ตอนที่ 3: มีชีวิตอีกครั้ง
“ในโลกนี้มีรูปแบบที่แตกต่างกัน 3 ประเภท นักรบที่สามารถใช้พลังกายภาพ หมอผีที่สามารถใช้พลังธาตุ และ วาร์ล็อกที่เหมือนกับพ่อของคุณที่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยทั้ง 2 ประเภท”
ชายหนุ่มรูปงามที่ดูอ่อนเยาว์ราวกับอายุ 20 กว่าๆ กำลังนั่งอยู่บนเตียง เขาพูดกับเด็กชายตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง ซึ่งนั่งบนตักของเขาและมองดูผู้ชายที่มีดวงตากลมโต
เด็กชายดูเหมือนเขาอายุเพียง 4 หรือ 5 ขวบ เขามองไปที่ชายคนนั้น สายตาของเขาเต็มไปด้วยความชื่นชม ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น
“ถ้าเธอปลุกพลังให้ตื่นแล้ว อยากเป็นอะไรล่ะหนุ่มน้อย” ชายคนนั้นถามเด็กชาย
“เมื่อผมโตขึ้น ผมอยากเป็นเหมือนพ่อ” เด็กชายรับสารภาพ
“ฮ่าฮ่าฮ่า ใช่พ่อเนี่ยดีที่สุดแล้วใช่ไหมล่ะ?” ชายคนนั้นพูดพร้อมกับหัวเราะออกมาดังๆ
“นี่คุณกำลังพูดว่า ฉันไม่ใช่คนดีที่สุดเหรอคะ!” ผู้หญิงคนหนึ่งเดินขึ้นไปหาพวกเขาและนั่งบนเตียงเช่นกัน เธอดูเด็กกว่า 20 ปี แม้ว่าในความเป็นจริงเธอจะแก่กว่า ทั้งหมดเป็นเพราะพลังที่เธอมี
เธอสวมถุงมือทั้งสองข้าง ซึ่งดูเหมือนทำมาจากยาง
“แม่นี่แหละดีที่สุด!” เด็กชายกล่าวว่า
“เด็กดีของฉัน” หญิงสาวยิ้มขณะที่ลูบหลังเด็กชายตัวน้อย
“พ่อมีพลังกาย แล้วผมจะมีไหม” เด็กชายพูดออกไป
“ใช่ พ่อของเธอมีพลังแห่งความแข็งแกร่ง มันเป็นพลังที่แข็งแกร่งมาก แต่เขาก็ยังไม่พอใจ” ผู้หญิงคนนั้นอธิบาย ขณะที่เธอยิ้มแหยๆ “สำหรับเจ้า…เด็กน้อย เจ้าจะแข็งแกร่งกว่าพ่อของเจ้าเสียอีก”
“แน่นอน ฉันก็ยังไม่พอใจ ฉันมีพละกำลัง ซึ่งมันเยี่ยมมาก แต่ก็ยังไม่ดีเท่าพลังกายที่รักษาได้ไม่จำกัด” ชายคนนั้นทำหน้าบึ้ง ขณะมองดูภรรยาของเขา “ลองนึกภาพว่าสามารถรักษาบาดแผลได้ทันทีสิ”
“เราต่างก็รู้ดีว่ามันเป็นเพียงข่าวลือที่คุณสร้างขึ้น ยังไม่มีสิ่งที่เรียกว่าพลังนั้น เท่าที่ฉันรู้ ยังไม่มีใครตื่นขึ้นด้วยพลังแบบนั้น” แม่ของเด็กชายเหล่ตาของเธอ ขณะที่เธอมองดูสามีของเธอ
“ไม่มีใครปลุกพลังแห่งการรักษา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีใครทำ มันเป็นไปได้ทั้งหมดที่จะมีพลังแบบนั้น ฉันนึกถึงพลังอีกนับพันที่สามารถเกิดขึ้นได้เช่นกัน ซึ่งเรายังไม่เคยเห็นมันเลย” ชายคนนั้นยืนยัน
