หลังจากที่การประชุมหุ้นส่วนจบลง เจียงหยุนเอ๋อกลับไปยังห้องทำงานของตัวเองเพื่อจัดการงานที่ยังค้างไว้ เธอหมกมุ่นอยู่กับการทำงานอยู่ตลอด จนรู้สึกว่าเมื่อยคอ เธอเงยหน้าขึ้น กดนวดตรงคอของตัวเอง เห็นท้องฟ้าข้างนอกใกล้จะมืดแล้ว นึกขึ้นได้ว่าถวนจื่อคงรอเธออยู่ที่บ้าน ก็รีบเก็บของ หยิบกระเป๋าขึ้นแล้วเดินออกไป
ในขณะนี้ ลี่จุนถิงและชิงโม่รอเจียงหยุนเอ๋อเลิกงานกลับบ้านที่จอดรถของบริษัทลี่ซื้อกรุ๊ปอยู่ตลอด ลี่จุนถิงยกมือขึ้นดูเวลาตรงนาฬิกาข้อมือ เห็นว่าใกล้จะเจ็ดโมงแล้ว แต่ว่าเจียงหยุนเอ๋อยังไม่ลงมา
“ทำไมเจียงหยุนเอ๋อยังไม่ลงมาอีก นี่ใกล้จะเจ็ดโมงแล้วนะ หรือว่าเธออยู่ข้างบนเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า?” ถึงแม้ว่าลี่จุนถิงจะความจำเสื่อม แต่เพราะว่าชิงโม่บอกกับเขา ว่าเมื่อก่อนเขากลับเจียงหยุนเอ๋อรักกันมาก เพราะฉะนั้นในใจเองก็รู้สึกเป็นห่วงเจียงหยุนเอ๋ออย่างไม่รู้ตัว
“ประธานลี่ อย่าเพิ่งใจร้อน เพราะว่าคุณหายตัวไปตอนนี้ในบริษัทเลยมีเรื่องมากมาย เพราะฉะนั้นคุณนายเองเลิกงานดึกก็เป็นเรื่องปกติ”
ชิงโม่เพิ่งพูดจบ ก็เห็นเจียงหยุนเอ๋อเดินออกมาจากลิฟต์ ลี่จุนถิงเห็นเจียงหยุนเอ๋อที่ท้องโตเดินออกมาด้วยใบหน้าที่เหนื่อยล้า ก็รู้สึกเจ็บแปล๊บๆในใจ และก็ปวดหัว
ชิงโม่เห็นท่าทางที่ไม่สบายของลี่จุนถิง ก็ทำอย่างรีบร้อน: “ประธานลี่ เป็นอะไรหรือเปล่า ไม่สบายหรือเปล่า หรือว่านึกอะไรได้?”
ลี่จุนถิงปัดมือ: “ฉันไม่เป็นไร เธอไปแล้ว รีบตามเธอเถอะ” ชิงโม่ฟังที่ลี่จุนถิงพูดเสร็จก็สตาร์ทรถ ตามไป
หลังจากที่กลับถึงบ้าน ก็เห็นถวนจื่อยืนรอที่หน้าประตูอย่างดีใจ ถวนจื่อเห็นเจียงหยุนเอ๋อ ก็วิ่งไปหาเจียงหยุนเอ๋ออย่างดีใจ แต่ว่ากลัวจะชนโดนเธอ ก็เลยกอดเจียงหยุนเอ๋อเบาๆ,
“แม่ครับ ผมจะบอกข่าวดีเรื่องหนึ่งกับแม่ ช่วง 2 วันนี้ผมไปเข้าร่วมการแข่งขันการแข่งขันกีฬาอีสปอร์ต ในเอเชีย ถ้าครั้งนี้ผมสามารถนำพาทีมของผมโดดเด่นขึ้นจากการแข่งขันครั้งนี้ งั้นพวกเราก็จะสามารถเป็นตัวแทนของเอเชียไปแข่งในระดับโลก!”
