ตอนที่ 92: เผชิญหน้ากับเคน
ขณะที่แท่งเหล็กเริ่มละลาย โลหะเหลวร้อนก็หยดลงมา มือของเขาไหม้ โลหะร้อนที่แผดเผาที่มือของเขานั้นเจ็บปวด
อย่างไรก็ตาม ลูซิเฟอร์หมกมุ่นอยู่กับการพยายามออกจากคุกไม่ว่าจะด้วยค่าใช้จ่ายใดก็ตามที่เขายอมสละมือ วางใจ ว่าการรักษาของเขาจะช่วยเขาได้ในภายหลัง
ถ้าเป็นคนอื่น พวกเขาคงหมดสติไปจากความเจ็บปวดของโลหะหลอมรอบฝามือ อย่างไรก็ตาม ลูซิเฟอร์ไม่ได้สูญเสียสติ เขาไม่เคยแม้แต่ตอนที่เขาถูกทรมานในโรงงาน
ความเจ็บปวดที่เขาเผชิญในตอนนี้ไม่มีอะไรเทียบได้กับ เมื่อก่อน นั่นคือขีดจํากัดของมนุษย์ปุถุชน ถ้าเขาสามารถอยู่ ได้จนตายในคราวที่แล้ว การมีสติอยู่ตอนนี้ก็เป็นการเล่นของเด็ก
เมื่อแท่งเหล็กเริ่มร้อนขึ้น พวกมันก็มีแนวโน้มที่จะงอมา กขึ้นเช่นกันแท่งเหล็กเริ่มงออย่างช้าๆ เมื่อความแข็งแรงลดลงทุกวินาที
ระยะห่างระหว่างแท่งทั้งสองเริ่มค่อยๆ เพิ่มขึ้นเมื่อลูซิ เฟอร์ดึงมันออกจากกันเพื่อให้มีที่ว่างสําหรับเขา
หลังจากที่ดูเหมือนช่วงเวลาสั้นๆ ช่องว่างระหว่างเหล็ก 2 แท่งที่ต่อเนื่องกันก็กว้างพอที่เขาจะผ่านไปและหลบหนีได้
เขาเอามือออกจากบาร์หลังจากที่พื้นที่กว้างพอที่เขาจะ ออกไปและปล่อยลูกกรงออกมา
เขามองไปที่ฝามือ ซึ่งแทบไม่มีเนื้อเลย มีเพียงกระดูกที่เปลือยเปล่าของเขาเท่านั้นที่มองเห็นได้ ซึ่งทําให้มือของเขาดู น่ากลัวและสยดสยอง
ก่อนหน้านี้เหล็กหนา 2 นิ้ว อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ แถบกว้างเพียงไม่กี่มิลลิเมตรที่เหลืออยู่ในที่ที่เขาถืออยู่ เนื่อง จากแถบที่เหลือที่จุดนั้นละลายไปหมดแล้ว
มันคงจะหายไปหมดถ้ามือของเขาอยู่ที่นั่นอีก 2-3 วินาที
เมื่อทําลายกรงเสร็จแล้ว เขาตัดสินใจว่าถึงเวลาต้องออกไปแล้ว ขณะที่เขาก้าวไปข้างหน้าโดยหันร่างของเขาไปด้า นข้าง
ถุงมือสายฟ้าสีดําก็หายไปจากมือของเขา ในขณะที่เขาเดินผ่านช่องว่าง
เมื่อเขาออกจากกรง เขาจับลูกกรงและเริ่มปีนขึ้นกรงจากภายนอก
ในไม่กี่วินาที เขาก็ยืนอยู่บนกรง จ้องมองที่เฮลิคอปเตอร์
ที่ยกมันอยู่
ฝนหยุดแล้ว แต่ท้องฟ้ายังไม่สดใส ลมยังคงเย็นยะเยือก ซึ่งสามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจนเมื่อกระทบกับหน้าอกเปล่า ของเขา
ใบหน้าของเขาดูมุ่งมั่นที่สุด ในขณะที่ผมสีเงิยาวของเขา โบกมือตามกระแสลม ตอนนี้ใบหน้าของเขาดูซีดมาก ซึ่งดูแปลกไปหน่อย
ลูซิเฟอร์มองขึ้นไปบนเฮลิคอปเตอร์ที่ยกกรงอยู่ ตอนนี้ เขาสามารถหลบหนีได้ด้วยความช่วยเหลือจากการควบคุมลม
เขาจะต้องปลอดภัย แม้ว่าเขาจะกระโดด อย่างไรก็ตาม เขาตัดสินใจต่อต้านมัน
แม้ว่าเขาจะได้เรียนรู้ว่าการหุนหันพลันแล่นไม่ดี เขาก็ไม่รู้ว่าเขายังคงปล่อยให้แรงกระตุ้นควบคุมเขาอยู่
