บทที่ 2170
เขาจับหน้าตนเอง ถามด้วยความประหลาดใจว่า “จงเหลียง คุณ…คุณตีผมทำไม? คุณต้องตีไอ้ยาจกนั้นสิ!”
หม่าจงเหลียงรู้สึกโกรธจนตัวสั่น และกล่าวตะกุกตะกั่กว่า “คุณ.. แม่งฉิบหายคุณกำลังรนหาที่ตาย! คุณกล้ามาว่าอาจารย์เย่เป็นยาจก
ได้อย่างไร! แม่งฉิบหายผมรู้สึกว่าคุณเมื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม!”
หลังจากกล่าวจบ เขาก็ตะโกนขอกลูกน้องทันทีว่า “แม่งฉิบหาย จับมั่นไว้ และทุบตีมันให้หนัก!”
แม้ว่าลูกน้องส่วนใหญ่ของหม่าจงเหลียงจะไม่เคยเห็นเย่เฉิน แต่พวกเขาก็เคยได้ยินชื่อของอาจารย์เย่
เพราะว่าคนนี้คือผู้มีพระคุณที่ท่านหงห้ากล่าวถึงตลอด และท่านหงห้าเป็นถึงเจ้าฟอโลกใต้ดินทั้งหมดของเมืองจินหลิง กล่าวได้ว่าผู้มี
พระคุณของท่นหงห้าก็คือผู้มีพระคุณของสมาชิกทั้งหมดของโลกใต้ดินในเมืองจินหลิง
หลิวจงฮุยล่วงเกินใครก็ไม่ไปล่วงเกิน แต่ดันมาล่วงเกินอาจารย์เย่ นิ่มันเป็นการรนหาที่ตายใช่ไหม?
ดั่งนั้น ลูกน้องเหล่านี้บวิ่งไปข้างหน้าและกดหลิวจงฮุยลงไปบนพื้น จากนั้นก็ทุบตีเตะต่อยอย่างรุนแรง
หลิ่วจงฮุยถูกทุบตีตะต่อยจนร้องคร่ำครวญ และร้องไห้อ้อนวอนว่า” พี่จงเหลียง ผมไม่รู้ว่าคุณเยเป็นเพื่อนของคุณ ถ้าผมรู้ ถึงตีให้ตาย
ผมก็ไม่กล้ามีเรื่องกับคุณเย! ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”
“ยกโทษให้คุณ??” หม่าจงเหลียงที่กังวลกล่าวออกมโดยไม่ได้คิดว่า “เม่งฉิบหาย ถ้าผมยกโทษให้คุณ แล้วใครจะยกโทษให้ผม? ถ้าอา
จารย์เโทษขึ้นมา ผมกัไม่สามารถรับผลที่จะตามมาด้ ถึงแม้ว่าอาจารย์เย่จะไม่โทษผม แต่ถ้าเรื่องนี้ไปถึงหูท่านหงห้า ท่านหงห้าก็จะทำลาย
ผม! ไอ้สารเลวคุณทำให้ผมเดือดร้อนรู้ไหม!”
หลิวจงฮุยร้องไห้และกล่าวว่า “พี่จงเหลียง ยกโทษให้ผมเถอะ ผมสำนึกผิดแล้ว ……
หลังจากกล่าวจบ เขามองไปที่เย่เฉินอีกครั้ง ร้องไห้และอ้อนวอนว่า “อาจารย์ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย อาจารย์เย่!”
เย่เฉินยิ้มบาง ๆ และกล่าวกับหม่าจงเหลี้ยงว่า “เอาล่ะ ให้คนของคุณหยุดก่อน”
ทันทีที่หม่าจงเหลียงได้ยินประโยคนี้ เขารีบตะโกนว่า “ทุกคนหยุด อาจารย์เยกำลังจะมีคำสั่ง!”
