ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1641

โรงแรมบุรีโตเกียว

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ซูจือหยูก็เปิดแล็ปท็อปในห้องของตัวเอง และได้จัดการประชุมทางวิดีโอกับซูโสว่เต้าซึ่งอยู่ไกลออกไปในเย่นจิง พร้อมกับพี่ชายของเธอตามเคย

สองพี่น้องรายงานตามความจริงเกี่ยวกับสัมปทานขนาดใหญ่ที่ทากาฮาชิ มาจิให้กับซูโสว่เต้า และทำให้ซูโสว่เต้ารู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

ตามมุมมองของซูโสว่เต้า ทากาฮาชิ มาจินั้นดีเกินกว่าจะรู้ ไม่เพียงแต่มีความมุ่งมั่นที่จะกำจัดตระกูลอิโตะทิ้งเท่านั้น ยังมีกำไรแบ่งให้ตระกูลซู มีความเต็มใจที่จะเป็นลูกน้อง

คนแบบนี้ สามารถกล่าวได้ว่าเป็นคนที่คุ้มค่ากับการอบรมสั่งสอนได้

ซูจือหยูกล่าวว่า “พ่อ เราจะไปพบกับนางาฮิโกะ อิโตะของตระกูลอิโตะในวันพรุ่งนี้ ตามที่ตกลงกันไว้ล่วงหน้า แต่ฉันรู้สึกว่านางาฮิโกะ อิโตะได้สูญเสียความสามารถในการแข่งขันในความร่วมมือในครั้งนี้ เขาคงไม่สามารถนำเสนอเงื่อนไขที่ดีกว่าทากาฮาชิ มาจิได้อย่างแน่นอน”

ซูโสว่เต้าส่งเสียงครวญคราง และหัวเราะแล้วพูดว่า “งั้นก็ผ่านฉากคัตซีนสักหน่อยก็พอแล้ว หลังจากเสร็จสิ้นงานผิวเผินแล้ว ก็จะสามารถเซ็นสัญญากับตระกูลทากาฮาชิได้ แต่ก่อนที่จะเซ็นสัญญา พวกคุณยังต้องวิ่งไปที่ท่าเรือหลักๆ หลายแห่งในญี่ปุ่น เพื่อตรวจสอบดูกันก่อน กับการดำเนินงานที่แท้จริงของท่าเรือโตเกียว โยโกฮาม่า นาโงยะ และโอซาก้า”

ซูจือหยูพยักหน้า และกล่าวว่า “นี่คุณไม่ต้องเป็นห่วง พี่ชายของฉันและฉันได้วางแผนจัดตารางเวลาไว้เรียบร้อยแล้ว”

“งั้นก็ดี” ซูโสว่เต้ายิ้มอย่างพึงพอใจ “ไม่คาดคิดเลยว่าทากาฮาชิ มาจิจะยอมลดส่วนแบ่งเป็นยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ จะต้องรู้ว่าราคาในใจของคุณปู่ของคุณอยู่ที่สามสิบเปอร์เซ็นต์ในขณะนั้น และขีดจำกัดที่ยอมรับได้สูงสุดคือสามสิบห้าเปอร์เซ็นต์ พวกคุณได้ตัดสิบเปอร์เซ็นต์ลงโดยตรง จากพื้นฐานของวงเงินขีดจำกัดที่เขายอมรับได้ หลังจากเซ็นสัญญาเรียบร้อยแล้ว คุณปู่ของพวกคุณก็จะต้องมีความสุขมากอย่างแน่นอน และจะต้องให้คะแนนผลงานที่ดีแก่พวกคุณอย่างแน่นอน!”

ซูจือเฟยหัวเราะและพูดว่า “ท่านพ่อ ถ้าท่านปู่ให้คะแนนผลงานที่ดีกับพวกเราจริงๆ งั้นถึงเวลานั้นสามารถขอให้ท่านยปล่อยกธุรกิจการเดินเรือในมหาสมุทรทั้งหมดให้ครอบครัวเราดำเนินการได้หรือไม่?”

ซูโสว่เต้าหัวเราะและพูดว่า “ในธุรกิจนี้ ผมจะต้องพยายามยื่นขอกับคุณท่านอย่างแน่นอน และผมคิดว่าเปอร์เซ็นต์ที่คุณท่านจะเห็นด้วยนั้นสูงมาก พวกคุณก็เตรียมงานช่วงก่อนสำหรับความร่วมมือทางการค้าในญี่ปุ่นให้ดี ถึงเวลานั้นผมจะคุยกับคุณนายให้ พยายามให้เขามอบธุรกิจนี้กับพี่น้องสองคนพวกคุณ”

ซูจือหยูรีบโบกมือ “คุณพ่อ ฉันไม่อยากทำ ปล่อยให้พี่รับช่วงต่อก็พอแล้ว”

ซูโสว่เต้าถามด้วยความประหลาดใจว่า “ทำไม? โอกาสที่ดีเช่นนี้ ทำไมคุณถึงไม่อยากทำ? ”

