ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 10

บทที่ 10 โขกหัวสำนึกผิด

ได้ยินเช่นนั้นทุกคนก็อึ้งกันหมด

จากนั้นทุกคนก็รีบหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วเข้าไปหาบัญชีทางการของตี้เหากรุ๊ป！

ผลสรุปว่า！

บัญชีตี้เหากรุ๊ปที่ได้การรับรองอย่างเป็นทางการโพสต์ข้อความ！

《โปรเจกต์โรงแรมมูลค่า1หมื่นล้านของตี้เหากรุ๊ป ได้เซ็นสัญญาความร่วมมือกับบริษัทรายแรกแล้ว หวังตงเสวี่ยนรองประธานบริษัท ได้เซ็นสัญญาการตกแต่งกับบริษัทเซียวซื่อในเมืองจินหลิง มูลค่า300ล้าน！

เมื่อเห็นพาดหัวข่าวนี้ ทุกคนราวกับเป็นบ้าไปอย่างไรอย่างนั้น！

เซียวชูหรันเจรจาสำเร็จแล้วจริงๆ！อีกทั้งมูลค่ายังเพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว！

นี่เพิ่งผ่านไปแค่ครึ่งชั่วโมงกว่าเองนะ！

ทำไมถึงง่ายขนาดนี้？！

ไม่มีทางเป็นไปได้！

เซียวไห่หลงทั้งรู้สึกช็อคและเสียใจภายหลัง！

เมื่อวานไม่ว่าจะเป็นสถานะหรือตัวตนของเซียวชูหรัน ยังเทียบตนไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

ถ้าเมื่อวานตนรับหน้าที่นี้ ไม่ว่าจะเจรจาสำเร็จหรือไม่สำเร็จ ก็คงไม่ปล่อยโอกาสให้เซียวชูหรันได้หน้าแน่！

แต่ตนกลับปฏิเสธไปเพราะกลัวไม่สำเร็จ！

ตัวเองปฏิเสธก็ช่างเถอะ ที่สำคัญไปกว่านั้นคือเซียวชูหรันเจรจาสำเร็จแล้ว！

นี่มันตบหน้าตัวเองชัดๆ！

นายหญิงใหญ่เซียวรีบหยิบสัญญาขึ้นมา และอ่านอย่างละเอียด จากนั้นก็หัวเราะออกมาด้วยความดีใจ：“เยี่ยม！เยี่ยม！เยี่ยม！เยี่ยมจริงๆ！ชูหรันแกได้ความดีความชอบไปเต็มๆเลย！”

พูดจบก็ถามต่อ：“แกทำได้ยังไง？”

เซียวชูหรันพูด：“ต้องขอบคุณรองประธานหวัง หวังตงเสวี่ยน เธอสนใจตระกูลเซียวของเรามาก”

ที่จริงเซียวชูหรันอยากพูดตามความจริง แต่พอมาคิดๆดูแล้ว ประธานของตี้เหากรุ๊ปเป็นใครตนก็ไม่รู้แน่ชัด ถ้าพูดออกไปอาจมีคนถามกลับมาได้

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซียวไห่หลงก็ยิ่งรู้สึกแย่จนอยากจะตายเข้าไปอีก！

มิน่าละทำไมเซียวชูหรันถึงทำสำเร็จ！

ที่แท้หวังตงเสวี่ยนของตี้เหากรุ๊ปก็เล็งตระกูลเซียวไว้อยู่แล้ว！

งั้นใครไปก็ได้หน่ะสิ？

ตนพลาดโอกาสที่ดีที่สุดไปแล้วจริงๆ！

ขณะนั้นเอง เย่เฉินก็พูดขึ้น：“ไห่หลง นายยังจำเดิมพันที่เราพนันกันไว้ได้ไหม？”

สีหน้าเซียวไห่หลงดูไม่ได้ขึ้นมาทันที ราวกับกินของสกปรกเข้าไปอย่างไรอย่างนั้น

เขาจะจำไม่ได้ได้ยังไง ถ้าแพ้ต้องคุกเข่าโขกหัวตัวเองต่อหน้าทุกคน3ครั้ง

เซียวชูหรันเซ็นวัญญาได้แล้ว ก็เท่ากับว่าตนแพ้ไอ้……

ไม่ได้！

ฉันจะคุกเข่าโขกหัวให้ไอ้ขยะขี้แพ้นี้ได้ยังไง！

ไม่ได้เด็ดขาด！

เขาจึงรีบพูดขึ้นด้วยความโกรธ：“เย่เฉิน แกเป็นใครห้ะ？เป็นแค่คนที่แต่งเข้าตระกูลเราก็แค่นั้น เป็นไอ้ไร้ประโยชน์ที่เกาะผู้หญิงยังคิดจะให้ฉันคุกเข่าโขกหัวให้แกงั้นเหรอ？”

เย่เฉินพูดอย่างเรียบๆ：“ฉันเป็นไอ้ไร้ประโยชน์เกาะผู้หญิงจริงๆนั่นแหละ แต่เมื่อวานเราสัญญากันแล้วนะ ว่าถ้าใครกลับคำขอให้พ่อแม่ปู่ย่าตาย！”

