ตอนที่ 2: การเสียสละที่จำเป็น
แม้ว่าหมอราวจะไม่ได้ใกล้ชิดกับลูซิเฟอร์ในช่วง 5 ปีที่ผ่านมา เขาไม่ได้ดูถูกเด็กคนนั้นอย่างเปิดเผยเช่นกัน เนื่องจากมีความเป็นไปได้ที่ลูซิเฟอร์จะพัฒนาพลังของเขาได้ การกระทำของเขาที่มีต่อลูซิเฟอร์ดูเหมือนจะเป็นมืออาชีพจนถึงตอนนี้
เขาไม่เป็นมิตรเกินไปและไม่รุนแรงเกินไป แต่เพียงรักษาทัศนคติโดยเฉลี่ยต่อเด็ก
แต่ตอนนี้ลูซิเฟอร์อายุได้ 10 ปีแล้วและล้มเหลว ไม่มีเหตุผลใดที่เขาจะทำตัวดีอีกต่อไป
ใบหน้าของลูซิเฟอร์ซีด เมื่อได้ยินคำตอบจากหมอราว รู้สึกเหมือนกับว่าโลกของเขาพังทลายลง และทุกคำในประโยคนั้นกระทบหัวใจเขาราวกับกระสุน
น้ำตาคลอเบ้าของเด็กชาย ทำให้ดวงตาของเขาเป็นประกายเพราะน้ำตา และการมองเห็นของเขาพร่ามัว ในขณะที่เขาพยายามตอบโต้ด้วยความเจ็บปวดและความทรมานอย่างใหญ่หลวงที่เขารู้สึก
“แต่แกยังสามารถช่วยมนุษยชาติได้ ดังนั้นแกก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์อย่างสมบูรณ์แบบขนาดนั้น มากับเรา” หมอ ราวกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่ชั่วร้าย ในขณะที่ดวงตาของเขาเปล่งประกายราวกับนกแร้งภายใต้แว่นตากรอบทองหนา
ลูซิเฟอร์ยืนขึ้นด้วยใบหน้าที่ว่างเปล่าและเดินตามหลังพวกเขาไปพร้อมกับน้ำตาที่เงียบงัน เพียงไม่กี่หยดจากดวงตาของเขา
พวกเขาพาเขาไปที่ห้องที่ลูซิเฟอร์ไม่เคยไปมาก่อน มีเครื่องจักรแปลก ๆ อยู่ทั่วห้องโดยมีเตียงเดี่ยวอยู่ตรงกลาง
“ไปนอนบนเตียงซะ” หมอราวสั่ง
ลูซิเฟอร์ทำตามคำสั่งเงียบๆ และเดินไปที่เตียงด้วยก้าวเล็กๆ
เขานอนลงบนเตียงเรียบ สายตาของเขาวางไว้บนเพดาน โดยไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เขาวางกำปั้นไว้ที่นั่น ขณะที่คำพูดของหมอราว วนเวียนอยู่ในหัวของเขา
“หมอมิน เตรียมตัวให้พร้อม” หมอราวพูดก่อนจะหันหลังและเริ่มทำงานบนแผงหน้าจอ ซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก
หมอมินเดินไปหาลูซิเฟอร์ เขาหยิบวัตถุคล้ายแถบคาดศีรษะที่เชื่อมต่อกับเครื่องจักรที่อยู่ข้างหลังเขาแล้ววางไว้รอบศีรษะของลูซิเฟอร์ หัวใจของเขาปั่นป่วน ในขณะที่ทำเช่นนั้น แต่เขาก็ยังทำ
มีสายไฟหลายสีที่เชื่อมต่อกับวัตถุคล้ายแถบคาดศีรษะนั้น ซึ่งเชื่อมโยงกับเครื่องจักรอื่นๆ รอบห้อง
‘ ฉันขอโทษ ลูซิเฟอร์ แม้ว่าฉันจะเคารพพ่อแม่และห่วงใยคุณแค่ไหน แต่ฉันช่วยคุณไม่ได้’ หมอมินคิดขอโทษ ขณะเดินกลับ ดวงตาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก
“ทุกอย่างพร้อมแล้วหมอเรย์แมน?” หมอราวถามนักวิทยาศาสตร์คนที่ 3
“พร้อม รอคำสั่ง” หมอเรย์แมนตอบ
หมอราวกล่าวว่า “เอาล่ะ ฉันจะนับถอยหลัง!”
“3… 2…1… เริ่ม!”
