บทที่ 761
มื้ออาหารที่โรงแรมป๋ายจินฮ่านกงนี้ ก็นับว่ากินอย่างมีความสุขทั้งเจ้าภาพทั้งแขก เย่เฉินและพ่อตาก็ถือว่ามีความสุขมาก หานเหม่ยฉิงก็อารมณ์ดีมากเช่นกัน ก่อนหน้านี้สามีของเธอเสียชีวิตไป เธอก็เสียใจตลอดเวลา ตอนนี้ถึงได้มีความสุขกับฟ้าหลังฝนที่มืดหม่น
พอพอลเห็นแม่ตนเองอารมณ์ดี สีหน้าก็เผยความพอใจออกมาอย่างมาก
ส่วนเย่เฉิน เขาก็ได้แต่สงสารพ่อตาของตัวเอง
เพราะว่าหานเหม่ยฉิงสมบูรณ์แบบมาก เป็นคุณป้าที่มีความงาม ความเป็นผู้ดีอย่างที่เขาคาดไม่ถึง แถมพอหลังจากโสดแล้วกลับมาจินหลิง ชายแก่ในจินหลิงมากมายก็คงจะตามจีบ เกรงว่าวันข้างหน้าพ่อตาจะต้องมีอุปสรรคมากกว่าเดิม ไม่น้อยลงแน่ๆ
พวกเขาสองแม่ลูกนั่งเครื่องบินกลับจีนมาตั้งนาน ร่างกายก็เหนื่อยล้า ดังนั้นหลังจากกินข้าวแล้ว เซียวฉางควนและเย่เฉินก็พาพวกเขาไปส่งยังห้องพักที่โรงแรมป๋ายจินฮ่านกงที่จองไว้เรียบร้อยแล้ว และก็ไม่ได้อยากรบกวนอะไรอีก
พอมาถึงห้องพัก เซียวฉางควนก็ได้รับเรื่องเสียดแทงใจอีก เพราะหานเหม่ยฉิงสองแม่ลูกได้เปิดห้องพักแบบห้องเอ็กเซ็กคูทีฟสุดหรู
ห้องเอ็กเซ็กคูทีฟสุดหรูของโรงแรมป๋ายจินฮ่านกงเป็นรองแค่ห้องรับรองของประธานาธิบดีเท่านั้น สามารถพักได้4คน ค่าห้องคืนหนึ่งเป็นหมื่นหยวน บอกได้เลยว่าหรูหราฟุ่มเฟือยมาก ออกบ้านมาแล้วพักห้องแบบนี้ แถมยังอยู่คนละห้องอีก ยิ่งบอกได้ชัดเจนเลยว่าพื้นฐานเศรษฐกิจของบ้านหานเหม่ยฉิงนั้นแข็งแรงเพียงใด
หลังจากบอกลากัน เย่เฉินกับพ่อตาก็ออกมาจากโรงแรม
พอออกประตูมา เซียวฉางควนก็หายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ถอนหายใจออกมายาวๆ
เย่เฉินก็เห็นใจเขาอยู่ข้างๆ แล้วถามว่า “พ่อครับ พ่อถอนหายใจทำไมครับ? ”
เซียวฉางควนก็พูดด้วยใบหน้ากลัดกลุ้มว่า “พ่อไม่คิดเลย พ่อไม่คิดเลยว่าหานเหม่ยฉิงอยู่ที่อมเริกา จะมีชีวิตที่ดีอย่างนี้ ยิ่งคิดไม่ถึงว่าบ้านของเธอยังมีบริษัทนักทนายความอีกด้วย พ่อเทียบกับเธอแล้ว พ่อนั้นไม่มีอะไรเลย………”
เย่เฉินก็ยิ้มเบาๆ แล้วพูดปลอบใจว่า “พ่อครับ ผมว่าคุณป้าหานก็ไม่มีทีท่าจะรังเกียจพ่อเลยนะ แล้วคุณป้าหานก็ดูเป็นคนง่ายๆ และถ่อมตัว เธอไม่น่าจะเป็นผู้หญิงที่เห็นแก่สิ่งของภายนอกหรอกครับ พ่อก็ไม่ต้องไปสนใจความแตกต่างภายนอกพวกนี้หรอกครับ”
เซียวฉางควนก็ถอนหายใจอีกครั้ง แล้วพูดอย่างกลุ้มใจว่า “หลักการที่แกพูดมา พ่อก็เข้าใจ เป็นลูกผู้ชายนั้น ก็มักจะรู้สึกว่าแบบนี้มันไม่มีศักดิ์ศรี”
เย่เฉินก็ยิ้มพูดว่า “พ่อครับ คิดมากไปแล้วล่ะ ดูผมสิ ตอนที่ผมแต่งงานกับชูหรัน ก็ไม่มีอะไรเลย เงินก็ไม่มี ตำแหน่งก็ไม่มี ความสามารถก็ไม่มี ชื่อเสียงก็ไม่มี ความแตกต่างของผมกับชูหรันในตอนนั้น มันมากกว่าความแตกต่างของพ่อกับคุณป้าหานตอนนี้อีกนะครับ แต่ผมก็ได้อยู่กับชูหรันอย่างมีความสุขดีไม่ใช่หรือครับ? ”
เซียวฉางควนก็อึ้งๆ พอคิดให้ละเอียด ก็เป็นแบบนั้นจริงๆ
ตอนนี้ตนเองคิดมากไป ก็ไม่มีประโยชน์อะไร เพราะด้วยความสามารถของตนเองและทรัพย์สินที่บ้านตนเองตอนนี้ ก็ไม่มีทางจะไปเหนือกว่าหานเหม่ยฉิงได้
หรือพอตนเองเหนือกว่าเธอไม่ได้ แล้วตนเองถึงจะไม่ได้อยู่กับเธอเลยหรือไง?
ไม่ใช่แน่นอน！
เซียวฉางควนมองออก ห่างกันหลายปี หานเหม่ยฉิงก็ยังรู้สึกดีกับตนเอง อีกอย่างตอนที่เธออยู่ที่สนามบินก็บอกแล้วว่า ต่อให้ตนเองขี่จักรยานเก่าๆ ไปรับเธอ เธอก็ไม่มีปัญหาอะไร
มันชัดเจนว่า หานเหม่ยฉิงนั้นเป็นคนไม่สนใจสิ่งของภายนอก
พอคิดถึงจุดนี้ เขาก็พอโล่งอกบ้าง
แต่ว่าจากนี้ ก็มีปัญหาใหญ่เข้ามาในหัวอีก
