ตอนที่ 16: การตัดสินใจที่เปลี่ยนเขาไปตลอดกาล
ถึงแม้ว่าถุงมือยางไม่ได้หยุดพลังของการทำให้เน่าเปื่อยของเขาทั้งหมด แต่มันก็ช่วยให้การเน่าเผื่อยนั้นทำงานได้ช้าที่สุด มันทำให้เขายังคงสัมผัสสิ่งของต่างๆ เมื่อเขาสวมมันได้อยู่บ้าง
ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างที่เข้าใจยากเกี่ยวกับพลังของเขา ซึ่งเขาไม่สามารถเข้าใจได้
แม้ว่าทุกสิ่งที่เขาสัมผัสจะเน่าเปื่อยไป แต่บางสิ่งก็เน่าเปื่อยได้เร็วจนผิดปกติ ในขณะที่บางอย่างก็เน่าเปื่อยช้าลงเล็กน้อย ราวกับว่าจิตใต้สำนึกของเขากำลังเล่นกับเขาอยู่ ซึ่งเขาควบคุมมันไม่ได้
ลูซิเฟอร์หยิบชามและเริ่มดื่มซุปโดยไม่ใช้ช้อน
เขาไม่ได้รับมีดและช้อนส้อมอื่นๆ เมื่อเขาอยู่ในโรงงาน และเขาต้องกินอาหารพวกนั้นด้วยมือ ดังนั้นนี่จึงกลายเป็นนิสัยของเขาที่จะไม่ใช้ของเหล่านั้น
เขาทำซุปเสร็จในทันที ความหิวของเขาหมดลงแล้ว เขาหันกลับมาและเริ่มจากไปโดยไม่พูดอะไรกับคนที่ให้อาหารเขา
เขาอยากรู้ว่าพวกเขาจะขออะไรตอบแทนจากเขาไหม จริงหรือที่พวกเขาช่วยเขาเพราะพวกเขาเป็นคนดี? นั่นเป็นไปไม่ได้ ผู้คนมักจะทำดีเพราะความโลภของพวกเขาเท่านั้น นั่นคือสิ่งที่เขาคิด
เขาเดินช้าๆ เพื่อดูว่ามีอะไรอีกไหม จุดประสงค์ของพวกเขาในการช่วยเหลือเขาคืออะไร? เขาต้องการให้พวกเขาหยุดเขาไม่ให้ออกไป เขาต้องการให้พวกเขาแสดงให้เขาเห็นด้านที่แท้จริงของพวกเขา
“รอก่อน!” ลูซิเฟอร์กำลังจะเปิดประตูออก เมื่อได้ยินเสียงของผู้หญิงคนนั้น
‘มาแล้วสินะ พวกมันเหมือนกันหมด’ เขาคิดขณะกำหมัดแน่น เขาค่อยๆหันกลับมา
เมื่อเขาหันกลับมา เขาเห็นผู้หญิงคนนั้นมองมาที่เขาด้วยรอยยิ้มที่ห่วงใย
“ถ้าหิวก็กลับมาใหม่ได้นะ ประตูของเราเปิดรอเธออยู่เสมอ”
ลูซิเฟอร์ไม่ตอบ แม้เขาจะตกใจ เขาฟังผิดไปหรือเปล่า? พวกเขาช่วยเขาโดยไม่มีความโลภจริงหรือ?
เขาหันหลังกลับและออกจากร้านอาหาร
*****
ลูซิเฟอร์ออกจากร้านอาหาร เขาเดินออกไปเพียงไม่กี่ก้าว และเห็นกลุ่มคนประมาณ 20 คนเดินผ่านเขาไป กลุ่มผู้ชายเข้าไปในร้านอาหาร
ลูซิเฟอร์มองกลับมาที่พวกเขาและเห็นพวกเขาบางคนถือไม้เบสบอลอยู่ในมือ
เขาหยุดเดิน ในขณะที่มองไปทางร้านอาหารด้วยความไม่แน่ใจ
เขาหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่เขาส่ายหัว ‘ทำไม? พวกเขาเหมือนกันหมดนี่นา! แต่ทำไมกัน! ทำไมเขาถึงรู้สึกอยากจะตรวจสอบว่าทั้งคู่ตกอยู่ในอันตรายหรือไม่?! เขาไม่สามารถให้อาหารได้เพราะความเห็นอกเห็นใจหรอก เพราะข้างในของคนพวกนั้นมันเหมือนกันหมด’
เขากำหมัดแน่นขึ้น ในขณะที่หายใจเข้าลึกๆ เขาเริ่มออกเดินทาง น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถก้าวไปได้มากกว่า 2 ก้าวก่อนจะยืนขึ้น
“ไอ้บ้าเอ้ย!”