หมอเรย์แมนกดปุ่มบนแล็ปท็อป และเริ่มดำเนินการด้วยเสียงเล็กน้อย
“อ๊าาาา!” ลูซิเฟอร์กรีดร้องเสียงดังที่สุดเท่าที่จะทำได้ ในขณะที่เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่บีบคั้นหัวใจผ่านร่างกายของเขา เขารู้สึกเหมือนร่างกายของเขาถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
เขายังคงกรีดร้อง แต่การทรมานก็ยังคงไม่หยุด มันกลับดำเนินต่อไปและดำเนินต่อไปในสิ่งที่ดูเหมือนชั่วนิรันดร์
“การเต้นของหัวใจเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ดัชนีความเจ็บปวดถึง 60 เปอร์เซ็นต์ การทำลายเซลล์ได้เริ่มขึ้นแล้ว” หมอเรย์แมนประกาศ ขณะอ่านข้อมูลบนหน้าจอ
“หยุดเดี๋ยวนี้! การทำลายเซลล์ของเขาได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว! หากคุณไม่หยุด ร่างกายของเขาทั้งหมดจะไร้ประโยชน์! นี่มันน่าจะมีข้อมูลเพียงพอสำหรับการใช้งานของเราแล้วนะ!” หมอมินอดไม่ได้ที่จะตะโกนดังๆ เมื่อเขาได้ยินสถิติ
นั้นจากหมอเรย์แมน เขาก็มองไปทางหมอราวทันที
“ทำต่อไป! เพิ่มดัชนีความเจ็บปวดขึ้น 10 เปอร์เซ็นต์! ฉันต้องการดูว่าร่างกายของมนุษย์จะถูกทำลายด้วยความเจ็บปวดนานแค่ไหน” หมอราวสั่ง ในน้ำเสียงของเขาไม่มีความเศร้าโศกหรือลังเลเลยแม้แต่น้อย
“นี่ไม่ใช่การวิจัยอีกต่อไป แต่เป็นความบ้าคลั่ง! ฉันบอกให้หยุด!” หมอมินคำราม แต่ไม่มีใครสนใจเขา
ลูซิเฟอร์ยังคงกรีดร้องเป็นเวลา 20 นาทีติดต่อกัน น้ำเสียงของเขาแหบแห้ง ดวงตาแดงก่ำด้วยน้ำตาที่ยังคงไหลอาบแก้ม และร่างกายของเขาก็สั่นด้วยความเจ็บปวด
น่าเสียดายที่ความเจ็บปวดไม่หยุด รู้สึกเหมือนกับเวลา มันก็ยิ่งทนไม่ได้ ดวงตาของลูซิเฟอร์กวาดสายตามองจากหมอมินไปหาหมอเรย์แมน ขณะที่เขาขอร้องให้หยุด ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา ในขณะที่เขาเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของหมอราว
“ทำไม?!” ลูซิเฟอร์ตะโกนอย่างคนบ้า ขณะที่เขาจ้องไปที่หมอราวด้วยดวงตาที่เปื้อนเลือด
“เขายังพูดได้ ไม่เลว ฉันเดาว่าความเจ็บปวดยังไม่เพียงพอ เพิ่มขึ้น 20 เปอร์เซ็นต์ เอาดัชนีความเจ็บปวดเป็น 90 เปอร์เซ็นต์!” หมอราวสั่งหมอเรย์แมนที่ปฏิบัติตามคำสั่งของเขาโดยไม่มีคำถามใด ๆ และเพิ่มดัชนีความเจ็บปวด
“การเต้นของหัวใจช้าลงอย่างรวดเร็ว ดัชนีความเจ็บปวดถึง 90 เปอร์เซ็นต์ การทำลายเซลล์ได้ถึง 70 เปอร์เซ็นต์” หมอเรย์แมนกล่าว
“ดี เพิ่มขึ้นอีก 10 เปอร์เซ็นต์ ให้ดัชนีความเจ็บปวดเป็น 100 เปอร์เซ็นต์” หมอราวกล่าว ขณะหัวเราะ “ดีแล้ว มาดูกันว่าร่างกายมนุษย์จะทนได้ 100 เปอร์เซ็นต์หรือไม่!”
หมอมินเฝ้าดูอยู่เงียบๆ จนถึงตอนนี้ แต่เขาทนไม่ไหวแล้ว ขณะที่เขากระโดดขึ้นไปบนหมอเรย์แมนเพื่อป้องกันไม่ให้เขาเพิ่มดัชนีความเจ็บปวด
เขากรีดร้องใส่พวกเขา “นี่แกสองคนยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า หยุดนะ เขายังเด็กอยู่เลย! หยุดความบ้าคลั่งนี้ซะ!”
