รถรถบีเอ็มดับบลิวสองคัน มาจอดเรียงกันอยู่หน้าบ้านพักตากอากาศTomson Reviera
เซียวฉางควนโดนหม่าหลันตำหนิแล้วยิ่งรู้สึกไม่พอใจ
ตอนที่เพิ่งรับสายของหม่าหลัน เขากำลังร้องเพลงรักกับคนรักคนแรกอยู่ เลยวัวสันหลังหวะ และเมื่อเธอโมโห เขาเลยรีบไปที่โรงพยาบาลอย่างเร่งรีบ
แต่หลังจากที่อารมณ์สงบลง เขารู้สึกว่าหม่าหลันคนนี้ ไร้เยียวยาแล้ว
และความคิดของเซียวฉางควนที่จะหย่ากับเธอก็ยิ่งรุนแรงยิ่งขึ้น
ลงจากรถ เซียวฉางควนตรงไปเบาะหลังรถ และเอาไม้เท้าที่ซื้อมาจากโรงพยาบาลมาให้หม่าหลัน
ตอนแรกหม่าหลันยังรอให้เขามาประคอง หรือถึงขั้นที่แบกตัวเธอเองเข้าไป คิดไม่ถึงว่าเขาจะยื่นไม้เท้ามาให้
หม่าหลันจับไม้เท้าและยืนอยู่กับที่และด่าว่า: “เซียวฉานควนไอ้สัตว์ ขาของฉันหักนะ นายทิ้งไม้เท้าให้ฉันเดินเองแบบนี้หรือ?”
เซียวฉางควนตอบ: “ก็จะเร็วหรือจะช้าเธอก็ต้องใช้ไม้เท้านี่ก็ฝึกใช้ไว้ก่อนเลย ไม่งั้นตอนเธอจะไปเข้าห้องน้ำ จะทำอย่างไง?”
“จะทำอย่างไงหรือ？” หม่าหลันถามด้วยความโกรธ： “นายหมายความว่าอะไร ต่อไปนายจะไม่มีอะไรกับฉันแล้วหรือ?”
เซียวฉางควนไม่สบายใจและพูดว่า: “เธออย่าลืมนะ เราแยกกันอยู่แล้วนะ!”
หม่าหลันใช้คำที่หยาบคายด่าทันที ขณะเดียวกันเย่เฉินก็มาจอดรถพอดี
เซียวซูหรันพึ่งลงจากรถ หม่าหลันได้ตรงเข้าไปฟ้องเธอทันที ในใจของเซียวซูหรันก็ไม่อยากทำให้เรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ รีบไปประคองเธอและปลอบใจเธอว่า: “โธ่แม่ แม่ก็อย่าไปโกรธพ่อแล้ว ตอนนี้สุขภาพของแม่ก็ไม่ดี เดียวอาการจะแย่ลงนะ”
หม่าหลันยังอยากจะด่า ทันใดนั้นเธอรู้สึกมึนหัว เธอถึงรู้ตัวว่าตัวเธอเองหิวมากๆ ดูเหมือนร่างกายเธอจะเป็นลมเพราะน้ำตาลในเลือดต่ำ
เธอก็เลยพูดออกมาด้วยความอ่อนแอ: “โธ่เอ๋ย ฉันจะไม่ไหวแล้ว ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว เย่เฉินอยู่ไหน? รีบไปทำกับข้าวให้ฉันกิน! ฉันจะกินหมูแดง และต้มเนื้อวัว
เย่เฉินพูดออกมาด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก: “วันนี้ยังไม่ทันไปซื้อผักและวัตถุดิบเลย ที่บ้านมีแต่หมี่แขวน แม่จะกินมั้ยเดียวหนูต้มให้?”
หม่าหลันพูดโดยไม่คิดว่า: “แม่ไม่ได้กินอะไรมาสองวันสองคืนแล้วนะ! แค่หมีถ้วยเดียวจะไปอิ่มอะไร?
เย่เฉินพูดออกมาอย่างจืดชืด: “งั้นผมไปซื้อวัตถุดิบตอนนี้เลย”
หม่าหลันได้ยินแบบนี้รีบพูดออกมาว่า: “รอนายซื้อกลับมาแม่หิวตายก่อน!”
เย่เฉินก็ถาม: “งั้นสั่งอาหารมั้ย?”
หม่าหลันพูดโพล่งว่า： “ถ้าสั่งอาหารอย่างน้อยก็ต้องรอหนึ่งชั่วโมงหรือไม่ก็สี่สิบนาที แม่ว่าไปต้มหมี่ให้แม่ก็ได้ และใส่ไข่สองฟองนะ!”
เย่เฉินก็พูดลอยๆ : “ไข่หมดแล้ว ผมยังไม่ได้ซื้อเลย”
หม่าหลันพูดต่อว่า： “งั้นให้ฉันลองกินก่อนได้มั้ย? และใส่ผักให้ฉันนิดหน่อย ฉันไม่ได้กินผักมาสองวันแล้ว ฉันเป็นร้อนในปากเจ็บจะตายอยู่แล้ว”
เย่เฉินยักไหล่: “ตอนนี้ที่บ้านนอกจากหมี่แขวนแล้ว ไม่มีอะไรเลย ถ้าแม่จะกิน ผมทำหมี่น้ำธรรมดาให้ได้”
หม่าหลันโมโหจนกระทืบเท้า ชี้ไปที่เย่เฉินและถามเซียวซูหรันว่า： “ซูหรัน เจ้าคนไร้ค่าคนนี้ตั้งใจที่จะตั้งตัวเป็นศัตรูกับแม่ใช่มั้ย? ทำไมที่บ้านถึงไม่มีอะไรกินเลย?”
เซียวซูหรันมีสีหน้าที่เขินอาย
เย่เฉินถึงได้เอ่ยปาก: “ทั้งสองวันนี้ผมใช่เวลาทั้งหมดเพื่อนตามหาแม่ ที่บ้านไม่ได้ทำกับข้าวเลย ผมเลยยังไม่ได้ไปซื้อผัก”
หม่าหลันอึดอัด แต่ตอนนี้เธอไม่มีแรงที่จะโมโหแล้ว เลยไปบอกเย่เฉินว่า： “งั้นเธอทำหมี่น้ำให้ฉันกินก่อนนะ”
