ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – บทที่ 3266 ฉันจะฉีกเขา

คนที่อยู่ในที่เกิดเหตุล้วนแต่คาดคิดไม่ถึงว่า เย่เฉินเจอว่านพั่วจวินแล้ว จะไม่มีความหวาดกลัวเลยโดยสิ้นเชิง

สมาชิกตระกูลเย่กว่าสามสี่คนที่ถือชุดไว้ทุกข์ แทบจะแอบด่าในใจพร้อมกัน นี่เย่เฉินก็เป็นการรนหาที่ตายชัดๆเลย

ว่านพี่วจวินมาฆ่าถึงหน้าแล้ว ยังจะมากล้ามาพูดจาเสแสร้งอีก นี่แม่งหาเหาใส่หัวจริงๆ แม่งรนหาที่ตายแล้ว……

แม้แต่เย่โจงจั่วยังตกใจอย่างมาก กลัวว่าเย่เฉินจะยั่วยุให้ว่านพั่วจวินโกรธ อีกฝ่ายจะฆ่าอย่างควบคุมไม่ได้เลย งั้นก็จบเห่หมดแล้ว

และว่านพั่วจวินก็ยิ่งจะโมโห

เขาคิดไม่ถึงจริงๆ จู่ๆตระกูลเย่จะมีคนที่กล้ามาพูดจาแบบนี้กับตัวเอง！

ดังนั้น เขาพูดถามอย่างด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า :  เด็กน้อย！แกมันหยิ่งยโสเกินไปหน่อยแล้ว ถ้าไม่รู้ว่าคำว่าตายเขียนยังไง ฉันสอนแกได้นะ！ 

เย่เฉินยิ้มพร้อมพูดว่า ：  ไม่จำเป็น คำว่าตายฉันเขียนเป็น อีกเดี๋ยวสามารถแกะไว้บนหัวให้แกฟรีๆได้ 

พูดจบ เขาถามเสียงสูงว่า :  หงห้าล่ะ？ 

หงห้ารีบยกมือขึ้นทันที พูดเสียงสูงว่า :  อาจารย์เย่ ฉันอยู่นี่！ 

เย่เฉินไม่ได้หันหน้าไปมอง ยิ้มและมองไปที่ว่านพั่วจวินพร้อมกับถามหงห้าว่า :  คุณเอามีดมาแล้วยัง？ 

 เอามาแล้ว？ หงห้าพูดเสียงสูงว่า :  อาจารย์เย่ อีกเดี๋ยวให้ฉันแกะที่บนหัวเขาใช่ไหม？ 

 ถูกต้อง！ เย่เฉินพยักหน้ายิ้มพร้อมพูดว่า ：  คุณก็ยังเป็นคนที่เข้าใจที่สุด！ 

 แน่นอนอยู่แล้ว หงห้าพูดพร้อมยิ้มกริ่มว่า :  อาจารย์เย่ ยังไงเราก็เคยฝึกเขียนตัวอักษรเนื้อมนุษย์มาแล้ว มีประสบการณ์แล้ว！  

สีหน้าของว่านพั่วจวิน ซีดขาวแล้ว

เขากำหมัดแน่น แทบอยากจะเข้าไปฆ่าเย่เฉินทันที

และตอนที่เขาแทบจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ ลู่เห้าเทียนที่อยู่ข้างๆชี้ไปที่เย่เฉิน พูดด่าอย่างเยือกเย็นว่า :  เด็กน้อย！เป็นแกอีกแล้วเหรอ！เมื่อวานถือว่าแกโอหังที่สุด ！ตอนนี้จู่ๆยังกล้ามาโหวกเหวกโวยวายกับประมุขของพวกเราอีก！แกแม่งคงเบื่อที่จะมีชีวิตแล้วสินะ！ 

พูดแล้ว เขาก็กัดฟันพูดด้วยความเกลียดชังว่า :  เมื่อวานฉันเคยพูดแล้วว่า วันนี้ถ้าหากไม่ได้เห็นแกสวมใส่ชุดหมวกขาวไว้ทุกข์ที่นี่ ฉันจะฆ่าแกทันที！ตายซะเถอะ！ 