ดร.ราวเพิกเฉยต่อคำพูดแหลมคม ขณะที่เขาเรียกรปภ.และสั่งให้พาหมอมินออกไป
ในขณะเดียวกัน หมอเรย์แมนได้เพิ่มดัชนีความเจ็บปวดและเปลี่ยนเป็นระดับสูงสุด
ร่างกายของลูซิเฟอร์บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เสียงกรีดร้องของเขาก็หยุดลง ดวงตาที่เปื้อนเลือดของเขายังคงเปิดอยู่ แต่ไม่มีการเพ่งความสนใจไปที่มันอีกต่อไป ร่างกายของลูซิเฟอร์เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน ในขณะที่เขานอนอยู่ตรงนั้น
“การเต้นของหัวใจหยุดลง ดัชนีความเจ็บปวดถึง 100 เปอร์เซ็นต์ เซลล์ถูกทำลาย 100%” หมอเรย์แมนประกาศ
“เขาตายแล้ว เขาเป็นหนูทดลองที่ดี อดทนได้นาน ฉันเดาว่าร่างกายมนุษย์คนนี้ไม่ได้ไร้ประโยชน์อย่างที่เราคิด หากมันสามารถอยู่รอดได้นานภายใต้ความเจ็บปวดเช่นนี้ ไม่มีอะไรแน่นอน นอกจากไร้ประโยชน์” หมอราว พึมพำ ในขณะที่เขาดูข้อมูลบนหน้าจอ
เขาดูไม่กังวลกับความจริงที่ว่าพวกเขาเพิ่งฆ่าคนอย่างทารุณ นั่นเป็นเด็กอายุ 10 ขวบเหมือนกัน
“ไปกันเถอะ พยาบาลคนนั้นน่ะสามารถทำความสะอาดร่างกายเด็กนี่ แล้วโยนมันออกไปข้างนอกได้ เรามีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ” หมอราวพูดขณะที่หันหลังเดินไปยังทางออก “จัดเรียงข้อมูลที่เราตัดสินใจในแผนภูมิที่เหมาะสม ฉันต้องการให้วางไว้บนโต๊ะของฉันในวันพรุ่งนี้”
หมอราวกำลังจะจากไป เมื่อหมอมินปรากฏตัวต่อหน้าเขา
“นี่แกฆ่าเขาเรอะ?!” หมอมินกรีดร้องใส่หมอราว ในขณะที่น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเขาและเขาก็นั่งลงบนพื้น
“การเสียสละที่จำเป็นสำหรับการเติบโตของมนุษยชาติ”
หมอราวยิ้ม ขณะที่เดินผ่านหมอมินและออกจากห้องไป
“อย่ารู้สึกยึดติดกับเรื่องพวกนี้มากเกินไป คุณจะรู้สึกเจ็บปวดน้อยลง ถ้าคุณทำแบบนั้น” หมอเรย์แมนวางมือบนไหล่ของหมอมิน ในขณะที่เขาปลอบโยน
“ถึงหมอราวจะเป็นโรคจิตเล็กน้อย แต่เขาก็เป็นนักวิทยาศาสตร์ผู้ยิ่งใหญ่ ยังไงก็เถอะ ไปกินข้าวกันเถอะ ไม่มีประโยชน์ที่จะทะเลาะกันและร้องไห้ให้กับเด็กที่ตายไปแล้ว เขาจะไม่กลับมาอีก” เขากล่าวต่อ เขาพาหมอมินออกไปข้างนอก
สาวใช้มาถึงห้องหลังจากผ่านไป 20 นาที และเห็นลูซิเฟอร์นอนอยู่บนเตียงอย่างไร้ชีวิตชีวา
“อืม เขาเป็นคนที่เสียชีวิตในวันนี้” สาวใช้พูดอย่างสบายๆ ขณะที่เธอเหลือบมองลูซิเฟอร์ พวกเขาเคยชินกับการเห็นสิ่งเหล่านี้ ดังนั้นสิ่งนี้จึงไม่รบกวนพวกเขามากนัก
พวกเขาหยิบร่างของเขาขึ้นมาแล้วห่อด้วยถุงซิปล็อค จากนั้นพวกเขาก็นำศพออกไปแล้วโยนทิ้งในถังขยะ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในโรงงานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ไม่มีความสำนึกผิด ไม่เสียใจ และไม่มีความเห็นอกเห็นใจต่อเด็กที่ตายแล้ว หัวใจทั้งหมดของพวกเขาถูกผนึกและกลายเป็นหินเมื่อนานมาแล้ว
วันรุ่งขึ้น รถบรรทุกมาถึงที่เอาขยะทั้งหมดออกจากถังขยะและออกจากที่นั้น
ขยะทั้งหมดจากโรงงานถูกทิ้งในที่รกร้างห่างไกลจากสถานที่ เท่าที่ตามองเห็น มองเห็นแต่ของเสียเท่านั้น รถบรรทุกออกไปตามปกติ หลังจากทิ้งทุกอย่างที่รวบรวมได้ในวันนั้น
ในดินแดนรกร้างอันกว้างใหญ่ ศพหนึ่งศพกำลังนอนอยู่ ดูเหมือนตายแต่ยังไม่ถึงที่สุด
