ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – บทที่ 3287

เย่เฉิน ขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นมองไปที่ เฮ่อ หงเซิง และถามว่า:  คุณนายเขา คุณนำมีดออกมาหรือยังในวันนี้ 

เฮ่อ หงเซิง กล่าวด้วยความเคารพ: คุณฮุ่ย เย่ รับไป

หลังจากนั้นเขาก็หยิบใบมีดสั้นที่แหลมคมออกมาจากเอวและส่งให้เย่เฉินด้วยมือทั้งสองข้าง

เย่เฉินหยิบดาบสั้นแล้วขว้างต่อหน้าว่านโพจุนและพูดเบา ๆ ว่า:  เพื่อเห็นแก่คุณเป็นลูกกตัญญู ฉันสัญญากับคุณ หลังจากที่คุณตาย ฉันจะไม่ปฏิบัติต่อคุณเช่นกัน หรือซากศพ พ่อแม่ของคุณอาจถูกกีดขวางหรือสัมผัสกับถิ่นทุรกันดาร ตรงกันข้าม ฉันจะแก้แค้นด้วยคุณธรรมและฝังคุณและพ่อแม่ของคุณไว้ด้วยกันเพื่อที่คุณจะได้เดินทางอย่างสบายใจ

เมื่อ วันโพจัน ได้ยินสิ่งนี้ รอยยิ้มที่ผ่อนคลายก็ปรากฏขึ้นในที่สุด และเมื่อเขามองไปที่ เย่เฉิน การแสดงออกของเขาก็เต็มไปด้วยความกตัญญู

หลังจากนั้นเขาเอนหลังอีกครั้งและทุบเย่เฉินอย่างแรง

คราวนี้เขาเอนตัวมาเป็นเวลานานก่อนที่จะลุกขึ้นยืนบนร่างกายของเขาและกล่าวอย่างซาบซึ้งว่า:  ขอบคุณคุณเย่สำหรับความเมตตาและผลบุญอันยิ่งใหญ่ของเขา ความเมตตาของนายเย่ ฉันไม่สามารถตอบแทนนายได้ ชีวิตนี้มีแต่ความกรุณา หม่า ตอบแทนน้ำใจของนายเย่

หลังจากนั้นเขาก็เอื้อมมือออกไปและหยิบดาบสั้นในมือ

ขณะที่เขากำลังจะชี้ปลายมีดไปที่หัวใจของเขาและตั้งใจจะแทงมันด้วยกำลัง ทหารในวังว่านหลงเกือบจะทรุดตัวลง และคนกลุ่มใหญ่ก็โพล่งออกมาและร้องว่า:  ท่านเจ้าข้า อย่า ข้าแต่พระเจ้า 

วันโพจันหันศีรษะ มองไปที่ลูกน้องที่ซื่อสัตย์ที่สุดของเขา ยิ้มและกล่าวว่า  พี่น้องทั้งหลาย เป็นวันโปจุนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับท่านในวันนี้ โปรดยกโทษให้ข้าด้วย 

นอกจากนี้ จำไว้นะว่าหลังจากที่ข้าตาย วังว่านหลงจะสลายไปโดยอัตโนมัติ และทุกคนจะต้องไม่เป็นศัตรูกับตระกูลนายเย่และตระกูลเย่ หากเจ้ายังอยู่ในอุตสาหกรรมรับจ้าง ชาตินี้เจ้าจะต้องไม่เข้าเมืองจีนอีก และเธอต้องไม่รบกวนความสงบสุขของจีน จำได้ไหม

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้ก็ร้องไห้แล้ว

พวกเขารู้ว่าวันโพจันพร้อมที่จะตาย และการมอบความไว้วางใจครั้งนี้เป็นการอำลาครั้งสุดท้าย

มีคนสำลักและพูดว่า:   ท่านผู้บัญชาการ เราเห็นด้วยกับคนอื่น ๆ แต่ทำไมคุณไม่ให้เราเข้าไปในจีนอีกครั้ง ถ้าคุณไม่สามารถเข้าประเทศจีนได้อีก เราไม่มีโอกาสได้กวาดหลุมฝังศพของคุณ  

วันโพจันยิ้มอย่างเฉยเมยและพูดว่า:  พี่น้องมีเจตนานี้ ไม่ว่าคุณจะบูชาหรือไม่ก็ตาม 

อย่างที่เขาพูด วันโพจุนพูดอีกครั้ง:  ครอบครัววานของฉันไม่มีลูกหลาน แต่ครอบครัวของเรามีสามคน ในช่วง 20 ปีที่ผ่านมาฉันอาศัยอยู่ต่างประเทศด้วยตัวเอง พ่อแม่ของฉันต้องรู้สึกเหงาอยู่เสมอ คุณเย่กล่าวในวันนี้ , เพื่อให้ครอบครัวสามคนของเราสามารถกลับมารวมกันอีกครั้งด้านล่าง และในที่สุดฉันก็สามารถไปกับพ่อแม่ของฉันได้ดี และชดเชยความเสียใจของฉันตลอด 20 ปีที่ผ่านมา ดังนั้นคุณไม่ต้องมาหาฉันจนสุดทาง

ณ จุดนี้ในคำพูดของ วันโพจัน ทหารเกือบร้อยนายในว่านหลงเตี้ยน ได้ร้องไห้เป็นลูกบอล

ทหารรับจ้างชั้นแนวหน้าเหล่านี้ที่มักจะฆ่าคนโดยไม่กระพริบตา ในเวลานี้ล้วนแต่เปราะบางเหมือนเด็กอายุสามหรือห้าขวบ

พวกเขารู้ว่าตอนนี้วังหมื่นมังกรได้หายไปแล้ว และสถานการณ์โดยรวมได้รับการกำหนดแล้ว และกองทัพว่านโปจะต้องตาย

วันโพจัน ถือว่า เย่เฉิน สั่งให้ฆ่าตัวตายเป็นพระคุณอันยิ่งใหญ่ ซึ่งแสดงให้เห็นว่า วังวานหลง สูญเสียไปในครั้งนี้อย่างถี่ถ้วน

ตอนนี้ ไม่มีใครสามารถช่วยชีวิต วันโพจัน ได้ เพราะชีวิตของทุกคนอยู่ในมือของ เย่เฉิน

และดูเหมือนว่า เย่เฉิน จะไม่พร้อมที่จะปล่อยให้กองทัพวันโพ ทำมาหากิน

ว่านโปจุนยิ้มเล็กน้อยในเวลานี้และพูดกับลูกน้องของเขาว่า:  ทุกคนโลกต้องถูกแบ่งแยกเป็นเวลานานและต้องรวมกันเป็นเวลานาน คุณต่อสู้กับฉันมาหลายปีแล้วและคุณมี ทำงานหนักมาก วันนี้ฉันและพวกคุณต่างก็เป็นเพราะสิ่งนี้ ลาก่อน  

เมื่อพูดอย่างนั้น จู่ๆ วันโพจันก็ยกดาบสั้นขึ้น เล็งไปที่หัวใจของตัวเองแล้วแทงอย่างดุเดือด