ตอนที่ 106: เขาทํา
ลูซิเฟอร์ตัดสินใจที่จะยอมรับข้อเสนอของเคนและค่อย ๆ ลอยลงมาจนเขาตกลงบนพื้น
เขาเดินไปทางเคนด้วยก้าวเล็กๆ ไม่รีบร้อนใดๆ
“ฉันจะไปกับคุณ” ลูซิเฟอร์พูดโดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ในน้ำเสียงของเขา
“ก็ดี” เคนพูดออกมา ในขณะที่เขายิ้ม เขายื่นมือไปทางลูซิเฟอร์ราวกับว่าตั้งใจจะจับมือ “ยินดีต้อนรับสู่ทีม”
ลูซิเฟอร์ยืนนิ่งโดยไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เขาเหลือบมองที่มือของชายคนนั้น ซึ่งไม่มีถุงมือใด ๆ ก่อนที่จะมองที่ใบหน้าของเขาราวกับว่าเขากําลังมองคนงี่เง่า
เคนสงสัยว่าทําไมเขาถึงมองเขาแบบนั้นก่อนที่เขาจะรู้ตัวว่าเขาทําอะไรผิด เขาตบหน้าผากของเขาในขณะที่เขาพูด “ใช่ ฉันจะลืมเรื่องที่คุณมีพลังแห่งการเน่าเปื่อยไปได้อย่างไร คุณไม่สามารถควบคุมมันได้”
ลูซิเฟอร์ไม่ตอบ
“อย่ากังวลไป เรามีทรัพยากรดีๆ อยู่บ้าง เรารู้จักถุงมือที่ทําขึ้นโดยคํานึงถึงความสามารถของแม่คุณ ซึ่งจะคงอยู่ได้ 1 วันโดยไม่เสื่อมสลาย”
“เรากําลังพยายามใช้เทคโนโลยีนั้นอยู่แล้ว หลังจากได้สิ่งนั้น เราก็สามารถสร้างถุงมือดังกล่าวให้คุณได้หลายร้อยชิ้นเพื่อให้คุณใช้ชีวิตได้ตามปกติตามที่คุณต้องการ ดังที่คุณทราบ เราใส่ใจสมาชิกในทีมของเรา เนื่องจากคุณกลายเป็นหนึ่งในพวกเรา คุณจะเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวใหญ่ของเราเช่นกัน”
เคนพูดต่อไป ขณะที่พยายามบอกลูซิเฟอร์ถึงความจริงใจของพวกเขา รอยยิ้มของเขาไม่เคยหายไปจากใบหน้าของเขา
โดยทั่วไปแล้ว เขาไม่ค่อยยิ้ม แต่ในภารกิจ เขาสามารถใช้บุคลิกใดก็ได้ ดังนั้นเขาจึงไม่มีปัญหาในการแกล้งทําเป็นแสดงอารมณ์
ลูซิเฟอร์ยังพบว่าคําพูดของเคนว่ามันก็น่าสนใจเช่นกัน เขารู้สึกถึงกับผลประโยชน์ แต่เขายังคงสงสัย เขาจะไม่ปล่อยให้ตัวเองถูกโน้มน้าวเพราะเขารู้ว่าพวกเขามีแรงจูงใจซ่อนเร้นเช่นกัน
“ถูกต้อง เราควรไปได้แล้ว ไปกันเถอะ” เคนพูดออกมาขณะที่หันหลังกลับ เขาเดินกลับไปที่เฮลิคอปเตอร์
ลูซิเฟอร์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินตามเขาไป โดยไม่รู้ว่าการตัดสินใจครั้งนี้จะออกมาเป็นอย่างไร เขาไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่เขาตัดสินใจอย่างหนึ่ง เขาจะไม่คิดว่ามันเป็นมากกว่าหุ่นเชิดที่เขาจะใช้
เขาจะไม่ไปหาเพื่อน เขาจะไม่ปล่อยให้คนเหล่านั้นควบคุมเขาหรือใช้เขาเหมือนที่นักวิทยาศาสตร์ทํา แม้ว่าเขาจะต้องเผาโลกทั้งใบในการตัดสินใจนี้เช่นกัน
เขาเดินออกไปเพียง 2 ก้าวก่อนจะหยุด คิ้วที่ขมวดปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา ขณะที่เขาค่อยๆ หันหลังกลับ
เคนหยุดและมองย้อนกลับไปในขณะที่เขาได้ยินเสียงดังมาจากข้างหลังพวกเขา
เสียงเหมือนเครื่องยนต์ของรถยนต์ที่มีเสียงดัง
ลูซิเฟอร์จ้องมองไปในระยะไกลและเห็นรถออฟโรด 2-3 คันวิ่งเข้าหาพวกเขา รถด้านหน้าไม่มีหลังคาในขณะที่รถคันอื่นมี
ในรถคันแรก ลูซิเฟอร์เห็นชายร่างใหญ่ยืนอยู่ ชายคนนั้นมีสิ่งที่ดูเหมือนเครื่องยิงจรวดอยู่ในมือ ซึ่งเขาถือด้วยไหล่ขวาพยุงไว้ รถยังมีคนขับและผู้ชายอีก 2-3คน
“มีมากกว่านั้น” ลูซิเฟอร์พึมพําขณะจ้องมองพวกเขา
ไฟฟ้ากระพริบอีกครั้งใกล้แขนของเขาขณะที่เขาเริ่มใช้พลังของเขา เขาทุบขาขวาของเขากับพื้นและใช้แรงกระแทกเพื่อขับเคลื่อนตัวเองไปข้างหน้า
เท้าของเขาทิ้งรอยลึกไว้เบื้องหลัง แต่ไม่มีฝุ่นผงใดๆ กับการบินไปในครั้งนี้ เนื่องจากพื้นดินเพิ่งมีฝนตกชุก ดินยังเปียกอยู่ หรือการกระทืบของเขาอาจทําให้มีฝุ่นฟุ้งกระจาย
“รออยู่นี่ก่อน!” เมื่อเห็นลูซิเฟอร์บินไปที่รถด้วยความตั้งใจที่จะโจมตีพวกเขา เคนตะโกน ” พวกเขาเป็นคนของฉัน พวกเขามาช่วยเรา!”
