยตบโต๊ะเสียงดัง “แกมันไอ้หมารับใช้ กินข้าวแดงแกงร้อนของฉัน นอนบ้านฉัน แต่กลับมีเรื่องปิดบังฉันเหรอ? รู้อะไรรีบพูดมา!”

เฉียนช่วนจื่อเป็นลูกน้องของหลี่เฉิงเจี๋ยมาหลายปี เขามีอะไรในใจย่อมไม่อาจเล็ดลอดสายตาของหลี่เฉิงเจี๋ยไปได้

เฉียนช่วนจื่อรู้ว่าหลี่เฉิงเจี๋ยโกรธแล้ว จึงไม่กล้าปิดบังผู้เป็นนายอีกต่อไป “คุณชายหลี่ ถ้าผมเล่าเรื่องนี้ให้คุณฟัง คุณอย่าบอกใครนะครับว่ารู้มาจากผม ไม่อย่างนั้นผมตายแน่”

“ยังจะพูดไร้สาระ แกจะได้ตายตอนนี้แหละเชื่อไหม!” หลี่เฉิงเจี๋ยอดนทนไม่ไหวนานแล้ว

“ครับๆ ผมพูดแล้วครับ” เฉียนช่วนจื่อก็ไม่อ้อมค้อมอีก “ก็เมื่อปีก่อนผมบังเอิญไปได้ยินข่าวบางอย่างมาเมื่อปีก่อน เขาบอกว่ามีวันหนึ่งซูมู่หลินเขาจู่ๆ ก็กินเหล้าจนเมา แล้วมีเรื่องวิวาท วันนั้นเขาพูดว่า ‘พี่สาวฉันโดนไอ้คนชั้นต่ำล่วงเกินแล้ว ฉันจะต้องฆ่าไอ้เดียรัจฉานตัวนั้นให้ได้’ แบบนี้ล่ะครับ”

พอฟังมาถึงตรงนี้ หลี่เฉิงเจี๋ยก็ตกตะลึง “ซูมู่หลินพูดแบบนี้จริงเหรอ?”

เฉียนช่วนจื่อรีบพยักหน้าหงึกหงัก “จริงๆ ครับ!”

หลี่เฉิงเจี๋ยตกตะลึง คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงที่เขาเฝ้าฝันหาจะเคยโดนผู้ชายข่มขืนมาก่อน!

หลี่เฉิงเจี๋ยสติพร่าเลือนไปชั่วขณะ ถ้าหากเย่เฉินคนที่มีเรื่องกับตนเองเมื่อวานเป็นผู้ชายที่แตะต้องซูมู่ชิงล่ะ

แล้วทำไมซูมู่หลินยังยังรับหมอนั่นเป็นคนขับรถของตัวเองอีกล่ะ?

เฉียนช่วนจื่อกล่าวต่อ “คุณหลี่ คุณหนูซูดูเป็นคนใสซื่อ แต่ไม่รู้ว่าที่จริงแล้วหล่อนนอนกับผู้ชายมากี่คน ไม่อย่างนั้นทำไมหมอนั่นต้องตรวจ DNA ลูกด้วยล่ะคุณชายว่าจริงไหมครับ? ผมคิดว่าด้วยคุณสมบัติของคุณชายแล้ว ไม่จำเป็นต้องคบหากับผู้หญิงที่ไม่รักนวลสงวนตัว รักสนุกแบบนี้เลย”

หลี่เฉิงเจี๋ยฟาดหน้าเฉียนช่วนจื่อ “แกไอ้หมารับใช้ แกกล้าวิจารณ์ซูมู่ชิงเลยเหรอ?”

“รีบเตรียมรถ ฉันจะตามพวกเขาไปโรงพยาบาลที่พวกเขาตรวจ DNA ด้วย!”

ตอนที่ 289 ฉินหงเหยียนโกรธแล้วเหรอเนี่ย?
ในฐานะที่ซูมู่ชิงเป็นคุณหนูตระกูลซูที่มีขื่อเสียงโด่งดังไปทั่วเมืองหลวง หล่อนไม่ได้สนใจเรื่องผลประโยชชน์จากการที่เป็น ‘ลูกหลานตระกูลเย่’ ที่เย่เฉินรับปาก

หญิงสาวในเมืองหลวงอย่างพวกหล่อนเย่อหยิ่ง ต่อให้โลกภายนอกจะมีฐานะที่ดีกว่าพวกหล่อน พวกหล่อนก็ไม่แยแส รู้สึกว่าวิถีชีวิตที่ตนเองมีเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

ที่หล่อนรับปากเย่เฉินอย่างรวดเร็วนั่นเป็นเพราะรู้เรื่องของหวังเจียเหยาและซูมู่หลิน

หล่อนคิดว่าตนเองทำผิดกับเย่เฉิน

ซูมู่ชิงจึงสำทับ “ฉันได้ยินพี่รองของคุณเคยพูดว่าลูกหลานตระกูลเย่ของพวกคุณต้องส่งตัวให้ทางตระกูลเป็นคนดูแล ถ้าตรวจ DNA แล้วซือซือเป็นลูกสาวของคุณล่ะก็ ฉันหวังว่าจะได้เป็นลูกของฉันคนเดียว พวกคุณอย่าส่งคนมารับหล่อนไปได้ไหม”

เย่เฉินพยักหน้ารับ “ได้สิ ผมขอรับรองกับคุณในจุดนี้ได้เลย ถ้าหากว่าคุณมีลูกชายให้ผม เกรงว่าผมอาจจะตัดสินใจไม่ได้ เพราะว่าคุณปู่มีแผนการที่วางเอาไว้สำหรับลูกหลานผู้ชายของเขา ส่วนถ้าเป็นผู้หญิงก็คงจะไม่มีเงื่อนไขอะไรมากมาย”

“อ้อ”

หลังจากทั้งสองคนพูดเรื่องนี้กันแล้ว ก็ไม่มีอะไรจะพูดกันอีก ทั้งสองคนเผชิญหน้ากันก็ออกจะเก้อเขินกันเล็กน้อย

เมื่อเงียบกันไปครู่หนึ่ง จู่ๆ ซูมู่ชิงก็กล่าว “คุณกับฉินหงเหยียนเป็นยังไงบ้าง?”

เย่เฉินกล่าวแล้วยิ้ม “พวกเรารักกันดี ผมขอหล่อนแต่งงานแล้วหล่อนก็รับปาก ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะเรื่องหวังเจียเหยาคลอดลูกแล้วเกี่ยวโยงเรื่องนั้นเรื่องนี้มา ตอนี้พวกเราก็น่าจะจัดงานแต่งงานไปแล้ว”

“อ้อ”

สีหน้าซูมู่ชิงเรียบเฉย ฝืนฉีกยิ้มแล้วกล่าว “เอ่อ…คุณอยู่เป็นเพื่อนซือซือทั้งวัน ไม่เห็นหล่อนโทรมา ตอนนี้พวกคุณกำลังข้าวใหม่ปลามัน น่าจะโทรหากันทุกคืน ฉันไม่รบกวนคุณดีกว่า ฉันขอไปพักผ่อนก่อน คุณไปโทรหาแฟนคุณเถอะ”

เย่เฉินคิดไม่ถึงว่าซูมู่ชิงจะเป็นฝ่ายกล่าวเรื่องนี้ก่อน “อ้อ ได้สิ งั้นเจอกันพรุ่งนี้”

หลังจากซูมู่ชิงไปแล้ว เย่เฉินก็ยืนแหงนมองท้องฟ้าของเมืองหลวงกลางตัวบ้าน

เกล็ดหิมะโปรยปรายลงบนใบหน้าของเย่เฉิน แต่เขากลับไม่รู้สึกหนาวเลยสักนิด

นั่นสิ ทั้งๆ ที่เหมาเกาะ คุกเข่าขอฉินหงเหยียนแต่งงานกลางเกาะ

ตอนนี้เดิมควรจะเป็นช่วงเวลาที่หวานแหววที่สุด แต่ว่าหลายวันมานี้เย่เฉินกลับอยู่คนละที่กับฉินหงเหยียน

ไม่เพียงแต่ไม่เจอหน้ากัน ตอนนี้เย่เฉินยังไม่โทรหาและยังไม่ส่งข้อความหาฉินหงเหยียนทุกวัน

ก่อนจะพบซูมู่ชิง เย่เฉินรู้สึกทุกข์ทน

ตอนนี้พอได้รู้ความจริงแล้ว เย่เฉินก็รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องเสียใจ

“เพียงแต่ว่าจะบอกฉินหงเหยียนยังไงว่าจู่ๆ ก็มีลูกสาววัยสามขวบโผล่มา?”

เย่เฉินรู้สึกว่าถ้าหากบอกฉินหงเหยียนเรื่องนี้ หล่อนจะต้องถือสาแน่

“แต่ว่าสิ่งที่สำคัญระหว่างมีภรรยาจะต้องซื่อสัตย์ห้ามปิดบังกัน! หงเหยียนเองก็ปฏิบัติกับเราแบบนี้ กระทั่งเรื่องที่เคยโดนสวี่ฉู่หมิงเลี้ยงยังเป็นฝ่ายสารภาพก่อนด้วยซ้ำ แล้วเราจะมีเหตุผลอะไรมาปิดบังหล่อน?”

เย่เฉินตัดสินใจแน่วแน่แล้วจึงกดโทรหาแฟนสาว

“ฮัลโหล”

เขารอสายอยู่นานกว่าฉินหงเหยียนจะกดรับสาย

น้ำเสียงของฉินหงเหยียนอ่อนล้าเหมือนกับคราวก่อน

หรือว่าครั้งนี้เพิ่งตื่นนอนอีกแล้วเหรอ?

เย่เฉินไม่สนใจรายละเอียดนักหนา เขาถาม “ที่รักตอนนี้คุณอยู่ไหน”

ฉินหงเหยียนตอบพลางหัวเราะแผ่ว “เมืองเสินเฉิง”

เย่เฉินกล่าวพลางหัวเราะ “ฮ่าๆ คุณไปหาสวี่ฉูหมิงหรอ ฮ่าๆ เป็นยังไงบ้างตอนคุณปฏิเสธ เขาได้กอดขาอ้อนวอนคุณไหม?”

เมื่อหญิงสาวเห็นเย่เฉินอารมณ์ดีขึ้นมามากเลยถาม “คุณอารมณ์ดีแล้วเหรอ?”

ก่อนหน้านี้เวลาโทรคุยกัน เย่เฉินมีท่าทีหมดอาลัยตายอยาก

เย่เฉินกล่าว “อืม ขอโทษด้วยนะครับหงเหยียน ช่วงนี้ไม่ค่อยได้สนใจคุณ เพราะช่วงนี้ผมเกิดเรื่องมากมายเลยล่ะ”

“หงเหยียน ในฐานะที่คุณเป็นคู่หมั้นของผม ผมมีเรื่องต้องสารภาพกับคุณ วันนี้ผมมีลูกสาวอายุสามขวบ!”

พอหญิงสาวได้ยินแบบนี้ก็เหมือนจะสนใจเรื่องนี้ แต่เสียงของหญิงสาวยังคงเรียบเฉิยดังเดิม “สามขวบเหรอ?”

“อืม เรื่องนี้พูดไปแล้วก็ยาว เมื่อ 4 ปีก่อนตอนผมโดนส่งไปที่สงคราม พี่รองผมส่งผู้หญิงมา ผมกับผู้หญิงคนนั้นมีอะไรกัน วันนี้ผมเพิ่งรู้ว่าหล่อนท้องแล้วมีลูก” เย่เฉินอธิบาย

ฉินหงเหยียนกล่าว “อ้อ”

เมื่อได้ยินเรื่องใหญ่ขนาดนี้จากปากเย่เฉิน แต่หญิงสาวกลับตอบแค่สั้นๆ นี่ไม่ใช่นิสัยของหญิงสาวแม้แต่น้อย!

ปกติแล้วฉินหงเหยียนเป็นคนใจดี!

เย่เฉินตระหนักได้ทันทีว่าหญิงสาวจะต้องโกรธเขาแน่ๆ!

เย่เฉินกล่าว “ที่รักคุณโกรธผมหรือเปล่า? ผมรู้ครับไม่ว่าใครรู้ข่าวแบบนี้ก็ต้องรับไม่ได้กันทั้งนั้น แต่ผมไม่ต้องเลี้ยงลูก ผู้หญิงคนนั้นเป็นผู้หญิงในเมืองหลวงที่พึ่งพาตัวเอง หล่อนสามารถเลี้ยงลูกเองได้ ไม่มีทางมาวุ่นวายกับเราสองคน ผมขอรับรองได้เลย”

ได้ยินเย่เฉินอธิบาย แต่ฉินหงเหยียนก็ยังไม่รับปากอะไร แต่ย้อนถามเขา “เย่เฉิน คุณมาที่เมืองเสินเฉิงได้ไหม ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”

เย่เฉินรีบร้อนกล่าว “หงเหยียนผมมีอะไรจะบอกคุณ ผมมีเรื่องจะบอกคุณเป็นกอง คุณไม่รู้หรอกว่าช่วงนี้ผมผ่านอะไรมา!

พี่รองของผมเป็นคนสารเลว เขาลักพาตัวผู้หญิงที่ดีมาส่งให้ผมเป็นของขวัญ! คุณรู้ผลที่ตามมาไหม? กลายเป็นน้องชายของผู้หญิงคนนั้น ให้เงินหวังเจียเหยาพันล้านเพื่อนอนกับหล่อน หลังจากนั้นลูกสาวที่คลอดออกมาก็เป็นลูกของน้องชายของผู้หญิงที่ผมล่วงเกินเข้า สวรรค์ ผมจะเป็นบ้าอยู่แล้ว!”

ทว่าฉินหงเหยียนที่ได้ยินคำบอกเล่าเหล่านี้ของเย่เฉิน กลับตอบกลับเสียงเรียบ “คุณ…จะมาเจอฉันได้เมื่อไหร่?”

เย่เฉินตอบ “ที่รักครับผมก็มีเรื่ออยากคุยกับคุณเหมือนกัน แต่ว่าตอนนี้ไม่ได้จริงๆ พรุ่งนี้ผมต้องพาลูกสาวไปตรวจ DNA กว่าผลจะออกน่าจะต้องรอสักหนึ่งสัปดาห์ สัปดาห์หนึ่ง อย่างมากก็ไม่เกินสิบวันผมจะไปพบคุณแน่นอนได้ไหม?”

ฉินหงเหยียนไม่ตอบแต่กดสายทิ้งทันที

ฉินหงเหยียนไม่เคยกดวางสายเขาโดยที่ไม่พูดไม่จาแบบนี้!

“หล่อนโกรธแล้ว หล่อนโกรธแล้วแน่ๆ!”

เย่เฉินทอดถอนใจพลางกุมศีรษะ

เขาคิดว่าฉินหงเหยียนคงจะหงุดหงิดรำคาญใจวุ่นวายพวกนี้ของตนเองแน่นอน

ผู้หญิงคนไหนจะรับได้ที่สามีของตนเองมีลูกสาวกับผู้หญิงสองคน?

“เฮ้อขอโทษด้วยนะหงเหยียน รอให้จัดการเรื่องทางนี้แล้ว ผมจะต้องอยู่เป็นเพื่อนคุณ ชดเชยให้คุณแน่นอน”

เย่เฉินเองก็ทำอะไรไม่ด้ ตอนนี้เขาอยากจะอยู่กับลูกสาวของตนเองให้มากๆ อย่างไรเสียเขาก็ติดค้างเด็กหญิงเป็นเวลาถึงสามปี

ส่วนฉินหงเหยียนก็เป็นผู้หญิงที่ใจกว้างและเข้าอกเข้าใจเขาเป็นอย่างดี

เย่เฉินเชื่อว่าหล่อนไม่มีทางโวยวายขอเลิกกับเขาเพียงเพราะเรื่องนี้แน่นอน

ตอนที่ 288 ตรวจ DNA!
ซูมู่ชิงมองเย่เฉินอย่างกระดากอาย เขาเองก็มองหญิงสาวด้วยสายตาเช่นเดียวกัน

ทั้งสองคนต่างก็เป็นคนมีศีลธรรมอย่างมาก ไม่มีทางเผลอตัวเผลอใจไปกับคนแปลกหน้าไปเรื่อยแน่นอน

ทว่าท้ายที่สุดแล้วทั้งสองคนก็ต้องมานอนบนพื้น โดยมีซือซือคั่นตรงกลาง

พวกเขาตัดสินใจว่ากล่อมแม่หนูตัวน้อยก่อนแล้วค่อยว่ากัน

หลังจากนั้นเย่เฉินก็กลับไปพักผ่อนที่ห้องของตนเอง

45 นาทีต่อมาไฟในห้องก็ดับลง แล้วมืดสนิท

ซือซือหลับสนิทอย่างรวดเร็ว ส่วนเย่เฉินกับซูมู่ชิงก็แกล้งหลับเพื่อนอนเป็นเพื่อนซือซือ

“คุณหนูซู คุณหนูซู”

เมื่อเห็นซือซือหลับสนิทแล้ว เย่เฉินก็เรียกซูมู่ชิง เสียงแผ่ว

ทว่าเรียกไปตั้งหลายที ซูมู่ชิงก็ไม่มีท่าทีตอบรับ

“หรือว่าหล่อนก็หลับไปแล้ว?”

เย่เฉินเองก็ประหลาดใจ แล้วเปิดไฟฉายในโทรศัพท์ส่องไปหาหล่อน

ซูมู่ชิงนอนตะแคงหันหน้ามาทางเย่เฉินกับซือซือ เมื่อมองผ่านแสงไฟฉายก็ทำให้เห็นเสี้ยวหน้าที่งดงามของซูมู่ชิงเลือนลาง

“เสี้ยวหน้าของหล่อนเหมือนหวังเจียเหยาจัง…”

ไม่รู้ว่าผู้หญิงหน้าตาสวยๆ จะเหมือนๆ กันหมดหรือเปล่า แต่เย่เฉินคิดว่าเสี้ยวหน้าของอีกฝ่ายคล้ายคลึงกับหวังเจียเหยาอย่างมาก

“คุณหนูซู…”

เย่เฉินยื่นมือออกไปแตะแขนของหญิงสาว โดยที่เจ้าหล่อนสวมชุดนอนอยู่ดันั้นเขาจึงไม่ได้แตะเนื้อต้องตัวอีกฝ่าย

ทว่าซูมู่ชิงยังไม่มีปฏิกิริยตอบสนอง

นี่ทำให้เย่เฉินรู้สึกประะหลาดใจ เพราะว่าเขาพอจะมองออกว่าซูมู่ชิงไม่ได้นอนด้วยซ้ำ

“หล่อนไม่ได้นอนหลับเห็นๆ แล้วทำไมหล่อนถึงไม่ตอบนะในตอนที่เราปลุก?”

เย่เฉินสำรวจสีหน้าท่าทางของซูมู่ชิงอย่างละเอียด แล้วพบว่าในตอนที่ตอนเองแตะต้องตัวหล่อน หญิงสาวจะหอบหายใจถี่กระชั้นแล้วมีท่าทีตื่นเต้น

ทันใดนั้นเองเย่เฉินก็นึกขึ้นมาได้ว่า ครั้งล่าสุดที่เจอกันพวกเขาเจอกันที่ร้านกาแฟซือเฉิน

ครั้งนั้นเย่เฉินทำไปเพื่อทดสอบว่าด้านนอกร้านกาแฟซือเฉินของซูมู่ชิงมีบอดี้การ์ดหรือไม่ ดังนั้นถึงได้จงใจทำทีลวนลามหล่อน ทำท่าทีแกล้งจะจุมพิตหญิงสาว

และในเวลานั้นเองซูมู่ชิงก็มีท่าทีเช่นนี้!ลมหายใจหอบถี่กระชั้น ตึงเครียด! แต่ว่าไม่กล้าร้องเสียงดังและก็ไม่กล้าปฏิเสธ!

เหมือนจะรู้ว่าเย่เฉินจะจุมพิตหล่อน!

“โอ้ยจะเป็นลม!”

เหมือนว่าเย่เฉินพอจะเข้าใจสาเหตุในการแกล้งหลับครั้งนี้ของซูมู่ชิง!

หล่อนอาจจะรู้สึกว่าเย่เฉินเรียกหล่อนเพราะแค่อยากจะหยั่งเชิงว่าหล่อนนอนหลับหรือเปล่า

ถ้าหากว่าไม่ได้หลับ เย่เฉินก็จะสามารถแต๊ะอั๋งหล่อน หรือว่าจะจูบหล่อนก็ได้

มีผู้ชายจำนวนมากในโลกใบนี้ที่ทำแบบนี้

แต่เย่เฉินไม่ได้คิดอะไรแบบนี้ ที่เขาเรียกหญิงสาวเพราะมีเรื่องสำคัญ!

เย่เฉินกล่าวอย่างตรงไปตรงมา “คุณหนูซู ผมรู้ว่าคุณยังไม่หลับ คุณออกมาหน่อยได้ไหม? ผมมีเรื่องจะคุยด้วย”

เมื่อได้ยินเย่เฉินพูดเช่นนี้ ซูมู่ชิงถึงได้ลืมตา ใบหน้าแดงก่ำ มีสีหน้าเก้อเขิน “อ้อ”

ตอนนี้เป็นช่วงหน้าหนาว อากาศด้านนอกห้องหนาวมาก ทั้งสองคนสวมเสื้อขนเป็ดตัวหนาออกมาด้านนอกตัวบ้าน

เพิ่งเดินออกมาก็พบว่าในตัวบ้านมีหิมะสีขาวบางๆ ปกคลุมอยู่

“หิมะตกแล้ว”

เย่เฉินและซูมู่ชิงดีใจอย่างมาก ดูแล้วทั้งสองคนชอบหิมะอย่างมาก

“คุณเองก็ชอบหิมะมากใช่ไหม?” เย่เฉินกล่าวถาม

ซูมู่ชิงพยักหน้ารับ “ฉันกับซือซือชอบหิมะกันมาก”

“ในเมื่อซือซือเองก็ชอบหิมะ อีกสองวันเดี๋ยวพวกเราไปเล่นสกีกันดีไหม?” อย่าไรเสียเย่เฉินเองก็อยู่ที่นี่หลายวัน

“อื้ม ได้สิคะ” ซูมู่ชิงเองก็ตกปากรับคำอย่างดีใจ

เย่เฉินและซูมู่ชิงยืนอยู่ที่หน้าประตูมองเกล็ดหิมะที่โปรยปรายลงมาจากบนฟ้า เงียบไปครู่หนึ่งแล้วเย่เฉินก็เปิดปากเอ่ยช้าๆ

“คุณหนูซู การพบกันของเราในวันนี้เป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายจริงๆ ผมเฃยไม่มีโอกาสได้คุยกับคุณดีๆ เลยผมมีเรื่องจะถามคุณตั้งเยอะ”

ซูมู่ชิงซุกมือในเสื้อกันหนาว “ถามมาสิคะ”

เย่เฉินกล่าว “เรื่องที่พี่รองเอาตัวคุณมาให้ผม แล้วก็เรื่องที่ผมเป็นพ่อของซือซือ ตระกูลซูของพวกคุณมีใครรู้บ้าง?”

เย่เฉินคาดเดาว่าคนส่วนมากในตระกูลซูจะต้องไม่รู้เรื่องนี้ อย่างน้อยๆ ผู้ใหญ่ของตระกูลซูในตอนนี้ก็น่าจะยังไม่รู้เรื่อง

เพราะถ้าพวกเขารู้ว่าคนที่เคยรังแกซูมู่ชิงคือเขาล่ะก็ เกรงว่าพวกเขาคงส่งคนมาตามฆ่าตนเองนานแล้ว

หรือไม่ก็ด้วยความสัมพันธ์ที่มีกับปู่ของเย่เฉินก็น่าจะโทรศัพท์มาถามพวกเขาแล้ว

ผลลัพธ์คือไม่ต่างไปจากการคาดเดาของเย่เฉินมากนัก หญิงสาวตอบ “ฉันบอกแค่มู่หลิน แต่เขาบอกคนอื่นหรือเปล่า ฉันไม่รู้”

“อืม”

เย่เฉินเองก็คิดว่าตอนนี้คนทั้งตระกูลซูนอกจากเจ้าตัวแล้ว มีเพียงแค่น้องชายหล่อนที่รู้เรื่องนี้

ซูมู่ชิงกล่าว “ฉันไม่คิดจะบอกมู่หลิน แต่ว่าเขาเอาแต่ซักไซร้ฉัน เราสองคนพี่น้องสนิทสนมกันมาก เมื่อปีก่อนฉันทนไม่ไหวเลยบอกเขา แต่ว่าฉันกำชับเขาเอาไว้แล้วว่าห้ามไปหาคุณ แล้วก็ห้ามหาเรื่องคุณด้วย เขาได้ลงมือทำร้ายคุณหรือเปล่า?”

เย่เฉินแค่นเสียงเย็น “ผมรู้แจ้งในความสนิทสนมของพวกคุณสองคนพี่น้องเลยล่ะ เขาไม่เคยมาหาผมจริงๆ แต่ไปหาภรรยาในตอนนั้นของผม”

“หวังเจียเหยา? เขาไปหาหวังเจียเหยาทำไม?” ซูมู่ชิงตกตะลึง

เย่เฉินไม่กล้าพูดออกมาตรงๆ แล้วกล่าวออกมา “เมื่อก่อนหน้านี้หวังเจียเหยาตั้งท้องคลอดเด็กแฝด ทารกผู้หญิงหนึ่งในคู่แฝดเป็นสายเลือดของซูมู่หลิน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซูมู่ชิงก็ตกตะลึง!

“อะไรนะ? มู่หลินเขา…”

ซูมู่ชิงแทบไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน คิดไม่ถึงว่าน้องชายของตนเองจะกล้าทำเรื่องแบบนี้

หล่อนรู้ว่าทั้งหมดที่ซูมู่หลินทำไปก็เพื่อหล่อน เขาใช้วิธีเช่นนี้ล้างแค้นเย่เฉิน!

ซูมู่ชิงละอายใจจนไม่รู้ว่าควรต้องพูดอะไร หญิงสาวจึงทรุดตัวลงคุกเข่าตรงหน้าเขา!

“ขอโทษด้วยนะคะ เย่เฉิน น้องชายฉันเขาทำแบบนี้เพราะฉัน ฉันมีน้องชายแค่คนเดียว ฉันหวังว่าคุณจะใจกว้างปล่อยเขาไป ขอแค่คุณไม่ฆ่าเขาจะลงโทษเขายังไงก็ได้”

เห็นได้ชัดว่าซูมู่ชิงเองก็พอจะรู้ถึงกิตติศัพท์ของตระกูลเย่!

ลูกหลานคนตระกูลเย่โดนเหยียดหยามแบบนี้ ผลที่จะตามมาคงจะหนักหนาสาหัส!

เย่เฉินก้มหน้าลงมองซูมู่ชิงที่คุกเข่าลงบนพื้น เกล็ดหิมะร่วงบนเรือนผมของหญิงสาวไม่หยุด

แสงไฟสลัวๆ ในบ้านทำให้ซูมู่ชิงรู้สึกเห็นความงดงามที่เกิดขึ้น

เย่เฉินย่อตัวลงประคองซูมู่ชิงขึ้นมา “คุณลุกขึ้นมาก่อน ผมไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้เราค่อยคุยกันทีหลัง”

เมื่อประคองซูมู่ชิงแล้ว ก็กล่าวกับเย่เฉิน “ยังมีอีกเรื่องที่ผมอยากจะคุยกับคุณ ผมอยากจะตรวจ DNA ซือซือ แต่คุณหนูซูอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ผมไม่ได้คิดว่าพวกคุณกำลังหลอกลวงผม ผมรู้ว่าตระกูลซูของพวกคุณมีเงิน พวกคุณไม่ได้ต้องการเงินของตระกูลเย่ของเรา ผมย่อมไม่คิดว่าพวกคุณจะกุเรื่องลูกสาวมาหลอกผม

แต่ว่าผมจำเป็นต้องรายงานเรื่องนี้กับตระกูล กฎเกณฑ์ของตระกูลเย่ของเราคือ เด็กทุกคนจำเป็นต้องตรวจ DNA คุณคงจะเคยได้ยินพี่รองของผมพูดมาบ้างแล้ว ทั้งศักยภาพและอิทธิพลของตระกูลเย่ของเราที่มีในเวทีโลก ถ้าซือซือได้เข้าตระกูลเย่ของเราจะต้องมีประโยชน์กับหล่อนในอนาคต”

เย่เฉินเองไม่ได้สงสัยเรื่องที่ซือซือเป็นลูกสาวแท้ๆ ของเขาหรือไม่ เขารู้สึกว่าเขากับซือซือมีสายสัมพันธ์กัน

แต่ว่าหลังจากเรื่องหวังเจียเหยาเมื่อคราวก่อนทำให้เย่เฉินเกิดหวาดกลัวขึ้นมา เขาจึงเลือกตรวจ DNA เพื่อความสบายใจ

ซูมู่ชิงครุ่นคิดแล้วตอบ “ได้สิ”

ตอนที่ 287 ตามใจลูกสาวแบบไม่มีขีดจำกัด!
เย่เฉินกล่าวกับซือซือ “ซือซือ พ่อจะสอนคอร์ดแรกเป็นของหนู อาจจะยากนิดหน่อยนะ แต่ว่าเป็นคอร์ดที่พิเศษมากๆ เลยนะ”

ซือซือมองเย่เฉินด้วยแววตาแน่วแน่ “ซือซือไม่กลัวยากหรอกค่ะ”

เย่เฉินใช้มือขวากดคอร์ดบนแป้นเปียโน แล้วคอร์ด Fmaj7 ก็ดังขึ้น

เย่เฉินไม่ได้สอนคอร์ด F กับเด็กหญิง แต่สอนคอร์ด Fmaj7 ที่ซับซ้อนกว่า

เพราะในสายตาเย่เฉินนั้น คอร์ด F เป็นคอร์ดธของรรมดาเปรียบเสมือนลูกๆ ที่เกิดมาจากคู่ชีวิตของคู่รักธรรมดาๆ อย่างเขากับฉินหงเหยียนหรือไม่ก็กับหวังเจียเหยา เป็นลูกที่เกิดมาในความคาดการณ์ของเขา

แต่คอร์ด Fmaj7 มีโน้ต E หรือว่าโน้ตตัวมี ทำให้คอร์ดนี้แน่น และพิเศษมากขึ้น

เย่เฉินคิดว่านี่ถือว่าสีสันของซือซือ

ส่วนมือน้อยๆ ของซือซือยังไม่สามารถกดโน้ตทั้งสี่อย่าง F,A,C,E พร้อมๆ กันไม่ได้ ดังนั้นเย่เฉินเลยให้แม่หนูน้อยเล่นแยก

โดยกดโน้ต F,A,C,E ซ้ำไปมาไม่หยุด

จู่ๆ เย่เฉินก็เอ่ยปากถาม “ซือซือ คุณแม่ตั้งชื่อภาษาอังกฤษให้หนูหรือยัง?”

ซือซือส่ายหน้า

เย่เฉิรู้สึกว่าในเมื่อจู่ๆ ซือซือก็มีตัว E โผล่ออกมา ไม่อย่างนั้นก็ตั้งชื่อภาษาอังกฤษที่มีเริ่มต้นด้วยตัว E ก็แล้วกัน

ดังนั้นเย่เฉินก็เลยถามซือซือ “พ่อตั้งชื่อภาษาอังกฤษให้หนูดีไหม?”

ในฐานะที่เป็นลูกหลานตระกูลเย่จะต้องมีชื่อภาษาอังกฤษ เพราะตระกูลเย่มีหน้ามีตาในเวทีโลก ตอนนี้กำลังย้ายการลงทุนไปที่ประเทศอังกฤษ

ซือซือดีใจอย่างมาก “ได้ค่ะ”

เย่เฉินครุ่นคิดแล้วกล่าว “ซือซือชื่อภาษาอังกฤษของลูกคือ Eileen สะกดว่า E-I-L-E-E-N”

ซือซือฟังเสร็จก็กระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ วิ่งโร่ไปหาซูมู่ชิงที่สวนด้านนอกแล้วตะโกนอย่างดีใจ “คุณแม่คะ คุณแม่ หนูมีชื่อภาษาอังกฤษแล้วค่ะ หนูชื่อEileen! คุณพ่อตั้งให้หนู!”

……

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

บนโต๊ะอาหารสไตล์จีน เย่เฉินมองอาหารหลายจานที่วางบนโต๊ะก็ตอบตรงๆ “คุณหนูซู คุณวุ่นอยู่นานสองนาน แต่มีอาหารแค่สองจานเองเหรอเนี่ย?”

อาหารบนโต๊ะมีแค่อาหารจานผักเท่านั้น ไม่มีเนื้อด้วยซ้ำ และยังมีน้ำซุปอีกชาม และมีอาหารหลักเป็นข้าว

ซูมู่ชิงมีสีหน้าเก้อเขิน “ฉัน…ทำกับข้าวไม่ค่อยเป็น”

เย่เฉินชี้สาวใช้ที่อยู่ด้านนอก “แล้วหล่อนล่ะ?”

ซูมู่ชิงกล่าว “หล่อนก็ทำไม่ค่อยเป็นหรอก หน้าที่หลักๆ ของหล่อนก็คือช่วยฉันเลี้ยงลูกตอนที่ฉันเหนื่อยๆ ปกติแล้วฉันกินแต่อาหารเจเป็นหลัก เลยไม่ได้สนใจเรื่องกินเยอะแยะหรอก”

เย่เฉินส่ายหน้า “แต่ผมจะปล่อยให้ลูกสาวผมหิวไม่ได้ ผมจะไปทำอาหารให้ซือซือ!”

เมื่อมาถึงห้องครัวเขาก็เปิดตู้เย็น แล้วพบว่าวัตถุดิบในตู้ก็ไม่ได้มีนักหนา ดังนั้นเย่เฉินถึงได้โทรเรียกให้หลิวเจิ้งคุนเอาวัตถุดิบมาส่งให้

เย่เฉินทำอาหารท้องถิ่นของอวิ๋นโจวอย่าง ‘เนื้อก้อนอวิ๋นโจว’ โดยล้างหมูสามชั้นหั่นเป็นก้อนๆ ก่อนเป็นอันดับแรกหลังจากนั้นก็เติมเกลือ ซีอิ๊วขาว ซีอิ๊วดำและเหล้าจีนคลุกเคล้าให้เข้ากัน

หลังจากนั้นก็พักเอาไว้ครู่หนึ่ง

จากนั้นก็ใส่แป้งมันเทศปั้นให้เป็นก้อน หลังจากนั้นก็เอาไปนึ่งในหม้อ

“อร่อยไหม? ซือซือ?”

เย่เฉินมองซือซืออ้าปากกลืนก้อนเนื้อเป็นก้อนๆ เขาก็พออกพอใจอย่างมาก

“อร่อยค่ะ อร่อย! คุณพ่อทำกับข้าวอร่อยกว่าคุณแม่เยอะเลย! ต่อไปหนูอยากให้คุณพ่อทำอาหารให้หนูกินได้ไหมคะ!”

ซือซือดีใจจนกระโดดโลดเต้น

เย่เฉินไม่ได้ทำอาหารพวกนี้เป็นแค่จานเดียว แต่ยังทำปูผัดขี้เมาและแป้งโมจิผัดได้ด้วย

เมื่อเห็นบนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารที่กลิ่นหอมลอยกรุ่น ซูมู่ชิงก็รู้สึกมีความสุขอย่างยิ่งก่อนจะคิดในใจ “ในที่สุดบ้านหลังนี้ก็มีสีสันแล้ว ในที่สุด…ก็สมบูรณ์…น่าเสียดายที่เขาไม่ใช่สามีของฉัน”

เย่เฉินเห็นสีหน้าสับสนของอีกฝ่ายก็กล่าว “คุณหนูซู คุณก็กินด้วยสิ”

ที่จริงแล้วซูมู่ชิงเองก็อยากจะชิมฝีมือของเย่เฉิน เพราะอยากจะรู้เหลือเกินว่าฝีมือการทำอาหารของชายหนุ่มที่เคยล่วงเกินตนเองในตอนนั้นจะเป็นอย่างไรกันแน่

แต่ว่าซูมู่ชิงเป็นหญิงสาวที่เย่อหยิ่งจึงกล่าวเสียงเรียบ “ไม่ดีกว่า ฉันกินเจ ฉันกินแค่อาหารจานผักของฉันเองน่าจะดีกว่า”

ซือซือที่กำลังกินโมจิก็หันมาแฉมารดาของตัวเองอย่างไม่ไว้หน้า “คุณแม่โกหก! มีคืนหนึ่งคุณแม่หิวกินไส้กรอกไปตั้งสองชิ้น”

“…” ใบหน้าซูมู่ชิงแดงวาบทันที

“ฮ่าๆ” เย่เฉินหลุดหัวเราะออกมา ซูมู่ชิงเลี้ยงลูกสาวได้ไม่ดีนัก เลี้ยงมาตั้งสามปียังสู้เขาที่เพิ่งรู้จักกันวันเดียวไม่ได้

“กินซักหน่อยสิ” เย่เฉินกล่าว

ซือซือกลับงอแงต่อ “คุณพ่อคะป้อนคุณแม่สิคะ แม่ถึงจะกิน ตอนหนูไม่อยากกินข้าวแม่ก็ทำแบบนี้”

คราวนี้คนเก้อเขินกลับกลายเป็นผู้ใหญ่สองคนแทน

เย่เฉินเพิ่งจะหยิบตะเกียบคีบอาหาร แต่ซูมู่ชิงกับชิงคีบอาหารเองก่อน “ฉันกินก็ได้”

ซูมู่ชิงยอมกินอาหารฝีมือเย่เฉินแต่โดยดีจากการโดนบังคับของสองพ่อลูก แล้วก็ต้องตกตะลึงกับรสชาติอาหาร

“ทำไมคุณทำอาหารอร่อยขนาดนี้?” ซูมู่ชิงถามอย่างตกตะลึง

เย่เฉินกล่าว “ฝึกทำตอนเป็นเขยที่แต่งเข้าของอวิ๋นโจว ก่อนนี้ผมเคยแต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิงมาสามปีน่ะคุณรู้หรือเปล่า?”

ซูมู่ชิงพยักหน้า “หวังเจียเหยาอาจจะเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในประเทศเราก็ได้”

เห็นได้ชัดว่าซูมู่ชิงเองก็พอจะรู้ถึงกิตติศัพท์ความสวยของหวังเจียเหยามาเหมือนกัน ในฐานะที่เป็นผู้หญิงเหมือนกัน หล่อนเองยังชอบหน้าตาของอีกฝ่ายอีกด้วย

ทว่าเย่เฉินกลับกล่าวว่า “ก่อนจะพบคุณผมก็คิดแบบนั้น”

คำพูดนี้ทำให้ซูมู่ชิงถึงกับเคี้ยวข้าวไม่ลง

คำพูดนี้หมายความว่ายังไง?

“ก่อนจะพบฉัน แบบนี้ฉันจะคิดว่าหลังจากที่พบฉันแล้วเขาก็ไม่คิดแบบนั้นเหรอ? เขากำลังจะบอกว่าฉันเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในประเทศนี้เหรอ?”

ใบหน้าซูมู่ชิงแดงระเรื่อ

ที่จริงแล้วหลายปีมานี้เหล่าผู้ชายที่เคยชมซูมู่ชิงสวยปานนางฟ้ามีจำนวนนับไม่ถ้วน เจ้าหล่อนฟังมาจนเบื่อแล้ว

ทว่าเมื่อได้ยินคำชมจากปากชายตรงหน้า ซูมู่ชิงก็เขินอาย ทำตัวไม่ถูกเหมือนเป็นสาวน้อยเสียอย่างนั้น

คนที่สวยสูสีกับหวังเจียเหยาในประเทศนี้เห็นจะมีแต่ซูมู่ชิงเท่านั้น

เมื่อกินข้าวเสร็จเย่เฉินก็เล่นกับลูกสาวต่ออีกครู่หนึ่ง เวลาผ่านไปถึงตอนกลางคืนอย่างรวดเร็ว ได้เวลาเข้านอนของซือซือแล้ว

ซูมู่ชิงสั่งให้เตรียมห้องนอนแขกให้เขานานแล้ว แต่ว่าซือซือกลับดึงแขนคนเป็นพ่อ “คุณพ่อ นอนกับพวกเราสิคะ”

เด็กหญิงพูดไปพลางลากเย่เฉินไปนอนบนเตียงของซูมู่ชิง

เมื่อทรุดตัวนั่งลงบนเตียงของซูมู่ชิง เย่เฉินก็รู้สึกอึดอัดมากทีเดียว นี่เป็นห้องส่วนตัวของคุณหนูตระกูลซู ทั้งบนเตียง ผ้าห่มล้วนแต่เต็มไปด้วยกลิ่นของอิสตรี

เตียงหลังนี้มีผู้ชายจำนวนมากอยากจะมีโอกาสได้สัมผัสสักครั้ง!

ตอนนี้เย่เฉินเป็นคนที่มีแฟนแล้ว หล่อนรีบร้อนลุกขึ้นแล้วกล่าวกับซือซือ “พ่อนอนบนเตียงคุณแม่ไม่ได้ ตัวพ่อสกปรก ไม่อย่างนั้นพ่อปูพื้นนอนในห้องเป็นเพื่อนหนูกับคุณแม่ดีไหม?”

เพราะความสัมพันธ์ในอดีตของเขากับหวังเจียเหยาทำให้เขาชินชากับเรื่องแบบนี้

เมื่อพูดเสร็จแล้ว เย่เฉินก็จัดแจงปูพื้นนอนอยู่ข้างเตียง

ทว่าแม่หนูน้อยของเขากลับตื่นเต้นกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไพล่คิดไปว่านอนบนพื้นคงจะสบายดีก็รีบผุดลุกขึ้นแล้วกล่าว “หนูก็จะนอนพื้น คุณแม่คะเราสามคนนอนพื้นด้วยกันดีไหมคะ?”

ตอนที่ 286 คนรักเมื่อชาติก่อน!
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซูมู่ชิงก็นิ่งไป ใบหน้าของหล่อนออกแววเก้อเขิน

ค้างคืน?

หลายปีมานี้ซูมู่ชิงอยู่กับลูกสาวแค่เพียงสองคนแม่ลูก

เมื่อเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของซูมู่ชิง เย่เฉินก็อธิบายพร้อมระบายยิ้ม “คุณอย่าเข้าใจผิด ผมแค่อยากจะอยู่เป็นเพื่อนซือซือ”

ลูกสาวในสายเลือดแท้ๆ แต่สามปีมานี้ก็ไม่เคยเจอกันมาก่อน วันนี้ได้เจอกันจะให้ใช้เวลาด้วยกันแค่เดี๋ยวๆ แล้วแยกย้ายได้ยังไง?

เย่เฉินอยากจะอยู่กับหล่อน 24 ชั่วโมงใจจะขาด

มือนุ่มนิ่มของซือซือคว้าแขนหนาของเขาแล้วกล่าว “คืนนี้หนูอยากให้พ่อกอดหนูนอนหลับ”

ซูมู่ชิงพูดไม่ออก แล้วจึงสั่งสอนซือซือต่อ “ซือซืออย่าเหลวไหล พูดแบบนี้ไม่อายเหรอ”

ซือซือกลับทำท่าทีไม่พอใจ เด็กหญิงแก้ตัว “ก็พูดกันแล้วไม่ใช่เหรอคะ ว่าลูกสาวคือคนรักเมื่อชาติก่อนของคนเป็นพ่อ? แล้วที่แม่ไม่เห็นด้วยที่หนูจะนอนกับพ่อเพราะแม่จะแย่งพ่อกับหนูเหรอคะ? งั้นหนูยอมให้ทั้งสองคนมานอนเป็นเพื่อนหนูก็ได้นะคะ”

คำพูดนี้ของซือซือทำให้เย่เฉินขบขัน ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันที

เด็กหญิงอายุไม่ถึงสี่ขวบ มีอะไรในหัวบ้างเนี่ย คิดอะไรตลกๆ เกินไปแล้วล่ะมั้ง?

ซูมู่ชิงเองก็เก้อเขินไปเพราะคำพูดของลูกสาว จนไม่กล้าสบตามองเย่เฉินตรงๆ

อะไรที่เรียกว่าแย่งเย่เฉินกับลูกสาว?

ทำเอาเหมือนซูมู่ชิงไม่ยอมให้ซือซือนอนกับเย่เฉิน เพื่อหล่อนจะได้นอนกับเย่เฉินแทนอย่างนั้น…

เพราะซือซือกล่าวถึง ‘คนรักในชาติก่อน’ เองก่อน คำพูดนี้ทำให้เย่เฉินนึกถึงบทเพลงบทหนึ่ง

‘คนรักในชาติก่อน’ ของท่านประธานโจว[1]

บทเพลงนี้ถูกเขียนขึ้นเพื่อลูกสาวของเขา ทั้งบทเพลงเต็มไปด้วยความรักใคร่และสับสนของคนเป็นพ่อที่มีต่อคนเป็นลูกสาว

เย่เฉินชอบเพลงนี้มาก หลังจากที่หวังเจียเหยาตั้งท้อง แค่นึกถึงว่าตนเองอาจจะมีโอกาสได้มีลูกสาวก็ฝึกซ้อมบทเพลงนี้อยู่หลายครั้ง

เดิมอยากจะรอให้ลูกสาวลืมตาดูโลกแล้วจะได้เล่นให้แม่หนูตัวน้อยฟัง เสียดายที่ลูกสาวไม่ใช่สายเลือดเขา

เย่เฉินยังคิดไปว่าตนเองคงฝึกบทเพลงนี้เสียเปล่าแล้ว

แต่ตอนนี้ซือซือก็ปรากฏตัวขึ้น!

“ซือซือ พ่อเล่นเพลง ‘คนรักในชาติก่อน’ ให้หนูฟังดีไหม?” เย่เฉินกล่าวพลางมองซือซือแล้วส่งยิ้ม

ซือซือเบิกตากว้าง “เอ๋? คนรักเมื่อชาติก่อน ไม่ใช่พวกเราหรอคะ? ซือซืออยากฟังค่ะ!”

เย่เฉินลูบหัวซือซือจากนั้นก็บรรเลงบทเพลงนี้อย่างรวดเร็ว

แต่การแสดงในครั้งนี้คิดไม่ถึงว่าจะดึงดูดสาวใช้ของเรือนสี่ประสานมา ดูแล้วสาวใช้เองก็คงจะเป็นแฟนเพลงของท่านประธานโจวชื่อดัง ทันทีที่ได้ยินเสียงอินโทรที่คุ้นเคยก็วิ่งมา

เมื่อบรรเลงอินโทรเสร็จแล้วเย่เฉินก็ร้องไปพร้อมๆ กับบรรเลงไปด้วย

“กระรอกกับวอลนัทเล่นซ่อนแอบในบ้าน”

“องุ่นหลบอยู่ในถังไม้เพื่อรอช่วงเวลาที่งดงาม”

เย่เฉินร้องส่วน RAP ซือซือเองเพิ่งเคยฟังเพลงแนวนี้เป็นครั้งแรก มีท่าทีตื่นเต้นแล้วหัวเราะคิกคัก เด็กหญิงที่ไม่รู้ประสาคิดไปว่าบิดาของตนเองพูดจจารวดเร็ว จนฟังไม่ออกว่าเขาพูดอะไร

แล้วเย่เฉินก็ร้องถึงท่อนฮุคอย่ารวดเร็ว

“รักอะไร ไม่พูดถึง ก็มีอยู่”

“รักอะไร แค่มอง ก็เข้าใจ”

สองประโยคนี้ของท่อนฮุคเป็นท่อนที่เย่เฉินชอบที่สุด ท่วงทำนองงดงาม อีกทั้งยังแสดงให้เห็นถึงศักยภาพของเสียงหลบที่ไพเราะที่สุดของท่านประธานโจว

ทว่าในตอนที่กำลังจะร้องสองประโยคนี้เย่เฉินก็ตื่นเต้น

เพราะช่วงนี้เขามีเรื่องกวนใจมากมายจนทำให้เขาสูบบุหรี่มากมาย พอสูบบุหรี่เยอะๆ เข้าแล้วไม่ได้วอร์มเสียงก่อน ก็อาจจะร้องเสียงหลบไม่ได้!

แต่ดีที่เย่เฉินเรียนการร้องเพลงกับอาจารย์มาก่อน เขาเลยค่อยๆ ขับร้องท่อนที่ไพเราะแบบนี้ออกมาได้

“เธอยิ้ม เพียงนิดๆ หน่อยๆ ก็หายไป”

“ใช้คำพูดคำเดียวอธิบายไม่ได้”

“เป็นทะเลดาว”

“ว้าว เจ๋งจังค่ะๆ!” ซือซือปรบมืออย่างดีใจ

ส่วนซูมู่ชิงและสาวใช้ตัวน้อยของหล่อนก็ยืนฟังบทเพลงอย่างตกตะลึงที่ริมประตู

เย่เฉินขับร้องไปพร้อมกับบรรเลงเปียโนไปด้วย เขาเล่นเปียโนโดยไม่ต้องมอง เพราะเขากำลังใช้แววตาที่เต็มไปด้วยความรักของคนเป็นพ่อมองซือซือ

มองเด็กน้อยหน้าตาน่ารักอย่างซือซือ เย่เฉินก็อดคิดไม่ได้ว่าในอีกยี่สิบปีข้างหน้าเด็กหญิงเติบโตขึ้นจะมีหน้าตาเป็นยังไง

แล้วท่อนท้ายๆ ของเพลง ‘คนรักในชาติก่อน’ ก็สามารถบรรยายความรู้สึกของเย่เฉินในตอนนี้ได้เป็นอย่างดี

“ต่อไปให้อนาคตฉันจะอยู่ในโบสถ์สีขาว”

“ส่งมือที่เคยกอบกุมมานานไปให้เขาอีกคน”

“น้ำตาหยดลงทีละหยดช้าๆ”

“ความซาบซึ้งใจจะยังอยู่”

“มองดูพวกเธอมีความสุขอยู่ไกลๆ”

“เหมือนชาติก่อนที่พวกเราเคยมีความสุขกัน!”

เมื่อเพลงจบลง ซือซือก็ปรบมืออย่างตื่นเต้น “เพราะจังเลยค่ะ หนูอยากเรียนเพลงนี้!”

เย่เฉินยิ้มขณะกล่าวกับซือซือ “เพลงนี้อาจจะยากเกินไปสำหรับลูก พวกเราจะต้องปูพื้นฐานให้ดีแล้วถึงจะบรรเลงเพลงได้นะ”

“งั้นคุณพ่อสอนพื้นฐานหนูหน่อย หนูอยากเรียนขั้นพื้นฐานค่ะ” ซือซือกล่าว

“ได้สิ”

ในตอนที่เย่เฉินกำลังจะสอนซือซือเล่นเปียโนนั้นเอง จู่ๆ เขาก็พบว่าซูมู่ชิงและสาวใช้ของหล่อนกำลังยืนอยู่ที่ประตู

เมื่อครู่ซูมู่ชิงจะออกจากห้องรับแขกเพื่อไปทำอาหารในครัว เย่เฉินก็คิดว่าหล่อนไปตั้งนานแล้ว

เพลงนี้ยาวเกือบสี่นาที หรือว่าซูมู่ชิงเอาแต่ยืนฟังเขาอยู่ตลอดเวลาอย่างนั้นเหรอ?

“คุณยังไม่ไปทำอาหารอีกเหรออ?” เย่เฉินมองอีกฝ่าย

“อ้อ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ จะไปแล้ว”

ซูมู่ชิงลนลานเดินออกไป

สาวใช้เดินตามมาติดๆ แล้วกล่าวกับนายสาวอย่างตื่นเต้น “คุณหนูคะ คุณหนู ผู้ชายคนนี้คือพ่อของซือซือเหรอคะ? สวรรค์ หน้าตาก็หล่อแถมเล่นเปียโนเก่ง ร้องเพลงเพราะ มิน่าคุณหนูถึงไม่เหลือบแลผู้ชายคนไหน ที่แท้ก็รอเขานี่เอง”

ซูมู่ชิงแหวใส่สาวใช้ “อย่าพูดจาเหลวไหล เขามีแฟนแล้ว”

“ฮะ?” เมื่อได้ยินเช่นนี้สาวใช้ก็เกิดรู้สึกเสียดาย “คุณหนูคะ แต่ถ้าเป็นแค่แฟนแต่ยังไม่ได้แต่งงานล่ะก็ คุณหนูก็น่าจะแย่งเขากลับมาสิคะ! ผู้ชายที่คุณหนูของเราชอบจะปล่อยให้โดนผู้หญิงคนอื่นแย่งไปไม่ได้นะคะ!”

ซูมู่ชิงเคาะหน้าผากสาวใช้เบาๆ “เธอนี่นะ เลิกพูดเหลวไหลได้แล้ว ฉันกับเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบนั้นกัน รีบไปล้างผักเลย ฉันจะทำอาหาร”

สาวใช้กล่าวพลางหัวเราะคิกคัก “ยังจะพูดอีกว่าไม่ได้มีอะไรกัน ปกตินายท่านมา คุณหนูยังไม่ยอมเข้าครัวเลย วันนี้ถึงกับลงมือทำอาหารเอง ฮี่ๆ”

ซูมู่ชิงถลึงตาใส่อีกฝ่าย ทำให้หล่อนไม่กล้าพูดเหลวไหลอีก หล่อนเดินไปหยิบวัตถุดิบอย่างว่าง่าย จัดแจงล้างทุกอย่างในอ่าง

ตอนนี้เย่เฉินกำลังสอนลูกสาวของเขาเล่นเปียโน เขาพบว่าซือซือเรียนวิธีการบรรเลงอย่างถูกต้อง แล้วเด้กหญิงก็มีความเข้าใจในตัวโน้ตง่ายๆ ได้แล้ว แสดงให้เห็นว่าเด็กหญิงน่าจะเรียนได้พักใหญ่แล้ว

เย่เฉินรู้สึกขอบคุณซูมู่ชิงที่ให้ลูกสาวเรียนเปียโน เพราะความตั้งใจของเขาก็คือลูกสาวจะต้องเรียนเปียโน

“ซือซือ คุณครูสอนคอร์ดหนูหรือยัง?” เย่เฉินถาม

ซือซือส่ายหน้า

เย่เฉินกล่าว “งั้นพ่อจะสอนหนูคอร์ดหนึ่งดีไหม?”

ซือซือพยักหน้ารับ

เย่เฉินกุมมือบุตรสาวแล้วกล่าวต่อ “สอนคอร์ด C ง่ายๆ ให้หนูดีไหม”

ซือซือกลับปฏิเสธ “หนูไม่อยากเรียนง่ายๆ หนูอยากเรียนอะไรที่พิเศษที่สุด!”

แม่หนูได้กรรมพันธุ์มาจากเขาจริงๆ เย่เฉินเป็นพวกที่ชอบแต่ของที่พิเศษบนโลกใบนี้

เขาครุ่นคิด ว่าคอร์ดอะไรจะพิเศษกับซือซือนะ?

เลขพ้องเสียงกับชื่อของซือซือคือเลข 4 ตัวอักษรแรกของเลข 4 ในภาษอังกฤษคือ F งั้นก็คอร์ด F ก็แล้วกัน

แล้ว 4 เองยังถือว่าเป็นคอร์ดที่ 4 ของคีย์ C ก็จะเท่ากับคอร์ด F

เย่เฉินรู้แล้วว่าจะสอนคอร์ดอะไรให้บุตรสาวดี

[1] ท่านประธานโจว หรือภาษาจีนคือโจวต่ง (周董) ในที่นี้หมายถึง โจวเจี๋ยหลุน หรือ เจย์โชว (JAY CHOU)

ตอนที่ 285 กลับบ้านซูมู่ชิงอีกครั้ง!
“แก…”

หลี่เฉิงเจี๋ยใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงมาสามสิบปี ไม่เคยโดนดูหมิ่นแบบวันนี้มาก่อน!

เขาไม่เพียงแต่โดนคนซ้อมจนหมดสภาพ แถมยังโดนคนขับรถดดูถูก!

“ดีนี่ นายมันมีของ! เรื่องวันนี้ฉันจะไม่ยอมเลิกราแน่!”

หลี่เฉิงเจี๋ยเดินไปหาพ่อแม่ของซูมู่หลิน แล้วหยิบเอาเสื้อคลุมของเขามาจากมือแม่ของเขาพลางกล่าว “สวัสดีครับ คุณอา คุณน้า”

“เฮ้อ เฉิงเจี๋ย อย่าเพิ่งไปสิ”

คุณแม่ของซูมู่หลินรีบร้อนเดินตามออกไป แล้วพูดจาปลอบโยนเขาไม่หยุดเพื่อไม่ให้หลี่เฉิงเจี๋ยใส่ใจในเรื่องที่เกิดขึ้น

ส่วนซูมู่หลินกลับตบมือชื่นชมไม่หยุด “ทำได้ดีนี่ คิดว่าคราวหน้าหลี่เฉิงเจี๋ยน่าจะไม่กล้ามารังควานพี่สาวแล้ว!”

ซูมู่หลินไม่ชอบหลี่เฉิงเจี๋ย เพราะว่าหลี่เฉิงเจี๋ยเคยแต่งงานมาก่อน อีกทั้งคนผู้นี้ยังเป็นพวกคร่ำครึ มีความคิดแบบปิตาธิปไตย เป็นพวกผู้ชายที่สนใจแต่ความคิดตนเอง และถึงขนาดลงมือทำร้ายผู้หญิงได้เพียงเพราะหน้าของตนเอง

ภรรยาเก่าของเขาทนนิสัยจุดนี้ของเขาไม่ได้ ดังนั้นถึงได้หย่ากับเขา

ซูมู่หลินย่อมไม่อยากเห็นพี่สาวของเขาแต่งงานกับผู้ชายประเภทนี้

ทว่าในเวลานี้เอง มารดาของซูมู่หลินก็ส่งหลี่เฉิงเจี๋ยจากด้านนอกเสร็จแล้วหล่อนไปหยุดตรงหน้าเย่เฉิน แล้วฟาดฝ่ามือใส่หน้าเขา!

เพี้ยะ!

แม่ของซูมู่หลินตบหน้าเย่เฉิน!

โดยในขณะนั้นเองเย่เฉินกำลังมองลูกสาวสุดที่รักของตนเองอยู่ จึงไม่ทันรู้ตัวเมื่อมารดาของซูมู่หลินเดินมาเข้าใกล้เขา

ดูไปแล้วคุณนายซูน่าจะโกรธจัด หล่อนตะโกนใส่หน้าเย่เฉิน “แกเป็นแค่คนขับรถ แกน่าจะรู้ว่าแกเป็นใคร? แล้วรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร?”

“คุณหลี่น่ะ อนาคตจะเป็นเขยของตระกูลเรา เป็นเจ้านายแก! อยากตายหรือไง!”

เห็นเย่เฉินโดนซ้อม ซูมู่ชิงรีบร้อนเดินมาพุ่งไปบ่นมารดา “แม่คะ แม่ทำร้ายร่างกายคนอื่นได้ยังไงคะเนี่ย?”

คุณแม่ซูเห็นก็กล่าวเสียงห้วน “เขาซ้อมลูกเขยแม่ แม่ตบเขาสักฉาดมันไม่สมควรหรือยังไง?”

ซูมู่ชิงที่กำลังจะพยายามแก้ไขสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ใครจะรู้จู่ๆ ซือซือก็วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว หล่อนกอดเย่เฉินเอาไว้เหมือนพยายามจะปกป้องเขา แล้วกล่าวกับผู้มีศักดิ์เป็นยาย “คุณยายอย่าตีพ่อหนู!”

แล้วในทันใดนั้นเองทุกคนที่นั่นก็นิ่งไป

ส่วนผู้ใหญ่ทั้งสองคนต่างก็เบิกตาค้าง ส่วนซูมู่เสวี่ยเองก็ถามอย่างอดไม่ได้ “ซือซือหนูพูดอะไร? ผู้ชายคนนี้เป็นพ่อของหนูเหรอ?”

“ตอนนั้นคนที่ทำซูมู่ชิงตั้งท้องคือเธอเองเหรอเนี่ย?”

นอกจากซูมู่หลินแล้ว คนอื่นๆ ที่เหลือต่างก็หันมองเย่เฉินด้วยแววตาที่เจือไปด้วยโทสะ

เย่เฉินยังไม่ทันได้ยอมรับ ซูมู่ชิงก็รีบร้อนอธิบาย “ไม่ใช่ค่ะ ซือซือพูดจาเหลวไหล ซือซือไม่ได้เป็นอะไรกับเขา ซือซือแค่คิดถึงพ่อของแกเองมากเกินไป”

พอได้ยินคำอธิบายของซูมู่ชิง ซูมู่เสวี่ยก็ถอนหายใจ “ทำฉันตกใจหมดก็คิดว่าจริง พี่ชิงคะ ถ้าตอนนั้นพี่ยอมตั้งท้องมีลูกกับคนขับรถจริงๆ ไม่คุ้มเลย เหอะๆ”

ซูมู่ชิงไม่สนใจอีกฝ่าย แต่หันมามองเย่เฉิน “คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

เย่เฉินส่ายหน้า ตนเองโดนแม่ของซูมู่ชิงตบหน้าฉาดใหญ่ ก็ถือเสียว่าเป็นการชดเชยให้หญิงสาวก็แล้วกัน

ซูมู่ชิงมองพ่อกับแม่ด้วยใบหน้าไม่พอใจ “หนูจะกลับแล้ว”

ซูมู่หลินรีบร้อนกล่าว “ให้คนขับรถผมไปส่งสิ”

ซูมู่ชิงปรายตามองเย่เฉิน เย่เฉินเองก็อยากจะอยู่กับแม่ลูกคู่นี้ต่อจึงรับคำ “ครับ”

ทั้งสามคนเดินไปด้านนอก ซูมู่ชิงขับรถ JEEP สีแดง

เมื่อมาถึงตรงหน้ารถ เย่เฉินเป็นฝ่ายกล่าว “ให้ผมขับรถก็แล้วกัน”

ซูมู่ชิงกลับปฏิเสธ “ไม่ต้องหรอก คุณนั่งเถอะ”

ถึงแม้ว่าซูมู่ชิงจะร่างกายอ่อนแอ แต่พอจะมองออกว่าเจ้าหล่อนเป็นผู้หญิงในเมืองหลวงที่ทั้งแข็งแกร่งและเป็นตัวของตัวเองมากทีเดียว

ผู้หญิงในเมืองหลวงแตกต่างจากผู้หญิงทางใต้ พวกหล่อนยืนอยู่ด้วยลำแข้งของตนเอง ไม่นุ่มนิ่มเหมือนผู้หญิงทางใต้

มีนิสัยบางส่วนที่ค่อนข้างเหมือนกับผู้หญิงโซนยุโรป ที่ชอบทำอะไรๆ ด้วยตัวเอง

ส่วนซือซือก็ดึงมมือเย่เฉินพลางกล่าว “คุณแม่ขับรถเก่งที่สุดเลย ให้คุณแม่ขับรถไปเถอะค่ะ หนูอยากให้คุณพ่ออยู่เป็นเพื่อน”

เย่เฉินบีบแก้มเล็กๆ ของซือซือ เขาพอจะมองออกตั้งแต่ตอนที่อยู่ในร้านกาแฟในเทียนไห่ว่าแม่หนูน้อยคนนี้ชอบเขามาก มีคำพูดมากมายอยากจะคุยกับเขา

ยังจำครั้งที่สองที่ไปได้ น้องสาวคนที่สี่ของเขายังอดใจให้อุ้มแม่หนูน้อยคนนี้ไม่ได้ เมื่อหล่อนอุ้มแล้ว เขาก็อยากอุ้มบ้าง

ตอนเย่เฉินเตรียมไปอุ้มซือซือ ทั้งที่เด็กหญิงก็เป็นฝ่ายยื่นมือมาให้เขาอุ้มหล่อน

แต่ว่ากลับโดนซูมู่ชิงก็ขวางเอาไว้

ไม่รู้ว่าทำไมซูมู่ชิงถึงไม่ยอมให้เย่เฉินอุ้มลูกสาวตนเอง

เย่เฉินเปิดประตูรถแล้วอุ้มเด็กหญิงขึ้นไป พลางกล่าว “ได้สิ เดี๋ยวคุณพ่อจะนั่งกับหนู ให้คุณแม่เขาขับรถไปแล้วกัน”

เมื่อนั่งในรถ เย่เฉินและซือซือก็นั่งด้านหลัง จู่ๆ ซือซือก็อ้อนวอน “หนูจะนั่งตักคุณพ่อ”

ซูมู่ชิงที่กำลังขับรถอยู่ก็หันมาสั่งสอนซือซือ “ซือซือ”

เย่เฉินกลับรวบเด็กหญิงขึ้นมาวางบนตัก แล้วกล่าวกับซูมู่ชิง “ให้ลูกนั่งแบบนี้เถอะ ผมกอดอยู่ ปลอดภัยมาก”

ซูมู่ชิงส่ายหน้า ปกติแล้วซือซือเป็นเด็กดีมาก วันนี้ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ซนแบบนี้

ทักษะในการขับรถของซูมู่ชิงดีมาก โดยเฉพาะทักษะในการจอดรถ ถอยจอดโดยไม่ได้ต้องมองกล้องช่วยจอดเลย

แล้วทั้งสามคนก็มาถึงเรือนสี่ประสานของพวกหล่อนอย่างรวดเร็ว

เมื่อมาถึงเรือนสี่ประสานแย่เฉินก็กล่าวถาม “ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่? เป็นเพราะเรื่องของผมหรือเปล่า คุณเลยโดนที่บ้านไล่ออกมา?”

ซูมู่ชิงตอบ “ฉันย้ายออกมาเองค่ะ ตอนอยู่บ้านพ่อกับแม่ชอบให้ฉันไปดูตัวกับคนนั้นคนนี้ ฉันเบื่อน่ะ”

เย่เฉินประหลาดใจ “ทำไมหลายปีมานี้คุณถึงไม่แต่งงาน? ด้วยคุณสมบัติของคุณ ต่อให้มีลูกสาวก็น่าจะหาแฟนได้ไม่ยากนี่นา?”

ซูมู่ชิงไม่อยากจะตอบ หล่อนชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะเปิดปากเอ่ยช้าๆ “เพราะคนที่พ่อแม่ของฉันจัดแจงหามา ก็มีแต่พวกที่แต่งงานเพื่อผลประโยชน์เท่านั้น ฉันไม่อยากตกเป็นเครื่องมือในการแสวงหาผลประโยชน์ของตระกูล”

“อ้อ”

เย่เฉินเลยไม่ถามต่อ เขาพอจะมองออกว่าซูมู่ชิงเป็นผู้หญิงเป็นคนที่ตั้งความหวังกับความรักเอาไว้สูงมากทีเดียว

เมื่อเดินมาที่ห้องรับแขก ซูมู่ชิงก็ดึงมือของซือซือแล้วกล่าว “ซือซือ วันนี้ลูกยังไม่ได้ซ้อมเปียโนเลย”

ซือซือเม้มริมฝีปาก “หนูไม่อยากซ้อมเปียโน หนูอยากเล่นกับคุณพ่อ”

ในขณะที่เย่เฉินมองประเมินการตกแต่งของห้องรับแขก การตกแต่งและดีไซน์ของห้องรับแขกห้องนี้เรียบง่าย แตกต่างไปจากวิลล่าหรูที่เขาเคยอยู่ ถึงขนาดที่อาจเรียกได้ว่าชวนละเหี่ยใจ

คิดไม่ถึงว่าซูมู่ชิงจะเลือกสถานที่แบบนี้ มันเพียงพอแล้วที่จะบอกว่าหล่อนไม่ใช่ผู้หญิงที่เห็นแก่เงินเป็นสำคัญ

เย่เฉินเห็นเปียโน Steinway & Sons ที่วางอยู่กลางห้องก็กล่าว “ซือซือเริ่มเรียนเปียโนแล้วเหรอเนี่ย ซือซือ พ่อสอนหนูเล่นเปียโนดีไหมคะ?”

“ดีค่ะๆ”

ซือซือที่ไม่ค่อยชอบเรียนเปียโน ยังดูสนอกนใจอย่างเห็นได้ชัด

ซูมู่ชิงมองเย่เฉินอย่างประหลาดใจ “คุณเล่นเปียโนเป็นด้วยเหรอเนี่ย”

บางทีหล่อนอาจจะคิดว่าผู้ชายที่ชอบการต่อสู้แบบเย่เฉิน ไม่น่าจะมีความสามารถในด้านศิลปะพวกนี้

เย่เฉินกล่าว “ฉินหลางนักเปียโนชื่อดังระดับโลกเป็นศิษย์น้องของผม สบายใจเถอะครับ การเรียนเปียโนของซือซือในอนาคตยกให้ผมแล้วกัน”

เย่เฉินอุ้มซือซือมานั่งลงตรงหน้าเปียโน แล้วอวดทักษะการเล่นเปียโนของเขาให้ลูกสาวได้เห็น จากนั้นเด็กหญิงจึงปรบมือไม่หยุด

เมื่อเห็นทักษะการเล่นเปียโนของเย่เฉิน ซูมู่ชิงก็วางใจ จากนั้นจึงถามอีกฝ่าย “เย่เฉิน คุณจะอยู่กินข้าวต่อไหม? ถ้าคุณจะอยู่กินข้าวที่นี่ ฉันจะไปทำกับข้าวเดี๋ยวนี้เลย”

เย่เฉินกล่าว “ผมไม่เพียงแต่กินข้าวที่นี่ แต่ผมจะค้างที่นี่ด้วย”

ตอนที่ 284 ซ้อมผู้ชายที่มาดูตัว!
สำหรับซูมู่หลินแล้ว เย่เฉินและหลี่เฉิงเจี๋ยใครจะซ้อมใครเขาก็ไม่สนใจ

เพราะเขาเกลียดทั้งสองคนนั้นแหละ คนหนึ่งก็เหมือนแมลงวันที่คอยตอมพี่สาวเขา ส่วนอีกคนก็เคยทำผิดมหันต์เกินจะอภัยกับพี่สาวของเขา!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเย่เฉินเคยตบเขา ต่อยเขา เตะเขาเมื่อไม่กี่วันก่อนแถมยังแทงเขาอีก หนำซ้ำเกือบจะส่งเขาไปดาวอังคารด้วย !

ถูกเย่เฉินเขย่าประสาทจนหมดสภาพขนาดนี้ ซูมู่หลินอยากจะให้หลี่เฉิงเจี๋ยช่วยสั่งสอนเย่เฉินให้เหมือนกัน

เย่เฉินเกลียดท่าทางยโสโอหังของหลี่เฉิงเจี๋ยใจจะจขาด และเกลียดที่อีกฝ่ายเอาแต่เรียกเขาว่า‘ไอ้หมารับใช้’

เดิมทีเพิ่งจะได้รู้ว่าตนเองมีลูกสาว เย่เฉินดีใจอย่างมาก แต่ว่าในเมื่อหลี่เฉิงเจี๋ยรนหาที่ตายเอง งั้นเย่เฉินเองก็จะไม่เกรงใจเขา!

แล้วอีกอย่าง ตระกูลซูดูอยากจะให้ซูมู่ชิงแต่งงานกับหลี่เฉิงเจี๋ย แต่ซูมู่ชิงดูจะไม่ยินยอม

เขาเองก็อยากจะอาศัยโอกาสนี้เหยียบหน้าหลี่เฉิงเจี๋ย เพื่อที่ในอนาคตหมอนี่จะได้ไม่มารบกวนซูมู่ชิงอีก

ถือเสียว่าช่วยหญิงสาวก็แล้วกัน

ดังนั้นเย่เฉินจึงค่อยๆ เดินสาวเท้าลงมาด้านล่าง แววตาไร้ซึ่งความหวาดกลัวใดๆ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับหลี่เฉิงเจี๋ย

หลี่เฉิงเจี๋ยมองเย่เฉินพลางกล่าว “ไอ้หมารับใช้ รีบยืนย่อขาเลย คิดไม่ถึงว่าฉันจะถีบแกไม่ได้ ดูแล้วแกนี่เคยออกกำลังกายมาล่ะสิ ดีมาก ฉันชอบสั่งสอนไอ้พวกคนที่คิดว่าตัวเองเก่งนักหนา ตามฉันมา!”

หลี่เฉิงเจี๋ยเป็นฝ่ายเดินนำไปก่อน ส่วนเย่เฉินก็เดินตามไปติดๆ

“ไปดูอะไรสนุกๆ เถอะ”

ซูมู่หลินและซูมู่เสวี่ยเดินมาถึงหน้าประตู

แต่ใบหน้าของพ่อแม่ของซูมู่หลินกลับเต็มไปด้วยความกังวล แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้สนใจความปลอดภัยของคนขับรถอย่างเย่เฉิน แต่ที่พวกเขากังวลคือวันนี้โทสะของหลี่เฉิงเจี๋ยจะบรรเทาลงไปหรือไม่

ตระกูลซูในตอนนี้ถือว่ายิ่งใหญ่กว่าตระกูลหลี่อยู่เล็กน้อยก็จริง แต่ว่าเมืองหลวงนั้นเกิดการเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา ตระกูลซูเองก็อยากจะทำทุกวิถีทางที่พอทำได้เพื่อผูกสัมพันธ์กับคนอื่นๆ ให้ได้มากที่สุด

ตระกูลส่วนมากมีแต่ลูกชาย คิดว่ามีลูกชายแล้วจะสามารถสืบเชื้อสาย เพื่อตระกูลจะได้ดำเนินต่อไป

แต่ตระกูลซูนั้นมีธรรมเนียมว่าจะต้องมีลูกชายและลูกสาว ลูกชายจะสามารถจะสามารถสืบทอดธุรกิจของตระกูล ส่วนลูกสาวมีหน้าที่รับผิดชอบแต่งงานกับตระกูลต่างๆ

ตลอดหลายสิบปีมานี้ตระกูลซู รวมไปถึงน้า และย่าของซูมู่หลิน ต่างก็แต่งงานกับตระกูลใหญ่ๆ ทั้งนั้น

และเป็นเพราะเหตุนี้เอง ทำให้สถานะของตระกูลซูมั่นคงอยู่เสมอ

หลี่เฉิงเจี๋ยเดินไปด้านนอก ตอนนี้ในทางเหนือเป็นฤดูหนาวพอดี เขาถอดเสื้อคลุมด้านนอกออก เหลือแค่เสื้อไหมพรมบางๆ ตัวเดียว

เย่เฉินเดินตามออกไป ถอดเสื้อคลุมออก ภายในเป็นเสื้อเชิ้ตที่เก็บความร้อนที่สั่งตัดเอาไว้

วันนี้เขาอยู่ในสไตล์นักธุรกิจ จึงสวมรองเท้าหนัง ไม่ค่อยจะคล่องตัวนัก

แต่ว่าเย่เฉินเดาว่าคนตรงหน้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ในระดับเดียวกับตนเอง จะใส่รองเท้าอะไรก็ไม่ต่างกัน

แล้วหลี่เฉิงเจี๋ยก็ตะโกนเสียงดัง ก่อนจะตั้งท่ามาตรฐานแล้วโจมตีเย่เฉินอย่างรวดเร็ว

“ย่าห์!”

“ย่าห์!”

