ลี่หุยไม่ได้รู้สึกใจเย็นลงจากการปลอบใจของลี่หยูนห่วน กลับคิดว่านี่คือโอกาสที่ดีที่สุดในการจะเอาลี่ซื้อกรุ๊ปมาไว้เป็นของตัวเอง เขาปรึกษากับลี่หยู่หว่น แอบเข้าไปในบ้านของเจียงหยุนเอ๋อ ไปเเอบเอาสัญญาการโอนหุ้นออกมา
ลี่หยูนห่วนรู้สึกว่าไม่ต้องจำเป็นต้องไปเสี่ยงขนาดนั้น รอไม่กี่วัน เจียงหยุนเอ๋อต้องประกาศขายหุ้นแน่นอน
แต่ว่า ในเมื่อมีคนยอมไปเสี่ยงกับเรื่องนี้ ทำไมเขาจะไม่ยอมล่ะ สุดท้ายถ้าไม่สำเร็จ คนที่ถูกจับก็คือลี่หุย ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับตัวเอง
วันนี้เจียงหยุนเอ๋อจัดการงานเสร็จ รู้สึกว่าเหนื่อยเป็นพิเศษ แต่นึกขึ้นได้ว่าถวนจื่อและแม่ไม่อยู่บ้าน ก็เลยไม่อยากกลับบ้าน
แต่ว่า เธอคิดว่า ถ้าวันนี้จุนถิงกลับมา เห็นว่าฉันไม่อยู่บ้านจะเสียใจขนาดไหน เธอก็เลยรีบเก็บของแล้วกลับบ้าน
ผู้ช่วยเห็นท่าทางที่รวดเร็วของเจียงหยุนเอ๋อ ในใจก็ดีใจ รู้สึกว่าเป็นท่านประธานกลับมาหรือเปล่า แต่ว่า มันไม่ใช่
ในเวลากลางคืน พอถึงบ้าน เจียงหยุนเอ๋อกำลังทานข้าวเย็น เพราะว่าถวนจื่อไม่อยู่ เธอรู้สึกว่ากินไม่ลง แต่เพื่อลูกในท้อง ต้องบังคับตัวเองกินอะไรสักหน่อย
หลังจากที่ทานข้าวเย็นเสร็จ เธอก็ให้คนใช้กลับบ้านกันหมดเลย วันนี้ให้พวกเขากลับบ้านเร็วหน่อย ถือว่าหยุดให้พวกเขา เลยทำให้พอดีค่ะที่ใหญ่โตหลังนี้เหลือแค่เจียงหยุนเอ๋อและพ่อบ้านเท่านั้น
เจียงหยุนเอ๋อนั่งอยู่บนโซฟา ดูทีวี แต่เธอไม่รู้ว่าในทีวีนั้นมันแสดงอะไรอยู่ เพราะความคิดของเธอบินไปที่อื่นแล้ว
ตอนนี้ในใจของเธอเต็มไปด้วยความคิดถึงถวนจื่อและลี่จุนถิง
“จุนถิง เมื่อไหร่นายจะกลับมา? เมื่อไหร่ฉันถึงจะได้เจอนายอีกครั้ง? ถวนจื่อก็ออกไปทำการแข่งขัน ฉันคิดถึงเธอมาก!”
พอคิดอยู่ น้ำตาของเจียงหยุนเอ๋อก็ไหลออกมา ในตอนนั้น บนใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา
ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเจียงก็เสียงดังขึ้น แต่ว่า เธอกำลังอยู่ในห้วงความคิดถึงและความเศร้าโศก เธอไม่ได้ยิน เสียงโทรศัพท์ดังไปนานมาก เป็นพ่อบ้านที่เตือนเจียงหยุนเอ๋อ เธอถึงรู้สึกตัว
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู คือถวนจื่อโทรวิดีโอตอบมา เธอรีบเช็ดน้ำตาบนใบหน้า จัดการกับอารมณ์ของตัวเอง แล้วกดรับสายวิดีโอ
พ่อเพิ่งกดรับสาย เสียงใสๆของถวนจื่อก็ออกมา เจียงหยุนเอ๋อก็อารมณ์ดีขึ้นเยอะ
“แม่ครับ แม่เป็นอะไร? กว่าจะรับโทรศัพท์ทำไมนานจังเลย? ทำไมตาของแม่ถึงแดง มีคนรังแกแม่เหรอครับ?”
