ตอนที่ 32: ขัดกับคำสั่ง
“เฮ้อ ฉันมีกระสุนต้นแบบใหม่เพียงอันเดียวที่ห้องแล็บมอบให้เรา น่าเสียดายจริง ๆ ที่จะใช้กับเด็กคนนี้” เพอร์เฟคโตพึมพำด้วยความผิดหวัง ขณะจ้องมองไปที่ปืนในมือ
ห้องทดลองของ APF ได้สร้างกระสุนรูปแบบใหม่โดยคำนึงถึงรูปแบบต่างๆ
แวเรียนท์บางคนนั้นแข็งแกร่งและสามารถอยู่รอดได้นาน แม้จะถูกยิงก่อนที่จะตายจริงๆ เพราะอะดรีนาลีนและยีนแปรผันของพวกเขาเอง
กระสุนเหล่านี้ทำงานเพื่อฆ่าพวกเขาให้ได้โดยทันทีโดยที่ไม่ให้พวกเขายืนได้แม้แต่วินาทีเดียว มีการกล่าวกันว่ากระสุนนี้สามารถใช้งานได้ เพราะมันทำมาจากส่วนผสมของกระสุนธรรมดากับวัสดุพิเศษบางอย่าง ที่ทำงานเพื่อส่งความเจ็บปวดอย่างรุนแรงในเส้นประสาทของแวเรียนท์ทันทีเพื่อให้พวกเขาไม่สามารถยืนขึ้นได้ในทันที
สิ่งเหล่านี้ไม่ได้ทำงานแยกจากกัน แต่เมื่อรวมกันเป็นหนึ่ง พวกเขาสามารถฆ่าใครก็ได้ทันทีที่กระสุนเข้าสู่ร่างกาย ไม่ว่าขนาดของพวกเขาจะใหญ่แค่ไหน
เฉพาะรุ่นต่างๆ ของ APF เท่านั้นที่สามารถใช้ปืนเท่านั้นที่ได้รับต้นแบบกระสุนเหล่านี้ ขณะที่ยังดำเนินการอยู่
“ฉันสงสัยว่าเมื่อไหร่ที่ฉันจะได้รับกระสุนพวกนี้ มันจะอีกนานแค่ไหนกัน?” เขาสงสัย
เนื่องจากเขาใช้กระสุนพิเศษไปแล้ว ตอนนี้มีเพียงกระสุนธรรมดาเท่านั้นที่อยู่กับเขา
****
ซูมเอื้อมมือไปแตะแขนของลูซิเฟอร์เพื่อลากเขา แต่ก่อนที่เขาจะทำได้ เขาเห็นมือของลูซิเฟอร์กระตุกเล็กน้อย
ด้วยความตกใจกับการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน เขาก้าวถอยหลังทันที แต่หยุดลง เมื่อเห็นว่ามันเป็นการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย ลูซิเฟอร์ไม่เคลื่อนไหวหลังจากนั้น อาจเป็นเพียงการต่อสู้ครั้งสุดท้ายของเขาก่อนที่เขาจะเสียชีวิตจริงๆ
ไม่ว่าในกรณีใด เขาเคยเห็นลูซิเฟอร์ถูกยิงเข้าที่ตา การอยู่รอดของเขาเป็นไปไม่ได้
เขายังคงรอสักครู่เพื่อให้แน่ใจว่าเขาคิดถูก
หลังจากแน่ใจว่าลูซิเฟอร์จะไม่ขยับอีก เขาก็ก้าวไปข้างหน้าอีกครั้ง ขณะที่เอื้อมมือไปทางเด็กที่ไม่เคลื่อนไหว
มือของเขากำลังจะแตะลูซิเฟอร์ เมื่อเขาเห็นลูซิเฟอร์เงยหน้าขึ้นทันที ใบหน้าที่ไม่มีตาขวาจ้องไปที่ซูม ซึ่งดูเหมือนเขาเห็นผีในทันใด
เขาก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็วจนเขาล้มลง
“เขายังมีชีวิตอยู่!” ซูมกรีดร้องอย่างสุดกำลัง
หลังจากที่เขากรีดร้อง เขาก็รู้ว่ามันน่าอายขนาดไหน เขากรีดร้องเพราะเด็กคนนั้น
เสียงกรีดร้องของเขาสามารถดึงดูดความสนใจของแซคและคนอื่นๆ ที่มองมาทางเขาเช่นกัน
*****
ลูซิเฟอร์วางฝ่ามือทั้งสองลงบนพื้น ขณะที่เขาดันตัวเองขึ้น
ขณะนี้เขามีตาเพียงข้างเดียว แต่ตาที่ 2 ของเขาก็ดูเหมือนจะหายเป็นปกติ อย่างน้อยก็ไม่มีรูทะลุผ่านแล้ว เส้นประสาทบางส่วนสามารถเห็นได้มันบิดเบี้ยวและกำลังจะเชื่อมต่อกับสถานที่ที่เหมาะสมของมันเองในขณะที่ศีรษะของเขาหายเป็นปกติ
ซูมยังคงตกใจ พลางอ้าปากกว้างกับสิ่งที่เห็น เขาไม่อยากเชื่อเลย เด็กคนนี้กำลังรักษาตัวอยู่จริงๆ
