บทที่163 คนรักในฝันที่แท้ก็เป็นเขานี่เอง（1）
พริบตาเดียว คนทั้งหลายรู้สึกตาลาย ร่างของบุรุษชุดขาวกลายเป็นร่างเงา ฝ่ามือสายฟ้าฟาดเข้าใส่ เย่เฉินตรง ๆ
จากการโจมตีของบุรุษชุดขาว กระตุ้นความโกรธจากภายในเป็นศูนย์กลาง ส่งพลังให้น้ำฝนที่อยู่โดยรอบกระเซ็นไปด้านหลัง
จากนั้นฝ่ามือวายุที่พุ่งออกไป ทำให้สายฝนธรรมดากลายเป็นไอร้อน
“ครั้งนี้ต้องมีคนตายแน่ ๆ!”
จางเอ้อเหมาถึงกับตื่นตกใจ หันหลังมุดกลับเข้าไปใต้รถ
ต่งรั่งหลินที่เพิ่งจะถูกเซียวชูหรันลากขึ้นไปบนรถ ตกใจกลัวจนกลั้นลมหายใจ ตื่นเต้นสุดขีด กลัวว่าเป็นเพราะตนเองจะทำให้ผู้มีพระคุณต้องตายในครั้งนี้
แม้ในใจเซียวชูหรันจะตื่นเต้น แต่ว่าภายในใจรู้สึกว่า เย่เฉินจะต้องทำให้เรื่องเลวร้ายกลายเป็นดีได้อย่างแน่นอน
ในเวลานั้น เย่เฉินมองไปทางบุรุษชุดขาวด้วยสีหน้าเรียบเฉย
เขาไม่แยแสพลังโจมตีอันดุดันของบุรุษชุดขาวแต่อย่างใด รอจนเมื่อเขาเข้าใกล้ตัว ยกฝ่ามือขึ้นเล็กน้อย กุมหมัดของบุรุษชุดขาวไว้ บิดเกลียวหมุน 180องศา!
เสียงข้อต่อกระดูกหักดังกร๊อบ แกร๊บ จากนั้นเสียงแผดร้องด้วยความเจ็บปวดของบุรุษชุดขาวดังขึ้น มือของเขาผิดรูปอย่างสิ้นเชิง กระดูกและเส้นเอ็นขาดสะบั้น ข้อมืออ่อนปวกเปียกห้อยโตงเตง
“พี่ใหญ่!”
ชายร่างกำยำที่นอนบนพื้นร้องเรียกด้วยความตกใจ
เย่เฉินมองแทบจะไม่มองเลยด้วยซ้ำ ใช้เท้าเหยียบเขาลงไปอีกที
“ตุบ!”
หน้าอกของชายชุดดำยุบลงไป และกระอักออกเป็นน้ำโคลน จากนั้นเลือดสด ๆ พุ่งตามออกมา ต่อมาร่างของเขากระตุกครั้งสองครั้ง ในที่สุดก็นอนแน่นิ่งไปไม่ขยับเขยื้อนอีกเลย
“น้องรอง!” เวลานี้บุรุษชุดขาวแทบจะใจสลาย เดือดดาลจนดวงตาแทบจะระเบิดออกมา ดวงตาเผยไออำมหิต ทั่วทั้งร่างกายระเบิดพลังอันดุดัน
มือขวาของบุรุษชุดขาวกุมเป็นกรงเล็บอินทรี วาดบนอากาศจนเกิดเป็นฝ่ามือเงาลอยอยู่บนอากาศกว่า 10ฝ่ามือ ทุกคนไม่มีทางแยกออกว่าอันไหนจริงหรือเท็จ
แต่เย่เฉินกลับไม่ขยับตัวแม้แต่น้อย
ดวงตาบุรุษชุดขาวฉายแววอำมหิต ทันใดนั้นพุ่งไปหมายจะควักลูกตาของเย่เฉิน
เขารวบรวมพลังทั้งหมด เพื่อโจมตีศัตรูให้ถึงตาย!
ต้องการโจมตีไปที่ดวงตาของเย่เฉิน กระซวกดวงตาให้ทะลักออกมา นิ้วมือแทงเข้าไปในลูกตาให้ลึกทะลุเข้าไปถึงแกนสมอง!
พลังภายในมือ สามารถทำให้สมองของเย่เฉินแหลกละเอียดเหมือนกับแตงโม!
เย่เฉินยืนนิ่งอย่างสงบ จู่ ๆ ก็หัวเราะอย่างเย้ยหยัน
“อ่อนหัด!”
เขาใช้มือตบไปที่ใบหน้า ใครจะไปรู้ กลางฝ่ามือของเขารวมพลังเรกิ ฝ่ามือนี้ดุดันยิ่งกว่ารถยนต์พุ่งชนเสียอีก
เสียงดังตูม!
ฝ่ามือของเย่เฉิน ซัดไปที่บุรุษชุดขาวราวกับว่าจะฆ่าให้ตาย เสียงตบดังเพี๊ยะ ล้มลงไปกองกับพื้น!
ดูสภาพแล้วต้องตายแน่นอน!
เซียวชูหรันมือขยี้ตา ไม่กล้าเชื่อสายตาตัวเอง
จางเอ้อเหมาก็ตกตะลึงเช่นกัน
สองคนนี้เป็น “นักเลงสองหัวไม้เจิ้นหนานจริง ๆ เหรอ?”
ฝีมืออย่างนี้ไม่สมดั่งคำล่ำลือเลยสักนิด!
ล่ำลือกันว่าเป็นลูกพี่ใหญ่ที่ร้ายกาจที่สุด เหตุใดถูกเย่เฉินใช้ฝ่ามือตบหงายท้องไปกองกับพื้นล่ะ?
เป็นไปได้ยังไง?
บุรุษชุดขาวนอนแน่นิ่งกับพื้น ลุกไม่ขึ้น ในใจถึงกับประหลาดใจสุดขีด
