บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ

บทที่ 268 ข้าไม่มีทางให้เจ้าระเบิดตัวเอง

เหอซ่านไปดูด้วยตนเองทันที แน่นอนว่าคลังสมบัติที่สวีฉี่ยู่นดูแลอยู่นั้นถูกย้ายออกจนว่างเปล่า เหลือเพียงหีบเปล่าเต็มพื้น

เหอซ่านกลับมารายงาน คุกเข่าลงต่อหน้าจูนจิ่ว สีหน้าน้ำเสียงที่รู้สึกผิดมาก “แม่นาย ของถูกเทียงฉิวเอาไปหมดแล้ว!”

“อย่าโทษตัวเอง พวกเขาเอาไปแต่ยังต้องการจับจูนหยูนเสวี่ย ซึ่งก็แสดงว่าคลังสมบัตินั้นไม่มีของที่พวกเขาต้องการ คลังสมบัติที่เหลืออีกสองที่ล่ะ?” จูนจิ่วถาม

“ข้าติดต่อโจ๋วชิวแล้ว จะขนส่งสมบัติทั้งหมดไปยังสำนักเทียนอู่จงในไม่ช้า!”

จูนจิ่ว: “นอกจากคลังสมบัติสองนี้ ของในมือจูนหยูนเสวี่ยอยู่ที่ใด?”

เหอซ่านตอบ: “อยู่ที่เจี้ยงจงโจ๋วชิวกำลังคิดหาวิธีขนมาให้หมด แต่หลังจากที่เจ้าสำนักเจี้ยงจงรู้ว่าโจ๋วชิวคือกองทัพเย่สิง ก็เอาแต่คอยจับจ้องโจ๋วชิว เขาอยู่ที่เจี้ยงจงลงมือได้ยาก เกรงว่าจะใช้เวลาสักพัก”

การแข่งขันทั้งห้าสำนักกลายเป็นการสังหารหมู่!

สองในสามของผู้ชมในลานฝึกวิทยายุทธเฉียนคุนตายอย่างอนาถ สาวกที่เข้าร่วมการแข่งขันยกเว้นผู้ที่หลบหนีไปพร้อมกับจูนจิ่ว คนอื่นๆ ถูกฆ่าตายหมด! หนึ่งถึงสองร้อยคนที่เข้าสู่การแข่งขัน ออกมาไม่เกินยี่สิบคน ช่างน่าเศร้า!

พวกเขาถ้าไม่เป็นผู้อาวุโสของอู่จง ไม่ก็เป็นสาวกหัวกะทิ ไม่ก็เป็นบุคคลมีอำนาจสูงในสิบประเทศ พวกเขาไม่กล้าขอคำอธิบายจากเทียงฉิวผู้ทรงอำนาจและน่ากลัว

พูดถึงตรงนี้ ทุกคนทั่วทั้งสำนักเทียนอู่จงโกรธมาก!

การตายพวกเขาเกี่ยวข้องบ้าอะไรกับสำนักเทียนอู่จง เป็นเทียงฉิวที่ฟาดฟันมีดฆ่าพวกเขา ในท้ายที่สุดอาจารย์อาสำนักเทียนอู่จงของเขาที่ช่วยพวกเขา ไม่ขอบคุณก็แล้วไป ยังหันหัวกลับมาแว้งกัดพวกเขาอีก ให้พวกเขาชดใช้? เป็นหมาป่าตาขาวทั้งนั้น!

จูนจิ่วรู้ถึงความยากลำบากของโจ๋วชิวในขณะนี้ นางพูดขึ้น: “ของส่วนของจูนหยูนเสวี่ย ข้าไปเอาเอง”

“ไม่ได้เด็ดขาด! เจี้ยนจงต้องการที่จะฆ่าแม่นาย แม่นายทำไมท่านถึงยังต้องไปเอง? ถูกเจี้ยนจงพบเข้า ต้องแย่แน่!” เหอซ่านตกใจ รีบหยุดจูนจิ่ว

แต่จูนจิ่วตัดสินใจแล้ว ก็จะไม่เปลี่ยนอีก ตอนนี้นางตามหลังเทียงฉิวก้าวใหญ่ ก็คือไม่รู้ว่าเทียงฉิวต้องการอะไร! ทางเดียวคือนางค้นพบก่อน ถึงจะสามารถกลับมาได้และบรรลุความสมดุล จูนจิ่วมีสัญชาตญาณว่า สมบัติชิ้นนี้มีความสำคัญมาก!