เจียงหยุนเอ๋อมองถวนจื่อบริษัทที่เป็นห่วงตัวเองขนาดนี้ ก็เผยรอยยิ้มแรกของวันนี้ออกมา
“แม่ไม่ได้เป็นอะไร แม่ก็แค่คิดถึงลูกเกินไป ก็เลยแอบร้องไห้แป๊บหนึ่ง ไม่มีใครรังแกแม่”
ถวนจื่อได้ยินว่าแม่คิดถึงเขา ก็รีบพูดว่า: “แม่เองก็คิดถึงลูก อีกไม่กี่วันผมก็จะกลับไปแล้ว แม่อดทนอีกไม่กี่วัน แม่ต้องเชื่อฟังนะครับ”
เจียงหยุนเอ๋อได้ยินถ้วนจื่อพูดเหมือนผู้ใหญ่ ก็ควรเอาออกมา รู้สึกว่าร่างกายของเธอถูกความอบอุ่นครอบคลุมไว้แล้ว และในขณะนี้ ซูม่านลีก็โผล่มาพูด “พอแล้ว ดึกมากแล้ว ควรนอนได้แล้วนะ ถวนจื่อลาคุณแม่ก่อน คุณแม่จะไปพักผ่อนแล้ว”
ซูม่านลีพูดกำชับกับเจียงหยุนเอ๋อเสร็จ ก็วางสายไป
หลังจากที่วางสายไปแล้ว เจียงหยุนเอ๋อก็กลับไปยังห้องนอน เตรียมที่จะนอน แต่ว่า เธอเพิ่งนอนลง ก็รู้สึกว่าเด็กในท้องกำลังถีบท้องเธอ เจียงหยุนเอ๋อจับที่ท้อง แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร แต่ยิ่งถีบแรงกว่าเดิม
ไม่มีวิธีอื่น เจียงหยุนเอ๋อเลยลุกขึ้นมาเดิน แล้วเธอเองก็รู้สึกว่าหิวน้ำด้วย ก็เลยใส่เสื้อคลุมแล้วเดินไปเทน้ำที่ห้องครัว เธอเดินไปถึงห้องครัวแล้วเปิดไฟ กำลังจะเทน้ำให้ตัวเองสักแก้ว ก็เห็นว่าบนกำแพงมีเงาของคน เธอนึกว่าพ่อบ้านออกมา หันกลับไป กำลังจะถามพ่อบ้านว่าทำไมยังไม่นอน คงก็เห็นลี่หุยเข้ามาจากหน้าระเบียงข้างประตู
เจียงหยุนเอ๋อตกใจจนทำแก้วน้ำในมือหลุดตกลงบนพื้น “เพล้ง” แก้วตกลงบนพื้นแตกกระจาย มีบางส่วนอะไรไปทางหลังเท้าของเจียงหยุนเอ๋อ เท้าก็มีเลือดไหลออกมา ก็เหมือนกับว่าผิวที่ขาวสะอาดมีดอกกุหลาบบานอยู่ สง่าและสวยงาม ทำให้คนลุ่มหลง ลี่หุยเพิ่งแอบเข้ามา ก็เห็นเจียงหยุนเอ๋อที่อยู่ข้างเคาน์เตอร์ครัวมองเขาด้วยสีหน้าที่ตกใจ กะพริบตา คิดในใจว่าแย่แล้ว ถูกจับได้แล้ว
ในเมื่อถูกจับได้แล้ว ก็ทำให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยเนาะ จัดการเจียงหยุนเอ๋อ
ลี่หุยที่คิดอยู่ก็หยิบมีดพับสวิสที่ใส่ไว้ในกางเกงของตัวเองออกมา นี่ขึ้นแล้วค่อยๆเดินเข้าหาเจียงหยุนเอ๋อทีละก้าว
เจียงหยุนเอ๋อตกใจจนไม่ทันหรอกมา ก็เห็นลี่หุยถึงมีอีกแล้วเดินมาทางเธอ ลี่หุยใส่หมวกแก๊ปสีดำ กดหมวกลงต่ำมาก ทำให้มองเห็นไม่ค่อยชัด แต่รอยยิ้มที่ชั่วร้ายบนใบหน้าของเขา ทำให้เจียงหยุนเอ๋อขนลุกไปทั้งตัว
พอเจียงหยุนเอ๋อตั้งสติได้ ก็ตะโกนเสียงดัง: “ลี่หุย นายจะทำอะไร?”
