ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – บทที่ 2694

บทที่ 2694
เฉินจี๋อข่ายมาเยือน
เมื่อเซียวฉางควนได้ยินแบบนี้ เขาก็รู้สึกโกรธเล็กน้อย และอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่พออ้าปาก เขาก็รู้สึกว่าเขาไม่สามารถหาเหตุผลที่
เหมาะสมมาเถียงได้
“ในบ้านนี้ ถึงแม้จะไม่ได้เหมือนหมาหลันที่หาเรื่องทั้งวัน แต่ก็ไม่ได้ทำประโยชน์อะไรเลยจริงๆ……”
“ก่อนหน้านี้ ฉันพึ่งการค้าขายของโบราณ ได้เงินมาจากจางเอ้อเหมามาหน่อย เดิมคิดว่ามันจะเป็นทางรวย แต่ใครจะไปนึกได้ว่า ว่าหลังจาก
นั้นจะไม่มีต่ออีกแล้ว
“จางเอ้อเหมา ไอ้สารเลวมันเสพติดมากเหลือเกิน เมื่อก่อนเขาอยู่ที่นั่นทุกครั้งที่ฉันไปตลาดของโบราณ แต่ในช่วงหลังๆ นี้ ทุกครั้งที่ฉันไปที่
ตลาดของโบราณ ก็ไม่เจอร่างผู้ชายคนนี้เลย!”
“หาจางเอ้อหมาไม่เจอไม่เท่าไหร่ ต่อมาฉันด้วยอารมณ์ห็นของดีจึรีบคว้าว้ เลยซื้อของเก่ามาอีก แต่โดยพื้นฐานแล้วก็เสียเงินไปเยอะ
แม้ว่าฉันจะไม่ได้เสียเงินมากมาย ฉันใช้เงินหลายพันหยวนเพื่อซื้อมัน นทีที่ไปสอบถามที่องค์กรมีออาชีพ พวกเขาอ้าปากพูด และให้เงินหนึ่งหยวน
สองหยวน.ถือว่าขาดทุนไปเกลี้ยงเลย”
“ต่อมาเข้าร่วมสมาคมการเขียนพู่กันนและภาพวาด และยุ่งกับกิจการของสมาคมทุกวัน แม้ว่าจะอยู่ในสมาคมได้ดี แต่สมาคมส่วนใหญ่อยู่
เพื่อชื่อเสียงและคุณสมบัติ พูดถึงการทำเงิน มันจบแล้วจริงๆ
ดังนั้น เซียวฉางควนจึงไตร่ตรอง และรู้ซึ้งอยู่ในใจ:”โอ้ จะว่าไป ดูเหมือนว่าฉันจะไม่มีอะไรจะพูดได้เลย ลูกเขยที่ดีเย่เฉินซื้อรถให้ฉัน ช่วยฉัน
อวดดี แล้วยังตามมาจัดการปัญหาของฉันอีก แต่ฉันล่ะ? ฉันไม่เคยทำอะไรเพื่อเขาเลย
ทันใดนั้น ในใจเซียวฉางควนก็รู้สึกผิดอย่างมาก
เขามองเย่เฉิน แล้วพูดอย่างลำบากใจว่า:เย่เฉิน นายว่าสภาพอย่างฉัน เหมาะจะทำอะไรดีล่ะ?”
เย่เฉินยิ้มพูด:”พ่อ พ่อทำงานที่สมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาดก็ดีอยู่ไม่ใช่เหรอ?”
เซียวฉางควนถอนหายใจ:”ก็ดีแหละ แต่ไม่ว่ายังไงก็หาเงินไม่ได้”
เย่เฉินปัดมือ:”อและแม่ไม่ต้องกังวลเรื่องการหาเงิน ในบ้านนี้มีผมและชูหรันช่วยอยู่ คุณทั้งสองสามารถเกษียณอย่างสบายใจ หรือทำอะไร
ที่ชอบได้ ผมคิดว่าสมาคมการเขียนพู่กันนและภาพวาดค่อนข้างดีนะ สอดคล้องกับงานอดิเรกของพ่อ และสามารถปลูกฝังความรู้สึกของคุณและได้
เพื่อนใหม่ด้วย ทำไมไม่ทำล่ะ?”
เซียวฉางควนพูดอย่างละอายใจ:”กินข้าวแล้วไม่ทำงานที่บ้านตลอด ในใจของพ่อรู้สึกเกรงใจนะ”
หม่าหลันขมวดคิ้วและพูดอย่างประชดประชัน:”โอ้ เซียวฉางควน คุณรู้ด้วยเหรอว่าคุณกินข้าวแล้วไม่ทำงานเลย? ฉันคิดว่าคุณไม่รู้ตัวเองเลย
สักนิด!”
เย่เฉินรีบพูดว่า:”แม่ครับ ครอบครัวเดียวกัน ไม่มีสิ่งที่เรียกว่ากินข้าวฟรีๆ หรือว่าอนาคตต้องให้แม่กับพ่อออกไปพึ่งพาตนเอง เลี้ยงดูตัวเองงั้น
เหรอ?”
เมื่อหม่าหลันได้ยินเช่นนี้ ก็รีบโบกมือและพูดว่า:”โอ้ ลูกเขย แม่ไม่ได้หมายความอย่างนั้น แม่แค่คิดว่าเซียวฉางควนไม่ได้หาเงินทั้งวันทั้งคืนก็
ช่างเถอะ แต่ไม่ทำงานบ้านเลย ไม่ทำอะไรเลย ไม่ค่อยเหมาะ
แม้ว่าหม่าหลั่นอยากจะเยาะเย้ยเซี่ยวฉางควน แต่เธอก็ไม่ยากพาตัวเองลงหลุมไปด้วย ถ้าเย่เฉินให้ตัวเองออกไปหาอะไรทำจริงๆ งั้นต่อไป
เธอคงจะไม่มีชีวิตที่สบาย ๆ แล้ว
เซียวฉางควนก็รีบว่า”แบบนี้แล้วกัน ต่อไปฉันจะรับผิดชอบด้านความสะอาดในบ้าน ถูพื้น กวาดพื้น เช็ดโต๊ะและทิ้งขยะ มันจะเป็นหน้าที่ของ
ฉันทั้งหมด!”
เย่เฉินส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ แต่ก็ไม่เกรงใจเซียวฉางควน พอดีคฤหาสน์นี้มีขนาดใหญ่ และมันลำบากในการทำความสะอาด เย่เฉินก็ไม่ชิน
กับการเรียกป้าบ้านแม่บ้านมาอยู่ด้วย เพราะเขาอาศัยอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งแต่อายุ 8 ขวบ ไม่ค่อยมีโรคคุณหนูสักเท่าไหร่ ตอนนี้ไม่คุ้นเคย
กับการมีคนมาดูแลอยู่ใกล้ๆ เป็นพิเศษ
เมื่อเห็นว่าเซียวฉางควนเริ่มเหมาทำงานบ้านทั้งหมด ความสมดุลในใจหม่าหลั่นก็สมดุลขึ้นเล็กน้อย ดังนั้นจึงคร้านที่จะเถียงกับเขาต่อไป
ตอนนี้เธอตั้งตารอการมาถึงของเฉินจื่อข่าย เพราะเฉินจื่อข่ายบอกว่าจะมาสงบัตร VIP SPA ของป้ายจินฮ่านกงให้เย่เฉิน ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอสนใจ
มากที่สุดในตอนนี้