เทียงฉิวรู้สถานะของโจ๋วชิวและเหอซ่าน ต้องคอยจับจ้องพวกเขาแน่นอน อยู่ที่สำนักเทียนอู่จง เทียงฉิวยังคงไม่กล้าเข้ามาอีกในตอนนี้ แต่โจ๋วชิวต้องถูกล้อมรอบไปด้วยคนที่แฝงตัวและสายลับ

ให้เขานำในส่วนของจูนหยูนเสวี่ยมา อันตรายมาก! ทางเดียวคือนางไปเอาด้วยตนเอง

เหอซ่านไม่สามารถเกลี้ยกล่อมจูนจิ่วได้ ทำได้เพียงตามชิงหยู่มา และชิงหยู่เพิ่งมาถึง ยังไม่ทันได้พูดอะไรสักคำ ก็ถูกจูนจิ่วพาไปแล้ว จูนจิ่วพูด: “ศิษย์พี่ท่านมากับข้า”

“ได้ ไปที่ใด?”

คนสองยืนอยู่หน้าต้นน้ำน้ำพุภูเขา จูนจิ่วพูดขึ้น: “น้ำดื่มทั้งหมดของสำนักเทียนอู่จงตักมาจากที่นี่ ใช่หรือไม่?”

“ใช่ นอกจากที่นี่ยังมีน้ำพุภูเขาอื่นๆ อีกสิบกว่าแห่ง น้ำพุภูเขาหวานและสดชื่น พวกเราก็ดื่มสิ่งนี้ ศิษย์น้องจู่ๆ เจ้าถามสิ่งนี้เพื่ออะไร?” ชิงหยู่รู้สึกประหลาดใจและสับสน

ต่อให้จูนจิ่วเบี่ยงเบนประเด็น ไม่ให้เขาเกลี้ยกล่อม ก็ควรมีเนื้อหาที่ดึงดูดมากขึ้นด้วย ให้เขามาดูต้นน้ำน้ำพุภูเขาทำไม? ในไม่ช้า ชิงหยู่ก็เข้าใจความหมายของจูนจิ่ว

เขาเห็นนางหยิบขวดแจกันใบหนึ่งออกมา เทเปลือกบางๆ ขนาดเท่าหัวแม่มือข้างนอกปิดด้วยหยกชั้นหนึ่ง จูนจิ่วปล่อยมือ ปล่อยให้ยาที่แปลกและพิเศษนี้ตกลงไปที่ต้นน้ำน้ำพุภูเขา ความคิดแรกที่ฉายผ่านจิตใจของชิงหยู่ ก็คือวางยาพิษ

ทันใดนั้น ชิงหยู่ถ่มน้ำลายใส่ตัวเองอย่างรุนแรง ศิษย์น้องจะวางยาได้อย่างไร บ้าบอคอแตกคิดอะไรอยู่? ชิงหยู่เงยหน้ามองไปที่จูนจิ่ว รอนางตอบ

“ศิษย์พี่รู้จักหยกทิพย์หรือไม่”

“รู้”

“สิ่งนี้คือการกลายพันธุ์ของหยกทิพย์——หยู่จ่ง น้ำหยกทิพย์ที่ผลิตขึ้น ข้าใช้สิบหยดเพื่อกลั่นตัวเป็นเม็ดยา เพิ่มประสิทธิผลเป็นสองเท่า

เริ่มตั้งแต่วันนี้ ทั่วทั้งสำนักเทียนอู่จงก็ดื่มใช้น้ำปากจากน้ำพุภูเขานี้ทั้งหมด ศิษย์พี่ท่านว่าดีหรือไม่?” จูนจิ่วเงยหน้ามองไปที่ชิงหยู่

ชิงหยู่ตะลึงไปแล้ว

ตั้งแต่การแข่งขันทั้งห้าสำนัก เป็นเรื่องยากสำหรับชิงหยู่ที่จะรักษารูปลักษณ์ที่เกเร เมามายทำอะไรตามอำเภอใจของตัวเองในอดีต เขาเป็นเจ้าสำนักของสำนักเทียนอู่จง เขาจะต้องเป็นเสาหลัก ปกป้องศิษย์น้อง!

แต่เมื่อเขาเห็นจูนจิ่ว ถ้าไม่ใช่เป็นกังวลก็คือถูกจูนจิ่วทำให้ตกตะลึง โดยเฉพาะตอนนี้!

ชิงหยู่เปิดปาก: “ศิษย์น้องเจ้าบอกว่า สิ่งนี้คือน้ำหยกทิพย์?”

จูนจิ่ว: “ใช่แล้ว ถึงเวลาแล้วที่สำนักเทียนอู่จงต้องเพิ่งความแข็งแกร่งให้สูงขึ้น พวกเขาคิดว่าเราได้รับบาดเจ็บสาหัสจากภัยพิบัติครั้งนี้ คิดว่าใครๆ ก็จะสามารถตะครุบและกัดได้ งั้นเราก็ให้พวกเขาได้เห็น เทียนอู่จงของข้าเป็นฝูงหมาป่า มีเพียงยิ่งผิดหวังมากก็ยิ่งกล้าหาญมากขึ้น โหดร้ายและมีอำนาจมากขึ้น จะไม่มีช่วงเวลาแห่งความอ่อนแอ”

เมื่อฟังสิ่งที่ จูนจิ่วพูด ชิงหยู่รู้สึกเพียงเลือดเดือดพลุ่งพล่าน จิตวิญญาณการต่อสู้ก็รุนแรง

