ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1284

พอไปถึงหน้าประตูห้องทำงาน ก็เจอเพื่อนสมัยเด็กหลี่เสี่ยวเฟินที่เดินออกมาจากห้องทำงานพอดี เมื่อเห็นเย่เฉิน เธอก็พูดอย่างมีความสุขว่า:”พี่เย่เฉิน พี่มาที่นี่ได้ไง?”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า:”พี่มีเรื่องจะคุยกับป้าหลี่ แกอยู่ไหม?”

“อยู่ค่ะ”หลี่เสี่ยวเฟินยิ้ม และเข้ามากอดแขนเย่เฉิน พูดอย่างสนิทสนมว่า:”พี่เย่เฉิน ช่วงนี้พี่ไม่เข้ามาเลย ฉันคิดถึงพี่มากเลย!”

เย่เฉินยิ้มพูดว่า:”คิดถึงพี่ก็โทรมาสิ?”

“กลัวพี่ยุ่งไง!”หลี่เสี่ยวเฟินพูดอย่างอ่อนโยน:”ฉันไม่อยากทำให้พี่เสียเวลางาน”

เย่เฉินพูดว่า:”ก็ได้ วันหลังพี่จะเลี้ยงข้าวเธอเอง เธอมีอะไรก็ไปทำก่อน พี่จะเข้าไปหาป้าหลี่”

หลี่เสี่ยวเฟินพูดว่า:”ได้ค่ะพี่เย่เฉิน พี่ไปหาป้าหลี่ก่อน ฉันไปที่ครัวก่อน ดูว่าเด็กๆเริ่มทำอาหารเย็นกันแล้วยัง เดี๋ยวพี่ก็อย่างเพิ่งรีบไป ฉันเสร็จธุระแล้วจะไปหาพี่”

“ตกลง”

หลังจากที่หลี่เสี่ยวเฟินเดินไป เย่เฉินก็เคาะประตู และมีเสียงที่ใจดีของป้าหลี่ดังมาจากด้านใน:”เย่เฉินใช่ไหม? เข้ามาสิ!”

เย่เฉินเปิดประตู และเห็นป้าหลี่นั่งเปิดเอกสารกองหนึ่ง อยู่ที่โต๊ะธรรมดาๆ

ป้าหลี่เงยหน้าขึ้นมองเขา ดันแว่น แล้วถามด้วยรอยยิ้มว่า:”มาได้ไง? จะมาก็ไม่บอกล่วงหน้าสักคำ”

เย่เฉินฝืนยิ้ม:”ป้าหลี่ ผมมาหาป้า มีเรื่องอยากจะถามป้าสักหน่อย”

ป้าหลี่พยักหน้า แล้วพูดว่า:”จะเกรงใจกับป้าทำไม พูดตรงๆก็ได้”

เย่เฉินเดินไปหาป้าหลี่ นั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับโต๊ะของแก มองที่ป้าหลี่ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถามว่า:”ป้าหลี่ ที่ผมมาหาป้า ก็เพราะอยากถามป้าเกี่ยวกับรายละเอียดบางอย่างตอนที่ป้าพาผมเข้ามาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า”

ป้าหลี่แสดงสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย แล้วทำหน้าปกติอย่างรวดเร็ว เธอยิ้มพูดว่า:”เรื่องนี้มันผ่านไปสิบปีกว่าแล้ว ป้าอาจจะจำรายละเอียดไม่ได้มากนัก แต่เธอถามมาได้เลย ถ้าป้ารู้ป้าจะบอกเธอแน่นอน”

เย่เฉินไม่ใช่คนโง่ เขาไม่ได้ละเลยสีหน้าที่เปลี่ยนแปลงเล็กน้อยของป้าหลี่เลย

ตรงกันข้าม เขากลับมองเห็นปัญหาบางอย่าง จากการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยนั้น

ถ้าป้าหลี่ไม่มีอะไรปิดบังเขาล่ะก็ เธอจะต้องไม่มีสีหน้าแบบนั้นเลย

เธอต้องมีอะไรในใจ สีหน้าถึงดูไม่เป็นธรรมชาติขนาดนั้น

ดังนั้น เขาจึงมองไปที่ป้าหลี่ และถามอย่างจริงจังว่า:”จริงๆแล้วผมอยากรู้ว่า หลังจากที่ผมมาสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และในช่วงสิบปีก่อนที่ผมจะออกไป มีใครมาหาผมที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไหม?”

ป้าหลี่พูดโดยไม่ลังเลว่า:”ไม่มีจริงๆ”

“ไม่ใช่มั่ง” เย่เฉินมองป้าหลี่ อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ และพูดอย่างถอดใจว่า:”ป้าหลี่ ผมเป็นคนที่ป้าเห็นมาตั้งแต่เด็ก บุญคุณนี้ ผมจะจำไว้ตลอด ดังนั้นต่อหน้าป้า ผมไม่เคยคิดจะพูดโกหก มีอะไร ผมก็พูดกับป้าตรงๆทั้งหมด”

เมื่อเย่เฉินพูดเช่นนี้ สีหน้าของป้าหลี่ก็ลนลานเล็กน้อย

เธอตระหนักได้ว่า ที่เย่เฉินมาครั้งนี้ คงจะรู้อะไรบางอย่างแล้ว

แต่ว่า เธอก็ไม่กล้าพูด จึงรู้สึกประหม่าอย่างมาก

เย่เฉินพูดอีกว่า:”ป้าหลี่ ผมได้ยินมาว่า ตอนนั้นเพื่อนสนิทของพ่อผมที่เสียชีวิตไปแล้ว เคยมาหาผมที่จินหลิงหลายครั้ง และเขาก็เคยมาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจินหลิงของเรามากกว่าหนึ่งครั้งเสียด้วย?!”