ต่งรั่งหลินที่นั่งอยู่บริเวณเบาะด้านข้างคนขับ เมื่อวางสายจากเซียวชูหรันเรียบร้อยก็ เขาก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าที่แทบอยากจะร้องไห้ว่า：“รั่งหลิน คุณไปที่บ้านของเย่เฉินคนเดียวเถอะ อย่าพาผมไปเลย แม้แต่นาทีเดียวผมก็ไม่อยากเห็นหน้าเขา”
เมื่อต่งรั่งหลินเห็นสีหน้าที่รู้สึกน้อยใจของขงเต๋อหลง ราวกับว่าตนเป็นสะใภ้เล็กที่ถูกกลั่นแกล้ง ก็อดไม่ได้ที่จะพูดหยอกขึ้นว่า：“พี่ขี้ขลาดไปหน่อยไหมคะ？ฉันจะพาพี่ไปบ้านเย่เฉินเพื่อสวัสดีปีใหม่ ไม่ได้พาไปทะเลาะกับเย่เฉิน คุณจะกลัวอะไร？”
ขงเต๋อหลงถอนหายใจครู่หนึ่ง：“เฮ้อ รั่งหลินคุณไม่รู้อะไร ผมเจอเย่เฉินมาสองครั้ง ทุกครั้งที่เจอเขาไม่มีครั้งไหนที่เป็นเรื่องดีเลย！ครั้งแรกก็ต้องกลืนสร้อยคอจนต้องทำการผ่าตัด ครั้งที่สองเขาก็ให้ผมขี่จักรยานจากเย่นจิงมาจินหลิงอีก หากครั้งนี้ต้องไปเจอเขาอีก แล้วเขาไม่พอใจ เขาคงจะไม่ส่งผมไปแอฟริกาขุดแร่หรอกเหรอ ถ้าเป็นแบบนั้นผมจะทำยังไงล่ะ！”
ต่งงรั่งหลินพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า：“พี่คะ พี่คิดมากเกินไปแล้ว ที่จริงแล้วเย่เฉินไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร อีกอย่างแต่ไหนแต่ไรมาเขาก็ไม่เคยกลั่นแกล้งคน ก็มีแต่คนอื่นรังแกเขาก่อน เขาถึงจะตอกกลับอย่างโหดเหี้ยม ดังนั้นตอนที่อยู่เบื้องหน้าของเย่เฉิน คุณก็ถ่อมตัวหน่อยก็แล้วกัน ทำตัวไม่ต้องเป็นจุดสนใจมาก เขาไม่หาเรื่องคุณอย่างแน่นอน”
ขงเต๋อหลงยังคงมีความรู้สึกกลัวจนใจเต้นรัวพลางพูดขึ้นว่า：“ก็สามารถพูดได้แบบนั้นแหละ แต่ว่าคนๆนั้นไม่แสดงความรู้สึกทางสีหน้า
ผมจะไปรู้ได้ยังไงล่ะว่าคำพูดคำไหนจะไปล่วงเกินเขาบ้าง…”
ต่งรั่งหลินพูดกำชับขึ้นอีกว่า：“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้างั้นคุณก็พูดให้น้อยลงหน่อยก็แล้วกัน เมื่อเจอกับเย่เฉินก็เรียกเขาว่า คุณเย่อย่างอ่อนน้อม ส่วนที่เหลือก็ไม่ต้องพูดอะไร”
ขงเต๋อหลงพูดขึ้นอย่างวินวอนว่า：“ไอหยา คุณไปคนเดี๋ยวก็ได้ไม่ใช่เหรอ？เมื่อถึงเวลานั้นผมจะจอดรถไว้บริเวณด้านหน้าประตู แล้วผมก็จะรอคุณอยู่บนรถ”
ต่งรั่งหลินแกล้งทำเป็นโกรธพลางพูดขึ้นว่า：“เมื่อสักครู่นี้ ฉันได้บอกกับเซียวชูหรันไปแล้วว่าคุณจะไปด้วยกัน เซียวชูหรันจะต้องบอกเย่เฉินไปแล้วแน่ๆ หากถึงเวลานั้นคุณไม่เข้าไป ให้ฉันเข้าไปคนเดียว ไม่แน่เย่เฉินอาจจะคิดว่าคุณมีทัศนคติที่ไม่ดีต่อเขา！คิดว่าคุณไม่ให้เกียรติเขาก็ได้！”