“ย่าห์!”

หลี่เฉิงเจี๋ยปล่อยหมัดออกมาแล้วตะเบ็งเสียง อีกทั้งท่าของเขายังได้มาตรฐานอย่างมาก ทุกครั้งที่ปล่อยหมัดออกมา ทั้งตำแหน่ง พลัง ท่าล้วนแต่แม่นยำอย่างยิ่ง

อีกทั้งพลังของเขาก็ไม่ได้แย่ ถ้าเป็นคนทั่วๆ ไป เมื่อโดนหมัดหลายๆ ครั้งเข้าคาดว่าคงจะหมอบไปแล้ว

ทว่าเย่เฉินมีความสามารถในการรับหมัดที่ไม่ธรรมดา เขาสามารถรับหมัดทั้งหมดจากนั้นเย่เฉินก็ส่งยิ้มให้หลี่เฉิงเจี๋ย “หมัดชุดนี้ ผมเองก็เคยเรียนมาก่อน!”

แล้วเห็นเย่เฉินตั้งการ์ดท่าเดียวกับหลี่เฉิงเจี๋ย เขายืนนิ่งแล้วย่อตัวน้อยๆ จากนั้นก็ปล่อยหมัดออกไป

หลี่เฉิงเจี๋ยประหลาดใจ เพิ่งจะได้ชักเท้าไปด้านหลัง เย่เฉินก็เตะเข้าที่หน้าของเขา

จากนั้นเย่เฉินจึงปล่อยหมัดออกไปตรงๆ ถึงสามครั้ง

โครม! โครม! โครม!

หลี่เฉิงเจี๋ยโดนต่อยจนถอยกรูด

ท่ามวยที่ได้มาตรฐานของเย่เฉินนี้ทำเอาทุกคนที่อยู่ที่นั่นตกใจกันไปหมด

หลี่เฉิงเจี๋ยเองก็ประหลาดใจอย่างมาก “แกเคยเป็นทหารด้วยเหรอ?”

เย่เฉินกล่าว “ประมาณนั้น”

หลี่เฉิงเจี๋ยกล่าวอย่างเหยีดหยาม “เคยเป็นก็เคยเป็น ถ้าไม่เคยเป็นก็ไม่เคยเป็น แกมันไอ้คนสำนึกผิด ใช้ท่ามวยครึ่งๆ กลางๆ คิดจะขู่ให้ฉันกลัวเหรอ? รนหาที่ตายชัดๆ!”

หลี่เฉิงเจี๋ยปล่อยหมัดออกไป

เย่เฉินใช้วิชาการต่อสู้แบบเดียวกันรับมืออีกฝ่าย

วิชาการต่อสู้ชุดนี้นั้นเย่เฉินแค่เคยเรียนมาผ่านๆ ส่วนหลี่เฉิงเจี๋ยใช้วิชานั้นทำมาหากิน แต่ว่าเขากลับไม่สามารถใช้วิชาที่ตนเองเก่งกาจนักหนาเอาชนะเย่เฉินได้

ต่อสู้ไปครู่หนึ่ง เย่เฉินก็รู้สึกว่าน่าเบื่อ เห็นซูมูชิงและซือซือเองก็มาที่ในสวน ก็อยากจะให้ลูกสาวของตนเองได้เห็นการแสดงหมัดมวยที่น่าสนใจ

“ไอ้หนุ่ม ฉันจะสอนฟู่ฮอกเซียงหยิงควิ่นแกสักกระบวนท่าหนึ่ง”

เย่เฉินพูดจบ ก็ทำมือเป็นรูปหงส์ จากนั้นก็มีหลายกระบวนท่ากลายเป็นพยัคฆ์โหนกระโจน ท่าทางแข็งแกร่ง กรงเล็บแหลมคมเหมือนพยัคฆ์ทั้งสองข้างตวัดลงบนหน้าหลี่เฉิงเจี๋ยซ้ำแล้วซ้ำเล่า!

เพี้ยะ!

เพี้ยะ!

เพี้ยะ!

ตบไปพลาง เลียนเสียงเสือไปด้วย

“โฮก! โฮก!”

ซือซือที่อยู่ด้านข้างปรบมือลงตรงๆ “อ๊าก เสียงคำรามของเสือ เหมือนจังเลย! เหมือนจังเลย!”

เย่เฉินไม่ใช่คนที่ทำเสียงเลียนแบบของสัตว์ ดังนั้นที่เขาร้องได้เหมือนมาก เป็นเพราะเขาเคยสู้กับเสือจริงๆ มาก่อน!

เย่เฉินฝึกวิชาป้องกันตัวตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่ตอน 18-19 ก็มีชะตาชีวิตที่ไม่ธรรมดา คนปกติจะสู้เขาไม่ไหว เขาก็เลยไปสู้กับเสือ!

ผลลัพธ์ก็คือไม่เคยต่อสู้กันมาก่อน จนสุดท้ายแล้วใช้ปืนยาชาฉีดใส่เขา

เย่เฉินนึกถึงสถานการณ์ที่โดนเสือทำร้าย ตนเองกลายเป็นเสือ กระโดดเด้งขึ้นไปหลังจากนั้นก็พุ่งไปหลี่เฉิงเจี๋ย!

“กระโดดเก่งจริงๆ!”

หลี่เฉิงเจี๋ยตกใจ คิดไม่ถึงเย่เฉินกระโดดสูงแบบนี้

เย่เฉินลงมาจากฟ้า สอยหลี่เฉิงเจี๋ยจนร่วงลงไปในหมัดเดียว หลังจากนั้นก็ขี่บนตัวหลี่เฉิงเจี๋ย ทั้งสองกรงเล็บประหนึ่งกรงเล็บแหลมคมของเสือ ผลัวะดังขึ้น ฉีกเสื้อไหมพรมของหลี่เฉิงเจี๋ยออกเป็นชิ้นๆ!

จากนั้นเย่เฉินก็ชูหมัดขวา ประเคนฟาดหน้าใส่หน้าหลี่เฉิงเจี๋ยจนเขาขยับไม่ได้!

แต่ในเวลานี้เอง…

“หยุดนะ!”

“หยุดนะ!”

จากด้านนอกบ้าน ทันใดนั้นเองก็มีคนเตะคนกลุ่มหนึ่งออกมา เย่เฉินหันมามองในตอนนั้นคิดไม่ถึงมีปืนอย่างน้อยๆ ห้ากระบอก ชี้ใส่หัวเย่เฉิน!

“หลี่เฉิงเจี๋ยคนนี้ไม่ธรรมดา!”

เย่เฉินถึงได้เพิ่งตระหนักได้ถึงความร้ายกาจของหลี่เฉิงเจี๋ย

คนติดตามของเขาพกปืนห้ากระบอกตลอดเวลา ในเทียนไห่ตระกูลหลิ่วยังไม่กล้าทำอะไรแบบนี้เลย

ตอนนี้ซูมู่หลินเปิดปากกล่าว “หลี่เฉิงเจี๋ยตอนนี้คุณนี่ใจกล้ามากขึ้นทุกที คิดไม่ถึงว่าจะกล้าควักปืนในตระกูลซูของเรา? คุณไม่เห็นหัวตระกูลซูในสายตาแล้วใช่ไหม! สู้ไม่ได้ก็สู้ไม่ได้ กระทั่งแรงน้อยนิดเท่านี้ก็ไม่มีแล้วเหรอ?”

หลี่เฉิงเจี๋ยโดนกดลงบนพื้น ตอนนี้ทั้งร่างกายของเขาเต็มไปด้วยรอยข่วนของเย่เฉิน จนเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งไปหมด

แล้วที่ยิ่งน่าขายหน้าไปกว่านั้นก็คือทั้งหมดนี้เกิดขึ้นโดยที่คนในดวงใจของเขาอย่างซูมู่ชิงเองก็อยู่ในเหตุการณ์ ตอนนี้จึงขายขี้หน้าเกินจะรับ!

หลี่ซ่าวเจี๋ยกล่าวกับพวกลูกน้องของเขา “ใครให้พวกเขาเข้ามา ออกไปให้หมด!”

“ครับ!”

คนถือปืนทั้งห้าคนสลายตัวกันไปอย่างรวดเร็ว

และในเวลานี้เองเย่เฉินก็เก็บมือจากร่างกายของเขา

หลี่เฉิงเจี๋ยตะกายขึ้นมาจากพื้น แล้วมองเย่เฉินด้วยแววตาที่โกรธเกรี้ยว “บอกชื่อมา!”

เย่เฉินมองเขาด้วยสายตาเหยียดหยาม “คุณไม่คู่ควรจะได้รู้ชื่อผม!”

ตอนที่ 283 ไถลลงบันไดให้ลูกสาวผมดูที!
เย่เฉินปราดเข้ามาขวางซือซือ แล้วเสสายตาลงต่ำขณะมองหลี่เฉิงเจี๋ย แล้วกล่าวเสียงเย็น

“คุณไม่ได้ยินเหรอครับว่าซือซือบอกว่าไม่น่ะ?”

หลี่เฉิงเจี๋ยคนนี้รนหาที่ตายชัดๆ!

เย่เฉินเพิ่งจะได้ทำความรู้จักลูกสาวของเขา เล่นกับหล่อน สารเลวคนนี้คิดไม่ถึงว่าจะอยู่ดีๆ ก็โผล่มา แถมยังทำให้ซือซือตกอกตกใจแบบนี้

อีกทั้งคิดไม่ถึงว่าจะกล้ามาดึงดันจะอุ้มลูกสาวเขา!

สามปีกว่าที่ผ่านมา เย่เฉินไม่รู้ว่ามีลูกสาวคนนี้อยู่ เมื่อเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเขาก็ทำอะไรไม่ได้

แต่ว่าวันนี้เขารู้แล้ว จะให้เขายืนมองคนอื่นรังแกลูกสาวเขาได้อย่างไร!

ส่วนหลี่เฉิงเจี๋ยหัวเสียกว่าเดิมมาก!

เขาไม่รู้เรื่องสถานะของเย่เฉิน รู้แค่ว่าเย่เฉินเป็นแค่คนขับรถเท่านั้น

หลี่เฉิงเจี๋ยลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว กล่าวกับเย่เฉินอย่างไม่พอใจ “แกมันไอ้หมารับใช้ เป็นแค่ขับรถแต่กล้าสั่งสอนฉันเรอะ?! อยากตายหรือไง!”

หลี่เฉิงเจี๋ยเอาแต่เรียกเขาเป็นสุนัขรับใช้ เหมือนว่าตนเองมีเชื้อสายเป็นฮ่องเต้มาจากไหน

ถ้าเป็นเมื่อหลายร้อยหลายพันปีก่อน พวกลูกคนรวยมีเชื้อมีสายในเมืองหลวงอย่างพวกเขาสามารถโอหังแบบนี้ได้จริงๆ

แต่ตอนนี้ยังทำตัวเหมือนเดิม เกรงว่าคงจะอยู่ในความฝัน!

ซูมู่ชิงและลูกสาวของพวกเขาอยู่ที่นี่ เย่เฉินไม่อยากให้ลูกสาวของตนเองเห็นตนเองในมุมมองที่โหดร้าย ดังนั้นถึงไม่ลงมือทำร้ายเขา

แต่ถามอย่างไม่รีบไม่ร้อน “ด่าใครเป็นหมารับใช้?”

หลี่เฉิงเจี๋ยตอบกลับอย่างร้อนใจ “ไอ้หมารับใช้ด่าแกไง! แกมันไอ้คนขี้ครอก”

ทว่าทันทีที่พูดออกมาก็พบว่าตนเองโดนอีกฝ่ายปั่นหัว

พูดแบบนี้ไม่เท่ากับว่าเขาด่าตนเองว่าเป็นหมารับใช้เหรอ?

“ฮ่าๆ”

เหมือนว่าซือซือเองเข้าใจ เด็กหญิงระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

หลี่เฉิงเจี๋ยร่างกายสูงใหญ่แต่สมองไม่พัฒนาไปกับขนาดร่างกาย เขาย่อมเถียงเย่เฉินไม่ได้ อยากจะลงมือสั่งสอนเขาก็จริงแต่ว่าที่นี่คือห้องของซูมู่ชิง แต่เขาเองก็ไม่อยากจะลงไม้ลงมือที่นี่

ดังนั้นหลี่เฉิงเจี๋ยจึงชี้ไปที่เย่เฉินพลางกล่าว “ไอ้หมารับใช้ ที่นี่คือห้องของซูมู่ชิง ฉันไม่อยากทำให้ที่นี่แปดเปื้อน แก รีบไสหัวลงไปเดี๋ยวนี้!”

ดูไปแล้วหลี่เฉิงเจี๋ยก็อยากจะลงมือสั่งสอนเย่เฉินใจจะขาด!

เย่เฉินยังคงมีท่าทีไม่รีบไม่ร้อน เขากล่าวพลางระบายยิ้ม “คุณชายหลี่จะลงบันไดต้องกลิ้งลงเหรอครับ? ผมทำไม่เป็นหรอกนะ ไม่งั้นคุณชายหลี่พอจะช่วยแสดงให้ผมดูหน่อยได้ไหมครับ?”

เมื่อเหน็บแนมหลี่เฉิงเจี๋ยแล้วก็กล่าวกับซือซือ “ซือซือ อยากเห็นคุณอาคนนี้กลิ้งลงบันไดไหมคะ?”

“อยากดูค่ะ! อยากดูค่ะ!”

ซือซือปรบมือไม่หยุด

เย่เฉินดึงมือน้อยๆ ของซือซือพลางกล่าว “ไปเถอะ พวกเราไปดูคุณอากลิ้งลงบันไดกัน”

“ได้ค่ะๆ”

เย่เฉินพาซือซือออกมาจากห้อง แล้วหยุดที่บันได

ซือซือมองหลี่ซาวเจี๋ยด้วยแววตาใสซื่อ “คุณอาคะ หนูอยากเห็นคุณอากลิ้งลงบันได”

สีหน้าหลี่เฉิงเจี๋ยเก้อเขิน ด่าเย่เฉินในใจไม่หยุดแล้วกล่าวกับซือซือด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“ซือซือ อากลิ้งลงบันไดไม่ได้หรอกนะ ไม่อย่างนั้นหนูให้คนข้างๆ หนูกลิ้งลงบันได้ดีไหม?”

หลี่เฉิงเจี๋ยมองเย่เฉิน แล้วสั่งเขา “ไอ้หนุ่ม แกกลิ้งลงบันไดในซือซือดูหน่อย แล้วฉันจะไม่ถือสาแกเรื่องวันนี้”

เย่เฉินแค่นเสียง จะให้เขากลิ้งลงบันได้เพื่อให้นายได้หน้ากับซือซือเหรอ?

เย่เฉินกล่าว “ผมทำไม่เป็นหรอก ไม่เคยลอง”

หลี่เฉิงเจี๋ยกล่าวด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “นายไม่จำเป็นต้องทำเป็น แค่ไปยืนที่บันไดก็เป็นอันใช้ได้”

เย่เฉินทำเป็นไม่เข้าใจเขาเดินตรงไปที่บันได้แล้วถาม “หมายถึงยืนแถวนี้น่ะเหรอ?”

ซูมู่ชิงตึงเครียด เพราะหญิงสาวรู้ว่าหลี่เฉิงเจี๋ยจะทำอะไร!

หลี่เฉิงเจี๋ยต้องการจะถีบเย่เฉินลงไปข้างล่าง!

ในตอนที่ซูมู่ชิงกำลังจะเตือนเย่เฉิน ใครจะรู้ว่าเท้าของอีกฝ่ายก็ดีดออกไปแล้ว

หลี่เฉิงเจี๋ยกล่าวพร้อมระบายยิ้ม “ใช่แล้ว ตรงนั้นแหละ! กลิ้งลงไปเลยแก!”

รองเท้าบู้ตหนังที่หลี่เฉิงเจี๋ยสวมใส่นั้นถีบลงไปที่สะโพกของเย่เฉิน!

“อย่า!”

ซูมู่ชิงตะโกนออกมาเสียงดังด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงอีกฝ่ายอย่างยิ่ง

และในตอนนี้ซูมู่หลินและคนอื่นๆ ที่อยู่ด้านล่างก็เห็นภาพตรงหน้านี้อย่างชัดเจน

เมื่อซูมู่เสวี่ยเห็นภาพเหตการณ์นี้ก็นึกสนุกหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายคลิปเอาไว้

ทว่าเย่เฉินที่เคยโดนลอบทำร้ายมาหลายครั้ง จะเสียท่าให้หลี่เฉิงเจี๋ยได้อย่างไร?

เขาจงใจไปยืนตรงนั้นเพราะอยากจะล่อให้อีกฝ่ายเตะเขา

ดังนั้นเขาจึงเตรียมตัวเอาไว้แล้ว เขาเกร็งขา จนกล้ามเนื้อทุกส่วนในร่างกายตึงแข็ง เพื่อประคองร่างกายให้มั่นคง

เขาในตอนนี้บอกว่าสวมเกราะทองก็ไม่ถือว่าเวอร์เกินไป คนปกติไม่มีทางแตะต้องเขาได้!

หลี่เฉิงเจี๋ยสะบัดเท้า แต่อีกฝ่ายกลับไม่ขยับเขยื้อน!

“อะไรน่ะ?!”

หลี่เฉิงเจี๋ยเห็นภาพที่เกิดขึ้นก็ชะงักค้างไป

เตะไม่ได้งั้นเหรอ?

ซูมู่เสวี่ยและพ่อแม่ของหล่อนก็ชะงักไปเช่นกัน คิดไม่ถึงว่าคนขับรถคนนี้จะทนเท้าขนาดนี้

“ฮ่าๆ…” ซูมู่หลินเห็นภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าก็หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ “หลี่เฉิงเจี๋ย นายอ่อนแอเกินไปแล้วล่ะ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเตะคนธรรมดายังไม่ได้เลย ถ้าพี่น้องในกองทัพรู้เข้า คงหัวเราะเยาะตายเลย”

หลี่เฉิงเจี๋ยอับอายขายขี้หน้าอย่างมาก ดังนั้นเขาถึงอาศัยจังหวะที่เย่เฉินไม่ได้หันมามอง แล้วถอยเท้าไปก้าวหนึ่งจากนั้นใช้แรงทั้งหมดที่มีเตะเย่เฉิน!

“แกไสหัวลงไป!”

แต่ใครจะรู้ว่าในตอนที่เท้าของเขากำลังจะไปแตะต้องร่างกายของเย่เฉินนั้นเอง เย่เฉินก็เหมือนมีตาหลัง เอี้ยวตัวไปอีกด้านทันที

หลี่เฉิงเจี๋ยเตะใส่อากาศ!

“แม่ง!”

หลี่เฉิงเจี๋ยเตะใส่อากาศ เพราะออกจนสุดแรง หลี่เฉิงเจี๋ยเลยโอนเอนไปชั่วขณะ บวกกับร่างกายของเขาสูงใหญ่ ขาซ้ายของเขาไถลลงไปที่บันไดขั้นที่สาม!

ทว่าหลี่เฉิงเจี๋ยกลับไม่ได้ไถลลงไปทันที มือซ้ายของเขาคว้าราวบันไดอย่างรวดเร็ว

และในเวลานี้เองเย่เฉินถอดแหวน Chrome heart ที่เขาใส่ไว้ที่นิ้วชี้ข้างขวา แล้วตบไปมือซ้ายของหลี่เฉิงเจี๋ย

“อ๊าก!”

หลี่เฉิงเจี๋ยร้องโหยหวน เมื่อมือซ้ายไม่มีที่ยึดจับ ทำให้เขาโอนเอนจนเสียการทรงตัว

แล้วเสียงโครมครามก็ดังขึ้นเป็นเสียงหลี่เฉิงเจี๋ยไถลลงมาจากบันไดชั้นสอง

พอถึงตรงนี้เย่เฉินก็หัวไปกล่าวกับซือซือ “ซือซือ เห็นไหม? นี่เรียกว่าไถลลงบันได สนุกไหม?”

“สนุกค่ะ” ซือซือกล่าวพลางฉีกยิ้มกว้าง

เย่เฉินยังไม่ลืมสอนลูกสาว “สนุกน่ะสนุก แต่ว่าซือซือจะไถลลงไปไม่ได้นะ ไถลลงบันไดอันตราย หนูเห็นคุณอาที่ไถลลงไปเมื่อกี้ไหมคะ เลือดออกหน้าเลย”

ซือซือมองหลี่เฉิงเจี๋ยที่อยู่ด้านล่างแล้วกล่าวกับเย่เฉิน “ค่ะ ซือซือเป็นเด็กดีซือซือไม่ไถลลงไปค่ะ ซือซือจะเดินลงไปค่ะ ”

“ฉลาดจริงๆ เลย!” เย่เฉินลูบเรือนผมยาวของบุตรสาวพลางกล่าวชมเชย

ส่วนหลี่เฉิงเจี๋ยในตอนนี้หัวเสียจนจะระเบิดอารมณ์ออกมาอยู่แล้ว!

หลี่เฉิงเจี๋ยชี้หน้าเย่เฉินอย่างไม่พอใจ “ไอ้หมารับใช้ แกกล้าปั่นหัวฉัน! ฉันจะทำให้แกพิการแน่!”

และในเวลานี้เองแม่ของซูมู่หลินที่เห็นหลี่เฉิงเจี๋ยได้รับบาดเจ็บก็รีบร้อนเดินมาแล้วโน้มน้าว “เฉิงเจี๋ยไม่เป็นอะไรใช่ไหมจ้ะ? ใจเย็นๆ อย่าถือสาหาความกับพวกคนใช้เลย รีบนั่งลงเถอะ เดี๋ยวฉันให้คนเช็ดหน้าให้นะ”

หลี่เฉิงเจี๋ยไม่อยากเสียมารยาท จึงเดินตามมารดาของซูมู่หลินไปที่ห้องรับแขก พลางกล่าวกับซูมู่หลิน “มู่หลิน เรื่องนี้นายน่าจะต้องรับผิดชอบอะไรหน่อยหรือเปล่า!”

ซูมู่หลินกลับจิบชาด้วยท่าทีสบายๆ “ตลกจริงๆ เลย ผมนั่งอยู่ที่นี่ตลอดเลย เกี่ยวอะไรกับผม?”

หลี่เฉิงเจี๋ยตะคอก “ก็หมอนั่นเป็นคนของนาย ถ้านายไม่สั่ง เขาจะกล้าทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง?”

หลี่เฉิงเจี๋ยรู้ว่าซูมู่หลินไม่ชอบให้เขามารบกวนพี่สาวตนเอง ดังนั้นเขาจึงคิดว่าที่เย่เฉินกล้าทำแบบนี้กับเขา เป็นไปได้ว่าอีกฝ่ายสั่งให้เย่เฉินทำ

ซูมู่หลินกล่าวพลางระบายยิ้ม “คุณเข้าใจผมผิดแล้ว ผมไม่ได้สั่งเขา หมอนี่ไม่เคยเห็นหัวใคร”

หลี่เฉิงเจี๋ยกล่าว “ที่บอกว่าจะตีหมาต้องดูเจ้าของ ตอนนี้ฉันจะสั่งสอนเขานายคงไม่ติดอะไรใช่ไหม?”

ซูมู่หลินกล่าว “ไม่เลยครับ ถ้าไม่ชอบขี้หน้าก็เอาเลย ถ้าชนะเขาได้ก็ช่วยซ้อมเขาแทนผมด้วยแล้วกัน”

หลี่เฉิงเจี๋ยยิ้ม “ได้!”

หลี่เฉิงเจี๋ยมองเย่เฉินที่อยู่ด้านบนแล้วกล่าว “ไอ้หมารับใช้ เจ้านายของแกไม่สนใจแกแล้ว รีบลงมารับโทษข้างล่างนี่เสียดีๆ!”

ตอนที่ 282 กล้าแตะต้องลูกสาวฉันเรอะ!
เย่เฉินอุ้มเด็กสาวไว้ในอ้อมแขน เขาในตอนนี้ทั้งปลาบปลื้มใจ รู้สึกผิดและตื่นเต้นไปหมด

เดิมคิดว่าตนเองเพิ่งได้เป็นพ่อคนในปีนี้ คิดไม่ถึงว่าเมื่อสามปีก่อนหน้านี้เขาก็เป็นพ่อคนแล้ว!

เด็กหญิงอยู่ในอ้อมแขนเย่เฉิน คิดไม่ถึงว่าจะไม่มีท่าทีหวาดกลัวเพียงแต่ทำอะไรไม่ถูก

เย่เฉินอุ้มหล่อนต่ออีกประเดี๋ยว หลังจากนั้นก็มองดวงตาโตกลมของหล่อนพลางถาม “แม่หนูน้อย หนูชื่ออะไรคะ?”

เด็กหญิงตอบ “ชื่อเล่นชื่อซือซือค่ะ ชื่อจริงคือซูเย่เยว่”

เย่เฉินถามอีก “เย่จากคำว่าเย่เหว่าน (กลางคืน) เหรอคะ? ”

แม่หนูน้อยส่ายหน้า “เย่จื่อ (ใบไม้) ค่ะ”

ซึ่งเย่ที่ว่าก็คือเย่จากชื่อเขาเย่เฉิน!

ซูเย่เยว่!

คิดไม่ถึงว่าซูมู่ชิงจะใส่แซ่ของเขาเข้าไปในชื่อของลูกสาว!

เย่เฉินมองซูมู่ชิงอย่างซาบซึ้งใจ ซูมู่ชิงเม้มปากไม่พูดอะไร

เพียงแค่ไมกี่นาที ซูมู่ชิงก็ทำให้เย่เฉินตื้นตันใจไปแล้วถึงสองครั้ง!

ผู้หญิงคนนี้จะเกลียดเขาก็ได้ เกลียดที่เขาไม่ทำหน้าที่ของพ่อ

แต่หญิงสาวกลับไม่ทำเช่นนั้น หล่อนยินยอมจะเพิ่มแซ่ของเขาเข้าไปในชื่อทายาทของพวกเขา

เย่เฉินหันมองลูกสาวแล้วกล่าวเสียงอ่อนโยน “ซือซือ ฉันคือพ่อของหนู เรียกฉันว่าพ่อได้ไหม?”

ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ในเมื่อเด็กหญิงคนนี้คือลูกสาวของเขา เขาก็จะทำหน้าที่ของพ่อให้ดีที่สุด

เขาต้องการจะรับบุตรสาวคนนี้!

ซือซือเบิกตากว้างทำอะไรไม่ถูก หล่อนหันมองหน้ามารดาตนเองแล้วถาม “คุณแม่คะ เขาคือคุณพ่อของหนูเหรอคะ?”

ซู่มู่ชิงเคยโกหกลูกสาวของตนเองเรื่องพ่อของตนเองมาหลายครั้ง

คราวนี้หล่อนไม่อยากจะโกหกอีกต่อไป

น้ำตาของซูมู่ชิงเอ่อล้นในเบ้าตา ท่าทางที่งดงามอย่างยิ่งนั้นกลับเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ที่เย้ายวนมากกว่า จากนั้นหล่อนก็พยักหน้าขณะมองบุตรสาว

ซือซือโผเข้าหาอ้อมอกของเย่เฉินอย่างดีอกดีใจ “คุณพ่อ! คุณพ่อ! หนูมีคุณพ่อแล้ว!”

ซือซือยิ้มอย่างดีอกดีใจ ส่วนเย่เฉินเมื่อได้ยินคำว่าพ่อจากปากเด็กหญิงก็ดีใจอย่างยิ่ง เป็นความรู้สึกดีใจอย่างที่ไม่เขาไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน!

ซือซือมองเย่เฉิน แล้วกล่าวถามเสียงอ้อแอ้“คุณพ่อคะ ทำไมคุณพ่อถึงเพิ่งมาซือซือล่ะคะ เพื่อนคนอื่นมีพ่อกันหมด มีแค่ซือซือที่ไม่มีพ่อ ซือซือเองก็อยากมีพ่ออยู่ด้วยกันนะคะ”

เมื่อเห็นใบหน้าที่น่าสงสารของอีกฝ่าย เขาจึงเอื้อมมือไปลูบใบหน้าที่น่าเอ็นดูของเด็กหญิง “ขอโทษด้วย ซือซือ พ่อมาหาหนูสายไปหน่อย อะไรเมื่อก่อนที่พ่อไม่เคยทำให้หนู ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปพ่อจะค่อยๆ ชดเชยให้หนูดีไหมคะ?”

“ค่ะ!”

ซือซือหัวเราะคิกคักแล้วโพล่งออกมา “พ่อขา อุ้มหนูขึ้นฟ้าหน่อยค่ะ! แม่ไม่มีแรง! ใกล้จะอุ้มหนูไม่ได้แล้ว!”

ถึงเด็กหญิงจะใบหน้าอวบกลม แต่ไม่ใช่เด็กตัวอ้วน แขนของเด็กหญิงยังเรียวเล็ก

ส่วนซู่มู่ชิงนั้นมีเรือนร่างที่จะต้องเป็นที่ริษยาของผู้หญิง เรือนร่างนั้นแบบบางจนมองไม่ออกด้วยซ้ำว่าเคยมีลูกมาก่อน

ถึงแม้ว่าซูมู่หลินจะเป็นคนออกกำลังกาย ร่างกายกำยำ แต่ซูมู่ชิงดูไปแล้วอ่อนแอ ไม่มีแรงอย่างเห็นได้ชัด

ในจุดนี้เย่เฉินเองก็เคยได้รับรู้มาบ้างแล้วตอนอยู่ในห้องดำเมื่อีปีก่อน

นี่เป็นข้อเรียกร้องแรกที่ลูกสาวเรียกร้องจากเขา เขาจะไม่ทำให้เด็กหญิงได้อย่างไร?

เย่เฉินรีบเข้าไปอุ้มเด็กหญิงขึ้นแล้วชูขึ้นสุดแขนทันที

“มา ชูซือซือของพ่อให้ลอยสูงๆ ไปเลย”

“คิกคิก…”

ซือซือหัวเราะอ้อแอ้ ทุกครั้งที่ชูเด็กหญิงขึ้นบนฟ้า หล่อนก็จะหัวเราะคิกคักเสียงดัง

ซูมู่ชิงมองทั้งสองคนข้างๆ ขณะซับน้ำตาแห่งความสุขไปพร้อมๆ กับยิ้มไปด้วย

……

ชั้นหนึ่งในเวลาเดียวกัน

หลี่ซาวเจี๋ยที่เป็นแขกคนสำคัญของตระกูลซู ชาที่ชงให้เขานั้นคือชาหงเผาจากเขาอู๋อี้ ชาชนิดนี้ถูกขนานนามว่าเป็น ‘ทองคำเหลว’ มูลค่าแพงเกินจะเปรียบ

แต่ว่าหลี่เฉิงเจี๋ยกลับไม่ได้มีอารมณ์จะดื่มชา ถึงขนาดที่ว่าไม่มีแก่ใจจะคุยกับพ่อแม่ของซูมู่หลิน ใบหน้ายังบูดเบี้ยวอย่างมาก

หลี่เฉิงเจี๋ยกล่าวอย่าเป็นกังวล “ทำไมหมอนั้นถึงขึ้นไปด้านบนนานแบบนี้แล้วยังไม่ลงมาอีก?”

ซูมู่หลินนั่งตรงข้ามหลี่เฉิงเจี๋ย ไขว่ห้างพลางจิบชา

เขารู้ดีแก่ใจว่าพอเย่เฉินเจอพี่สาวเขาจะต้องมีเรื่องให้คุยกันมากมาย

และถึงพวกเขาจะคุยกันทั้งวันทั้งคืนก็ไม่แปลก แล้วจะให้ลงมาเร็วๆ ได้ยังไง?

ซูมู่หลินกล่าวเสียงเรียบ “อาจจะเพราะพี่สาวของผมคุยกับคนขับรถของผมคนนี้ถูกคอล่ะมั้ง อย่างไรเสียคนขับรถของผมคนนี้ถึงแม้ว่าจะต่ำต้อย แต่หน้าตาหล่อนะครับ”

หลี่เฉิงเจี๋ยชักสีหน้า ถึงแม้ว่าเขาจะรูปน่างสูงใหญ่ แต่หน้าตาน่ากลัว พวกผู้หญิงมักจะตกใจเสมอเมื่อเห็นหน้าเขา จึงไม่กล้าเข้าใกล้

แม่ของซูมู่หลินเห็นหลี่เฉิงเจี๋ยไม่พอใจรีบร้อนกล่าว“มู่หลิน ทำไมถึงพูดแบบนี้ล่ะ? ไม่ใช่ว่าแกไม่รู้ว่าพี่สาวเป็นคนยังไง หลายปีมานี้พวกเราแนะนำผู้ชายให้พี่เขาไปตั้งกี่คน? ที่หล่อๆ ก็ไม่น้อยมีคนไหนเข้าตาพี่แกบ้าง?”

จากนั้นหลี่เฉิงเจี๋ยก็กล่าวต่อ “ซ่าวเจี๋ยเอ้ย สบายใจเถอะนะ มู่ชิงไม่ใช่ผู้หญิงที่มองคนจากภายนอกหรอกนะ”

หลี่เฉิงเจี๋ยกล่าวเสียงเรียบ “ปีนี้มู่ชิงก็อายุ 26 แล้ว น่าจะเลยวัยที่มองคนจากหน้าตาไปนานแล้ว อีกอย่างผมกับมู่ชิงรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก รู้ครับว่าหล่อนไม่ใช่ผ้หญิงประเภทนั้น แต่ว่าหมอนั่นที่เพิ่งขึ้นไป ผมว่าเขาไม่เหมือนคนดีอะไร ก็เลยเป็นห่วงมู่ชิง คุณอาทั้งสองครับ ผมขอขึ้นไปดูสถานการณ์ด้านบนหน่อยนะครับ”

ทุกคนต่างก็คิดไม่ถึงว่าหลี่เฉิงเจี๋ยจะนั่งไม่ติด แล้วเป็นฝ่ายเดินขึ้นไปด้านบน

ซูมู่หลินยังคงนั่งต่อที่เดิม หัวเราะหึหึ ในใจหมายมั่นอยากเห็นอะไรสนุกๆ

หลี่เฉิงเจี๋ยสาวเท้าขึ้นชั้นสองอย่างรวดเร็ว เพิ่งไปถึงก็ได้ยินเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดีของเด็กหญิงตัวน้อย

หลี่เฉิงเจี๋ยประหลาดใจ แล้วรีบร้อนเดินไปที่ห้องของซูมู่ชิง

ประตูห้องกำลังเปิดอยู่ ทันทีที่ขึ้นไปด้านบนเขาก็มองเห็นเย่เฉินกำลังอุ้มลูกสาวของซูมู่ชิง ชูขึ้นบนฟ้าแล้ววางลง

ทุกครั้งที่ชูเด็กสาวขึ้นบนฟ้า ซือซือจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข

ส่วนซูมู่ชิงเองก็มองพวกเขาสองคนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็น!

ถึงแม้ว่าหลี่เฉิงเจี๋ยจะรู้จักกับซูมู่ชิงมานาน แต่ว่าเขาไม่ได้เห็นอีกฝ่ายยิ้มแบบนี้มาหลายปีแล้ว!

“ซูมู่ชิงยิ้มแล้วสวยจริงๆ…”

ในทันใดนั้นเองหลี่เฉิงเจี๋ยก็มองภาพตรงหน้าจนไม่อาจละสายตาไปได้!

รูปโฉมของซูมู่ชิง ถือได้ว่าเป็นหญิงงามลำดับหนึ่งของเมืองหลวง!

คนรวยในเมืองหลวงแห่งนี้มีใครบ้างที่ไม่อยากแต่งงานกับซูมู่ชิง!

แต่ว่าตอนนี้ในเมื่อซูมู่ชิงมีลูกของผู้ชายคนอื่น หลี่เฉิงเจี๋ยก็ยังคงจีบหล่อนไม่ติด

เขาโมโห!

ตอนนี้พอมาเห็นคนขับรถของซูมู่หลินทำให้แม่ลูกสองคนมีความสุขได้ขนาดนี้ หลี่เฉิงเจี๋ยก็หัวเสียยิ่งกว่าเดิม!

“หมอนี่ฉลาดจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะรู้จักจับจุดเล่นกับลูกสาวของซูมู่ชิง ฉันนี่มันโง่งมจริงๆ ถ้ารู้แบบนี้แต่แรกฉันน่าจะเล่นกับลูกสาวของหล่อนดีกว่า”

หลี่เฉิงเจี๋ยพอจะมองออกว่าเย่เฉินมีใจให้ซูมู่ชิง จึงรีบเดินเข้าไปด้านใน

“นายทำอะไร!”

หลี่เฉิงเจี๋ยตะโกนกร้าวแล้วชี้หน้าเย่เฉิน “รีบปล่อยมือสกปรกๆ ของแกเดี๋ยวนี้! ขี้ข้าอย่างแกมีสิทธิ์อะไรมาแตะต้องตัวซือซือ?”

ขี้ข้า?

เย่เฉินกับซูมู่ชิงตกใจ

ซูมู่ชิงไม่รู้ว่าสถานะของเย่เฉินในตอนนี้คือคนขับรถของซูมู่หลิน จะสงสัยก็ไม่แปลก

แต่เย่เฉินกลับคิดไม่ถึงว่าคนรวยในเมืองหลวงนี้จะถึงขนาดเห็นคนขับรถเป็นขี้ข้า

พอตะโกนห้ามเย่เฉินแล้ว ใบหน้าหลี่เฉิงเจี๋ยก็อ่อนโยนลงอย่างรวดเร็ว เขาเดินไปหาซือซือแล้วยื่นมือสองข้างออกมา

“ซือซือ หนูอยากจะบินใช่ไหม? ให้อาอุ้มหนูดีไหม? อาอุ้มหนูได้สูงกว่านี้อีกนะ”

“ไม่เอาค่ะ!”

ดูไปแล้วเหมือนซือซือจะหวาดกลัวหลี่เฉิงเจี๋ยอย่างมาก แม่หนูรีบร้อนเดินไปข้างตัวซูมู่ชิง แล้วกอดขามารดาเอาไว้แน่น

หลี่เฉิงเจี๋ยรู้จักความชอบของซือซือเป็นอย่างดี จึงดึงดันไม่อยากจะปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดมือไป จึงสาวเท้าเดินไปด้านหน้านั่งยองๆ ลงพลางกล่าว “ซือซือไม่ต้องอายนะ มา เดี๋ยวอาอุ้มหนูเอง”

หลี่เฉิงเจี๋ยเพิ่งจะยื่นมืออกไปเพื่อจะดึงดันอุ้มแม่หนูน้อย แต่จู่ๆ ก็มีมือใหญ่ผลักเขาไปอีกทาง

นั่นคือเย่เฉิน!

ตอนที่ 281 ผมมีลูกสาวแล้ว!
เย่เฉินชะงักค้างไป เพราะว่าซูมู่ชิงก็คือเจ้าของร้านกาแฟคนสวยในเทียนไห่ที่ช่วงก่อนเขาไปถึงสามรอบคนนั้น

หล่อนก็คือเจ้าของร้านกาแฟซือเฉิน!

ตอนนี้เองเย่เฉินถึงได้รู้ความนัยที่ซ่อนอยู่ในชื่อร้านกาแฟซือเฉิน!

ซือเฉินที่ว่าคือคิดถึงคนที่ชื่อเย่เฉิน!

เย่เซวียนพี่ชายคนที่สองของเขาจงใจทิ้งกุญแจวิลล่าของอวี๋ซานไว้ที่นั่น ที่แท้เป้าหมายของเขาคือสิ่งนี้!

ทันใดนั้นเองความคิดที่สับสนวุ่นวายก็ประเดประดังเข้ามาในหัวของเย่เฉิน

ในเมื่อเย่เซวียนจงใจให้เย่เฉินไปเจอซูมู่ชิงที่เทียนไห่ แสดงให้เห็นว่าเขาเองก็รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในห้องดำตอนที่เย่เฉินไปรบที่ซีเรีย!

เรื่องนั้นเป็นเรื่องยากที่จะเล่าให้คนอื่นฟังที่สุดในชีวิตของเขา เขาจึงไม่เคยบอกใครมาก่อน!

“ทำไมพี่รองถึงรู้เรื่องนี้! หรือว่า…วันนั้นคนที่ส่งซูมู่ชิงเข้ามาในห้องดำนี่ก็คือพี่รองเหรอ?!”

ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้เสียทีเดียว!

พี่รองของเย่เฉินเป็นคนที่ชอบก่อเรื่องวุ่นวาย ทำอะไรไม่สนใจผลที่จะตามมา และไม่สนใจศีลธรรมอะไรมากที่สุดในเหล่าพี่น้อง

บางทีเขาอาจจะรู้สึกว่าเย่เฉินลำบากในสนามรบ แล้วบังเอิญไปเจอผู้หญิงสวยอย่างซูมู่ชิงตามข้างทางพอดี เลยจับหล่อนมาให้เขา เพื่อให้เขาได้หาความสุข

หมอนี่ชอบทำเรื่องทำนองนี้เป็นที่สุด!

พอมาย้อนคิดดูอย่างละเอียดแล้ว ตอนนั้นที่จู่ๆ ก็มีคนบุกเข้ามาในค่าย ออกจะบังเอิญมากเกินไปจริงๆ!

เย่เฉินสาวเท้าเข้าไปหาซูมู่ชิงและลูกสาวของหล่อนช้าๆ

ก่อนนี้เขาเองก็ตกตะลึงไปกับความงดงามของหญิงสาว เขาถึงกับชวนน้องสาวไปที่นั่นด้วยกันเพียงเพื่อจะได้เห็นหญิงสาวอีกสักครั้ง

แต่ว่าสิ่งที่เขาคาดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าหญิงงามล่มเมืองผู้นี้จะเป็นผู้หญิงของเขามาตั้งนานแล้ว!

พอคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องดำวันนั้นอีกครั้ง เย่เฉินก็รู้สึกอิ่มเอมใจขึ้นมาอย่างประหลาด!

เย่เฉินมองซูมู่ชิงพลางกล่าวถาม “คุณรู้เรื่องระหว่างเรานานแล้วใช่ไหม?”

ไม่ต้องคิดก็พอจะเข้าใจว่าที่ซู่มู่หลินเกลียดชังเย่เฉิน เป็นเพราะเรื่องที่เขาเคยทำกับพี่สาวตนเอง

ในเมื่อซูมู่หลินยังรู้ว่าเป็นฝีมือเย่เฉิน เช่นนั้นแล้วตัวซูมู่ชิงเองย่อมต้องรู้แน่นอน อีกทั้งหญิงสาวก็น่าจะเป็นคนบอกน้องชายเอง

ซูมู่ชิงพยักหน้ารับ

เย่เฉินเองก็รู้สึกเก้อเขิน คิดไม่ถึงว่าตลอดการพบกันสามครั้งที่เทียนไห่ ซูมู่ชิงรู้นานแล้วว่าเย่เฉินเป็นชายหนุ่มที่เคยย่ำยีหล่อนในสงครามคนนั้น!

แต่ว่าการพบหน้ากันสามครั้งซูมู่ชิงกลับไม่เคยแสดงท่าทีโกรธเขา ทุกครั้งยังรับรองเขาเป็นอย่างดี แถมยังชงกาแฟให้เย่เฉินด้วย

เย่เฉินหันไปมองซูมู่ชิงพลางกล่าว “ทำไมคุณถึงไม่บอกผมว่าคุณคือผู้หญิงคนนั้นที่เคยนอนกับผมตอนนั้นในสงครามน่ะ?”

ซูมู่ชิงค่อยๆ ก้มหน้าลง พลางยิ้ม ในรอยยิ้มนั้นดูอ่อนหวานและเย็นชาบอกไม่ถูก

“คุณมีแฟนหน้าตาสะสวยแถมยังรักกันมากด้วย ฉันไม่อยากจะรบกวนพวกคุณสองคน”

คำพูดนี้ของซูมู่ชิงทำให้เย่เฉินรู้สึกผิดอย่างมาก!

เย่เฉินทำผิดต่อหญิงสาวมากเหลือเกิน ทั้งปล่อยให้หล่อนเลี้ยงลูกคนเดียว ปาไปสี่ปีแล้วยังไม่สามารถแต่งงานกับชายอื่นได้ด้วยซ้ำ

แต่ที่ซูมู่ชิงเลือกที่จะไม่บอกความจริงกับเขาเพียงเพราะไม่อยากจะรบกวนวิถีชีวิตของเขา เพื่อให้เขาได้มีความสุขกับฉินหงเหยียน!

ก็จริง ถ้าหากว่าอยู่ๆ ซูมู่ชิก็ปรากฏตัวขึ้นมาบอกเย่เฉินว่าฉันเป็นผู้หญิงที่เคยนอนกับคุณ แถมยังคลอดลูกของเราแล้วด้วย

ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้ววิถีชีวิตของเย่เฉินคงได้รับผลกระทบเป็นอย่างมาก และเรื่องนี้คงจะส่งผลต่อชีวิตรักของเขาและฉินหงเหยียนเป็นอย่างมาก

ซูมู่ชิงคนนี้จิตใจดีเหลือเกิน!

เย่เฉินกล่าวกับหญิงสาวต่อ “ตอนผมไปที่นั่นครั้งแรก คุณเจอหน้าผมอีกครั้งไม่เกลียดผมเหรอ?”

ซูมู่ชิงส่ายหน้า “เป็นอดีตหมดแล้ว อีกทั้งเรื่องเมื่อสี่ปีก่อนจะโทษคุณก็ไม่ได้”

เย่เฉินรู้สึกว่าซูมู่ชิงเข้าใจเรื่องเมื่อสี่ปีก่อนระหว่างเขาและตนเองมากกว่าเขาเสียอีก

เย่เฉินถาม “เป็นฝีมือพี่รองของผมหรือเปล่าที่พาคุณไปที่นั่น?”

ซูมู่ชิงพยักหน้ารับ

เย่เฉินตบโต๊ะตรงหน้าอย่างโมโห “เย่เซวียนคนสารเลว! ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ด้วย!”

เย่เซวียนชอบทำเรื่องบ้าบอไร้สติแบบนี้เสมอ แต่การกระทำของเขากลับทำร้ายผู้หญิงที่น่าสงสารอย่างหญิงสาวตรงหน้า!

เย่เฉินก็เอ่ยถามอีกครั้งหลังจากที่เงียบไปครู่หนึ่ง “คุณหนูซู ผมมีเรื่องจะถาม…วันนั้นในห้องดำ คุณรู้เรื่องสถานะและตัวตนของผมหรือเปล่า?”

วันนั้นเย่เฉินไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับหญิงสาวในห้องดำคนนั้นแม้แต่น้อย รู้แค่ว่าอีกฝ่ายอายุยังน้อยเท่านั้นเอง

กลางประตูของห้องดำมีรอยแยกเป็นแสงสว่างเล็กๆ แสงลอดลงบนขาของหญิงสาว ทำให้เขารู้ว่าเจ้าหล่อนมีเรียวขาที่สวยงามและขาวนวลเนียนเป็นอย่างมาก

แต่ในเมื่อซูมู่ชิงเป็นคนที่พี่รองส่งมา หรือบางทีก่อนที่พี่รองจะส่งหล่อนมาอาจจะบอกแล้วด้วยซ้ำว่าหล่อนจะต้องไปพบใคร

ใบหน้าอีกฝ่ายซับสีเลือดอย่างรวดเร็ว หล่อนกัดริมฝีปากแล้วพยักหน้ารับ

“ใช่” ซูมู่ชิงตอบเสียงเบา

เย่เฉินตกตะลึง ที่แท้แล้ววันนั้นเมื่อสี่ปีก่อน ซู่มู่ชิงรู้อยู่แล้วว่าคนในห้องดำคือเขา!

อีกทั้งยังรู้หน้าค่าตาของเขาตั้งแต่แรกแล้วด้วย

ใบหน้าเย่เฉินถือได้ว่าค่อนข้างหล่อเหลา ถ้าหากว่าซูมู่ชิงเองรู้หน้าตาของเขาก่อนก็อาจจะพอลดทอนความเจ็บปวดที่เขาก่อไว้กับหญิงสาวลงได้เล็กน้อย ถ้าหากว่าหล่อนเป็นพวกบ้าคนหล่อล่ะก็

พูดถึงเรื่องนี้ คิดไม่ถึงว่าซูมู่ชิงจะเขินอายขึ้นมา “เรื่องนั้น…ไม่ใช่เพราะคุณหล่อเหลาอะไรหรอกฉันถึงได้…”

“ดังนั้นเพราะอะไรล่ะ?” เย่เฉินไม่เข้าใจว่าซูมู่ชิงจะสื่ออะไร

ซูมู่ชิงเขินอายจนใบหน้าแดงก่ำ รีบร้อนกล่าว “ไม่…ไม่มีอะไร”

เด็กหญิงที่นั่งเรียบร้อยบนเตียง จู่ๆ ก็ส่งยิ้มให้ซูมู่ชิงแล้วกล่าวด้วยเสียงอ้อแอ้ “คุณแม่หน้าแดงแล้ว คุณแม่ชอบคุณอาคนนี้”

พรึ่บ!

ใบหน้าที่เดิมก็แดงก่ำของซูมู่ชิง คิดไม่ถึงว่าใบหน้าของหญิงสาวจะแดงกว่าเดิมขึ้นอีกระดับ!

ซูมู่ชิงนั้นผิวพรรณดี หญิงสาวค่อนข้างขาวนวลเนียน ดังนั้นพอหน้าแดงขึ้นมาจึงเห็นชัดเจนยิ่งขึ้น

ซูมู่ชิงรีบร้อนกล่าวกับบุตรสาว “อย่าพูดเหลวไหล คุณแม่เป็นแบบนั้นที่ไหน…”

เด็กหญิงเป็นเพียงเด็กน้อยยังไม่รู้ประสา แต่ไม่ใช่วัยที่จะโกหกได้ ดังนั้นจึงหัวเราะคิกคัก “คุณแม่เคยบอกว่าจะหน้าแดงก็ต่อเมื่อเห็นหน้าคนที่ชอบนี่คะ”

คำพูดของเด็กน้อยทำให้ผู้ใหญ่สองคนได้ยินเก้อเขิน!

และในเวลานี้เองเย่เฉินก็เสสายยตามองเด็กหญิงตัวน้อย เขาเห็นวงหน้าที่น่ารักงดงาม กระทั่งน้ำเสียงยังน่ารักก็ถาม “นี่คือ…ลูกผมเหรอ?”

ในตอนแรกที่เจอเด็กหญิงคนนี้ในร้านกาแฟ เขาก็เกิดรู้สึกถูกชะตากับแม่หนูน้อยคนนี้อย่างประหลาด

อีกทั้งแม่หนูน้อยคนนี้ เอาแต่จ้องเขา ไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัว เหมือนว่าหล่อนสัมผัสได้ถึงสายสัมพันธ์ระหว่างตนเองกับเย่เฉิน

ซูมู่ชิงลูบเรือนผมของเด็กหญิงแล้วพยักหน้ารับ

“ลูกของผม! แม่หนูเป็นลูกสาวผม! ผมมีลูกสาวแล้ว!”

เย่เฉินตื่นเต้นอย่างมาก คู่แฝดของหวังเจียเหยาที่เพิ่งเกิดเมื่อเดือนก่อน เขาก็คิดว่าตนเองมีลูกสาวอยู่เลย

แต่หลังจากตรวจ DNA แล้วรู้ว่าลูกของเขาคือเด็กผู้ชาย ส่วนเด็กหญิงไม่ใช่สายเลือดของเขา

ทำให้เขาเสียใจอย่างยิ่ง

คิดไม่ถึงว่าอีกหนึ่งเดือนต่อมา เขาจะมีลูกสาววัยสามขวบกว่าๆ!

“ลูกพ่อ!”

เย่เฉินปลาบปลื้ม เขาเดินตรงดิ่งไปข้างเตียงแล้วอุ้มเด็กสาวไว้ในอ้อมแขน!

ตอนที่ 280 ทำไมเป็นคุณได้!
เย่เฉินรู้สึกโล่งใจ โชคดีที่ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ซูมู่ชิง

เขาไม่อยากจะข้องแวะกับผู้หญิงที่แขวะคนเก่งแบบนี้

เย่เฉินขอโทษซูมู่เสวี่ย “ขอโทษด้วยครับ ผมคิดว่าคุณคือพี่สาวเขา”

พอได้ยินคนขับรถของซูมู่หลินพูดแบบนี้ ซูมู่เสวี่ยก็เกิดริษยาขึ้นมา

ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ในแวดวงคนร่ำรวยของเมืองหลวงทุกคนต่างก็พูดถึงซูมู่ชิง ไม่เคยมีใครพูดถึงหล่อนซูมู่เสวี่ยด้วยซ้ำ

จนตอนนี้คิดไม่ถึงว่าคนขับรถตัวเล็กๆ จะมองหล่อนเพียงเพราะเข้าใจผิดว่าหล่อนเป็นซูมู่ชิง

นี่จะทำให้หล่อนทนได้ยังไง!

ซูมู่เสวี่ยหัวฟัดฟัวเหวี่ยง แต่ก็จะระบายอารมณ์มากก็ไม่ได้ กล่าวแล้วเอ่ยพลางยิ้ม

“เหอะๆ ฉันไม่ได้สวยเหมือนซูมู่ชิง แต่ซูมู่ชิงสวยขนาดไหนจะมีประโยชน์อะไร? หล่อนเคยทำอะไรให้ตระกูลอะไรเราบ้าง? สี่ปีก่อน ตระกูลจัดแจงหาคู่แต่งงานให้หล่อน แต่หล่อนไม่ยอมรับ หนีไป แล้วผลเป็นยังไง? พอกลับมาก็ท้องโย้แล้ว ลูกใครก็ไม่รู้ จริงๆ ก็ไม่ใช่เรื่องอะไร ตอนอายุน้อยใครจะไม่เคยทำผิดบ้างล่ะ? ทำแท้งให้จบๆ ไปก็ดีแล้ว แต่ว่าหล่อนกลับขัดขืนความต้องการของพ่อ ดึงดันจะคลอดลูกออกมาให้ได้!

คลอดลูกออกมาแล้วก็น่าจะพอได้แล้ว แต่ยังมีหน้ายืนกรานว่าจะไม่แต่งงานไปตลอดชีวิต แต่จะอยู่เลี้ยงลูกแบบนี้ตลอดไปอีก ไม่ว่าจะใครมาขอดูตัวก็ไม่ยอมเจอ ตอนนี้หล่อนมีลูกาวอายุ 3 ขวบ คนที่มีฐานะเหมือนๆ กันใครจะอยากได้หล่อน? ก็มีแค่มีพี่เฉิงเจี๋ยที่รักหล่อนหัวปักหัวปรำเท่านั้นแหละ

แต่ว่าวันนี้พอพี่เฉิงเจี๋ยมา หล่อนไม่ยอมแม้แต่จะมาเจอหน้ากัน ไม่ไว้หน้าพี่เฉิงเจี๋ยเลย เสียมารยาทเกินไปแล้ว!”

ซูมู่เสวี่ยร่ายความผิดของซูมู่ชิงออกมาเป็นข้อๆ

แต่พอได้ยินคำพูดพวกนี้ของซูมู่เสวี่ยแล้ว เย่เฉินก็ตื่นตระหนกซ้ำแล้วซ้ำเล่า!

“ซูมู่ชิงตั้งท้องแล้วเหรอ? หรือว่าจะเป็นลูกเรา?”

เย่เฉินไม่รู้ว่า ‘เด็กเหลือขอ’ ที่ซูมู่ชิงพูดถึงจะใช่ผลลัพธ์ครั้งนั้นระหว่างเย่เฉินและซูมู่ชิงหรือไม่นะ

“สามขวบ… ฉันมีลูกสาวอายุสามขวบเหรอ?”

เย่เฉินใจเต้นระรัวเร็ว เดิมทีครั้งนี้เขาตั้งใจว่าจะพบหน้าซูมู่ชิง เพื่อขอโทษหล่อนสักหน่อย

คิดไม่ถึงว่าจู่ๆ เขาจะมีโอกาสได้มีลูกสาวอายุสามขวบเสียอย่างนั้น!

และในเวลานี้เอง สีหน้าของพ่อแม่ของซูมู่หลินก็ดูไม่ใคร่สู้ดีนัก

แม่ของซูมู่หลินกล่าว “เฉิงเจี๋ยเอ้ย สบายใจเถอะ เดี๋ยวฉันจะไปขึ้นไปบนตึกเอง ต่อให้ต้องลาก ฉันก็จะลกหล่อนลงมาให้ได้!”

แต่ทันใดนั้นเองซูมู่หลินก็ขวาทางมารดาตนเอง “เฮ้อ แม่ครับ อย่าขึ้นไปทะเลาะกับพี่เขาเลยครับ ให้คนขับรถของผมขึ้นไปดีกว่า”

“คนขับรถของลูก?”

แววตาของทุกคนจับจ้องไปที่เย่เฉินทันที

เย่เฉินเองก็ประหลาดใจใอย่างมาก

ตอนหลี่เฉิงเจี๋ยมองเย่เฉินด้วยแววตาไม่เป็นมิตรอย่างเห็นได้ชัด

เพราะเมื่อครู่เย่เฉินกล่าวกับซูมู่เสวี่ยว่า ‘คิดว่าหล่อนเป็นซูมู่ชิงถึงได้คอยแอบมองหญิงสาว’

ในฐานะที่เป็น ‘ว่าที่คู่หมั้น’ ของซูมู่ชิง เขาไม่มีทางยอมให้ผู้ชายคนอื่นมองหญิงสาวที่เขาชอบด้วยแววตาชื่นชมอย่างนี้

ซูมู่เสวี่ยกล่าวพลางยิ้ม “จะใช้เขา? เรียกให้ซู่มู่ชิงลงมาเหรอ? เลิกล้อเล่นที ต่อให้นายมู่หลินเรียกพี่สาวนายลงมาเอง พี่สาวนายก็อาจจะไม่ลงมาก็ได้นะ”

ซูมู่หลินยิ้มแล้วกล่าว “ดังนั้นน่ะ ถ้าหากว่าพี่สาวผมไม่ยอมลงมา ก็ให้คนขับรถผมอุ้มหล่อนลงมาแล้วกัน แม่เองก็ทำอะไรพี่สาวผมไม่ได้”

คนตระกูลซูเข้าใจนิสัยของซูมู่ชิง รู้ดีแก่ใจไม่ว่าพวกเขาจะพูดอะไรก็ไม่สามารถกล่าวกับซูมู่ชิง สุดท้ายแล้วอาจจะต้องใช้ไม้แข็งถึงจะลากตัวหล่อนลงมาได้

ดังนั้นแม่ซูมู่หลินก็ไม่คัดค้านอะไรอีก “อืมได้ งั้นให้เด็กนี่ขึ้นไปแล้วกัน”

“ซูมู่ชิง… สุดท้ายก็จะได้เจอคุณแล้ว”

เย่เฉินดีใจมาก เขาเองก็อยากจะเห็นหน้าของซูมู่ชิงตั้งนานแล้ว

ระหว่างทางที่บินมาจาก Texas กลับมาถึงเมืองหลวง เย่เฉินก็อยากจะได้เห็นรูปถ่ายของซูมู่ชิง แต่น่าเสียดายที่ไอ้บ้านั่นไม่ยอมให้เขาดูสักนิด

ตอนนี้เขาอยากจะเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้สักหน่อย รวมไปถึงว่าเด็กน้อยวัยสามขวบที่อาจจะเป็นลูกสาวของตนเอง

แต่ว่าเย่เฉินเพิ่งจะก้าวเท้าเดินออกไป ทันใดนั้นเองหลี่เฉิงเจี๋ยผู้มีมาดความเป็นทหารอย่างเต็มเปี่ยมก็ผุดลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ก้าวเท้าเข้าขวางด้านหน้าเขา!

หลี่เฉิงเจี๋ยรูปร่างสูงใหญ่ ตัวเกือบจะใกล้ 190 ซม. อีกทั้งบนใบหน้ายังมีรอยแผล พอจะมองออกว่าเขาไม่ใช่จิตใจดีมีเมตตาอะไร!

“มีเรื่องอะไร?” เย่เฉินกล่าวถาม

ถึงแม้ว่าตนจะไม่ได้สูงเท่าอีกฝ่าย ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นแค่คนขับรถ แต่ว่าเย่เฉินกลับไม่ได้ถูกอีกฝ่ายข่มลงไปสักนิด

หลี่เฉิงเจี๋ยกล่าวเสียงเย็น “ถ้าหากคุณหนูซูมู่ชิงไม่อยากลงมา นายก็ไม่มีสิทธิ์บีบบังคับให้หล่อนลงมา แล้วก็ห้ามอุ้มหล่อนด้วย แล้วถ้านายกล้าเอามือไปแตะต้องหล่อน งั้นต่อไปในอนาคตมือของนายก็คงจะจับพวงมาลัยรถไม่ได้อีกแล้วล่ะ”

ซูมู่เสวี่ยที่นั่งอยู่ข้างๆ กล่าวพลางระบายยิ้ม “นี่พี่เฉิงเจี๋ย นี่พี่กำลังทำให้คนขับรถของมู่หลินลำบากใจอยู่นะคะ? เขาจะต้องไม่สามารถโน้มน้าวซูมู่ชิงได้อยู่แล้ว แถมยังห้ามไม่ให้ลากหล่อนลงมา งั้นแขาจะเอาตัวพี่สาวลงมาได้ยังไง”

หลี่เฉิงเจี๋ยกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “งั้นก็เป็นเรื่องของเขาแล้ว ถ้าเรื่องเล็กๆ แค่นี้ยังทำไม่ได้ ก็อย่าเป็นเลยคนขับรถเนี่ย”

เย่เฉินพอจะฟังออกว่าอีกฝ่ายต้องการจะใช้เรื่องนี้มาจัดการไล่คนขับรถของซูมู่หลินคนนี้ออกเสีย

เพราะเขาน่าจะมองออกว่าเย่เฉินแอบชอบซูมู่ชิง ดังนั้นหลี่เฉิงเจี๋ยถึงไม่อาจปล่อยให้คนผู้นี้อยู่ที่บ้านตระกูลซูได้อีก

“ได้”

เย่เฉินจ้องหลี่เฉิงเจี๋ยอยู่นาน จากนั้นถึงได้เปิดปากเอ่ยออกมา

แววตาของเขาเองก็มีกระแสอำมหิตเหมือนกัน!

แต่ว่าคำพูดของอีกฝ่ายนั้นกลับไม่ได้ทำให้เขาสะทกสะท้านแม้แต่น้อย

แต่งเข้าบ้านตระกูลหวังมาแแปดปี เขาถูกดูหมิ่นเหยียดหยามแบบนี้มานาน จนสามารถสะกดอารมณ์ได้

จนตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องมาทะเลาะกับอีกฝ่ายด้วยซ้ำ เป้าหมายของเขามีแค่ซูมู่ชิงและลูกสาวเท่านั้น

เย่เฉินสาวเท้าขึ้นบันไดช้าๆ ซูมู่หลินกล่าวเตือนเขาพลางยิ้ม “ห้องแรกฝั่งขวาสุดชั้นสอง”

ซูมู่หลินมองแผ่นหลังของเย่เฉินพลางคิดในใจ “พี่ครับ ถึงจะรู้ว่าพี่จะไม่ดีใจแแต่ว่าผมก็จะพาเขามาอยู่ดี!”

เย่เฉินค่อยๆ เดินขึ้นไปที่ชั้นสอง สไตล์ของวิลล่าหลังนี้แตกต่างกับวิลล่าที่อวิ๋นโจวและเทียนไห่อย่างมาก

สไตล์ของวิลล่าที่นี่ไม่ได้หรูหรามากมายนัก แต่ดูโอ่อ่าอย่าเห็นได้ชัด และดูมีสไตล์อย่างเห็นได้ชัด

เมื่อมาถึงชั้นสอง เย่เฉินก็เคาะประตูไม้สีแดงสไตล์จีนของห้องซ้ายสุดของชั้นสอง

“คุณซูมู่ชิงอยู่ในห้องหรือเปล่าครับ?”

แล้วเสียงอ่อนหวานก็ดังลอดออกมาจากด้านใน “บอกคุณแม่ว่าฉันไม่อยากเห็นหน้าเขา”

ทันทีที่เย่เฉินได้ยินเสียงอ่อนหวาน ก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด เหมือนว่าเขาเคยได้ยินเสียงนี้ที่ไหนมาก่อน

“หรือว่าจะเคยเจอกันมาก่อนจริงๆ นะ?”

แต่พอลองคิดๆ ดู “ไร้สาระน่า พวกเราต้องเคยเจอกันมาก่อนแน่ ฉันเคยได้ยินเสียงของหล่อนมาก่อนจริงๆ อีกทั้งคืนนั้นยังฟังตั้งหลายรอบ…”

แล้วเย่เฉินก็ไม่คิดเหลวไหลอะไรอีก แต่ผลักประตูบานนั้นเข้าไปด้านใน

ทันทีที่เพิ่งจะเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นภาพที่แสนคุ้นเคยปรากฏขึ้นตรงหน้า

แม่ลูกที่ใบหน้างดงามราวสวรรค์สร้างสองคน คนเป็นแม่เรือนผมยาวสลวยใบหน้างดงามเสียยิ่งกว่าหวังเจียเหยากำลังหยอกล้อกับบุตรสาววัยสามขวบของตนเอง

ภาพที่ทั้งสองคนกำลังหัวร่อต่อกระซิกนั้นงดงามจนเหมือนว่าไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นบนโลกมนุษย์ แต่เป็นภาพบนสรวงสวรรค์

“เป็นคุณได้ยังไง?”

“เป็นคุณได้ยังไง?”

เย่เฉินและซูมู่ชิงประสานเสียง พลางเบิกตากว้างมองอีกฝ่าย!

ตอนที่ 279 ซูมู่เสวี่ย!
ถึงแม้ว่าเย่เฉินจะอายุไม่มาก แต่เขาฝึกฝนมาหลายที่และหลายปี จะให้ไปบุกน้ำลุยไฟที่ไหนเขาก็ไม่กลัว!

ถึงแม้ว่าตระกูลซูจะเป็นตระกูลเศรษฐี แต่เย่เฉินในตอนนี้ก็ไม่ด้อยไปกว่าพวกเขา

เขาเป็นถึงประธานเฉินเย่กรุ๊ป คนขนานนามเขาเป็นคนที่รวยที่สุดในประเทศ!

เย่เฉินปิดประตูรถแล้วกล่าวกับซูมู่หลิน “ฉันเป็นถึงคนที่รวยที่สุดในประเทศนี้ ครอบครัวของนายเจอฉันเข้า เกรงว่าพวกเขาคงจะอยากต้อนรับเสียมากกว่า”

ซูมู่หลินเองก็ลงจากรถ ปิดประตูแล้วระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“นายนี่มันตลกจริงๆ เย่เฉิน นายก็แค่มีบริษัทขนส่งง่อยๆ มูลค่าแค่นิดเดียวเป็นคนที่รวยที่สุดบ้าอะไร กะแค่คนยกยอปอปั้นนายแค่นิดเดียว เลยเทิดทูนนายให้มันเวอร์ๆ แค่นั้นเอง นายไม่น่าติดอันดับคนรวยด้วยซ้ำไป แล้วอีกอย่างต่อให้นายติดอันดับไป คนที่บ้านฉันก็ไม่รู้จักนายเพราะเราไม่ดูของอะไรแบบนั้น ที่บ้านฉันไม่เคยซื้อนิตยสารธุรกิจด้วยซ้ำ

คุณปู่ของฉันไม่ยอมให้ฉันใช้เวยป๋อด้วยซ้ำ ต่อให้เล่นก็ให้เราดูแต่ห้ามแชร์อะไร เย่เฉินนายโตที่เมืองนอก ไม่ได้รู้เรื่องในประเทศเรา ในประเทศแห่งนี้เราพยายามจะเก็บเนื้อเก็บตัว นายคิดว่าคนที่ติดอันดับน่ะรวยที่สุดจริงหรือไง? ตระกูลซูของเราไม่เคยเหลือบแลการจัดอันดับนั่นสักนิด ถ้าเราติดอันดับคิดว่าคงครองที่หนึ่งหลายสิบปีเลย!”

เย่เฉินเองก็พอจะเข้าใจสถานการณ์ในประเทศนี้บ้าง ซึ่งก็เป็นจริงอย่างที่ซูมู่หลินพูด

อย่าว่าแต่ตระกูลซูเลย ต่อให้เป็นตระกูลเย่ที่น่าจะรวยติดอันดับหนึ่งของโลก ยังไม่สนใจจะแย่งชิงเป็นคนรวยติดอันดับเลยด้วยซ้ำ

ช่วงก่อนที่เขากระพือเรื่อง ‘คนที่รวยที่สุดในประเทศ’ ก็เพียงแค่เพื่อเรียกร้องความสนใจจากหวังเจียเหยา

เย่เฉินกล่าวเสียงเรียบ “พวกเขาไม่รู้จักฉันจะดีกว่า”

เดิมทีเย่เฉินไม่อยากจะทักทายกับพ่อแม่ของอีกฝ่าย เขาแค่อยากจะพบซูมู่ชิงตามลำพังเพื่อขอโทษหล่อน

ถ้าไม่รู้จักใครเลยสักคนก็จะดีกว่า เย่เฉินเดิมทีไม่ชอบเป็นที่สะดุดตาของผู้คนอยู่แล้ว

ดังนั้นเย่เฉินจึงเดินตามซูมู่หลินไปพร้อมกัน

เพิ่งจะเข้าไปด้านในก็มีคนรับใช้ก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม “คุณชายกลับมาแล้ว”

“อืม”

ซูมู่หลินวางมาดสมกับเป็นคุณชายของตระกูลร่ำรวย พลางสาวเท้าเดินไปที่ห้องรับแขกในวิลล่า

เมื่อมองออกไปไกลๆ ก็พบว่าในห้องรับแขกนั้นมีคนอยู่เป็นจำนวน

หญิงวัยกลางคนที่ดูมีสง่าราศีอย่างมาก กำลังคุยกับเด็กผู้หญิงที่เป็นเหมือนเด็กรับใช้

“อะไรนะ? หล่อนไม่ยอมออกมาหรอ? เฉิงเจี๋ยมาพบหล่อนโดยเฉพาะ ทำไมไม่ยอมมาเจอหน้ากัน ไปเรียกหล่อนอีกที!”

เมื่อได้ยินเสียงหญิงวัยกลางคนที่เปี่ยมอำนาจ ซูมู่หลินก็สาวเท้าเข้าไปในห้องรับแขก

“พ่อครับ แม่ครับ!”

ซูมู่หลินเรียกคนวัยกลางคนทั้งสองคนด้านใน

หญิงวัยกลางคนที่กำลังพูดฉอดๆ อยู่นั้นเป็นแม่ของซูมู่หลิน

ส่วนคนที่นั่งตรงกลางนั้นร่างกายอ้วนพุงพลุ้ย เห็นได้อย่างชัดเจนว่าผู้ชายวัยกลางคนที่มีสง่าราศีอย่างมากคนนี้เป็นพ่อของซูมู่หลิน

ส่วนคนที่อยู่ด้วยนั้น นอกจากพวกเขาสองคนแล้วยังมีชายหนึ่ง หญิงหนึ่งด้วย

ผู้ชายที่นั่งอยู่ในตำแหน่งของแขก อายุประมาณสามสิบ ร่างกายแข็งแกร่ง หน้าตาก็งั้นๆ แต่ใบหน้าออกจะดุๆ ทำให้คนที่พบเห็นตัวสั่นเป็นลูกนก

ท่านั่งของเขาค่อนข้างเรียบร้อย เป็นท่านั่งที่ถูกต้องของนายทหาร อีกทั้งการพูดก็ยังสำรวมมากอีกด้วย

เย่เฉินไม่ได้สนใจในตัวผู้ชายคนนั้นแต่อย่างใด เขาสนใจแต่ผู้หญิงคนนั้น!

ผู้หญิงคนนั้นอายุพอๆ กับเย่เฉิน นั่งรวบขาบนเก้าอี้ สวมเสื้อผ้าราคาแพง ทุกอากัปกิริยาของหล่อนเต็มไปด้วยกลิ่นอายของคุณหนูของตระกูลที่ร่ำรวยทุกกระเบียดนิ้ว

“หล่อนคือซูมู่ชิงพี่สาวของซูมู่หลินเหรอ?”

เย่เฉินตื่นเต้น เขาอยากจะรู้เหลือเกินว่าหญิงสาวที่อยู่ร่วมกับเขาในห้องที่ดำสนิทคนนั้นใช่หญิงสาวคนนี้หรือไม่!

แต่ถ้าเป็นหล่อนล่ะก็เย่เฉินก็ออกจะผิดหวังน้อยๆ!

พูดกันตามจริงหญิงสาวมีกลิ่นอายของกุลสตรีมากก็จริง หน้าตาก็พอใช้ได้ แต่ก็ยังต่างจากสิ่งที่เย่เฉินคาดการณ์เอาไว้

อย่งไรเสียเจ้าหนุ่มซูมู่หลินนี่ก็หน้าตาดีอย่างมาก เดิมคิดว่าพี่สาวเขาคงจะสวยกว่าเขามาก คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะบอกว่าสวยก็สวยเพียงแต่ไม่เท่ากับซูมู่หลิน

หรือจะบอกว่ารูปลักษณ์ของพ่อแม่ถ่ายทอดมาสู่ลูกผู้ชาย แต่ไม่ได้ส่งต่อให้ลูกสาวหรือ?

ซูมู่หลินเรียกพ่อแม่แล้ว เมื่อเห็นผู้ชายวัยกลางคนที่กำลังนั่งในท่าทหารก็กล่าว “แกมาทำไม?”

แม่ของซูมู่หลินรีบร้อนกล่าว “ทำไมถึงได้เสียมารยาทกับลูกชายของท่านนายพลหลี่! เขาโตกว่าแกตั้งหลายปีเรียกพี่สิ!”

ซูมู่หลินกล่าวด้วยใบหน้าเหยียดหยาม

ในตอนนี้พ่อของซูมู่หลิน เห็นการปรากฏตัวของเย่เฉินแล้ว ก็จ้องเขาเขม็งพลางถาม “มู่หลิน นี่คือใคร?”

ซูมู่หลินคอบส่งๆ “อ้อ คนขับรถคนใหม่ของผม”

แม่ของซูมู่หลินกล่าว “ทำไมพาคนขับรถเข้ามาในบ้านล่ะ?​เรากำลังคุยเรื่องสำคัญกันอยู่ให้เขาออกไปเลย”

ซูมู่หลินหันมองเย่เฉินแล้วยิ้ม “ไม่เป็นไรครับ เราคุยของเราไป ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมเป็นผู้มีพระคุณของหมอนี่ เขาซื่อสัตย์กับผมมา เรื่องของที่บ้านเราเขาไม่กล้าเอาไปโพนทะนาแน่”

เย่เฉินสบถในใจ นายกลายเป็นผู้มีพระคุณของฉันตอนไหนไม่ทราบ?

ฉันเป็นคนไว้ชีวิตนาย ฉันต่างหากเป็นผู้มีพระคุณของนาย!

