บทที่405 คุณไม่จำเป็นต้องทำเพื่อฉันแบบนี้
“ไม่เป็นไร เจียงหยุนเอ๋อไม่ใช่คิดเล็กคิดน้อยอะไร เธอเข้าใจได้ดีอยู่แล้ว” ถึงลี่จุนถิงจะเป็นห่วง แต่ก็ยังพูดกับลี่จุนซินไปแบบนั้น
“อือ งั้นก็ดี” ลี่จุนซินเงียบไปสักพัก “คุณเองก็ลองคิดดูแล้วกันว่าพวกเราจะทำให้เจียงหยุนเอ๋อกับแม่สนิทสนมกันมากขึ้นได้อย่างไร ถึงอย่างไรตอนนี้เจียงหยุนเอ๋อก็ยอมรับฉันแล้ว มีเพียงท่าทีของแม่ ที่โหดร้ายไปหน่อย”
สีหน้าของลี่จุนถิงดูไม่ดีเท่าไหร่： “โอเค ฉันรู้แล้วล่ะ ว่าตามนี้ก่อนก็แล้วกัน วางสายก่อนนะ”
หลังจากที่วางสายไป ลี่จุนถิงก็เริ่มตกอยู่ในห้วงความคิด สุดท้ายเขาก็ไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหาแม่กับสะใภ้อย่างไรดี เลยคิดว่าจะไปลองปรึกษากับเจียงหยุนเอ๋อดูสักหน่อย
ตอนที่กลับไปถึงบ้าน เจียงหยุนเอ๋อก็มานั่งรอลี่จุนถิงอยู่ที่ห้องรับแขกแล้ว
“ทำไมออกมาล่ะ？ไม่พักอยู่ในห้องเหรอ？” ลี่จุนถิงมองเจียงหยุนเอ๋อที่ท้องโตแต่ก็ยังเดินไปเดินมาอยู่ในห้องรับแขก
เมื่อเห็นว่าลี่จุนถิงกลับมาแล้ว เจียงหยุนเอ๋อก็ยิ้มขึ้น ก่อนจะเดินเข้าไปต้อนรับ： “ดูสิ คุณพูดเหมือนอยากจะให้ฉันโดนขังอยู่ในห้องอย่างนั้นเลยเหรอ？หมอบอกแล้วว่าให้เดินไปเดินมาเยอะหน่อย ฉันเห็นว่าด้านนอกลมแรง เลยเดินไปเดินมาในบ้านน่ะ”
“ต้องเดินเยอะหน่อย แต่อย่าเดินบ่อยๆ เกินไป ฉันกลัวว่าคุณจะเหนื่อย” ลี่จุนถิงพยุงเจียงหยุนเอ๋อไปนั่งอย่างระมัดระวัง
“วันนี้ทำไมคุณกลับมาเร็วจัง？” ต้องรู้ด้วยว่าปกติกว่าจะกลับมาก็ตอนที่คนรับใช้ทำกับข้าวใกล้เสร็จแล้ว
ลี่จุนถิงนั่งลงข้างๆ เจียงหยุนเอ๋อ： “อยากรีบกลับมาปรึกษาคุณหน่อยน่ะ”
เจียงหยุนเอ๋อเลิกคิ้วขึ้นพลางมองเขา เพื่อบอกให้เขาพูดต่อไป
“แม่เข้าโรงพยาบาลอีกแล้ว”
เจียงหยุนเอ๋ออึ้ง ก่อนจะรีบพูดขึ้น： “แม่ไม่สบายอีกแล้วเหรอ？ก่อนหน้านี้ออกมาจากโรงพยาบาลแล้วไม่ใช่เหรอ？”
ลี่จุนถิงยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะจับมือของเจียงหยุนเอ๋อ： “คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ พี่สาวอยากให้แม่ดูแลร่างกายที่โรงพยาบาลเท่านั้นเอง”
เจียงหยุนเอ๋อถึงจะวางใจลงได้บ้าง
“ดังนั้นฉันเลยอยากถามคุณ ความสัมพันธ์ของคุณกับแม่น่ะ……” ลี่จุนถิงยังพูดได้ไม่เต็มปาก เพราะเรื่องนี้เขาก็เข้ามายุ่มย่ามมากไม่ได้ จึงทำได้เพียงหวังว่าเจียงหยุนเอ๋อจะรับได้มากขึ้นเท่านั้นเอง
“จุนถิง” เจียงหยุนเอ๋อก้มหน้าคิดอยู่สักพัก จากนั้นก็พูดต่อว่า： “ฉันรู้แล้ว ฉันจะคิดหาวิธีนะ คุณไม่ต้องกังวลไป คุณไปจัดการเรื่องในบริษัทก่อนเถอะ ส่วนเรื่องของแม่เดี๋ยวฉันจะหาวิธีเอง”
