ตอนที่ 21: มอนสเตอร์ออกมา
ชายในเสื้อคลุมสีดำและกางเกงสีขาวกำลังเดินอยู่ในทางเดินที่สวยงาม ซึ่งดูเหมือนนักออกแบบตกแต่งภายในราคาแพงจะประดิษฐ์ขึ้น
ชายคนนั้นมีผมสีเงินสวยยาวจรดคอ ผมหยักศกของเขาเข้ากับเคราเพียงเล็กน้อยที่เขาพยุงไว้
ดวงตาสีดำสนิทของชายผู้นี้อดไม่ได้ที่จะสังเกตสภาพแวดล้อมของเขา ซึ่งเต็มไปด้วยความงามที่มีระดับ
ที่นี่ทุกอย่างดูแพง ตั้งแต่เสาไปจนถึงแจกันที่วางอยู่ใกล้กำแพง แม้แต่ภาพที่แขวนอยู่บนผนังก็ดูเหมือนเป็นฝีมือของศิลปินที่ยิ่งใหญ่ที่สุด
น่าแปลกที่ภาพบุคคลเหล่านี้ทั้งหมดเป็นของขวัญ
ไม่นานชายคนนั้นก็มาถึงสุดทางเดินซึ่งเขาหยุด เขาหันไปทางซ้ายและพบกับประตูโลหะสีดำ
ชายคนนั้นเอื้อมมือออกไป พลางเคาะประตู
“ฉันเอง เจมิสัน” ชายผมสีเงินพูดเบาๆ เขาทำให้แน่ใจว่าเสียงของเขาเป็นน้ำเสียงที่แน่น แม้ว่าชายคนนั้นจะพูดเกี่ยวกับตัวเองเท่านั้น แต่น้ำเสียงของเขาก็ให้เกียรติอย่างเต็มที่ ราวกับว่าคนที่อยู่ในห้องสมควรได้รับความเคารพอย่างสูงสุด
“เข้ามาข้างในเถอะ” เสียงเรียบๆดังมาจากข้างใน
ชายผมสีเงินผงกหัว ในขณะที่เขาผลักประตูให้เปิดเพื่อก้าวเข้าไปข้างใน
ห้องค่อนข้างใหญ่ แต่ดูใหญ่ขึ้นเพราะความว่างเปล่า ภายในห้องมีโต๊ะเพียงโต๊ะเดียว ข้างหลังมีชายคนหนึ่งนั่งอย่างสงบ ชายคนนั้นนั่งแช่อยู่ในเอกสารที่อยู่ข้างหน้าเขา
ชายที่นั่งบนเก้าอี้ดูเหมือนจะอายุ 30 ปลายๆ เขาสวมเสื้อคลุมสีดำเช่นกัน แต่เสื้อคลุมนั้นเหมาะกับเขามากกว่าชายผมสีเงิน เพราะเขาดูเหมือนเป็นซีอีโอที่หล่อเหลาของบริษัทที่มีมูลค่าหลายพันล้านเหรียญ
แม้ว่าชายคนนั้นกำลังดูเอกสารของเขา แต่ดวงตาของเขาก็ยังมองเห็นได้ ดวงตาสีน้ำตาลแดงเข้มที่สวยงามของเขากำลังอ่านเอกสารในมืออย่างเกียจคร้าน
ชายคนนั้นมีผมสีเข้มสวยงามไม่สั้นหรือยาวเกินไป ผมของเขาดูเหมือนจะมีเฉดสีน้ำตาลเช่นกัน มันไม่ชัดเจนว่าเป็นเพราะแสงหรือเป็นอย่างที่มันเป็น
“คุณอยู่ตรงนั้น และนั่งลง” ชายคนนั้นบอกชายผมสีเงินโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง
แม้ว่าชายผมดำจะพูดอย่างเกียจคร้าน แต่เสียงของเขาดูเหมือนจะมีเวทมนตร์บางอย่างเพียงพอที่จะส่งความเย็นที่สั่นไปถึงกระดูกสันหลังของชายผมสีเงิน
ชายผมสีเงินพยักหน้าขณะที่เขาพูด “ครับท่าน”
เขาก้าวไปข้างหน้าและนั่งต่อหน้าชายผมดำ
“แล้วการสืบสวนของคุณเปิดเผยอะไรได้? เซล แอซเรล… เขาถูกมอนสเตอร์ฆ่าตายในดันเจี้ยนหรือพวกแวเรียนท์ทมิฬมีส่วนเกี่ยวข้องกับมัน?” ชายผมดำถามอย่างเกียจคร้าน เขาไม่ได้หยุดอ่านเอกสารที่อยู่ในมือของเขา
เจมิ สันรู้สึกได้ว่าหัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้น เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนตอบ “ท่านแวรัน เราค้นพบเบาะแสบางอย่างแล้ว แต่ก็ยังไม่เพียงพอที่จะพิสูจน์อะไร เราไม่แน่ใจว่านี่เป็นการกระทำของแวเรียนท์ทมิฬ หรือ มอนสเตอร์”
ในที่สุดชายผมดำก็เงยหน้าขึ้นมองเจมิ สัน
“คุณรู้ใช่ไหม ว่ามันสำคัญแค่ไหน? เซล แอซเรล เป็น วอร์ล็อค ที่แข็งแกร่งที่สุด เขาพร้อมกับภรรยาของเขาถูกกำจัดออกจากดันเจี้ยนที่พวกเขาไปสำรวจ ไม่เพียงแต่พวกเขาเท่านั้น แต่แวเรียนท์คนอื่น ๆ ทั้งหมดก็ถูกฆ่าด้วย พวกนั้น ถ้าผ่านไป 5 ปีแล้ว คุณยังหาเบาะแสไม่ได้ แล้วพวกคุณจะมีประโยชน์อะไร” เขาถาม.
