บทที่ 737
หม่าหลันก็นอนอยู่บนเตียงอย่างน่าสงสาร
ตนเองไม่ได้กินอะไรมามากกว่า24ชั่วโมงแล้ว ยังจะถูกรุมตบอีก ท้องก็หิวจนกิ่วแห้งแฟบแนบแบนหมดแล้ว ต่อให้ตนเองสามารถทนอดไม่กินไม่ดื่มได้ แต่อดให้ท้องไม่ร้องไม่ได้
แต่ว่า เธอไม่กล้าหาเรื่องจางกุ้ยเฟิน
เพราะอีผู้หญิงพวกนี้ ลงไม้ลงมือขึ้นมาก็ร้ายไม่เบา
พอกำลังจะข่มตานอนหลับ ใครจะรู้ว่า ไอ้ท้องของตนเองก็เสือกร้องขึ้นมาอีก
จางกุ้ยเฟินก็รีบลุกขึ้นมา เดินมาตรงหน้าหม่าหลัน แล้วก็ตบไปยังบ้องหูของเธอ ตบออกไป เล่นเอาใบหน้าที่บวมแดงอยู่แล้วของหม่าหลัน ยิ่งเจ็บปวดมากกว่าเดิมอีก
หม่าหลันก็ได้แต่ร้องขอว่า “ขอโทษๆๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ……..”
เนื่องจากฟันหน้าหักไปสองซี่ ตอนนี้หม่าหลันก็พูดแล้วลมมันออกตามร่องฟัน ดังนั้นเลยพูดไม่ชัด ฟังเธอพูดก็เหนื่อยหู
จางกุ้ยเฟินก็ตบเธอไปอีก แล้วด่าว่า “แม่งเอ้ย ลิ้นมึงถูกตัดไปรึไงวะ? พูดไม่รู้เรื่องเลย? พูดดังๆ หน่อย พูดชัดๆ ！”
หม่าหลันรีบพูดเสียงดังว่า “ฉันไม่ได้ตั้งใจ！ฉันขอโทษ！”
พอตะโกนออกไป ช่องว่างที่ฟันหน้าหลุดออกไป ก็มีน้ำลายกระเด็นออกมา มันก็ดันกระเด็นไปที่ใบหน้าของจางกุ้ยเฟินพอดิบพอดี
จางกุ้ยเฟินเอามือมาลูบดู แล้วก็จิกหัวหม่าหลันด้วยความโกรธ ลากเธอลงมาจากเตียง แล้วกระชากหัวเธอลากไปยังห้องน้ำ
หม่าหลันก็ตะโกนดิ้นไปตลอดทาง แต่ก็ไม่มีใครเห็นใจเธอ กลับกัน ทุกคนก็มองเธอด้วยความสนุก
นายหญิงใหญ่เซียวก็เดินโซเซมาประตูห้องน้ำ เห็นจางกุ้ยเฟินจับหม่าหลันกดแขนซ้ายขวาไปที่พื้นที่ชื้นแฉะ ก็พูดยิ้มตาหยีว่า “กุ้ยเฟิน คืนนี้ก็ให้มันนอนที่ห้องน้ำแล้วกัน！”
จางกุ้ยเฟินพยักหน้า แล้วก็ตบหม่าหลันไปอีกฉาด ด่าออกมาว่า “ถ้าคืนนี้มึงออกมาจากห้องน้ำ ประเดี๋ยวกูจะตบให้ตายเลย！”
หม่าหลันถูกตบจนหน้าบวมกว่าเดิม เจ็บปวดจนแทบจะแหลกเหลวทั้งร่างกาย ก็ได้แต่พยักหน้าไป พูดสะอึกสะอื้นว่า “ฉันจะนอนในห้องน้ำเอง！ฉันนอนเอง！ขอร้องล่ะอย่าตบฉันเลย อย่าตบฉันเลย ขอร้องล่ะ！”
จางกุ้ยเฟินก็พูดเสียงเย็นว่า “” จะตายแล้วรึไง? จะบอกให้นะ วันเวลาของมึงยังอีกยาว คอยดูไปเถอะ！
พูดจบ ก็ลุกขึ้นเตะหม่าหลันไปอีก แล้วก็หันตัวกลับออกมา
นายหญิงใหญ่เซียวยังไม่กลับ แต่ยื่นพิงประตูห้องน้ำ มองหม่าหลันที่นอนร้องไห้อยู่ที่พื้น แล้วพูดเสียงเย็นว่า “หม่าหลัน คนทำอะไรไว้ ฟ้าย่อมมองดูอยู่ แกมันสัญชาติหมาไม่รู้จักกตัญญู แกคิดว่าไม่ให้กูไปอยู่ในTomson Riviera แล้วแกจะได้เสพสุขคนเดียวงั้นรึไง? ดูสิ！แกยังไม่ได้เข้าไปนอนในนั้นสักวันเลย ก็ต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้ นี่มันหมายถึงอะไรรู้ไหม? มันแสดงว่ามันเป็นโชคชะตาที่มึงจะไม่ได้เข้าไปอยู่ในTomson Rivieraไงล่ะ！”
หม่าหลันร้องไห้พูดว่า “แม่ ทุกอย่างมันเป็นความผิดฉันเอง แต่แม่ก็ได้ตบฉันแล้ว ด่าฉันแล้ว ฉันขอล่ะ ไปบอกกับจางกุ้ยเฟินที ว่าอย่าตบฉันอีกเลย ฉันสำนึกผิดแล้ว”
“สำนึกผิดงั้นรึ?” นายหญิงใหญ่เซียวส่งเสียงไม่พอใจ “แกคิดว่าฉันไม่รู้รึไงว่าแกเป็นคนอย่างไร? พอเจอคนเก่งเข้าหน่อยก็ทำเป็นยอม เจอคนอ่อนกว่า ก็ทำเป็นเก่ง ถ้าไม่ได้พวกจางกุ้ยเฟินและเพื่อนๆ นักโทษมาช่วยหนุนหลังฉันล่ะก็ แกก็คงจะลงมือกับฉันไปนานแล้ว คนอย่างแกถ้าสำนึกผิดจริง ตะวันคงขึ้นทางฝั่งตะวันตก！”
จริงๆ แล้วนายหญิงใหญ่เซียวและหม่าหลันเป็นคนจำพวกเดียวกัน ทั้งสองล้วนรู้ดีว่าฝั่งตรงข้ามจะมาไม้ไหน
ในใจนายหญิงใหญ่ก็รู้ดี ไม่ว่าหม่าหลัน หรือว่าตนเอง ล้วนไม่มีทางที่จะยอมอีกฝ่ายได้ง่ายๆ มีเพียงทางเดียวก็คือ สถาการณ์ที่บังคับ
ตอนนี้หม่าหลันต่ำกว่าตนเอง ถ้าหากว่าเธอพลิกสถานการณ์ได้ เกรงว่าเธอคงจะร้ายต่อตนเองเพิ่มเป็นหลายเท่า
