บทที่ 286 กระทำชำเรา
เสียงที่ยั่วยวนเข้าไปในใบหู ร่างของจูนจิ่วสั่นเล็กน้อย คิดว่านางโดนยั่วเข้าแล้ว? ไม่ จูนจิ่วจ้องมองโม่อู๋เยว่อย่างใจเย็น ไม่มีอารมณ์ทางสีหน้า “เจ้าหลงตัวเองขนาดนี้คนที่บ้านเจ้ารู้หรือไม่?”
“เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็รู้มาโดยตลอดไม่ใช่หรือ” โม่อู๋เยว่ยิ้ม
หืม? เดี๋ยวก่อน! เสี่ยวอู่อุดหูไว้ ตาแมวเบิกกว้าง มันร้องเหมียวๆ : เจ้านาย โม่อู๋เยว่บอกว่าเจ้าเป็นคนในครอบครัวของเขา! กลอุบายนี้ล้วนเป็นกลอุบาย
จูนจิ่วหัวเราะ คิดว่าโม่อู๋เยว่มีกลอุบายคนเดียวหรือไง? นางก็มี จูนจิ่วเดินหน้าและยืนเขย่งเท้า วางมือขวาไว้ที่หน้าอกของโม่อู๋เยว่ ภายใต้เสื้อผ้าบางๆ ฝ่ามือสามารถสัมผัสได้ถึงโครงร่างของกล้ามเนื้อหน้าอกอย่างชัดเจน หัวใจอุทานว่าสมบูรณ์แบบ
ภายนอก มุมปากของจูนจิ่วโค้งเล็กน้อยมองโม่อู๋เยว่ กะพริบตาอย่างเจ้าเล่ห์: “แล้วเจ้ารู้จักอะไรที่เรียกว่ายั่วยวนแต่ไม่แต่งไหม? อเวจีสามารถกลืนกินทุกสิ่ง แต่ไม่สามารถจับลมได้”
อเวจีคือเขา ลมคือนาง
ดวงตาของโม่อู๋เยว่มองลง เขายกนิ้วขึ้นและแตะข้อมือของจูนจิ่ว ขาวอ่อนนุ่มลูบไล้ออกไปเหมือนปลา จูนจิ่วก้าวถอยออกไปไกลหลายก้าว มือทั้งสองเอาไขว้ด้านหลัง รอยยิ้มที่มุมปากค่อนข้างเจ้าเล่ห์ชั่วร้ายเล็กน้อย จูนจิ่วพูดขึ้น: “เจ้าจะแต่งงานกับข้า? ข้าก็จะไม่แต่ง เราเล่นๆ กันก็พอแล้ว ทุกคนก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้วอย่าคิดจริงจังเกินไป”
อะไรคือเล่นๆ กันก็พอแล้ว?
ทันใดนั้นสีทองถูกกลืนกินจนมืดมิด ดวงตามีสีเข้มและน่ากลัว ก่อนที่ดวงตาสีทองจะจับจ้องไปที่จูนจิ่ว ใครบางคนตกใจกลัวหนีไปออกไปจากทางออกใดทางออกหนึ่งก่อนแล้ว เห็นนางวิ่งเร็วกว่ากระต่าย โม่อู๋เยว่ยกมุมปากความมืดทั่วทั้งร่างกระจายหายไปในทันที
โม่อู๋เยว่มองอย่างลึกซึ้งในทิศทางที่จูนจิ่วจากไป รอยยิ้มชั่วร้ายพึมพำ: “ในเมื่อเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว หนีทำไม? ไม่แต่งก็ไม่เป็นไร อย่างไรก็ตามคนที่เจ้ายั่วยวนได้ก็มีแค่ข้าเพียงคนเดียว”
เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์อยากยั่วคนอื่นก็ได้ หากคนคนนั้นสามารถมีชีวิตในน้ำมือของเขา เขาก็ไม่มีปัญหา แต่บนโลกใบนี้คนที่สามารถรอดพ้นจากเงื้อมมือของเขาเกรงว่าจะมีเพียงไม่กี่คนที่แก่ไม่ตายพวกนั้นสินะ? พวกนั้นยังต้องร่วมมือกันถึงจะมีโอกาสหลบหนี นึกถึงสิ่งนี้ โม่อู๋เยว่ก็ไม่มีความรู้สึกถึงวิกฤตในทันที
ศัตรูในจินตนาการคือขยะ เขาผู้ที่งดงามดั่งดอกไม้อยู่ที่นี่ ไม่เชื่อว่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ยังสามารถไปแทะต้นไม้และกินหญ้าได้!
อีกฝั่งหนึ่ง เสี่ยวอู่รีบวิ่งตามจูนจิ่วไป แมวเงยหน้าขึ้นมองไปที่จูนจิ่วอย่างงงันไม่เข้าใจ “เหมียว เจ้านายท่านวิ่งทำไม?”
