ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1250

พูดพลาง ในปากก็ส่งเสียงจุ๊บออกมา

เสียงฝั่งเซียวซูหรันเขินอายจนเก็บไว้ไม่อยู่ แล้วกล่าวด้วยเสียงเขินว่า “เชื่อคุณจริงๆ ยังลามกผ่านโทรศัพท์ได้อีก!”

เย่เฉินหัวเราะ “คุณคือเมียของผมนะ จะพูดว่าผมลามกได้ยังไงกัน?”

พูดพลาง เขาก็หยอกล้อขั้นมา “เมียจ๋า จุ๊บหน่อยนะ ได้มั้ย? ขอร้องละ!”

ชนชั้นนำของจินหลิง เกือบทุกคนจะรู้ ว่าเย่เฉินอาจารย์เย่คือผู้ยิ่งใหญ่ เมื่อคนทั่วไปเจอเขา ก็มีแต่จะประจบประแจง จะเคยเห็นเขาอ้อนวอนคนอื่นที่ไหนกัน?

ก็มีแค่ภรรยาของเขาเซียวชูหรัน ที่ทำให้เขานัวเนียไม่หยุดได้ขนาดนี้

แม้เซียวชูหรันจะเขินอาย แต่ในใจก็รู้สึกหวานละมุน จึงได้ส่งเสียงออดอ้อนไปแล้ว “โอเคโอเคโอเค กลัวคุณเหลือเกินละ แค่นิดเดียวนะ ห้ามได้คืบจะเอาศอก!”

“ได้ จุ๊บนิดเดียว นิดเดียวแล้วผมจะวางสายเลย”

เซียวชูหรันส่งเสียงจุ๊บอย่างเขินอายสุดๆ

เสียงจุ๊บนี้ เย่เฉินได้ยินจนละลายไปทั้งตัวแล้ว

ด้วยเหตุนี้เอง เขาจึงกล่าวอย่างทะเล้นว่า “เมียจ๋า เมื้อกี้เสียงเบาไป ฟังไม่ชัด อีกครั้งนะ!”

เซียวชูหรันกล่าวอย่างเกรี้ยวกราด “ไอ้บ้า รู้อยู่แล้วว่าคุณต้องคิดไม่ซื่อ วางสายแล้ว!”

พูดจบ ก็วางสายไปอย่างเขินอายที่สุด

เย่เฉินได้ยินเสียงตู๊ดๆดังขึ้น ก็หัวเราะอิอิ แล้วเอามือถือใส่ในกระเป๋าอย่างพอใจ จากนั้นก็ขี่รถพลังงานไฟฟ้าอันเจ๋งเป้งคันนั้นของเขา ไปที่ยิมเนเซียม

ภายในยิมเนเซียมขณะนี้ จากเวที8แห่งได้ลดลงเหลือ4แห่ง

ภายในสนามโล่งขึ้นมาทันใด แต่ทำนองเดียวกันผู้ชมก็มากตามขึ้นมาด้วย

เพราะได้ถึงรอบแปดคนสุดท้ายแล้ว ยิ่งการแข่งขันรอบลึกมากเท่าไหร่ ความสามารถของผู้เข้าแข่งขันยิ่งเก่งกาจมากขึ้น ความดึงดูดก็ยิ่งมากขึ้นไปอีกด้วยเช่นกัน

การแข่งขันครั้งนี้ เย่เฉินไม่ใช่แค่ผู้ชมทั่วไปแล้ว แต่เป็นโค้ชในตอนนี้ของฉินเอ้าเสวี่ยน

ดังนั้นหลังจากที่เขามาถึงยิมเนเซียมแล้ว จึงได้ไปที่ห้องพักนักกีฬาหลังเวทีโดยตรง

ขณะนี้ ฉินเอ้าเสวี่ยนเพิ่งเปลี่ยนชุดแข่งขันเสร็จพอดี จากนั้นเพื่อรักษาความอุ่นให้ร่างกาย จึงได้ไปปูผ้าด้านนอก

เห็นเย่เฉินมาถึง เธอก็ดีใจสุดๆ ถามเขาด้วยเสียงหวาน “อาจารย์เย่ วันนี้อาจารย์เตรียมแทคติกอะไรให้เอ้าเสวี่ยนเหรอคะ?”

เย่เฉินยิ้ม “วันนี้ไม่มีแทคติกอะไร ตอนนี้กำลังในร่างกายของคุณเพิ่มขึ้นมากขนาดนี้ ผมเชื่อว่าการแข่งขันครั้งนี้สำหรับคุณแล้วเหลือเฟือ เพียงแค่คุณทำมันให้สุดความสามารถก็พอแล้ว”

ฉินเอ้าเสวี่ยนถามอย่างเขินอาย “อาจารย์เย่ อาจารย์มั่นใจในตัวเอ้าเสวี่ยนขนาดนี้เลยเหรอคะ? อาจารย์ไม่กลัวเอ้าเสวี่ยนแพ้เหรอ?”

เย่เแินกล่าวอย่างตั้งใจว่า “ผมเชื่อ ฉินเอ้าเสวี่ยนเล้กพริกขี้หนูในสายตาของทุกคน จะไม่ทำให้ผมผิดหวังอย่างแน่นอน”

ฉินเอ้าเสวี่ยนหน้าแดง กล่าวอย่างเขินอาย “อาจารย์เย่สบายใจได้ค่ะ เอ้าเสวี่ยนจะทำให้สุดความสามารถแน่นอนค่ะ!”

ห้องที่อยู่ข้างๆห้องพักนักกีฬาของเธอ เพียงแค่กำแพงกั้นไว้ เป็นห้องของอิโตะนานาโกะ

ขณะนี้ ยามาโมโตะคาซึกิก็กำลังพูดกับเธอด้วยคำพูดเดียวกับที่เย่เฉินพูด “อิโตะ การแข่งขันในวันนี้ คู่ต่อสู้ฝีมือห่างไกลจากคุณมาก ดังนั้นผมจะไม่วางแทคติกอะไรให้คุณนะ เชื่อว่าคุณจะชนะได้อย่างง่ายดายอย่างแน่นอน ”

อิโตะนานาโกะพยักหน้า แล้วกล่าวอย่างตั้งใจ “อาจารย์วางใจได้ค่ะ อิโตะจะต้องชนะนัดนี้อย่างแน่นอน!”

กำลังพูดอยู่ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

ทานากะโคอิจิที่ยืนอยู่ที่ประตูตลอดเวลารีบเปิดประตูห้อง เห็นโคบายา ชิจิโร่อันหล่อเหลา สวมชุดสูทสีฟ้าทั้งตัวกำลังยืนอยู่ที่ประตู ในมือถือดอกกุหลาบช่อหนึ่ง

เมื่อประตูเปิดออก เขาได้เดินเข้ามา ยิ้มกับอิโตะนานาโกะแล้วกล่าว “คุณอิโตะ ผมรีบมา เพื่ออวยพรให้คุณชนะตั้งแต่เริ่มต้นโดยเฉพาะเลยนะครับ!”

——–