ไม่ใช่ว่าลูซิเฟอร์กำลังเผชิญกับอะดรีนาลีนที่มากเกินไปหรือว่าเด็กคนนี้กำลังดิ้นรนที่จะยืน แม้จะถูกยิง แต่เด็กคนนี้กำลังหายเป็นปกติต่อหน้าต่อตาพวกเขา
ไม่เพียงแค่เขาเท่านั้น แต่แซคและคนอื่นๆ ก็ไม่เชื่อเช่นกัน พวกเขาไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับสิ่งที่เป็นไปได้เช่นนี้
สำหรับลูซิเฟอร์ สิ่งที่พวกเขารู้เกี่ยวกับเด็กคนนี้นั่นก็คือเขามีพละกำลังและพลังแห่งการเน่าเปื่อย นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาตัดสินใจที่จะรักษาระยะห่างและจดจ่ออยู่กับสิ่งนั้น
ความแข็งแกร่งและการเน่าเปื่อยนั้นไร้ประโยชน์ตราบใดที่ลูซิเฟอร์ไม่สามารถเข้าใกล้ได้ แต่การได้เห็นเขารักษาตัวเองได้นั้นเป็นประสบการณ์ที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
“เอ่อ พวกนายเห็นอย่างที่ฉันเห็นด้วยเหรอ?” ริมฝีปากของผู้บังคับบัญชาขยับ ขณะที่เขาถามอย่างไม่เชื่อ
“ถ้าคุณเห็นดวงตาของเขาหายเป็นปกติ ฉันก็เห็นสิ่งที่คุณเห็น” เพอร์เฟคโตะพึมพำ โดยไม่รู้ว่าเขาควรจะประหลาดใจที่ได้เห็นสิ่งพิเศษเช่นนี้หรือไม่ หรือต้องเสียใจที่สิ่งนี้อยู่กับศัตรู
คนที่พวกเขาควรจะจับสามารถรักษาตัวเองได้ แม้หลังจากถูกกระสุนต้นแบบยิง นั่นไม่ใช่ข่าวดี
“นั่นไม่ใช่กระสุนธรรมดาใช่ไหม” ลูซิเฟอร์ถาม พลางมองไปทางเพอร์เฟคโตะที่ยืนอยู่ไกลๆ โดยไม่สนใจ ซูม “มันรู้สึกแตกต่างจากครั้งที่แล้วจริงๆ”
“ซูม! วิ่งกลับมาหาเราเดี๋ยวนี้!” แซคคำราม ออกคำสั่งให้ดังที่สุดเท่าที่จะทำได้
ซูมอยู่ใกล้ลูซิเฟอร์ที่สุด นั่นจึงเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง เขาจำเป็นต้องสร้างระยะห่างก่อนที่ลูซิเฟอร์จะตามเขาไป
เขาไม่ได้หยุดเพียงแค่การบังคับบัญชา เขาวิ่งเข้าไปในบ้านแทนซูม
ครั้งนี้ซูมไม่รอช้า ครั้งที่แล้วเขาได้เรียนรู้บทเรียนของเขาแล้ว และตอนนี้เขาก็เต็มใจที่จะฟังคำสั่ง
มันไม่ใช่เวลาที่ต้องออกโรงไปคนเดียว และลูซิเฟอร์ไม่ใช่ศัตรูที่เขาอยากจะอยู่ใกล้ เด็กอายุ 11 ปีที่ดูเหมือนสัตว์ประหลาดสำหรับเขา ซึ่งเขาไม่สามารถจัดการคนเดียวได้
ทางเลือกเดียวที่เหลืออยู่คือการฟังคำสั่งและต่อสู้ไปด้วยกัน
เขารีบหันหลังและเริ่มวิ่งโดยใช้ความสามารถของเขาอย่างเต็มที่
เพอร์เฟคโตะไม่ตอบลูซิเฟอร์ แต่ลูซิเฟอร์ไม่สนใจ ความสนใจของเขาเปลี่ยนไปที่ซูม ซึ่งกำลังวิ่งหนี
เขาเริ่มวิ่งตามซูมเช่นกัน และไม่ได้พยายามจะจับเขาจริงๆ เป้าหมายที่แท้จริงของเขายังคงเป็นแซค ซึ่งกำลังวิ่งไปในทิศทางของเขา ซึ่งคาดว่าจะช่วยซูม
แซคเป็นผู้นำและเป็นผู้ที่มีคำตอบที่เขาต้องการ
“คุณจะวิ่งไปหาเขาทำไม! เกิดอะไรขึ้นกับคำสั่งที่ให้อยู่ห่างจากเขา!” ซูมคำรามใส่แซค ขณะที่เขาเดินผ่านแซคไป
แซคเองได้บอกให้พวกเขาอยู่ห่างจากลูซิเฟอร์ และตอนนี้เขากำลังวิ่งไปหาผู้ชายคนนั้นเองงั้นหรือ?
ซูมหยุดลง เมื่อเขาหันหลังกลับ แซคเข้าใกล้ลูซิเฟอร์มากขึ้นในตอนนั้น
