ตอนที่ 17: สายพันธุ์ที่หยิ่งผยอง
บรรยากาศตึงเครียดเต็มห้อง เมื่อเปาโลสั่งให้ผู้ติดตามที่มีแผลเป็นของเขาหักขาภรรยาของเวสตัน
ขณะที่ผู้หญิงผมสีเข้มก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว เวสตันก็เตรียมจิตใจที่จะต่อสู้ด้วยชีวิตเพื่อปกป้องภรรยาของเขา
“อ๊าาาา!
ชายที่หน้ามีแผลเป็นเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว เขาหยุดลง ขณะที่เขาได้ยินเสียงกรีดร้องมาจากด้านหลัง
เขาหันกลับมาอย่างเร่งรีบพร้อมกับเปาโลและคนอื่นๆ
เมื่อผู้คนมองย้อนกลับไป พวกเขาเห็นศพแห้งนอนอยู่บนพื้น ซึ่งเคยเป็นชายที่แข็งแรงสมบูรณ์มาก่อน
สามารถมองเห็นเด็กอายุ 11 ขวบยืนอยู่ใกล้ร่างนั้นได้ชัดเจน
ลูซิเฟอร์ถอดถุงมือออกแล้วเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อ แต่ถุงมือบางส่วนยังคงห้อยอยู่ในกระเป๋าเสื้อของเขา เขายืนตัวสูงด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์
“นี่แกทำสิ่งนี้เหรอ!” เปาโลอุทานด้วยความตกใจ ขณะที่เขาจ้องไปที่ลูซิเฟอร์
น่าแปลกที่เขาไม่ได้รับคำตอบจากลูซิเฟอร์ซึ่งตอนนี้เขากำลังเคลื่อนไหวอีกครั้ง
ก่อนที่ใครจะเข้าใจด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาเห็นลูซิเฟอร์สัมผัสมือของชายอีกคนหนึ่ง ซึ่งยืนอยู่ใกล้เขาที่สุด
เสียงกรีดร้องดังขึ้นทั่วห้อง ในขณะที่ชายคนนั้นรู้สึกว่าผิวของเขาไหม้ หลังจากลูซิเฟอร์จับมือเขา ผิวหนังของชายผู้นั้นเริ่มผุกร่อนและกลายเป็นเถ้าถ่านต่อหน้าผู้เห็นเหตุการณ์
“นั่นคือวิธีที่แกทำสินะ แกเป็นแวเรียนท์” เปาโลยอมรับ เมื่อเขาเห็นว่าลูซิเฟอร์ฆ่าชายคนนั้นอย่างไร “อย่าปล่อยให้มันแตะต้องพวกแกได้ แค่นั้นมันก็ไม่สามารถทำร้ายพวกแกได้แล้ว!”
“ฉันรู้บางอย่างเกี่ยวกับพวกมัน พวกมันมักจะมีพลังพิเศษบางอย่าง แต่มีเพียงพลังเดียวเท่านั้น ไม่มีทางที่คนที่อายุน้อยๆอย่างมันจะมีความสามารถมากกว่า 1 อย่าง สำหรับพลังของมันในตอนนี้ ดูเหมือนว่าจะเป็นความสามารถในการฆ่าพวกแกหลังจากสัมผัส พวกแกต้องอยู่ให้ห่างจากมัน!” เขากล่าวเสริม ในขณะที่เขาเตือนทุกคนด้วยคำอธิบาย
เมื่อได้ยินคำเตือนของเปาโล คนของเขาก็รีบถอยกลับ ทุกคนต่างสร้างระยะห่างจากลูซิเฟอร์ในขณะที่ยังรายล้อมเขาอยู่พร้อมๆ กัน
เวสตันและภรรยาของเขาต่างตกตะลึงมากขึ้น ทั้งคู่ตกใจถึงแก่นของร่างกายเมื่อเห็นว่าลูซิเฟอร์ฆ่าชายคนหนึ่งได้ง่ายเพียงใด พวกเขาไม่อยากเชื่อเลยว่าเด็กคนนี้เป็นฆาตกรและเคยอยู่ตามลำพังกับเขามาก่อน
“ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้ฆ่าแวเรียนท์ แต่ตอนนี้มันอยู่ที่นี่ต่อหน้าเราแล้ว ฉันเดาว่าวันนี้เป็นวันโชคดีของฉัน แกไม่เพียงแต่ฆ่าคนของฉัน แต่ยังเปิดเผยพลังของแกอีก ตอนนี้ฉันรู้วิธีฆ่าแกและวิธีดูแลตัวเองให้ปลอดภัยแล้ว ” เปาโลพูด ขณะที่เขาเริ่มหัวเราะ
เสียงหัวเราะของเขาแพร่ระบาดและฟังดูเหมือนเสียงหัวเราะที่ชั่วร้ายมากกว่าการแสดงออกถึงความสนุกสนานราวกับว่าเขามีความสุข
“แกไม่ควรฆ่าคนของฉันเลย” เขากล่าวเสริม ในขณะที่เขาดึงปืนออกมาแล้วเล็งไปที่หัวของลูซิเฟอร์
“พวกแกคิดว่าพวกแกเป็นเทพเจ้าหรืออะไรสักอย่างหรือไง ฉันล่ะไม่ชอบความเย่อหยิ่งของพวกแกเลย สุดท้ายนี้เมื่อฉันได้มีโอกาสได้ฆ่าพวกแกสักคน ดูเหมือนว่าเหล่าทวยเทพจะต้องการตอบแทนความดีที่ฉันทำลงไปสินะ ฮ่า! ”
รอยยิ้มของเขากว้างขึ้นเมื่อเขาเริ่มกดไกปืน
“ไปลงนรกอย่างปลอดภัยนะเจ้าหนู!”
