รักเล่ห์เร้นใจ – ตอนที่ 238 ค้นหาอินเสี่ยวเสี่ยว

ถ้วนเยว่ถ่ายภาพกองพะเนินที่หวังจงไห่ลากตัวอินเสี่ยวเสี่ยวเข้าไปในโรงแรม จากนั้นโพสต์มันลงในสังคมออนไลน์

เพื่อดึงความสนใจเพิ่มจำนวนคลิ้ก ถ้วนเยว่ตั้งหัวข้อข่าวเรียกคนว่า “โอ้ว! อินเสี่ยวเสี่ยวนัดพบผู้กำกับใหญ่กลางดึก สภาพแนบชิดสันนิษฐานยอมเอาตัวเข้าแลก”

จากนั้น ถ้วนเยว่ก็บรรยายภาพข่าวที่เขาพบกับอินเสี่ยวเสี่ยวโดยบังเอิญว่าอินเสี่ยวเสี่ยวมีอาการ ‘ฟิน’ ขนาดไหน และท่าทีของผู้กำกับใหญ่ว่า ‘แนบชิด’ กันขนาดไหน สุดท้ายยังไม่ลืมย้อนเกร็ดผู้กำกับใหญ่ว่าใช้อำนาจคุกคามคนอย่างไร

พอเขียนข่าวเสร็จ ถ้วนเยว่ก็โพสต์ข่าวของเขาพร้อมกับภาพถ่ายที่เขาคัดเลือกแล้วขึ้นเว็บข่าวใหญ่ๆ ไปหลายแห่ง ส่วนเรื่องที่อินเสี่ยวเสี่ยวขอความช่วยเหลือจากเขานั้น สำหรับนักข่าวสายบันเทิง คุณธรรมประจำใจของเขานั่นมันสลายหายไปตั้งนานแล้ว

ภาพถ่ายสร้างกระแสฮือฮาบนเน็ตได้ไม่น้อยอย่างที่คาด เพียงไม่นานนัก ข่าวที่ ‘อินเสี่ยวเสี่ยวยอมเอาตัวเข้าแลก’ ก็กลายเป็นข่าวเด็ดของเว็บสื่อใหญ่ๆ หลายแห่ง จุดกระแสให้ชาวเน็ตออกมาวิพากษ์วิจารณ์กันกระหึ่ม

อี้อวิ๋นฉังก็ได้เห็นข่าวนี้ในทันที เธอรู้สึกตื่นเต้นดีใจมาก โอกาสที่จะทำลายชื่อเสียงอินเสี่ยวเสี่ยวให้ย่อยยับมาถึงแล้วในที่สุด

อี้อวิ๋นฉังใช้เวยปั๋วลับของเธอแชร์ข่าวนี้ให้กลุ่มแฟนคลับของเธอ เมื่อมีเธอคอยชี้นำเกมทำให้แฟนคลับของเธอแห่กันออกมาโจมตีอินเสี่ยวเสี่ยว

แน่นอนว่า อี้อวิ๋นฉังใช้เวยปั๋วลับ เธอไม่ยอมให้ใครมาจับผิดเธอได้อย่างเด็ดขาด

แฟนคลับของหลินหว่านซึ่งมีความไม่ชอบใจอินเสี่ยวเสี่ยวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ไม่เพียงแค่เข้าใจว่าเธอไปทำหน้าเพื่อสวมรอยแทนที่หลินหว่าน แย่งตัวเซียวจิ่งสือ ยังเข้าใจว่าเธอต้องการใช้ประโยชน์จากความดังของหลินหว่าน ทำให้ชื่อเสียงของหลินหว่านเสียหาย

พอเห็นข่าวนี้ แฟนคลับของหลินหว่านก็ยิ่งโกรธมากเข้าไปอีก ยิ่งพอมีอี้อวิ๋นฉังคอยจุดไฟให้ลมเข้าอีก พวกเขาจึงแชร์ข่าวนี้ลงในเวยปั๋วของตัวเอง จากนั้นก่นด่าอินเสี่ยวเสี่ยวบนเวยปั๋ว

[ไปทำหน้า ยอมเอาตัวเข้าแลก ไม่รู้ว่าอินเสี่ยวเสี่ยวมีอะไรที่ทำไม่ได้อีกเพื่อความโด่งดัง! ]

[ใช่เลย แถมยังเป็นตาแก่หัวล้านอีก ช่างกินลงไปได้นะอินเสี่ยวเสี่ยว! ]

[ขอร้องล่ะ อินเสี่ยวเสี่ยว ต่อไปอย่าทำเรื่องน่าขายหน้าแบบนี้อีกเลย คนที่เขาไม่รู้จะเข้าใจผิดได้ว่าเป็นหลินหว่านของพวกเรานะ! คุณไม่สนชื่อเสียงของตัวเองก็ช่าง แต่พลอยทำให้ชื่อเสียงหว่านหว่านของพวกเราต้องเสียไปด้วยจะทำยังไงล่ะ? ]