ลี่หุยได้ยินเสียงที่สั่นของเจียงหยุนเอ๋อ ก็ดีใจ ครัวร้องเสียงดัง ในขณะนี้ พ่อบ้านที่ได้ยินเสียงก็รีบออกมาจากห้อง เห็นว่าคุณนายของบ้านถูกผู้ชายคนหนึ่งใช้มีดชี้ไว้
พูดอย่างตกใจ: “คุณนาย เป็นยังไงบ้าง ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
ลี่หุยเห็นว่ามีอีกคนหนึ่งออกมา ก็รีบหยิบปืนที่อยู่ข้างหลังออกมา ยิงพ่อบ้าน มีเลือดไหลออกมา เจียงหยุนเอ๋อตกใจจนกรีดร้องออกมาเสียงดัง
และทางฝั่งลี่จุนถิง ที่กำลังจะออกจากคฤหาสน์มาดูเจียงหยุนเอ๋อ แต่กลับถูกซูซานรั้งตัวไว้ ซูซานรู้ว่าลี่จุนถิงจะไปทำอะไร ก็เลยรั้งลี่จุนถิงไว้แน่นๆ ให้เขาทานข้าวกับเธอให้เสร็จ
ตอนนี้ลี่จุนถิงยังเป็นคู่หมั้นของซูซาน ไม่สามารถปฏิเสธคำขอร้องของซูซานได้ ก็เลยอยู่ทานข้าวเย็นเป็นเพื่อนเธอ
พอทานเสร็จ ลี่จุนถิงก็รีบกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องของเขา เห็นซูซานกลับเข้าไปในห้องของเธอและไม่ได้ออกมาอีก ก็เลยแอบออกมาจากโรงแรม รีบไปที่บ้านเขาเจียงหยุนเอ๋อ เวลาในตอนนี้สายไปแล้วครึ่งชั่วโมง
ลี่จุนถิงเพิ่งจอดรถเสร็จ เดินไปที่หน้าประตู ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องจากด้านใน ลี่จุนถิงรีบพุ่งเข้าไป เห็นลี่หุยถือมีดไว้ข้างหนึ่งชี้เจียงหยุนเอ๋อไว้ มืออีกข้างหนึ่งใช้ปืนพ่อบ้านไว้ และพ่อบ้านเองก็ล้มนอนลงบนกองเลือด
ลี่จุนถิงเห็นเจียงหยุนเอ๋อตลกอยู่บนพื้น รู้สึกปวดในใจ ก็ถีบปืนกลมือของลี่หุยทิ้ง แล้วก็ผลักลี่หุยล้มลง
จากนั้น ลี่จุนถิงก็ติดต่อชิงโม่ให้พาคนมา จับลี่หุยไป
ลี่จุนถิงอุ้มเจียงหยุนเอ๋อที่สลบไปส่งที่โรงพยาบาล
เจียงหยุนเอ๋อที่นอนอยู่ในอ้อมกอดของลี่จุนถิงที่ยังมีสตินิดหน่อย จับเสื้อของลี่จุนถิงไว้ รู้สึกว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่นที่คุ้นชินมาก แล้วพูดเอามา “ จุนถิง จุนถิง”
ลี่จุนถิงมองเจียงหยุนเอ๋อที่เหมือนตุ๊กตาในอ้อมกอดของเขา รู้สึกปวดใจ โดยเฉพาะได้ยินเจียงหยุนเอ๋อเรียกชื่อเขา น้ำเสียงที่คิดถึงและพึ่งพาเขา ยิ่งทำให้เขาเจ็บปวดหัวใจ
ลี่จุนถิงกอดเจียงหยุนเอ๋ไว้แน่น แน่นมากๆ
