ตอนที่ 99: เขารู้
“เราจะกลับกันงั้นเหรอ ทําไม ฉันยังไม่พบเด็กคนนั้นที่เราตามหา” ไอโซน่า ถามอย่างสงสัยว่าทําไมพวกเขาถึงกลับมาเร็วจัง
ไม่นานเธอก็นึกถึงบางสิ่ง ขณะที่เธอถาม “นั่นอาจเป็นเพราะเคนสินะ….”
“ใช่ เด็กคนนั้นไปที่เอรีกัสแล้ว เคนบอกว่ามีเด็กคนนั้น เขากําลังพาเด็กคนนั้นกลับไปที่ฐาน” ไดออนตอบจบประโยคของอิโซน่าทันที
“ชิ ฉันว่าเคนโชคดีนะคราวนี้ ยังไงก็ตาม เราคงจะได้เจอเด็กที่ฐานด้วย ส่วนโรงงานนี้ เราระเบิดมันได้ เมื่อเรามาที่นี่กับเด็กคนนั้นเพื่อแสดงความปรารถนาดีของเรา” อิโซน่าพูดออกมาอย่างสบายๆขณะที่เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้
ทั้งสองออกไปและรวบรวมทีมของพวกเขา หลังจากแจ้งทีมของพวกเขาแล้ว พวกเขาก็ออกจากสถานที่และกลับไปอย่างเงียบๆ
โรงงานที่ลูซิเฟอร์เสียชีวิตได้รับการคุ้มครองโดยกองทัพแห่งเอลิเซียม ตัวโรงงานอวดดีบอกว่ามีการป้องกันที่ดีที่สุด แต่พวกเขาล้มเหลวที่จะรู้ถึงภัยคุกคามที่ซุ่มซ่อนอยู่ตรงมุมของที่ๆหนึ่ง
สมาชิกกลุ่มแวเรียนท์ที่พึ่งเกิดขึ้นมานั้นได้มาที่นี่และตั้งค่ายอยู่ใกล้ๆ และจากไปโดยไม่ให้กองทัพหาเบาะแสแม้แต่น้อย เกี่ยวกับการมีอยู่ของพวกเขา มันแสดงให้เห็นว่า กลุ่มแวเรียนท์ที่พึ่งเกิดขึ้นมาได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี และความปลอดภัยของโรงงานนั้นหละหลวมเพียงใด
กองทัพจับตาดูโรงงานเท่านั้น ไม่สนใจแม้แต่จะออกลาดตระเวนข้างนอกเลยแม้แต่คราวเดียว
พวกเขาคิดว่าจะไม่มีใครโจมตีพวกเขา พวกเขาไม่รู้ว่าที่นี่ มีคนอยู่ คนที่ออกจากสถานประกอบการในซากปรักหักพัง… คนที่สามารถทําให้แม่น้ําของเลือดไหลทุกที่ที่พวกเขาไป
ถ้าลูซิเฟอร์ไม่ได้รับที่อยู่ที่ไม่ถูกต้อง พวกเขาน่าจะตายไปแล้วเพราะไม่เพียงแต่ลูซิเฟอร์จะโจมตีพวกเขาเท่านั้น แต่ไดออนและอิโซน่าก็จะมาช่วยด้วยเช่นกัน พวกเขาแทบไม่รอดจากภัยพิบัติ
ภายในโรงงาน หมอราวกําลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องของเขา เขากําลังดูหน้าจอคอมพิวเตอร์ ซึ่งแสดงข้อมูลการทดลองบางอย่างของมนุษย์
“ไม่เลว ถ้าเธอเป็นเช่นนี้ จริงๆ แล้วเธออาจจะตื่นขึ้นในไม่ช้า เธอไม่เหมือนเด็กไร้ประโยชน์คนนั้นที่ไม่สามารถตื่นได้แม้ว่าจะมีสายเลือดที่เหนือชั้นเช่นนี้” ดร.ราวพึมพํา ขณะยิ้มเยาะบนใบหน้าของเขา
“อีกไม่นานก็จะถึงเวลา” เขากล่าวต่อ “ฉันว่าฉันควรจะข อบคุณลูซิเฟอร์สําหรับความช่วยเหลือของเขา ไม่ว่าเขาอา จจะดูไร้ประโยชน์แค่ไหน อย่างน้อยเขาก็ช่วยในเรื่องนี้”
“หมอราว เราจะไม่มีปัญหาถ้าคนอื่นรู้เกี่ยวกับเธอเหรอ จนถึงตอนนี้มีเพียงเราเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้” ดร.เลย์แมน แสดงความกังวลเสียงของเขา “เราจะเก็บเป็นความลับได้นานแค่ไหน”
“ไม่ใช่เราคนเดียวที่รู้เรื่องนี้ ยังมีอีกคนหนึ่งที่รู้มากเท่าๆกัน ทั้งที่เป็นความลับ แต่เธอเคยสงสัยไหมว่าทําไมเราถึงเก็บมันไว้เป็นความลับได้นานขนาดนั้น?” หมอราวถามด้วยรอยยิ้มขบขันบนใบหน้าของเขา
“ทําไม ใครจะรู้ ฉันคิดว่ามีเพียงเราสองคนที่รู้เรื่องเธอ” หมอเลย์แมนถาม