แต่ว่าเย่เฉินไม่อยากจะให้รู้คนตระกูลซูรู้จักเขาในสถานะคุณชายสามตระกูลเย่ในตอนนี้

ในเมื่อพวกเขาไม่รู้จักตนเอง ก็เป็นคนขับรถรับหน้าพวกเขาไปก่อนก็แล้วกัน

ในตอนนี้พ่อของซูมู่หลินกล่าวถาม “มู่หลิน ฉันได้ยินนักบินของแกบอกว่าแกมีเรื่องที่อวิ๋นโจว? แผลที่ขาเกิดที่นั่นล่ะสิ?”

ซูมู่หลินโบกมือปัดๆ “ไม่เป็นอะไรครับพ่อ แผลเล็กนิดเดียว”

และในเวลานี้เองขายวัยกลางคนที่นั่งในท่าของนายทหารจู่ๆ ก็เปิดปากกล่าว “มู่หลิน อนาคตเราก็จะเป็นครอบครัวเดียวกัน ใครทำร้ายนาย นายบอกฉัน ฉันจะพาคนไปจัดการมันเอง!”

พูดจาโอหังดีจริงๆ!

คิดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนี้จะปากดีมากทีเดียว!

เดิมทีซูมู่หลินสามารถร่วมมือกับผู้ชายคนนั้นรับมือเย่เฉิน แต่ว่าเขากลับไม่อยากคุยกับคนผู้นี้นัก แล้วเถียงเขา

“หลี่เฉิงเจี๋ย ใครจะไปเป็นครอบครัวนายกัน พี่สาวฉันยอมแล้วหรอ? นายมาพูดจาละเมอเพ้อพกไปคนเดียวอะไรที่นี่?”

ทันทีที่พูดถึงพี่สาวของซูมู่หลิน เย่เฉินก็หันมองหญิงสาวที่นั่งข้างๆ หลี่เฉิงเจี๋ยอย่างอดไม่ได้

ส่วนผู้หญิงคนที่เหมือนจะเป็นพี่สาวของซูมู่หลินเองก็มองมาที่เย่เฉินเช่นกัน!

ทันใดนั้นเองหล่องก็เปิดปากกล่าว “มู่หลิน นายไปหาคนขับรถไร้มารยาทขนาดนี้มาจากที่ไหน ไม่เคยเห็นผู้หญิงหรือไง? ตั้งแต่เดินเข้าประตูมาก็มองหน้าฉันตั้งหลายรอบแล้ว? ไม่มีมารยาทเลย!”

ในเมืองหลวงมมีมารยาทพื้นฐานมากมาย ต่อให้มองคนก็จะมองตรงๆ ไม่ได้ พวกเขาถือเรื่องนี่นั่นเป็นจำนวนมาก

เย่เฉินโตที่เมืองนอกจึงไม่รู้มารยาทข้อห้ามพวกนี้

เขารู้แต่ว่าวินาทีนี้เขาคิดว่าหล่อนคือซู่มู่ชิง ส่วนเป้าหมายที่เขามาก็เพื่อมาหาหล่อนแล้วขอโทษหล่อน

ไม่ให้มองหล่อนแล้วจะมองใคร?

แต่ว่าผู้หญิงคนนี้พูดจาไม่น่าฟังทำให้เย่เฉินผิดหวัง!

เย่เฉินยังคงจดจำเสียงของหญิงสาวในห้องมืดเมื่อสี่ปีก่อน ทั้งๆ ที่หล่อนเป็นคนอ่อนหวานแท้ๆ…

ถึงจะนอนกับเย่เฉินหนึ่งคืน แต่ก็ไม่เห็นหญิงสาวจะดุด่าเขาสักคำ

แล้วในตอนนี้จู่ๆ ซูมู่หลินก็กล่าวพลางหัวเราะ “ซูมู่เสวี่ยมีผู้ชายมองเธอ เธอน่าจะดีใจนะ หลายปีมานานี้เธออิจฉาความสวยของพี่สาวฉันมาตลอดไม่ใช่เหรอ?”

เย่เฉินชะงักไป ที่แท้ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ซูมู่ชิงพี่สาวของซูมู่หลิน แต่เป็นซูมู่เสวี่ย!

นี่ก็คือน้องสาวต่างมารดาของซู่มู่หลิน

ตอนที่ 278 ไปตระกูลซู!
เย่เฉินและพวกไม่อยู่ที่นั่นต่อ เมื่อเขาได้รู้ความจริงแล้ว ก็รีบเดินตรงดิ่งไปที่เครื่องบินส่วนตัวเพื่อเตรียมไปเมืองหลวง

เย่เฉินกดโทรหาฉินหงเหยียนเพื่อบอกแฟนสาว

“หงเหยียน”

“เย่เฉิน”

เสียงปลายสายของหญิงสาวแผ่วเบา เหมือนเพิ่งตื่นนอน

“ขอโทษด้วยนะครับหงเหยียน สองวันมานี้ไม่ไดโทรหาคุณเลย ไม่มีเวลาส่งข้อความหาด้วย ผมบินมาอเมริกา ตอนนี้กำลังจะบินกลับเมืองหลวง เรื่องวุ่นวายมาติดๆ กันเลย”

“งั้นรอคุณจัดการธุระเสร็จเราค่อยคุยกันก็ได้” ฉินหงเหยียนตอบเสียงเบา

“อืม ได้ผมวางล่ะ”

ตอนนี้ ที่จริงแล้วเย่เฉินควรจะอยู่ในห้วงความสุขและหวานฉ่ำหลังจากที่ขอแฟนสาวแต่งงานสำเร็จ

แต่ว่ากลับมีเรื่องพวกนี้เกิดขึ้นไม่หยุด

ตอนแรกก็เป็นเรื่องตรวจ DNA ลูกสองคนของหวังเจียเหยา พบว่าหนึ่งในนั้นไม่ใช่ลูกเขา

ตอนนี้กว่าจะเจอพ่อแท้ๆ ของเด็กผู้หญิง เย่เฉินถึงได้พบว่าเรื่องนี้มีเรื่องไม่ชอบมาพากกล คิดไม่ถึงว่าจะเกี่ยวข้องกับความผิดพลาดที่เขาเคยทำเอาไว้เมื่อสี่ปีก่อน

ตอนนี้เย่เฉินอยากจะรู้ใจจะขาดว่าผู้หญิงที่ชื่อซูมู่ชิงหน้าตาเป็นยังไง เขาอยากจะถามเรื่องราวความเป็นมาและขอโทษหญิงสาว

หลังจากเดินทางกันหลายสิบชั่วโมง พวกเย่เฉินก็มาถึงเมืองหลวง!

หลังจากเดินทางติดต่อกัน พวกเย่เฉินก็ออกจะมีอาการ Jet lag กันหมดอีกท้ังยังเริ่มจะไม่ค่อยมีสติแล้วด้วย

ถึงแม้ว่าอยากจะหาโรงแรมนอนพักสักหน่อย แต่เย่เฉินก็ยังตัดสินใจไปพบซูมู่ชิงพี่สาวของซูมู่หลินก่อน!

“พี่สาวนายอยู่ที่ไหน?” เย่เฉินถาม

“นายมากับฉันสองคน ห้ามพาลูกน้องมา” ซูมู่หลินกล่าว

ซูมู่หลินไม่เรียกคนมารับเขา แต่เรียกรถส่งๆ แล้วเย่เฉินก็เดินตามเขาเข้าไป

ไม่นานนักทั้งสองคนก็มาแถวๆ ประตูหน้าของบางพื้นที่ ที่นี่เป็นเขตสี่เรือนประสานล้วนแต่สร้างขึ้นจากก้อนหินและท่อนไม้ที่ค่อนข้างเก่าแก่

เย่เฉินประหลาดอย่างมาก คิดไม่ถึงว่าซูมู่ชิงจะอาศัยอยู่ที่นี่

เมื่อผลักประตูสีแดงที่สร้างจากไม้เก่า เย่เฉินก็ถามอย่างประหลาดใจ “ตระกูลซูของพวกนายไม่ใช่ตระกูลร่ำรวยเหรอ? ทำไมพี่สาวนายมาอยู่ที่นี่?”

เย่เฉินเองย่อมรู้ว่าพื้นที่ในเมืองหลวงนั้นมีมูลค่าราวทองคำ เรือนสี่ประสานที่นี่ราคาสูงแน่นอน

ราคาประเมินน่าจะมากกว่าแสนหก เรือนสี่ประสานแห่งนี้คาดว่าน่าจะหลายร้อยล้าน

แต่ว่าพวกเขาคือคนตระกูลซู คนตระกูลซูน่าจะอาศัยอยู่ที่บ้านราคาเกินพันล้าน แต่การที่หญิงสาวอาศัยอยู่ในเรือสี่ประสานดูไม่ค่อยเหมาะสมกับหญิงสาวที่เป็นลูกคุณหนูเท่าไหร่นัก

ซูมู่หลินได้ยินแบบนี้ก็ถลึงตามองเย่เฉิน “ก็เพราะเรื่องงามหน้าที่นายทำยังไงล่ะ! ตอนนี้พี่สาวฉันทะเลาะกับคนทั้งบ้าน เลยย้ายตัวเองมาอยู่ที่เรือนสี่ประสานนี่”

เย่เฉินไม่เข้าใจตัวเขาเองกับซูมู่ชิงก็เป็นอะไรเทือกๆ แบบ ‘one night stand’ ก็เท่านั้นเอง เรื่องแบบนี้ในสายตาสาวๆ ยุคนี้ไม่น่าจะเป็นเรื่องราวอะไร

หรือว่าหลังจากเกิดเรื่องซูมู่ชิงเป็นโรคซึมเศร้า? ทำไมถึงได้ทะเลาะกับที่บ้านได้?

เย่เฉินพอจะรู้นิสัยของซูมู่หลิน จึงไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้ เขาว่าเขาไปถามหญิงสาวเองน่าจะดีกว่า

“ไม่รู้ว่าซูมู่ชิงหน้าตาเป็นยังไง สวยไหม…”

ทันใดนั้นเองก็มาถึงเรือนสี่ประสานของซูมู่ชิงอย่ารวดเร็ว เย่เฉินก็เริ่มอยากเห็นหน้าตาของหญิงสาวคนนี้ขึ้นมา!

ลำดับแรกเขาพอจะเดาได้ว่าอายุของซูมู่ชิงน่าจะไม่มาก ซูมู่หลินเพิ่งจะ 20 ต้นๆ พี่สาวก็ไม่น่าจะเกิน 30

สองเขาเดาว่าหญิงสาวน่าจะหน้าตาดี!

เพราะซูมู่หลินหน้าตาสะสวย!

ตอนแรกที่เย่เฉินเห็นหมอนี่ ยังคิดเลยว่าเสียดายจริงๆ ที่ไม่เป็นผู้หญิง!

คิดไม่ถึงว่าเขาจะยังมีพี่สาว กรรมพันธุ์ดีๆ ของพวกเขาไม่สิ้นเปลืองไปอย่างน่าเสียดาย!

“เอ่อ ซูมู่ชิงเป็นพี่สาวแท้ๆ ของนายเหรอ? พ่อแม่เดียวกันเลยไหม?”

เย่เฉินเอ่ยถามขณะเดินตามหลังซูมู่หลิน

เขาพอจะรู้ว่าตระกูลใหญ่ๆ อย่าตระกูลเย่ หรือตระกูลซูมีลูกหลานมากมาย แต่ลูกหลานในรุ่นนั้นๆ อาจจะไม่ได้มีพ่อแม่เดียวกัน

ซูมู่หลินกล่าว “ใช่ พ่อแม่เดียวกันสิ แต่เรามีน้องชายน้องสาวต่างแม่อีกสองคน”

“อืม”

พอรู้ว่าคนที่กำลังจะไปพบนี้พ่อแม่เดียวกันกับคนที่เดินนำหน้าเขาก็สบายใจ ในเมื่อหมอนี่หน้าตาสวยขนาดนี้ พี่สาวของเขาก็ไม่น่าจะหน้าตาแย่อะไร

เย่เฉินย่อมไม่ได้คิดอะไรกับซูมู่ชิง เพราะตอนนี้เขารักฉินหงเหยียน

เพียงแต่คนที่ชอบคนสวยอย่างเขา ทำใจไม่ได้ถ้าหากจะต้องรู้ว่าผู้หญิงที่เขาเคยนอนด้วยเป็นคนหน้าตาน่าเกลียด

เมื่อมาถึงภายในตัวบ้าน ก็มีเด็กาวเหมือนคนรับใช้เดินมา “คุณชาย”

“พี่สาวฉันล่ะ?” ซูมู่หลินถาม

เด็กสาวตอบ “คุณหนูไปบ้านคุณท่านแล้วค่ะ”

เย่เฉินหัวเราะ ตระกูซูนี่น่าสนใจจริๆ ไม่เพียงแต่มีเด็กรับใช้เหมือนสมัยโบราณ แต่สรรพนามเหมือนสมัยโบราณอย่างไรอย่างนั้น นายท่าน คุณหนู คุณชาย แหมเป็นตระกูลใหญ่โตของเมืองหลวงจริงงๆ!

ซูมู่หลินชะงักไป “ไปบ้านพ่อฉัน? พี่สาวฉันไปที่นั่นทำไม?”

จากน้ำเสียงของซูมู่หลินแล้วพอจะฟังออกว่า ซูมู่ชิงคนนี้ไม่ค่อยไปที่บ้านพ่อของหล่อนนัก

เด็กสาวตอบ “ได้ยินว่านายท่านเรียกคุณหนูไปดูตัว”

ซูมู่หลินหัวเสีย “พี่สาวฉันไม่เคยชอบไปดูตัวอะไรบ้าบอนั่น! ต้องโดนหลอกไปแน่ๆ!”

พูดจบซูมู่หลินก็หุนหันจากไป

“เฮ้ นายไปไหน?” เย่เฉินถาม

ไม่ได้เจอซูมู่ชิงทันทีที่มาถึง เขาผิดหวังนิดหน่อย

ซูมู่หลินหันไปตอบเย่เฉิน “ไปที่บ้านพ่อฉันกัน ถ้านายอยากไปเจอพี่สาวฉันล่ะก็ ไปด้วยกันสิ”

เย่เฉินไม่ได้ตามกับเขาในทันที แต่ลังเลไปน้อยๆ

พ่อของซูมู่หลินซึ่งก็คือทายาทรุ่นที่สองของตระกูลซู ตอนนี้กำลังเป็นเรี่ยวแรงสำคัญของตระกูลซู

ตระกูลเศรษฐีอย่างตระกูลซูในเมืองหลวง ไม่ได้เข้าง่ายๆ แบบนั้น

อีกอย่างเย่เฉินก็เคยทำเรื่องผิดต่อตระกูลซูเสียด้วย…

“ทำไม? กลัวเหรอ? กลัวว่าตระกูลซูของเราจะซ้อมนายเหรอ?”

ซูมู่หลินเห็นเย่เฉินไม่กล้าตามมา ก็หัวเราะร่วน

สองวันที่ผ่านมาเย่เฉินเอาแต่พูดว่าจะส่งซูมู่หลินขึ้นสวรรค์ ทำให้ความเป็นลูกผู้ชายที่เขาคยมีสูญสลายอันตรธานหายไปหมด

ตอนนี้เห็นเย่เฉินหวาดกลัว ทำให้เขาสะใจ

เย่เฉินหัวเราะเสียงเย็น “ซูมู่หลิน เรื่องของฉันกับพี่สาวนายกับเรื่องของนายกับหวังเจียเหยาน่ะ มันคนละเรื่องกัน รอฉันจัดการเรื่องพี่สาวนายก่อน ถือว่าเป็นการให้เกียรติคนตระกูลซูของพวกนาย แล้วค่อยกลับมาจัดการนาย!”

เขาไม่ได้กลัวตระกูลซู!

คนตระกูลเย่เคยกลัวใครที่ไหน!

ซูมู่หลินจินตนาการถึงตอนที่เย่เฉินถึงเมืองหลวง มาถึงถิ่นของเขาแต่ยังวางท่ากร่าง พลันรู้สึกนับถือเขาในใจ หมอนี่เป็นลูกผู้ชายตัวจริง

“เกรงว่าเรื่องของนายกับพี่สาวฉันไม่น่าจะจบง่ายๆ!”

ซูมู่หลินไม่กล้าพูดอะไรอีก เขากดโทรศัพท์เรียกรถ Audi มาคันหนึ่งเป็นรถ Audi รุ่น A8 ทั่วๆ ไป ทะเบียนรถก็ธรรมดาๆ ไม่สามารถจะตัดสินได้เลยว่าคนที่นั่งในรถนั้นเป็นเศรษฐีหรือไม่

เมืองหลวงก็แบบนี้ ทุกที่ล้วนแต่มีพยัคฆ์หมอบซ่อนตัวอยู่

ซูมู่หลินขับรเอง เขาขับรถพาเย่เฉินไปเขตวิลล่าที่มีชื่อว่า Maison no.1

ตำแหน่งของอสังหาริมทรัพย์แห่งนี้ดีเยี่ยม วิลล่าเป็นสไตล์บ้านกลางสวน รอบๆ รายล้อมไปด้วยต้นไม้สีเขียว ทำให้ราคาของวิลล่าแห่งนี้คงจะสูงเกินจะคาดเดา!

รถจอดลงตรงปากประตูวิลล่าหรูหราโดดเด่น

“เย่เฉิน ถ้านายไม่กล้าเข้าไป ตอนนี้จะเปลี่ยนใจก็ยังทันนะ” ซูมู่หลินกล่าว

เย่เฉินเปิดประตูลงไป “ในโลกใบนี้ไม่มีสถานที่ไหนที่ฉันไม่กล้าไปหรอก!”

ตอนที่ 277 ความลับที่ซุกซ่อนในก้นลึกของจิตใจ!
ซูมู่หลินถูกเย่เฉินขังไว้ในห้อง ออกมาไม่ได้ ดังนั้นจึงทุบประตูห้องเสียงดัง

ไม่นานนักหลิวเจิ้งคุนที่รับผิดชอบเฝ้าซูมู่หลินก็เดินมาแล้วกล่าว

“คนแซ่ซู! พูดเหลวไหลอะไร! ว่าง่ายๆ เตรียมตัวไปดาวอังคารได้เลย”

ซูมู่หลินตะโกน “ไปกับพ่อแกสิ! ฉันไม่ไปดาวอังคาร แกไปเรียกเย่เฉินมาเดี๋ยวนี้!”

หลิวเจิ้งคุนรู้ว่าซูมู่หลินกลัวแล้ว เขาจึงไปเรียกเย่เฉินมา

เย่เฉินมาถึงห้องของซููมู่หลิน เห็นซูมู่หลินที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัวพลางกล่าว “คิดดีแล้วใช่ไหม? จะไปดาวอังคารหรือจะยอมสารภาพมาเสียดีๆ?”

ตลอดชีวิตนี้ของซูมู่หลินไม่เคยต้องทนแบกรับความทรมานแบบนี้ ถึงจะโดนคนต่อยจนหน้าบวม ก็อย่าหวังให้เขายอมรับความพ่ายแพ้

แต่ครั้งนี้เขากลัวแล้ว เขากลัวแล้วจริงๆ

ซูมู่หลินกล่าว “อย่าส่งฉันไปดาวอังคาร ฉันจะบอกเลย ฉันจะบอกหมดเลย!”

สองนาทีผ่านไป เย่เฉินก็ให้นักบินอวกาศแล้วพวกหลิวเจิ้งคุนออกไป ปล่อยให้เขาอยู่กับซูมู่หลินสองคนในห้อง

“พูดมาสิ ทำไมถึงต้องไปนอนกับหวังเจียเหยา แกมันไอ้คนสารเลว!”

เย่เฉินมองซูมู่หลิวด้วยแววตาโกรธเกรี้ยว

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาอยากรู้คำตอบ เขาคงจัดการซ้อมหมอนี่จนพิการไปแล้ว!

ทว่าซูมู่หลินยังคงหัวแข็ง “แกสิคนสารเลว! เย่เฉิน! ถ้าไม่ใช่เพราะแกทำเรื่องเลวๆ ใส่พี่สาวฉัน ฉันจะไปนอนกับเมียแกทำไม!”

เย่เฉินชะงักไปทันที “พี่สาวนายคือใคร? แล้วฉันเคยไปทำเรื่อง…สารเลวอะไรใส่หล่อน?”

เย่เฉินโดนปู่สั่งสอนมาให้เป็นคนจิตใจดี เขาเชื่อมั่นเหลือเกินว่าในตลอดหลายปีมานี้เขาก็ทำแต่เรื่องที่อยู่ในกรอบศีลธรรม

ไม่เคยทำร้ายใครยกเว้น…

ซูมู่หลินแค่นเสียง “เย่เฉิน แกเคยยทำอะไรไว้ แกไม่รู้เลยเหรอ? อย่าให้ฉันเป็นคนพูดเลย แกมันเป็นคนดี!แต่เรื่องต่ำๆ ที่แกเคยทำน่ะ ฉันรู้ดีเชียวล่ะ!”

ลมหายใจเย่เฉินถี่กระชั้น เขาไม่อยากจะย้อนคิดถึงเรื่องพวกนั้น!

ผ่านไปนานเย่เฉินจึงกล่าวถาม “พี่สาวนายชื่ออะไร?”

ซูมู่หลินตอบ “ซูมู่ชิง!”

เย่เฉินถามต่อ “หล่อนเคยไปสงครามที่ซีเรียใช่ไหม”

และแล้วคำตอบที่เขาได้รับก็คือ “ใช่!”

ทันใดนั้นเองเย่เฉินก็ก้มหน้าลง แล้วเขาก็เริ่มคิดออก

เรื่องนั้นซุซ่อนอยู่ในใจเขามาเป็นระยะเวลานาน เป็นความทรงจำที่เขาไม่อยากจะนึกถึงก็ปรากฏขึ้นในหัวเขาอีกครั้ง…

……

สีปีก่อน ณ สนามรบที่ซีเรีย

“บุกๆ…”

“ปังๆ”

ในระหว่างที่เข้าร่วมสงคราม เขากับเพื่อนๆ ในทีมกำลังพักผ่อนกันอยู่นั้น เสียงปืนก็ดังขึ้นรอบทิศทาง!

จู่ๆ ศัตรูก็บุกเข้ามาในค่ายของพวกเขา แล้วถล่มยิง!

เย่เฉินกับพวกยิงสวนพลางถอยไปด้วย

จนสุดท้ายอาวุธสงครามของฝ่ายศัตรูทรงพลังเกินไป อีกทั้งพวกเขามีการเตรียมตัวมาเป็นอย่างดี ทำให้เพื่อนร่วมทีมของเย่เฉินที่หนีมาพร้อมกันตายจนหมด

ส่วนเย่เฉินโดนคนสามคนล้อมเอาไว้ ทุกคนล้วนแต่คลุมหมวกไอ้โม่ง แล้วเล็ง AK มาที่เย่เฉิน!

เย่เฉินกำลังตกอยู่ในอันตราย!

และในเวลานี้เอง เย่เฉินก็หยิบป้ายหยกที่มีตัวอักษร ‘เย่’ ชิ้นหนึ่งออกมา วางอาวุธในมือลง ชูมือสองข้างขึ้นแล้วตะโกน

لاتطلقواالنار!لاتطلقواالنار!

“อย่ายิง! อย่ายิง!”

เย่เฉินกลัวว่าพวกเขาจะไม่เข้าใจ จึงใช้ภาษาอารบิก ฝรั่งเศส อังกฤษและภาษาต่างๆ เพื่อบอกให้พวกเขาหยุดยิง

จากนั้นก็ใช้ภาษาอารบิกกล่าวต่อ “ผมเป็นคนตระกูลเย่!”

เย่ฉงไห่ส่งเด็กในบ้านมาร่วมฝึกฝนในสงครามที่อันตรายแบบนี้ ย่อมไม่อาจปล่อยให้พวกเขารบจนตาย

เขาจึงได้กำชับกับพวกหัวหน้าของทุกฝ่ายเอาไว้ อีกทั้งยังให้ผลประโยชน์พวกเขาไปไม่น้อย

แล้วบอกเย่เฉินเอาไว้ว่าหากเกิดอันตรายขึ้น ให้แสดงป้ายหยกประจำตระกูลเพื่อแสดงตัวตนของเขา

เย่เฉินจึงยื่นป้ายหยกให้คนที่ใส่หมวกปิดหน้าปิดตาดู “เอาของชิ้นนี้ไปให้เจ้านายพวกนายดู นายต้องได้รางวัลอย่างงามแน่!”

แล้วป้ายหยกก็ถูกส่งต่อไปให้เจ้านายของพวกทหารอย่างรวดเร็ว

แต่ว่าหลังจากที่ได้รับป้ายหยกมาแล้ว ก็ไม่ได้ปล่อยตัวเย่เฉินในทันทีแต่อย่างใด แต่เอาเขาไปขังในห้องมืดๆ แทน

แน่อนว่าเย่เฉินย่อมไม่เข้าใจว่าเกิดดเรื่องอะไรขึ้นจึงโวยวายเสียงดัง “พวกนายจับฉันไว้ทำไมเนี่ย?”

คนด้านนอกจึงตะโกนบอกเขา “มีคนอยากให้ของขวัญนาย นายได้ของขวัญชิ้นนี้แล้วค่อยไปเถอะ”

ไม่นานนักในห้องมืดๆ ก็มีผู้หญิงอีกคนโดนจับโยนเข้ามา!

เย่เฉินไม่รู้เห็นหน้าตาของผู้หญิงคนนี้ เพราะว่าในห้องไม่มีแสงไฟ แต่เขาพอจะคาดเดาอายุของหญิงสาวผ่านกระแสเสียงสะอื้นของเจ้าหล่อนได้ว่าอีกฝ่ายน่าจะยังอายุไม่มาก

เย่เฉินไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเขาต้องทำแบบนี้จึงตะโกนอีก “ปล่อยฉันออกไป ทำไมต้องปั่นหัวฉัน!”

เย่เฉินโดนขังในห้องนั้นเป็นเวลาหกชั่วโมงเต็มๆ ไม่ว่าจะร้องตะโกนยังไง คนด้านนอกก็ไม่ยอมเปิดประตูปล่อยเขาออกไป

เขาลองคุยภาษาอารบิกกับเพื่อนร่วมห้องต่างเพศคนนี้โดยใช้ภาษาอารบิก และฝรั่งเศส แต่อีกฝ่ายไม่ตอบอะไรนอกจากร้องไห้เท่านั้น

จนสุดท้ายเย่เฉินจำได้แค่ว่าเขาเองคแห้งจนแสบผาก ส่วนหู้หญิงก็เหมือนจะร้องไห้จนหมดแรง

ตอนนั้นเย่เฉินคิดว่าอย่างไรเสียผู้หญิงที่โดนคจับ ก็คงจะเป็นเหมือนผู้หญิงในกองทัพที่เป็นเหมือนของเล่นระบายอารมณ์ของผู้ชาย

ดังนั้นเย่เฉินจึงทำตามข้อเรียกร้องของพวกเขา

แต่หลังจากทุกอย่างจบลง เย่เฉินก็พบว่านั่นเป็นครั้งแรกของหญิงสาว!

อีกทั้งหลังจากที่หญิงสาวโดนพาตัวไปแล้ว เย่เฉินถึงได้เห็นแผ่นหลังของอีกฝ่ายเต็มตา เรืนร่างแบบบางนั้นเห็นได้ชัดว่าเป็นคนเอเชีย!

หลังจากที่รู้เรื่องแล้ว เย่เฉินก็รู้สึกผิดกับหญิงสาวคนนั้นอย่างมาก

แต่จนวันนี้เขาก็ไม่รู้ความจริงของเรื่องนี้ ไม่รู้ว่าทำไมตนเองถึงได้เจอสาวบริสุทธิ์และสวยขนาดนั้นที่นั่น

……

“คิดออกหรือยัง? ไอ้ชั่ว!” ซูมู่หลินจ้องเย่เฉินตาถลึง

ในเวลานี้เย่เฉินถึงเพิ่งเข้าใจว่าทำไมอีกฝ่ายถึงเกลียดชังเขาขนาดนี้

ที่แท้ ผู้หญิงในห้องมืดที่สงครามคนนั้นเป็นพี่สาวเขา เป็นลูกสาวของตระกูลซู ซูมู่ชิง!

“หล่อนไปทำไมที่สนามรบ?” เย่เฉินถาม

ซูมู่หลินตอบอย่างไม่พอใจ “เรื่องนี้แกไปถามพี่สาวฉันเองเถอะ!”

เย่เฉินครุ่นคิดแล้วพยักหน้ารับ “ก็ได้ ฉันเองก็ควรต้องไปขอโทษหล่อนเหมือนกัน ตอนนี้พี่สาวนายอยู่ไหนล่ะ? ฉันจะได้ไปหาหล่อน”

ถึงแม้ว่าเขาจะทำผิดไปแล้ว แต่ลูกผู้ชายก็ควรจะกล้ายอมรับในความผิดที่ตนเองทำ

ยิ่งไปกว่านั้นเรื่องนี้เย่เฉินเองก็ทำอะไรไม่ได้ ที่เขาทำไปก็เพื่อช่วยชีวิตพวกเขาสองคน ไม่อย่างนั้นแล้วทั้งสองคนก็อาจจะโดนขังไว้ในห้องดำนั้นจนหิวตาย

เย่เฉินรู้ว่าที่เมืองหลวงเป็นถิ่นของตระกูลซู “ได้ ฉันจะไปเมืองหลวงกับนาย!”

แล้วพวกเขาก็รีบเก็บข้าวของเพื่อเตรียมจะจากไป

Musk เห็นพวกเย่เฉินจะไปก็รีบรั้งพวกเขาเอาไว้สุดชีวิต “คุณซูไม่ไปดาวอังคารเหรอ? ถ้าไม่ชอบดาวอังคาร เรามีจุดหมายปลายทางอื่นให้เลือกนะ”

ซูมู่หลินตกใจจนรีบร้อนปฏิเสธ “คุณ Musk ไม่ว่าสถานที่ใดในอวกาศผมก็ไม่ไปทั้งนั้น! ผมอยากจะอยู่บบนโลก!”

Musk คว้ามือของซูมู่หลิน “ทิ้งวิธีติดต่อไว้เถอะ หากว่าวันไหน”

ซูมู่หลินสะบัดมือ Musk ทิ้ง “ไม่มีวันนั้นหรอก!

ตอนที่ 276 ซูมู่หลินประสาทเสียแล้ว!
ในระยะเวลา 10 ชั่วโมงที่เดินทางมาที่นี่ ซูมู่หลินฝืนเก็บอาการ จงใจทำเหมือนว่าตนเองไม่ได้หวาดกลัวการทัวร์อวกาศเท่าไหร่นัก

แต่พอมาถึงสถานที่จริง ได้ยินว่าจะต้องไปกาวอังคารจริงๆ เหงื่อก็ผุดขึ้นบนหน้าผากของซูมู่หลินไม่หยุด

“ทำไมถึงจะไปดาวอังคารอีกแล้วล่ะ? ไปที่นั่นใช้เวลาเท่าไหร่?” ซูมู่หลินถาม

Musk อธิบาย “พวกเราไปดาวอังคารต้องใช้เวลา 6 เดือน หลังจากถึงที่นั่นแล้วจะอยู่ต่ออีก 26 เดือน”

ซูมู่หลินภาษาอังกฤษดีใช้ได้ เขาโวยวายด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงเป๊ะ

“อยู่ที่นั่นทำไม 26 เดือน! ที่ดาวอังารผู้หญิงก็ไม่มี แถมไปก็ไม่ได้จะไปรบกับใคร! อย่าบอกนะว่าพวกนายจะสร้างฐานที่นั่น ฉันจะอยู่แค่หนึ่งสัปดาห์ก็จะกลับ!”

Musk กล่าวพลางระบายยิ้ม “คุณซู คือแบบนี้นะครับพวกเราจะไปดาวอังคารตอนที่ดาวอังคารอยู่ใกล้เราที่สุด แต่ตอนถึงดาวอังคารเราอยู่ไกลโลกมากแล้ว ดังนั้นพอคำนวณจากต้นทุน พวกเราก็ต้องรอตอนที่ดาวอังคารอยู่ไกลโลกที่สุดถึงกลับมาได้ แต่ทุก 26 เดือนดาวอังคารถึงจะเข้าใกล้โลกอีกที ดังนั้นพวกเราถึงต้องอยู่ที่นั่น 26 เดือน”

เย่เฉินตบบ่าซูมู่หลินแล้วกล่าว “คุณชายซู แค่สองปีเอง คุณอายุน้อยจะตายกลัวอะไร ถือเสียว่าเป็นการฝึกฝนประสบการณ์ชีวิตก็ได้”

ซูหลินสะบัดตัวออก “ฉันไม่ไป! ส่งฉันกลับเลยเร็วๆ!”

เย่เฉินกล่าวอย่างไม่เกรงใจเขา “ซูมู่หลิน เหมือนนายจะยังไม่เข้าใจสถานการณ์ของตัวเองในตอนนี้นะ นายในตอนนี้น่ะยังไงก็ได้ไปอยู่แล้ว ต่อให้ไม่อยากไปก็ต้องไป! นอกเสียจากว่านายจะบอกฉันมาดีๆ ว่าสรุปแล้วนายทำแบบนี้ไปทำไม!”

ซูมู่หลินหัวเสีย ตอนนี้เขาไม่ได้มีบาดแผลบนร่างกายเท่านั้น แต่ถึงจะไม่ได้บาดเจ็บแต่เขาก็ไม่มีอาวุธติดมือสักชิ้น รอบตัวเป็นคนของเย่เฉินทั้งนั้น

ส่วนโทรศัพท์ของเขาก็โดนริบไปแล้ว ไม่สามารถติดต่อคนในครอบครัวได้

ต่อให้คนที่บ้านรู้ตำแหน่งที่อยู่ของเขา แต่ที่นี่คืออเมริกา เป็นอาณาเขตของ Musk ตระกูลซูของเขาไม่สามารถทำอะไรที่อเมริกาได้เลยด้วยซ้ำไป!

ใประเทศ ตระกูลซูอาจะพอสู้กับเย่เฉินได้บ้าง แต่ที่เมืองนอกพวกเขาไม่อาจสู้อีกฝ่ายได้เลย!

ซูมู่หลินกัดฟันกรอด “ได้! ไปดาวอังคารก็ไปสิ! ลูกหลานตระกูลซูของเราไม่มีทางกลัวพวกสารเลวแซ่เย่หรอก!”

ซูมู่หลินมักจะด่าเย่เฉินเป็นคนสารเลว ทุกครั้งที่มองเขาแววตาของอีกฝ่ายมักเต็มไปด้วยไอสังหาร

เย่เฉินรู้ว่าซูมู่หลินจะต้องมีอะไรกับตนเองแน่ เขาแค้นตนเอง หนำซ้ำแค้นนี้น่าจะใหญ่โตมากทีเดียว

เพียงแต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็คิดไม่ออก ว่าตนเองไปล่วงเกินอีกฝ่ายตอนไหน

“ลากเขาไป!”

เย่เฉินสั่งแค่คำเดียว ซูมู่หลินก็โดนคนสองคนลากตัวออกไป เพราะกำลังจะไปดาวอังคาร เขาจึงถูกแยกตัวไปไว้ในห้องเดียวกับนักบินอวกาศ

นักบินอวกาศเป็นคนแคนาดารัฐ Quebec เขาจึงพูดได้ทั้งภาษาอังกฤษและฝรั่งเศส บังเอิญที่ซูมู่หลินเองก็พูดภาษาอังกฤษกับภาษาฝรั่งเศสได้พอดี ทั้งสองคนจึงคุยกัน

ซูมู่หลินถาม “เพื่อน ที่ Musk พูดเรื่องย้ายประชากรไปดาวอังคารมันเป็นไปได้เหรอ? เราไปดาวอังคารครั้งนี้จะมีอันตรายอะไรไหม?”

นักบินอวกาศชาวต่างชาติคนนั้นกินขนมไปพลางกล่าว “สบายใจเถอะเพื่อนๆ พวกเราปลอดภัยมากๆ เลยล่ะ”

ซูมู่หลินยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มแล้วลอบกล่าวกับตัวเองในใจ “เย่เฉิน ฉันนอนกับเมียนาย นายไม่กล้าฆ่าฉันเลยสส่งฉันไปดาวอังคาร แต่ว่าต่อให้ฉันไปที่นั่นฉันก็จะกลับมาอย่างปลอดภัย! พอถึงตอนนั้นนายก็จะไม่กล้าแตะต้องฉันอีก! ฉันจะถือเสียว่าไปเที่ยวแล้วกัน!”

ซูมู่หลินดีใจอย่างมาก รู้สึกว่าเทียบกับการโดนฆ่า โดนตอน โดนหยามเกียรติแล้ว จุดลงเอยแบบนี้น่าจะดีกว่า

ต้องรู้ว่าพวกคนที่ล่วงเกินเย่เฉินก่อนหน้านี้ ทั้งฟางเชา หลิ่วอวี่เจ๋อ ไม่มีใครจบสวยสักคน

แต่ว่าในเวลานี้ ทันใดนั้นเองนักบินอวกาศกลับกล่าวต่อ “แต่ว่าพวกเราอยู่ที่อาวอังคารนานเกินไป ทำให้อันตรายที่ต้องเจอมีมากขึ้น”

“อันตรายเหรอ? มีอันตรายอะไร!” ซูมู่หลินรีบร้อนถามนักบินอวกาศอธิบาย “พวกเราเดินทางในอวกาศ เพราะไม่ได้ออกกำลังกายและไร้แรงโน้มถ่วง อาจจะส่งผลกับโครงสร้างกระดูกและความแข็งแรงของร่างกาย ตอนเรากลับมา กล้ามเนื้อจะลดลง 40%”

“อะไรนะ?”

ซูมู่หลินชะงักไป ถึงแม้ว่าเขาจะมีใบหน้าที่สะสวย แต่สิ่งที่ทำให้เขาภูมิใจนักหนาไม่ใช่หน้าตาแต่เป็นพละกำลังของเขา!

เขาเป็นคนที่มีแรงเยอะและมีความสามารถในวิชาป้องกันตัวต่างๆ ดังนั้นจึงคอยออกกำลังงหายอยู่เสมอ!

แต่ทันทีที่ไปดาวอังคาร พอกลับมาความขยันตลอดหลายปีมานี้ของเขาก็จะสูญเปล่า!

นักบินอวกาศกล่าวต่อ “แล้วก็สมองของเราก็จะได้รับการกระทบกระเทือนอย่างมากด้วย ถ้าอยู๋ในอวกาศนานเกินไป สมองก็จะมีของเหลวอยู่เยอะ”

ซูมู่หลินใจหายอีกครั้ง หลังจากกลับมาแล้วจะกลายเป็นคนปัญญาอ่อนหรือเปล่านะ?

เย่เฉินไอ้คนสารเลว!

นักบินอวกาศจึงกล่าวต่อ “แล้วก็ไตก็จะอ่อนแอลง ถ้าหากว่าตอนนี้นายมีแฟนล่ะก็ รีบฉวยโอกาสตอนที่ยังไม่ได้ไปดาวอังคารนอนกับแฟนเยอะๆ กลับมาแล้วนายอาจจะไม่ไหวแล้วก็ได้”

“…”

ซูมู่หลินโกรธจนจะด่าแม่เย่เฉินได้อยู่แล้ว!

ที่จริงแล้วนักบินอวกาศคนนี้ก็เป็นคนของเย่เฉิน เย่เฉินจงใจให้เขาพูดถึงความน่ากลัวของอวกาศเพื่อเขย่าประสาทซูมู่หลินเล่นๆ

“ฉันว่าแล้วเขารู้ว่าฉันรังแกเมียเขา เขาเลยไม่ยอมปล่อยให้ฉันได้มีชีวิตสบายๆ!”

ซูมู่หลินนั่นเชื่อคำพูดที่ออกจะเกินความจริงไปมากอย่างสนิทใจ

นักบินอวกาศเห็นซูมู่หลินไม่ได้มีความรู้เกี่ยวกับอวกาศแม้แต่น้อยก็ยิ่งพูดให้น่ากลัวมากขึ้นกว่าเดิม

“ที่จริงแล้ว เรื่องพวกนี้ไม่ใช่เรื่องที่น่ากลัวที่สุด นายรู้ไหมว่าที่ย่ากลัวที่สุดคืออะไร?”

“คืออะไร!” ซูมู่หลินถลึงตามอง

นักบินอวกาศถอนหายใจ “ในอวกาศมีหลุมดำที่ลึกลับแล้วยากจะคาดเดาเต็มไปหมด! ทันทีที่เราโดนดูดเข้าไปในหลุมดำ เราจะตายแน่ๆ อย่างไม่ต้องสงสัย แถมยังจะติดอยู่ข้างในตลอดไป ออกมาก็ไม่ได้ แต่ต่อให้ถูกดูดเข้าไปด้านใน ทันทีที่เราเข้าใกล้หลุมดำ เวลาจะผ่านไปอย่างรวดเร็วราวติดปีก! นายรู้ไหมว่าเวลาผ่านไปรวดเร็วราวติดปีก หมายความว่าอย่างไรสำหรับพวกเรา?”

ซูมู่หลินกลืนน้ำลาย “หมายความว่า…อะไรเหรอ?”

นักบินอวกาศกล่าวต่อไปว่า “นายเคยดูหนังเรื่อง ‘Interstellar’ ของผู้กำกับ Nolanไหม? พระเอกเดินไปทางอวกาศ แล้วตอนกลับมาลูกสาวเขาก็กลายเป็นยายแก่แล้วน่ะ! และเหมือนกันนั่นแหละตอนเรากลับมา เราอาจจะอยู่นอกโลกแค่สองสามปี แต่ที่ดาวโลกอาจจะผ่านไปหลายสิบปีแล้วก็ได้!

เท่ากับว่าในตอนนั้น ญาติของนายอาจจะแก่แล้ว หรือไม่ก็ไม่อยู่แล้วก็ได้! เฮ้อ เพื่อนเอ้ย ก่อนจะไปโทรหาญาติๆ เถอะนะ อาจจะเป็นสายสุดท้ายก็ได้”

ซูมู่หลินฟังมาขนาดนี้ก็ตกใจจนสติกระเจิดกระเจิง

“ไม่นะ คุณปู่ของฉันอายุตั้ง 70 กว่าปีแล้ว รอฉันกลับมา ฉันก็อาจจะไม่เจอปู่ของฉันก็ได้ หรืออาจจะไม่เจอพ่อด้วยซ้ำไป! แล้วไหนจะมีแฟนฉันที่รอฉันกลับมาอีก พอฉันกลับมาหล่อนคงกลายเป็นยายแก่แล้ว! แล้วยังมีพี่สาวฉันอีก… ไม่นะ ไม่ ฉันทนรับเรื่องนี้ไม่ไหวหรอกนะ ฉันไปดาวอังคารไม่ได้!”

คนอย่างซูมู่หลินที่เป็นชายชาตรีโตในกองทัพแบบนี้ บางครั้งการใช้ความตายมาข่มขู่อาจจะไม่ได้ผล

แต่ว่าในโลกนี้มีสิ่งที่น่ากลัวมากกว่าความตายมากนัก

ซูมู่หลินอาจจะไม่กลัวความตาย แต่ไม่อาจทนรับโลกที่ไม่มีพ่อและญาติทั้งหมด ไม่เหลือใครในตอนที่กลับมา!

“เย่เฉิน! เย่เฉิน! นายมาหาฉันเดี๋ยวนี้เลย!”

ซูมู่หลินตะเกียกตะกายเรียกหาเย่เฉินที่ประตู

ตอนที่ 275 ทัวร์อวกาศ!
หลิวเจิ้งคุนกับซีกวาที่เดิมสับสนไม่เข้าใจว่าทำไมเย่เฉินถึงได้เกรงใจซูมู่หลินนัก

เพราะในสายตาพวกเขา เย่เฉินเป็นเจ้านายที่สูงส่งเหนือใคร แถมยังมีอำนาจอย่างมาก

เป็นคุณชายที่ทรงอำนาจและโหดที่สุดในโลก

ถึงแม้ว่าเย่เฉินจะเคยโดนผู้หญิงอย่างหวังเจียเหยาทำร้ายมาก่อน แต่เย่เฉินเองไม่เคยก้มหัวให้ชายคนใด และยอมรับการดูถูกมาก่อน

แต่ตอนนี้ได้ยินเย่เฉินบอกว่าจะพาซูมู่หลินไปทัวร์อวกาศพวกเขาก็สบายใจ

เย่เฉินยังคงเป็นคุณชายคนเดิมที่พวกเขาสาบานว่าจะติดตามไปจนตายคนนั้นจริงๆ

ซูมู่หลินสับสนน้อยๆ “หมายความว่ายังไง?”

เย่เฉินยังคงแสร้งทำท่าทีเป็นมิตรแล้วกล่าว “นายรู้จัก Musk ใช่ไหมล่ะ? คนที่ทำจรวดน่ะ อ้อจริงสิ เขาเป็นคนให้โดรน UFO ที่นายขับชนเมื่อกี้กับฉันเองแหละ

นายเองก็รู้ ธุรกิจทัวร์อวกาศของเขาประสบความสำเร็จแล้ว แต่ว่าตอนนี้นอกจากนักบินอวกาศแล้วยังไม่มีใครยอมไปลองเลย คุณชายซูฉันเห็นนายโหดดี มีฝีมือดีด้วย คงต้องใจกล้ามากด้วย เอาแบบนี้แล้วกันฉันสมัครให้นาย เดี๋ยวฉันออกค่าตั๋วร้อยล้านดอลลาร์ให้เอง แล้วให้ Musk พานายไปทัวร์อวกาศสักรอบดีไหม?”

ซูมู่หลินงุนงงทันที “นายจะส่งฉันขึ้นสวรรค์?”

“ฮ่าๆ”

หลิวเจิ้งคุนและซีกวาหัวเราะ “ใช่แล้วคุณชายของเราจะส่งคุณไปสวรรค์!”

เย่เฉินยื่นมืออกมาเป็นสัญญาณบอกให้ทั้งสองคนนั้นเลิกหัวเราะเยาะเย้ย แล้วกล่าวกับซูมู่หลินอย่างเป็นมิตรต่อ

“ทำไมคุณชายมู่ถึงพูดแบบนี้ล่ะ มันเรียกทัวร์อวกาศ เป็นเทรนด์ทของอนาคต มีแค่คนรวยๆ เราคุณชายซูถึงได้มีปัญญาได้ทำอะไรแบบนี้ คนปกติไปไม่ได้หรอกนะ”

สีหน้าซูมู่หลินลังเลอย่างเห็นได้ชัด แต่เขากลับยังรักษาท่าทีไม่สนใจอะไรของตัวเองเอาไว้

“ฮ่าๆ ทัวร์อวกาศเรอะ? ได้เลย!”

“รับปากแล้วใช่ไหม? งั้นเดี๋ยวฉันโทรหา Musk เลยก็ได้ให้เขาเตรียมตัว”

ทันทีที่เปิดกล้อง ซูมู่หลินก็เห็นคนบ้าแห่งวงการธุรกิจอย่าง Musk

“Hi คริส!”

ปลายสายทักทายเย่เฉินอย่างดีอกดีใจ

ซูมู่หลินตกใจ “แม่งเขารู้จัก Musk จริงๆ ด้วย”

ถึงแม้ว่าซูมู่หลินจะอาศัยบารมีที่แสนจะหยั่งรากลึกและแผ่กิ่งก้านสาขาของตระกูลซูในประเทศนี้ แต่อิทธิพลของพวกเขาในต่างประเทศก็ยังไม่มากเท่าคนตระกูลเย่

เหมือนตระกูล Gates, Musk กะอีแค่รู้จักพวกเขาก็ยังไม่รู้จักด้วยซ้ำไป

เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “Musk ผมมีเพื่อนคนหนึ่งอยากจะเข้าร่วมทัวร์อวกาศของคุณ​เงินค่าตั๋วร้อยล้านดอลลาร์ ผมจะเป็นจ่ายแทนเขาเอง”

หลังจากที่ปลายสายได้ยินก็ดีใจทันที “อ้าวจริงเหรอ? ขอผมดูหน่อยว่าผู้กล้าคนไหนมีความกล้าขนาดนี้?”

เย่เฉินหันกล้องไปทางซูมู่หลิน “คุณชายมู่ ทักทาย Musk เสียสิ”

ถึงแม้ว่าซูมู่หลินจะเสียมารยาทกับเย่เฉิน แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเพราะเขาเคืองแค้นตนเอง

แต่เขาก็เป็นทายาทเศรษฐีที่ร่ำรวย เมื่อเจอคนดังระดับโลกอย่าง Musk เขาจึงมีมารยาทและวางตัวดีอย่างยิ่ง

“ท่านประธาน Musk สวัสดีครับ!” ซูมู่หลินกล่าวเสียงแผ่ว

Musk ยังคงฉีกยิ้มปลอมๆ แบบ ‘โดนมนุษย์ต่างดาวสวมร่าง’ “ว้าว ที่แท้คุณก็คือผู้กล้าคนนั้น! พูดตรงๆ นะครับผมชวนเพื่อนร่วมชาติของคุณหลายคน ให้พวกเขาไปทัวร์อวกาศด้วยกัน แต่พวกเขาไม่กล้า คุณรู้ไหม? กระทั่งคริสยังไม่กล้าไปทัวร์อวกาศเลย! คุณเป็นผู้กล้าคนแรกของประเทศนี้เลยนะ! ยินดีต้อนรับ! ผมจะต้องส่งคุณขึ้นฟ้าอย่างราบรื่นแน่นอน!”

ถูกอีกฝ่ายชมขนาดนี้ ซูมู่หลินกลับรู้สึกไม่สบายใจนัก

“แม่ง คิดไม่ถึงว่ากระทั่งเย่เฉินยังไม่กล้า ฉันเองก็ไม่กล้าเหมือนกัน!”

สำหรับคนทั่วไปจำนวนมากแล้วอวกาศเป็นสถานที่ที่ทั้งแปลกตาและอันตราย

นอกเสียจากคนที่ชื่นชอบวิทยาศาสตร์และอวกาศ รวมไปถึงคนที่ไม่อยากจะใช้ชีวิตในโลกใบนี้เท่านั้น ไม่อย่างนั้นแล้วใครจะอยากไปสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยแบบนี้?

เย่เฉินกล่าว “Musk คุณช่วยจัดการให้หน่อย จะให้ดีก็ช่วยส่งคูณชายมู่ขึ้นสวรรค์ภายในสองวันนี้เลยนะ”

“บังเอิญเลย เย่ วันมะรืนเรามีแพลนจะพาคนบินขึ้นไปพอดี นายรีบพาผู้กล้าท่านนี้มาที่เท็กซัสเลย” Musk กล่าว

“ไม่มีปัญหา เราจะออกเดินทางเดี๋ยวนี้เจอกันพรุ่งนี้!”

เย่เฉินวางสายแล้วกล่าวกับหลิวเจิ้งคุน “รีบเตรียมเครื่องบินส่วนตัวบินไป Texas สหรัฐอเมริกาเลย”

“ครับ!”

จากนั้นเย่เฉินก็ส่งยิ้มให้ซูมู่หลิน “ไปกันเถอะคุณชายซู”

แต่ใครจะรู้ซูมู่หลินกลับกล่าวด้วยโทสะว่า “ไปไหนอะไร! ใครบอกว่าฉันจะไปอเมริกากับนาย! ฉันไม่ไปทัวร์อวกาศหรอก! จะไปก็ไปเองนู่น!”

พูดจบซูมู่หลินก็เดินจากไป

แต่ว่าเพิ่งเดินไปถึงประตูก็โดนลูกน้องหลิวเจิ้งคุนขวางเอาไว้

“นี่นายหมายความว่าไง?”

ซูมู่หลินหันมองเย่เฉิน ถึงแม้ว่าเขาเป็นคนเก่งแต่ตอนนี้ถูกหลิวเจิ้งคุนฟันไปสองที ร่างกายยังบาดเจ็บอยู่

แถมอาวุที่เขาพกติดตัวอย่างพวกระเบิดควันก็ถูกพวกเย่เฉินริบไปหมดแล้ว

เพียงแค่มือเปล่าๆ เขาไม่มีทางเอาชนะพวกคนตรงหน้านี้รวมทั้งเย่เฉินด้วย

เย่เฉินกล่าวพลางระบายยิ้ม “ซูมู่หลิน ตอนนี้นายมีแค่สองทางเลือก หนึ่งคือบอกสาเหตุฉันมา สองไปทัวร์อวกาศสักรอบ นายเลือกสิ”

ซีกวาที่อยู่ข้างๆ ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “คนแซ่ซู นึกว่าพวกเราไม่กล้าฆ่าคุณ แต่คุณชายของพวกเราจะจัดการคุณไม่ได้เหรอ? ถ้าคุณชายเย่เราอยากเอาคุณให้ตายมีวิธีเป็นร้อย! ฮ่าๆ!”

ซูมู่หลินหงุดหงิด เขากำหมัดแน่นแต่ก็ไม่กล้าลงไม้ลงมืออีก เพราะแค่เขาคนเดียวไม่มีทางเอาชนะได้แน่

ผ่านไปครู่หนึ่งซูมู่หลินก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “กะอีแค่ไปทัวร์อวกาศไม่ใช่เหรอ? ฉันไปก็ได้! แต่ฉันคิดว่าคนที่ควรจะไปสงบสติอารมณ์ในอวกาศน่าจะเป็นนาย เมียคลอดลูก แต่ลูกดันไม่ใช่ของนาย! ฮ่าๆ”

สายตาเย่เฉินทิ่มแทง เขากล่าวน้ำเสียงเย็นชา “พูดเอาไว้มากๆ หน่อยก็ได้เดี๋ยวพอถึงอวกาศ พวกมนุษย์ต่างดาวอาจจะฟังนายไม่รู้เรื่อง”

ซูมู่หลินลนลาน “นาย…”

“ไปกันเถอะ!”

เย่เฉินคว้าซูมู่หลินแล้วบีบบังคับให้เขาเดินไป

แล้วพวกเย่เฉินก็นั่งเครื่องบินส่วนตัว บินตรงไปที่ BOCA CHICA ในรัฐ Texas ประเทศสหรัฐอเมริกา

ที่นี่เป็นศูนย์วิจัยและพัฒนาของบริษัทของ Musk ที่ตั้งอยู่ใน Texas สถานที่แห่งนี้เจ๋งสุดๆ เพราะสถานที่แห่งนี้สร้างเครื่องบินรูปแบบต่างๆ ของโลก

เมื่อมาถึงที่นี่ เย่เฉิน ซูมู่หลิน ต่างก็ตกตะลึงไปกับความใหญ่โตของเครื่องบินและจรวดในที่แห่งนี้

ถึงแม้ว่าซูมู่หลินจะไม่ใช่คนธรรมดา แต่เขากลับไม่ค่อยได้เจอโลกมากมายนัก เขาไม่ได้รู้เลยว่าเทคโนโลยีขั้นสูงระดับโลกคืออะไร

เมื่อมาถึงที่นี่ก็ตกตะลึงไปตามๆ กัน!

เย่เฉินกับซูมู่หลินไปพบ Musk ที่แล็บวิจัย

Musk ตรงเข้าสวมกอดเย่เฉินอย่างดีอกดีใจ

Musk กล่าว “หลายวันก่อนหน้านี้เราวีดีโอคอลคุยกันสนุกมากเลยที่ได้รู้ว่าตอนนี้นายสนใจในเรื่องอวกาศขึ้นมาบ้างแล้ว ภายในสิบปีฉันจะส่งคนอย่างน้อยพันคนไปดาวอังคาร แล้วอีก 20 ปีคนจะเพิ่มขึ้นเป็นล้านคน!”

จากนั้น Musk ก็จับมือกับซูมู่หลินแล้วถาม “คุณซู คุณยินดีจะกลายเป็นมนุษย์ดาวอังคารคนแรกไหม?”

ซูมู่หลินกลืนน้ำลายอย่างตื่นตระหนก “ไป…ไปดาวอังคารเหรอ?”

ตอนที่ 274 จะส่งนายขึ้นสวรรค์!
“อะไรนะครับ?”

เมื่อเย่เฉินได้ยินคำพูดของผู้เป็นปู่ก็กล่าวทันที “ทำไมล่ะครับ? คุณปู่ ก็หมอนี่รู้เรื่องผมแถมยังแตะต้องเมียผมอีก มันดูถูกตระกูลเย่เราชัดๆ! ตระกูลซูของพวกเขาจะต้องมีความแค้นอะไรกับพวกเราแน่ๆ วันนี้เขาตกอยู่ในเงื้อมมือผม ผมปล่อยเขาไปง่ายๆ ไม่ได้!”

เย่ฉงไห่กล่าว “เฉินเอ๋อร์ หลานอย่างเพิ่งใจร้อน ตระกูลซูกับพวกเราไม่ได้มีความแค้นอะไร แต่ถ้าจะมีขึ้นมาจริงๆ คิดว่าน่าจะเป็นเพราะพี่ชายคนที่สองของหลานมันก่อเรื่องเอาไว้ เอาเป็นว่าหลานอย่าเพิ่งแตะต้องคนตระกูลซูแล้วกัน ถ้าหลานทนรับความอายครั้งนี้ไม่ได้ต้องซ้อมเขาให้ได้ งั้นถ้าหลานฆ่าเขาแล้วก็รีบกลับมาอังกฤษทันที แล้วทั้งชีวิตนี้ก็ห้ามกลับไปที่นั่นอีก!”

เย่เฉินได้ยินคำพูดของผู้เป็นปู่ก็ตะลึงไป “อะไรนะ? ชีวิตนี้จะกลับมาที่นี่ไม่ได้เลยเหรอครับ?”

เย่เฉินคิดไม่ถึงว่าแค่แตะต้องหมอนี่ จะต้องชดใช้ขนาดนี้!

แล้วทำไมปู่ของเขาไม่เห็นเคยพูดเรื่องแบบนี้มาก่อนเลยนะ

“ตระกูลซู…ยิ่งใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอ?” เย่เฉินตกตะลึง

เย่ฉงไห่กล่าว “ตระกูลซูมีพื้นฐานที่แข็งแกร่งในประเทศนี้ ตอนนี้ตระกูลของพวกเราได้รามือจากที่นั่นแล้ว ตอนนี้ศักยภาพของเราที่นั่นสู้พวกเขาไม่ได้แล้ว ตระกูลซูไม่เหมือนตระกูลหลิ่ว ตระกูลหลิ่วหลานใข้เงินแก้ปัญหาได้ แต่ตระกูลซูนั้นต่างออกไป

ยิ่งไปกว่านั้นหลายสิบปีก่อน ตอนที่ปู่ลงทุนอยู่ที่เทียนไห่ก็เคยรู้จักกับคนตระกูลซู เขายังเคยเสนอตัวช่วยปู่่ด้วย ปู่สามารถบอกให้หลานพวกเขาขอโทษหลาน หรือไม่ก็ให้ชดเชยด้วยวิธีอื่น แต่ถ้าหลานยังรู้สึกว่าทำแบบนี้แล้วก็ยังไม่พอ อยากจะฆ่าเขาให้ได้ ก็เชื่อปู่ ฆ่าเขาแล้วรีบออกประเทศมาเลย”

เย่เฉินตกอยู่ในความเงียบ เขาพอจะจับกระแสความกังวลในน้ำเสียงของปู่เขามีต่อตระกูลซูได้!

“ครับ ผมรู้แล้วครับ”

เย่เฉินกดวางสาย

และในเวลานี้เองชายแซ่ซูที่โดนจับมัดไว้กับเก้าอี้ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ฮ่าๆ ว่าไงล่ะ เย่เฉิน? เย่ฉงไห่คงจะบอกนายเรื่องศักยภาพของตระกูลฉันแล้วใช่ไหมล่ะ? ไม่ต้องพูดเรื่องตอนนี้เย่ฉงไห่อยู่ในประเทศหรือเปล่า ต่อให้เป็นตอนที่เขาอยู่ที่นี่ก็เป็นได้แค่เด็กหิ้วรองเท้าให้คนในบ้านฉันเท่านั้นแหละ!”

“เพี้ยะ!”

เย่เฉินฟาดฝ่ามือใส่หน้าผู้ชายแซ่ซูคนนั้น!

“แก…แกกล้าตบฉัน?” ใบหน้าเขาฉายแววเหลือเชื่อ

“ตบแก? ฉันอยากจะฆ่าแกด้วยซ้ำไป!”

เย่เฉินรับมีดมาจากซีกวา แล้วชี้ไปที่ใบหน้าสวยๆ ของหมอนั่น

“แก…แกเป็นบ้าไปแล้ว! เย่ฉงไห่…”

เพี้ยะ!

เย่เฉินฟาดฝ่ามือลงไปอีกหนึ่งฉาด “ไอ้เดียรัจฉานซูมู่ชิว แกไม่คู่ควรจะเรียกชื่อจริงๆ ของคุณปู่ฉัน!”

ชายคนนั้นหัวเสียแต่ก็ทำอะรไม่ได้ “ฉันคือซูมู่หลินเว้ย!”

เมื่อครู่เย่เฉินสุ่มไปเรื่อย คิดไม่ถึงว่าเขาจะทายผิด

ซูมู่หลินกล่าว “เย่เฉินฉันไม่เชื่อหรอกว่าแกจะกล้าฆ่าฉัน! ฉันไม่ใช่คนในตระกูลเล็กๆ แบบตระกูลหลิ่ว ตระกูลหวัง ถ้าแกฆ่าฉันก็อย่าหวังจะได้อยู่เป็นสุขเลย!”

เย่เฉินใช้มีดเคาะหน้าซูมู่หลินแล้วกล่าว “ทำไมจะไม่กล้า? ฉันรู้ว่าตระกูลซูของแกแข็งแกร่งที่นี่ ถ้ายากมากฉันก็แค่ไม่กลับมาที่นี่อีกแล้วไง”

และในเวลานี้จู่ๆ ซีกวาก็เดินมาแย่งมีดไปจากมือเย่เฉิน “คุณชายครับ ผมเอง! ให้ผมเป็นคนฆ่าเขาก็ได้! ถ้าทำแบบนี้คุณชายก็จะไม่เป็นอะไรแล้ว!”

ถุย!

ซูมู่หลินถ่มน้ำลายใส่หน้าซีกวา “เรื่องที่ฉันมาที่นี่ ลูกน้องของฉันน่าจะรายงานตระกูลฉันไปหมดแล้ว ขอแค่ฉันเกิดเรื่อง พวกเขาก็พร้อมจะถือว่าเป็นฝีมือของเย่เฉิน เย่เฉินแกหนีไม่รอดหรอก! พวกแกทุกคนก็ต้องเดินตามเขาลงโลงไปด้วย!”

เย่เฉินชะงักไป

เขาสามารถระบายโทสะจัดแจงฆ่าหมอนี่ได้ จากนั้นก็หนีไปประเทศอังกฤษแล้วไม่บินกลับมาอีก

แต่ว่าพวกซีกวา หลิวเจิ้งคุนแล้วคนอื่นๆ ล่ะ?

ถ้าคนตระกูลซูคิดจะล้างแค้นคนพวกนี้แล้ว ไม่ว่าใครก็หนีไม่รอด

พวกเขาต่างก็มีภรรยา ลูกๆ ญาติผู้ใหญ่ มีครอบครัว

เห็นเย่เฉินลังเล จู่ๆ หลิวเจิ้งคุนก็แย่งมีดมาจากซีกวาแล้วฟันฉับลงขาซูมู่หลินทันที!

“อ๊าก! หลิวเจิ้งคุนแกอยากตายใช่ไหม! แกคิดว่าฉันไม่รู้นะ ว่าลูกสาวแกอยู่ไทย ลูกชายแกอยู่สิงคโปร์ ถ้าแกกกล้าแตะต้องฉัน ไม่ว่าจะลูกสาวหรือลูกชายของแกไม่มีใครรอดแน่!”

ซูมู่หลินตะโกนเสียงกร้าว

เย่เฉินใจหายวาบ หลิวเจิ้งคุนเป็นลูกน้องที่ใช้ได้ที่สุดที่เขามี คนปกติไม่มีทางรู้เรื่องเขา

แต่ซูมู่หลินคนนี้กลับรู้เรื่องหลิวเจิ้งคุนละเอียด กระทั่งที่อยู่ของลูกสองคนของเขาก็ยังรู้

แต่ว่าหลิวเจิ้งคุนกลับไม่หวาดกลัวแม้แต่น้อย “คุณชายเย่! ให้ผมเป็นคนลงมือระบายโทสะแทนคุณชายเถอะครับ ผมฆ่าเขาแล้วคุณชายก็รีบกลับอังกฤษไป ผมจะสู้ตายกับคนตระกูลซูอยู่ที่นี่เอง!”

ภาพที่เกิดขึ้นนี้กระทั่งซีกวาที่มองอยู่ก็ยังกังวลใจ “ท่านหลิวครับ ลูกสาวลูกชายของคุณ…”

หลิวเจิ้งคุนกล่าว “ผมมีชีวิตอยู่ทุกวันนี้เพราะคนตระกูลเย่ ชีวิตและทั้งที่ลูกชายและลูกสาวผมมีก็เพราะคนตระกูลเย่ ผม ไม่ กลัว!”

เย่เฉินมองภาพตรงหน้าอย่างซาบซึ้งใจ

คิดไม่ถึงว่าหลิวเจิ้งคุนจะเป็นคนภักดีขนาดนี้

เขามองออกว่าเย่เฉินลังเล เพราะไม่อยากจะทำให้พวกเขาต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย ดังนั้นจึงเป็นฝ่ายลงมือเองเพื่อช่วยระบายอารมณ์ให้เขา

และในตอนนี้เอง ซู่มูหลินก็เริ่มดูหวาดกลัวขึ้นมาบ้างแล้ว

แต่ว่าเย่เฉินกลับกล่าวว่า “วางมีดลงเถอะ”

“คุณชายเย่…” หลิวเจิ้งคุนมองเย่เฉิน

เย่เฉินตะโกนเสียงดัง “ฉันบอกให้วางมีดลง! เดี๋ยวนี้แม้แต่คำพูดฉันนายก็ไม่ฟังแล้วเหรอ?”

“ครับ!” หลิวเจิ้งคุนรีบวางมีดลงตรงหน้าซูมู่หลิน”

เย่เฉินมองซูมู่หลิน “ทำไมหมอนี่ต้องหาเรื่องฉัน ฉันเองยังไม่รู้เลย แล้วจะฆ่ามันตายง่ายๆ ได้ไง ซูมู่หลิน ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็สารภาพมา ฉันรู้ว่านายไม่มีทางทำไปเพราะหวังเจียเหยาสวยเฉยๆ หรอก”

ซูมู่หลินแสยะยิ้ม “นายอยากรู้เหรอ? ฉันบอกนายก็ได้ แต่ว่านายต้องคุกเข่าฟังนะ!”

ผลั่ก!

หลิวเจิ้งคุนจิ้มมีดลงบนขาของซูมู่หลินอีกแผล!

“อ๊าก! หลิวเจิ้งคุนแกจบเห่แน่ ฉันจะขยี้ลูกแกสองคนให้แหลก!” ซูมู่หลินกล่าวอย่างเคียดแค้น

โดนหลิวเจิ้งคุนแทงไปสองที ซูมู่หลินยังคงหัวแข็ง และเย่อหยิ่งเหมือนเดิม

“ดูแล้วไม้แข็งไม่น่าใช้ได้” เย่เฉินลอบกล่าว

ดังนั้นเย่เฉินจึงได้เปิดปาก “คลายเชือกที่มัดเขาไป”

“อะไรนะครับ? คลายเชือก? คุณชายหรือว่าคุณชายอยากจะปล่อยเขา?” หลิวเจิ้งคุนยังคงสับสน

เซียวมู่หลินหัวเราะร่วน “นายแกนี่ยังพอรู้เรื่องบ้าง ยังไม่รีบคลายเชือกให้ฉันอีก!”

หลิวเจิ้งคุนทำอะไรไม่ได้นอกจากคลายเชือกให้ชายตรงหน้าอย่างเสียไม่ได้

ซูมู่หลินได้รับอิสรภาพอีกครั้ง เขาค่อยๆ ชันตัวลุกขึ้น ขาเขายังมีเลือดไหล แต่เขาก็ไม่แยแส เป็นผู้ชายหัวแข็งทีเดียว

เย่เฉินเดินไปแล้วกล่าว “คุณชายซู เมื่อครู่ปู่ฉันพูดแล้วว่าคุณปู่นายเคยช่วยเขา ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ทายาทรุ่นสามของทั้งสองตระกูลเจอกัน ฉันมีสินน้ำใจจะมอบให้พวกนาย ไม่รู้ว่าปกติแล้วชอบทำกิจกรมบันเทิงอะไรบ้าง?​ บันจี้จัมพ์? สกี? หรือว่าดูคอนเสิร์ตดี? เดี๋ยวฉันให้ตั๋ว”

เมื่อได้ยินคำพูดเย่เฉินแล้ว หลิวเจิ้งคุนและซีกวาก็ตัวแข็งไป

ลูกพี่ของพวกเขาทำไมถึงได้พูดกับซูมู่หลินแบบถ่อมเนื้อถ่อมตัวแบบนี้นะ!

ไม่เพียงแต่เรียกเขาคุณชายซู ยังชวนเขาไปเที่ยว แล้วจะซื้อตั๋วให้ด้วย!

ซูมู่หลินระเบิดเสียงหัวเราะ “เย่เฉิน ทายาทที่เก่งที่สุดในรุ่นสามของตระกูลเย่วันนี้ดันมาชวนให้ฉันทำกิจกรรม! ฮ่าๆ ตระกูลเย่ของพวกเนายก็มีวันนี้ด้วยแฮะ”

ซูมู่หลินตบบ่าเย่เฉินแล้วกล่าว “เย่เฉิน ฉันน่ะไม่ชอบทำกิจกรรมติ๊งต๊องปัญญาอ่อนแบบพวกนาย อีพวกปีนเขาเล่นน้ำน่ะ ไม่ได้รู้เลยว่าอะไรที่มันน่าสนุก เอางี้แล้วกันฉันแนะนำให้เอาไหมล่ะ”

ประโยคนี้ของซูมู่หลินเป็นประโยคที่เย่เฉินกำลังรอพอดี

เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “งั้นคุณชายซูคิดว่าทัวร์อวกาศเป็นยังไง?”

หน้าซูมู่หลินเปลี่ยนสีทันที “อว…อวกาศเหรอ?”

ตอนที่ 273 สืบหาตัวตนที่แท้จริง!
ในเวลาไม่ถึงสองนาที เย่เฉินก็มาถึงโดยรถ Cadillac SUV คันหนึ่งพร้อมกับหลิวเจิ้งคุน

ชายหนุ่มคนเดิมลงจากรถแล้วมองเขา ใบหน้ายังคงแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มของคุณชายจอมเย่อหยิ่ง

“เย่เฉินดูแล้ว นายคงวางแผนล่อฉันเอาไว้นานแล้วสินะ นายแน่ใจว่าฉันจะต้องมาใชไหมล่ะ?”

เย่เฉินมองอีกฝ่าย “นายจะเดินมาของนายเอง หรือจะให้คนจับนายมา?”

ชายหนุ่มหัวเราะ “นายคงจะไม่คิดจริงๆ ใช่ไหมว่าจะจับฉันได้แบบนี้น่ะ? ฉันไม่ใช่พวกลูกเศรษฐีที่เหยาะแหยะแบบที่นายเคยเจอหรอกนะ นายนี่ก็วางแผนเอาไว้ใหญ่โตเชียวนะ แค่เพื่อจับฉัน ใช้รถตั้งเยอะแยะขนาดนี้ โชคดีที่ฉันเองก็มีแผนของฉันเหมือนกัน”

แล้วก็ได้ยินเสียงเฮลิคอปเตอร์ดังมาจากที่ไกลๆ ไม่นานนักที่มาของเสียงก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า

เย่เฉินรู้สึกไม่ชอบมาพากลทันที

ฮ.ลำดังกล่าวเริ่มบินต่ำ แล้วฮ.ลำนี้ก็ยิงธนูออกมา

ธนูดอกนั้นพุ่งปักลงบนหลังสิ่งกีดขวางตรงหน้าชายหนุ่มคนนั้นอย่างแม่นยำ

หลังจากนั้นเสียงโครมดังกึกก้อง แล้วรถพวกนั้นที่ขวางชายคนนั้นก็กลายเป็นเศษซากทันที!

“แม่งเอ้ย!”

ทุกคนตะลึงกันไปหมด

ชายคนนั้นกล่าวด้วยรอยยิ้ม “คนแซ่เย่ฉันไปก่อนนะ นายไม่มีทางจับฉันได้หรอกบอกให้ แล้วก็ไม่มีทางรู้ด้วยว่าฉันทำแบบนี้ไปเพราะอะไร ฮ่าๆ ฉันจะให้นายจมอยู่กับความทุกข์ไปตลอดชีวิต ฮ่าๆ!”

แล้วชายคนนั้นก็กลับรถอีกครั้งแล้วขับออกไป

“ตาม!”

ซีกวาคำรามก้อง แต่ว่าในตอนที่พวกเขากำลังจะสตาร์ทรถ ก็มีธนูอีกดอกปักลงตรงหน้าพวกเขา

จากนั้นเสียงโครมก็ดังขึ้นอีกครั้ง และแล้วพลุไฟก็ระเบิดออกมา

“คุณชายเย่ อาวุธของพวกเขาแข็งแกร่งเกินไป อีกอย่างพวกเขามีเครื่องบิน พวกเราสู้เขาไม่ได้ จะให้ทำยังไง?” หลิวเจิ้งคุนถาม

เย่เฉินกำหมัดแน่น เขาไม่มีทางอนุญาตให้ใครกล้าท้าทายเขาแล้วยังรอดตัวไปได้สบายๆ!

ฟางเชานอนกับหวังเจียเหยาเขาก็โดนจับตอนไป

หลิ่วอวี่เจ๋อยั่วยวนหวังเจียเหยาดังนั้นเขาถึงไม่สามารถมีลูกได้

ส่วนหมอนี่ถึงกับมีลูกกับหวังเจียเหยา จุดจบของหมอนี่ต้องอนาถกว่าทั้งสองคนก่อนหน้า!

แต่ว่าสถานการณ์ในตอนนี้นั้น อีกฝ่ายมีเครื่องบินคอยช่วยเหลือ ทั้งคนทั้งรถของเขาไม่สามารถจะตามไล่อีกฝ่ายได้เลย

ทันใดนั้นเองเย่เฉินก็นึกถึงของบางอย่างขึ้นมาได้ นั่นก็คือ UFO!

เป็นเพราะเขาช่วยเหอเหวินเจี้ยนเมื่อคราวก่อน เลยไปขอยืม UFO จาก ELON MUSK มา

และเพราะหมอนั่นติดเงินตระกูลเย่เป็นจำนวนมาก ดังนั้นหลังจากที่เย่เฉินยืมมาแล้วจึงไม่คืนอีกฝ่าย

อีกฝ่ายเอาแต่โทรหาเขาเพื่อขอคืน เพราะเจ้าจานบินนี้ไม่ได้ราคาถูกๆ มันมีสมรรถนะในการบินและการพรางตัวชั้นยอด ไม่ใช่เป็นแค่ของเลียนแบบจานบินเฉยๆ

“ฮึ นายมีฮ. แล้วเจ๋งนักหรือไง? ฉันมี UFO เว้ย!”

