ขบวนแห่ศพกว่าร้อยคนนี้ เคลื่อนทัพอย่างรวดเร็ว
แม้ว่าขบวนด้านหน้ามีคนแบกโลงศพสองโลง ความรวดเร็วในการเดินขบวนเหมือนกับเดินขบวนเร็วเลย
และกลุ่มคนเหล่านี้ล้วนแต่สวมใส่รองเท้าบูตหนังเหมือนกันทั้งหมด ตอนที่เดินอยู่ในน้ำโคลน เปล่งเสียงฝีเท้าที่สม่ำเสมอกัน ดังกึกก้องไปทั่วทั้งหุบเขา
ท่ามกลางกองทัพ มีผู้สูงวัยท่านหนึ่ง ในเวลานี้ก็เดินเร็วร่วมกันกับกองทัพอย่างไม่หยุดหย่อน เหนื่อยจนหายใจหอบตั้งนานแล้ว
แต่ชายหนุ่มที่อยู่ข้างกายของเขาไม่ให้โอกาสให้เขาได้หยุดหายใจเลย แถมยังเร่งเขาให้รีบเดินอย่างไม่หยุดหย่อน ถึงขั้นมีคนผลักเขาเวลาที่เขากำลังจะรั้งท้ายขบวน หรือว่าดึงเชือกป่านบนเสื้อไว้ทุกข์อย่างรุนแรง บังคับให้เขาก้าวเดินไปข้างหน้า
ชายผู้สูงวัยท่านนี้ ก็คือซูเฉิงเฟิง
ในเวลานี้ ยอดภูเขาเย่หลิงซาน
เย่เฉินและคนอื่นๆ ล้วนแต่มองเห็นกองทัพที่เดินเข้ามาใกล้ๆเรื่อยๆแล้ว
ภายใต้แสงแดดยามเช้า ทุกคนล้วนแต่มองเห็นโลงศพสองโลงที่สะดุดตานั่นแล้ว เพราะงั้น ในใจของทุกคนต่างก็รู้ดี กลุ่มคนเหล่านี้จะต้องเป็นสำนักว่านหลงแน่นอน
สมาชิกตระกูลเย่ทันใดนั้นก็ราวกับว่าเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่ง บรรยากาศตึงเครียดทันที แต่ละคนต่างก็เครียดจนนั่งไม่ติดแล้ว
เย่เฉินกลับว่ามองเห็นขบวนแห่ศพนี้ที่อยู่ตีนเขาไกลๆ มุมปากก็เผยรอยยิ้มที่เยือกเย็นออกมา
ในเวลานี้ เย่เฉินแอบอุทานในใจว่า : ว่านพั่วจวิน ในที่สุดแกก็มาแล้ว！ไม่เพียงแค่ฉันรอแกรอจนร้อนใจแล้วเท่านั้น พลเอกเฉินจงเหล่ยลูกน้องของแก ซูโสว่เต้าผู้มีพระคุณของตระกูลว่านของแก ก็รอแกมาหลายวันแล้วเช่นกัน！
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ เย่เฉินก็พูดกับถังซื่อไห่ว่า : พ่อบ้านถัง นำคำสั่งของฉัน ไปบอกให้พวกคุณลุงทั้งหมดที่อยู่ที่ตีนเขาเว้นทางขึ้นภูเขาไว้ ห้ามต่อต้านใครทั้งนั้น！
ครับ！ ถังซื่อไห่รีบแจ้งที่ตีนเขาทันที ให้พวกเขาหลีกทางให้
แม้ว่าคนเหล่านี้จะไม่พอใจอย่างมาก แต่เพราะว่าเป็นคำสั่งของเย่เฉิน ทุกคนจึงทำได้เพียงปฏิบัติตาม
ดังนั้น พวกเขาก็ย้ายไปด้านข้าง หลีกทางให้ทางที่ขึ้นภูเขาแล้ว
นำทัพมาด้วยว่านพั่วจวินที่ก้าวเท้ายาวขึ้นมาด้านหน้า ตอนที่ผ่านคนเหล่านี้ เพียงแค่มองแวบเดียว เห็นว่าพวกเขาไม่ได้กีดขวาง ก็ไม่ได้เห็นพวกเขาอยู่ในสายตาอีก ก้าวเท้าตรงไปยังสุสานบรรพบุรุษตระกูลเย่ที่ไหล่เขาแล้ว！
ทางที่ขึ้นเขา ตระกูลเย่เป็นคนจ่ายเงินจำนวนมหาศาลเพื่อสร้างรากฐานส่วนหนึ่งของภูเขาเย่หลิงซาน
ถนนตลอดสายทั้งกว้างและราบเรียบ แม้ว่าเป็นซูเปอร์คาร์ที่มีแชสซีต่ำที่สุดก็ขับขึ้นมาได้สบายๆ
เพราะงั้น ขบวนแห่นี้ของสำนักว่านหลงก็เดินขึ้นภูเขาสบายๆเหมือนเดินบนที่ราบเลย
07.55 นาที
ว่านพั่วจวินนำแม่ทัพสำนักงานว่านหลง ผ่านโค้งสุดท้ายมาอย่างดุเดือดแล้ว ตรงไปยังซุ้มประตูหินอ่อนสีขาวของสุสานบรรพบุรุษตระกูลเย่เลย ！
กลุ่มยอดฝีมือของสำนักว่านหลงที่ฝึกฝนมาเป็นอย่างดี แต่ละคนล้วนแต่นำมาซึ่งเจตนาแห่งการฆ่าทั้งนั้น ในการเคลื่อนทัพ อย่างกับกองเกียรติยศยังไงอย่างนั้น ทุกๆย่างก้าวล้วนแต่ทรงพลังมาก ยิ่งเข้าใกล้มาเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้คนตกตะลึงมากยิ่งขึ้น
ในเวลานี้ เขาเห็นสมาชิกตระกูลเย่กว่า 300 คนรวมตัวกันอยู่ที่นั่น คิดไม่ถึงว่าไม่มีใครสวมใส่ชุดหมวกสีขาวผ้ากระสอบไว้ทุกข์เลย โกรธทันที นัยน์ตามีเจตนาฆ่าเรียบร้อยแล้ว
ลู่เห้าเทียนที่อยู่ข้างๆก็เห็นว่าสมาชิกตระกูลเย่ไม่มีใครสวมใส่ชุดหมวกสีขาวผ้ากระสอบไว้ทุกข์เลย พูดอย่างโมโหว่า : ประมุข โอกาสที่ท่านจะให้สมาชิกตระกูลได้มีชีวิตอยู่ต่อนั้น ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ต้องการนะ！
ว่านพั่วจวินหัวเราะอย่างเยือกเย็น : ไม่สำคัญ ในเมื่อให้เกียรติแล้วพวกเขาไม่ต้องการ งั้นวันนี้ก็ขุดสุสานบรรพบุรุษตระกูลเย่ก่อน นำเอาเถ้ากระดูกของเย่ฉางอิงมาทำลาย แล้วค่อยฝังศพของพ่อแม่ฉัน ！หลังจากวันนี้ไป ค่อยจัดการสมาชิกตระกูลเย่ทีละคนๆทั้งหมดจนเกลี้ยง！
ซูเฉิงเฟิงในเวลานี้วิ่งจนขาแทบหักแล้ว พูดอย่างหอบๆว่า ： พั่ว……พั่วจวิน……ตระกูลเย่นี่……คือว่ายอมตาย……ยอมตายดีกว่ายอมแพ้นะ……
ว่านพั่วจวินพูดอย่างดูถูกว่า : ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็ไปตายพร้อมกันให้หมดเลย！