เขาต้องการฆ่าคนที่ทําให้เขาต้องทนทุกข์ทรมานและกักขังเขาไว้ ที่สําคัญกว่านั้น เขาต้องการถูกพาไปที่โรงงานเพื่อที่เขาจะได้ทําลายทุกสิ่ง
เขาต้องการที่ตั้งของโรงงาน และมีเพียงคนเหล่านี้เท่านั้น ที่สามารถบอกเขาได้ ถ้าเขาโดดตอนนี้ การหาสถานที่นั้น ที่หลังคงยาก
เขามองไปที่ลวดสลิงที่ผูกไว้กับกรงและเฮลิคอปเตอร์ สงสัยว่าเชือกสามารถต้านทานการผุของเขาได้หรือไม่ เขาคว้ามันและเริ่มปีนขึ้นไป
ขณะที่ลูซิเฟอร์ถือลวดสลิงที่ติดอยู่กับกรงและเฮลิคอปเตอร์ เขาก็ตระหนักว่าเขาคิดผิด
เชือกลวดรู้สึกเย็น เมื่อสัมผัส แต่ทันทีที่เขาสัมผัสเชือกก็ เริ่มผุแทนที่จะอยู่ในสภาพเดิม
น้ํายาป้องกันการผุกร่อนที่ใช้ทํากรงไม่ได้ใช้ในลวดสลิง ดังนั้นจึงไม่สามารถต้านทานพลังของการเน่าเปื่อยของลูซิเฟอร์ได้
ลูซิเฟอร์มั่นใจว่าถ้าเขารอช้ากว่านี้ เชือกลวดจะขาด และกรงก็จะตกลงมา ซึ่งอาจเตือนศัตรูได้ แทนที่จะยึดจุดใดจุดหนึ่งตลอดเวลาหรือปืนช้าๆ เขาเริ่มปีนขึ้นไปด้วยความเร็วที่เร็วขึ้นก่อนที่เชือกทั้งหมดจะสลายไป
ที่ที่เขาถือเชือกนั้นกําลังผุพัง แต่ก่อนที่พวกมันจะเสียหายมากเกินไป ความเร็วของเขานั้นก็มากกว่า
ภายในไม่กี่วินาทีเขาก็ไปถึงจุดสูงสุด
ลวดสลิงเชื่อมต่อกับตะขอ ซึ่งอยู่ด้านล่าง เขาจับเชื่อกด้วยมือข้างหนึ่ง ขณะที่เขาจ้องมองไปยังลานจอดเฮลิคอปเตอร์
เขาทําให้เท้าทั้ง 2 ข้างของเขาจับเชือก ในขณะที่เขากระโดดเพื่อดันตัวเองไปทางไถลซ้ายของเฮลิคอปเตอร์
ด้วยพลังแห่งลม เขาสามารถไปถึงและลื่นไถลพลางลงจอดได้อย่างง่ายดาย
ขณะที่ลูซิเฟอร์จับตะขอและกําลังไถลเพื่อลงจอด เคยรู้สึกบางอย่าง เขารู้สึกถึงการสั่นของเฮลิคอปเตอร์ ซึ่งมาพร้อมกับเสียงที่แผ่วเบา
“เอาล่ะเวก้า ฉันจะโทรหานายทีหลัง” เคนพูดกับเวก้าก่อนจะตัดสาย
เขามองไปทางหน้าจอในแผงหน้าปัดเฮลิคอปเตอร์ ซึ่งกําลังแสดงภาพกรงขัง
“อะไรนะ? เขาไปไหนมา” เขาอุทานด้วยความประหลาด
เขาสามารถเห็นแถบโค้งบนหน้าจอที่ละลายเล็กน้อยเช่ นกัน
“น่าทึ่ง” เขาพึมพําขณะยิ้ม
เขามีความคิดทั่วไปว่าลูซิเฟอร์อาจจะอยู่ที่ไหน ในขณะนี้เนื่องจากความรู้สึกของเขาค่อนข้างดี เขาได้ยินเสียงบางอย่างดังนั้นเขาจึงมั่นใจว่าลูซิเฟอร์ยังอยู่ใกล้เขาจึงไม่ผิดหวัง เขากลับประหลาดใจที่เห็นว่าลูซิเฟอร์สามารถหลบหนีได้แม้กระทั่งจากสิ่งนี้
เขามองไปทางประตูเฮลิคอปเตอร์ที่เขาเปิดทิ้งไว้ก่อนหน้านี้
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เมื่อเขาเห็นเด็กห นุ่มยืนอยู่ตรงนั้นเด็กชายมีผมสีเงินสวยงามที่เปียกและเกาะติดกับร่างกายของเขา ผมยาวของเขาตกลงมาถึงเอวของเขา
ใบหน้าของเขายังคงไร้ความรู้สึก ในขณะที่เขาจ้องมองไป ที่เคนดวงตาสีฟ้าของเขาจ้องมาที่เคนมองเขาเป็นศัตรู
