เซียวชูหรันกำลังเตรียมจะเลิกงาน เมื่อได้ยินสิ่งนี้ก็ตกใจจนหน้าถอดสี และอ้าปากถามว่า: “แม่ แม่เป็นอะไรคะ?! ขาหักได้ยังไงอีก?!”
หม่าหลันร้องไห้พูดว่า: “เลิกพูดเถอะ แม่ถูกคนในกลุ่มแชร์ลูกโซ่แก้แค้นแล้ว พวกเขาจับตัวแม่ไว้แล้วทำร้ายอย่างรุนแรง…ผมของแม่ก็ถูกดึงขาดแล้ว ขาก็ถูกทำร้ายจนหักแล้ว…”
“หา?!”เซียวชูหรันรีบถามว่า: “แม่แจ้งตำรวจหรือยัง?”
หม่าหลันร้องไปด้วยพูดไปด้วยว่า: “แจ้งแล้ว คุณตำรวจจับตัวพวกเขาไว้แล้ว ลูกรีบมาหาแม่เถอะ!”
เซียวชูหรันถามอีกว่า: “แม่อยู่โรงพยาบาลไหน หนูจะไปเดี๋ยวนี้!”
หม่าหลันพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า: “แม่อยู่สถาบันกระดูกและข้อจินหลิง ลูกรีบมาเถอะ…”
เซียวชูหรันอ้าปากพูดว่า: “ได้ค่ะ แม่ค่ะแม่รอสักครู่ หนูจะไปเดี๋ยวนี้!”
ในเวลานี้เซียวชูหรันวางสายโทรศัพท์ของหม่าหลัน ขณะที่รีบขับรถไปโรงพยาบาลไปด้วย ก็รีบโทรหาเย่เฉินไปด้วย
ในเวลานี้เย่เฉินกลับถึงบ้านแล้ว แกล้งทำเป็นเหมือนคนไม่มีอะไรทำดูโทรทัศน์อยู่ในห้องนั่งเล่น
เซียวฉางควนพ่อตาก็กลับมาแล้ว กำลังเตรียมจะชงชาที่จะดื่มกับเย่เฉินสองคนพ่อตากับลูกเขย
เมื่อเย่เฉินได้รับโทรศัพท์จากเซียวชูหรัน ในใจก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ยังต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง และเอ่ยปากถามว่า: “ภรรยา คุณเลิกงานแล้วเหรอ?”
เซียวชูหรันรีบพูดว่า: “สามี นายอยู่ไหน?”
เย่เฉินพูดโดยไม่คิดว่า: “ฉันอยู่บ้าน”
เซียวชูหรันก็ถามว่า: “พ่อล่ะ?”
เย่เฉินพูดว่า: “พ่อก็อยู่บ้าน เพิ่งจะกลับมา”
เซียวชูหรันรีบพูดว่า: “งั้นนายกับพ่อก็รีบขับรถไปที่สถาบันกระดูกและข้อจินหลิงเดี๋ยวนี้! แม่เข้าโรงพยาบาลแล้ว! ตอนนี้ฉันกำลังรีบขับไปที่นั่น พวกเราเจอกันที่โรงพยาบาลนะ!”
เย่เฉินแกล้งทำเป็นถามด้วยความแปลกใจ: “อะไรนะ? แม่เข้าโรงพยาบาลอีกแล้วเหรอ? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
เซียวชูหรันพูดด้วยเสียงสะอื้นเล็กน้อยว่า: “แม่ถูกคนของกลุ่มแชร์ลูกโซ่ก่อนหน้านี้แก้แค้น คนพวกนั้นทำร้ายเธอจนขาหัก แต่สถานการณ์โดยละเอียดฉันก็ไม่รู้ ดังนั้นฉันต้องรีบไป!”
เย่เฉินรีบพูดว่า: “ได้! งั้นฉันกับพ่อก็จะรีบออกไปเดี๋ยวนี้!”
“โอเค พวกเราเจอที่กันที่โรงพยาบาล!”
เซียวฉางควนกำลังเตรียมจะชงชา เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ก็ถามด้วยความประหลาดใจว่า: “เย่เฉิน เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
เย่เฉินพูดว่า: “แม่ถูกคนของกลุ่มแชร์ลูกโซ่แก้แค้น ขาหักแล้ว อยู่โรงพยาบาล ชูหรันให้พวกเรารีบไปที่นั่น!”
เซียวฉางควนถามด้วยความประหลาดใจว่า: “หม่าหลันถูกหักขาอีกแล้วเหรอ?! ที่นายพูดนั้นเป็นความจริงหรือเปล่า?!”
เย่เฉินพูดอย่างกระอักกระอ่วนว่า: “พ่อ ทำไมผมคิดว่าความหมายของพ่อนี้ เหมือนกับมีความสุขมาก…”
เซียวฉางควนพูดด้วยความจริงจังว่า: “เย่เฉิน นี่ว่ากันตามเหตุผล พ่อไม่ควรมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น แต่เมื่อพ่อนึกถึงท่าทางที่หม่าหลันเข้าเฝือกและใช้ไม้ค้ำยันอยู่ ก็แมร่งอยากจะหัวเราะอย่างอธิบายไม่ถูก…พูดแบบนี้เจ้าเล่ห์ไปบ้างหรือเปล่า ฮ่าๆๆๆ…”
เย่เฉินส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้: “พ่อก็รู้ว่าเจ้าเล่ห์ เดี๋ยวเจอหน้าแม่ พ่ออย่าได้หัวเราะออกมาเด็ดขาด”
เซียวฉางควนพยักหน้า: “”วางใจเถอะ พ่อทนได้
หลังจากที่พูดจบ เขารีบวางชุดน้ำชาลง และสั่งการว่า: “ลูกเขยที่ดี พวกเรารีบออกเดินทางกันเถอะ พ่อแทบรอไม่ไหวที่จะไปดูว่าตอนนี้เธอน่าสมเพชมากแค่ไหนกัน!”
