บทที่283 จดหมายท้าต่อสู้
นอกประตูตันจง เฟิ่งเซียวยืนอยู่บนแท่นสูงที่สร้างขึ้นใหม่ ล้อมรอบด้วยคนหลายร้อยคน สาวกตันจงแอบเปลี่ยนเสื้อผ้า แสร้งทำเป็นมุงและแอบถามคนอื่นอย่างเงียบๆ “นี่พวกเจ้ากำลังทำอะไร?”
“ทำอะไร? ผู้นี้คือไท่ซ่างฮ่องเฟิ่งเซียวแห่งแคว้นเทียนโจ้ง เขากำลังจะสาธิตให้พวกเราดูว่ายาของตันจงดี หรือว่ายาของหมอเทวดาจูนจิ่วดีด้วยตนเอง”
“แน่นอนว่าต้องเป็นยาของหมอเทวดาจูนจิ่วดี!” มีคนพูดแทรกตอบ พูดต่อ: “เมื่อก่อนข้าซื้อเฉพาะยาของตันจง แต่ตั้งแต่เห็นยาของหมอเทวดาจูนจิ่ว ตันจงนับว่าเป็นอะไร?”
“ใช่แล้ว!”
ตันจงของเขาเป็นสำนักใหญ่ที่มีชื่อเสียงมานานหลายร้อยปี เป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของนักกลั่นยา ก็แค่หมอเทวดาจูนจิ่วนั่งเด็กนี่ เพียงคนเดียว จะดีกว่าตันจงของพวกเขาได้อย่างไร? เป็นไปไม่ได้! ดูเฟิ่งเซียวกำลังหยิบยาออกมาบนแท่นสูง สาวกจ้องตรงไปที่ทันที
เมื่อเฟิ่งเซียวพูดขึ้นดึงดูดความสนใจของทุกคนทันที เฟิ่งเซียว: “ทุกคนทางด้านซ้ายนี้ทำขึ้นโดยตันจง ทางขวานี่เป็นยาของหมอเทวดาจูนจิ่ว ผลลัพธ์นั้น ก็คือช่วยให้นักจิตฟื้นพลังทิพย์โดยเร็ว ตอนนี้เรามาเปรียบเทียบกัน!”
เฟิ่งเซียวไม่เรียกคนของตัวเองมาสาธิต เขากวาดมองไปรอบๆ ในฝูงชน จับหนวดพูดขึ้นอย่างภูมิใจ: “เพื่อความยุติธรรม เพื่อที่จะไม่มีใครบอกว่าเรากุเรื่องสร้างภาพหลอกลวง ไม่ทราบว่ามีผู้ใดยินดีที่จะมาลอง?”
“ข้าเอง!”
“ข้าด้วย!” คนสองคนพลิกตัวกระโดดขึ้นไปบนแท่นสูง กระตือรือร้นที่จะลอง
ถ้าเป็นเมื่อก่อนใครยินดีลองยา? แต่นี่อันหนึ่งเป็นของตันจง อีกอันเป็นของหมอเทวดาจูนจิ่ว ใครๆ ก็อยากรู้ อันไหนดีกว่ากัน?
เฟิ่งเซียวเชิญทั้งสองประลองด้วยมือเดียว ต้องใช้พลังทิพย์ทั้งหมดก่อนถึงจะสามารถเปรียบเทียบผลลัพธ์ของยาได้มากขึ้น ชายกำยำทั้งสองเมื่อได้ยินว่าจะได้ประลองกับนักจิตชั้นที่เจ็ด ดีใจมาก ร้องตะโกนและพุ่งเข้ามา หลังจากใช้พลังทิพย์หมดแล้ว กินยาและนั่งสมาธิต่อหน้าทุกคน
เวลาค่อยๆ ผ่านไป ทุกคนจดจ่อจ้องทั้งสองบนแท่นสูง สาวกของตันจงกระวนกระวายจนเหงื่อที่หน้าผากไหลออกมา
บนรถม้านอกบนแท่นสูง หยูนจ้งจิ่นเปิดม่านเหลือบมอง แล้ววางลง เขาพูดขึ้น: “นักเล่าเรื่องของสิบอาณาจักรก็อยู่ ณ สถานที่แห่งนี้หรือ?”
“ใช่ อยู่ทั้งหมด”
“ดี ให้พวกเขาดูให้ดี แล้วพากลับไปสิบอาณาจักร ข้าจะให้การแข่งในวันนี้ กระจายไปทั่วห้าสำนักสิบอาณาจักรภายในสามวัน ข้าจะให้ทุกคนในโลกรู้ แข่งยากับแม่นางจูนจิ่ว ตันจงไม่คู่ควรเลย!” หยูนจ้งจิ่นยกมุมปาก
ตันจงเก่งมากหรือ?