ที่นี่ไกลมากพอแล้ว จูนจิ่วเห็นว่าโม่อู๋เยว่ไม่ได้ตามมา ลดความเร็วลง มีรอยยิ้มที่ตื่นเต้นและสดใสบนใบหน้าของนาง ดวงตาเป็นประกาย “ยั่วเสร็จแล้ววิ่ง น่าตื่นเต้นจริงๆ!”
เสี่ยวอู่:??
เจ้านายกำลังเล่นกับความรู้สึก? เหมียวก็คิดว่าเจ้านายถูกโม่อู๋เยว่กระทำชำเราจึงวิ่งหนี
ได้ยินความคิดของเสี่ยวอู่ จูนจิ่วยื่นมือออกไปและอุ้มแมวขาวตัวน้อยมาเผชิญหน้า ขมวดคิ้วเล็กน้อย จูนจิ่วใบหน้าที่จริงจัง “เสี่ยวอู่ เจ้าคิดว่าเจ้านายของเจ้าดูเหมือนคนที่กลัวโม่อู๋เยว่กระทำชำเราหรือ?”
“เหมียว?” ไม่กลัวงั้นหรือ!
จูนจิ่ว: “เสี่ยวอู่～หากวันหนึ่งมีการกระทำชำเราขึ้นมาแล้วจริงๆ นั่นก็ต้องเป็นข้าที่กระทำชำเราโม่อู๋เยว่”
เสี่ยวอู่: ……
แมวบางตัวต้องตกใจกับทัศนคติที่บ้าบิ่นอุกอาจของเจ้านายเสียแล้ว! กระทำชำเราโม่อู๋เยว่? เจ้านายหุ่นเล็กของท่านนี้สามารถทำได้หรือ กดทับขาทั้งคู่ของโม่อู๋เยว่ได้ก็กดทับมือเขาไม่ได้ เหมียวๆๆ! น่าอายจริงๆ เลือดกำเดาจะไหลแล้ว
“เสี่ยวอู่เจ้าปิดหน้าปิดตาทำไม? เจ้าไม่เชื่อ? เจ้านายของเจ้าเป็นถึงหมอเทวดาจูนจิ่ว ยามีมากพอเท่าที่ต้องการ เอ๊ะ? ทำไมเลือดกำเดาเจ้าไหล ร้อนในหรือ?”
“เหมียว!” เสี่ยวอู่ขนลุกซู่ เหยียดอุ้งเท้าแมวออกเพื่อดันใบหน้าที่ใกล้ของจูนจิ่ว เสี่ยวอู่ร้องเหมียวๆ พูดขึ้น: “เจ้านายไปเถิดไปเถิด เรารีบไปโจมตีชางไห่จง”
“อืม ได้เวลาแล้ว”
……
สาดน้ำดอกโล๋ลง หลังจากผ่านไปหนึ่งวันตรวจสอบให้แน่ใจว่าสาวกล้วนได้ใช้ดื่มน้ำจากต้นน้ำ กลางคืนสิ้นสุดลง ชางไห่จงได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนาที่สุด แต่เมื่อรุ่งอรุณตอนเช้ามืด ไม่ว่ายามจะเข้มแข็งแค่ไหนก็ต้องคลายเหนื่อยและง่วงนอน เวลานี้กองทัพเย่สิงเคลื่อนไหวอีกครั้ง นำละอองเกสรดอกโล๋ไปโรย
สำนักเทียนอู่จง กองกำลังของเจี้ยนจงตามมาติดๆ
ลมแรงบนเขาชางไห่จง ละอองเกสรดอกโล๋ออกฤทธิ์อย่างรวดเร็ว พวกเขากินยาแก้พิษล่วงหน้า ข้ามไปข้างในชางไห่จง จูนจิ่วเฝ้าดูควันที่ลอยขึ้นจากภูเขา ซ่อนอยู่ในหมอกที่เดิมไม่เป็นที่สังเกตเห็นเลย เป็นจังหวะเวลาที่เหมาะเจาะ!
