TB:บทที่ 324 เกิดเรื่องขึ้นกับบอร์แมน
หลังจากที่ หวู่เต่าเทียนพูดจบ สกายหันไปมองเฉินหลงด้วยสายตาอาฆาต “นายมีพลังมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”
เมื่อได้ยินคำถามของสกาย แอนเดสถึงกับปวดหัวขึ้นมาในทันที เขารู้ดีว่าเฉินหลงแข็งแกร่งขนาดไหน
เนื่องจากไม่นานมานี้มีนินจากลุ่มหนึ่งที่มีพลังระดับขอบเขตหลอมรวมธรรมชาติสองคน ระดับพลังปลดปล่อยลมปราณสามคนและพลังระดับกำเนิดกว่าสามสิบคนถูกเฉินหลงจัดการเรียบ ถ้าจะให้เฉินหลงจัดการสกายอีกคนก็คงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เช่นนั้น เขาจึงทำได้เพียงหันมาเจรจากับเฉินหลงแทน
เฉินหลงยิ้มแล้วตอนกลับไปว่า “ไม่ต้องห่วง ผมไม่ว่าหรอก ผมได้ยินมาว่าสกายชอบพวกรถสปอร์ต เหล้าเบียร์ ผู้หญิง อาวุธ ยาเสพติดแล้วก็เงินใช่ไหมครับ?”
เมื่อครู่เฉินหลงได้รู้จากปากของแอนเดสแล้วว่าของอันยอดเยี่ยมเหล่านี้คืออะไร
สกายจ้องมองเฉินหลงแล้วพยักหน้ารับคำ “ใช่แล้ว! ของพวกนี้เป็นเหมือนเด็กทารกบริสุทธิ์ไร้เดียงสา คุณสามารถนำของพวกนี้มาได้ไหมล่ะ?”
“แน่นอนครับ ตราบใดที่คุณตั้งใจทำงานให้แอนเดส ผมก็สามารถมอบของพวกนี้ให้กับคุณได้” เฉินหลงกล่าวด้วยรอยยิ้ม
ถ้าพูดถึงเรื่องเงินแล้ว คุณคิดว่าเฉินหลงอย่างเขาจะขัดสนเรื่องเงินรึไง? คำตอบก็คือไม่! นอกจากเรื่องที่หวู่เต่าเทียนเคยเป็นหัวหน้าแก๊งค์เล็กๆมาก่อน เรื่องอื่นก็ไม่มีปัญหา
“จริงเหรอ? เยี่ยมมาก ซาตานจงเจริญ ในที่สุดเราก็มาถูกที่แล้วและรู้อีกว่าเรื่องเล่าพวกนั้นเป็นเพียงเรื่องไร้สาระ ทีนี้พวกเราก็อยู่อย่างเป็นสันติได้แล้วสินะ เฉินหลง อย่าได้วิตกไป คุณจะได้เป็นบอสของพวกเราในอนาคต ไม่ว่าใครหน้าไหนที่คุณจะต้องการจะฆ่ามัน พวกเราก็จะจัดการเขาให้คุณทันที” เมื่อได้รับคำตอบจากเฉินหลง ความคิดของสกายก็เปลี่ยนไปในทันที
อย่างไรก็ตามเพื่อให้แอนเดสต้องอับอาย คงต้องยกให้เป็นหน้าที่ของเฉินหลงทำอะไรบ้างอย่างเพื่อแสดงถึงความภักดี
“แล้วคุณไม่ได้เป็นคนของแอนเดสหรอครับ?” เฉินหลงถามด้วยลำบากใจเล็กน้อย
“แม้ว่าทางรัฐสภาจะต้องการให้พวกเราฟังคำสั่งแอนเดส แต่เขาอ่อนแอเกินไป เทียบกับคุณแข็งแกร่งและทรงพลัง อีกทั้งยังสามารถมอบสิ่งที่พวกเราต้องการได้แล้ว แน่นอนว่า คุณสมควรได้เป็นหัวหน้าของพวกเรามากกว่า พวกนายก็คิดเหมือนกันใช่ไหม?”
