ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 48

บทที่ 48 หญิงร้ายชายเลว

ชายคนนั้นหัวเราะคิกคัก พลางบีบหน้าของหล่อน แล้วพูดขึ้น : “ตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงของฉันแล้ว ยังจะกลับไปอยู่กับเขาอีกเหรอ? ผู้หญิงที่เป็นของจ้าวตงแล้ว จะไม่ยอมให้ผู้ชายคนไหนได้ไปครองอีก!”

หลิวลี่ลี่รีบตอบทันที : “พี่ตงวางใจได้ ตั้งแต่ตอนนี้ ฉันจะไม่ให้เขาได้แตะต้องตัวอีกเลย ฉันรังเกียจ! ร่างกายของฉันจะเป็นของพี่ตงคนเดียวตลอดไป และก็จะเอาไว้เพื่อรับใช้พี่ตงคนเดียวด้วย!”

หล่อนพูดพลางอธิบาย : “ที่จริงแล้วฉันคิดไว้ว่าพอหลังจากที่เปิดร้านแล้วจะบอกเลิกเขา แต่ไม่คิดว่าตาบ้านั่นจะไปรู้จักกับเพื่อนที่ดูจะมีอิทธิพลมาก ที่ช่วยจัดการกับพวกนักเลงที่มารังควานได้ ฉันก็เลยรอให้ทุกอย่างเข้าที่ก่อน แล้วค่อยเลิกกับเขา แบบถีบหัวส่งออกไปจากร้านเลย”

จ้าวตงหัวเราะชอบใจ แล้วพูดขึ้น : “ก็แค่นักเลง มันจะเก่งแค่ไหนกัน? ถ้าเธอบอกพี่ก่อนหน้านี้ แค่พี่โทรไปครั้งเดียวก็สามารถให้ลูกพี่มันมาคุกเข่าขอโทษได้แล้ว”

หลิวลี่ลี่หัวเราะอย่างพอใจ : “โห พี่ตงสุดยอดที่สุด! ตอนนั้นสถานการณ์ค่อนข้างบีบบังคับ ฉันเองก็นึกไม่ถึงว่าโทรหาพี่ และตอนนั้นกลหวังเต้าคุนเองก็อยู่ ฉันเลยกลัวว่าพี่จะไม่ชอบใจ!”

จ้าวตงบีบที่เอวหล่อนทีหนึ่ง พลางหัวเราะแล้วพูดขึ้น : “เธอนี่รู้ใจที่สุด!”

หลิวลี่ลี่เกาะที่แขนเขาแล้วอ้อน : “พี่ตง ตกลงว่าพี่จะยอมซื้อรถให้ฉันมั้ยอ่า!”

จ้าวตงหัวเราะ : “เอาแบบนี้ รอสักหน่อย ให้กลับไปที่บ้านพี่ก่อน แล้วให้พี่ได้ลิ้มลองเธอสักครั้ง หลังจากนั้นเธอก็ไปเลิกกับไอ้หนุ่มนั่น แล้วพรุ่งนี้พี่จะมาซื้อรถให้เธอ!”

หลิวลี่ลี่ถามขึ้นด้วยความดีใจ : “พี่ตง พี่พูดจริงๆ ใช่มั้ย? พรุ่งนี้จะซื้อบีเอ็ม X6ให้ฉันจริงๆ นะเหรอ?”

“ฉันเคยหลอกเธอตอนไหน?” จ้าวตงหัวเราะออกมา : “แต่ว่า เธอต้องปรนนิบัติพี่ให้ดีนะถึงจะได้!”

หลิวลี่ลี่กะพริบตาปริบๆ แล้วพูดขึ้น : “พี่ตงวางใจได้ รอให้ถึงบ้านพี่ก่อน ฉันจะดูแลพี่อย่างดีเลย!”

ทั้งสองคนคุยกันเสร็จ ก็เดินออกไปจากร้านทันที

เย่เฉินรู้สึกเกลียดหญิงร้ายชายเลวสองคนนี้มาก พลันหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วโทรไปหาหวังเต้าคุน

พอหวังเต้าคุนรับสาย เขาก็พูดขึ้นทันที : “เย่เฉิน มีอะไรเหรอ? ทำไมถึงโทรมาหาฉันได้?”

เย่เฉินพูดเสียงธรรมดา : “โทรมาถามไถ่แกเฉยๆ ตอนนี้ยุ่งอะไรเหรอ?”

หวังเต้าคุนตอบ : “ฉันช่วยงานในครัวอยู่ ตอนนี้ก็ใกล้เที่ยงแล้ว อีกหน่อยลูกค้าก็จะเข้าแล้ว ฉันก็เลยเข้ามาช่วยน่ะ”

เย่เฉินถามขึ้น : “แกอยู่ในร้านยุ่งทั้งวันเลยเหรอ?”