……

ภายใต้การผลักและดันของอี้อวิ๋นฉังและเหล่าแฟนคลับของเธอ แฮชแท็ก ‘อินเสี่ยวเสี่ยวยอมเอาตัวเข้าแลก’ จึงได้ขึ้นแท่นข่าวฮอตของเวยปั๋วในเวลาอันรวดเร็ว เซียวจิ่งสือที่หยิบมือถือขึ้นมาตามข่าวเวยปั๋วก็เห็นเข้าจนได้

“บ้าเอ้ย!” เซียวจิ่งสือเห็นข่าวกับภาพถ่ายก็โมโหมาก แต่เขาไม่ได้โกรธที่อินเสี่ยวเสี่ยวยอมเอาตัวเข้าแลก เพราะเขาไม่เชื่อว่าอินเสี่ยวเสี่ยวจะทำเรื่องแบบนั้น ปฏิกิริยาแรกของเขาก็คืออินเสี่ยวเสี่ยวถูกคนให้ร้ายอีกแล้ว!

เซียวจิ่งสือรีบให้เลขาเข้ามาหา ให้เขาไปหาช่างเทคนิคมา ใช้สัญญาณมือถือของอินเสี่ยวเสี่ยวค้นหาตำแหน่งว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน

แต่การหาตำแหน่งบนมือถือก็ต้องการเวลา เซียวจิ่งสือพอคิดว่าอินเสี่ยวเสี่ยวอาจกำลังประสบกับเรื่องที่เลวร้าย เขาก็ทนรอต่อไปไม่ได้อีกแม้แต่วินาทีเดียว

เซียวจิ่งสือหยิบมือถือขึ้นอีก จากการขยายภาพถ่ายหลายใบนั้น เขาพบว่าแบ็กกราวน์ด้านหลังของภาพถ่ายเป็นโรงแรมแห่งหนึ่ง โรงแรมนี้เขาเคยไปมาก่อน เซียวจิ่งสือจึงรู้ตำแหน่งที่ตั้งของโรงแรมดี

พอเจอแบบนี้แล้ว เซียวจิ่งสือก็คว้าเสื้อนอกแทบจะพุ่งออกไปจากบริษัท แค่ทิ้งคำพูดไว้ประโยคหนึ่ง “พอหาตำแหน่งของเสี่ยวเสี่ยวได้แล้วรีบโทรบอกผมทันที!”

“ครับ ท่านประธานเซียว” เลขารับคำอย่างนอบน้อม แม้จะไม่รู้ว่าเซียวจิ่งสือไปที่ไหน แต่เขายังเฝ้าดูให้ช่างเทคนิคค้นหาตำแหน่งจากมือถือของอินเสี่ยวเสี่ยวต่อไป

เซียวจิ่งสือบึ่งรถมาถึงโรงแรมที่ปรากฏบนรูปถ่าย งานเลี้ยงสังสรรค์ยังคงดำเนินไป ตอนเซียวจิ่งสือเข้าไปก็ไม่สนใจสายตาผู้คน ออกค้นหาเงาร่างของอินเสี่ยวเสี่ยวราวกับเป็นบ้าไปแล้ว แต่เขาหาทุกซอกทุกมุมแล้ว แม้แต่เงาของอินเสี่ยวเสี่ยวก็ไม่เจอ

เซียวจิ่งสือทั้งโมโหทั้งว้าวุ่นใจ เขาคว้าคนที่ด้านข้างคนหนึ่งขึ้นมา เค้นถามอย่างฉุนเฉียวว่า “วันนี้คุณอยู่นี่เห็นอินเสี่ยวเสี่ยวไหม?”

ด้วยความบังเอิญอย่างยิ่ง คนคนนี้ก็คือหนึ่งในสองของผู้กำกับที่หลินจิ้งพาอินเสี่ยวเสี่ยวมาทักทาย…ผู้กำกับเจ้าผิง เขาเห็นท่าทางเซียวจิ่งสือโกรธจัด ก็สร่างเมาไปกว่าครึ่ง พูดติดอ่างออกมาว่า “ท…ท่านประธานเซียว? ทำไมคุณมาที่นี่?”