UFO ถูกเย่เฉินซ่อนเอาไว้ในโกดังใต้วิลล่าที่เหมยกุยหยวน เย่เฉินกลับไปที่นั่นอย่างรวดเร็วแล้วก็เปิดเครื่อง

“คุณชายครับผมเอง!”

หลิวเจิ้งคุนเป็นฝ่ายขอออกหน้าเอง

เย่เฉินกล่าว “นายควบคุมมันไม่ได้หรอก ฉันเอง นายไปบอกให้พี่น้องที่อยู่ถนนด้านหน้าคอยแจ้งตำแหน่งของหมอนั่นกับฉันตลอดเวลา”

เย่เฉินควบคุม UFO ให้บินขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว

เขาที่เป็นลูกหลานตระกูลเย่ เขาต้องร่ำเรียนทุกอย่างไม่ว่าจะขับรถ ขับเครื่องบิน ดังนั้นควบคุมเจ้านี่ง่ายจะตายไป

ถ้าหากว่าคนเคยขับ tesla นั่งในเจ้านี่จะรู้สึกคุ้นตา

ทั้งวิธีการควบคุม จอดภาพ หน้าจอแสดงผล ล้วนแต่เหมือน Tesla อยู่หลายส่วน

เย่เฉินควบคุมเจ้า UFO แล้วให้ล็อคเป้าหมายไปที่ชายหนุ่มคนนั้นอย่างรวดเร็ว

ความเร็วของตัวรถอย่างมากก็น่าจะแค่ 100 กม.ต่อชั่วโมง ซึ่งในตัวเมืองไม่สามารถขับได้เร็วขนาดนั้น ไม่มีทางเร็วสู้ UFO ได้เลย

แล้วเสียงเพล้งก็ดังขึ้น UFO ที่เย่เฉินขับนั้นพุ่งตรงเข้าด้านหน้ารถของชายคนนั้นจังๆ

“เชี่ย!”

ทันใดนั้นเองเขาก็เห็นโดรนรูปทรงเหมือน UFO ปรากฏขึ้นตรงหน้า ชายคนนั้นตื่นตระหนกแล้วเหยียบเบรคอย่างรวดเร็ว!

โครม!

รถยังคงพุ่งปะทะกับโดรนของเย่เฉินอยู่ดี ลูกโป่งนิรภัยระเบิดออกมา ชายหนุ่มเองที่อยู่ในรถก็โดนแรงปะทะเข้าจังๆ จนหมดสติไป

……

ยี่สิบนาทีต่อมา ณ โกดังใต้ดินของวิลล่าเหมยกุยหยวน

โครม!

ซีกวาสาดน้ำเย็นเข้าใส่หน้าของชายคนนั้น

ในตอนนี้ชายคนนั้นโดนมัดบนเก้าอี้จนขยับไปไหนไม่ได้

เมื่อครู่ชายผู้นั้นขับรถด้วยความเร็วอย่างน้อย 110 กม. ต่อชั่วโมงชนเข้ากับ UFO ของเย่เฉินโดนที่ไม่ได้คาดเข็มขัดด้วยซ้ำไป

หากเป็นคนธรรมดาคิดว่าตอนนี้น่าจะต้องไปโรงพยาบาลแต่ว่าร่างกายเขาอึด

น้ำถังเดียวก็มากเพียงพอจะทำให้เขาได้สติกลับมา

หลังจากที่ตื่นแล้ว ในครรลองสายตาแรกของชายคนนั้นก็ปรากฏภาพเย่เฉิน

เย่เฉินทรุดตัวนั่งลงตรงข้ามเขา สูบบุหรี่แล้วมองเขา

“เย่เฉิน…” ชายหนุ่มเรียกชื่อเขาอีกครั้ง

เย่เฉินกล่าว “ว่ามาสิ นายรู้จักฉันได้ไง แล้วมีความแค้นอะไรกับฉันกันแน่?”

หมอนั่นไอแค่กๆ แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฮ่าๆ ฉันไม่ได้แค้นอะไรนาย ฉันแค่เห็นว่าเมียนายสวยดีอยากนอนด้วยก็แค่นั้นเอง ทำไมหรอ?”

เพี้ยะ!

ซีกวาฟาดหน้าชายคนนั้น “อยากตายหรือไง!”

เย่เฉินโยนบุหรี่ลงบนพื้น แล้วกล่าวเสียงเย็นชา “ตอนเขาเลย”

“ครับ”

ซีกวาหยิบมีดขึ้นมาทันที

และในทันใดนั้นเองชายคนนั้นก็หัวเราะไม่ออก เขาเริ่มลนลาน “เย่เฉิน! แกกล้าแตะต้องฉันเหรอ! ฉันเป็นคนตระกูลซูจากเมืองหลวงเลยนะ! แกไปเอาความกล้ามาจากไหนถึงมาแตะต้องฉัน!”

เย่เฉินไม่ค่อยรู้จักพวกตระกูลใหญ่ๆ ในประเทศนี้เท่าไหร่ เขามองหลิวเจิ้งคุน “ตระกูลซูอะไรนี่ยิ่งใหญ่มากเลยเหรอ?”

หลิวเจิ้งคุนตอบ “ครับ ตระกูลซูแห่งเมืองหลวง ตระกูลหลิ่วแห่งเทียนไห่ ล้วนแต่เป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงอย่างมาก”

“ถุย!” ชายคนนั้นหัวเราะเสียงเย็น “ตระกูลหลิ่วแห่งเทียนไห่อะไรกล้าเทียบกับตระกูลซูของฉันได้ยังไง! ถ้าฉันอยากจะบี้ไอ้ขยะหลิ่วอวี่เจ๋อกับหลิ่วเฟิ่งนั้นง่ายเหมือนบี้มดปลวกเลย!”

เย่เฉินมองเศรษฐีแซ่ซูคนนี้ “นายคิดว่านายเป็นคนตระกูลซูแล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรนายเหรอ? นายรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร”

ชายแซ่ซูคนนั้นหัวเราะ “ฉันต้องรู้อยู่แล้ว! นายคือเย่เฉิน! ทายาทรุ่นที่สามของตระกูลเย่ คนในรุ่นนายมีกันเจ็ดคน นายเป็นทายาทคนที่สาม! มีพี่ชายสองคน น้องสาวสี่คน! ”

ทันใดนั้นเองเย่เฉินก็ลนลาน คิดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนี้จะรู้เรื่องพี่น้องของเขาอย่างละเอียด!

ผู้ชายแซ่ซูกล่าวต่อ “ไม่เพียงเท่านี้ ฉันยังรู้ว่าคุณปู่นายชื่อเย่ฉงไห่! ตอนนี้เขาอยู่ที่เมือง Hempstead ในประเทศอังกฤษ”

เย่เฉินตกใจอีกครั้ง ตระกูลเย่ถือเป็นตระกูลที่ค่อนข้างลึกลับ และในประเทศนี้มีคนจำนวนไม่มากที่รู้ชื่อจริงของคุณปู่ด้วยซ้ำ

แต่ว่าคนผู้นี้กลับรู้เรื่องคนในบ้านเย่เฉินขนาดนี้!

เย่เฉินรีบโทรหาคุณปู่เขาทันที

“คุณปู่ครับ ผมเจอพ่อแท้ๆ ของลูกสาวหวังเจียเหยาแล้วครับ เป็นคนตระกูลซูจากเมืองหลวงน่ะครับ อายุพอๆ กับผม” เย่เฉินรายงาน

เย่ฉงไห่กล่าว “เขาน่าจะเป็นรุ่นที่สามของตระกูลซู ถ้าฉันจำไม่ผิดรุ่นสามของพวกเขามีลูกชายแค่สองคน คนหนึ่งชื่อซูมู่หลิน อีกคนชื่อซูมู่ชิว”

“คุณปู่ครับ พวกเราไม่ค่อยถูกกับพวกเขาใช่ไหมครับ? หมอนี่รู้เรื่องทั้งหมดของที่บ้านเราเลย รู้ยันที่อยู่ของคุณปู่ ผมเลยคิดว่าหมอนี่เอาไว้ไม่ได้”

เย่เฉินกล่าวเสียงเย็น ในดวงตาฉายแววอำมหิต!

แต่ใครจะรู้เย่ฉงไห่กล่าวอย่างรีบร้อน “เฉินเอ๋อร์ หลานจะแตะต้องคนตระกูลซูไม่ได้!”

ตอนที่ 272 เป็นผู้ชายที่ไม่ธรรมดา!
เย่เฉินแฝงตัวอยู่ในวิลล่านี้ตั้งแต่แรก เขารอคอยช่วงเวลานี้มานานแล้ว!

หลังจากถีบประตูห้องแล้วเย่เฉินก็รีบเปิดไฟใหญ่ของห้องนอน เพื่อให้เขาได้เห็นตำแหน่งที่ชัดเจนของชายหนุ่ม

แต่ไม่ได้เป็นแบบที่หวังเจียเหยาพูดเอาไว้ที่ว่าหน้าตาไม่หล่อแต่ก็ไม่อัปลักษณ์ ผู้ชายคนนี้หน้าตาสวย สวยแบบเหมือนผู้หญิง มองผ่านๆ เหมือนผู้หญิงเลยทีเดียว

หนำซ้ำเขายังไว้ผมยาวไม่ใช่ผมสั้นแบบที่หล่อนว่า

ซึ่งแน่นอนว่าปีที่แล้วเขาอาจจะผมสั้น แล้วเพิ่งจะมาไว้ผมยาวเอาในปีนี้

ทันใดนั้นเองเย่เฉินก็รู้สึกได้ในทันทีว่าชายคนนี้หน้าตาคุ้นๆ หน้าตาเหมือนใครบางคน แต่ว่าเขาไม่เคยเจอหมอนี่จริงๆ

คนผู้นี้อาจจะไม่ใช่ศัตรูของเขา

“เย่เฉินเหรอเนี่ย?”

เมื่ออีกฝ่ายเห็นเย่เฉินปรากฏตัวขึ้น เขามีท่าทีเหลือเชื่ออย่างเห็นได้ชัดแล้วรีบปีนลงมาจากเตียง

เย่เฉินมองชายคนดังกล่าวด้วยแววตาเย็นชา แล้วกล่าวเสียงเย็น “ไอ้หนุ่ม วันนี้แหละวันตายแก!”

ชายคนนั้นอายุไม่ต่างกับเย่เฉินเท่าไหร่ แค่มองก็รู้ว่าเขาเป็นลูกเศรษฐี แต่ในเมื่อเขาท้าทายตนเองขนาดนี้ เย่เฉินก็ไม่มีเหตุผลอะไรจะปล่อยหมอนี่!

ทว่าคนอ่อนวัยกว่าผู้นี้กลับไม่ลนลานแต่กลับหัวเราะคิกคัก “ฮ่าๆ ฉันไม่สนใจหวังเจียเหยาคนนี้แล้ว ลาก่อน!”

พูดจบชายคนดังกล่าวก็ยื่นมือมาอุ้มลูกชายของเย่เฉินกับหวังเจียเหยา

“อยากตายหรือไง!”

เย่เฉินปลดนาฬิกาข้อมือซ้ายแล้วโยนใส่ผู้ชายคนนั้นทันที!

ถ้าวินาทีแรกที่ผู้ชายคนนี้เห็นเย่เฉินแล้วกระโดดหน้าต่างหนีไป

อย่างนั้นแล้วด้วยความสามารถในการปีนตึกสามชั้น เขาย่อมมีโอกาสจะหนีไปทันทีที่รู้ตัว

แต่ชายคนนี้ใจกล้าอยากจะเอาตัวเด็กไปทั้งๆ ที่อยู่ต่อหน้าเย่เฉิน เขานี่มันไม่รู้จักประมาณตัวเองจริงๆ!

“ตัวเองยังเอาตัวเองจะไม่รอด ยังมีหน้าจะเอาตัวเด็กไปอีก!”

ทว่าสิ่งที่ทำให้เย่เฉินประหลาดใจก็คือเมื่อนาฬิกาของเขาลอยเข้าหน้าอีกฝ่าย แต่เขากลับสามารถปัดมันลงพื้นได้อย่างรวดเร็ว!

“อะไรเนี่ย?”

เย่เฉินประหลาดใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าหมอนี่จะเร็วได้ขนาดนี้!

โดยปกติแล้วคนธรรมดาๆ จะไม่อาจปัดป้องนาฬิกาที่เย่เฉินโยนออกไปได้!

แต่ว่าหลังจากที่เย่เฉินโยนนาฬิกาไปแล้วก็ไม่ได้อยู่ว่างๆ แต่ตัวเขาเองก็โผตามไปด้วยแล้วลงไม้ลงมือ!

โครม! โครม! โครม!

ชายคนนั้นโดนหมัดของเย่เฉินไปสองที แล้วโดนเขาเตะไปอีกที ทำให้หมอนั่นไม่สามารถอุ้มเด็กไปได้

“น่ารำคาญ!”

ชายคนนั้นหัวเสีย

ทว่าเย่เฉินกลับตกตะลึง หมอนี่ยังอดทนอยู่ได้แม้จะโดนหมัดและฝ่าเท้าของเขาเข้าไป หมอนี่อึดมากทีเดียว!

เย่เฉินเกือบโดนรูปลักษณ์หน้าตาที่ติดจะสวยของผู้ชายคนนี้หลอกเข้า ถึงแม้หมอนี่จะหน้าหวานแต่ร่างกายแข็งแกร่ง แค่ดูก็รู้แล้วว่าเขาเป็นคนที่ฝึกซ้อมการป้องกันตัว

เย่เฉินไม่กล้าประมาท เขาเตะซ้ำอีกที

โครม!

ชายหนุ่มถูกเย่เฉินเตะจนเซไปที่ขอบหน้าต่าง จากนั้นเขาก็กระโดดออกนอกหน้าต่างทันที

เย่เฉินเดินตามมาที่ของหน้าต่าง เห็นผู้ชายคนนั้นกระโดลงพื้นด้วยท่าทางคล่องแคล่ว เขาตีลังกาหนึ่งรอบแล้วชันตัวลุกขึ้น

แล้วเขาก็ลุกขึ้นทันทีด้วยท่าทางปราดเปรียว ดูแล้วไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย

ชายหนุ่มแหงนหน้าขึ้นมองเย่เฉินที่อยู่ชั้นที่สาม เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม “เย่เฉินเก่งใช้ได้นี่ เสียดายวันนี้ฉันรีบ คราวหน้าฉันจะมาใหม่!”

พูดจบชายหนุ่มก็เร้นตัวหายไป

แต่เขายังไม่ทันได้ไปไหน แต่วิลล่าที่เคยมืดสนิทจู่ๆ ก็มีแสงไฟสว่างวาบขึ้นมา!

ซึ่งเป็นคนของหลิวเจิ้งคุนพอดี!

“เหอะ”

เย่เฉินแค่นเสียงดูถูก หมอนี่ยังคิดว่าตัวเองยังจะรอดอีกเหรอ

ถ้าหากว่าเย่เฉินไม่จัดแจงให้คนมาซุ่มดู ในวินาทีที่ผู้ชายคนนี้กระโดดออกจากหน้าต่าง เย่เฉินคงจะกระโดดตามลงไป จะมีอารมณ์มายืนฟังคำพูดหมอนั่นอย่างใจเย็นอยู่แบบนี้ได้ยังไง?

เย่เฉินหมุนตัวเดินลงจากด้านบนเพื่อเก็บกวาด

เขาคิดว่าตอนที่เขาลงไปด้านล่าง คนของหลิวเจิ้งคุนก็น่าจะจัดการจับหมอนั่นแล้ว

“เย่เฉิน ฉันกลัวจังเลย โชคดีที่นายอยู่ด้วย…”

หวังเจียเหยาผวาคว้ามือเขา

เย่เฉินหัวเราะเสียงเย็น “กลัวเหรอ? ผมไม่เห็นว่าคุณจะกลัวตรงไหนเลย ก่อนนี้คุณบอกว่าเขาหน้าตาเฉยๆ เหอะๆ หน้าตาหมอนี่ถ้าไปประกวดผู้ชายหล่อน่าจะติดอันดับหนึ่งในสิบได้เลยล่ะมั้ง?”

หวังเจียเหยากัดริมฝีปากแล้วกล่าว “ก็ฉันกลัวว่านายจะหึงนี่นา…อีกอย่างฉันก็ไม่ได้รู้สึกว่าเขาหล่อจริงๆ สาวแตกไม่ไหว ทั้งแต่งหน้าทั้งใส่ตุ้มหู หล่อไม่ถึงหนึ่งในสิบของนายเลย! ฮึ ผมไม่เชื่อคำพูดของคุณแม้แต่คำเดียว”

เย่เฉินสะบัดมือหวังเจียเหยาทิ้งแล้วเดินไปด้านหน้า

หวังเจียเหยาเองก็เป็นกังวลใจ หล่อนจึงมองดูสถานการณ์ผ่านทางหน้าต่าง

เมื่อชายหนุ่มหน้าตาน่ามองคนนั้นพบว่าตนเองโดนคนหลายสิบคนล้อมเอาไว้ ใบหน้ายังคงแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มอย่างมั่นอกมั่นใจในตัวเอง

“เก่งนี่เย่เฉิน ที่แท้ก็รู้นานแล้วว่าฉันจะมาที่นี่ ถึงได้วางกับดักไว้ดักฉัน” ชายคนนั้นลอบกล่าวกับตัวเอง

ซีกวาตะโกนใส่เขา “รีบคุกเข่าลงซะแล้วอย่าขยับ!”

ชายคนดังกล่าวหัวเราะ “บอกให้ฉันคุกเข่าเหรอ? ฮ่าๆ พวกลูกกระจ๊อกอย่างแกไม่ควรได้รับเกียรตินั้น!”

เมื่อเห็นชายหนุ่มล้วงเอาขวดสีเขียวทหารออกมาจากในเสื้อ แล้วดึงสายชักโยนมาทางพวกซีกวา!

“ทุกคนระวัง!”

ซีกวาร้องเสียงหลง ตอนแรกคิดว่าเป็นระเบิดมือ แต่ที่จริงแล้วเป็นแค่ระเบิดควัน

แล้วกลุ่มควันสีเหลืองก็ผุดขึ้นมาไม่หยุด ควันคละคลุ้งลอยขึ้นกลางอากาศอย่างรวดเร็วจนทำให้คนตกใจ!

แต่ในตอนที่รอเย่เฉินลงมานั้น ลูกน้องของเขาก็ตกอยู่ในความวุ่นวาย ไอกันไม่หยุด

หลิวเจิ้งคุนเดินออกมาจากกลุ่มควันอย่างยากเย็น แล้วไปชนกับเย่เฉินเข้า

“ขอโทษครับ คุณชายเย่!”

เย่เฉินถาม “หมอนั่นล่ะ?”

หลิวเจิ้งคุนกล่าว “เมื่อครู่หมอนั่นโยนระเบิดควันใส่พวกเรา ตอนนี้น่าจะหนีไปแล้ว แต่คุณชายเย่ไม่ต้องกังวล มีแต่คนของเราอยู่รอบๆ วิลล่า เขาหนีไม่รอดหรอกครับ”

“อืม”

เดิมเย่เฉินจัดวางคนไว้ทั่วเพียงแต่เขาคาดไม่ถึงว่าจะได้ใช้ครบทุกอย่างที่วางแผนไว้

เขายังคิดว่าจะจัดการอีกฝ่ายได้ตั้งแต่ในห้องนอนแล้วด้วยซ้ำไป

หลิวเจิ้งคุนเตือนเขา “เขาพกระเบิดควันติดตัว เขาน่าจะมีอาวุธอย่างอื่นอีก ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ”

เย่เฉินกล่าว “เขามีฝีมือมากเลยล่ะน่าจะเคยอยู่ในกองทัพมาก่อน”

“กำชับคนที่อยู่รอบๆ ด้วยว่าให้เฝ้าทุกทางเข้าออกวิลล่า”

“ครับ!”

และในเวลานี้เองชายคนนั้นแอบออกนอกวิลล่าได้แล้ว ใบหน้าฉายแววยินดี “หึหึเย่เฉิน ไอ้ชั่ว คิดว่าจะจับฉันเรอะ? ตอนฉันเล่นซ่อนแอบกับเสือดาวในเกาะร้างตอนนั้นแกอยู่ไหนก็ไม่รู้! กล้าเรียกฉันว่าไอ้หนุ่มงั้นเหรอ ไอ้สวะ คราวหน้าฉันจะซ้อมแกเอาหนักๆ เลย!”

ขณะที่พูดชายหนุ่มคนนั้นเห็นรถคันหนึ่งขับมาเขาจึงโบกรถ

เมื่อรถจอดลงชายหนุ่มก็ลากตัวคนขับแท็กซี่ออกมาจากรถ

“นี่คุณทำอะไรน่ะ? คุณจะไปไหน เดี๋ยวผมไปส่ง” คนขับกล่าว

ชายหน้าตาดีคนนั้นมีเรี่ยวแรงมหาศาลเกินคนทั่วไป เขาโยนคนขับแท็กซี่ไว้ที่ข้างทาง “คงไม่ต้องให้นายไปส่ง อีก 20 นาทีก็ค่อยลองๆ หารถเอาแล้วกัน”

ชายหนุ่มขับรถออกจากที่นี่ไปอย่างรวดเร็ว

ทว่าเพิ่งจะออกไปได้ไม่ถึงหนึ่งนาที ชายหนุ่มก็พบว่าด้านหน้ามีรถจอดเรียงรายขวางถนนเอาไว้

“แม่งเอ้ย! ปิดถนนหมดแล้ว เย่เฉินเก่งนี่!”

ชายหนุ่มกลับรถอย่างรวดเร็ว ตั้งใจว่าจะออกอีกทาง

แต่ว่าในเวลานี้เองรถหลายสิบคันขับตรงมาหาเขา แล้วล้อมรถเขาเอาไว้!

ตอนนี้ต่อให้มีปีกเขาก็ยากจะหนีรอดแล้ว!

ตอนที่ 271 บิดาผู้ให้กำเนิดปรากฏตัวขึ้น!
เมื่อเห็น ศจ.ก่วนโทรมา เย่เฉินก็ประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็รีบรับสายอีกฝ่าย

“ศจ.ก่วน”

“คุณชายเย่”

เสียงของศจ.ก่วนฟังดูร้อนรนและลนลานอย่างเห็นได้ชัด!

“คุณชายเย่ คุณนี่มองเห็นเหตุการณ์ล่วงหน้าเหมือนตาเห็นเลย!” ศจ.ก่วนหอบหายใจถี่กระชั้น

เย่เฉินถาม “ว่ายังไง?”

ศจ.ก่วนกล่าว “เมื่อครู่ตอนผมเลิกงานกำลังจะขับรถกลับบ้าน เพิ่งขึ้นรถก็ถูกคนคลุมหัวแล้วเอาตัวผมไป คนนั้นยังถามผมเรื่องลูกของคุณกับหวังเจียเหยาด้วย!”

“แล้วคุณตอบว่ายังไง?” เย่เฉินถามต่อ

ศจ.ก่วนตอบ “ผมก็ทำตามที่คุณเย่สั่งเอาไว้เลย ตอนแรกๆ ผมไม่ยอมตอบ บอกเขาไปว่าจะเปิดเผยความลับของลูกค้าไม่ได้ ต่อมาพวกเขาก็เอามีดมาขู่ผม ผมเลยบอกว่าเด็กผู้หญิงเป็นลูกของคุณ แต่เด็กผู้ชายไม่ใช่”

เย่เฉินหัวเราะ เป็นเหมือนที่เขาคาดการณ์ไว้จริงๆ

ส่วนการจัดงานเลี้ยงครบรอบเดือน ‘หวังเจียอินกับเย่เจียเยว่’ ที่อวิ๋นโจวก็ทำไปเพื่อเรียกร้องความสนใจจากคนๆ นั้นเท่านั้น อีกเดี๋ยวเขาจะต้องสืบข่าวแน่ๆ ว่าสรุปแล้วลูกชายใช่ลูกเขาจริงๆ หรือเปล่า

“ทำดีมาก” เย่เฉินชมเชย

ศจ.ก่วนถามด้วยน้ำเสียงที่ยังลนลานอยู่ “คุณเย่ เขาจะยังมาหาเรื่องผมอีกไหม ผมชักจะกลัวขึ้นมาแล้ว”

เย่เฉินกล่าวพลางระบายยิ้ม “คุณสบายใจได้เลย เขาไม่น่าจะไม่มีโอกาสไปหาเรื่องคุณแล้วล่ะครับ”

วางสายแล้วเย่เฉินก็รีบหันไปสั่งหลิวเจิ้งคุนกับซีกวาทันที “หมอนั่นติดกับแล้ว รีบบอกพี่น้องทุกคนให้ทำตามแผนได้เลย ไล่ตามจับหมอนั่นได้เลย”

“ครับ!”

หลิวเจิ้งคุนกับซีกวาตื่นเต้นอย่างมาก

พวกเขาวางคนไว้ทั่วอวิ๋นโจวเพื่อตามจับผู้ชายคนนั้น

หลังจากสี่ทุ่มคืนนี้ รถแท็กซี่ รถรับจ้างทั้งอวิ๋นโจวต่างก็เป็นคนของเย่เฉินทั้งนั้น

ขอแค่หมอนั่นเรียกรถหรือขับรถ หมอนั่นก็จะโดนคนของเย่เฉินขวางเอาไว้ในบนถนน!

อีกอย่างเย่เฉินเดาว่าเป็นไปได้อย่างมากว่าผู้ชายคนนั้นจะไปหาหวังเจียเหยา ดังนั้นเขาจะต้องแอบกลับมาที่วิลล่าของตนเองหลังจากที่หวังเจียเหยากลับบ้านไปแล้ว

แม้แต่หวังเจียเหยาเองก็ไม่รู้เรื่องนี้

และในเวลาเดียวกันพวกหลิวเจิ้งคุนเองก็จัดแจงเปลี่ยนยาม รปภ. และพนักงานทั้งหมดในวิลล่าให้กลายเป็นคนของเขา

พวกเขาเตรียมทั้งหมดนี้เอาไว้เพื่อรอให้ชายหนุ่มคนนั้นติดกับ!

เที่ยงคืน หวังเจียเหยาปิดไฟที่บริเวณชั้นสาม เพื่อเตรียมตัวเข้านอน

ทั้งวิลล่าตกอยู่ในความเงียบและความมืด

เวลาสองชั่วโมงผ่านไป ทั้งในและนอกวิลล่ากลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น

ทว่าในตอนตีสอง จู่ๆ ลูกสาวของหวังเจียเหยาก็ร้องจ้า

หลังจากที่หวังเจียเหยาเป็นแม่คนแล้ว ก็ไม่เคยได้นอนดีๆ ในตอนกลางคืนเลยสักครั้ง

หลังจากที่ได้ยินเสียงร้องไห้แล้ว หวังเจียเหยาก็รีบร้อนปิดไฟหัวเตียง ทำให้บริเวณห้องนอนชั้นสามมีแสงไฟสลัวๆ ออกมา

เมื่อเห็นบุตรสาวร่ำไห้ หวังเจียเหยาก็รีบร้อนอุ้มลูกขึ้นมาแล้วปลอบโยน “แม่หนูน้อยของแม่ กลางคืนกลางค่ำร้องไห้อะไรกัน ลูกดูสิพี่ชายหนูหลับปุ๋ยเลย มีแต่หนูเนี่ยนี่ชอบร้องไห้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกรรมพันธุ์จากพ่อของลูกหรือเปล่า!”

หวังเจียเหยามองบุตรสาว แล้วอดนึกถึงพ่อผู้ให้กำเนิดของลูกสาวไม่ได้

“ไม่รู้ว่าตอนนี้ผู้ชายคนนั้นจะเป็นยังไงบ้าง…”

ในขณะที่กำลังคิดเพลินๆ นั้นจู่ๆ หวังเจียเหยาก็สัมผัสได้ถึงลมที่พัดโชยเข้ามา

หน้าต่างที่ควรจะปิดอยู่ทำไมถึงมีลมพัดโชยเข้ามาได้นะ?

หวังเจียเหยารีบเดินไปดูที่หน้าต่างอย่างรวดเร็ว แล้วหล่อนก็ต้องตกใจ!

เมื่อเห็นเงาคนผู้หนึ่งถีบกระจกแล้วพุ่งพรวดเข้ามา!

“กรี๊ด!”

หวังเจียเหยาตกใจจนอุทานออกมาเสียงดัง

ทว่าภาพที่คุ้นตาก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

เงาคนปีนเข้ามาแล้ววิ่งไปหาหวังเจียเหยาอย่างรวดเร็ว เขาสวมกอดหล่อนเอามาพลางกล่าว

“ชู่ว อย่าร้องสิ ผมเอง”

หวังเจียเหยาหันมามอง แล้วอาศัยแสงไฟจากหัวเตียงมองหน้าชายคนดังกล่าว

คนผู้นี้ก็คือบิดาผู้ให้กำเนิดของเด็กหญิงในอ้อมแขนหล่อน!

ถึงแม้ว่าหวังเจียเหยาจะไม่กลัวเขาแต่ก็ยังมีท่าทีระแวดระวัง “นายนี่เอง? นายมาทำไม?”

เมื่อเห็นหญิงสาวในอ้อมแขน ชายคนนั้นก็อดก้มลงไปจุมพิตหล่อนไม่ได้ “ที่รัก ไม่เจอกันตั้งหนึ่งปี คุณนี่ยังสวยเหมือนเดิม คิดถึงผมบ้างหรือเปล่า?”

หวังเจียเหยาแค่นเสียง อยากจะสลัดเขาให้พ้น แต่ชายหนุ่มนั้นมีแรงมากกว่า หล่อนจึงสลัดเขาไม่หลุด

“ฮึ นายยังมีหน้ามาถามอีกนะ นายรู้ไหมว่าเพราะนาย ทำให้ฉันโดนผัวเก่าล้างแค้นจนมีสภาพแบบไหนแล้วเนี่ย! ตระกูลหวังของพวกเราตอนนี้ใกล้จะล้มละลายแล้ว”

ชายหนุ่มไม่มีท่าทีเหมือนว่าจะเห็นใจหญิงสาวแม้แต่น้อย เขากล่าว “ผมให้เงินคุณไปพันล้านแล้วไม่ใช่หรือไง? ตระกูลหวังล้มละลายก็ล้มละลายไปสิคุณมีเงินก็น่าจะใช้ได้แล้วนี่นา”

หวังเจียเหยากล่าว “นายยังจำเรื่องที่นายเคยรับปากฉันได้ไหม? ว่าถ้าฉันมีลูกชายให้นาย นายจะให้เงินฉันอีกพันล้าน”

ชายหนุ่มหัวเราะร่วน “จำได้สิ แล้วมีลูกชายให้ผมจริงหรือเปล่า?”

หวังเจียเหยาชี้ไปที่ทารกที่กำลังหลับปุ๋ย “นี่ไงลูกชายคุณน่ะ”

ชายหนุ่มอายุน้อยจ้องทารกที่กำลังหลับสนิทไม่วางตา ใบหน้าฉาบด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข

“ฮ่าๆ ใช้ได้เลย หน้าตาเหมือนผมเลย พ่อแม่รู้เข้าน่าจะดีใจ”

ในตอนที่ชายหนุ่มยื่นมือมาจะอุ้มเขา แต่หวังเจียเหยากลับปราดเข้ามาขวาง

“อย่าแตะต้องลูกชายฉัน นายจะทำอะไร”

อีกฝ่ายกล่าว “ลูกชายผม ผมก็ต้องเอาตัวเขาไปสิ วันนี้ที่มาก็เพราะจะมารับตัวเขาไป”

ทันทีที่หวังเจียเหยาได้ยินว่าเขาจะเอาตัวลูกชายของตนเองกับเย่เฉินไป ก็ปราดเข้าไปขวางทันที “ไม่ได้ เด็กคนนี้คือลูกฉันไม่ใช่ลูกนาย ฉันไม่ให้นายเอาลูกฉันไปแน่ๆ!”

อีกฝ่ายยิ้มอย่างมั่นใจ “คุณคิดว่าคุณขวางผมได้เหรอ?”

หวังเจียเหยารู้ดีว่าผู้ชายคนนี้เป็นเหมือนเย่เฉิน เขามีความสามารถพอตัว ผู้ชายทั่วไปเอาชนะเขาไม่ได้ อย่าว่าแต่ผู้หญิงอ่อนแออย่างหล่อนเลย

หวังเจียเหยาจึงกล่าว “ลูกของคุณ คุณเอาไปได้ แต่ว่าเอาเงินพันล้านมาก่อน”

ตอนนี้ตระกูลหวังกำลังจะล้มละลาย หวังเจียเหยาขาดแคลนเงินทองอย่างยิ่ง หล่อนไม่อาจพลาดโอกาสทองแบบนี้ไปได้

ชายอ่อนวัยกล่าว “ผมให้เงินคุณแน่ แต่ผมต้องได้ตัวเด็กไปตรวจ DNA ก่อน พอตรวจ DNA แล้วรู้ว่าเด็กเป็นลูกผมจริงๆ ผมให้เงินคุณแน่ คุณก็รู้นี่ว่าที่บ้านผมเป็นยังไง กะอีแค่เงินพันล้านผมไม่เบี้ยวหรอกน่า”

พูดจบชายคนนั้นก็อุ้มเด็กเตรียมจะจากไป

“เดี๋ยว!”

จู่ๆ หวังเจียเหยาก็เรียกชายคนนั้นเอาไว้

แววตาหล่อนฉายแววออดอ้อน ขณะที่ใบหน้างดงามกระเง้ากระงอด “นายนี่มันใจร้ายจริงๆ ไม่เจอกันตั้งหนึ่งปี ฉันท้องลูกของนายมาตั้งสิบเดือนแถมไม่พอยังมีลูกชายให้นายอีก นายเจอฉันอีกครั้งแต่นายยังไม่ยอมเหลือบแลมองฉัน จะอุ้มลูกหนีไปเลยหรือไง เชอะ!”

เมื่อเห็นหวังเจียเหยาออดอ้อน ชายหนุ่มก็วางเด็กทารกลงแล้วเข้าใกล้เรือนร่างแบบบางอย่างอดไม่ได้ เขาปิดตาและเริ่มดมฟุดฟิด “อื้ม หอมจังเลย ยังเป็นน้ำหอม Chanel No.5 ที่คุ้นเคยเหมือนเดิม”

แล้วเขาก็มองไปรอบๆ “การออกแบบของที่นี่เหมือนกับเมื่อก่อนเป๊ะเลย เหอะๆ เรามารำลึกถึงช่วงเวลาสนุกๆ ของเราเมื่อปีก่อนกันเถอะ!”

พูดจบเขาก็โผเขาหาหวังเจียเหยา!

และในเวลานี้เองเย่เฉินก็ถีบประตูพรวดเข้ามาพอดี!

ตอนที่ 270 เจอหลิ่วหรูซืออีกครั้ง!
เพี้ยะ!

หวังเจียเหยาที่นานวันยิ่งมีสภาพของคุณนายเศรษฐีสะบัดฝ่ามือใส่หน้าหม่าเสินอย่างสะใจ

ในสายตาเขาเมื่อปีก่อนหวังเจียเหยายังเป็นเหมือนเด็กน้อยที่ไม่รู้ความอยู่เลย

แต่ปีนี้หลังจากที่แต่งงานมาสามครั้ง หวังเจียเหยาก็เริ่มกลายเป็นหัวหน้าครอบครัวตระกูลหวัง อยากตบใครหล่อนก็ตบคนนั้น

หลังจากที่หวังเจียเหยาคลอดลูกแล้วตัวสูงขึ้นมา 1.5 ซม.ซึ่งนี่เป็นช่วงเวลาอัศจรรย์ที่ผู้หญิงจะตัวสูงขึ้น

หล่อนยืนตรงหน้าหม่าเสิน กล่าวอย่างวางท่า “ตระกูลหวังของเราจะตกต่ำยังไง คนแบบนายก็ดูถูกไม่ได้อยู่ดี ไสหัวไปเลยไป!”

หม่าเสินมองหวังเจียเหยา แล้วตะโกนด่า “แกมันแพศยา คิดไม่ถึงว่าจะกล้าตบฉัน? ตระกูลหวังของพวกแกกำลังจะล้มละลายอยู่แล้ว แกมีสิทธิ์อะไรมายโสโอหังขนาดนี้! ตอนนี้พวกแกอาจจะไม่มีเงินเท่าฉันก็ได้”

หวังเจียเหยาแค่นเสียงเย็น “แค่แกเนี่ยนะ? ถ้าแกคิดว่าแกมีเงินมากกว่าฉันก็ได้งั้นเรามาดูกัน”

ตอนนี้ตระกูลหวังไม่มีเงินจริงๆ แถมยังโดนค่าปรับไม่น้อย แต่หวังเจียเหยามีเงิน!

ในบัญชีหวังเจียเหยายังมีเงินก้อนลับๆ อีกก้อน คนทั้งตระกูลต่างก็ไม่รู้ว่าพ่อผู้ให้กำเนิดของเด็กหญิงให้เงินหล่อนมาพันล้าน

“แหมใครกำลังอวดรวยอยู่เนี่ย? อ้อ ที่แท้ก็ ‘ลูกสะใภ้’ คนดีของเรานี่เอง!”

ทันใดนั้นเองในห้องโถงก็มีคนคุ้นเคยอีกสองคนเดินเข้ามา นั่นคือฟางเสียนจู่และหลิ่วหรูซือพ่อแม่ของฟางเชา!

เย่เฉินเห็นทั้งสองคนนั้นผ่านทางกล้องวงจรปิด นานแล้วที่ไม่เจอพวกเขา

หลิ่วหรูซือสวมชุดกี่เพ้า เรือนร่างยังสมบูรณ์แบบเหมือนปีที่แล้วไม่มีผิด ที่ทั้งยังสวยและมีสเน่ห์เย้ายวน

หวังเจียเหยาเห็นทั้งสองคนก็เก้อเขิน อย่างไรเสียหล่อนก็เคยแต่งงานกับฟางเชาและเคยเรียกพวกเขาสองคนว่าพ่อกับแม่มาก่อน

ฟางเสียนจู่เดินมาเห็นท่าทางเย่อหยิ่งของหวังเจียเหยา สีหน้าก็ฉายแววเหยียดหยาม

“หวังเจียเหยาตระกุลของพวกเธอตอนนี้เละเทะจนมีสภาพนี้แล้ว เธอยังจะมาวางท่าอะไรอีก? ภรรยาของฉันถามคนตระกูลหลิ่วแล้ว พวกเขาบอกว่าเธอหย่ากับหลิ่วอวี่เจ๋อแล้ว แถมยังไม่ได้เงินจากเขาสักแดง เธอยังจะกล้าเปรียบเงินกับคนอื่นอีกนะ?

ตอนนี้นอกจากเธอจะมีลูกของเย่เฉินแล้วเธอยังมีอะไรอีก? อ้อ จริงด้วยเป็นลูกสาว ไม่ใช่ลูกชาย ได้ยินมาว่าในตระกูลใหญ่ๆ ลูกสาวไม่มีสิทธิ์สืบทอดสมบัติของตระกูล เหอะๆ เธอเองก็เก่งนี่ มีลูกแฝดสองคนแต่คนละพ่อ โชคดีที่ฟางเชาไม่ได้คบกับเธอ”

ดูแล้วฟางเสียนจู่และหลิ่วหรูซือก็คงจะเพื่อเยาะเย้ยคนตระกูลหวังเหมือนหม่าเสิน

ก่อนหน้านี้หวังเจียเหยาแต่งงานกับฟางเชา ในงานแต่งงาน หวังเจียเหยาประกาศกร้าวกลางงานว่าจะไม่แต่งงานกับฟางเชา

นี่ทำให้ตระกูลฟางขายหน้า!

อีกทั้งเป็นเพราะหวังเจียเหยา พวกเขาถึงได้ตกต่ำมาเป็นตระกูลท้ายๆ ของอวิ๋นโจวจากที่เป็นตระกูลใหญ่ๆ!

หวังเจียเหยาจึงไม่กล้าวางก้าม เพราะรู้สึกละอายใจพลางกล่าว “คุณอาฟาง คุณอาหลิ่ว ในเมื่อพวกเราสองครอบครัวไม่ได้เป็นอะไรกัน งานเลี้ยงครบรอบเดือนนี้ก็ไม่ได้เชิญพวกคุณมา พวกคุณจะมาทำไมคะ?”

ฟางเสียนจู่กล่าวอย่างไม่พอใจ “พวกเราไม่ได้มาดื่มฉลอง! แต่พวกเรามาหาเย่เฉิน!”

เย่เฉินที่อยู่ด้านบนได้ยินเช่นนี้ ก็นิ่งไป

“มาหาเย่เฉิน? คุณมาหาอดีตสามีฉันทำไม?” หวังเจียเหยาถาม

ฟางเสียนจู่เริ่มมีอารมณ์ “ฉันติดต่อลูกชายฉันไม่ได้มานานแล้ว ฉันอยากจะถามเย่เฉินว่าลูกชายฉันโดนเขาฆ่าตายไปแล้วหรือเปล่า! ถ้าเขาฆ่าลูกชายฉัน ฉันจะสู้ตายกับเขา!”

หวังเจียเหยาขมวดคิ้วแล้วกล่าว “คุณติดต่อลูกชายไม่ได้ เกี่ยวอะไรกับอดีตสามีฉันคะ? ต่อให้ลูกชายคุณเป็นอะไรขึ้นมาคุณมีปัญญาสู้กับอดีตสามีฉันเหรอคะ? ไม่รู้ตัวเลยจริงๆ!”

หลิ่วหรูซือละลั่กละล่ำ “เจียเหยา พวกเราไม่เคยคิดจะต่อต้านกับคุณเย่ แล้วก็รู้ด้วยว่าสู้ไม่ได้ พวกเราก็แค่อยากถามคุณเย่ว่าพอจะรู้ข่าวลูกชายเราหรือเปล่า พูดตรงๆ เลยนะลูกเขาเพิ่งจะเป็นพ่อคน มีลูกชายคน ลูกสาวคน เด็กเพิ่งจะสองเดือน เราอยากจะบอกข่าวดีเรื่องนี้กับเขา”

เย่เฉินได้ยินก็เริ่มประหลาดใจ ฟางเชาเป็นพ่อคนแล้วหรอ

ในห้องพักซีกวาก็งุนงง “ไม่สิครับ ฟางเชาโดนพวกเราตอนไปแล้วไม่ใช่เหรอครับ?”

หลิวเจิ้งคุนกล่าว “ไม่ได้ยินที่แม่ของฟางเชาพูดเหรอ ลูกของเขาอายุได้สองเดือนแล้ว เกิดก่อนลูกของคุณชายเย่เสียอีก คาดว่าน่าจะท้องก่อนหน้านั้นแล้ว”

ซีกวาหัวเราะเจ้าเล่ห์ “ถ้าแบบนั้นก็แปลว่าฟางเชานี่มันดวงดีไม่เบา อย่างน้อยๆ ก็มีลูกตั้งสองคน แต่หลิ่วอวี่เจ๋อจบเห่แล้ว ฮ่าๆ ชีวิตนี้มีลูกไม่ได้แล้ว”

เย่เฉินมองหลิ่วหรูซือผ่านกล้องวงจรปิด ทำให้อดย้อนคิดคืนวันนั้นที่หล่อนร้องเพลงให้เขาฟังทั้งคืน

ตั้งแต่ตอนนั้นเย่เฉินก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เก่งกาจ เจ้าเล่ห์ ไม่ธรรมดา

เรื่องฟางเชามีลูกนี้ คาดว่าคงเป็นแผนการของหลิ่วหรูซือ

เย่เฉินกล่าวกับหลิวเจิ้งคุน “อาคุน คราวก่อนตอนที่นายเจอฟางเชา เขาอยู่ที่ประเทศไทย เขาไปทำอะไรที่นั่นกัน?”

หลิวเจิ้งคุนกล่าว “เหมือนว่าตั้งใจจะแปลงเพศแล้วใช้ชีวิตที่นั่น”

“ฮ่าๆ จริงเหรอเนี่ย?” ซีกวาหัวเราะ

เย่เฉินกล่าว “โทรหาฟางเชา บอกเขาไปว่าเขาเป็นพ่อคนแล้ว มีลูกสองคน”

“ครับ!”

ถึงแม้ว่าเย่เฉินจะเคยลงโทษฟางเชา แต่พอเห็นสภาพพ่อแม่ของเขาในตอนนี้ ก็เกิดสงสารจึงอยากจะช่วยพวกเขาสักหน่อย

ณ ล็อบบี้ หวังเจียเหยากล่าวว่า “เย่เฉินไม่ได้อยู่ที่อวิ๋นโจว ถ้าหากว่าเย่เฉินอยู่ที่นี่ พวกคุณคิดว่างานเลี้ยงครบรอบจะเงียบเหงาแบบนี้ไหมล่ะ?”

ตอนนี้เย่เฉินถือเป็นคนดังในวงการธุรกิจ ถ้าหากว่าเขาประกาศว่าจะจัดงานครบรอบเดือนให้ลูกๆ ล่ะก็จะต้องมีคนเป็นล้านเบียดกันมาเข้าร่วมงานแน่ๆ

หลิ่วหรูซือหยิบเอาซองอั่งเปาออกมาสองซอง “งั้นพวกเรานั่งกินข้าวที่นี่ได้แล้วหรือยัง? นี่คือน้ำใจเล็กน้อยที่เรายกให้ลูกๆ ของพวกเธอ”

คิดไม่ถึงว่าหลิ่วหรูซือจะเตรียมเงินรับขวัญเด็กสองคนด้วย

หวังเจียเหยารับเงินมา “งั้นเชิญพวกคุณตามสบาย”

“ขอบใจ” หลิ่วหรูซืออดหันมองเด็กสองคนไม่ได้ “นี่คือเด็กผู้ชายใช่ไหม? ฉันคิดว่าเด็กผู้ชายหน้าตาเหมือนคุณเย่นะ โดยเฉพาะดวงตา”

เมื่อได้ยินคำพูดจองหลิ่วหรูซือ เย่เฉินก็ชะงักไป

“หลิ่วหรูซือเก่งจริงๆ กลายเป็นว่าปิดบังหล่อนไม่ได้!”

ส่วนหวังเจียเหยาได้ยินคำพูดนี้ก็ตกตะลึง หล่อนคิดไม่ถึงว่าเด็กๆ อายุน้อยแบบนี้แต่หลิ่วหรูซือกลับดูออก

ลูกชายเป็นของเย่เฉินแน่ๆ แต่ว่าจุดประสงค์ในการจัดงานเลี้ยงครบรอบเดือนวันนี้ก็เพราะอยากจะประกาศให้คนอื่นรู้ว่าลูกของเย่เฉินเป็นผู้หญิง

หวังเจียเหยากล่าว “คุณน้าหลิ่วลูกชายฉันแซ่หวังไม่ใช่แซ่เย่ค่ะ ถ้าเย่เฉินมาได้ยินมาเด็กผู้ชายหน้าเหมือนเขาล่ะก็ เขาคงจะไม่พอใจแน่ๆ”

หลิ่วหรูซือรีบร้อนขอโทษ “ขอโทษด้วยๆ ฉันดูไม่ดีเอง”

หลิ่วหรูซือไม่กล้าพูดจาเหลวไหล แล้วจึงเดินไปนั่งโต๊ะเดียวกับฟางเสียนจู่

แต่หลังจากที่พวกเขามาที่งานแล้วก็มีแขกมาร่วมงาน แต่พวกเขากลับนำของขวัญมาให้ ‘เย่เจียอิน’ คนเดียวเท่านั้น ไม่มีของขวัญให้แฝดชายอย่าง ‘หวังเจียเยว่’

เห็นได้ชัดเลยว่าพวกเขาต่างมาร่วมงานเพราะเห็นแก่หน้าเย่เฉิน

แต่ว่าพวกเขาก็แค่มอบของขวัญเท่านั้น ไม่ได้มีใครอยู่ดื่มเหล้าต่อ เกรงว่าจะไปล่วงเกินเย่เฉิน

เพราะว่าตอนนี้ไม่ว่าใครก็รู้ว่าตระกูลหวังไปล่วงเกินเย่เฉินเข้า งานเลี้ยงครบรอบเดือนคนตระกูลหวังก็เป็นคนจัด ส่วนแขกที่มาร่วมงานจะเท่ากับตั้งตัวเป็นศัตรูของเย่เฉิน

ตระกูลหวังจัดงานเลี้ยงครบรอบเดือนในตอนกลางวันรอบหนึ่ง จัดงานเย็นอีกรอบ แต่บรรยากาศงานเลี้ยงกลับเงียบเหงาเหมือนเดิม

คนที่มาร่วมงานนั้นก็มีไม่กี่คน เย่เฉินส่งคนมาแอบสืบแล้วก็ไม่มีอะไรน่าสงสัย

ตอนนี้ก็สามทุ่มแล้ว คนตระกูลหวังเองก็เริ่มเก็บของ เตรียมจะออกจากโรงแรม หลังจากงานเลี้ยงจบลง

แต่ว่าฟากเย่เฉินกลับไม่ได้อะไรเลย

“หรือว่าตระกูลหวังจัดงานเลี้ยงครบเดือนก็แล้วก็ยังไม่สามารถเรียกร้องความสนใจจากหมอนั่นได้นะ? หรือว่าเขาไม่สนใจเลยว่าหวังเจียเหยาจะมีลูกหรือเปล่า?”

ในขณะที่เย่เฉินกำลังครุ่นคิดไปต่างๆนานา โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

ปลายสายคือ ศจ.ก่วนจากศูนย์ตรวจ DNA ประจำเทียนไห่!

ตอนที่ 269 งานเลี้ยงครบรอบเดือน!
เย่เฉินไม่ได้คิดอะไรแบบที่หวังหยวนหยวนกล่าว แต่เขาประหลาดใจอย่างมากว่าทำไมหวังหยวนหยวนถึงได้คิดแบบนี้

เย่เฉินจึงถามอีกฝ่าย “ทำไมเธอถึงคิดว่าผู้ชายคนนั้นจะมาที่นี่?”

หวังหยวนหยวนเองก็พูดอย่างตรงไปตรงมา “คนเคยๆ ไงคะ ก่อนนี้เขาต้องฉวยโอกาสตอนพี่ไม่อยู่บ้านมาที่นี่บ่อยมากแน่ๆ เข้าหมู่บ้านยังไง ปีนเข้าหน้าต่างยังไง เขาต้องรู้ดีอยู่แล้วจะให้มาอีกรอบง่ายจะตาย”

เย่เฉินรู้สึกว่าข้อสันนิษฐานของหวังหยวนหยวนก็มีเหตุผล ที่นี่อาจจะป็นสถานที่ที่ดีที่สุดที่จะใช้ล่อผู้ชายคนนั้นมาติดกับก็ได้!

ว่ากันว่าสถานที่ที่อันตรายที่สุดเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด เขาคงต้องคิดแบบนั้นแน่

เย่เฉินส่งคนไปตรวจกล้องวงจรปิดของที่นี่ แต่เพราะเรื่องเกิดขึ้นนานเกินไป ตอนนี้อยากจะตรวจกล้องวงจรปิดเมื่อสิบเดือนก่อนก็คงจะทำไม่ได้เพราะคลิปหายไปนานแล้ว

แต่จากที่หลิวเจิ้งคุนเล่า เมื่อต้นปีก่อนยามและรปภ.ที่เฝ้าอยู่ที่นี่ก็เปลี่ยนกันไปหมดแล้ว

จะหาตัวหมอนี่โดยวิธีทั่วๆ ไปคงจะยากแล้ว

หลังจากไล่หวังหยวนหยวนไปแล้ว เย่เฉินก็รีบโทรหาหวังเจียเหยาทันที

เย่เฉิน “ฮัลโหล หวังเจียเหยา คุณอยู่ที่ไหน?”

หวังเจียเหยาตอบว่า “ฉันมาเทียนไห่ เพิ่งทำเรื่องหย่ากับหลิ่วอวี่เจ๋อเสร็จ หมอนั่นงกสุดๆ ตอนแรกรับปากว่าจะให้เงินฉันสามสิบล้านก็กลับคำเฉยเลย ฉันแต่งงานกับเขามาสิบเดือน เขาไม่ให้เงินฉันสักบาทเดียว!”

เย่เฉินจับกระแสความไม่ค่อยพอใจในน้ำเสียงของหวังเจียเหยา

นี่คือจุดจบที่คุณควรจะได้รับ!

แต่งงานกับพวกคนรวยๆ แต่งงานกับหลิ่วอวี่เจ๋อซึ่งเป็นทายาทตระกูลแสนล้าน นอกใจเอย ทรยศผมเอย ดูสิว่าวันนี้คุณได้อะไรตอบแทน?

สมน้ำหน้า!

หวังเจียเหยาสะอึกสะอื้น “รู้งี้ตอนนั้นฉันไม่น่าหย่ากับนายเลย เมื่อปีก่อนเพราะหลิ่วอวี่เจ๋อใช้คำพูดมาหลอกลวงฉัน ฉันถึงได้หลงเชื่อเขา”

เย่เฉินไม่อยากได้ยินหวังเจียเหยาพูดเรื่องพวกนี้ “คุณจะกลับอวิ๋นโจวเมื่อไหร่?”

หวังเจียเหยากล่าว “ฉันจะกลับเดี๋ยวนี้ ฉันไม่อยากอยู่ที่เมืองเน่าๆ อย่างเทียนไห่นี่หรอก!”

เย่เฉินกล่าว “คุณอยากอยู่วิลล่าที่เหมยกุยหยวนไม่ใช่เหรอ? เดี๋ยวถ้ากลับมาแล้ว พาลูกๆ มาอยู่ที่นี่สิ”

หวังเจียเหยาดีใจทันที “ว้าว! จริงเหรอ? นายยอมให้ฉันอยู่ด้วยแล้วเหรอ? ขอบคุณมากเลยนะคะ เย่เฉิน ฉันรู้ว่านายยังรักฉันอยู่ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันขอสาบานเลยว่าทั้งชีวิตนี้ฉันจะรักนายแค่คนเดียว ฉันจะไม่…”

เห็นท่าทางตื่นเต้นของหวังเจียเหยาแล้วเย่เฉินจึงรีบกล่าว “คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้จะอยู่กับคุณ ผมจะไปพักที่อื่น คุณอยู่นั่นคนเดียวเถอะไป”

“อ้อ” ต่อให้เย่เฉินไม่อยู่กับหล่อน แต่หญิงสาวก็ยังคงรู้สึกดีใจ

เพราะหลังจากเกิดเรื่องพวกนี้แล้ว เย่เฉินยังยอมให้หล่อนอยู่ในบ้านของเขา แปลว่าอาจจะยังมีโอกาสจะคืนดีกัน!

ทว่าทั้งหมดนี้หวังเจียเหยาคิดมากไป

ที่ชายหนุ่มทำเช่นนี้ก็เพราะอยากจะล่อชายหนุ่มคนนั้นออกมาโดยใช้หวังเจียเหยาเป็นเหยื่อล่อ

หนำซ้ำเขายังมีลางสังหรณ์ด้วยว่าชายคนนั้นจะปรากฏตัวขึ้นมาแน่!

……

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป แล้ววันที่ 1 เดือนมีนาคมก็มาถึงอย่างรวดเร็ว。

เวลา 11 โมงเช้า ณ โรงแรม Marriott อวิ๋นโจวอันเป็นโรงแรมที่คุณย่าของหวังเจียเหยาจัดงานวันเกิดครบ 80 ปี

วันนี้ตระกูลหวังก็จัดงานฉลองที่นี่อีกครั้ง งานฉลองที่ว่าก็คืองานฉลองครบรอบเดือนของคู่ฝาแฝดชายหญิงลูกๆ ของหวังเจียเหยา

ตระกูลหวังร่ำรวยอู้ฟู่จนเหมาทั้งโรงแรมแห่งนี้ ทั้งโรงแรม ห้องโถง บนตึก ด้านล่างตึกล้วนแต่เป็นสถานที่ของตระกูลหวัง จะไม่มีคนนอกปรากฏตัวขึ้น

ทว่าภาพเหตุการณ์วันนี้นั้นแตกต่างไปจากภาพเหตุการณ์ของเมื่อปีก่อนอย่างสิ้นเชิง

เมื่อปีก่อนตอนฉลองวันเกิดครบ 80 ปีของคุณนายหวังนั้นครึกครื้นอย่างมาก เจ้าของกิจการน้อยใหญ่ในอวิ๋นโจวต่างก็มาร่วมงาน

ทำให้มีคนนั่งเต็มกันทุกโต๊ะ

บวกกับที่เย่เฉินถูกสั่งให้หย่า ทำให้งานเลี้ยงครึกครื้นกว่าเดิม

แต่วันนี้งานเลี้ยงกับเงียบเหงาซบเซา

นอกจากคนตระกูลหวังที่นั่งกันอยู่สองโต๊ะแล้ว โต๊ะอื่นๆ ว่างเปล่าไม่มีใครมา

คุณนายหวังถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ “เฮ้อ ทำไมงานเลี้ยงตระกูลหวังของเราถึงได้เงียบเหงาขนาดนี้ล่ะ? ถ้าหากว่าตาแก่ได้เห็นคงตายตาไม่หลับแน่ๆ! เจียเหยา แกจะไม่รู้สึกผิดกับความหวังดีของปู่แกเลยหรือไง!”

หวังเจียเหยาอุ้มลูกของเย่เฉิน แล้วใช้มือเข็นรถเข็นเด็กอีกคน หล่อนแย้งทันทีที่ได้ยินเสียงโอดครวญของคุณนายหวัง

“คุณย่าคะ ช่วยเลิกโวยวายแล้วได้ไหมคะ? เมื่อก่อนหนูแต่งงานกับหลิ่วอวี่เจ๋อจนทรัพย์สินของที่บ้านเรามีมากเกือบสองหมื่นล้าน คุณย่ากก็ชมว่าหนูเลือกแต่งงานกับผู้ชายถูกคนแล้วไม่ใช่เหรอคะ? ถ้าคุณย่าจะบอกว่ามีตาแต่หามีแววไม่ งั้นคนทั้งบ้านเราก็เป็นเหมือนกันทั้งหมดนั่นแหละค่ะ! ที่ไม่รู้จักเห็นคุณค่าของเย่เฉิน!”

และในเวลานี้เองหวังจื้อเฉียงผู้เป็นลุงกล่าวอย่างไม่พอใจ “สารเลว! พูดแบบนี้กับคุณย่าได้ยังไง! แกว่าใครมีตาแต่ไม่มีแวว? หยวนหยวนกับซ่าวเจี๋ยลูกฉันมองออกตั้งนานแล้วว่าเย่เฉินพิเศษกว่าใคร พวกเขาสนิทกันจะตายไป เมื่อวานพวกเขาสามคนยังเล่นเกมด้วยกันอยู่เลย!”

หวังหยวนหยวนแทรกขึ้นมา “ใช่ หนูเล่นเป็นซัพพอร์ทตัวติดหนึบกับพี่เย่เฉินในเกมเลย เราชนะติดต่อกันตั้งหลายรอบ!”

หวังเจียเหยาหัวเราะเยาะ “งั้นเหรอ?​ สนิทกันจริงๆ เลยนะ แต่ขอโทษที ฉันมีลูกกับเย่เฉิน!”

เพียงแค่ประโยคเดียวก็ทำให้หวังหยวนหยวนยิ้มไม่ออก

และในเวลานี้เองเงาคนผู้หนึ่งก็เดินทอดน่องเข้ามา

“มีแขกมา!” คุณนายหวังดีใจอย่างมาก

ตอนนี้ตระกูลหวังกำลังจะล้มละลาย โปรเจ็กต์ทั้งหมดหยุดชะงักไป กระทั่งเงินเดือนพนักงานก็ยังไม่มีจ่าย

สถานการณ์ของพวกเขาในตอนนี้ย่ำแย่ ดังนั้นงานเลี้ยงครบรอบเดือนที่พวกเขาจัดขึ้นจึงไม่มีใครอยากมาด้วยซ้ำ

“คนผู้นี้หน้าตาคุ้นๆ!”

คนพูดไม่ใช่คนตระกูลหวังแต่เป็นเย่เฉิน!

และในเวลานี้เองเย่เฉินเองก็อยู่ในโรงแรมเช่นกันแต่ว่าเขาอยู่ในห้องสูทด้านบน ตอนนี้เขากำลังมองภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้ในห้องโถงผ่านทางกล้องวงจรปิด

ซีกวาที่อยู่ข้างๆ กล่าว “นี่มันหม่าเสินอดีตผู้จัดการบริษัทเดลิเวอรี่ถวนถวนประจำเขตอวิ๋นโจวไม่ใช่เหรอ?”

“หม่าเสิน จริงด้วย”

เย่เฉินเองก็จำหมอนี่ได้ เขาไม่เพียงย้อนนึกถึงเมื่อปีก่อนที่หม่าเสินเองก็เรียกเย่เฉินให้มา แล้วบังคับให้เขาถอดชุดยูนิฟอร์มพนักงานเดลิเวอรี่ต่อหน้าธารกำนัล

หลังจากนั้นเพราะล่วงเกินเย่เฉินเข้า หลังจากนั้นเขาจึงไม่มีสิทธิ์เป็นผู้จัดการเขตอีก

เมื่อพบเจอกันอีกครั้ง ก็รู้สึกว่าหม่าเสินไม่มีสง่าราศีเหมือนปีก่อน กลายเป็นเหมือนคนล่องลอยไปวันๆ

“อ้าว นี่มันเถ้าแก่หม่าไม่ใช่เหรอ?” หม่าจื้อเฉียงจำหม่าเสินได้ในทันที

หน้าหม่าเสิ่นเปลี่ยนไปเล็กน้อยกล่าวพลางระบายยิ้ม “ฮ่าๆ คุณหวังไม่เจอกันนานเลย”

สถานการณ์วันนี้เงียบเหงา หม่าเสิ่นยอมมา ตระกูลก็ดีใจมากแล้วจึงรีบร้อนเชื้อเชิญให้เขานั่งลง

“เถ้าแก่หม่า รีบนั่งเถอะ อยากดื่มอะไรไหม?” หวังจื้อหย่วนทักทายเขา

หม่าเสินกลับกล่าวด้วยสีหน้าเหยียดหยาม “ฮ่าๆ ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อร่วมงานเลี้ยงฉลองครบเดือนของพวกคุณ ผมมาเพื่อเยาะเย้ยพวกคุณต่างหาก! ฮ่าๆ คิดไม่ถึงว่าตระกูลหวังที่เป็นตระกูลใหญ่ของอวิ๋นโจวจะมีวันนี้ฮ่าๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อปีก่อนผมช่วยตระกูลหวังของพวกคุณ ผมก็คงไม่ตกต่ำมาจนอยู่ในสภาพนี้! สมน้ำหน้าพวกคุณแล้ว!”

และในเวลานี้ก็เห็นหวังเจียเหยาวางลูกลง จากนั้นก็ชันตัวลุกขึ้นจากที่นั่งเดินตรงไปหาหม่าเสินที่กำลังเมามายแล้วสะบัดฝ่ามือใส่หน้าเขา!

ตอนที่ 268 หวังหยวนหยวนศัลยกรรม!
คืนนี้เย่เฉินเลือกจะนอนที่วิลล่าในเขตเหมยกุยหยวน ในทุกมุมของที่นี่เหมือนเต็มไปด้วยความทรงจำระหว่างเขาและหวังเจียเหยา

รอยความรักและรอยเบาะแว้งที่ผ่านมาฉายขึ้นในหัวเขาเหมือนภาพยนตร์อย่างไรอย่างนั้น

เมื่อปีก่อน ไม่ว่าอย่างไรเขาก็คาดไม่ถึงว่าจะกลับมาเกิดเรื่องแบบนี้อีกครั้งในวันนี้

เย่เฉินเดินไปหยิบเหล้าขาวขวดหนึ่งจากในตู้ แล้วบอกแม่บ้านให้ทำกับแกล้มมาให้เขา แล้วตนเองก็ดื่มเหล้าอยู่คนเดียวในห้องรับแขก

เพราะเรื่องของลูก ทำให้เย่เฉินรู้สึกไม่สบายใจ ดื่มเหล้าไปไม่กี่แก้วก็เมามาย

จนเก้าโมงของวันที่สอง เย่เฉินก็พบว่าตนเองนอนอยู่ในห้องนอนที่เดิมเคยเป็นของเขาและหวังเจียเหยา

เย่เฉินรีบลุกขึ้นจากเตียงแล้วปัดตัวด้วยท่าทีรังเกียจ แล้วตะโกนเรียกแม่บ้านอย่างไม่สบอารมณ์

“คุณน้าครับ!”

แม่บ้านยังคงเป็นแม่บ้านคนเดิม ในช่วงที่ผ่านมาหล่อนอาศัยอยู่ที่นี่ คอยปัดกวาดเช็ดถูอยู่ทุกวัน

เมื่อวานที่เย่เฉินกลับมาพักที่บ้าน ทำให้หล่อนดีใจ

เมื่อได้ยินเย่เฉินเรียกหล่อน หล่อนก็รีบร้อนเดินขึ้นมาด้านบนอย่างดีอกดีใจแล้วกล่าวถามเขาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “คุณชายมีอะไรคะ?”

เย่เฉินกล่าว “ทำไมเอาผมมานอนห้องนี้? ผมเคยบอกแล้วไม่ใช่หรอกว่าผมจะไม่มีทางนอนห้องนี้อีกแล้ว?”

แม่บ้านกล่าว “คุณชายคะ ดิฉันไม่ได้พาคุณชายมาส่งที่นี่ แต่คุณชายโวยวายจะนอนห้องนี้ให้ได้”

“แค่ก…”

เย่เฉินคิดไม่ถึงเลยว่าหลังจากที่ตนเองเมามายแล้ว จะเลอะเลือนซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเดินกลับมาห้องนี้

ห้องนี้เต็มไปด้วยความรักของเขาและอดีตภรรยา เสียดายที่ตอนนี้เขาไม่สามารถจะทนมองห้องนี้ได้อีกแล้ว

ทันทีที่เขาเข้ามาในห้อง ในสมองเขาก็ปรากฏภาพของหวังเจียเหยาที่ยอมนอนกับชายแปลกหน้าเพื่อเงินพันล้าน

จู่ๆ แม่บ้านก็กล่าว “คุณชาย คุณหนูคนที่สองตระกูลหวังอยากพบคุณชาย รออยู่ด้านนอกมาสามชั่วโมงแล้ว คุณจะพบหล่อนไหมคะ?”

“คุณหนูคนที่สองตระกูลหวังเหรอ? หวังหยวนหยวนน่ะเหรอ?”

เย่เฉินเพิ่งจะกลับมาที่อวิ๋นโจว คิดไม่ถึงว่าเลยว่าหวังหยวนหยวนจะมาหาเขาเร็วขนาดนี้

พูดกันตามตรงในระยะหลังนี้เย่เฉินเองก็รู้สึกดีกับหวังหยวนหยวนไม่น้อย แม่สาวน้อยคนนี้ใสซื่อกว่าหวังเจียเหยา

อีกทั้งถ้าหากไม่ได้หล่อน เขาก็คงไม่สามารถหย่ากับหวังเจียเหยาได้อย่างราบรื่น ถือว่าเขาติดค้างหญิงสาวอยู่

“ให้หล่อนเข้ามาสิ บอกให้หล่อนรอผมที่ห้องรับแขก ล้างหน้าแล้วเดี๋ยวลงไป”

“ได้ค่ะคุณชาย!”

เย่เฉินลุกไปอาบน้ำแปรงฟัน แล้วก็พบว่าแปรงสีฟันและโฟมล้างหน้ายังเป็นยี่ห้อที่หวังเจียเหยาชอบ แต่ถ้าไม่ใช้ก็จะไม่มีอะไรจะใช้ เขาจึงจัดการล้างหน้าแปรงฟันให้เสร็จๆ ไป

จากนั้นเย่เฉินก็ค่อยๆ เดินลงมาด้านล่าง

และในตอนนั้นเองเขาก็พบเด็กสาวที่ดูทันสมัยในชุดไหมพรมคอเต่าสีอ่อน กระโปรงยาวสีเข้มและรองเท้าบู้ตสีดำ กำลังนั่งจิบชาอยู่ในห้องรับแขก

เย่เฉินมองหญิงสาวหน้าตาสะสวยและมีกลิ่นอายลูกคุณหนูคนนี้ แล้วตะลึงทันที

แต่หญิงสาวคนนั้นกลับวางแก้วชาลงอย่างตื่นเต้นเหมือนเห็นเขา แล้วรีบวิ่งมา “พี่เย่เฉิน!”

สาวสวยคนนั้นโผเข้าอ้อมกอดเย่เฉิน

เย่เฉินมองหญิงสาวตรงหน้าก่อนจะถามเขาอย่างเหลือเชื่อ “หยวนหยวนเหรอ?”

“ใช่ค่ะ” หวังเจียเหยาพยักหน้ารับอย่างดีอกดีใจ

เย่เฉินตกใจ เพราะหวังหยวนหยวนเปลี่ยนไป!

หญิงสาวสวยขึ้น!

“เธอ…ศัลยกรรมเหรอ?” เย่เฉินถามอย่างระมัดระวัง

หวังหยวนหยวนยอมรับทันที “ใช่ค่ะ ฉันปรับหน้านิดหน่อยสวยไหมคะ? เทียบกับพี่เจียเหยาแล้วเป็นยังไงบ้าง?”

ไม่เจอกันแค่ไม่กี่เดือน คิดไม่ถึงว่าเจอกันอีกครั้งหวังหยวนหยวนจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง!

หวังหยวนหยวนสวยขึ้นมาก!

ก่อนหน้านี้หวังหยวนหยวนแค่เป็นคนหุ่นดีเท่านั้นแต่ใบหน้าก็งั้นๆ แต่หล่อนมีทุนเดิมที่ดีอยู่แล้ว แค่แก้ไขนิดหน่อย ทำให้ใบหน้าของหญิงสาวได้รูปอย่างมาก

ทว่าเมื่อเห็นใบหน้าของหญิงสาว จู่ๆ เย่เฉินก็นึกถึงความฝันในอดีตของตนเอง

ในฝันพิกลนี้หวังหยวนหยวนก็ศัลยกรรมแถมยังไม่แตกต่างอะไรไปจากตอนนี้ สวยขึ้น ทั้งเรือนร่างและวงหน้าต่างก็งดงามไร้ที่ติ!

แล้วก็ในฝันซ่งหงเย่ก็กลับมาคืนดีกับสามีของหล่อน

แต่ที่น่ากลัวกว่าก็คือในฝันนั้นเย่เฉินกับหวังเจียเหยาอยู่ในชุดบ่าวสาวกำลังจัดงานแต่งงาน!

พวกเขาสองคนกลับมาดีกันอีกครั้ง!

เดิมทีเย่เฉินรู้สึกว่าฝันนี้เลอะเทอะเหลวไหล แต่ตอนนี้เหตุการณ์ในฝันกลับเป็นจริงขึ้นมา…

“นี่จะแปลว่าในอนาคตฉันกับหวังเจียเหยาจะต้อง…เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ หวังเจียเหยาทรยศฉันมาสามรอบแล้ว ต่อให้ต้องอยู่คนเดียวไปจนแก่ก็ไม่มีทางแต่งงานกับหล่อน!”

เย่เฉินลอบกล่าวกับตัวเองในใจ

หวังหยวนหยวนเห็นเย่เฉินเหม่อลอยจึงถามอีกครั้ง “พี่เย่เฉินช่วยออกความเห็นหน่อยสิคะ ตอนนี้ฉันสวยหรือเปล่า?”

เย่เฉินรีบชม “สวยมาก ที่จริงแล้วเธอก็สวยมากนะ ทำไมถึงไปศัลยกรรมเสียล่ะ?”

หวังหยวนหยวนไม่ได้เป็นคนหน้าตาไม่ได้แย่อะไร เพียงแต่สู้หวังเจียเหยาไม่ได้ แต่ถือว่าหน้าตาสะสวยกว่าผู้หญิงทั่วไปมากนัก

บวกกับเรือนร่างที่ไร้ที่ติของหล่อนก็ถือว่าเรือนร่างดีจนทำให้คนนับหมื่นในมหาวิทยาลัยแอบชอบหล่อน

หวังหยวนหยวนกล่าว “เพราะพี่นั่นแหละ ฉันไปศัลยกรรมเพราะพี่เลย!”

“เพราะฉัน?” เย่เฉินงุนงง

หวังหยวนหยวนออดอ้อน “พี่ลืมแหล้วเหรอคะ? หลังจากที่หนูช่วยพี่แสดงละครให้พี่เจียเหยาหย่ากับพี่แล้ว ทั้งๆ ที่คุยกันเอาไว้ดิบดีว่าถ้าพี่หย่าแล้ว เราจะคบกัน ใครจะรู้ว่าพี่กลับหนีไปคบกับฉินหงเหยียนเฉยเลย

ฉินหงเหยียนอายุมากกว่าหนูตั้งเยอะ พี่เลือกหล่อน ไม่เลือกหนู ต้องเป็นเพราะคิดว่าหนูสวยไม่เท่าหล่อน ดังนั้นหนูเลยตัดสินใจว่าจะทำศัลยกรรม หนูจะต้องสวยกว่าพี่เจียเหยากับฉินหงเหยียนให้ได้! พี่เย่เฉิน ตอนนี้หนูทำสำเร็จแล้ว หนูเป็นแฟนพี่ได้หรือยังคะ?”

เย่เฉินเก้อเขิน เพราะเขาเองก็เป็นพวกมองคนที่หน้าตาเหมือนกัน

แต่ว่าใบหน้าของหวังหยวนหยวนก่อนนี้ก็ถือว่าผ่านแล้ว ที่เย่เฉินไม่เลือกหล่อนไม่ได้เกี่ยวอะไรกับหน้าตาของหญิงสาว

เย่เฉินอดลูบเรือนผมของหวังหยวนหยวนเบาๆ อย่างอดไม่ได้ “หยวนหยวนพี่เห็นเธอเป็นน้องสาวมาตลอด อีกทั้งตอนนี้พี่มีแฟนแล้ว พี่กำลังจะแต่งงานกับฉินหงเหยียนอยู่แล้ว ขอบคุณที่เธอชอบพี่นะ เธอดีกว่าพี่สาวเธอมาก ถ้ารู้ว่าหวังเจียเหยาจะทำให้พี่เสียใจ ไม่สู้ตอนนั้นบอกให้ที่บ้านจัดแจงให้เราแต่งงานกัน”

เมื่อได้ยินคำพูดพวกนี้ของเย่เฉินแล้วหวังหยวนหยวนก็โผเข้าอ้อมกอดของเย่เฉินแล้วร่ำไห้ “พี่เย่เฉิน…”

เย่เฉินตีหวังหยวนหยวนเบาๆ แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ยังไม่ได้กินข้าวเช้าใช่ไหม? กินข้าวที่นีก่อนสิค่อยไป”

หวังหยวนหยวน “ค่ะ”

ไม่นานแม่บ้านก็เตรียมอาหารเข้ามาให้ทั้งสองคน

หวังหยวนหยวนกินอาหารเช้าเข้าไปอีกเล็กน้อย “พี่เย่เฉินที่จริงวันนี้ฉันมาที่นี่เพราะยังมีอีกเรื่อง คุณย่าให้หนูมาขอร้องพี่ ว่าอย่าทำร้ายพวกเราจนล้มละลายได้ไหมคะ ถ้าหากว่าเสียลูกค้าเดิมๆ ไปหมด พวกเราจะล้มละลายเลยนะคะ!”