เขาสบถออกมาดัง ๆ ขณะที่เขามองไปที่ท้องฟ้า ใบหน้าของพ่อแม่ของเขาเป็นประกายต่อหน้าต่อตาเขา เหมือนกับว่าพวกท่านต้องการให้เขาช่วยคู่สามีภรรยาคู่นั้น เขาต้องการที่จะตรวจสอบสิ่งต่าง ๆ อีกครั้ง
เป็นการดีจริง ๆ หรือไม่ที่จะให้มนุษย์ได้รับประโยชน์จากข้อสงสัย? บางทีคนพวกนั้นอาจจะใจดีจริง ๆ ? พ่อแม่ของเขาก็ใจดีเหมือนกัน เขาเริ่มคิดหาข้อแก้ตัว เพื่อให้เขามีเหตุผลที่จะกลับไป
เขารู้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่จะเปลี่ยนเขาไปตลอดกาล ถ้าเขาช่วยคนพวกนั้น เขาก็จะเปลี่ยนไป แต่ถ้าเขาถูกหักหลังอีกครั้ง นั่นจะทำให้ความรู้สึกและความเชื่อใจของเขาเสียหายยิ่งกว่าเดิม
เขายังเด็กอยู่ และตัดสินใจที่จะเชื่อในความกล้าของเขา โดยไม่รู้ว่ามันเป็นการตัดสินใจที่แย่แค่ไหน และมันจะเปลี่ยนแปลงเขาไปได้อย่างไร ไม่ใช่เพื่อสิ่งที่ดีกว่าแต่ยิ่งแย่ลงไปอีก
****
หลังจากตัดสินใจแล้ว ลูซิเฟอร์หันหลังกลับและเดินกลับไปที่ร้านอาหาร
เมื่อผลักประตูเข้าไป เขาก็เข้าไปในสถานที่เดิมอีกครั้ง
เมื่อเขาเข้าไปในร้านอาหาร เขาเห็นกลุ่มคนที่อยู่รอบๆ ทั้งคู่
“ผ่านมา 1 เดือนแล้ว แต่แกยังไม่ได้จ่ายเงินค่าคุ้มครองอีก เวสตัน! แกพยายามจะหนีไปจริง ๆ เหรอ?” ชายร่างใหญ่ในแจ็กเก็ตหนังบอกกับเจ้าของร้านวัยกลางคน
“เดือนนี้เราไม่สามารถจ่ายเงินให้คุณได้ เปาโล โปรดเข้าใจ เราเป็นธุรกิจขนาดเล็ก และเดือนนี้ธุรกิจก็แทบจะล่ม เรายังดิ้นรนเพื่อให้ธุรกิจอื่นๆเพื่อดำเนินต่อไป นับประสาอะไรกับการที่จะหาเงินมาจ่ายให้คุณ ขอเวลาให้เรามากกว่านี้ได้ไหม” เวสตันตอบขณะก้มศีรษะลง
เขาอดไม่ได้ที่จะสังเกตเห็นมือที่สั่นเทาของภรรยาของเขา ซึ่งดูเหมือนจะกลัว เขาจับมือเธออย่างอ่อนโยน
“ฉันไม่เห็นว่าแกดูท่าจะหิวตายเลย ทำไมล่ะ ถ้าแกมีเงินกินก็มีเงินจ่ายสิเว้ย! แต่ฉันเดาว่าแกคงไม่อยากจ่ายเรา คิดว่าเราจะไม่กล้าทำร้ายพวกแกงั้นเหรอ กระดูกทั้งหมดในร่างกายแกน่ะ?” เปาโลหัวเราะออกมาดังๆ ขณะลูบไม้เบสบอลเบาๆ
“ฉันจะจ่ายเงินให้คุณในเดือนหน้า” เวสตันตอบ “ฉันสาบานด้วยชีวิต ขอเวลาเราอีก 1 เดือน!”
เปาโลส่ายหัวเบา ๆ ขณะที่เขาถอนหายใจ
“บอกฉันอย่างหนึ่งสิ ถ้าฉันไปง่ายๆ จะมีกี่ธุรกิจที่จะทำตามแบบอย่างของแกและให้ข้อแก้ตัวแบบเดียวกันกับแก ในธุรกิจนี้ ชื่อเสียงสำคัญกว่าเงินมาก และฉันจะไม่ปล่อยให้ชื่อเสียงของฉันมันตกต่ำลงเพราะแกหรอกนะ”
เขาหันกลับมามองคนของเขาก่อนจะสั่งว่า “เฮ้! พวก หักขาของภรรยาของมันซะ นี่ควรเป็นเครื่องเตือนใจเขาและเป็นอุทาหรณ์แก่ธุรกิจอื่นๆ”
“ครับเจ้านาย” ชายคนหนึ่งตอบ ขณะที่เขาก้าวไปทางหญิงผมดำ ซึ่งซ่อนตัวอยู่หลังเวสตัน
…. ยังมีต่อ