ปัง
กระสุนออกจากปืน ซูมตรงไปที่หัวของลูซิเฟอร์ มันไม่ลืมที่จะทิ้งเสียงกระแทกหนักๆ เอาไว้ในยามตื่น
กระสุนเจาะหน้าผากของลูซิเฟอร์และทิ้งไว้จากด้านหลังศีรษะของเขา ทิ้งรูที่มองเห็นได้น่าสยดสยองอยู่ในหัวของเขา
เลือดเริ่มไหลออกจากศีรษะ ซึ่งปกคลุมหน้าผากและใบหน้าของเขาเป็นสีแดง
“ฮ่าฮ่าฮ่า แวเรียนท์นี่ไม่ได้มีอะไรพิเศษ รัฐบาลให้ความสำคัญกับพวกมันมากโดยเปล่าประโยชน์ ฉันไม่รู้ว่าทำไมทุกคนถึงคิดว่าพวกมันเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนั้น” เปาโลหัวเราะเสียงดัง เมื่อเห็นลูซิเฟอร์ถูกยิง
ลูซิเฟอร์เริ่มส่ายหัวเบาๆ โดยไม่สนใจคำพูดของเปาโล
“เฮ้อ… อีกครั้ง! ผมเกลียดการถูกยิงจริงๆ ตอนนี้ผมจะรู้สึกหิวอีกครั้งในไม่ช้าแล้ว” เขาพึมพำด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม ขณะที่เขาเริ่มลูบหน้าผากของเขา
เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงทั่วร่างกาย ขณะที่แตะหน้าผาก แต่ไม่ยอมให้ปรากฏบนใบหน้า เขาไม่ได้ทำเสียงฮึดฮัดอย่างเจ็บปวด
เปาโลได้ยินคำพูดที่สงบของลูซิเฟอร์ ปากของเขาเบิกกว้าง เมื่อมองดูบาดแผลของลูซิเฟอร์ที่หายได้ด้วยตาเปล่า
สีหน้าของเขานั้นน่าจดจำมาก จนเขาไม่คิดว่าใบหน้าของเขาจะแสดงสีหน้าแบบนั้นได้ แม้ว่าจะมีคนจดจำใบหน้าของเขาไว้และแสดงให้เขาเห็นในภายหลังได้ก็ตาม
“หะ-หัวนาย นั่นมันอะไร!”
ในไม่ช้าเขาก็เห็นหลุมนั้นใกล้จะได้รับการรักษาจนหมดแล้ว และไม่เหลือแม้แต่รอยบนหน้าผากของลูซิเฟอร์ มีเพียงเลือดบนใบหน้าและหน้าผากของลูซิเฟอร์เท่านั้นที่ทำให้เปาโลเชื่อว่าฉากที่เขายิงลูซิเฟอร์ไม่ใช่ความฝัน ผู้ชายคนนี้หายจากอาการแบบนั้นจริงๆ
ไม่น่าเชื่อว่ามันคือความจริง
*****
ลูซิเฟอร์ถูกยิงที่ศีรษะ แต่เขาไม่ได้ล้มลง นั่นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ทุกคนตกใจ
สิ่งที่น่าตกใจกว่านั้นคือการเฝ้าดูสิ่งที่เกิดขึ้นต่อไป การดูรูในหัวของลูซิเฟอร์ที่ได้รับการรักษาอยากหมดจดนั่น และเนื้อเยื่อที่เชื่อมต่อกันต่อหน้าต่อตาก็ทำให้ทุกคนตกใจ
ภายในไม่กี่วินาที บาดแผลที่ศีรษะของลูซิเฟอร์ก็หายเป็นปกติ
“ปะ-ปีศาจ!” เปาโลตะโกน ขณะที่ใบหน้าของเขาซีด เมื่อเห็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้นี้ เขาเริ่มยิงอย่างบ้าคลั่ง แต่คราวนี้ ลูซิเฟอร์ไม่หยุดนิ่ง
เขาไม่ได้รออยู่ที่นั่นเพื่อถูกยิง แทนที่ ลูซิเฟอร์จะย้ายจากที่เดิมไปปรากฏตัวต่อหน้าเปาโล เขาคว้าปืนในมือปิดปากปืนด้วยฝ่ามือ
เปาโลยังคงยิงต่อไป กระสุนเจาะทะลุฝ่ามือของลูซิเฟอร์ ทิ้งรูไว้ในฝ่ามือของเขา ปืนก็เริ่มสลายไปพร้อม ๆ กัน