จูนจิ่วพูดขึ้น: “เรามีเวลาเพียงหนึ่งชั่วยาม ต่อมา เมื่อลมจากภูเขาพัดแรงขึ้นและบวกกับอิทธิพลของดวงอาทิตย์ ผลของละอองเกสรดอกโล๋จะอ่อนลงอย่างมาก”
“รับทราบ!” งั้นก็จัดการชางไห่จงให้ได้ภายในหนึ่งชั่วยาม ทุกคนให้คำมั่นสัญญาในประเด็นนี้ มั่นใจอย่างมาก
พวกเขาเข้าต่อสู้กับชางไห่จงอย่างเปิดเผย สาวกชางไห่จงได้รับพิษจากละอองเกสรดอกโล๋ร่างกายไร้เรี่ยวแรง ไม่มีแรงต่อต้านเลย ตรงไปยาวจนสุด ภายในครึ่งชั่วยามสาวกของชางไห่ทั้งหมดจะถูกผูกไว้ที่ด้านหน้าของตำหนักชางไห่
ยืนอยู่ที่หน้าตำหนักชางไห่ จูนจิ่วเงยหน้าขึ้นและมองไปรอบๆ อย่างเย็นชา สีหน้าของสาวกของชางไห่จงเต็มไปด้วยความกลัว สะอื้นและร้องไห้
ชิงหยู่เดินไปหาจูนจิ่ว พูดขึ้น: “ศิษย์น้อง สาวกทั้งหมดของชางไห่จงถูกจับได้แล้ว ถามพวกนางแล้ว เจ้าสำนักชางไห่จงและผู้อาวุโสซ่อนตัวอยู่ในตำหนัก ตอนนี้เรายังมีเวลาครึ่งชั่วยาม เพียงพอที่จะใช้กับพวก”
“ปิดกั้นตำหนัก หักโหมโจมตี” จูนจิ่วออกคำสั่ง
ใช้เวลา? นางไม่มีเวลาให้เสียเวลา ภายใต้ผลกระทบของละอองเกสรดอกโล๋ พวกเขาก็คือปลาที่ต้องเชือด ความได้เปรียบอยู่ในมือ ลุงโดยตรง!
ชิงหยู่พร้อมกับหวางฉี่อ๋างรอสาวกสำนักเทียนอู่จงด้วยตนเอง ระเบิดประตูหรืออะไรสักอย่าง สำหรับสำนักเทียนอู่จงไม่จำเป็นเลย เมื่อพวกเขากรอกน้ำดื่ม แขนเหล็กขาเหล็กเตะออก ทุบประตูไม้อูหลิวที่หนักและแข็งแรงของตำหนักชางไห่โดยตรง ความรุนแรงนี้ทำลายประตู ผู้คนของเจี้ยนจงที่เฝ้าดูอยู่ก็ตกตะลึง
เจ้าสำนักชางไห่จงและผู้อาวุโสข้างในคิดไม่ถึงว่าประตูจะพังเร็วขนาดนี้ พวกนางก็ได้รับพิษเช่นกัน แต่เพราะความเข้มแข็งและแรงที่จะสู้กลับ เจ้าสำนักชางไห่จงในนั้นยืนอย่างมั่นคง สีหน้าเป็นปกติดูไม่ออกว่าถูกวางยาพิษ
ชิงหยู่ชี้ไปที่เจ้าสำนักชางไห่จง พูดกับจูนจิ่ว: “ศิษย์น้อง หญิงชราผู้นี้เป็นเจ้าสำนักชางไห่”
“ชิงหยู่! เจ้ากล้าปฏิบัติต่อเจ้าสำนักอย่างไม่เคารพเช่นนี้ การสั่งสอนอบรมทางบ้านของเจ้าล่ะ?” ผู้อาวุโสคนแรกของชางไห่จงจ้องไปที่ชิงหยู่และตะโกน
ชิงหยู่หัวเราะส่งเสียง “การสั่งสอนอบรมทางบ้าน? ข้าจำเป็นต้องใช้การสั่งสอนอบรมทางบ้านกับคนที่ตอบแทนพระคุณด้วยความแค้นด้วยหรือ ชางไห่จงของเจ้ากล้าได้กล้าเสีย ต้องการให้สำนักเทียนอู่จงของข้าถูกทำลายสำนัก ทำไม? ตอนนี้ไม่กล้าเอาคืน จะพูดเรื่องการสั่งสอนอบรมทางบ้านกับข้าเพื่อวัดแพ้ชนะหรือ?”
ชิงหยู่ปากร้ายขึ้นมา ผู้อาวุโสชางไห่จงนั่นโมโหจนแทบจะเป็นลม ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลยแม้แต่คำเดียว
จูนจิ่วยืนอยู่ตรงหน้าประตูตำหนัก สายตามองไปที่พวกเขาอย่างเย็นชา นางออกคำสั่ง “จับพวกนางเอาไว้”
“หยุดนะ! ผู้ใดกล้าเข้ามา” เจ้าสำนักชางไห่จงระเบิดออกมาแล้ว แม้นางจะอายุเยอะ หลังเอวดูเหมือนจะเป็นโรคยากที่จะเหยียดตรง แต่ดวงตาคมทั้งสอง น่าสะพรึงกลัว
แต่ภายใต้สายตาของจูนจิ่ว เป็นเพียงการรอคอยต้องการทำให้พวกเขาตกใจ จูนจิ่วยิ้มอย่างเย็นชา พูดแทงใจเจ้าสำนักเทียนจง “เลิกแสร้งทำได้แล้ว เจ้าก็ได้รับพิษ แม้ว่าตอนนี้จะเคลื่อนไหวได้ แต่ก็ไม่สามารถแสดงความแข็งแกร่งได้ หรือว่าจะต้องการลองก่อนที่จะยอมแพ้?”
“เจ้าก็คือจูนจิ่ว! เจ้าเป็นคนวางยาพิษ! ” เจ้าสำนักชางไห่จงจ้องมองไปที่จูนจิ่วโดนตรง