ซูจือหยูกล่าวอย่างจริงจังว่า “หลังจากเสร็จงานนี้แล้ว ฉันก็จะไปเรียน เอ็มบีเอ ที่ประเทศสหรัฐอเมริกาแล้ว”

ซูจือเฟยรีบกล่าวว่า “โอ๊ยแม่เจ้า คุณมีความฉลาดมากขนาดนี้ตั้งแต่เกิด ยังจะไปเรียน เอ็มบีเออะไรนั่นเพื่ออะไรเหรอ? มันเป็นเพียงการเสียเวลาเปล่าๆ เท่านั้น รีบกลับกลับมาทำงานในตระกูลจะดีกว่า และก็จะสามารถล็อคทรัพยากรบางอย่างได้ล่วงหน้าด้วย!”

ซูจือหยูส่ายหัว “การเรียนรู้ไม่มีที่สิ้นสุด ฉันยังไม่อยากจะกลับมาทำงานเร็วขนาดนี้นัก และฉันก็ไม่ได้มีความสนใจกับทรัพยากรของทางตระกูลมากนัก”

ซู่โสว่เต้ารีบพูด “จือหยู อายุของคุณก็ไม่ได้น้อยแล้วนะ ใกล้ถึงเวลาที่จะต้องพิจารณาเรื่องแต่งงานได้แล้ว การไปเรียนต่อ เอ็มบีเอ มันค่อนข้างใช้เวลานาน รีบแต่งงานภายในสองปีนี้จะดีกว่า”

ซูจือหยูถามกลับว่า “แต่งงาน? แต่งงานกับใครเหรอ?”

ซูโสว่เต้ากล่าวว่า “คุณปู่ของคุณจะช่วยเลือกคนที่ดีที่สุดให้คุณสักคนโดยธรรมชาติอยู่แล้ว”

“ฉันไม่เอา” ซูจือหยูส่ายหัว “ถ้าปล่อยให้คุณปู่เลือกให้ฉัน งั้นฉันหาใครสักคนที่ถูกใจอยู่บนถนนในโตเกียวอย่างผ่านๆ และแต่งงานด้วยยังจะดีกว่าเลย”

“หยุดพูดถึงเรื่องเหลวไหลพวกนี้ได้แล้ว!” ซูโสว่เต้าพูดอย่างโกรธเคืองว่า “อย่าดูว่าคุณปู่ของคุณปล่อยให้คุณไปคุยเรื่องการค้าที่ญี่ปุ่น แต่เขาจะไม่ยอมให้คุณแต่งงานกับคนญี่ปุ่นอย่างแน่นอน!”

ซูจือหยูเม้มปากของเธอ และจงใจพูดกับซูโสว่เต้าอย่างขุ่นเคืองว่า “ใครบอกว่าฉันจะแต่งงานกับคนญี่ปุ่น? มีคนจีนมากมายอยู่ตามท้องถนนในโตเกียว ระหว่างทางที่เดินทางมาฉันก็ได้เจอกับคนหนึ่ง ทั้งสูงทั้งหล่อ และค่อนข้างมีออร่า ฉันเห็นว่าเขาค่อนข้างเข้าตาฉันอยู่ หรือว่าฉันก็แต่งงานกับเขาไปเลย มันก็จะดีกว่ากลับไปให้คุณปู่เลือกให้ฉันมาก”

ซูจือเฟยพูดอย่างอักอ่วนว่า “คุณรู้หรือไม่ว่าคนอื่นเขาชื่ออะไร?”

ซูจือหยูฮัมเพลงว่า “ฉันก็แค่เปรียบเทียบเท่านั้น ไม่สำคัญหรอกว่าเขาจะชื่ออะไร ฉันจะถามเขาในครั้งต่อไปที่ได้เจอเขา”

ซูจือเฟยยิ้มและพูดว่า “เกรงว่าคงไม่มีโอกาสได้เจอเขาอีกแล้ว ด้วยนิสัยของทากาฮาชิ มาจิ จะไม่ปล่อยให้เขาออกจากญี่ปุ่นไปอย่างมีชีวิตอย่างแน่นอน”

ซูจือหยูเลิกคิ้วขึ้นแล้วพูดว่า “แล้วคุณรู้ได้อย่างไรว่าทากาฮาชิ มาจิจะสามารถฆ่าเขาได้? ฉันคิดว่าชายคนนั้นมีความสามารถมาก และทากาฮาชิ มาจิอาจไม่สามารถทำอะไรเขาได้”

ซูจือเฟยส่ายหัว และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ผู้มีอำนาจก็เอาชนะกองกำลังในท้องถิ่นไม่ได้ ต่อให้สองหมัดมือสามารถเอาชนะสี่มือได้ แต่ก็อาจจะไม่สามารถเอาชนะสี่สิบหรือสี่ร้อยมือได้หรอก”