เย่เฉินถอนหายใจ “ขอโทษด้วยนะหยวนหยวนเรื่องนี้พี่เองก็ทำอะไรไม่ได้ หวังเจียเหยาทำผิดกับพี่ พี่ต้องลงโทษหล่อนให้สามสม”

หวังหยวนหยวนไม่พอใจอย่างมาก “หวังเจียเหยานี่จริงๆ เลยตัวเองทำผิดแต่ยังเดือดร้อนเราทั้งบ้าน!”

เย่เฉินกล่าว “ถึงแม้ว่าตระกูลหวังของพวกเธอใกล้จะจบเห่ แต่เธอไม่ต้องกังวล เธอตั้งใจเรียนให้ดี ถ้าเธอเรียนจบ อยากจะทำอะไรพี่จะช่วยเอง”

“ขอบคุณค่ะพี่เย่เฉิน!” หวังเจียเหยากล่าวอย่างดีใจ

หวังหยวนหยวนกินข้าวต่อย่างดีใจแต่จู่ๆ ก็กล่าวถาม “พี่เย่เฉินทำไมพี่ถึงกลับมาอยู่ที่นี่ล่ะ? พี่กำลังรอกระต่ายหรือเปล่าคะ?”

“รอกระต่าย? แปลว่าอะไร? เธอหมายถึงใครเป็นกระต่าย?” เย่เฉินถามอย่างสงสัย

หวังหยวนหยวนกล่าว “ก็ชู้ของหวังเจียเหยา พ่อของเด็กผู้หญิงคนนั้นไงคะ! พี่เองก็คิดว่าเขาน่าจะต้องกลับมาที่นี่ใช่ไหมล่ะ!”

ตอนที่ 267 ศัตรูคู่แค้นของเย่เฉิน!
เย่เฉินพอจะมองออกว่าครั้งนี้อดีตภรรยาของเขาไม่ได้โกหก

แต่ว่าเขาเองก็ไม่รู้ว่าตนเองไปล่วงเกินใครนักหนา จนอีกฝ่ายต้องล้างแค้นเขาด้วยวิธีนี้!

“หรือว่าเป็นศัตรูของพี่รอง?”

เย่เฉินทำอะไรรอบคอบ อีกทั้งปกติแล้วเขาจะไม่ไปล่วงเกินตระกูลใหญ่ๆ ในประเทศอยู่แล้ว

แต่ว่าพี่รองของเขาไม่ได้เป็นแบบนั้น พี่ชายของเขาบ้าคลั่งกว่าเขามาก และไม่เห็นหัวพวกตระกูลใหญ่ๆ อยู่ในสายตาด้วยซ้ำไป

ไม่ชอบขี้หน้าใครก็ซ้อมเขา ชอบผู้หญิงคนไหนเข้า ต่อให้เป็นภรรยาของคนอื่นก็จะแย่งมา

เป็นไปได้อย่างมากว่าคนผู้นั้นน่าจะสืบได้ว่าพี่รองของเขาเป็นใคร แต่หมดหนทางจะเอาคืนเขา ดังนั้นหวยถึงได้มาออกที่เย่เฉิน

เย่เฉินถามหวังเจียเหยา “หมอนั่นหน้าตาเป็นยังไง?”

หวังเจียเหยากล่าว “เขาตัดผมสกินเฮด อายุยังน้อยน่าจะ 20 ต้นๆ หน้าตางั้นๆ ไม่ถือว่าหล่อหรือว่าน่าเกลียด”

“ไม่มีรูปถ่ายเหรอ?” เย่เฉินถาม

เบาะแสพวกนี้ที่หวังเจียเหยาให้มาออกจะเลือนลางเกินไป

หวังเจียเหยาส่ายหน้า “ฉันไม่กล้าหรอก เขาบอกว่าถ้าฉันไปแจ้งความ หรือแอบบอกนายตระกูลหวังของฉันจบเห่แน่”

เย่เฉินจึงถามต่อ “แล้วเขาเคยพูดไหมว่าเขาจะยอมรับเลี้ยงเด็กถ้าเด็กในท้องคุณเป็นลูกเขา?”

หวังเจียเหยาส่ายหน้า “เขาเคยบอกว่าถ้าหากว่าเด็กเป็นลูกเขา แล้วถ้าเป็นเด็กผู้ชายเขาจะให้เงินอีกพันล้าน!”

เย่เฉินหัวเราะเสียงเย็น “เด็กผู้ชายไม่ใช่ลูกของเขา คุณผิดหวังมากไหม?”

“จะผิดหวังได้ยังไง! ฉันไม่อยากจะได้เงินสกปรกของเขาหรอก เย่เฉินนายเลิกเหน็บแนมฉันทีเถอะ ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาสักนิด ถึงฉันจะปิดบังนายแต่ว่าเรื่องนี้เป็นเพราะนาย ถ้านายไม่ได้ไปล่วงเกินใครเข้าก็คงจะไม่เป็นเช่นนี้…”

หวังเจียเหยาเริ่มโยนความผิดให้เขา

เย่เฉินจะต้องหาตัวผู้ชายคนนั้นให้เจอ!

“คุณมีวิธีติดต่อเขาไหม?” เย่เฉินถาม

หวังเจียเหยาส่ายหน้า “ไม่มี เขาไม่บอกอะไรเลย”

เย่เฉินสูบบุหรี่แล้ววิเคราะห์อย่างละเอียด

เป้าหมายของคนผู้นี้คือต้องการแก้แค้นเขา เพื่อจะได้เยาะเย้ยเขา

คนที่ทำผิดทั่วๆไป ปกติแล้วจะกลับมาดูฝีมือตัวเองสักหน่อย คนผู้นี้จะต้องกลับมาดูผลงานของเขาหลังจากที่หวังเจียเหยาคลอดลูกแน่นอน เพื่อดูว่าเด็กใช่ลูกเขาไหม

เย่เฉินแน่ใจว่าในตอนนี้ผู้ชายคนนั้นจะต้องซ่อนตัวอยู่!

แต่อาจจะมาหาหวังเจียเหยาเพื่อจะเอาตัวลูกไปได้ทุกเมื่อ!

ตอนนี้คนยังรู้เรื่องพ่อแท้ๆ ของเด็กสองคนเป็นใครกันแน่ยังไม่มาก ยิ่งถ้าเป็นคนนอกไม่มีทางรู้แน่ๆ เชื่อว่าคนผู้นั้นก็น่าจะยังไม่รู้เหมือนกันว่าเด็กคนไหนเป็นลูกเขา

“ดูแล้วหมอนั่นคงจะอยากมีลูกชายมาก”

เย่ฉินครุ่นคิดแล้วจึงโทรหาศจ.ก่วนในศูนยต์ตรวจ DNA ประจำเทียนไห่ทันที “ศจ.ก่วนครับ”

“อ้าวคุณเย่ ผมดีใจมากนะครับที่คุณโทรมา คุณมีข้อสงสัยอะไรหรือเปล่าครับ?” ศจ.ก่วนกล่าว

เย่เฉินกล่าว “ที่ผมโทรหาคุณเพราะมีเรื่องจะรบกวน ถ้าหากว่ามีคนถามคุณเรื่องผลตรวจ DNA ของลูกหวังเจียเหยาผมหวังว่าคุณจะไม่บอกเขาคนนั้น”

ศจ.ก่วนหัวเราะร่วน “คุณชายเย่คิดมากไปแล้ว เรื่องแบบนี้ผมต้องไม่บอกใครอยู่แล้ว คุณโทรมาเพื่อกำชับเรื่องนี้โดยเฉพาะ คุณชักจะไม่เชื่อใจผมเกินไปแล้วนะครับ ฮ่าๆ”

เย่เฉินกล่าวต่อ “ถ้าหากว่าหมอนั่นเค้นคุณ หรือว่าใช้อาวุธขู่คุณ รบกวนคุณบอกเขาไปว่าลูกสองคนของหวังเจียเหยา เด็กผู้ชายไม่ใช่ลูกผม ส่วนเด็กผู้หญิงเป็นลูกผมเอง”

ทันทีที่ได้ยินเย่เฉินกล่าวว่าอาจจะมีคนใช้อาวุธขู่เขา ศจ.ก่วนก็ตึงเครียดทันที “ครับ…ครับ!”

หลังจากวางสายหวังเจียเหยาก็รีบถาม “เย่เฉินทำไมนายต้องให้ศจ.ก่วนโกหกด้วย? ลูกชายเป็นลูกนายชัดๆ”

ขณะที่พูดหวังเจียเหยาก็เข้าใจทันที “อ้อ ฉันรู้แล้ว นายอยากใช้วิธีนี้ล่อเขาออกมาใช่ไหม!”

เย่เฉินกล่าวเสียงเรียบ “ทำแบบนี้ไม่ดีหรือไง? ถ้าเขารู้ว่าคุณมีลูกชายให้เขายังจะให้เงินคุณอีกตั้งพันล้าน”

หวังเจียเหยาลอบยินดีแต่กลับแสร้งทำท่าไม่ใยดี “แหมเย่เฉิน นายพูดอะไรน่ะ ฉันไม่อยากได้เงินเขาหรอก ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา ฉันไม่อยากเลี้ยงลูกของเขาเสียหน่อย! ต่อให้เขาให้เงินฉันฉันก็ไม่อยากเลี้ยง!”

จากนั้นหวังเจียเหยาก็กล่าวต่อ “ถ้าหากว่าเขาไม่ไปตรวจผลตรวจที่ศูนย์ตรวจ DNA ล่ะจะทำยังไง? เขาอาจจะไม่รู้ก็ได้ว่าพวกเราไปตรวจ DNA กันที่ไหน?”

เย่ฉินครุ่นคิดก็อาจจะเป็นไปได้ “งั้นคุณมีความคิดยังไง?”

หวังเจียเหยาคิดเล็กน้อยแล้วกล่าว “ฉันคิดว่ากระพือเรื่องนี้สักหน่อยจะได้เป็นที่สนใจ ฉันคิดว่าถ้าจัดงานเลี้ยงครบรอบเดือนให้ลูกแฝด เขาจะต้องมาแน่”

เย่เฉินมองหวังเจียเหยา หวังเจียเหยาในวันนี้ต่างไปจากที่ผ่านมา หล่อนก่อนนี้ไม่ว่าจะทำอะไรยังต้องคอยขอคำแนะนำของซ่งหงเย่

ตอนนี้หล่อนคิดบ้าๆ ได้เร็วกว่าเขาเสียอีก

เย่เฉินพยักหน้ารับ “ได้ งั้นก็จัดงานให้คู่แฝด เขียชื่อไปว่าหวังเจียเยว่กับเย่เจียอินแล้วกัน เดี๋ยวเขาเห็นชื่อก็ทายได้เองว่าเด็กคนไหนเป็นลูกเขา!”

หวังเจียเหยา “ค่ะ!”

คู่แฝดคลอดได้สองสัปดาห์กว่าๆ เดี๋ยวอีกสองสัปดาห์ เย่เฉินตั้งใจจะจัดงานเลี้ยงครบเดือนในวันที่ 1 เดือนมีนาคม

เวลาเหลืออีกหนึ่งสัปดาห์กว่าก็จะถึงวันงาน

“งั้นเย่เฉินงานเลี้ยงครบเดือนจัดที่อวิ๋นโจวได้ไหม?​ ฉันกับหลิ่วอวี่เจี๋ยจะหย่ากันอยู่แล้ว ฉันเลยไม่อยากจะอยู่เทียนไห่ต่อแล้ว” หวังเจียเหยากล่าว

ถึงแม้ว่าเทียนไห่จะเจริญกว่าอวิ๋นโจว แต่หวังเจียเหยาไม่สามารถจะยืนหยัดอยู่ที่นี่ได้ด้วยลำแข้งตนเอง อวิ๋นโจวเป็นอาณาเขตของหล่อน

เย่เฉินพยักหน้ารับ “ได้”

หวังเจียเหยาจึงเริ่มอ้อนวอนขอต่อ “งั้นฉันขออยู่ที่นี่ได้ไหม? ฉันชอบที่นี่มากเลย!”

เย่เฉินมองหวังเจียเหยาด้วยสายตาเย็นชา “คุณไม่คู่ควรจะได้อยู่ที่นี่”

เย่เฉินไม่มีทางปล่อยให้หวังเจียเหยาพักอยู่ในวิลล่าของเขาเอง!

หลังจากที่ไล่หวังเจียเหยาไปแล้ว เย่เฉินก็โทรหาฉินหงเหยียน

“หงเหยียน”

“ที่รักคะ เป็นยังไงบ้าง?”

“ผมโอเคครับ ในที่สุดก็รู้สักทีว่าเรื่องเป็นมายังไง พ่อของเด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นศัตรูของผม”

“ศัตรูเหรอ? ใครกัน?”

“ผมเองก็ไม่รู้ ตอนนี้ผมต้องอยู่ที่อวิ๋นโจวต่อ เพื่อหาตัวหมอนั่น หงเหยียนต้องขอโทษด้วยจริงๆ หลังจากขอคุณแต่งงานกลับไม่ค่อยได้อยู่กัยคุณเลย รอผมจัดการเรื่องนี้เรียบร้อยแล้วเราแต่งานกันเถอะนะ!”

“ได้สิคะฉันไม่รีบ เพราะยังไงฉันก็เห็นคุณเป็นสามีของฉันตั้งนานแล้ว เราสองคนรักกันมากขนาดนี้ ไม่มีใบเอกสารก็ไม่เห็นเป็นอะไร จริงสิ ก่อนนี้สวี่ฉู่หมิงโทรมาบอกให้ฉันไปเมืองเสินเฉิงสักรอบ เพื่อไปคุยกับเขาต่อหน้าให้รู้เรื่อง ในเมื่อช่วงนี้คุณไม่กลับมาเดี๋ยวฉันจะไปที่เมืองเฉินสักหน่อย คุณไม่คิดอะไรใช่ไหมคะ?”

“ไม่เลยครับ ผมเชื่อใจคุณ คุณไปคุยกับตาแก่นั่นให้รู้เรื่องเถอะ เขาจะได้เลิกตอแยคุณ บอกเขาไปว่าไม่ว่าจะเงินทอง หรือความอ่อนหวาน หรือความรัก จะด้านไหนผมก็เหรือกว่าเขา บอกให้เขาเลิกเพ้อฝันได้แล้ว”

“อืม ฉันจะต้องเอาคำพุูดของคุณไปบอกเขาให้ครบทุกประโยคเลยล่ะค่ะ ฮ่าๆ รักคุณนะคะที่รัก!”

ตอนที่ 266 ล่วงรู้ความจริง!
เห็นหวังเจียเหยายอมสารภาพจะบอกความจริง หลิวเจิ้งคุนที่แบกหวังเจียเหยาก็หยุดลงแล้วมองเย่เฉิน

แต่ในครั้งนี้ท่าทีของเย่เฉินกลับแตกต่างไปจากก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง!

เย่เฉินกล่าวเสียงเย็น “ตอนนี้ผมไม่อยากรู้ความจริงแล้วล่ะ!”

เขาทนฟังคำโกหกของหวังเจียเหยามามากพอแล้ว ไม่อยากให้ตนเองไปติดอยู่ในวงเวียนความผิดของหล่อนอีก

เด็กผู้หญิงคนนั้นหล่อนจะอุปโลกน์ว่าเป็นลูกใครก็ตามใจ!

อย่างไรเสียก็ไม่ใช่ของเย่เฉิน เย่เฉินถือว่าหวังเจียเหยาให้กำเนิดบุตรชายแค่คนเดียว!

“อะไรนะ?” หวังเจียเหยาเห็นเย่เฉินไม่อยากจะฟังความจริงแล้วก็ชะงักไป

หลิวเจิ้งคุนกล่าวพลางหัวเราะ “เหอะๆ ก่อนนี้ผมให้โอกาสคุณแล้วแต่คุณไม่ยอมพูด ตอนนี้จะพูดก็สายไปเสียแล้ว! เก็บความลับสกปรกพวกนี้ไปตลอดชีวิตเถอะ! คุณชายเย่ของพวกเราไม่อยากจะรับรู้เรื่องสกปรกของคุณอีก!”

หวังเจียเหยาหัวเสียอย่างยิ่ง หล่อนพุ่งไปหาเย่เฉินแล้วตะโกน “เย่เฉิน! หรือว่านายไม่อยากรู้หรอว่าใครมันจงใจหยามนาย!”

คำพูดเช่นนี้ทำให้เย่เฉินที่เดิมเย็นชาดูมีอารมณ์ทันที

“คุณพูดว่าอะไรนะ?”

หลิวเจิ้งคุนรีบร้อนแบกหวังเจียเหยา แต่ไม่ได้เดินไปหาเย่เฉิน ทำให้หญิงสาวตีหลิวเจิ้งคุนไม่หยุด “ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ”

หลิวเจิ้งคุนวางหญิงสาวลงอย่างว่าง่ายแล้วหวังเจียเหยาจึงเดินไปหาเย่เฉินพลางกล่าว

“เย่เฉินพ่อของลูกสาวฉัน ไม่ใช่อดีตคนรักฉัน ตอนนั้นฉันรักนายจะตาย นอกจากนายแล้วฉันไม่สนใจผู้ชายคนอื่น! ฉันไม่ใช่ผู้หญิงมักมาก! ผู้ชายคนนั้นเป็นศัตรูของนาย! เป็นเพราะนาย ฉันถึงได้มีสภาพแบบนี้!”

เย่เฉินชะงักไป “ศัตรูของผมเหรอ? ใครน่ะ?”

เย่เฉินจำไม่ได้ว่าตนเองมีศัตรูคู่แค้นอะไร ทว่าเขายังเคยไปผจญภัยในสถานที่ต่างๆ มาตั้งหลายปี แถมยังมีฐานะเป็นคุณชายสามตระกูลเย่ คนที่เขาเผลอเรอไปล่วงเกินเข้าอาจจะมีไม่น้อย

แค่สามปีที่อวิ๋นโจวเขาก็ล่วงเกินพวกเจ้าของธุรกิจใหญ่ๆ ไปมากเพราะเขาต้องการจะกลายเป็นราชาแห่งวงการธุรกิจในอวิ๋นโจว

หวังเจียเหยามองไปรอบๆ “นายแน่ใจนะว่าอยากจะคุยเรื่องนี้กับฉันที่นี่?”

ที่นี่มีคนมากมายไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะกับการพูดคุยเรื่องส่วนตัวกันเท่าไหร่นัก

“อาคุนส่งกุญแจรถมาให้ฉัน”

เย่เฉินรับกุญแจรถมาจากหลิวเจิ้งคุนแล้วเตรียมจะขับรถออกไปจากที่นี่เพื่อหาที่เงียบๆ คุยกับอดีตภรรยา

“ขึ้นรถมา”

เย่เฉินสั่งหวังเจียเหยา

“นายไม่ทำที่นี่ให้เป็นสุสานได้ไหม?” หวังเจียเหยาอ้อนวอน

เย่เฉินมองแววตาอ้อนวอนของหญิงสาวแล้วหันไปบอกหลิวเจิ้งคุน “ให้พวกเขาหยุดก่อนชั่วคราว”

“ครับ!”

จากนั้นเย่เฉินก็ขับรถพาหวังเจียเหยาออกไปจากอีผิ่นเจียเหยา

เพิ่งขึ้นรถเย่เฉินก็ถาม “คุณอยากไปคุยที่ไหน?”

“วิลล่าที่เหมยกุยหยวน!” หวังเจียเหยากล่าว ที่นั่นคือบ้านของพวกเขาสองคน!

เย่เฉินไม่พูดอะไรต่อแต่ขับรถไปที่วิลล่าในเขตเหมยกุยหยวน แล้วพวกเขาก็กลับไปสถานที่อันเต็มเปี่ยมไปด้วยความทรงจำที่แสนหวานของพวกเขาสองคน

การตกแต่ง การออกแบบและเฟอร์นิเจอร์ภายในวิลล่ายังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

ดังนั้นกลับมาอีกครั้งหวังเจียเหยาจึงรู้สึกเหมือนกลับไปเมื่อหนึ่งปีก่อน ตอนที่หล่อนเพิ่งจะแต่งงานกับเขาใหม่อีกครั้ง

หวังเจียเหยาลูบเฟอร์นิเจอร์ กำแพง ภาพตัวอักษรทั้งหมดในวิลล่าอย่างตื่นเต้น

เย่เฉินอยากจะหยุดหล่อนแต่ว่าหวังเจียเหยากลับเดินขึ้นบันได เดินไปบนห้องนอนที่ทั้งสองคนเคยพัก

หลังจากนั้นหล่อนก็เห็นกลอน ‘รอคอย’ ของสีมู่หรง แล้วยังได้ยินเพลง MIDI เดิมๆ อีก

เมื่อได้กลับไปที่ห้องนอนห้องนั้นหวังเจียเหยาก็ร่ำไห้ หล่อนโผเข้าอ้อมกอดของอดีตสามีแล้วตัดพ้อ

“ได้มาที่นี่อีกครั้ง ฉันดีใจมากเลย ที่นี่ยังมีกลิ่นอายความหลังของเรา ทันทีที่ฉันมาที่นี่ความทรงจำในอดีตทั้งหมดของพวกเราก็ไหลออกมาไม่ขาดสาย ที่รักคุณล่ะคะ?”

หวังเจียเหยาฉวยโอกาสนี้เรียกเย่เฉินว่าที่รักอีกครั้ง

หล่อนชอบวิลล่าแห่งนี้ ชอบห้องนอนที่นี่อย่างมาก

คราวก่อนตอนที่หล่อนออกจากวิลล่าหลังนี้เป็นเพราะโดนบีบบังคับให้ต้องออกจากที่นี่ ตอนนั้นเย่เฉินแสร้งทำเป็นเหมือนตัวเองโดนไล่ออกจากตระกูลทำให้อยู่ที่นี่ไม่ได้

หวังเจียเหยาจึงจำใจต้องย้ายออก และแน่นอนว่าตอนนี้หวังเจียเหยาถึงเพิ่งได้รู้ว่าทั้งหมดนี้เย่เฉินเป็นคนหลอกหล่อน

ถึงแม้เย่เฉินจะหลอกลวงหล่อนว่าเขาเองโดนไล่ออกจากตระกูล แต่หลังจากที่ย้ายออกไปแล้วเขาเองก็ไม่เคยกลับมาที่นี่

เขาไม่เคยแตะต้องของชิ้นใดที่นี่ ทุกอย่างยังอยู่ในสภาพเดิมเหมือนตอนที่พวกเขาออกไป

แต่ว่าไม่เหมือนกับหวังเจียเหยา เมื่อเขากลับมายังห้องที่พวกเขาเคยอยู่กลับไม่รู้สึกได้ถึงความสุขในอดีตแม้แต่น้อย แต่เป็น…

หวังเจียเหยาอิงแอบอยู่ในอ้อมอกเย่เฉิน เขากลับไม่ได้รู้สึกมีความสุขอะไรสักนิด แต่เขากลับกล่าวว่า

“หวังเจียเหยา คุณรู้ไหมว่าผมกลับมาที่เราเคยอยู่ด้วยกันอีกครั้งเนี่ย ในหัวผมคิดอะไร?”

หวังเจียเหยาเห็นเย่เฉินไม่ผลักหล่อนออก ไพล่คิดไปว่าอีกฝ่ายระลึกถึงความรักของพวกเขาสองคน ก็ส่ายหน้าแล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นกว่าเดิม

เย่เฉินหัวเราะเสียงเย็น “ที่ผมคิดก็คือเมื่อปีก่อนที่นี่หลังจากที่ผมตื่นไปทำงานแต่เช้า คุณไประเริงสุขกับผู้ชายคนไหนในห้องนี้กันแน่!”

หวังเจียเหยาเห็นเย่เฉินหัวเสียก็รีบปล่อยเขาทันที

“รีบบอกมาได้แล้วว่าผู้ชายคนนั้นมันเป็นใครกันแน่! ผมให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้าย!” เย่เฉินมีท่าทีขึงขัง

หวังเจียเหยาเองก็รู้ว่าครั้งนี้เย่เฉินพูดจริงๆ หล่อนจึงไม่กล้าหลอกเขาอีก

หวังเจียเหยา “ฉันก็ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นชื่ออะไร ฉันรู้แค่ว่าเขามีอำนาจมีเงินมาก มีวันหนึ่งหลังจากที่นายไปทำงานตอนเช้า จู่ๆ ก็มีคนปีนเข้าหน้าต่าง ฉันตกใจร้องเสียงดังแต่เขาเอามืออุดปากฉันเอาไว้ หลังจากนั้นก็บอกให้ฉันเงียบๆ แล้วถึงยอมปล่อยฉัน ฉันเห็นว่าเขาไม่เหมือนหัวขโมยหรือฆาตกร ก็เลยรับปากเขาแล้วค่อยๆ คุยกับเขา

ตอนแรกเขาให้ฉันดูรูปภาพกับคลิปที่เป็นรูปเขากับพวกนักการเมืองชื่อดังทั้งหลายไปกินข้าว ตีกอล์ฟด้วยกัน พอฉันดูแล้วถึงได้รู้ว่าเขาไม่ใช่นักเลงหัวไม้ แต่เป็นคนที่มีอำนาจมากทีเดียว! จากนั้นก็เลยถามเขาว่าทำไมต้องแอบเข้าบ้านของเรา เขาบอกว่านายเป็นศัตรูของเขา เขาอยากจะล้างแค้นนายผ่านทางฉัน… ฉันย่อมไม่เห็นด้วยแต่เขาบอกว่าถ้าฉันไม่ยอเขาจะฆ่าฉัน แต่ถ้าฉันยอมเขาจะให้เงินฉันพันล้านทันที”

พันล้านเหรอ?

หวังเจียเหยามีมูลค่าสูงขนาดนี้เชียว!

เย่เฉินถาม “แล้วเขาได้ให้เงินคุณพันล้านไหม?”

หวังเจียเหยาพยักหน้ารับ “ให้ตั้งแต่วันแรกเลย”

เย่เฉินประหลาดใจแต่ก็เข้าใจทันที

ที่แปลกใจก็คือคิดไม่ถึงว่าหมอนี่จะยังรักษาคำพูดโดยให้เงินอดีตภรรยาเขาจริงๆ

เงินสดพันล้านสำหรับบางตระกูลไม่ใช่จำนวนน้อยๆ

พิสูจน์ได้ว่าครอบครัวของผู้ชายคนนั้นมีอำนาจจริงๆ เขาไม่ได้คุยโวโอ้อวด

ในที่สุดเขาถึงได้เข้าใจว่าทำไมหลังจากที่หวังเจียเหยาแต่งงานแล้วกลับลอบไปพบกับหลิ่วอวี่เจ๋อ แถมยังเผลอไผลไปกับอีกฝ่าย

ที่แท้เพราะหล่อนมีเงินพันล้านเลยมีความมั่นใจ!

ตอนนั้นตระกูลหวังมีทรัพย์สินแค่ไม่กี่พันล้าน อีกทั้งคุณนายหวังยังมีลูกชายถึงสองคน สมบัติของตระกูลน่าจะถูกส่งต่อให้หลิวซ่าวเจี๋ย

ดังนั้นสำหรับหวังเจียเหยาแล้วเงินพันล้านถือเป็นเงินที่หล่อนไม่อาจปฏิเสธได้เลย

“ที่รัก”

“อย่าเรียกผมว่าที่รัก…!”

“เย่…เย่เฉินนายลองคิดดูดีๆ ว่านายไปล่วงเกินใครเอาไว้บ้าง?”

ตอนที่ 265 วินาทีที่หวังเจียเหยาเสียใจที่สุด!
หวังเจียเหยาเพิ่งคลอดลูกร่างกายยังไม่กลับคืนสู่สภาพเดิมเต็มที่

แต่ตอนนี้หล่อนกลับวิ่งสับเหมือนนักกีฬาวิ่งสี่คูณร้อย ราวเสียสติ พุ่งถลามายังสถานที่ก่อสร้างทันที

“อย่ารื้อป้ายบนประตูของฉัน!”

สถานที่อย่างอีผิ่นเจียเหยาเคยเป็นเหมือนทุกอย่างสำหรับหล่อน!

ที่นี่เป็นพระราชวังของราชินีอย่างหล่อน เป็นเหมือนพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ที่เติมเต็มความทะเยอทะเยานของหล่อน!

หล่อนไม่มีทางอนุญาตให้คนอื่นทำลายสถานที่แห่งนี้!

คนบนรถเครนได้ยินเสียงหญิงสาวก็ชะงักไปแล้วหันมองเย่เฉิน

ทว่าเย่เฉินกลับสั่งอย่างไร้เยื่อใย “ห้ามหยุด! ฉันสั่งให้รื้อ!”

เมื่อเขาได้ยินคำสั่งของเย่เฉินก็ไม่ใยดีเสียงตะโกนของหวังเจียเหยา ตัดารควบคุมรถเครนทันที แล้วรื้อตัวอักษร ‘เหยา’ อันเป็นอักษรตัวสุดท้ายในป้ายออก

โครม!

แล้วตัว ‘เหยา’ ที่ลอยอยู่กลางอากาศก็หักเป็นสองท่อน

เมื่อเห็นสถานที่ซึ่งตั้งตามชื่อตนเองโดนรื้อทิ้ง หวังเจียเหยาก็สติแตก ทรุดลงไปกรีดร้องบนพื้น!

“ไม่นะ! อีผิ่นเจียเหยาของฉัน พระราชวังของฉัน! ไม่!”

น้ำตาหวังเจียเหยาไหลราวสายน้ำ หวังเจียเหยาตลอดสามปีที่เขารู้จักหญิงสาวมา ไม่เคยเห็นหล่อนร้องไห้หนักแบบนี้มาก่อน!

ต่อให้ก่อนหน้านี้หวังเจียเหยาเคยคุกเข่าอ้อนวอนเขา แต่ก็ไม่ได้ร้องไห้อย่างเศร้าโศกขนาดนี้

เป็นไปตามที่คิดผู้หญิงคนนี้รักอีผิ่นเจียเหยาของตนเองมากกว่ารักเขา!

เย่เฉินยืนมองหวังเจียเหยาที่ร้องไห้แต่ไม่รู้สึกสงสารแต่อย่างใด!

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ หวังเจียเหยาเป็นคนรนหาที่เอง!

เย่เฉินไม่สงสารหล่อนแม้แต่น้อย หลังจากรื้อตัวอักษร ‘อีผิ่นเจียเหยา’ แล้วก็กำชับกับคนงาน “เริ่มสร้างเป็นสุสานได้เลย!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้หวังเจียเหยาก็หันมองเย่เฉินอย่างตื่นตระหนก รีบร้อนวิ่งมาหาเขาทันที

“เย่เฉิน นายพูดว่าอะไรนะ? นายจะทำที่นี่เป็นสุสานเหรอ?”

เย่เฉินตอบ “ถูกต้อง ผมซื้อที่นี่แล้ว ที่นี่จะไม่มีบ้านหรูแบบโปรเจ็กต์อีผิ่นเจียเหยาแล้วแต่จะกลายเป็นสุสานแทน!”

“ไม่นะ! ไม่! ไม่!” หวังเจียเหยาโอดครวญ เหมือนเสียสติ “เย่เฉิน นายจะทำแบบนี้ไม่ได้! นายลืมไปแล้วเหรอ? ที่นี่เป็นอนุสรณ์สถานแห่งความรักของพวกเรานะ! ชื่ออีผิ่นเจียเหยานายก็เป็นคนตั้งชื่อนะ! ที่ตั้งนายก็เป็นคนเลือก! ทำไมนายถึงเปลี่ยนสถานที่แห่งความรักของเราสองคนเป็นสุสานได้ล่ะ?”

เย่เฉินได้ยินคำพูดพวกนี้ของหวังเจียเหยา ก็อดรู้สึกยอกแสลงในใจไม่ได้

ทันใดนั้นเองเขาก็นึกถึงคลิปวีดีโอในงานแต่งงานของหวังเจียเหยาและหลิ่วอวี่เจ๋อที่หวังซ่าวเจี๋ยส่งมาให้เขา

ในคลิปวีดีโอนั้นหวังเจียเหยาพูดอย่างเต็มปากเต็มคำว่า อีผิ่นเจียเหยาเป็นรังรักของหล่อนกับหลิ่วอวี่เจ๋อ!

เย่เฉินกล่าวเสียงเย็น “ที่นี่เป็นรังรักของคุณกับหลิ่วอวี่เจ๋อไม่ใช่หรอ? พวกคุณคนหนึ่งคืออีผิ่น ส่วนอีกคนคือเจียเหยาไม่ใช่เหรอ?”

หวังเจียเหยาตะลึงไปในทันที!

อีผิ่นคือหลิ่วอวี่เจ๋อ เจียเหยาก็คือหล่อนเอง ประโยคนี้หล่อนเป็นคนพูดเองในงานแต่งงานของหล่อนกับหลิ่วอวี่เจ๋อ!

คิดไม่ถึงว่าเย่เฉินจะรู้เรื่องนี้ด้วยเหมือนกัน!

หวังเจียเหยารีบคุกเข่าลงขอโทษเขา “เย่เฉินฉันผิดไปแล้ว อีผิ่นคือนายไม่ใช่หลิ่วอวี่เจ๋อ ที่นี่คือรังรักของพวกเรา เป็นสถานที่ของพวกเรา ไม่เกี่ยวกับคนอื่นเลย”

เย่เฉินแค่นเสียงหวังเจียเหยานี่กลับคำเก่งจริงๆ

เย่เฉินกล่าว “หวังเจียเหยาเป็นเพราะที่นี่คือรังรักของพวกเรา เป็นหลักฐานที่ว่าผมเคยรักคุณ ดังนั้นวันนี้ผมถึงอยากจะทำลายมันแล้วเปลี่ยนมันให้เป็นสุสาน เพราะความรักที่ผมมีให้คุณมันถูกฝังไปหมดแล้ว มันตายไปหมดแล้ว”

“ไม่…” หวังเจียเหยาคุกเข่าลงตรงหน้าเย่เฉินแล้วกอดขาเขาเอาไว้ “ไม่ นายยังรักฉัน นายจะต้องยังรักฉัน ฉันเป็นผู้หญิงที่นายรักที่สุด นายไม่มีทางทำกับฉันแบบนี้”

“เย่เฉินนายเองก็รู้นี่นาว่าอีผิ่นเจียเหยาเป็นทุกอย่างของฉัน ฉันให้ความสำคัญกับที่นี่เหมือนลูกตัวเอง ขอล่ะนายอย่าใจร้ายเลยนะ อย่าทำร้ายลูกของฉันเลยนะได้ไหม?”

หวังเจียเหยาไม่พูดถึงลูกอาจจะพอช่วยได้หน่อย ทันทีที่พูดถึงลูกก็ยิ่งทำให้เย่เฉินหัวเสีย!

เย่เฉินตะโกนใส่คนงาน “รีบไปทำงานเลย! ก่อนฟ้าจะมืดฉันอยากเห็นสุสานหลุมแรก!”

หวังเจียเหยาได้ยินเย่เฉินกล่าวแบบนี้ ก็กอดขาเขาแน่นกว่าเดิม

เย่เฉินเกลียดชังที่หวังเจียเหยาเกาะเขาแบบนี้ แต่ว่าเขาไม่อยากจะออกแรงเตะหล่อน อย่างไรเสียหล่อนก็เพิ่งคลอดลูก หนำซ้ำร่างกายยังไม่กลับมาเป็นปกติ

ถึงจะเกลียดเข้ากระดูกดำ แต่เขาก็ไม่ถึงกับรังแกผู้หญิงที่เพิ่งคลอดลูก

ดังนั้นเย่เฉินจึงกำชับหลิวเจิ้งคุน “รีบลากหล่อนออกไป!”

“ครับ!”

หลิวเจิ้งคุนรีบเดินอ้อมไปด้านหลังหล่อน แล้วออกแรงลากหล่อน

หลิวเจิ้งคุนแรงเยอะออกแรงลากหวังเจียเหยาทันที

ทว่าหวังเจียเหยากลับตะโกนเสียงดัง “กรี๊ด!”

หวังเจียเหยามองหลิวเจิ้งคุนอย่างโกรธเกรี้ยว “คิดไม่ถึงว่าแกจะแต๊ะอั๋งฉัน! ไอ้หมารับใช้ คิดไม่ถึงว่าจะกล้าแตะอํ่งเมียเก่าเจ้านายต่อหน้าเขา! แกกล้าดียังไงทำกับฉันแบบนี้! ลูกชายฉันเป็นลูกชายแท้ๆ ของเจ้านายแก อนาคตเขาจะต้องรับช่วงดูแลตระกูลเย่ แต่แกกลับกล้าเสียมารยาทกับฉันแบบนี้!”

หลิวเจิ้งคุนได้ยินคำพูดพวกนี้ของหวังเจียเหยาก็ตกใจจนใบหน้าซีดเผือด รีบร้อนอธิบายกับเย่เฉิน

“คุณชายผมเปล่านะครับ! ตอนที่ผมลากหล่อนใช้แรงนิดเดียว แต่อาจจะทำหล่อนเจ็บ แต่ผมสาบานว่าผมไม่ได้ฉวยโอกาสแต๊ะอั๋งหล่อน!”

เย่เฉินมองหวังเจียเหยาแล้วกล่าว “ในความรู้สึกผมคุณไม่ได้เป็นหวังเจียเหยาที่ใสซื่อบริสุทธิ์คนนั้นอีกต่อไปแล้ว

อาคุนอย่าไปสนใจหล่อน จับหล่อนโยนใส่รถเลย อย่าปล่อยให้หล่อนอยู่กวนใจฉัน”

“ครับคุณชาย!”

เมื่อได้รับอนุญาตจากเย่เฉิน หลิวเจิ้งคุนเองก็ไม่พูดจาเหลวไหลอีก แล้วลากหวังเจียเหยาเข้าใส่รถ Audi

“รีบเปิดประตูรถไม่อย่างนั้นเดี๋ยวพ่อจับโยนขึ้นหลังคารถเลย!”

หลิวเจิ้งคุนตะโกน

หวังเจียเหยาโดนหลิวเจิ้งคุนแบกแต่หล่อนทุบหลังของหลิวเจิ้งคุนไม่หยุด แต่สำหรับหลิวเจิ้งคุนแล้วแรงน้อยนิดของหล่อนก็เป็นเพียงแค่รอยขีดข่วนเท่านั้น

“เพราะอะไร! เพราะอะไรนายจึงได้ใจร้ายกับฉันแบบนี้!” หวังเจียเหยาน้ำตาไหลอาบน้ำ

หลิวเจิ้งคุนหามหวังเจียเหยาไปพูดไปด้วย “เพราะอะไรน่ะเหรอ? หวังเจียเหยาเพราะอะไรยังไม่รู้อีกเหรอ? คุณหลอกลวงคุณเย่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า คุณเย่ไม่ซ้อมคุณก็ถือว่าปราณีคุณแล้ว!”

“ฉันหลอกอะไรเย่เฉิน!” หวังเจียเหยายังโกหกอยู่

หลิวเจิ้งคุนกล่าว “เลิกเสแสร้งทีเถอะ อย่าคิดว่าพวกเรามาที่อวิ๋นโจวแค่เพราะจะมารื้ออีผิ่นเจียเหยาของคุณหรือไง? พวกเราไปที่บ้านของรักครั้งแรกคุณมา รักครั้งแรกของคุณชื่อหวงหมิงเจ๋อใช่ไหมล่ะ? ผมเห็นภรรยาของเขาอยู่ดีมีสุข ทำไมคุณถึงบอกว่าหล่อนรถชนตายไปแล้วล่ะ?”

หวังเจียเหยาถึงได้รู้สาเหตุที่แท้จริงเดี๋ยวนี้เอง “เย่เฉิน…เขารู้แล้วหรอ?”

มิน่าเย่เฉินถึงได้หัวเสียขนาดนี้ จนดึงดันพยายามจะรื้ออีผิ่นเจียเหยาของหล่อน แถมยังพยายามจะเปลี่ยนสถานที่แห่งนี้เป็นสุสาน

ที่แท้เย่เฉินก็รู้แล้วว่าคำอธิบายก่อนหน้านี้ของหล่อนเป็นเรื่องโกหก

หวังเจียเหยาเงียบไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นเองก็ทุบหลังของสามีสุดแรง “แกปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! รีบปล่อยฉันลง!”

หลิวเจิ้งคุนสบถ “คุณอยู่เฉยๆ! คุณชายของผมตอนนี้ไม่มีทางจะสนใจผู้หญิงสกปรกแบบคุณหรอกนะ! ถ้ายังไม่อยู่เฉยๆ ระวังผมจะไม่เกรงใจคุณล่ะ!”

ทว่าหวังเจียเหยายังคงตบตีเขาไม่หยุด แถมยังตะโกนใส่เย่เฉินที่อยู่ไกลๆ “เย่เฉินนายอยากรู้ความจริงมากใช่ไหม? ได้ ฉันจะบอกความจริงนายเดี๋ยวนี้!”

ตอนที่ 264 รื้ออีผิ่นเจียเหยา!
ก่อนจะไปฉินหงเหยียนคว้าเย่เฉินเข้ามากอดอย่างทนไม่ไหว แล้วกล่าวอย่างรักใคร่

“ที่รักคุณดูสิ คุณใจดีขนาดนี้ ไม่เคยทำเรื่องชั่วร้ายตลอดชีวิตของคุณ ทำไมฟ้าถึงได้ไม่ยุติธรรมแบบนี้ทำไมต้องรังแกคุณขนาดนี้กันนะ?”

ฉินหงเหยียนสงสารแฟนหนุ่มอย่างมาก ในอดีตที่ผ่านมาเย่เฉินรักหวังเจียเหยาอย่างโง่งมแต่กลับโดนทำร้ายอย่างเลือดเย็น!

ทว่าเย่เฉินกลับไม่ได้โทษดินฟ้า เขาเพียงถอนหายใจเท่านั้น “บางทีนี่คงเป็นผลกรรมล่ะมั้ง”

“ผลกรรมเหรอ?” ฉินหงเหยียนคลายมือที่กอดเขาแล้วจ้องเขาด้วยสายตาสงสัย

เย่เฉินกล่าว “หงเหยียนที่จริงผมไม่ได้เป็นคนดีแบบที่คุณคิด ผมก็เคยทำเรื่องไม่ดี ผมเองก็เคยทำเรื่องชั่วๆ มาเหมือนกัน”

ฉินหงเหยียนแปลกใจ “คุณ…เคยทำเรื่องไม่ดีมาเหรอ?”

“ผมเคยทำร้ายผู้หญิงคนหนึ่ง” เหมือนเย่เฉินไม่อยากจะพูดถึงเรื่องในอดีต

ฉินหงเหยียนถามต่อ “คุณไปทำร้ายหล่อนได้ยังไง? หล่อนเป็นใคร?”

เย่เฉินกลับส่ายหน้า “ขอโทษด้วยนะหงเหยียน ผมไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ นั่นเป็นเรื่องด่างพร้อยในชีวิตของผม ผมจะไปแล้ว คุณอยู่บ้านก็ระวังตัวหน่อยนะ”

ตอนนี้เย่เฉินแค่อยากจะรู้ว่าบิดาของเจียอินคือใครกันแน่ให้เร็วที่สุด จะได้รู้ว่าหวังเจียเหยาโกหกหรือเปล่า

เขา ซ่งหงเย่และหลิวเจิ้งคุนนั่งอยู่บนรถด้วยกันตรงดิ่งไปที่อวิ๋นโจวอย่างรวดเร็ว

ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงกว่า ก็มาถึงที่เขตลวี่หยวนในอวิ๋นโจว

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูบ้านในเขตนั้นดังขึ้นไม่หยุด

“ใคร?”

เจ้าของห้องเหมือนว่าระมัดระวังตัวอย่างมาก ไม่ยอมเปิดประตูโดยง่าย

แล้วก็พบว่าคนที่เคาะประตูเป็นหญิงสาวหน้าตาสะสวยอย่างมาก

“อันยองฮาเซโย! ดิฉันเป็นพนักงานขนส่งของไป๋ลี่!”

ทันทีที่ได้ยินสำเนียงเกาหลีที่ถูกต้องตรงเป๊ะ เจ้าของห้องก็รีบเปิดประตูมองหญิงสาวหน้าสะสวยคนนั้นทันที “ที่แท้ในอวิ๋นโจวเรามีพนักงานส่งของเป็นคนเกาหลีเหรอเนี่ย”

เพราะแผนของเย่เฉิน ตอนนี้ในเมืองใหญ่ๆ แต่ละแห่งล้วนแต่จะมีหญิงสาวชาวต่างชาติที่หน้าตาสะสวยมาเป็นพนักงานส่งของ ดังนั้นทุกคนจึงเคยชินไปกันหมดแล้ว

ทว่าในเวลานี้ ทันใดนั้นเองหลิวเจิ้งคุนก็เตะประตูเข้าไปจากที่มุมอับ แล้วเตะชายหนุ่มกระเด็นเข้าไปในห้องแล้วก็บุกเข้าไป!

“พวกนายเป็นใคร!”

ผู้ชายคนนั้นลนลานอย่างมาก คิดไม่ถึงเลยว่าเหตุการณ์อย่างพนักงานส่งของบุกเข้าห้องจะเกิดกับตัวเอง

หลิวเจิ้งคุนคว้าชายหนุ่มคนนั้นแล้วกล่าว “ไอ้คนบ้า แกนี่มันใจกล้าดีนี่ กล้าแตะต้องผู้หญิงของคุณชายเย่”

ชายคนนั้นงุนงง “คุณชายเย่เหรอ?”

ในตอนนี้เองเย่เฉินก็เดินเข้ามาแล้วปิดประตู

ชายหนุ่มจได้ในทันทีที่เห็นเขา “เย่เฉินเหรอ?”

หลิวเจิ้งคุนตบหน้าอีกฝ่าย “นายรู้จักคุณชายเย่ของเราจริงๆ ด้วย”

ชายหนุ่มกลับมองเย่เฉินด้วยใบหน้าใสซื่อ “เย่เฉิน ผมกับคุณไม่มีความแค้นต่อกัน ทำไมคุณต้องทำกับผมแบบนี้ด้วย?”

เย่เฉินปรายตามองชายชื่อหงหมิงเจ๋อคนนี้ ต้องยอมรับว่าเขาหน้าตาพอใช้ได้ ดีไซน์บ้านตกแต่งไม่เลว บ้านคงจะพอมีฐานะอยู่บ้าง

มิน่าถึงได้เป็นรักครั้งแรกในช่วงมัธยมปลายของหวังเจียเหยา

เย่เฉินเห็นชายคนนี้ ริ้วความหึงหวงและริษยาพลันแล่นขึ้นเป็นริ้วๆ แต่ว่าเย่เฉินไม่อยากจะทำร้ายผู้บริสุทธิ์

เย่เฉินจึงกล่าว “นายคือหวงหมิงเจ๋อล่ะสิ?​ ทำไมฉันต้องทำร้ายนาย นายไม่รู้ตัวหรือไง?”

เย่เฉินไม่อยากจะพูดออกมาตรงๆ เขาอยากให้อีกฝ่ายยอมรับเอง

หวงหมิงเจ๋อโดนหลิวเจิ้งคุนกดลงบนพื้นทำให้กระดิกตัวไม่ได้ “เป็นเพราะผมเคยชอบหวังเจียเหยาเหรอ?​ ชอบคนๆ หนึ่งมันผิดหรือไง? ผู้ชายในโรงเรียนเราทุกคนต่างก็เคยชอบหล่อนทั้งนั้น!”

หลิวเจิ้งคุนกดเขาลงบนพื้นแล้วกล่าว “ไม่ได้ถามเรื่องอดีต แต่ถามเรื่องในตอนนี้ นายได้ติดต่อกับหวังเจียเหยาหรือเปล่า? เมื่อเดือนเมษายนปีก่อนนายได้ไปวิลล่าของคุณชายเย่กับหวังเจียเหยาในเขตเหมยกุยหยวนหรือเปล่า?”

หวงหมิงเจ๋อรีบร้อนกล่าว “วิลล่าที่เขตเหมยกุยหยวนเหรอ?​ ฉันไม่เคยไปที่นั่นเลย! เมื่อเมษายนปีที่แล้วฉันกับภรรยาที่ตอนนั้นยังเป็นแค่แฟนกันไปเที่ยวยุโรปเดือนหนึ่ง ไม่ได้อยู่ในประเทศด้วยซ้ำ!”

เย่เฉินพินิจดูสีหน้าของอีกฝ่ายอย่างละเอียดแล้วถาม “มีหลักฐานไหม?”

“มี ในมือถือ วีแชทและเวยป๋อของผมมีหลักฐานทั้งนั้น”

ดังนั้นเย่เฉินจึงบอกให้หลิวเจิ้งคุนปล่อยหวงหมิงเจ๋อ แล้วค้นๆ ดูโซเชียลทังหลายทั้งแหล่ของเขา รวมไปถึงโซเชียลของแฟนสาวของเขาในตอนนั้นด้วย

แล้วความจริงก็พิสูจน์แล้วว่าเขากับแฟนสาวของเขาอยู่ที่ต่างประเทศ

ซึ่งนั่นแปลว่าคนที่โกหกก็คือหวังเจียเหยา!

หล่อนไม่ได้ไหว้วานให้รักครั้งแรกช่วยแม้แต่น้อย!

“หวังเจียเหยาคนนี้ยังจะโกหกอีก!”

เย่เฉินหัวเสีย เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว คิดไม่ถึงว่าหวังเจียเหยาจะยังกล้าหลอกลวงเขา!

เย่เฉินไม่อยากจะทำให้หวงหมิงเจ๋อลำบากใจ จึงออกจากบ้านเขา

หลิวเจิ้งคุนกลับโยนเงินออกมาหนึ่งหมื่นแล้วกล่าวกับหวงหมิงเจ๋อ “เรื่องวันนี้ห้ามบอกคนอื่น ไม่อย่างนั้นนายคงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

ทั้งสองคนเดินลงมาที่รถ หลิวเจิ้งคุนพลันกล่าว “คุณชายเย่ ผมขอพูดตรงๆ เลยนะครับ ถึงแม้ว่าหวังเจียเหยาจะเป็นอดีตภรรยาคุณชาย แต่ผมคิดว่าคุณควรลงโทษหล่อนด้วย หล่อนจะได้สำนึกบ้าง”

หวังเจียเหยาหลอกลวงเย่เฉินซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระทั่งหลิวเจิ้งคุนยังทนไม่ไหว

ถ้าไม่ใช่เพราะหวังเจียเหยาเป็นอดีตภรรยาของเย่เฉิน หลิวเจิ้งคุนคงไม่สนใจหรอกว่าหล่อนเป็นคนตระกูลหวังอะไร และคงไม่สนใจด้วยว่าหล่อนเป็นหญิงงามมาจากไหน เขาคงลักพาตัวหญิงสาวมานานแล้วให้พี่น้องยำหล่อนให้สาแก่ใจ

เย่เฉินเองก็มีความคิดเช่นนี้!

เย่เฉินกล่าวเสียงเรียบ “ส่วนวิธีการลงโทษหวังเจียเหยาที่ดีที่สุด ไม่ใช่การลงมือทำร้ายร่างกายหล่อน แต่ทำให้หล่อนสูญเสียทุกอย่าง โทรหาพ่อบ้านฟางฉันอยากให้ตระกูลหวังล้มละลายภายในหนึ่งสัปดาห์ ฉันต้องการให้หล่อนสูญเสียทุกอย่าง”

“ครับ!” หลิวเจิ้งคุนกล่าว

เย่เฉิน “แล้วก็ที่อีผิ่นเจียเหยาตอนนี้ไปถึงไหนแล้ว?”

หลิวเจิ้งคุนกล่าว “ตอนนี้สร้างไปพอได้ประมาณหนึ่งแล้ว ประตูด้านนอกสร้างเสร็จแล้ว ติดคำว่าอีผิ่นเจียเหยาเอาไว้ตัวใหญ่ดูโอ่อ่ามากเลยครับ”

“รื้อทิ้ง!” เย่เฉินสวนเสียงเย็น

……

เทียนไห่

ซูหลานลนลานมาที่ห้องพักฟื้นแล้วกล่าวกับลูกสาว “เจียเหยาแย่แล้ว ตระกูลหวังของเราเกิดเรื่องแล้ว! คู่ค้าจำนวนมากร้องเรียนพวกเรา แถมยังเรียกร้องให้พวกเราชดใช้ ตอนนี้คุณย่าหัวเสียจะตายแล้ว แล้วก็อีผิ่นเจียเหยาของลูก…”

ตอนนี้เองหวังเจียเหยากำลังอุ้มลูกชายของเย่เฉินและเล่นกับเขา เมื่อได้ยินคำพูดของมารดาก็ถามเขาอย่างลนลานทันที “อีผิ่นเจียเหยาทำไมคะ?”

อีผิ่นเจียเหยาเป็นประหนึ่งราชวังของหล่อน! เป็นสิ่งที่หล่อนให้ความสำคัญที่สุด!

หวังเจียเหยามักจะเปรียบตนเองป็นดั่งพระราชินี่ ที่นั่นเป็นพระราชวังของหล่อน เป็นสถานที่ที่แสดงให้เห็นถึงเสน่ห์และอำนาจของตนเอง!

หล่อนไม่มีทางยอมให้ที่นั่นเกิดเรื่องแน่!

ซูหลานกล่าว “ได้ยินมาว่าจะรื้อทิ้ง พวกพนักงานก่อสร้างไปที่นั่นกันหมดแล้ว”

“ไม่จริง!”

หวังเจียเหยาไม่สามารถควบคุมตนเองได้ กอดลูกแล้ววิ่งออกไปด้านนอก “หนูจะไปอวิ๋นโจวเดี๋ยวนี้!”

……

หนึ่งชั่วโมงกว่าๆ ต่อมา

ในพื้นที่ก่อสร้างโครงการอีผิ่นเจียเหยา ในอวิ๋นโจว

ดีไซน์ประตูของอีผิ่นเจียเหยา ถูกขนานนามเป็นโปรเจ็กต์สร้างบ้านหรูที่สวยที่สุด หรูหราที่สุดและโอ่อ่าที่สุดด้วย

โปรเจ็กต์นี้เย่เฉินจ้างสถาปนิกต่างชาติมาออกแบบที่อวิ๋นโจวด้วยตนเอง

เดิมทีชื่อโปรเจ็กต์นี้ถูกทำเสร็จแล้ว และแขวนเอาไว้ที่ประตูใหญ่

แต่ในตอนนี้ตัวอักษรคำว่าอีผิ่นเจียถูกรื้อลงมากองบนพื้น โดยกำลังรื้อคำว่าเหยากันอยู่

“ห้ามรื้อนะ! หยุดเดี๋ยวนี้! ฉันบอกให้หยุดไง!”

จู่ๆ รถ Audi คันหนึ่งก็จอดลงแล้วหวังเจียเหยาก็วิ่งลงมา

ตอนที่ 263 พ่อเด็กคือคนอื่น!
เย่เฉินขมวดคิ้วมุ่น “คุณว่าอะไรนะ? คุณไม่ได้เป็นคนพาหวังเจียเหยาไปโรงพยาบาลเหรอ?”

เมื่อเห็นเย่เฉินสงสัยในคำพูดของซ่งหงเย่ หลิวเจิ้งคุนก็รีบวางก้ามเป็นนักเลงตะคอกใส่ซ่งหงเย่

“นี่แม่สาวแซ่ซ่ง กล้าโกหกคุณชายเย่ ระวังจะโดนดี!”

สีหน้าซ่งหงเย่เหนื่อยหน่าย “ฉันจะกล้าโกหกคุณเย่ได้ยังไง? ก่อนนี้เพราะล่วงเกินคุณเย่ถึงได้ตกอยู่ในสภาพนี้ มีสามีดีๆ ก็หายไปแล้ว ตอนนี้ต่อให้ฉันใจกล้าขนาดไหน ฉันก็ไม่กล้าโกหกคุณเย่หรอก”

เย่เฉินอ่านสีหน้าของอีกฝ่ายออกว่าซ่งหงเย่ไม่เหมือนคนกำลังโกหก

หรือจะบอกว่าด้วยสถานการณ์ในตอนนี้ของหญิงสาวทำให้หล่อนไม่กล้าโกหก

เย่เฉินถามต่อ “คุณไม่เคยไปโรงพยาบาล งั้นคุณเคยบอกหวังเจียเหยาว่าผมมีลูกไม่ได้ไหม?”

ซ่งหงเย่รีบร้อนอธิบาย “ฉันขอสาบานกับฟ้าเลยว่าฉันไม่มีทางพูดถึงคุณแบบนี้ หวังเจียเหยาพูดเอง”

“คุณว่ายังไงนะ?” เย่เฉินประหลาดใจอีกครั้ง

ซ่งหงเย่กล่าวต่อ “ตอนนั้นหล่อนเพิ่งแต่งงานกับคุณอีกรอบเพราะเคยทรยศคุณ กลัวว่าตระกูลคุณจะไม่ยอมรับหล่อน จึงอยากมีลูกอย่างมาก แม่จะได้ดิบได้ดีก็เพราะลูก หล่อนก็หวังว่าลูกของหล่อนจะได้สืบทอดมรดกของตระกูลเย่ แต่ตอนที่พวกคุณอยู่ด้วยกันหล่อนไม่ท้องสักที เลยร้อนใจมากพูดกับฉันหลายครั้งว่า ‘หงเย่ เธอว่าทำไมฉันไม่มีลูกเสียทีหรือเพราะเย่เฉินมีลูกไม่ได้นะ?’ฉันพูดแล้วยิ้มว่าร้อนใจอะไร มีลูกจะรวดเร็วอะไรเบอร์นั้น อีกทั้งเย่เฉินยังเอาชนะคนสิบคนได้ด้วยตัวเอง ร่างกายแข็งแรงอย่างมากจะต้องไม่มีปัญหาอะไรแน่

อ้อฉันคิดออกแล้ว ตอนนั้นหล่อนเป็นคนพูดถึงเรื่องที่คุณเคยผ่าตัดมาก่อน แถมยังลากฉันไปดูด้วย แต่ตอนนั้นฉันไม่มีเวลาก็เลยไม่ได้ไปเป็นเพื่อนหล่อน”

เย่เฉินชะงักไปเขาไม่รู้ว่าควรจะเชื่อใครกันแน่

ผู้หญิงสองคน เล่าเรื่องแตกต่างกัน อีกทั้งผู้หญิงทั้งสองคนนี้ล้วนแต่เป็นผู้หญิงที่ชอบโกหกทั้งคู่

ทันใดนั้นเองเย่เฉินก็วางแก้วเหล้าในมือลง ไม่ได้มีท่าทีหมดอาลัยอยากอยาก ไร้เรี่ยวแรงเหมือนที่ผ่านมา แต่ลองหยั่งเชิงซ่งหงเย่ด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม

“หงเย่ คุณนี่โกหกเก่งจริงๆ พูดโกหกออกมาหน้าตาย นับถือจริงๆ”

ใบหน้าซ่งหงเย่เหนื่อยหน่าย “คุณเย่ เราก็ไม่ได้รู้จักกันแค่วันสองวันแต่รู้จักกันมาถึงสามปี ฉันเป็นคนยังไงคุณยังไม่รู้อีกเหรอ?”

“ใช่ ฉันมันโง่ ฉันบ้าผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาแต่ฉันก็เป็นคนที่มีหลักการนะ! ฉันเคยพลาดท้องกับเด็กมาก่อน ฉันตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไปทำแท้ง! ฉันไม่อาจปล่อยให้สามีของฉันเลี้ยงลูกของชายอื่นได้! ฉันหลอกเขาเรื่องนี้ไม่ได้!”

เย่เฉินพยักหน้ารับเพราะเขาเองก็พอจะรู้เรื่องนี้มาบ้าง

ซ่งหงเย่จึงกล่าวต่อ “คุณเย่ คุณมักจะพูดว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่ดี ฉันแค่อยากจะถามว่าสามปีที่ผ่านมาฉันปฏิบัติกับคุณยังไง? ตลอดสามปีที่ที่คุณแต่งเข้า ตอนเพื่อนของหวังเจียเหยาเยาะเย้ยคุณ ฉันเคยพูดจาดูถูกคุณหรือไง?”

เย่เฉินเงียบลงไป เมื่อย้อนคิดถึงเวลาสามปีที่ผ่านมา ซ่งหงเย่อาจจะนับได้ว่าเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดกับเย่เฉิน

เพื่อนคนอื่นๆ ของหวังเจียเหยาเมื่อเจอเย่เฉินที่ห้างสรรพสินค้าหรือไม่ว่าที่ไหน ก็ไม่อยากจะสนใจเขา

ต่อให้รู้จักเขาก็ไม่อยากจะทักทายเขา

แต่ซ่งหงเย่แตกต่างจากคนอื่นๆ ทุกครั้งที่เจอกันหล่อนมักจะเป็นฝ่ายทักทายเขาก่อน อีกทั้งยังเลี้ยงข้าวเขาเสมอ

เย่เฉินไพล่คิดไปว่าเป็นเพราะซ่งหงเย่คนนี้บ้าผู้ชายหล่อ แล้วบังเอิญว่าตนเองหน้าตาดีพอดี

แต่พอคิดอย่างละเอียดแล้วซ่งหงเย่น่าจะนอนกับผู้ชายมามากแล้ว

แถมตนเองยังเป็นสามีของเพื่อนสนิทหญิงสาว ต่อให้หล่อนเลี้ยงข้าวเขาร้อยมื้อ ก็ไม่น่าอยากจะพัฒนาความสัมพันธ์อะไรกับเขา

นี่แปลว่าซ่งหงเย่เป็นคนดีใช้ได้คนหนึ่ง

ซ่งหงเย่แก้ตัวต่อ “คุณมักจะคิดว่าฉันพาหวังเจียเหยาไปใจแตก แต่คุณรู้ไหม? ครั้งแรกที่ฉันมีชู้ทำผิดต่อสามีก็เพราะหวังเจียเหยาบอกให้ฉันทำแบบนี้!”

“คุณพูดอะไร? เป็นไปไม่ได้ ตอนนั้นหวังเจียเหยาใสซื่อบริสุทธิ์ ไม่มีทางบอกให้คุณทำเรื่องแบบนี้หรอก!”

เย่เฉินไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงได้แก้ตัวแทนหวังเจียเหยา

ซ่งหงเย่กล่าว “หวังเจียเหยาใสซื่อแค่หน้าตาเท่านั้นแหละ ที่จริงแล้วหล่อนใจเด็ดกว่าฉันเยอะ! แถมยังละโมบมากกว่าฉันอีก! ถ้าหากว่าหล่อนดีขนาดนั้นแล้วฉันมันสารเลว ด้วยฐานะของหล่อนมีเพื่อนได้จำนวนนับไม่ถ้วน ทำไมต้องคบหากับฉันด้วยล่ะ?”

ฝนตกขี้หมูไหล ถ้าหากว่าหสังเจียเหยาไม่เห็นด้วยกับพฤติกรรมของซ่งหงเย่ ก็คงจะไม่สนิทสนมกับอีกฝ่ายมาหลายปีขนาดนี้

ซึ่งนั่นก็เท่ากับว่าเดิมทีหวังเจียเหยาและซ่งหงเย่ศีลเสมอกัน!

แตกต่างกันที่หวังเจียเหยาหน้าตาสะสวยเกินไป เป็นนางฟ้าในใจพวกผู้ชาย

หล่อนจึงจำเป็นต้องวางมาด จำเป็นต้องแสดงให้เห็นแต่ด้านที่สวยงาม แบบนี้ถึงจะทำให้ผู้ชายเฝ้าฝันหาหล่อน ชอบหล่อนต่อไปเรื่อยๆ

ส่วนซ่งหงเย่นั้นคนละเรื่องกันเลย ใบหน้าหล่อนธรรมดา ผู้ชายที่ชอบหล่อนก็มีไม่เท่าไหร่ ดังนั้นหล่อนถึงเป็นตัวของตัวเองได้เต็มที่

เย่เฉินนั่งบนโซฟา ครุ่นคิดอยู่นาน เขาก็จุดบุหรี่มวนหนึ่งย้อนคิดเรื่องในอดีตระหว่างเขาและหวังเจียเหยา

ทันใดนั้นเองก็รู้สึกว่าหวังเจียเหยาน่าจะสารเลวกว่าซ่งหงเย่เสียอีก!

“ใช่ ลูกเศรษฐีที่บรรลุนิติภาวะแถมยังจบจบปริญญาตรีจะมาเสียคนเพราะใครก็ไม่รู้ได้ยังไง! ฝนตกขี้หมูไหลที่จริงมันเป็นเพราะหล่อนก็เป็นคนแบบนี้! เดิมทีหล่อนก็เป็นผู้หญิงร้ายๆ อยู่แล้วต่างหาก!”

เย่เฉินรีบร้อนถามต่อ “หวังเจียเหยามีรักครั้งแรกเป็นเพื่อนสมัยมัธยม เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน เมียรถชนตายไปแล้วตอนนี้เป็นคนเลี้ยงลูกเองใช่ไหม”

ซ่งหงเย่ครุ่นคิด “รักครั้งแรก ม.ปลาย…อ้อ มีคนหนึ่งแต่ว่าเขาเพิ่งแต่งงานนะ ภรรยาเขาก็แข็งแรงดี อีกทั้งยังไม่มีลูกด้วย”

พูดไม่ตรงกับหวังเจียเหยาอีกแล้ว!

ทั้งสองคนนี้ใครเป็นคนพูดความจริง ส่วนใครโกหกกันแน่!

ถ้าสิ่งที่หวังเจียเหยาพูดเป็นเรื่องจริง งั้นเย่เฉินก็คงทำได้เพียงโทษตัวเองที่ล้มเหลว โทษที่ตนเองไม่สามารถครองใจของหวังเจียเหยาในช่วงเวลาที่รักกันที่สุดก็ยังทำไม่ได้

เรื่องนี้ทำได้เพียงแค่ยอมรับแล้วปล่อยให้จบลงไป

แต่ถ้าสิ่งที่ซ่งหงเย่พูดเป็นเรื่องจริงล่ะ!

เช่นนั้นแล้วพ่อของฝาแฝดก็เป็นชายอื่น!

เย่เฉินถามซ่งหงเย่ “รักแรกของหล่อนชื่ออะไร? รู้ไหมว่าเขาอยู่ที่ไหน?”

ซ่งหงเย่กล่าว “ชื่อหวงหมิงเจ๋อ อาศัยอยู่ที่เขตลวี่หยวน”

เย่เฉินบี้บุหรี่แล้วชันตัวลุกขึ้น “ไปกัน รีบไปที่เขตลวี่หยวนในอวิ๋นโจว!”

เย่เฉินต้องการจะไปที่อวิ๋นโจวด้วยตนเองสักครั้ง ไปดูหน้ารักครั้งแรกของหวังเจียเหยา จากนั้นก็ถามเขาให้รู้แน่ชัดว่าเขาเป็นพ่อของเด็กน้อยหรือเปล่า!

“ครับ!”

หลิวเจิ้งคุนรีบคว้าแขนซ่งหงเย่แล้วลากหล่อนขึ้นรถ

ฉินหงเหยียนเองก็อยากจะไปกับเย่เฉิน แต่ถูกชายหนุ่มปฏิเสธ “หงเหยียน คุณอยู่ที่เทียนไห่เถอะ เรื่องนี้ผมจัดการเองก็ได้”

“ค่ะ” ฉินหงเหยียนรู้ว่าตนเองไปก็รังแต่จะสร้างความวุ่นวายเปล่าๆ

เรื่องของเย่เฉินและหวังเจียเหยาก็ควรจะปล่อยให้พวกเขาสองคนจัดการกันเอง

ตอนที่ 262 หวังเจียเหยายังโกหกอยู่!
เย่เฉินโดนหวังเจียเหยายั่วโมโหจนแทบอยากจะกระชากเข็มน้ำเกลือบนหลังมือหญิงสาวออกมา!

เย่เฉินโมโหอย่างยิ่ง “หวังเจียเหยา! คุณพูดให้มันรู้เรื่อง! ถ้าคุณตั้งท้องลูกของรักแรกจริงๆ ทำไมไม่ไปแต่งงานกับเขาล่ะ! คุณเห็นผมเป็นตัวอะไร! แค่อยากจะคบกับผมเล่นๆ แล้วหาคนอื่นมาช่วยทำลูกงั้นสิ?”

หวังเจียเหยาก้มหน้าลงด้วยท่าทีรู้สึกผิด แล้วอธิบาย “เย่เฉิน ฉันก็จนปัญญา นายยังจำได้ไหมว่าตอนพวกเราเริ่มอยากได้ลูกก็ไม่สำเร็จนี่จริงไหม?”

เย่เฉินย้อนคิดไปถึงเรื่องเมื่อปีก่อน ทั้งสองคนไม่ได้อยากได้ลูกในทันทีทันให้ หวังเจียเหยาตั้งท้องหลังจากที่ทั้งสองอยู่ร่วมกันเป็นเวลานาน

“ทำไม?” เย่เฉินถาม

หวังเจียเหยาอธิบาย “ตอนนั้นฉันอยากมีทายาทให้กับตระกูลเย่ของพวกนาย แล้วไม่ติดซักที ฉันเลยก็ใจร้อนไปหน่อย แล้วมีครั้งหนึ่งคุยกับซ่งหงเย่เรื่องนี้ หล่อนบอกว่า…คุณมีปัญหาหรือเปล่า…ก็เลยไม่มีลูกเสียที”

เย่เฉินโกรธจนตบที่กั้นตรงข้างเตียง

“ซ่งหงเย่ผู้หญิงสารเลว! คุณสิมีปัญหา!”

เพลิงโทสะเย่เฉินปั่นป่วน

หวังเจียเหยากล่าวต่อ “แล้วจู่ๆ ซ่งหงเย่ก็คิดขึ้นมาได้ว่าครั้งนั้นนายบอกว่าต้องผ่าตัด ตอนที่เราอยู่ต่างประเทศแล้วไม่ได้ให้เงินนาย นายเลยไปขอยืมเงินย่าฉันไปผ่าตัดที่โรงพยาบาล แล้วซ่งหงเย่ก็พาฉันไปโรงพยาบาลที่นายเคยผ่าตัดเพื่อค้นประวัติการรักษาของนาย

หมอบอกว่าอาการป่วยของนายในตอนนั้นค่อนข้างพิเศษ ต่อมารู้ว่าเป็นโรคติดต่อมาจากคนที่ไปรบมา แล้วนายก็เคยพูดกับฉันว่านายเคยไปรบ… หมอบอกฉันว่าเป็นไปได้อย่างมากที่นายจะ…เป็นหมัน…เพราะสาเหตุนี้…”

เสียงของหวังเจียเหยายิ่งแผ่วเบาลงทุกที

เรื่องนี้ก็เป็นไปอย่างที่หวังเจียเหยากล่าว

เย่เฉินทำให้หลิ่วอวี่เจ๋อเป็นหมันก็เพราะยาที่ใช้กันในสงคราม

หลังจากเย่เฉินติดโรคมาส่งผลกระทบต่อระบบสืบพันธุ์ก็จริง แต่ว่าต่อมาเย่เฉินก็รักษาจนหายแล้ว

เย่เฉินกล่าวพลางหัวเราะเสียงเย็น “ดังนั้นพอคุณรู้ว่าผมมีลูกไม่ได้ ก็เลยโร่หาคนอื่นให้ช่วยงั้นสิ? เหอะๆ หรือว่าคุณลืมที่ผมเคยบอกเหรอว่าตระกูลเย่เราจะมีการตรวจ DNA เด็กก่อนน่ะ?”

หยังเจียเหยากล่าว “ฉันก็ไม่อยากทำแบบนี้แต่หงเย่บอกว่าถ้าเราสองคนไม่มีลูก ต่อให้ฉันแต่งงานกับนายก็คงไม่ได้มรดกจากตระกูลเย่ หงเย่กล่อมฉันอยู่นานว่าหลังจากลูกเราคลอดแล้ว ค่อยไปแก้ผลตรวจ DNA ก็ได้ นายก็รู้ว่าฉันเชื่อฟังหล่อนตลอด ที่ตามง้อนายได้ก็เพราะได้หล่อนช่วยดังนั้นฉันก็เลยทำตามที่หล่อนบอก”

“เฮอะ”

เย่เฉินหัวเราะเสียงเย็น ขณะมองหวังเจียเหยาที่เป็นผู้หญิงหน้าตาสะสวยมีมือมีเท้าฉลาดหลักแหลม แต่เรื่องใหญ่ในชีวิตแบบนี้กลับเชื่อฟังคนอื่นเสียได้!

หวังเจียเหยาคุณนี่มีชีวิตน่าอนาถจริงๆ!

เมื่อรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว เย่เฉินก็ทนฟังต่อไปไม่ไหว สุดท้ายเขาก็ถามหญิงสาวว่า “ช่างเถอะ ตอนนี้ผมแค่อยากรู้ว่ารักแรกของคุณชื่ออะไร!”

หวังเจียเหยาพอจะฟังออกว่าเย่เฉินอยากจะล้างแค้นชายคนนั้น

หล่อนตกใจจนลนลานรีบดึงเข็มออกมาจากหลังมือ แล้วถลาลงเตียงมาอ้อนวอนชายหนุ่ม “เย่เฉิน นายอย่าไปล้างแค้นเขาเลยได้ไหม? เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขาฉันขอร้องเขา เขาถึงได้ยอมทำ ตอนนี้เขาน่าสงสารอย่างมาก ลูกเขาเพิ่งคลอด ภรรยาของเขาก็รถชน ตอนนี้เขาเลี้ยงลูกคนเดียว ไม่มีงานทำ

ถ้าหากว่านายอยากล้างแค้นเขา เขาไม่สามารถป้องกันตัวได้แน่ แต่นายช่วยเห็นแก่ที่เขาน่าสงสารแถมยังไม่ได้ท้าทายอะไรนาย พอจะปล่อยเขาไปได้ไหม? ถ้านายไม่ชอบเจียอิน ฉันทิ้งลูกก็ได้ หรือให้ส่งไปที่อื่น ส่งไปเมืองนอกให้คนรับเลี้ยง ฉันขอรับรองว่านายจะไม่เห็นหน้าเด็กคนนี้อีกไปตลอดชีวิตได้ไหม?”

พอได้ยินคำพูดของหวังเจียเหยาแล้ว เขาก็หมดเรี่ยวแรงจะทำอะไรอีก!

น้ำตาออกจากดวงตาเขา นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เขาร้องไห้เพราะหญิงสาวตรงหน้า!

ครั้งแรกเพราะรักหล่อนลึกซึ้ง เป็นเพราะยังรักหล่อนอยู่!

ครั้งนี้เพราะรู้สึกว่าตนเองล้มเหลวเกินไปแล้ว!

ในอดีตเขาเคยรักคนผู้หนึ่งอย่างลึกซึ้ง แต่เจ้าหล่อนกลับปั่นหัวเขาราวเขาเป็นคนโง่เง่า

ทั้งสองคนอยากมีลูกจนถึงกับต้องขอความช่วยเหลือจากคนอื่น แถมฝั่งที่ร้องขอนั้นยังเป็นภรรยาของเขาอีกต่างหาก

เย่เฉินมองทารกหญิงตรงหน้า ถึงแม้ว่าเด็กคนนี้จะไม่เกี่ยวข้องกับเขา แต่เขาอยากจะให้เด็กคนนี้เป็นลูกของเขาเช่นกัน!

