ลองคิดดู ก็มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว
ถึงยังไง ปราณทิพย์เป็นพลังงานที่ดีที่สุดในโลก ส่งเสริมประสิทธิภาพความแข็งแกร่งของพืชอย่างมาก ปราณทิพย์เมื่อสักครู่มีเต็มไปทั้งวิลล่า ล้นออกมาส่วนหนึ่งก็เป็นเรื่องปกติ
เดิมทีเย่เฉินคิดว่า จะจัดการความเขียวชอุ่มในสวนที่มากเกินไปดีไหม สุดท้ายที่นี่ต่างจากสภาพแวดล้อมภายนอกเป็นอย่างมาก แต่คิดไปคิดมาก็ไม่เป็นไรสักหน่อย สุดท้ายแล้วที่นี่ก็ไม่มีใครมา อุณหภูมิในภูเขาลดลง ดังนั้นพืชเขียวชอุ่มจึงเติบโตช้าลงเล็กน้อย แต่รอให้ผ่านหลังเช็งเม้งไป อุณหภูมิก็จะสูงขึ้น พืชจะเข้าสู่ระยะของการเติบโตอย่างบ้าคลั่ง ถึงตอนนั้นคิดแล้วก็ไม่มีอะไรแตกต่างกันแล้ว
……
ระหว่างขับรถกลับเมือง เย่เฉินโทรหาเฉินจื๋อข่าย
เมื่อโทรติด เฉินจื๋อข่ายถามด้วยความเคารพ: คุณชาย ดึกขนาดนี้ท่านโทรมาหาผม มีเรื่องอะไรจะรับสั่ง?
เย่เฉินกล่าว: เหล่าเฉิน คุณช่วยฉันจัดการเครื่องบินหน่อย พรุ่งนี้เช้าฉันจะไปเย่นจิง
ครับ! เฉินจื๋อข่ายรีบกล่าว: คุณชาย งั้นพรุ่งนี้ผมไปกับคุณนะ พิธีบูชาบรรพบุรุษเรื่องสำคัญขนาดนั้น พ่อบ้านอย่างเราก็ต้องไปให้ถึงที่สิ
เย่เฉินกล่าว: ไม่มีปัญหา งั้นคืนนี้คุณจัดการเรื่องทางนี้ พรุ่งนี้เราไปด้วยกัน
ครับ! เฉินจื๋อข่ายตอบรับ และถามเขา: คุณชาย คุณยังมีอะไรให้ผมช่วยจัดการให้คุณอีกไหม?
มี เย่เฉินเอ่ยปากกล่าว: คุณจัดการเครื่องบินอีกลำ คืนพรุ่งนี้บินออกจากเมืองจินหลิง ถึงตอนนั้นให้หงห้าพาคนสองคนที่ฉันทิ้งไว้ที่ฟาร์มสุนัขมาด้วย อย่าลืมปิดหน้าและเก็บเป็นความลับ ห้ามให้คนอื่นรู้ว่าสองคนนี้มาถึงเย่นจิง
ซูโสว่เต้า เย่เฉินต้องพาไปที่เย่นจิง เพราะในวันเช็งเม้ง เขาต้องการให้ซูโสว่เต้าคุกเข่าต่อหน้าหลุมศพของพ่อแม่เพื่อสำนึกผิด
ส่วนเฉินจงเหล่ยของสำนักว่านหลง เย่เฉินก็ต้องก็พาไปด้วย
เพราะเขาเดาได้ถึงแผนการของว่านพั่วจวินนั้น ดังนั้นครั้งนี้ที่ไปเย่นจิง หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะพบหน้าว่านพั่วจวิน ถึงขนาดที่ว่าได้พบกันกับอาวุธของเขา ดังนั้นพาเฉินจงเหล่ยไปด้วย จะต้องมีประโยชน์ในช่วงเวลาวิกฤติแน่
เฉินจื๋อข่ายรู้ดีว่าที่เย่เฉินพูดถึงสองคนนั้นคือใคร เขาถามอย่างตื่นเต้นเล็กน้อย: คุณชาย ฐานะของทั้งสองคนล้วนแต่ละเอียดอ่อนมาก ทางฝั่งเมืองจินหลิงพอโอเคหน่อย แต่หลังจากที่พวกเขาไปถึงเย่นจิง เราควรจัดการอย่างไรดี?
เย่เฉินพูดเบาๆ: เรื่องนี้คุณไม่ต้องกังวลใจเกินไป พรุ่งนี้ฉันจะให้ตระกูลเหอไปกับพวกเขา หลังจากมาถึงเย่นจิงในตอนกลางคืน ก็ให้คนของตระกูลเหอพาพวกเขาไปหาที่พักอาศัยปลอดภัยอย่างเงียบๆ
เฉินจื๋อข่ายอดไม่ได้ที่จะพูด: คุณชาย เกรงว่าที่สำนักว่านหลงจะมีสุดยอดฝีมือหลายคนในเย่นจิง คนตระกูลเหอจัดการได้เหรอ?
เย่เฉินยิ้มเบาๆ พูดว่า: วางใจได้ ตอนนี้ฉันเห็นศัตรูจากในที่มืด พวกเขามุ่งหน้าไปเย่นจิงอย่างเงียบๆ ขอเพียงแค่ระมัดระวังขึ้นอีกหน่อย คนของสำนักว่านหลงจะต้องไม่รู้ ฉันเชื่อว่าความสามารถของคนในตระกูลเหอยังมีอยู่
ได้! เฉินจื๋อข่ายกล่าวทันที: งั้นผมไปจัดการเรื่องเครื่องบินตอนนี้เลย จากนั้นนัดเวลากับหงห้า คนของตระกูลเหอฝั่งนั้น คุณดูว่าคุณจะติดต่อพวกเขาหรือจะให้ผมติดต่อ?
เย่เฉินกล่าวว่า: คุณติดต่อหงห้าเถอะ ตระกูลเหอฉันติดต่อเอง
ครับ!
เย่เฉินวางสาย หยิบโทรศัพท์โทรหาท่านเหอหงเซิ่งแห่งตระกูลเหอแล้ว
เหอหงเซิ่งมาเมืองจินหลิงด้วยตัวเอง เดิมทีคิดว่าจะต้องจงรักภักดีต่อเย่เฉินทุกวัน นี่คือการตอบแทนน้ำใจมากมายของเขา แต่ก็คิดไม่ถึงว่าหลังจากที่มา นอกจากช่วยหงห้าและเฉินจื๋อข่ายฝึกลูกน้องในทุกวันแล้ว แทบจะไม่มีงานอื่นเลย และเย่เฉินก็ไม่ได้ติดต่อเขาเลย ใช้ชีวิตแบบนี้มานานแล้ว จนกระทั่งเขารู้สึกเกรงใจเล็กน้อย รู้สึกละอายใจเล็กน้อย
ดังนั้น เมื่อได้รับโทรศัพท์เย่เฉิน เขาตื่นเต้นมาก และทันทีที่รับสาย เขาก็พูดอย่างตื่นเต้นและให้เกียรติว่า: อาจารย์เย่ ในที่สุดคุณก็จำข้าน้อยได้แล้ว!