อยู่ตรงหน้าจูนจิ่วมีเพียงถูกตบหน้าเท่านั้น
หลังจากนั้น หยูนจ้งจิ่นก็ได้ยินเสียงอุทานจากด้านนอกรถม้า ชายกำยำที่กินยาของจูนจิ่ว เต็มไปด้วยพลัง ลุกขึ้นซ้อมชกตามกระบวนท่ายกหนึ่งตั้งนานแล้ว เขาไม่เพียงฟื้นพลังทิพย์อย่างเต็มที่ เหมือนจะมีความพัฒนาเล็กน้อยอีกด้วย
แล้วมองไปที่ชายกำยำที่กินยาของตันจง จนถึงตอนนี้ก็ยังนั่งสมาธิอยู่ ลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงอุทาน สีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ “ข้าฟื้นพลังทิพย์ได้เพียงหนึ่งในสิบเท่านั้น เจ้าหายดีแล้วหรือ?”
“ถูกต้อง!” ชายกำยำที่ได้รับยาของจูนจิ่วดีใจมาก ต้องรู้ด้วยว่ายาของหมอเทวดาจูนจิ่ว ล้ำค่ามาก มีเงินมากแค่ไหนก็ซื้อไม่ได้ ตอนนี้เขาได้มาหนึ่งเม็ดโดยไม่ต้องจ่าย จะไม่ดีใจได้อย่างไร?
การเปรียบเทียบต่างที่ชัดเจนเช่นนี้ต่อหน้าต่อตาทุกคน คนโง่ยังรู้ว่าควรเลือกใคร
ยิ่งไปกว่านั้น เฟิงเซียวก็โบกแขนเสื้อให้คนหยิบขวดยาจำนวนนับไม่ถ้วนออกมา เขาอกผายไหล่พึ่ง น่าเกรงขาม เฟิ่งเซียว: “เพื่อความเป็นธรรมมากขึ้น ต่อจากนี้ก็มียาที่รู้จักกันดีมากมาย เรามาเทียบกันทีละอัน!”
“ทุกคนที่อยู่ที่นี่สามารถแจ้งชื่อเพื่อทดสอบยาได้ พวกเจ้าวางใจได้ ข้าสาบานด้วยเกียรติของนักจิตชั้นที่เจ็ด ยาเหล่านี้ไม่มีทางทำร้ายร่างกายพวกเจ้า เราไม่แข่งสิ่งอื่นใด แข่งแค่ว่ายาของผู้ใดดีกว่ากัน!”
“ดี!” ทุกคนตื่นเต้นบรรยากาศครึกครื้นมากขึ้น
สาวกตันจงทนดูต่อไปไม่ไหว ตะโกนขึ้นอย่างอดไม่ได้: “แต่ใครจะรู้ว่ายาที่พวกเจ้านำมาเป็นของจริงหรือปลอม? หากว่ายาของตันจง ถูกพวกเจ้าตั้งใจเปลี่ยนเป็นยาปลอมล่ะ?”
เฟิ่งเซียวมองด้วยสายตาที่เฉียบคม จดจ้องไปทันทีสาวกตันจงสั่นสะท้าน หนวดเคราสั่น เฟิ่งเซียวหัวเราะเสียงดัง: “เราไม่ได้อยู่ในพื้นที่ของตันจงหรือ? หากตันจงสงสัย ยินดีต้อนรับพวกเขามาด้วยตนเองได้ตลอดเวลา เรามาเทียบกัน?”