ทันที่ที่ได้ยินคำถามจากสกาย พี่น้องที่เหลืออีกหกคนของเขาก็พยักหน้าตาม
ในขณะเดียวกัน แอนเดสทำได้เพียงแค่นยิ้มให้เฉินหลง
“เอาล่ะ สำหรับครั้งแรก ฉันจะมอบของขวัญล็กๆน้อยๆให้นายก็แล้วกัน” พูดจบ เฉินหลงก็หยิบบัตรธนาคารออกมาและโยนให้สกาย
“ในบัตรนี้มีเงินอยู่ 100 ล้านเหรียญ ถือซะว่าเป็นรางวัลล่วงหน้าสำหรับนายก็แล้วกัน”
เมื่อได้ยินว่าในมีบัตรธนาคารนี้มีมูลค่ากว่าร้อยล้านเหรียญ สกายจึงรีบคว้ามันไว้แล้วส่งไปให้คาร์ล่าพร้อมมอบจูบที่แสนอ่อนโยนให้เธอ
“บอส คุณนี้มันสุดยอด! คุณรู้ไหมว่าลูกน้องที่น่าสงสารของคุณกำลังจะหมดตัว ผมจำได้ว่าพี่น้องของเราเพิ่งจะเสียเงินไปกว่า 70 ล้านเหรียญดอลลาร์ในคาสิโนเลยถูกคนในตระกูลลงโทษสถานหนัก จากนี้ไปเงิน 70 ล้านเหรียญดอลลาร์ ก็จะไม่ใช้ปัญหาใหญ่สำหรับพวกเราอีกต่อไปแล้ว!”
ตามมาด้วย
“โอ้โฮ 100 ล้านเหรียญดอลลาร์ ฉันอยากได้รองเท้าใหม่ เสื้อผ้าใหม่แล้วรถสปอร์ตคันใหม่!”
“ฉันอยากได้ต่างหูเพชร ฉันอยากได้ผู้หญิงสวยๆสักคน! “
“ฉันอยากได้…อยากได้ไปหมดทุกอย่างเลย!”
……
……
เมื่อเห็นสกายและการปรากฏตัวของพี่น้อง แอนเดสกลับรู้สึกไม่อยากเห็นพวกเขาอีกต่อไปแล้ว
แต่ถึงอย่างไรเฉินหลงก็ออกจะดูเหมือนแวมไพร์ไร้ยางอายทั้งเจ็ดตนนี้ ท้ายที่สุด ใครก็ตามที่สามารถมอบในสิ่งที่ผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาต้องการได้ ก็จะควบคุมพวกเขาได้อย่างง่ายดาย
ในตอนนี้ บอร์แมนได้ออกมาจากปราสาท
“ผมได้กลิ่นไวน์คุณหลุนลอยมา ทำไมถึงไม่บอกผมตอนที่กินมันละบอส?
กลิ่นไวน์คุนหลุนทำให้บอร์แมนตรงดิ่งไปหาเฉินหลงโดยไม่สนใจเหล่าแวมไพร์แข็งแกร่งทั้งเจ็ดที่กำลังเกี่ยงกันว่าใครจะเป็นคนครอบครองบัตรเอาไว้
บอร์แมนเดินมาหยุดอยู่ข้างกายของเฉินหลง จากนั้นก็หยิบไวน์ขึ้นมาหนึ่งแก้วแล้วเทมันใส่ปาก
อย่างไรก็ตาม บอร์แมนไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญหรือจงใจ เพราะเขาเพิ่งดื่มไวน์ของลิลิธหมดไป
อาจเป็นครั้งแรกที่เด็กสาวที่ได้เห็นเหล้าลิเคอร์ชนิดนี้จากราชวงศ์จีน และเธอเองก็ลังเลที่จะดื่มมัน แต่ความลังเลใจครั้งนี้ได้ทำให้บอร์แมนฉวยโอกาสดื่มมันเข้าไปเสียแล้ว
เมื่อเห็นว่าทั้งเหล้าและไวน์ของลิลิธถูกชายร่างใหญ่แย่งไปดื่ม เธอจึงเงยหน้าขึ้นไปมองบอร์แมนแล้วร้องขึ้นมาว่า
“พี่ใหญ่ ไวน์พวกนี้เป็นของฉันนะ!”