ลี่จุนถิงยังแอบรู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง แต่ในเมื่อเจียงหยุนเอ๋อพูดแบบนี้แล้ว เขาเองก็ไม่ปริปากพูดอะไรอีก
อันที่จริงในใจของลี่จุนถิงนั้น เขาไม่ได้สนใจเลยว่าโม่เสี่ยวฮุ่ยจะทำอะไรกับเจียงหยุนเอ๋อ ถึงอย่างไรเจียงหยุนเอ๋อก็เป็นภรรยาที่เขายอมรับ นี่เป็นเรื่องจริงที่คนอื่นๆ มาเปลี่ยนไม่ได้
แต่ว่าลี่จุนถิงรู้ ว่าเจียงหยุนเอ๋อนั้นพยายามจะปรับความสัมพันธ์ของทั้งสองให้ดีที่สุด ถ้าลี่จุนถิงให้เธอยอมแพ้ไปแบบนี้ มันก็คงจะใจร้ายเกินไป……
เจียงหยุนเอ๋อคิดว่าลี่จุนถิงมาพูดแบบนี้กับตัวเองก็เพราะอยากให้ตัวเองคว้าโอกาสเอาไว้ให้ดีๆ ในใจเลยแอบคิดแผนขึ้นแล้ว
ครั้งก่อนที่โม่เสี่ยวฮุ่ยไล่กลับไป เจียงหยุนเอ๋อก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงแต่เสียดายที่เสียโอกาสที่จะได้ทำตัวดีๆ ต่อหน้าแม่สามีไป
บางทีครั้งนี้อาจจะเป็นโอกาสที่ฟ้าให้เธอมาอีกครั้งก็ได้
เจียงหยุนเอ๋อไม่ได้อยากจะรีบร้อนขนาดนั้น เลยอยากจะไปรับตอนที่โม่เสี่ยวฮุ่ยออกจากโรงพยาบาล จะได้ถือเป็นการแสดงความจริงใจของตัวเองไปในตัวด้วย
วันที่โม่เสี่ยวฮุ่ยออกจากโรงพยาบาล ลี่จุนซิน ลี่จุนถิงกับเจียงหยุนเอ๋อก็ไปด้วยกัน
เจียงหยุนเอ๋อยินดีกับโม่เสี่ยวฮุ่ยที่ได้ออกจากโรงพยาบาล ลี่จุนถิงซื้อดอกไม้ให้เธอเป็นพิเศษ เมื่อรู้ข่าวดีของโม่เสี่ยวฮุ่ย
หลายวันมานี้ที่อยู่ที่โรงพยาบาล โม่เสี่ยวฮุ่ยคิดว่ามันน่าเบื่อมากเลยล่ะ
แต่เมื่อเห็นลูกชายและลูกสาวของตัวเองมารับก็ยินดีเป็นอย่างมาก
แต่เมื่อเห็นว่าลี่จุนถิงมีเจียงหยุนเอ๋อยืนอยู่ข้างๆ สีหน้าก็ดูไม่ดีเป็นอย่างมากเลยล่ะ
ทำไมผู้หญิงที่เกลียดยังไม่ไปไหนอีก
เจียงหยุนเอ๋อเดินขึ้นมา ก่อนจะยื่นดอกไม้ให้โม่เสี่ยวฮุ่ย พลางพูดด้วยรอยยิ้ม： “แม่ ยินดีด้วยที่คุณได้ออกจากโรงพยาบาล”
โม่เสี่ยวฮุ่ยมองเจียงหยุนเอ๋อด้วยสีหน้านิ่งเฉย ก่อนจะมองไปที่ดอกไม้ในมือของเจียงหยุนเอ๋อ
โม่เสี่ยวฮุ่ยมองดอกไม้สดสวยงามของเจียงหยุนเอ๋อ อันที่จริงเธอก็ชอบ แต่ว่าให้ผู้หญิงคนนี้มาถือ เธอมองอย่างไรก็ไม่เข้าตา
“อือ คุณเอาดอกไม้นี้กลับไปเถอะ วางไว้ในบ้านก็ได้เหมือนกัน” โม่เสี่ยวฮุ่ยไม่ไว้หน้าเจียงหยุนเอ๋อเลย
มือของเจียงหยุนเอ๋อนั้นหยุดอยู่กลางอากาศอย่างทำตัวไม่ถูก เพราะไม่รู้จะยื่นออกไปหรือจะชักกลับมาดี
ลี่จุนซินมองโม่เสี่ยวฮุ่ยสักพัก ก่อนจะรับดอกไม้ในมือของเจียงหยุนเอ๋อมา พลางยิ้มให้： “น้ำใจของเจียงหยุนเอ๋อน่ะ เดี๋ยวฉันจะรับเอาไว้เอง”
