หม่าหลันถามเสียงเย็นว่า “ไม่มีจริงๆ?”
เซียวฉางควนรีบบอก “ไอ้หยา ไม่มีจริงๆนะ ผมจะหลอกคุณทำไมล่ะ? แถมตอนนี้คุณห่วงผิดเรื่องหรือเปล่า? ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคือรีบดูแผลคุณ คุณขาหักหรอ?”
หม่าหลันมัวแต่จะเค้นถามเซียวฉางควน ถึงขนาดลืมว่าตัวเองขาหัก พอโดนเซียวฉางควนทัก เลยนึกถึงความเจ็บปวดที่ขาขวาตัวเองขึ้นมาได้
เธอเลยรีบบอกเซียวชูหรันว่า “ลูกแม่ รีบพาแม่ไปหาหมอเร็ว อย่าให้แม่ขาด้วนนะ!”
……
พอจัดการขั้นตอนฉุกเฉิน พบคุณหมอ และถ่ายเอกซเรย์ตามที่คุณหมอขอร้อง เซียวชูหรันถามอย่างตื่นเต้นว่า “คุณหมอคะ แม่หนูเป็นยังไงบ้าง?”
หม่าหลันกลัวตัวเองเป็นอะไรไป รีบถามเหมือนกัน “ใช่ค่ะคุณหมอ ผลการตรวจเป็นยังไงบ้าง? ฉันคงไม่ขาด้วนใช่ไหม?”
คุณหมอเอ่ยปากบอกหม่าหลัน “ดูจากแผ่นเอกซเรย์ กระดูกข้างของคุณหัก แผลค่อนข้างหนัก แต่ถ้าดูแลรักษาดีๆ ไม่ด้วนหรอกครับ ผมแนะนำให้เข้าเฝือกไว้ก่อน จากนั้นก็อยู่โรงพยาบาลซักครึ่งเดือน แบบนี้จะเซฟกว่า”
พอหม่าหลันได้ยินว่าขาตัวเองไม่ด้วนแน่ ก็ถอนหายใจโล่งอก แต่พอได้ยินว่าต้องเข้าโรงพยาบาล ก็ร้อนใจขึ้นมา “หา? ต้องเข้าโรงพยาบาลอีกหรอ? เข้าเฝือกแล้ว กลับไปพักรักษาตัวที่บ้านไม่ได้หรอคะ?”
พอคิดว่าจนถึงตอนนี้ตนยังไม่เคยได้เข้าไปอยู่ที่Tomson Rivieraเลย หม่าหลันรู้สึกน้อยใจเอามากๆ
ผ่านความทุกข์ยากลำบากในสองวันนี้มา เธอแทบจะฝันด้วยซ้ำว่าได้กลับไปTomson Riviera นอนบนเตียงนุ่มๆ รับรู้ความรู้สึกของการอยู่ที่Tomson Riviera
คุณหมอส่ายหน้าบอก “ครึ่งเดือนแรกของการเข้าเฝือกสำคัญมากครับ มันเกี่ยวพันถึงการฟื้นฟูของคุณทั้งหมดเลย ถ้าคุณกลับบ้าน เกิดอะไรชึ้นมา หรือจัดการได้ไม่ถูกต้อง อาจจะเกิดผลข้างเคียงขึ้นได้”
พอได้ยินแบบนี้ หม่าหลันสีหน้าเซ็งขึ้นมา
แต่ว่าเซียวฉางควนที่ยืนฟังอยู่ข้างๆดีใจมาก!
จู่ๆหม่าหลันก็กลับมา สำหรับเขาแล้วมันหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว แต่ถ้าให้หม่าหลันอยู่โรงพยาบาล ตัวเองยังสบายได้อีกหลายวัน
ดังนั้นเขาเลยแกล้งพูดกับหม่าหลันว่า “เมียจ๋า ฟังคุณหมอเขาเถอะ พักผ่อนให้สบายที่โรงพยาบาลเถอะ แบบนี้จะได้ไม่เกิดผลข้างเคียงอะไรด้วยไง”
หม่าหลันขมวดคิ้วมองเซียวฉางควน เค้นถาม “ทำไม? คุณไม่อยากให้ฉันกลับบ้านขนาดนี้เลย?”
เซียวฉางควนรีบโบกมือปฏิเสธ “ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”
หม่าหลันแค่นเสียงหึ เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ และรีบถามเย่เฉิน “แกรู้จักหมอเทวดาซือเทียนฉีไม่ใช่หรอไง รีบโทรหาเขาเลย ให้เขามารักษาขาฉัน”
เย่เฉินได้ยินน้ำเสียงสั่งของแม่ยายแล้ว ขมวดคิ้วทันที
ยัยบ้าอย่างหม่าหลันเนี่ยนะ ยังอยากให้ซือเทียนฉีมารักษาขาให้หล่อน?
เย่เฉินแอบยิ้มเย็น แต่ปากตอบเรียบๆว่า “ซือเทียนฉีตอนนี้ไม่อยู่จินหลิงครับ เขาไปเย่นจิงรักษาคนไข้พอดี”
พอได้ยินแบบนี้ หม่าหลันถามทันที “งั้นฉันรอเขากลับมาก็ได้นี่?”
เย่เฉินบอก “เธอไม่มีทางกลับมาในครึ่งเดือนนี้แน่ครับ”
คุณหมอบอก “วันนี้คุณต้องเข้าเฝือกก่อนครับ”
หม่าหลันรีบบอก “ได้ค่ะ! งั้นเข้าเฝือกก่อน แล้วฉันกลับไปพักที่บ้านนะ!”
เซียวฉางควนเห็นหม่าหลันยืนกรานขนาดนี้ ก็รู้เลยว่าคงไม่สามารถให้เธอพักโรงพยาบาลละ อดคิดแผนในใจไม่ได้ ข่าวเรื่องหานเหมยฉิงกลับมา ปิดเธอได้ช่วงเดียว ไม่ได้สามารถปิดบังได้ตลอดชาติ ถ้ารอเธอรู้ว่าหานเหมยฉิงกลับมา ค่อยคุยเรื่องหย่ากัน เธอไม่มีทางยอมแน่
ในเมื่อเป็นแบบนี้ สู้คืนนี้กลับไปแล้วหาโอกาสคุยเรื่องหย่ากับเธอ ทางที่ดีที่สุดคือหย่ากับเธอให้เร็วที่สุด!
———