เมื่อเฉินหลงเห็นว่าลิลิธโกรธ เขาจึงคลี่ยิ้มออกมา แล้วหยิบซิการ์ขึ้นมาสูบโดยมีจี้โม่ซีเป็นคนจุดให้ เฉินหลงสูบซิการ์พลางคิดว่าบอร์แมนจะจัดการกับเด็กสาวตัวน้อยคนนี้อย่างไรอย่างสบายอารมณ์
คุณรู้ไหมว่าบอร์แมนเหมือนกับท่อนไม้ท่อนหนึ่ง เขาเห็นกองทหารมาเยอะและมักจะฝึกกับพวกเขาในนิวเวิล์ดอีกด้วย มาดูกันว่า ครั้งนี้เขาจะจัดการกับปัญหานี้ยังไง
อย่างไรก็ดี เมื่อลิลิธจ้องมองบอร์แมน อีกฝ่ายก็จ้องเธอกลับเช่นกัน
จู่ๆบอร์แมนก็รู้สึกประหลาดใจกับดวงตาคู่นั้นของอีกฝ่ายที่กำลังจ้องมองมาที่เขา แต่ไม่นานเขาก็กลับมาเป็นปกติ จากนั้นเขาก็พูดกับเธอพร้อมกับทำท่าทางประกอบ
“เห็นๆอยู่ว่าบนขวดไวน์ไม่ได้มีชื่อของเธอแปะอยู่ซะหน่อย เธอคิดว่าถ้าตัวเองเรียกชื่อเหล้าพวกนี้แล้วมันจะตอบรับเธอจริงๆเหรอ? อีกอย่างฉันว่าเธอยังเป็นแค่เด็กอยู่เลย เธอควรจะเรียนวิธีดื่มจากผู้ใหญ่ก่อนนะ ถึงจริง ๆแล้ว เธอยังดื่มมันยังไม่ได้ก็เถอะ อย่างเธอนะกลับไปดื่มนมหรือไม่ก็น้ำผลไม้ดีกว่า เอาไว้รอให้โตก่อนแล้วค่อยมาแย่งฉันดื่มนะ อีกอย่าง เด็กผู้หญิงอย่างเธอก็อย่าจู้จี้มากเกินไปล่ะ ระวังโตไปแล้วจะหาสามีไม่ได้เอานะ “
เมื่อได้ยินความหวังดี(ซึ่งจริงๆแล้วไม่ใช่)จากบอร์แมน ทุกคนในที่นี่ถึงกับอึ้ง!
เฉินหลงและคนที่เหลือต่างตกตะลึงกับคำพูดของบอร์แมนเพราะคิดว่าวันนี้เขาพูดมากกว่าทุกวัน แถมยังไปพูดกับเด็กสาวคนนั้นอีก โดยปกติแล้วเขารู้มาว่าในสายตาของบอร์แมน พวกผู้หญิงไม่สามารถนำมาเทียบกับทหารของเขาได้ เฉินหลงจึงคิดว่าบอร์แมนอาจไม่สนใจผู้หญิง…
ทั้งแอนเดสและสกายต่างก็ตกตะลึงเช่นกัน นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นชายหนุ่มกล้าพูดอะไรแบบนี้กับลิลิธ ซวยแล้ว!
