ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – บทที่ 2720 ให้การเปลี่ยนแปลงพวกเรา

คำพูดของเหออิงซิ่มันพูดถึงความเจ็บปวดของเหอหงเซิ่ง
เขารู้สันดานของลูกชาย ดีกว่าใครๆ
เมื่อ 20 ปีที่แล้ว เขาก็เห็นแล้วว่าลูกชายของเขาสูญเสียการไล่ตามศิลปะการต่อสู้ขั้นสูงสุด
ไม่เพียงเท่านั้น เขายังหมกมุ่นอยู่กับความสะดวกสบายทางวัตถุด้วย
ในคำพูดของเขาเอง ฝึกศิลปะการต่อสู้ 20 หรือ 30 ปีมาอย่างยากลำบาก มันก็ถึงเวลาที่จะสนุกกับชีวิตแล้ว ดาราศิลปะการต่อสู้และดาราแ
คชั่นเหล่านี้ ก็ยากลำบากมาตั้งแต่เด็ก และพอถึงวัยกลางคน ก็เริ่มถึงจุดสูงสุดของชีวิต
แม้แต่ดาราศิลปะการต่อสู้หลายคนก็กลายเป็นมหาเศรษฐีเมื่ออายุ 30 ปี และสภาพส่วนตัวของพวกเขา ก็ลดลงอย่างรวดเร็วด้วยความเร็วที่
มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า มองแวบแรกก็รู้ว่าฝึกฝนน้อยลงเรื่อยๆ
การฝึกฝนเริ่มน้อยลงเรื่อยๆ แต่ชีวิตก็ดีขึ้นเรื่อยๆ
ตอนอายุสิบเจ็ดหรือสิบแปดปี การทำงานอย่างหนักเพื่อสร้างภาพยนตร์ก็ได้เงินแค่สองสามร้อย แต่เมื่ออายุได้ 30 ปี คุณสามารถทำเงินได้
หลายสิบล้านหรือมากกว่านั้น ด้วยการโชว์หน้าเฉยๆ และโชว์หมัดเท้าปักบุปผา
สิ่งนี้ก็กระตุ้นเหออิงฉวนอย่างลึกซึ้งอีกด้วย
เขารู้สึกว่า ดาราศิลปะการต่อสู้เหล่านั้นที่ไม่มีความสามารถภายนอก ยังสามารถเป็นคนเหนือคนได้ แล้วเขาฝึกศิลปะการต่อสู้มา 20 หรือ 30
ปีแล้ว ทำไมถึงเหมือนพวกเขาไม่ได้ล่ะ?
ตั้งแต่นั้นมา การฝึกฝนของเหออิงฉวนก็แทบจะหยุดนิ่ง
แต่ว่า ศิลปะการต่อสู้นั้นยากมากตั้งแต่แรก และไม่สามารถเทียบได้กับอาวุธปลอมเหล่านั้น
เหอหงเซิ่ง รู้ดีว่าฐานการฝึกฝนของลูกชายคนโตของเขามีข้อได้เปรียบเหนือคนทั่วไปอย่างมาก แต่เขาต้องการหาเลี้ยงชีพระหว่างเส้นทางสู่
ศิลปะการต่อสู้ ซึ่งจริงๆ แล้วแทบไม่มีความหมายเลย
ยิ่งไม่ต้องพูดถึง การให้เขาเป็นผู้นำทั้งตระกูล
แต่ว่า แม้ว่าเหอหงเซิ่งจะไม่พอใจกับความไม่กระตือรือร้นของเหออิงฉวนมาก แต่เขาไม่มีผู้สืบทอดคนอื่นอยู่ในมือ
น้องชายคนอื่นๆของเขา พรสวรรค์ค่อนข้างธรรมดา แม้ว่าพวกเขาจะพยายามอย่างหนัก แต่ความแข็งแกร่งโดยรวมของพวกเขายังไม่ดี
เท่ากับเหออิงฉวนที่ไม่กระตือรือร้น
เมื่อกี้เหออิงซิ่ว บอกว่าตระกูลเหอสามารถติดอันดับหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของศิลปะการต่อสู้ สาเหตุส่วนใหญ่มาจากเหอหงเซิ่งคนเดียว คำนี้
