ตอนที่ 115: เขาผิดหรือเปล่า
ลูซิเฟอร์เข้าไปในทางเดิน ออกจากห้องไปมองหาใครสักคน
สถานที่ทั้งหมดดูน่าสยดสยองเพราะไม่มีใครอยู่ในสายตา เขาเริ่มเดินไปที่ลิฟต์จากจุดที่เขาออกมาพร้อมกับเคน
ไม่เหมือนกับเมื่อก่อน อย่างน้อยตอนนี้เขามีเสื้อผ้าที่เหมาะสมที่คนส่งมาให้ น่าเสียดายที่ลูซิเฟอร์พลาดโอกาสที่จะขออาหาร เมื่อชายคนนั้นอยู่ที่นี่ตอนนี้
คนระดับบนกําลังยุ่งอยู่กับการประชุม โดยไม่รู้ว่าลูซิเฟอร์ออกจากห้องของเขาแล้ว
เมื่อไปถึงลิฟต์ ลูซิเฟอร์ก็กดปุ่มเดียวที่อยู่ตรงนั้น แต่ลิฟต์ไม่เปิด เขาลืมไปว่ามีเซ็นเซอร์ลายนิ้วมืออยู่ใกล้ ๆ ที่สแกนลายนิ้วมือ เฉพาะรุ่นต่างๆ ขององค์กรนี้เท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้ใช้ลิฟต์
ข้อมูลของ ลูซิเฟอร์ ยังไม่อยู่ในระบบดังนั้นลายนิ้วมือ ของเขาจึงไม่ทํางาน และถึงแม้ว่ามันจะใช้ได้ แต่ก็เป็นไปไม่ได้โดยเนื้อแท้สําหรับเขาที่จะใช้สิ่งนี้ นิ้วของเขาจะทําให้ที่แสกนนิ้วมือผุตามที่เขาได้สัมผัส ดังนั้นการสแกนลายนิ้วมือของเขาจึงเป็นไปไม่ได้
เขาพยายามทําให้ลิฟต์ทํางานแต่ล้มเหลว โชคดีที่เขาจําลายนิ้วมือนั้นไม่ได้ หรือเขาอาจทําลายเซ็นเซอร์นั้น ทําให้ไม่มีใครใช้ลายนิ้วมือนั้นได้
ขณะที่เขารู้สึกหงุดหงิดกับลิฟต์นี้ เขาก็ได้ยินเสียง
ติ้ง
ประตูลิฟต์เปิดออกด้วยเสียงแผ่วเบา
แต่มันไม่เปิดเพราะเขา มันเปิดออกเพราะมีคนมาจากข้างบนโดยใช้ลิฟต์ตัวนั้น
ลูซิเฟอร์เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ในลิฟต์ ถือถาดที่มีถุงมืออยู่
หญิงสาวสองคนข้างหลังเขากําลังถืออาหารอยู่
“ท่านลูซิเฟอร์ ท่านมาทําอะไรที่นี่ ท่านรอเราอยู่หรือ?” ชายหนุ่มถาม
ใบหน้าของชายผู้นี้แสดงท่าทีที่น่านับถืออย่างยิ่ง ขณะที่พูดคุยกับลูซิเฟอร์ ทําให้ดูเหมือนลูซิเฟอร์เป็นรุ่นพี่
นั่นคือสิ่งที่คนเบื้องบนบอกให้ทํา
“เราขออภัยในความล่าช้า การหาถุงมือและการเตรียมอาหารต้องใช้เวลา เรามาทันที่ที่ทําอาหารเสร็จ” เขากล่าวเสริม
เมื่อมองไปที่ถุงมือ ลูซิเฟอร์ก็รู้สึกประหลาดใจ ถุงมือเหล่านี้เหมือนกับถุงมือที่เป็นของแม่ของเขา แม้แต่สี่ก็เหมือนกัน
“เอานั่นมา” เขาพูดขณะยกมือขึ้นช้าๆ ซึ่งดูไม่เหมือนมือของนักรบที่สามารถทุบกําแพงทั้งหมดได้ด้วยหมัดของเขา
ในทางกลับกัน ใครก็ตามที่เห็นมือของเขาจะถือว่าเขา เป็นเด็กผู้ชายที่ไม่เคยทํางานหนักเลยแม้แต่วันเดียวในชีวิต และใช้ชีวิตแบบเจ้าชายเท่านั้น
“ได้ครับ”
ชายหนุ่มหยิบถุงมือขึ้นมาแล้ววางไว้ในมือของลูซิเฟอร์
“ผู้อาวุโสกล่าวว่าถุงมือเหล่านี้หายากมาก และเรามีคู่นี้เพียงคู่เดียว ดังนั้นพวกเขาจึงขอให้ฉันบอกให้คุณเก็บมันไว้อย่างปลอดภัย ในระหว่างนี้พวกเขาจะพยายามค้นหา สิ่งเหล่านี้ให้มากขึ้น”
ชายหนุ่มแสดงข้อความของผู้ที่อยู่ในระดับสูงถึงลูซิเฟอร์ ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนหัวข้อ โดยไม่ให้โอกาสลูซิเฟอร์คิด
“คุณต้องการให้เราวางอาหารไว้ที่ไหน โรงอาหารหรือห้องของคุณ”
สาวๆ ออกจากห้องพร้อมกับอาหาร รวมทั้งถามลูซิเฟอร์ว่าอยากกินที่ไหน