“คุณเห็นอินเสี่ยวเสี่ยวรึเปล่ากันแน่?” เซียวจิ่งสือสะกดความโมโหไว้ ถามอีกครั้ง

คืนนี้เจ้าผิงเอาแต่เมาหัวราน้ำอยู่ในงานเลี้ยง จึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขานึกอยู่ตั้งนานจึงนึกขึ้นมาได้ว่าก่อนหน้านี้เขาเห็นอินเสี่ยวเสี่ยวมาก่อนจริงๆ

“อินเสี่ยวเสี่ยว…อ้อ ผมนึกออกแล้ว ประธานเซียว วันนี้เธอถูกหลินจิ้งพามาไม่ใช่เหรอ? หลินจิ้งให้เธอมาชวนผมดื่ม เธอไม่ยอม ตอนหลังไม่รู้ว่าถูกหลินจิ้งพาไปไหนแล้ว…” เขาพูดกับเซียวจิ่งสือด้วยสำเนียงลิ้นคับปากอย่างคนเมา

“คุณว่าไงนะ? ใครคือหลินจิ้ง?” เซียวจิ่งสือได้ฟังก็ถามอีก

“หลินจิ้ง…หลินจิ้งเป็นพนักงานของบริษัทภาพยนตร์เชียนอวี่เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ เธอยังบอกว่า…เธอเป็นผู้จัดการส่วนตัวของอินเสี่ยวเสี่ยวด้วย” เจ้าผิงตอบเสียงสั่น อันที่จริง หลินจิ้งมักจะแนะนำพวกดาราสาวในวงการที่ไม่ค่อยดังนักแต่อยากหาทางลัดไต่เต้าขึ้นไปให้กับพวกเขา เพียงแต่ตอนนี้เขาไม่กล้าพูดออกมาเท่านั้น

เซียวจิ่งสือพอฟังก็ชกหมัดเข้ากับกำแพงที่ข้างตัวเจ้าผิง แล้วถามอีกว่า “งั้นคุณรู้วิธีติดต่อเธอไหม?”

“ร…รู้รู้ครับ ท่านประธานเซียว” จากนั้น เจ้าผิงก็หาวิธีติดต่อหลินจิ้งทุกช่องทางที่เขามีอยู่เอาให้เซียวจิ่งสือไปทั้งหมด

หลินจิ้งออกมาจากห้องที่หวังจงไห่กับอินเสี่ยวเสี่ยวอยู่ด้วยกันแล้ว ก็กลับเข้าบ้าน เธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จออกมาก็เห็นว่ามือถือของเธอมีสายที่ไม่ได้รับมากมายหลายสาย จากนั้นตามมาด้วยเสียงเรียกของสายเข้าดังขึ้น พร้อมกับเสียงกริ่งประตูบ้านดังขึ้นพอดี

หลินจิ้งรับสาย ขณะเดียวกันก็ออกไปเปิดประตู แต่คิดไม่ถึงว่าจะได้เห็นคนที่เธอคิดไม่ถึงมาก่อน

พอหลินจิ้งเปิดประตู เซียวจิ่งสือก็วางสาย ถามหลินจิ้งเสียงเย็นเฉียบว่า “อินเสี่ยวเสี่ยวตอนนี้อยู่ที่ไหน?”

“ท…ท่านประธานเซียว?” หลินจิ้งเห็นเซียวจิ่งสือมาปรากฏตัวที่นี่ตอนนี้ ก็รู้สึกเหลือเชื่อ แต่พอเห็นแบบนี้แล้ว เธอคิดดูสักครู่ก็เข้าใจได้ว่าเซียวจิ่งสือมาเพื่อตามหาอินเสี่ยวเสี่ยว ทั้งโทรหาเธอทั้งมาหาถึงที่เลยทีเดียว

“ผมจะถามอีกครั้ง อินเสี่ยวเสี่ยวตอนนี้อยู่ที่ไหน? คุณพาเธอไปไหนแล้ว?” เซียวจิ่งสือถามหลินจิ้งอีกครั้งอย่างร้อนใจและฉุนเฉียว

“ท่านประธานเซียวคะ อินเสี่ยวเสี่ยวเธอ…เธออยู่กับหวังจงไห่” เมื่อต้องเผชิญกับโทสะของเซียวจิ่งสือ หลินจิ้งนึกถึงตัวเองที่ส่งตัวอินเสี่ยวเสี่ยวไปหาหวังจงไห่ด้วยตัวเอง รู้สึกทั้งหวาดกลัวและเสียดาย เธอรีบบอกชื่อของหวังจงไห่ออกมา

“เมื่อตอนค่ำ คุณอินเธอไปพบหวังจงไห่กับฉันเพื่อติดต่อเรื่องบทหนังเรื่องหนึ่ง จากนั้นเธอก็ถูกรั้งตัวไว้ ตอนฉันออกมา หวังจงไห่ดูเหมือนจะคะยั้นคะยอให้อินเสี่ยวเสี่ยวดื่มเหล้าตลอด…”

พอเห็นสีหน้าของเซียวจิ่งสือที่อึมครึมดำมืดขึ้นทุกที เสียงของหลินจิ้งก็ยิ่งเบาหวิว…