ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 896

ประโยคนี้ ทำให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ตกใจกันหมด

รายได้ประจำปี 2 ล้าน? ! นี่มันต่างอะไรจากการปล้นธนาคารนะ?

อีกอย่าง เย่เฉินมีความสามารถนี้จริงๆเหรอ? โทรไปสายเดียว ก็สามารถให้ จ้าวเห้ามีรายได้ 2 ล้านต่อปี? !

ในตอนนี้ อีกฝ่ายในโทรศัพท์ยิ้มและพูดว่า: “นี่เป็นการตัดสินใจของประธานหลี่ เนื่องจากเขาตัดสินใจเช่นนี้ เขาก็ต้องมีเหตุผลของเขา ฉันเชื่อว่า ในความเห็นของประธานหลี่ ราคานี้ก็ยังไม่สูง”

เมื่อพูดจบ อีกฝ่ายก็พูดต่ออีกว่า: “คุณจ้าว งั้นเราก็เจอกันสัปดาห์หน้านะ นี่คือเบอร์โทรศัพท์ของฉัน ถึงตอนที่คุณมารายงานตัว ก็โทรมาหาฉัน ฉันจะไปรับคุณ!”

ต่อมา อีกฝ่ายก็วางสายไป

จ้าวเห้ากำลังถือสายอยู่ สมองทั้งหมดทั้งมวลถูกตัดลัดวงจรอย่างสมบูรณ์

เจิ้งเสียงในตอนนี้อิจฉาและเกลียดชังจนถึงขีดสุด เอ่ยปากถามว่า: “จ้าวเห้า บริษัทของนายจะให้ 2 ล้านต่อปีจริงๆเหรอ?”

จ้าวเห้าดึงสติกลับมา พยักหน้าอย่างงุนงงและพูดว่า： “คนที่โทรมาคือผู้อำนวยการฝ่ายทรัพยากรบุคคล เขาพูดอย่างนั้นจริงๆ”

ในใจเจิ้งเสียงเกิดความอิจฉาอย่างบ้าคลั่ง เขาคิดไม่ถึงจริงๆว่า เย่เฉินมีความสามารถขนาดนี้ ถ้ารู้ว่าเขามีความสามารถแบบนี้ ตัวเองยังไปประจบเจี่ยงหมิงเพื่ออะไร? ไปประจบเย่เฉินสิ!

จ้าวเห้าในตอนนี้น้ำตาไหลเต็มหน้า เขามองเย่เฉินสะอึกสะอื้นด้วยตาแดง: “เย่เฉิน นายทำเพื่อฉันเยอะไปแล้ว ฉันมีความสามารถอะไร ถึงได้ไปเป็นผู้ช่วยของประธานหลี่เหรอ?”

เย่เฉินยิ้มเบาๆ ตบไหล่ของเขา และพูดอย่างจริงจังว่า: “เพียงเพราะนายเป็นเพื่อนรักของฉันไง สมควรอย่างยิ่งแล้วที่หลี่ไท่หลายจัดตำแหน่งผู้ช่วยให้นาย”

จ้าวเห้ารู้สึกซาบซึ้งอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็ยังกล่าวด้วยความไม่มั่นใจเล็กน้อย: “เย่เฉิน ฉันรู้ว่านายเห็นฉันเป็นเพื่อนมาตลอด แต่พูดจากใจจริง ฉันรู้ความสามารถของตัวเอง ฉันมีค่า 2 ล้านต่อปีเลยเหรอ?”

เย่เฉินยิ้มและพูดว่า: “มีค่าหรือไม่มีค่า ไม่ใช่เอาตามที่นายว่านี่นา ในเมื่อนายเป็นเพื่อนรักของฉัน เงิน 2 ล้านต่อปีนั้นเป็นราคาเริ่มต้นของนายนะ”

ขณะที่พูด เย่เฉินต้องพูดอย่างจริงจังว่า: “ดังนั้นต่อไปนายก็ทำงานให้หลี่ไท่หลายอย่างซื่อสัตย์ ทำออกมาให้คนที่ดูถูกนายได้เห็น! ให้พวกเขารู้ว่า นายในวันนี้ ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว!”

เมื่อจ้าวเห้าได้ยินคำนี้ น้ำตาแห่งความซึ้งใจก็อาบเต็มหน้า!

ตอนที่ทั้งสองออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เขาก็โดนดูถูกมาโดยตลอด เพราะอายุยังน้อย ไม่มีพ่อไม่มีแม่ แม้ว่าทำงานก่อสร้าง ก็มักจะถูกรังแกโดยคนงานคนอื่น

อยู่ที่เมืองไห่มาหลายปีแล้ว ก็ยังโดนดูถูกเหมือนเคย แม้กระทั่งแฟนของเขาเอง ต่างก็เป็นเพราะรังเกียจเขาจึงไปจากเขา

ดังนั้นคำพูดของเย่เฉิน จุดประกายความนับถือตนเองที่อยู่ลึกๆอย่างเร่าร้อน

ครั้นนั้นเขากำหมัดแน่นทันที และพูดด้วยความซาบซึ้งใจว่า: “เพื่อนรัก ขอบคุณมากจริงๆ ชีวิตของจ้าวเห้าหลังจากนี้ ก็จะเป็นของนายแล้ว!”

เย่เฉินโบกไม้โบกมือ ยิ้มกล่าวว่า: “ฉันต้องการชีวิตของนายไปทำไมกัน? ต่อไปนายก็ใช้ชีวิตดีๆ ทำงานดีๆ ใช้ชีวิตตามใจตัวเอง ฉันก็ชื่นใจมากแล้ว”

ขณะที่พูด เย่เฉินก็กล่าวว่า: “จริงสิ ฉันขออะไรนายสักอย่างสิ”

จ้าวเห้ารีบพูด: “นายว่ามาเลยไม่ว่าจะขออะไร ฉันไม่ปฏิเสธแน่นอน!”

เย่เฉินกล่าวอย่างจริงจังว่า: “หลังจากที่เป็นผู้ช่วยของหลี่ไท่หลายไม่ว่าแฟนเก่าและแม่ของนายจะกลับมาขอร้องนายยังไง นายต้องห้ามรับปากอะไรทั้งนั้น แม้ว่าในใจยังรักเธออยู่ นายก็ห้ามรับปากอะไรทั้งนั้น! เพราะจากนี้ไป ผู้หญิงที่คอยประจบสอพลอแบบนี้ ไม่คู่ควรกับเพื่อนของเย่เฉินคนนี้หรอก!”

————