เมื่อได้ยินประโยคนี้ ทำให้กลุ่มคนที่กำลังเตะหลิวจงฮุยที่นอนอยู่มนพื้นอย่างดุเดือดหยุดทันที และถอยหลังไปสองก้าวโดยยืนนิ่งอยู่ที่
เติม
หลิวจงฮุยถูกทุบตีตะต่อยจนเลือดเต็มต้ว ตอนนี้ใบหน้าของเขาบวมเหมือนหัวหมูขนาดใหญ่
เฉินเสี่ยวเฟยที่อยู่ด้านข้างรู้สึกหวาดกลั่ว มองไปที่หลิวจงฮุยด้วยความตะลึง และไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี
ตอนนี้หม่าจงเหลียงรีบโค้งคำนับและกล่าวกับเย่เฉินด้วยความนอบน้อมว่า “อาจารย์เ โปรดสั่งมาเลยครับ……”
เย่เฉินพยักหน้า และกล่าวกับหม่าจงเหลียงว่า “เสี่ยวหม่าเอ๋ย ไม่ใช่ว่าผมตำหนิคุณน่ะ สังคมที่เจริญ อย่าเอะอะก็ทุบตีฆ่าฟัน ในที่
สาธารณะเช่นนี้ การที่คนทั่วไปเห็นแล้วมันจะกระทบต่อซื่อเสียงแค่ไหน?”
หม่าจงเหลียงผงะไปครู่หนึ่ง แล้วรีบตบหน้าตนเอง และกล่าวด้วยความละอายว่า “อาจารย์เย่ คุณตำหนิ ได้ถูกต้องแล้ว! เป็นเพราะผมมัน
ถ่อย ทำให้คนเมืองจินหลิงต้องอับอาย……”
เย่เฉินฮีมประโยคหนึ่ง แล้วกล่าวอย่างราบเรียบว่า “เมื่อรู้ตัวก็ดีแล้ว”
หลังจากกล่าวจบ เขามองไปที่หลิวจงฮุยและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ประธานหลิว จากบริษัทมารยาทซ่างเหม่ย ใช่ไหม?”
หลิวจงฮุยกล่าวเบา ๆ ในขณะที่มุมปากยังมีเลือดไหล “ผมเอง…..ผมเอง…อาจารย์เผ่ ผมเองที่ผิด ผมมีตาแต่หามีแววไม่ ที่ไปล่วงเกินคุณ
ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย .
เย่เฉินโบกมือ และกล่าวอย่างจริงจัง “โอ้! ในโลกของผู้ใหญ่ไม่มีคำว่าถูกหรือผิด มีแต่ผลประโยซน์เท่านั้น”
หลังจากกล่าวจบ เขาชี้ไปที่เฉินเสี่ยวเฟยที่หน้าซีดเผือด และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “คุณดูสิ ก่อนที่คุณจะมา ผมได้บอกผู้จัดการเฉินเมื่อ
ประมาณ 30 นาทีก่อน ผมได้ยืมงินให้บริษัทคุณห้าแสนหยวน ผมได้นัดกับผู้จัดการเฉินแล้ว อัตราดอกเบี้ยห้าแสนหยวนต๋อนาที ตอนนี้ผ่านไป
30 นาทีแล้ว ดอกเบี้ยกลายเป็นสิบห้าล้านหยวน รวมทุนแล้วสิบห้าล้านห้าแสนหยวน คุณคิดว่าจะจ่ายคืนให้ผมเมื่อไหร่ดี?”
หลิวจงฮุยตกใจจนตัวสั่น และกล่าวว่า “อาจารย์เย่. ..คุณ…ดอกเบี้ยของคุณสูงเกินไป….ห้าแสนหยวนต่อนาที่ นี่เป็นการเอาชีวิตของ
ผมเลยน่ะครับ….”
เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “คุณคิดดูสิ บริษัทของคุณร่ำรวยมหาศาลด้วยข้อตกลงที่ไม่เป็นธรรม ส่วนคนอย่างผม หารายได้จากเงินกู้
ภายนอก คุณมีความสามารถในการสร้างรายด้จากข้อตกลงที่ไม่เป็นธรรม และผมก็มีวิธีสร้างรายได้ของตนเอง พวกเราก็เป็นคนที่ออกมาทำ
มาหากินเหมือนกัน ต้องเคารพชิ่งกันและกัน”