“เป็นการแสดงที่ดีทีเดียว” ตอนนี้ ในสมองของเฉินหลงกำลังประมวลสถานการณ์ตรงหน้า
ดวงตาของลิลิธที่ปกติมักจะเป็นที่ชมชอบของคนในตระกูล บัดนี้กลับค่อยๆแปรเปลี่ยนจากสีฟ้าน้ำทะเลกลายเป็นสีแดงฉาประหนึ่งโลหิตสีสด จากนั้นมือขวาของเธอก็ค่อยๆมีกรงเล็บแหลมคมยาวออกมา แล้วพุ่งตรงไปยังตำแหน่งหัวใจของบอร์แมนทันที
เมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า แอนเดสก็รีบตะโกนห้ามปรามเธอเอาไว้ “ลิลิธ อย่า!”
บอร์แมนเป็นคนของเฉินหลง ขืนลิลิธทำร้ายเขาขึ้นมาต้องเกิดปัญหามากมายตามมาแน่!
ในทางกลับกัน ตอนนี้เฉินหลงกลับไม่ได้มีทีท่าว่าจะทำอะไรกับผู้หญิงคนนี้ แถมยังนั่งดูการแสดงต่อไปด้วยท่าทางสบายๆ ถ้าพลังของลิลิธสามารถทำอันตรายกับบอร์แมนที่ร่างเป็นเหล็กได้จริงๆ เฉินหลงก็ออกโรงด้วยการเข้าไปช่วยเขาจัดการกับตัวปัญหาทันที
ในขณะเดียวกัน บอร์แมนได้ยืนนิ่งอยู่กับที่โดยไม่มีท่าทีที่จะหลบอีกฝ่าย แถมยังยอมให้ลิลิธประชิดตัวเขาได้อย่างง่ายดายอีกด้วย
แต่อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ลิลิธได้รับกลับมาไม่ใช่หัวใจดั่งที่หวังแต่กลับเป็นความรู้สึกเจ็บแปลบบริเวณนิ้วมือ เธอจึงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด สิ่งที่เธอทำลงไปคือการฉีกเสื้อของอีกฝ่ายเผยให้ร่างของบอร์แมนที่มีรอยถลอกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
เด็กสาวที่ตั้งใจจะควักหัวใจของบอร์แมนอย่างโหดร้ายเมื่อครู่ กลับร้องโหยหวนด้วยความเจ็บใจ
“เจ็บชะมัด! ไอ้บ้า! นี่ นายกล้าทำร้ายฉันเหรอ ฉันจะไปฟ้องคุณลุงแดรกคูล่า รับรองว่านายได้เจอดีแน่!”
บอร์แมนรู้สึกงุนงงเล็กน้อยที่เห็นลิลิธร้องโวยวายออกมา แต่จากนั้นเขาก็ไม่ได้สนใจเธอและกลับมาทำหน้านิ่งไร้ความรู้สึกเหมือนก่อนหน้านี้
เฉินหลงจึงพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มว่า “คุณลิลิธ บอร์แมนเป็นแค่ท่อนไม้เท่านั้น คุณไม่ต้องไปสนใจคนแบบนั้นหรอกครับ ผู้หญิงสูงศักดิ์และงดงามอย่างคุณไม่ควรให้ความสำคัญผู้ชายหยาบคายหรอกครับ โอ๊ะ ดูเหมือนว่าใบหน้าคุณจะเปื้อนเล็กน้อยนะครับ ให้ภรรยาของผมช่วยแต่งหน้าให้คุณดีไหมครับ”
ลิลิธหันกลับไปมองอีกฝ่ายด้วยดวงตาคู่โตที่มีน้ำคลอเบ้าแล้วตอบกลับไปว่า “ชิ! ฉันสวยแบบธรรมชาติอยู่แล้วไม่จำเป็นต้องแต่งหน้าหรอกย่ะ!”
