ทันทีที่เสียงของโอนิซึกะจงลง ก็มีเสียงปืนดังขึ้นข้างๆ เขา
ในขณะนี้ แม้จะยังมีผู้คนเหลืออยู่เพียงครึ่ง แต่แทบจะฝืนอยู่รอดได้ และคนที่ยังถือปืนได้ มีจำนวนไม่ถึงหนึ่งในสิบด้วยซ้ำ
ยิ่งไปกว่านั้น ถึงแม้ว่าพวกเขาจะยังสามารถถือปืนได้ แต่ร่างกายของก็ได้รับการบาดเจ็บมากมายจากการระเบิด เวลานี้ ยังจะมีพลังต่อสู้ได้อย่างไร?
ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าทหารของคามมิตจะไม่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี แต่ถ้าสู้กันคงจะโหดร้ายมาก
พวกเขารู้ว่าการฝึกฝนของตนไม่ดี และความแข็งแกร่งไม่เพียงพอ แต่พวกเขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นเสือที่ได้รับบาดเจ็บ ดังนั้น พวกเขาจึงไม่รีบพุ่งเข้าไปสู้ แต่ใช้วิธีหลายชนิดจากระยะไกล
นอกจากกระสุนที่หนาแน่นแล้ว ทหารจำนวนมากที่แรงแขนแข็งแกร่งหน่อย เริ่มขว้างระเบิดใส่ตำแหน่งที่กองพันทหารพลร่มหนึ่งอยู่อย่างเมามัน โดยไม่ให้คู่ต่อสู้มีโอกาสต่อสู้ในระยะประชิดเลย
วิธีการสู้แบบเผาผลาญคู่ต่อสู้อย่างไม่ไว้หน้านั้นใช้ได้ดีมาก ไม่เพียงแต่โจมตีศัตรูอย่างรุนแรงได้เท่านั้น ฝ่ายตัวเองก็ไม่ได้สูญเสียอะไรอีกด้วย
ในเวลานี้ ระเบิดหลายลูกระเบิดอยู่ข้างๆ โอนิซึกะ ทำให้เขาที่ใกล้จะตายอยู่แล้ว หยุดหายใจโดยสิ้นเชิง
เมื่อได้ยินเสียงปืนและเสียงระเบิดฝั่งนั้น เฉินจงเหล่ยแทบทรุด
เขาเปลี่ยนช่องทันที และตะโกนบอกผู้บัญชาการกองทัพรัฐบาลว่า: ทหารของฉันถูกซุ่มโจมตี รีบให้ทหารของคุณโจมตี! เร็วเข้า!
เมื่ออีกฝ่ายได้ยินแบบนั้น ก็โพล่งออกมาว่า: ถ้าคนของคุณทำลายป้อมปราการของอีกฝ่ายไม่ได้ เราจะไม่บุ่มบ่ามเข้าไปตาย!
เฉินจงเหล่ยตะโกนพร้อมตาแดง: คุณจะเห็นคนจะตายแล้วไม่ช่วยเลยไม่ได้ เดี๋ยวฉันจะยิงคุณให้ตายเลย เชื่อไหม? !
อีกฝ่ายพูดอย่างเหยียดหยาม: ในเมื่อคุณมีความสามารถแบบนี้ ทำไมคุณไม่ไปช่วยลูกน้องของคุณเองล่ะ? อยากให้ฉันใช้ชีวิตของลูกน้องของฉันไปช่วยคนให้คุณ มันเป็นการฝันกลางวันชัดๆ!
คุณ…… เฉินจงเหล่ยแทบจะสำลักเลือดออกมา และกัดฟันด่าว่า: มึงแม่งหาเรื่องเองนะ! กูจะประท้วงให้กับผู้บังคับบัญชาของมึงเดี๋ยวนี้! รอขึ้นศาลทหารเถอะ!
บ้าไปแล้ว อีกฝ่ายไม่สนใจเขา แล้ววางสายเลย
แม้ว่าเฉินจงเหล่ยจะโกรธมาก แต่เขารู้ดีว่า ตอนนี้ไม่ว่าเขาจะทำอะไร มันก็สายเกินไป
เขาไม่มีทางที่จะมีวิธีอะไร ที่สามารถช่วยพี่น้องที่ยังมีชีวิตอยู่กลับมาได้
ถึงขั้น พี่น้องหนึ่งพันคนนั้น อาจจะไม่มีใครมีชีวิตอยู่แล้ว
ในขณะนี้ เสียงตะโกนว่าฆ่าจากระบบสื่อสารมันยิ่งอยู่ยิ่งใกล้เข้ามาแล้ว
เฉินจงเหล่ยรู้ว่า ทหารของคามมิตพุ่งเข้าไปแล้ว เริ่มการเก็บขั้นสุดท้าย
สิ่งนี้ก็พิสูจน์ได้ด้วยว่า ทหารของเขาตายหมดแล้ว และคงพ่ายแพ้ยับเยินหมดแล้ว
หลังจากนั้น เสียงปืนก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และน้อยลงเรื่อยๆ และเมื่อเขาได้ยินเสียงฝีเท้าชัดเจน เสียงปืนก็หยุดลงโดยสิ้นเชิง
ในขณะนี้ เฉินจงเหล่ยได้ตระหนักอย่างชัดเจนว่า ยอดฝีมือนับพันเหล่านี้เสียชีวิตในการต่อสู้ และไม่มีใครรอดชีวิต!
……
คามมิตชนะอีกแล้ว
แต่ที่มหัศจรรย์ก็คือ คราวนี้ทหารของเขาไม่ได้รับบาดเจ็บหรือตายเลย
แม้ว่าพลร่มเหล่านี้เป็นคนเก่งของสำนักว่านหลง แม้ว่าพวกเขาทั้งหมดจะมีอาวุธและอุปกรณ์ครบครัน แต่ว่าภายใต้การจัดยุทธวิธีของเย่เฉิน คนเหล่านี้ไม่มีโอกาสที่จะใช้ข้อได้เปรียบของตัวเองเลย
เมื่อเผชิญกับการระเบิดอันทรงพลัง แม้แต่ทฤษฎียุทธวิธีเชิงรุกเชิงลึกก็ไม่สามารถต้านทานมันได้ นับประสาอะไรกับเลือดเนื้อเหล่านี้
เมื่อคามมิตรู้ว่าได้กำจัดศัตรูให้หมดสิ้นแล้ว ก็ตื่นเต้นสุดขีด
เขาได้ไปยังพื้นที่ที่กองพันทหารพลร่มหนึ่งของสำนักว่านหลงตายด้วยตัวเอง และดูทหารของเขาทำความสะอาดสนามรบ ภายใต้แสงไฟฉายแรงสูงแข็งแกร่ง รู้สึกดีใจมาก
วันนี้เขาต่อสู้เพื่อชัยชนะสองครั้งติดต่อกัน ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่โดดเด่นที่สุดในชีวิตของเขา