“ท่านครับ เรากำลังพยายามอย่างเต็มที่ แต่มันยากจริงๆ ไม่มีเบาะแสอะไรทิ้งไว้ ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นพวกมอนสเตอร์ที่มีส่วนเกี่ยวข้อง แต่มีบางอย่างไม่สมเหตุสมผล” เจมิสันตอบ อย่างระมัดระวัง
“ก็ได้ บอกฉันสิว่าคุณพบอะไร ให้ฉันตัดสินว่ามันคุ้มไหม” ชายผมดำกล่าว
เจมิสันเปิดกระเป๋าสีดำที่เขานำมาและดึงแฟ้มที่เขาวางไว้ข้างหน้าชายผมดำ
“อย่างที่คุณทราบ เมื่อประมาณ 25 ปีที่แล้ว โลกนี้เปลี่ยนไปตลอดกาล” เจมิสันกล่าวเบาๆ
“ใช่แล้ว มันเป็นเวลาแห่งการตื่นครั้งยิ่งใหญ่ ดันเจี้ยนเริ่มปรากฏขึ้นทั่วโลก ภูมิประเทศของโลกนี้เปลี่ยนไป ยิ่งกว่านั้น เด็กที่อายุน้อยกว่า 10 ขวบก็เริ่มปลุกพลังต่างๆขึ้นมาได้” ชายผมดำยอมรับ
“แน่นอน มันเป็นเหตุการณ์ลึกลับที่เปลี่ยนโลกทั้งใบ นักวิทยาศาสตร์ทั่วโลกเริ่มสำรวจดันเจี้ยนเพื่อเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับมัน พวกเขาตระหนักว่าดันเจี้ยนนั้นเต็มไปด้วยมอนสเตอร์ที่ทรงพลังอย่างเหลือเชื่อ”
” โชคดีที่เราค้นพบว่ามอนสเตอร์ไม่สามารถออกมาจากดันเจี้ยนได้ มนุษยชาติปลอดภัยจากดันเจี้ยนเหล่านี้ ซึ่งดูเหมือนจะนำของขวัญแห่งพลังมาสู่มนุษยชาติ ดูเหมือนจะเป็นยุคทองของการวิวัฒนาการของมนุษยชาติ”
เจมิสันเริ่มพูดและนึกย้อนไปถึงอดีตอย่างช่วยไม่ได้
“คุณเรียกมันว่าโชคดี แต่ผมมองว่าโชคร้าย การค้นพบนี้ทำให้นักวิทยาศาสตร์ของเราขี้เกียจและเกียจคร้าน เมื่อดันเจี้ยนไม่มีความเสี่ยง ก็ไม่จำเป็นต้องค้นคว้า พวกเขาไม่สามารถเข้าไปในดันเจี้ยนได้ เนื่องจากพวกมอนสเตอร์นั้นแข็งแกร่งเกินไป และมันก็สามารถฆ่าทุกคนได้ พวกมอนสเตอร์พวกนั้น พวกมันออกมาจากดันเจี้ยนไม่ได้ สภาพที่เป็นอยู่นี้ไม่ดีต่อมนุษยชาติ เมื่อการวิจัยหยุดลง” ชายผมดำพึมพำขณะวางกระดาษที่อยู่ในมือลงบนโต๊ะ
“ใช่แล้ว ความดีทุกอย่างมาพร้อมความเลว การสำรวจดันเจี้ยนนั้นมีความเสี่ยง แม้แต่กองทัพของเราไม่สามารถควบคุมมอนสเตอร์ในดันเจี้ยนได้ แต่เนื่องจากพวกมอนสเตอร์ออกมาไม่ได้ เราจึงไม่ควรเสี่ยง นักวิทยาศาสตร์ก็เริ่มพากันหยุดค้นคว้าด้วยความกระตือรือร้นเช่นเดิม มีเพียงกองทัพเท่านั้นที่ได้รับมอบหมายให้สำรวจแต่ละดันเจี้ยนเพื่อให้แน่ใจว่า ไม่มีมนุษย์คนใดเข้าไปภายในดันเจี้ยนพวกนั้นเพื่อฆ่าตัวตาย เราคิดว่านั่นคือทั้งหมด โอ้ เราผิดเพียงไรกัน…” เจมิสันพึมพำ
“จริงสิ ถ้าไม่ใช่เพราะเนื้อหานี้ โศกนาฏกรรมปี 2028 ก็คงไม่เกิดขึ้น” ชายผมดำออกความเห็น
“ถูกต้อง ฉันนึกได้แค่ว่ารัฐบาลต้องช็อค เมื่อในที่สุดมอนสเตอร์ก็เริ่มออกมาจากดันเจี้ยนแล้ว และการนองเลือดมากมายก็จะเกิดขึ้น… แม้แต่ตอนนี้ ภาพในตอนนั้นก็ยังทำให้ฉันต้องสั่นสะท้าน” เจมิสัน ปล่อยมือ เมื่อรู้ว่ามือของเขาสั่น