เมื่อมือว่างแล้ว เจียงหยุนเอ๋อก็ค่อยๆ ดึงมือกลับมา จากนั้นก็เอามือถูกับเสื้อผ้า ด้วยความตึงเครียด
สีหน้าของลี่จุนถิงนั้นดูไม่ดีเป็นอย่างมาก ถ้าไม่ใช่ว่าช่วงนี้โม่เสี่ยวฮุ่ยเจอเรื่องกระทบจิตใจมามาก ไม่แน่ว่าลี่จุนถิงอาจจะพาเจียงหยุนเอ๋อออกไปเดี๋ยวนี้เลย
ลี่จุนซินพูดเรื่องอื่นอยู่สักพัก บรรยากาศที่ดูแย่ก็ดีขึ้นเล็กน้อย
เมื่อโม่เสี่ยวฮุ่ยกลับมาถึงบ้าน ก็เจอเพียงท่านปู่ลี่คนเดียว ก็เริ่มคิดในใจว่าลี่เจี้ยนหวาไปที่ไหน
“คุณพ่อล่ะ？” โม่เสี่ยวฮุ่ยทำเหมือนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
ลี่จุนซินพูดติดขัดๆ ： “คือว่า……”
“พูดมาสิ”
“พ่อไม่ได้กลับมาหลายวันแล้ว” ลี่จุนซินพูดเสียงเบา
โม่เสี่ยวฮุ่ยได้ยินดังนั้น ใจก็ร้อนเป็นไฟ
ไม่กลับมาหลายวันขนาดนั้น งั้นลี่เจี้ยนหวาจะไปไหนได้？จะต้องไปหาจ้าวเฟยเฟยแน่ๆ เลย
แต่ว่าลี่จุนซินอยู่ที่นี่ด้วย โม่เสี่ยวฮุ่ยเลยไม่ได้แสดงความโกรธออกมา จึงแสดงเพียงแค่สีหน้ามืดมนออกมา
โม่เสี่ยวฮุ่ยพูดขึ้นเหมือนไม่สนใจ： “หึ ไม่กลับมาก็ดี จะได้ไม่ต้องมากวนใจฉันด้วย”
ลี่จุนซินไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน
ในตอนนั้นเองลี่จุนถิงก็พูดขึ้นมาว่า： “แม่ ถ้าเกิดไม่มีอะไรแล้ว ฉันกับเจียงหยุนเอ๋อกลับก่อนนะ”
ตอนแรกที่บอกว่าจะมารับโม่เสี่ยวฮุ่ยออกจากโรงพยาบาล เมื่อกลับบ้านอย่างปลอดภัยแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อแล้ว
เมื่อได้ยินว่าลูกชายจะไปแล้ว โม่เสี่ยวฮุ่ยก็ไม่สบายใจขึ้นมา แต่ว่าเจียงหยุนเอ๋ออยู่ที่นี่ด้วย เธอเองก็ไม่อยากจะให้ลี่จุนถิงอยู่ต่อ ไม่อย่างนั้นก็ต้องมานั่งเจอผู้หญิงคนนี้ให้หงุดหงิดใจอีก
“ก็ได้ งั้นคุณกลับไปเถอะ” โม่เสี่ยวฮุ่ยทำได้เพียงแกล้งทำเป็นไม่สนใจอะไร
หลังจากที่ลี่จุนถิงกับเจียงหยุนเอ๋อบอกลาลี่จุนซิน ก็ออกจากตระกูลลี่ไป
“จุนถิง อันที่จริงคุณไม่ต้องทำเพื่อฉันแบบนี้ก็ได้นะ……”
เจียงหยุนเอ๋อเพิ่งจะพูดไปเพียงครึ่งเดียว ลี่จุนถิงก็ตอบกลับไป: “ใครบอกว่าฉันทำเพื่อคุณกันล่ะ？ฉันแต่ไม่อยากอยู่ที่นี่ก็เท่านั้นเอง”
อันที่จริงเจียงหยุนเอ๋อเดาถูกแล้ว ลี่จุนถิงไม่อยากให้เจียงหยุนเอ๋อมาแบกรับอารมณ์ต่อหน้าโม่เสี่ยวฮุ่ยอีก ถ้าตัวเองอยากจะดูแลโม่เสี่ยวฮุ่ยล่ะก็ จากนั้นมาคนเดียวก็พอ
เจียงหยุนเอ๋อไม่พูดอะไรให้มากเกินไปเพราะรู้ดี เลยไม่อยากจะพูดความในใจที่ตัวเองรู้ของลี่จุนถิงออกมา
“เดี๋ยวฉันจะไปจัดการเรื่องที่บริษัทสักหน่อยน่ะ แต่เดี๋ยวไปส่งคุณกลับไปก่อนนะ” ลี่จุนถิงพาเจียงหยุนเอ๋อขึ้นรถมา
“ธุระกับบริษัทหนันซื่อหรือเปล่า？” เจียงหยุนเอ๋อถามขึ้น