ในคนนับพันที่มีลูกจะมีแฝดแบบนี้แค่คู่เดียว เดิมทีเย่เฉินก็จะมีฝาแฝดชายหญิงเช่นนี้อยู่แล้ว!

แต่หวังเจียเหยาทำลายทุกอย่าง!

เย่เฉินปาดน้ำตาแล้วมองอดีตภรรยา “หวังเจียเหยา อีกครึ่งปีผมจะมารับตัวลูกของผมไป คุณใช่้เวลากับลูกชายผมให้เต็มที่แล้วกัน!”

พูดจบเขาก็เดินออกไปอย่างเศร้าสร้อย!

“เย่เฉิน! เย่เฉิน!”

หวังเจียเหยาตะโกนไล่หลังเย่เฉินไม่หยุด บริเวณมือที่ถูกเข็มเจาะนั้นมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด ซูหลานรีบร้อนขวางหล่อนเอาไว้

……

เมื่อได้รู้ความจริงแล้วเย่เฉินก็นั่งรถกลับไปที่วิลล่าเฝยชุ่ย

เขาไม่ได้เค้นถามหวังเจียเหยาว่าผู้ชายคนที่สวมเขาให้ตนเป็นใคร แล้วก็ไม่ได้สั่งให้ใครทำร้ายชายคนนั้น

หวังเจียเหยาพูดถึงขนาดนั้น เขาเป็นเพียงแค่ชายหนุ่มที่น่าสงสารทั้งหมดนี้เป็นเพราะหวังเจียเหยาไหว้วานเขา เย่เฉินจะทำยังไงได้?

จะโทษก็คงต้องโทษสวรรค์แล้ว

กลับถึงบ้านฉินหงเหยียนพอจะอ่านอารมณ์แฟนหนุ่มออก จึงรินชาให้เขา แต่เขากลับดื่มไม่ลง

หล่อนจึงไปหยิบเครื่องดื่มเย็นๆ ออกจากตู้เย็น เย่เฉินดื่มทั้งหมดลงในครั้งเดียว!

น้ำเย็น! ตอนนี้ของเย็นๆ เท่านั้นถึงจะพอระงับโทสะในใจเย่เฉินได้!

ใจของเย่เฉินมันด้านชาไร้ความรู้สึก!

ไม่นานจู่ๆ ก็มีคนเคาะประตู

ฉินหงเหยียนเดินมาเปิดประตูก็พบว่าผู้มาเยือนก็คือหลิวเจิ้งคุน

“พี่ฉินสวัสดีครับ!”

หลิวเจิ้งคุนทักทายฉินหงเหยียนอย่างนบนอบ

ฉินหงเหยียนรู้ว่าหลิวเจิ้งคุนเป็นลูกน้องของเย่เฉินก็เกรงใจอย่างมาก “คุณหลิวเชิญค่ะ”

“ขอบคุณพี่ฉิน”

หลิวเจิ้งคุนไม่ได้มาคนเดียว เขายังพาคนอีกคนมาด้วยนั่นคือซ่งหงเย่

“เอ๊ะ? นี่มันซ่งหงเย่เพื่อนของหวังเจียเหยาล่ะสิ?” ฉินหงเหยียนถามอย่างประหลาดใจ

หลิวเจิ้งคุนกล่าวตอบด้วยรอยยิ้ม “ใช่แล้วครับ พี่ฉิน เมื่อครู่คุณชายเย่บอกให้ผมพาตัวหล่อนมาจากอวิ๋นโจว”

“พี่ฉินสวัสดีค่ะ” ซ่งหงเย่ทักทายหล่อนอย่างสุภาพ

“อ้อจ้ะ” ฉินหงเหยียนเปิดประตูให้พวกเขาสองคนเข้าบ้าน

หลิวเจิ้งคุนเองก็เดินไปนั่งลงบนโซฟาตรงหน้าเย่เฉินที่กำลังดื่มเหล้าอยู่ “คุณชายเย่ ผมพาตัวซ่งหงเย่มาแล้วครับ!”

“คุณเย่” ซ่งหงเย่ไม่กล้าไม่เคารพเขา

ถ้าหล่อนรู้ว่าเย่เฉินจะประสบความสำเร็จขนาดนี้ตอนนั้นหล่อนไม่น่าหาเรื่องเย่เฉินเลย

เย่เฉินกลับเหม่อลอย ร่างกายไร้เรี่ยวแรง “ปล่อยหล่อนไปเถอะ”

เขาหลิวเจิ้งคุนพาตัวซ่งหงเย่มาจากอวิ๋นโจว ก็เพราะอยากรู้จากปากของหล่อนว่าพ่อของทารกหญิงคือใครกันแน่ ทำไมหวังเจียเหยาถึงได้ทรยศเขา!

แตตอนนี้หวังเจียเหยายอมรับกับเขากับปากตัวเองแล้ว เขาจึงไม่มีความจำเป็นต่องถามซ่งหงเย่อีก

“แค่ก…”

หลิวเจิ้งคุนชะงักไป เขาขับรถมาถึงที่นี่ด้วยตนเองอย่างยากลำบาก ขับรถอย่างรวดเร็ว ใช้เวลาให้การหาตัวฉินหงเหยียนในเวลาที่สั้นที่สุดแล้วพาตัวหล่อนมา

คิดไม่ถึงว่าผู้เป็นเจ้านายจะไม่ถามอะไร แล้วให้ปล่อยตัวหล่อนไปงั้นเหรอ?

ซ่งหงเย่เองก็อยากจะคว้าโอกาสนี้ตีสนิทกับเย่เฉิน

ดังนั้นหล่อนจึงเป็นฝ่ายเดินไปหาเขาแล้วรินเหล้าให้อีกฝ่าย

แต่เมื่อเย่เฉินเห็นซ่งหงเย่เข้าใกล้ตนเอง ก็ตบหน้าอีกฝ่ายสุดแรง!

“โอ้ย!”

ซ่งหงเย่ที่ร่างกายแบบบางเซถลาลงบนพื้นทันที

เย่เฉินสบถด่าหล่อนด้วยโทสะ “ซ่งหงเย่ผิดที่คุณ! หวังเจียเหยาเลยทรยศผมจนมีลูกที่ไม่ใช่ลูกผม! เดิมทีผมควรจะมีลูกฝาแฝด แต่คุณทำร้ายทุกอย่าง!”

ซ่งหงเย่กุมใบหน้า แล้วกล่าวอย่างหวาดกลัว “เข้าใจผิดแล้วคุณเย่ เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับฉันด้วย?”

เย่เฉินกล่าว “ก็ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ พูดกับหวังเจียเหยาว่าสุขภาพผมมีปัญหา มีลูกไม่ได้ แล้วพาหล่อนไปค้นประวัติการรักษาของผมที่โรงพยาบาล หวังเจียเหยาก็คงจะไม่ไปดิ้นรนหารักแรกของหล่อนหรอก!”

ทว่าเมื่อสีหน้าของซ่งหงเย่กลับงุนงงเมื่อได้ยินเรื่องพวกนี้ “ไปโรงพยาบาลเหรอ? โรงพยาบาลอะไร? ฉันไม่ได้เป็นคนพาหวังเจียเหยาไปโรงพยาบาล!”

ตอนที่ 261 ผู้ชายคนนั้นมันเป็นใคร!
“ครับ!”

หวังจื้อเฉียงรีบโทรหาหวังเจียเหยา แต่ว่าคนรับสายกลับเป็นซูหลาน

“อ้อ ซูหลานเองเหรอเนี่ย แม่อยากคุยกับเจียเหยาน่ะ เอาโทรศัพท์ให้เจียเหยาที”

ตอนนี้ตระกูลหวังกำลังสูญเสียคู่ค้าไปเป็นจำนวนมากเพราะหวังเจียเหยา ธุรกิจน่าจะเสียหายอย่างน้อยๆ หลายร้อยล้าน หวังเจียเหยาจึงได้เริ่มวางก้ามกับครอบครัวน้องชายขึ้นมา

ซูหลานกล่าว “พี่คะฉันกับเจียเหยาอยู่ที่โรงพยาบาล หวังเจียเหยาเป็นลมกำลังให้น้ำเกลืออยู่ ถ้าไม่มีอะไรสำคัญเดี๋ยวค่อยคุยได้ไหมคะ?”

หวังจื้อเฉียงตะคอก “ไม่มีเรื่องสำคัญอะไรงั้นเหรอ? ตระกูลหวังของเราจะล่มจมเพราะลูกสาวเธออยู่แล้ว! ยังมีหน้ามาบอกว่าหล่อนเป็นลมอีก คนที่เป็นลมน่าจะเป็นเย่เฉินมากกว่าล่ะมั้ง? ลูกสาวเธอทำอะไรเอาไว้น่าจะรู้ดีที่สุด เย่เฉินต่างหากที่คงจะเสียใจจากกระทำของลูกสาวเธอ! เลิกพูดเหลวไหล รีบส่งโทรศัพท์ให้หวังเจียเหยาได้แล้ว!”

ตอนนี้ซูหลานและหวังเจียเหยากำลังอยู่ในห้องพักฟื้น ไม่ได้กำลังหยอดน้ำเกลือเสียหน่อย

เมื่อครู่ที่เป็นลมหญิงสาวก็แค่แกล้งทำเท่านั้น นั่นเพราะหล่อนไม่สามารถจะอธิบายเรื่องนี้ให้เย่เฉินฟังได้เมื่อตกอยู่ในเหตุการณ์เช่นนั้น

“ฮัลโหล” แล้วเสียงของหวังเจียเหยาก็ดังขึ้นที่ปลายสาย

หวังจื้อเฉียงรีบร้อนส่งโทรศัพท์ให้คุณนายหวัง

คุณนายหวังรับโทรศัพท์แล้วดุด่า “หวังเจียเหยา! ในหัวแกมีอะไรอยู่บ้างน่ะ! ถ้าแกบอกว่าแกไปนอนกับฟางเชาตอนที่ไม่รู้ว่าเย่เฉินเป็นใครก็ไม่เป็นไรหรอกนะ! แต่ตอนที่อยากมีลูกกันน่ะ รู้ทั้งรู้ว่าเย่เฉินเป็นใคร ทำไมยังเลอะเลือนทำเรื่องโง่ๆ ได้!”

หวังเจียเหยากล่าวอย่างเสียใจ “ขอโทษด้วยนะคะคุณย่า…”

“ขอโทษเหรอ? แกรู้ไหมว่าแกทำเย่เฉินโกรธเข้า ตอนนี้เขาเลยหาเรื่องตระกูลเรา! บริษัทพาร์ทเนอร์ทุกแห่งของเรายกเลิกสัญญากันหมดแล้ว เราใกล้จะถังแตกแล้วแกรู้ไหม?!” คุณนายหวังกล่าวเสียงดัง

หวังเจียเหยาได้ยินแบบนี้ก็ตกใจ “อะไรนะคะ? ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้”

หวังเจียเหยาไม่ได้รู้เลยว่าเย่เฉินสามารถทำให้สถานะเศรษฐีนีสองหมื่นล้านของตนเองลอยละลิ่วหายไป จนกลับไปมีสภาพเดิิมได้อย่ารวดเร็ว!

เพราะทรัพย์สินทั้งหมดที่หล่อนมีไม่ใช่เงินสดและอสังหาริมทรัพย์

คุณนายหวังกล่าว “เรื่องนี้แกจะต้องจัดการให้เรียบร้อย ไปคุกเข่าขอโทษเย่เฉิน แล้วอธิบายให้เขาฟังแกต้องทำให้เขาให้อภัยแกให้ได้ ไม่อย่านั้นแกก็ไสหัวไปเลยไป!”

หวังเจียเหยาวางสายแล้วร้องไห้บนเตียงผู้ป่วย

ซูหลานรีบร้อนเดินมานั่งกับลูกสาว ลูบหลังหล่อนเบาๆ อย่างปลอบโยน

หวังเจียเหยากล่าวพลางร้องไห้ “คุณย่าก็เป็นแบบนี้ทุกครั้งเลย ไม่ว่าอะไรก็โทษหนู ตั้งแต่เล็กจนโตหนูรู้สึกไม่ปลอดภัยเลย ถ้าคุณย่ารักหนูตั้งแต่เด็กๆ แล้วให้ความสำคัญกับครอบครัวเราบ้างหนูก็คงจะไม่มีชู้! เป็นความผิดคุณย่าแท้ๆ!”

ซูหลานคิดไม่ถึงเลยว่าหวังเจียเหยาจะโทษย่าตนเอง

ซูหลานถาม “งั้นผู้ชายคนนั้นเป็นใครกันแน่? ทำไมลูกปิดบังแม้แต่แม่ล่ะ?”

แต่จนตอนนี้หวังเจียเหยาก็ยังคงไม่คิดจะบอกความจริงกับมารดา

หล่อนเช็ดน้ำตาลวกๆ แล้วโทรหาเย่เฉิน

“เป็นลมหายแล้วเหรอ?”

ทันทีที่รับสายเขาก็เหน็บแนมหญิงสาวทันที

ทุกคนอาจจะเห็นผลตรวจแล้วเกิดเป็นลมหมดสติได้ แต่หวังเจียเหยาไม่มีทางเป็นแบบนั้น เพราะเรื่องที่หล่อนเคยทำหล่อนย่อมรู้ดีแก่ใจ!

หวังเจียเหยากล่าว “อืม ดีขึ้นมากแล้ว ตอนนี้กำลังให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาล”

ผู้หญิงคนนี้จนป่านนี้แล้วยังแสร้งทำตัวเป็นคนบอบบางอยู่อีก!

ตอนสวมเขาให้กันทำไมใจกล้าอะไรขนาดนั้น!

เย่เฉินกล่าวว่า “ตอนนี้ผมจะไปพบคุณที่โรงพยาบาล ทางที่ดีบอกความจริงผมมา!”

เย่เฉินรู้ทั้งเลขที่ห้องพักและโรงพยาบาลที่หล่อนพักอยู่ พอวางสายแล้วเขาก็ตรงไปที่นั่นทันที

เพิ่งจะถึงหน้าห้องพักฟื้น ซูหลานก็เป็นฝ่ายเดินไปต้อนรับเย่เฉิน คาดว่ากลัวเย่เฉินจะตบหวังเจียเหยาแล้วโน้มน้าวอีกฝ่าย “เสี่ยวเฉินเอ้ย ใจเย็นเถอะนะ คิดในแง่ดีเถอะ เธอดูลูกชายเธอสิ ว่าเขาน่ารักขนาดไหน หน้าเหมือนเธอขนาดไหน!”

แล้วเย่เฉินก็พบว่าที่แท้ฝาแฝดที่มักจะนอนด้วยกัน บัดนี้โดนจับแยกเสียแล้ว

เจียเยว่เด็กชายอยู่ที่ประตู ส่วนเด็กหญิงกลับถูกวางไว้มุมด้านในสุดของห้อง

คาดว่าเพราะกลัวเย่เฉินจะโกรธถึงได้ตั้งใจทำแบบนี้

เย่เฉินมองเจียเยว่ นี่คือลูกชายแท้ๆ ของเขา ในใจพลันรู้สึกอิ่มเอมอย่างประหลาด

แต่ว่าเด็กผู้หญิงที่น่ารักเหลือเกินอย่างเจียอินก็ควรจะเป็นลูกสาวเขาเช่นกัน!

เย่เฉินอยากมีลูกสาวมาโดยตลอด!

ฝาแฝดชายหญิงแบบนี้สมบูรณ์แบบ เป็นที่น่าริษยา!

แต่ว่าพวกเขากลับเป็นเด็กต่างพ่อไปได้!

เย่เฉินไม่อาจให้อภัยหวังเจียเหยาได้!

“เย่เฉิน…”

หวังเจียเหยานอนบนเตียงผู้ป่วย กำลังหยอดน้ำเกลือแล้วเรียกเย่เฉินด้วยน้ำเสียงอ่อนแอที่หล่อนแสร้งทำ

เย่เฉินสาวเท้าเดินไปแต่ก็ไม่อาจตบหล่อนได้ ตอนที่เห็นผลตรวจนั้นบางทีเขาอาจจะพลาดพลั้งไปแต่ตอนนี้ไม่มีทางอีกแล้ว

หวังเจียเหยามองเย่เฉินแล้วกล่าวด้วยใบหน้าอ่อนหวาน “เย่เฉินนายชอบชื่อเจียเยว่ไม่ใช่เหรอ? หรือไม่ก็ให้คุณปู่ของนายช่วยตั้งชื่อให้ส้ ลูกชายเหมือนนายจริงๆ โตมาเขาต้องหล่อเหมือนนาย เอาใจเก่งเหมือนนายแน่ๆ”

หวังเจียเหยาลองใช้ลูกชายแท้ๆ ของเขามาทำให้เขาใจเย็นลง

แต่เย่เฉินกลับไม่อยากพูดเรื่องพวกนี้กับหวังเจียเหยา แต่เข้าประเด็นทันที “บอกผมมา ว่าพ่อเด็กคนนั้นคือใคร? เลิกบอกว่าฟางเชาที ก่อนหน้านี้ผมส่งคนไปเค้นถามเขามาแล้ว เขาบอกว่าช่วงนั้นเขาไม่ได้มาอวิ๋นโจวเลยด้วยซ้ำไป ส่วนที่นอนกับคุณที่โรงแรมเขาก็ป้องกันอย่างดี”

หวังเจียเหยากล่าว “ไม่ใช่ฟางเชาจริงๆ ก่อนหน้านี้ที่บอกว่าเป็นฟางเชาก็เพื่อยั่วโมโหนาย”

“งั้นเป็นใคร? ตอนนั้นคุณยังไม่รู้จักหลิ่วอวี่เจ๋อด้วย นอกจากผม ฟางเชา หลิ่วอวี่เจ๋อแล้วคุณยังมีผู้ชายคนที่สี่อีกเหรอ? คุณนี่ปิดปากเงียบดีจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะปิดหูปิดตาผมได้แนบเนียนเชียว!”

เย่เฉินสะอีก ถ้าไม่ใช่เพราะผลตรวจครั้งนี้เขาก็คงจะไม่รู้ว่าหวังเจียเหยามีผู้ชายคนอื่นอีก!

หากว่าโชคดี เด็กสองคนนี้เป็นลูกของเย่เฉินทั้งสองคน

งั้นแล้วเย่เฉินก็อาจจะไม่ได้รู้เลยว่าหวังเจียเหยายังมีผู้ชายคนอื่นในตอนที่เขารักเจ้าหล่อนอย่างที่สุดด้วย!

“เขาคือ…” หวังเจียเหยาอ้ำอึ้ง

“เขาคือใคร!” เย่เฉินตะโกน เด็กสองคนตกใจจนร้องไห้กระเจิง

หวังเจียทนเห็นลูกๆ ร้องไห้ไม่ได้ รีบร้อนกล่าว “เขาคือรักแรกของฉัน!”

“รักแรกเหรอ?” เย่เฉินชะงัก

เขาแต่งงานกับอีกฝ่ายมาสามปี จึงรู้เรื่องความรักในทุกครั้้งของหญิงสาวเป็นอย่างดี

ตอนที่เย่เฉินรู้จักหวังเจียเหยา หล่อนเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว ผู้หญิงที่สวยขนาดหล่อน ไม่มีทางที่ไม่เคยมีความรักมาก่อน

หวังเจียเหยกล่าว “ผู่ชายคนนั้นเป็นเพื่อนนักเรียกที่ฉันเคยชอบตอนม.ปลาย เรียนมหาวิทยาลัยที่เดียวกัน”

เย่เฉินแค่นเสียง “ที่แท้ตลอดสามปีที่คุณแอบคบกับรักแรกของคุณมาตลอดเวลาสามปีที่เราแต่งงานกันสินะ”

“ไม่นะ ไม่ใช่ สามปีที่แต่งงานกับนาย พวกเราไม่เคยติดต่อกัน” หวังเจียเหยารีบปฏิเสธ

ผลคือเย่เฉินโกรธกว่าเดิม “แปลว่าที่แต่งงานกับผมมาสามปีพวกคุณไม่เคยติดต่อกัน แต่ตอนจะมีลูกดันติดต่อกันเสียได้แบบนี้น่ะหรอ?!”

ที่เขาพูดก็เป็นเพียงแค่โทสะเท่านั้น

แต่คิดไม่ถึงว่าหวังเจียเหยาจะตอบเขาว่า “ใช่!”

ตอนที่ 260 ล้างแค้นหวังเจียเหยา!
หลังจากหวังเจียเหยาโดนอุ้มไปแล้ว หลิ่วอวี่เจ๋อก็ยหัวเราะออกมา “ฮ่าๆ ฝาแฝดกันแต่ดันมีพ่อสองคน! สุดยอดเรื่องนี้นี่มันสุดยอดจริงๆ ฮ่าๆ!”

เย่เฉินที่เดิมก็หัวเสียมากอยู่แล้วไม่รู้จะระบายโทสะยังไง พอได้ยินหลิ่วอวี่เจ๋อเยาะเย้ยเขาก็รีบเดินไปฟาดฝ่ามือใส่หน้าหลิ่วอวี่เจ๋อทันที

เพี้ยะ!

เย่เฉินโกรธจัด “สุดยอดเหรอ? อธิบายให้ฉันฟังหน่อยว่าสุดยอดอะไร!”

หลิ่วอวี่เจ๋อเอามือกุมหน้า เมื่อถูกตบหน้าต่อหน้าธารกำนัล เขารู้สึกเสียหน้าอย่างมาก!

“นาย…นายกล้าตบฉันเลยเรอะ?” หลิ่วอวี่เจ๋อจ้องเย่เฉินเขม็ง

เย่เฉินยกมือขึ้นแล้วฟาดหน้าหลิ่วอวี่เจ๋ออีกสองที!

เพี้ยะ!

เพี้ยะ!

เขาฟาดหน้าหลิ่วอวี่เจ๋อไปสองทีจนอีกฝ่ายล้มลงไปกองกับพื้น!

เย่เฉินกล่าวว่า “ผมตบคุณแล้วจะทำไม? คุณให้ความสำคัญเรื่องสถานะมากเลยไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ผมเป็นประธานเฉินเย่กรุ๊ปเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดในประเทศนี้! ส่วนคุณก็เป็นแค่หลานชายที่มีทรัพย์สินมูลค่าพันล้านเท่านั้น! ต่อให้เป็นปู่คุณหลิ่วหย่วนทางก็ยังมีไม่ถึงหนึ่งในสิบของผม คุณยิ่งไม่คู่ควรจะเปรียบเทียบกับผม!

แล้วคุณมันตัวอะไร? ถึงได้กล้าเยาะเย้ยผม! เชื่อไหมว่าตอนนี้ผมสามารถทำให้ตระกูลหลิ่วของคุณล้มละลายกลายเป็นยาจกเดี๋ยวนี้เลย!”

หลิ่วอวี่เจ๋อคุกเข่าบนพื้นแล้วไม่กล้าพูดอะไร

เขาเชื่ออยู่แล้ว แน่นอนว่าต้องเชื่ออยู่แล้ว!

ตอนนี้คนที่รวยที่สุดในเทียนไห่และในประเทศแห่งนี้ก็คือเย่เฉิน คนที่บ้าคลั่งที่สุดก็คือเย่เฉินเหมือนกัน!

ตอนนี้เย่เฉินรู้ว่าเด็กคนหนึ่งไม่ใช่ลูกเขา เขาทำได้ทุกเรื่อง!

“ขอ…ขอโทษด้วยนะคุณเย่”

หลิ่วอวี่เจ๋อจำเป็นต้องขอโทษเย่เฉินอย่างไม่พอใจนัก แต่ต้องทำไปเพื่อตระกูล

เย่เฉินแค่นเสียง ตอนนี้เขาไม่มีแก่ใจจะมาทะเลาะกับหลิ่วอวี่เจ๋อ

เขาในตอนนี้จำเป็นต้องได้รู้ความจริง ความจริงเรื่องเด็กๆ!

เย่เฉินสาวเท้ายาวๆ เมื่อมาถึงในรถก็รีบโทรหาหลิวเจิ้งคุนทันที

“อาคุนเอาตัวฟางเชามาให้หน่อย!”

ก่อนนี้หวังเจียเหยาบอกว่าฟางเชาเป็นพ่อเด็ก

ถึงแม้ว่าจะเป็นไปไม่ค่อยได้ แต่ในเมื่อตอนนี้มีเด็กคนหนึ่งไม่ใช่ลูกของเขา เขาจำเป็นต้องถามฟางเชาให้ชัดเจน

หลิวเจิ้งคุนกล่าว ผมได้ยินมาว่าหลังจากหมอนี้โดนตอนแล้วก็ไปประเทศไทย เดี๋ยวผมให้เพื่อนผมที่นั่นช่วยหาดู“”

เย่เฉินกล่าวต่อ “แล้วไปหิ้วซ่งหงเย่เพื่อนของหวังเจียเหยาที่อวิ๋นโจวมาให้หน่อย ฉันมีเรื่องต้องถามหล่อนด้วยตัวเอง”

ซ่งหงเย่เป็นหญิงสาวบอบบาง พาตัวหล่อนมาคงไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร

“ครับคุณชาย” หลิวเจิ้งคุนกล่าว

เย่เฉินนึกถึงคำพูดของศจ.ก่วนเมื่อครู่ ที่ฝาแฝดมีพ่อสองคนเป็นเพราะหวังเจียเหยามีสัมพันธ์กับผู้ชายสองคนในระยะเวลาไล่เรี่ยกัน

และในตอนนั้นเย่เฉินและหวังเจียเหยาต่างก็อยู่ด้วยกันทุกคืนในวิลล่าที่อวิ๋นโจว

แต่ว่าตอนเช้าหลังจากที่พวกเขาสองคนพลอดรักกันแล้ว เขาก็จะไปทำงานที่หัวเซิ่ง

ดังนั้นความเป็นไปได้เพียงข้อเดียวก็คือผู้ชายคนนั้นไปวิลล่าของเขาและหลับนอนกับหล่อนหลังจากที่เขาไปทำงานแล้ว

ทันทีที่คิดถึงเรื่องนี้เย่เฉินก็กำหมัดแน่น

คิดไม่ถึงว่าจะมีคนใจกล้าบุกไปที่วิลล่าของเขาแถมยัหลับนอนกับภรรยาของเขาด้วย!

หมอนั่นมีกี่ชีวิต! ถึงได้กล้าหาเรื่องลูกหลานตระกูลเย่!

ในตอนนั้นเย่เฉินประกาศตัวแล้วว่าเขาเป็นใคร ทั้งอวิ๋นโจวไม่มีใครกล้าล่วงเกินเขา!

เย่เฉินสั่งต่อ “ไปวิลล่าที่เขตเหมยกุยหยวนที่ฉันเคยอยู่ แล้วหาคลิปในกล้องวงจรปิดทั้งหมดดูว่าพอจะหาคลิปของกล้องในช่วงสิบเดือนก่อนได้ไหม แล้วก็ไล่ถามรปภ.กับยามหน่อยว่าเมื่อสิบเดือนก่อนมีคนแอบเข้าวิลล่าในตอนเช้าๆ หรือเปล่า”

“ครับ!”

หลิวเจิ้งคุนรับคำอย่างรวดเร็วแต่ก็ยังถามต่อว่า “คุณชายมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? หรือว่าลูกของหวังเจียเหยาไม่ใช่ของคุณชายเหรอครับ?”

หลิ้วเจิ้งคุนไม่ใช่คนนอก เย่เฉินจึงไม่มีความจำเป็นต้องปิดบังเขา “ใช่คนเดียว ฉันสงสัยว่ามีชู้ของหวังเจียแอบดอดมาหาหล่อนที่วิลล่าหลังจากที่ฉันไปทำงานทุกเช้า”

หลิวเจิ้งคุนตะคอกเสียงดัง “แม่งเอ้ย! หวังเจียเหยาผู้หญิงที่ไม่รู้เรื่องคนนี้! คิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าทำกับคุณชายแบบนี้! คุณชายวางใจเถอะครับผมจะต้องช่วยคุณจับไอ้แมวขโมยตัวนั้นให้ได้! แล้วจับมันถลกหนัง!”

เมื่อวางสายแล้ว ฉินหงหเยียนก็กุมมือชายยหนุ่มแล้วกล่าวปลอบ “ที่รักอย่าเสียใจไปเลย ไม่งั้นคุณกลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อนไหม”

เย่เฉินส่ายหน้า “ตอนนี้ผมจะนอนหลับลงได้ยังไง? หงเหยียนเรื่องนี้คุณไม่ต้องยุ่งแล้วก็ได้ ผมส่งคุณกลับก่อนดีกว่า”

เย่เฉินไปส่งฉินหงเหยียนก่อน แล้วตนเองก็โทรหาพ่อบ้านฟางเพื่อบอกเขา

พ่อบ้านฟางถอนหายใจ “คิดไม่ถึงเลยว่าหวังเจียเหยาที่เป็นลูกสาวเศรษฐีจะใจกล้าขนาดนี้ ตอนนั้นขนาดที่รู้ทั้งรู้ว่าคุณชายเป็นใครแต่ยังกล้าหาผู้ชายคนอื่นอีก คุณชายคุณก็อย่าโมโหให้มันมากไปนะครับ อย่างไรเสียคุณชายก็หย่ากับหล่อนแล้ว แถมคุณก็ยังไม่ได้รักหล่อนอะไรมากมาย อย่างน้อยๆ หล่อนก็คลอดลูกชายให้คุณชาย”

เย่เฉินกล่าว “หวังเจียเหยาปั่นหัวฉันแบบนี้แล้วปิดบังความจริงกับฉัน ฉันจำเป็นต้องล้างแค้นหล่อน!”

“คุณชายอยากจะล้างแค้นหล่อนยังไง?” พ่อบ้านฟางถาม

ล้างแค้นผู้หญิงที่หลงใหลในชื่อเสียงเงินทองอย่างหวังเจียเหยา วิธีที่ดีที่สุดก็คือทำให้หล่อนหมดตัว

ตอนนี้หล่อนภูมิใจนักหนาไม่ใช่หรือว่าตระกูลของตนเองกลายเป็นเศรษฐีที่ร่ำรวยนักหนา

เย่เฉินจะทำให้หล่อนกลับไปมีสภาพเป็นเหมือนเดิม!

เย่เฉินกล่าวว่า “โครงการต่างๆ ที่ผมเคยใช้หัวเซิ่งช่วยตระกูลหวังเมื่อก่อน คุณช่วยไปไล่ยกเลิกให้ผมหน่อยทุกอัน แล้วช่วยสั่งปิดสถานที่อย่างอีผิ่นเจียเหยาให้ด้วย!”

“ครับคุณชาย!”

หลังจากสั่งพ่อบ้านฟางเร็จเรียบร้อยแล้ว เย่เฉินก็โทรหาหลิ่วอวี่เจ๋อ

“คุณ…คุณเย่” หลิ่วอวี่เจ๋อรับสายของเย่เฉินอย่างหวาดกลัว

เย่เฉินกล่าวว่า “หลิ่วอวี่เจ๋อรีบหย่าหวังเจียเหยาเร็วๆ อีกอย่างอย่าให้เงินหล่อนสักแดงล่ะแล้วก็ช่วยยกเลิกทุกโครงการในช่วงครึ่งปีหลังที่ตระกูลหวังเซ็นสัญญาไปด้วย! ถ้าพวกคุณทำไม่ได้ผมจะช่วยเอง!”

หลิ่วอวี่เจ๋อรีบร้อนตอบ “ทำได้ครับทำได้! ผมเกลียดแม่นั่นมานานแล้ว ผมจะไม่ให้เงินหล่อนสักแดงเดียว!”

……

ในเวลาอันสั้น ณ อวิ๋นโจว

วิลล่าซีซาน

ทันใดนั้นเองหวังจื้อเฉียงก็ลนลานมาที่วิลล่า

คุณนายหวังกำลังดูละครอย่างมีความสุข เมื่อเห็็นหวังจื้อเฉียงก็สบถออกมา

“แกลนลานทำไม ช่วยสุขุมให้เหมือนน้องชายแกหน่อยได้ไหม?”

หวังจื้อเฉียงกล่าว “แม่ครับ แย่แล้ว! บริษัทที่เซ็นสัญญาร่วมมือกับเราต่างขอยกเลิก ยุติความร่วมกับเรา แล้วโครงการอีผิ่นเจียเหยาก็ถูกคนซื้อไปแล้ว”

“อะไรนะ?” คุณนายหวังตกใจทันที

หวังจื้อเฉียงตอบทันที “ผมถามมาจนแน่ใจแล้วครับ วันนี้หวังเจียเหยาไปดูผลตรวจ DNA กับเย่เฉิน มีเด็กคนหนึ่งไม่ใช่ลูกของเย่ฉิน!”

คุณนายหวังมีอายุมา 80 ปีก็ยังตกใจ “เป็นลูกของเย่เฉินคนหนึ่ง ส่วนอีกคนไม่ใช่หรอ? หวังเจียเหยาเด็กโง่ ปู่ของหล่อนลำบากแทบเลือดตากระเด็นกว่าจะหาลูกเขยแบบเย่เฉินมาให้หล่อน ทำไมหล่อนถึงไม่รู้จักเห็นคุณค่านะ!”

“จริงครับ ตอนนั้นให้หวังหยวนหยวนแต่งงานกับเย่เฉินก็เรียบร้อยแล้ว หยวนหยวนของเราไม่มีทางทำเรื่องเหลวไหลแบบนี้แน่!” หวังจื้อเฉียงกล่าว

คุณนายหวังส่ายหน้า “รีบโทรหาเจียเหยาเร็ว ฉันมีเรื่องจะคุยกับมัน!”

ตอนที่ 259 ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกัน!!
สีหน้าพิกลของทั้งสามคนทำให้เย่เฉินเป็นกังวลอีกครั้ง!

มีปัญหาแน่ๆ!

ถ้าหากว่าเด็กๆ เป็นลูกของเย่เฉิน งั้นแล้วนักวิจัยที่ตรวจ DNA ก็น่าจะต้องบอกผลเย่เฉินอย่างดีใจถึงจะถูก

ไม่มีทางที่พวกเขาจะมีท่าทีหวาดกลัวแบบนี้!

เย่เฉินมองไปที่ผลการตรวจอีกครั้ง แล้วหันมองพวกเขาอย่างไม่พอใจแล้วตะโกนกร้าว

“ศจ. ก่วนพวกคุณบอกผมมาตรงๆ ผลตรวจ DNA เป็นของจริงหรือเปล่า! พวกคุณรับเงินหวังเจียเหยามาหรือเปล่าดังนั้นถึงได้ทำผลตรวจปลอม! พวกคุณรู้หรือเปล่าว่าคนที่หลอกลวงผมมีจุดจบยังไง! ถ้าพวกคุณทำไปเพื่อเงินแล้ว ผมให้พวกคุณมากว่าหล่อนร้อยเท่ายังได้!”

ศจ.ก่วนกล่าว “คุณเย่อย่าเพิ่งโมโห ผมขอรับรองด้วยเกียรติเลยว่าไม่เคยรับเงินใครมาแม้แต่บาทเดียว พวกเราขอรับรองเลยว่าผลนี้ทั้งแม่นยำและโปร่งใส”

เย่เเฉินหัวเสีย “ในเมื่อผลมันเป็นจริง เด็กเป็นลูกผมแล้วคุณทำหน้าแบบนั้นทำไม! ไม่อยากให้ผมมีความสุขเหรอ? เด็กเป็นลูกผมแล้วทำไมพวกคุณไม่ดีใจล่ะ!”

ศจ.ก่วนถอนหายใจแล้วกล่าว “คุณเย่ทำไมไม่ดูผลให้หมดล่ะ”

เย่เฉินตกใจทันที

ดูผลรายงานให้จบ?

หรือว่าเย่เฉินยังไม่ได้ดูเอกสารทั้งหมด?

เย่เฉินจึงพลิกๆ ดูเอกสารหน้าที่สามแล้วดูหน้าที่สี่ต่อ

แต่ว่าหน้าที่สี่เป็นแค่รูปภาพของเย่เฉินและนักวิจัยรวมไปถึงเด็กสองคน ใช้เพื่อยืนยันตัวตน ไม่ได้มีความหมายอะไร!

แต่ว่าหลังจากที่เย่เฉินเปิดหน้าที่สี่แล้ว เขาก็พบว่าหลังจากหน้านั้นแล้วยังมีรายงานผลตรวจอีกชุด!

เป็นผลตรวจของเจียอิน!

เย่เฉินตรวจ DNA เด็กแฝด เขาเห็นแค่ผลตรวจของเด็กผู้ชายแต่ไม่ได้เห็นของเด็กผู้หญิง!

เย่เฉินชะงักทันทีแล้วมองอีกฝ่าย “คุณหมายถึง…”

ศจ.ก่วน ปรายตามอง ‘ผลตรวจ DNA ของเจียอิน’ ในเมือเย่เฉินก็ผงกศีรษะรับน้อยๆ

เย่เฉินรู้สึกว่าตนเองที่กำลังมีความสุขในทะเลสาบลาชื่อ (ทะเลสาบในลี่เจียง) ที่สวยงามถูกเตะไปที่ยอดเขาหิมะมังกรหยก

เขารู้สึกว่าตนเองกำลังจะขาดอากาศ เหมือนว่าตนเองกำลังจะหายใจไม่ออก!

เขาพลิกไปดูผลการตรวจของเจียอินที่หน้าที่สามด้วยมือที่สั่นเทิ้ม

แล้วจึงได้เห็นข้อความบนหน้าที่สาม “จากการวินิจฉัยของศูนย์เรา จากผลการวิคราะห์ DNA และข้อมูลที่มี พวกเราคิดว่าเจียอินกับเย่เฉินไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกัน!”

โครม!

เย่เฉินเห็นคำว่าไม่มีความสัมพันธ์ทางสายลือด ก็มือไม้อ่อนล้มลงไปกองกับพื้น

“คุณเย่! คุณเย่!”

ศจ.ก่วนและนักวิจัยสองคนรีบร้อนพยุงเย่เฉินให้นั่งลงบนเก้าอี้ แล้วปลอบเขา “คุณเย่ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? คุณเย่สงบจิตใจหน่อย คุณประสบความสำเร็จในด้านการงาน จนส่งผลดีต่อสังคม มีเรื่องอีกมากกำลังรอให้คุณไปทำอยู่”

“จริงด้วย คุณเย่ อย่างน้อยๆ ก็มีเด็กคนหนึ่งเป็นลูกคุณ” นักวิจัยคนหนึ่งกล่าว

เย่เฉินอยากจะฆ่าคนอย่างมาก!

ไม่ว่าอย่างไรเขาก็คาดคิดไม่ถึงว่าเด็กฝาแฝดสองคนจะมีพ่อสองคนไปได้!

เย่เฉินคว้าเสื้อผ้าของศจ.ก่วนแล้วระเบิดอารมณ์ “คุณอธิบายให้ผมฟังหน่อย ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ได้! คุณหลอกผมหรือเปล่า!”

ศจ.ก่วนอธิบาย “คุณเย่ผมจะกล้าหลอกคุณได้ยังไง เรื่องนี้มีความเป็นไปได้ต่ำมาก โดยปกติแล้วผู้หญิงที่โตเป็นสาวจะมีไข่แค่ฟองเดียว แต่หวังเจียเหยาน่าจะไข่ตกสองฟอง”

เย่เฉินแย่งพูด “ดังนั้นหล่อนถึงได้มีลูกแฝดไง อันนี้ผมรู้! แต่ที่ผมอยากให้คุณอธิบายก็คือทำไมฝาแฝดถึงมีพ่อสองคนได้!!”

ศจ.ก่วนกล่าว “เพราะ…คุณหวังอาจจะ…มีความสัมพันธ์กับผู้ชายสองคนในระยะเวลาสั้นๆ…”

“ฮะ!”

เย่เฉินหัวเสีย เขากวาดชุดชาบนโต๊ะลงพื้นทันที!

“หวังเจียเหยา!”

เย่เฉินจะฆ่าผู้หญิงแพศยาคนนี้ไม่ไหว!

ในช่วงที่พวกเขาอยากจะมีลูกกันนั้น เป็นช่วงที่พวกเขารักกันอย่างดูดดื่มชัดๆ!

ก่อนที่จะเปิดเผยสถานะที่แท้จริงนั้น เย่เฉินและหวังเจียเหยามีความสัมพันธ์ที่จืดจาง เขาเข้าใจได้ที่หล่อนนอกใจเขาไปหาฟางเชา!

หลังจากที่หวังเจียเหยาท้องแล้ว ความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนก็จืดชืดลงไปอีก หล่อนชอบความแปลกใหม่ของหลิ่วอวี่เจ๋อก็พอเข้าใจได้!

แต่ว่าตอนนั้นทั้งสองคนเป็นช่วงที่รักกันอย่างดูดดื่มที่สุด!

ทำไมหวังเจียเหยายังไปมีชายคนอื่นได้!

ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกันแน่!

ทำไมจนถึงตอนนี้เย่เฉินถึงไม่ทันได้สังเกตแม้แต่น้อย!

เย่เฉินรีบหยิบผลตรวจ DNA มาทันทีแล้วพุ่งพรวดออกไปด้านนอก

“คุณเย่ คุณเย่ ใจเย็นๆ!”

เห็นเย่เฉินมีท่าทีหุนหัน ทั้งสามคนจึงรีบเข้าไปขวาง แต่พวกเขาไม่สามารถจะขวางได้เลยแม้แต่น้อย

ตอนนี้หวังเจียเหยาและฉินหงเหยียนต่างก็กำลังนั่งดื่มชาอยู่

เห็นเย่เฉินออกมา ทุกคนก็รีบแหงนหน้ามองทันทีแล้วจึงได้เห็นสีหน้าดกรธจนเหมือนจะกินคนได้อยู่รอมร่อของอีกฝ่าย!

หวังเจียเหยารู้ตัวทันทีว่าเกิดเรื่องแย่แน่แล้ว!

“เย่…เย่เฉิน…”

เย่เฉินหยุดลงตรงหน้าหวังเจียเหยา แล้วปาผลตรวจสองชุดในมือใส่หน้าหญิงสาว!

โครม!

หวังเจียเหยาชาหน้าไปหมดจากกระดาษที่โยนใส่หน้าตนเอง!

เย่เฉินกล่าวอย่างไม่พอใจ “หวังเจียเหยา! คุณอธิบายมาว่าเจียอินเป็นลูกใครกันแน่!”

ฉินหงเหยียนเห็นสถานการณ์เช่นนี้ก็รีบร้อนลากเย่เฉิน ไม่ให้เขาผลีผลาม

เพราะในความเป็นจริงพนักงานในศูนย์ตรวจ DNA นั้นต่างก็คาดเดาได้ล่วงหน้าว่าน่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ ดังนั้นตอนนี้ถึงได้มีรปภ. ที่มีท่าทางแข็งแรงหลายสิบคนเข้ามาขวางเย่เฉิน เพื่อไม่ให้เขาใช้กำลัง

เมื่อรู้ว่าเด็กไม่ใช่ลูกของตนเองแล้วจึงลงมือทำร้ายภรรยานั้น เป็นเรื่องที่คนในศูนย์นี้เห็นกันจนชินตา

หวังเจียเหยาตกใจจนรีบกลืนชาเขียวในปากลงคอ แล้วจึงหยิบผลตรวจมาดู

“เจียเยว่…พ่อคือเย่เฉิน!”

“อะไรนะ?”

หลิ่วอวี่เจ๋อ ฉินหงเหยียนและซูหลานได้ยินก็ตกใจ

เห็นท่าทางหงุดหงิดของเย่เฉินพวกเขาก็คิดว่าเด็กไม่ใช่ลูกของเย่เฉินเสียอีก

แต่ถ้าเด็กเป็นลูกของเย่เฉิน ทำไมเขาต้องโกรธขนาดนี้!

ซูหลานจึงรียปราดเข้าไปขวางหน้าเย่เฉินแล้วตะคอก “เย่เฉิน! ตาบอดหรือเปล่า! ผลตรวจก็เขียนไว้ชัดเจนว่าเจียเยว่เป็นลูกเธอ! แล้วมาตีลูกสาวฉันทำไม!”

เย่เฉินตะคอกใส่ซูหลาน “คุณให้ลูกสาวคุณดูผลตรวจอีกชุด!”

ผลตรวจอีกชุด?

ทั้งสองคนก็คิดเหมือนเย่เฉิน ที่คิดว่าเด็กที่ตรวจ DNA นั้นคือเด็กแฝด ตรวจแค่คนเดียวก็น่าจะพอรู้แล้วว่าใครเป็นพ่อเด็ก ทำไมต้องตรวจสองคน?

แต่ว่าในตอนที่พวกหล่อนมองผลตรวจของเจียอินก็ตกใจกันหมด

“เจียอินไม่ใช่ลูกของเย่เฉิน!”

เย่เฉินตะคอกหวังเจียเหยา “หวังเจียเหยาผู้หญิงแพศยา! วันนี้อธิบายมาเลยว่าเจียอินเป็นลูกใคร ลูกใครกันแน่!”

ทว่าหวังเจียเหยาในตอนนี้กลับเป็นลมทันที

“เจียเหยา เจียเหยา! ใครก็ได้รีบไปส่งหล่อนไปโรงพยาบาลเร็ว ลูกสาวฉันเป็นลม!”

ซูหลานตระโกนออกมาอย่างร้อนรน

เพื่อจะหลีกเลี่ยงการกระทบกระทั่งกัน เจ้าหน้าที่ที่นี่จึงรีบแบกหวังเจียเหยาไปส่งที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

ตอนที่ 258 ผลตรวจ DNA!!
เหตุการณ์กลับตาลปัตรกันไปหมด!

เมื่อสิบเดือนก่อน หวังเจียเหยายังเคยดูหมิ่นเหยียดหยามเย่เฉินที่ไม่มีเงิน เพื่อหลิ่วอวี่เจ๋อที่มีเงินมากกว่า

ตอนนี้หลิ่วอวี่เจ๋อจึงได้ลิ้มลองรสชาติในการโดนหวังเจียเหยาดูถูก!

สิบเดือนสามสิบล้าน เท่ากับว่าเดือนละสามล้านทำให้หวังเจียเหยารู้สึกว่าการแลกเปลี่ยนครั้งนี้ ตนเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบ เพราะค่าตัวของตนเองนั้นถูกเกินไป

หล่อนแต่งงานกับหลิ่วอวี่เจ๋อเพราะเห็นแก่เงินของตระกูลหลิ่ว

หลิ่วอวี่เจ๋อโกรธจัด “คุณยังกล้าพูดนะว่านอนกับผมสิบเดือน! ตั้งแต่เราแต่งงานกันคุณก็ตั้งท้องอยู่แล้ว ไม่ยอมให้ผมแตะต้องบอกว่ากลัวจะไปกระทบกระเทือนเด็กในท้อง สิบเดือนมานี้คุณเคยทำให้ผมมีความสุขที่ไหน!

แล้วอีกอย่างนะให้เงินคุณไปสามสิบล้านอาจจะน้อยไปก็จริง แต่ตั้งแต่คุณแต่งเข้าบ้านผมมาเนี่ย ตระกูลหลิ่วของเราช่วยบ้านคุณไปเท่าไหร่่? ถ้าไม่ได้พวกเราช่วยตระกูลหวังของคุณจะกลายเป็นตระกูลแสนล้านได้ยังไง!”

พอฟังมาถึงตรงนี้หวังเจียเหยาก็แหวใส่ทันที “นายยังมีหน้ามาพูดอีก! ตั้งแต่ปู่นายรู้ว่าเด็กไม่ใช่สายเลือดเขา พวกบริษัทที่ร่วมมือกับตระกูลหวังก็ขอยกเลิกสัญญากันเป็นแถวเลย! นายทำให้บ้านฉันขาดทุนไปตั้งหลายพันล้าน! ย่าฉันด่าฉันจนฉันร้องไห้เลย!”

เมื่อเห็นทั้งสองคนเถียงกันอย่างไม่ลดละ เย่เฉินก็พึมพำ “หวังเจียเหยาเอ้ยหวังเจียเหยา คุณเสียแค่พันล้านเสียที่ไหน เดี๋ยวถ้าเด็กๆ ไม่ใช่ลูกผม พวกคุณได้เสียโครงการทั้งหมดที่ผมเคยช่วยตระกูลหวังเอาไว้แน่! พอตอนนั้น ตระกูลหวังได้กลับไปมีสภาพเหมือนเมื่อก่อน ได้กลับไปเป็นตระกูลเล็กๆ ในอวิ๋นโจวเหมือนเดิมแน่!”

ที่จริงแล้วความรุ่งเรืองที่ตระกูลหวังมีในตอนนี้เพราะได้ความช่วยเหลือจากเย่เฉินและตระกูลหลิ่ว

ทันทีที่ไม่มีพวกเขาแล้ว ตระกูลหวังที่มีแค่หวังจื้อหย่วนและหวังจื้อเฉียงแทบจะไม่น่าจะประสบความสำเร็จอะไร

เย่เฉินก็ไม่อยากเถียงกับพวกเขาสองคน เขารอผลตรวจมาสัปดาห์แล้ว ทนไม่ไหวแล้ว!

เย่เฉินกล่าว “พอได้แล้ว! ผมไม่ได้มาฟังพวกคุณทะเลาะกันนะ! หวังเจียเหยาถ้าเตรียมตัวเสร็จแล้วเราไปกันตอนนี้เลย”

หวังเจียเหยาเองก็ไม่สนใจหลิ่วอวี่เจ๋ออีก หล่อนมองเย่เฉินด้วยท่าทีว่าง่าย “อืม ได้สิ เย่เฉิน ฉันนั่งรถนายไปเถอะ”

เย่เฉินกล่าวต่อ “พวกคุณขับรถไปกันเองเถอะ ผมจะพาฉินหงเหยียนไปด้วย”

หวังเจียเหยาพีมพำเสียงเบา “ลูกเราสองคน หล่อนไปทำไม”

แต่ว่าหวังเจียเหยาก็ยังจะเลือกนั่งรถ Audi ของตนเองไปกับซูหลาน ไม่ยอมให้หลิ่วอวี่เจ๋อไปด้วย แต่สุดท้ายแล้วซูหลานก็ตัดสินใจให้หลิ่วอวี่เจ๋อเป็นคนขับรถพาพวกหล่อนไป

เย่เฉินและฉินหงเหยียนขับรถ Maybach ไปถึงที่ศูนย์ตรวจก่อน

“ศจ. ก่วนสวัสดีครับ”

ตอนเย่เฉินมาถึง ศจ.ก่วนก็ออกมาต้อนรับเขาด้วยตนเอง

“ศจ. ก่วนไม่เจอกันนานเลยนะคะ”

หวังเจียเหยาทักทายคนรับผิดชอบที่นี่อย่างมีมารยาท

“คุณเย่ คุณหวัง สวัสดีครับ”

ศจ. ก่วนทักทายทั้งสองคนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

ศจ.ก่วนในตอนนี้รู้ผลการตรวจแล้ว ดังนั้นเย่เฉินจึงพอจะอ่านข่าวบางอย่างออกผ่านทางอารมณ์ของอีกฝ่าย

แต่ว่าหมอนี่ปกปิดอารมณ์ตัวเองได้ดีมากทีเดียว

เย่เฉินไม่สามารถอ่านอะไรผ่านสีหน้าท่าทางของอีกฝ่ายได้เลย!

ศจ.ก่วนยิ้มแย้มอย่างเป็นมารยาทแล้วกล่าว “คุณเย่ ผลออกมาแล้ว คุณไปดูด้วยกันสิ”

“ได้”

เย่เฉินรอไม่ไหวอีกแล้ว

หลังจากที่เย่เฉินเดินไปแล้ว ฉินหงเหยีน หวังเจียเหยารวมไปถึงหลิ่วอวี่เจ๋อและซูหลานก็สาวเท้าเดินตามหลังเพราะตั้งใจจะไปกับเย่เฉินด้วย

แต่จู่ๆ อีกฝ่ายก็กล่าวทันที “ขอโทษด้วยนะครับ ทุกท่านผลของการตรวจให้คุณเย่ดูได้คนเดียวก่อน พวกคุณรอด้านนอกก่อนแล้วกัน พวกเราเตรียมชาไว้รับรองแล้ว”

ทั้งหมดชะงักฝีเท้า หวังเจียเหยาจึงกล่าวถาม “ฉันเป็นแม่เด็ก ฉันไปด้วยไม่ได้เหรอคะ?”

ศจ. ก่วนกล่าวพลางระบายยิ้ม “เพราะคุณเป็นแม่เด็ก ดังนั้นผลตรวจของเด็กๆ คุณไม่ดูก็รู้จริงไหม?”

สีหน้าหวังเจียเหยาเก้ๆ กังๆ “อ้อ มีแค่ชาเหลืองกับชาแดงเหรอ? ไม่มีชาเขียวเหรอเนี่ย? ฉันอยากดื่มปี้หลัวชุน”

ศจ. ก่วนเห็นใบหน้างดงามของอีกฝ่ายจึงกล่าว “มี…มีชาเขียว!”

ศจ.ก่วนบอกให้ลูกน้องรับรองพวกเขา แล้วก็นำเย่เฉินไปที่ห้องที่ละม้ายว่าจะเป็นห้องวิจัย

ประตูห้องหนักอย่างยิ่ง ขนาดเป็นเย่เฉินเองก็ยังต้องเปลืองไปมากกว่าจะผลักประตูเปิดได้ เย่เฉินเคยอ่าน ‘การออกแบบตัวตึกกับเสียง’ ทำให้รู้ได้เลยว่าห้องนี้เก็บเสียงได้เป็นอย่างดี

ถ้าคุยกัน ร้องเพลง ตะโกนอยู่ในห้องนี้ คนด้านนอกไม่มีทางได้ยิน

ผลการตรวจถือเป็นเรื่องส่วนตัวอย่างมาก จำเป็นต้องมีสภาพแวดล้อมที่เป็นส่วนตัวแบบนี้

บนใบหน้า ศจ.ก่วนนั้นแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มที่ยากจะอ่านความมหมาย เขาเป็นฝ่ายแนะนำเจ้าหน้าที่สองคนในห้องให้เย่เฉินได้รู้จัก

“คุณเย่ ทั้งสองท่านนี้คือพนักงานที่เก่งที่สุดและมืออาชีพที่สุดในศูนย์ของเรา และเป็นพนักงานที่รับผิดชอบการตรวจ DNA ให้ลูกสองคนของคุณ”

หลังจากทั้งสองคนเห็นเย่เฉินแล้ว ก็รีบทำความเคารพอย่างเคร่งครัดทันที แล้วประสานเสียง “คุณเย่ พวกเราขอรับรองว่าผลการตรวจ DNA ว่าแม่นยำและโปร่งใสแน่นอน!”

ที่จริงแล้วเย่เฉินเคยสืบเรื่องพวกเขาสองคนมาก่อน จึงรู้ว่าพวกเขาสองคนไม่มีประวัติด่างพร้อยและไม่ได้รับเงินใคร

“รบกวนทุกท่านแล้ว”

เย่เฉินจับมือคนทั้งสอง

หลังจากนั้น ศจ. ก่วนก็หยิบเอาผลตรวจออกมาส่งให้เย่เฉิน!

วินาทีนี้เย่เฉินตื่นเต้นอย่างมาก!

เขาที่เคยออกกำลังกายมาหลายปี ขณะเอื้อมมือไปรับกระดาษ A4 แค่ไม่กี่แผ่นมากลับรู้สึกว่ามันหนักจนน่าประหลาดใจรู้สึกเหมือนว่าตนเองจะไม่มีแรงรับมัน!

“คุณเย่เชิญดู” สีหน้าของอีกฝ่ายกลับดูลึกลับจนยากจะอ่านออกมากกว่าเดิม!

รายงานทุกชุดจะมีความหนาสี่แผ่น แผ่นแรกจะเขียนว่าใครเป็นคนจ้าง วันเวลาและข้อมูลเบื้องต้น แต่จะไม่เห็นผลอะไร เพราะกลัวว่าจะไม่เป็นส่วนตัว

จากนั้นเย่เฉินก็พลิกไปหน้าที่สอง

แต่ว่าเย่เฉินยังอ่านทุกตัว ทันใดนั้นเองอีกฝ่ายก็กล่าวออกมา เหมือนจะเตือนเขา “แผ่นที่สามคือผลตรวจ”

ทันใดนั้นเองเย่เฉินก็รู้สึกว่าลมหายใจของเขาถี่กระชั้น เขาที่รอมาทั้งสัปดาห์เต็มๆ วินาทีนี้กลับไม่กล้าเปิดดูแผ่นที่สาม!

ส่วนศจ.ก่วนและนักวิจัยสองคนกลับมีท่าทีตึงเครียด!

เย่เฉินเกลียดที่ตนเองเคยอ่าน ‘Zhouyi’ (คัมภีร์อี้จิง) และ ‘Mayishenxiang’ เขาก็สัมผัสได้ว่าเรื่องนี้จะต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ !

เขาสัมผัสได้ว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น!

“แม่งเอ้ย!”

เป็นครั้งแรกที่ความสามารถในการรู้ล่วงหน้านี้ทำให้เย่เฉินประสาทเสีย!

แต่ว่าเย่เฉินก็ยังตัดใจเปิดแผ่นที่สามดูทันที!

แล้วเมื่อเห็นข้อความแถวที่หกที่เขียนเอาไว้ว่า “จากข้อมูลและการวิเคราะห์ DNA สนับสนุนว่าเย่เฉินเป็นบิดาทางสายเลือดของเจียอิน!”

“อ้อ!”

เย่เฉินตื่นเต้นจนอุทานออกมาอย่างดีใจ!

เป็นพ่อลูกกัน!

เด็กเป็นลูกของเย่เฉิน!

เพราะยังไม่ได้เอาชื่อเด็กๆ ใส่ในทะเบียนบ้าน ดังนั้นจึงยังไม่ได้กำหนดแซ่ของเด็กๆ ดังนั้นเด็กๆ จึงชื่อเจียอินกับเจียเยว่เป็นการชั่วคราว

“ยินดีด้วยคุณเย่”

ศจ.ก่วนแสดงความยินดีกับอีกฝ่ายด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แล้วนักวิจัยอีกสองคนก็ทำตาม

แต่เย่เฉินทนไม่ไหว เขาจึงต่อยอีกฝ่ายเบาๆ “คุณนี่! ในเมื่อเด็กๆ เป็นลูกผม แล้วสีหน้าพิกลเมื่อครู่ของคุณมันทำให้ผมไพล่คิดไปว่าเด็กๆ ไม่ใช่ลูกผม ผมตกใจหมดเลย!”

พอศจ.ก่วนได้ยินเช่นนี้ รอยยิ้มน้อยๆ ที่มีก็เจื่อนลงไปทันที!

ศจ.ก่วนมีท่าทีตึงเครียดอีกครั้ง!

เย่เฉินหันมองนักวิจัยทั้งสองคนอีกครั้ง ใบหน้าเปื้อนยิ้มของพวกเขาค่อยๆ กลายเป็นความวิตกกังวลทันที!

ตอนที่ 257 หวังเจียเหยาหย่าอีกครั้ง!
ฉินหงเหยียนได้ยินสวี่ฉู่หมิงพูดแบบนี้ก็ตกใจอย่างมาก

“สวี่ฉู่หมิง คุณหมายความว่ายังไง? ทำไมผู้หญิงคนอื่นแต่งงานกับเย่เฉินได้ แล้วฉันแต่งไม่ได้? หรือเพราะคุณเคยรับเลี้ยงฉันมาสามปีเหรอ? หรือว่า… คุณอยากจะใช้รูปในอดีตพวกนั้นมาขู่ฉัน?”

ตอนที่ฉินหงเหยียนคบหากับสวี่ฉู่หมิงนั้น ยังเป็นแค่ผู้หญิงใสซื่อ ไม่ได้มีพิษภัยอะไร

ดังนั้นเขาจึงมีสิ่งของจำนวนมากที่น่าจะสามารถใช้ข่มขู่หล่อนได้ในตอนนี้

ทว่าหลังจากที่อีกฝ่ายได้ยินข้อสันนิษฐานของเจ้าหล่อนก็ยิ่งโมโหกว่าเดิม

“หงเหยียน! ฉันเป็นเพื่อนสนิทพ่อเธอ! ฉันเป็นญาติเธอนะ! เธออย่าคิดกับฉันให้มันน่าเกลียดขนาดนั้นได้ไหม”

ที่จริงแล้วในใจฉินหงเหยียนเองก็คิดว่าอีกฝ่ายไม่น่าจะเป็นคนสารเลวขนาดนั้น

อย่างไรเสียสวี่ฉู่หมิงเองก็อายุปาเข้าไปห้าสิบแล้ว แถมยังเป็นประธานบริษัทมูลค่าหลายแสนล้าน

ถ้าหากไม่ได้ครอบครองใครสักคนก็ควรจะปล่อยมือไปเสียดีกว่า ไม่ต้องใช้วิธีต่ำต้อยแบบนี้มารั้งกันเอาไว้

“งั้นเป็นเพราะสาเหตุอะไร?” ฉินหงเหยียนเองก็เริ่มประหลาดใจ

แต่ว่าวี่ฉู่หมิงเองก็ไม่ได้บอกเหตุผลหล่อนตรงๆ “สาเหตุเพราะอะไรนั้น เธอมาหาฉันแล้วฉันจะบอกเธอต่อหน้า”

ฉินหงเหยียนขมวดคิ้ว สงสัยว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ถึงพูดในโทรศัพท์ไม่ได้ ต้องให้ฉินหงเหยียนไปพบเขาแล้วเขาถึงจะยอมพูด

จากที่รู้จักอีกฝ่ายมานาน หญิงสาวรู้ดีอย่างยิ่งว่าสวี่ฉู่หมิงคนนี้ไม่ได้กำลังพูดเรื่อยเปื่อย แต่จะต้องมีเรื่องสำคัญอะไรแน่เขาถึงได้พูดแบบนี้

ฉินหงเหยียนครุ่ยคิดแล้วกล่าว “ช่วงนี้ฉันไปไม่ได้ อีกสัปดาห์ก็แล้วกัน เดี๋ยวฉันขอดูก่อนแล้วจะบินไปหา”

สัปดาห์นี้เป็นช่วงที่เย่เฉินรอผลตรวจ DNA ฉิงหงเหยียนรู้ว่าในช่วงสัปดาห์นี้เย่เฉินคงจะทรมานมาก หล่อนอยาจะอยู่ที่เทียนไห่เป็นเพื่อนเขา

สวี่ฉู่หมิงกล่าว “ดี งั้นสัปดาห์หน้า แต่ว่าฉันเตือนเธอไว้ก่อนนะก่อนจะมาพบกัน ห้ามจดทะเบียนกับเย่เฉินเด็ดขาด แล้วอย่าเพิ่งคิดเรื่องจัดงานหมั้นอะไรทั้งนั้นเข้าใจไหม?”

ฉินหงเหยียนรู้ดีว่าก่อนที่ผล DNA จะออกเย่เฉินคงไม่มีกะจิตกะใจจะไปทำเรื่องจดทะเบียนอะไรกับตนเอง

ดังนั้นหล่อนจึงตอบรับ “ได้!”

……

หวังเจียเหยาที่เพิ่งกลับมาถึงบ้าน ก็ไม่ได้มีอารมณ์จะกล่อมลูก แต่ดื่มน้ำไม่หยุด

ดื่มน้ำแก้วโตจนหมดแก้วเสียด้วย

ซูหลานเองเห็นท่าทางของหวังเจียเหยาผิดปกติจึงถามอย่างห่วงใย “ลูกรัก ลูกบอกแม่มาจริงๆ เด็กสองคนไมใช่ลูกเย่เฉินใช่ไหม?”

หวังเจียเหยาปฏิเสธทันควัน “แม่คะ แม่พูดอะไร เด็กๆ เป็นลูกเย่เฉิน! เป็นสายเลือดตระกูลเย่แน่ๆ”

ซูหลานถึงได้ผ่อนลมหายอย่างโล่งอก “งั้นก็ดี ฮ่าๆ ตระกูลหวังเราชักจะรุ่งเรืองใหญ่แล้ว มีเด็กแฝดตระกูลเย่คู่นี้ เจียเหยาชีวิตนี้ลูกไม่ต้องห่วงเรื่องเงินอีกแล้ว”

……

อีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมา ฉินหงเหยียนยังคงไปทำงานตามปกติ แล้วยังสานต่อแผนการ ‘พนักงานส่งของหญิงจากต่างประเทศ’ ของเย่เฉินต่อ

ส่วนเย่เฉินเองก็สร้างตึกของเฉินเย่กรุ๊ปในเทียนไห่ โดยดีไซน์ของตัวตึกนั้นล้วนแต่ได้ทีมออกแบบระดับโลกมาออกแบบให้ หลังจากที่สร้างเสร็จแล้วจะต้องกลายเป็นตึกที่สวยที่สุดในเทียนไห่อย่างแน่นอน

แต่ถึงแม้เย่เฉินจะเป็นประธานบริษัท มีธุระปะปังมากมายให้ต้องสะสาง แต่เขากลับไม่มีอารมณ์จดจ่อกับการทำงาน

เขาทำงานไปแค่วันเดียวก็ยอมแพ้ไป เพราะว่าทั้งหัวเขาคิดแต่เรื่องตรวจ DNA

เขาจึงตัดใจอ่านหนังสืออยู่ที่บ้านแทน

เขาเอาหนังสือของนักเขียนที่เขาชื่นชอบอย่าง Gabriel García Márquez เรื่อง ‘Love in the Time of Cholera’ และ ‘One Hundred Years of Solitude’ อีกรอบ

แล้วเขาก็เริ่มดูภาพยนตร์ ดูภาพยนตร์อาร์ตพวกที่เข้าใจยากๆ อะไรพวกนั้น

เช่นเรื่อง ‘Inception’ ‘Catch Me If You Can’ ‘Coherence’ เป็นต้น

แล้วเขาก็เริ่มดูการแข่งบาสเก็ตบอล NBA เมื่อยี่สิบปีก่อน

การแข่งชิงแชมป์ระหว่าง Michael Jordan กับ Lakers ที่โชว์เปลี่ยนลูกบอลกลางอากาศ

Charles Barkley และ Shaquille O’Neal ฟัดกันจนพัลวัน

Kobe ในวัยรุ่นก้าวเข้าวงการเซเลบครั้งแรก กล่าวกับ Karl Malone ว่าให้ไสหัวไป ฉันต้องการจะแบทเทิลตัวต่อตัวกับ Jordan!

แล้วเขาก็ดูละครที่หวังเจียเหยาชอบอีกรอบ

‘Laughing in the Wind’ ในเวอร์ชันของ Jackie Lui (หลี่ซ่งเสียน) หรือว่า ‘Heavenly Sword Dragon Slaying Saber’ ในเวอร์ชันของ Lawrence Ng (อู๋ฉีหัว) ‘แปดอสูรมังกรฟ้า’ เวอร์ชันของ Felix Wong หรือ ‘The Legend of the Condor Heroes’ ที่แสดงโดย Julian Cheung (จางจื้อหลิน) และ ‘The Deer and the Cauldron ’ ในเวอร์ชั่น Jordan Chan (เฉินเสี่ยวชุน)

เขายังศึกษาเรื่องพื้นที่อวกาศที่ Musk ชื่นชอบ แถมยังวีดีโอคอลคุยกับเขา เพื่อจะถกกันเรื่องความเป็นไปได้ที่มนุษย์จะย้ายไปดาวอังคาร

ในที่สุดก็ถึงวันที่เจ็ด!

เขาเตรียมตัวตั้งแต่เช้า ไปเคาะประตูบ้านหลิ่วอวี่เจ๋อและหวังเจียเหยา

“ทำไมเช้าจัง?” หลิ่วอวี่เจ๋อเปิดประตูให้เย่เฉินด้วยตนเอง

เย่เฉินกล่าว “ผลออกแล้ว ผมอยากพาหวังเจียเหยาไปดูด้วยกัน”

หลิ่วอวี่เจ๋อหัวเราะเจ้าเล่ห์ “เหรอ? ฉันว่างพอดี ฉันเองก็อยากจะไปดูด้วย”

ใครจะรู้เสียงของหวังเจียเหยาก็ลอดออกมา “หลิ่วอวี่เจ๋อนายไปทำไม! ปู่นายสั่งให้เราหย่ากันแล้ว ฉันไม่ใช่สะใภ้ตระกูลนายแล้ว!”

ตั้งแต่ที่เย่เฉินไปป่วนงานเลี้ยงของเด็กแฝด แล้วหลิ่วหย่วนหางรู้เรื่องว่าเด็กไม่ใช่ลูกหลานชายตนเอง หลิ่วหย่วนหางก็สั่งให้พวกเขาหย่ากันทันที

ตอนนี้ทั้งสองคนยังไม่ได้ทำเรื่องหย่า แต่พวกเขาจะต้องหย่ากันแน่ๆ

หลิ่วอวี่เจ๋อไม่ได้รักหวังเจียเหยามากมาย ส่วนหวังเจียเหยาก็อยากกลับมาคบหากับเย่เฉิน

เย่เฉินประหลาดใจ “พวกคุณไม่รับหวังเจียเหยาเป็นสะใภ้แล้ว?”

หวังเจียเหยาเดินมาแล้วกล่าว “ใช่ เย่เฉิน ตระกูลหลิ่วสั่งให้ฉันหย่า ฉันไม่ใช่สะใภ้บ้านนี้แล้ว ไม่ใช่ภรรยาของหลิ่วอวี่เจ๋อแล้ว! รอทำเรื่องหย่าเสร็จฉันก็จะเป็นอิสระแล้ว!”

เย่เฉินถอนหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้ หวังเจียเหยาคนนี้เก่งจริงๆ แค่ระยะเวลาสองปีเท่านั้น หล่อนแต่งแล้วก็หย่า หย่าแล้วก็แต่งใหม่ พอแต่งใหม่ก็หย่าอีกที

แถมทุกชีวิตการสมรสก็สั้นจิ๋ว

แต่ว่าชีวิตสมรสระหว่างหวังเจียเหยาและหลิ่วอวี่เจ๋อ จะโทษหล่อนก็ไม่ได้

ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะเย่เฉินแฉหลิ่วอวี่เจ๋อ คาดว่าทั้งสองคนก็น่าจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

หวังเจียเหยาเป็นฝ่ายเอื้อมมือมาจูงมือเย่เฉินแล้วกล่าวด้วยเสียงอ่อนหวาน “เย่เฉิน หลังจากที่ผล DNA ออกมาแล้วว่าเด็กๆ เป็นลูกนาย เรากลับมาคบกันนะ”

หลิ่วอวี่เจ๋อเห็นทั้งสองคนสนิทสนมกันแบบนี้ต่อหน้าตัวเอง ก็หัวเสีย “หวังเจียเหยา! คุณยังไม่ได้ทำเรื่องหย่ากับผมนะ! ตอนนี้ผมยังเป็นสามีคุณอยู่! คุณจูงมือผู้ชายคนอื่นต่อหน้าผมเห็นผมตายไปแล้วหรือไง!”

ก่อนนี้หวังเจียเหยาเคยสวมเขาให้เขา ตอนนี้ทั้งสองคนหย่ากันไปแล้ว หวังเจียเหยาไม่สนใจความรู้สึกเขาหรอก

หวังเจียเหยากล่าว “เราหย่ากันแล้ว เงิน 30 ล้านที่บ้านนายแบ่งมายังไม่พอค่าเสื้อผ้ากระเป๋าของฉันเลย! ฉันนอนกับนายมาสิบเดือน ให้เงินฉันมาเท่านี้ยังมีหน้าจะให้ฉันเคารพนายเหรอ?”

ตอนที่ 256 ตรวจ DNA เด็กๆ!
ตอนขับรถอยู่คนเดียวไปเจอสุนัขเห่าใส่

ตอนกรมอุตุประกาศว่าฝนตก แต่บนฟ้ามีกบินว่อน

ตอนที่ Micheal Jordan อายุ 23 ปี กำลังจะโยนลูกโทษ

บางครั้งเราไม่จำเป็นต้องดูภาพเหตุการณ์ในวินาทีต่อมาก็รู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ผลลัพธ์นั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว

สุนัขก็คงจะหลบ ฝนก็จะตกหนัก ส่วนเทพแห่งวงการบาสเก็ตบอลก็ย่อมชู้ตลงอยู่แล้ว

เย่เฉินเองก็เชื่อมั่นเรื่องลูกแบบนี้เหมือนกัน

แต่ว่าตัวเขาเองก็ยังคงต้องการผลตรวจที่จะทำให้ทุกคนไม่ติดใจอะไรอีก

การตรวจ DNA นั้นจะทำให้ทุกอย่างสิ้นสุดลงเมื่อผลตรวจที่ว่านั่นออกมา

เย่เฉินและหวังเจียเหยาอุ้มลูกกันคนละคนแล้วนั่งในรถ Maybach ของเขา

จุดหมายปลายทางของการเดินทางครั้งนี้ก็คือศูนย์ตรวจ DNA ประจำเทียนไห่

ตลอดการเดินทางหวังเจียเหยาปิดปากเงียบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เพียงแต่กอดลูกเอาไว้แน่น ดูแล้วเหมือนหญิงสาวก็เป็นกังวลมากทีเดียว!

เมื่อถึงศูนย์ตรวจ DNA เย่เฉินก็ไปพบกับคนรับผิดชอบตรวจ DNA ซึ่งเป็นคุณหมอที่มีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดในประเทศ

“ศจ.ก่วนครับ ผมอยากจะตรวจ DNA เด็กทั้งสองคน พอจะถามได้ไหมครับว่าผลจะออกเมื่อไหร่?” เย่เฉินกล่าวถาม

ศจ. ก่วนเองพอจะรู้ว่าเย่เฉินไม่ใช่คนธรรมดาดังนั้นถึงได้ยอมพบเขา

อีกฝ่ายตอบกลับมาว่า “คุณเย่ ลูกของคุณเพิ่งคลอดได้ไม่ถึงครึ่งปี ปกติแล้วเราไม่แนะนำให้ตรวจ DNA เด็กอายุต่ำกว่า 6 เดือนนะครับ”

เย่เฉินเจอกับหัวกะทิในวงการแพทย์เช่นนี้ก็ยังคงกล่าวด้วยน้ำเสียเย็นชา “ตอบคำถามผมมา”

ส่วนเรื่องหมอจะแนะนำหรือไม่ เย่เฉินเองก็พอจะรู้

ถ้าเขากับหวังเจียเหยารักกันเหมือนก่อน อย่าว่าแต่ให้รอครึ่งปีเลย ไม่ให้เขาตรวจ DNA เด็กๆ ไปตลอดชีวิตก็ได้!

แต่ว่าตอนนี้เย่เฉินไม่อยากจะรอต่อไปอีกแค่เสี้ยววินาที!

ศจ.ก่วนเองพอจะรู้ว่าชายตรงหน้าตอนนี้เป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดในประเทศนี้ก็ไม่กล้าพูดมาก จึงตอบตามตรง

“ถ้าลูกของคุณตรวจเลือด ผมหรือกระพุ้งแก้มล่ะก็น่าจะเจ็ดวันทำการผลก็ออก”

เย่เฉินไม่ค่อยเข้าใจเรื่อพวกนี้นัก จึงถาม “เจ็ดวันนานไปหน่อยครับ พอจะเร็วกว่านี้ได้ไหม?”