เมื่อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ต่งรั่งหลินก็พูดขึ้นอีกว่า：“ถ้าหากว่าถึงเวลานั้นแล้วเขาไม่พอใจคุณขึ้นมา จงใจใช้อำนาจที่มีเบียดเบียนผู้อื่น งั้นคุณก็อย่ามาโทษว่าฉันไม่เตือนคุณก็แล้วกัน เพราะถึงยังไงจินหลิงก็เป็นเขตอิทธิพลของเขา ตอนคุณอยู่ที่เย่วจิงคุณยังต่อกรกับเขาไม่ไหวเลย แล้วนับประสาอะไรกับการที่คุณอยู่ในเขตอิทธิพลของเขา？”
เมื่อฟังมาถึงจุดนี้ ขงเต๋อหลงก็หดคอลงพลางพูดขึ้นด้วยการกดน้ำเสียงลงต่ำ：“ก็ได้ ก็ได้ ผมไปก็ได้…”
ต่งรั่งหลินพูดขึ้นอย่างตั้งใจว่า：“ฉันจะบอกคุณให้นะคะว่า เย่เฉินคนๆนี้ที่จริงแล้วคบหาสมาคมง่ายมาก แต่ต้องอยู่ภายใต้เงื่อนไขที่ว่าตอนที่คุณอยู่ต่อหน้าเขาคุณอย่าวางฟอร์ม คุณจะต้องพูดกับเขาดีๆ เขาจะต้องเกรงใจคุณอย่างแน่นอน แต่หากคุณเสแสร้งใส่เขาล่ะก็ แย่แน่ๆ”
ขณะที่พูดต่งรั่งหลินก็พูดขึ้นอีกว่า：“มีอยู่ครั้งหนึ่งฉันกับเย่เฉินและชูหรันไปแช่น้ำพุร้อน มีแมลงตัวหนึ่งทำให้รถของฉันเป็นรอยจากนั้นเขาก็หันมาด่าว่าฉันทีหนึ่ง ท่าทีเย่อหยิ่งไม่น้อยเลย คุณรู้ไหมว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น？”
ขงเต๋อหลงส่ายศีรษะ：“เป็นยังไงเหรอ？”
ต่งรั่งหลินพูดขึ้นว่า：“เย่เฉินเรียกลูกน้องของเขามา สลักตัวอักษรลงบนหน้าผากของผู้ชายคนนั้น”
ขงเต๋อหลงตกใจจนลิ้นพันกัน：“ใช้มีดสลักตัวอักษรลงบนหน้าผาก？นี่มันไม่โหดเหี้ยมไปหน่อยเหรอ？”
ต่งรั่งหลินพูดขึ้นว่า：“คุณไม่ได้เห็นพฤติกรรมของผู้ชายคนนั้น ถ้าคุณเห็นคุณก็จะเข้าใจเองว่าการที่สลักตัวอักษรลงบนหน้าผากของเขา มันไม่ได้โหดเหี้ยมอะไรเลย”
ขงเต๋อหลงรีบถามขึ้นว่า：“ถ้างั้นคุณพอจะบอกผมได้ไหมว่า เย่เฉินสลักตัวอักษรอะไรไว้บนหน้าผากของเขา？”
ต่งรั่งหลินพูดขึ้นว่า：“ชายคนนั้นชอบด่าว่าคนอื่นว่าจนไม่หยุดปาก ดังนั้นเย่เฉินก็เลยให้คนสลักสองคำนี้ไว้บนหน้าผากของเขา”
“ชิบหาย…”
ทันใดนั้นขงเต๋อหลงก็ตกใจจนเหงื่อไหลเต็มหน้าผาก เขากลับมีความรู้สึกอย่างหนึ่งราวกับว่าคำสองคำนั้นสลักอยู่บนหน้าผากของเขายังไงยังงั้น
เขาอดไม่ได้ที่จะทอดถอนหายใจ พลางพูดขึ้นว่า：“แบบนี้เย่เฉิน…จะต่างอะไรกับปีศาจ？ราวกับสัตว์เดรัจฉานก็ไม่ปาน！”
ต่งรั่งหลินรีบเงยหน้าขึ้น พลางพูดประณามว่า ：“ห้ามพูดถึงเย่เฉินลับหลังในเรื่องไม่ดี！”
“อ่า？”ขงเต๋อหลงงุนงงพลางพูดขึ้นอย่างน้อยใจว่า：“รั่งหลิน ผมเป็นพี่ชายของคุณนะ！ทำไมคุณไม่ช่วยคนกันเองแต่กลับไปช่วยคนอื่นล่ะ！”
ต่งรั่งหลินเฮิงด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า：“เย่เฉินเป็นวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ในใจของฉัน ถ้าเปรียบเทียบกับคนรวยที่ไร้สาระไปวันๆ ไม่เรียนและก็ไม่มีวิชาอย่างคุณ ฉันก็ต้องไปช่วยเขาสิ！”
สีหน้าของขงเต๋อหลงราวกับจะร้องไห้：“รั่งหลิน คุณคงไม่ได้ชอบเย่เฉินใช่ไหม？”