เย่เฉินจงใจพูดเน้นหนักคำว่าย่าตาย

เป็นอย่างที่คิดไว้！

สีหน้านายหญิงใหญ่เซียวเปลี่ยนเป็นดูไม่ได้ขึ้นมาทันที！

เธอจ้องเซียวไห่หลงเขม็ง ถามเขาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น：“ทำไม？แกอยากให้ฉันตายงั้นเหรอ？”

เซียวไห่หลงลุกลี้ลุกลน พูดโพล่งออกมา：“คุณย่า อย่าไปติดกับเย่เฉิน！เขาอยากให้หลานกับย่าเสียหน้า นะ！”

เย่เฉินก็พูดขึ้น：“ไห่หลง นายอย่าหลอกคุณย่าสิ อย่าลืมสิว่านายเคยสาบานไว้ ถ้านายผิดคำพูดสวรรค์จะลงโทษ หรือว่านายอยากแช่งคุณย่างั้นเหรอ？”

เซียวไห่หลงหวาดผวามาก จึงพูดดขึ้น：“คุณย่า แค่คำพูดล้อเล่นคิดเป็นจริงเป็นจังไม่ได้นะ！”

นายหญิงใหญ่เซียวพูดหน้าตาย：“แกก็รู้ว่าฉันนับถือพระพุทธศาสนา เรื่องที่สาบานกับสวรรค์ แกกล้าผิดคำสาบานงั้นเหรอ？！”

“คุณย่า……”

เซียวไห่หลงลนลานมากๆ เพราะเขาดูออกว่าคุณย่าโกรธแล้วจริงๆ！

นายหญิงใหญ่เซียวเห็นเซียวไห่หลงทำเพื่อไว้หน้าตน จะผิดคำสาบานที่เกี่ยวกับชีวิตของเธอ ก็ตบโต๊ะอย่างแรง พลางพูดด้วยความโมโห：“นี่แกจะผิดคำสาบานงั้นเหรอ？”

“คุณย่าผม……”เซียวไห่หลงพูดไม่ออก คิดในใจทันที

ถ้าตนโขกหัวสำนึกผิดให้เย่เฉินตามเดิมพัน ก็เท่ากับตัวเองเสียหน้า

แต่ถ้าตนไม่ทำตามเดิมพัน ทำให้คุณย่าไม่พอใจ งั้นตนคงสูญเสียทุกอย่างที่เป็นของตนในตระกูลเซียวไป！

คิดเช่นนั้น แม้ในใจเขาจะไม่เต็มใจเอามากๆ แต่ทำได้แค่กัดฟันพูดออกไป：“โอเค！ฉันแพ้แล้วก็จะทำตามเดิมพัน！”

เย่เฉินมองเขาด้วยใบหน้ายิ้มๆ รอให้เขาคุกเข่าโขกหัวให้ตนอย่างเงียบๆ

เซียวไห่หลงรู้สึกเหมือนขาทั้งสองหนักขึ้นอย่างไรอย่างนั้น ค่อยๆคุกเข่าลงตรงหน้าเย่เฉินอย่างลำบาก

เขาแค้นจนสั่นไปทั้งตัว กัดริมฝีปากแน่น แต่ก็คุกเข่าลงไป

คุกเข่าลงไปดังกึก！

มีผีหวังดีถึงขั้นแอบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

เซียวไห่หลงก้มหน้า พลางพูดเสียงสั่น：“ฉันผิดไปแล้ว！”

พูดจบก็โน้มตัวลงไปโขกหัว

เย่เฉินพูด：“นายพูดว่าไงนะ ฉันได้ยินไม่ชัด พูดเสียงดังๆหน่อย”

เซียวไห่หลงอดกลั้นต่อความอับอาย แล้วโขกหัวลงไปอีกครั้ง：“ฉันผิดไปแล้ว！”

เย่เฉินพูดขึ้น：“อ๋อ นานพูดว่าฉันผิดไปแล้วนี่เอง นายทำอะไรผิดเหรอ？”

เซียวไห่หลงอยากฆ่าเย่เฉินจริงๆ แต่ยังเหลือโขกหัวอีกครั้งสุดท้าย

เขาจึงทำได้เพียงกัดฟันพูด：“ฉันผิดตรงที่ไม่ควรสงสัยในความสามารถของชูหรัน……”

พูดจบก็โขกหัวลงไป！

เย่เฉินพอใจเป็นอย่างมาก！

เขาสุดจะทนกับเซียวไห่หลงมานานแล้ว ครั้งนี้จึงคว้าโอกาสให้เขาโขกหัวสำนึกผิดให้ตน ความรู้สึกนี้มันดีจริงๆ！

เซียวชูหรันมองด้วยความตกใจ รู้สึกว่าสามีไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว！

แต่ว่าตรงไหนที่เปลี่ยนไป แต่ก็พูดไม่ออกเหมือนกัน

แต่เมื่อกลับไปนึกถึงตอนที่เขาเดิมพันกับเซียวไห่หลงเมื่อวาน เหมือนวางแผนไว้เป็นอย่างดีแล้ว ดูเหมือนเขาจะคาดเดาเอาไว้แล้วว่าตัวเองจะชนะ？

ตกลงแล้วทำไมเขาถึงมั่นใจขนาดนั้นนะ？