ตอนที่ 68: อีกไม่นาน..
เมื่อต้องเผชิญกับวอร์ล็อค APE นั้นความคุกคามจึงเพิ่มขึ้นมากกว่าสมาชิกกิลด์ปกติธรรมดา นอกจากนี้กิลด์อินทรีย์แดงยังเป็นกิลด์ที่ต่ำที่สุดในรายชื่อกิลด์อันดับสูงสุดในประเทศนี้ และนั่นก็เนื่องมาจากผู้นําที่ยิ่งใหญ่ของพวกเขา
หัวหน้าของพวกเขาบังเอิญอยู่นอกเมือง ในภารกิจสํารวจ ถ้าไม่มีกิลด์มาส เตอร์ พวกเขาก็อ่อนแอกว่ามาก
ในทางกลับกัน กิลด์ 2 อันดับแรกไม่เพียงแต่มีผู้นําที่แข็งแกร่งเท่านั้น แต่ยังมีสมาชิกที่แข็งแกร่งอีกด้วย ไม่มีอะไรมากที่จะบอกว่าลูซิเฟอร์ค่อนข้างโชคดี ที่เขาเผชิญหน้ากับกิลด์อินทรีย์แดงก่อน และไม่ใช่ 2 กิลด์ชั้นนําของสมาคมฮันเตอร์หรือกลุ่มของ APE
ขณะที่ลูซิเฟอร์เดินผ่านเมือง มีคนจับตาดูเขาอยู่แต่ไกล
บุคคลนั้นสวมชุดของกิลด์อินทรีย์แดง เขาอยู่ห่างจากลูซิเฟอร์มากกว่า 100 เมตร กําลังซ่อนตัวอยู่หลังอาคาร แต่เขามองเห็นลูซิเฟอร์ได้ชัดเจน เป็นชายผมดําที่ดูมีรอยแผลเป็นบนใบหน้า
ชายผู้นี้เป็นแวเรียนท์เช่นกัน แต่เขาไม่ใช่คนที่เกี่ยวข้องกับการต่อสู้ เขาเป็นนักรบที่มีความสามารถในการมองเห็นทางกายภาพ ดวงตาของเขาสามารถทําหน้าที่เหมือนกล้องส่องทางไกล ทําให้เขามองเห็นได้ไกลและกว้าง เขาสามารถมองเห็นในเวลากลางคืน
ส่วนใหญ่เขาใช้มันเพื่อสอดแนม
“ดูเหมือนว่าเขาจะออกไปจากที่นี่ ถ้าเขายังคงอยู่บนเส้นทางนี้ ในอีกครึ่งชั่วโมง เขาจะออกจากเมือง” เดียร์ชายผมดํากล่าวกับใครบางคนทางโทรศัพท์
เขาถูกส่งมาที่นี่เพื่อจับตาดูลูซิเฟอร์และบอกชายที่ทําหน้าที่เป็นหัวหน้ากิลด์อินทรีย์แดงชั่วคราวเกี่ยวกับที่อยู่ของลูซิเฟอร์
หัวหน้าชั่วคราวคนใหม่ของกิลด์อินทรีย์แดงคือผู้วิเศษที่มีพลังธาตุระดับ A ชื่อของเขาคือซาเล่
“เขาจะไปแล้วเหรอ ดีแล้ว ในที่สุดสัตว์ประหลาดตัวนั้นก็จะจากไป ตราบใดที่เขาไม่มาที่นี่เพื่อฆ่าเรา เราน่าจะโอเค จับตาดูเขาไว้ บอกฉันว่าเขาทําอะไรลงไป ที่สําคัญกว่านั้น อย่าให้เขาเจอคุณ” ซาเล่บอกเดียร์ก่อนจะตัดสาย
ซาเล่หันกลับมามองชายผมสีฟ้าที่ดูเหมือนจะรับสายเช่นกัน
“ซาเล่! ดูเหมือนฉันจะโทรหากิลด์มาสเตอร์ไม่ได้ เขาต้องอยู่ในดันเจี้ยนแน่ๆ! เราควรทํายังไงดี?” ชายผมสีฟ้าถามซาเล่
“ลืมมันไปเถอะ ไปโทรหา APE แล้วบอกพวกเขาว่าเราทําผิดพลาด เราจะถูกลงโทษที่ไม่บอกพวกเขาตั้งแต่แรก แต่ดีกว่าปล่อยให้เด็กคนนั้นเป็นอิสระ!” ซาเล่พูดพร้อมกับถอนหายใจ
“ขอหมายเลข APE มาให้ฉัน” เขาบอกชายผมสีฟ้า
ตามที่ซาเล่พูด โทรศัพท์ที่ฐานก็เริ่มดังขึ้น
เขาเดินเข้าไปใกล้โทรศัพท์และรับสาย
“ฮัลโหล?”
“ส่งความช่วยเหลือ! เราคิดผิด! ดัชนีสัตว์ประหลาดข้ามระดับอันตรายแล้ว! สัตว์ประหลาดออกมา! พวกมันกําลังฆ่าทุกคนที่นี่! อ้า “
คนที่อยู่อีกฝั่งของสายดูหวาดกลัวราวกับว่าเขากําลังตกอยู่ในอันตราย ก่อนที่เขาจะพูดได้มากกว่านี้ สายนั้นก็ถูกตัดไป
“เกิดอะไรขึ้น ทําไมมันดูจริงจัง”
ชายผมน้ําเงินเห็นซาเล่มองโทรศัพท์อย่างตกใจ เขาสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ใครอยู่ในสาย?