หวังเต้าคุนพูดขึ้น : “ใช่แล้ว ร้านพึ่งเปิด งานเลยเยอะ อีกอย่าง เงินทำร้านครึ่งหนึ่งเป็นของพ่อลี่ลี่ ถ้าฉันไม่ขยัน จะโดนดูถูกเอาได้”

เย่เฉินถามขึ้นอีกครั้ง : “แกออกไปเท่าไหร่?”

“ฉันออกไปหนึ่งแสนหยวน มันเป็นเงินทั้งหมดที่ฉันหาได้ตอนเรียนมหาลัย”

เย่เฉินถามขึ้นอีกครั้ง : “เจ้าของร้านเป็นชื่อใคร?”

หวังเต้าคุนตอบ : “ก็ฉันสิ!”

เย่เฉินถามขึ้นอีกครั้ง : “ตอนจดบันทึกเปิดร้านเป็นชื่อแกเหรอ?”

หวังเต้าคุนพูดขึ้น : “ไม่ใช่ เป็นชื่อของคุณพ่อลี่ลี่ ฉันยังไม่แต่งงานกับลี่ลี่ ในเมื่อเขาออกเงินช่วย จะเขียนเป็นชื่อฉันคงไม่ดีมั้ง”

พูดจบ หวังเต้าคุนก็ถามขึ้น : “แต่ว่าพ่อลี่ลี่บอกว่า รอให้พวกเราแต่งงานกันก่อน ก็จะเปลี่ยนชื่อร้านนั้นให้เป็นของฉัน”

พอเย่เฉินได้ยินแบบนั้นก็ส่ายหัวทันที ช่างโง่จริงๆ ถูกคนหลอกใช้ยังไม่รู้ตัวอีก!

หลิวลี่ลี่เห็นเขาเป็นวัวเป็นควาย บอกให้เขาเปิดร้านทำธุรกิจ แล้วตัวเองก็ออกไปลั้ลลากับชายคนอื่น แล้วก็ไปอยู่กับผู้ชายรวยๆ แถมยังวางแผนจะถีบหัวส่งเขาอีก

และตอนนี้ร้านอาหารนั้น ก็ไม่ได้มีอะไรที่เป็นของเขาเลย ถ้าหากว่าหลิวลี่ลี่ทำแบบนั้นจริง เขาก็คงเหลือแต่ตัว!

พอถึงตอนนี้ ก็เท่ากับว่าทำไปแบบไม่มีประโยชน์ และเงินอีกแสนหยวนที่เขาออกไปก็อาจจะเสียเปล่าด้วย!

พอครุ่นคิดดูแล้ว เขาก็ยิ่งรู้สึกเกลียดหล่อนมากขึ้นไปอีก เลยถามหวังเต้าคุนไปตรงๆ : “ลี่ลี่ตอนนี้ไปไหนล่ะ?”

หวังเต้าคุนหัวเราะแล้วพูดขึ้น : “ลี่ลี่เหรอ ออกไปทำผม มีอะไรเหรอ?”

เย่เฉินหัวเราะ : “ทำผม? เธอบอกเหรอ?”

“ใช่!”

“เธอบอกแบบนั้นแกก็เชื่อเหรอ?”

หวังเต้าคุนเริ่มรู้สึกไม่ดีแล้วถามขึ้น : “เย่เฉิน แกหมายความว่ายังไงกันแน่? พูดมาตรงๆ ไม่ต้องอ้อมค้อม”

เย่เฉินตอบรับ แล้วเล่าให้เขาฟัง : “งั้นฉันจะพูดล่ะนะ ฉันเห็นหลิวลี่ลี่ที่ร้านรถบีเอ็ม 4S เธอมากับผู้ชายที่ชื่อจ้าวตง พร้อมกับโอบกันไปมา แถมยังเรียกจ้าวตงว่าที่รักด้วย แกน่าจะโดนเธอสวมเขาแล้วล่ะ”

“เป็นไปไม่ได้!” หวังเต้าคุนพูดออกมาทันที : “ลี่ลี่ไม่ใช่คนแบบนั้น! แกอาจจะจำคนผิดหรือเปล่า?”

เย่เฉินพูดเสียงจริงจัง : “ฉันจำคนไม่ผิด เป็นลี่ลี่”

“ฉันไม่เชื่อ!” หวังเต้าคุนยืนยันเสียงแข็ง : “เย่เฉิน ถึงพวกเราจะสนิทกัน แต่แกก็ไม่ควรเห็นแก่ความสนิทกันของเรา แล้วพูดให้ภรรยาฉันแบบนี้นะ!”