ลูซิเฟอร์ได้ยินคําพูดของเคนและหยุด เท้าของเขาตกลงบนพื้น แต่เขาไม่หันหลังกลับ หมัดของเขายังคงกําแน่นขณะที่ดวงตาของเขายังคงสังเกตการมาถึงใหม่
เคนเดินไปหาลูซิเฟอร์ ในขณะที่เขาอธิบายต่อไปว่า “ฉันบอกคุณว่าพวกเขากําลังรอให้เราระเบิดเฮลิคอปเตอร์ลําอื่นอยู่ข้างหน้า ในขณะที่หน่วยเดลต้าพบว่าคุณหายตัวไป พวกเขาหยุดและตัดสินใจย้ายกลับ เนื่องจากแผนเดิมล้มเหลว ฉันเรียกพวกเขามาที่นี่เพื่อสนับสนุนคุณในการต่อสู้ น่าแปลกใจ ที่คุณจัดการกับศัตรูได้ก่อนที่พวกเขาจะมา”
“ก็ได้” ลูซิเฟอร์พึมพําในขณะที่เขาหันหลังกลับและเดินต่อไปยังเฮลิคอปเตอร์ต่อไป
ในไม่ช้าเขาก็เข้าไปใกล้เคนและหยุดลง เมื่อเขาอยู่เคียงข้างเคนแล้ว พลางมองเข้าไปในดวงตาของเคนอย่างจริงจัง
เคนไม่รู้ว่าทําไม แต่เขามักจะรู้สึกหวาดกลัวทุกครั้งที่มองเข้าไปในดวงตาของลูซิเฟอร์ ครั้งนี้ก็เหมือนกัน เขาถามว่า “มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?”
เขาสงสัยว่าเขาทําอะไรผิดหรือเปล่า เขาไม่เห็นสิ่งที่เขาทําแบบนั้น
“ฉันต้องการเสื้อผ้า” ลูซิเฟอร์พูด มองลงมาที่หน้าอกของเขา เขาไม่มีเสื้อ เขาเปลือยอกเป็นเวลานาน
“นั่นสินะ” เคนหัวเราะ ในขณะที่เขาพยักหน้า “ไม่ต้องห่วง เราจะซื้อโรงงานเสื้อผ้าให้คุณ”
“ดี” ดูซิเฟอร์พึมพําขณะเดินผ่านเขาไป เขาเข้าไปในเฮลิคอปเตอร์และนั่งลงพับแขนของเขา
รถหยุดอยู่ตรงหน้าเคน ขณะที่พวกพวกผู้ชายก้าวออกไป
“อะไรนะ เจ้านาย! คุณโทรหาเพื่อเรียกเรามาที่นี่ แต่คุณจัดการกับพวกเขาแล้ว อย่างน้อย คุณอาจจะทิ้งมันไว้ให้เราบ้าง” ชายร่างใหญ่ที่ถือเครื่องยิงจรวดกล่าวด้วยหน้าตาผิดหวัง “ฉันอยากจะระเบิดพวกมันสัก 2-3 ตัว”
“ฉันไม่ได้แตะเลยแม้แต่นิดเดียว” เคนตอบขณะที่เขาส่ายหัวเบาๆ
เขาเหลือบมองกลับไปที่เฮลิคอปเตอร์ก่อนจะพูดต่อ “ก็…ในทางเทคนิคแล้ว เขาไม่ได้แตะต้องพวกมันด้วย แต่ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของเพื่อนใหม่ของเรา”
“ฝีมือเด็กคนนั้นเหรอ”
“จริงเหรอ เขาแข็งแกร่งขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ห่าเอ้ย! เขาฆ่าพวกมันทั้งหมดโดยลําพังโดยไม่ตายหรือเขาเป็นสัตว์ประหลาดแบบไหนกัน?”
ผู้ชายทุกคนตะลึงเมื่อรู้เกี่ยวกับลูซิเฟอร์
“เขาเป็นสัตว์ประหลาดชนิดใด นั่นคือสิ่งที่ข้าอยากรู้เช่นกัน” เคนพึมพําภายใต้ลมหายใจขณะที่เขาขมวดคิ้ว
