ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 280

บทที่ 279

หม่าหลันไม่รู้เลย ว่าการผลักครั้งนี้ ไม่ใช่แค่ทำให้ลูกสาวตกลงไปในหลุมไฟ แต่ยังผลักตัวเองเข้าไปด้วย

เธอในตอนนี้ ในใจเต็มไปด้วยความหวัง เซียวชูหรันให้อภัยต่อเกาจวิ้นเว่ยได้ จากนั้นจะสามารถสร้างความประทับใจที่ดีให้กับฮีโร่ในดวงใจอย่างลูกเขยผู้สูงส่งอย่างเกาจวิ้นเวยได้

เมื่อเป็นเช่นนี้ เธอก็สามารถหย่าร้างกับเศษสวะอย่างเย่เฉินได้ จากนั้นก็แต่งงานกับเกาจวิ้นเว่ย

เซียวชูหรันถูกแม่ผลักเข้าไป ในใจก็ยิ่งอดไม่ไหวที่จะโมโหเดือดดาล

ปกติแม่ก็ไม่ได้รักศักดิ์ศรี ไม่มีขอบเขตอะไร จนถึงขั้นเห็นแก่เงิน เรื่องนี้เธอยังพอทนไหว

แต่ว่า ตอนนี้ยิ่งคิด ก็ยิ่งทำให้เธอผิดหวังจริงๆ!

เธอกำลังจะหันหลังกลับและออกจากประตู คิดไม่ถึงว่า ตอนนี้เกาจวิ้นเว่ยล็อคประตูใหญ่

เซียวชูหรันพูดด้วยใบหน้าเย็นชา: “เกาจวิ้นเว่ย โปรดให้ฉันออกไป!”

“ชูหรัน ไหนๆก็มาแล้ว ไม่ต้องรีบไปขนาดนี้ก็ได้! เข้าไปนั่งคุยกันในบ้านก่อนเป็นยังไง?”

เกาจวิ้นเว่ยยืนอยู่ตรงหน้าเซียวชูหรัน ดวงตาจ้องมองผู้หญิงคนนี้ด้วยความหลงใหล มองขาเรียวยาวของเธอ เอวเล็กๆบางๆ หุ่นที่ดูดี ใบหน้าสวยงาม ในใจตื่นเต้นจนทนไม่ไหว……

ผู้หญิงคนนี้ สื่อถึงเสน่ห์อันน่าหลงใหลได้ทุกที่จริงๆ สิ่งนี้ทำให้หัวใจของเขาร้อนรุ่มขึ้นเรื่อย ๆ

เซียวชูหรันมองเขาด้วยความรังเกียจ และกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ ได้โปรดหลีกทาง!”

หม่าหลันยังคงพูดอย่างโง่เขลาว่า: “โธ่เอ๋ย ชูหรัน ลูกคนนี้ทำไมท่าทีแย่อย่างนี้นะ? พูดจากับจวิ้นเว่ยดีๆหน่อย!”

ชูหรันกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “หนูไม่มีอะไรจะคุยดีกับเขา!”

เมื่อพูดจบ ก็ชี้ไปที่เกาจวิ้นเว่ย กล่าวเตือนว่า: “เกาจวิ้นเว่ย โปรดหลีกทาง ฉันจะออกไป！”

เกาจวิ้นเว่ยมองไปที่เซียวชูหรันด้วยสีหน้าเย็นชา ทันใดนั้นก็หัวเราะออกมา!

ขณะเดียวกัน เขาก็เปลี่ยนเป็นอีกสีหน้า ด้วยรอยยิ้มที่ดูหมิ่นและร้ายกาจบนใบหน้าของเขา: “เซียวชูหรัน คุณให้ความสำคัญกับตัวเองจริงๆงั้นเหรอ?! จะบอกให้นะ ที่ผมให้คุณมา เพราะสนใจคุณ ผมไว้หน้าคุณแล้วนะ แต่คุณยังหน้าด้านอีก! ถ้าไม่อย่างนั้น เดี๋ยวคุณจะได้เจอความทนทุกข์ทรมาน!”

เซียวชูหรันสีหน้าเปลี่ยน และถามว่า: “เกาจวิ้นเว่ย คุณคิดจะทำอะไร?”

“ผมคิดจะทำอะไรงั้นเหรอ?”

เกาจวิ้นเว่ยหัวเราะเสียงดัง พูดด้วยน้ำเสียงอัปลักษณ์: “ผมก็อยากจะปล้ำคุณไงล่ะ!”

เมื่อได้ยินคำนี้ เซียวชูหรันตกใจทันที ในใจรู้สึกหวาดกลัว และจะรีบวิ่งออกไปทันที

แต่เธอยังไม่ทันได้ก้าวขา เกาจวิ้นเว่ยก็คว้ามือเธอไว้แน่น ไม่สามารถขยับได้

เซียวชูหรันพูดด้วยความโกรธเคือง: “ปล่อยฉัน!”

เกาจวิ้นเว่ยจ้องใบหน้าของเธอ ยิ้มและพูดว่า: “ชูหรัน นับวันคุณยิ่งสวยขึ้นเรื่อยๆเลยนะ! ผมอยากจะปล้ำคุณตอนนี้เลยจริงๆ!”

ในเวลานี้เขามองไปที่รูปร่างที่สวยงามของเซียวชูหรัน มองไปที่ใบหน้าและร่างกายที่สมบูรณ์แบบ สายตาของเขาหลงใหลอย่างน่าสะพรึงกลัว