ตอนที่ 146: เก็บความลับของคุณ
ดอกเตอร์เรย์แมนมองไปทางลูซิเฟอร์ เพื่อดูการแสดงออกของเขา แต่ลูซิเฟอร์ดูเหมือนไร้ความรู้สึกโดยสิ้นเชิงในทางกลับกัน เคนมีรอยยิ้มบนใบหน้าราวกับว่าเขาสนุกกับมันมากขึ้น
“ไปต่อ! เพิ่มดัชนีความเจ็บปวดอีก 20 เปอร์เซ็นต์!” ลูซิเฟอร์สั่งการ โดยที่เขาไม่มีความลังเลแม้แต่น้อยในน้ำเสียงของเขา
ดอกเตอร์ราวยังคงกรีดร้องเป็นเวลา 10 นาที น้ำเสียงของเขาแหบแห้ง นัยน์ตาแดงก่ําด้วยน้ําตายังคงไหลอาบแก้ม และร่างกายของเขาก็สันสะท้านด้วยความเจ็บปวด ทุกอย่างดูคล้ายกับที่ลูซิเฟอร์ประสบ
น่าเสียดายที่ความเจ็บปวดไม่ได้หยุดลง มันรู้สึกเหมือนกับว่าเมื่อเวลาผ่านไปเขาก็ยิ่งทนไม่ได้
“หยุดนะ!” เขาตะโกนเหมือนคนวิกลจริต ดวงตาที่เปื้อนเลือดของเขาจ้องมองไปที่คนอื่นๆ ในห้องแล็บ
“เขายังพูดได้ ไม่เลว ฉันเดาว่าความเจ็บปวดยังไม่เพียงพอ เพิ่มขึ้น 20 เปอร์เซ็นต์ ใช้ดัชนีความเจ็บปวดเป็น 50 เปอร์เซ็นต์!” ลูซิเฟอร์พูดกับดอกเตอร์เรย์แมนผู้ปฏิบัติตามคําสังของเขาโดยไม่มีคําถามใดๆ และเพิ่มดัชนีความเจ็บปวด
ดอกเตอร์เรย์แมน รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับคําสั่งนี้ ลูซิเฟอร์ใช้คําที่เกือบจะคล้ายกับคําที่ดร.ราวเคยใช้ ดูเหมือนว่าตอนนี้เขากําลังเยาะเย้ยดอกเตอร์ราว
“การเต้นของหัวใจช้าลงอย่างรวดเร็ว ดัชนีความเจ็บปวดถึงร้อยละ 50 การทําลายเซลล์ได้ถึงร้อยละ 90” ดอกเตอร์ เรย์แมนกล่าว
เขายังคงจําได้ว่าเซลล์ของลูซิเฟอร์ถูกทําลายเพียงประมาณร้อยละ 70 เมื่อดัชนีความเจ็บปวดของเขาอยู่ที่ร้อยละ 90 แต่กับด็อกเตอร์ราว มันแตกต่างไปจากเดิมมาก ลูซิเฟอร์เป็นเด็กที่ใจแข็งแกร่งกว่าอย่างไม่ต้องสงสัย
“เพิ่มขึ้น 50 เปอร์เซ็นต์ในครั้งนี้ ใช้ดัชนีความเจ็บปวดเป็น 100 เปอร์เซ็นต์” ลูซิเฟอร์กล่าว
“เราไม่จําเป็นต้องเพิ่มขึ้น 50 เปอร์เซ็นต์ เขาอยู่ที่ดัชนีความเจ็บปวด 50 เปอร์เซ็นต์และการทําลายเซลล์ 90 เปอร์เซ็นต์แล้ว การเพิ่มขึ้นเพียง 10 เปอร์เซ็นต์ก็เพียงพอที่จะฆ่าเขาได้” ดร.เรย์แมนเตือนลูซิเฟอร์
“ฉันไม่สน ฉันอยากให้เขาเจ็บปวดแบบเดียวกับที่ฉันเป็นฉันอยากให้เขาตายด้วยความเจ็บปวด 100 เปอร์เซ็นต์! ทําตามที่ฉันบอก!” ลูซิเฟอร์พูดอย่างหนักแน่น
เขาไม่ต้องการให้ดอกเตอร์ราวเสียชีวิต แต่เขาต้องการความตายแบบเดียวกับที่เขาได้รับความทุกข์ทรมาน ประสบกับทุกสิ่งที่ลูซิเฟอร์ทําเพราะการกระทําของเขา
ดอกเตอร์เรย์แมน เพิ่มดัชนีความเจ็บปวดและปรับให้สูงสุดตามคําสั่ง
“อ๊าาาากกกกก หยุด!”