ดร.ราวส่ายหัวขณะตอบว่า “ไม่ใช่เราคนเดียว นายพลแมกซ์เวลล์ก็รู้เช่นกัน เพียงเพราะอํานาจสูงของเขาเท่านั้นที่เราสามารถเก็บเป็นความลับได้นานขนาดนี้”
“อ่า นั่นเป็นสาเหตุที่เขาไม่ให้ APP อนุญาตให้ค้นหาโรงงานของเรา เมื่อพวกเขามาครั้งล่าสุดเพื่อค้นหาเกี่ยวกับ ลูซิเฟอร์งั้นเหรอ?” หมอเลย์แมนถาม เขาเข้าใจความลับที่เขาไม่รู้มาจนถึงตอนนี้
“ใช่แล้ว หากกองกําลัง APE ค้นโรงงาน พวกเขาอาจจะพบเธอแล้ว เราไม่สามารถปล่อยให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นได้ มันเหมือนกันสําหรับนายพลแม็กซ์เวลล์ นั่นเป็นสาเหตุที่เขาดื้อรั้นมาก” ดร.ราวตอบ
“โอ้ ชัดเจนแล้ว” หมอเลย์แมนพึมพํา
ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงบางสิ่งขณะนั่งตัวตรง
“นั่นทําให้ฉันนึกถึง พวก APF มาที่นี่พร้อมกับอ้างว่าลูซิเฟอร์ยังมีชีวิตอยู่ จะมีความจริงในเรื่องนี้ไหม” เขาถาม.
“มันจะเป็นจริงได้อย่างไร เราทุกคนต่างเฝ้าดูลูซิเฟอร์ตาย เรามีข้อมูลทั้งหมดที่จะพิสูจน์ว่าเขาตายแล้ว” ดร.ราวปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา “ไม่มีทางที่บุคคลที่ถูกทําลายเซลล์ไปแล้ว 100 เปอร์เซ็นต์จะอยู่รอดได้ เขาตายไปแล้ว แม้แต่เทพเจ้าก็ไม่สามารถช่วยชีวิตเขาได้”
“ทําไมพวกเขาถึงอ้างว่าเด็กนั่นยังมีชีวิตอยู่ในตอนนั้น?” หมอเลย์แมนถามอีกครั้ง ยิ่งเขาถามมากเท่าไหร่ คําถามของเขาก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น
ดร.ราวยิ้มอย่างมั่นใจในขณะที่เขาตอบว่า “เห็นได้ชัดว่า พวกเขาต้องการใช้สิ่งนั้นเป็นข้ออ้างในการค้นโรงงานของเรา พวกเขากังวลเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ และมีข่าวลือเล็กน้อยเกี่ยวกับโรงงานของเรา”
” เป็นที่แน่ชัดว่าทําไมพวกเขาต้องการสอบสวนเรา พวกเขาอาจพบศพของลูซิเฟอร์ พวกเขารู้ว่าพวกเขาไม่สามารถค้นหาเราตามกฎหมายได้ พวกเขาจึงใช้ข้ออ้างของการที่ลูซิเฟอร์ยังมีชีวิตอยู่ ข้ออ้างของการคุกคามระดับชาติเป็นข้ออ้างที่ถูกต้องในการค้นหาพวกเราหลังจากทั้งหมด ”
“นั่นก็จริง เป็นเรื่องดีที่นายพลแมกซ์เวลล์ดูแลปัญหา และไม่อนุญาตให้พวกเขาทําการค้นหา” หมอเลย์แมนถอนหายใจด้วยความโล่งอก
…
ในสถานที่อื่น ชายในเครื่องแบบทหารก้าวออกจากรถของเขา เขาเดินเข้าไปในคฤหาสน์ที่สวยงาม
ขณะที่เขาก้าวเข้าไป เขาก็ได้รับการต้อนรับจากพ่อบ้าน
พ่อบ้านถามอย่างตรงไปตรงมาว่า “ธุระอะไรพาคุณมาที่
“ฉันอยากพบนายพลแมกซ์เวลล์ ฉันมีนัดกับเขา” ทหารบกกล่าว
“ขอทราบชื่อคุณได้ไหม” พ่อบ้านถาม
“ฉันชื่อเมน” ชายวัยกลางคนตอบโดยไม่หมดความอดทน
“ดีมาก มิสเตอร์เมน อาจารย์ของผมกําลังรอคุณอยู่ข้างใน” พ่อบ้านตอบหลังจากแน่ใจว่าชื่อตรงกัน
เขาพาชายวัยกลางคนไปยังห้องที่นายพลแม็กซ์เวลล์นั่งอยู่บนโซฟา เขากําลังดูข่าวทางทีวี
“ท่านอาจารย์ คุณเมนมาเพื่อพบท่าน” พ่อบ้านบอกนายพลแมกซ์เวลล์ก่อนจะจากไปโดยให้ความเป็นส่วนตัวแก่พวก เขา
นายพลแม็กเวลล์ ปิดทีวีอย่างเกียจคร้านโดยใช้รีโมท
“นั่งก่อนสิ” เขาพูดโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง
