หมาป่าตัวนี้เป็นหมาป่าพันธุ์แท้แน่นอน มันก้าวร้าวมาก!
ในใจของเหย่หลิงเฉินเต็มไปด้วยความโล่งใจ
โชคดีที่เขาวางกระดิ่งลมไว้ล่วงหน้า หากไม่เป็นเช่นนั้นหมาป่าตัวนี้อาจโจมตีพวกเขาได้โดยไม่รู้ตัว ขืนเป็นแบบนั้นแล้วจะมีผู้เสียชีวิตอย่างแน่นอน
“พวกคุณถอยออกไปก่อน” เหย่หลิงเฉินกล่าวอย่างเคร่งขรึม
จากนั้นเขาก็เข้าใกล้หมาป่า
“อย่าเข้าไป!” เสี่ยวเฟยเฟยหน้าซีดจากความตกใจ เธอคว้าเสื้อผ้าของเหย่หลิงเฉินไว้แน่น
“ใจเย็น ๆ ผมโอเค” เหย่หลิงเฉินหันกลับมาและยิ้มขณะที่แตะมือของเสี่ยวเฟยเฟยเบา ๆ
นอกจากเย่หลิงเฉินแล้วทุกคนยังตัวแข็งเหมือนกระดาน พวกเขาไม่กล้าแม้แต่ที่จะขยับนิ้ว
นั่นคือหมาป่าและมันเป็นสัตว์ป่า แค่นี้พวกเขาก็กลัวกันจะแย่อยู่แล้ว
“กรรรรรรร” เมื่อเห็นว่าเหย่หลิงเฉินใกล้เข้ามา หมาป่าก็ย่อตัวลงและส่งเสียงคำรามต่ำ
จู่ ๆ ผู้กำกับหลี่ก็เกิดแรงบันดาลใจบางอย่างขึ้นหลังจากที่ควบคุมอาการตกใจได้ เขากระซิบว่า “เร็ว เร็วเข้า เตรียมกล้องให้พร้อม เราต้องถ่ายภาพนี้ให้ได้!”
ใบหน้าของจ้าวหานเต็มไปด้วยน้ำตาจากความตกใจ เมื่อได้ยินแบบนั้นเขาไม่มีเวลาเช็ดน้ำตาด้วยซ้ำ เขาค่อย ๆ ปรับทิศทางให้เลนส์กล้องชี้ไปที่จุดที่เหย่หลิงเฉินเผชิญหน้ากับหมาป่า
“พี่ชาย ที่นี่เป็นเขตของฉัน จงออกไปเสีย” เหย่หลิงเฉินพยายามปราบหมาป่าด้วยความสุภาพ
กรรรรรรร !!!! เสียงคำรามของหมาป่าดังขึ้น
เห็นได้ชัดว่าไม่มีประโยชน์ หมาป่าคำรามจากนั้นก็กระโจนเข้าหาเหย่หลิงเฉิน
การโจมตีของหมาป่ารวดเร็วและดุร้ายตามสัญชาตญาณของสัตว์ป่า
เหย่หลิงเฉินเพิ่งตระหนักได้ว่าการเคลื่อนไหวทั้งหมดที่เขาเรียนรู้นั้นไม่ได้ผล
เขากลิ้งไปบนพื้นหลบการโจมตีได้อย่างหวุดหวิด
‘ฉันปล่อยให้หมาป่าริเริ่มโจมตีไม่ได้!’
ความคิดดังกล่าวสว่างวาบไปทั่วจิตใจของเหย่หลิงเฉิน
เมื่อเขาเด้งตัวขึ้นมาได้ หลังจากนั้นแทนที่จะถอยกลับเพื่อหนี เขารีบตรงเข้าไปหาหมาป่าทันที
Earthshaker!
เหย่หลิงเฉินไม่กล้าที่จะกลั้นหมัดทั้งสองของเขาพุ่งออกไปพร้อม ๆ กัน
ปึ้ง!!
หมาป่าร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดความตั้งใจในการฆ่าของนักล่าเปล่งประกายในดวงตาของมัน จากนั้นก็หันกลับไปหาเหย่หลิงเฉิน
Iron Mountain Smash!
เหย่หลิงเฉินก็เป็นฝ่ายรุกเช่นกัน เขาจับขาข้างหนึ่งของหมาป่าแล้วหันหลังกลับและกระแทกมันด้วยหลังของเขา จากนั้นก็เคาะหัวหมาป่าให้พ้นทาง
หลังจากนั้นเขาก็ยกศอกขึ้นและกระแทกเข้าที่คอของหมาป่าอย่างแรง
การต่อสู่ก่อนหน้านี้เกิดขึ้นในพริบตา แต่ถึงกระนั้นแล้วเหย่หลิงเฉินก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
ความกดดันในการเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายนั้นรุนแรงกว่าเมื่อเทียบกับมนุษย์
หากการโจมตีจากก่อนหน้านี้ไปโดนคนปกติแล้วล่ะก็ คงไม่สามารถยืนได้อีกต่อไป อย่างไรก็ตามหมาป่าตัวนี้ยังคงเต็มไปด้วยพลังงานที่ล้นเหลือ!
เขาจำเป็นต้องหาอาวุธ
ดวงตาของเหย่หลิงเฉินพุ่งไปรอบ ๆ เพื่อค้นหา ร่างกายของเขาเกร็งแน่นเซลล์ทั้งหมดของเขาตื่นเต้นจนถึงจุดที่ตื่นตัวสูงสุด
หมาป่าสีดำทะมึนจ้องมองไปที่เหย่หลิงเฉินราวกับเหยื่อของมัน มันส่งเสียงคำรามจากในลำคอของ มันวนไปรอบ ๆ เหย่หลิงเฉินเพื่อรอโจมตี
เหย่หลิงเฉินทำท่าทางคล้าย ๆ กันโดยจ้องมองไปที่หมาป่าอย่างไม่กระพริบตา เขาไม่สามารถมีเวลาเช็ดใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อของเขาได้ด้วยซ้ำ
คนอื่น ๆ กำลังกลั้นหายใจและรู้สึกราวกับว่าหัวใจของพวกเขาอาจจะหยุดเต้นได้ทุกเมื่อ
เสี่ยวเฟยเฟยกำหมัดแน่น ดวงตาที่สวยงามของเธอจ้องมองไปที่เหย่หลิงเฉิน ฝ่ามือของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อ
“หลิงเฉิน ทำให้ดีที่สุด!”
กรรรรรรรรรรรร!!! เสียงคำราม
หลังจากการทดสอบมากมายในที่สุดหมาป่าก็หมดความอดทน ด้วยเสียงฮึดฮัดมันพุ่งไปที่เหย่หลิงเฉินอีกครั้ง
ดวงตาของเหย่หลิงเฉินสว่างขึ้นทันทีและโค้งร่างกายของเขาไปข้างหลัง หลังของเขาวางอยู่บนพื้น ขาทั้งสองข้างยกขึ้นโดยเชื่อมกับบริเวณหน้าท้องของหมาป่าในขณะที่มันทะยานขึ้นเหนือเขา
เขาพยายามเตะให้มันลอยขึ้น
หลังจากนั้นเขาก็กลิ้งไปหยิบไม้จากพื้น
เหย่หลิงเฉินใช้มือสับไม้แตกเป็นออกสองท่อนโดยด้านหนึ่งมีหนามแหลมคม
“มา!!”
เหย่หลิงเฉินสงบสติลงเล็กน้อยด้วยอาวุธในมือของเขา
หมาป่ายื่นลิ้นออกมาและเลียจมูกของมัน เราสามารถมองเห็นฟันเขี้ยวอันแหลมคมสะท้อนประกายเย็นยะเยือกออกมา
ในช่วงเวลาต่อมามันพุ่งเข้าใส่เหย่หลิงเฉินและอ้าปากค้าง!!
หมัดอรหันต์ !!!!
คราวนี้เหย่หลิงเฉินไม่ได้หลบ แต่ใช้กำปั้นขวาของเขาแทน เขาชกไปที่คางของหมาป่าโดยตรง
ปั้ง!!
หมัดและหัวหมาป่าชนกัน มันเป็นแรงมากพอที่จะทำให้เกิดอาการชาที่แขนทั้งข้างของเหย่หลิงเฉินชั่วขณะ
ฟันที่แหลมคมเฉียดไปที่คอของเหย่หลิงเฉินอย่างฉิวเฉียด ขณะเดียวกันหมาป่าพลาดหลุดออกไปด้านข้าง
‘ตอนนี้ล่ะ!!!!”
เหย่หลิงเฉินกำไม้ในมือซ้ายของเขาแน่น เขาแทงเข้าที่คอของหมาป่าโดยตรง
พรืด! เลือดสด ๆ กระจายออกมาจากคอของหมาป่า
หมาป่าได้รับบาดเจ็บ ร่างกายของมันสั่นสะท้านและพยายามที่จะหลบหนี
เหย่หลิงเฉินไม่ได้แสดงความเมตตาใด ๆ เขาส่งเตะบินไปที่หน้าท้องของหมาป่า “อวู๋วววววว” หมาป่าบินถอยหลังไปกว่าห้าเมตรและชนต้นไม้พร้อมเสียงโหยหวน
“ทุกคุณอยู่ที่นี่ อย่าไปไหนเด็ดขาด!”
ดวงตาของเหย่หลิงเฉินมีประกายแวววาวขณะที่เขาเตือนพวกเขา หลังจากนั้นเขาก็วิ่งตามหมาป่าไปทันที
หมาป่าได้รับบาดเจ็บดังนั้นความเร็วของมันจึงช้าลง ระหว่างทางมีรอยเลือดด้วย สิ่งนี้ทำให้เหย่หลิงเฉินติดตามตัวมันได้ง่าย
หลังจากนั้นไม่นานหมาป่าก็มาถึงขีดจำกัดมันชนเข้ากับหลุมบนต้นไม้
หลุมบนต้นไม้สูงประมาณครึ่งคน ภายในนั้นมีลูกหมาป่าสองตัว หนึ่งตัวสีเทา อีกหนึ่งตัวสีดำ ทั้งสองตัวขนยังไม่ขึ้นและยังไม่ลืมตา
ราวกับว่าพวกมันสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่ผิดปกติ พวกมันรวมตัวกันส่งเสียงครวญครางด้วยความปวดร้าว
จากนั้นเสียงขู่คำรามดังขึ้น!
เมื่อเห็นเหย่หลิงเฉินหมาป่าที่เขาต่อสู้ด้วยเมื่อสักครู่ส่งเสียงขู่คำราม ร่างของมันสั่นอย่างรุนแรงและพยายามอย่างเต็มที่ที่จะยืนขึ้น
ขณะเดียวกันเลือดไหลออกจากคอไม่หยุด…
เสียงคำรามต่ำกลายเป็นเสียงครวญครางจากดวงตาของหมาป่า เหย่หลิงเฉินสามารถมองเห็นการแสดงออกที่อ้อนวอน
“ไม่ต้องกังวล ฉันจะช่วยดูแลลูกของแกให้ดี” เหย่หลิงเฉินพูดด้วยน้ำเสียงต่ำจากนั้นก็ถอนหายใจ
ราวกับว่ามันเข้าใจเจตนาของเหย่หลิงเฉิน หมาป่าส่งเสียงครวญครางครั้งสุดท้ายจากนั้นก็สูดลมหายใจเฮือกสุดท้าย
เหย่หลิงเฉินมองไปที่โพรงบนต้นไม้ ภายนอกของโพรงต้นไม้นี้ดูเรียบร้อยอย่างไม่คาดคิดและภายในก็สะอาดมากด้วย นอกจากนี้ที่ตรงนี้มีความลึกถึง 3 เมตร เห็นได้ชัดว่ามันเกินความสามารถของหมาป่าที่จะทำเช่นนั้นได้
“เป็นไปได้ไหมที่มีใครบางคนอาศัยอยู่ที่นี่”
เหย่หลิงเฉินประเมินหลุมต้นไม้อย่างรวดเร็ว ภายในกว้างกว่าที่คิดกว้างขวางพอให้คนสองคนอยู่ได้โดยไม่รู้สึกคับแคบ
“เดี๋ยวก่อน คงไม่มีนักท่องเที่ยวโง่ ๆ แบบนี้ใช่ไหม เป็นไปได้ไหมที่เขตอนุรักษ์เสิ่นหนงเจี้ยจะมีคนป่าอยู่จริง ๆ?”
‘คนป่ารู้วิธีสร้างโพรงต้นไม้แบบนี้หรือเปล่านะ?’
เหย่หลิงเฉินรู้สึกว่าหลุมนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายๆ แต่เขาไม่สามารถทำอะไรออกมาได้แม้จะผ่านไปสักพัก ในท้ายที่สุดเขาก็อุ้มลูกหมาป่าทั้งสองตัวและออกจากที่เกิดเหตุ
“หลิงเฉิน ในที่สุดเธอก็กลับมาแล้ว!” เสี่ยวเฟยเฟยถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากที่เห็นเหย่หลิงเฉินกลับมา
“เอ๊ะ นี่มันอะไรกัน”
“นี่น่าจะเป็นลูกของหมาป่าตัวนั้นก่อนหน้านี้ มันมาในพื้นที่ของพวกเราตัวเดียว เป็นไปได้มากว่ามันถูกแยกออกจากฝูงหมาป่าในขณะที่มันดูแลลูกของมัน” เหย่หลิงเฉินอนุมาน
“ว้าว ลูกหมาน่ารักจัง ><” เมื่อมองไปที่ลูกสุนัขหมาป่าหัวใจของเสี่ยวเฟยเฟยก็ละลายไปกับความน่ารักของมัน ในขณะเดียวกันความเห็นอกเห็นใจของเธอก็ล้นออกมา “เธอโหดร้ายเกินไปแล้ว แม่ของพวกมันตายไปแล้ว แล้วพวกมันจะอยู่ยังไง” เหย่หลิงเฉินไม่มีคำตอบให้สำหรับเรื่องนี้ “…..”