ร่างกายของดอกเตอร์ราวปั่นปวนด้วยความเจ็บปวดในขณะที่เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างที่สุดเท่าที่จะทําได้ เขารู้สึกว่าร่างกายของเขากําลังจะระเบิดจากภายในสู่ภายนอก
“ไม่นะ”
เขากรีดร้องเป็นครั้งสุดท้าย แต่ก่อนที่เขาจะไม่ทันจบ ลมหายใจของเขาก็หยุดลง น้ำตาที่เปี่ยมไปด้วยเลือดสามารถเห็นบนแก้มของเขา
สําหรับร่างกายทั้งหมดของเขา ในตอนนี้นอนนิ่งไม่ไหวติงดูซีดเซียวราวกับว่าเลือดแห้งไปจากร่างกายของเขา
ดวงตาที่เปื้อนเลือดของเขายังคงเปิดอยู่ แต่ไม่มีจิตวิญญาณอีกต่อไป
“การเต้นของหัวใจหยุดลง ดัชนีความเจ็บปวดถึง 100 เปอร์เซ็นต์ เซลล์ถูกทําลาย 100 เปอร์เซ็นต์” ดอกเตอร์เรย์ แมนประกาศ
“ดังนั้น เขาจึงตาย เขาเป็นผู้ถูกทดลองที่ดี ที่มีอายุการใช้งานยาวนาน ฉันเดาว่าร่างกายมนุษย์ไม่ได้ไร้ประโยชน์อย่างที่ฉันคิด หากมันสามารถอยู่รอดได้นานภายใต้ความเจ็บปวด เช่นนี้ มันคงไม่มีอะไรแน่นอนนอกจากคําว่าไร้ประโยชน์” ลูซิเฟอร์พึมพํา ในขณะที่เขาดูข้อมูลบนหน้าจอ
แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจข้อมูลอย่างน้อย เขาก็กําลังทําซ้ําสิ่งที่ดอกเตอร์ราวทํา
สิ่งที่เขาจําไม่ได้ก็คือเขาตายไปแล้วตอนที่ดอกเตอร์ราวพูดคํานั้น? โดยทั่วไปแล้ว เขาไม่ควรจําคําเหล่านั้นในตอนท้าย แต่คําพูดเหล่านี้ยังคงอยู่ในหัวของเขาด้วยเหตุผลบางอย่าง
“ท่านครับ ผมควรทําอย่างไรกับร่างกายของเขา” ดอกเตอร์เรย์แมนถามลูซิเฟอร์ ซึ่งมองกลับไปที่เคนเป็นการตอบแทน
“คุณเห็นปุ่มที่เขากดไหม” ลูซิเฟอร์ถามเคน ขณะเดินไปหาดอกเตอร์ราว
เขาถอดสายไฟและแถบคาดศีรษะที่ติดอยู่กับดอกเตอร์ราวออกก่อนจะจับมือดอกเตอร์ราวและดึงเขาลงจากเตียงทําให้เขาล้มลงกับพื้น
“ฮ่าฮ่าฮ่า ใช่ ฉันเห็น” เคนพูดพร้อมยิ้ม
เขาไม่เคยคาดหวังว่าเขาจะสนุกกับมันมากขนาดนี้ ตอนแรกเขาอารมณ์เสียที่ติดอยู่กับเด็กในฐานะพี่เลี้ยงเด็ก แต่ตอนนี้เขาเริ่มชอบเด็กคนนี้แล้วจริง ๆ และสมองของเขาทํางานอย่างไร เขายังพบความคล้ายคลึงกันมากมายระหว่างพวกเขา
“ดี” ลูซิเฟอร์พยักหน้าก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้ดอกเตอร์ เรย์แมน ทิ้งร่างซีดของดอกเตอร์ราวไว้เบื้องหลัง
ดอกเตอร์เรย์แมนสงสัยว่าลูซิเฟอร์กําลังขออะไร แต่เขาหวังให้ดีที่สุด
“ท่านครับ ท่านชอบงานของทาสของท่านหรือไม่” เขาถามลูซิเฟอร์ด้วยใบหน้าประจบประแจง
ลูซิเฟอร์ไม่ตอบและเดินต่อไปหาดอกเตอร์เรย์แมน โดยหยุดห่างจากเขาเพียงเมตรเดียว
“ทะท่าน” ดอกเตอร์เรย์แมนพูดอีกครั้งแต่ถูกตัดบทก่อนที่จะได้เปิดปากพูดอะไรบางอย่าง แต่ก่อนที่เขาจะทันพูดคําแรก ลูซิเฟอร์ก็ยิ่งสายฟ้าอีก 2 ลูก ที่ละลูกที่ละข้างเหมือนกับที่เคยทํากับดอกเตอร์ราว
“อ๊าก! ท่าน! ท่านกําลังทําอะไร! หยุด!” ดอกเตอร์เรย์ แมน กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ขณะที่มือของเขาถูกทําลาย “ข้าเป็นทาสของท่าน! ได้โปรดอย่า!”
“ฉันไม่ต้องการทาส โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ใช่คนอย่างแก” ลูซิเฟอร์พูดกับดอกเตอร์เรย์แมนก่อนจะยิงสายฟ้าไปที่ขาของดอกเตอร์เรย์แมนอีก 2 ลูก ก่อนที่เขาจะพาเขาไปที่ร่างของดอกเตอร์ราว
ลูซิเฟอร์วางร่างของ ดอกเตอร์เรย์แมน ไว้บนเตียงแล้วสวมผ้าโพกศีรษะไว้บนศีรษะของเขาก่อนที่จะติดสายไฟ ทั้งหมดเหมือนกับที่ติดอยู่กับ ดอกเตอร์ราว
“ไม่! ไม่! ไม่! ไม่ไม่ไม่! ได้โปรด! อย่า! ผมไม่ได้ทําอะไรเลย! อย่าฆ่าผมแบบนี้! ผมช่วยท่านได้! ผมช่วยท่านได้มาก! ผมรู้ความลับมากมาย! ผมช่วยได้ท่าน!” ดอกเตอร์ เรย์แมนตะโกนอย่างบ้าคลังเมื่อรู้ว่าเขากําลังจะถูกฆ่าเหมือนดอกเตอร์ราวเช่นกัน
“ฉันไม่สนใจความลับของแก ฉันไม่สนใจเกี่ยวกับ แกหรือเกี่ยวกับโลกนี้…เก็บความลับของแกไว้กับแกซะ” ลูซิเฟอร์พูด ขณะมองลงไปที่ร่างของดอกเตอร์ราว ซึ่งนอนอยู่บนเท้าของตนเอง