เขาคนดีแห่งสำนักเทียนอู่จงได้รับเกียรติให้ตายในสนามรบ จะไม่มีวันยอมถอย ศิษย์น้องเปรียบเทียบได้ถูก พวกเขาเป็นฝูงหมาป่า คิดจะฉีกกัดเนื้อบนตัวพวกเขางั้นหรือ? พวกเขาจะกัดพวกเขาตายก่อน

จูนจิ่วส่งยาหลายขวดให้ชิงหยู่ นางพูดต่อ: “หากดื่มใช้น้ำพุภูเขาแล้ว พลังวิชาจะเพิ่มมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ศิษย์พี่สามารถใช้ยาในขวดนี้ ให้คนละเม็ดเป็นรากฐานที่มั่นคงให้กับพลังวิชาของพวกเขา ยังสามารถสงบอารมณ์ เพื่อไม่ให้ก้าวหน้าอย่างรวดเร็วหมกมุ่นมากจนเกินไป”

“แล้วก็งานประมูลสินค้าใต้ภูเขา หยูนจ้งจิ่นเป็นพันธมิตรกับข้า เพียงแค่สำนักเทียนอู่จงต้องการยา ก็สามารถหาเขาได้” ได้ยินดังนั้น ชิงหยู่ถามกลับ: “แต่เขาหายามาได้มากมายขนาดนั้นเชียวหรือ?”

“วางใจได้ เม็ดยาในมือของหยูนจ้งจิ่น ข้ากลั่นมันทั้งหมด จำนวนนี้เพียงพอสำหรับทั่วสำนักเทียนอู่จงที่จะใช้เป็นเวลาหนึ่งถึงสองปี” จูนจิ่วยกมุมปาก นางกลั่นยาไม่เพียงแต่เป็นยาที่มีคุณภาพเท่านั้น นางยังรวดเร็ว ผลผลิตสูง! สิ่งที่นางมีมาหที่สุดก็คือยา

ขณะนี้ชิงหยู่มองจูนจิ่ว เหลือเพียงประโยคเดียวในใจ ศิษย์น้องยอดเยี่ยมมากจริงๆ!

ดังนั้นชิงหยู่จำปากน้ำพุภูเขาไว้ นำขวดยาไปอย่างมีความสุขเพื่อเตรียมตัวที่จะแจ้งให้กับสำนักเทียนอู่จง เมื่อหันจากไปเขาก็ลืมจุดประสงค์ของการมาหาจูนจิ่วไปเสียสนิท เมื่อเขานึกขึ้นได้ จูนจิ่วได้ออกเดินทางไปแล้ว

สำนักเทียนอู่จงกำลังถูกจับตามองโดยผู้คนนับไม่ถ้วนในขณะนี้ จูนจิ่วไม่สามารถจากไปด้วยวิธีของสำนักเทียนอู่จงได้ นางนั่งรถม้าของงานประมูล ซ่อนตัวตนและเบาะแส

แต่จูนจิ่วคิดไม่ถึง เห็นคนอื่นอีกสองคนตอนที่นางไปงานประมูล หวางฉี่อ๋างและจูนเสี่ยวเหล่ย! จูนเสี่ยวเหล่ยได้ยินมาว่าชางไห่จงจะจัดการกับสำนักเทียนอู่จงและจูนจิ่ว ถอนตัวออกจากสำนักทันทีไม่กลับไปแล้ว นางเป็นคนของจูนจิ่ว แน่นอนว่าต้องปกป้องพี่จิ่วของนาง

จูนจิ่วมองทั้งสองอย่างหมดหนทาง “ศิษย์พี่ให้พวกเจ้ามาหรือ?”

“อาจารย์อา ท่านพาเราไปด้วยเถิด ข้าสามารถขี่รถม้าทำเบ็ดเตล็ดได้” หวางฉี่อ๋างรีบพูด

จูนเสี่ยวเหล่ยเดินมา มองไปที่จูนจิ่วน้ำตาคลอเบ้า “พี่จิ่วพวกเราสามารถช่วยได้! แม้ว่าความสามารถของพวกเราจะไม่แข็งแกร่งพอ แต่ถ้าพี่จิ่วตกอยู่ในอันตราย เราสามารถระเบิดตัวเองได้ ให้พี่จิ่วจากไปอย่างปลอดภัย!”

คำว่าระเบิดตัวเองโพล่งออกมาจากปาก ใบหน้าเล็กอันอ่อนเยาว์จูนเสี่ยวเหล่ยดูไม่กลัว มีเพียงมุ่งมั่น เมื่อมองหวางฉี่อ๋างอีกครั้งพยักหน้าอย่างแรง

ทันใดนั้นจูนจิ่วมีความซับซ้อนมากมายในใจ ดวงตาของนางลึกขึ้นเล็กน้อย พูดอย่างเคร่งขรึม: “ข้าไม่มีทางให้พวกเจ้าระเบิดตัวเอง