ลู่เห้าเทียนเพิ่งจะพูดจบ จู่ๆก็พุ่งไปที่เย่เฉิน เข้าโจมตีเย่เฉิน

แต่ว่า ในเวลานี้ ว่านพั่วจวินกลับว่าดึงเขาไว้ทันที ทำให้เขาขยับไม่ได้

ทันใดนั้น ว่านพั่วจวินก็จ้องมองไปที่เย่เฉิน พูดด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึกว่า ：  เด็กน้อย ฉันเห็นหน้าแกแล้วรู้สึกคุ้นหน้า แกเป็นใครในตระกูลเย่？พ่อแม่ของแกเป็นใคร？ 

เย่เฉินเก็บรอยยิ้ม พูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นว่า ：  ฉันชื่อเย่เฉิน！พ่อของฉันคือเย่ฉางอิง！ 

 ฉึก…… ว่านพั่วจวินได้ยินชื่อเย่ฉางอิงสามคำนี้ ทันใดนั้นก็กัดฟันสูดลมหายใจลากยาวแล้ว！

ซูเฉิงเฟิงที่อยู่ข้างๆก็ตกตะลึงจนอึ้งแล้ว！

ต่อให้ฝันยังไงก็คิดไม่ถึงว่า ลูกชายที่หายตัวไปนานกว่าหลายปีขนาดนี้ของเย่ฉางอิงยังมีชีวิตอยู่ แถมยังกลับมาตระกูลเย่แล้ว！

ในเวลานี้ ว่านพั่วจวินมองเย่เฉินอย่างเยาะเย้ย โพล่งพูดออกไปด้วยความดีใจและตื่นเต้นว่า ：  ฉันก็ว่าทำไมแกหน้าตาคุ้นๆขนาดนี้！ที่แท้ก็หน้าคล้ายกับเย่ฉางอิงมากนี่เอง！ 

พูดแล้ว เขาก็เงยหน้าขึ้นแล้วหัวเราะเสียงลากยาว พูดอย่างบ้าคลั่งหน่อยๆว่า :  ฮ่าๆๆ！พระเจ้าไม่เคยทำให้คนที่เพียรพยายามผิดหวังจริงๆ！ฉันคิดมาโดยตลอด เย่ฉางอิงตายมานานหลายปีขนาดนี้ ฉันจะแก้แค้นเขายังไง！วิธีการที่ดีที่สุดที่ฉันคิดได้ ก็คือขุดโลงศพของเขาออกมา ทำลายเถ้ากระดูกของเขา！แต่คิดไม่ถึงว่า จู่ๆลูกชายของเขายังมีชีวิตอยู่！ 

หลังจากนั้น ว่านพั่วจวินเก็บรอยยิ้ม มองไปที่เย่เฉินอย่างกับมองคนตาย พูดอย่างเยือกเย็นว่า :  วันนี้ ฉันจะตัดหัวแกออกมา ต่อหน้าหลุมฝังศพของเย่ฉางอิง！ฉันจะทำให้ดวงวิญญาณในขุมนรกสิบแปดชั้นของเขาไม่ได้รับความผาสุก ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดอีก！  

เย่เฉินโมโหจากคำพูดของเขา แต่กลับว่าไม่ลงมือจัดการทันที และพูดอย่างราบเรียบว่า :  แกจำไว้นะ คนเลวๆส่วนใหญ่ตายเพราะปากมากทั้งนั้น ！ 

ลู่เห้าเทียนทนมองต่อไปไม่ได้แล้ว โพล่งพูดว่า :  เย่เฉินใช่ไหม แกนี่แม่งไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ！จัดการกับขยะอย่างแก ไม่จำเป็นต้องให้ประมุขของเราลงมือเอง ฉันฆ่าแกเอง！ 

ว่านพั่วจวินตะโกนด้วยเสียงที่เคร่งขรึมและเฉียบขาดว่า :  หุบปากซะ！เขาเป็นลูกของศัตรูของพ่อแม่ฉัน ฉันจะต้องฆ่าเขาด้วยมือตัวเองถึงจะบรรเทาความเกลียดชัง！ 

ลู่เห้าเทียนรีบพูดกล่าวว่า :  ประมุข ข้าน้อยพูดมากเกินไป ท่านได้โปรดลงโทษ！ 

ว่านพั่วจวินไม่สนใจเขา และมองไปยังเย่เฉิน พูดอย่างเยือกเย็นว่า :  อย่าหาว่าฉันจะไม่ให้โอกาสแกนะ เราสองคนมาแข่งต่อหน้าพ่อแม่แกและพ่อแม่ฉันสักตั้ง ดูว่าใครแข็งแกร่งกว่าใคร！