ฉันจำได้ว่าคุณยังมีนวนิยายในวัยเด็กของคุณเรื่อง “The Healer’s Journey to Immortality” นั่นคือสิ่งที่คุณได้รับความคิดที่ไร้สาระมากจากมัน ไม่ใช่เหรอ?” ผู้หญิงคนนั้นตอบยิ้มๆ
ใบหน้าของชายคนนั้นเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม ในขณะที่เขาถามว่า “คุณผู้หญิง คุณหาที่ซ่อนลับของผมได้อย่างไร”
****
ร่างกายอันเงียบสงบของลูซิเฟอร์นอนอยู่ในถังขยะในความเงียบชั่วนิรันดร์
ไม่มีการเต้นของหัวใจ ไม่มีการเคลื่อนไหว ผมสีเงินแวววาวของเขาดูหม่นหมองและสกปรก สาวใช้คนหนึ่งปิดเปลือกตาของเขาก่อนที่จะใส่เขาลงในกระเป๋า แต่ปากของเขายังคงอ้าออกราวกับว่าเขากำลังพยายามหายใจ ยกเว้นว่าเขาจะไม่หายใจอีกต่อไป
แต่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายและน่าเศร้านั้น สิ่งอัศจรรย์ก็เกิดขึ้น…
แม้ว่าเขาจะถูกประกาศว่าตายแล้ว และหัวใจของเขาก็หยุดเต้น จิตใจของเขายังคงทำงานอยู่
ลูซิเฟอร์ได้รำลึกถึงวันเวลาที่มีความสุขของเขากับพ่อแม่เสมอ ซึ่งมันกำลังเล่นเหมือนเป็นภาพยนตร์ในหัวของเขา และรู้สึกว่ามันเหนือจริง
ทุกอย่างในชีวิตเขาดีจนวันเกิดครบ 5 ขวบเมื่อพ่อแม่ไปเป็นผู้สอนศาสนาแต่ไม่กลับมาอีก ลูซิเฟอร์ตัวน้อยเฝ้ารอการกลับมาของพ่อแม่อย่างกระตือรือร้น แต่เขาไม่รู้ว่าไม่มีอะไรเหลือให้รออีกต่อไป
คนที่กลับมาคือผู้ชายในเครื่องแบบทหารที่พาเขาออกจากบ้านและทิ้งเขาไว้ในสถานที่ที่เรียกว่า “สิ่งอำนวยความสะดวก” นั่นคือที่ที่เขาใช้ชีวิตคนเดียวเป็นเวลา 5 ปีต่อไปในห้องเล็กๆ
เขายังคงจำความเจ็บปวดที่เขาเผชิญได้เมื่อได้รับแจ้งว่าพ่อแม่ของเขาเสียชีวิต รู้สึกเหมือนมีใครมาแย่งพื้นจากใต้ฝ่าเท้าของเขาและมีภาระมหาศาลตกใส่เขา
เขามักจะฝันถึงการจมน้ำในความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุดและไม่สามารถหายใจได้ เขาใช้เวลานานมากในการประมวลผลข้อมูลก่อนที่จะเชื่อจริงๆ เขาทำอย่างนั้นก็ต่อเมื่อได้เห็นการรายงานข่าวในสถานที่นั้น
ผู้ประกาศข่าวพูดถึงทีมนักล่าที่แข็งแกร่งที่สุดของเอลิเซียมที่ถูกกำจัดภายในดันเจี้ยนอันดับ 4 ที่เพิ่งค้นพบใหม่ใจกลางเกาะฟรีเซียที่ถูกทิ้งร้าง
ผ่านไป 2-3 วัน ลูซิเฟอร์ได้รับแจ้งว่านี่คือสถานที่ที่จะฝึกฝนและติดตามพลังของเขาที่อาจแข็งแกร่งเท่ากับพ่อแม่ของเขา