เมื่อได้ยินคําถามของพวกเขา ลูซิเฟอร์คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า “ในสวน เอาไปที่นั่น”
พูดจบเขาก็หันหลังเดินไปที่สวน
‘ฮะ? เขาต้องการปิกนิกหรือไม่? กินในสวนแทนกินในโรงอาหารแบบอารยะงั้นเหรอ? ยังไงฉันก็ไม่ต้องสนใจหรอก’ ชายหนุ่มคิดขณะเดินตามพวกสาวๆ
หลังจากวางอาหารและน้ําไว้ในสวนแล้ว พวกผู้หญิงก็จากไป
ชายหนุ่มยังคงถูกทิ้งไว้ข้างหลัง
“คุณไม่ไปเหรอ” ลูซิเฟอร์ถามชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา ขณะสวมถุงมือใหม่และนั่งลงบนพื้นหน้าอาหาร
“ฉันถูกสั่งให้อยู่บนชั้นนี้ เพื่อจะได้ช่วยทุกอย่างที่คุณต้องการ ห้องที่อยู่ข้างๆ คุณก็เป็นของฉันแล้ว” ชายหนุ่มตอบ
“คุณชื่ออะไร?” ลูซิเฟอร์ถามขณะเริ่มกิน
“ฉันเป็นที่รู้จักในนามเดรโก” ชายหนุ่มผมเขียวตอบด้วยความเคารพ
“งั้นเดรโกบอกฉันอย่างหนึ่งสิ คนเหล่านั้นบอกอะไรเกี่ยวกับฉันบ้าง ฉันสงสัย”
“เกี่ยวกับคุณ? ไม่มากหรอก เราได้รับแจ้งเกี่ยวกับต้นกําเนิดที่มาของคุณและคุณเป็นลูกชายของวอร์ล็อกที่เก่งที่สุด เซลแอชเรล เรายังรู้ด้วยว่ามนุษย์ที่ทรยศหักหลัง คุณและทรมานคุณอย่างไร คนเหล่านั้นเป็นขยะของโลกนี้จริงๆ นั่นคือเหตุผลที่ฉันดีใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของแวเรียนท์ ที่เกิดขึ้นใหม่”
“โอ้? และทําไมคุณถึงดีใจกับเรื่องนี้?” ลูซิเฟอร์ถามทั้งๆ ที่ยังไม่หยุดกิน
“เพราะเป้าหมายของเรา! แวเรียนท์ที่เกิดขึ้นใหม่นี้ ต้องการความเป็นอยู่ที่ดีของ แวเรียนท์ ทั้งหมด เราต้องการความปลอดภัยและความเจริญรุ่งเรืองของ แวเรียนท์ ซึ่งเป็นไปไม่ได้ตราบเท่าที่มนุษย์ปกครอง”
“ทําไมจะเป็นไปไม่ได้? แวเรียนท์ไม่แข็งแกร่งหรือ แล้วทําไมมนุษย์ถึงได้ปกครองโลกนี้ล่ะ? คุณไม่สามารถทําลายพวกเขาทั้งหมดได้งั้นหรือ”
“เราทําได้ แต่ปัญหาคือมนุษย์ไม่ค่อยจะซื่อสัตย์ พวกเขาแสร้งทําเป็นอ่อนแอเพื่อให้แวเรียนท์ที่เป็นกลางสงสารพวกเขา พวกเขาใช้แวเรียนท์เหล่านั้นเพื่อรักษาความปลอดภัย และในนามของความสมดุลของโลกนี้ พวกเขาได้ปกครองทุกอย่างกับรัฐบาลของตน”
“และที่แย่ที่สุดคือ แวเรียนท์ บางตัวก็ช่วยพวกเขาในเรื่องนี้ เช่นเดียวกับไอ้เลวที่ APF ถ้าพวกเขาไม่อยู่ที่นั่น แวเรียนท์ จะถูกปกครองโดยมนุษย์แบบนี้หรอ และมันก็คงไม่มีมนุษย์ที่น่ารําคาญคนไหนกล้าทําร้ายคุณหรอก”
“ไม่มีมนุษย์ที่น่ารําคาญคนไหนกล้าทําร้ายฉันฮะ…”
เมื่อการสนทนามาถึงที่นี่ ลูซิเฟอร์พบความจริงบางประการสําหรับคําเหล่านี้
“เอาล่ะ บอกฉันอีกอย่างหนึ่งว่า พ่อของฉันผิดหรือเปล่าที่ช่วยเหลือมนุษย์?” ลูซิเฟอร์ถามด้วยความสงสัย
นั่นเป็นคําถามยากที่เดรโกไม่รู้ว่าจะรับมืออย่างไร เขาได้รับแจ้งว่าลูซิเฟอร์รักครอบครัวของเขาจะเกิดอะไรขึ้นถ้า เขากล่าวหาว่าพ่อของเขาผิด? เขาไม่อยากเห็นสิ่งนั้น ทั้งที่เชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริงที่เซล แอซเรล คิดผิดในการช่วยเหลือ มนุษย์ แต่เขารู้สึกว่าไม่ควรพูดออกมาดังๆ
“เกิดอะไรขึ้น บอกฉันที่…พ่อของฉันผิดหรือเปล่าที่ช่วยเหลือมนุษย์?” ลูซิเฟอร์ถามอีกครั้ง