ศจ.ก่วนอธิบายด้วยรอยยิ้ม “ที่จริงแล้วจากมุมมองของห้องทดลอง ผลตรวจ DNA ออกได้ภายใน 8 ชั่วโมงแต่ถ้าตามขั้นตอนของเราแล้ว การตรวจ DNA ต้องให้นักวิจัยสองคนตรวจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการสรุปว่าเป็นสายเลือดเดียวกันหรือไม่ จำเป็นต้องใช้นักวิจัยสองคนตรวจถึงได้จะผลสรุป

ผลตรวจรอบแรกต้องใช้เวลาสองวัน ส่วนอีกรอบต้องเก็บสารพันธุกรรมจากใน DNA ต้องใช้เวลาสองวันแค่ขั้นตอนพวกนี้ก็ใช้เวลาปาเข้าไปสี่วันแล้ว หลังจากตรวจสองรอบแล้ว ยังต้องใช้เวลาอีกสามวันเพื่อคำนวณสถิติของผลตรวจด้วยดังนั้นถึงต้องใช้เวลาถึงเจ็ดวัน

อย่างไรเสียการตรวจ DNA ก็ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ พวกเรารอบคอบเอาไว้ก็น่าจะดีกว่า หากเกิดข้อผิดพลาดอะไรขึ้นจะไม่เท่ากับว่าเป็นการทำลายความสัมพันธ์ของพวกคุณหรอกหรือ? คุณว่าจริงไหม?”

เย่เฉินพยักหน้ารับแล้วกล่าว “เวลานานหรือสั้นไม่ใช่ปัญหา สิ่งที่ผมต้องการก็คือความแม่นยำของผลการตรวจ!”

อีกฝ่ายตอบ “คุณเย่สบายใจได้ ผมอยู่ในสายงานนี้มาหลายสิบปี ผมขอเอาชื่อเสียงผมเป็นประกันเลยว่าอีกเจ็ดวันผลการตรวจที่ออกมาจะไม่มีปัญหาอะไร ผมจะเป็นคนคอยยดูแลการตรวจของคุณเย่เอง”

เย่เฉินเองก็พอจะรู้ถึงศักยภาพของอีกฝ่ายจึงกล่าวว่า “ไม่เพียงแต่ต้องรับรองความแม่นยำ แต่ต้องรับรองความถูกต้องด้วย คุณน่าจะรู้ว่าผมเป็นใคร ตระกูลเย่ของเราไม่ใช่ครอบครัวธรรมดา ยากจะแน่ใจว่าจะไม่มีคนติดสินบนนักวิจัยเพื่อจะได้ฮุบสมบัติของตระกูลเรา ศจ.ก่วนครับ ผมขอพูดตรงๆ เลยแล้วกันถ้าผมรู้ว่ามีใครกล้าบิดเบือนผลการตรวจแล้วหลอกลวงผม ผมจะไม่ปล่อยเขาไปแน่!”

ศจ. ก่วนเองก็พอจะสัมผัสได้ถึงความน่ากลัวของเย่เฉิน เขามีท่าทีหวาดกลัวเล็กน้อย “ครับคุณเย่”

หลังจากนั้นทางศูนย์ตรวจ DNA ก็เริ่มเก็บตัวอย่าง เซ็นสัญญาแล้วรอผล

เมื่อออกมาจากศูนย์ เย่เฉินก็พาหวังเจียเหยาและเด็กๆ มาส่งที่วิลล่า

“เสี่ยวเฉิน เข้าบ้านก่อนสิ กว่าผลจะออกตั้งสัปดาห์หนึ่ง เธอไม่ต้องร้อนใจ” ซูหลานกล่าว

เย่เฉินกล่าวเสียงเย็น “ไม่ดีกว่าครับ ผมจะกลับไปหาคู่หมั้นผม เดี๋ยวอีกสัปดาห์ผมจะมารับไปดูผลตรวจที่ศูนย์”

พูดจบเย่เฉินก็กลับไปวิลล่าของเขาและฉินหงเหยียน

ฉินหงเหยียนเองรออยู่ที่บ้าน เมื่อเห็นเย่เฉินกลับมาก็ถามอย่างร้อนใจ “เป็นยังไงบ้าง? ตรวจหรือยัง?”

เย่เฉินพยักหน้ารับ “ต้องรอเจ็ดวันผลถึงจะออก”

ฉินหงเหยียนกล่าว “อืมรอนานก็ไม่เป็นไรหรอก แต่จะให้ดีควรจะได้ผลที่แม่นยำเลยในครั้งเดียว จะได้ไม่ต้องไปตรวจใหม่”

เย่เฉินเองก็ไม่สบายใจจึงโทรหาหลิวเจิ้งคุน

“คุณชาย!”

“อาคุนช่วยไปจับตาดูทุกคนในศูนย์ตรวจ DNA เทียนไห่หน่อย ดูว่าอีกเจ็ดวันนี้ พวกเขาได้ไปเจอบุคคลน่าสงสัยอะไรไหม ทั้งหวังเจียเหยากับหลิ่วอวี่เจ๋อด้วย จับตาดู 24 ชั่วโมงไปเลยนะ”

“ครับ!”

พอวางสาย ฉินหงเหยียนก็กล่าวถาม “คุณกลัวว่าหวังเจียเหยาจะติดสินบนคนในศูนย์ตรวจ DNA เหรอคะ?”

เย่เฉินพยักหน้า “เผื่อๆ เอาไว้น่ะ”

ถ้าหากว่าหวังเจียเหยาทำผิดขึ้นมาจริงๆ หล่อนอาจจะทำแบบนี้ก็ได้

แต่ในตอนนี้เองโทรศัพท์ของฉินหงเหยียนก็ดังขึ้น ปลายสายเป็นสวี่ฉู่หมิง

เย่เฉินย่อมไม่คิดอะไร ทุกคนต่างก็มีอดีตกันทั้งนั้น เหมือนที่ฉินหงเหยียนก็ไม่ได้โกรธอะไรเรื่องของตนเองกับหวังเจียเหยา

เย่เฉินกล่าว “สวี่ฉู่หมิงน่าจะรู้เรื่องที่ผมขอคุณแต่งงาน พวกคุณมีสัญญาครึ่งปีอะไรกันไม่ใช่เหรอ? ครบรอบเดือนกุมภาพันธ์พอดี คุณคุยกับเขาให้รู้เรื่องเถอะ”

ฉินหงเหยียนพยักหน้ารับ แล้วรับสายอีกฝ่าย

เย่เฉินไม่ได้ยืนฟัง เขาเดินไปเข้าห้องน้ำแทน

“ฮัลโหล”

“หงเหยียน เธอรับปากแต่งงานกับเย่เฉินแล้วเหรอ?”

บางทีสวี่ฉู่หมิงอาจจะเพิ่งดูข่าวมา ดังนั้นถึงได้หัวฟัดหัวเหวี่ยง

ฉินหงเหยียนตอบ “ใช่ค่ะ เขาขอฉันแต่งงาน ฉันก็เลยรับปากเขาไปแล้ว ฉู่หมิง ฉันรู้ว่าคุณเองก็อยากจะแต่งงานกับฉัน แต่เรื่องของเรามันเป็นอดีตไปแล้ว”

สวี่ฉู่หมิงกล่าวอย่างหัวเสีย “เธอไม่ควรรับปากเขา! ตอนแรกที่พวกเราพนันกันครึ่งปี ทำไมเธอไม่มาหาฉันก่อน แล้วค่อยไปตกปากรับคำจะแต่งงานกับเย่เฉิน!”

ที่จริงแล้วหญิงสาวเองก็คิดจะไปที่เมืองเสินเฉิงสักรอบ เพื่อไปคุยกับสวี่ฉู่หมิงให้รู้เรื่อง เพราะต่อให้ผ่านไปครึ่งปีหล่อนก็ยังจะเลือกเย่เฉินอยู่ดี

แต่ว่าเย่เฉินขอแต่งงานกระทันหันเกินไป หญิงสาวเองก็คาดคิดไม่ถึงเช่นกัน

ฉินหงเหยียนกล่าว “ฉันเองก็ตั้งใจจะไปหาคุณ แต่คำตอบก็ยังเป็นเหมือนเดิม คุณแพ้แล้วค่ะ ฉู่หมิง ผ่านไปครึ่งปีแล้วแต่ฉันก็ยังไม่เบื่อ ต่อไปก็คงจะไม่เบื่อด้วย ตอนนี้เย่เฉินไม่เพียงแต่หล่อเหลา เขายังมีเงิน ตอนนี้เขารวยกว่าคุณเสียอีก… ฉู่หมิง คุณอย่าโกรธที่ฉันพูดจาไม่น่าฟังนักนะ แต่ตอนนี้คุณไม่อาจเทียบกับเย่เฉินได้เลย”

นั่นสิ เมื่อครึ่งปีก่อนเขาทั้งมีเงินและมีหน้ามีตากว่าเย่เฉิน

แต่ตอนนี้เย่เฉินที่เป็นประธานเฉินเย่กรุ๊ป เป็นหลานชายตระกูลเย่ อยู่เหนือกว่าเขาสวี่ฉู่หมิงชัดๆ!

ใครจะรู้สวี่ฉู่หมิงจะยังไม่ยอมลดละ ทั้งที่ได้ยินฉินหงเหยียนพูดตรงไปตรงมาขนาดนี้ก็แล้ว

“หงเหยียน เรื่องที่เธอพูดพวกนี้ฉันเองก็รู้ เขาถือเป็นผู้ชายที่ผู้หญิงทั้งประเทศอยากจะแต่งงานด้วย แต่ผู้หญิงทุกคนในโลกใบนี้ใครจะแต่งงานกับเขาก็ได้ยกเว้นเธอ!”

ตอนที่ 255 หวังเจียเหยาเสียใจทีหลังอีกแล้ว!
ก่อนนี้ที่โรงพยาบาล ตอนที่หวังเจียเหยาให้กำเนิดเด็กแฝดทั้งสองคนซูหลานยังให้เย่เฉินเลือกอยู่เลย

ว่าเด็กๆ ควรจะแซ่หลิ่วหรือแซ่หวังกันแน่?

แต่ไม่ได้มีแซ่เย่เป็นหนึ่งในตัวเลือก!

แถมยังบอกว่าเย่เฉินเป็นเขยที่แต่งเข้าไม่คู่ควรให้เด็กๆ ใช้แซ่เขา!

ตอนนี้พอรู้ว่าเย่เฉินได้กลายเป็นคนที่รวยที่สุดในประเทศนี้แล้ว สภาพแม่ยายปากหวานก็กลับเข้ามาแทนที่อีกครั้ง!

เย่เฉินปรายตามองซูหลานอย่างดูถูก แล้วเดินเข้าวิลล่าโดยไม่สนใจไยดีอีกฝ่าย

เพิ่งจะเดินเข้ามาด้านในเขาก็เห็นแผ่นหลังของหญิงสาวในชุดยาวสีขาวบริสุทธิ์

ดูท่าแล้วหวังเจียเหยาน่าจะเดาว่าเย่เฉินคงจะมาพบหล่อนแน่ๆ ดังนั้นถึงได้แต่งตัวในชุดสีขาวบริสุทธิ์แบบที่เย่เฉินชอบ

“หวังเจียเหยา”

พอหญิงสาวได้ยินเสียงเขาก็ค่อยๆ หมุนตัวกลับมาช้าๆ หลังจากที่คลอดลูกแล้วหล่อนก็พยายามอย่างหนักเพื่อให้รูปร่างของตนเองกลับมาอยู่ในสภาพเดิม แต่เรือนร่างหล่อนตอนนี้ยังออกจะอวบๆ อยู่เล็กน้อย

แต่ไม่ได้แปลว่าหล่อนในตอนนี้จะไม่สวย

หญิงสาวในประเทศนี้ให้ความสำคัญกับความผอมกว่าสิ่งอื่นใด คนส่วนมากหนักแค่ 50 กก. ยังบอกว่าตนเองอ้วน หนำซ้ำยังพยายามลดน้ำหนักกันแทบเป็นแทบตาย

กลับกันเย่เฉินไม่ได้ชอบคนผอมแห้งติดกระดูกแบบนั้น เขากลับรู้สึกว่าผู้หญิงมีเนื้อหน่อยๆ ก็ดีเหมือนกัน

หวังเจียเหยาในตอนนี้ถือได้ว่าถือได้ว่าเป็นผู้หญิงที่อวบอ้วนน้อยๆ ขาใหญ่กว่าเดิมไม่น้อยแต่ทำให้รู้สึกว่าเซ็กซี่ดี

รูปลักษณ์ใบหน้าของหญิงสาวนั้นไม่ต้องพูดถึง เพราะยังสวยงามไร้ที่ติเหมือนที่เคย

เย่เฉินมีชีวิตมานานขนาดนี้ ในบรรดาหญิงสาวที่เขาเคยเจอ มีแค่หญิงสาวที่ร้านกาแฟเท่านั้นที่พอจะเรียกได้ว่าสวยสูสีกับหวังเจียเหยา

แต่ไม่รู้ว่าเพราะหวังเจียเหยาใส่ส้นสูงหรือเปล่า เย่เฉินถึงได้พบว่าหวังเจียเหยาตัวสูงขึ้น!

พอเป็นแบบนี้เลยทำให้หญิงสาวดูขายาวขึ้นและดูมีบุคลิกภาพดีขึ้นกว่าเดิม

เมื่อหวังเจียเหยาเห็นเย่เฉิน ทำนบน้ำตาก็พังทลาย หล่อนวิ่งมาหาเขาแล้วโผเข้าอ้อมกอดชายหนุ่ม!

ภาพในวินาทีนี้นั้นเหมือนกับตอนที่หวังเจียเหยาโผเข้าหาเขาในงานแต่งงานของตนเองกับฟางเชาโดยไม่สนใจสายตาใครอย่างไรอย่างนั้น!

หวังเจียเหยาที่โถมเข้าหาอ้อมกอดชายหนุ่ม กอดเขาแน่นแล้วพูดเสียงหวาน “ฉันรักคนไม่ผิดจริงๆ!”

โครม!

เย่เฉินกลับไม่มีท่าทีเกรงใจหล่อนแม้แต่น้อย เขาผลักหญิงสาวจนล้มลงไปกองบนพื้น!

รักคนไม่ผิดจริงๆ?

ทำไมถึงกล้าพูดจาน่าขยะแขยงแบบนี้ออกมาได้!

ตอนนี้ผมเป็นเศรษฐีแสนล้านแล้วคุณถึงบอกว่ารักคนไม่ผิด แต่ถ้าผมเป็นแค่คนธรรมดาคุณคงจะรักคนผิดล่ะสิ?

เย่เฉินกล่าวเสียงเย็น “หวังเจียเหยา ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อรำลึกอดีตกับคุณนะ!”

หวังเจียเหยาที่ล้มลงกองบนพื้น น้ำตาไหลไหลอาบวงหน้างาม “เย่เฉิน ที่แท้เรื่องที่นายโดนไล่ออกจากตระกูล เป็นเรื่องโกหก ทำไมนายต้องโกหกฉัน? แต่งงานกับฉันมาสามปียังปกปิดสถานะตัวเองหลอกลวงฉันมาสามปี พอแต่งงานกันใหม่อีกรอบ นายก็ยังหลอกฉันอีกครั้ง นายไม่เคยซื่อสัตย์กับความสัมพันธ์ของเราเลย นายคิดว่านายทำถูกแล้วเหรอ?!”

คิดไม่ถึงว่าหวังเจียเหยาจะตำหนิเย่เฉินอย่างไม่พอใจ!

เย่เฉินหัวเสียทันที “ผมเนี่ยนะทำผิดต่อคุณ? หวังเจียเหยาเราสองคนใครทำผิดต่อใครกันแน่? ถ้าคุณไม่ได้นอกใจผมไปหาหลิ่วอวี่เจ๋อก่อน ผมจะกุเรื่องบ้าๆ นี่เหรอ? ผมเองจะหย่าคุณเลยก็ได้ แต่ผมเคยรับปากคุณย่าของคุณไงว่าจะไม่ขอหย่ากับคุณ คุณควรจะดีใจที่ย่าคุณดีกับผมขนาดนี้!”

หวังเจียเหยากล่าวอย่างเสียใจ “เย่เฉินนายเข้าใจผิดแล้ว ที่จริงแล้วหลิ่วอวี่เจ๋อแค่มาส่งฉันตอนเลิกงานเท่านั้นเอง ฉันไม่เคยทำอะไรผิดต่อนายเลย”

เย่เฉินหัวเราะเสียงเย็น “คุณนี่มันท้องแล้วโง่ลงจริงด้วย คุณคงลืมไปว่าคุณเคยเยาะเย้ยผมเอาไว้ว่ายังไงบ้าง? ตอนหลิ่วอวี่เจ๋อนอนโรงพยาบาล คุณอยู่ในห้องเขาตั้งหลายชั่วโมง จะบอกว่าเล่นไพ่กันเฉยๆ หรือไง!”

หวังเจียเหยากัดริมฝีปาก ไม่รู้ว่าควรจะอธิบายอย่างไีร

“อย่างมากเราก็แค่จูบกันเท่านั้นเอง มันไม่ใช่เรื่องที่จะถึงขั้นให้อภัยกันไม่ได้เสียหน่อย” หวังเจียเหยากล่าวต่อ

ซูหลานมารดาของหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ ก็กล่าว “จริงด้วยๆ ตอนนั้นหวังเจียเหยากำลังตั้งท้องอยู่ อาจจะเกิดเหงาเลยทำผิดไป ที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องที่จะให้อภัยกันไม่ได้”

หวังเจียเหยาจึงกล่าวต่อ “ต่อให้เป็นตอนนี้ ฉันกับหลิ่วอวี่เจ๋อก็ไม่ได้มีอะไรกัน เย่เฉิน นายเองก็รู้ตอนฉันรู้จักกับเขา ฉันก็ตั้งท้องแล้ว พอท้องก็สิบเดือนกว่าจะคลอด ตอนนี้ฉันเพิ่งจะคลอดลูก เขาไม่แม้แต่จะแตะต้องฉันด้วยซ้ำ เย่เฉิน นายยังคงเป็นผู้ชายคนเดียวในชีวิตฉัน เรากลับมาแต่งงานกันอีกรอบดีไหม?”

คิดไม่ถึงว่าหวังเจียเหยาจะอยากแต่งงานกับเขาใหม่อีกครั้ง!

ผู้หญิงหน้าไม่อายคนนี้ ทรยศเขามาสองครั้ง แต่งงานกับผู้ชายมาแล้วสามคน แต่ยังกล้าพูดแบบนี้อีก!

เย่เฉินเดาว่าหลังจากที่หวังเจียเหยารู้เรื่องตนเองแล้วจะต้องติดพันเขา ดังนั้นเขาจึงไปขอฉินหงเหยียนแต่งงานเอาไว้ก่อน!

เย่เฉินกล่าวอย่างแน่วแน่ “หวังเจียเหยา คุณไม่มีโอกาสแล้ว ผมขอฉินหงเหยียนแต่งงานแล้ว!”

“อะไรนะ? นายขอฉินหงเหยียนแต่งงานแล้ว? หล่อนตกลงแล้วเหรอ?” ใจหวังเจียเหยาเย็นวาบ

เย่เฉินพยักหน้ารับ

หวังเจียเหยากล่าวทันที “ฉินหงเหยียนผู้หญิงสารเลว หล่อนจะต้องรู้นานแล้วว่าเรื่องที่นายโดนไล่ออกจากตระกูลเป็นเรื่องโกหก ดังนั้นถึงได้เกาะติดนาย นายอย่าเชื่อหล่อนนะ หล่อนเป็นผู้หญิงที่เคยถูกผู้ชายเลี้ยงมาก่อน เจ้าเล่ห์สุดๆ!” เย่เฉินไม่อาจทนได้อีกต่อไป เขาฟาดฝ่ามือใส่หน้าหวังเจียเหยา “หวังเจียเหยา ฉินหงเหยียนเป็นคู่หมั้นผม คุณช่วยเคารพหล่อนหน่อยแล้วช่วยเคารพตัวเองด้วย!”

หวังเจียเหยากุมหน้า ร่ำไห้ หล่อนคิดไม่ถึงว่าเย่เฉินจะกล้าตบหล่อนเพราะหญิงสาวคนอื่น

ซูหลานเห็นเย่เฉินหัวเสียก็รีบร้อนวิ่งไปแยกพวกเขาสองคนแล้วดึงเย่เฉินนั่งลง “เสี่ยวเฉินเอ้ย มีอะไรค่อยๆ พูดค่อยๆ จา อย่าเพิ่งโมโหสิ เจียเหยาเพ่ิงคลอดลูกแฝดให้เธอนะ หล่อนลำบากมากนะ เพิ่งจะผ่านความเป็นความตายมา”

ถ้าไม่ใช่เพราะหวังเจียเหยาเคยทำร้ายเย่เฉินมามาก เขาก็คงไม่ลงมือทำร้ายหญิงสาว

เขาเองก็ไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับหญิงสาว จึงกล่าว “วันนี้ที่ผมมาก็เพราะเรื่องตรวจ DNA เด็กๆ! ถ้าหากว่าคุณยังปฏิเสธอีก คุณก็ควรจะรู้นะว่าลูกจะเสียโอกาสอะไรไปบ้าง!”

หวังเจียเหยายังไม่ทันได้ตอบ ซูหลานก็รีบร้อนกล่าว “ตรวจสิ ตรวจแน่ๆ ในเมื่อเป็นกฎของตระกูลเย่เรา ถ้าเป็นลูกหลานตระกูลเย่ก็จะได้รับการศึกษาที่ดีที่สุดแบบเสี่ยวเฉิน พอโตขึ้นแล้วจะซื้อบริษัทไหนก็ได้ ฮ่าๆ”

ซูหลานตีมือลูกสาว “ลูกรัก คราวนี้อย่าปฏิเสธเลย”

หวังเจียเหยามีท่าทีสงสัยน้อยๆ หล่อนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งแล้วลุกขึ้นจากโซฟา ทรุดตัวนั่งลงข้างตัวเย่เฉินแล้วกอดเขา

“เย่เฉิน เด็กๆ เป็นลูกนาย ฉันสาบานกับเทวดา ก่อนนี้ที่เคยบอกว่าเป็นลูกของฟางเชาเพราะแค่อยากจะยั่วโมโหนาย หรือว่านายไม่เชื่อใจฉันขนาดนี้เลยเหรอ?”

ที่จริงแล้วเย่เฉินก็ไม่ได้เชื่อคำพูดเหลวไหลเรื่องเด็กๆ เป็นลูกฟางเชา อีกทั้งหวังเจียเหยาในตอนนั้นก็รักตนเองมากๆ จริงๆ!

เย่เฉินกล่าว “ผมเชื่อใจคุณแล้วก็เชื่อด้วยว่าเด็กๆ เป็นลูกผม ผมสัมผัสได้ ผมแน่ใจ แต่ว่ากฎของตระกูลเป็นแบบนี้ ไม่ตรวจ DNA จะไม่ได้รับสิทธิ์ของทายาทตระกูลเย่ ในอนาคตจะไม่มีสิทธิ์สืบทอดมรดก คุณแน่ใจจะว่าจะไม่ตรวจ DNA?”

แค่หวังเจียเหยาคิดว่าอนาคตเด็กๆ จะไม่สามารถสืบทอดมรดกจึงรีบรับคำ “ได้ ฉันยอมให้นายตรวจ DNA เด็กๆ!”

ตอนที่ 254 เด็กอาจไม่ใช่ลูกนาย!
“ใช่แล้ว! คุณจะต้องอธิบายกับพวกเรา! คิดว่ามีเงินแล้วจะดูถูกใครก็ได้หรือไง?”

“ถ่ายคลิปลงโซเชียลไปเลย ให้คนทั้งประเทศได้เห็นว่าคนร่ำรวยมีเงินเป็นแสนล้าน ทำเรื่องต่ำช้าแบบนี้ในงานเลี้ยงของคู่แข่งทางธุรกิจ!”

“ใช่ส่งไปเลย! เมื่อก่อนเรื่องหลิ่วอวี่เจ๋อก่อเรื่องเหอเหวินเจี้ยนฉินหงเหยียนทำเราเสียหายกันไปเกือบพันล้าน! คราวนี้เอาให้เขาได้ลิ้มลองรสชาติเสียบ้าง!”

พวกญาติๆ ตระกูลหลิ่วต่างก็ผุดลุกยืนขึ้นแล้วตะโกนใส่เย่เฉิน

เย่เฉินเป็นคนเย็นชาที่เขามาที่นี่ก็เพราะหวังเอ้อร์เชอส่งภาพเด็กๆ ที่เขียนคำว่า ‘หลิ่วเจียอินกับหลิ่วเจียเยว่’ ให้เขา

เขามาที่นี่เพื่อแก้ชื่อแซ่ของเด็กๆ

แต่ในเมื่อคนตระกูลหลิ่วอยากได้คำอธิบายเขาก็ยินดี!

เย่เฉินก้าวขึ้นบนเวทีขณะมองไปที่คนตระกูลหลิ่วแล้วกล่าว “หวังเจียเหยาเป็นอดีตภรรยาของผม หล่อนให้กำเนิดลูกแฝดที่เป็นสายเลือดผม ผมแก้แซ่ของเด็กๆ เป็นแซ่เย่ของผมแล้วมันผิดตรงไหน?”

เพียงแค่ประโยคเดียวก็ทำให้คนทั้งงานอ้าปากค้าง!

柳远航不敢置信：“你说什么？王佳珧是你前妻？孩子是你的？她不是没结过婚吗？”

หลิ่วหย่วนหางตกใจ “คุณพูดอะไร? หวังเจียเหยาเนี่ยนะเป็นอดีตภรรยาของคุณ? เด็กๆ ก็เป็นลูกคุณ? หล่อนไม่เคยแต่งงานมาก่อนไม่ใช่หรือไง?”

หลิ่วหย่วนหางรู้ว่าเย่เฉินที่เป็นถึงประธานเฉินเย่กรุ๊ป ตอนนี้เขาถือเป็นคนที่กำลังเป็นที่โด่งดังในวงการธุรกิจไม่มีทางกล้าพูดเหลวไหลแน่

เพราะทุกคำพูดของเขาตอนนีล้วนแต่มีผลกับบริษัทสิบแห่งในเครือทั้งสิ้น!

ดังนั้นหลิ่วหย่วนหางจึงตะโกนใส่หลิ่วอวี่เจ๋อทันที “อวี่เจ๋อ แกมานี่เลย!”

หลิ่วอวี่เจ๋อเดินมาหาอีกฝ่ายด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

ชายสูงวัยถามด้วยใบหน้าตึงเครียด “อวี่เจ๋อเขาพูดจริงหรือเปล่า! เด็กสองคนนี้เป็นสายเลือดตระกูลหลิ่วเราหรือเปล่า?”

หลิ่วอวี่เจ๋อก้มหน้าลงไม่พูดอะไร

เรื่องหน้าอายแบบนี้จะให้เขาพูดยังไง!

หวังเอ้อร์เชอกล่าวพลางหัวเราะ “อยากจะเช็คให้แน่ใจเหรอว่าเด็กสองคนเป็นสายเลือดพวกคุณหรือเปล่า เรื่องนี้ง่ายจะตายไม่ใช่หรือไง? ก็แค่ตรวจ DNA ก็จบแล้ว”

หลิ่วหย่วนหางเห็นหลิ่วอวี่เจ๋อไม่ตอบก็สั่งทันที “พาเด็กสองคนไปตรวจ DNA เดี๋ยวนี้!”

หลิ่วอวี่เจ๋อรีบร้อนห้ามเขา “”คุณปู่ครับ ไม่เอา”

หลิ่วอวี่เจ๋อแน่ใจอย่างมากว่าเด็กสองคนนี้ไม่ใช่ลูกเขา ดังนั้นถ้าตรวจ DNA ไม่เท่ากับว่าเป็นการทำให้เขาขายหน้าหรือไง และไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น

หลิ่วอวี่เจ๋อตาแดงก่ำอย่างเสียใจก่อนจะยอมรับในที่สุดว่า “คุณปู่ครับ เด็กสองคนไม่ใช่สายเลือดตระกูลหลิ่วของเราจริงๆ ครับ ตอนที่ผมรู้จักกับหวังเจียเหยาหล่อนก็ท้องแล้ว”

“เพี้ยะ!”

หลิ่วหย่วนหางฟาดฝ่ามือใส่หน้าหลิ่วอวี่เจ๋อ “เดียรัจฉาน! แกมันไอ้เดียรัจฉาน! แกมันโง่หรือเปล่า! หวังเจียเหยาตั้งท้องลูกคนอื่นแต่แกยังแต่งงานกับหล่อนเนี่ยนะ? คิดจะเลี้ยงลูกคนอื่นอีกเหรอ?”

หลิ่วเฟิ่งที่อยู่ด้านข้างรับรู้ถึงความลำบากของหลิ่วอวี่เจ๋อ เมื่อเห็นน้องชายโดนผู้เป็นปู่ฟาดจึงโน้มน้าวเขา “คุณปู่ครับ อวี่เจ๋อเขาก็หมดหนทาง…”

“เพี้ยะ!”

แล้วเสียงตบหน้าก็ดังขึ้น

หลิ่วหย่วนหางก็ยกมือขึ้นอีกครั้งแล้วประเคนฟาดฝ่ามือใส่หน้าหลิ่วเฟิ่ง “ที่แท้แกก็รู้เรื่องนี้! แกเป็นพี่ทำไมไม่ห้ามแถมยังช่วยกันอีก พวกแกเป็นบ้าหรือไง?”

หลิ่วอวี่เจ๋อไม่สามารถมีลูกได้ดังนั้นถึงได้คิดจะใช้ลูกในท้องของหวังเจียเหยา

แต่ว่าเรื่องนี้จะให้มาพูดต่อหน้าคนมากมายแบบนี้ได้ไง?

หากว่าคนนอกรู้ว่าเขาไม่สามารถมีลูกได้ เขาก็จะกลายเป็นตัวตลกในสายตาคนอื่น แล้วจะใช้ชีวิตอยู่อย่างไรในเทียนไห่?

ดังนั้นหลิ่วอวี่เจ๋อจึงทำได้เพียงอธิบายกับผู้เป็นปู่ว่า “คุณปู่ครับผมรักหวังเจียเหยา รักใครสักคนก็ควรจะสามารถยอมรับทุกอย่างของอีกฝ่ายได้! ต่อให้หล่อนจะมีลูกแล้วก็เถอะครับ!”

เมื่อแขกในงานได้ยินแบบนี้ต่างก็รู้สึกว่า

“อวี่เจ๋อคนนี้เป็นคนรักใครรักจริงแท้ๆ ดีกับหวังเจียเหยาจริงๆ”

“จริงด้วย คิดไม่ถึงเลยว่าจะยอมให้ภรรยาตัวเองอุ้มท้องลูกของอดีตสามี แถมยังช่วยจัดงานเลี้ยงให้อีก คนธรรมดาไม่มีทางใจกว้างได้แบบเขา”

หลังจากได้คำชื่นชมจากบรรดาแขกเหรื่อในงานแล้ว หลิ่ววอวี่เจ๋อก็เช็ดน้ำตาก่อนจะกล่าวกับเย่เฉินด้วยท่าทีโมโห

“เย่เฉินคุณเย่ใช่ไหม? วันนี้คุณแฉผมต่อหน้าคนอื่นเพื่อให้ผมเสียหน้า ผมหลิ่วอวี่เจ๋อยอมรับ! ถ้าไม่เห็นแก่หวังเจียเหยา ผมเองก็ไม่อยากจะช่วยคุณเลี้ยงลูกหรอกนะ! แต่ว่าคุณก็อย่าได้ใจเกินไปนักเลย! ใช่แล้วเด็กๆ อาจจะไม่ใช่ลูกของผมก็จริง แต่ว่าก็อาจจะไม่ใช่ลูกคุณ!”

ทันทีที่เอ่ยแบบนี้ออกมา หวังเอ้อร์เชอก็หัวเสียทันที เขาตะโกนใส่หลิ่วอวี่เจ๋อ “หลิ่วอวี่เจ๋อพูดเหลวไหลอะไร! คงเบื่อจะมีชีวิตแล้วล่ะสิถึงได้กล้าดูถูกคุณเย่แบบนี้!”

หลิ่วอวี่เจ๋อเองก็ด่าหวังเอ้อร์เชอเช่นกัน “แกมันไอ้ขยะไม่มีสิทธิ์มาพูดกับฉัน! แกมันก็แค่สุนัขรับใช้ของเย่เฉิน! คนจะคุยกันหมาอย่าสะเออะ!”

หวังเอ้อร์เชอเข้าข้างเย่เฉิน เพื่อจะได้เกาะบารมีเขาวางก้ามไปวันๆ

เย่เฉินเองก็ไม่ได้ชอบหมอนี่เท่าไหร่นัก แต่ว่าในบางครั้ง บางสถานการณ์พาเขาไปด้วยก็ทำให้เขาสบายใจดี

อย่างไรเสียตอนนี้เขาเป็นประธานเฉินเย่กรุ๊ปที่มีมูลค่าแสนล้าน มีบางเรื่องและบางคำพูดที่เขาไม่สามารถทำได้เอง

จากนั้นหลิ่วอวี่เจ๋อจึงมองเย่เฉินอีกครั้ง “เย่เฉิน หวังเจียเหยาเป็นผู้หญิงแบบไหน เราก็เองรู้ดีแก่ใจ คุณเองก็ไม่ได้ตรวจ DNA กับเด็กๆ คุณแน่ใจได้ยังไงว่าเด็กๆ เป็นลูกคุณ?”

เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่ายเย่เฉินก็ตัวชาวาบ!

หลิ่วอวี่เจ๋อและเย่เฉินน่าจะเป็นผู้ชายที่รู้จักหวังเจียเหยาดีที่สุดในโลกใบนี้แล้ว!

หล่อนเป็นคนหลงรักชื่อเสียงเงินตรา เป็นผู้หญิงที่ทำได้ทุกอย่างเพื่อเงินทองและหน้าตาทางสังคม!

หากไม่ได้เห็นผล DNA เย่เฉินไม่มีทางเชื่อหล่อน!

เย่เฉินไม่มีทางเชื่อแม้แต่คำเดียว เขาเชื่อเพียงผลตรวจ DNA!

เย่เฉินหันมองหลิ่วอวี่เจ๋อแล้วกล่าวเสียงเย็น “ผมจะไปตรวจเดี๋ยวนี้”

“ไปกันเถอะ!”

เย่เฉินสั่งห้วนๆ แล้วพวกหวังเอ้อร์เชอต่างก็เดินตามหลังเย่เฉิน

“คุณเย่ไปไหนครับ?” หวังเอ้อร์เชอถาม

เย่เฉินตอบว่า “บ้านของหลิ่วอวี่เจ๋อ”

“ได้เลยครับ!” หวังเอ้อร์เชอหันหน้าไปมองหลิ่วอวี่เจ๋อ “จัดงานเลี้ยงกันต่อไปเถอะ เราขอไปจัดการอะไรที่บ้านนายหน่อย!”

หลิ่วอวี่เจ๋ออับอายขายหน้าอย่างมาก เขากำหมัดแน่นแล้วลอบกล่าวกับตัวเองในใจ “หวังเจียเหยาหวังว่าคุณจะมีไม้ตายนะ อย่าให้เด็กสองคนเป็นลูกของเย่เฉินเชียว!”

……

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถ Maybach ที่มีจำนวนจำกัดคันนั้นก็หยุดตรงด้านนอกประตูวิลล่าของหวังเจียเหยาและหลิ่วอวี่เจ๋อ

เย่เฉินก้าวลงมาจากรถหรู

เพิ่งจะลงจากรถซูหลานอดีตแม่ยายก็เดินออกมาจากวิลล่าแล้ว แล้ววิ่งมาหาเขา ก่อนจะกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“แหมที่แท้ก็เสี่ยวเฉินนี่เอง ฉันก็ว่ามองผ่านกระจกเมื่อกี้ยังคิดเลยว่ารถใครคุ้นๆ ที่แท้ก็รถของเสี่ยวเฉินของพวกเรานี่เอง แหม ดูแลรถดีจริงๆ ไม่ได้เห็นมันนานแล้ว”

ซูหลานรู้แล้วว่าเรื่องที่เย่เฉินโดนไล่ออกจากบ้านเป็นเรื่องโกหก

แล้วเย่เฉินก็ทำหน้ารังเกียจอีกฝ่าย เขาไม่มีอะไรจะพูดกับหล่อนแล้วเพียงแต่ถามอย่างเน็นชา “หวังเจียเหยาล่ะ?”

ซูหลานรีบร้อยกล่าว “เจียเหยากำลังดูลูกอยู่ในบ้าน แหมเสี่ยวเฉิน เธอเองคงยังไม่รู้ว่าเด็กสองคนตอนนี้ ยิ่งโตยิ่งเหมือนเธอ ทั้งตา จมูกเหมือนเธอไปหมด ฉันตั้งชื่อให้พวกเขาไว้ตั้งเยอะแยะ ทั้งเย่ลูหยา เย่ชูจื้อ เย่จงหลิง เย่จงซิ่วแล้วยังมีเย่หงอัย เย่หงจิ้ง เธอว่าชื่อไหนเพราะล่ะ? แหมฉันว่าขอแค่แซ่เย่ จะชื่ออะไรก็ฟังดูเพราะทั้งนั้น ฮ่าๆ”

ตอนที่ 253 ก่อเรื่องในงานเลี้ยงตระกูลหลิ่ว!
ประธานเฉินเย่กรุ๊ป!

ทันทีที่ได้ยินชื่อนี้ทุกคนที่นั่นก็ตกใจไปกันหมด!

ก็ต้องรู้ว่าในหลายวันที่ผ่านมานี้ คนที่ติดเทรนด์โซเชียลไม่ใช่ดาราที่ไหน แต่เป็นประธานเฉินเย่กรุ๊ป!

“อะไรนะ? เขาคือประธานบริษัทเฉินเย่เหรอ? เศรษฐีที่รวยที่สุดคนใหม่ของประเทศเราเหรอ?”

“สวรรค์ทั้งหล่อทั้งอายุน้อยเกินไปแล้วล่ะมั้ง! ฉันยังคิดว่าเศรษฐีที่ลึกลับคนนี้อย่างน้อยก็น่าจะอายุ 60 ปี”

“อ๊าๆ ประธานบริษัทไป๋ลี่แต่งงานกับ CEO ของเฉินเย่กรุ๊ป นี่พวกคุณสองคนคงจะยิ่งใหญ่กว่าใครในโลกธุรกิจแล้วล่ะ!”

ดังนั้นทุกคนจึงวิ่งไล่ตามสัมภาษณ์ ‘ประธานบริษัทที่สวยที่สุด’ และ ‘เศรษฐีที่ร่ำรวยที่สุดในประเทศ’

คิดไม่ถึงว่าดาราโด่งดังคนนั้นจะถูกทิ้งให้ยืนงงอยู่ด้านข้างแทน!

และแล้วเทรนด์ค้นหา ‘ชายผู้ร่ำรวยที่สุดในประเทศและประธานบริษัทหญิงที่สวยที่สุดแต่งงานกัน’ และ ‘เย่เฉินฉินหงเหยียน’ ก็ติดเทรนด์!

……

ณ วิลล่าเฝยชุ่ย

ในเวลานี้หวังเจียเหยาเพิ่งจะกล่อมลูกแฝดของตนเองนอนหลับไป เจ้าหล่อนจึงคว้าโทรศัพท์มาไถ Weibo ดูในเวลาว่างที่แสนจะมีน้อยนิดนี้

เพิ่งจะกดเข้า APPLICATION เมื่อเจ้าหล่อนเห็นหัวข้อติดเทรนด์ก็ตกใจทันที

เพราะหัวข้อที่ติดอันดับหนึ่งนั้นกลับกลายเป็น ‘เย่เฉินและฉินหงเหยียน!”

“แปลกจัง ทำไมเย่เฉินกับฉินหงเหยียนถึงติดเทรนด์ได้? อีกทั้งชื่อเย่เฉินยังอยู่หน้าฉินหงเหยียนด้วย!”

จะต้องรู้ว่าการเรียงลำดับรายชื่อพวกนี้มีหลักการอยู่

ฉินหงเหยียนเป็นประธานของบริษัทไป๋ลี่ เย่เฉินเป็นแค่ผู้จัดการแผนกอบรมบุคคลเท่านั้น ในเมื่อทั้งสองคนติดเทรนด์ก็ควรจะเป็นชื่อฉินหงเหยียนก่อนของเย่เฉิน

และเมื่อกดเข้าไป หวังเจียเหยาก็ต้องตกตะลึง

“ประธานเฉินเย่กรุ๊ปคือ…เย่เฉินเหรอเนี่ย?!”

เมื่อเห็นเนื้อหาข่าว หวังเจียเหยาก็ตกใจจนแทบจะหยุดหายใจ!

เฉินเย่กรุ๊ปเป็นหนึ่งในบริษัทที่มีศักยภาพมากที่สุดในประเทศ CEO ของเฉินเย่กรุ๊ปถูกเรียกเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดในประเทศ!

ในช่วงนี้หวังเจียเหยาเอาแต่ถวิลหาประธานเฉินเย่กรุ๊ปคนนี้ อยากจะหาโอกาสรู้จักเขาสักครั้ง

แต่วันนี้หล่อนกลับรู้มาว่าเศรษฐีที่แสนร่ำรวยที่หล่อนถวิลหาและเฝ้าเว้าวอนคนนี้จะเป็นอดีตสามีของหล่อน เขยที่ตระกูลหวังทอดทิ้ง เย่เฉิน!

“เฉินเย่…เย่เฉิน!”

“ไม่นะ!”

หวังเจียเหยาหมดสติแล้วล้มพับไปบนพื้นทันที!

……

และในตอนนี้เองเย่เฉินและฉินหงเหยียนเพิ่งจะสลัดพวกนักข่าวที่น่ารำคาญพวกนี้แล้วนั่งใน Maybach

ใช่แล้วรถ Maybach ที่มีจำนวนไม่กี่คันที่เขาเคยใช้ตอนอยู่อวิ๋นโจว!

เย่เฉินกุมมือฉินหงเหยียนขณะนั่งหลังรถพลางกล่าว

“หงเหยียนผมจะส่งคุณกลับไปพักผ่อนที่วิลล่าก่อน ผมมีที่ต้องไป”

ฉินหงเหยียนถามอย่างประหลาดใจ “ที่รักคุณจะไปไหน?”

เย่เฉินกล่าว “เมื่อครู่เสี่ยวหวังเพิ่งบอกผมว่าวันนี้ตระกูลหลิ่วจะจัดงานเลี้ยงฉลองให้ลูกแฝดของผม ผมต้องไปสักหน่อย”

ฉินหงเหยียนรู้ดีว่าการกระทบกระทั่งกันระหว่างเย่เฉินและตระกูลหลิ่วคงจะเลี่ยงไม่ได้

แต่ว่าด้วยสถานะในวันนี้ของเย่เฉินนั้น ทำให้หล่อนไม่เป็นกังวลอีกต่อไป

“ค่ะ” ฉินหงเหยียนรับคำอย่างว่าง่ายแล้วไม่ได้ขัดขวางอะไรอีก

……

ณ โรงแรม Sheenjoy เทียนไห่

ตระกูลหลิ่วกำลังจัดงานฉลองลูกแฝดสองคนของหลิ่วอวี่เจ๋อ

แขกมีจำนวนมากและครื้นเครง บนเวทีแขวนภาพของเด็กทารกทั้งสองคนเอาไว้ แถมยังมีชื่อเด็กสองคนแปะไว้

หลิ่วเจียอิน หลิ่วเจียเยว่

ทันใดนั้นเองเย่เฉินในชุดสูทสีขาวปรากฏตัวขึ้นในงาน ด้วยมาดที่ไม่ธรรมดาพร้อมๆ กับหวังเอ้อร์เชอและลูกน้องกลุ่มหนึ่ง

“คุณผู้ชาย หากไม่มีบัตรเชิญเข้างานไม่ได้นะครับ!”

พนักงานคนหนึ่งเข้าขวางทางพวกเย่เฉินเอาไว้

หวังเอ้อร์เชอรีบควักเงินออกมาจากกระเป๋าแล้วปาใส่หน้าพนักงาน “นี่คือเงินค่าน้ำใจไสหัวไป! อย่าขวางทางคุณเย่!”

จากนั้นเย่เฉินก็เดินเข้าไปในบริเวณงาน

เพิ่งจะปรากฏตัวขึ้น สูทแบรนด์เนมของเย่เฉินรวมไปถึงมาดของเขา ก็ตกเป็นเป้าสายตาทันที!

แต่หลิ่วอวี่เจ๋อจำเขาได้อย่างรวดเร็ว

“เย่เฉินเหรอ?”

หลิ่วอวี่เจ๋อที่กำลังวุ่นๆ กับการทักทายแขกเหรื่อยังไม่ทันได้ดูข่าว ดังนั้นจึงยังไม่รู้เรื่องที่ว่าประธานของเฉินเย่กรุ๊ปก็คือเย่เฉิน

หลิ่วอวี่เจ๋อเดินมาหาเขาด้วยใบหน้าไม่พอใจนัก “เย่เฉินมาทำอะไรที่นี่? ฉันไม่ได้เชิญนายเสียหน่อย นายไสหัวไปเดี๋ยวนี้เลย!”

เด็กไม่ใช่ลูกหลิ่วอวี่เจ๋อแต่เป็นลูกของเย่เฉิน หลิ่วอวี่เจ๋อย่อมไม่อยากต้อนรับเขา!

เย่เฉินยังไม่ทันตอบ หวังเอ้อร์เชอก็โพล่งออกมา “บังอาจ! คิดไม่ถึงว่าจะกล้าเรียกชื่อคุณเย่!”

หลิ่วอวี่เจ๋อปรายตามองปวังเอ้อร์เชอก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ฉันก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็ไอ้คนสารเลวแซ่หวังนี่เอง ทำไม ไม่ขับรถให้ฉันแล้วไปเป็นหมารับใช้เย่เฉินเหรอ? เขามีเงินให้นายหรือไง? ยังจะเรียกคุณเย่อีก? เยินยอตัวเองเก่งจริงๆ เป็นประธานแผนกอบรมบุคคลเหรอ? ฮ่าๆ”

หวังเอ้อร์เชอหยิบโทรศัพท์ออกมา พลางเปิด The eye แล้วส่งให้หลิ่วอวี่เจ๋อดู

“แหกลูกตาโง่ๆ ของนายดู! คุณเย่เป็นประธานเฉินเย่กรุ๊ป! เฉินเย่กรุ๊ปที่ช่วงนี้ซื้อหุ้น ซื้อบริษัทเยอะแยะไปหมด คงไม่ต้องให้แจกแจงใช่ไหม!”

ตอนนี้ถ้าค้นหาใน the eye จะเจอว่าเย่เฉินคือประธานบริษัทเฉินเย่!

หลิ่วอวี่เจ๋อเห็นข้อมูลในมือถือก็ตกตะลึง!

แค่บริษัทเดลิเวอรี่ถวนถวนแห่งเดียวในเครือเฉินเย่กรุ๊ป ก็สามารถล้มบริษัทชุนเฟิงได้แล้ว ไม่ต้องพูดเรื่องที่เขายังซื้อบริษัทขนส่งอื่นๆ อีก!

ตอนนี้ในสายงานขนส่งและเดลิเวอรี่ บริษัทเอ็กซ์เพรสชุนเฟิงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินเย่อีกต่อไป!

หลิ่อวี่เจ่อชี้ไปที่เย่เฉิน “นาย…นายยังไม่ถูกไล่ออกจากตระกูล!”

ในวินาทีนี้บรรดาแขกเหรื่อในงานคนอื่นๆ ต่างก็ลุกขึ้นแล้วเริ่มซุบซิบกัน

“สวรรค์ เด็กหนุ่มคนนี้คือประธานเฉินเย่กรุ๊ปเหรอเนี่ย? เหลือเชื่อจริงๆ!”

“เขาก็คือลูกพี่ที่รวบรวมสายงานเดลิเวอรี่ต่างๆ เหรอ เขาผูกขาดบริษัทสายขนส่งต่างๆ นี่นา!”

“ใช่แล้วต่อให้เป็นชุนเฟิงของคุณหลิ่ว ไม่ช้าก็เร็วคงตกอยู่ในเงื้อมมือเขา!”

เย่เฉินไม่แยแสคำพูดที่คนอื่นพูดถึงเขา ใบหน้าเขายังคงเย็นชา “หลิ่วอวี่เจ๋อคุณสบายใจได้เลย ผมไม่ได้จะมาล่มงานคุณ”

“งั้น…จะทำอะไร” ตอนนี้หลิ่วอวี่เจ๋อหวาดกลัวจับใจเมื่อต้องเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย!

เย่เฉินชี้ไปที่ภาพขนาดใหญ่ของคู่แฝดที่ถูกแขวนไว้บนเวทีแล้วแล้วกล่าว “เขียนแซ่เด็กๆ ผิดน่ะ”

พูดจบเย่เฉินก็ยื่นมืออกมารับปากกาด้ามหนึ่งที่หวังเอ้อร์เชอควักออกมาให้เขาอย่างรวดเร็ว

จากนั้นเย่เฉินก็สาวเท้าเดินขึ้นไปบนเวทีท่ามกลางสายตาของคนในงาน ที่ตกอยู่ในความเงียบและไม่มีใครกล้าขวางเขา!

จากนั้นเย่เฉินก็ขีดฆ่าคำว่า ‘หลิ่ว’ บนภาพทิ้ง!

แล้วแก้เป็นคำว่า ‘เย่’ แทน!

ในเมื่อเด็กสองคนชื่อเจียอินกับเจียเยว่ ก็ควรจะชื่อเย่เจียอินและเย่เจียเยว่!

ทันทีที่เขาทำเช่นนี้งานก็ตกอยู่ในเสียงจอแจทันที!

หลิ่วหย่วนหางรวมไปถึงพ่อแม่ของหลิ่วอวี่เจ๋อที่นั่งอยู่ที่แถวแรก หน้าแดงก่ำทันที!

“สวรรค์ ทำไมคุณเย่ถึงแก้แซ่ของเด็กจากหลิ่วเป็นเย่ล่ะ?”

“นี่มันเป็นการดูหมิ่นเหยียดหยามกันชัดๆ! เขามาเพื่อดูถูกตระกูลหลิ่วเหรอ?”

แขกในงานต่างก็วิพากษ์วิจารณ์กันอย่างเผ็ดร้อน

และในตอนนี้หลิ่วหย่วนหางก็นั่งไม่ติดเก้าอี้ เขาตบโต๊ะเสียงดังแล้วพุ่งพรวดเข้ามาหาเย่เฉิน

“คุณเย่! คุณเป็นถึงประธานเฉินเย่กรุ๊ปแถมยังเป็นคนที่รวยที่สุดในประเทศนี้! ผมขอถามคุณหน่อยเถอะว่าทำไมต้องมาแก้แซ่ของเหลนๆ ผมด้วย! วันนี้คุณต้องให้คำตอบผม!”

ตอนที่ 252 ผมเป็นเศรษฐีที่ร่ำรวยที่สุดในประเทศ!
เย่เฉินชันตัวลุกขึ้นแล้วสวมกอดแฟนสาวอย่างแนบแน่น

ฉินหงเหยียนหลับตาลง น้ำตาแห่งความสุขก็ไหลลงอาบใบหน้าที่งดงามของหญิงสาว

หล่อนอายุ 31 ปีแล้ว ถึงแม้ว่าหลายปีมานี้มีคนตามจีบมาเยอะ แต่สุดท้ายแล้วเจ้าหล่อนก็รู้สึกว่าตนเองน่าจะต้องอยู่คนเดียวตามลำพังไปจนแก่จนมาเจอเย่เฉิน

เย่เฉินดีใจอย่างมาก ฉินหงเหยียนเป็นผู้หญิงที่ดีกับเขาที่สุดตั้งแต่ที่เคยเจอมา

ในตอนที่ทุกคนต่างก็เยาะเย้ยเขาว่าเป็นเขยที่ถูกตระกูลหวังทอดทิ้ง ในตอนที่โดนตระกูลเย่ทอดทิ้งเขา มีแค่ฉินหงเหยียนเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ยินยอมอยู่เคียงข้างเขา

เย่เฉินหยิบเอาแหวนเพชรที่ส่องประหายวิบวับออกมาจากกล่อง เขาเอื้อมไปสัมผัสมือเรียวงามของแฟนสาวขึ้นมาจากนั้นก็สวมแหวนลงบนนิ้วนางของหญิงสาว

ฉินหงเหยียนที่ซาบซึ้งใจอยู่ ก็สังเกตเห็นความพิเศษของแหวนเพชรวงนี้ พลันตกตะลึง “แหวนเพชรวงนี้…สวยจังเลย!”

แหวนเพชรวงนี้เป็นดีไซน์ของแบรนด์ lorraine Schwartz อันเป็นจิลเวอรี่ระดับสูง แหวนเป็นแพชรแปดแฉกขนาด 18 กะรัตและฝังเพชรบนตัวเรือนแพลตตินัม

ส่วนขาที่ยึดเกาะเพชรเอาไว้นั้นแสดงให้เห็นถึงความรักที่มีให้หญิงสาวว่ามันแน่วแน่ไม่เปลี่ยนแปลงขนาดไหน!

ฉินเสี่ยวตั่วที่อยู่ด้านข้าง หยิบกล้อง SRT ขึ้นมาเหมือนตัวเองเป็นตากล้อง แล้วถ่ายรูปไปพร้อมๆ กับอธิบายไปด้วย “พี่คะ แหวนนี่ราคาตั้งเจ็ดล้านดอลลาร์เลยนะคะ พี่เขยสั่งทำให้พี่โดยเฉพาะเลย!”

เจ็ดล้านดอลลาร์!

ต่อให้เป็นที่เทียนไห่ก็เถอะ แต่เงินจำนวนนี้ก็ซื้อบ้านหรูได้เป็นหลังแล้ว!

บวกกับที่เหมาเกาะนี้อย่างน้อยๆ ก็น่าจะต้องใช้หลายสิบล้าน

แค่สองอย่างนี้เย่เฉินก็ใช้เงินไปเป็นร้อยล้านแล้ว!

ฉินหงเหยียนมองเย่เฉินอย่างตื่นตระหนก “คุณเอาเงินมาจากไหน?”

เย่เฉินสวมแหวนเข้าที่นิ้วนางของฉินหงเหยียนเรียบร้อยแล้ว และในวินาทีนี้เขาจำเป็นต้องบอกความจริงแฟนสาวแล้ว

“หงเหยียน ผมอยากจะขอโทษคุณ ที่จริงแล้วเรื่องที่ผมโดนขับออกจากตระกูลเป็นเรื่องโกหก ผมเป็นคนตระกูลเย่อยู่” เย่เฉินกล่าว

ฉินเสี่ยวตั่วที่รู้ความจริงนานแล้ว กล่าวพลางระบายยิ้ม “ไม่ใช่แค่นั้นนะ พี่คะตอนนี้เขาเป็นคนที่รวยที่สุดในประเทศแล้ว เฉินเย่กรุ๊ปที่ซื้อบริษัทต่างๆ ในตอนนี้น่ะเป็นบริษัทเขา”

ฉินหงเหยียนตกตะลึงไป

“คุณยังไม่โดนขับออกจากตระกูลเหรอ? เฉินเย่กรุ๊ปเป็นบริษัทของคุณเหรอ?”

เฉินเย่ พออ่านย้อนก็พบว่าเป็นคำพ้องเสียงของชื่อเย่เฉิน!

เย่เฉินพยักหน้า

ทว่าฉินหงเหยียนที่ได้รู้ข่าวนี้กลับมีท่าทีไม่พอจอย่างมาก “พูดแบบนี้แปลว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณหลอกฉันเหรอ? คุณไม่เชื่อใจกันขนาดนี้ก็อย่าขอฉันแต่งงานเลย!”

ฉินหงเหยียนพูดไปพลางถอดแหวนที่เย่เฉินสวมให้ออก

เย่เฉินรีบร้อนวิ่งเข้าไปกอดหญิงสาวแล้วห้ามหล่อน “หงเหยียน อย่าทำแบบนี้สิครับ คุณฟังผมอธิบายก่อน ตอนนั้นผมรู้มาว่าหวังเจียเหยาหลอกผม ทั้งที่มีอะไรกับฟางเชาแต่กลับหลอกผมว่าไม่ได้ทำอะไร ไม่เพียงเท่านั้นหลังจากที่หล่อนตั้งท้องแล้ว ก็ยังพลอดรักกับหลิ่วอวี่เจ๋อ ไปนัดเจอกันทุกวัน”

ผมอยากจะขอหย่ากับหล่อน แต่ว่าก่อนที่ย่าของหวังเจียเหยาจะตาย บังคับให้ผมรับปากว่าจะไม่หย่ากับหวังเจียเหยา ย่าเล็กของหวังเจียเหยามีบุญคุณเคยช่วยชีวิตผม ผมไม่อยากให้หล่อนไปจากโลกใบนี้อย่างมีอะไรติดค้างใจ ดังนั้นก็เลยรับปากหล่อนไป

คุณเองก็รู้ว่าผมเป็นคนให้ความสำคัญกับคำสัญญามาก ไม่อยากจะผิดสัญญาดังนั้นผมก็เลยคิดวิธีนี้ขึ้นมา ผมรู้ว่าหวังเจียเหยาชอบเงิน ทันทีที่รู้ว่าผมไม่เงินก็จะต้องขอเลิกกับผมแน่นอน”

ส่วนเรื่องชีวิตแต่งงานที่ผ่านมาของเย่เฉินกับหวังเจียเหยานั้น ฉินหงเหยียนเองก็พอจะรู้อยู่บ้าง

ฉินหงเหยียนรู้ว่าเย่เฉินเป็นคนดี จึงไม่โทษเขาแล้วย้อนถาม “งั้นพวกเราคบกันมานานขนาดนี้ ทำไมคุณไม่บอกฉัน?”

เย่เฉินกล่าว “ผมอยากจะหาโอกาสบอกคุณมาตลอดเลย แต่ผมแค่อยากจะรอให้หวังเจียเหยาคลอดลูกก่อนแล้วค่อยบอกคุณ คุณเองก็รู้ว่าถ้าผู้หญิงคนนั้นรู้ว่าผมยังไม่โดนไล่ออกจากตระกูลจะต้องวอแวผมแน่นอน”

ฉินหงเหยียนพยักหน้ารับ หล่อนเองก็พอจะรู้ว่าหวังเจียเหยาชอบเย่เฉิน ที่เลิกกับเขาก็เป็นเพราะเขาไม่มีเงิน ทันทีที่รู้ว่าเขามีเงินจะต้องแย่งเขากลับไปแน่นอน

ฉินเสี่ยวตั่วเองที่อยู่ข้างๆ ฉินหงเหยียนก็พยายามจะปลอบพี่สาว “พี่คะถึงแม้ว่าเขาจะปกปิดสถานะตัวเอง แต่เขาก็คอยช่วยพี่อย่างลับๆ อยู่ตลอดเลยนะคะ อย่างตำแหน่งรองประธานไป๋ลี่เขาก็เป็นคนหามาถวายพี่ คุณอัยอะไรนั่นเป็นน้องสาวเขา”

ฉินหงเหยียนตกใจกว่าเดิม “คุณอัยเป็นน้องคุณ?”

เย่เฉินยิ้มรับ “ครับ น้องสาวคนที่สี่ของผมเอง”

ฉินหงเหยียนถึงได้เข้าใจว่าทำไมตนเองถึงได้กลายเป็นรองประธานของบริษัทแห่งนั้นอย่างงายดาย แล้วทำไมถึงกลายเป็นประธานบริษัทได้!

ที่แท้ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เพราะตนเองดวงดี และไม่ใช่เพราะตนเองกับคุณอัยสนิทสนมกัน แต่เป็นฝีมือเย่เฉิน!

“นายมันน่ารังเกียจจริงๆ ทำไมไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้!”

ฉินหงเหยียนทุบเย่เฉินเบาๆ อยู่หลายครั้ง เพียงแต่ว่าจากสีหน้าท่าทางของเจ้าหล่อนนั้นพอจะมองออกว่าเจ้าหล่อนให้อภัยชายตรงหน้าแล้ว

โลกนี้ก็เป็นแบบนี้ ถ้าหากคนรวยแสร้งทำตัวเป็นคนก็จะได้รับการให้อภัยอย่างง่ายดาย

แต่ถาหากว่าคนจนแสร้งทำตัวเป็นคนรวยล่ะก็ หลังจากที่ฝ่ายหญิงรู้เข้าก็คงจะต้องขอเลิกรา หนำซ้ำอาจจะยังโดนสาวเจ้าด่าเปิงอีกด้วย

และแน่นอนว่าฉินหงเหยียนไม่ใช่ผู้หญิงที่หลงใหลในเงินทองใดๆ

สองวันต่อมาเย่เฉิน ฉินหงเหยียนแล้วฉินเสี่ยวตั่วก็พักผ่อนกันบนเกาะที่ไม่มีคนแห่งนี้อย่างมีความสุข

และสามวันต่อมาเย่เฉินและฉินหงเหยียนก็บินกลับเทียนไห่

ก่อนจะกลับเย่เฉินชวนฉินเสี่ยวตั่วไปเทียนไห่ให้หญิงสาวไปพักกับเขาและฉินหงเหยียน เขาสามารถจัดแจงยกตำแหน่งสูงๆ ในเฉินเย่กรุ๊ปให้เจ้าหล่อนได้

แต่ว่าฉินเสี่ยวตั่วที่เป็นตัวของตัวเองอย่างยิ่งนั้นก็บอกปัดไป

หญิงสาวบอกว่าหล่อนชอบเป็นแอร์โฮสเตส บินไปมาทั่วโลก

อาชีพไม่ได้มีสูงหรือต่ำ ในสายตาเย่เฉินนั้นจะเป็นแอร์โฮสเตสหรือประธานบริษัทก็ไม่ได้มีอะไรแตกต่างกัน

ดังนั้นเขาจึงเคารพทางเลือกของฉินเสี่ยวตั่ว

เมื่อมาถึงสนามบินนานาชาติเทียนไห่ กลับกลายเป็นว่าตอนที่ออกมานั้นก็เจอกับนักข่าวและแฟนคลับเต็มสนามบินเพราะพวกเขาดันบังเอิญมาพร้อมกับดาราที่กำลังมีชื่อเสียงคนหนึ่ง

เพราะฉินหงเหยียนเองก็พอมีชื่อเสียงอยู่เช่นกัน แถมยังเคยออกทีวี ดังนั้นจึงมีนักข่าวจำหล่อนได้

พวกหล่อนเห็นประธานบริษัทที่สวยที่สุดของเทียนไห่อย่างฉินหงเหยียนเดินจูงมือมากับชายหนุ่มอายุน้อยหน้าตาหล่อเหลา แถมบนนิ้วเรียวยาวนั้นยังมีแหวนเพชรที่ส่องประกายวิบวับ ก็รู้ได้โดยสัญชาตญาณว่ากำลังจะได้ข่าวใหญ่ดังนั้นจึงพุ่งพรวดไปหาหญิงสาวอย่างรวดเร็ว

พวกนักข่าวสาวถาม “คุณฉินคะๆ พอจะแนะนำผู้ชายที่คุณจูงมือคนนี้หน่อยได้ไหมคะ?”

“มีคนบอกว่าคุณเลี้ยงไอดอลเอาไว้ ใช่เขาไหมคะ? เขาใช่ดาราไหมคะ?”

ฉินหงเหยียนได้ยินคำถามเหลวไหลของพวกนักข่าวสายบันเทิงพวกนี้ ก็ไม่พอใจหล่อนหันไปคุยกับเย่เฉิน “ที่รัก มีคนบอกว่าคุณเป็นไอดอลฝึกหัด ฮ่าๆ”

เย่เฉินเองก็หัวเราะ ดูแล้วเขาคงหน้าตาดีใช้ได้ ถ้าหากไม่เปิดบริษัทบางทีอาจจะพอพิจารณาสายงานวงการบันเทิงได้

เย่เฉินในตอนนี้ค่อนข้างมีสถานะทางสังคม ฉินหงเหยียนไม่อยากให้นักข่าวพวกนี้เขียนข่าวเหลวไหล

ฉินหงเหยียนจึงชะงักฝีเท้าแล้วหันมองกล้องขณะตอบคำถามของพวกนักข่าวด้วยเสียงดังฟังชัด “ฉันขอแนะนำทุกท่านให้รู้จักกับคู่หมั้นของฉันอย่าเป็นทางการ เขาชื่อเย่เฉินเป็นประธานเฉินเย่กรุ๊ป!”

ตอนที่ 251 ขอแต่งงาน!
ในเมื่อโลกนี้เชิดชูวีรบุรุษ ผมนี่แหละจะกลายเป็นวีรบุรุษเอง!

ในเมื่อโลกนี้นับถือคนมีเงิน ผมก็จะกลายเป็นคนมีเงินเอง!

อีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมา ในแวดวงธุรกิจของประเทศก็มีข่าวร้อนให้พาดหัวทุกวัน!

“เฉินเย่กรุ๊ปซื้อบริษัทเอ๊กซ์เพรสเฟยซู่! ผู้มีอำนาจลงนามคนใหม่มารับหน้าที่แล้ว”

“เฉินเย่กรุ๊ปทุ่มเงินห้าพันล้าน (รวมค่าธรรมเนียมซื้อขายหุ้น) ซื้อหุ้นจำนวน 80% ของบริษัทเอ๊กซ์เพรสรื่อรื่อ!”

“เฉินเย่กรุ๊ปซื้อบริษัทเอ๊กซ์เพรสจือทงและ 365 รวมไปถึงบริษัทขนส่งต่างๆ เรียบร้อยแล้ว!”

“ข่าวใหญ่! ข่าวใหญ่! เฉินเย่กรุ๊ปทุ่มเงินหกหมื่นล้านซื้อชือเลอะเมอะเป็นที่เรียบร้อย!”

“ข่าวใหญ่! ข่าวใหญ่! ข่าวใหญ่! เฉินเย่กรุ๊ปทุ่มเงินสองแสนล้านซื้อบริษัทเดลิเวอรี่ถวนถวน กลายเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ที่สุดของถวนถวน!”

ใกล้ช่วงตรุษจีน พนักงานต่างก็กลับบ้านเพื่อเตรียมตัวฉลองตรุษจีน

แต่ว่าสัปดาห์นี้กลับมีข่าวสะเทือนวงการธุรกิจออกมาไม่หยุด!

“หุ้นดีด! หุ้นดีด! หลังจากที่เฉินเย่กรุ๊ปซื้อถวนถวนแล้วน ราคาหุ้นก็ดีดขึ้นจนใกล้จะเก้าแสนล้านแล้ว!”

“ถึงจะยังไม่รู้ว่าผู้ถือหุ้นใหญ่ของเฉินเย่กรุ๊ปคือใคร แต่ในแวดวงธุรกิจก็มั่นใจแล้วว่าเขาเป็นเศรษฐีที่รวยที่สุดคนใหม่ในประเทศเรา!”

……

วิลล่าเฝยชุ่ย ภายในบ้านของหวังเจียเหยาและหลิ่วอวี่เจ๋อ

หลิวอวี่เจ๋อและหวังเจียเหยาดูข่าว แววตาของคู่เต็มไปด้วยความสงสัย!

“เฉินเย่กรุ๊ป… สรุปแล้วเฉินเย่กรุ๊ปนี่มีความเป็นมายังไง? คิดไม่ถึงเลยว่าจะซื้อกิจการต่างๆ เยอะแยะขนาดนี้!”

หลิ่วอวี่เจ๋อติดใจอย่างมาก

ตอนนี้เป็นเพราะเฉินเย่กรุ๊ปซื้อบริษิทขนส่งเป็นจำนวนมาก ทำให้ตอนนี้ธุรกิจขนส่งในประเภทถูกแบ่งเป็นสามขั้วใหญ่ๆ คือ เฉินเย่ ชุนเฟิงและไป๋ลี่!

หวังเจียเหยาเองก็กล่าวต่ออย่างประหลาดใจ “ทำไมหาชื่อ CEO ของเฉินเย่กรุ๊ปไม่เจอนะ? หมอนี่ชักจะใหญ่โตเกินไปแล้วหรือเปล่าเนี่ย? ซื้อบริษัทเยอะแยะขนาดนี้กระทั่งชื่อก็ไม่ต้องบอกใครด้วยเหรอเนี่ย?”

หลิ่วอวี่เจ๋ออธิบาย “เขาใช้ชื่อของตัวแทนน่ะ แต่ว่าตอนนี้ใครก็รู้ว่าคนๆ นั้นไม่ใช่คนที่กุมอำนาจของเฉินเย่อย่างแท้จริง เฉินเย่กรุ๊ปกลายเป็นบริษัทที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในประเทศเราแล้ว เขา…เขากลายเป็นคนที่รำ่รวยที่สุดในประเทศนี้แล้ว!”

หวังเจียเหยาใจเต้นระรัว “คนรวยที่สุด… สวรรค์ อยากจะรู้จริงๆ ว่าคนที่ร่ำรวยที่สุดหน้าตาเป็นอย่างไรกันแน่ หวังว่าจะมีโอกาสได้รู้จักเขานะ…”

……

และในตอนนี้เองวิลล่าข้างๆ ฉินหงเหยียนเองก็เพิ่งจะกลับมาถึงบ้าน

หล่อนถอดรองเท้าส้นสูง แล้วกล่าวพลางทอดถอนใจ “ประเทศของเรานี่เต็มไปด้วยคนร่ำรวยที่ซ่อนตัวอยู่ คุณเห็นข่าวของเฉินเย่กรุ๊ปแล้วหรือยัง? คนๆ นี้แข็งแกร่งเกินไปแล้ว กระทั่งคุณหม่ายังพูดเลยว่าพวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินเย่กรุ๊ปเสียหน่อย!”

“เขายังบอกว่าประธานเฉินเย่กรุ๊ปไม่ใช่เพิ่งจะมาเป็นคนรวยวันนี้เสียหน่อย นายว่าคนนั้นอาจจะเป็นคนที่รวยที่สุดในประเทศนี้ เพียงแต่ว่าเขาไม่เคยแสดงตัวมาก่อน!”

ฉินหงเหยียนถอดรองเท้าแตะ หล่อนดื่มน้ำอึกใหญ่ด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์นัก

ก็ไม่แปลกหรอกฉินหงเหยียนที่เอาแต่คลุกคลีอยู่ในวงการธุรกิจ หลายวันมานี้เพิ่งได้เห็นการซื้อบริษัทอย่างบ้าคลั่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นในระยะเวลาหลายสิบปีนี้ ก็รู้สึกตื่นตระหนกอย่างมาก!

จู่ๆ ฉินหงเหยียนก็กล่าวว่า “จริงสิ เย่เฉิน น้องสาวฉันเพิ่งโทรมา วันที่ 11 เป็นวันสิ้นปีไม่ใช่เหรอ? หล่อนบอกว่าจะไปเที่ยวมัลดีฟส์กับฉัน เราไปด้วยกันดีไหม?”

ในวันที่ก่อนสุดท้ายของปี ตามธรรมเนียมของคนในประเทศแล้วจะต้องไปพักผ่อนกับคนในครอบครัว

ฉินหงเหยียนมีฉินเสี่ยวตั่วเป็นน้องสาวแค่คนเดียว ปกติแล้วนานๆ จะได้เจอกัน ย่อมต้องฉลองปีใหม่ด้วยกัน

แต่คนในครอบครัวของเย่เฉินไม่ได้อยู่ในประเทศ จะได้ไปสนุกด้วยกันสามคนพอดี

ทว่าเย่เฉินกลับแสร้งอิดออด “ต้องไปเที่ยวไกลถึงมัลดีฟส์เลยเหรอ?”

ฉินหงเหยียนนั่งข้างตัวเย่เฉิน คว้ามือของชายหนุ่มแล้วเขย่าไปมา “แหม ไปเถอะนะ ที่รักน้องสาวฉันไปด้วย”

“อืม ก็ได้” แล้วถึงได้เย่เฉินแสร้งฝืนตอบ

“ขอบคุณนะที่รัก!” ฉินหงเหยียนจุมพิตลงบนหน้าผากเย่เฉิน แล้วลุกขึ้นมา “ฉันไปอาบน้ำแล้วนะคะ!”

มองฉินหงเหยียนเดินจากไป เย่เฉินพูดกับตัวเองด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ยัยโง่ คุณยังไม่รู้ล่ะสิว่าเรื่องไปมัลดีฟส์เป็นไอเดียผม? คิกคิก”

ถูกต้อง การไปฉลองปีใหม่ที่มัลดีฟส์เป็นความคิดของเย่เฉิน!

เขาเหมาเกาะแห่งหนึ่งในมัลดีฟส์เอาไว้นานแล้ว!

ส่วนไปที่นั่นไม่ได้เป็นเพียงแค่การท่องเที่ยวเพื่อฉลองปีใหม่ เย่เฉินไปเพื่อจะขอแฟนสาวแต่งงาน!

ฉินเสี่ยวตั่วเคยพูดมาก่อน ฉินหงเหยียนอยากถูกขอแต่งงานในบรรยากาศเงียบสงบ ดังนั้นเย่เฉินถึงได้เหมาเกาะเพื่อขออีกฝ่ายแต่งงาน!

ขอแต่งงานเมื่อเดือนกุมภาพันธ์ เป็นเรื่องที่เย่เฉินวางแผนเอาไว้

บวกกับเย่เฉินต้องการจะแบไต๋กับหวังเจียเหยา บอกหล่อนว่าเขาเย่เฉินนี่แหละคือประธานเฉินเย่กรุ๊ป!

บอกหล่อนว่าตนเองไม่ได้โดนไล่ออกจากตระกูลเลยด้วยซ้ำ

ก่อนที่หวังเจียเหยาจะรู้ความจริง เขาจำเป็นต้องให้แฟนสาวของตัวเองรู้ก่อน ไม่เช่นนั้นจะไม่ยุติธรรมกับหล่อน!

……

วันก่อนสิ้นปี ณ เกาะมัลดีฟส์

เดือนนี้ถ้าเป็นทางตอนเหนือของประเทศ คงหนาวจนสวมเสื้อขนเป็ดกันไปนานแล้ว

ทว่าในสถานที่อย่างมัลดีฟส์นี้กลับค่อนข้างอบอุ่น สวมเสื้อแขนสั้นได้แล้ว เพราะอุณหภูมิที่นี่จะเฉลี่ยอยู่ที่ 26-31 องศา

“พี่คะ! พี่เขย!”