“ซาเล่ บอกฉันที! ใครโทรมา?” เขาถามอีกครั้ง
“ทหารยามที่เราทิ้งไว้นอกดันเจี้ยนใกล้เมืองของเรา พวกเขาอาจจะตายแล้ว ระดับดัชนีสัตว์ประหลาดในดันเจี้ยนข้ามระดับวิกฤต บาเรียในดันเจี้ยนหายไปแล้ว” ซาเล่กล่าวอย่างเฉยเมย “สัตว์ประหลาดออกมา!”
“นั่นไม่ควรเป็นอย่างนั้น เรารู้ความเร็วของการสืบพันธุ์ของดันเจี้ยน เราควรจะมีเวลามากกว่า 1 เดือนกว่าที่ดัชนีมอนสเตอร์จะถึงระดับอันตราย นั่นคือตอนที่เราควรเข้าไปในดันเจี้ยนเพื่อล่าสัตว์ เป็นไปได้อย่างไร ทําไมมันเร็วขนาดนี้?!” ชายผมสีน้ำเงินอุทานด้วยสีหน้าไม่เชื่อ
“ไม่รู้ ทั้งหมดที่ฉันรู้คือเราต้องไปที่นั่นและล่าสัตว์ประหลาด ก่อนที่พวกมัน จะมาถึงเมืองและเริ่มต้นการฆ่าพลเรือน!” ชาเล่กล่าว
“แต่… นายรู้ว่าดันเจี้ยนอยู่ที่ไหน! เราจะต้องละเลยเด็กคนนั้นเพื่อไปที่ดันเจี้ยน แต่ถ้าเขากลับมาเขาจะฆ่าพวกเราทั้งหมดก่อนที่เราจะออกจากเมืองได้” ชายผมสีฟ้าพูด ขณะจับศีรษะที่กําลังปวดหัวอยู่ในขณะนี้
เขาคิดอะไรไม่ออก มันเป็นสิ่งสําคัญสําหรับพวกเขาที่จะจากไป หากไม่เป็น เช่นนั้น สัตว์ประหลาดจะรุมล้อมเมืองภายในครึ่งชั่วโมง
แต่ถ้าพวกเขาจากไป พวกเขามีความเสี่ยงที่จะถูกฆ่าโดยลูซิเฟอร์ ซึ่งกําลังเดินไปทางดันเจี้ยนเช่นกัน
ในส่วนอื่นของประเทศยูลิเซียม มีศูนย์วิจัยที่มีความสําคัญอย่างสูงต่อรัฐบาล
มันคือศูนย์วิจัยดิลเลียน ซึ่งไม่มีที่ไหนใกล้กับเมืองเอรีกัสที่ลูซิเฟอร์กําลังจะไป
ภายในสถานที่นั้น ชายในชุดคลุมสีขาวกําลังเดินอยู่ในทางเดินที่ว่างเปล่า
ไม่นานเขาก็มาถึงสุดทางเดิน ซึ่งมีเซ็นเซอร์ฝ่ามือ เขาวางฝ่ามือลงบนมัน
หลังจากสแกนฝ่ามือเสร็จแล้ว ผนังโลหะที่กั้นทางเดินก็เลื่อนไปด้านข้าง เผยให้เห็นเส้นทาง
ชายคนนั้นก้าวไปข้างหน้าก่อนที่กําแพงจะกลับสู่ตําแหน่งเดิม
หลังจากนั้นไม่กี่เมตร เขาก็ถึงจุดสิ้นสุดอีกครั้ง ซึ่งมีเซ็นเซอร์ที่สแกนดวงตาของเขา
เขาผ่านการสแกนอีกครั้งและเดินต่อไปในเส้นทางของเขา
หลังจากเจอสิ่งกีดขวางเช่นนี้อีก 3 ครั้ง ในที่สุดชายคนนั้นก็มาถึงห้องใหญ่
ห้องนั้นว่างเปล่าอย่างสิ้นเชิง ที่นี่ไม่มีมนุษย์… อย่างน้อยก็ไม่มีใครที่เดินอยู่
ภายในห้องนี้ มีค่าเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น นอกเหนือจากเครื่องจักรทั้งหมด
มันคือภาชนะแก้วทรงกระบอกขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยของเหลวกึ่งโปร่งใส
ภายในภาชนะนั้น มีคนลอยอยู่ หลับตาลง
ชายชุดขาวเดินเข้ามาใกล้ภาชนะแล้วลูบไล้แก้วเบา ๆ ขณะที่เขายิ้ม
“เร็วๆ นี้ ฉันจะทําสําเร็จ ไม่มีใครหยุดฉันได้ ขอบใจเธอมากนะ”
มันเป็นช่วงเวลานั้น โทรศัพท์ของเขาเริ่มดังขึ้น
“สวัสดี?”
ชายคนนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
“หมอราว นายพลแมกซ์เวลล์ต้องการคุยกับคุณ ผมควรต่อสายไหม” คนที่ อยู่ปลายสายถาม
“ก็ได้” ชายชุดขาวพูดอย่างใจเย็น