เขาได้รับการบอกเล่าว่าเขาสามารถช่วยมนุษยชาติได้เช่นเดียวกับพ่อแม่ของเขา และเขาก็เชื่ออย่างไร้เดียงสาในความฝันนั้น แต่หลายปีผ่านไปและพลังของเขาก็ไม่ตื่นขึ้น
แม้ว่าพนักงานของโรงงานจะไม่ได้ประพฤติตัวไม่เหมาะสม แต่พฤติกรรมของพวกเขาก็ไม่ดีเช่นกัน เขาไม่ได้รับการฝึกฝนแม้แต่น้อย เขากลายเป็นเหมือนนักโทษ แต่เขาไม่สิ้นหวังที่จะปลุกพลังของเขาให้ตื่นขึ้นและกลายเป็นพ่อมดผู้ยิ่งใหญ่เหมือนพ่อของเขา ดูเหมือนว่ามันเป็นเส้นทางที่จะทำให้เขารู้สึกใกล้ชิดกับพ่อแม่มากขึ้น
ความฝันของเขาพังทลาย เมื่อพวกเขาบอกเขาว่าเขาจะไม่มีพลังใดๆ เลย แต่ความทุกข์ยากของเขาไม่ได้จบเพียงแค่นั้น เมื่อเขาถูกพาไปที่ห้องหนึ่งและถูกทรมานจนตาย
เสียงกรีดร้องของเขาก้องกังวานไปทั่วห้อง เขาทนไม่ไหวแล้ว มันรู้สึกเหมือนกับว่าทุกกระดูกและทุกเส้นเลือดในร่างกายของเขากำลังระเบิด แต่ไม่มีใครหยุดความเจ็บปวด ไม่มีใครสนใจการขอทานของเขาไม่หยุด ในขณะที่ความเจ็บปวดเพิ่มขึ้นทีละเท่า ผลักเขาไปที่ประตูแห่งความตายอย่างนิจนิรันดร์
เขายังอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าเขาผิดพลาดอะไร ทั้งหมดที่เขาต้องการคือการช่วยเหลือผู้คนเช่นเดียวกับพ่อแม่ของเขา แต่เขาไม่ได้รับโอกาสนั้น
เขากลับถูกทรมานและสังหารโดยมนุษยชาติเช่นเดียวกับที่เขาต้องการช่วยเหลือ นี่คือสิ่งที่พ่อแม่ของเขาเสียชีวิตเพื่อมันหรอกเหรอ? ‘มนุษยชาติน่ะ’ แบบไหนที่พวกเขาพยายามจะช่วย คนที่ไม่เสียใจ แม้แต่น้อยในขณะที่คนพวกนั้นฆ่าลูกชายของพวกเขา?
ถ้าใช่… ถ้านี่คือสิ่งที่มนุษย์เป็น… เขาก็ไม่อยากเป็นวีรบุรุษที่ปกป้องสิ่งที่เรียกว่ามนุษย์เหล่านี้อีกต่อไป มนุษยชาติไม่คุ้มค่าพอที่จะรักษาไว้ มนุษยชาติไม่คุ้มกับการเสียสละใดๆ
สมองของเขาหมกมุ่นอยู่กับความคิดสุ่มมากมาย แม้ว่าหัวใจของเขาจะไม่เต้นเลยก็ตาม
อย่างไรก็ตาม ไม่นานสิ่งมหัศจรรย์อีกอย่างก็เกิดขึ้น
ตุ๊บ…ตุ๊บ…ตุ๊บ…
หัวใจที่หยุดเต้นอย่างสมบูรณ์ของลูซิเฟอร์เริ่มเต้นอีกครั้ง หน้าอกของเขาพองขึ้น เมื่อจมูกของเขาดูดออกซิเจนเข้าไป ทำให้เขามีชีวิตอีกครั้ง
ร่างกายของเขาที่ซีดเซียวเริ่มมีสีสันขึ้นอีกครั้งเมื่อเลือดไหลเวียนในร่างกายของเขากลับคืนมา ร่างกายของเขาฟื้นคืนความรู้สึกทั้งหมดที่เขาสูญเสียไป เขาได้ยินเสียงลมด้วย