ฉินเสี่ยวตั่วที่สวมกระโปรงสั้นปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าทั้งสองคนในสนามบิน

ฉินหงเหยียนยังคิดว่าฉินเสี่ยวตั่วและเย่เฉินเพิ่งเคยเจอหน้ากันครั้งแรก จึงเปิดปากแนะนำ “เสี่ยวตั่ว…พี่จะแนะนำ”

“แหม ไม่ต้องแนะนำแล้วค่ะ พวกเราสนิทกันแล้วค่ะ!” ฉินเสี่ยวตั่วตอบกลับอย่างรวดเร็ว

ครั้งก่อนตอนที่เจอกันครั้งแรกฉินเสี่ยวตั่วและเย่เฉินอยู่ด้วยกันที่โรงแรมในนิวยอร์คด้วยกันทั้งคืน

“พวกเธอสนิทสนมกันได้ยังไง? พวกเธอเพิ่งเจอกันเป็นครั้งแรกไม่ใช่เหรอ?” ฉินหงเหยียนถามอย่างประหลาดใจ

ฉินเสี่ยวตั่วกล่าวพลางระบายยิ้ม “มี wechat กันแล้วไม่ใช่หรือไง? พวกเราวีดีโอคอลคุยกันออกจะบ่อย จริงไหม พี่เขย?”

“แค่ก อืม!” เย่เฉินพยักหน้ารับ

ฉินหงเหยียนมองเย่เฉินด้วยแววตาสงสัย “คุณคุยกับน้องสาวฉันบ่อยๆ นี่หมายความว่ายังไง? ชอบน้องสาวฉันหรือเปล่าเนี่ย?”

“ผมเปล่า…” เย่เฉินมีสีหน้าเหรอหรา

“ฮ่าๆ” เห็นท่าทางหึงหวงของพี่สาว ฉินเสี่ยวตั่วจึงยิ้มอย่างดีอกดีใจ “พอเถอะน่า พี่คะเลิกหึงได้แล้ว พวกเรารีบไปโรงแรมกันเถอะ”

ทั้งสามคนนั่งแท็กซี่ออกจากสนามบิน ไปยังเกาะ Vommuli

เมื่อมาถึงบนเกาะแล้ว ฉินหงเหยียนก็รู้สึกได้ถึงความแปลกพิกล เพราะว่าในทิวทัศน์สุดลูกหูลูกตากลับไม่เหลือใครสักคน

ไม่มีนักท่องเที่ยว และไม่มีพนักงานสักคน

เมื่อเดินทอดน่องบนเกาะ ฉินหงเหยียนก็พบว่าเกาะถูกตกแต่งอย่างประณีต อีกทั้งยังแปะป้ายคำว่า “will you marry me” เต็มไปหมด

“แย่แล้ว มีคนเหมาเกาะไปแล้ว พวกเรารีบเปลี่ยนที่เที่ยวกันดีกว่า”

ฉินหงเหยียนสังเกตได้ว่าเกาะแห่งนี้ต้องโดนคนเหมาแล้วแน่นอน ไม่อย่างนั้นไม่น่าจะเงียบเหงาจนไม่มีใครสักคนแบบนี้

ทว่าในเวลานี้จู่ๆ เย่เฉินก็หยิบเอาแหวนเพชรออกมาจากกระเป๋า คุกเข่าลงข้างหนึ่งแล้วมองฉินหงเหยียนในชุดขาวเพื่อขอหญิงสาวแต่งงาน!

““will you marry me?”

“คุณยินดีจะแต่งงานกับผมไหมครับ?”

ฉินหงเหยียนเอามือปิดปากเอาไว้!

“คุณเป็นคนจัดการทั้งหมดนี้เลยเหรอ?”

ฉินหงเหยียนมองเพียงปราดเดียวก็รู้ว่านี่น่าจะเป็นลูกเศรษฐีคนไหนตั้งใจเหมาเกาะเพื่อขอแฟนสาวแต่งงาน เพราะรอบๆ เกาะแห่งนี้ล้วนอบอวลไปด้วยกลิ่นอายโรแมนติกในการขอแต่งงาน

หล่อนเพียงแต่คิดไม่ถึงว่าคนที่เหมาเกาะจะเป็นเย่เฉิน ส่วนผู้หญิงที่ถูกขอแต่งงานคือตัวเอง!

“ตกลงเลย! ตกลงเลย!”

ฉินเสี่ยวตั่วยืนปรบมืออยู่ข้างๆ ไม่หยุด

น้ำตาแห่งความปลื้มปิติไหลลงอาบหน้าฉินหงเหยียน จากนั้นหญิงสาวจึงหันมองเย่เฉินแล้วกล่าว

“ฉันตกลงค่ะ!”

ตอนที่ 250 กลับมาเป็นคุณชายเย่เหมือนเดิม!
ในพื้นที่สูบบุหรี่ของโรงพยาบาลมักจะต้องเจอกับผู้คนหลากหลาย

ระหว่างที่รอฉินหงเหยียน ก็มีผู้ชายหลายคนเป็นฝ่ายเดินมาคุยกับเย่เฉินก่อน พวกเขาเป็นผู้ชายที่มีภรรยากำลังตั้งท้อง

แต่ความสุขของการได้เป็นพ่อคนกระจายอยู่เต็มใบหน้าพวกเขา พวกเขาไม่จำเป็นต้องตรวจ DNA กับลูกของตนเองเพราะาพวกเขาเชื่ออย่างเต็มหัวใจว่าเด็กๆ เป็นลูกเขา

นั่นสิคนทั่วไปไหนเลยจะเจอเรื่องราวโหดร้ายบ้าบอแบบนี้?

แต่งงานกับผู้หญิงที่หน้าสะสวยเป็นที่หมายปองของชายหนุ่มมากมายอย่างหวังเจียเหยา ก็กำหนดแล้วว่าเขาจะต้องเจอกับผ่านความทุกข์ยาก

ฉินหงเหยียนตามมาที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว หญิงสาวมาพบเขาในพื้นที่สูบบุหรี่ แล้วกำชับให้เขารอหล่อนที่นี่ หล่อนจะไปเองคนเดียว

ฉินหงเหยียนก็ซื้อผลไม้ตระกร้าใหญ่และอาหารเสริมไปฝากอีกฝ่ายเหมือนเย่เฉิน หล่อนถือมันไปที่ห้องพัก VIP ของหวังเจียเหยา

ห้องพักผู้ป่วยนั้นก็ยังมีรปภ. เฝ้าอยู่สองคนเหมือนเดิม ถึงไม่ใช่สองคนก่อนหน้าอต่ก็ยังพูดไม่รู้เรื่องเหมือนเดิม

“ชื่ออะไร ทำงานบริษัทไหน” รปภ. ที่เฝ้าอยู่เห็นเรือนร่างที่โดดเด่นของฉินหงเหยียนกล่าวถามเสียงเรียบ

ฉินหงเหยียนตอบกลับอย่างวางมาด “ฉินหงเหยียน ประธานบริษัทไป๋ลี่!”

บอดี้การ์ดสองคนหน้าถอดสีทันที!

“ประ…ประธานบริษัทไป๋ลี่? คุณ…คุณฉิน?”

ประธานบริษัทไป๋ลี่ถือเป็นคนในระดับเดียวกับหลิ่วอวี่เจ๋อเจ้านายของพวกเขา อีกทั้งชื่อเสียงและราคาหุ้นในตอนนี้ของไป๋ลี่นั้นอยู่เหนือกว่าชุนเฟิงเสียอีก!

บอดี้การ์ดค้อมตัวลงอย่างนอบน้อม “คุณฉินเชิญด้านใน…”

ฉินหงเหยียนถือของเดินเข้าไปด้านใน

“อ้าว พี่หงเหยียนมา!”

เมื่อเห็นฉินหงเหยียนแล้ว หลิ่วอวี่เจ๋อก็รีบร้อนเดินมาต้อนรับหญิงสาว “พี่หงเหยียน พี่ทำงานยุ่งตัวเป็นเกลียว แต่ยังมีเวลามาเยี่ยมภรรยาผม แล้วยังหอบของขวัญมาให้อีก ผลไม้พวกนี้ดูแล้วน่าจะอร่อย ส่งมาให้ผมเถอะครับ”

ฉินหงเหยียนส่งตระกร้าผลไม้และอาหารสุขภาพให้หลิ่วอวี่เจ๋อแล้วจึงเดินไปหาฉินหงเหยียยน

“พี่หงเหยียน” หวังเจียเหยาทักทายฉินหงเหยียนอย่างว่าง่าย

“น้องเจียเหยา” ฉินหงเหยียนเองก็เรียกอีกฝ่ายอย่างสนิทสนม

หากพูดเรื่องความสามารถในระดับในการพูดจาแบบเป็นมารยาทของพวกผู้หญิงนั้น หวังเจียเหยายังห่างจากฉินหงเหยียนอีกหลายขุม

“น้องเจียเหยา เป็นยังไงบ้าง?” ฉินหงเหยียนเลือกจะแสดงความเป็นห่วงหวังเจียเหยาก่อน

อีกฝ่ายกล่าวพลางยิ้ม “ดีขึ้นมากแล้ว ขอบคุณนะคะพี่หงเหยียนที่เป็นห่วง”

ฉินหงเหยียนปรายตามองคู่แฝดเล็กน้อยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “เด็กสองคนนี้น่ารักจริงๆ โตขึ้นมาต้องเป็นหนุ่มหล่อสาวสวยแน่นอนเลลย”

หวังเจียเหยาเชื่อมั่นในรูปลักษณ์ของลูกแฝดของตัวเองอย่างมากเช่นกัน

เมื่อคุยกันเรื่อยเปื่อยเล็กน้อย ฉินหงเหยียนกล่าว “ที่จริงที่ฉันมาครั้งนี้เพราะเพราะอยากจะมาดูคุณกับเด็กๆ สองเพราะมีเรื่องอยากจะขอให้ช่วยหน่อย”

“ช่วยอะไรคะ?” หวังเจียเหยาถาม

ฉินหงเหยียนกล่าว “พอจะให้เด็กๆ ตรวจ DNA กับเย่เฉินได้ไหม?”

หวังเจียเหยาเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าฉินหงเหยียนมาเพื่อเย่เฉิน

สีหน้าหวังเจียเหยาเปลี่ยนไปทันที “ไม่ได้!”

ฉินหงเหยียนคิดไม่ถึงว่าหวังเจียเหยาจะแน่วแน่ขนาดนี้จึงกล่าวว่า “น้องเจียเหยาคิดว่าเด็กๆ ยังเล็กเกินไปเลยไม่อยากทำตอนนี้ใช่ไหม? เรารอไปอีกสักพัก สักสัปดาห์หนึ่งดีไหม? หรือว่าสักครึ่งเดือนดีล่ะ? คุณเลือกมาเลยอย่างน้อยๆ เย่เฉินจะได้มีความหวังบ้าง”

แต่หวังเจียเหยากลับแน่วแน่ไม่เปลี่ยนใจ “ฉันไม่มีทางให้ลูกของฉันตรวจ DNA กับเย่เฉินหรอกค่ะ ไม่มีวัน!”

“เพราะอะไร?” ฉินหงเหยียนถาม

หวังเจียเหยาตอบอย่างตรงไปตรงมา “ก็เพราะว่ามันไม่มีความหมายอะไร! ถึงจะตรวจแล้วผลออกมาว่าเด็กเป็นลูกเขาแล้วมันจะทำไม? เด็กๆ จะได้รับมรดกของตระกูลเย่เหรอคะ? พอสุดท้ายคนเลี้ยงก็ยังต้องเป็นฉันกับอวี่เจ๋อไม่ใช่เหรอคะ?”

ฉินหงเหยียนคิดน้อยๆ แล้วกล่าว “หรือไม่อย่างนั้นถ้าผลตรวจออกมาว่าเด็กๆ เป็นลูกของเย่เฉิน ฉันยินดีจ่ายค่าเลี้ยงดูให้ร้อยล้านดีไหม?”

ร้อยล้าน!

หวังเจียเหยาและหลิ่วอวี่เจ๋อต่างก็นิ่งชะงักไป ฉินหงเหยียนที่เป็นแฟนสาวของเขาจะใจกว้างเกินไปหรือเปล่า?

เด็กพวกนี้ไม่ได้เป็นอะไรกับฉินหงเหยียน ถ้าหากเป็นผู้หญิงคนอื่นคงจะคิดหาวิธีเพื่อไม่ให้แฟนที่คบอยู่ส่งเงินให้อดีตภรรยาและลูกๆ ด้วยซ้ำไป

แต่ไม่อยากจะเชื่อว่าหญิงสาวตรงหน้าจะเสนอตัวให้เงินค่าเลี้ยงดูเอง!

หวังเจียเหยารู้สึกละอายอย่างมาก ยอกแสลงใจ “เย่เฉินคนสารเลว คิดไม่ถึงว่าจะมีผู้หญิงยอมเสียเงินร้อยล้านให้เขา!”

ในฐานะที่เป็นอดีตภรรยาของเย่เฉิน เมื่อเห็นฉินหงเหยียนใช้เงินฟาดหัวหล่อน หล่อนจึงรีบปฏิเสธทันที!

“ไม่ได้! เงินร้อยล้านฉันก็มี! ฉันไม่อยากได้เงินใคร!”

ตอนนี้ตระกูลหวังยิ่งใหญ่แล้ว หากเป็นตอนที่ทั้งสองคนเพิ่งรู้จักกันเงินร้อยล้านยังถือว่ามากมายทีเดียว

เมื่อก่อนเพียงแค่การร่วมทุนสิบล้าน ก็ทำให้หวังเจียเหยายอมนอนกับฟางเชา

แต่ตอนนี้ตระกูลหวังยิ่งใหญ่จนหล่อนไม่แยแสเงินร้อยล้านอีกต่อไปแล้ว

“งั้นก็ดี ถ้าคุณเปลี่ยนใจตอนไหนก็โทรหาฉันแล้วกัน สัญญาร้อยลานที่ฉันบอกยังมีผลตลอดไป ฉันไม่รบกวนคุณแล้วดีกว่า”

ฉินหงเหยียนเห็นหวังเจียเหยาแน่วแน่ก็ไม่พูดอะไรต่อ

เมื่อกลับมาที่พื้นที่สูบบุหรี่ ฉินหงเหยียนก็ส่ายหน้าเมื่อเห็นเย่เฉิน

“หล่อนไม่ยอมตรวจเลย แต่ว่าคุณสบายใจได้ ไว้ฉันจะหาเวลาไปคุยกับหล่อนให้อีกที”

ฉินหงเหยียนปลอบเย่เฉิน

เย่เฉินส่ายหน้า “ไม่ต้องแล้วล่ะ หงเหยียน คุณทำงานของคุณไปเถอะ คุณไม่ต้องสนใจเรื่องนี้แล้วล่ะ ผมจะหาวิธีเอง”

เย่เฉินเห็นใจแฟนสาวของเขาไม่น้อย เรื่องนี้เดิมไม่ได้เกี่ยวอะไรกับหญิงสาวแม้แต่น้อย เขาทนไม่ได้ที่จะต้องปล่อยให้หล่อนหัวเสียและรำคาญใจเรื่องอดีตภรรยาของตนเอง

เย่เฉินส่งฉินหงเหยียนไปทำงานแล้วจึงโทรหาพ่อบ้านฟาง

“คุณชายมีอะไรให้ผมรับใช้ครับ?”ญ่

เหมือนพ่อบ้างฟางสัมผัสได้ว่าเย่เฉินจะสั่งให้เขาทำงานให!

เย่เฉินกล่าว “ผมอยากจะซื้อบริษัทขนส่งทั้งหมดสิบแห่งในประเทศเราอย่างเช่นเอ็กซ์เพรสเฟยซู่ บริษัทเอ็กซ์เพรสจือทง บริษัทเอ็กซ์เพรส365 บริษัทเอ็กซ์เพรสรื่อรื่อ บริษัทเอ็กซ์เพรสจี๋ซ่ง ยกเว้นไป๋ลี่กับชุนเฟิง! นอกจากนั้นแล้ว ผมยังอยากจะให้ซื้อพวกเดลิเวอรี่อาหารสามแห่งพวกถวนถวน ชือเลอเมอะแล้วก็ต้าหมี่ด้วย!”

พ่อบ้านฟางที่อยู่ปลายสายตกใจจนอุทานออกมา!

จะต้องรู้ว่าซื้อบริษัทเยอะแยะขนาดนี้เกรงว่าต้องใช้เงินหลายแสนล้าน!

พ่อบ้านฟางถาม “คุณชาย นี่คุณชายจะ…ให้ฉินหงเหยียนเป็นประธานบริษัทอีกแล้วเหรอครับ?”

เย่เฉินตอบ “ไม่ ผมจะเป็นเอง! ผมตั้งใจเปิดกรุ๊ปของตัวเอง ผมต้องการครองเทียนไห่เหมือนที่เคยทำที่อวิ๋นโจว ผมต้องการจะกลายเป็นเศรษฐีที่ร่ำรวยที่สุดในประเทศนี้!”

พ่อบ้านฟางกลืนน้ำลายอย่างตื่นเต้น “ได้ครับ!”

เมื่อกดวางสาย เย่เฉินก็หลับตาลงแล้วแหงนหน้ามองท้องฟ้า!

เขาเคยลิ้มลอง!

ลิ้มลองรสชาติของการไม่มีเงินทอง เขาทำได้เพียงปฏิบัติต่อทุกคนอย่างจริงใจ!

แต่ว่าหลิ่วอวี่เจ๋อดูถูกเขา! สวี่ฉู่หมิงก็ดูถูกเขา!

คนตระกูลหวังก็เห็นเขาเป็นแค่เขยที่ไม่มีประโยชน์ไม่มีค่าอะไร!

หวังเจียเหยาถึงขนาดรู้สึกว่าเขาไม่คู่ควรจะตรวจ DNA กับลูกๆ!

นั่นเพียงเพราะเย่เฉินไม่ใช่ลูกหลานตระกูลเย่!

คนที่เขาตั้งใจจะรักษาเอาไว้นั้นมีเพียงแค่ฉินหงเหยียนคนเดียว!

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น งั้นก็ได้เขาก็จะไม่ปิดบังตัวตนอีกต่อไป เขาจะไม่คิดถึงความรู้สึกของใครทั้งนั้น!

ผมคือเศรษฐีแสนล้าน!

ผมคือคนที่ร่ำรวยที่สุดในประเทศนี้!

คุณเย่ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในอวิ๋นโจวในตอนนั้นกลับมาแล้ว!

“หวังเจียเหยาเจอกันคราวหน้า! คุณจะต้องคุกเข่าขอร้องผม ขอร้องให้ผมยอมตรวจ DNA ของเด็กๆ!”

ตอนที่ 249 เด็กไม่ใช่ลูกนาย!
เย่เฉินกับหวังเจียเหยายังคงต่อปากต่อคำอย่างไม่ลดละ

ส่วนหลิวอวี่เจ๋อยืนอยูี่ข้างๆ ดูพวกเขาอย่างนึกสนุก

หลิ่วอวี่เจ๋อกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เย่เฉิน ถามหน่อยเถอะทำไมถึงต้องดึงดันจะตรวจ DNA ด้วยล่ะ? คุณสงสัยว่าตอนที่หวังเจียเหยามีลูกกับคุณหล่อนจะยังมีผู้ชายคนอื่นอีกเหรอ?”

ไม่ว่าอย่างไรเด็กก็ไม่ใช่ลูกเขา เขาไม่จำเป็นต้องตรวจ DNA ด้วยซ้ำไป

หวังเจียเหยาถึงได้พลิกตัวหันมองเย่เฉิน “นั่นสิ เย่เฉินนายเอาแต่บีบให้ตรวจ DNA ลูกนายหมายความว่ายังไง? นี่เท่ากับว่านายกำลังสงสัยว่าตอนนั้นฉันมีผู้ชายคนอื่นใช่ไหม?”

“เย่เฉินนายมันสารเลวเกินไปแล้วนะ ตอนนั้นฉันรักนายขนาดนั้น ไม่เจอหน้านายแค่นาทีเดียวก็คิดถึงนายจะแย่ อยู่วิลล่าของนายทุกวันไม่ออกไปไหน ไม่อยากจะเชื่อว่านายจะยังมีหน้ามาสงสัยว่าฉันมีชู้อีก?”

เย่เฉินทำอะไรไม่ถูก เขาเองก็พอจะรู้ว่าหวังเจียเหยาในตอนนั้นเป็นคนดี ไม่มีท่าทีจะออกนอกลู่นอกทาง

เย่เฉินกล่าว “ไม่ใช่ ผมไม่ได้สงสัยคุณหรอก เพียงแต่ว่านี่เป็นกฎของตระกูลเย่ ผมก็ทำอะไรไม่ได้”

หวังเจียเหยาหัวเราะเสียงเย็น “ฮ่าๆ กฎตระกูลเย่เหรอ? นายโดนไล่ออกจากตระกูลเย่มาตั้งนานแล้ว นายจะพูดถึงกฎบ้านนั้นทำไม ที่ตระกูลเย่ต้องตรวจ DNA นั่นเพราะหลังจากที่ยืนยันได้แล้ว พวกเขาจะมอบมรดกมูลค่าหลายแสนล้านให้ทายาท!

ส่วนนายจะตรวจไปทำไม? ต่อให้ตรวจออกมาว่าเด็กเป็นลูกนายแล้วนายมีมรดกนอะไรยกให้พวกเขาเหรอ? เงินของนายตอนนี้ก็เป็นของฉินหงเหยียน ฉินหงเหยียนไม่มีทางยอมยกเงินที่หล่อนหามาได้ให้ลูกฉันหรอก!”

เย่เฉินไม่อยากอธิบายอะไรกับหวังเจียเหยา “คุณไม่ต้องสนใจเรื่องผมจะมีมรดกให้ลูกไหมหรอก ขอแค่พวกเขาเป็นลูกผม ผมไม่มีทางให้พวกเขาลำบากแน่！”

“เด็กไม่ใช่ลูกนาย！” หวังเจียเหยาโพล่งออกมา

วินาทีนี้กระทั่งหลิ่วอวี่เจ๋อก็ยังตกใจ

เขามองเหตุการณ์ตรงหน้าเหมือนมองละครฉากใหญ่อย่างเพลิดเพลินใจ

ส่วนเย่เฉินนั้น เมื่อได้ยินคำพูดของอดีตภรรยาก็ตกใจอย่างมาก เพราะในช่วงที่หวังเจียเหยาตั้งท้อง บางครั้งเขาก็ฝันร้าย ฝันว่าหวังเจียเหยาพูดแบบนี้กับตัวเอง!

เย่เฉินหอบหายใจถี่กระชั้นขณะมองหวังเจียเหยา “คุณ…คุณพูดว่าอะไรนะ?”

หวังเจียเหยากล่าวด้วยใบหน้าเย่อหยิ่ง “ฉันบอกว่าเด็กไม่ใช่ลูกนาย!”

“งั้นลูกใคร!” เย่เฉินตะโกนกร้าว

หวังเจียเหยาไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวชายหนุ่มแต่อย่างใด เจ้าหล่อนตอบกลับเขาเสียงดังฟังชัด “ฟางเชา!”

เมื่อได้ยินคำตอบนี้เย่เฉินและหลิ่วอวี่เจ๋อก็มีสีหน้างุนงงไปกันหมด

หลังจากหายตกใจแล้วหลิ่วอวี่เจ๋อก็แอบดีใจ “ที่แท้เด็กก็เป็นลูกของลูกพี่ลูกน้องฉันเหรอเนี่ย ฮ่าๆ แหมซับซ้อนซ่อนเงื่อนอะไรขนาดนี้? หมอนั่นดูไม่เอาอ่าวเท่าไหร่แต่กลับเป็นคนที่ใช้ได้เหมือนกันนี่ คิดไม่ถึงว่าทำเรื่องงามหน้าขนาดนี้แต่กลับไม่บอกฉัน”

“จะว่าไปก็ไม่ได้คุยกับเขานานแล้ว ไม่รู้ว่าช่วงครึ่งปีมานี้เขาไปไหน ไว้ว่างๆ โทรหาเขาดีกว่า จะได้บอกเขาว่าฉันจะเลี้ยงลูกแทนเขาเอง ฮ่าๆ ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นญาติกัน”

ส่วนเย่เฉินในตอนนี้วุ่นวายใจอย่างเหลือเกิน!

“ฟางเชาเหรอ? เด็กเป็นลูกของฟางเชาเหรอ?”

ภาพของฟางเชาและหวังเจียเหยาปรากฏขึ้นในหัวเย่เฉินไม่หยุด รวมไปถึงคลิปเสียงที่ฟางเชาอัดเอาไว้ด้วย

“หรือว่าหวังเจียเหยาท้องหลังจากครั้งนั้น? หรือว่าหวังเจียเหยาแอบไปหาฟางเชาที่อวิ๋นโจวตอนที่พยายามมีลูกหรือเปล่านะ”

พอคิดว่าฟางเชาทำให้หวังเจียเหยามีความสุข ก็น่าจะเป็นไปได้ว่าเจ้าหล่อนอาจจะยอมรับฟางเชาอีกครั้ง

เย่เฉินหน้าแดงก่ำ ถ้าไม่ใช่เพราะคิดถึงเด็กสองคน ตอนนี้เขาคงเดินไปตบหวังเจียเหยาแล้ว!

เย่เฉินที่ไม่เคยตบผู้หญิงมาก่อนยังทนผู้หญิงอย่างหวังเจียเหยาไม่ไหว!

แต่เย่เฉินเองก็เป็นผู้ชายที่รู้อะไรมากกว่าที่ผ่านมา เขาเองก็รู้ว่าหวังเจียเหยาโกหกจนเป็นนิสัย จะเชื่อคำพูดที่หล่อนไปเสียหมดไม่ได้

เย่เฉินกล่าวว่า “ผมไม่เชื่อ! ตอนที่พวกเราอยากมีลูกกัน ฟางเชาไปเทียนไห่แล้ว เขาไม่กล้ากลับมาแน่! ผมต้องการตรวจ DNA! คุณบอกว่าเด็กๆ ไม่ใช่ลูกของผมก็ไม่มีประโยชน์ ผมจะตรวจ DNA!”

เย่เฉินพูดพลางเดินไปจะอุ้มเด็กสองคนขึ้นมา

แต่หวังเจียเหยากลับเดินปราดเข้ามาขวางเขา “ห้ามแตะต้องลูกๆ ของฉันนะ! นายห้ามตรวจ DNA ลูกฉัน! ถ้าตอนนี้นายยังเป็นลูกหลานของตระกูลเย่อยู่ล่ะก็ ฉันจะไม่ห้ามนายเลย แต่ตอนนี้นายแค่เกาะผู้หญิงกินไปวันๆ นายมีสิทธิ์อะไรจะมาตรวจ DNA ลูกฉัน?

ต่อให้เด็กเป็นลูกนาย ฉันก็ไม่ต้องการให้นายมาจ่ายเงินกับเด็กๆ สักแดง ลูกฉันฉันเลี้ยงเองได้! สรุปคือ เด็กๆ ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับนาย นายไสหัวไปเลย ฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีก!”

หวังเจียเหยาเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมา ส่วนเด็กๆ ก็เริ่มกระจองอแง

หลิ่วอวี่เจ๋อเห็นเช่นนั้นจึงก้าวมาตรงหน้าเย่เฉินแล้วกล่าว “เย่เฉินนายรีบออกไปเลย นายทำเด็กๆ ตกใจหมดแล้วเด็กใช่ลูกนายหรือเปล่า มันสำคัญขนาดนั้นเลยหรือไง? ตอนนี้นายก็มีฉินหงเหยียนแล้ว ไม่มีลูกน่าจะเป็นผลดีนายมากกว่า หรือนายอยากจะให้ฉินหงเหยียนช่วยนายเลี้ยงลูก?”

เย่เฉินเองก็เจ็บปวดหัวใจอย่างมากเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กๆ!

เขาไม่อยากอยู่ทะเลาะกับหวังเจียเหยาที่นี่ต่อ เพราะไม่อยากจะให้เด็กๆ ร้องไห้ไม่หยุด

ดังนั้นเย่เฉินเดินออกไป แต่ก่อนจะออกจากห้องเขายังบอกทั้งสองคนว่า “ผมจะต้องตรวจ DNA ให้ได้”

ทันทีที่เดินออกจากโรงพยาบาลลงไปด้านล่าง พ่อบ้านฟางก็โทรเข้ามา

“ฮัลโหล”

“คุณชายสามครับ นายท่านอยากจะรู้ผลการตรวจ DNA ของคู่แฝดสองคนว่าเป็นอย่างไรบ้างครับ?”

“ยังไม่ได้ตรวจเลย”

“ยังไม่ได้ตรวจเหรอ? คุณชายเมีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ? อยากให้ผมช่วยไหมครับ?”

“ไม่ต้อง!”

เย่เฉินรีบร้อนปฏิเสธความช่วยเหลือจากอีกฝ่ายทันควัน เพราะเขารู้ดีว่าทันทีที่ตระกูลของเขาจะยื่นมือเข้ามาจัดการให้ พวกเขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ที่ต้องการ

ตอนนี้เด็กๆ อยู่ติดกับหวังเจียเหยาตลอดเวลา หากดึงดันจะอุ้มเด็กๆ ไปตรวจ DNA ล่ะก็…

เรื่องแบบนี้ไม่จำเป็นต้องให้พ่อบ้างฟางจัดการ แต่ตัวเย่เฉินเองก็ทำได้เหมือนกัน

เพียงแต่ว่าหากไม่จนตรอกจริงๆ เขาก็ไม่อยากทำขนาดนั้น

แต่ในเวลานี้เองฉินหงเหยียนก็โทรเข้ามา

เย่เฉินจึงรีบตัดบท “เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง แค่นี้นะ”

เย่เฉินวางสายพ่อบ้านฟางแล้วรับสายฉินหงเหยียน

“เย่เฉิน คุณคุยกับหวังเจียเหยาเป็นไงบ้าง?”

ฉินหงเหยียนเปิดปากถาม หญิงสาวรู้ว่าวันนี้เย่เฉินมาที่โรงพยาบาลเพื่อคุยเรื่องตรวจ DNA กับหวังเจียเหยา

ในฐานะที่หล่อนเป็นแฟนเขา หญิงสาวย่อมให้ความสนใจกับเรื่องนี้

เย่เฉินกล่าว “หล่อนบอกว่าเด็กไม่ใช่ลูกผมแต่เป็นลูกฟางเชา”

“อะไรนะ?” ฉินหงเหยียนที่อยู่ปลายสายตกใจ “ไม่ใช่มั้ง? หล่อนแค่อยากยั่วโมโหคุณหรือเปล่า?”

“ผมเองก็ไม่รู้” เย่เฉินกล่าว

ฉินหงเหยียนกล่าวต่อ “เอาแบบนี้แล้วกัน คุณอย่าเพิ่งใจร้อน เดี๋ยวฉันจะไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ค่ะ ปล่อยให้ฉันพูดกับหล่อนดีกว่า ผู้หญิงสองคนคุยกันน่าจะง่ายกว่า พวกคุณสองคนจะต้องททะเลาะกันแน่ๆ คุยกันไปก็ไม่ได้อะไรหรอก”

“ครับ” เย่เฉินผงกศีรษะ เขารู้ว่าฉินหงเหยียนเป็นคนมีวาทศิลป์

บางทีฉินหงเหยียนอาจจะช่วยพูดให้เขาได้

เมื่อมาถึงเขตสูบบุหรี่ของโรงพยาบาล เย่เฉินจุดไฟสูบบุหรี่อย่างอ้อยอิ่ง เขาลอบกล่าว “เดิมคิดว่าพอหวังเจียเหยาคลอดลูกแล้วจะไม่มีเรื่องอะไรอีกแล้ว คิดไม่ถึงว่าการคลอดลูกจะกลายเป็นจุดเริ่มต้นของปัญหา”

“เด็ก…เป็นลูกฉันหรือเปล่านะ?”

ตอนที่ 248 นายไม่คู่ควรจะตรวจ DNA ด้วยซ้ำไป!
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเย่เฉินทำให้หลิ่วอวี่เจ๋อที่กำลังลิงโลดอยู่นั้น ใบหน้าไม่สู้ดีทันที!

ส่วนบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านข้างนั้นเอง ได้ยินก็งุนงงไปทันที

พ่อของลูก?

พ่อของลูกอะไรที่ไหน?

หลิ่วอวี่เจ๋อไม่อยากให้คนนอกที่ไม่เกี่ยวข้องล่วงรู้ความลับของพวกเขาจึงยื่นมือมาแล้วกล่าว “เข้าไปข้างในเถอะ ไม่ต้องเอาของขวัญมาแล้ว พวกเราไม่ขาดแคลนอะไรพวกนี้หรอก”

แล้วหลิ่วอวี่เจ๋อก็เป็นคนผลักเปิดประตูก่อน

เย่เฉินเองก็รีบเดินตามเข้าไป

ห้องพักผู้ป่วย VIP มีขนาดใหญ่เอาการ อีกทั้งยังมีอุปกรณ์ต่างๆ ค่อนข้างครบครัน

ตอนที่หลิ่วอวี่เจ๋อกับเย่เฉินเดินเข้ามาภายในห้อง หวังเจียเหยาเองกำลังนั่งอยู่ที่ข้างเตียง เล่นกับคู่แฝดที่นอนอยู่บนเตียงเด็กทารก

เมื่อเห็นทั้งสองคนเดินเข้ามาหวังเจียเหยาก็ยิ้มทันที “ลูกรัก พ่อของพวกหนูมาหาแล้ว”

พ่อ!

เมื่อเย่เฉินได้ยินคำนี้ ความรู้สึกอบอุ่นพลันวาบเข้ามาในใจ!

เป็นความรู้สึกที่ไม่ค่อยจะเป็นความจริงเท่าไหร่!

ตนเองได้เป็นพ่อคนแล้วจริงๆ เหรอ?

เขาเดินเข้าไปอย่างดีอกดีใจ แต่เมื่อพบว่าหลิ่วอวี่เจ๋อชิงเดินเข้าไปหาหวังเจียเหยาและลูกๆ ก่อน

หลังจากที่หลิ่วอวี่เจ๋อเดินเข้าไปหาพวกเขาแล้ว หวังเจียเหยาก็กล่าวกับเด็กๆ ว่า “ลูกรัก ดูพ่อของพวกลูกสิ คิดถึงพ่อหรือยังจ้ะ?”

เย่เฉินตัวชาวาบ คำว่า ‘พ่อ’ ของหวังเจียเหยาไม่ได้หมายถึงตนเอง! แต่หมายถึงหลิ่วอวี่เจ๋อ!

“บ้าชิบ!”

ทันใดนั้นเองความรู้สึกริษยาพลันแล่นขึ้นเป็นริ้วๆ เขาเดินตรงไปแล้วผลักหลิ่วอวี่เจ๋ออย่างแรง จนอีกฝ่ายล้มลงบนพื้น “ผมต่างหากที่เป็นพ่อของพวกเขา!”

หวังเจียเหยาตำหนิเย่เฉินทันที “นายทำอะไรน่ะ ถ้าลูกตกใจจะทำยังไง?”

ทว่าเด็กที่เพิ่งออกมาลืมตาดูโลกเพียงหนึ่งสัปดาห์คู่นี้ เห็นเย่เฉินผลักหลิ่วอวี่เจ๋อ เห็นเย่เฉินระเบิดอารมณ์กลับไม่ร้องไห้ และไม่มีท่าทีหวาดกลัวแต่อย่างใด

พวกเขาเอาแต่จ้องเย่เฉิน ในแววตานั้นยังเต็มไปด้วยความรักใคร่!

เสี้ยววินาทีนั้นเอง เย่เฉินพลันรู้สึกว่าแววตาคู่นี้ช่างแสนคุ้นเคย เหมือนกับแววตาที่ลูกสาวเจ้าของร้านกาแฟสือเฉินที่แสนลึกลับคนนั้นใช้มองมาที่เขาเช่นกัน

หลังจากที่เย่เฉินเห็นแววตาของเด็กๆ แล้วเขาก็ใจอ่อนยวบยาบ

ใบหน้าของเขาแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มในทันที ขณะมองไปที่เด็กน้อยสองคน “ลูกรัก…พ่อครับมาหาพวกหนูแล้ว”

คราวนี้กลายเป็นหวังเจียเหยาที่ดูไม่มีความสุขขึ้นมา!

หลิ่วอวี่เจ๋อชันตัวลุกขึ้นมาแล้วกล่าวว่า “ฉันว่าเราต้องคุยกันเรื่องใครจะเป็นพ่อของเด็กๆ ให้ชัดเจนแล้วล่ะ!”

เย่เฉินย่อมอยากจะคุยกับพวกเขาอยู่แล้ว เขามาก็เพื่อจะคุยเรื่องนี้!

หลิ่วอวี่เจ๋อล็อคประตูจากด้านใน เพื่อไม่ให้ใครเข้ามาแล้วเดินมาหาเย่เฉิน “คุณปู่ของฉันชอบเด็กสองคนนี้มาก อีกทั้งยังตั้งชื่อให้พวกเขาแล้วด้วย”

“เด็กผู้หญิงชื่อเจียอิน เด็กผู้ชายชื่อเจียเยว่ คนหนึ่งชื่ออินอีกคนชื่อเยว่ รวมกันเป็นอินเยว่ที่แปลว่าบทดนตรี”

เย่เฉินมองเด็กทารกสองคนแล้สพึมพำ “เย่เจียอิน เย่เจียเยว่ อืม ชื่อนี้ผมชอบนะ”

หลิ่วอวี่เจ๋อตบโต๊ะทันที “เย่เจียอิน เย่เจียเยว่อะไร! หลิ่วเจียอิน กับหลิ่วเจียเยว่ต่างหาก!”

แต่หวังเจียเหยากลับโพล่งออกมา “หวังเจียอิน หวังเจียเหยว่ถึงจะน่าฟัง!”

คิดไม่ถึงว่าทั้งสามคนจะเพียรพยายามยัดเยียดแซ่ให้คู่แฝด!

หลิ่วอวี่เจ๋อเองกลับเป็นฝ่ายพูดกับหวังเจียเหยาก่อน “เจียเหยาตอนนี้คุณเป็นสะใภ้ตระกูลหลิ่ว ตระกูลเราเป็นตระกูลใหญ่ ถ้าให้ลูกแซ่เดียวกับแม่จะไม่ดีเท่าไหร่ ผมว่าให้เด็กๆ แซ่หลิ่วเถอะนะ”

แต่หวังเจียเหยารู้สึกว่าหลิ่วอวี่เจ๋อไม่ได้รักตัวเองมากขนาดนั้น แถมไม่พอพวกเขาก็ไม่ใช่ลูกของหลิ่วอวี่เจ๋อ อนาคตก็อาจจะไม่ได้สืบทอดทรัพย์สมบัติของตระกูลหลิ่ว ดังนั้นถึงได้อยากให้เด็กๆ แซ่เดียวกับตนเอง

หวังเจียเหยาจึงประนีประนอม “ให้ลูกผู้ชายใช้แซ่หลิ่วของพวกคุณก็ได้ แต่ลูกสาวต้องแซ่หวังเหมือนฉัน อีกทั้งคุณต้องรับประกันกับฉันว่าลูกชายของฉันจะต้องได้สืบทอดมรดกของตระกูลหลิ่วด้วย”

หลิ่วอวี่เจ๋อกล่าว “ได้สิ ให้เด็กผู้ชายแซ่หลิ่ว ส่วนเด็กผู้หญิงแซ่หวังก็ได้”

หวังเจียเหยาพยักหน้ารับ “ได้”

ได้กับผีสิ!

เย่เฉินที่ฟังอยู่ด้านข้างโมโหจนอยากจะถล่มโต๊ะ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าลูกๆ ของเขาอยู่ด้วย เขาคงระเบิดโทสะไปนานแล้ว!

เย่เฉินกล่าวด้วยโทสะ “พวกเขาเป็นลูกผม พวกคุณมาตกลงแซ่หลิ่วแซ่หวัง แล้วผมล่ะ?”

หวังเจียเหยาดูถูกเย่เฉินอย่างยิ่ง “เย่เฉิน นายอย่าลืมสิ นายเป็นเขยที่แต่งเข้าบ้านเรานะ นายไปลองหาข่าวดูสิว่ามีลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิงคนไหนบ้างที่มีสิทธิ์เรียกร้องให้ลูกใช้แซ่ตัวเอง? ใครๆก็ให้ใช้แซ่ตามแม่ทั้งนั้นเข้าใจไหม?”

หลิ่วอวี่เจ๋อที่อยู่ข้างๆ หัวเราะเจ้าเล่ห์ “นั่นสิ”

เย่เฉินกล่าวอย่างไม่พอใจ “ผมแต่งเข้าตระกูลหวังมาสามปี ถ้านับจากตอนที่เราแต่งงานกัน คุณมีลูกกับผม แล้วจะให้ลูกๆ ใช้แซ่ของคุณผมก็ไม่มีความเห็นอะไร! แต่ในสามปีนั้น คุณไม่ยอมให้ผมแตะเนื้อต้องตัวด้วยซ้ำไป พวกเราก็ไม่ได้มีลูกกันเสียหน่อย แต่ตอนที่เราสองคนอยากมีลูกกันจริงๆ นั้นเป็นตอนที่ผมบอกคุณเรื่องที่ผมเป็นทายาทตระกูลเย่ ตอนนั้นค่าใช้จ่ายทั้งหมดในบ้านทั้งบ้าน รถรวมไปถึงเรื่องต่างๆ ของที่บ้านคุณ ล้วนแต่เป็นเงินผม ผมเป็นคนเลี้ยงพวกคุณ! ตอนนั้นผมไม่ใช่เขยที่แต่งเข้าบ้านพวกคุณอีกต่อไปแล้ว! ดังนั้นผมย่อมมีสิทธิ์เรียกร้องให้ลูกๆ ใช้แซ่เดียวกับผม!”

เย่เฉินรู้ว่าถ้าหากเขาไม่ปิดบังเรื่องตัวตนของเขา วันนี้เรื่องแซ่ของลูกๆ คงจะไม่เป็นประเด็นให้หวังเจียเหยาต้องมาทะเลาะกับเขาแบบนี้

หวังเจียเหยาเห็นเย่เฉินไม่มีเงิน ดังนั้นถึงได้อยากให้เด็กๆ ใช้แซ่ของตนเอง

หวังเจียเหยากล่าวว่า “ใช่ นายมีสิทธิ์เรียกร้อง แต่ว่าพวกเราก็หย่ากันแล้ว แล้วพวกเราต่างก็มีคนรักใหม่ ถ้าให้เด็กๆ แซ่เดียวกับนาย ถ้าอย่างนั้นในอนาคตตอนฉันกับหลิ่วอวี่เจ๋อพาลูกๆ ไปเที่ยวหรือว่าลูกๆ ต้องเข้าโรงเรียนล่ะก็มีคนถามขึ้นมาจะทำยังไง? ลูกๆ จะเสียความรู้สึกขนาดไหน?”

“คุณไม่ต้องมาคิดเรื่องพวกนี้แทนผม!” เย่เฉินกล่าว

นั่นเพราะเด็กสองคนนี้จะไม่ได้เรียนหนังสือในประเทศนี้ด้วยซ้ำ พวกเขาจะได้รับการฝึกฝนของตระกูลเย่!

หลิ่วอวี่เจ๋อกล่าวด้วยท่าทีเย่อหยิ่ง “เย่เฉิน นายจะให้เด็กๆ ใช้แซ่เดียวกับนายไปทำไม? ตระกูลเย่ของนายมีมรดกหลายหมื่นล้านให้พวกเขาหรือไง? แต่ถ้าให้เด็กๆ ใช้แซ่ฉัน ฉันรับรองเลยว่าพวกเขาจะได้อยู่ดีกินดี ไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องอะไรไปตลอดชีวิต!”

หวังเจียเหยาได้ยินแล้วก็ตื้นตันใจอย่างยิ่งแล้วกล่าวชมเชยเขา “นายดูหลิ่วอวี่เจ๋อใจกว้างขนาดไหน ลูกของนายนาย เขาก็ยอมเลี้ยงให้แล้ว! ถึงขนาดที่จะยอมแบ่งมรดกให้ด้วยซ้ำ! นายควรจะขอบคุณเขาถึงจะถูก!”

เย่เฉินแค่นเสียง หลิ่วอวี่เจ๋อจะยอมแบ่งมรดกให้ลูกของเขาจริงๆ เหรอ?

เย่เฉินไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะเป็นคนดีขนาดนี้!

มีแต่ผู้หญิงหน้าโง่แบบหวังเจียเหยาเท่านั้นแหละที่ยังอยู่ในกะลา!

เย่เฉินรู้ดีว่าเขาหัวเดียวกระเทียมลีบน่าจะเถียงพวกเขาสองคนไม่ได้ ก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวออกมา “เรื่องนี้พูดกันไปมาก็คงไม่ได้ข้อสรุปในเร็วๆ นี้หรอก ที่ผมมาวันนี้เพราะมีเรื่องที่ต้องทำให้เรียบร้อยก่อน แล้วค่อยคุยกันเรื่องแซ่ของพวกเขาก็ยังไม่สาย

หวังเจียเหยาหันไปมองเย่เฉิน “มีเรื่องอะไร?”

เย่เฉินปรายตามองเด็กสองคนแล้วกล่าว “ผมอยากตรวจ DNA พวกเขา”

“ไม่ได้!” หวังเจียเหยาปฏิเสธทันควัน!

หวังเจียเหยาจับมือเด็กๆ อย่างทะนุถนอมแล้วกล่าว “เย่เฉิน นายมันเป็นคนอำมหิต ลูกเพิ่งจะคลอด แต่นายจะจะเจาะเลือดพวกเขา ดึงผมพวกเขา ฉันไม่ยอมให้นายทำร้ายลูกๆ ของฉันหรอกนะ”

เย่เฉินเอือมระอาเขาอธิบายต่อว่า “ไม่จำเป็นต้องดึงผมหรือเจาะเลือดหรอกนะ แค่ตรวจน้ำลายก็ได้แล้ว ใช้ก้านสำลีวนที่กระพุ้งแก้มก็เป็นอันใช้ได้”

“ไม่ได้! แค่ฟังฉันก็กลัวแล้ว! ฉันไม่มีทางยอมให้นายทดสอบ DNA แน่ๆ! นายเองก็ไม่คู่ควรจะได้ทดสอบ DNA ลูกของฉันด้วยซ้ำไป!” หวังเจียเหยายืนยัน

ตอนที่ 247 พูดเรื่องฐานะทางสังคมกับผมเหรอ?
ตรวจ DNA!

สำหรับตระกูลใหญ่ๆ แล้วการตรวจ DNA เป็นเรื่องที่จำเป็นต้องทำ!

อย่างไรเสียทรัพย์สินจำนวนหลายแสนหลายล้านล้านไม่ใช่ของเล่นๆ จะให้ลูกของคนอื่นไม่ได้

ส่วนตระกูลเย่นั้นมีวิธีเลี้ยงดูลูกหลานของตัวเองในวิธีที่แตกต่างกันออกไป ถ้าหากว่าไม่ใช่สายเลือดของตระกูลเย่ก็จะไม่อาจได้รับอภิสิทธิ์เช่นนี้

เย่เฉินกล่าวเสียงเรียบๆ “ผมรู้แล้ว เรื่องตรวจ DNA เดี๋ยวผมจะหาเวลาจัดการ”

แล้วเย่เฉินก็กดวางสายไป

เขาไม่ได้ตั้งใจจะตรวจ DNA เลยในตอนนี้ อย่างไรเสียหวังเจียเหยาเพิ่งจะคลอดลูก และเด็กๆ เองก็เพิ่งจะลืมตาดูโลก

อีกทั้งตอนนี้คนตระกูลหลิ่วและหวังต่างก็คอยเฝ้าอยู่ เย่เฉินไม่สามารถเข้าใกล้ลูกตนเองได้เลย

เย่เฉินตั้งใจจะปล่อยให้หวังเจียเหยาพักผ่อนไปสักพัก แล้วเขาค่อยพูดเรื่องตรวจ DNA กับหญิงสาว

เย่เฉินเดินออกจากบันไดหนีไฟกลับไปที่ห้องพักฟื้นแล้วสะกิดหลังฉินหงเหยียน “พวกเรากลับกันเถอะ”

“ค่ะ”

แล้วทั้งสองก็ขับรถออกจากโรงพยาบาลไป

ฉินหงเหยียนพบว่าท่าทางของเย่เฉิน ไม่ได้มีความสุขเหมือนคนเพิ่งได้เป็นพ่อคนก็ถามขึ้นมาว่า

“เย่เฉินทำไมคุณถึงทำหน้าตึงล่ะ? ได้ลูกแฝดชายหญิงคุณไม่ดีใจเหรอคะ?”

เย่เฉินถึงได้ฝืนยิ้มออกมา “เปล่านี่ครับ ผมดีใจมากเลย”

ฉินหงเหยียนจะมองความคิดเขาไม่ออกได้ยังไงกัน?

ในรถไม่มีคนอื่น ฉินหงเหยียนจึงพูดตรงไปตรงมา “เอ่อ… เย่เฉิน คุณกังวลใช่ไหมคะว่า…เด็กๆ จะไม่ใช่ลูกของคุณ?”

หวังเจียเหยาไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีนักหนา หล่อนนอกใจเขาอยู่บ่อยๆ แถมยังโกหกจนเป็นนิสัย คำพูดของหล่อนจึงไม่มีน้ำหนัก ไม่น่าเชื่อถือ

แต่เย่เฉินกลับหัวเราะ “เป็นไปได้ยังไงกัน! เด็กๆ ต้องเป็นลูกผมอยู่แล้ว ตอนนั้นที่เราอยากมีลูกกันเป็นช่วงที่เราเพิ่งกลับมาแต่งงานกันใหม่อีกรอบ! ตอนนั้นเราสองคนสวีทหวานแวว อีกทั้งตอนนั้นผมเพิ่งบอกหล่อนไปว่าผมเป็นใคร หล่อนเองก็รู้กฎของตระกูลผมว่าถ้ามีลูกจะต้องตรวจ DNA ด้วย ดังนั้นถึงตอนนั้นหล่อนจะทิ้งผม แล้วไปมีผู้ชายคนอื่นจริงๆ แต่หล่อนไม่น่าจะกล้าทำตัวเหลวไหลเพราะเห็นแก่ทรัพย์สมบัติของตระกูลเย่เรา”

เย่เฉินเข้าใจหวังเจียเหยา หล่อนเป็นผู้หญิงที่เห็นแก่เงินมากกว่าอะไรทั้งนั้น!

ตอนนั้นหวังเจียเหยานอกใจไปหาหลิ่วอวี่เจ๋อ นั่นเพราะตอนนั้นหล่อนท้องแล้ว ตั้งท้องลูกของเขาแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้คิดอะไรมากมาย

ถ้าหากว่าตอนที่หล่อนรู้จักหลิ่วอวี่เจ๋อยังไม่ได้ตั้งท้องลูกของเย่เฉิน ไม่แน่ว่าอาจจะไม่กล้ามีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับหลิ่วอวี่เจ๋อก็ได้

ฉินหงเหยียนฟังการวิเคาระห์พวกนี้ของเย่เฉินแล้ว ทันใดนั้นเองก็รู้สึกว่าเย่เฉินน่าสงสารอย่างมาก

ในฐานะที่เขาเป็นผู้ชายคนหนึ่งลูกของตนเองคลอดออกมาแล้ว เขายังต้องอาศัยการวิเคราะห์แยกแยะต่างๆ กว่าจะสรุปได้ว่าเด็กเป็นลูกของตนเอง คิดแล้วมันยอกแสลงใจ

ฉินหงเหยียนกุมมือเย่เฉินพลางกล่าว “ที่รักคะ ถ้าตอนฉันลอดลูกจะต้องไม่ทำให้คุณมีเรื่องต้องเป็นกังวลมากขนาดนี้ ขอแค่เป็นลูกที่ฉันคลอดเชื่อฉันเถอะนะคะว่าจะต้องเป็นลูกของคุณแน่นอน ไม่มีข้อเป็นไปได้อื่นอีก”

มือข้างหนึ่งของเย่เฉินกำพวงมาลัย แล้วอีกข้างก็จับมือของฉินหงเหยียน

สุดท้ายแล้วก็ยังเป็นฉินหงเหยียนที่ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นใจและปลอดภัย!

ส่วนสิ่งที่หวังเจียเหยาให้เขานั้นมีแต่ความเสียใจ การทรยศหักหลัง ความสงสัยคลางแคลงใจและเจ็บปวด!

……

แล้วเวลาก็ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์

เย่เฉินรู้สึกว่าหวังเจียเหยาคลอดลูกแล้วพักผ่อนเป็นระยะเวลาหนึ่งแล้ว คิดว่าได้เวลาไปโรงพยาบาลแล้ว เพื่อคุยกับหญิงสาวเรื่องแซ่ของลูกและเรื่องตรวจ DNA ด้วย

ดังนั้นเย่เฉินจึงออกไปซื้อผลไม้และของบำรุงให้อีกฝ่ายตั้งแต่เช้าตรู่ แล้วไปโรงพยาบาล

จนไปถึงห้องพักฟื้น VIP เย่เฉินถึงได้พบว่าด้านนอกห้องพักผู้ป่วยว่ามีบอดี้การ์ดสองคน

“นายมาทำไม?”

หนึ่งในบอดี้การ์ดถามเย่เฉิน

เย่เฉินมองประเมินทั้งสองคน คิดไม่ถึงว่าตระกูลหลิ่วจะจ้างบอดี้การ์ดมาด้วย ดูไปแล้วพวกเขาให้ความสำคัญกับหวังเจียเหยาและลูกฝาแฝดของพวกเขาสองคนไม่น้อย

เสียดายว่าเด็กๆ ไม่ได้มีสายเลือดตระกูลหลิ่วของพวกคุณแม้แต่นิดเดียว!

เย่เฉินเองก็ต้องขอบคุณพวกเขา ที่ดูแลปกป้องทายาทตระกูลเย่ของพวกเขาดีขนาดนี้

เย่เฉินกล่าวว่า “ผมมาเยี่ยมหวังเจียเหยากับลูก”

บอดี้การ์ดคนนั้นถามต่อ “แจ้งชื่อกับที่ทำงานมา พวกเราจะเข้าไปแจ้งก่อน นายถึงจะเข้าไปได้”

ดูไปแล้วคนทั่วๆ ไป น่าจะเข้าเยี่ยมหวังเจียเหยาไม่ได้

มันก็ถูกอยู่ เพราะตระกูลหลิ่วมีอิทธิพลมากมายในเทียนไห่ คนที่อยากจะตีสนิท ประจบประแจงพวกเขาย่อมต้องมีมากอยู่แล้ว

พวกนักธุรกิจเหล่านั้นล่วงรู้มาว่าตระกูลหลิ่วมีฝาแฝดชายหญิง ย่อมต้องอยากมาเยี่ยมที่โรงพยาบาลเพื่อประจบคนพวกนี้

ถ้าเป็นแบบนี้ก็จะเท่ากับว่าเป็นการรบกวนการพักผ่อนของหวังเจียเหยาและเด็กๆ ตระกูลหลิ่วจะต้องมารับของขวัญอย่างไร้เหตุผลต่อไปหากไม่ช่วยเหลือพวกเขาก็คงจะไม่ดีนัก

ดังนั้นบอดี้การ์ดสองคนนี้ถึงได้ถามชื่อเสียงเรียงนามและบริษัทของเขา

เย่เฉินเองก็พอเข้าใจได้ เขาจึงให้ความร่วมมืออย่างว่าง่าย “เย่เฉิน ผู้จัดการแผนกอบรมบุคลากรบริษัทไป๋ลี่”

ใครจะรู้ หลังจากที่เย่เฉินตอบคำถามอีกฝ่ายแล้ว บอดี้การ์ดที่เฝ้าประตูทั้งสองคนก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน

หนึ่งในบอดี้การ์ดกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฮ่าๆ แค่ผู้จัดการแผนกอบรมตัวเล็กๆ แค่นั้นเองถึงกับวิ่งโร่มาส่งของขวัญ? คิดจะประจบประแจงชุนเฟิงเราเหรอ? ไปเรียกคุณฉินประธานบริษัทของพวกนายมานู่น!”

ส่วนบอดี้การ์ดอีกคนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “บริษัทห่วยๆ อย่างไป๋ลี่ทำให้บริษัทเราขาดทุนไปตั้งหลายหมื่นล้าน ผู้จัดการตัวเล็กๆ อย่างแกรีบไสหัวไปเลย เห็นแล้วเหม็นขี้หน้า!”

โครม!

บอดี้การ์ดกล่าวต่อ เขาเตะตะกร้าผลไม้ในมือเย่เฉิน “ซื้อแค่พวกผลไม้เน่าๆ พวกนี้มายังมีหน้าจะขอเข้าเยี่ยมอีกเหรอ? ซื้อเก็บไว้กินเองเถอะไป!”

หลังจากที่บอดี้การ์ดเตะตะกร้าก็ส่งผลให้ผลไม้ในตะกร้านั้นกระจัดกระจายทันที

เย่เฉินหัวเสียทันที!

“เก็บให้ผมเดี๋ยวนี้” เย่เฉินกล่าวกับบอดี้การ์ดที่เตะตะกร้าผลไม้ของตัวเองด้วยน้ำเสียงเย็นชา

แต่ชายผู้นั้นกลับไม่มีท่าทีสะทกสะท้าน “ชิ แกขู่ใคร ประธานบริษัทตั้งหลายคนยังโดนฉันปฏิเสธใส่เลย แกคิดว่า….”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีท่าทีจะก้มตัวลงไปเก็บผลไม้ที่ตกบนพื้น เย่เฉินก็คว้าแขนเขาแล้วออกแรงบีบ

“โอ้ย เจ็บๆ!” บอดี้การ์ดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

ส่วนอีกคนที่เหลือเห็นเย่เฉินลงไม้ลงมือก็รีบเตือน “ไอ้เด็กบ้า แกเบื่อชีวิตแล้วล่ะสิ!”

ทันใดนั้นเองเพียงแค่เขาคิดจะลงมือช่วยเหลือเพื่อนตนเอง ก็โดนเย่เฉินใช้มืออีกข้างกำเป็นหมัดแล้วประเคนใส่หน้าเขา

เย่เฉินเองใช้มือขวาฟาดใส่หน้าบอดี้การ์ด ตัวเขากระแทกใส่กำแพงแล้วล้มลงไปกองกับพื้น

ส่วนบอดี้การ์ดที่โดนเย่เฉินหักข้อมือนั้น ตกใจจนตัวสั่นเทิ้ม

เย่เฉินถามอีกฝ่ายอีกครั้ง “จะเก็บไหม?”

“ไอ่พวกคนชอบดูถูกคนอื่นเอ้ย!”

มีคำโบราณเคยพูดเอาไว้ว่าอย่าเล่นกับหมาเดี๋ยวหมาจะเลียหน้า ทำตัวสุภาพกับพวกเขาก่อน พวกเขาถึงไม่เกรงใจ พวกลูกหมาเฝ้าประตูของหลายๆ สถานที่มักจะวางก้าม ทำตัวหยิ่งยโส แต่มีอำนาจเพียงเล็กน้อยในมือก็เริ่มหาเรื่องคุณเข้าแล้ว

เย่เฉินรังเกียจคนชั้นต่ำแบบนี้เป็นที่สุด!

บอดี้การ์ดคนนั้นก้มลงเก็บแอปเปิ้ลอย่างว่าง่าย ทันใดนั้นเองก็เห็นคนผู้หนึ่งเข้า ใบหน้าก็ผุดยิ้มอย่างดีอกดีใจ “คุณหลิ่ว มาแล้วเหรอครับ!”

บังเอิญพอดิบพอดีที่หลิ่วอวี่เจ๋อเองก็เพิ่งจะออกจากบ้านมาเยี่ยมหวังเจียเหยาเช่นกัน

บอดี้การ์ดรีบเดินไปหาหลิ่วอวี่เจ๋อทันทีแล้วกล่าว “คุณหลิ่วครับ หมอนี่คือผู้จัดการแผนกอบรมบุคลากรบริษัทไป๋ลี่ แถมยังเขา

หลิ่วอวี่เจ๋อเห็นเย่เฉินก็กล่าวกับบอดี้การ์ดคนดังกล่าวว่า “ไม่ต้อง ฉันรู้จักเขา”

หลิ่วอวี่เจ๋อเดินไปหาเย่เฉินแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เย่เฉิน นายจะมาเยี่ยมหวังเจียเหยาก็ไม่มีปัญหาหรอกนะ แต่พอมาก็ลงไม้ลงมือทำร้ายคนอื่นนี่มันหมายความว่าอะไร?”

เย่เฉินกล่าวว่า “คุณควรจะกำกับดูแลลูกน้องตัวเองให้ดีๆ อย่าให้มันดูถูกคนอื่นมากนักสิ!”

หลิ่วอวี่เจ๋อแค่นเสียง “นายก็น่าจะดูตัวเองก่อน ถ้าหากวันนี้นายเป็นรองประธานบริษัทไป๋ลี่ ฉันว่าพวกเขาอาจะไม่ห้ามนายก็ได้ โลกเรามันก็เป็นแบบนี้ ไม่ว่าจะที่ไหนก็สนใจฐานะทางสังคมจะตายไป”

เย่เฉินหัวเราะเสียงเย็น “ฮึ ฐานะทางสังคม? พ่อของเด็กๆ ไม่พอหรือไง!”

ตอนที่ 246 เด็กจะต้องแซ่เย่!
เย่เฉินได้รับการฝึกฝนมาหลากหลายประเภทตั้งแต่เด็กๆ เขาจึงเป็นผู้ใหญ่ก่อนคนในวัยเดียวกันจำนวนมาก

แต่ว่าเรื่องเป็นพ่อคน ก็เป็นครั้งแรกของเขาเช่นกัน!

ความรู้สึกแบบนี้แปลกประหลาดอย่างมาก สำหรับเขาแล้วเป็นความตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก

เพราะไม่ว่าอย่างไรฝ่ายคลอดลูกก็เป็นผู้หญิง ผู้ชายไม่อาจผ่านขั้นตอนเหล่านั้นด้วยตนเอง

เขาทำได้เพียงอยู่ด้านนอก รอประกาศว่าเด็กคลอดแล้วเท่านั้น

ไม่นานนักซูหลานก็เดินมาข้างๆ เย่เฉินอย่างตื่นเต้น “คลอดแล้ว เจียเหยาคลอดแล้ว!”

เย่เฉินประหลาดใจน้อยๆ “ไวขนาดนี้เลยเหรอ? ฝาแฝดนี่เป็นฝาแฝดชายหรือหญิง หรือว่าผู้ชายผู้หญิงน่ะครับ?”

หวังเจียเหยาเพิ่งเข้าห้องคลอดได้สิบกว่านาที เย่เฉินคิดว่าต้องใช้เวลาอย่างน้อยๆ ชั่วโมงสองชั่วโมง

ในความเป็นจริงแล้ว การคลอดลูกไม่ได้เกี่ยวกับเวลาในการเข้าห้องคลอดแต่อย่างใด เพราะว่าระยะในการคลอดแบ่งเป็นสามขั้นตอน หวังเจียเหยานั้นอยู่ในระยะการปวดคลอดขั้นที่สามแล้ว เวลาในการคลอดจะไม่เกิน 30 นาที

ซูหลานกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ยังไม่รู้ว่าเป็นเด็กผู้หญิงหรือผู้ชาย ต้องรอสองชั่วโมงถึงจะออกมา”

“อ้อ” เย่เฉินถูมือไปมา อยากจะเห็นหน้าลูกๆ ของเขาเร็วๆ!

ซูหลานกำชับกับเย่เฉิน “เธอช่วยจำเวลาตอนนี้ให้ดีๆ แล้วเปลี่ยนเป็นเวลา 12 ชั่วยามแบบโบราณ เวลาจื่อเวลาเหม่าอะไรพวกนั้น เวลาตกฟากของเด็กๆ เราต้องจำให้ดีๆ”

“ครับ ได้ครับ คุณน้า” เย่เฉินรู้ดีว่าซูหลานให้ความสำคัญกับเรื่องพวกนี้มากแค่ไหน

ซูหลานถูมือไปมาอยางดีอกดีใจแล้วกล่าวอีกว่า “เธอว่าเด็กๆ ชื่ออะไรดี? ฉันคิดไว้แล้วหลายชื่อ เธอลองฟังดูหน่อยสิว่าเป็นยังไงบ้าง”

“ถ้าเป็นเด็กผู้ชายสองคนก็ให้ชื่อจื่อเหวินกับจื่อหาว”

“ถ้าเป็นเด็กผู้หญิงสองคน ให้ชื่อเซวียนเซวียน กับเชี่ยนเชี่ยน”

“ถ้าเป็นผู้ชายคนผู้หญิงคน ก็ให้ชื่อหมิงเฉิง กับหมิงอวี้ เป็นยังไง?”

เย่เฉินเห็นอดีตแม่ยาย ลำบากลำบนตั้งชื่อให้ลูกตนเองก็ยิ้มออกมา “ได้ครับ เพราะหมดเลย”

แต่ใครจะรู้ว่าคำพูดต่อมาของซูหลานจะเป็นแบบนี้ “หลิ่วจื่อเหวิน หลิ่วจื่อหาว หวังจื่อเหวิน หวังจื่อหาว หลิ่วเซวียนเซวียน หลิ่วเชี่ยนเชี่ยน หวังเซวียนเซวียน หวังเชี่ยนเชี่ยน ฮ่าๆ เพราะหมดเลย”

รอยยิ้มของเย่เฉินเจื่อนลงไปทันที!

เย่เฉินกล่าวกับซูหลานด้วยท่าทีไม่พอใจ “คุณน้าหมายความว่ายังไงครับ?”

ซูหลานกล่าว “หมายความยังไงอะไร?”

เย่เฉินกล่าว “ก็คุณเอาชื่อพวกนี้ไปเติมแซ่หลิ่ว แซ่หวัง แปลว่าอะไร? ผมเป็นพ่อ เด็กๆ ควรจะแซ่เย่!”

เย่เฉินหัวเสียอย่างมาก หลิ่วจื่อเหวิน หลิ่วจื่อหาวอะไร ควรจะเป็นเย่จื่อเหวิน เย่จื่อหาวต่างหาก!

ซูหลานได้ยินแล้วก็หัวเราะหึหึ “เย่เฉิน เธอสบายดีใช่ไหม? เธอยังอยากให้เด็กๆ แซ่เดียวกับเธออีกเหรอ? เธอเป็นแค่เขยที่แต่งเข้ามีสิทธิ์อะไรจะให้เด็กๆ แซ่เดียวกับเธอ? เธอรู้ไหมว่าตอนที่ฝ่ายชายแต่งเข้าน่ะก็ไม่มีสิทธิ์ให้ลูกแซ่เดียวกับตัวเองแล้ว แซ่ในตอนนี้ของเด็กๆ มีแค่สองตัวเลือกเท่านั้น หนึ่งคือแซ่หลิ่ว สองคือแซ่หวัง เจียเหยาอยากให้เด็กๆ แซ่หวัง แต่ฉันคิดว่าในเมื่อแต่งเข้าตระกูลหลิ่ว หลิ่วอวี่เจ๋อเองก็รับปากแล้วว่าจะช่วยปกปิดเรื่องนี้ ฉันก็คิดว่าเด็กๆ แซ่หลิ่วน่าจะดีกว่า เธอว่ายังไงล่ะเย่เฉิน?”

เย่เฉินโกรธจัด “ผมรู้สึกอะไรล่ะ! ลูกของผมต้องแซ่เย่เท่านั้น”

เห็นเย่เฉินระเบิดอารมณ์ ฉินหงเหยียนที่อยู่ข้างๆ ก็รีบร้อนเข้ามาดึงมือแฟนหนุ่ม “เย่เฉินอย่าเพิ่งใช้อารมณ์ ค่อยๆ พูดค่อยๆ จา ตอนนี้เด็กๆ เพิ่งคลอดเอง เรื่องตั้งชื่อไม่ใช่เรื่องด่วนอะไร”

ซูหลานเองก็กลอกตาใส่เย่เฉิน “ลูกเขยคนดี ช่วยกลับไปส่องกระจกหน่อยดีไหม? เกาะเรากินมาสามปี ยังอยากจะให้เด็กแซ่เดียวกับเธออีกเหรอ? เหอะๆ ใจกล้าจริงๆ”

พูดจบก็เดินกลับไปที่ห้องคลอด

โครม!

เย่เฉินโกรธจนต่อยกำแพง

ถึงแม้ว่าหลังจากเด็กจะคลอดออกมาแล้วจะโดนตระกูลของเขามารับตัวไปอย่างรวดเร็ว แต่ว่าก่อนจะพาเด็กๆ ไป เย่เฉินก็หวังว่าชื่อของเด็กๆ ในทะเบียนบ้านจะเป็นแซ่เดียวกับเขา!

“เย่เฉิน คุณอย่าเพิ่งโกรธเลยค่ะ รอหวังเจียเหยาออกจากห้องผ่าตัดมาก่อน เรื่องนี้ค่อยๆ ปรึกษาหารือกันก้ได้ ตอนนี้หล่อนยังอยู่ในอันตรายนะคะ”

เย่เฉินพยักหน้ารับ

แล้วเวลาสองชั่วโมงก็ผ่านไป

ตระกูลหลิ่วเป็นตระกูลใหญ่ วันนี้ทุกคนต่างก็คิดว่าเด็กที่คลอดออกมาเป็นลูกของหลิ่วอวี่เจ๋อ ดังนั้นถึงที่โรงพยาบาลจึงเต็มไปด้วยคนแซ่หลิ่ว รวมไปถึงคนที่อยากจะประจบประแจงพวกเขาด้วย

หลิ่วหย่วนหางก็มาถึงโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

หลิ่วหย่วนหางเพิ่งออกจากลิฟต์ก็พบเย่เฉินและฉินหงเหยียนเข้า

หลิ่วหย่วนหางเห็นฉินหงเหยียนเป็นว่าที่น้องสะใภ้นานแล้ว เมื่อเขาเห็นเย่เฉินเข้าย่อมไม่อยากจะทักทายอีกฝ่าย

“หงเหยียนมาที่นี่ได้ยังไง?” หลิ่วหย่วนหางถามอย่างประหลาดใจ

ฉินหงเหยียนกล่าพลางหัวเราะ “มาดูอะไรสนุกๆ ค่ะ”

หลิ่วหย่วนหางหัวเราะ “หงเหยียน เธอนี่ไม่ไว้หน้าสวี่ฉู่หมิงเลยจริงๆ ผมเป็นพี่น้องร่วมสาบานของเขานะ แหมยังเอาผมเสียอ่วมเลย”

หลิ่วหย่วนหางอยากจะพูดว่าในช่วงหลังมานี้ บริษัทไป๋ลี่ของฉินหงเหยียนเล่นเสียบริษัทของเขาหมดสภาพเลย

ฉินหงเหยียนกล่าว “คุณหลิ่วอย่าพูดแบบนี้เลยค่ะ ฉันเป็นแค่ปฏิบัติหน้าที่ประธานบริษัทเท่านั้นเอง คุณอัยยังคุมอยู่ข้างหลังอยู่ค่ะ ฉันไหนเลยจะกล้าตีตัวเสมอคุณหลิ่วได้ยังไงคะ”

หลิ่วหย่วนหางกล่าวพลางหัวเราะ เขารู้ว่าฉินหงเหยียนไม่ธรรรมดา แล้วเขาก็หันมองเย่เฉินเล็กน้อยแล้วกล่าว “นี่น่าจะเป็นเย่เฉินคุณชายตระกูลเย่ใช่ไหม?”

เย่เฉินเจอหน้าหลิ่วหย่วนหางเป็นครั้งแรก จึงกล่าวทักทายเขา “คุณหลิ่ว”

หลิ่วหย่วนหางเคยได้ยินสวี่ฉู่หมิพูดถึงคนผู้นี้มาก่อน เขาบอกว่าเด็กหนุ่มคนนี้ไม่ธรรมดา เรื่องที่เขาโดนไล่ออกจากตระกูลนั้นเป็นไปได้อย่างมากว่าจะเป็นเรื่องโกหก

แต่ว่าหลิ่วหย่วนหางไม่ได้รู้ความสัมพันธ์ระหว่างเย่เฉินและหลานสะใภ้ของตนเองแต่อย่างใด

แล้วจึงกล่าวว่า “ไหนๆ ก็มาแล้วไปดูเหลนฉันด้วยกันสิ”

ดังนั้นหลิ่วหย่วนหางจึงพาทั้งสองคนไปที่ห้องคลอดด้วยกัน

และในเวลานี้เองการทำคลอดก็สิ้นสุดลง หวังเจียเหยาได้ให้กำเนิดฝาแฝดชายหญิงคู่หนึ่ง!

หลิ่วหย่วนหางหัวเราะร่วน “ได้ยินมาว่าโอกาสที่จะได้ลูกแฝดในประเทศเรามีเพียงแค่ 5 ในพัน ส่วนโอกาสที่จะได้แฝดชายหญิงนั้นมีโอกาสเพียงแค่ 25% ของอัตราที่ได้แฝดอีกที วันนี้หลายชายฉันได้แฝดชายหญิง ช่างเป็นเรื่องมงคลของตระกูลเรา!”

“ยินดีด้วยนะคุณหลิ่ว! ยินดีมากๆ นะครับคุณหลิ่ว! โชคดีเหลือเกินที่ได้ลูกแฝดคู่ชายหญิงแบบนี้!”

“ในอนาคตเด็กผู้ชายจะต้องสืบทอดธุรกิจ ส่วนเด็กผู้หญิงจะต้องสวยจนโด่งดังไปทั่วเมืองแน่นอน!”

คนอื่นๆ เองก็แสดงความยินดีกับหลิ่วหย่วนหางไม่หยุด

“ฮึ ไอ้พวกคนโง่ เด็กๆ มีสายเลือดตระกูลหวังหรือเปล่ายังไม่รู้เลย หลานสุดที่รักของคุณไม่มีปัญญาจะทำพันธุ์แล้วด้วยซ้ำไป ชีวิตนี้อย่าหวังจะได้มีลูกเลย!”

เย่เฉินลอบกล่าวกับตัวเองแต่เขาไม่จำเป็นต้องทำให้หลิ่วอวี่เจ๋อเสียหน้าต่อหน้าคนจำนวนมาก

เขาเดินเข้าห้องคลอด แล้วมองไปที่เทวดาน้อยๆ ทั้งสองคน ความรู้สึกอบอุ่นก็ประเดประดังเข้ามา

เหมือนว่าเขากับเด็กๆ มีสายใยของพ่อลูกอยู่ เขารับรู้ได้เลยว่าเด็กๆ จะต้องเป็นลูกของเขา ไม่ผิดแน่!

แล้วในเวลานี้เองจู่ๆ โทรศัพท์ของเย่เฉินก็ดังขึ้น เมื่อเปิดดูก็พบว่าพ่อบ้านฟางโทรมา

เย่เฉินก็เดินออกมาแล้วไปรับโทรศัพท์ที่ประตูหนีไฟ

“พ่อบ้านฟาง”

“คุณชายสามได้ยินมาว่าวันนี้เป็นวันคลอดของอดีตภรรยาของคุณชาย เด็กๆ ปลอดภัยดีไหมครับ?”

“อืม ปลอดภัยทั้งแม่ลูก เป็นคู่แฝดชายหญิง”

“แฝดชายหญิงเหรือครับ? ฮ่าๆ นี่น่าจะเป็น 1 ในพันเลยนะครับ ขแสดงความยินดีกับคุณชายสามด้วย!”

“ขอบคุณครับ”

“แต่ว่าอย่าว่าผมพูดมากเลยนะครับคุณชาย ถึงคุณชายสามจะเชื่อใจหวังเจียเหยามาก แต่ก็จำเป็นต้องตรวจ DNA อยู่ดีนะครับ!”