ตอนที่ลี่จุนถิงเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาสร่างเมาไปกว่าครึ่งแล้ว เจียงหยุนเอ๋อนอนอยู่ในผ้าห่ม พิงหัวเตียง อ่านหนังสือ
หลังจากได้ยินเสียง เจียงหยุนเอ๋อเงยหน้าขึ้นมองเขา จากนั้นชี้ไปยังแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วพูดว่า：
“คุณรีบดื่มซุปสร่างเมาเถอะค่ะ ฉันให้ป้าเฉินต้มให้คุณโดยเฉพาะ”
ลี่จุนถิงยกแก้วน้ำขึ้น ดื่มซุปสร่างเมาจนหมดแก้วในคราวเดียว จากนั้นซุกตัวเข้าไปอยู่ในผ้าห่ม ดึงตัวเจียงหยุนเอ๋อเข้ามากอด ให้เธอนอนอ่านหนังสืออยู่ในอ้อมกอดของเขา
เจียงหยุนเอ๋อขยับตัวเล็กน้อย ปรับท่าที่ตนสบายที่สุด แล้วอ่านหนังสือต่อ
“หยุนเอ๋อ คุณเคยเสียใจหลังจากคบกับผมไหมครับ”
“ไม่ค่ะ ทำไมจู่ๆ คุณถึงถามฉันแบบนี้”
เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกว่าอารมณ์ของลี่จุนถิงไม่ปกติเท่าไหร่ วางหนังสือลง อยากจะหันกลับไปมอง
แต่ลี่จุนถิงเอาหน้ามาวางไว้ตรงแขนของเธอ แทนทั้งสองข้างโอบกอดเธอแน่น ทำให้เจียงหยุนเอ๋อไม่สามารถขยับตัวได้ เจียงหยุนเอ๋อรู้ดีว่าลี่จุนถิงอาจจะไม่อยากให้ตนเห็นสีหน้าของเขาในตอนนี้ เธอจึงไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด
“ผมไม่เป็นอะไรครับ เมื่อก่อนผมเคยรับปากว่าจะจัดงานแต่งงานให้คุณอย่างยิ่งใหญ่ แต่งานแต่งงานของเรากลับจัดขึ้นในสถานการณ์แบบนั้น งานแต่งงานนั้นไม่ใช่แบบที่คุณชอบเลยสักนิด”
“ผมรู้สึกผิดกับคุณมาก เราจัดงานแต่งงานใหม่ดีไหมครับ คุณอยากได้แบบไหนผมทำให้คุณได้ทุกอย่าง”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันชอบงานแต่งงานในตอนนั้นนะคะ อีกอย่างฉันรู้สึกมีความสุขกับชีวิตในตอนนี้มาก มีคุณ มีถวนจื่อ มีเสี่ยวกุ่นกุ่น และยังมีแม่กับพวกพี่สาว ฉันคิดว่าแบบนี้ก็โอเคแล้วค่ะ”
เจียงหยุนเอ๋อยื่นมือไปตีแขนของลี่จุนถิง บอกกับเขาด้วยความจริงใจ
หลังจากลี่จุนถิงฟังสิ่งที่เธอพูด เขากอดเจียงหยุนเอ๋อแน่นยิ่งขึ้น ราวกับจะฝังเธอเข้าไปในสายเลือด
แขนทั้งสองข้างพันธนาการจนเธอรู้สึกเจ็บเล็กน้อย เจียงหยุนเอ๋อพูดขึ้นอย่างหักห้ามไม่ได้ ：”ฉันเจ็บไปหมดแล้วค่ะ”
เมื่อได้ฟัง ลี่จุนถิงคลายกอดเล็กน้อย แต่ยังคงกอดเธอแน่น
เจียงหยุนเอ๋อทนไม่ได้ที่ลี่จุนถิงติดหนึบแบบนี้ เธอดีดดิ้นในอ้อมกอดของเขา：“จุนถิง คุณปล่อยฉันก่อนค่ะ ดึกมากแล้ว เราควรนอนได้แล้วค่ะ”
โดยไม่รู้เลยว่า เหตุเพราะทั้งสองแนบชิดกัน การดีดดิ้นของเธอทำให้ลี่จุนถิงที่ระยะนี้ไม่ได้ออกรบมานานมีปฏิกิริยาขึ้นมาทันที
“คุณอย่าขยับ ผมกลัวว่าผมจะทนไม่ได้” ลี่จุนถิงกอดเธอแน่นขึ้นอย่างห้ามใจไม่ได้ “เดิมทีคืนนี้ผมคิดจะปล่อยคุณไป แต่ถ้าคุณยังขยับอีก ผมควบคุมตนเองไม่ได้จริงๆ แล้วนะครับ”
ลี่จุนถิงดมกลิ่นหอมอ่อนๆ บนตัวเธอ เสียงทุ้มต่ำนั้นแหบพร่า ประกายแวววับในดวงตาก็มืดหม่นลง
