ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1602

ซูจือเฟยกับซูจือหยูที่ในรถก็ตกตะลึงเช่นกัน!

ซูจือเฟยกลืนน้ำลาย แล้วอุทานว่า: “หมอนี่…แข็งแกร่งเกินไปหรือเปล่า?!”

ซูจือหยูก็ตกตะลึงจนตาค้าง และอ้าปากพูดว่า: “เป็นยอดฝีมือชั้นสูงจริงๆ ดูเหมือนว่าเมื่อกี้นี้ฉันจะประเมินเขาต่ำไปแล้ว…”

ในขณะนี้ เย่เฉินได้จัดการทั้งหมดบอดี้การ์ดล้มลงแล้ว และก้าวเท้าเดินไปทางทากาฮาชิ เอคิจิ

และขาทั้งสองของทากาฮาชิ เอคิจิก็อ่อนแรงแล้วสั่นเทาไปทั้งร่างด้วยความกลัว อยากจะหนี กลับพบว่าขาทั้งสองข้างควบคุมไม่ได้ด้วยซ้ำ

ที่สำคัญในใจของเขารู้ดีว่า ความแข็งแกร่งของไอ้หมอนี่มากถึงขั้นนี้ ตัวเองไม่มีทางหนีพ้นไปได้ด้วยซ้ำ….

ดังนั้น เขาทำได้เพียงพูดด้วยความสยดสยอง: “แกต้องการอะไร?! ฉันจะบอกแกให้ ฉันเป็นคุณชายของตระกูลทากาฮาชิ!”

เย่เฉินไปถึงก็ตบไปที่บนใบหน้าของทากาฮาชิ เอคิจิอย่างรุนแรง และพูดอย่างเย็นชาว่า: “ฉันไม่สนว่าแกจะเป็นคุณชายของทากาฮาชิอะไร ตอนนี้พวกเรามาคุยกันเรื่องที่แกติดค้างแขนทั้งสองข้างฉัน!”

ทากาฮาชิ เอคิจิถูกเย่เฉินตบจนเวียนหัวตาลาย!

เขาเติบโตมาขนาดนี้ ถูกเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดีถูกโอ๋มาตั้งแต่เด็กถูกคนนับไม่ถ้วนล้อมอยู่ตรงกลางเหมือนดาวล้อมเดือน เคยโดนตบตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

ที่สำคัญ ยังถูกคนตบที่ถนน!

สิ่งนี้น่าขายหน้ามากจริงๆ!

ทากาฮาชิ เอคิจิกุมใบหน้าที่บวมไว้ กัดฟันตะโกนว่า: “ไอ้สารเลว! แกกล้าตบฉันเหรอ?! ระวังฉันจะเอาชีวิตของแก!”

เย่เฉินยื่นมือไปตบหน้าของเขา และพูดอย่างราบเรียบว่า: “ตบหน้าแกเพียงแค่ทำการทดสอบผิวหนังของแก ฉันบอกแล้ว แกติดค้างแขนทั้งสองข้างฉัน!”

พูดไปแล้ว เย่เฉินก็ขี้เกียจที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับเขา จับข้อมือของเขาไว้ทันที และแกว่ง

มือก็บิด

ต่อจากนั้น ก็ได้ยินเสียง“แกร๊ก” แขนขวาของทากาฮาชิ เอคิจิก็หักออกจากข้อต่อแล้ว เจ็บจนเขาทั้งร้องทั้งตะโกน น้ำมูกน้ำตาก็ไหลออกมา: “เจ็บ…ฉันเจ็บแขนจะตายอยู่แล้ว….”

เย่เฉินไม่หวั่นไหว พูดว่า: “นี่เป็นแค่แขนข้างหนึ่ง แกยังติดค้างฉันอีกข้างหนึ่ง ยื่นมือซ้ายมา!”

ทากาฮาชิ เอคิจิเจ็บปวดจนสั่นเทาไปทั้งตัว สีหน้าซีดเซียวมาก ครั้งนี้เขาตระหนักถึงจริงๆว่าเย่เฉินไม่ได้ล้อเล่นกับเขาแม้แต่น้อย

นอกเหนือจากความหวาดผวา เข่าทั้งสองของเขาอ่อนลงแล้วคุกเข่าลงกับพื้น ร้องไห้อ้อนวอนว่า: “พี่ใหญ่ ขอโทษ ผมไม่ดีเอง! ผมไม่ควรตามราวีพี่ไม่เลิก พี่ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ อย่าได้หักแขนซ้ายของผม…ผมขอร้องพี่…”

เย่เฉินด้วยสีหน้าเคร่งขรึม: “ทุกคนเป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว เผชิญหน้ากับปัญหาต้องรับมืออย่างกล้าหาญ แทนที่จะคุกเข่าลงอ้อนวอนขอความเมตตา!”

หลังจากที่พูดจบ เย่เฉินก็ถามว่า: “แกคิดว่า แกขอร้องฉัน ฉันก็จะปล่อยแกไปเหรอ?”

ทากาฮาชิ เอคิจิแทบจะตกใจ

หมอนี่ต้องการทำอะไรกันแน่?

จะหักแขนทั้งสองข้างของตัวเองจริงๆเหรอ?

ถ้าเป็นแบบนั้น ตัวเองก็จะเป็นแค่คนพิการไม่ใช่เหรอ? ต่อให้ตัวเองย้อนกลับไปฆ่าเขาทิ้งแล้วยังไง?

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เขาคร่ำครวญร้องไห้ใหญ่ วิงวอนด้วยความตื่นตกใจ: “คุณผู้ชาย ผมยินยอมที่จะจ่ายเงินชดเชยให้คุณก้อนหนึ่ง? หนึ่งร้อยล้านเยนเป็นยังไง? ตราบที่คุณพยักหน้า ผมก็จะให้คนเอาเงินมาให้คุณ!”

เย่เฉินพูดอย่างเย็นชา: “อย่าพูดถึงเรื่องที่ไร้ประโยชน์เหล่านี้ ต่อให้แกให้ฉันหนึ่งแสนล้าน แขนข้างนี้ของแกก็เก็บไว้ไม่ได้”

ในเวลานี้ ซูจือหยูในรถก็ไม่อาจทนดูต่อไปได้ เอ่ยปากพูดว่า: “พี่ เรื่องพวกเราไม่สามารถไม่สนแล้วนั่งดูเฉยๆไม่อย่างนั้นก็จะไม่เป็นธรรมต่อเกียรตินี้”

“สนเหรอ?”ซูจือเฟยอ้าปากพูด: “เธอบ้าไปแล้วเหรอ? ไม่เห็นว่าพลังของหมอนี่แข็งแกร่งจนวิปริตเหรอ? เกิดเขาทำร้ายเธอไปด้วยล่ะ?”

ซูจือหยูพูดอย่างจริงจัง: “ฉันไปพูดเหตุผลกับเขา หรือว่าพูดชักจูงด้วยความเป็นมิตรไม่อย่างนั้นพวกเรานั่งดูทากาฮาชิ เอคิจิโดนหักแขนอยู่ในรถ ไม่สอดคล้องกับศีลธรรมของยุทธภพ”

“โธ่เอ๊ย ไม่ได้นะ! ปลอดภัยไว้ก่อน!”

ซูจือเฟยกำลังพูดโน้มน้าว ซูจือหยูก็ได้เปิดประตูรถและเดินตรงออกไปแล้ว!