เย่เฉินหัวเราะออกมา พลันพูดขึ้น : “หวังเต้าคุน แกตื่นได้แล้ว! ภรรยาแกไปอยู่กับชายอื่นแล้ว แถมไอ้คนนั้นยังตอบตกลงว่าจะซื้อรถให้เธอด้วย ตอนนี้ลี่ลี่ก็กลับไปกับเขาแล้วด้วย แล้วก็เตรียมจะไปบอกเลิกแกตอนเย็น! เห็นแกที่เราเป็นเพื่อนกัน ฉันเลยมาบอกให้แกทำใจ!”

เขาไม่รอให้หวังเต้าคุนตอบ พลันพูดต่อ : “ทางที่ดีฉันว่าแกเอาภาพวาดใบนั้นย้ายออกมาก่อน เก็บภาพนั้นไว้ แกถึงจะสามารถยืนหยัดกลับมาได้อีก แต่ถ้าหากว่าแกไม่เชื่อ ฉันเองก็จนปัญญา”

หวังเต้าคุนก็พูดเสียงหวั่นๆ : “เย่เฉิน! แกหยุดพูดจาบ้าบอได้แล้ว! ลี่ลี่เป็นว่าที่ภรรยาของฉัน ฉันรู้เกี่ยวกับเธอดี เธอไม่มีทางหักหลังฉันหรอก! ถ้าแกยังใส่ร้ายเธออีก พวกเราก็จบกันเพียงเท่านี้!”

เย่เฉินขมวดคิ้วแน่น พร้อมกับพูดขึ้น : “ได้ สำหรับความเป็นเพื่อนของเรา สิ่งที่ฉันควรเตือนฉันก็เตือนแล้ว ถ้าหากว่าแกไม่เชื่อ ฉันเองก็หมดปัญญา ขอให้แกโชคดี!”

พูดจบ เย่เฉินก็ตัดสายทันที

ช่างเป็นคนที่บ้าและโง่ให้กับความรักจริงๆ ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ก็คงอัดวิดีโอไว้ให้เขาดูแล้ว!

ในตอนนี้ ผู้จัดการกำลังเคาะกระจก ถามเขาอยู่ : “คุณชาย บีเอ็ม 530 ใช้ได้มั้ย?”

เย่เฉินพยักหน้า : “ดีมากเลย งั้นเอาคันนี้แหละ ไปเลือกคันใหม่มาให้ฉันนะ”

ผู้จัดการดีใจมาก : “คุณรอสักครู่ ผมจะให้พนักงานขับมาให้เดี๋ยวนี้เลย”

ไม่นาน บีเอ็มสีดำ รุ่น 530 ก็ขับมาจอด เย่เฉินรูดบัตรจ่ายอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็พับเก็บรถมอเตอร์ไซไฟฟ้าเข้าไว้ในที่เก็บด้านหลัง พลันขับรถออกไปจากร้านทันที

ระหว่างทางขับกลับ พ่อตากับแม่ยายก็โทรมาถามว่ากลับมาหรือยัง

ตอนที่เขากลับมาถึงใต้ตึกก็พบว่า พวกเขาสองคนได้มารออยู่แล้ว

พอเห็นเย่เฉินกลับมาพร้อมกับรถบีเอ็ม 530 ทั้งสองคนต่างก็ยิ้มจนหน้าบาน

พ่อตาเดินอ้อมรถอยู่หลายครั้ง พร้อมกับพูดขึ้น : “รถเยี่ยมจริงๆ! เยี่ยมมาก! คาดไม่ถึงจริงๆ ว่าฉันจะมีวาสนาได้ขับบีเอ็ม!”

เย่เฉินหัวเราะ พลางพูดขึ้น : “คุณพ่อต่อไปไม่แน่ว่าอาจจะได้ขับรถโรลรอยซ์ก็ได้นะ”

พ่อตาหัวเราะชอบใจ : “งั้นก็ต้องดูความสามารถของพวกแกแล้วแหละ!”

แม่ยายที่อยู่ข้างๆ ก็ดีใจไปด้วย แล้วก็เปลี่ยนความคิดสำหรับเย่เฉินไปบ้าง

พ่อตาขึ้นไปขับรถดูรอบหนึ่ง พอกลับมาจึงพูดขึ้น : “เป็นรถที่ดีจริงๆ ขับสบาย นิ่มมาก เพียงแค่ตัวรถยาวไปหน่อย ควบคุมยาก เย่เฉิน ตอนบ่ายแกไปเป็นคนขับรถให้พ่อ พาพ่อออกไปทำธุระหน่อยนะ พอดีฉันนัดเพื่อนออกไปดูของ”

เย่เฉินพยักหน้ารับ : “ได้ครับ คุณพ่อ”

แม่ยายเองก็พูดขึ้นด้วยความดีใจ : “กลับมาก็มาขับรถให้แม่หน่อยนะ พาแม่ออกไปดื่มชาตอนบ่ายกับเพื่อนหน่อย ให้พวกเขาได้เห็น ว่าตอนที่ฉันออกจากบ้านก็มีคนมารับมาส่ง!”

“ได้ครับ คุณแม่!”