เทียบกัน? นี่เป็นการลงโทษในที่สาธารณะ! สาวกตันจงสำลักจนใบหน้าม่วงช้ำ
ทันใดนั้นก็ได้ยินเฟิ่งเซียวเปลี่ยนเรื่องพูด พิฆาตขึ้นมา เขาพูด: “หมอเทวดาจูนจิ่วเป็นไปตามที่พูด เมื่อใดก็ตามที่สาวกตันจงคนหนึ่งถูกสังหาร ก็จะได้รับยาจากนางหนึ่งเม็ด! ฆ่าตายมากได้มาก ทุกคนอย่าปล่อยโอกาสนี้ไป”
เมื่อพูดจบ ทันใดนั้นก็มีคนกระโจนเข้าหาสาวกตันจง คนหนึ่งเริ่มต้น คนอื่นๆ มีปฏิกิริยาตอบสนองรุมกระโจนเข้าไปเป็นฝูง
จับคนเดียวไม่พอ ผู้คนค่อยๆ มองไปที่บนเขาตันจง และยังมีแอบขึ้นไปบนภูเขา ลักพาตัวหรือฆ่าสาวกตันจงเพื่อแลกยา นักกลั่นยาตันจงที่ผู้คนนับถือบูชา? นับแต่นี้ ไม่มีอีกแล้ว
วันแรก เจ้าสำนักตันจงเมิ่งจื้อหยวนยังไม่สนใจ
วันที่สอง เมิ่งจื้อหยวนโกรธจนหน้ามุ่ย
วันที่สามเมิ่งจื้อหยวนอดทนไม่ไหวแล้ว มีคนมารายงานทุกวัน สาวกบนเขาหายสาบสูญไป ยังมีที่ตีนเขา ผู้คนจำนวนมากขึ้นถูกล่อลวงขึ้นเขาด้วยยาของจูนจิ่ว ถือมีดเควี้ยวคว้าวไปที่ตันจง
กัดฟันกรอดๆ เมิ่งจื้อหยวนโมโหอาละวาดอยู่ที่ตำหนัก: “น่ารังเกียจ! พวกเขาตาบอดกันหรือไง? ตันจงของข้ามีชื่อเสียงร้อยปี ยังไม่มีเท่านางนังเด็กคนนี้?”
“เจ้าสำนัก วิธีตอนนี้คือการแก้ปัญหาเรื่องนี้ก่อน ภายนอกมีข่าวลือว่าตันจงของเราไม่มีอะไรดีเท่ากับหมอเทวดาจูนจิ่ว หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าจะไม่มีผู้ใดซื้อยากับตันจงของเรา ตันจงถึงขั้นตกอยู่ในอันตราย!” ผู้อาวุโสตันจงกล่าวอย่างกระวนกระวาย
พรึ๊บ!
เมิ่งจื้อหยวนเตะเก้าอี้ปลิวว่อนด้วยความโกรธ เขาหายใจแรง จ้องผู้เหล่าอาวุโสด้วยดวงตาแดงก่ำ “พูดจาพร่ำเพรื่อ จูนจิ่วนังตัวดีนั่น จะแข่งกับตันจงของเราได้อย่างไร? ถูกอย่างด้านล่างภูเขาเป็นการแสดงของพวกเขา พวกเขาคิดแผนทำลายตันจง!”
“งั้นเราลงไปเขาฆ่าพวกเขา?”
“เฟิ่งเซียวนั่นเป็นนักจิตชั้นที่เจ็ด ฆ่าไม่ใช่เรื่องง่าย” ตันจงของพวกเขาคนที่แข็งแรงที่สุดคือเมิ่งจื้อหยวน ชั้นที่แปด แต่เป็นนักกลั่นยาที่มุ่งเน้นไปที่การกลั่นยา ไม่ชอบฝึกวิชาเป็นที่สุด ฉะนั้นหากต่อสู้ขึ้นมาจริงๆ เกรงว่าเมิ่งจื้อหยวนจะสู้เฟิ่งเซียวไม่ไหว
กลัวว่าสู้แพ้แล้วจะขายหน้า มิฉะนั้นเมิ่งจื้อหยวนก็บุกฆ่าลงเขาตั้งนานแล้ว
เวลานี้ผู้อาวุโสใหญ่ของตันจงพูดขึ้น: “เจ้าสำนัก ข้ามีวิธีหนึ่ง ในเมื่อจูนจิ่วผู้นี้ไม่สามารถอยู่ยงคงกระพัน ปล่อยข่าวลือออกไปว่านางเก่งกว่าตันจงของเรา ไม่อย่างงั้นเราก็เขียนจดหมายท้าต่อสู้ ดึงดูดผู้คนจากทั่วทุกมุมโลกมาดู”
“ถึงเวลานั้น ตันจงของเราสยบนางด้วยตนเอง ข่าวลือก็จะแพ้ภัยตัวเองไปเอง ประการที่สองสำคัญกว่า เพียงแต่จูนจิ่วมาตามนัดหมาย เราก็วางกับดักจับนางเอาไว้ ส่งตัวนางให้กับเทียงฉิวหงยิง! ฆ่านกสองตัวด้วยหินก้อนเดียว เจ้าสำนักคิดว่าอย่างไร?”
“ดี! ส่งจดหมายท้าต่อสู้ หมอเทวดาจูนจิ่วอะไรนั่นอยู่ต่อหน้าตันจงของเรา ไม่ใช่ขี้หมาด้วยซ้ำ” สีหน้าของเมิ่งจื้อหยวนชั่วร้าย กัดฟันกรอด
