ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – บทที่ 2824 แสร้งทำเป็นโจมตี

เดิมทีซูเฉิงเฟิงคิดว่า ไหม้เฉิงซินอาจจะรู้ล่วงรู้เหตุการณ์อันตราย ดังนั้นจึงหนีไปก่อน แต่เขาคิดไม่ถึงว่า คนที่โทรมาจะเป็นบุคคลลึกลับที่ตัวเขาเองเฝ้าตามหาอย่างยากลำบาก！

คนที่อยากตามหามาตลอด อีกทั้งอยากกำจัดอีกฝ่ายทิ้งซะ แต่จู่ๆกลับถูกอีกฝ่ายล่วงรู้ และถูกอีกฝ่ายโทรหา มันเป็นอีกเรื่องหนึ่งเลย

วินาที่นี้ ซูเฉิงเฟิงถามอย่างประหม่าว่า“คะ……คุณตั้งใจจะทำอะไรกันแน่？”

เย่เฉินหัวเราะฮ่าๆ“ผมตั้งใจจะทำอะไรน่ะหรอ？ถึงยังไงผมก็ได้ชื่อว่าเป็นคนช่วยชีวิตหลานสาวแท้ๆของคุณไว้ แถมยังช่วยชีวิตลูกสะใภ้ของคุณไว้อีก ถือได้ว่าเป็นผู้มีพระคุณของตระกูลซู ผมจะมีความคิดชั่วร้ายอะไรได้ล่ะ？นอกเสียจากอยากหาโอกาสจังหวะเหมาะๆนั่งดื่มเหล้าพูดคุย สรวลเสเฮฮากับคุณท่านใหญ่ซูก็เท่านั้นเอง”

“คุณ……”ซูเฉิงเฟิงรู้สึกกระวนกระวายใจ อดที่ถามขึ้นมาไม่ได้ว่า“ผมกับคุณไม่เคยพบเจอกันมาก่อน ต้องทำอย่างไรคุณถึงจะยอมจบ？”

เย่เฉินหัวเราะ“คุณท่านใหญ่ซู จะให้จบน่ะไม่มีวันหรอกครับ ที่ผมโทรมา ไม่ได้อยากมาคุยเจรจาสงบศึกกับคุณ แต่เพื่อมาบอกคุณว่า ก่อนหน้าวันนี้ คุณต่อกรกับผมก่อนนะ พยายามเจตนาตามหาผม”

“แต่หลังจากวันนี้ไป กติกาเกมจะเปลี่ยนไปแล้วล่ะ！”

“ตอนนี้ ตาผมเป็นคนไปหาคุณบ้าง！”

“หวังว่าคุณจะซ่อนตัวในซูหางให้ดีล่ะ อย่าให้ผมตามหาเจอง่ายๆแล้วกัน เพราะถ้าเป็นแบบนั้น เกมมันจะไม่สนุกเอาได้”

พูดจบ เย่เฉินก็วางสายไป แล้วจัดการปิดเครื่องโทรศัพท์มือถือของไหม้เฉิงซินอีกครั้ง

เย่เฉินพึ่งปิดเครื่องเสร็จ ซูจือหยูที่อยู่ข้างๆถึงกับตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก

แต่เฉินจื๋อข่ายก็อดที่ถามไม่ได้ว่า“คุณชายครับ คุณวางแผนจะจู่โจมก่อน เพื่อคิดบัญชีกับซูเฉิงเฟิงหรอครับ？”

“จะเป็นไปได้ยังไง……”เย่เฉินหัวเราะ แล้วพูดอย่างหยอกล้อว่า“ถ้าผมไปคิดบัญชีกับซูเฉิงเฟิงในตอนนี้ มันจะเป็นการยกผลประโยชน์ให้ลูกหลานคนที่เหลือของเขากับคนตระกูลเย่ไม่ใช่หรอ？”

พูดจบ เย่เฉินก็พูดขึ้นมาอีกว่า“ถ้าผมฆ่าซูเฉิงเฟิงไป แทนที่ผมจะได้รับผลประโยชน์อื่นๆอีกมากมาย กลับกันจะเป็นการทำให้ฝันของคนในตระกูลซูที่อยากแบ่งมรดกของตระกูลซูเป็นจริงน่ะสิ ถึงเวลานั้นตระกูลเย่เองก็สามารถนั่งเก็บแหได้อย่างราบรื่น เป็นผมที่จะไม่ได้อะไรเลย ผมไม่มีทางทำเรื่องโง่ๆแบบนั้นหรอก”

เฉินจื๋อข่ายถามอย่างไม่เข้าใจ“แล้วเมื่อกี้ทำไมคุณต้องพูดกับซูเฉิงเฟิงแบบนั้นด้วยครับ？”

เย่เฉินหัวเราะแล้วพูดว่า“แค่ขู่เขาเท่านั้นเอง ไอ้หมาแก่หงำเหงือกตัวนี้วันๆเอาแต่ชักใยหุ่นเชิดอยู่เบื้องหลัง เมื่อหุ่นเชิดมีปัญหา เขาก็คิดจะตัดใยเพื่อป้องกันความเสี่ยง จากนี้เป็นต้นไปเรื่องดีๆแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก”

พูดจบ เย่เฉินก็พูดแกมหยอกว่า“คุณเชื่อไหม ตาแก่นี่มีแนวโน้มจะตกใจจนขวัญเสีย”

“ผมเชื่อครับ！”เฉินจื๋อข่ายหัวเราะ“ซวนเฟิงเหนียน ไหม้เฉิงซินหายตัวไป แถมคุณยังบอกว่าจะจู่โจมเขาก่อน เขาจะต้องกลัวแทบแย่แน่！”

เย่เฉินหัวเราะ“ผมโทรหาเขา เพื่ออยากจะตีกระทบเขาเสียหน่อย จะได้ให้ความกดดันกับเขา”

เฉินจื๋อข่ายพยักหน้าแล้วหัวเราะ“ผมคาดว่าวันนี้เขาน่าจะเก็บหางแล้วรีบหนีจากซูหางแล้วล่ะ”

เย่เฉินกล่าวอย่างเรียบเฉยว่า“ผมคิดว่าตอนนี้ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของเขา น่าจะเป็นการที่ไม่รู้จะหนีไปไหน ถ้าอยู่ในประเทศต่อไป ไม่ว่ายังก็จะต้องถูกพบเข้าได้ง่าย ออกนอกประเทศถึงแม้จะปลอดภัย แต่เขาจะต้องไปกล้าไปแน่”

เฉินจื๋อข่ายถามอย่างไม่เข้าใจ“เพราะอะไรครับ？”

เย่เฉินถามเขากลับ“ถ้าคุณเป็นฮ่องเต้ในอดีต คุณกล้าหนีออกจากประเทศของตัวเองไหม？”