“จริงๆเหรอ? ถวนจื่อถึงเวลาพิสูจน์ตัวเองแล้ว แม่ดีใจแทนลูกจริงๆ!” เจียงหยุนเอ๋อฟังถวนจื่อพูดอย่างดีใจ หลังจากที่เธอได้ฟังข่าวนี้ รู้สึกว่าความเหนื่อยล้าของทั้งวันนี้ได้หายไปหมดแล้ว
แต่วินาทีต่อมา ในใจของเธอก็ดิ่งลง เธอค่อยๆนั่งลงแล้วพูดกับถวนจื่อด้วยใบหน้าที่รู้สึกผิด: “ถวนจื่อแม่รู้ว่าลูกชอบกีฬาอีสปอร์ตมาก แต่ว่าตอนนี้ในบริษัทมีงานเยอะมาก แม่ไม่มีเวลาที่จะพาลูกไปเข้าร่วมการแข่งขัน”
ถวนจื่อส่ายหน้า แล้วพูดว่า: “แม่ไม่ต้องเป็นห่วงผมเหรอ
ก็ ผมไม่มีปัญหาอยู่แล้ว อีกอย่างหนึ่ง ให้คุณยายไปกับผมก็ได้ เพราะฉะนั้นไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก แม่รอฟังข่าวของผมที่บ้านก็ได้แล้ว”
“ใช่แล้ว หยุนเอ๋อ ลูกไม่ต้องเป็นห่วงหรอก แม่จะไปกลับถวนจื่อเอง โลกอยู่ทางนี้จัดการเรื่องของบริษัทเถอะ” ซูม่านลีค่อยๆเดินเข้ามาหาเจียงหยุนเอ๋อแล้วยิ้มพูดกับเธอ
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า ยิ้มแล้วพูดกับซูม่านลีว่า: “ได้ค่ะ งั้นก็รบกวนแม่ด้วยนะ ถึงเวลานั้นหนูจะให้คนไปเขาปกป้อง อยู่ทางนั้นถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นรีบโทรหาหนูเลยนะ”
“ได้เลย ลูกวางใจเถอะ ลูกดูแลตัวเองให้ดีๆก็พอแล้ว” ซูม่านลีพูดไปด้วยและช่วยพยุงเจียงหยุนเอ๋อขึ้นด้วย
“โอเค พูดเสร็จแล้ว เราก็รีบเข้าไปกินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวกับข้าวเย็นหมดแล้ว” มือข้างหนึ่งของเจียงหยุนเอ๋อควงแขนของซูม่านลีไว้อีกข้างหนึ่งก็จูงมือของถวนจื่อไว้ เดินเข้าไปในบ้านด้วยรอยยิ้ม
ลี่จุนถิงที่หลบอยู่ข้างนอกได้ยินที่พวกเธอคุยกัน ก็รู้สึกว่าเจ็บปวดใจขึ้นมา เห็นท่าทางที่ลำบากของเจียงหยุนเอ๋อ ก็อยากจะจำทุกอย่างให้ได้ขึ้นมา ช่วยเธอแบ่งเบาภาระ
ลี่จุนถิงนิ่งไป ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงมีความคิดแบบนี้ ความรู้สึกแบบนี้สำหรับเขาแล้วรู้สึกว่ามันแปลกมาก แต่เขาเองก็ไม่ได้รู้สึกต่อต้านอะไร
“ชิงโม่ ตอนนี้มีวิธีอะไรไหมที่จะช่วยให้ความจำของฉันกลับมา แค่บางส่วนก็ได้ เห็นเจียงหยุนเอ๋อลำบากขนาดนี้ ในใจของฉันเองก็รู้สึกไม่ดี เหมือนว่าถูกครอบไว้ในกะลา”
ลี่จุนถิงขมวดคิ้วแล้วพูดกับชิงโม่อย่างสงสัย
“ประธานลี่ นี่…ผมเองก็ทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้คุณพึ่งได้แค่ตัวเองเท่านั้น”
ซูซานในตอนนี้กำลังเขย่าไวน์ในแก้วที่เธอถืออยู่ นั่งอยู่บนโซฟาหน้าระเบียงของห้องพักในโรงแรม บนกระจกส่องสะท้อนใบหน้าที่สวยงามของเธอออกมา แต่ว่าความโหดร้ายบนใบหน้าของเธอแสดงถึงสิ่งที่เธอคิดในใจ