มันเป็นเรื่องจริง ถ้าเหอหงเชิ่งตาย พิจารณาจากความแข็งแกร่งของลูกหลานของตระกูลเหอแล้ว จะต้องหลุดออกจากลำดับสี่ตระกูลใหญ่อย่าง
รวดเร็ว อาจจะหลุดจากสิบอันดับแรกทันที
ตอนเด็กๆเหออิงซิ่วยอดเยี่ยมมาก แต่โชคร้าย พอเธอเป็นผู้ใหญ่ได้รับเลือกจากตระกูลซู ให้ไปหาปกป้องซูโสว่เต้าอย่างใกล้ชิดที่บ้าน
ตระกูลซู ก็ถือว่าออกไปหาเงินแต่เนิ่นๆ
ในเวลานั้น ตระกูลเหอต้องพึ่งพาตระกูลซูเพื่อเอาชีวิตรอด และเหอหงเซิ่งทำได้เพียงผลักเหออิงซิ่วออกไป
ตั้งแต่นั้นมา เวลาส่วนมากในทุกๆวันของเหออิงซิ่ว ต้องปกป้องความปลอดภัยของซูโสว่เต้า ดังนั้นเธอจึงแทบไม่มีเวลาฝึกฝนศิลปะการ
ป้องกันตัวเลย
ดังนั้นฐานการฝึกฝนของเธอจึงเติบโตช้ามาก
ต่อมา เพื่อปกป้องซูโสว่เต้า เธอสูญเสียแขนขวาไป และความแข็งแกร่งของเธอก็ลดลงอย่างรวดเร็ว
แม้ว่าฐานการฝึกฝนจะสูงกว่าเหออิงฉวน แต่หลังจากแขนข้างหนึ่งหายไป ความสามารถในการต่อสู้ที่แท้จริงนั้นแย่กว่าเหออิงฉวนหน่อย
นอกจากนี้ เหอหงเซิ่งก็รู้ดีว่า แม้ว่าเขาจะไม่ได้ลำเยง และไม่มีความคิดที่เห็นลูกชายสำคัญกว่าลูกสาว แต่สำหรับตระกูล มันยากที่จะ
ยอมรับผู้หญิงเป็นผู้นำตระกูล และยิ่งยากที่จะยอมรับคือผู้หญิงพิการเป็นผู้นำตระกูล ดังนั้นเหอหงเซิ่งจึงรู้สึกว่า ในอนาคตตัวเลือกของผู้นำตระกูล
เหอ นอกจากเหออิงฉวนแล้ว เกรงว่าจะไม่มีตัวเลือกอื่น
แต่ตอนนี้ สิ่งที่เหออิงซิ่วพูด ทำให้เขาตระหนักถึงประเด็นสำคัญ
ลูกชายคนโตไม่มีความตั้งใจในศิลปะการต่อสู้ในช่วงไม่กี่ปีมานี้ ถ้าให้ยาวิเศษที่เหลืออยู่กับเขา ก็อาจจะไม่มีผลในเชิงบวกใดๆ เลย
ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าเขาจะเต็มใจที่จะยกตระกูลเหอให้อยู่ในมือของเหออิงฉวน ลูกชายคนโตของเขาในอนาคต เขาอาจจะไม่สามารถพัฒนา
ตระกูลเหอได้อย่างเต็มที่
ในทางตรงกันข้าม เขามีแนวโน้มที่จะรวมขายทั้งตระกูลเหอให้กับตระกูลซุโดยตรงเลย จากนั้นเขาก็เอาเงินจำนวนมหาศาลที่ตระกูลซูให้ ไป
ใช้ชีวิตของเขาจนหมด
ถ้าเป็นแบบนั้น ทั้งตระกูลเหอ จะกลายเป็นเครื่องมือหาเงินของเขา
แทนที่จะเป็นเช่นนั้น ให้เขาหาวิธีที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกสองสามปีจะดีกว่า และพาตระกูลเหอไปได้ไกลกว่านี้อีก
ถ้าเขาเผาผลาญพลังงานสุดท้ายของเขาจนหมดและสามารถผลักดันตระกูลเหอ ไปสู่ตำแหน่งครอบครัวศิลปะการต่อสู้แห่งแรกในประเทศ
ได้ เขาจะตายโดยไม่เสียใจ!