ตอนที่หม่าจงเหลียงอารมณ์ไม่ดี ไม่คิดเลยว่ายาจกที่นั่งยองๆ อยู่ตรงหน้าเขา กล้าที่จะอวดเก่งกับเขา
เขาไม่พูดมาก ยกตื่นขึ้นมาและถีบไปที่จ้าวโจ๋วเยว่จนเขาล้มลงไปกับพื้นทันที และยังไม่รอให้เขาลุกขึ้นมา หม่าจงเหลียงตรงเข้าไปกระหน่ำต่อยและถีบไปที่เขา
จ้าวโจ๋วเยว่ถูกทำร้ายจน ร้องโอ๊ยออกมาด้วยความเจ็บปวดและพูดด้วยความโกรธว่า: “นายมีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายฉัน? มีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายฉัน? ฉันไปหาเรื่องนายหรือ ฉันอยู่ของฉันดีๆ ฉันไปหาเรื่องนายแล้วหรือ นายปัญญาอ่อนหรือเปล่า?”
หม่าจงเหลียงต่อยไปที่จมูกของเขาอย่างรุนแรง จนหน้าเขาเต็มไปด้วยเลือดสดๆ และด่าอย่างเย็นชาว่า: “มึงว่างมากหรือ? มานั่งยองอยู่หน้ารถกู? แล้วยังจะมาอวดเก่งกับกูอีก ยังจะไม่ให้กูต่อยมึงหรือ?”
พูดจบ หม่าจงเหลียงต่อยซ้ำไปอีกหลายหมัด
ต่อยจนจ้าวโจ๋วเยว่มึนหัวไปหมด เขาเกือบที่จะสลบไปแล้ว
ขณะเดียวกัน น้องเล็กของหม่าจงเหลียงเห็นทางนี้เกิดการชกต่อยกัน ก็เลยรีบลงจากรถ ไม่พูดมากเขาได้รีบไปช่วยหัวหน้าของตัวเองต่อยจ้าวโจ๋วเยว่
จ้าวโจ๋วเยว่ถูกซ้อมจนหนักมากอยู่แล้ว ตอนนี้หม่าจงเหลียงได้มีคนช่วยเพิ่มอีกคน ซ้อมเขาจนเขาสิ้นหวังไปเลย
ดูแล้วพวกเขาซ้อมตัวเองแบบไม่คิดอะไรเลย เหมือนหวังจะเอาชีวิตของตัวจ้าวโจ๋วเยว่เลย จ้าวโจ๋วเยว่ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาร้องไห้หนักและพูดว่า: “พี่ใหญ่ ผมผิดไปแล้ว พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ผมข้อร้องหยุดซ้อมผมเถอะ พี่ใหญ่ซ้อมผมต่อไปผมต้องตายแน่ๆ …..”
หม่าจงเหลียงไม่มีท่าทีจะที่หยุดเลย ซ้อมไปและด่าด้วยถ้อยคำที่หยาบคาย: “แม่มึงเอ๊ยกูอารมณ์ไม่ดีอยู่ยังไม่มีที่ระบาย มึงมาหาเรื่องดูพอดี ถ้ากูไม่ซ้อมมึงจนตาย ถือว่ากูทำผิดต่อมึง!”
ตอนนี้จ้าวโจ๋วเยว่ถูกซ้อมจนเกือบจะหมดสติไปแล้ว ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยเลือดสดๆ รูปหน้าตอนนี้ไร้เค้าโครงของความเป็นคนอยู่เลย
ขณะเดียวกันรถลากได้มาจอดอยู่ตรงหน้าเขา คนขับรถลากอยู่ใบรถ และตะโกนผ่านหน้าต่างรถว่า: “เฮ้ย พวกคุณทำอะไรกัน? ถ้ายังไม่หยุด ผมจะแจ้งตำรวจนะ!”
คนที่มาถึงก็คือเพื่อนของจ้าวโจ๋วเยว่คนนั้น
เจ้าคนนี้ยังมีความชอบธรรมอยู่ ความจริงเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่า คนที่ถูกซ้อมอยู่ในตอนนี้เป็นจ้าวโจ๋วเยว่ เขาแค่เห็นคนที่น่าสงสารถูกซ้อมอย่างหนักและใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด เขาเลยอยากที่จะออกตัวไปช่วย
ความโกรธในใจของหม่าจงเหลียงก็หายไปไม่น้อย เพราะความโกรธพวกนี้เปลี่ยนเป็นการใช้ความรุนแรง แล้วไปซ้อมจ้าวโจ๋วเยว่
เขาเห็นว่ามีคนปรากฏตัวแถมยังขู่ว่าจะแจ้งตำรวจอีก หม่าจงเหลียงคิดว่าลดปัญหาดีกว่าเพิ่มปัญหานะ เขาเลยรีบออกจากสถานที่นั้นทันที เพราะยังต้องไปกินข้าวกับพี่ใหญ่อีก
ดังนั้นเขาพูดกับจ้าวโจ๋วเยว่อย่างเยือกเย็นว่า: “มึง วันนี้ถือว่ามึงโชคดีนะ ไม่งั้นกูเอามึงตายแน่!”
พูดจบ เขาถีบจ้าวโจ๋วเยว่กระเด็นไปไกลหลายเมตร และเอากุญแจรถออกมา เปิดประตูรถโฟล์คสวาเกน แฟตัน
จ้าวโจ๋วเยว่เกือบที่จะสลบไปแล้ว ดวงตาที่บวมเท่าไข่ไก่เมื่อหรี่ตาก็เห็นดวงตาเป็นเส้นบางๆ ทันใดนั้นเขาเห็นหม่าจงเหลียง เปิดประตูรถโฟล์คสวาเกน แฟตันและเข้าไปนั่ง เขาเริ่มลนลานแล้ว
“นายมาขับรถฉันทำไม!” จ้าวโจ๋วเยว่ตะโกนออกมาด้วยความโมโห แล้วกลิ้งไปและคลานไปหาหม่าจงเหลียง
หม่าจงเหลียงยังไม่รู้ตัว ขาของเขาถูกจ้าวโจ๋วเยว่จับไว้แน่นแล้ว