บนขาของเธอวางเอกสารของเจียงหยุนเอ๋อที่ให้คนไปสืบมา บนเอกสารเขียนไว้ว่า พรุ่งนี้ถวนจื่อจะออกไปต่างประเทศเพื่อไปทำการแข่งขันกีฬาอีสปอร์ต และอีกอย่าง เด็กคนนี้เป็นลูกของเจียงหยุนเอ๋อและผู้ชายคนอื่นพี่มีขึ้นในค่ำคืนเดียว ถึงแม้ว่าลี่จุนถิงมันจะบอกกับภายนอกว่าเป็นลูกชายแท้ๆของเขาเอง
เอกสารยังเขียนไว้ว่า เจียงหยุนเอ๋อกับลี่จุนถิงเคยทำเพื่อถวนจื่อทำทั้งหมดกับแม่ของเธอซูม่านลี
“หึๆ น่าสนุกจัง ดูท่าแล้วลีจุนถิงคงจะรักเจียงหยุนเอ๋อมาก แม้แต่เด็กที่เธอคลอดกับผู้ชายคนอื่นก็ยังยอมรับได้ แต่ว่า ที่นายบอกกับคนนอกว่าถวนจื่อคือลูกชายของนาย ก็คงจะเพื่อไว้หน้าลี่ซื่อกรุ๊ปสินะ
ถ้าเป็นแบบนี้ ความรู้สึกของนายที่มีต่อเจียงหยุนเอ๋อก็คงแค่นั้นแหละ หึ แต่ว่าก็ช่างมันเถอะ เพราะยังไงหลังจากนี้นายก็ต้องเป็นผู้ชายของฉัน!”
“ในเมื่อเจียงหยุนเอ๋อใส่ใจลูกชายและแม่มาก งั้นฉันคงต้องวางแผนดีๆแล้วล่ะ เจียงหยุนเอ๋อ รอดูไว้เถอะ ไม่เพียงแต่แค่ไม่ได้ผู้ชาย คนในครอบครัว หึ เธอก็อาจจะรักษาไว้ไม่ได้”
ซูซานคิดว่าตัวเองฉลาดมาก คิดว่าวินาทีต่อไปลี่จุนถิงก็จะกลายเป็นของเธอทั้งหมด ยิ้มอย่างได้ใจแล้วดื่มไวน์จนหมด หันกลับไปยังห้องของเธอเอง รอให้ลี่จุนถิงกลับมา
วันต่อมา เจียงหยุนเอ๋อช่วยถวนจื่อและซูม่านลีเตรียมของขั้นสุดท้ายที่จะออกต่างประเทศ
“ถวนจื่อ ลูกลองตรวจสอบดีๆ พาสปอร์ตของรูปและบัตรประจำตัวชั่วคราวของลูกเก็บไว้แล้วหรือยัง ถ้าไปถึงที่สนามบินแล้วต้องเก็บไว้ดีๆนะ ลูกต้องเชื่อฟังคุณยายนะ มีอะไรก็รีบโทรมาหาแม่นะ ลงเครื่องแล้วก็โทรหาแม่เลย อย่าให้แม่เป็นห่วง”
เจียงหยุนเอ๋อบอกกับถวนจื่ออย่างละเอียด เหมือนว่าเธอยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่ว่าซูม่านลีหัวเราะแล้วขัดไว้
“หนุนเอ๋อ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก แม่จะดูแลถวนจื่อดีๆเงาน ลูกดูแลสุขภาพตัวเองดีๆก็ได้แล้ว”
“ใช่สิ แม่ครับ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเราหรอก ผมเองก็จะดูแลคุณยายดีๆเอง แม่อยู่บ้านรอข่าวผมชนะการแข่งขันเถอะ” ถวนจื่อเงยหน้าขึ้นมองเจียงหยุนเอ๋อย่างใสซื่อ
เจียงหยุนเอ๋อมองถวนจื่อที่ใสซื่อ จับตรงหัวแล้วพูดว่า: “โอเค ไม่รู้แล้ว แม่คะ ระวังตัวกันด้วยนะคะ หนูได้หาบอดี้การ์ดไว้ให้เดี๋ยวจะตามแม่นะคะ”
“ได้ แม่รู้แล้ว ลูกรีบไปทำงานที่บริษัท พวกเราไปแล้วนะ”
