วันนี้หานเหม่ยฉิงและเพื่อนร่วมงานหลายคนของมหาวิทยาลัยผู้สูงอายุนัดกินข้าวด้วยกันที่เทียนเซียงฝู่พอดี ขณะที่เธอกำลังจะเรียกแท็กซี่ออกไป ก็เห็นเย่เฉินยืนอยู่หน้ารถอเนกประสงค์ เธอจึงเข้ามาทักทายเขา
เย่เฉินคิดไม่ถึงว่าจะพบหานเหม่ยฉิงที่นี่ ดังนั้นเขาจึงยิ้มและพูดว่า “คุณน้าหาน คุณก็มากินข้าวที่นี่ด้วยเหรอครับ?”
“ใช่แล้ว” หานเหม่ยฉิงยิ้มกล่าวว่า “ฉันมีนัดกินข้าวกับเพื่อนเก่าที่มหาวิทยาลัยผู้สูงอายุพอดี”
ในเวลานี้ เฮ่อหย่วนเจียงที่อยู่ข้างๆ เย่เฉินและหันหลังให้หานเหม่ยฉิงได้สติกลับมาแล้ว เมื่อเห็นหานเหม่ยฉิงผู้สวมใส่เสื้อผ้างดงาม เขาพูดด้วยความประหลาดใจระคนดีใจ “เหม่ยฉิง คุณก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ!”
หานเหม่ยฉิงยิ้มด้วยความประหลาดใจ “อ้าว เหล่าเฮ่อ ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะคะ?”
จากนั้นเธอชี้ไปที่เย่เฉินแล้วอุทานว่า “คุณ…คุณรู้จักกับเย่เฉินเหรอ?”
ในเวลานี้เย่เฉินก็ชิงพูดขึ้นก่อน “คุณน้าหาน เพื่อนของผมคนหนึ่งกำลังจะทำธุรกิจใหม่ ดังนั้นเขาจึงเชิญด็อกเตอร์เฮ่อมากินข้าวด้วยกันที่นี่ ผมนึกไม่ถึงเลยว่าจะได้พบกับด็อกเตอร์เฮ่อที่นี่ด้วย”
เฮ่อหย่วนเจียงรู้ว่าเย่เฉินไม่ต้องการให้คนจำนวนมากรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขาดังนั้นเขาจึงพูดเสริมว่า “ใช่แล้ว เหม่ยฉิง เมื่อกี้ได้เจอเย่เฉินผมก็รู้สึกประหลาดใจเหมือนกัน เรื่องนี้มันบังเอิญมากจริงๆ”
หานเหม่ยฉิงไม่สงสัยเขาเลย เธอพยักหน้าเบาๆ ยิ้มกล่าวว่า “ช่างบังเอิญจริงๆ ฉันยังบอกว่าวันหลังฉันจะโทรหาคุณ คุยเรื่องการฝึกอบรมในมหาวิทยาลัยผู้สูงอายุ ไม่รู้ว่าช่วงนี้คุณกำลังยุ่งอยู่กับการสอนหรือเปล่า?”
เฮ่อหย่วนเจียงรีบบอกว่า “ได้! ไม่ว่าจะยุ่งแค่ไหนก็สามารถสำรองเวลาให้ได้ เพื่อความก้าวหน้าในการศึกษาของนักศึกษามหาวิทยาลัยผู้สูงอายุของเรา”
เฮ่อจือชิวอดแปลกใจไม่ได้ที่เห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นของพ่อ
เธอเคยคิดว่าพ่อเป็นคนที่ไม่สนใจชีวิต ต่อไปอาจจะไม่เจอคู่ชีวิตอีกแล้ว
แต่เมื่อเธอเห็นพ่อเธอจ้องมองคุณน้าที่อยู่ตรงหน้า เธอก็พบว่า ที่แท้พ่อของเธอนั้นก็มีอดีตที่หวานชื่นเช่นกัน
ดังนั้นเธอจึงมองหานเหม่ยฉิงอยู่นานอย่างไม่รู้ตัว แล้วแอบทอดถอนใจ “คุณน้าคนนี้หน้าตางดงามเหลือเกิน เข้าวัยกลางคนแล้วยังสง่างาม ฉันเองก็เพิ่งเคยเห็นครั้งแรก ดูท่าทางพ่อจะมีรสนิยมที่ดีจริงๆ…”
หานเหม่ยฉิงก็สังเกตเห็นเด็กสาววัยรุ่นสวยน่ารักมองพิจารณาเธออยู่ตลอดเวลา จึงอดมองกลับไปไม่ได้ เมื่อเห็นว่าสาวคนนั้นมีหน้าตาละม้ายเฮ่อหย่วนเจียง จึงอดถามไม่ได้ “อ้าว เหล่าเฮ่อ นี่ลูกสาวของคุณเหรอคะ?!”
เฮ่อหย่วนเจียงจึงนึกขึ้นมาได้ ว่าตัวเองไม่ได้แนะนำลูกสาวสุดที่รักให้รู้จักกับหานเหม่ยฉิง
ดังนั้นเขาจึงรีบบอกกับหานเหม่ยฉิง “เหม่ยฉิง ผมขอแนะนำให้คุณรู้จัก นี่คือ เฮ่อจือชิว ลูกสาวจอมดื้อของผม
“ว้าว!” หานเหม่ยฉิงอดอุทานออกมาไม่ได้ “เป็นลูกสาวของคุณจริงๆ ด้วย! หน้าตาสวยน่ารักจริงๆ!”
เฮ่อจือชิวยิ้มเล็กน้อยกล่าวว่า “คุณน้าชมเกินไปแล้วค่ะ”
ในเวลานี้เฮ่อหย่วนเจียงบอกกับเฮ่อจือชิวอีกว่า “จือชิว นี่คือคุณน้าหานเหม่ยฉิง เธอเพิ่งกลับมาจากอเมริกามาไม่นาน ก่อนหน้านี้อาศัยอยู่ที่อเมริกามาโดยตลอด”
“จริงเหรอคะ?” เมื่อได้ยินดังนี้ ดวงตาของเฮ่อจือชิวก็เปล่งประกายขึ้น
เธอไม่รู้สึกว่าการกลับมาจากอเมริกาเป็นเรื่องใหญ่อะไร แต่รู้สึกว่าคุณน้าท่านนี้และพ่อของเธอเคยมีประสบการณ์ที่คล้ายกันเช่นนี้ ถ้าอย่างนั้นทั้งสองก็ต้องมีเรื่องคุยกันถูกคอมากทีเดียว
ในเวลานี้หานเหม่ยฉิงพยักหน้าและพูดว่า “ฉันไปอเมริกาหลังจากเรียนจบ ก่อนหน้านี้หลังจากที่สามีเสียชีวิตไปแล้ว จึงกลับมาอยู่ที่เมืองจินหลิงพร้อมกับลูกชาย”
เมื่อเฮ่อจือชิวได้ยินดังนั้น ก็อดทอดถอนใจไม่ได้ “ว้าว ชีวิตของคุณน้าหานกับพ่อของฉันเกือบจะเหมือนกันทุกอย่างเลยค่ะ ขนาดไปต่างประเทศและกลับบ้านมาในเวลาใกล้เคียงกัน ฉันเชื่อว่าคุณกับพ่อของฉันต้องมีเรื่องคุยถูกคอกันมากเลยทีเดียวสินะคะ?”