เจียงหยุนเอ๋อตัวแข็งทื่อ บริเวณเอวถูกของบางอย่างตั้งขึ้นมา เธอสัมผัสได้ทันที ตัวแข็งทื่อไม่ขยับเขยื้อน
ทว่าลี่จุนถิงกลับอดทนด้วยความยากลำบาก ถึงแม้เจียงหยุนเอ๋อจะไม่ได้ขยับตัวแล้ว
อยู่อย่างนี้พักหนึ่ง ลี่จุนถิงคลายอ้อมกอดที่กอดเจียงหยุนเอ๋อเอาไว้ ให้เธอเผชิญหน้ากับตน ลี่จุนถิงเห็นเงาของตนเอง ในดวงตาสีดำแวววับของเธอ มันชัดเจนมาก
ลี่จุนถิงชอบที่จะเห็นเงาของตนเองในดวงตาของเธอ โดยเฉพาะตอนที่เพลิงราคะกำลังลุกไหม้ เขาชอบมองตาเธอที่สุด ตอนที่ดวงตาของเธอ สะท้อนเงาของเขา ทำให้ภายในใจของเขารู้สึกอิ่มเอม
แรงเสน่หาภายในใจของลี่จุนถิงโหมกระหน่ำ หลังจากรุ่มร้อนในระยะเวลาสั้นๆ ก็หลอมละลายมีน้ำรินไหลลงมา ปะทุออกมาไม่หยุด รินไหลทั่วร่างกาย และทั่วเส้นลมปราณทั้งแปด
เขารู้สึกมีความสุข มีความสุขมาก เธอมองเขาแบบนี้ แม้ว่าตอนนี้เอาโลกทั้งใบมาแลก เขาก็ไม่มีวันแลกเด็ดขาด
ลี่จุนถิงก้มหน้าลงอย่างยากจะยับยั้งชั่งใจ ริมฝีปากบางประทับลงบนริมฝีปากของเธอ จูบพลิกไปมา……
จูบนี้อบอุ่นอย่างมาก ขณะที่เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกว่าตนกำลังจะละลาย เสื้อของเธอถูกมือใหญ่ที่ร้อนรุ่มเลิกขึ้นมา
“หยุนเอ๋อร์ คุณทำให้ผมหลงใหลจริงๆ”
ครู่หนึ่ง ใบหน้าของเจียงหยุนเอ๋อแดงด้วยความเขินอายเพราะเสียงทุ้มต่ำของลี่จุนถิง ใบหูที่ขาวราวกับหยกแปรเปลี่ยนเป็นสีชมพู
ลี่จุนถิงหายใจหอบถี่ ภายใต้การยั่วยวนของเจียงหยุนเอ๋อ สติของเขาปลิวไปไกลทันที ไม่รู้ว่าล่องลอยไปที่ไหนแล้ว
ความรัก เป็นตราประทับที่งดงามที่สุด
เพราะมีความรัก จึงมีความปรารถนา นับจากนี้ทั้งสองไม่อาจแยกจากกัน
หลังจากบรรเลงเพลงรักด้วยกันเสร็จ เจียงหยุนเอ๋อผล็อยหลับไป เธอนอนหลับสนิท ลี่จุนถิงมองใบหน้าที่หลับสนิทของเจียงเอ๋อ หัวเราะอย่างไม่มีเสียง
ลี่จุนถิงช้อนตัวเจียงหยุนเอ๋อขึ้นมาเบาๆ เดินเข้าไปในห้องน้ำ เปิดน้ำ หยกน้ำมันกุหลาบลงไปสองหยด แล้วอุ้มเธอลงไป
หลังจากอาบน้ำให้เธอเสร็จ เจียงหยุนเอ๋อยังคงไม่ตื่น ระหว่างนั้นเธอเพียงแค่ร้องครางเล็กน้อย
ลี่จุนถิงพันผ้าเช็ดตัวให้เจียงหยุนเอ๋อ ช้อนตัวเธอขึ้นมาอีกครั้ง วางเธอลงบนโซฟาก่อน จากนั้นเปลี่ยนผ้าปูเตียงด้วยตนเอง แล้วอุ้มเจียงหยุนเอ๋ออีกครั้ง
ระหว่างนี้ เจียงหยุนเอ๋อหลับสนิท เป็นเพราะทักษะการนวดตอนอาบน้ำให้เธอของลี่จุนถิง ทำทั้งหมดด้วยความเบามือ ดังนั้นถึงจึงไม่ตื่น
ลี่จุนถิงวางเจียงหยุนเอ๋อไว้บนเตียง วางศีรษะไว้ตรงด้านนอก ห้อยผมของเธอไว้ตรงข้างเตียง หยิบผ้าขนหนูผืนใหญ่ที่อยู่ข้างๆ ช่วยเจียงหยุนเอ๋อเช็ดผม
ทั้งหมดนี้ลี่จุนถิงทำด้วยความละเมียดละไม มือเบามาก ราวกับเจียงหยุนเอ๋อเป็นเครื่องลายครามที่แตกง่าย ต้องระมัดระวังอย่างมาก
หลังจากเช็ดผมเสร็จ ลี่จุนถิงจัดท่านอนให้เจียงหยุนเอ๋อ ตัวเขาเองก็ซุกเข้าไปในผ้าห่ม กอดเธอแล้วนอนหลับไป
